Our Love 3
พูดจบมันก็ถอนนิ้วออก จับบางสิ่งสอดใส่เข้ามาแทนที่ทีเดียวมิดด้ามแบบไม่ให้ผมตั้งตัวได้ทัน
ผมอ้าปากค้าง
“ขออีกรอบนะ แค่รอบเดียว กูทนไม่ไหวแล้วจริงๆ” มันขยับทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้ผมได้ปฏิเสธ มือหนึ่งประคองสะโพก อีกมือปิดปากผมไว้ ผมกำลังจะดึงมือมันออก แต่แรงกระแทกกระทั้นด้านหลังทำเอาผมต้องรีบค้ำกำแพงเพื่อทรงตัวไม่ให้เสียศูนย์
เมื่อวานเมา แต่วันนี้ไม่ ทุกรสสัมผัสรับรู้ได้เต็มๆ ด้วยสติครบถ้วน
มันถอนมือจากปากผมลงไปช่วยกันประคองสะโพก ปรับท่าระหว่างเราให้อยู่ตัวเพราะส่วนสูงที่ต่างกัน
มันคงคิดว่าผมจะเสียวไม่พอถึงได้ปล่อยมือจากสะโพกมาบีบบี้หัวนมผมเล่นอีก ผมครางแทบขาดใจ
เสียวจากท่อนล่างยังไม่พอ ยังต้องมาทรมานจากท่อนบนอีก
มันขอผมรอบเดียวก็จริง แต่ไม่ได้บอกว่าจะรีบทำให้เสร็จๆ ไป หลังจากบรรเลงด้านหลังไปพักใหญ่ มันจับผมพลิกหันไปเผชิญหน้าทั้งที่ยังสอดประสาน ยกผมลอยคาดเอว ผมรีบโอบวงแขนรอบคอมันทันที
ภคินประคองผมไว้ไม่ให้หล่นด้วยสองมือ ดันจนหลังผมติดกำแพง ก้มหน้าลงมาตวัดเลียนม
ดูท่ามันจะชอบนมผมแฮะ
จนหนำใจมันนั่นแหละถึงได้เงยหน้าขึ้นมาสบตา ดวงตามันฉ่ำเยิ้มด้วยแรงปรารถนา เมื่อวานเห็นจากแสงไฟนีออน แต่วันนี้เห็นจากแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านช่องระบายอากาศเข้ามา
มันแนบปากลงมาจูบ ท่อนล่างยังไม่หยุดขยับสอดใส่เข้าออก ปรับเปลี่ยนท่วงท่ากันไป ระหว่างมันขยับเองกับจับผมให้ขยับกลืนกินน้องมัน เริงรักราวกับโลกนี้ไร้กาลเวลา
ปล่อยให้สายน้ำเย็นๆ จากฝักบัวไหลลงท่อน้ำทิ้งไป...
ไอ้เพื่อนเวร เปลืองค่าน้ำห้องกูอีก!
หลังจากโดนภคินมันกินจนอิ่มหนำสำราญ มันก็อาบน้ำล้างตัวให้ผมดีๆ สักที แทนที่จะปล่อยข้างนอก มันกลับปล่อยข้างในจนหมด เดือดร้อนต้องมาทำความสะอาดกันใหม่อีกรอบ
มันเช็ดตัวให้ผมจนแห้ง พอๆ กับตัวมันเอง อุ้มพาออกจากห้องน้ำไป บริการสวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย
จริงๆ จะเดินเองก็ได้ครับ แต่มันไม่ยอม มันวางผมนั่งข้างเตียง หันไปแต่งตัวบ้าง
“เดี๋ยวกูจะทำข้าวต้มให้กิน” มันหันมาบอกหลังใส่เสื้อเสร็จ
ผมเลิกคิ้วสูง เพราะภคินมันไม่เคยเข้าครัวมาก่อน ยกเว้นมาดูหรือก่อกวนผม
