หัวข้อ: 'เจ้า' ชีวิต ตอนที่ 25 เจ้าชีวิต ​P.26 11/03/2019 -- The End

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ความอ่อยของเจ้า นึกถึงเพี้ยน รักป๋าพ่าย ยอมเจ็บปวด แต่ก็ต้องการแก้แค้นด้วย #ความเพ้อเจีอส่วนตัว

ทำไปทำมารู้สึกกลับขั้วมาสงสารเจ้าซะงั้น เจ้าเหมือนคนที่โดนความเจ็บปวด ความเสียใจทำร้ายมาในอดีต

สงสารเจ้า.......... 
ถ้าดิน ............ 

[t152_rakjai]

เจ้า.................ทำไมต้องน่ารักแบบ แปลกๆ 

[Snufflehp]

ตอนที่ 5 ยังโสดโสดอยู่ทางนี้



“ไอ้เจ้า! ไอ้มดทอระยิด!” ไอ้เอ๋เกรี้ยวกราดเมื่อเริ่มเช้าวันจันทร์ “สัดเอ้ย! นายปล่อยให้ผมอยู่ในฝูงไฮยีน่าเมื่อคืนวันศุกร์ แล้ววันเสาร์ก็หายหัวไม่ยอมเอ่ยปากถามว่าผมเป็นตายร้ายดียังไง! ผมเกือบเสียความบริสุทธิ์ที่เก็บรักษาไว้ให้ภรรยาสุดที่รักในอนาคตของผม ผมเกือบเสียตัว!”

ไอ้เจ้ายิ้มแห้ง เห็นหน้าไอ้เอ๋เพื่อนรักแล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวันศุกร์ปล่อยให้มันไปเผชิญหน้ากับพวกแป้งจี่แต่เพียงลำพัง พอวันเสาร์ก็ลืมไปเลยว่าไอ้เอ๋มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้ ไอ้เจ้าเอาแต่ฟินกับการได้ไปดูหนังกับธรา จูบแลกลิ้นในโรงหนังมืดๆ บนที่นั่งสุดพิเศษตลอดหนังฉาย เหตุการณ์นั้นยังตราตึงใจมาจนถึงตอนนี้ ถัดมาอีกวันในเช้าวันอาทิตย์ก็ใช้เวลานั่งเฝ้าธราอ่านเจอนอลไปครึ่งวัน อีกครึ่งวันธราแก้แล็ป ได้แต่นั่งมองเขาพะเน้าพะนอฟันปลอมจนถึงเย็น เสร็จจากนั้นก็รีบไปหาข้าวมาให้เขากิน บริการดีมีระดับประทับใจจึงได้รางวัลเป็นจูบที่เร่าร้อนต่อชีวิต ก่อนจะต้องกลับมานั่งมองเขาโทรนัดคนไข้ทำฟัน คนแล้วคนเล่า หึงหวงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเป็นงานของเขา ไม่ทำเขาก็จะไม่ได้คะแนน ไอ้เจ้าจึงอดทน คอยนั่งเป็นกำลังใจ ช่วยจดเวลานัดหมาย จนเกือบตีสามธราก็ยอมเข้านอน ไอ้เจ้าจึงได้มีโอกาสบอกฝันดี ซุกไซ้เข้าหาอ้อมกอดอุ่น แล้วนอนหลับไปพร้อมกัน ในตอนนั้นเรื่องราวของไอ้เอ๋จึงถูกลบเลือนไปจากความทรงจำหมดสิ้น

โลกของไอ้เจ้ามีแต่ธรา ธรา ธรา!

“กราบขออภัยครับเหี้ยเอ๋ นายได้โปรดนั่งลงตรงนี้ วางกระเป๋านายลงแล้วอย่าเพิ่งไฟลุก เพื่อนคนนี้จะรีบไปซื้อน้ำแดงโซดามาดับความหัวร้อนของนาย ถือว่าแก้กระหายไปพลางๆ ระหว่างรอขึ้นเรียนนะ”

“เออ รีบเลย ก่อนที่ผมจะโชว์ความหฤโหดของตัวผมกลางโรงอาหารคณะ ผมแทบจะคีพคูลไม่ไหว”

ไอ้เจ้ารีบใส่เกียร์หมาไปร้านขายน้ำหวานเจ้าประจำของมัน ก่อนจะรีบประคองแก้วน้ำแดงโซดาสองแก้วกลับโต๊ะ “แด่ความสดชื่นเพื่อนรัก”

ไอ้เอ๋รับแก้วน้ำแดงโซดาไปดูดอึกใหญ่ แต่คิ้วเข้มๆ ของมันก็ยังขมวดไม่หาย นึกถึงเหตุการณ์ในคืนวันศุกร์แล้วก็ยังหวาดผวา ไอ้เอ๋ไม่เคยพบเจออะไรที่น่าหวาดกลัวเช่นนี้ โลกที่เคยสดใสกลับกลายเป็นสีเทาขึ้นมาบัดดล ตลอดชีวิตบนคานทองจำต้องแปดเปื้อนมือแม่เสือสาวเกือบทั้งกลุ่ม นึกแล้วก็ช่างน่าขัน ผู้ชายวัยกำลังมันส์กลับเสียเชิงชายให้ฝ่ายหญิง

ร่างกายของเอ๋มีมลทิน!

“ไหนเล่ามา อาการมันเป็นยังไง”

ไอ้เอ๋คลายคิ้วที่ขมวดเป็นปมพลางถอนหายใจ เรียบเรียงเหตุการณ์ในหัวก่อนจะเริ่มเล่า “ผมถูกฝูงไฮยีน่าไล่ต้อน พวกหล่อนน่ากลัวมากโดยเฉพาะแป้งจี่ หล่อนเลื้อยผม รูดขึ้นลงประหนึ่งผมเป็นเสาไฟ เหนื่อยใจจะพูดว่าผมแทบล้ม ผมถูกมอม มีแต่คนมาขอชนแก้วแล้วคะยั้นคะยอให้ดื่ม จำได้ว่าอ้วกอยู่สามรอบ แทบกอดชักโครกแทนหมอนข้าง คืนนั้นผมได้รู้ว่าชักโครกคือมิตรแท้ยามยากของผมจริงๆ ไม่ใช่นายที่ทิ้งผมให้อยู่ในสมรภูมิรบตามลำพัง นายมันใจร้าย!”

“เฮ้เฮ้ ใจเย็นก่อนนะสัดเอ๋” ไอ้เจ้ารีบเบรก เห็นอกเห็นใจเพื่อนที่เพิ่งพบเจอเหตุการณ์สะเทือนขวัญ “ผมไม่เคยคิดจะทิ้งนาย ธรางอแงต้องการพบผมให้ได้ นายรู้ ผมรู้ ว่าผมพร้อมทิ้งนายไปหาเขาอยู่แล้ว”

“มิตรภาพของเรามันช่างจอมปลอมจริงๆ เพื่อธราแล้วนายสามารถฆ่าผมได้” ไอ้เอ๋ปลงตก “แต่ธราก็ร้ายนัก เขาคงคิดจัดการกับคู่แข่งอย่างผมแน่ๆ ผมคงเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวสำหรับเขาเข้าแล้ว ดาวเภสัชฯ รอผมก่อนเถอะ หากผมเอาชนะแป้งจี่ได้ หล่อนก็ไม่น่ารอด!”

“ผมเอาใจช่วยนายเสมอ” ไอ้เจ้าตบไหล่อย่างคนที่พร้อมอยู่เคียงข้าง “ว่าแต่คืนนั้นนายกลับยังไง”

“ไม่รู้ ผมภาพตัดตั้งแต่อ้วกครั้งที่สาม”

“อันตรายจริงๆ ต่อไปผมคงต้องไปกับนายด้วย นายอ่อนหัดสำหรับโลกเทาๆ ใบนี้”

“ก็ถึงได้บอกให้นายไปด้วยไงไอ้สัดเพื่อน พอถึงเวลาทิ้งกูเฉย”

“ธรามาก่อนนายเสมอ จำ!”

“นายมันคนใจบาป! ผมจะบอกให้แป้งจี่จับนายขึงพรืดแล้วย่ำยีให้สาแก่ใจ”

ไอ้เอ๋ดราม่าต่ออีกยกใหญ่ จากนั้นมันก็นั่งเงียบกริบเมื่อแป้งจี่กับเดอะแก้งของหล่อนเข้ามาทักทายแล้วขอนั่งด้วย พวกหล่อนเม้าท์เรื่องคืนวันศุกร์ให้ไอ้เจ้าฟังอย่างสนุกสนาน ทั้งยังส่งแววตาหวานเยิ้มเชิญชวนให้กับไอ้เจ้าอย่างเปิดเผย ไอ้เอ๋รู้ว่าไอ้เจ้าอาจถึงฆาตเข้าให้แล้ว โดนพวกหล่อนจ้องขนาดนี้คงถูกย่ำยีเป็นรายต่อไป!

แต่จะโทษใครได้ ต้องโทษผมทรงคอมม่าของไอ้เจ้าที่เรียกสายตาผู้คนให้มองมันจนเหลียวหลัง ตั้งแต่เข้ามานั่งในโรงอาหารก็มีแต่คนเมียงมองมาทางมัน คนพวกนั้นเอาแต่พูดชมราวกับไม่เคยรู้ว่าไอ้หน้าหล่อที่นั่งหน้าคมคายอยู่ตรงนี้นั้นคือคนเดียวกับไอ้เจ้าคนประหลาด แต่แม้จะเปลี่ยนทรงผม เปลี่ยนรูปทรงแว่นตา สำหรับไอ้เอ๋แล้วไอ้เจ้าก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย มันเคยเป็นอย่างไรก็อย่างนั้น อยู่กับคนอื่นมันไม่ค่อยพูด ไม่หือไม่อือและไม่ยิ้ม ดูหยิ่งจนน่าหมั่นไส้ เมื่อก่อนผมเผ้ารกรุงรังปิดหน้าปิดตาก็เลยมีแต่คนเกลียดนิสัยแบบนี้ แต่พอตัดผมเปิดให้เห็นหน้าหล่อๆ เข้าหน่อย ไอ้เจ้าก็กลายเป็นผู้ชายรูปหล่อลุกเย็นชาไปเสียอย่างนั้น มีแต่คนบอกว่ากร้าวใจ อยากได้อยากโดน

สรุปแล้วคนเรานี่มันตัดสินกันด้วยเบ้าหน้าหรือยังไงวะ!

