ตอนที่ 12
come back
สามเดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก
แต่มันคือเรื่องจริงครับ
นับจากที่อิเจ๊ได้หอบสารร่างไปฝึกงานที่เยอรมัน ณ ตอนนี้ก็ครบกำหนดแล้ว
แล้ววันนี้ก็เป็นกำหนดกลับ ซึ่งเที่ยวบินระบุว่า ณ เวลา 06.30 นาฬิกา ล้อจะแตะพื้นถนนราดยางมะตอยของประเทศไทย
แต่จั๊ดง่าวเหอะ ที่มันสิบโมงสามสิบนาที ยี่สิบเจ็ดวินาทีแล้ว ยังไม่ถึงเลยเว้ยยยยยย
ดีเลย์ขนาดนี้มึงจอดแวะพักแดกสตาบัคสาขาเมฆหนาหมอกพิษอยู่หรอ
“ใจเย็นดิมึง หน้ามรสุมก็แบบนี้ ดีเลย์เป็นธรรมดา”
“กูก็ไม่ได้หงุดหงิดนิ”
“จ้า ไม่ได้หงุดหงิดเลย แต่น้ำเสียงเกรี้ยวกราดมาก”
จิ๊
ผมเบี่ยงตัวหลบมือไอ้แฟ้มที่ยื่นมาผลักหน้าผาก สองกระทงแล้วนะมึงอะ มานั่งจี๋จ๋ากับพี่อ้อนไม่พอยังจะมาทำร้ายร่างกายกูอีก เดี๋ยวโดดถีบขาคู่เลย!
“ใจเย็นๆนะ” พี่อ้อนยิ้มบางส่งมาให้อย่างปลอบใจ โฮ นางฟ้าของผม ยิ้มละลายใจที่สุด
“แหมะ ที่งี้ล่ะตาเยิ้มใส่เมียกูเชียว” จำต้องดึงขึ้นตักกอดเอวแสดงความหวงแหนขนาดนั้นมั้ย หมั่นไส้เว้ยยยย
“ครับ ผมรอได้ แต่มันอดหงุดหงิดไม่ได้อะ”
“ไหนว่าไม่หงิดไง” ไอ้เชี่ยแฟ้ม
“มันก็ไม่เชิงไง คือแบบว่า...ไงวะ” อธิบายไม่ถูกว่ะ ก็ไม่ได้หงุดหงิด แต่ก็เออหงุดหงิด แต่แบบไม่ใช่เพราะรอนาน แต่ก็แบบดีเลย์อะ โอ้ย
“ไม่ต้องห่วงอิดอก อิพิชน่ะไม่มีความชั่วร้ายอะไรจะทำลายได้ เพราะมันกาลกีนีสุดละ กลับมาเหยียบแผ่นดินไทยให้แปดเปื้อนแน่” พี่แคนดี้ที่กลับจากไปซื้อน้ำมากรีดกรายนั่งลงข้างๆพร้อมท่านั่งไขว้ห้างอย่างซุปเปอร์โมเดลโทนกระโทก
แต่สิ่งที่เจ๊แคนดี้พูดแม่งโคตรแทงใจดำ เหมือนมานั่งกลางใจ
ใช่ ผมไม่ได้หงุดหงิดที่ต้องตื่นแต่เช้ามารับ เพราะผมตื่นเต้นจนนอนไม่หลับอยู่แล้ว
ผมไม่ได้หงุดหงิดที่จนป่านนี้แล้วยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง
และผมก็ไม่ได้หงุดหงิดที่ต้องมานั่งรอท่ามกลางคนที่เยอะมากมายจนอึดอัด
สิ่งพวกนี้มันดูเล็กน้อยไปเลย เมื่อคิดว่าที่เครื่องดีเลย์หลายชั่วโมงขนาดนี้เพราะนักบินเอาเครื่องลงจอดไม่ได้จากสภาพอากาศที่ย่ำแย่
มันทำให้ผมห่วงจนแทบบ้า แต่จะให้มานั่งหน้าเศร้า ร้องไห้ก็ดูจะปัญญอ่อนเกินไป เลยต้องแสดงออกมาแบบคนเฟียสๆ เกรี้ยวกราดแม่งงง
อยากจะเจอหน้าให้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่เป็นอะไรและปลอดภัยดี
“อ้าว ที่นั่งหน้ายุ่งคิ้วขมวดนี่ห่วงหรอ”
“อ้อน เปลี่ยนผัวนะ โง่ขนาดนี้”
“เจ๊!”