“กินอย่างอื่นกูกลัวกระทบกับ…เอ่อ…เวลามึงเข้าห้องน้ำ” มันพูดด้วยท่าทีเขินๆ ผมเสหน้าหลบสายตา
แล้วทำไมก่อนทำไม่คิดยับยั้งวะ
ผมเข้าใจความห่วงของมันดีครับ แล้วผมก็เห็นด้วย
“ก็ได้ แต่ทำเป็นรึไง”
มันส่ายหน้าไปมาทำตาใสใส่
ผมทำหน้าหน่ายใส่มัน ทำไม่เป็นแล้วยังอยากจะทำอีก
“สอนกูก็ได้ ไม่น่าจะยากนะ”
ไอ้ทำให้กินได้น่ะไม่ยากหรอก แต่ทำให้อร่อยนี่สิต้องใช้ฝีมือและประสบการณ์จริงๆ
ผมนิ่งคิด ให้มันหัดทำไว้บ้างก็ดี เผื่อในอนาคตมีเหตุให้ต้องอยู่คนเดียวจะได้ไม่อดตาย
“ก็ได้ งั้นมึงไปหยิบหม้อหุงข้าวมา ต้มในหม้อหุงข้าวละกัน”
มันพยักหน้า เดินไปหยิบหม้อหุงข้าว ระยะห่างจากระเบียงกับเตียงที่ผมนั่งอยู่ไกลกันพอควร ภคินวางหม้อลงที่เดิมเดินเข้ามาลากเก้าอี้ไปวางไว้ใกล้ๆ ประตูระเบียง ย้อนกลับเข้ามาใหม่ ช้อนอุ้มผมไปนั่งสอนกันใกล้ๆ
ผมให้มันใส่ข้าวลงไปสามถ้วยตวง ซาวน้ำเพื่อทำความสะอาด ล้างเอาพวกเศษฝุ่นและเปลือกข้าวเหลือๆ ออก ใส่น้ำลงไป เช็ดก้นหม้อด้วยผ้าให้แห้ง หย่อนลงเครื่อง ปิดฝา กดปุ่มทำงาน ถ้าทำข้าวต้ม ต้องคนบ้างเพื่อไม่ให้ข้าวมันเกาะกัน ต้องใส่น้ำเยอะกว่าปกติด้วยเพื่อให้ข้าวมันบานและมีน้ำเอาไว้ซด
ถ้าชอบข้าวต้มแบบน้ำเยอะๆ ก็ใส่ข้าวน้อยหน่อยน้ำเยอะหน่อย แต่ถ้าชอบแบบโจ๊กต้องลดปริมาณน้ำลงมาและเคี่ยวกันให้นานขึ้น
ในระหว่างนี้ผมบอกให้มันหยิบหมูในตู้เย็นมาล้างแล้วหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ เพื่อสับ
มันจับมีดด้วยสองมือมั่น สับโป๊กๆ ด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี หันมายิ้มแฉ่งให้ด้วยอวดความแข็งแรงของตัวเอง เสียงสับโป๊กๆ ดังลั่นไปทั่วทั้งหอ
นี่ถ้าเจ้าของหอมาเคาะห้อง ผมจะถีบตูดมันออกไปรับหน้าแทนข้อหาสร้างความเดือดร้อนทางโสตประสาทให้ชาวบ้าน
ไม่รู้มันสับอีท่าไหน หมูบนเขียงถึงได้เหินฟ้าขึ้นไปบนเกาะติดอยู่เพดาน ผมกับภคินเงยหน้ามองตามพร้อมกัน
“เชี่ย!!”
ผมตะโกนลั่นห้อง เนื้อหมูขนาดนิ้วโป้งเกาะค้างอยู่บนนั้น มีติ่งเล็กๆ ห้อยย้อยลงมา ขยับไหวๆ เหมือนตัวอะไรสักอย่างกำลังโบกมือทักทาย
“หมูบินว่ะ”
“มึงรีบหาทางเอามันลงมาเลย เดี๋ยวเน่าติดเพดานห้องกู”
มันเกาหัว หันไปหยิบไม้กวาดมาเขี่ย จนหมูร่วงแหมะลงมาบนพื้น มันหยิบขึ้นมาดู
“จะให้เอามาสับต่อหรือทิ้งไป”
“ทิ้งไปสิ!!”
