หัวข้อ: Our love ผมท้องกับเพื่อน [Mpreg] ep.29 (14-7-19) P.37 Up 100% (ตอนจบ)

[gackmanas]

หู้ยยย.. รออ่าาาา.. 

[meteexp]

งื้อออ ออ

[minenat]

น่านก็ใจดีเกิ้น

[mystery Y]

รักกันขนาดนี้

[mild-dy]

 

[Noina_Pn]

ท้องสักที

[miikii]

เพื่อนไม่จริงกันแล้วมั้ยอ่ะมาถึงตอนนี้แล้ว 

[Achitaa]

บอกความรู้สึกจริงๆกันไปเลย อยู่อย่างนี้ทันไม่ได้มีความสุขจริงๆหรอก

[iceman555]

เดลมาจีบเลย ลำไยภคิน

[WilpeR]

เป็นน่านมันดูอึดอัดมากเลยนะเนี่ย อาการภคินดูแบบน่าจะรู้สึกตัวได้บ้างนะว่าคิดยังไงกับน่านอ่ะ

[meteexp]

งื้อ อาทิตย์ละ7ตอนเลยได้เปล่า ><

[s_sisters19]

ไม่นานคงระเบิด อึดอัดกันทั้งคู่ รู้ใจตัวเองกันทั้งคู่ แค่ติดที่คนนึงมีแฟน อีกคนก็ไม่อยากข้ามเฟรนโซน เอาใจช่วยทั้งคู่

[shoi_toei]

ส่งคู่แข่งมาแล้วสินะ

[snowboxs]

ขอเดลไว้ก่อนซิ ภคินไม่น่ามาขัดเลยอ่ะ

[poppycake]

เลิกกับปิ่นเถอะ ใจอยู่กับใครควรจะรีบรู้ตัว
ก่อนที่เนื่องมันจะยุ่งงงงง

[FrozenSnow2019]

มีความหวงน่านด้วย ไม่อยากให้คุยกับเดล งือออ

[unicorncolour]

น้องน่าน 

[mybear_sr]

สงสารปิ่นเหมือนกันนะ ต่อให้จะคบเพราะอะไรก็ถือว่าเป็นแฟนภคินอยู่อะ สิ่งที่ภคินกับน่านเป็นอยู่ตอนนี้คือชู้ทางกายและใจเลยนะ ภคินควรรู้ใจตัวเองได้แล้วว่าไม่ได้คิดกับน่านแค่เพื่อน ส่วนน่านคงรุ้สึกไปแล้วแต่อยากให้น่านห้ามใจตัวเองให้ได้มากกว่านี้เพื่อคุณค่าของตัวเอง น่านดีกว่าจะเป็นแค่ความคลุมเครือของใครอะ ภคินจะไม่เลิกกับแฟนจนน่านท้องเลยหรือเปล่า? ใจภคินคงอยากเลิกแล้วแหละแต่อาจจะยังยอมรับไม่ได้ทั้งเรื่องนอกใจแฟนและชอบผู้ชาย เฮ้อ555555

[mypink801]

อึดอัดนิดๆ งือออออ

[papapoope]

หนักใจแทน ฮือออออ

[gackmanas]

ผมนี้รอเดลมาจุดไฟ เรย.. 55+
ภคิน ต้องโดนซะบ้าง.. ชิ
ุนุ้งน่าน ลูกกก..

[เข็มวินาที]

มันจุกๆที่อก อึดอัดแทนนน

[naezapril]

เลิก​เลย​ ท้องเลย​ ๆ​ ๆ​ๆๆ

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้ออออออ

[DN_O]

หัวใจบีบบิ๊บๆเลย มีความคิดไหนที่ตรงกันอีกคร้าเปิดอกคุยกันเลยลู๊กกก /พ่อหนุ่มเดลนี้ไม่ได้มาเล่นใช่มั้ยคร้า เจอกันแป๊บเดียวก็จะเปย์เลย555 ติดตามๆเน้อคร้าา

[Soogood014]

  รอออออออ หือออออ

[NuNam]

พระรองมาแล้ววว เดลสายเปย์ ถัาเป็นคนดีรีบๆ มาเลยจ้า หมั่นไส้พระเอกหวงก้างอ่ะ 

[Pithchayoot]

ติดตามค้าาา
ขอบคุณค่ะ

[memew]

ep.7

“ไปเดินเล่นกันต่อป่ะ นั่งมากเดี๋ยวตูดบาน”