“เจ้าคะ แป้งไม่เข้าใจตรงนี้เลยค่ะ” แป้งจี่ หัวหน้าฝูงไฮยีน่าฉีกยิ้มหวาน แต่ไอ้เอ๋รู้ว่ามันเป็นยิ้มหวานเคลือบสารพิษร้ายแรง “อธิบายให้ฟังอีกทีได้ไหมคะ”

““วิธีหาฟอร์แมลิตีของสารละลายตัวอย่างกรดตรงนี้ใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมอธิบายอีกรอบนะ” ไอ้เจ้าตอบหน้านิ่ง สายตาไม่อ่อนโยนแต่คำพูดก็สุภาพกับสตรีเพศ มันเริ่มอธิบายการแก้สมการเคมีของรายวิชาเคมีวิเคราะห์ที่อาจารย์สุเทพสั่งให้ทำแบบฝึกหัดก่อนเรียน พูดช้าๆ ชัดๆ อธิบายแบบละเอียดยิบโดยไม่รู้เลยว่ากำลังถูกแป้งจี่จ้องงาบลงท้องเข้าไปทั้งตัว

“ขอบคุณค่ะเจ้า เข้าใจง่ายยิ่งกว่าสุเทพสอนอีกค่ะ เจ้าใจดีจังเลย ใจดีอย่างนี้มีแฟนหรือยังคะเนี่ย”

“โสดครับ” ไอ้เจ้าตอบพลางคลี่ยิ้มนิดๆ “ไม่มีเจ้าของ”

แป้งจี่ยิ้มหวาน ในขณะที่ไอ้เอ๋ลอบเบ้ปาก มองบน ตอบหล่อนไปได้ว่าโสด โสดแค่สถานะน่ะสิ...หัวใจของไอ้เจ้าไม่โสดแล้ว มีแต่ธราๆ อยู่เต็มห้องหัวใจทั้งสี่ห้อง

“ดีจังเลยค่ะที่เจ้ายังโสด” แป้งจี่เปิดเผยความดีใจอย่างไม่ปิดบัง “แป้งก็ยังไม่มีใครเหมือนกัน”

“โถ...สวยๆ อย่างนี้น่าจะมีคนดูแลได้แล้ว” ไอ้เจ้ายกยิ้ม สายตาเจ้าเล่ห์ของมันบ่งบอกว่ากำลังมีแผนการณ์ชั่วร้ายจนไอ้เอ๋เพื่อนยากเสียวสันหลังวาบ “ผมแนะนำให้ไหม เพื่อนผมนายเอ๋ยังว่างนะครับ”

“แค่กๆ ๆ” ไอ้เอ๋แทบสำลักน้ำแดงโซดา อยู่ๆ ไอ้เจ้ามิตรทรยศก็โยนระเบิดมาให้ “มะ...ไม่โสดแล้วครับ จริงๆ นะ”

ไอ้เจ้ากลั้นหัวเราะในขณะที่ไอ้เอ๋เริ่มคิดหาทางหนีทีไล่ เกิดแม่เจ้าประคุณสนใจขึ้นมาจริง ชีวิตคงได้ดับสิ้นเป็นแน่ แต่รอดตัวไปเมื่อแป้งจี่พูดขึ้นราวกับเชื่อเรื่องโกหก

“ใช่ค่ะเจ้า เอ๋ไม่โสดแล้วนะคะ เจ้าไม่รู้อะไร คืนวันศุกร์น่ะเอ๋กลับกับแฟน แป้งเห็นเต็มสองตาเลยว่าคลอเคลียกันขึ้นรถไป นี่แป้งว่าจะเหยียบไว้ ไม่อยากแซวเพื่อน แต่อดไม่ได้ เอ๋มีแฟนหล่อไม่เคยบอกกันเลย ฮึ งอน”

ไอ้เอ๋ตาโต รู้สึกเหมือนเข้าไม่ถึงโลกอีกโลกที่มีมนุษย์สปีชีส์อื่นอาศัยอยู่กัน “เดี๋ยวนะ...แฟนเหรอ คนไหนอะ”

“อ้าว ตลกเหรอเอ๋” แป้งจี๋ทำหน้ากลั้นขำเมื่อเห็นไอ้เอ๋งงเป็นไก่ตาแตก “ก็คนนั้นไง ที่นัวกันในห้องน้ำ ไม่ต้องอายหรอกน่า เดี๋ยวนี้สังคมเปิดกว้างแล้ว มีแฟนเป็นผู้ชายไม่น่าอายสักนิด”

“เฮ้เฮ้” ไอ้เจ้ารีบเปิดโหมดเสือกของตัวเองทันที “สรุปคืนนั้นไอ้เอ๋กลับกับผู้ชายเหรอครับ”

“ใช่ค่า” แป้งจี่ขานรับเสียงร่าเริงพลางสาธยายให้ฟังถึงแฟนที่ไอ้เอ๋ก็ยังไม่รู้เลยว่าเป็นใครมาจากไหน “แฟนเอ๋ไงคะเจ้า พี่หมอแพร์ทันตะฯ กลุ่มของพวกพี่หมอดิน เจ้าอาจจะไม่ค่อยรู้จักคนดังๆ ในมอ แต่กลุ่มนี้แซ่บทุกคนเลยนะคะ พี่หมอดิน พี่หมอแพร์ พี่หมอคิน พี่หมอจอม แต่ละคนรูปหล่อพ่อรวย คุณสมบัติครบมาก พวกพี่เขาเป็นสมบัติของคณะ ที่จริงจะว่าสมบัติของมอด้วยก็ได้เพราะพวกผู้หญิงในมอโคตรหวงเลย พวกพี่เขาเป็นเด็กกิจกรรม ลูกรักอาจารย์ ไม่เคยเห็นคนในกลุ่มมีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที นี่พวกเพื่อนๆ แป้งยังอิจฉาเอ๋กันอยู่เลยอะ พี่หมอแพร์ดูแลเอ๋ดีมาก เห็นแล้วอิจฉ๊าอิจฉา”

ไอ้เอ๋อ้าปากหวอ จำได้ว่าตัวเองภาพตัดตั้งแต่ห้าทุ่มครึ่ง ก่อนหน้านั้นไม่ได้คลอเคลียกับมนุษย์หน้าไหนนอกจากฝาชักโครกที่เป็นเพื่อนยามยาก แล้วไอ้พี่หมอแพร์มันเป็นใครมาจากไหน!

“เอาแล้วไง” ไอ้เจ้าหัวเราะ “มีผัวโดยไม่รู้ตัวไปอีก”

“คือเอาจริงนะนาย ผมจำไรไม่ได้เลยอะ” ไอ้เอ๋กระซิบ “ตอนเช้าตื่นมาก็อยู่ห้องตัวเอง ไอ้ตัวผมน่ะก็จำไม่ได้หรอกว่ามาถึงได้ยังไง คิดว่าคงนั่งแท็กซี่กลับเองด้วยซ้ำ แล้วไอ้คนชื่อแพร์นี่มันจะมาได้ยังไงรึ จำไม่ได้ ผมไม่นัวกับใครนะ ผิดผี”

“ถามผมผมจะรู้เรอะ เมาแล้วเรื้อนอย่างหมา ดีไม่ถูกฆ่าชิงทรัพย์หมกห้องน้ำตาย”

“ทิ้งผมแล้วยังมีหน้ามาพูดดดด”

ความผิดไอ้เจ้าก็ส่วนหนึ่ง ไม่น่าปล่อยให้คนกระจอกคออ่อนอย่างไอ้เอ๋ไปอยู่กลางดงไฮยีน่าเลยให้ตายเถอะ ดีที่มันรอดปลอดภัย ไม่งั้นไอ้เจ้าคงต้องได้บวชหน้าไฟให้มันเพื่อชดใช้ความผิดแน่ นอกจากจะไม่ตายแล้วยังโชคดีอีกชั้นที่มันไม่ได้เสียตัวชิงมีผัวไปก่อนไอ้เจ้า

“พี่หมอแพร์ก็โดนเอ๋สอยไปแล้ว ต่อไปพี่หมอดินคงโดนยัยบีอะไรนั่นสอยไปอีกคน เทียวรับเทียวส่งกันขนาดนั้น ไม่คบกันก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว” แป้งจี่เหมือนบ่นลมบ่นฟ้า ทำเอาไอ้เอ๋หยุดการกระซิบกับไอ้เจ้าแล้วได้แต่ยิ้มแห้ง “ถ้าเจ้ามีแฟนไปอีกคน แป้งต้องเหี่ยวเฉาตายแน่ๆ เลยค่ะ”

“ไม่หรอกน่ามึง” ลิลลี่เพื่อนในกลุ่มแป้งจี่ขัดขึ้นมา “พี่หมอดินน่ะเจ้าชู้จะตาย เขาไม่ลงเอยกับใครง่ายๆ หรอก นี่กับยัยบีก็เทียวรับเทียวส่งยังไม่ถึงเดือน เชื่อสิว่าครบเดือนเดี๋ยวก็เปลี่ยนคน เด็กใหม่ๆ เข้ามาพี่หมอดินก็เก็บเรียบหมด ไม่เหลือ รู้กันอยู่ว่าเขากินของเก่าไม่นาน จำดาวอักษรฯ ปีหนึ่งได้ไหมล่ะ ที่ได้เป็นดาวมหาลัยน่ะมึง สวยหยาดฟ้าแค่ไหนก็เอาพี่หมอไม่อยู่ ควงได้สองเดือนแยกทาง แฟนก็ไม่ได้เป็นด้วยซ้ำ สถานะคนคุยชิวๆ ไปอีก สีไฟสวยมันก็ร้อนแบบนี้”