มันหัวเราะหึๆ โยนหมูชิ้นนั้นทิ้ง หันไปสับหมูต่อ พอแหลกก็ใช้มีดตักจากเขียงใส่ถ้วยวางเตรียมไว้ หันไปหยิบกระเทียมมาทุบต่อ
ขั้นตอนต่อไปคือเจียวหมู มันหยิบกระทะมาตั้งเตา
“ภคิน” ผมเรียกไว้ก่อนที่มันจะเปิดแก๊ส มันชะงักมือหันมามอง ผมลุกยืน มันรีบเข้ามาช่วยประคองทันที
“เดี๋ยวกูทำเองดีกว่า หมูหมดแค่นี้แล้ว เกิดมึงทำไหม้ขึ้นมาเราคงได้กินแต่ข้าวต้มเปล่าๆ กันแน่”
“กูทำได้”
“เชื่อกูเหอะ มึงทำหมูบินมาแล้ว กูไม่อยากกินหมูไหม้อีก”
มันหัวเราะออกมาเบาๆ
“ไหวแน่นะ”
“ไหว” ผมยืนยัน เอื้อมหยิบผ้ากันเปื้อนที่แขวนไว้มาสวม ผูกเอวด้านหลัง ก้มเปิดแก๊ส ตอนก้มนี่อย่างเจ็บ แต่พยายามตีเนียนว่าไม่รู้สึกอะไรเพราะกลัวภคินมันเป็นห่วง
ผมเปิดไฟอ่อนๆ รอจนกระทั่งกระทะร้อนถึงได้เทน้ำมันลงไป รออีกไม่ถึงสามสิบวิน้ำมันก็ร้อนได้ที่ ผมตักเอากระเทียมใส่ลงไปก่อน กระเทียมเต้นพล่านทันทีที่ถูกความร้อน หอมกรุ่นขจรขจาย ผมเทหมูสับลงไป เกลี่ยจนหมูสุกทั่วถึง เหลืองอร่ามน่ากิน ส่งกลิ่นยั่วจมูกยิ่งกว่าเดิม
ทำไปก็เจ็บไป นึกถึงฝุ่นขึ้นมาทันที ครั้งแรกของมันต้องเจ็บมากเหมือนกันแน่ๆ
ผมปิดแก๊ส หันไปคนข้าวต้ม รอเวลาให้ข้าวบานกว่านี้อีกหน่อยดีกว่า ระหว่างนั้นผมหันไปหยิบต้นหอมกับผักชีมาหั่นฝอย ใส่ถ้วยใบเล็กเตรียมไว้โรยตบท้าย
ผมยืนคอย หันไปมองเพื่อนสนิท มันมองผมอยู่ก่อนแล้ว
“ทำไม มีอะไรติดหน้ากูเหรอ” ผมลูบแก้มตัวเอง เผื่อเศษผักกระเด็นขึ้นมาติด
“มึงดูเป็นแม่บ้านดีจัง”
ผมโยนรากผักชีใส่มัน
“ถ้าผู้ชายทำครัวเรียกแม่บ้าน เชฟบนโลกนี้คงกลายเป็นแม่บ้านกันไปหมดแล้ว”
“นั่นน่ะสิ แต่มึงไม่เหมือน มึงให้กลิ่นอายแบบพวกแม่บ้านจริงๆ”
ผมหันไปเผชิญหน้ากับมันตรงๆ
“กูทำกับข้าวให้มึงกินมาหลายปีแล้วนะภคิน มึงไม่เคยมองกูแบบนี้มาก่อน”
มันหลุบสายตาหนี เตะอากาศว่างเปล่าตรงหน้าเบาๆ
“สงสัยเพราะเราเอ่อ..ทำเรื่องแบบนั้นกันไป มันทำให้กูมองมึงไม่เหมือนเดิม”
ผมนิ่งไป
ฉิบหายละ!