“ทะลึ่ง” ผมทุบหลังมันไปที มันหัวเราะเสียงดัง จับมือผมจูงให้เดินตาม ผมก้มมอง

…นี่มันรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังจูงมือผมอยู่…

ผมค่อยๆ ดึงมือออกแบบไม่ให้เป็นที่สังเกต

‘เพื่อนกัน’

…จำเอาไว้

ผมเตือนตัวเองอยู่ในใจ แกล้งชี้มือที่ดึงออกเมื่อกี้ไปยังร้านขายของแต่งบ้าน ภคินไม่ระแคะระคาย พยักหน้ามองด้วยสายตาแวววาว

สำหรับภคิน นอกจากมันจะชอบชอปปิงเสื้อผ้าแล้ว มันยังชอบพวกของแต่งบ้านด้วย แต่จะไม่ซื้อเหมือนเสื้อผ้า อาจเพราะคอนโดมันสวยอยู่แล้ว ห้องผมก็แคบ บ้านมันก็เกินพอ มันจึงชอบดูมากกว่าชอบซื้อ

เราเดินเข้าไปดูทันทีเผื่อได้ไอเดียไปใช้กับงาน

“นี่ตกแต่งออฟฟิศเราท่าจะสวยนะ”

“ยังไม่ได้ที่ดิน จะเอาของตกแต่งแล้วเหรอ”

“มันต้องดูไว้แต่เนิ่นๆ ไหม หาไอเดีย”

…ก็จริง…

เราสนุกกับการเดินดูเฟอร์นิเจอร์กันมาก หลังจากนั้นก็พากันตระเวนหาของกิน มันบอกมากับผมดีอยู่อย่างตรงกระเพาะควายด้วยกันทั้งคู่ ถึงผมจะกินน้อยกว่ามันก็เถอะ กินได้หลายอย่างหลายร้านโดยไม่เน้นของหวาน

“จูปาจุ๊บแจกฟรีค่ะ บริจาคได้ตามกำลังศรัทธาเพื่อช่วยเหลือเด็กด้อยโอกาสจังหวัดแม่ฮ่องสอน”
มีนักศึกษากลุ่มหนึ่งมายืนแจกจูปาจุ๊บ คนหนึ่งถือป้าย อีกคนถือกล่อง อีกคนถือจูปาจุ๊บแจก

ผมเดินเข้าไปหา เจียดแบงค์ยี่สิบจากกระเป๋าเงินใส่ลงกล่องไป

“ขอบคุณค่ะ เลือกรสที่ชอบได้เลย”

ผมมองหารสสตรอว์เบอร์รีที่ชอบ เจอแล้วครับ เหลืออันสุดท้ายพอดี ผมยิ้ม กำลังจะหยิบ แต่ถูกมือดีปาดหน้าคว้าเอาไปก่อน มันหย่อนเงินทำบุญไปหนึ่งพันบาท

ผมอ้าปากค้าง หันไปมองจอมโจรปาดหน้า มันหันมายักคิ้วใส่ผมสองจึก

“ภคิน นั่นรสโปรดกู!!” แล้วดูมันสิ หย่อนไปตั้งพัน ผมมีปัญญาทำได้แค่ยี่สิบเท่านั้น

ข่มกันเห็นๆ!

มันเลิกคิ้วแทนคำว่า ‘แล้วไง’ 

ผมจิ๊ปาก

เออ!  มึงมันหล่อ มึงมันรวย ใจบุญด้วย ทำไปเยอะนี่ จะเอาอันไหนก็ได้ งบน้อยอย่างกูไม่มีสิทธิ์มีเสียง!

ผมบ่นมันทางสายตา มันหัวเราะหึๆ

“เลือกรสโปรดของกูมาอันหนึ่งสิ แล้วจะแลกคืนให้”

แล้วทำไมไม่หยิบเอาตั้งแต่แรกวะ

ผมหน้าบูด หันไปคว้าเอาจูปาจุ๊บรสส้มมาหนึ่งแท่ง รสนี้เหลือหลายอันครับ คาดเดาเอาว่ารสสตรอว์เบอร์รีน่าจะฮอตสุด

“เอาหลายอันก็ได้นะคะ” น้องนักศึกษารีบเสนอทันที คงเพราะเห็นเราไฟต์แย่งจูปาจุ๊บอันเดียวกันล่ะมั้ง