“ก็จริง หล่ออย่างเดียวกินไม่ได้นะจ๊ะ ถ้าไม่รวยก็ควรฉลาด”
“ทำไมด่าแรง ไม่รักเก๊าละหรอออออ” แล้วไอ้แฟ้มก็ผละจากกอดเอวพี่อ้อนน้อยพุ่งมากอดแขนเอาหน้าถูเหมือนแมว...แมวขี้เรื้อน แหวะ
“กูอะรัก แต่มึงมันไม่รักดีไง กูอ้อยใส่มาตั้งหลายเดือน มึงเสือกทรยศไปเอาคนขี้เหร่” โห่เจ๊ กล้าเนอะ มองพี่อ้อนด้วยหางตาเหยียดขนาดนี้
ถ้าพี่อ้อนน้อยขี้เหร่ เจ๊ก็ขี้โคลนในป่าชายเลนอะ
พี่อ้อนอมยิ้มขำกับท่าทางบ้าๆบอๆของแฟนตัวเองก่อนจะหันกลับมาหาผม
“เป็นห่วงพิชหรอ”
“ก็...ครับ” ผมพยักหน้ายอมรับ เอาตรงๆเลยคือโดนรอยยิ้มสะกด อารมณ์แบบใครเห็นรอยยิ้มนี้ยอมหมดอะครับ งือ
“ไม่ต้องห่วงนะ พิชเป็นคนดี พระคุ้มครอง”
“สวรรค์ไม่รับ นรกยังคิดหนัก”
“เดี๋ยวเถอะ ดี้นิ ไปว่าพิชทำไม ตัวเองก็นิสัยไม่ได้ต่าง” เจ๊แคนดี้เบ้ปากยักไหล่ไอด็อนแคร์
“อะ กินซะ เดี๋ยวเป็นลมไปซะก่อน อิพิชด่ากูอีก ส่วนนี่ของพวกมึงสองคน” เจ๊แคนดี้คุ้ยถุงขนมปังยี่ห้อดังก่อนยื่นให้ ผมรับถือไว้แต่ยังไม่ได้แกะกิน
“เอ้า แดกสิยะ หรือต้องให้แกะให้เคี้ยวให้ก่อน”
ฮือออ อย่ากระโจนมาบีบคอกันเซ่ ที่เจ๊อ้อนว่าเหมือนกับอิเจ๊นี่ไม่ผิดเลย ร่างโคลนกันชัดๆ
แต่ก่อนที่สงครามกระเทยฆาตกรรมเทพบุตรจะก่อเกิดขึ้น หางตาผมก็เหลือบไปเห็นบอร์ดดิจิตอลของสนามบินขึ้นโชว์ว่าเที่ยวบินที่เดินทางจากมิวนิคแตะมาถึงเรียบร้อยแล้ว
ผมผุดลุกขึ้นทันทีทั้งที่สายตายังจ้องบอร์ดอยู่ให้มั่นใจว่าผมไม่ได้มองผิดไป หรือเบลอจนสับสนแถว
แต่ไม่ผิด ถึงแล้ว เครื่องลงจอดแล้ว ไม่ได้หายไปกับพายุ
นรกสวรรค์ไม่ต้องการเธอออออ ฉันต่างหากที่ต้องการยูวววว
“โอ๊ยยย ยิ้มไมว่าแต่กระเดือกขนมปังลงท้องไปก่อน ไส้ครีมมันจะไหลออกปากมึงละน่ะ เห็นแล้วกูคิดลึก!”
ไอ้แฟ้ม ไอ้วิปริต ลามกขึ้นสมอง!