“ไม่ได้นะภคิน กูยังแมนเต็มร้อย มึงอย่ามองเหมือนกูเป็นมนุษย์กลายพันธุ์แบบนั้นสิ”
มันทำหน้าแปลกๆ ทำท่าจะอธิบายต่อ แต่เงียบเสียงลง พยักหน้ามาทางหม้อข้าวต้ม ผมเลิกสนใจทันทีหันไปคนข้าวต้มอีกรอบ ไอควันขาวลอยคลุ้ง ข้าวแตกตัวกำลังดี
ผมเทหมูเจียวกระเทียมใส่ลงไป ปรุงรส กดปิดไฟ ชักปลั๊กออก โรยด้วยต้นหอมผักชีแล้วก็พริกไทยอีกเล็กน้อยเป็นอันจบพิธี
“เรียบร้อย” ผมหันไปมองคนข้างๆ
มันยังมองผมอยู่ ยิ้มให้
“มึงน่าจะเกิดเป็นผู้หญิงนะ” มันพูดเสียงเบาคล้ายจะพูดกับตัวเอง “เดี๋ยวกูทำความสะอาดเอง มึงเข้าไปเถอะ เสร็จแล้วเดี๋ยวกูจะเอาเข้าไปให้”
ผมรับปาก เพราะฝืนเจ็บอยู่เหมือนกัน กำลังจะเดินกลับเอง แต่มันขยับเข้ามาโฉบอุ้มผมไว้ในอ้อมแขนแทน
“กูเดินได้”
“กูรู้ แต่กูพาไปดีกว่า”
อ้อมอกอุ่นๆ กับร่างกายร้อนผ่าวของมันทำเอาหัวใจผมเต้นผิดจังหวะไป
มันอุ้มพาผมไปวางแหมะไว้ข้างเตียง
“รอเดี๋ยวนะ” มันย้อนกลับไปล้างเครื่องครัว พักเดียวก็กลับมาใหม่พร้อมข้าวต้มหนึ่งถ้วย รองด้วยถาด วางไว้บนเตียงข้างๆ ผม ไปตักของตัวเองอีกถ้วย ลากเก้าอี้มาใช้แทนโต๊ะกินข้าวนั่งอยู่ที่พื้นข้างๆ
ผมคนข้าวต้มเบาๆ ไอควันขาวลอยคลุ้ง ผมตักขึ้นมาเป่า เอาเข้าปาก
อืม อร่อย ฝีมือใครวะ
หันไปมองภคิน มือมันขยับช้อนคน แต่ตามองผมไม่เคลื่อนไปไหน
“เป็นไร”
“เปล่า” มันปฏิเสธ ก้มหน้าลงไปตักกิน สงสัยจะคิดเรื่องปิ่น ผมไม่ถามอะไรอีก เกรงจะทำให้มันไม่อยากอาหาร
มันอาสาล้างถ้วยหลังเรากินอิ่ม ล้างไปก็เหม่อไปเหมือนเดิม
ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียง เตรียมจะพักร่างกายอีกรอบ ภคินเดินย้อนกลับเข้ามาใหม่
“กูว่ามึงรีบโทรหาปิ่นดีกว่า อย่าทิ้งเวลาไว้นาน” เพราะเท่าที่ผมจำได้วันนี้ปิ่นไม่มีเรียนช่วงเช้า ไม่งั้นก็ต้องง้ออีกรอบตอนเย็น ผมไม่อยากให้มันทิ้งเวลาไว้นานขนาดนั้น
…เพื่อตัวมันเองนั่นแหละ
มันพยักหน้า หยิบมือถือเดินออกไปนอกระเบียง เลื่อนประตูปิด ผมไม่คิดจะสอดรู้สอดเห็นอยู่แล้ว
เรื่องของผัวเมีย เพื่อนไม่เกี่ยว
ผมยกมือก่ายหน้าผาก นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วใจมันหวิวๆ แปลกๆ ไม่น่าปล่อยให้เกิดขึ้นเลย
ผมผ่อนลมหายใจ ปิดเปลือกตา ได้ยินเสียงภคินดังแว่วออกมา ฟังไม่ออกว่ามันพูดอะไร แต่น้ำเสียงดูโมโหมาก
ไอ้ห่า กูให้ไปเคลียร์ ไม่ได้ให้ไปทะเลาะกันเพิ่ม
แต่ช่างมันเถอะ เรื่องของพวกมันแล้ว