“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้ก็พอแล้ว” มันตอบน้องไปเสียงนุ่ม น้องหน้าแดงก่ำกับออร่าหล่อรวยเก่งของมัน

วันนี้ผมแถมเพิ่มให้เป็นใจบุญสุนทานด้วย

“ขอบคุณค่ะ!” น้องๆ ส่งเสียงขอบคุณพร้อมกัน เรายิ้มให้ พากันเดินจากมา

ผมยื่นจูปาจุ๊บรสส้มไปให้มัน

“เอ้า รสโปรดมึง เอาสตรอว์เบอร์รีของกูคืนมา” ผมทวง มันยิ้ม ยื่นจูปาจุ๊บคืนให้

ผมรับมาถือ แกะเปลือกออก ยัดใส่ปาก ก้าวเท้าไปตามทาง

“แจกฟรีค่ะ บริจาคได้ตามกำลังศรัทธา” ผมเลียนเสียงให้เล็กลงแบบน้องนักศึกษาคนนั้น “มึงว่าจะมีสักกี่คนที่รับเอาจูปาจุ๊บไปโดยไม่หย่อนเงินทำบุญวะ ฉลาดหาเงินเหมือนกันนะ”

“ก็จริง” มันฉีกจูปาจุ๊บใส่ปากบ้าง ตอนนี้เราจึงมีสิ่งเดียวกันอุดปาก แต่คนละรส

“ไปยืนเล่นตรงนั้นกันดีกว่า” ผมชวน มันพยักหน้า พักเบรกไปยืนตรงลูกกรงรั้วกั้นโถงกลางที่สามารถเห็นตั้งแต่ชั้นหนึ่งยันชั้นบนสุด ต่ำลงไปเขากำลังจัดนิทรรศการกันอยู่ ผมดึงเอาจูปาจุ๊บออกจากปาก ตวัดเลียเบาๆ

หวานๆ อมเปรี้ยว อร่อยดีแฮะ

“มึงว่าถ้าเราโดดจากนี่ลงไปข้างล่าง ส่วนไหนในร่างกายของเราจะหักก่อน” ผมหันไปถาม มันสะดุ้งเฮือก เพราะดูเหมือนกำลังมองผมอยู่แล้วผมหันไปเห็นเข้าพอดี

“มีอะไร หน้ากูมีอะไรเหรอ”

“เปล่า เมื่อกี้มึงถามว่าอะไรนะ โทษทีกูคิดเรื่องอื่นอยู่”

“กูถามว่า ถ้าเราโดดจากนี่ลงไปข้างล่าง ส่วนไหนของร่างกายเราจะหักก่อน”

มันมองผมด้วยสายตาแดกจุด แล้วหัวเราะ

“ถ้ามึงเอาหัวลง หัวมึงจะแตก คอจะหักก่อน ถ้ามึงเอาขาลง ไม่ขาก็ข้อเท้าไปก่อน ถ้าอยากอาร์ตหน่อย เอาแขนลง รับรองได้เข้าเฝือกสมใจ อยากลองไหมล่ะ” มันจับผมทำท่าจะทุ่ม ผมร้องเฮ้ยเสียงหลงจนคนหันมามอง ผมทุบมันด้วยความอับอาย

“เล่นไรแผลงๆ กูอายเขา”

“มึงถามคำถามปัญญาอ่อนก่อน”

“กูแค่สงสัย”

มันยิ้ม มองผม แต่จุดโฟกัสสายตาของมันจะอยู่ที่จูปาจุ๊บผมมากกว่า

“อะไร อยากลองรสนี้เหรอ อร่อยนะ มึงไม่ลองบ้าง”

มันชอบกินอยู่สองรสคือส้มกับลิ้นจี่ 

“น่าสน งั้นกูขอลองหน่อยละกัน” มันพูดพร้อมจับมือผมดึงจูปาจุ๊บเข้าปากตัวเอง

…จูปาจุ๊บที่ผมเพิ่งเอาออกจากปากตัวเองสดๆ ร้อนๆ เมื่อกี้นี้แหละ…

ตวัดเลียจนเห็นลิ้นสีแดงๆ ภาพนั้นทำเอาผมร้อนผ่าวไปทั่วทั้งหน้า รีบดึงมือออก

“เหี้ยแล้ว มาอมของกู สกปรกว่ะ”

