54
โต๊ะอาหารวันนี้เอิกเกริกไปด้วยอาหารมากมาย ไก่งวงตัวใหญ่ ล็อบสเตอร์ตัวโต บรรดาของหวานนานาชนิด จานชามพิเศษถูกหยิบมาใช้จนคล้ายภาพวาดอาหารสวรรค์ กลิ่นหอมโชยอบอวลไปทั่วห้อง ต้นคริสต์มาสต้นเล็กกว่าข้างนอกถูกนำมาวาง แสงไฟจากเทียนบนเชิง ของตกแต่งประดับ เตาผิงจอมปลอมก็ช่วยทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นขึ้นมาอย่างน่าเหลือเชื่อ นักดนตรีเมื่อเห็นแขกก็เริ่มบรรเลงเพลงคลอเคลียหู ความสุนทรีย์ทั้งมวลดูน่าพอใจ
ขาดก็แต่ตัวเจ้าบ้าน ที่ทำหน้าเหมือนท้องผูกอยู่หลังเก้าอี้สลักตัวสวย
ปีปกติ อาหารไม่แตกต่าง แต่ในวันนี้เราจะไม่ค่อยขึ้นโต๊ะนั่งเก้าอี้ทานแบบเป็นทางการกันนักหรอกครับ จะตักเหมือนบัฟเฟต์แล้วไปนั่งกองกันแถวโซฟา ดูหนังเกี่ยวกับคริสต์มาสห่วยๆ สักเรื่องมากกว่า แต่ยามนี้คงไม่เหมาะ ให้ห่มผ้าห่มพื้นใหญ่ด้วยกันกับคุณตาคุณยาย วิจารณ์พระเอกนางเอกว่าโง่บรม แค่นึกภาพก็กระดากกระเดื่องเกินไป ไม่ต้องคิดการใหญ่อย่างนั่งอิงแอบ เอาแค่ที่นั่งเก้าอี้กับโต๊ะอาหารก็ชวนสับสน ตามหลักแล้ว เจ้าบ้านอย่างคุณปะป๊าควรนั่งหัวโต๊ะ แต่ถ้านับตามศักดิ์ก็ควรให้คุณตา แต่ถ้านับตามในตระกูล คนที่อยู่สูงสุดคือคุณยาย
ผมชะลอฝีเท้าที่ประคองหญิงชราเล็กน้อย มองท่าทีบิดาที่เลิ่กลั่ก เห็นท่านจ้องมาทางผมเช่นเดียวกัน ก่อนหันไปสะกิดภรรยารักว่าจะเอาอย่างไร คุณแม่ยังคงโมโหเรื่องหย็องหย็องไม่หาย ไม่ช่วยเหลือ แค่เพียงยืนนิ่ง สายตา SOS ของคุณป๊าทำเอาผมถอนหายใจ สุกท้ายก็ตัดสินใจจับจูงคุณยายไปนั่งหัวโต๊ะ แล้วกระซิบบอกเฮียปลาให้ประคองคุณตาไปนั่งมุมหัวโต๊ะอีกด้าน
จบลงด้วยดี
หลังพยุงคุณยายนั่งที่เรียบร้อย เสียงเคลื่อนเก้าอี้หลายตัวก็ดังขึ้น พวกเรานั่งลงตาม ด้านขวามือของคุณยายคือที่ประจำของผม ตามด้วยเทมปุระ ส่วนด้านซ้ายคือคุณปะป๊าและเฮียเนื้อหย็อง ส่วนคุณแม่ถูกส่งไปนั่งรับมือกับคุณตาอีกฟากฝั่ง
"อึ๋ย ไก่งวง แหยะ...หย็องไม่กินเด็ดขาดอ่ะ โคตรไม่อร่อย จานนั้น! ผมจะไปนั่งตรงนั้น! ไก่ทอด!"
"กลับมานั่งตรงนี้เลยเจ้าตัวแสบ แถวหัวโต๊ะให้ผู้ใหญ่เขานั่งไป เราน่ะมานั่งกับเจ้"
"เจ้ไก่เอาหมูหันส่วนสันในให้ผมก่อนได้ปะ เฮียปลาชอบแย่งส่วนอร่อยไปทุกที"
พอนั่งประจำที่ หลังเคร่งเครียดกันมาเป็นชั่วโมงกับการถูกสอบสวน เวลานี้พอได้ปลดปล่อย มีกลิ่นชวนหิวคอยมอมเมาก็ทำเอาท้องร้องโครกคราก อาหารน่าทาน ดึงความเป็นปกติของบ้านคือเสียงดังและรื่นเริงกลับคืนมาหลายส่วน บนโต๊ะถูกสายตาหลายคู่จับจ้อง ส่งสัญญาณว่าอยากทาน จนสงสารเหล่าบริกรที่เดินหยิบอาหารจานนู้นจานนี้เสิร์ฟกันให้ยุ่งมือ
ผมเอ่ยขอจานเนื้อแกะตุ๋นและสตูว์ลิ้นที่เอ่ยโฆษณาไว้ให้หญิงชราที่กำลังทานซุป ท่านพยักหน้า ก่อนทานเงียบๆ ผิดกับคุณตา ที่ได้ยินเสียงเข้มงวดแว่วมาให้ได้ยิน ดูท่าจะมีคนถูกคุณตาดุอยู่ล่ะครับ...
ทุกคนผลัดกันคุยผลัดกันพูดถึงเรื่องต่างๆ มีบางเรื่องที่เครียด ที่ตลก ที่น่าเศร้า น่าหงุดหงิด เป็นเรื่องราวในปีที่แต่ละคนประสบ ผมว่าบรรยากาศไม่เลวเลยทีเดียว คุณตาสนใจฟังเรื่องเล่าจากเหล่าหลานๆ ส่วนคุณยายก็รับฟังอย่างสงบ แถมอาหารในจานท่านพร่องไปเยอะจนน่าปลาบปลื้ม คำคุยโวไม่เกินจริง
"มินซพาย มินซพาย เทม เทมอยากทานมินซพายครับ หมูหย็องครับหมูหย็อง เทม เทม ขอ ขอทานชิ้นหนึ่งก่อนได้ไหมครับหมูหย็องครับ?"
Mince pie เป็นสิ่งแรกที่ถูกคนรักของผมหมายปองก่อนอาหารใด นัยน์ตาสีน้ำตาลทอแสงวิบวับแข่งกับไฟประดับ ใจจริงอยากให้เขาทานของคาวให้อิ่มเสียก่อน แต่จากสายตาที่จับจ้องเอาเป็นเอาตายตั้งแต่เดินเข้ามา วันพิเศษกอปรน้ำเสียงออดอ้อนถูกส่งมาให้ใจสั่นคลอน ...ก็คงต้องให้เขาก่อนสักชิ้นล่ะนะครับ
"ชิ้นเดียวก่อนนะครับ"
เมื่อได้รับคำอนุญาต เด็กน้อยยกมือร้องเย้เสียงดัง สมาชิกในครอบครัวที่กำลังพูดคุยกันชะงัก พอถูกทุกคนจ้อง เด็กน้อยขี้อายก็ค่อยๆ นั่งลงอย่างขวยเขิน
"มินซพายถาดนั้นเทมทานไม่ได้นะครับ มาทานของถาดนี้ครับ" จัดการเลื่อนอีกถาดที่ไม่มีรัม ไม่มีเหล้าเป็นส่วนผสมมาตรงหน้า เปิดกระปุกเนยแอปเปิ้ลปาดทาพร้อมสรรพให้เจ้าตัว เด็กชายเอ่ยขอบคุณตาเป็นประกาย ก่อนลุกขึ้นวิ่งตุบตับแย่งหน้าที่บริกร ไปตักบีฟสโตรกานอฟและบีฟเวลลิงตัน เอ่ยขอให้พ่อบ้านช่วยตัดแกะอบถั่วแมคคาเดเมีย บรรดาจานเนื้อถูกร่างสูงเอื้อมตักเสียพูน ยิ้มมุมปากเมื่อเห็นเมนูบนจาน
เมนูโปรดของผมทั้งนั้น รู้สึกดีจนหัวใจพองคับอก
"ของ ของหมูหย็อง เทมตักให้นะครับ" องค์ชายที่ยามนี้กลายเป็นเด็กเสิร์ฟส่วนตัว โน้มมาเอามือป้องปากกระซิบ "เทม เทมเอาข้าวโพดออกให้แล้วครับ ไม่มีๆๆๆ ข้าวโพดนะครับ"
ตามความชอบแล้ว ผมเป็นพวกสัตว์กินเนื้อมากกว่าทานผัก แม้ไม่ได้ยี้ใส่เหมือนเด็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ชื่นชอบ แต่ในเมื่อต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้เทม ผมก็ทานเยอะเป็นพิเศษ แม้อย่างอื่นจะเรื่องมาก แต่เรื่องผัก ก็พยายามไม่เลือกทาน แต่เขาก็ยังอุตส่าห์เฝ้ามองจนแอบรู้ ว่าผมไม่ชอบข้าวโพดเอาเสียเลย
กัดลิ้นตัวเองแรงๆ ไม่ให้เผลอยิ้มกว้างเหมือนคนบ้า ยกมือจับแก้วน้ำขึ้นดื่ม หยุดมือไว้ไม่ให้ยกขึ้นไปรั้งใบหน้าน่ารักที่การกระทำน่ารักกว่ามาให้รางวัล
"ขอบคุณครับ"
กระซิบบอกกับคุณพ่อบ้านถึงเมนูที่เด็กชายชอบทานบ้าง ซี่โครงหมูอบน้ำผึ้งเปื่อยนุ่มถูกนำมาวางข้างๆ เมนูหลายอย่างถูกสับเปลี่ยนหมุนวนให้คนแก้มนุ่มทาน อาหารที่เทมชอบก็ไม่พ้นของคาวโทนหวาน แต่ของคาวไม่สามารถเก็บสมาธิเขาเอาไว้ได้ ดวงตากลมใสแจ๋วแอบเหล่มองของชอบบ่อยครั้งบ่อยหน สองมือเชื่องช้าลงเรื่อยแทบหยุดนิ่ง จนต้องตักอาหารไปไว้ให้บนจานดึงความสนใจ ป้อนยิ้มหวาน เอ่ยเสียงนุ่ม "หลังทานหมดนะครับ"
"หมดๆๆๆๆ ไม่ไหวนะครับ เยอะแยะ เยอะแยะๆๆๆ เลยครับหมูหย็องครับ กระเพาะเทมเต็มๆๆ นะครับ ขอเหลือจึ๋งๆๆๆ หนึ่ง ไว้ให้ของหวานนะครับ นะครับ?" มองเด็กขี้โกงอยากเหลือท้องไว้ให้ของหวาน ทั้งอยากจับมาฟัดทั้งขำกับท่าทางกุมท้อง คล้ายกลัวว่าผมจะบุกเข้าไปแย่งช่องว่างของกระเพาะให้กับเจ้าสลัดซีซาร์จานโต
"อย่างน้อยก็ทานสเต๊กปลาให้หมดครับ"
องครักษ์ช่องว่างกระเพาะตัวน้อยก้มมองชิ้นปลา ท่าทางเหมือนกำลังคิดคำนวณว่าจะเปลืองพื้นที่เกินไปหรือไม่ ทำเอาอยากหัวเราะและร้องไห้ไปพร้อมๆ กัน กับเรื่องของหวาน คนรักของผมก็จะจริงจังประมาณนี้
ชูหนึ่งนิ้ว "ชิ้น ชิ้นเดียวนะครับ"
"ครับ ชิ้นเดียวครับ"
"เคโอๆๆๆ โอเค โอเคๆๆๆ ครับ"
ทุกการกระทำ สัมผัสได้ถึงดวงตาหนึ่งคู่คอยจับจ้อง คุณยายที่ทานอิ่มแล้วมองผมกับเทมเงียบๆ "แฟรากา"
"ครับท่าน" แฟรงค์ถูกคุณยายเรียก เคลื่อนกายออกจากจุดที่ยืนห่างออกไป เดินเข้ามาหา
นอกจากบริกรที่ยืนเรียงรอให้บริการ ก็มีกำแพงบอดี้การ์ดคุณยายที่ยืนเป็นแถวอยู่ด้านหลังซ้อนอยู่อีกที อาหารทุกจานของคุณยายต้องถูกตรวจสอบก่อนขึ้นวางบนโต๊ะ และแม้ในเวลาส่วนตัวก็ต้องมีกำแพงมนุษย์คอยเฝ้าระวังเสมอ จะมองว่าสำคัญและสูงค่า หรือคล้ายนักโทษก็ขึ้นอยู่กับมุมมอง นับว่าดีที่พวกเราทุกคนชาชินกับการถูกอารักขา เลยไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนจากคนภายนอก ส่วนเทมก็มีของหวานกวักมือเรียกความสนใจ จนไม่สนรอบกาย
คุณยายกระซิบอะไรบางอย่าง ก่อนแฟรงค์จะโค้งคำนับแล้วเดินหายไป
"คุณยายรับน้ำชาหลังอาหารไหมครับ?" เมื่อเห็นท่านพยักหน้า ก็เอ่ยบอกพ่อบ้านทันที "ผมสั่งเป็นชาคาโมมายล์มาให้ คืนนี้คุณยายจะได้หลับสบายนะครับ"
ท่านพยักหน้าอีกครั้ง อัญมณีสีฟ้าถูกเบนไปมองคนด้านข้างของผม "คุณเทมปุระ"
เด็กชายที่ตั้งอกตั้งใจทานขนม ไม่ทันรู้สึกตัวเมื่อถูกขานชื่อ เขายังทานต่อ จนผมต้องเอ่ยสำทับ "เทมครับ"
"ครับหมูหย็องครับ" เทมวางเค้กขอนไม้ลงก่อนตอบรับเสียงใส
"คุณยายเรียกครับ"
"อ๋อๆๆๆๆ ครับ ครับคุณยายครับ"
กระวนกระวายเล็กน้อย กลัวคุณยายจะหาว่าเทมไม่มีมารยาทและเมินเฉยต่อท่าน ทั้งๆ ที่จริงเด็กชายไม่ได้ตั้งใจ แต่พอได้เข้าโลกส่วนตัว ก็คล้ายปิดประตูใส่ทุกคนเสมอ สมาธิถูกใช้ได้เพียงหนึ่งสิ่ง และมีแค่ผมที่ถือกุญแจไขเข้าไปหาเจ้าตัวได้
คุณยายรับถ้วยชามาไว้ในมือ เป่าเพียงนิดก่อนยกขึ้นจิบ เสียงราบเรียบเอ่ยถาม "คุณเทมปุระ รู้ไหมว่าหลานชายฉันชอบของหวานอะไร"
คนถูกคำถามเอียงคอมึนงง "หลานชาย หลานชายของคุณยาย ก็ๆๆๆ ก็ ก็คือลูกของคุณหม่าม้าใช่ไหมครับ ลูกของคุณหม่าม้า เฮียปลาหย็อง เฮียปลาหย็องชอบขนมไทยมากๆๆๆ เลยครับ เทมเคยเห็นเฮียปลาหย็องหิ้วตะกร้าใส่ทองหยิบทองหยอดมานั่งทานในห้องนั่งเล่นด้วยครับ แล้วก็ๆๆๆ เฮียเนื้อหย็องชอบ--"
"ฉันหมายถึงหลานชายคนเดียวของฉัน...
ดิมิทรี"
"แต่ว่า แต่ว่า ถ้าตามหนังสือ--"
"ดิมิทรี คือคำตอบเดียวที่ฉันอยากฟัง"
เทมปุระพยักหน้าหงึกหงัก ไม่มีสีหน้าโกรธเคืองหรือไม่พอใจที่ถูกพูดตัดบท ยิ้มกว้างก่อนอธิบายเจื้อยแจ้ว "หมูหย็องเหรอครับ หมูหย็องไม่ชอบของหวานครับ หมูหย็องไม่ชอบรสหวานๆๆๆ ไม่ชอบคุกกี้ เค้ก ลูกอม หมูหย็องชอบกาแฟขมๆๆ ไม่ใส่นมครับ ที่หม่ำบ่อยๆๆ จะเป็นไอศกรีมกาแฟ อะ แต่ถ้าเป็นขนมขมๆๆๆ หมูหย็องก็ทานนะครับ แต่ก็ไม่ชอบอยู่ดีครับ ตอนหม่ำๆๆๆ หมูหย็องจะคิ้วขมวดๆๆๆ หม่ำๆๆ ไปสองสามคำก็ไม่ทานแล้วครับ แต่ๆๆๆๆ เทมเคยเจอหมูหย็องหม่ำทิรามิสุไปตั้งเจ็ดคำด้วยครับ เยอะแยะๆๆๆ มากเลย แต่พอต่อมาก็ไม่ทานเหมือนเดิมครับ เทมเห็นด้วยว่าหมูหย็องแอบจิ้มๆๆๆ เฉพาะตรงผงกาแฟทาน ไม่ได้หม่ำตรงครีมๆๆ กับคุณเลดี้ฟิงเกอร์ เทม เทม เทมก็เลยไม่นับทิรามิสุว่าหมูหย็องชอบครับ"
ไทยคำปนอังกฤษคำไม่เป็นปัญหา หญิงสาวที่คุณตาพามาเล่นตลกร้าย เป็นมืออาชีพจนแปลได้อย่างรวดเร็ว
"แล้วรู้ไหมว่าเขาชอบอะไรอีก"
เหมือนเด็กชายอดกลั้นอยากอวดผมมาเนิ่นนาน คนขี้อายเหมือนเจอเพื่อนคุย นั่งคุยฟุ้งหมูหย็องอย่างนู้นหมูหย็องอย่างนี้ให้คุณยายฟังไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ผมพอจะเข้าใจเจตนาของคุณยาย แต่ก็อดแก้มร้อนวูบวาบไม่ได้ เขาเล่นโอ้อวดเสียจนผมแทบจะกลายเป็นพระเจ้าอยู่แล้ว
"งั้นหรือ..."
"ใช่ๆๆๆ แล้วครับ แล้ว แล้วคุณยายไม่ชอบเหมือนหมูหย็องไหมครับ? คุณตาไม่ชอบเหมือนหมูหย็องไหมครับ คุณปะป๊ากับคุณหม่าม้ากับอาเฮีย อาเจ้ แล้วก็หย็องหย็อง ทุกคนไม่ชอบน้องแมวน้องโฮ่งโฮ่งเลยครับ"
คุณยายไม่ตอบ เพียงยกชาขึ้นจิบเป็นคำตอบเงียบงันเช่นทุกครั้งที่เด็กชายตั้งคำถาม แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้น้อยอกน้อยใจ หยิบยกเรื่องของผมมาพูดคุยจนเสียงแหบ
จนทุกคนทานของหวานเรียบร้อย ผมถึงได้ส่งน้ำให้เขาดื่ม
"พูดมากเหมือนกันนะ"
"เทม เทมอยากอวดหมูหย็องเยอะแยะๆๆๆ เลยครับ แต่อวดๆๆๆ อวด อวดแล้วเต้ เต้กับน้ำก็ไม่ค่อยอยากฟังครับ บอกว่า บอกว่าเทมขิงข่าตะไคร้แฟนครับ อะ...ขิง ขิงเป็นศัพท์แสลงวัยรุ่นแปลว่าอวดครับ หมูหย็อง หมูหย็องสุดยอดที่สุดในโลกเลยครับ เทมเลยอวดกับคุณยายๆๆๆ"
หญิงชราจุดยิ้มเย่อหยิ่งที่มุมปาก "เขาเป็นหลานชายของฉัน...นั่นมันก็เรื่องปกติที่เขาสมควรทำได้"
"...ขิงแฟน ขิงหลานพอกันทั้งคู่..." คุณป๊าพึมพำเสียงเบา
"ไปเปิดของขวัญได้เลยไหมอะ" หย็องหย็องตะโกนขัดขึ้นมา ทวงถามถึงเวลาน่าอภิรมย์ที่สุดสำหรับเหล่าเด็กๆ 'เปิดของขวัญในวันคริสต์มาส' คุณป๊าหันมองนาฬิกา เห็นว่าถึงเวลาสมควรของกิจกรรมช่วงสุดท้าย
"งั้นย้ายไปตรงสวนแล้วกัน คุณแม่ครับ คุณพ่อครับ เรียนเชิญนะครับ"
ดาเลีย แอน ทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงอะไร คำว่าคุณแม่ผ่านมาหลายสิบปีก็ยังคงไม่ได้รับการยอมรับ
"คุณยายครับ...คือว่า...พวกเราจะเล่นเกมกระดานกันนิดหน่อย แล้วก็เปิดของขวัญ ถ้าคุณยายยังไม่ง่วงนัก อยู่ด้วยกันก่อนได้ไหมครับ ใช้เวลาไม่นาน สักชั่วโมงสองชั่วโมง"
ท่านเหลือบมองสายตาคาดหวังของหลานชายก่อนส่ายหน้า ผมใจเสีย นึกว่าคงรั้งไว้ไม่ได้แล้ว อดเสียดายไม่ได้ อยากให้ท่านได้ใช้เวลาอยู่กับตนเอง และอยู่กับเทมนานๆ "หลานเอาแต่ใจขึ้นมากนะดิมิทรี...เอาเถอะ ถ้าสักครึ่งชั่วโมง ยายจะอยู่ดูสักหน่อยแล้วกัน"
ผมยิ้ม "ครับ ครึ่งชั่วโมง"
"คุณยายต้อง ต้องระวังทีมคุณหม่าม้านะครับ อาเจ้ไก่หย็อง เจ้ไก่หย็องทอยเต๋าเก่ง เก่งมากๆๆๆๆๆ เลยครับ คุณหม่าม้าด้วยครับ แต่ว่าเจ้ไก่หย็องเก่งที่สุดๆๆๆ แข่งกันได้ที่หนึ่งแทบทุกปีเลยครับ เทม เทมกับหมูหย็องแพ้แล้ว แล้วต้องเต้นไก่ย่างรอบสระน้ำด้วยนะครับ"
เมื่อได้สดับฟัง ดวงตาคมกริบหรี่มองลูกสาวและหลานสาวที่อยู่ห่างออกไป "...หลานแพ้เธอหรือ เต้นไก่ย่างด้วย?" น้ำเสียงแฝงแววตำหนิไม่จริงจัง พร้อมด้วยร่างสูงที่ทำท่าไก่ย่างเป็นตัวอย่างให้คุณยายดู ทำเอาหลุดหัวเราะ
คุณยายจ้องรอยยิ้มผมเนิ่นนาน
"ครับ คุณแม่กับเจ้ไก่หย็อง ผมหมายถึงแอนนา พี่เขาเก่งเรื่องทำนองนี้มาก ได้ที่สองที่สามก็เต็มกลืน"
"ไปฝึกเพิ่มซะนะดิมิทรี แพ้คนอย่างนั้น หลานนอนหลับได้อย่างไรกัน"
"ได้ครับคุณยาย"
"ว่าไงทั้งสามคน คุยกันไปถึงไหนแล้วล่ะ"
คุณตาที่เห็นเดินนำหน้า จู่ๆ ก็โผล่มาจับไหล่ของเทมปุระ เด็กชายสะดุ้งตัวโยน หลับตาปี๋สองมือสับส่ายควานหาตัวผม ความทรงจำถูกหิ้วขึ้นรถตู้ไปเที่ยวยังคงฝังใจ พอคว้าความอบอุ่นคุ้นเคยได้ ก็สอดตัวเข้ามาหลบใต้ปีก
"คุณตาลักพาตัว คุณตาลักพาตัว ห-ห-ห้าม ห้าม ห้ามๆๆๆ ห้ามลักพาตัวเทมนะครับ!"
คุณตาทำหน้าเหวอ ก่อนหัวเราะดังลั่น "ความทรงจำดีจริงๆ เชียว ใจเย็นก่อนลูกไก่น้อย ตาไม่ลักพาตัวไปไหนแล้วละ ครั้งก่อนโดนหลานชายโกรธไม่คุยด้วยเสียหลายเดือน ไหนจะโดนภรรยารักดุข้อหาไปแกล้งหลานชายสุดที่รักของเธอเข้าเสียอีก ตาแค่เข้ามาพูดคุยกับพวกเราเฉยๆ"
"แค่ แค่คุยนะครับ เทม เทมไปไม่ได้นะครับถ้าไม่มีหมูหย็องไปด้วย ถ้า ถ้าจะลักพาตัว ต้อง ต้อง ต้องพาเทมไปขออนุญาตกับคุณแม่ก่อน แล้วก็ๆๆๆ ลักพาตัวหมูหย็องไปพร้อมกันนะครับ"
จิ้งจอกเฒ่าหัวเราะร่วน "แบบนั้นมันเรียกลักพาตัวเสียที่ไหน ขาดแค่ตะกร้ากับแซนด์วิช ก็เป็นปิกนิกแล้วเด็กเอ๋ย"
"ถ้าไปไม่บ๊ายบายมาไม่สาธุ จะเป็นเด็กไม่เรียบร้อยๆๆๆ นะครับ จะทำให้คุณแม่เป็นห่วงด้วย"
"ทำถูกแล้ว" คุณตาที่ตัวเล็กลงเล็กน้อยเพราะชราวัย แต่ส่วนสูงตอนนี้กลับน้อยลงกว่าครึ่งเพราะการกระทำ อดีตท่านทูตแสร้งค้อมตัวหลังงอให้เตี้ยลง มือเอื้อมสูงคล้ายอยากลูบศีรษะของเด็กชาย สีหน้าลำบากใจกับความสูงเป็นอุปสรรคถูกปั้นประดับ คนรักของผมมีท่าทางลังเล มองมือเหี่ยวย่นที มองหน้าผมที ตัดสินใจกลั้นหายใจจนแก้มนุ่มพองลม จับชายเสื้อป้อมปราการแน่น ก่อนโค้งตัว ยื่นศีรษะออกไปรองรับฝ่ามืออุ่นให้ลูบลงอย่างสะดวก
คุณตายกยิ้มพอใจที่มีคนหลงกลเสียที "เด็กดี เด็กดี"
ผมแอบถอนหายใจในใจ ต่างกับคุณยายที่หรี่ตามองบทบาทการแสดง
'คนแก่ผู้น่าสงสาร' ด้วยความเฉยชา คุณตาชอบเล่นบทน่าสงสารให้พวกผมใจหายใจคว่ำอยู่บ่อยครั้งในหลายปีมานี้ นิสัยเสียที่เพิ่งมาโผล่ให้ประจักษ์น่ารำคาญไม่น้อย คุณยายสื่อสารทางแววตาแทนคำพูดนับล้านคำ แปดแสนคำในนั้นคือคำว่า
'เล่นเป็นเด็กเป็นเล็ก' ใส่สามีของตนเอง หญิงสูงศักดิ์เดินนำหน้าห่างไปไกล จนพวกผมต้องเร่งฝีเท้าตาม
ภายใต้ความกดดันของอดีตทหารหญิง เกมกระดานปีนี้เป็นไปอย่างมีระบบระเบียบ ไร้การคดโกงและการกลั่นแกล้งโดยสิ้นเชิง ไม่มีการแอบมองไพ่ แอบกระตุกแผ่นเกม แอบจั๊กจี้ และพูดแทรกแซงกดดัน ผมชนะได้ถึงสามในสิบตา ได้แก้แค้นสั่งให้คุณแม่และเจ้ไก่หย็องไปเต้นระบำไก่ย่างถูกเผาในสระน้ำจนสาแก่ใจ ...อยากให้คุณยายมาหาทุกปีเลยครับ คือคำที่เทมเอ่ย ...และผมเห็นด้วยอย่างที่สุด
ของขวัญ ถ้าคุณคิดว่าต้องเป็นของราคาแพง อืม...ก็ถูกส่วนหนึ่ง แต่ของราคาแพงมันมีเยอะจนพวกเราไม่ได้สนใจ สิ่งน่าสนใจคือของหายากและมีเรื่องราวความเป็นมาเสียมากกว่า สิ่งของที่ให้จากผู้ปกครอง แสดงถึงความใส่ใจของพ่อแม่ในระดับหนึ่ง คนได้ว่าลุ้นแล้ว คนให้ลุ้นยิ่งกว่าอีกครับ คุณปะป๊าคุณหม่าม้าแทบจะดมยาดมคาดหวังรอยยิ้มลูกๆ ทุกครั้งที่เหล่าลูกชายลูกสาวแกะกระดาษห่อ ปีนี้ผมได้เป็นหนังสือหายาก เล่นเอาตาวาววับกับความต้องห้ามของมัน "ขอบคุณครับ ผมชอบมาก"
คุณแม่พรูลมหายใจ "ชอบก็ดีแล้วค่ะ...นี่ถ้าไม่ใช่คุณหญิงแม่ ก็ไม่รู้ว่าจะมีใครรู้ใจเทียบเท่าอีกไหม"
ประโยคหลังถูกพูดเสียงดัง ดวงตาสีฟ้าเฉกเช่นเดียวกัน แอบมองหญิงชราที่นั่งบนเก้าอี้ห่างไปไม่ไกล ชัดเจนว่าคำพูดต้องการกระทบกระทั่งผู้ใด
แฟรงค์เดินเข้ามาในเวลานั้นเอง ร่างกำยำกลับมาพร้อมกล่องของขวัญมากมาย อาจารย์ฝึกป้องกันตัวขยิบตาส่งมาให้
ให้ตาย...ผมเกลียดที่ผมเดาเกมนี้ออก สงครามข่มกันของเหล่าผู้ใหญ่กำลังเริ่มต้นขึ้น
คืนนั้นพวกเรานั่งเปิดกล่องของขวัญจนแทบร้องขอชีวิต เหมือนมันไม่มีจุดสิ้นสุด แกะเท่าไหร่ก็ไม่หมดเสียที ภูเขาของขวัญสูงท่วมหัวคล้ายฝันร้ายตามหลอกหลอน เล่นเอาผวาเมื่อหันไปเจออะไรที่คล้ายถูกห่อ ปีหน้าโอนเข้าบัญชีพอนะครับ ไม่ไหวจะแกะแล้วจริงๆ
จากครึ่งชั่วโมง ก็กลายเป็นหนึ่งชั่วโมง จากหนึ่งชั่วโมงก็กลายเป็นสอง คุณตาคุณยายถูกคะยั้นคะยอให้อยู่ลากยาวจนมีปาร์ตี้น้ำชาตอนเที่ยงคืน ผมชักเป็นห่วงสุขภาพ จนต้องออกปากบอกหมดเวลาสนุก พาท่านทั้งสองนั่งรถออกไปส่งถึงโรงแรม คุยกับแฟรงค์กี้นิดหน่อย ก็รีบขอตัวแยกกลับบ้าน พอกลับมาถึงก็เจอคนนั่งสัปหงกรอที่โซฟาในห้องโถงรับรอง
ระหว่างที่ทุกคนคุยสนุก ก็มีเทมปุระกับคุณป้าที่ชิงหลับไปตั้งแต่สี่ทุ่มครึ่ง ผมมองหาหญิงสาวตัวเล็ก แต่ไม่เห็นแม้แต่เงา คิดว่าพี่ชายคนรองของตนคงจะจัดการพาคุณป้าไปนอนเรียบร้อยแล้ว คงเหลือแต่เด็กที่ดื้อขอนั่งรอ ขยับเข้าไปใกล้จับลงใต้ตาแดง ร่องรอยร้องไห้ครั้งใหม่ สันนิษฐานได้ว่าคงตื่นกลางคันแล้วหาผมไม่เจอ
รีบแล้วแต่ก็ไม่ทัน...
พ่อบ้านที่ยืนเฝ้าโค้งตัวรายงาน
"คุณหนูเทมร้องไห้หาคุณหนูดิมิทรีน่ะครับ บอกจะรอท่าเดียว ไม่ให้คนอื่นรอด้วยเพราะกลัวรบกวน นี่ก็เพิ่งผล็อยหลับไปครับ"
"ทราบแล้วครับ วันนี้รบกวนจนถึงดึก ขอบคุณทุกคนมากนะครับ เมอร์รี่คริสต์มาสครับ"
"เมอร์รี่คริสต์มาสครับ"
ผมก้มลงช้อนตัวอีกคนมาไว้ในอ้อมแขน
"ให้พวกผมช่วยไหมครับคุณหนู"
เสียงของหัวหน้าผู้ดูแลประจำบ้านถามอย่างเป็นห่วง ถ้ามองจากภายนอกผมเตี้ยกว่าเทมก็จริง แต่ก็ไม่ได้เยอะมาก แค่เพียงไม่กี่เซน อีกทั้งน้ำหนักผมหนักกว่าเขาเสียอีก กล้ามเนื้อที่ถูกฝึนฝนทุกวันเผื่อเกิดเหตุอะไรจะได้ปกป้องอีกฝ่ายได้นั้นก็แข็งแกร่ง และแข็งแรงพอเผื่อในกรณีฉุกเฉินต้องอุ้มคนขี้เซาที่นอนตรงเวลาเข้าไปด้วย เพราะงั้นจึงไม่ใช่ปัญหา แม้ท่าทางทุลักทุเลเล็กน้อย ทว่ามั่นคง
"ไม่เป็นไรครับ ทุกคนไปพักผ่อนเถอะ"
"ถ้าอย่างนั้น...ราตรีสวัสด์ครับ"
ผมพยักหน้าตอบรับ
เดินไปได้ถึงหน้าประตูลิฟต์ แสงไฟสว่างผิดจากในห้องโถงที่ถูกปิดจะได้ไม่กวนคนนอน ก็ปลุกสติคนหลับ เทมปุระสะลึมสะลือ ลืมตาสีน้ำตาลใสเชื่อมมอง พอเห็นผมก็เริ่มเป่าปี่ งอแงฟ้องใส่ทันที "ฮึก เทม เทม เทม ตื่นมา ตื่นมาแล้วหาหมูหย็องไม่เจอครับ คุณพ่อบ้าน คุณพ่อบ้านบอกว่าหมูหย็องไปส่งคุณตากับคุณยายที่โรงแรม เทม เทมจะไปหาด้วย แต่คุณแม่ คุณปะป๊าคุณหม่าม้า กับคุณพ่อบ้านไม่ให้เทมไปครับ"
"ถ้าเทมไปหาหมู เราก็สวนกันสิครับที่รัก หมูไปแค่แป๊บเดียวเท่านั้นเอง"
"ไม่ ไม่ ไม่แป๊บ ไม่แป๊บๆๆๆ ไม่แป๊บๆๆ เดียวนะครับ เทมรอตั้งหลายสิบ หลายสิบนาที"
"ขอโทษนะครับ ความผิดหมูเอง คิดว่าจะกลับมาทันที่รักตื่น...คราวหน้าหมูจะปลุกไปด้วยกันนะ ไม่โกรธกันนะครับ?"
"สัญญาๆๆๆ นะครับ? ไม่ทิ้งๆๆ ไม่ทิ้งเทมนะครับ?"
"ด้วยเกียรติของชาโรนอฟครับ...ก้มหน้ามาสิครับ หมูซับน้ำตาให้นะ"
คนตาแดงคล้องคอผมแล้วโน้มตัวลงมาใกล้ ใบหน้าใกล้ชิดสะดวกให้เช็ดหน้าเปื้อนหยาดหยดด้วยปลายลิ้นร้อน แลบลิ้นเลียน้ำตา ความเค็มปร่าที่ลิ้นเนิ่นนาน กว่าเขาจะหยุด
"หมูจะเป็นโรคไตเพราะคนขี้แงแล้วนะครับ วันนี้เทมร้องไห้ไปสองรอบจนหมูปวดใจไปหมดแล้วนะรู้ไหมคนดี" บริการเสริมหลังซับน้ำตา คือใช้จมูกนวดแก้มนุ่ม หอมแก้มคนถูกอุ้มไปหลายฟอด ลงโทษคนใจร้ายต่อหัวใจให้สาสม คนใจร้ายเอียงซ้ายเอียงขวาใหลงโทษแต่โดยดี
"เทม เทมขอโทษครับ เทม เทมไม่เห็นหมูหย็องแล้วเทมเศร้าๆๆๆ นี่ครับ เทม เทม เทมจะไม่ให้หมูหย็องไม่สบายๆๆๆ นะครับ ไม่ร้องๆๆ นะครับ" คนไม่ร้องสูดจมูกฟุดฟิด "เทม เทมหนักๆๆๆ นะครับ หมูหย็องปล่อยเทมลงเดินเอง เดินเองก็ได้ครับ"
ผมแกล้งทำหน้าตกใจ แต่ไม่ได้ปล่อยเขาลง "เทมหนักมากกกกกเลยครับ"
เขาตกใจตามไปด้วย "เทม เทม เทมหนักขนาดนั้นเลยเหรอครับ!?"
"หึหึหึ เพราะวันนี้คนเก่งทานขนมเยอะไปแน่ๆ เลยครับ"
"ก็ ก็ ก็ ก็ ขนมอร่อยนี่ครับ แต่ แต่ว่า แต่ว่าเทมทานไปนิดเดียวเองนะครับ" ทำนิ้วนิดเดียวได้กว้างมากครับ
ยิ้มมองเขาเงียบๆ เด็กชายคอตก เอ่ยรับเสียงอ่อย "เทม เทม ทานเยอะแยะๆๆๆ เลยครับ เลยหนักๆๆๆ"
"ไม่เป็นไรครับ หนักกว่านี้หมูก็อุ้มได้ อีกอย่าง วันนี้บริการพิเศษสำหรับคนเก่ง ...เทมพยายามได้ดีมากครับ"
พยายามเข้ากับคุณตาคุณยายได้ดีมาก พยายามเพื่อผมได้ดีมาก
"เทมอยากให้คุณตาคุณยายชอบเทมครับ จะได้ไม่พาหมูหย็องไปไหน ให้อยู่กับเทมนานๆๆๆ นานแบบตลอดไปเลยครับ"
"แต่รู้ใช่ไหมครับ อะไรที่ไม่ไหวจริงๆ ก็ไม่ต้องฝืน"
"เทม เทมไม่ฝืนเยอะแยะๆๆๆ เกินไปครับ"
กดจูบหน้าผากใสแทนคำชม
"อาบน้ำนอนกันนะครับคืนนี้ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"
"เทม เทมขอลองยกหมูหย็องดูมั่งได้ไหมครับ?" ตาแป๋วอ้อนวอน
ผมหัวเราะคนอยากลองอุ้มกลับคืนบ้าง "ไปอุ้มในห้องน้ำนะครับ"
"ทำไม ทำไม ทำไมต้องในห้องน้ำเหรอครับหมูหย็องครับ?"
ทำหน้าเจ้าเล่ห์ ยิ้มหวานหลอกล่อ
"ไม่บอกครับ ต้องลองไปอุ้มเองถึงจะรู้"end 54 .
twitter #เพื่อนผู้ปกครอง