แต่คนหล่อจะให้อภัย เพราะหัวใจกำลังพองโต อิอิ
ผมผุดลุกไปยืนเกาะรั้วเหล็กสีเงินที่กันญาติที่มารอรับผู้โดยสารขาออกไว้ ลักษณะท่าทางเหมือนผมมาเที่ยวสวนสัตว์รอดูขบวนลิงแสมออกมาโชว์ตัว
“นั่นๆนั่นไง” มือที่จับรั้วสีเงินเย็นเฉียบ คอชะเง้อมองตามนิ้วของไอ้แฟ้มที่ชี้ไป กวาดตามองตาจนเห็นร่างสูงเด่นผิวขาวออร่า ผมสีดำขลับที่มักปล่อยยาวตรงเสมอกลับถักเปียคอนโรลเครึ่งศีรษะขณะที่ผมด้านหลังยังปล่อยาวเหมือนเดิม แล้ว ชิบหาย นั่นคือย้อมผมสีใหม่ใช่มั้ย คอลวิดีโอกันเมื่อวันก่อนยังดำอยู่เลย หายไปสองวันเป็นสีรุ้งไปแล้ว
อธิบายยังไงดีคือสีหัวตรงโคนเป็นสีตาลไล่ลงไปเป็นสีเทาค่อนไปทางขาวแต่ต่ำกว่าหูลงมาคือสีรุ้ง
โอ๊ยยย สาย ฝ. เว่อออออออ
มึ๊งงงงงง อาร์ตกับบ้ามันมีเส้นบางๆกั้นอยู่วววว
นั่นไง อิเจ๊รุ้งเจ็ดสีมณีเจ็ดแสงมันหันมาเห็นผมแล้ว เข็นรถที่.ljกระเป๋าตรงมาพลางฉีกยิ้มกว้าง
หมับ
“คิดถึงจัง”
พอเดินมาหยุดตรงหน้าก็ดึงผมเข้าไปกอดทั้งที่ยังมีรั้วกั้นเราไว้
ตัวหอมจัง กลิ่นเดิมเลย
“อื้ม” ผมยกมือกอดตอบกลับไปพลางซุกหน้าลงไปที่อกอีกฝ่าย สูดดมกลิ่นและผิวสัมผัสที่คิดถึงอยู่ทุกวัน
“ขอโทษนะที่ช้า”
“ไม่เป็นไร”
“คิดถึงมึงจัง ฟอดด” ผมหลับตารับสัมผัสที่กดลงมายังข้างขมับ เสียงสูดลมหายใจเรียกให้หัวใจผมพองฟู ไม่ใช่อิ่มเอมนะ กลัวหูหาย สูดขนาดนี้กลัวใบหูจะหลุดเข้าไปในโพลงจมูก!
โวยวายนี่ไม่ใช่อะไร กอดกันไปสักพักแล้วความมืดที่บังตามันเริ่มจาง ยางบนผิวหน้าก็เริ่มหนาขึ้น ผมเลยขยับตัวยุกยิกในอ้อมกอดนุ่มนิ่ม เพราะหางตาเริ่มเห็นสายตาล้อเลียนของไอ้แฟ้มกับอมยิ้มเจ้าเล่ห์ของพี่อ้อนน้อย ดิ้นหันมาอีกด้านก็เห็นความเบะปากมองบนของเจ๊แคนดี้
“ปะปล่อยก่อน...”
อีกฝ่ายยอมคลายกอดแต่ก็ไม่วายกดจมูกลงมาหอมที่แก้มฟอดใหญ่ ก่อนใช้แขนพาดกอดคอไว้แล้วอออกเดิน ใช้มือที่ว่างอีกข้างดันรถเข็นขนกระเป๋าตามมา
เดินแบบผมอยู่ฝั่งนึง อิเจ๊อยู่ฝั่งนึง ตามแนวรั้วไป พอหมดเขตแดนกั้นเราสองคนมือที่พาดบนบ่าก็ดึงให้ผมเข้าไปใกล้ตัวมากขึ้น กลายเป็นรัดคอผมไปแล้ว นี่รักหรือแค้นหายใจจะไม่ออกแล้วเว้ยยยย
“นี่จะไม่ทักคนอื่นเลยใช่ป่ะ นี่สวยขนาดนี้จ้างกูมาแค่เป็นตัวประกอบหรอ” เสียงพี่แคนดี้โวยวายมาจากด้านหลัง อิเจ๊หยุดเดินแล้วปรายตาหันไปมอง
“ตัวประกอบอะสูงไปสำหรับมึง นี่ เอาไป” อิเจ๊เสือกรถเข็นกระเป๋าไปทางเจ๊แคนดี้ ให้เจ๊แกร้องกรี๊ดกร๊าดแต่ก็ยอมรับไว้
“นี่มึงเห็นค่ากูแค่นี้หรอ กูจะเอาไปเผาทิ้ง”
“ตามใจสิ ก็แค่น้ำหอมชาแนลที่มึงฝากซื้อก็อยู่ในนั้น”
“อร๊ายยยยยยย อิเพื่อนเลิฟ เอาไปๆ” โหย เจ๊ น้ำหอมทำให้ขายน้องได้อะ ใกล้กว่านี้ก็สิงแล้วโว้ยยย ไม่ต้องผลัก!