“แต่ใครก็อยากเล่นกับไฟอะ” น้ำขิงเพื่อนอีกคนพูดขึ้น “หล่อเถื่อนได้ใจขนาดนั้น ได้ควงสักครั้งก็เป็นบุญแล้ว ต่อให้จะเป็นแค่คนคุย คนแก้เหงา แต่ก็ยังได้ควงเขาจ้า ไม่รู้ว่าจนพวกเราเรียนจบไปแล้วจะได้เห็นแฟนตัวจริงของพวกพี่หมอกันไหมนะ ส่วนตัวเราชอบพี่หมอจอม สุภาพเรียบร้อย ขี้เล่น เฟรนด์ลี่ แต่สับรางรถไฟเก่งที่หนึ่ง”

“มึงก็พูดไปนังขิง แฟนตัวจริงของพี่หมอแพร์ก็ไอ้เอ๋นี่ไง” แป้งจี่เหมือนพูดเตือนสติเพื่อน ทั้งที่แฟนตัวจริงอย่างไอ้เอ๋ยังนั่งทำหน้าเหลอหลา งงสุดขีดว่าไอ้หมอแพร์มันเป็นใคร แล้วเรื่องจริงแค่ไหนที่เคยไปนัวกับมัน ไอ้เอ๋จำไม่ได้ ไม่มีสักเสี้ยวความทรงจำเหลือให้ข้องใจเลย

“เอ้อ ใช่ๆ จริงด้วยเอ๋ แกอย่าคิดมากที่เราพูดนะ” น้ำขิงรีบพูด “ว่าแต่ว่ายัยบีอะ...เรียบร้อยไปยัง”

“ตั้งแต่สามวันแรกที่ควงจ้า” ลิลลี่บอกอย่างคนรู้ลึกรู้จริง “จำได้ปะตอนที่เรียนเสรีที่อาคารเรียนรวมอะ พวกเราเรียนกับพวกบ๊อท วันนั้นพวกเภสัชฯ เรียนที่อาคารเรียนรวมด้วยมั้ง แต่ไม่รู้วิชาอะไร แล้วนี่ไปเข้าห้องน้ำก็เลยได้ยินนางคุยกับเพื่อน อวดน่าดูเลย พี่หมอดินดีอย่างนั้นอย่างนี้ หารู้ไม่ว่าอีกไม่นานก็จะตกกระป๋อง นางบอกว่าพี่หมอดินพาไปดินเนอร์ก่อนจะไปจบที่คอนโดฯ คุยฟุ้งเลยว่าแซ่บสุด”

“โห เห็นเรียบร้อยแบบนั้นไม่คิดว่าจะกล้าพูดอวดเรื่องอะไรแบบนี้อะ แต่คนเรียบร้อยก็นั่นแหละ ร้ายลึก” น้ำขิงพูดก่อนจะหันมองไอ้เจ้าที่ไม่ได้เข้าร่วมบทสนทนา “เจ้าเป็นอะไรรึเปล่าคะ สีหน้าไม่ดีเลย”

ไอ้เจ้าเกือบหักดินสอที่กำอยู่ในมือแล้วหากน้ำขิงไม่ทักขึ้น “ปวดหัวนิดหน่อยน่ะครับ”

“เจ้าทำโจทย์เยอะไปแน่เลย พักก่อนนะคะ ผ่อนคลายค่าผ่อนคลาย” แป้งจี่ยิ้มน่ารักพลางยกสมุดขึ้นมาพัดให้ ไม่แน่ใจว่าหล่อนต้องการจะคลายอาการปวดหัวหรือคลายร้อนให้ไอ้เจ้ากันแน่ แต่คนรับน้ำใจก็ได้แต่ยิ้มแล้วพูดขอบคุณในความมีน้ำใจของสาวเจ้า





D. : เจ้า ตอนกลางวันไม่ต้องเอาข้าวมาให้นะ

D. : พวกไอ้แพร์ชวนไปกินซูชิ





ไอ้เจ้าเหลือบมองโทรศัพท์มือถือที่แจ้งเตือนข้อความจากแอปไลน์ ก่อนจะกดเปิดอ่านแล้วพิมพ์ตอบกลับไป





OMG: ครับ

D. : เรียนยัง

OMG: ยังครับ

D. : เป็นไร ตอบห้วนแปลกๆ

OMG: ไม่รู้

D. : งอแงอะไร

OMG: เหนื่อยแล้ว

D. : สู้หน่อย

OMG: รู้เหรอว่าเรื่องอะไร

D. : บอกสิ จะได้รู้

OMG: รักนะครับ

D. : อืม รู้แล้ว

OMG: ดิน

D. : ครับ?

OMG: ขอหายไปสักสามวันนะ

D. : ไปไหน

OMG: เหนื่อยอะ

D. : เดี๋ยวไปหา

OMG: ไม่ต้องมา จะเข้าเรียนแล้วครับ

D. : ห้านาที มารอที่ลานจอดรถ

OMG: ไม่มีเรียนเหรอ

D. : มีเวลาก่อนเข้าเลคเชอร์สิบห้านาที ถึงรถละ รอแป๊บ

OMG: ครับ





“เดี๋ยวมานะ ขึ้นเรียนก่อนได้เลย” ไอ้เจ้าบอกกับไอ้เอ๋และกลุ่มของแป้งจี่ ไม่เปิดโอกาสให้ใครได้ถามว่าตัวมันจะไปไหน ขายาวๆ ก็ก้าวอย่างรีบเร่งไปที่ลาดจอดรถ

วันนี้น่าจะเป็นวันที่สดใสอีกวันแท้ๆ แต่อยู่ๆ ท้องฟ้าก็ครึ้มฝน เงยหน้ามองจากตรงนี้ก็เห็นเมฆก้อนใหญ่สีทะมึนลอยเด่น ไอ้เจ้าก็เลยรู้สึกครึ้มตามสภาพอากาศไปด้วย จิตใจห่อเหี่ยวหมดแรงจะสู้

จะว่าไปท้องฟ้าก็คงไม่ต่างจากธราล่ะมั้ง วันนี้สว่าง อีกวันมีพายุ เอาแน่เอานอนไม่ได้

ยืนมองท้องฟ้าอีกไม่กี่นาทีก็มีรถออร์ดี้สีดำขับเข้ามาจอดที่ลานจอดรถ ไอ้เจ้าเห็นป้ายทะเบียนคุ้นตาจึงรีบเดินไปหา ก่อนจะเปิดประตูรถเข้าไปนั่งข้างคนขับ มันนั่งเงียบในขณะที่ธราก็ไม่พูดอะไร ใบหน้าหล่อเหลาของเขาจ้องมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของไอ้เจ้าก่อนมือหนาจะดึงมือของมันไปกุมไว้

“งอแงอะไรอีก” คำถามแรกถูกถามขึ้นจากผู้ชายที่มีอิทธิพลต่อหัวใจของไอ้เจ้ามากที่สุด

“เหนื่อย” คำตอบยังคงเป็นคำเดิม ก่อนร่างผอมบางจะถูกดึงเข้าไปกอด เจ้าของร่างไม่ขัดขืนกลับซุกใบหน้าเข้าหาอกกว้าง “ที่รักครับ”

“หืม”

“ผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย มันแย่ไปหมด แล้วก็เหนื่อยมากๆ”

ไอ้เจ้าอธิบายไม่ได้ว่าเป็นความรู้สึกแบบไหน รู้แค่ว่ารู้สึกหน่วง ปวดร้าวไปทั้งอก แค่หายใจเข้าออกก็รู้สึกเหนื่อยมากแล้ว

“เรื่องกูใช่ไหม” ธราพอจะมองออก แววตาของไอ้เจ้าเศร้าสร้อยขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เรื่องของเขาแล้วก็คิดไม่ออกเลยว่ามันจะเศร้าเพราะอะไร

“ผมได้ยินคนพูดกัน” ไอ้เจ้าบอกเสียงเบา “คุณมีอะไรกับน้องบีแล้ว พาขึ้นคอนโดฯ คุณด้วย ผมไม่รู้แล้วอะว่าผมกำลังวิ่งไปที่เส้นชัยที่มีคุณอยู่หรือเปล่า หรือคุณยืนอยู่ตรงนั้นกับคนอื่นแล้ว บอกผมที”

“แค่ครั้งเดียว แค่ช่วงแรกที่รู้จักกัน” ธราตอบตามตรง ลูบศีรษะของคนที่ซุกหน้าอยู่กับอกของเขาโดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองกัน “ไม่มีหลังจากนั้น เชื่อกูนะ”

“จะเชื่อได้ไงครับ ขนาดผมเฝ้าคุณทุกวัน ตามติดคุณทุกฝีก้าว คุณก็ยังมีโอกาสทำเรื่องแบบนั้น คุณเก่งมากเลยนะที่หลบสายตาผมได้ ผมไปพลาดตอนไหนวะ”

ไอ้เจ้านึกไม่ออกเลย ทั้งที่บอกว่าแค่ควง แต่กลับพาขึ้นคอนโดฯ มาทำเรื่องอย่างว่า ไม่เข้าใจเลยสักนิดกับความสัมพันธ์แบบนั้น ทำอย่างกับว่ามันเป็นเรื่องง่าย หรือว่าเซ็กส์ก็มีความหมายในแบบนั้น

“ขอโทษ”

