“นายเจ้าเพื่อนรัก” ไอ้เอ๋ร้องเรียกมาแต่ไกลทั้งที่ยังปั่นจักรยานคันเก่งของมันมาตามทาง ทำเอาไอ้เจ้าที่กำลังนั่งเหลาดินสอไม้ให้กับธราสุดที่รักของมันอยู่ใต้ต้นหูกวางถึงกับชะงักกึก หันมองตามเสียงด้วยความสนเท่ห์ แล้วจากนั้นจึงพบไอ้เอ๋ที่วันนี้ดูแปลกตาไปมาก
ไอ้เอ๋เพื่อนซี้จอดจักรยานคู่ใจพิงต้นหูกวางเมื่อมาถึงที่หมายก่อนจะก้าวย่างไปหาไอ้เจ้าอย่างมาดมั่น มันมาในชุดนักศึกษาที่แปลกตาเพราะไม่ผูกเนคไท ปกติไอ้เอ๋จะแต่งตัวถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้าแต่ไอ้เอ๋ที่อยู่ตรงหน้าไอ้เจ้าตอนนี้ให้ความรู้สึกเหมือนชายหนุ่มที่เพิ่งหลุดมาจากแอพนัด... นั่นแหละ เป็นที่รู้กัน เสื้อนักศึกษาของมันปลดกระดุมถึงสามเม็ดจนเผยให้เห็นอกขาว รอยสักประหลาดโผล่พ้นสาบเสื้อมาให้เห็นวับๆ แวมๆ ยามที่ไอ้เอ๋ขยับตัว กางเกงยีนส์ที่มันใส่คู่กับเสื้อนักศึกษาก็รัดติ้วจนอดอึดอัดแทนเอ๋น้อยไม่ได้
“เอ๋” ไอ้เจ้าเอ่ยเรียกด้วยสีหน้าตกใจ “เกิดอะไรขึ้นกับนาย”
ไอ้เอ๋ทำหน้างงเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นไอ้เจ้ามองสำรวจตัวมันแล้วจึงเข้าใจในทันที “เฮ้เฮ้เฮ้ ทำไมต้องตกใจกับความหล่อเหลาของผมถึงขนาดนั้นกัน”
“ผมห่วงใย” ไอ้เจ้าวางคัตเตอร์ลงพร้อมกับเก็บดินสอที่มันเหลาเสร็จแล้วไว้ในกระเป๋าดินสอ เพราะธราชอบใช้ดินสอมากกว่าปากกาและเขาไม่นิยมใช้ดินสอกด ทุกสัปดาห์จึงต้องเป็นธุระของไอ้เจ้าที่จะจัดการอุปกรณ์การเรียนของเขาให้ แต่เรื่องของธราเอาไว้ก่อน ตอนนี้ที่น่าห่วงยิ่งกว่าธราไม่มีดินสอใช้ก็คือไอ้เอ๋เพื่อนรักเพื่อนตาย “นายดูไม่เป็นตัวของตัวเอง ผมน่ะก็เตือนหลายครั้งแล้วว่าเรื่องกาวให้เพลาลงบ้าง ต่อให้นายจะขาดจินตนาการแต่นายก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งพามัน”
“เดี๋ยวก่อนนาย ต่อให้ผมจะต้องเหี่ยวแห้งจนตายผมก็ไม่คิดพึ่งพาสิ่งเสพติด” ไอ้เอ๋รีบเบรกเมื่อเห็นว่าไอ้เจ้าเข้าใจผิดไปกันใหญ่ ก่อนจะรีบอธิบาย “นายอาจจะสงสัยว่าทำไมวันนี้ผมจึงหล่อเหลา”
“ถ้านายเรียกว่าหล่อเหลา” ไอ้เจ้าว่าพลางมองสำรวจ “ผมก็จะไม่ขัด มิตรภาพของเรายิ่งใหญ่เสมอ”
“ขอบใจ” ไอ้เอ๋ทำหน้าซึ้ง “ขอบใจที่นายยังไม่ลืมว่าไม่ใช่เพราะเวรกรรมหรือพรหมลิขิตที่นำพาให้มิตรภาพของเราบังเกิด แต่เป็นเพราะเบ้าหน้าของเราดึงดูดเราเข้าหากัน”
“คนจะคูลช่วยไม่ได้จริงๆ ความหล่อของเรามันเด้งโดด”
“โอ้...เพื่อนรักเพื่อนตาย”
“แต่เดี๋ยวก่อน นายโปรดบอกผม ว่าทำไมวันนี้นายจึงสวมคาแรคเตอร์ของธรา”