“เหนื่อยมั้ยพิช” พี่อ้อนน้อยที่เดินจูงมือกับไอ้แฟ้มอยู่ข้างๆถามขึ้น
“นิดหน่อย แต่เห็นหน้าไอ้เตี้ยนี่ก็หายละ”
ยิ้มแก้มแตกไปดิกู
“แล้วไปไหนต่อ กลับบ้านมั้ย”
“คงยังอะ ขอนอนพักก่อน ค่อยเข้าไป ไม่มีคนอยุ่บ้านด้วย พ่อกับแม่ไปไต้หวันกลับวันศุกร์นู่น”
“งั้นไปห้องเลยเนอะ”
“เค” ผมกระตุกชายเสื้อยืดปาดคอกว้างของอิเจ๊เบาๆ
“หืม”
“หิวอะ แวะกินข้าวก่อนได้มั้ย”
“เอาดิ อยากกินอาหารไทยเหมือนกัน”
“ที่นู่นไม่มีหรอ”
“มี แต่มันเป็นอาการไทยเวอร์ชั่นเยอรมัน รสชาติแบบไม่บอกไม่รู้เลยว่าคืออาหารไทย” หน้าตาคือเพลียมาก ฮ่าๆสมน้ำหน้า ที่ไทยมีให้ฝึกเยอะแยะ อยากกระแดะไปไกลเอง บู่วววว
“ส้มตำเจ๊ก้อยมะ”
“เอาดิ ไม่ได้กินนานแล้วเหมือนกัน”
“เออ คิดถึงไก่ทอดตะไคร้กรอบๆ”
โอ๊ยยย คิดแต่ละเมนูแล้วน้ำลายไหลจนต้องแอบเอาชายเสื้อคนที่กอดคออยู่มาปาดเบาๆ
ผลั่ก
“อื้ม”
“ดะเดี๋ยว...จะใจเย็นๆ....”
ทันทีที่พี่อ้อนน้อยมาส่งที่คอนโด เจ๊แคนดี้รื้อกระเป๋าเสื้อผ้าเพื่อเอาของฝาก และไอ้แฟ้มที่ตามเก็บของที่เจ๊แคนดี้รื้ออกมาใส่กระเป๋าให้เหมือนเดิม ไม่สิ เรียกว่าโยนๆเข้าไปโปะๆไว้ดีกว่า
พอทุกคนเสร็จสิ้นกระบวนการก็พากันกลับออกไป ซึ่งพอดีกับคนที่เดินทางมายาวไกลอาบน้ำเสร็จ และทันทีที่แขกทั้งสามออกไปและประตูปิดลง
ร่างสูงเพรียวในชุดเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นก็ดันผมลงบนโซฟาและตามลงมาทาบทับ ระดมจูบจนผมหายใจไม่ทัน
“อย่าสิ” แล้วพอยกมือมาดันยังปัดออกอีกนะ
“ดะเดี๋ยวสิ” ผมเบี่ยงหน้าหนี แต่กลายเป็นเปิดทางให้อีกฝ่ายไปซุกซนไต่ปลายจมูกสลับกดจูบบนลำคอ
“ไม่คิดถึงกูหรอ” ไม่ต้องมาส่งเสียงอ่อนออดอ้อน กูแพ้ กูแพ้ แง้
แล้วไงอะ ก็ยอมให้นางจูบสิ ตอนแรกก็ไม่ใช่จะตั้งใจขัดขืน แค่ยังตั้งตัวไม่ทันเฉยๆ พอเสียงอุ่นมางี้นอนเหลวเป็นขี้ผึ้งลนไฟเลย ฮือออออ
ค่อยๆหลับตาลง ยกมือขึ้นกอดคอไว้ แล้วเผยอปากรับเกลียวลิ้นของอีกฝ่ายที่ส่งเข้ามา
อืม
ผมหลงมัวเมาไปกับรสจูบกลิ่นสตรอเบอรี่จากลิปกลอสของอีกฝ่าย เสียงวาบไหวให้รู้สึกวาบหวาน คิดถึง ผมคิดถึงสัมผัส กลิ่น ทุกๆอย่างของคนที่คร่อมทับอยู่ ผมคิดถึงมากจริงๆ
“อ๊ะ”
“โทษๆ” ผมสะดุ้งเมื่อปลายลิ้นที่ลากลงไปหยอกล้อที่หัวนมผ่านเนื้อผ้าจนขึ้นรอยเปียกแฉะเป็นวง เผลอใช้ฟันขบกัดกัดจนผมสะดุ้งให้อีกฝ่ายคิดว่าผมเจ็บ…
แต่จริงๆน่ะผมเสียว ฮือ
“ถอดนะ”
“อืม”
ผมยกตัวให้อีกฝ่ายดึงเสื้อตัวบางออกจากตัว ขณะที่มือก็ซนลอดเข้าไปลูบไล้ผิวใต้เสื้อกล้ามของอีกฝ่าย ฮา ตอนที่คนด้านบนยืดตัวถอดเสื้ออกแล้วดึงยางจากข้อมือไปรวบผมโคตรโซฮอตชะมัด
ขาวขึ้นหรือเปล่า ตัวที่นุ่มนิ่มก็ดูมีกล้ามเนื้อขึ้น
หลังจากเสื้อหลุดทั้งคู่ ริมฝีปากเราก็ประกบกันอีกครั้ง เหมือนเกิดไฟฟ้าสถิตให้ตัวรู้สึกแปลบปลาบก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความละมุนให้ผมเคลิ้มเคลิ้มหลงมึนเมา สมองขาวโพลนจนคิดอะไรไม่ออกได้แต่ให้สัญชาตญาณนำไป ตอบสนองต่อสัมผัสอีกฝ่ายที่ชักนำอยู่ รู้ตัวอีกทีร่างกายเราทั้งคู่ก็เปล่าเปลือย ขาทั้งสองข้างถูกจับแยกออก ก่อนจะใช้นิ้วช่วยขยายจนผมอดที่จะเปล่งเสียงในลำคอกับความเจ็บปนเสียวสะท้านไม่ได้
และเมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ความแข็งขืนก็ขยับเข้ามาจ่อ แล้ว...