สองคำสั้นๆ ที่ทำให้ไอ้เจ้าอ่อนยวบไปทั้งใจ มันเผลอกัดริมฝีปากของตัวเอง บังคับไม่ให้เผยรอยยิ้มออกไป “แล้วคุณก็ยังเป็นพี่น้องกับคนที่คุณเคยนอนด้วยเหรอ”

“กูจบแล้วนะเจ้า ไม่มีอะไรเกินเลยกว่านั้น แค่ครั้งเดียว ตอนที่บอกมึงว่ากูจะเลิก กูจบแล้วแค่ตรงนั้น ไม่สานต่อ”

“แต่ผู้หญิงเขาไม่จบนะคุณ คุณยังไปรับไปส่ง ยังไปกินข้าวด้วย ใครเขาก็คิดว่าพวกคุณคบกัน”

“ใครจะคิดยังไงก็ช่าง แค่มึงไม่คิดก็พอแล้วไง”

“ผมคิดนะ!” ไอ้เจ้าเผลอขึ้นเสียง “ผมคิดจนจะเป็นบ้าอยู่แล้วธรา ผมไม่อยากยื่นคำขาดกับคุณหรอก เพราะรู้ว่ายังไงคุณก็ไม่เลือกผม แต่ผมจะไม่วิ่งต่อถ้าคุณยังคาราคาซังกับคนอื่น แค่ผมวิ่งผมก็เหนื่อยแล้ว อย่าให้ผมต้องกังวลกับคู่แข่งที่จะโผล่มาตอนไหนก็ไม่รู้อีกเลย เพราะผมไม่รู้ว่าเขาวิ่งเร็วกว่าผมไหม หรือบางทีคุณอาจจะเป็นคนบอกทางลัดไปถึงเส้นชัยให้เขาก็ได้ ผมอยู่กับความแน่นอนอย่างนี้ทั้งที่อีกสองอาทิตย์จะครบสองปีของเราแล้ว ลิมิตที่ผมตั้งไว้ตอนแรกคือเวลาแค่นั้น ผมบอกกับตัวเองว่าผมจะให้โอกาสตัวเองสองปีในการเข้าใกล้คุณ ถ้าไม่มีอะไรดีขึ้นผมจะกลับไปอยู่ในที่ของผม ผมจะเลิกดันทุรังแล้วหายไปจากคุณ”

ธราไม่ชอบใจเลยสักนิด ไม่ชอบใจที่คำขู่ของไอ้เจ้ามีอิทธิพลต่อหัวใจของเขา ทั้งที่มันเป็นแค่ไอ้โรคจิตที่ตามเขาต้อยๆ ใช่...เมื่อก่อนมันเป็นแค่นั้น แต่เดี๋ยวนี้แค่มันบอกว่าจะหายไป หัวใจของเขาก็ทำท่าจะไปต่อไม่ไหว “แล้วกูต้องทำยังไง กูพูดอะไรไปมึงก็ไม่เชื่อ มึงรักกูแบบไหนถึงไม่เคยเชื่อใจกูสักครั้งวะ”

ไอ้เจ้าเม้มริมฝีปาก ผละออกห่างจากอกกว้างแล้วมองสบตาธราด้วยแววตัดพ้อ ทำไมถึงไม่เคยเข้าใจว่าที่มันเป็นบ้าถึงขนาดนี้เพราะอะไร “เพราะรักมากๆ ไงครับ รักมากจนไม่อยากให้ใครเข้าใกล้คุณ แค่คุณเลิกติดต่อกับมัน เลิกคุยเลิกเจอ อะไรที่เกี่ยวข้องกับมันเลิกให้หมด! แค่เท่านั้นผมก็พอใจแล้ว ผมบอกคุณตั้งแต่แรกแล้วว่าผมไม่ชอบ ไม่โอเคเลย แต่คุณก็ยังทำ ทำทำไมวะ คุณรักมันรึไง!”

“มึงแม่งโคตรขี้หึงไอ้เหี้ย” ธราอยากจะตบกะโหลกให้มันเลิกเป็นหมาบ้าสักที แต่พอเห็นดวงตาที่เริ่มคลอไปด้วยน้ำใสของคนขี้หึงก็ทำไม่ลง อยากจะดึงมันเข้ามากอดปลอบเสียด้วยซ้ำ “พอๆ กูเข้าใจแล้ว มึงนี่มันเหมาะกับชื่อเจ้าจริงๆ”

“เกี่ยวอะไรกับชื่อผม!”

“ยัง...ยังไม่เลิกหมาบ้าใส่กูอีก”

“ก็คุณอะ!”

“กูทำไม มีแต่มึงที่โวยวายอยู่คนเดียว วันหลังก็หาป้ายชื่อหาโซ่มาล่ามคอกูไว้เลยนะ ถ้ามึงจะเป็นบ้าขนาดนี้”

ไอ้เจ้าหน้างอ ส่งค้อนใส่คู่สนทนาไปวงใหญ่ “ผมบ้าได้มากกว่านี้อีก เตียงนอนคุณผมจะสั่งเปลี่ยน โซฟาด้วย ถ้าคุณเอากับมันที่นั่น ผมจะได้เปลี่ยนยกชุดไปเลย ของอะไรที่มันแตะต้องผมจะรื้อออกให้หมด”

“รวยมากมั้ง”

“ซื้อประเทศนี้ได้ทั้งประเทศก็แล้วกัน”

“เมียกูรวยชิบหายครับ”

ไอ้เจ้าชะงักไปเพียงครู่ มันกลั้นยิ้มไว้ไม่ไหว “ง้ะ พูดคำต้องห้ามผมก็หายโกรธทุกที”

“อย่าโกรธนาน กูรำคาญ”

ธรารั้งท้ายทอยของไอ้คนขี้หึงเข้าใกล้แล้วจูบมันไปแรงๆ ก่อนจะกดศีรษะของมันลงแนบอก ไม่เปิดโอกาสให้มันได้เห็นสีหน้าและสายตาของเขา

“ไม่อยู่ให้รำคาญหรอก” ไอ้เจ้าพูดเสียงอู้อี้เพราะใบหน้ายังคงแนบกับอกกว้าง “จะไปพักผ่อนสามวัน”

“ยังจะไปอีก เคลียร์แล้วไม่ใช่เหรอวะ”

“เรื่องของผม”

“ดื้อโคตรๆ อยากไปไหนก็ไปเถอะงั้น”

“รั้งหน่อย”

“คิดถึงหน้าผัวมึงด้วย”

“แง้ ไม่ไปก็ได้จ้า”

“ดี”

ธราเป็นแบบนี้...งั้นไอ้เจ้าจะคิดไปไกลก็คงไม่ผิดใช่ไหม

“ที่รัก”

“ว่า”

“ไปเที่ยวกัน ผมมีที่ที่อยากพาคุณไป”

“ขอดูเวลาว่างก่อน”

“วันอาทิตย์ได้ไหม”

“ยังไม่แน่ใจ มีทำเคส แล้วไอ้แพร์ก็นัดทำงานกลุ่ม”

“คิวแน่นจริง งั้นว่างเมื่อไหร่ก็บอกผม ผมแสตนด์บายรอ”

“ครับๆ จะรีบเคลียร์คิวให้มึงครับ”

“ดีจัง งั้นผมไปเรียนก่อนนะครับ เลยเวลาเรียนมาสิบนาทีแล้ว”

“ตั้งใจ”

ไอ้เจ้าหอมแก้มของธราทั้งซ้ายและขวาก่อนจะก้าวลงจากรถ มันยืนส่งจนรถออร์ดี้สีดำเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถไปจนลับสายตาแล้วจึงเดินขึ้นห้องเรียน





08.10 AM

(กรุ๊ปไลน์) หมอชอบฟัน (4)

P. : คุณธราครับ จารย์แม่จะเช็กชื่อแล้วไอ้ห่าเอ้ย มึงมีไหน

K. : อีกสิบนาทีจะถึงรหัสมึงแล้ว เช็กเสร็จล็อกห้องนะโว้ย! เกียร์หมามาเลยนะมึงงงง!

P. : มันไปไหนวะ ตอนแรกก็นั่งคุยกันอยู่ดีๆ กูลุกไปห้องน้ำแป๊บเดียว กลับมาหายเฉย

J. : กูเห็นตอบแชทไอ้เจ้า ทำหน้ายุ่งแล้วลุกออกไปเลยจ้า ไม่บอกกูสักคำเหมือนกัน

K. : ไม่อ่านไม่ตอบด้วยไอ้เหี้ย ไอ้ดินโว้ยยย!!

P. : ไอ้ดิน ตายห่าไปยัง ไอ้เหี้ยๆ ๆ โทรไปไม่รับด้วย รับสายกู!

J. : ขึ้นอ่านครบแล้วๆ ไอ้ดิน มึงตอบหน่อย อยู่ไหน

D. : อยู่ลานจอดรถ กำลังวิ่ง แป๊บ

P. : เหี้ยยย รีบเลย เร็ววว

D. : อยู่ลิฟต์ละ

K. : มึงไปไหนมาวะ

D. : หาไอ้เจ้า มีเรื่องนิดหน่อย

J. : ไม่พ้นเรื่องน้องบีอะกูว่า

D. : เออ มันแม่งหมาบ้า

P. : ว่ามันหมาบ้า มึงก็บ้าพอกัน จะควิซอยู่รอมร่อ ยังจะหายหัว

D. : กูถึงละ ไว้ค่อยบ่น

J. : เค แยก


.
.
.