ไอ้เอ๋ยิ้มกริ่มทันทีเมื่อได้ยินคำถาม “เพราะวันนี้แม่จ๋าบอกผมว่าดวงความรักของผมพุ่งแรงมากกว่าทุกวัน นายเห็นนี่ไหม” ชี้มือไปยังของที่สะพายไว้ด้านหลัง
“อะไรหรือนาย”
“อูกูเลเล”
“หืม”
“อูกูเลเลไงนายเจ้า กีต้าร์ตัวเร้กๆ”
“อ้อ...นายออกเสียงได้แบบสยามพารากอนดี ผมก็เลยงงนิดหน่อย”
“งั้นนายโปรดรู้ไว้ว่านี่คือเครื่องดนตรีพิชิตใจแม่ยอดยาหยีดาวเภสัชฯ”
ไอ้เจ้าเลิกคิ้วขึ้นสูงจนแทบทะลุหน้าผากด้วยความแปลกใจอย่างล้นพ้น “ก่อนที่จะถามคำถามอื่นนั้น ผมขอถามนายก่อนว่า นายเล่นมันเป็นใช่ไหม”
“ใช่” ไอ้เอ๋บอกเสียงหนักแน่น “ผมเล่นเป็น แต่ไม่ค่อยเป็นทำนอง เพราะแบบนั้นผมจึงปั่นจักรยานคันหรูของผมวนหานายตั้งแต่คณะทันตะฯ มาจนถึงที่นี่”
“เฮ้ ไม่เอาน่านายเอ๋” ไอ้เจ้าส่ายหน้าไม่เห็นด้วย “นายคงจะไม่ให้ผมไปช่วยนายบรรเลงจีบอดีตศัตรูหัวใจ”
“มันเป็นอย่างนั้นแล”
“นายควรตัดใจจากหล่อนเพื่อนรัก”
“ความรักที่มีต่อหล่อนกัดกินหัวใจของผมเสียแล้วนายเจ้า ผมไม่อาจหักห้ามความรู้สึกของตัวเองได้ ให้อภัยกับหัวใจที่ไม่รักดีของเพื่อนคนนี้และได้โปรดช่วยเพื่อนรักคนนี้ที”
“ผมพูดจริงๆ ว่าไอ้หมอแพร์จะเป็นผัวที่ดีของนายได้”
“ตั้งแต่คบหาเป็นกัลยามิตรกันมาไม่เคยมีคำพูดไหนที่ทำให้ผมอยากเตะปากนายเท่าคำพูดนี้นายเจ้า!”
“งั้นก็ไปเล่นไอ้อูกูเลเลของนายเองไอ้สัด! อย่ามารบกวนผม ผมมีหน้าที่ที่ต้องทำ”
“มีอะไรที่ผมพอช่วยนายได้บ้าง” ไอ้เอ๋รีบเสนอตัว “บอกผมมาเร็วไว หน้าที่ของนายจะเสร็จสิ้นแค่นายบอกเพื่อนคนนี้มา”
“นายช่วยผมเพื่อหวังผลประโยชน์”
“เราก็คบหากันด้วยเรื่องแบบนั้นมาตลอดมิใช่หรือนาย”
“มิตรภาพที่ไม่เสื่อมคลายอย่างแท้จริง” ไอ้เจ้าพยักหน้าหงึก “งั้นตกลง ผมจะช่วยนายพิชิตใจดาวเภสัชฯ เอง”
“ไม่เคยผิดหวังกับมิตรภาพของพวกเราเลยเพื่อนรัก”
“เพื่อนไม่ทิ้งกันอยู่แล้วนาย”
ไอ้เอ๋ซึ้งใจอย่างสุดจะหาคำมาเอื้อนเอ่ย แต่ก่อนที่จะชักชวนกันไปขึ้นจักรยาน ไอ้เจ้าก็ถามขึ้นเสียก่อน “ว่าแต่รอยสักที่อกนั่น”
“อ้อ…” ไอ้เอ๋ว่าพลางแหวกสาบเสื้อตัวเองจนเผยให้เห็นสิ่งที่ไอ้เจ้าคิดว่าเป็นรอยสัก แท้จริงแล้วเป็นเพียงแค่ตัวหนังสือที่ถูกปากกาขีดเขียน “ผมปิ้งไอเดียการขอเป็นแฟนแม่ยอดยาหยีด้วยวิธีที่ไม่ต้องพูด แน่ใจว่าถ้าหล่อนได้อ่านคำว่ารักตัวโตๆ จากอกกว้างสามศอกของผม หล่อนคงต้องระทวยยิ่งกว่าที่ธราเคยทำได้เป็นแน่”
“บอกตามตรงว่าอกนายกับอกของธราต่างกันราวฟ้ากับเหว นายคงไม่ลืมว่าธราคือเจ้าของไหล่กว้างหกสิบกว่าเซ็นในขณะที่นายเป็นไอ้แห้งผอมกะหร่องที่อกไม่ถึงสามศอก”
“อย่าขัดจินตนาการเพื่อนของนาย! ถ้านายขาดจินตนาการนักผมจะแบ่งกาวที่บ้านให้นายดมก็ได้!”
