หัวข้อ: Our love ผมท้องกับเพื่อน [Mpreg] ep.29 (14-7-19) P.37 Up 100% (ตอนจบ)

[mypink801]

สงสารน่าน แงงง แม่บ้านแม่เรือนขนาดนี้
ท้องเลยได้มั้ย

[snowboxs]

ตอนนี้ในท้องน่านคงเริ่มๆทำปฏิกิริยาหรือต้องรอรอบต่อไป
แต่จะท้ิงจะอะไรก็อยากให้น่านได้เรียนจบอ่ะ

[arij-iris]

คือปิ่นน่ารำคาญมากกกอ่ะ

[Grey Twilight]

ผมว่าศักยภาพของเรื่องนี้ไปได้ไกลมากเลยนะครับ เพราะว่าคาแรกเตอร์ของตัวพระนางมันเล่นได้หลายอย่างมาก จากชื่อเรื่องนี่เราก็แน่นอนละว่าน่านต้องท้องแน่ๆ แต่คำถามคือเมื่อไหร่? ตัวแปรเรื่องเวลามันทำให้สเกลเรื่องใหญ่ขึ้น เพราะนิสัยของน่านเป็นคนที่รักภคินจากใจจริงๆ เขาไม่อยากให้ภคินมีปัญหาในชีวิต ตอนที่ภคินมีปิ่น น่านยังพูดเองด้วยซ้ำด้วยน่านเองก็เชียร์เธอ เพราะปิ่นคงเป็นคนที่มีทุกอย่างเหมาะสมกับภคิน ด้วยนิสัยแบบนี้ มันไม่แปลกที่ว่าเราอาจจะได้เห็นพล็อตของการที่น่านจำเป็นต้องผิดคำสัญญากับภคิน ที่ว่ายังไงก็จะไม่ทิ้ง เพราะการสร้างห่วงขึ้นมาในวัยสร้างตัวมันเป็นสิ่งที่จะรั้งภคินเอาไว้จากการประสบความสำเร็จ

ส่วนตัวแล้วผมอยากให้เรื่องนี้มีไทม์ไลน์ที่ค่อนข้างยาวนะครับ ไม่อยากให้อิงช่วงเวลาอยู่แค่ปีสี่หรือหลังจบใหม่ๆ เนื่องจากนิสัยของตัวละครเอามาเล่นได้เยอะเลย น่านเป็นตัวละครที่น่ารักมากเลย ขี้อ้อนแบบไม่รู้ตัวแล้วก็มีท่าทางที่ดูแลเอาใจใส่ภคินแบบที่ไม่ได้เสแสร้ง ขนาดอาหารก็รอทานด้วยกัน ภคินอ้อนขออะไรก็ให้หมดโดยไม่โวยวายด้วย ผมว่าน่านเป็นคนที่นิสัยพ่อพระและใจดีอ่อนโยนกับทุกๆคนอยู่แล้ว ไม่ได้จำเป็นว่าจะต้องเป็นคนที่รู้สึกกันลึกซึ้งกันเกินเพื่อน เพราะจากบทบรรยายเราก็จะเห็นว่าน่านทรีตภคินดีมาตั้งแต่ก่อนจะเลยเถิดกันแล้ว เป็นคนที่ทัศนคติเป็นบวก มีคนมารุมถ่ายรูปเพื่อนก็ไม่ได้โวยวาย หลบฉากอยู่เงียบๆโดยที่ไม่ได้ไม่พอใจอะไร ใจเย็นและอยากให้คนรอบข้างไม่มีปัญหาปวดหัว ยอมอะไรได้ก็ยอมตลอด และเพราะนิสัยเฟรนด์ลี่แล้วก็ใจดีกับทุกๆคนนี่แหละจะทำให้น่านมีคนมาติดเยอะแน่ๆในอนาคต (หัวเราะ)

สิ่งที่ผมอยากเห็นคือ ถ้าเกิดว่าน่านเกิดท้องขึ้นมาจริงๆ (ผมเดาว่าไทม์ไลน์ของตรงนี้เป็นไปได้สองแบบ หนึ่งคือตอนเรียนจบพอดีแล้วรู้ตัวไม่นานจากนั้น หรือสอง หลังจากเริ่มทำงานได้สักพักแล้วเลยเถิดกัน) แล้วจะเดินเรื่องต่อยังไง น่านจะหลบยังไง พอหลบแล้วจะเลี้ยงลูกยังไงต่อ แล้วภคินจะทำยังไง จะไปตามหายังไง นิสัยของภคินจะเปลี่ยนไหม จะมีใครมาติดน่านแล้วก็มีคนรู้เรื่องแต่ช่วยปิดรึเปล่า แล้วจะจูนเข้าหากันได้ยังไง เพราะฝั่งหนึ่งก็ไม่ค่อยจะคิดอะไรเท่าไหร่ (ภคิน) ส่วนอีกฝั่งก็จิตใจดีน่ารักคิดเผื่อและกลัวอีกฝ่ายลำบากเพราะตัวเองตลอด (น่าน) ตรงนี้สำหรับผมค่อนข้างน่าติดตามมากเลยครับ