“ทำเป็นรังเกียจ แลกลิ้นก็เคยมาแล้ว”

“ภคิน!!” ผมปราม หันซ้ายหันขวาเพราะกลัวใครจะมาได้ยินเข้า ดีว่าคนอื่นอยู่ไกล

“ถ้ากลัวไม่เสมอภาค งั้นกูยกของกูให้” แล้วมันก็ยัดจูปาจุ๊บของมันใส่ปากผม

ผมยืนตะลึง

“กูปวดฉี่ ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” มันเดินตรงดิ่งไปทางห้องน้ำทันทีโดยไม่ชวนผมสักคำ ผมได้แต่ยืนอึ้งอยู่กับที่ ไม่คิดว่ามันจะทำแบบนี้

ผมดึงจูปาจุ๊บรสส้มออกจากปาก 

ถามว่ารังเกียจไหม

ไม่หรอกครับ

อย่างที่มันบอก แลกลิ้นนัวเนียกันก็เคยมาแล้ว จะรังเกียจอะไรกับแค่จูปาจุ๊บ ผมยัดทั้งสองรสเข้าปากพร้อมกันอีกครั้ง

…มหัศจรรย์แฮะ อร่อยกว่าเดิมอีก

นานทีเดียวกว่าไอ้หล่อจะเดินกลับมา ผมกินจูปาจุ๊บหมดแล้ว

“ตกส้วมรึไง ไปซะนาน”

มันยักไหล่ พาดแขนบนไหล่ผม ลากแถกๆ ลงไปชั้นล่าง

“จะไปไหน” ผมยื้อถาม

เอาตามจริงแล้วมันก็ชอบเดินพาดไหล่ผมแบบนี้เป็นเรื่องปกติ แต่ร่างกายและจิตใจของผมตอนนี้มันไม่ปกติแล้วไง ทุกการสัมผัสของมันถึงได้ทำให้ผมรู้สึกวูบวาบขนาดนี้ 

“ไปดูปลากัน”

“ข้างล่าง?”

“อืม”

จะว่าไปแล้วตั้งแต่สยามมีตู้ปลาขนาดยักษ์ที่ชั้นใต้ดิน ผมยังไม่เคยมาเดินเลย แต่ภคินเคยมากับปิ่นแล้ว

พอนึกถึงค่าตั๋วที่แพงหูฉี่ผมเบรกตัวโก่งทันที

“เดี๋ยวๆ ค่าตั๋วตั้งสี่ร้อยกว่าบาท กูไม่ดู แพงไป แม่งกินข้าวได้เป็นอาทิตย์”

มันพ่นลมหายใจแรง

“เดี๋ยวกูออกให้”

“นั่นยิ่งไม่ได้เข้าไปใหญ่”

“นี่ ถือว่ากูจ้างให้มึงไปเดินเล่นเป็นเพื่อนกูก็ได้ หรือถ้ายังรู้สึกว่าไม่คุ้ม ทำข้าวเที่ยงใส่ปิ่นโตมาให้กูกินสักอาทิตย์ก็พอ”

ผมนิ่งคิด จ้างเดินเป็นเพื่อน ผมก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดี แต่ถ้าทำมื้อเที่ยงให้ก็ได้อยู่

“งั้นตั้งแต่วันจันทร์เป็นต้นไป กูจะทำข้าวเที่ยงไปให้กิน พรุ่งนี้ไม่นับ”

มันฉีกยิ้มแฉ่ง

“เยี่ยม”

ผมหัวเราะหึๆ ยอมเดินตามการลากของคนตัวสูงตรงดิ่งไปยังชั้นล่างของสยาม พากันเดินไปซื้อตั๋ว สองใบ 900

อื้อหือ โคตรแพง แต่คงเป็นแค่เศษเงินของไอ้หล่อมัน

“เคยมากี่รอบแล้ว”

“สอง รอบแรกมากับหลานๆ รอบสองมากับปิ่น”

ผมพยักหน้าเข้าใจ


โอ้โห ผมตื่นตาตื่นใจตั้งแต่ข้างล่างแล้วละครับ

เพราะความจำกัดจำเขี่ยเรื่องงบค่าใช้จ่าย ทำให้ผมไม่ค่อยได้ไปเที่ยวที่ไหนกับเพื่อนๆ เท่าไหร่ ไม่เหมือนไอ้หล่อที่สามารถไปได้ทุกที่ที่อยากไป ไม่ใช่มันไม่ชวน ไม่ใช่มันไม่เคยออกปากว่าจะช่วยเหลือ แต่ผมเลือกไม่รับเอง

