กฏเล้าประกาศ 22/9/2019 จะลบนิยายที่ไม่มาต่อจนจบทิ้งทั้งหมดเล้าเป็ดรณรงค์ ให้ใช้เรียกนักเขียน นักอ่านแทน ไรท์เตอร์ รีดเดอร์ เพื่อให้เป็นเอกลักษณ์ของเว็บเรากันนะคะ
สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ
เอ้า พระเอกไร้สาระชิบหาย
จากใจผู้เขียนขอแจ้งมา ณ ที่นี้เลยนะคะ เผื่อผู้อ่านหลายๆคนอาจจะไม่ชอบนิยายแนวนี้ พระเอกเรื่องนี้เราตั้งใจเขียนออกมาให้มันดูเลว ไร้ซึ่งเหตุผล หลายคนอ่านแล้วอาจจะขัดใจ ขัดใจทั้งนายเอก และพระเอก นายเอกเรื่องนี้เป็นคนที่ชอบคิดถึงคนอื่นมากกว่าตัวเอง รักเพื่อนผ้อง รักคนรอบข้างมากกว่าตัวเอง ส่วนพระเอกก็เป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง ไม่แคร์ความรู้สึกคนอื่น ไม่เชื่อในความรักบนต่อๆไปพระเอกก็จะยิ่งร้ายและไม่มีเหตุผล หากเพื่อนๆไม่สะดวกใจที่จะอ่านแนวนี้ เราเข้าใจค่ะ
“แม่ปลุกภีมมาทำไมตั้งแต่เช้าครับเนี่ย ภีมยังง่วงอยู่เลย”“หัดตื่นมาใส่บงใส่บาตรบ้างตาภีม ทำบุญสร้างกุศลบ้างเถอะเรา ไม่ใช่ดีแต่สร้างเรื่อง”“ เร็วๆๆ หลวงพี่มาแล้ว นิมนต์คะหลวงพี่”“แม่ก็ใส่ไปซิครับเดี๋ยวภีมจะยืนรอ”“เอ้ ตาภีมนี่ยังไง ตักบาตรร่วมขันกับแม่มันจะเป็นอะไรไปหื้ม!! ทำอิดออดไปได้”ด่าผมเสร็จก็หันมาเร่ง พอผมเดินพ้นประตูบ้านตัวเองมาก็เห็นพระรูปหนึ่งยืนรอรับบิณฑบาตอยู่ พร้อมกับเด็กวัดที่ดูยังไงก็ไม่ค่อยจะเหมือนเด็กวัดยืนหลบอยู่ข้างหลัง จะว่าไปผมว่าเด็กวัดคนนี้มันดูมีพิรุธแปลกๆนะคับ มันทำท่าเหมือนกำลังหลบหน้าใครซักคน แล้วผมจะไปเสือกอะไรกับเขาล่ะเนี่ย รีบใส่บาตรให้เสร็จแล้วไปนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มดีกว่า วันนี้ผมตั้งใจแล้วว่าจะโดดเรียน “แล้วนั่นหนูภูเป็นอะไรไปคะ ทำอย่างกะจะเข้าสิงหลวงพี่แหนะ”เหมือนป้านิ่มจะรู้ใจผมเลย แต่เดี๋ยวนะเมื่อกี้ป้าเขาเรียกไอเด็กวัดนั่นว่า ภูหรอ ภูนี่หมายถึงไอเหี้ยหน้าเฉยนั่นหรือเปล่า ผมพยายามจ้องมองดูหน้ามันดีๆ แต่ก็เห็นไม่ค่อยชัดเท่าไหร่เพราะมันดันซุกหน้าเข้ากับจีวอนของพระรูปนั้น อย่าบอกนะครับว่าจะเป็นไอเหี้ยเฉยจริงๆ “เจ้าภูเอ็งยืนดีๆซิ จีวอนหลวงพี่จะหลุดอยู่แล้ว”พระรูปนั้นว่า ไอเด็กวัดมันพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา เผยให้ผมเห็นใบหน้ามันช้าๆ ยอมรับครับว่าผมแปลกใจหน่อยๆที่เห็นมันในคราบเด็กวัด แต่จะว่าไปแล้วแม่งโคตรจะบังเอิญเลยไม่ใช่หรือไง เจอกันโดยไม่ได้คาดหมายตั้งสามครั้งแถมบ้านยังเสือกใกล้กันแค่ปลายจมูกอีก ชะตากรรมของมึงกับกูนี่น่าสนใจไม่เบานะไอภู“แม่ครับต่อไปนี้เรียกภีมมาใส่บาตรทุกวันเลยก็ได้นะครับ แล้วก็เตรียมแต่อาหารดีๆไว้ ทำบุญเผื่อคนแถวนี้มันเกิดมาคงไม่เคยแดกของดีๆ”
