ลายที่ 6
Destiny
(หลุมลวงเอกภพ)
วาไม่เชื่อในพรหมลิขิต
แต่เชื่อในสเปก
เด็กม.ปลาย ขาวๆ ใสๆ ตัวเล็กๆ ก็แค่ตรงสเปก ก็แค่น่ารักป่ะวะ
“มึงเลือกรูปน้องได้ยัง” น่ารักๆ ก็เลยมองเพลิน เพียงรูปถ่ายมองได้ตั้งแต่เช้ายันค่ำ
ไม่มีอะไรพิเศษ ไม่ใช่การตกหลุมรักแรกเจอ เขาไม่ได้ใจง่ายขนาดนั้น
“ได้แล้ว โคตรน่ารัก” คนใจแข็งอวดหน้าจอโทรศัพท์ โฮมสกรีนรูปน้องป่านยืนหันหลังถลกเสื้ออวดรอยสัก เด็กมัธยมขี้เขินเอี้ยวตัวกลับมาสบตาคนหลังกล้อง จ้องเขม็งกัดริมฝีปาก คล้ายกำลังตำหนิเขาที่เอาแต่ลั่นชัตเตอร์ไม่หยุด
ทั้งที่ตัวแดงจัด น่ารักเสียขนาดนั้น
“ไอ้สัด! กูให้เลือกรูปโปรไฟล์ร้าน ไม่ใช่เลือกวอลเปเปอร์โทรศัพท์ตัวเอง” เฮียกุมขมับ แทบขว้างโทรศัพท์ทิ้ง คนกำลังเป็นงานเป็นการ ไม่ใช่เวลามาเพ้อพกตกห้วงภวังค์แห่งรัก
ทิวากรถอนใจ กลับมาเลื่อนรูปในอัลบั้มไปเรื่อยอย่างไร้จุดหมาย
ถึงจะปนเคอะเขินด้วยมือใหม่ แต่ก็เป็นธรรมชาติ ไม่มีรูปไหนออกมาขี้เหร่ รูปนู้นก็ดี รูปนี้ก็น่ารัก ถ้าอัพโหลดโปรโมทร้าน คนคงยิ่งสนใจ
แต่น่าเสียดาย...
“กูเลือกไม่ได้” วาส่ายหน้า หนักใจ
“อย่าเยอะ มึงเลือกมาสักรูปกูจะได้เอาไปอัดแขวนผนังด้วย” เฮียเข้าใจ บางทีรูปถ่ายสวยๆ ก็มีเยอะเกินกว่าจะเลือกเพียงรูปเดียว...
“เฮีย...กูไหว้ละ” แต่ไม่คิดว่าเพื่อนรักจะเล่นใหญ่ ถึงขั้นยกมือไหว้ สงสายตาเว้าวอน
“เชี่ยอะไร”
“คนนี้กูขอ...”
“...” กว่าจะเอะใจ ไม่ใช่เพราะเลือกรูปไม่ได้
พระอาทิตย์สิ้นท่า ทิวากรหวั่นไหว... ยิ่งกว่าหวั่นไหว
“ขอเก็บไว้ดูคนเดียว นะเฮีย”
จะรอยสัก หรือสักเศษเสี้ยวผิวขาว เนื้ออ่อนสีชมพูจัด เว้าสะโพก กระทั่งขี้แมลงวันหนึ่งเม็ดที่ประดับแต้มข้างแนวกระดูกสันหลัง อยากเก็บ จองจำในทรงจำ ในสายตาคู่เดียวของเขา ไม่แบ่งใคร
“จ้องรูปน้องเขาขนาดนั้นมึงสิงเข้าไปในกล้องเลยไหม”
“เสือกว่ะเฮีย”
ถ้าไม่ติดว่าสนิทกัน ปากหมาขนาดนี้เฮียคงแช่งให้น้องป่านหายหน้าไปอีกสักหน แต่นี่เห็นเป็นน้องนุ่งเลยปล่อยผ่าน
“เสียดาย รอยสักสวย น่าจะอัดโชว์”
“ไม่ให้โว้ย ของกู”
“เออๆ หวงจัง”