ผมหยิบมือถือมากดถ่ายรูป ดูปลาหน้าตาแปลกๆ ที่ไม่ได้เห็นเวลาไปตลาดสดหรือจตุจักร อ่านรายละเอียดว่าปลาแต่ละชนิดชื่ออะไร มาจากที่ไหนกันบ้าง เพลิดเพลินดีครับ

ผมชอบปลาอยู่ตัว หน้าตามันตลกดี พยายามหามุมเพื่อถ่ายรูป พอได้ก็อัปลงไอจีทันที 

MueangNan_YD: ‘น่ารักเนอะ’ ณ สยามอควอเรียม

กำลังจะกดออก แต่เปลี่ยนใจ เลื่อนไปดูไทม์ไลน์สักหน่อย ดูว่าตอนนี้เพื่อนๆ อยู่ซอกไหนของประเทศไทยกันบ้าง
บางคนออกเดต บางคนแบกเป้เที่ยว บางคนไปช่วยงานที่บ้าน บางคนนอนอืดเป็นเพื่อนหมาเพื่อนแมว

แล้วผมก็ต้องนิ่งไปเพราะบนไทม์ไลน์ของใครสักคนดันมีรูปผมตอนทำตาโตไม่ต่างกับเด็กอายุสามขวบที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมจำได้ว่าเด็กคนนั้นมากับพ่อแม่ ภาพมันดูตลกแต่น่ารักดี

ผมละสายตาจากหน้าจอขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ มันแค่ยักไหล่ให้ทีเดียวเท่านั้น

มาแอบถ่ายกันตอนไหนเนี่ย ผมแคปเก็บภาพนั้นไว้ทันที มันขึ้นสเตตัสสั้นๆ

PakinWorld: ‘เด็กน้อยกำลังดูปลา’

ผมหัวเราะ เงยหน้าขึ้นสบตาเจ้าของไอจีอีกรอบ มันมองผมยิ้มๆ อยู่เหมือนกัน

“มึงต้องการโฟกัสกูหรือเด็กข้างๆ กันแน่”

“แล้วแต่จะคิด”

ผมหัวเราะร่วน ลากคอมันเข้ามาใกล้

“มา มาถ่ายรูปกันหน่อย” ผมยื่นมือถือออกไปห่างๆ เพื่อให้เห็นหน้าของเราสองคนในเฟรม รอเวลาให้ปลาสีสวยด้านหลังว่ายเข้ามาใกล้ๆ พอได้ระยะปุ๊บผมก็กดถ่ายปั๊บทันที อัปลงไอจี

MueangNan_YD: ‘โปรดโฟกัสที่ปลาอย่าโฟกัสที่ไอ้หล่อข้างๆ ผม ส่วนผม คิดซะว่ามีค่าเท่ากับสาหร่ายเทียมในตู้นั้น’

พออัปเสร็จไอ้หล่อก็กดเข้าไปดูทันที มันหัวเราะ

“มึงน่ารักกว่าสาหร่ายเทียมเยอะนะน่าน”

มันพูดธรรมดานะ แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนมีระเบิดโยนใส่หัวดังตูมก็ไม่รู้

ปิ่นเข้ามากระเง้ากระงอดว่าภคินแอบทิ้งเธอมาเที่ยวกับเพื่อน ผมอ่านแล้วมองตาภคิน มันถือวิสาสะกดไอจีผมออก ลากพาเดินไปดูอย่างอื่นต่อ

“ทำไมไม่ไปเที่ยวกับปิ่นล่ะ งอนแล้วนั่น”

“กูเที่ยวกับเธอมาหลายอาทิตย์แล้วนะ มันต้องมีเวลาให้คนอื่นๆ รอบตัวกูบ้าง ไม่ใช่แฟนอย่างเดียว”