ปล. ผมว่าจะบอกหลายครั้งแล้วครับ ตั้งแต่ตอนเรื่องของคู่พลแล้ว ถ้าเกิดว่ามาอัพทีละครึ่ง ให้เปิดรีพลายใหม่ไปเลยดีกว่าครับ อย่าไปแก้ไขอันเก่า เพราะว่ามันจะทำให้คนอ่านต้องย้อนกลับไปดูว่าตอนที่แล้วอยู่หน้าอะไร กรณีนี้ถ้าเกิดมีคอมเมนท์เยอะ มันต้องย้อนหลายหน้า อีกสาเหตุนึงคือมันจะทำให้กระแสความรู้สึกของคอมเมนท์ไม่ต่อเนื่อง เพราะตอนแรกมา 50% ก็กระแสคนคิดแบบนึง พอมาอีกแบบแล้วเอากลับไปแก้รีพลายเดิม กระแสเรื่องเปลี่ยน คอมเมนท์เปลี่ยนทิศ คนที่มาตามอ่านทีหลังที่อ่านคอมเมนท์ด้วยมันจะงงๆครับ ว่าพออ่านตอนจบแล้ว (เต็ม 100%) แล้วมาอ่านคอมเมนท์ ทำไมกระแสมันหักมุมโดยที่ไม่มีตัวบ่งชี้เลย ถ้าเราเอารีพลาย 50% มาคั่น มันก็จะเห็นกระแสเรื่องชัดขึ้น แต่ส่วนตัว ผมอยากแนะนำว่า ให้เขียนให้เต็ม 100% แล้วค่อยเอาลงดีกว่าครับ อย่ามาแบบทีละนิดละหน่อย อ่านแล้วบางทีอารมณ์มันสะดุดมากพอสมควรเลย

[weedear]

 

[nofsnof]

ทำไมมันอึนๆทึมๆอย่างนี้ล่ะะ 

[miikii]

หนักหนา 

[Duangjai]

………


เชื่อฝีมือ memew  เรื่องนี้ต้องมีดราม่าแน่นอน

นายเอกจะต้องช้ำใจจนถึงที่สุด แต่ก้อรักพระเอกและเข้าใจทุกการกระทำ

ประเด็นคือ พระเอกจะเคลียร์ตัวเองได้เมื่อไหร่

ติดตามต่อไป…อย่างใกล้ชิด

………



           


 

……

[tiger2006]

ดีอย่างนี้ไม่ชอบได้งัย

[gackmanas]

รอตอนต่อไป...
ไรท์รีบมานะคะ..
รออยู่่...

[NongJesZa]

ลุ้นนนนนน มาต่อเร็วๆนะคะ

[SuPeRDonGDanG]

ที่เหม่อนี่กำลังคิดเรื่องปิ่นแก้วใช่ไหม
ภคินคงต้องเลือกอะเน้อ แฟนหรือเพื่อนรัก
ขาดอันไหนไม่ได้ คงรู้อยู่แก่ใจ แค่ห่างกันเดือนนึงยังคิดถึง
ถ้าปิ่นแก้วให้ตัดขาดไปเลยจะทำยังไง
ชีวิตเราไม่ได้มีแค่แฟนนะ มีนต้องมีเพื่อน มีครอบครัว

[lovenine]

น่าน ทำถูกแล้ว ภคิน ทำอะไรสักอย่าง ก่อนจะสายไป  ระวัง ทำหัวใจ ตัวเองหายไปล่ะ เตือนละนะ มาต่อ นะบัดนาว  ...โอมมมมมมมม ^^

[memew]

ep.9

เราพากันหอบหิ้วข้าวของเดินขึ้นห้อง ผมนำผักทุกอย่างไปล้างเข้าตู้เย็นก่อนเป็นอันดับแรก แล้วมาจัดการล้างกุ้ง เลาะเอาเฉพาะเนื้อมันมาผสมกับใบมะกรูดหั่นฝอยเพิ่มความหอมและแป้งเพื่อให้มันเป็นก้อน ใส่ส่วนผสมทุกอย่างลงไปในเครื่องปั่น ปรุงรสด้วยสูตรที่เคยทำ เติมน้ำลงไปหนึ่งถ้วย ปั่นพรืดเดียวก็ได้เนื้อแป้งข้นๆ เอามาปั้นเป็นแผ่นขนาดใหญ่กว่าเหรียญสิบเล็กน้อย กดให้เป็นรูปนิ้วนิดๆ ภคินมันชอบ