[Snufflehp]

“ไอ้เหี้ยยย รอดสักทีกู ไปกันเว้ยมึง ซูชิๆ ๆ ๆ” ไอ้คนที่กำลังแหกปากโวยวายอยู่ในตอนนี้คือไอ้จอม ตัวเขมือบประจำกลุ่มหมอชอบฟัน เสียงท้องมันร้องตั้งแต่สิบเอ็ดโมงครึ่งแล้วแต่ก็ต้องอดทนเพราะอาจารย์แม่สายสุนีย์ยังคงเฉ่งมันเรื่องความหยาบของเนื้องาน “ขอซูชิปลอบใจกูที แค่ 0.2 มิลด่าเหมือนกูทำพลาดมาทั้งชีวิต ตาคนนะเว้ยไม่ใช่กล้องจุลทรรศน์ กูจะรู้ได้ไงว่า เท่านี้ 0.5 เท่านี้ 0.2 ฮืออออ”

“มึงก็ไม่หัดใจเย็นบ้าง รู้ก็รู้ว่างานละเอียด” ไอ้แพร์ที่ดูเป็นผู้เป็นคนมากที่สุดในกลุ่มพูดขึ้น

“อย่าว่ากู พอแล้ว แค่จารย์แม่คนเดียวกูก็รับแทบไม่ไหว” ไอ้จอมเบ้ปาก ยกมือขึ้นปิดหูเหมือนเด็ก

“ก้มหน้ากุมเป้าฟังเหมือนตั้งใจ แต่สารภาพมาว่ามึงหลับในใช่ไหมไอ้จอม” ไอ้คินที่เพิ่งถอดแมสก์ออกจากใบหน้าพูดอย่างรู้ทัน

“เออ กูนั่งเรียงฟันทั้งคืนไอ้เหี้ยเอ้ยแทบไม่ได้นอน แต่ต้องแหกตาตื่นมาเลคเชอร์ตอนแปดโมงเช้า นี่ชาติที่แล้วกูคงไม่ได้ทำบุญบริจาคหมอนให้วัด ชาตินี้หัวก็เลยไม่ค่อยได้สัมผัสหมอน พรุ่งนี้ตื่นเช้าๆ เอาหมอนใส่บาตรให้หลวงพ่อไปด้วยดีกว่าว่ะ” ไอ้จอมถอนหายใจแรงๆ กับความไม่มีโชคด้านการนอนของมัน “ว่าแต่มึงเถอะไอ้ดิน กล่อมเจ้ปากแดงยังไงให้ลบลิปสติกออกได้วะ ตอนนางมาเป็นเคสให้กูคือไม่ยอมลบลิปท่าเดียวจ้า บอกแต่ว่าไม่สวยๆ เปื้อนถุงมือกูไปอีก กูแทบกราบกว่านางจะยอมลบให้”

“ใช้ปากกูลบ” ธราตอบหน้านิ่ง ยักคิ้วกวนให้กับเพื่อนอีกสามคนที่มองมาแล้วพร้อมใจกันเบ้ปากมองบน

“ไอ้เจ้ารู้ได้เป็นเรื่อง” ไอ้แพร์เตือน

“ก็อย่าไปบอกมัน” ธรายักคิ้วกวน

“แคร์จริงจังแต่ก็ยังทำตัวเลว” ไอ้คินว่าเสียงเรียบ “ระวัังเถอะ มันจะไม่ทน”

“ก็ขู่กูอยู่ทุกวันว่าจะหายไป แม่งเป็นบ้าอะไรไม่รู้ ไม่เคยจะพูดรู้เรื่อง โคตรรำคาญ”

“อ๋อ รำคาญนะ” ไอ้แพร์ยิ้มล้อ “รำคาญแต่ก็อธิบายทุกที ยิ่งกว่าผัวแก้ตัวเวลาเมียหลวงจับได้ว่าซุกกิ๊ก เพื่อนกูนี่มันเป็นคนยังไงวะ”

“หยุดเสือก”

“อะๆ ขอเสือกอีกเรื่อง” ไอ้จอมรับไม้เสือกต่อ “ตกลงตอนนี้มึงกับไอ้เจ้าคือยังไง สถานะไหน แล้วเมื่อไหร่จะพามาเจอพวกกู กั๊กมันไว้นานไม่ดีนะมึง มันก็ไม่ใช่คนขี้เหร่อะ”

“สถานะเหมือนเดิม เจอเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น”

ไอ้จอมพยักหน้าหงึก เข้าใจแล้วว่าคนอย่างธรามันปากแข็งแค่ไหน “ไอ้เจ้ามันหน้าตาดีนะมึง ถ้ามึงยังไม่ชัดเจนหมาคาบไปแดกแน่ เอาจริง แม่งโคตรหล่อเลย กูเห็นแล้วยังใจสั่น เมื่อเช้ามีรูปมันลงในเพจมหา’ ลัย เพิ่งเห็นว่ามันตัดผมใหม่ สาวๆ เม้นตรึม แต่ส่วนใหญ่คอมเมนต์มีแต่คนมาถามว่าใช่พี่เจ้า จักรพรรดิ เดือนแพทย์มอเจไหมคะ แล้วก็เห็นเด็กมอเจอีกหลายคนมาเม้นอะ กูเคยได้ยินว่ามันเป็นเด็กซิ่วนะ แต่คือซิ่วจากแพทย์มาเรียนเกษตรฯ นี่มันก็โลกเหวี่ยงมากไป”

“มีคนถ่ายรูปมันลงเพจเหรอวะ ขออนุญาตเจ้าของเขารึยังเถอะ” ธราถามเสียงนิ่ง รู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมา

“อะ โฟกัสผิดจุดไปอีกไอ้ห่า” ไอ้คินส่ายหน้าระอาใส่คนปากแข็งที่โคตรขี้หวง “เพจมหา’ ลัยก็แบบนั้นอยู่แล้ว แอดมินน้องแต้วเห็นคนหล่อได้ที่ไหน ต้องกระเสือกกระสนไปถ่ายรูปมาลงเพจเรียกยอดไลค์ รูปมึงยังโดนลงรัวๆ เลย ตัวเรียกไลค์อันดับหนึ่ง”

“จริง นี่กูยังสงสัยว่ามันจ้างตากล้องมือโปรมาเลยไหม มึงดูรูปไอ้เจ้า ถ่ายหน้ามันได้แบบคมชัด หล่อระดับสี่เค แต่กูเห็นเม้นไอ้มิน เดือนบริหารปีเราบอกน่ารัก หน้าเหมือนแมวอ้อน กูแบบ...ไอ้มินมันเอาตาไหนมอง” ไอ้จอมสาธยายพลางเปิดรูปให้ไอ้คนปากแข็งดู

“เออ ไอ้ห่ามินตาถั่ว มันน่ารักตรงไหน ก็แค่คนโรคจิต”

“ใช่มั้ยมึง” ไอ้จอมทำปากมุบมิบ เหมือนมันพูดอะไรอยู่คนเดียว จับใจความได้แค่ว่าไอ้มินแม่ง...

“ไปคุยต่อที่ร้านซูชิเถอะ เดี๋ยวหมดเวลาพัก รีบกินจะได้รีบกลับมาทำเคสต่อ” ไอ้แพร์รีบรุนหลังเพื่อนๆ ให้ออกเดิน ขืนยังยืนคุยกันต่อคงไม่ต้องกินอะไรกันพอดี ไอ้คนที่บ่นหิวอย่างไอ้จอมก็เอาแต่พูดอยู่คนเดียว ไอ้คนปากแข็งอย่างไอ้ดินก็เอาแต่ขมวดคิ้วจ้องรูปในโทรศัพท์มือถือไม่วางตา ส่วนไอ้คนขายาวพอๆ กับสันหลังอย่างไอ้คินก็ได้แต่ยืนหาวหวอดไม่ออกความเห็นเหมือนหลับในไปแล้ว

สี่หนุ่มกลุ่มหมอชอบฟันเดินออกจากโรงพยาบาลแล้วข้ามทางม้าลายมายังร้านซูชิฝั่งตรงข้าม ในเวลาเที่ยงวันแบบนี้ลูกค้าในร้านจึงค่อนข้างแน่นขนัด แต่ยังพอมีโต๊ะว่างให้จับจอง ไอ้คินเดินตรงไปที่โต๊ะเป็นคนแรกเพราะอยากหาที่นั่งเอนหลัง ไอ้จอมตามไปติดๆ เห็นมันคว้าเมนูมาสั่งกับพนักงานแล้ว อีกไม่นานคงได้อาหารเต็มโต๊ะ ส่วนไอ้แพร์กับธรากำลังทักทายสายรหัสที่บังเอิญเจอ พูดคุยกันเล็กน้อย ถามไถ่ถึงชีวิตการเรียนเพราะไม่ค่อยมีเวลาว่างได้เจอกัน แต่ตอนที่กำลังจะเดินกลับโต๊ะ เสียงทักทายสองเสียงก็ดังขึ้นเหมือนวูดรถไฟสองขบวนที่ไม่ควรมาแล่นในรางเดียวกัน

“พี่ดินคะ / ดินครับ"



(กรุ๊ปไลน์) หมอชอบฟัน (4)

J. : SOS รถไฟชนกันไอ้เหี้ยยยย ไอ้ดินตายไปยังมึงงง

K. : หน้าไอ้เจ้านิ่งชิบหาย น้องบีมาได้ไงวะ ไอ้ดินมึงชวนเหรอ

D. : เปล่า ไม่ได้คุยแล้ว กูบล็อกน้องตั้งแต่เมื่อเช้าตอนเคลียร์กับไอ้เจ้า น่าจะบังเอิญ

P. : ร้านซูชิมีตั้งเยอะตั้งแยะไม่ไป ดันพากันมาแดกร้านตรงข้ามโรงบาลมอ แล้วไอ้เจ้านี่บังเอิญมาด้วยรึเปล่าวะ

D. : กูบอกไอ้เจ้าว่ามากินซูชิกับพวกมึง มันคงตามมา

K. : ตามมาได้จังหวะเหมาะด้วย

P. : จังหวะเลวร้ายสุดๆ

J. : กูทีมไอ้เจ้า เพราะกูชอบคนหล่อ แล้วน้องบีนี่อะไรนักหนา เขย่าแขนมึงอยู่ได้ไอ้ดิน คิดว่าทำงี้น่ารักเหรอ

D. : น่ารำคาญ

K. : กูทีมไอ้เจ้าด้วย กูชอบในความโรคจิตของมัน บอกน้องบีไปเลยว่าน่ารำคาญ ขอสีหน้าเหมือนตอนที่มึงกำลังทำ scaling นะ แม่งโคตรได้