…ก็จริง…

ผมตบไหล่มันเบาๆ ยิ้มให้ เดินไปดูอย่างอื่นอย่างตื่นตาตื่นใจ ผมชอบอุโมงค์นะ เห็นปลาได้รอบทิศ ผมไปยืนเกาะกระจกเป็นเด็กน้อย ปลาบางตัววิ่งเข้ามาใกล้ๆ แล้วสะบัดครีบหนีไป มันมีปลาฝูงหนึ่งว่ายผ่านหน้าผมไปแล้วก็ว่ายกลับ วนเวียนอยู่อย่างนั้น ภคินขยับเข้ามายืนขนาบอยู่ด้านหลัง วางมือไว้ตรงหน้า

“ดูนะ” มันพูดเสียงเบาใกล้หู เสียงนั้นทำเอาผมรู้สึกร้อนผ่าวแปลกๆ แต่ก็รีบสลัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป สนใจว่ามันจะทำอะไร มันเคาะกระจกเบาๆ กระดิกนิ้วไปมา ผมมองงงๆ ปลาพวกนั้นว่ายไปว่ายมา สักพักก็เหมือนให้ความสนใจกับนิ้วสวยๆ ของไอ้หล่อ
พากันว่ายเข้ามาใกล้

ผมยิ้มกว้างไปกับสิ่งที่เห็นทันที

“น่ารัก” ผมพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“อืม…น่ารัก”

“เนอะ” ผมหันไปหาแนวร่วม แต่แทนที่มันจะดูปลา สายตามันกลับมองมาที่ผมแทน

ผมหันกลับไปมองปลาอีกรอบ ไม่อยากเข้าข้างตัวเองว่าคำว่า ‘น่ารัก’ ของมันเมื่อกี้มันพูดชมผม

…คิดซะว่ามันพูดชมปลาละกัน…





ผมชอบนกเพนกวิน คงเพราะตอนเด็กๆ เคยอ่านการ์ตูนเรื่อง ‘เพนกวินแสบฟ้าประทาน’ มาก่อน เป็นเรื่องที่พระเอกวิญญาณออกจากร่างแล้วไปสิงอยู่ในนกเพนกวิน ทำให้ต้องใช้ชีวิตอย่างนกเพนกวิน

นกเพนกวินที่มีวิญญาณพระเอกอยู่กลายเป็นนกเพนกวินที่แสนจะเฉลียวฉลาด แค่พูดไม่ได้เท่านั้น ผมเคยเช่ามาอ่าน พยายามหาซื้อแต่หาซื้อไม่ได้สักที แล้วก็มาหลงรักหนังเรื่อง Happy Feet ที่เกี่ยวกับนกเพนกวินตัวน้อยที่หลงรักการเต้นเข้าไปอีก สนุกมาก ผมวนดูจนแผ่นพังไปหมดแล้ว (แต่หลังๆ โหลดมาเก็บไว้ในคอมแล้วครับ)

“อยากได้สักตัวจัง กอดคงฟินน่าดู”

“กอดกูแทนนกเพนกวินก็ได้นี่”

“หือ?” ผมหันไปมอง

ภคินมันยืนตัวตรงแน่ว แบะขาออกนิดๆ แล้วเดินท่าเดียวกับนกเพนกวินไปมา ผมหัวเราะจนตัวงอ น้ำหูน้ำตาไหล เวลาคนหล่อทำอะไรรั่วๆ นี่มันน่ารักจริงๆ 

“โอ๊ย มึงมันบ้า ทำอะไรรักษาหน้าตัวเองหน่อย พ่ออดีตเดือนมหา’ลัย”

“ชอบป่ะล่ะ”

ผมพยักหน้าหงึกหงัก

“จะหล่อหรือจะขี้เหร่ มึงก็คือมึงนั่นแหละภคิน”

มันมองตาผมแล้วนิ่งไป ไม่ได้ทำท่าอะไรพิลึกกึกกืออีก มองตรงไปยังนกเพนกวินตัวน้อยที่กำลังก้าวเดินเตาะแตะ

“หิวละ จะหาอะไรกินที่นี่แล้วเดินเล่นต่อ หรือว่าจะกลับหอไปทำอะไรกินกัน” เดินเยอะ พลังงานหมด

“หาอะไรกินที่นี่ละกัน จะได้เดินเล่นต่อ สี่ทุ่มค่อยกลับ”

“อื้อหือ นี่มึงกะมาทีเดียวให้คุ้มเลยใช่ไหม”

มันพยักหน้า ผมอมยิ้ม

“เข้าฟู๊ดคอร์ตละกัน”