“เอ่อ มึงมีถุงมั้ย” ผมผงกหัวขึ้น มองอีกฝ่ายตาใส ก่อนส่ายหัวเบาๆ
“กูก็ไม่มี” ผมเห็นสายตาลำบากใจของอีกฝ่ายพร้อมสันกรามที่ขบอย่างพยายามอดทนอดกลั้น
ผมก็เอ่ยปากไม่ออก ความโคตรเจ็บจากเซ็กส์ครั้งแรกจนเดี้ยงไปหลายวันทำให้ผมกลัว...ว่าการไม่ใส่ถุงยางและไม่มีเจลหล่อลื่นช่วยมันทรมานแค่ไหน
“มะไม่เป็นไร กะกูไหว” งือออ เสียงจะสั่นไปไหน แต่เห็นอีกฝ่ายต้องการขนาดนี้ผมก็พร้อมยอม
อิเจ๊แค่มองผมสลับกับส่วนล่าง ก่อนสุดท้ายจะส่ายหัวช้าๆแล้วล้มตัวลงมากอดผมจากด้านหลังเอาไว้แน่น
“ไว้คราวหน้าก็ได้”
“ตะแต่มึง...” มันแข็งขืนดุนดันต่อสู้พร้อมฟาดฟัน ผมสัมผัสได้ T^T
“ถ้ากูสุขแต่ต้องทำมึงเจ็บเหมือนครั้งแรกของเรากูก็ไม่โอเคอะ ไว้กูไปเหมาถุงยางมาทั้งโรงงานก่อน คราวนี้มึงไม่รอดแน่”
โอ๊ยยยยยย ถ้าเสียงจะกระเส่าเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ ก็เอากูเลยเถอะ กูพร้อมมมมมมม
ฮือ พูดเล่นนะ นี่ซาบซึ้งน้ำตาแทบไหลที่อิเจ๊ยอมหยุด ถึงจะสงสารมันแต่ก็สงสารสังขารตัวเองมากกว่า
ผมก็ค้างนะ ต้องการเหมือนอิเจ๊แหละ วิทยายุทธพร้อมมากทั้งสิบกระบวนท่า แต่พอเจอกระบี่ยาวไร้ปลอกมันก็หงอเลยอ่า
“ปะปล่อยแป๊บนึง”
“หือ” ให้ปล่อยเว้ย ไม่ได้กอดแน่นขึ้น
“จะไปห้องน้ำ”
ที่งี้ล่ะกระดกหัวมายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เชียว
“ไปทำไมห้องน้ำ” เห็นหน้าก็รู้ละว่ารู้ทัน แล้วจะถามทำไมเล่า
แต่เอ๊ะ ทำไมหน้าตากรุ้มกริ่มขึ้น
เหมือนนางร้ายในละครตอนวางแผนฆ่านางเอกเลย ฮืออออ
“รูล่างเข้าไม่ได้ แต่รูบนยังใช้ได้นะจ๊ะ”
“ยังไง”
ไม่ตอบ แต่มันทำให้ดูเลย โดยการจับตัวผมพลิกลงไปด้านล่าง จับขาผมดึงให้ตำแหน่งน้องชายพอดีกับปากตัวเอง ซึ่งเป็นองศาที่เป๊ะมากเพราะปากผมก็ตรงกับกระบี่ไร้เทียมทานเหมือนกัน
ฮือออ
ช่วยแพลนกล้องไปที่โคมไฟ บันได หรือริมระเบียงสักแป๊บนะครับ อื้มมมมมมม >O<
#เมียตุ๊ด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