ตั้งน้ำมันจนร้อนระอุ ค่อยๆ หย่อนทอดมันกุ้งลงไป เสียงน้ำมันดังซ่าเหมือนเสียงฝนตก ผมใช้กระชอนรองอยู่ด้านล่าง ใช้ตะเกียบคีบพลิกด้วยความรวดเร็ว กระทั่งมันกลายร่างจากสีน้ำตาลอ่อนไปเป็นน้ำตาลเข้ม ถึงได้ยกกระชอนขึ้น นำไปวางไว้บนหม้อรองน้ำมันเพื่อให้น้ำมันไหลออกมาจนหมด

วันนี้อยากให้ภคินได้กินผักเยอะๆ ผมตำน้ำพริกกุ้งขึ้นมาอีกหนึ่งสำรับ เผ็ดน้อย แบ่งเอาผักที่กินสดได้ทุกชนิดมาจัดเรียงใส่ถาด เตรียมพร้อมเพื่อยกเข้าไปข้างใน พอหันไปก็ต้องหัวเราะก๊าก เพราะไอ้หล่อมันคาบชามพลาสติกไว้ในปาก นั่งท่าเดียวกับไอ้เบอร์เกอร์ หมาพันธุ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ที่มันเลี้ยงไว้ที่บ้าน

มันต้องนั่งรอท่านี้อยู่นานแค่ไหน ถึงได้จังหวะให้ผมหันไปเห็นแบบนี้

“โอ๊ะๆ ๆ มานี่มาเจ้าหมาน้อย” ผมเล่นกับมันด้วย ขยับเข้าไปเกาคาง หัวเราะจนน้ำตาไหล
ภคินดึงชามออกจากปาก ลุกขึ้นยืน

“หิว”

“เสร็จแล้ว ทำน้ำพริกกุ้งด้วย”

มันตาโตด้วยความดีใจ ช่วยผมยกอาหารไปตั้งพื้น

มันมองอาหารตรงหน้า ยิ้มเศร้า

“ถ้าปิ่นทำเป็นแบบนี้ก็ดี”

ผมชะงัก รู้อยู่หรอกว่าปิ่นแก้วไม่ชอบเข้าครัว

“ไม่แน่หรอกมึง ผู้หญิงเวลาแต่งงานสัญชาตญาณพวกนี้ก็มาเอง ดูอย่างรุ่นพี่สายรหัสเราสิ บางคนสมัยเรียนเกลียดการเข้าครัวอย่างกับอะไรดี แต่พอแต่งงานมีลูก ทำเก่งกันทุกราย”

“ก็จริง” มันยิ้มอย่างมีกำลังใจมากขึ้น ใช้ส้อมจิ้มทอดมันกุ้งขึ้นกัด แล้วทำหน้าเคลิบเคลิ้มราวกับอยู่บนสรวงสวรรค์

“อร่อย”

“เอ้า น้ำพริกกุ้ง ผักน่ะกินเยอะๆ ดีต่อสุขภาพ”

มันตักน้ำพริกหย่อนลงบนข้าวสวยพูนๆ คลุกเคล้า ตักกิน ส่วนผักผมหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ สามารถใช้ส้อมจิ้มเข้าปากได้เลย

“นี่ก็อร่อย”

ผมยิ้ม

“งั้นก็กินเยอะๆ”

มันล้วงหยิบมือถือมากดถ่ายรูปไปหนึ่งแชะ อัปลงไอจีขึ้นสถานะ

PakinWorld: ‘ทอดมันกุ้งกับน้ำพริกกุ้งผักสดฝีมือเชฟน่านเจ้าเก่าเวลาเดิม’

พวกเพื่อนๆ พากันเข้ามาโหย..หวน..และหอนกันจนเต็มไปหมด เพราะความอิจฉาตาร้อนและอยากกิน

ผมหัวเราะหึๆ มองคนหล่อกินอาหารที่ผมทำอย่างเอร็ดอร่อย

ตกบ่ายเราเปลี่ยนโหมดมาเป็นเคร่งเครียดกับการอ่านหนังสือ ภคินมันเก็งข้อสอบให้ผมตามเดิม มันถ่ายรูปหนังสือที่กำลังอ่านอยู่อัปลงไอจี