กำลังจะเบือนหน้าหนีหมดธุระ แต่ทิวากรกลับรั้ง อวดรูปถ่ายที่แอบบันทึกไว้ในอัลบั้ม “มึงดูดิ รูปนี้โคตรน่ารัก คนอะไรเขินนิดเดียวก็แดงไปทั้งตัวแล้วอ่ะ น่าฟัดสัด”
“มึงทำหน้าอย่างกับจะกินเขา” เห็นแล้วหมั่นไส้ ทั้งที่ต่อหน้าตีหน้าขรึมหน้ามึนใส่น้องเขาเสียขนาดนั้น ลับหลังกลับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ อาการหนัก
“เออ กูเผลอกัดไปแล้วทีนึง” ...ยิ่งกว่าหนัก
ไอ้ฉิบหาย
“...นี่มึงเป็นโมโจหรือไง”
วาตกหลุมรักครั้งแรกในต้นมัธยมปลาย สาวน้อยหัวกะทิห่างไกลเหลือเกินกับเด็กทโมนห้องท้าย ปลายแถว ไม่เป็นที่สนใจ เด็กหนุ่มทิวากรจึงได้แต่จ้องมอง เพ้อฝัน ไม่อาจเอื้อมจึงไม่เอื้อม ปล่อยเท้งเต้ง ลอยคว้าง ก่อนกระทบขอบเวียนความรู้สึกวัยหวานกลับมาอีกครั้ง
อาจเพราะตะกอนรักครั้งแรกตกค้าง กองก้น เตือนซ้ำในความขลาดเขลา หลังจากนั้นดวงตาคมหม่นดึงดูดเพียงคนลักษณะคล้ายคลึง ไม่ถึงกับทุกกระเบียดนิ้ว ทว่าจุดร่วมเด่นชัด อ่อนใส น่ารัก หวาน นุ่มนวล ชวนให้รู้สึกอยากเก็บถนอม
ไม่แปลกใจ น้องป่านเพียงกวางน้อยพลัดหลงเข้ามาในขอบเขต ในสายตา กลิ่นเนื้ออ่อนโชยหวาน ยากจะยั้งไม่ให้สูดกลิ่น แตะชิม
แค่นั้น
...คงแค่นั้น
หากนับวันยิ่งต่างจากความวาบหวามชั่วครู่คราว ไม่ได้ต้องการเพื่อตอบสนองความคะนองทางเพศ เติมเต็มรสเซ็กซ์ให้เสพพอเรียนรู้สันชาตญาณดึกดำบรรพ์ เขาอิ่มเกินอิ่มในรสชาติประสบการณ์
“พี่ถอดเสื้อทำไมครับ”
“แอร์เสีย กูร้อน”
นับวันตัวตนผิดแผลกจากจินตนาการยิ่งสร้างความประหลาดใจ สั่นไหวให้งุ่นง่าน ปริแตก
“วันนี้เติมสี... ไอ้ฉิบหาย! มึงแก้ผ้าทำไม” เห็นไหม ไม่ทันไรก็สร้างความแตกตื่นประหลาดใจให้เขา
มีอย่างที่ไหน เห็นคนถอดเสื้อก็ถอดเสื้อตาม ทั้งที่ท่อนล่างเหลือเพียงกางเกงชั้นในขาสั้นตัวจิ๋วเพื่อเตรียมตัวสัก
เหมือนน้องกำลังล้อเล่นกับขีดจำกัดของคนพี่ที่กำลังลดฮวบฮาบ ทั้งที่ไม่ใช่เด็กสาวสะพรั่งสดใส แต่เสน่ห์เย้ายวนบางอย่างในตัวเด็กชายกลับตีรวน กวนให้วาหวนถึงกลิ่นรักครั้งแรก
กลิ่นหอมยวนเคล้าความหวาดหวั่นอันตราย
“สักขาอ่อนก็ต้องถอดกางเกงไม่ใช่เหรอครับ?”