P'PEAM: เมื่อคืนใครสั่งให้มึงหนีกลับ!!ผมส่งข้อความไปหามัน รอแค่แปปเดียวมันก็อ่านแล้วส่งกลับPHU:ไม่ได้หนี กูกลับเช้าใช่ครับมันไม่ได้หนีกลับ เพราะถ้ามันหนีจริงมันคงไม่ทิ้งโน้ตใบนี้ไว้ให้ผมแน่ ผมแม่งเหมือนคนบ้าเลยพิมพ์ไปยิ้มไป ผิดกับมันแค่เห็นว่าเป็นไลน์ผมเข้ามาคงแทบจะเควี้ยงโทรศัพท์ทิ้งแล้วมั้งP'PEAM: สัส กวนตีน เลิกเรียนแล้วมาหากูด้วยPHU:ทำไมอีกP'PEAM: อย่าถาม ใต้ตึกที่เดิมผมตัดบทสนทนาลงแค่นั้นก่อนจะลุกขึ้นอาบน้ำแต่ตัว เพื่อไป มอ ความจริงวันนี้ผมไม่มีเรียนอะไรหรอกครับ อาจารย์แคนเซิลคลาสไปแล้ว ไอนพมันบอกผมเมื่อวาน แต่ที่ผมไปเพราะมีติวกันตอนเย็นและก็ได้แป้งเพื่อนในสาขาแต่คนละห้องมาช่วยติวให้ โดยที่มีข้อแลกเปลี่ยนคือผมต้องเลี้ยงข้าวเธอหนึ่งมื้อ แต่ดูแล้วผมว่าเธอคงอยากจะได้จากผมมากกว่าข้าวนะครับสังเกตุจากการนั่งของเธอที่แทบจะซ้อนทับมาบนตักผมแล้วตอนนี้ แป้งมักจะยื่นหน้าและก็เบียดผมที่นั่งข้างๆตลอดเวลาที่นั่งติวกัน ไอผมเองก็ชอบเสียด้วยเสนอมาก็สนองกลับ เบียดมาผมก็เบียดกลับเธอเองก็ดูจะพอใจกับสิ่งที่ผมทำไม่น้อย"สวัสดีครับน้องภู”ผมหลุดยิ้มแทบจะทันทีที่ได้ยินชื่อของคนมาใหม่ แล้วก็มานึกแปลกใจว่าผมจะยิ้มทำไมก็แค่ไอภูมา ผมทำเป็นไม่มองมัน แต่พอมันเดินผ่านโต๊ะที่ผมนั่งไปผมก็ใช้สายตาชำเลืองมองมันแทน ตลอดเวลาที่ผมก็แอบเหร่มันไปด้วย โอยยย วันนี้ผมเป็นอะไรมากไหมเนี่ย ทำไมต้องให้ความสนใจในทุกการกระทำของไอเฉยมันตลอด ผมมองไอเฉยผม ขอเรียกไอภูมันว่าเฉยแล้วกันนะ ผู้อ่านจะได้ไม่ งง ว่าใครคือไอเฉยที่ผมพูดถึง ไอเฉยมันนั่งอ่านหนังสือด้วยหน้านิ่งๆของมัน แต่ดูมันจะตั้งใจมากเลยทีเดียวก็อย่างว่าอีกสองอาทิตย์จะสอบไฟนอลแล้วก็คงต้องจริงจังกับการอ่านหนังสือสอบกันเสียที ผมอีกเทอมเดียวก็จะจบ ส่วนไอภูนี่เทอมหน้าก็คงต้องไปฝึกงานแล้วด้วยไม่รู้มันวางแผนจะไปฝึกที่ไหนแล้วหรือยัง เอาไว้เดี๋ยวค่อยถามก็ได้ ผมละสายตาจากโต๊ะที่ไอภูนั่งอ่านหนังสืออยู่กลับมาที่โต๊ะของตัวเอง แล้วเริ่มติวอย่างตั้งใจอีกครั้ง"ตรงนี้เข้าใจกันใช่ไหม ไม่เข้าใจแป้งทวนให้ใหม่ได้นะ”"เข้าใจนะแต่ แป้งเราขอดูสูตรข้อก่อนหน้าหน่อยซิ”"เอาสิจ๊ะ แล้วภีมมีตรงไหนที่ไม่เข้าใจหรือเปล่า”คำถามของแป้งทำให้ผมต้องละสายตาจากโต๊ะของคนข้างหลัง ไปมองหน้าแป้งแทน ให้ตายซิกูว่างเป็นมอง ว่างเป็นมองวันนี้ผมเป็นเหี้ยอะไรของผมเนี่ย"ไม่มีหรอก เข้าใจอยู่”ผมตอบปัดๆไม่รู้ ไอภูมันจะตั้งใจอ่านหนังสือไปไหน ไม่เห็นมันมองกลับมาที่ผมบ้างเลย เอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ ทำให้ผมเห็นแค่เสี้ยวหน้าของมันเท่านั้น ผมอยากเห็นหน้ามันแบบเต็มๆอ่ะ ผมชอบหน้ามันเวลาตั้งใจทำอะไรซักอย่างมันดูน่ารักดี แต่ดูมันซิมันให้ผมเห็นแค่เสี้ยวหน้าแบบนี้มันกวนตีนกันชัดๆ ว่าแล้วผมเลยหาวิธีเรียกร้องความสนใจจากมัน ขอซักนิดให้ผมได้เห็นหน้านิ่งๆของมันแบบเต็มๆซักหน่อยก่อนที่จะกลับมาติวหนังสืออีกครั้ง"ภูๆมานี่หน่อย”ผมกวักมือเรียกมัน มันเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือเป็นครั้งแรกก่อนจะเดินหน้านิ่งมาหาผม ในที่สุดกูก็ได้เห็นหน้ามึงชัดๆซักทีนะไอห่า"แป้งอยากกินอะไรหรือเปล่าเดี๋ยวภีมให้เด็กไปซื้อให้”พอมันเดินมาถึงโต๊ะผมก็แกล้งถามแป้งว่าอยากได้อะไรหรือเปล่า เอาจริงๆก็อยากจะรู้ว่ามันจะไม่พอใจ จะหึง จะหวงผมบ้างไหม เพราะอย่างน้อยผมก็ได้ชื่อว่าเป็นผัวมันเชียวนะ แต่แม่งทำหน้านิ่งเหมือนเดิมไม่มีปฏิกิริยาใดๆให้ผมเห็นเลย แม้แต่ในตาคู่นั้นของมัน เห็นแล้วก็หงุดหงิด แม่งไม่เคยจะรู้สึกรู้สาห่าเหวอะไรกับคนอื่นเขาบ้างเลย ถามจริงมึงไม่คิดอะไรกับกูบ้างเลยหรือไงวะ ซักนิดก็ไม่เลยหรือไง!!!"แป้งอยากได้น้ำแร่อ่ะภีม ในมอเราไม่มีขายซะด้วย”"ไอภูมึงไปหาซื้อน้ำแร่มาให้พี่เขาด้วย แล้วก็ซื้อน้ำซื้อขนมมาเผื่อเพื่อนๆกูด้วยส่วนมึงอยากแดกอะไรก็แดก รีบไปรีบมาล่ะ”ผมสั่งมันเป็นชุดตอนนี้ผมทั้งโกรธทั้งหงุดหงิดในท่าทีของมันที่มีต่อผม เลยแกล้งใช้มันให้ออกไปซื้อของไกลๆมันจะได้รู้สึกหงุดหงิดผมเหมือนกับที่ผมหงุดหงิดมัน ผมมองไอภูเดินห่างออกไปเรื่อยๆ ใจนึงก็อยากตะโกนเรียกมันกลับมาแต่อีกใจก็ยังหงุดหงิดมันอยู่ ผมมองจนมันเดินลับสายตาไปเลยกลับมาตั้งใจติวเหมือนเดิม"อ่าวไอเขตกลับไปตอนไหนวะ”สิ่งที่ไอนพพูดทำให้ผมถึงฉุนกึก ไอเขตหายไปพร้อมๆกับไอภูที่ไปซื้อของ ถ้าผมคิดไม่ผิด ไม่ซิยังไงผมก็คิดไม่ผิด ไอเหี้ยเขตมันต้องแอบตามไอภูไปแน่ๆ โถ่เว้ย!!! หลังจากที่ผมรู้ว่าไอภูหายไปกับไอเขตผมก็ไม่มีกระจิตกระใจที่จะติวต่อเลยด้วยซ้ำเอาแต่คอยชะเง้อมองหาว่าเมื่อไหร่มันสองคนจะกลับมา