P. : น้องเป็นผู้หญิงไอ้พวกเหี้ย พูดไปก็หักหน้าน้อง ถึงกูจะคิดเหมือนพวกมึงก็เถอะ

K. : อ้าวๆ ไอ้เจ้าไปนั่งอีกโต๊ะแล้ว มันไม่นั่งกับพวกเราเหรอวะ

P. : มันมากับเพื่อน

K. : คนไหนเพื่อนมันวะ กูเห็นวันๆ มาเฝ้าไอ้ดิน นึกว่าชีวิตมันจะมีแต่ไอ้เพื่อนเหี้ยของเรา

P. : คนตัวเล็ก ผอมๆ ปากแดงที่กำลังเดินเข้าร้านมาอะ น้องชื่อเอ๋ หอเดียวกับกู อยู่ห้องข้างๆ เคยเห็นไอ้เจ้าไปหาบ่อย

K. : น่ารักว่ะ ถ้าบอกเป็นเมียไอ้เจ้ากูไม่แปลกใจ ดูแลกันดีชิบหาย คุยกันน่ารักด้วย ผมๆ นายๆ

J. : ฮืออ กูอยากได้ไอ้เจ้า ไอ้เจ้าแม่งโคตรหล่อเลย กูใจสั่นอีกแล้ว เห็นใกล้แล้วโคตรสั่น ทิ้งไอ้ดินแล้วมาเอากูซะ กราบแนบอกพี่เจ้า!

D. : เจอตีนกูหน่อยมั้ยมึงอะ

J. : แฟนก็ไม่ใช่ทำมาหวง จัดการเอานมน้องบีออกจากแขนมึงก่อนมั้ย ไอ้เจ้าแม่งจะมากระชากหัวน้องออกจากมึงอยู่แล้ว มันมองไม่วางตาเลยนะ หล่อจริงแต่น่ากลัว โคตรกร้าวใจ!





ธราได้แต่ถอนหายใจ เขาขยับหนีเจ้าหล่อนจนแทบจะเบียดตัวแทรกผนังอีกฝั่ง แสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากอยู่ใกล้ แต่เหมือนอีกฝ่ายจะทำมึนไม่รับรู้ ยังคงเอาแต่พูดเจื้อยแจ้วไม่ยอมกลับไปหาเพื่อนของตัวเองที่โต๊ะสักที เพื่อนๆ ของเขาก็พากันก้มหน้าแชทในไลน์กลุ่มกันหมด แต่เจ้าหล่อนก็ยังพยายาม ชวนคุยเรื่อยเปื่อย

ตอนที่ควงแรกๆ ก็เห็นว่าน่ารักดี ใครจะไปคิดว่าตอนนี้จะทำตัวน่ารำคาญ

ธราเห็นเจ้าหล่อนเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเขาบ่อยๆ คงสงสัยอยู่ว่าเขาคุยกับใครถึงไม่ยอมตอบคำถามหรือเข้าร่วมบทสนทนากับหล่อนด้วย ดวงตากลมโตบนใบหน้าน่ารักนั้นจับจ้อง คิดว่าคงเห็นชัดและอ่านออกทุกคำ





D. : เมียครับ

OMG: อะไรคุณ กำลังง้อผมเหรอ

D. : อืม ง้อนะ โอเคขึ้นมั้ย

OMG: ไม่ครับ คุณมานั่งกับผมสิ สะบัดแขนหล่อนแล้วมานั่งข้างผมเดี๋ยวนี้

D. : หักหน้าเลยนะแบบนั้น

OMG: หักหน้าหล่อนไม่ได้แล้วหัวใจผมล่ะ ความรู้สึกผมด้วย

D. : ตัดพ้อเก่ง

OMG: ผมจะหายไปนะธรา

D. : เจ้า อย่าพูดอย่างนี้บ่อยได้ไหม

OMG: ทำไม คุณไม่ชอบฟังเหรอ ผมก็ไม่ชอบที่คุณทำเหมือนกัน

OMG: แมสก์ในกระเป๋าเสื้อคุณก็มีรอยลิปสติก ผมเห็นนะ คนไข้คุณทำรอยไว้เหรอ ทำไมทำเรื่องแบบนี้ได้ง่ายๆ

D. : กูไม่น่าลืมทิ้ง

OMG: ไม่ควรทำตั้งแต่แรกมั้ยครับ

D. : เคลียร์ทีละเรื่อง

OMG: ผมไม่เคลียร์แล้วธรา เคลียร์ไปเท่านั้นคุณก็เหมือนเดิม เสียเวลา

D. : เดี๋ยวไปนั่งด้วย

OMG: ไม่ต้อง ผมจะกลับแล้ว

OMG: คืนนี้ผมไม่กลับห้องนะ ผมโกรธคุณ

D. : จะไปไหน

OMG: ม่านรูด หาใครสักคนมานอนจูบมานอนเอากัน เผื่อผมจะเข้าใจคุณขึ้นมาบ้าง

D. : ประชดกูแบบนี้นอกจากจะไม่ได้เหี้ยอะไรแล้วมึงยังจะโดนกูกระทืบ

OMG: ผมโสด ผมจะทำอะไรก็ได้ กระทืบมากระทืบกลับไม่โกงครับ

OMG: อ้อ...คืนนี้ผมจะครางชื่อคนอื่นที่ไม่ใช่คุณ

D. : เจ้า อย่าทำนะ

D. : เข้าใจไหม ห้ามทำ กูห้ามมึงนะเจ้า

OMG: ผมจะทำ ผมจะไม่เก็บความบริสุทธิ์ของผมให้คุณแล้ว คืนนี้ผมจะนอนกอดคนอื่นที่ไม่ใช่คุณ ผมจะทำกับเขา ใช้ปากให้เขา แล้วก็ให้เขาเข้ามาในตัวผมด้วย ผมจะขอให้เขากระแทกผมแรงๆ เอาให้ลืมคุณไปเลย

D. : เจ้า กูขอร้อง อย่าประชดกันแบบนี้

OMG: ผมจะมีผัวตัวจริงของผม ไม่เอาผัวมโนแบบคุณแล้ว บายธรา ผมโกรธคุณมาก รู้ไว้ด้วย!!





“เจ้า!” ธราตะโกนเรียก คนทั้งร้านหันมามองเขาไม่เว้นแม้แต่กลุ่มเพื่อนที่กำลังกินกำลังแชทแต่เขาไม่ได้สนใจ เขาแทบจะผลักหญิงสาวที่นั่งชิดกับเขาออกห่างแล้ววิ่งตามไอ้เจ้าที่เดินเร็วๆ ออกจากร้านไป แต่ก็ทำได้ยากในเมื่อเจ้าหล่อนมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ทั้งยังเกะกะขวางทาง

“อะไรกันเหรอคะพี่ดิน จะไปไหนคะ แล้วตะโกนเรียกชื่อเจ้าทำไม” ดาวเภสัชฯ คนสวยเอียงคอถามอย่างงงงวย

“ไม่ใช่เวลาถาม! บีลุกก่อน พี่ขอทางหน่อย จะกลับโต๊ะไปเลยก็ได้ มานั่งนานแล้วเพื่อนไม่รอหรือไง” ธราไม่มีเวลามารักษาน้ำใจใคร เพราะไอ้เจ้ากำลังจะประชดประชันกันด้วยความคิดที่ไม่เข้าท่า ต้องรีบเคลียร์รีบคุยกับมันก่อนที่มันจะทำเรื่องบ้าๆ ลงไปจริงๆ

“เอ่อ...คือ เพื่อนของบีกลับกันไปหมดแล้วค่ะ”

“แล้วนั่งอยู่ทำไมล่ะครับ ทำไมไม่กลับกับเพื่อน ลุกหน่อยครับ พี่ออกไปไม่ได้”

อยากจะสาปแช่งคนออกแบบร้านที่ออกแบบโต๊ะให้ออกได้ทางเดียว ธราตัวใหญ่ หากคนที่นั่งขวางไม่หลบเขาก็คงต้องเหยียบตัวเจ้าหล่อนปีนออกไป ป่านนี้ไอ้เจ้าวิ่งไปไหนแล้วก็ไม่รู้ คนบ้าแบบมันคงทำจริงอย่างที่ว่าแน่ ธราประสาทจะกินแล้ว รู้สึกร้อนรุ่มไปหมด

คิดจะครางชื่อคนอื่นเหรอวะ!

ฝัน! มึงฝันมากไปไอ้เหี้ยเจ้า!

“เดี๋ยวก่อนไอ้ดิน มีอะไรกัน” ไอ้แพร์ที่ใจเย็นที่สุดในกลุ่มถามขึ้นหลังจากรีบกลืนแซลม่อนโรลเข้าไปคำโต เกือบสำลักเพราะเสียงตะโกนของไอ้เพื่อนตัวดีอยู่แล้ว แต่เพราะความหิวโหยจึงยัดลงท้องได้สำเร็จ

“ไอ้เหี้ยเจ้าแม่ง...” ธราแทบพูดไม่ออก เขาหงุดหงิดจนไม่สามารถเรียบเรียงคำพูดออกมาได้

แค่คิดว่ามันจะไปนอนกับใคร จะจูบกับใคร จะเปลือยต่อหน้าใคร มือหนาก็กำหมัดแน่น อยากชกลงหน้าของคนคนนั้น เอาให้ยับ ให้สาแก่ใจกับความทุรนทุรายที่เกิดขึ้นนี้

“ไปทะเลาะกันตอนไหนล่ะนั่น” ไอ้จอมถามด้วยความสงสัย “ก็เห็นมึงนั่งเงียบ ไม่พูดไม่จาสักคำ ก้มหน้าเล่นแต่โทรศัพท์ นึกว่าจะเคลียร์กันทีหลัง”

“ในแชท” ธราตอบเสียงห้วน ในใจร้อนระอุราวกับถูกไฟสุม “มันบอกกูว่าคืนนี้จะไม่กลับ จะไปนอนให้ไอ้เหี้ยที่ไหนก็ไม่รู้เอา ประชดเรื่องเหี้ยๆ หัวคิดได้แค่นั้น แม่งเอ้ยลุกสักทีสิวะ!”