PakinWorld: ‘อ่านหนังสือเตรียมสอบไว้ล่วงหน้าที่ห้องเชฟน่าน’ @Mueangnan_YD

สี่โมงหน่อยๆ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู ไอ้หล่ออาสาไปเปิด พวกเพื่อนๆ ผมพากันเฮโลเดินเข้ามา ในมือถือถุงเครื่องดื่มมึนเมาสารพัดอย่าง

“อะไรวะ”

“ฉลองกูโสดอีกครั้ง” ดอมเดินหน้าแป้นแล้นเข้ามา

“หน้าไม่เหมือนคนอกหัก”

“กูไม่ได้อกหัก แต่ไปหักอกเขามากกว่า กูทนมามากพอแล้ว”

ผมไม่ต่อล้อต่อเถียง เพราะพอเข้าใจเพื่อนอยู่ เป็นผมผมก็คงจะเลือกแบบเดียวกัน   

ผมจำต้องเก็บสัมภาระการเรียนไปไว้บนโต๊ะ แล้วเตะตูดตัวเองไปทำอาหารให้พวกแม่งมันกิน ไก่มันเห็นทอดมันกุ้งที่ผมทำบนไอจีภคินอยากกินบ้างลงทุนไปซื้อกุ้งมาให้โดยเฉพาะ หลายกิโลเลย ตัวเบ้อเร่อ ผมทำเมนูเดิมอีกรอบ ทั้งทอดมันกุ้ง และน้ำพริกกุ้ง แต่ในปริมาณที่เพิ่มขึ้น พร้อมเมนูอื่นๆ อีกหลายอย่าง ทยอยนำไปเสิร์ฟให้พวกเสือหิวด้านใน 

พอแล้วเสร็จถึงได้ไปนั่งกินกับเพื่อนๆ ฉลองโสดไอ้ดอมมัน

“ว่าแต่มึงเถอะ ยังไม่ง้อปิ่นอีกเหรอวะ เห็นป่วนอยู่ในอินสตราแกรมตั้งแต่เมื่อคืน”

“ขี้เกียจ”

“ถ้าไม่ไหวก็เลิกๆ แม่งไปเถอะ รักขนาดไหนอยู่ไปไม่สบายใจก็ปล่อยให้มันจบๆ ไปเถอะ”

ผมเลือกที่จะนั่งนิ่งไม่ออกความคิดเห็นอะไร

“มึงอย่ามาบ่างช่างยุไอ้ดอม ช่วงนั้นของเดือนของปิ่นมากกว่ามั้ง ผู้หญิงก็งี้แหละ ขนาดใบเฟิร์นที่ติ๋มๆ เวลาเมนส์มาก็กลายร่างเป็นสมิงพอกัน”

“แต่ครั้งนี้ปิ่นก็ด่าแรงนะ” คนอื่นๆ ในวงเหล้ามองหน้าผม ผมเลิกคิ้วสูง

…เกี่ยวอะไรกับกู?

“อะไร”

“ไม่ได้ดูเหรอ”

“ดูอะไร”

ไอ้ดอมหยิบมือถือมาจิ้มจึกๆ แล้วเข้าไปที่หน้าไทม์ไลน์ของปิ่นแก้ว สิ่งที่เธอหยิบมาประชดประชันคือภคินคิดจะเอาเพื่อนทำเมีย

“พาลว่ะ” ไอ้วัฒน์ออกความคิดเห็น

“แต่มันก็น่าคิดจริงๆ ถ้ากูเป็นแฟนไอ้ภคินก็คิดว่ะ มึงเล่นตัวติดกัน ดูแลกันอย่างกับแฟน อย่างที่กูเคยบอก ถ้ามึงไม่มีปิ่นแก้ว กูฟันเฟิร์มว่าพวกมึงแอบคบกันแน่ๆ”

ภคินโบกมือไหวๆ

“กูสนิทกับน่านมาก่อนที่จะคบปิ่นอีกนะ”

“ก็จริง”

ทุกคนพากันเลิกพูดเรื่องนี้หันไปคุยกันเรื่องอื่นกันแทน ธนาเล่าให้ฟังว่ามีความเป็นไปได้สูงว่าทันทีที่เรียนจบอาจต้องแต่งงานเลย เพราะผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายอยากให้เป็นฝั่งเป็นฝากันเร็วๆ

ไม่จำเป็นต้องรอให้ตั้งตัวก่อน เพราะเรียนจบไปทั้งคู่ก็ทำงานกับที่บ้านอยู่แล้ว ธุรกิจกงสีล้วนๆ ทั้งคู่มีฐานะเท่าเทียมกัน ธุรกิจที่ทำก็ส่งเสริมหนุนนำกันอีกต่างหาก