ต่างที่ไม่คลุ้งด้วยหวานละมุน บางครั้งสงบเดียงสา บางครั้งกลับแฝงฟุ้งด้วยความดิบร้าย ทั้งอยากถนอม อยากตะกรุมตะกราม
“ส่วนเสื้อนี่...ผมก็ร้อนเหมือนกัน”
เกินเอื้อม แต่จะไม่เอื้อมยังไงไหว
“ก...กูไปสูบบุหรี่แป๊บ”
คราวนี้ ซาตานร้ายกลับถูกผลไม้ต้องห้ามโน้มกิ่งล่อลวงหมดท่าเสียเอง
☀ ------------------ 50% -------------------☀
“พี่สูบบุหรี่นานจังครับ” ใช้เวลาพักใหญ่กว่าพี่วาจะกลับเข้ามาในห้องสักอีกครั้ง กลิ่นควันคลุ้ง อัดนิโคตินดับความฟุ้งซ่านจนปอดขุ่นประกอบสติให้สมประกอบอีกครั้ง บอกตัวเองว่าต้องทำงาน
“ยุ่งน่า” ขมวดคิ้วดุ แต่ถอนใจโล่งอกเมื่อเห็นคนน้องนั่งรออยู่บนเตียงสัก สภาพใส่เสื้อเรียบร้อย เขาหยิบเสื้อยืดที่โยนพาดไว้บนเก้าอี้ขึ้นมาสวมบ้าง กันเด็กมันเลียนแบบพฤติกรรมจนสติเตลิดเปิดเปิงอีก
“ขอโทษครับ”
ขมวดคิ้วกับเสียงที่อ่อนหงอยคล้ายรู้สึกผิดที่ก้าวก่าย แต่ไม่รู้จะปฏิเสธยังไงว่าไม่ได้จะดุว่าอะไร ทำเป็นก้มหน้าก้มตาเตรียมอุปกรณ์ทำหน้าที่คั่งค้าง
มันจะยากแค่ไหน ช่างสักมีหน้าที่สัก ไม่มีอะไรซับซ้อน แค่ทำเหมือนที่เคยทำ ขาอ่อนขาว ผิวเนียนละเอียดเพียงกำไรเล็กน้อยพอเป็นอาหารตา เคยคิดตื้นเขินแค่นั้น ไม่เคยพลาดท่าผิดจรรยาบรรณ
...แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ก้าวล้ำผ่านเส้นต้องห้าม จิตกรไม่กล้าแตะต้องแต้มสีลงผ้าใบชั้นดี
พอตั้งสติได้คนตัวสูงลากเก้าอี้ประจำตำแหน่งหว่างขาขาว ขยับโต๊ะอุปกรณ์เข้ามุมถนัด สวมถุงมือหนัง สวมหน้ากาก ก่อนสูดหายใจทำสมาธิพลางชวนคุยเพื่อให้ลูกค้าผ่อนคลาย
“แล้วนี่อยู่ม.หกคิดไว้ยังว่าอยากเรียนต่ออะไร”
สมาธิมา ไม่มีอะไรยาก หลังจากทำความสะอาดเตรียมผิวเรียบร้อยเสียงเครื่องจักรก็ทำงาน มือบังคับเข็มสักนิ่งมั่น แต้มสีลงบนฝูงปลาที่เคยร่างไว้ คราวนี้น้องดูผ่อนคลายไม่เกร็งจิกเหมือนครั้งก่อนเพียงนิ่วหน้า จิกไหล่เขาบ้างบางคราวที่ลากเข็มลงน้ำหนักถูกจุดที่ทำให้รู้สึกเจ็บ
“แม่อยากให้เรียนหมอครับ” คำตอบซื่อตรงกลับทำเขาหยุดชะงักอีกครั้ง ขมวดคิ้วถาม
“เฮ้ย หมอนี่สักได้ป่ะ”
“ในร่มผ้า ก็คงได้มั้งครับ” เสียงยืนยันไม่หนักแน่นชวนให้หรี่ตาสงสัย แต่ต่อให้ไม่ได้ก็ไม่ทัน มาขนาดนี้จะหยุดครึ่งๆ กลางๆ ได้ยังไง
“แล้วทำไมถึงอยากเรียนหมอ”
“ผม...” เพียงต่อคำถาม แต่คำตอบอ้อมแอ้ม ขาดห้วงบ่งบอกถึงบางอย่างที่เก็บงำไว้
“มึงไม่อยาก?” ดวงตาคมที่โผล่พ้นผ้าปิดปากจ้องตรง แต่ไม่คาดคั้น
“ครับ ถ้าโดนบังคับอีกผมจะโชว์รอยสัก เอาคืนบ้าง” แปลกที่ไม่ปิดบังทั้งที่ก่อนหน้าทำท่ากระอักกระอ่วน แถมบ่นกระเง้ากระงอด งอแงแบบที่ไม่เคยทำ
วาเลิกคิ้ว มองเด็กดีที่ทำดื้อจะต่อรองกับผู้ใหญ่
“ผมดื้อใช่ไหม?” แถมยังรู้ตัว
“เออ โคตร” เขาไม่ปฏิเสธ แต่น่าแปลกใจ
คล้ายมีแววหม่นวูบประหลาดในดวงตาที่บ่งบอกว่าน้องกำลังปกปิดบางอย่างไว้
“แต่กับพี่ผมไม่ดื้อนะ แปลกไหมครับ” เก็บงำมิดชิดด้วยท่าทางทีเล่นทีจริงอันผิดแผลก “พี่ให้อ้าขาผมก็อ้า...”