“มึงๆ น้องเป็นผู้หญิง” ไอ้คินรีบเตือนสติคนที่กำลังคลั่ง “เอ่อ น้องบีครับ พี่ว่าเรากลับก่อนไหม”

ดาวเภสัชฯ ที่กำลังนั่งเม้มริมฝีปากน้ำตาคลอพยักหน้าเบาๆ “ค่ะ งั้นบีกลับก่อนนะคะ พี่ดินช่วยปลดบล็อกบีทีนะคะ บีไม่เข้าใจว่าทำอะไรผิด บีแค่อยากคุยกับพี่”

“พี่บล็อกก็คือพี่ไม่อยากคุย เมียพี่มันไม่ชอบ แค่นั้นแหละครับ ขอโทษด้วย”

สามเพื่อนซี้ที่เหลือลอบมองหน้ากันพลางในใจแต่ละคนก็คิดไม่ต่าง ไอ้เหี้ย...เมียเต็มปากเต็มคำ

“อ่า...คือพี่มี...แบบนั้น” สาวเจ้ายังคงมีความไม่เข้าใจปรากฎบนใบหน้า รู้สึกตั้งตัวไม่ทันกับถ้อยคำที่ได้ยินจากปากของชายหนุ่มรุ่นพี่ที่หล่อนหลงรัก

“ครับ พี่น่าจะบอกเราตั้งแต่แรก บีจะได้ไม่ต้องเสียเวลา”

“คือคบกันนานแล้วเหรอคะ แบบว่าบีมาทีหลังใช่ไหมคะ”

น้ำใสเริ่มเอ่อล้นดวงตากลมโต สามหนุ่มที่เหลือเงียบกริบในขณะที่ธราทำหน้าเรียบนิ่ง มองหล่อนด้วยแววตาที่ไม่สื่อความหมาย

“รู้จักกันเกือบสองปีแล้วครับ และใช่ครับ บีมาทีหลัง”

“บีไม่รู้...”

“พี่ผิดเองที่ไม่ได้บอก”

“เจ้าใช่ไหมคะ คนนั้นของพี่”

“ครับ เจ้าปีสอง คณะเกษตรฯ”

ทั้งโต๊ะเงียบกริบไร้บทสนทนาเมื่อธราพูดจบ น้ำตาของดาวเภสัชฯ ไหลอาบแก้ม สร้างความลำบากใจให้ชายหนุ่มอีกสามคนที่นั่งร่วมเป็นสักขีพยานการสะบั้นรักของธราในครั้งนี้ ไอ้จอมสะกิดเท้าไอ้แพร์ ส่งสัญญาณให้ไอ้คนที่ใจเย็นที่สุดในกลุ่มไกล่เกลี่ยสถานการณ์

“น้องบีครับ มีเรียนอีกหรือเปล่าครับ พี่จะได้ไปส่งที่คณะ พี่ว่าเราคงกลับเองไม่ไหว” เป็นไอ้แพร์ทุกทีที่ต้องรับหน้าที่เป็นสารถีให้กับสาวๆ ที่ถูกธราหักอก

“ขอบคุณค่ะพี่ รบกวนด้วยนะคะ”

ดาวเภสัชฯ ลุกเดินตามไอ้แพร์ออกจากร้านไปแล้ว ที่เหลือจึงมีเพียงชายหนุ่มสามคนที่โต๊ะ สองคนถอนหายใจโล่งอก ส่วนอีกหนึ่งคนกำลังรัวแชทไปหาไอ้เจ้าราวกับคนคลั่ง

“ไอ้เจ้าไม่ตอบกู ไอ้สัดเอ้ย แม่งโคตรลองดี”

“ไม่สำนึกเลยไอ้ห่านี่ ทำผู้หญิงร้องไห้เป็นงานอดิเรกรึไงวะ ขอให้ไอ้เจ้าทิ้งมึงไปมีชู้จริงๆ ซะเลย”

“ปากเหรอไอ้เหี้ยคิน” ธรามองตาขวาง “ต่อยกับกูมา”

“ไอ้ดินอย่าพาลดิวะ ใจเย็นก่อน” ไอ้จอมรีบห้ามทัพ “ไอ้คินก็อย่าไปแหย่มัน คลั่งจะตายอยู่แล้วเนี่ย”

“สมน้ำหน้าไหมล่ะ” ไอ้คินอ่อนลงเล็กน้อยแต่ก็ยังอยากแหย่คนปากแข็ง “ชอบหาเรื่องใส่ตัว คบกับไอ้เจ้าไปก็จบถ้าจะรักจะแคร์ขนาดนี้”

“กูไม่ได้รัก”

“เออ ปากแข็งไปเถอะมึง ไม่รักเลยนะ เป็นบ้าขนาดนี้อะ กี่คนกี่คนก็คบไม่ยืดเพราะไอ้เจ้าบอกให้เลิก มึงมีมันมาเกือบสองปีแล้ว มึงควงคนนั้นคนนี้ สันดานเจ้าชู้ทั่วถึง แต่สุดท้ายจบกับทุกคนเพราะไอ้เจ้า ไม่รู้ตัวอีกเหรอวะว่ารู้สึกยังไงกับมัน”

“กูแค่หวงมัน เพราะมันเป็นของของกูแค่นั้น”

“เมื่อก่อนยังบอกว่าเป็นไอ้โรคจิตอยู่เลย ทั้งต่อยมัน แจ้งความจับมัน ตอนนี้กลายเป็นของมึงซะงั้น” ไอ้จอมเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ “แต่คู่พวกมึงนี่ทำให้กูเห็นจริงๆ นะว่าตื้อเท่านั้นที่ครองโลกอะไม่ใช่แค่ประโยคเพ้อเจ้อ”

“จะอะไรก็ช่างเถอะ ช่วงบ่ายกูโดดได้ไหมวะ ต้องรีบเคลียร์กับมัน ไม่รู้ว่าตอนนี้เตลิดไปไหน”

“ไม่ได้ไอ้ห่า ห้องเด็กต้องการมึง ไม่มีมึงพวกกูเหนื่อยแน่ คนเหี้ยไรยิ้มทีเด็กหยุดร้องไห้ ฟันกระต่ายของมึงใช้ได้ทุกสถานการณ์อะ โคตรมีเสน่ห์ พี่หมอดินเป็นน้องต่าย น่าย๊ากกก” ไอ้จอมทำท่าเลียนแบบประกอบ มันแสร้งเขย่าแขนไอ้คินที่อยู่ข้างๆ แล้วหัวเราะเอิ้กอ้ากกันสองคน

“ไอ้พวกเวร” ธราสบถด่า รู้สึกหงุดหงิดใจแต่กลับหาทางระบายไม่ได้

ตึ๊ง!

ธรารีบเปิดห้องแชททันทีที่มีเสียงแจ้งเตือน แต่เมื่อเห็นข้อความที่ถูกส่งเข้ามาแล้วมือก็สั่นอย่างควบคุมไม่อยู่





OMG: Sent a photo.

OMG: ผัวใหม่ครับ หล่อน้อยกว่าคุณแต่ผมโอเค

OMG: คืนนี้ผมนอนกับคนนี้นะที่รัก

OMG: จะครางชื่อเขาให้ดังลั่นห้องเลย

D. : เจ้า อย่าทำแบบนี้ คุยกันดีๆ สิวะ ประชดกูแล้วจะได้อะไร

OMG: ได้สิ ผมคิดว่ามันคุ้มค่า คนเจ้าชู้อย่างคุณต้องเจออย่างผมธรา

OMG: ผมจะสอนให้คุณรู้ว่าความรู้สึกเวลาที่ของของตัวเองไปเป็นของคนอื่นมันรู้สึกยังไง

D. : เจ้า ถ้ามึงจะทำอย่างนั้นก็ฆ่ากูเถอะครับ

OMG: ผมรักคุณ ผมไม่ฆ่าคุณหรอก ผมแค่อยากสั่งสอนคุณ

D. : ไหนมึงบอกว่าจะไม่ทำให้กูเสียใจ ไหนบอกว่าจะเป็นของกูคนเดียว

OMG: ขอโทษทีที่ผมมันคนกลับกลอก ชอบกลืนน้ำลายตัวเอง





“ช่วยกูหน่อย ช่วยห้ามไอ้เจ้าที” ธราบอกเสียงสั่น เขารู้สึกพ่ายแพ้ หัวใจบีบรัดแน่นเหมือนจะตาย “มันไม่ฟังกูเลย มันส่งรูปใครก็ไม่รู้มาให้กูดู มันบอกจะนอนกับเขา ไอ้เหี้ยนั่นอยู่บนเตียงแล้ว พวกมึงช่วยกูคิด กูควรจะทำยังไงดีวะ ความรู้สึกแบบนี้โคตรเหี้ยว่ะ ทำไมต้องทำกับกูแบบนี้ด้วย”