“แล้วมึงพร้อมรึเปล่าล่ะ”

“กูชิลๆ ว่ะ ทุกวันนี้กูกับทรายก็คบกันอย่างเพื่อนอย่างครอบครัวอยู่แล้ว ปรับเปลี่ยนแค่ย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้วก็ปล่อยให้มีเหลนให้อากงอาม่าได้อุ้มเท่านั้น ที่เร่งมาเพราะเหตุผลหลังสุดนี่แหละ”

ผมยิ้มเมื่อได้ยินแบบนั้น

“กูว่าก็ดีนะ หลานกูออกมาต้องน่ารักมากแน่ๆ” ผมยิ้มพรางคิดตาม พ่อหล่อ แม่สวย “คนแรกกูขอหลานสาว เผื่อกูมีลูกชายจะได้จองตัวไว้ให้ลูกชายกู”

พวกนั้นพากันหัวเราะร่วน

“นี่กว่ามึงจะแต่งงานมีลูก ลูกกูไม่แก่กว่าลูกมึงเป็นสิบปีรึไง”

“อายุเป็นเพียงตัวเลข เทรนด์นูน่ากำลังมา สาวอายุมากกว่ามีเสน่ห์จะตาย”

“บอกตามตรงนะน่าน ถ้ามึงเป็นผู้หญิง กูยุให้ภคินมันเลิกกับปิ่นแก้วมาคบกับมึงแล้ว รู้ใจมัน ทำอาหารก็เก่ง” ดอมพาวกกลับมาเรื่องเดิม

“ผู้ชายก็คบกันได้นี่ อย่างพลกับฝุ่นไง น่ารักดีออก” ไก่ออกความคิดเห็น

“ดีขนาดไหนก็เพศเดียวกัน สังคมยังยอมรับไม่ได้กว้างขวาง ไหนจะครอบครัวอีก ที่สำคัญคือมีทายาทให้ไม่ได้” ธนาแย้ง ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย

“แต่ถ้ารักกันจริง เรื่องที่ว่าก็ไม่สำคัญเลย” ไก่พูดขึ้นมาลอยๆ ถอนหายใจเบาๆ “กูเพิ่งรู้ว่าพี่กุ้ง พี่ชายกูเขามีแฟนเป็นผู้ชาย ช็อกกันทั้งบ้าน จริงจังไม่จริงจังฝ่ายนั้นก็เอาพ่อแม่มาสู่ขอพี่กูแล้ว ไม่ได้คิดจะจัดงานแต่งอะไร เพียงแต่อยากให้ครอบครัวเรารู้ว่าเขาจริงใจขนาดไหนเท่านั้น”

“พี่กุ้งเนี่ยนะ” ดอมถามเสียงสูง ไก่พยักหน้า

ผมเคยเห็นอยู่หนเดียวครับ เพราะไม่ค่อยได้ไปบ้านมันเท่าไหร่ พี่เขาทำงานอยู่เชียงใหม่ด้วย

“หนุ่มเหนือว่ะ โคตรหล่อ เป็นเพื่อนที่คบกันมาตอนเรียน แล้วก็เป็นหัวหน้าที่ทำงานด้วย”
พวกเราพากันพยักหน้า

“เรื่องพวกนี้ใกล้ตัวกว่าที่คิดเนอะ”

ผมกับภคินเลือกนั่งเงียบด้วยกันทั้งคู่ด้วยชนักที่ปักคาหลังของเราร่วมกัน

“เอาเป็นว่า ถ้ามึงเปลี่ยนใจอยากเลิกกับปิ่นแล้วหันมาเลือกไอ้น่าน กูสนับสนุนนะ” ไก่ตบหลังไอ้หล่อตุบๆ ผมยกนิ้วกลางข้างขวาทั้งที่ถือเหล้าให้มันทันที

ทุกคนพากันหัวเราะครึกครื้น เพราะรู้ว่าไก่ไม่ได้ถือเป็นเรื่องจริงจัง 

ผมลอบสบตาภคิน แล้วต่างคนก็ต่างเสหลบเสีย

ลึกๆ แล้วเหมือนจะได้ยินเสียงบางเสียงดังขึ้นว่า ‘ก็ดีนะ ภคินเลิกกับปิ่นแก้วได้ก็ดีนะ เราจะได้มาสานสัมพันธ์ที่ถูกกดไว้ไม่ให้โผล่ขึ้นมานี้เสียที’