ไอ้เอ๋ฉุนเฉียวจนไอ้เจ้าต้องรีบกลับลำ
“มองๆ ไปแล้วอกของนายก็กว้างไม่หยอก แม่ยอดยาหยีคนนั้นจะต้องกรี๊ดจนสลบเป็นแน่ตอนที่นายกระชากเสื้อ” ไอ้เจ้าให้กำลังใจ “แต่นายแน่ใจไหมว่าตอนที่ผมเล่นอูกูเลเล ส่วนนายก็ร้องเพลงพร้อมกระชากเสื้อ พี่รปภ. ที่ตึกคณะเภสัชฯ จะไม่เข้ามารวบตัว”
“อย่าได้ห่วงไป” ไอ้เอ๋ทำหน้าอมภูมิ “ผมได้ซื้อใจพี่ดี๋ด้วยเอ็มร้อยสองขวดแล้ว”
“งั้นไปกันเถอะเพื่อนรัก ทางลงจากคานของนายโรยไปด้วยกลีบกุหลาบแน่นอน”
เสร็จจากการพูดคุย สองเพื่อนซี้ไอ้เจ้าไอ้เอ๋ก็ขึ้นควบจักรยาน ไอ้เจ้าสะพายเป้ของมันที่บรรจุอุปกรณ์การเรียนและของว่างของธรา ตั้งใจจะเอาไปให้ธราก่อนมันจะเข้าเรียนตอนบ่ายสาม ด้วยเหตุนั้นจึงต้องเร่งภารกิจรักของไอ้เอ๋ให้เสร็จทันเวลา
“นายเล่นเพลงอะไรเป็นบ้างนายเจ้า” ไอ้เอ๋ถามแทรกผ่านลมที่ตีเข้ามาระหว่างที่จักรยานกำลังเคลื่อนที่ไปตามถนนมุ่งสู่คณะเภสัชฯ
“เพลงสตริงเก่าๆ สมัยผมเรียนมัธยมก็พอเล่นได้” ไอ้เจ้าตอบ “แต่ผมบอกตามตรงว่าผมเล่นเป็นแค่กีต้าร์โปร่ง เมื่อก่อนน่ะชายผู้ใดมีกีต้าร์หลังเต่า ชายผู้นั้นคือหนุ่มฮอตเลยทีเดียว เล่นกีต้าร์จีบสาวคนใดไม่มีหลุดรอดเลยสักราย”
“อ้าว” ไอ้เอ๋ร้องขึ้นอย่างกังวล “แล้วอย่างนี้อูกูเลเลจะเป็นปัญหากับนายมั้ย”
“มีแน่ แค่จำนวนสายก็ต่างกันแล้ว”
“อ้าว อ้าว อ้าว แล้วผมทำยังไงล่ะนิ”
“ไม่ต้องห่วงนายเอ๋” ไอ้เจ้าเอ่ยปลอบ “นายร้องสดไป ถ้าหล่อนไม่รับรักก็ค่อยใช้อูกูเลเลทุบหัวหล่อนแล้วลากเข้าพงหญ้าข้างทางซะ”
“ใจนายเหี้ยมมากนายเจ้า”
“หากทำเพื่อความรักแล้ว ไม่มีคำว่าท้อถอย”
“เราจะสู้”
“ใช่ นายต้องสู้”
“เย้เย้”
“เป็นคำร้องที่ปลุกใจได้ดี” ไอ้เจ้ากล่าวชม แต่ในขณะที่จักรยานของไอ้เอ๋กำลังเคลื่อนผ่านตึกทันตกรรม ไอ้เจ้าก็สังเกตเห็นแม่ยอดยาหยีดาวเภสัชฯ ที่ไอ้เอ๋กำลังจะไปร้องขอความรักเข้าเต็มตา คิ้วเข้มของไอ้เจ้าขมวดมุ่นด้วยเจ้าหล่อนอยู่ผิดที่ผิดทาง เพราะที่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าของธราคือที่ของไอ้เจ้า ไม่ใช่ที่ของหล่อน “นายเอ๋ หล่อนอยู่นั่น!”