ผมปล่อยให้สติตัวเองจางหายไปหลังจากนั้น
รู้ตัวอีกทีเพราะรู้สึกหนักๆ ที่เอว ผมลืมตา ก้มมอง ตอนนี้ผมนอนตะแคงข้าง มีวงแขนปริศนาโอบกอดไว้จากทางด้านหลัง แผ่นหลังผมแนบติดอยู่กับแผงอกกว้าง มีลมหายใจอุ่นๆ เข้าออกสม่ำเสมออยู่เหนือหัว อยู่ๆ หัวใจผมก็เต้นตึกตัก
ผมนอนกับมันออกบ่อย สมัยก่อนต่างคนต่างนอนดิ้น พาดกันไปมาก็หลายรอบ แต่ไม่เคยสักครั้งที่จะทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ แบบนี้
ผมรีบสลัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป ขยับเบาๆ หวังลุกโดยไม่ทำให้คนข้างๆ ตื่น แต่ขยับแค่นิดเดียวภคินก็ตื่นตาม
“เป็นไงบ้าง ยังเจ็บอยู่ไหม”
“ดีขึ้นแล้ว กับปิ่นเป็นไงบ้าง ง้อได้ไหม ใกล้เที่ยงแล้ว กูว่ามึงไปรับปิ่นกินข้าวดีกว่า”
มันทำหน้าเซ็ง คลายอ้อมแขนที่กอดผมอยู่ออก
“กูโทรไปง้อเหมือนที่แล้วๆ มานั่นแหละ แต่ปิ่นดันอยู่กับไอ้แบงค์ กูถึงได้ของขึ้นอีกรอบ นี่ถ้าอยู่ใกล้ๆ จะซัดไอ้นั่นให้ปากแตก”
ผมถอนหายใจแรง จะเที่ยงแล้ว นอนยาวเลย
“มึงหิวรึยัง กูจะไปอุ่นข้าวต้มให้” มันอาสา
ผมส่ายหน้าไปมา
“ยัง สักเที่ยงครึ่งละกัน”
มันพยักหน้า มองหน้าผม ขยับเข้ามากอดอีกรอบ รัดแรง
“ปล่อยภคิน ผีเข้ารึไง”
“กูกำลังนอยด์นะ”
ผมนิ่งไปกับน้ำเสียงเบาๆ นั้น ตัดสินใจขยับพลิกหันไปหาดีๆ เสยผมมัน หน้าเพิ่งตื่นของมันโคตรมีราคา อย่ามองหน้าผมเพื่อเปรียบเทียบนะ ยับยิ่งกว่าผ้าที่หมักไว้ในตะกร้าซะอีก มันปล่อยให้ผมลูบหัวอยู่อย่างนั้น
“อย่าคิดมากนะ ปิ่นเขาแค่งอนยาว ดีไม่ดีตอนเย็นอาจง้อง่ายขึ้นก็ได้”
มันพยักหน้า กระชับกอดผมแน่นขึ้นทำให้หน้าผมจมลึกไปกับแผงอกกว้าง ได้ยินเสียงหัวใจของมันด้วย
…แต่ผมว่าหัวใจมันเต้นเร็วผิดปกตินะ
“กูรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้อยู่กับมึง.. มึงรู้ใช่ไหม”
“อืม” ผมเงยหน้าขึ้นขานรับ มันไม่พูดอะไรอีก กดหัวผมให้จมลงไปกับแผงอกกว้างอีกรอบ
เอาเถอะ ถ้าทำแบบนี้แล้วมันรู้สึกสบายใจ ผมยอมก็ได้
มื้อเที่ยงเรากินข้าวต้มที่เหลือจากเมื่อเช้า ผมเดินได้เกือบเป็นปกติแล้ว แต่ขายังถ่างอยู่ ภคินหัวเราะร่วนกับท่าเดินแปลกๆ ของผม
“หัวเราะอีกที กูจะเอาสากยัดก้นมึง”
มันพยายามกลั้นเสียงไว้ จริงๆ จะเข้าเรียนช่วงบ่ายก็ได้ แต่ผมเองนี่แหละที่ไม่ยอมไป ไม่ใช่เพราะเจ็บ แต่เห็นท่าเดินตัวเองแล้วรับไม่ได้ครับ มันทุเรศเกินไป