ผมลองโทรไปหาไอภูโทรศัพท์มันก็ไม่ได้เอาไป ของไอเขตก็ปิดเครื่อง ตอนนี้ผมโมโหแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว ผมเคยบอกแล้วว่าผมไม่ชอบให้ไอภูมันอยู่กับไอเขตสองคน เพราะเวลาที่ผมเห็นมันสองคนอยู่ด้วยกันทีไร ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงธาตุอากาศ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกไอเขตแย่งความสำคัญจากไอภูไปผมไม่ชอบ ของๆผมใครก็เอาไปไม่ได้ทั้งนั้น ผมนั่งรอมันสองคนต่ออีกซักพักด้วยความอดทนที่เหลือเพียงน้อยนิดก่อนที่ร่างของคนที่ผมรอจะเดินผ่านความมืดเข้ามายืนตรงหน้าผม"ทำไมไปซื้อของแค่นี้มึงถึงไปซะนานเลย ไปซื้อของหรือไปทำเหี้ยอะไรกันมาแน่!!!”ผมถามมันด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธก่อนจะตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของไอภู"ไอภีมใจเย็น มึงให้มันไปซื้อของตั้งไกลนะเว้ย นี่ก็ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเลย อย่าไปด่าไปว่ามันนักซิวะ”"มึงหุบปากไปเลยไอนพถ้ามึงไม่รู้อะไร ไอภูมึงจำที่กูบอกห้ามไม่ได้ใช่ไหมห๊า!!หรือมึงอยากลองดีจริงๆ ไอสัสนี่”ผมพูดจบก็เหวี่ยงหมัดใส่หน้าไอภูทันที ผมโกรธมันมากที่มันไม่ฟังคำสั่งผม ก่อนที่จะตามไปกระทืบซ้ำ ผมโกรธจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ผมทำทั้งกระทืบท้อง เตะเข้าที่ลำตัวของไอภูที่นอนกระอักเลือดอยู่ตรงหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยที่ไม่ทันให้มันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ ผมง้างขาจะเตะเข้าที่สีข้างมันอีกที แต่ขาของผมกลับก้าวไม่ออกสีหน้าของไอภูที่มองมาที่ผมมันเป็นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด นัยน์ตาคู่นั้นของมันมองผมราวตัดพ้อ เสียใจ และอยากจะหายไป ทำให้ผมต้องชะงักฝีเท้าของตัวเองลง ไอภูมันคงเจ็บที่โดนผมทำร้าย มันคงเจ็บที่โดนผมพูดจาไม่ดีใส่ แล้วผมล่ะ ผมไม่ได้โดนมันทำอะไรให้เลยแต่ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บยิ่งกว่า แค่เห็นความรู้สึกต่างๆของมันผ่านทางสายตาคู่นั้น"ไอภีมมึงเลิกบ้าได้แล้ว!!!”