“ยากเลยแบบนี้ คนอย่างไอ้เจ้านะมึง มึงอะรู้นิสัยมันดีที่สุด แล้วพวกกูจะช่วยยังไงล่ะเนี่ย มึงใจเย็นก่อนนะ สูดหายใจเข้าลึกๆ มึงต้องเก็บเคสให้ครบ มึงจะไปไหนไม่ได้ตอนนี้” ไอ้จอมถอนหายใจแรงๆ เห็นหน้าไอ้เพื่อนปากแข็งแล้วก็ได้แต่สงสาร “ว่าแต่มันจะพากันไปนอนที่ไหน”

“มันบอกม่านรูด แต่เตียงที่กูเห็นน่าจะคอนโดฯ หรือโรงแรมที่ไหนสักที่”

“ใจกล้าชิบหาย” ไอ้คินทำหน้าละเหี่ยใจ “เอางี้ละกัน เลิกคลินิกแล้วขอพวกกูเคลียร์งานก่อน สักสามทุ่มค่อยไปตามหามัน”

“จะทันเหรอวะ ตอนนี้มันอาจจะนอนกับไอ้เหี้ยในรูปแล้วก็ได้” ธราไม่มีความมั่นใจเลยสักนิดว่าไอ้เจ้าจะรอ มันพูดจริงทำจริงเสมอ ทั้งที่เขารู้จักมันดีที่สุดแต่ก็ยังปล่อยให้เรื่องเลยเถิดมาถึงขนาดนี้

“เดี๋ยวไอ้แพร์กลับมาให้มันช่วยคิด คนจะเอากันมันเอากันได้เลยแบบไม่ต้องถ่ายรูปมาให้ดูก่อนหรอก ที่มันทำมึงก็รู้นะว่ามันทำไปทำไม เพราะงั้นใจเย็นก่อนนะเพื่อน” ไอ้จอมรับหน้าที่ปลอบคนปากแข็งที่กำลังหน้าซีด มือหนากำโทรศัพท์แน่นราวกับจะบีบให้แหลกคามือ ไม่เคยเห็นธราเป็นแบบนี้มาก่อนเลย มันอาจจะเป็นคนนิ่งๆ แต่ก็ยิ้มง่าย ไม่เคยเห็นโมโหอะไรเป็นจริงเป็นจัง แต่ตั้งแต่ที่รู้จักไอ้เจ้าก็เพิ่งจะเคยเห็นใบหน้านิ่งๆ ของมันแสดงอารมณ์สุดโต่งออกมา บางครั้งก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่บางครั้งก็นั่่งยิ้มกว้างอยู่กับหน้าจอโทรศัพท์อยู่คนเดียว





D. : เจ้า กูเหมือนจะตายเลย มึงอยู่ไหน มาหากูนะ กลับมาหากู





กับคนที่เกลียดเป็นพิเศษ ทำไมถึงมีอิทธิพลต่อหัวใจของธรามากมายขนาดนี้ก็ไม่รู้



......TBC........

[areenart1984]

เจ้า เอาจริงอ่ะ 

[bpyt]

นี่คือตัวอย่างการไม่เห็น​โลงศพ​ไม่หลั่งน้ำตาที่แท้ทรู แอบสะใจเล็กๆ แต่จบคดีนี้ เจ้าได้เป็นเมียหมอดินสมใจแน่นวล

[wanirahot]

งื้ออออ​ อยากอ่านต่อแย้วววง่า​ ชอบมากเลยยยยยยย

[noina]

สมน้ำหน้า

[Inwoสูs]

สำหรับตอนนี้ มีแค่คำเดียว สะใจ

เจ้า ถ่ายรูปเสร็จแล้วกลับห้องนะ 

[onlyplease]

ถ้าสามีใหม่แซ่บบนเตียง ก็ทิ้งธราไปเหอะ นี่ตอนนี้ยังกล้าไปจูบคนอื่น บอกให้พื่อนช่วยปกปิด  คนเหี้ย2018จริงๆ
.
มาต่อไวๆนะไรท์ อยากอ่านต่อ

[namngern]

หมั่นไส้อะ สะใจแต่ก็สงสารธราด้วย
แต่ก็ดีเผื่อจะเข็ดบ้าง
มัวแต่แคร์คนอื่นไม่แคร์เจ้า
ถ้าไม่รักไม่ชอบก็ไม่ต้องสนใจก็ได้นี่ เหอะ สงสารเจ้านะ แต่เจ้าก็เห้อ แสนเจ้าอารมณ์ ขี้ประชดประชันที่หนึ่ง ไม่เดาอะไรแล้วกันค่ะ รออ่านตอนหน้าค่าา

[lukYRKM]

พอกันทั้งคู่เลย ดินก็พอดิน 

[naruxiah]

สมน้ำหน้าดิน​ ต้องเจอซะมั่งเรี่ยราดทั่วถึงเหลือเกิน

[winndy]

ดินติดเจ้ามากนะ แต่ปากแข็งเท่านั้นเอง

[B52]

 

[nonlapan]

"แฟนก็ไม่ใช่ทำมาหวง" เนี่ย ประโยคนี้คือใช่เลย 

[Babyboys]

ติดงอมแงมอีกแล้วววว
ติดบ่วงนักเขียนคนนี้ตลอดเลยยย

[mab]

จะลบลิปจากปากสาว ต้องใช้ปาก ??? นิสัย !!!!!   

เจ้าทนมาจะครบ 2 ปี ถ้าไม่ไหวก็พักนะ สงสาร 

[Ginny Jinny]

ชอบเอ๋ๆน่ารัก 

[Faii0518]

ชอบแก๊งค์หมอ(ชอบ)ฟัน ดูเป็นเพื่อนที่คอยช่วยเหลือและแซะกันได้ตลอดเวลา
เจ้าชู้อย่างดินต้องเจออย่างเจ้า! นี่ขนาดไม่ได้รักทำไมถึงต้องรู้สึกเหมือนจะตาย ต้องคิดได้แล้วนะดิน! สงสารเจ้า แต่คิดว่าเจ้าเอาดินอยู่!!!
แพร์ทำเป็นพูดเหมือนรู้จักน้องเอ๋แค่ผ่านๆ แล้วคืนที่นัวกันในห้องน้ำคืออะไร??? ขอตอนแยกด่วนค่ะ

[่jum]

คลั่งขนาดนี้ยังไม่ยอมรับตัวเองอีก งานนี้เจ้าต้องเล่นให้หนัก 

[ก้อนขี้เกียจ]

โอ๊ยยยย เจ้า จักรพรรดิ

[snowboxs]

อึดอัด ลุ้นจนอึดอัด

[catka12]

To: คนเขียน
ชอบมากกกค่ะ  อ่านไปสงสารเจ้าไป + แอบเกลียดคนนิสัยเห็นแก่ตัวอย่างธรา 

To: ธรา
สมนำ้หน้า  เป็นไงหละ ทีตอนขยันทำคนอื่นเสียใจไม่รู้สึก... ทีนี้มาดิ้น
 
To: เจ้า
สะใจค่ะ ทำดีมากกก  ต้องดัดนิสัยเสียให้มันดีขึ้นซะบ้าง  สู้ๆค่ะ

[O-RA DUNGPRANG]

คือถ้าเจ้า คือเจ้า จักรพรรดิ์นักศึกษาแพทย์อีก ม.นึงจริง ๆ แล้วซิ่วมาเรียนเกษตรที่ม.นี้เพื่อตามธาราเราไม่โอเคเท่าไรเลย ก็ได้แต่หวังว่าเจ้าจะมีเหตุผลที่ใหญ่หลวงพอที่ทำแบบนั้นนะ
ป.ล.สมน้ำหน้าธาราเป็นบ้าไปซะ 

[TheDoungJan]

เจ้าถ่ายกับเอ๋ใช่มั้ย เพราะแพรร์ไม่อยู่เลยไม่มีใครรู้เอ๋แล้ว  รำคาญดินอ่ะ นิสัย รอตอนต่อไปนะคะ

[yanggi]

ตอนที่ 5 ยังโสดโสดอยู่ทางนี้


ธรารั้งท้ายทอยของไอ้คนขี้หึงเข้าใกล้แล้วจูบมันไปแรงๆ ก่อนจะกดศีรษะของมันลงแนบอก ไม่เปิดโอกาสให้มันได้เห็นสีหน้าและสายตาของเขา


.
.

ประโยคนี้คือไรอ่ะ ไม่ให้เห็นสีหน้ากับสายตา...อ่านแล้วให้อารมณ์แบบกุกำลังหลอกมึงอยู่นะ อะไรแบบนี้เลย  แต่ตอนนี้รู้สึกสงสารเจ้านะ ตามที่เจ้าพูดเลย ขนาดตามทุกวัน ยังแอบไปมีไรกันได้...ไหนจะอิเจ้ที่ไปทำฟันด้วยอีก เสียความรู้สึกเนาะ อย่าบอกนะว่าจริงๆแล้ว อีกสองอาทิตย์เจ้าคือเลิกตามจริงๆ ถ้าเป็นแบบนั้นคงสะใจ แต่ก็อาจจะสงสารธนานิดหน่อย 

[iceman555]

เจ้าสู้ๆๆๆ สมน้ำหน้าอีดิน

[tasteurr]

ดินโครตเห็นเห็นแก่ตัวเลย
สมแล้วที่โดนของตายทำให้เจ็บเจียนตาย
ถ้าหลังจากนี้ยังคิดไม่ได้
เราจะเชียร์ให้เจ้าจับนายทำเมียแทน 

บียังเป็นคนที่เราอยากจับโยนออกนอกเรื่องในทุกๆตอน
มองบนใส่จนตาแทบจะทะลุติดเพดาน

คู่พี่แพร์คนดีกับน้องเอ๋น่าติดตามมากๆ
คู่มินจอม(?)ด้วย จอมน่าจะมาสายตลก เพ้อๆ
เอ็นดูความอยากซบอกเจ้า

 

[HISY]

สมน่ำหน้าา
เพื่อนเอ๋งานนี้จะได้ผัวชิมิ พี่แพร์นี่คู่แท้ชิมิ