ไอ้เอ๋เบรกกะทันหัน จักรยานคู่ใจจอดกึกพลางสายตาของสองเพื่อนซี้ก็มองไปยังฉากบาดตาบาดใจ ดาวเภสัชฯ กำลังกอดธราไว้แน่น หล่อนซบหน้ากับอกกว้างของเขา อกกว้างที่ไอ้เจ้าเป็นเจ้าของ
“นายเจ้า” ไอ้เอ๋กระซิบเรียก “ผมสละอูกูเลเลให้นายได้ ตอนนี้คงไม่ต้องใช้ทุบหัวหล่อนแล้วลากเข้าพงหญ้า”
“แต่ผมคงต้องใช้ทุบหัวธราเองใช่ไหม”
“เขาดูไม่เต็มใจ”
“เขาไม่ได้ผลักหล่อนออกห่าง”
“หล่อนอาจเป็นฝ่ายดันทุรังเอง”
“นายรู้ ผมรู้และธรารู้ว่าผมไม่ชอบที่เขาให้คนอื่นซบอกกว้างๆ ของเขา”
“ไปสั่งสอนเขาซะเพื่อนรัก เอาให้หลาบจำ”
“แล้วนายจะได้โอกาสปลอบแม่ยอดยาหยี”
ไอ้เอ๋ส่ายหน้า “เจ็บแล้วจำคือผมเองนายเจ้า และนายอาจพูดถูก ผมควรมีผัวดีๆ สักคน ผมจะมีผัวก่อนที่หล่อนจะมี หล่อนจะได้รู้ว่าไม่ใช่แค่หล่อนที่สามารถเล่นกับหัวใจของผู้ชายได้!”
“ไอ้หมอแพร์รอนายอยู่”
“ผมจะตอบไลน์เขาเดี๋ยวนี้!”
“จัดการซะเพื่อนรัก ส่วนผม” ไอ้เจ้าทำหน้าเหี้ยม “จะไปจัดการกับคนไม่รักดี!”
“เฆี่ยนตีให้ได้รู้สำนึก!”
ไอ้เจ้าลงจากจักรยาน มันรับเครื่องดนตรีพิชิตใจของไอ้เอ๋เพื่อนยากมาไว้ในมือ ก่อนจะก้าวสามขุมไปยังธราและดาวเภสัชฯ ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ก็ได้ยินเสียงหล่อนร่ำไห้ ยิ่งชิดเข้าไปเท่าไรก็ได้ยินถ้อยคำตัดพ้อของหล่อน
“บีพยายามแล้ว ฮึก...พยายามจะลืมพี่แล้ว แต่บีทำไม่ได้”
ไอ้เจ้าชะงักเท้าที่จะก้าวเข้าไป อยู่ๆ ก็รู้สึกไม่สมควรขึ้นมา อยู่ๆ ก็คิดว่าเข้าใจความรู้สึกของดาวเภสัชฯ มันจึงได้แต่ยืนคอยท่า จากที่คิดจะเข้าไปฟาดอูกูเลเลใส่ธรา มันก็ทำเพียงยืนมองอยู่ห่างๆ
เรื่องของความรักต้องมีคนที่เจ็บปวดเสมอ หากในวันนั้นธราไม่ได้เลือกไอ้เจ้า วันนี้คนที่ยืนร้องไห้อยู่ตรงหน้าธราก็คงไม่ใช่ดาวเภสัชฯ ยอมรับว่าทั้งหึงทั้งหวงแต่ก็ทนรอให้ธราเคลียร์ปัญหาของเขาด้วยตัวเอง ไอ้เจ้าอยากให้เกียรติและยอมรับการตัดสินใจของธรา เพราะไม่อยากเป็นไอ้เจ้าคนเดิม...คนเดิมที่ทำทุกอย่างพังแค่เพราะความรู้สึกเห็นแก่ตัว