เสียงไอเขตดึงให้ผมกลับเข้ามาสู่สถานการณ์ปัจจุบัน ผมหันไปมองหน้ามันอย่างเอาเรื่อง"มึงก็อีกคนนึงไอเขต!!!!! กูขอสั่งห้ามมึงตรงนี้เลยว่าห้ามยุ่งกับคนของกูอีก ถ้ามึงยังเข้ามายุ่ง ไอสัสภูมันได้ไปนอนหยอดข้าวต้มที่โรงพยาบาลแน่”ผมทิ้งไว้แต่นั้นแล้วกระชากไอคนที่นอนกระอักเลือดอยู่ที่พื้นให้ลุกแล้วเดินตามผมไป ตลอดเวลาที่นั่งอยู่บนรถผมเอาแต่มองคนข้างตัว ที่นอนเอาหัวพิงกระจก เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ผมอยากจะดึงมันเข้ามากอดแล้วพูดว่าขอโทษเป็นร้อยๆครั้ง อยากบอกมันว่าผมรู้สึกเสียใจที่ผมทำร้ายมัน ผมไม่อาจลืมสายตาที่มันมองผมเมื่อครู่ได้เลย ความรู้สึกของมันที่แสดงผ่านนัยน์ตาคู่นั้นบอกผมว่ามันเจ็บ เจ็บจนแทบอยากจะหายไป ผมรู้สึกใจหายที่เห็นแววตาแบบนั้น ผมไม่อยากให้มันหายไป ไม่อยากเสียมันไปเหมือนใครบางคน ใครบางคนที่เคยมองผมด้วยสายตาเช่นนี้ ก่อนที่เธอจะทิ้งผมไป ผมไม่ต้องการ ผมอยากให้มันอยู่กับผม ผมไม่อยากให้มันทิ้งผมไป ผมพามันกลับมาที่คอนโดก่อนจะเหวี่ยงมันลงบนโซฟาด้วยแรงที่ไม่มากนัก ก่อนจะถามมันเรื่องที่ผมยังคาใจอยู่"มึงไปไหนกับมันมา”"มึงอยากได้ยินอะไรล่ะ”มันย้อนถามผมกลับ ก่อนจะพยุงตัวลุกขึ้นมานั่งดีๆบนโซฟาที่ผมเป็นคนเหวี่ยงมันขึ้นไป"อย่ากวนตีนกูไอภู ตอบมาดีๆ เร็วๆด้วย”ผมถามมันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้ามัน รอยช้ำเต็มหน้าไปหมดเลยมึงคงเจ็บมากใช่ไหมภูไอภูมองการกระทำของผมแล้วขมวดคิ้วเป็นปม เหมือนกำลังสงสัยในการกระทำของผม"มึงไม่ได้ไปทำอะไรกับมันมาใช่ไหม”ผมถามแล้วมองเข้าไปในตาของมัน(……………………………….)"ภูตอบกูซิ กูจะเป็นบ้าตายอยู่แล้วนะ”ผมก็ยังคงอ้อนต่อไปเรื่อย ผมไม่สนใจแล้วว่าความรู้สึกที่ผมมีให้ไอภูมันจะเป็นความรู้สึกแบบไหน จะชอบจะห่าจะเหวอะไรก็ช่าง ต่อจากนี้ผมจะไม่สนใจอีก ผมจะไม่ฝืนตัวเอง จะทำตามเสียงของหัวใจตัวเอง ถ้ามันจะทำให้ไอภูรู้สึกดีกับผมขึ้นมาบ้าง และไม่ทิ้งผมไป ผมจะทำ ผมไม่อยากให้มันมองผมด้วยสายตาแบบนั้นอีกแล้ว ผมกลัว(……………………………….)"ภูครับ”ไมึงก็เห็นของที่กูถือมา ยังจะถามทำไมอีก”"แค่นั้นจริงๆนะ กูไม่ชอบใช้ของร่วมกับใครมึงรู้ใช่ไหม”ในที่สุดปากช้ำๆของมันก็ขยับตอบผมได้เสียที ผมเอื้อมมือไปกุมมือของมันไว้หลวมๆก่อนจะบรรจงจูบแผวเบามองหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลอย่างต้องการออดอ้อน"เหี้ยภีมผีเข้าหรือไง”ไอภูมันว่าแล้วชักมือกลับ แต่ผมก็ไวกว่าคว้ามือมันมากุมไว้ตามเดิม"เจ็บไหม ไหนหันมาให้กูดูซิ”"มึงลองให้กูต่อยคืนไหมจะได้รู้”มันพูดนิ่งๆก่อนจะขยับตัวหนีเปิดทางให้ผมนั่งลงข้างๆมันบนโซฟา"อย่ากวนตีนคิดว่ากูจะให้ชกคืนหรือไง