ภคินเองก็ไม่ยอมไปเรียนด้วยเหมือนกันเพราะเป็นห่วงผม เราจึงตกลงจะนั่งเรียนกันเองที่ห้อง โดยลากโต๊ะญี่ปุ่นออกมากาง จะได้เรียนกันสะดวกขึ้น ผมไลน์ไปขอเลกเชอร์กับเพื่อนๆ แล้ว
“ความภาคภูมิใจของกู” อยู่ๆ มันก็พูดขึ้น ผมมองงงๆ
“อะไร”
ความภาคภูมิใจอะไรของมัน
มันไม่ตอบ แต่ก้มมองเป้าตัวเองให้รู้ความหมาย ผมหน้าร้อนผ่าว ปาปากกาไฮไลท์ใส่
“ทะลึ่งละมึง”
“เอ้า ผู้ชายพูดเรื่องพวกนี้มันเป็นปกติไม่ใช่รึไง”
…นั่นน่ะสิ
ผมกระแอมไอเบาๆ มันจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าไม่เคยเขมือบมาก่อน
“รีบๆ อ่านเข้าเถอะ”
มันหัวเราะหึๆ ในลำคอ
ต่างคนต่างอ่าน อันไหนที่ไม่เข้าใจก็สอบถามกันไปมา แต่ส่วนใหญ่จะเป็นผมมากกว่าที่ไม่เข้าใจ มันก้มลงมาอธิบาย กลิ่นโคโลญที่ใช้ประจำลอยคลุ้ง ผมลอบมองเสี้ยวหน้าหล่อๆ นั้น
หัวใจแอบเต้นตึกตักอีกระลอก
ผมรีบละความสนใจเสีย เดาเอาว่าไอ้อาการแปลกๆ ที่ผมเป็น คงเป็นผลพวงมาจากที่เคยได้เนื้อแนบเนื้อกัน ผ่านไปสักระยะก็น่าจะดีขึ้นเอง
พอตั้งสติได้ผมก็อ่านหนังสืออย่างมีสมาธิขึ้น ในขณะที่เพื่อนผมอ่านไปเหม่อไป ซึมบ้างเป็นบางครั้ง ตั้งอกตั้งใจบ้างเป็นบางที ราวกับคนเป็นไบโพลาร์ ผมชวนมันเลิกอ่านเสีย เพราะอ่านไปก็ไม่เข้าสมอง พามันไปเล่นเกมแทน จะได้ลืมๆ เรื่องที่กำลังนอยด์อยู่
กระทั่งเย็นผมถึงไล่ให้มันไปอาบน้ำ แต่งตัวให้หล่อที่สุดเพื่อไปง้อปิ่นด้วยตัวเอง ภคินทำตามอย่างว่าง่าย ไปอาบน้ำแต่งตัว เดินหล่อออกมา ทิ้งสภาพมนุษย์ตาบวมเมื่อวานจนหมด
“แน่ใจนะว่าไม่ให้กูอยู่เป็นเพื่อนก่อน”
“ไม่ต้องหรอก กูเดินได้แล้ว”
“ให้กูอยู่กินข้าวเย็นกับมึงก่อนไหม”
ผมส่ายหน้า
“ไปง้อปิ่น ชวนเขาไปทานข้าวเย็น กูหากินเองได้”
“ขอบใจ มีเพื่อนเข้มแข็งแบบมึงนี่ก็ดีเหมือนกัน”
“กูต้องเข้มแข็งไง เวลามึงร้องไห้ขี้มูกโป่งมา กูจะได้ช่วยปลอบ”
มันทำหน้าเสียเซลฟ์ คงเพิ่งนึกได้ว่าเมื่อวานร้องไห้ได้ทุเรศทุรังขนาดไหน ผมไปส่งที่หน้าห้อง มันทำท่าลังเล รู้ว่ามันพะวงเป็นห่วง ผมโบกมือไล่ มันหันหลังเดินจากไป
ณ นาทีนั้นรู้สึกเหมือนหัวใจวูบโหวงแปลกๆ
หน้าที่ของเพื่อนคงมีเท่านี้
‘ให้กำลังใจ’
_______
หมูบินจ้าา ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะคะ ฟินต้น ฮากลาง หน่วงท้าย โบโพลากันเบาๆ จ้ะ
แท็ก #หลบมาหวีดภคินน่าน เมื่อพูดคุยเรื่องนี้กันนะคะ จะตามไปหวีดด้วย 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