แถมน้ำเสียงยังออกทางยั่วเย้าอย่างจงใจ พอได้เผยด้านดื้อ ก็ไม่รู้ไปเอาความกล้ามาจากไหน เผยด้านร้ายตาม
“เจ็บจะแย่ แต่ไม่ร้องสักคำ”
“...” ถ้าวาความอดทนต่ำ ก็นับเป็นคนความอดทนต่ำที่มีความอดทนสูงมาก
“ชมผมหน่อยสิครับ” ในใจร้อนรุ่ม อยากอัดนิโคตินเข้าไปมัวเมาเบี่ยงความสนใจให้มอดดับอีกครั้ง
แต่ที่ทำได้คือจำนน จนหนทางจะเถียงกับเสียงต้องห้ามในใจ
“หึ...” แม้แต่คนขี้ยั่วก็ไม่ทันคิดว่าสุดท้ายคนโตกว่าจะหลุดยิ้ม หมุนตัวกลับมาสบตาทั้งที่ยังนั่งอยู่ระหว่างหว่างขาในตำแหน่งอันตราย
แต่อันตรายกว่าคือฝ่ามือหนาที่ถือวิสาสะเอื้อมมาขยี้ผมเขาเบาๆ ก่อนวางค้างปลายนิ้วโป้งไล้เกลี่ยตรงขมับ ดวงตาคมขวางกลับฉายแววอ่อนโยน
เด็กน้อยประเมินฤทธิ์อสรพิษต่ำเกินไป
“เออ มึงเก่ง” ถูกกัดจึงนิ่งงัน ใจสั่น เลือดสูบฉีดรุนแรง อุณหภูมร่างกายโดยเฉพาะใบหน้าพุ่งสูงแตะระดับอันตราย
หากเหตุการณ์ในห้องสักคือเกม คนชนะคงเป็นคนที่ก้าวนำก่อนหน้าโดยอีกฝ่ายไม่ทันเอะใจ
หลายครั้งแล้วที่ป่านรับรู้ได้ถึงความผิดปกติหลายอย่าง เด็กฉลาด สังเกตเห็นอาการงุ่นง่านที่แตกต่างของคนงุ่นง่าน
นึกสงสัยว่าเหตุเกิดจากตัวเอง แต่เด็กหนุ่มไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองเกินไปนัก
อาจเอ็นดู อาจหวั่นไหว หรืออาจแสดงออกโดยสัญชาตญาณนักล่าไม่ได้คิดอะไร
แต่นั่นคือความคิดก่อนเจอใครบางคนอีกครั้ง คนที่อยู่เบื้องหลังความกล้าและท่าทางออดอ้อนยั่วเย้าก้าวกระโดดของน้องป่าน
‘แอร์ห้องวาเสีย รอตรงนี้ก่อน’ เพราะมาถึงร้านก่อนเวลา คนต้อนรับจึงไม่ใช่ช่างสักที่นัดไว้ การเจอกันครั้งที่สองใบหน้าหวานยังคงน่าประทับใจ คุณหนูช่วยทำหน้าที่พนักงานต้อนรับจำเป็น
ป่านยิ้มรับ นั่งลงที่โซฟาเดี่ยวข้างกัน ลอบมองคนขาสวยในชุดลำลองขาสั้น เหยียดขากึ่งชันเข่าบนโซฟา ก้มตัวลงทาเล็บเท้าที่ตัดสั้นสะอาดสะอ้านด้วยสีชมพูกลีบกุหลาบ ...เข้ากับสีของรอยสักที่ข้อเท้า
‘อยากทาไหม’ ก่อนถูกจับได้ ดวงตาหวานเงยสบตาก่อนยิ้มขำถามทีเล่นทีจริง
ป่านสั่นหัว ไม่ได้สารภาพว่าการมองอีกคนเงอะงะกับกิจกรรมไม่ถนัดคงเพลินกว่าการทาเล็บตัวเอง
‘พี่เดย์ไม่ชอบกลิ่น เลยต้องมาทาตรงนี้’ อาจเพราะเห็นความประหม่าเขินจึงเปลี่ยนประเด็นชวนคุย
‘พี่เดย์?’
‘หมายถึงเฮีย’ คุณหนูยิ้ม รอยยิ้มที่ป่านทั้งรู้สึกชื่นชมและอิจฉาในเสน่ห์ร้ายรั้น
ก่อนใบหน้าหวานจะเบือนหน้าไปทางสตูดิโอ ป่านมองตาม ประตูเปิดแง้มพอให้เห็นเจ้าของร้านทั้งสองคนที่กำลังถกเถียงบางอย่างกันอยู่ข้างใน ร่างท่อนบนต่างเปลือยเปล่าอวดรอยสักบนผิวกายกำยำ
วันอาทิตย์ ไม่แปลกที่ทุกคนจะปล่อยตัวตามสบาย
แต่ถึงอย่างนั้น... ภาพที่เห็นก็ไม่ใช่สิ่งที่ป่านเตรียมใจจะเห็น
เด็กหนุ่มเคยเห็นรอยสักของเฮียจนชินตา แต่ของพี่วานอกจากลวดลายสวนสวยที่กินพื้นที่ทั้งท่อนแขนป่านก็ไม่เคยจินตนาการถึงรอยสักอื่น ทั้งประหลาดใจ และดึงดูดความสงสัยให้อยากรู้ว่าบนร่างกายของช่างสัก มีรอยสักอะไร
จากมุมที่มองผ่านเพียงช่องลอดประตู ป่านเห็นไม่ถนัดนัก บอกได้เพียงตำแหน่ง ไม่แน่ใจรูปร่าง ลายเดียวที่พอจะเดาได้คือรูปร่างคุ้นตาที่ชายโครงขวา
โฮ่ง!
รอยสลักรูปเจ้าสี่ขาที่หันมาส่งเสียงทักทาย โมโจวิ่งออกมาจากห้องคงเพราะได้กลิ่นเขา ประตูที่แง้มเปิดกว้างเมื่อเจ้าตัวโตกระโจนโถมใส่ตักออดอ้อนคนมาใหม่ คนด้านในหันมาให้ความสนใจ
ป่านยกมือไหว้เฮีย แต่น้องกลับเพียงพงกหัวทักทายอีกคนที่คิ้วขมวดขึ้งคล้ายตำหนิตลอดเวลา
สายตาเหมือนส่งคำถามว่าทำไมรีบมา
‘เป็นเกย์หรือเปล่า’
‘ครับ?’ ท่ามกลางกระอักกระอ่วนเสียงทุ้มหวานเรียกให้ป่านหันกลับมาสนใจคนข้างตัวอีกครั้ง คุณหนูหยุดง่วนกับการทาเล็บเท้า เก็บหัวแปรงลงขวด จุ่มค้าง จ้องสบตาเด็กน้อยที่ตื่นตระหนกกับคำถาม
...ไม่เคยมีใครกล้าถาม
เพื่อนร่วมชั้น คนรอบตัวตะขิดตะขวงในพฤติกรรมของเขา แต่ไม่มีใครสนิทสนมถึงขนาดออกตัวเสียมารยาท แม้แต่ครอบครัว ป่านรู้ว่าแม่ระแคะระคาย แต่คงกลัวคำตอบจึงไม่เคยเอ่ยปากเลยสักครั้ง
‘ผม... ชอบผู้ชาย’ แต่ไม่รู้ทำไม แทนที่จะโกรธป่านกลับยอมรับ เปิดใจให้คนตรงหน้าง่ายๆ
เคยแบกไว้จนหนักอึ้ง แต่บทจะปลดปล่อยกลับง่ายดายทั้งที่อีกฝ่ายเกือบจะแปลกหน้าด้วยซ้ำ
‘แต่วาไม่ใช่หรอกนะ เขาเคยคบแต่ผู้หญิง ไม่เห็นเคยสนใจผู้ชายมาก่อน’ ก่อนความรู้สึกใหม่จะกดทับลงมาทันควัน คำพูดคุณหนูทำให้ป่านหันกลับไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่ในห้องอีกครั้ง ภาพพี่วาปีนเก้าอี้บ่นงุ่นง่านหงุงหงิงใส่เครื่องปรับอากาศทำให้ป่านหลุดยิ้ม
ก่อนยิ้มค้าง ฉุกคิด ทบทวนความรู้สึกบางอย่าง
ที่ผ่านมา นอกจากดวงตาคมที่ฉายแววประหลาดอ่านยากบางคราว ก็นับว่าน้อยครั้งพี่วาเคยแสดงออกถึงความชมชอบในตัวเขา ออกจะขึงขังเจือรำคาญ
เป็นไปได้หรือเปล่าว่าป่านคิดไปเอง เคยชินกับการมีคนเอ็นดูรักใคร่ จึงไม่เคยเห็นมุมต่าง
‘แต่คนอย่างวาถ้าไม่ชอบ จะไม่มอง ไม่ใส่ใจ หน้าก็ยังไม่จำ’ คุณหนูเอ่ย ยกยิ้ม ปัดความกังวลในความคิดของน้องทันควันราวเข้ามานั่งในใจกัน
‘...’ เหมือนถูกตีรวนจนสับสน ป่านขมวดคิ้วมองคนตรงหน้า งุนงง
‘ถ้าอยากรู้ว่าเขารู้สึกยังไง ลองหาอะไรกระตุ้นสักหน่อยสิ’ ดวงตาหวานสบกลับ วาววับ อย่างคนเจอเรื่องสนุกท้าทาย
‘หมายความว่ายังไงครับ’ แววตารั้นร้ายยิ่งดูอันตราย นิ้วเรียวดันใบหน้าเดียงสาให้ดวงตาซื่อใสหันกลับไปจดจ้องเจ้าของร่างกำยำที่ยืนวุ่นวายอยู่หน้าเครื่องปรับอากาศ ไม่รับรู้ถึงการถูกจับตามอง
‘ก็ถ้าเข้าถ้ำเสือแล้วล่อเสือออกมาไม่ได้...’ แน่นอนว่าไม่มีทางได้ยินเสียงกระซิบหวาน ยั่วยุ ปลุกปั่น 'บางทีลูกกระต่ายคงต้องหัดล่าเสียเอง'
‘...’ ป่านอยากถามมากกว่านี้ แต่ไม่รู้ควรถามอะไรสบดวงตาวาววับที่อ่านออกว่าเด็กน้อยรู้โดยไม่ต้องอธิบาย
ลูกกระต่ายหัวไว ไม่ทันไรก็คงเรียนรู้ว่าต้องล่าเสือยังไง
‘ไอ้วาแม่งโคตรดื้อ บอกให้ตามช่าง’ ไม่มีใครเอ่ยอะไรต่อ หัวข้อสนทนาถูกตัดขาดด้วยร่างสูงที่เดินออกมาจากห้อง เหงื่อเม็ดโตผุดรอบหน้าผาก คงเพราะห้องที่แอร์เสียอบอ้าวจนทนไม่ไหว
‘ผมโทรให้แล้ว อีกสักพักคงมา’
เฮียยิ้มทักทายลูกค้าคนพิเศษอีกครั้ง ก่อนเดินไปนั่งข้างๆ ฝ่ามือใหญ่แย่งน้ำยาทาเล็บมาจากมือแฟนตัวเอง
จับเท้าเปลือยเปล่าวางพาดตัก บรรจงปาดสีหวานเคลือบทีละเล็บทั้งที่คิ้วขมวดมุ่นด้วยกลิ่นฉุน
‘ไหนบอกว่าเหม็น’
‘น้องทาแบบนี้เมื่อไหร่จะเสร็จครับ’ เสียงบ่นติดไม่จริงจัง ซ้ำคนบ่นยังยกปลายเท้าเล็กขึ้นมาจ่อริมฝีปาก เป่าเบาๆ หวังให้สีทาเล็บแห้งไวๆ
ป่านมองคู่รักที่หัวเราะหยอกเย้าอย่างเป็นธรรมชาติไม่ปิดบัง ไม่ขัดเขิน ไม่สนว่าทั้งคู่ต่างเป็นชาย ก่อนสังเกตเห็นบางอย่างที่ไม่เคยสนใจในสายตา เมื่อข้อเท้าซ้ายของคุณหนูถูกยกขึ้นจรดริมฝีปากอีกครั้ง ป่านจึงได้เห็นเส้นใยบางอย่างที่ผูกโยงคนทั้งสองไว้ด้วยกัน ดอกไม้ที่สลักบนข้อเท้าขาว คือดอกเดียวกับที่โยงใยสลักไว้บนแผ่นอกกว้างของคนรัก ตำแหน่งหัวใจ
ป่านลอบยิ้มกับตัวเองอีกครั้งด้วยความรู้สึกยากจะอธิบาย
คงเพราะแบบนี้ ถึงยอมโพล่งความรู้สึกที่เก็บงำไว้ออกไป เพราะมีรสนิยมเดียวกัน ทั้งที่แปลกหน้าแต่กลิ่นอายที่แผ่ออกมาต้อนรับกลับอบอุ่นชวนสบายใจ ไม่ตัดสิน ไม่สงสัย เพียงยอมรับ
แต่อีกใจคงหวังมากกว่านั้น หวังที่พึ่งพิง หวังเข้าเป็นกลุ่มก้อนกับระบบใดระบบหนึ่งในนับพันที่ป่านไม่เคยกล้าพาตัวเองเข้าไป
เพราะกลัวถูกปฏิเสธจึงได้แต่รอ เฝ้าสังเกต ไม่กล้ามุทะลุพิสูจน์สมมติฐาน
‘ป่าน’ เมื่อได้ยินชื่อตัวเองป่านหลุดจากภวังค์ความคิด หันไปหาเสียงทุ้มต่ำ
พี่วาที่ยังอยู่ในสภาพท่อนบนเปลือยเปล่าเหงื่อโซมร่าง ยืนล้วงกระเป๋าอยู่หน้าห้องสัก ดวงตาสีหม่นสบตา ไม่ยิ้มแย้ม ไม่มีอาการแสดงความยินดีต้อนรับ แต่เท่านั้นก็เพียงพอให้อวัยวะในอกเต้นด้วยจังหวะแปร่งประหลาด
แปลกแปร่งจนไม่อาจปล่อยไว้
‘มา’ เพียงกวักมือเรียก พร้อมกระโจนหา อยากหาคำตอบแน่ใจ
ท่าทีขึ้งขวางทั้งที่ยังรั้ง มีเพียงสองข้อ ถ้าไม่จงใจแกล้งแหย่กัน คงเพราะกำลังปิดเร้น ซ่อนความจริงบางอย่างเอาไว้ ...ความรู้สึกซับซ้อนย้อนแย้งจนเจ้าตัวแสดงออกงุ่นง่านกลบเกลื่อน
จริงอย่างคุณหนูบอก เสือร้ายตัวนี้ขลาดอายเกินกว่าจะออกล่า ต้องกระตุ้นกระทุ้งด้วยกลิ่นเนื้อหวาน
‘พี่ถอดเสื้อทำไมครับ...’
ไม่มีหรอกพรหมลิขิต บางครั้งเราต้องพึ่งตัวเอง
ขุดหลุมลึกร้าย จงใจก่ออุบัติเหตุ
...อุบัติเหตุของจักรวาล
☀ ------------------ #มอปลายลายสัก #สักวาป่านหวาน #วาป่าน -------------------☀
ช่วงนี้ไม่มีความมั่นใจในงานตัวเองเลยค่ะ ไม่รู้ทำไม 5555
อย่างบทนี้เล่าด้วยวิธีแบบนี้สำนวนแบบนี้คนอ่านจะชอบไหมนะ จะงงไหม
(ถ้างง จะกลับมารื้อใหม่นะคะ 55555)
ฝากพี่วากับน้องป่านด้วยนะคะ
ผิดพลาดตรงไหนยังติติงได้เสมอ
ขอบคุณที่ยังอยู่ด้วยกันค่ะ
รัก
- Martian -
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