มันไม่เกี่ยงงอนอะไร เราพากันเดินเข้าฟู๊ดคอร์ต แลกเงิน แยกย้ายกันไปซื้อของที่ต้องการใส่ถาด หลังจากนั้นก็มองหาที่ว่าง พากันไปนั่ง 

ถึงสยามจะเจอคนหล่อเยอะ แต่หล่อแบบมีออร่าอย่างภคินมีไม่เยอะ ไม่ว่ามันจะเคลื่อนตัวไปที่ไหนก็มีแต่คนมอง ผมได้เส้นหมี่ต้มยำน้ำข้นพิเศษหนึ่ง ยำรวมมิตรทะเลหนึ่ง ของภคินสั่งคล้ายๆ กันแต่เพิ่มทอดมันปลากรายมาอีกหนึ่งเซต

ทันทีที่นั่งได้ เสียงมือถือมันก็ดังขึ้น มันล้วงหยิบขึ้นมามองเบอร์ แล้วสอดเก็บไว้ในกางเกงตามเดิม

“ทำไมไม่รับสายวะ”

“ปิ่นน่ะ”

“เอ้า ก็รับไปสิ บอกไปว่ามาเที่ยวกับกูก็จบ”

“มันจะไม่จบแค่นั้นน่ะสิ”

เสียงดับไป แล้วดังขึ้นมาอีก

“รับๆ ไปเถอะน่า เดี๋ยวได้งอนหรอก”

“กูไม่อยากรับ เดี๋ยวหมดสนุก”

“บ้า นั่นแฟนมึงนะเว้ย”

เสียงเรียกเข้าดังขึ้นเป็นครั้งที่สาม ผมฟังแล้วเหมือนระเบิดเวลายังไงพิกล ครั้งที่แล้วกว่าจะง้อได้ไม่ใช่ง่ายๆ

“รับเถอะ อย่าทำแบบนี้กับผู้หญิงเลย” ผมบอกมันเสียงเบา มันถอนหายใจแรง ล้วงหยิบขึ้นมากดรับ

“อยู่สยาม มาเที่ยวกับน่าน”

ผมม้วนเส้นหมี่ใส่ช้อน หย่อนช้อนต่ำลงไปเพื่อให้น้ำต้มยำไหลเข้ามารวมกัน คีบผักใส่อีกนิด ยกใส่ปาก บดเคี้ยว เติมลูกชิ้นเข้าไปอีกครึ่งคำ เคี้ยวให้ทุกอย่างหลอมรวมกันอยู่ในปาก เตรียมกลืนลงท้อง

“คินไม่ได้มากับเพื่อนนานแล้ว นานๆ มาที” น้ำเสียงมันฟังดูฉุนนิดหน่อย ผมพยายามไม่สนใจฟัง

“ปิ่น มีเหตุผลหน่อยสิ อย่าใช้อารมณ์ตัวเองเป็นหลัก คินก็มีชีวิตของคินนะ”

“คินไม่ได้งี่เง่า”

อืม ลูกชิ้นร้านนี้เด้งดีจัง

“ขอตัวแป๊บนะ” มันลากเก้าอี้ออกลุกขึ้นยืน บอกผมคำเดียวแล้วเดินลัดเลาะหายไป คงจะไปหาที่ที่เป็นส่วนตัวหน่อยในการคุย
รสชาติต้มยำจืดชืดขึ้นมาทันที  ผมมองเก้าอี้ว่างเปล่าตรงหน้า ภคินยังไม่ได้กินสักคำเลย

ผมผิดหรือเปล่าที่ให้มันรับสาย ปล่อยให้มันดัง เพื่อให้มันกินอิ่มก่อนดีไหม แต่ถ้าทิ้งไว้นาน ปิ่นอาจงอนแล้วมีปัญหามากกว่าเดิมก็ได้

ผมวางตะเกียบลง ตัดสินใจไม่กินต่อจนกว่าเพื่อนจะกลับมา ผมทอดมองไปยังปลายทาง

…รอคอยให้มันกลับมาอีกครั้ง…


To be Con
 
ขอบคุณทุกรีไพลค่ะ

Tag #ผมท้องกับเพื่อน เมื่อพูดคุยถึงนิยายเรื่องนี้ในทวิตเตอร์ / : )

[snowboxs]

จิ้มๆๆๆ

ภคินอ่อยแบบนี้จะไหวเร้อออออ