แม้การรอคอยจะทรมานแต่ไอ้เจ้าก็เชื่อว่าคงดีกว่าเข้าไปขัดขวางคนทั้งคู่ มันยืนรอจนดาวเภสัชฯ ผละตัวออกไปขึ้นรถยนต์ของหล่อนทั้งน้ำตา รอจนท้ายรถของหล่อนลับตาไปแล้วจึงเดินไปหาธรา
“เก็บเคสเสร็จแล้วเหรอดิน” ไอ้เจ้าถามเสียงเรียบ แววตาของมันไม่แสดงอารมณ์
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่” ธราถาม
“นานพอจะเห็นคุณโดนกอด” ไอ้เจ้าตอบพลางยกยิ้มเล็กน้อย “หล่อนเสียใจน่าดู”
“อืม” ธรารับคำเบาๆ “รู้สึกแย่ดี พออีกฝ่ายจริงจังขึ้นมาก็ต้องเจ็บปวดกันแบบนี้”
“ความสัมพันธ์แค่ชั่วครั้งชั่วคราวก็จบลงแบบนี้ทั้งนั้น” ไอ้เจ้าเอ่ยปลอบ “แต่อย่าห่วงเลย เจ็บแค่นั้นไม่ทำให้ใครตาย”
“ขอโทษนะเจ้า” ธราเดินเข้ามาใกล้แล้วก้มหน้าลงให้หน้าผากแนบกับไหล่ของไอ้เจ้า “ถ้าทำให้ไม่สบายใจ”
“ไม่เป็นไร เจ้าเข้าใจ แค่คุณเลิกเป็นหมอชอบฟัน เจ้าก็ดีใจมากๆ”
“ไม่เป็นแล้วไง มีเจ้าแล้ว ฟันเจ้าคนเดียวพอ”
“แน๊ กามใส่เจ้าตลอดเลย”
ธรายิ้ม จากที่รู้สึกแย่กับเรื่องเมื่อครู่กลับยิ้มกว้างได้เต็มหน้า แค่เพราะไอ้เจ้ายิ้มให้เขาและแค่เพราะไอ้เจ้าอยู่ตรงหน้า
“เจ้า”
“หืม”
“ที่ผ่านมากูคงแย่มากใช่ไหม” ธราถาม ซ่อนแววตาวูบไหวไม่ให้ไอ้เจ้าเห็น “แต่คนแย่ๆ แบบกู จะมีแฟนดีๆ ได้มั้ย คนแย่ๆ จะมีความรักดีๆ ได้ใช่หรือเปล่า”
“มีได้สิครับ” ไอ้เจ้ายกมือขึ้นลูบแผ่นหลังกว้างของธรา “ถ้ามีกับเจ้า ต้องยิ่งกว่าคำว่าดีแน่”
“กูทำคนอื่นเสียใจมามาก กลัวเหมือนกันว่าจะโดนทำให้เสียใจบ้าง”
“เจ้าไม่ทำ” ไอ้เจ้าบอกเสียงหนักแน่น “เพราะเจ้ารักมาก เจ้าไม่ทำหรอกครับ”
“แล้วนี่มายังไง” ธราผละออกจากไอ้เจ้าแล้วมองสำรวจดวงหน้าคมคายของมันที่แต้มรอยยิ้ม “ไม่ใช่ว่าวิ่งมาอีก”
“เปล่า” ส่ายหน้าปฏิเสธ “เจ้าซ้อนท้ายไอ้เอ๋มา”
“เอ๋ไหน”
“เอ๋นู้นไง” ไอ้เจ้าชี้ไปยังไอ้เพื่อนตัวเล็กที่เขย่งปลายเท้าค้ำยันจักรยานพลางทำหน้ายุ่งกับโทรศัพท์มือถือของตัวเอง “มันตั้งใจจะไปบอกรักดาวเภสัชฯ แต่เจอฉากรักของคุณกับหล่อนเข้าเสียก่อน ตอนนี้ก็เลยคิดหาผัวมากกว่าหาเมีย”
ธราทำหน้างงงวย ก่อนจะร้อง “อ๋อ...จำได้แล้ว ไอ้เด็กที่ล้มหน้าคว่ำกลางลานคณะเภสัชฯ แล้วพูดว่าอยากเสียซิงสักครั้งในชีวิตนี่เอง เด็กข้างห้องไอ้แพร์มันนี่ใช่ไหม”