แต่แค่เดี๋ยวเดียวเท่านั้นผมก็รีบเตะความคิดนั้นทิ้งไปทันที





ทรายขับรถมารับธนากลับบ้าน ส่วนที่เหลือยกเว้นภคินกลับแท็กซี่ ไม่มีใครเมาจนไม่มีสติ เพราะไงพรุ่งนี้ก็ต้องตื่นไปเรียนกันแต่เช้า

ผมกับภคินช่วยกันเก็บกวาดห้องจนกลับมาเอี่ยมอ่องตามเดิม ผมให้ภคินอาบน้ำก่อน ส่วนตัวเองอาบทีหลัง สามทุ่มแล้วครับ พอออกจากห้องน้ำไปก็ไม่เห็นใครอยู่ในห้องแล้ว มองออกไปนอกระเบียง เห็นไอ้หล่อไปนั่งทำมิวสิกวิดีโอกระดกเบียร์เข้าปากอึกๆ อยู่

ผมคว้าเสื้อยืดกางเกงนอนตัวเก่งมาใส่ เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบเอาเบียร์เย็นๆ ออกไปนอกระเบียงบ้าง

“มาทำมิวสิกอะไรแถวนี้วะ” ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เปิดฝากระป๋องเบียร์ออกยกดื่ม
มันไม่ตอบอะไร ทอดสายตามองเหม่อไปด้านหน้า

“ทำมิวสิกเพลงอนาคต”

ผมเลิกคิ้วสูง ไม่ได้ถามไถ่อะไรมันอีก อย่าคิดว่าวิวนอกระเบียงห้องผมจะสวยนะครับ ไม่มีอะไรเลย นอกจากหอพักกับบ้านคนอื่น ตึกสูงๆ ห่างออกไป เสาไฟฟ้าและท้องฟ้าไร้ดวงดาว   

“ถ้าสิ่งที่มึงคิดและกำลังสับสนนั้นมีกูเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย รีบตัดมันทิ้งไปดีกว่านะ”

“ทำไม มึงรังเกียจกู?”

“เปล่า มึงก็รู้ว่ากูไม่เคย ไม่งั้นเราคงไม่…” ผมเม้มปากแน่น “แต่อนาคตจะดีกว่าถ้าได้เดินไปในเส้นทางที่ถูกที่ควรตั้งแต่ต้น” ไม่ต้องให้ผมอธิบายเพิ่ม ผมว่าคนฉลาดอย่างมันคงพอเข้าใจ

“แล้วระหว่างอนาคตที่ถูกที่ควรกับความสุขของกูล่ะ มึงว่าอะไรสำคัญกว่ากัน”

ผมเม้มปากแน่นจนฟองเบียร์เลอะรอบกลีบปาก ผมไม่รู้ว่าควรจะชักนำหรือสนับสนุนให้เพื่อนเดินไปในเส้นทางไหนดี

เพราะความเป็นเพื่อน ผมสนับสนุนให้มันเดินไปในเส้นทางที่ถูกที่ควร แต่ความเห็นแก่ตัวลึกๆ ผมกลับอยากให้มัน…เลือกผม

“น่าน”

ผมหันไปตามเสียงเรียก มันมองตาผม ผมก็มองตามัน เราสบตากันโดยมีอากาศคั่นกลาง ผมกลืนน้ำลายลงคอ เผยอกลีบปากอย่างเผลอไผล ใบหน้าคมคายขยับเข้ามาใกล้ เพียงชั่วเดี๋ยวเดียว กลีบปากเย็นๆ เคล้ากลิ่นฟองเบียร์ก็ทาบทับลงมา

เสียงห้ามปรามกับเสียงเรียกร้องดังขึ้นพร้อมกันกึกก้องอยู่ในหัว ภคินขยับริมฝีปาก ผมทำแบบเดียวกัน และดูเหมือนจะแรงขึ้นเรื่อยๆ ตามแรงปรารถนาที่ซุกซ่อนอยู่ภายในจิตใจ กระป๋องเบียร์เย็นๆ ยังอยู่ในมือผม แต่พอมันเปิดแยกกลีบปากแทรกปลายลิ้นเข้ามาภายใน มือไม้ผมก็อ่อนแรงจนกระป๋องเบียร์หล่นตุบกระแทกพื้นเสียงดัง

ผมไม่ได้สนใจมัน หัวใจผมไหวแรง ขยับปลายลิ้นตอบรับ มันขยับหันมาจับแก้มผม เอียงใบหน้าให้ปากเราบดเบียดกันได้ง่ายขึ้น
ดูท่าจะไม่หนำใจ มันขยับพลิกหันมาคร่อมอยู่เหนือร่างผมในท่านั่ง บดปากจนหน้าผมต้องแหงนเงยขึ้นรองรับการรุกรานเร่าร้อนนั้น

มือเย็นๆ ของมันสอดผ่านชายเสื้อของผมเข้ามาภายใน เป้าหมายคือติ่งไตเล็กๆ ผมสะดุ้งเฮือก ครางในลำคอ มือหนึ่งจับหัวไหล่อีกมือคลึงท้ายทอยมัน

กลิ่นสบู่หอมอ่อนๆ กระตุ้นร่างกายให้ตื่นตัว มันจับผมลุกยืนทั้งที่ปากยังแนบสนิท ขยับก้าวถอยเข้าไปภายในห้อง

ความปรารถนาที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของจิตใจสั่งมือไม้ผมให้แปะป่ายหน้าท้องแน่นๆ ของมันเช่นกัน

เราบดเบียดปากกันรุนแรงจนผมเจ็บไปหมด แต่ไม่อาจหยุดยั้งความต้องการที่กำลังปะทุลงได้ มันจับผมยกคาดเอวพลิกหันหลังผมแนบติดกำแพง

ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นเชื้อ ส่วนมันเป็นไฟ พอใกล้กันทีไรก็มีแต่จะเผาไหม้กันและกันให้หลอมละลาย ความต้องการของมันชนชิดอยู่กับความต้องการของผม ภคินถอนปากออกลากต่ำลงไปหาต้นคอ ขบกัดรุนแรง ผมครางรับ ปรารถนาอยากให้มันรุนแรงกับผมมากกว่าเดิมอีก

“ภคิน…” ผมเรียกชื่อมันเสียงแผ่ว มันกระชากเสื้อผมออกทางหัว ปากร้อนตะกรุมตะกรามครอบครองยอดอกผมทันที ดูดกินสลับกับเม้มเลีย ผมครางเสียงดังเพราะความเสียวนั้น

มันกระชากถอดกางเกงผมออก มือร้อนๆ ฉวยจับส่วนกลางลำตัว ขยับรูดรั้ง กระทั่งหยาดน้ำขาวๆ ของผมพ่นออกมาจนเต็มมือมัน ผมหอบแฮกหัวใจเต้นแรง สมองขาวโพลนไปหมด

มันจับผมโถมทุ่มลงไปบนที่นอน ยกตัวถอดเสื้อ ตามด้วยกางเกง ผมนอนมองอย่างตื่นเต้น

ความปรารถนาที่ยังไม่หมดส่งผ่านดวงตาผมไปหามัน ภคินก้มลงมาจูบทันที จับขาผมแยกกว้าง กดแทรกปลายนิ้วเข้ามาภายใน

ณ วินาทีนั้น ความเจ็บพุ่งปราดเข้ามาในหัว ภาพของปิ่นแก้วพร้อมแก้วที่แตกละเอียดฉายชัดเข้ามา

ความรู้สึกผิดโหมกระหน่ำ ผมจับมือมันยับยั้งไว้ทันที ทั้งที่ยังต้องการเต็มเปี่ยม

“หยุด!”

ภคินชะงักมือมองหน้าผม สีหน้ามันใกล้หมดความอดทนเต็มที ความต้องการแข็งตัวตั้งชัน

“อย่าทำแบบนี้” ผมมองตาให้รู้ความหมาย มันกัดกรามกรอด สีหน้าพยายามอดทน

“ปิ่นแก้ว” ผมบอกชื่อคนที่น่าจะหยุดความต้องการที่กำลังเอ่อล้นตอนนี้ของเราลง 

…และมันก็ได้ผล

ภคินกัดกราม รวบกอดผมแน่น ใช้มือขยับด้านล่างของตัวเองแทน

ผมยอมนอนนิ่งให้มันทำ อย่างน้อยก็ไม่มีการล่วงล้ำใดๆ เกิดขึ้น

จนกว่า…

มันจะยอมทำทุกอย่างให้ชัดเจน

มันยกหน้าขึ้นมาจูบผมอีก ผมพยายามขัดขืน มันกระซิบพร่า

“กูจะไม่ใส่เข้าไป ขอแค่จูบเท่านั้น”

ผมยอมรับรสจูบของมันแต่โดยดี มันขยับรูดรั้ง รสจูบนั้นทำเอาผมตื่นตัวขึ้นมาอีกรอบ จนต้องขยับเป็นเพื่อนมันอีกหน

สมองผมขาวโพลนอีกครั้ง เมื่อทั้งผมและมันไปถึงเส้นชัยพร้อมกัน ภคินหอบแฮก ผมเองก็ไม่ต่าง มันซบหน้าลงกับอกผม

“กูเลวมากไหมน่าน”

ผมเม้มปาก ถ้ามันเลว ผมไม่เลวกว่าเหรอ ทั้งที่รู้ว่าเขามีเจ้าของแล้วยังไม่คิดหักห้ามความต้องการ

“พอเถอะ อย่าทำให้กูรู้สึกผิดที่ทำแบบนี้”

มันเงยหน้าขึ้นมามองตาผม

“มึงไม่ผิดเลยน่าน เป็นกูต่างหาก อย่าโทษตัวเอง กูจะพยายามอดทนให้มากกว่านี้ วันนี้เราแค่ช่วยตัวเองเท่านั้น”

ผมมองตามัน มันก็มองตาผม

มันทำท่าจะจูบ แต่ผมใช้มือปิดปากมันไว้ ส่ายหน้า

“จูบ..ควรมีไว้ให้คนที่เรารักเท่านั้น”

ผมเม้มปากแน่น

“และกูจะไม่จูบกับคนที่มีเจ้าของแล้ว”

ผมขยับลุกออกจากเตียงคว้าเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป




ผมเงยหน้ามองตัวเองในกระจก ในนั้นสะท้อนร่างเปลือยเปล่าท่อนบนของตัวผมเอง บนต้นคอมีรอยคิสมาร์กและรอยกัดจางๆ ผมกุมมันไว้ เดินไปอาบน้ำ

ตอนนี้สิ่งที่ผมพยายามเหยียบไว้มันงอกขึ้นมาเหนือพื้นดินแล้ว ผมไม่สามารถยับยั้งความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อมันได้อีก

คราวนี้ก็ขึ้นอยู่กับมันแล้วว่าจะเอายังไงกับตัวเอง ผมรู้ว่าภคินเองก็คงรู้สึกพิเศษกับผมเช่นกัน อาจเพราะเป็นเพื่อนกันมาก่อน อาจเพราะร่างกายของเราดึงดูดกัน แต่ผมไม่รู้ว่าสิ่งนี้จะสามารถเอาชนะจนมันยอมก้าวเข้ามาหาผมโดยไร้พันธะผูกพัน หรือว่าจะยังรั้งฝ่ายนั้นไว้โดยที่พยายามจะกระชากจับมือผม หรือทิ้งผมเอาไว้ที่เดิมเหมือนเคย

พอออกไป ห้องทั้งห้องก็ว่างเปล่า ผมมองออกไปนอกระเบียง ปรากฏว่ามันไม่อยู่ มองไปยังที่นอน กลางเตียงมีกระดาษโน้ตวางไว้ ผมหยิบขึ้นมาอ่าน

‘ขอโทษที่ทำให้มึงรู้สึกแย่ กูจะกลับไปนอนคอนโด ฝันดีนะ’

หรือบางที

…อาจเป็นมันเองก็ได้ที่จะทิ้งผมไป

ผมเดินออกไปนอกระเบียง เบียร์ของผมยังอยู่ที่เดิม ผมทิ้งตัวลงนั่ง หยิบมันขึ้นมายกจรดปาก
นี่เบียร์มันชืด หรือปากผมไม่รับรสกันแน่




Tbc...

ขอบคุณทุกคอมเมนต์จ้าาาา
#ผมท้องกับเพื่อน #ภคินน่าน

[FrozenSnow2019]

สงสารน่านจัง ภคินก็ใจโลเล รักปิ่นแต่ก็หวงน่าน ไม่ให้น่านคุยกับใครคบกับใคร

[fc_fic]

 

[arij-iris]

ภคินเลือกน่านเลย เลือกน่านๆๆๆๆๆ

[iceman555]

 

[minenat]

น้องน่านนน

[Ti0590]

เลิกกับปิ่นให้มันจบๆ

[wutwit]

รำคาญภคินจะทางไหนก็ซักทาง

[mild-dy]

 

[meteexp]

รอตอนท้องต่อไป

[tiger2006]

รอท้องเหมือนกัน

[miikii]

จะเลิกกันเพราะอะไรนะ เพราะตอนนี้ภคินก็ยังอยู่ต่อได้อ่ะ 

[papapoope]

เมื่อไหร่เค้าจะรู้ใจกันนนน

[Funnycoco]

ถ้าน่านท้องก็อยู่ในช่วงที่จะจบพอดี คือดีจะได้ไม่มีใครรู้

[baroona59]

 

[nofsnof]

ฮือออ หน่วงในความไม่ชัดเจน 

[gackmanas]

เหออออ..