เมื่อกี้มึงผิดนะ”ผมเอ็ดมันแล้วจับหน้ามันหันซ้ายทีขวาทีสำรวจรอยแผลที่ผมเป็นคนสร้างให้ ที่หน้ามันมีรอยช้ำเพียงเล็กน้อยครับ มีรอยเลือดที่มุมปาก ถ้าจะโดนหนักๆเลยคงเป็นตามลำตัว ในระหว่างที่ผมง่วงอยู่กับการสำรวจรอยแผลตามที่ต่างๆบนใบหน้ามัน เจ้าของบาดแผลมันก็ร้องถามผมขึ้น"มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย”"ไม่ชอบหรือไง”ผมบอกมันรอยพร้อมยิ้ม สงสัยไอภูมันจะประหลาดใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของผมจริงๆ มันเลยทำหน้าแปลกๆ ผมเห็นกล้ามเนื้อที่หน้ามันขยับแบบตึงๆ แล้วก็แทบจะหลุดขำ เอาจริงๆเกิดมาผมพึ่งจะเคยเจอคนอย่างมันเนี่ยแหละ คนห่าอะไรหน้าไร้อามรณ์ยังเสือกน่ารัก"ขนลุก กลับไปเป็นมึงเหมือนเดิมเถอะ”"กูไม่เอาแบบนั้นแล้ว กูไม่ทำ อย่าถามเหตุผลด้วยว่าทำไม กูยังไม่พร้อมจะบอกตอนนี้ มานั่งนี่มาเดี๋ยวกูทำแผลให้”นั่นคือเรื่องเมื่อแปดชั่วโมงที่ผ่านมา กลับมาสู่ปัจจุบันตอนนี้ไอภูของผมมันกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง ใบหน้าเรียบเฉยของมันตอนหลับดูผ่อนคลายกว่าปกติ นี่เป็นครั้งแรกของผมเลยนะครับที่มีโอกาสได้นั่งมองหน้ามันแบบชัดๆ ผมรู้อยู่ว่ามันเป็นคนหน้าหวานแต่ไม่คิดนะครับว่าจะหวานมากขนาดนี้ ใบหน้ามันไม่มีตอหนวด ไม่มีแผลสิว เนียนใสราวกับหน้าเด็ก ปากเรียวบางสีชมพูอ่อน นี่ถ้าผมจับมันใส่วิกหน่อยก็ผู้หญิงดีๆนี่เอง เห็นแล้วก็หมั่นเขี้ยวจนต้องส่งปลายจมูกเข้าไปฉกความหอมจากแก้มเนียน ก่อนที่ผมจะตามมันขึ้นไปนอนบ้างโดยที่ลืมคว้าร่างมันเข้ามากอดแน่น วันพรุ่งนี้ผมไม่รู้ว่าผมกับมันจะเป็นยังไง ช่างแม่งครับ พรุ่งนี้และอนาคต ปล่อยให้เป็นเรื่องของเวลาไป ส่วนผมมีหน้าที่แค่ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอ เรื่องที่ยังมาไม่ถึงผมขอไม่คิดแล้วกัน แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะครับ ผมขอนอนกอดไอตัวหอมข้างตัวให้ชื่นใจก่อน แล้วเจอกันครับ --------------------------------------------------------------------------ชดเชยให้กับที่หายไปหลายวันค่ะ
“ภูรู้ไหมคะว่าภีมเนี่ยเป็นคนขี้อ้อนมากเลยนะ เวลานอนก็ชอบให้นอนกอดแถมยังชอบจูบชอบคลอเคลียอยู่เรื่อย น่ารักเนอะว่าไหม”
ฮาร์ดคอลสุดๆ
หมดอะไรตายอยาก
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