“เหมือนว่าจะใช่ ไอ้หมอแพร์ก็สนใจไอ้เอ๋อยู่เหมือนกัน”
“รสนิยมประหลาดดี”
“นั่นสินะ ไม่เหมือนเราเนอะ รสนิยมดีกันทั้งคู่ ถึงได้คบกันได้ อิ๊”
“ยกหางตัวเองก็เป็น” ธราส่ายหน้าระอา “แล้วไหนของว่าง เอามาด้วยมั้ย”
“เอามาจ้า” ไอ้เจ้ารีบเปิดกระเป๋าสะพายแล้วหยิบเอาของที่เตรียมมาให้สุดที่รักของมันออกมา “ดินสอไม้ เจ้าเหลาให้แล้ว แหลมเปี๊ยบเลย แล้วนี่โรลกาแฟกับพายไก่ มีแซนวิชด้วยนะ เผื่อเพื่อนๆ ของคุณหิว”
ธรายิ้มกว้างอย่างกลั้นไม่อยู่ “มีเมียดี ส่งข้าวส่งน้ำให้อย่างนี้ เกลียดตายเลย”
“รัก” ไอ้เจ้าพูด “ไหนพูดตามเจ้าสิ รัก รอ ไม้หันอากาศ กอไก่ รักกกก”
“เปิดคอร์สสอนคำว่ารักเหรอ”
“ก็คุณพูดเองไม่ได้ เจ้าก็ต้องสอน”
ธรายกมือขึ้นเกาแก้มที่เริ่มขึ้นสีระเรื่อลามไปยันใบหู “ไม่ใช่พูดไม่ได้” มือหนายกขึ้นปิดหูทั้งสองข้างของไอ้เจ้า “แต่กลัวพูดไปแล้วจะควบคุมตัวเองไม่ไหว กลัวพูดว่ารักเจ้าออกไปแล้วหัวใจจะวายเอา”
“ขี้โกง” ไอ้เจ้าย่นจมูกใส่ “ปิดหูกันไว้อย่างนี้เจ้าจะได้ยินยังไงเนี่ย”
ธราดึงมือออกแล้วมองหน้าไอ้เจ้า “งั้นฟังเสียงหัวใจก็พอ”
ไอ้เจ้าถูกดึงเข้าไปใกล้ แนบหูกับอกข้างซ้ายของธรา อกข้างซ้ายที่มีหัวใจอยู่ในนั้น หัวใจของธรากำลังเต้นแรง เต้นในจังหวะที่ทำให้ไอ้เจ้าต้องยิ้มกว้างเต็มหน้า
เพราะมันคงเต้นในจังหวะ รัก รัก รัก จนแทบทะลุออกจากอก
“เข้าใจแล้ว”
“เข้าใจว่าไง”
“เข้าใจว่าอยากเอาเจ้า อิ๊”
“มึงกามใส่กูเองนะ” ธรายิ้มเจ้าเล่ห์ “ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ”
ไอ้เจ้าหัวเราะร่า อย่างมันน่ะไม่ต้องระวังแล้วเพราะเตรียมตัวเตรียมใจรอธราอยู่ทุกวี่ทุกวัน แน่ใจว่าก่อนไอ้เอ๋จะมีผัว ไอ้เจ้าต้องมีก่อนมันให้ได้! แม้ว่าจะไม่แน่ใจว่าไอ้เอ๋เสียซิงไปตอนที่ถูกนัวที่ร้านเหล้าหรือยังก็เถอะ!
.........TBC.........
มาดึกเลยยย วันนี้เดินทางทั้งวันนนนนน ฝากพี่เจ้าด้วยนะคะ
หัวข้อ: 'เจ้า' ชีวิต ตอนที่ 25 เจ้าชีวิต P.26 11/03/2019 -- The End (อ่าน 176494 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก