หัวข้อ: Setting Sun ☀ อาณาจักรพระอาทิตย์ : ประกาศร่วมเล่ม หน้า 1 (5 March 19)

[Ginny Jinny]

ลุงใครเขาร้องเพลงชาติกล่อมเด็กกัน 

[Gugii]

ทำไมเราคิดว่าพี่ซัน คล้ายซันนี่เลย กวนเหมืิอนกัน
เมื่ิอไหร่ ตองถึงจะรู้ว่าพี่ซันฝากเยว่เลี้ยงนะ
ต่อไปจะมีตอนที่เจ้าจันทร์สามขวบแล้วตองจะฆ่าตัวตายใช่ไหม
ต้องเตรียมใจรับความเศร้าอีกแล้ว

[labelle]

แงงง ติดตามมาหลายเรื่อง
จะย้ายไปตรงไหน ก็เอิ้นบอกกันด้วยนะคะ

ค่ะ ซันต้องให้ซิวซีดูแลในเวลานี้น่ะถูกแล้ว
แล้วดูสิ เอ็นดูเจ้าจันทร์หนักมากน่ะ ขนซื้อเสื้อผ้าให้
แต่เพลงกล่อมนอน ไปหามาใหม่นะซัน ไม่รอด

ตองดีขึ้น เราก็ดีใจ หลุมดำกลับมาเติมเต็มให้แล้ว
แถมยังมีเจ้าจันทร์ให้ต้องคอยดูแล แบบนี้จะอยากไปไหนอีก

เจิ้นเอ้ยย โตเกินวัย ซึมซับแต่ละอย่างเร็วมาก
ได้ซันไปเยอะมากด้วย ตลกซัน

[punthipha]

พอได้อุ้มลูกกันติชากลายเป็นผู้ใหญ่เลย คิดคิดคิด

[ดาวโจร500]

เอ็นดูพี่ซัน ชอบบบบ ทำไมน่ารัก555555

[Jiraapp]

ลุงซันของหลานจั๋นน่ารักที่สุดในโลก

[bambooiihallo]

Chapter 31 Little Moon

ปัญหาชีวิตของผมคลี่คลายไปทีละอย่าง ตอนนี้ผมมีความสุขกับการเลี้ยงลูกมาก แต่เรื่องที่ผมกังวลคงจะเป็นเรื่องของพี่ซัน พี่ซันไม่มาหาผมเข้าเดือนที่สามแล้ว เขาไม่ได้บอกรายละเอียดชัดเจนนักแต่ผมรู้ว่าเขามีภาระที่ต้องรับผิดชอบอยู่ที่จีน

ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงบินตามไปหาแล้ว ไปอยู่ใกล้ๆ แต่ตอนนี้ผมทำไม่ได้ ผมห่วงลูก...เจ้าจันทร์เป็นเด็กบอบบาง เขาป่วยบ่อยจนผมกังวลไปหมด พออยู่กับเขามาสักพักทำให้ผมค้นพบว่าเขาแพ้อะไรหลายอย่าง แต่เขายังเด็กเกินกว่าจะบอกผมว่าตัวเองเป็นอะไร ผมเลยต้องพยายามสังเกตว่าลูกกินนั่นกินนี่เข้าไปแล้วมีอาการยังไงบ้าง

ผมไม่คิดว่าตัวเองจะเดินมาถึงจุดนี้...จุดที่ผมห่วงคนอื่นมากกว่าพี่ซัน

ผมมีคนที่รักมากกว่าพระอาทิตย์...ผมรักพระจันทร์

ในเวลาแค่ไม่กี่เดือน ไม่ได้เทียบเท่ากับที่ผมรักพี่ซันมาหลายปี รักทั้งๆ ที่พระจันทร์ดวงน้อยไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากอ้อแอ้ๆ แล้วก็พ่นน้ำลาย

คิดแล้วก็ขำ...พี่ซันรู้จะโกรธไหมนะ?



ผมชักไม่อยากกลับไปเรียนเพราะว่าห่วงลูก แต่พี่จินบอกว่าพี่จินจะดูให้เอง แล้วคุณพ่อมือใหม่ของผมก็ไม่ร่วมกิจการอะไรของมหาวิทยาลัยเลยเพราะต้องรีบกลับมาดูลูก

เจ้าจันทร์ติดอุ้ม พอวางก็งอแง ทั้งพี่จินทั้งแม่บ้านต้องช่วยกันอุ้ม แต่เป็นเด็กอารมณ์ดี กระต่ายยางตัวเล็กๆ หลายสิบตัวที่พี่ซันซื้อให้ถูกคว้าเข้าปากหมด โดยเฉพาะตรงหู เหงือกแดงๆ คงจะคัน

“แอ้ะ อุ๊”

ผมหัวเราะออกมาเมื่อลูกทำหน้าประหลาดใจที่เจอปั้นชา ผมไม่อยากให้ลูกเล่นกับปั้นชาเพราะมันเป็นตุ๊กตาขน เดี๋ยวมีพวกฝุ่นติดขนไปเข้าหน้าเข้าตาลูก เลยแค่อุ้มมาให้ดูเฉยๆ

“อันนี้ปั้นชา ของลุงซัน”

เจ้าตัวทำหน้าสงสัยเอียงคอแล้วก็หาววอด เด็กทารกนอนเยอะมาก แต่ผมว่าดีแล้วผมจะได้นอนพักบ้าง

ถึงทุกอย่างจะผิดพลาดไม่ได้ตั้งใจ แต่ผมรักลูกจริงๆ พระจันทร์ดวงน้อยที่ฟันยังไม่ขึ้นสักซี่ มีแค่ตาแป๋วๆ กับเสียงอ้อแอ้ก็ทำผมใจง่ายไปแล้ว

“ร้ายแต่เด็ก โตมาทำให้พ่อปวดหัวแน่เลยใช่ไหม หื้ม?”

การเป็นพ่อคนทำให้ผมวาดภาพอนาคตลูกไปไกลมาก เจ้าจันทร์จะต้องเรียนจบปริญญา จะต้องมีงานดีๆ ทำ อาจจะอยากทำงานธนาคารเหมือนเจิ้นก็ได้ ลูกผมในอนาคตคงได้เป็นผู้จัดการธนาคารสักสาขา หรืออยู่ฝ่ายสินเชื่อ?

เจ้าจันทร์อาจจะได้มีแฟนน่ารักสักคน แล้วก็มีลูกสองสามคน ผมก็กลายเป็นคุณตา ในวันหยุดเจ้าจันทร์ก็ต้องพาลูกมาเยี่ยมผม

“จันทร์ต้องมีครอบครัวที่อบอุ่นนะลูก หนูเกิดจากความรักของพ่อ ของลุง ของหลายๆ คน”



ผมเริ่มคุยกับพี่จินเรื่องย้ายออกจากเยว่ เปลี่ยนนามสกุล แล้วก็อยากให้เจิ้นเปลี่ยนไปเรียกอาตอง เหมือนที่เรียกผู้บริหารคนอื่นๆ ผมอยากจะย้ายไปเซี่ยงไฮ้ พี่ซันก็เปรยๆ เรื่องนี้มาแล้ว เขาไม่ได้เร่งรัดอะไร แต่ถ้าผมยังอยู่ไทยเราคงไม่ได้อยู่ด้วยกันสักที

พี่จินตกใจแต่พอผมอธิบายความหนักใจของผมพี่จินก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่จับมือผมไว้แล้วบอกว่าผมเป็นน้องพี่จินเสมอนะ ผมโชคดีมากที่ได้มีพี่สาวอย่างพี่จิน

“แต่เจ้าจันทร์พี่ไม่ให้เปลี่ยนนามสกุลนะ ให้เขาเป็นศศิมณฑล เยว่ต่อไปนี่แหละ จะได้วางใจว่าตองจะไม่หนีพี่ไปไกล ไปอยู่เซี่ยงไฮ้ก็ได้แต่ต้องกลับมาหาพี่บ่อยๆ”

“ผมต้องกลับมาหาพี่จินอยู่แล้ว”

พี่ซันยังคงมาไทยไม่ได้ แต่เขาส่งชิวซีมารับผม แล้วพอรู้ว่าชิวซีมาถึงแล้วก็รีบโทรมาบอกว่าห้ามคุยกับชิวซีเยอะนะ เขาพาลอ่ะ แต่ก็ชิวซีนี่แหละที่เป็นคนที่พี่ซันไว้ใจที่สุด

การไปเซี่ยงไฮ้ของผมคือผมต้องทำเรื่องย้ายหน่วยกิตไปเรียนต่อที่นู่นด้วย แล้วก็เตรียมพวกเอกสารต่างๆ จากโรงพยาบาลของไทยเพื่อให้หมอที่เซี่ยงไฮ้ดูแลเจ้าจันทร์ต่อ

“จะได้ไปเจอลุงซันแล้วนะ จันทร์จำลุงซันได้ไหม? คนที่ร้องเพลงชาติให้ฟังบ่อยๆ ไงครับ”

ถึงพี่ซันจะไม่ได้มา แต่เวลาคุยโทรศัพท์กันนอกจากคุยกับผมแล้วที่ตลกคือพี่ซันดึงดันจะคุยกับเจ้าจันทร์ แต่เจ้าตัวเล็กทำเสียงได้แค่อ้อแอ้ๆ แล้วก็พ่นน้ำลาย มีแต่พี่ซันคุยอะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมด ฟังไม่รู้เรื่องเลย

แต่เจ้าจันทร์น่าจะชอบเสียงพี่ซัน ลูกดูทำหน้าสงสัยเวลาได้ยินเสียงจากโทรศัพท์ เสียงพี่ซันค่อนข้างทุ้มต่างจากเสียงของผมที่ติดจะสูงและแหบสักหน่อย แล้วพี่ซันก็ยังคงร้องเพลงชาติจีนให้เจ้าตัวเล็กฟังทุกครั้งที่คุยโทรศัพท์กัน ยิ่งฟังก็ยิ่งหัวเราะโชว์เหงือกแดงแจ๋

ชอบจังเลยนะศศิมณฑล...ทีพ่อร้องเพลงช้างดันพ่นน้ำลายใส่

“หัดให้ลูกร้องเพลงชาติจีนไว้สิตอง เวลาเจอตำรวจเซี่ยงไฮ้เรียกให้ร้องเพลงชาติ ตำรวจจะได้ไม่คิดว่าเป็นต่างด้าวไง”



เซี่ยงไฮ้ยังคงเหมือนเดิม แต่ผมรู้สึกว่าบ้านเราก็มีบางอย่างก็เปลี่ยนไป อาจจะเพราะเป็นบ้านที่สร้างขึ้นมาใหม่แทนที่หลังเดิมที่ไฟไหม้ไปแล้ว

ห้องกระจกที่เต็มไปด้วยหมอนไว้ให้ผมกับพี่ซันนอนฟังเพลงผีผา ถูกปรับเปลี่ยนเป็นห้องเด็กอ่อนที่เต็มไปด้วยตุ๊กตากระต่ายทำจากยาง

“เห็นว่าลูกแพ้ฝุ่น พวกขนตุ๊กตามันติดฝุ่น พี่เลยให้ทำเป็นยางให้หมด ไว้เผื่อเอาเข้าปากด้วย”

ของที่พี่ซันเลือกไว้ให้ล้วนเป็นของคุณภาพดีมากตามประสาพี่ซันที่ต้องเลือกอะไรที่ดีที่สุด เขาปลื้มมากตอนที่มารับผมกับลูกที่สนามบิน เพราะเจ้าจันทร์ถูกจับใส่ชุดที่เขาเลือกให้ทั้งตัว ทั้งหมวกที่ปิดมาถึงหู ชุดเด็ก ถุงมือ ถุงเท้า แล้วยังผ้าคลุมกันหนาวสำหรับทารก...แน่นอนว่าเป็นคอลเล็คชั่นกระต่ายทั้งหมด

เซี่ยงไฮ้อากาศเย็นกว่าที่ไทย พี่ซันเลยเตรียมทุกอย่างสำหรับลูกให้ชิวซีถือมาที่ไทยด้วย เจ้าตัวเล็กเลยหลับสบายอยู่บนเครื่องบิน แต่ไม่ตลอดหรอก

แรงดันอากาศช่วงเครื่องขึ้นเครื่องลงขนาดผู้ใหญ่ยังหูอื้อ เจ้าจันทร์ก็ร้องไห้จนผมทรมานไปหมด เด็กเล็กเขาไม่ได้อดทนได้ดีเท่าผู้ใหญ่ ผมทำได้แค่กอดลูกไว้จนกระทั่งเครื่องลง

แต่เจ้าจันทร์เป็นเด็กอารมณ์ดี พอถูกจับวางบนรถเข็นที่มีทั้งตุ๊กตากระต่าย โมบายกระต่ายที่กดเปิดเพลงได้ก็อารมณ์ดี ยอมกินนมขวดไม่งอแงอีก

การเดินทางหลายชั่วโมงทำให้ลูกเหนื่อย มาถึงบ้านก็นอนหลับสนิทในดงกระต่ายที่พี่ซันเตรียมไว้ ส่วนผมก็มานั่งเล่นกับพี่ซันที่ข้างบ่อปลา

สายลมเย็นๆ กับกลีบดอกอวี้หลานที่ปลิวไปตามลมทำให้ผมนึกถึงวันแรกๆ ที่เราเจอกัน ผมเคยเอาตัวเองไปเปรียบกับดอกอวี้หลานที่เบ่งบานในระยะเวลาแสนสั้นแล้วร่วงโรยจากไป

ผมไม่กังวลอีกแล้วเรื่องสถานะของตัวเอง ขนาดผมผิดพลาดจนมีลูกพี่ซันก็ยังรัก ต่อไปนี้ผมต้องใช้ชีวิตให้ดีตอบแทนความรักมหาศาลของเขา

“พี่ซันพักผ่อนบ้างหรือเปล่า อวิ๋นเป็นห่วง”

เขาดูอ่อนล้า และเคร่งเครียด ผมไม่ถามว่าเขารับมือกับอะไรอยู่ มันไม่ใช่หน้าที่ของผม...ในฐานะคนข้างหลังผมควรทำให้เขาสบายใจ ให้บ้านเป็นบ้านทุกครั้งที่เขากลับมา

“งานยุ่ง...อวิ๋นต่างหากเลี้ยงลูกคนเดียวเหนื่อยไหม? เจ้าลูกกระต่ายโตขึ้นตั้งเยอะ”

“เหนื่อยครับ แต่มีความสุขมากเลย...อยากให้ลูกโตมามีความสุขเยอะๆ”

“เจ้าจันทร์ต้องมีความสุขอยู่แล้ว เขาโตมาด้วยความรัก...ทั้งจากอวิ๋น ทั้งจากพี่ จากทุกคนที่นี่ เชื่อพี่สิแม้แต่ปลาทั้งบ่อก็รักเจ้าจันทร์”

“พี่ซันรู้ใจปลาได้ยังไงครับ?”

“ลองพาลูกมาอยู่ใกล้ๆ บ่อสิ พี่ว่าปลาอาจจะแยกไม่ออกด้วยซ้ำว่านั่นคนหรือปลาคาร์ฟ อาจจะคิดว่าพวกเดียวกัน พวกปลามันคงมีสัญชาตญาณรักพวกพ้องอยู่นะอวิ๋น”

“ตกลงลูกอวิ๋นเป็นลูกปลาคาร์ฟหรอครับ?”

“ยกตัวอย่างน่ะ เปรียบเปรยเฉยๆ”

ผมได้ยินจากชิวซีแล้วเหอะ ว่าตอนพี่ซันอุ้มลูกครั้งแรก พี่ซันบอกว่าเจ้าจันทร์เหมือนปลาคาร์ฟในบ่อเขา แต่กลัวผมน้อยใจเลยเปลี่ยนมาเป็นลูกกระต่าย...หึงทั้งปลาทั้งกระต่ายจะได้ไหมเนี่ย?



ชุดครอบครัวของเราที่ประกอบด้วย พ่อ ลุง หลานของพี่ซันมันมีหลายชุดเพิ่มเติมไปจากเดิม เช่น ชุดนอนลายกระต่าย ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเจ้าหูยาวถึงได้มีอำนาจมากขนาดนี้จนผมต้องมาใส่ชุดกระต่ายไปด้วย

แต่พี่ซันมีความสุขมากขนาดให้ชิวซีมาถ่ายรูปเราสามคนไว้เยอะๆ เจ้าจันทร์ยังไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำพอโดนอุ้มไปอุ้มมาก็หัวเราะคิกคัก

“เสี่ยวเยว่กลายเป็นเกี๊ยวไปแล้ว”

อากาศหนาวเย็นทำให้ผมต้องห่อลูกไว้ด้วยผ้าห่มหนาๆ จนพี่ซันเอ่ยว่าเหมือนเกี๊ยวเด็ก

“เอาไปจิ้มน้ำจิ้มแล้วกินกันเลยดีไหม? เนอะ อยากโดนกินใช่ไหม?”

แล้วเกี๊ยวที่กำลังจะโดนกินก็หัวเราะโชว์เหงือแดงแจ๋

“เดี๋ยวลุงซันเอาหัวหนูจิ้มซีอิ๊วแล้วเข้าปากกัดเลย”

ผมล่ะไม่เข้าใจบทสนทนาของลูกตัวเองกับพี่ซันจริงๆ นะ เวลาเล่นด้วยกันพี่ซันก็ชอบชวนคุยแต่เรื่องแปลกๆ อย่างเช่นโตอีกหน่อยจะพาไปดำน้ำในบ่อปลา แล้วลูกก็หัวเราะเหมือนฟังรู้เรื่อง ไหนจะวิธียึดอำนาจให้เป็นหัวหน้าปลาคาร์ฟ หรือจะตำนานปลาคาร์ฟพิชิตโลกที่พี่ซันเอามาจากไหนไม่รู้มาเล่าให้ลูกฟังก่อนนอน

แล้วเทรนด์ปลาคาร์ฟก็หมดไปกลายเป็นผมถูกเล่าว่าเป็นหัวหน้ากองกำลังเท้าปุย ส่วนลูกผมก็เป็นลูกน้อง เราจะต้องยกทัพที่มีกันสองคนไปรบชิงสวนแคร์รอตที่มีปิศาจชิวซีขโมยไป แถมยังบอกลูกเวลาอุ้มผ่านชิวซีว่าอย่าไปยุ่งกับคนนี้นะ ถ้าเจอให้พ่นน้ำลายใส่ไปเลย

ลูกผมจะซกมกก็เพราะพี่ซันนี่แหละ มีอย่างที่ไหนไปสอนลูกพ่นน้ำลายใส่คนอื่น

เอาเป็นว่าสารพัดเรื่องของเขาที่ไม่จริงสักอย่างทำให้เจ้าจันทร์อารมณ์ดี ผมเลยว่างขอพวกบัญชีร้านชามาดูอีกครั้ง ช่วงที่ผมห่างหายไปร้านชาเราไม่ได้กำไรลดลง แค่ไม่เพิ่มขึ้นในสองสามปีนี้เพราะไม่มีโปรโมชั่นอะไรเป็นพิเศษ



เข้าสู่อาทิตย์ที่สองที่เซี่ยงไฮ้เจ้าจันทร์ก็ป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาล ลูกแพ้อากาศที่นี่นั่นคือคำอธิบายของหมอ อากาศที่เซี่ยงไฮ้เย็น ลมก็แรง แม้พี่ซันติดฮีตเตอร์มันก็ไม่ได้ทำให้ลูกปรับตัวได้

เจ้าจันทร์ร้องไห้เพราะป่วยจนผมน้ำตาซึม ลูกกินอะไรแทบไม่ได้อยู่แล้ว ยังต้องมาแพ้อากาศอีก แม้แต่พี่ซันก็กังวลไปด้วย เราคุยกันว่าลองดูจนถึงช่วงหน้าร้อนก่อน เผื่ออะไรๆ จะดีขึ้น

แต่เจ้าจันทร์ก็ป่วยๆ หายๆ จนผมไม่มีกระจิตกระใจจะทำอย่างอื่นเลย เข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาลจนผมป่วยตามไปอีกคน

ปัญหาของชีวิตคู่ของเราเริ่มขึ้นในที่สุด



ผมคิดว่าทุกคู่ก็คงมีปัญหาของแต่ละคู่เหมือนกันหมด พี่ซันเริ่มไม่มีเวลา เขาต้องไปทำงานครั้งละนานๆ ทิ้งผมไว้กับพี่เลี้ยงเด็กและลูก แต่ลูกก็ป่วยบ่อย ผมก็ป่วยตามมันเลยกลายเป็นผมเริ่มน้อยใจ

อยู่กับพี่ซันมาหลายปี หลายครั้งที่เขาหายไปทำงานผมก็ไม่เคยมีปัญหา แต่พอผมต้องเลี้ยงลูกคนเดียว พี่เลี้ยงก็ใช่ว่าจะอยู่ตลอด ผมก็เริ่มน้อยใจอะไรก็ไม่รู้

พยายามคิดว่ามันเพราะผมเองก็ยังไม่ได้หายจากโรคซึมเศร้า มันเลยมีช่วงที่ทำให้ผมดาวน์มากที่ลูกร้องไห้ตอนกลางคืน แล้วที่บ้านก็ไม่มีใครอยู่ ผมก็ทำได้แค่ร้องไห้ตามลูก

มันก็แค่...แค่อยากให้พี่ซันอยู่กับผม การรับมือกับลูกคนเดียวในช่วงที่ลูกงอแงและไม่สบายมันทำให้หมดพลังไปเยอะ ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่จินถึงต้องเลิกทำงานมาเลี้ยงลูก ทำไมแม่บ้านทุกคนถึงหัวฟู หน้ามันไปหมด

ผมไม่มีเวลาของตัวเองเลย ตอนเช้าไปเรียน ตอนเย็นก็ต้องรีบกลับมาดูลูก แล้วเจ้าจันทร์ก็ดูจะไม่ชอบพี่เลี้ยงตัวเองแต่ลูกติดอุ้ม พอกลับมาก็แทบไม่ต้องทำอะไรแล้วนอกจากอุ้มลูก

ผมอยากจะบอกพี่ซันว่าผมเหนื่อย แต่พอพี่ซันกลับมาด้วยท่าทางอ่อนล้าทำให้ผมต้องเก็บไว้กับตัวเอง เขาเหนื่อยมากกับเรื่องข้างนอก ผมก็ไม่อยากให้เขาเหนื่อยกับเรื่องในบ้านอีก

แต่ผม...ผมเองก็ชักจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

มันกลายเป็นว่าผมมีความคิดว่าอยากกลับไทย คุณเคยดูละครที่สามีภรรยาทะเลาะกันแล้วภรรยาหอบลูกกลับบ้านตัวเองไหม ผมอยากจะทำแบบนั้นจริงๆ

มันสับสนไปหมดเพราะพี่ซันก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ผมก็แค่...อึดอัดไปหมด อึดอัดจนไม่รู้ว่าจะต้องหาทางแก้ปัญหานี้ยังไง ผมคิดถึงพี่จิน คิดถึงแม่บ้านสองสามคนที่ช่วยผมเลี้ยงลูก

ผมเคยชอบชีวิตโดดเดี่ยวอยู่ในกรงของพี่ซัน อยู่บนยอดอาณาจักรพระอาทิตย์ของเขา เคยพอใจที่ตัวเองเป็นที่หนึ่ง ต่อให้เขาขังผมไว้ทั้งชีวิตถ้าเขาจะมีแค่ผมคนเดียว...ผมก็รับได้

แต่เงื่อนไขตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว...ผมอึดอัดกับการที่ต้องอยู่ที่นี่ เพราะผมไม่ได้รักพี่พระอาทิตย์แค่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว ผมมีพระจันทร์บอบบางที่ต้องโอบอุ้ม ชีวิตไร้อิสระที่นี่ทำให้ผมห่วงลูก

มันยาก...ยากขึ้นทุกที...

ด้วยวัฒนธรรม ด้วยภาษา ด้วยสภาพแวดล้อม...ผมยิ่งเครียดและรู้สึกว่าชีวิตที่ต้องระวังอยู่ตลอดเวลามันไม่เหมาะกับการเลี้ยงดูพระจันทร์ของผมเลย

ที่มันยากขนาดนี้เพราะผมไม่มีคนคุยด้วย ปัญหาต่างๆ ไม่ว่าจะเรื่องลูก เรื่องเรียนของผมเองด้วย...ไม่รู้จะคุยกับใครเพราะพี่ซันไม่อยู่ ผมอยากจะโทษเขาทั้งหมดแต่ผมก็ทำไม่ได้ เพราะผมรักพี่ซัน

ผมทำได้แค่พยายามฝืนยิ้มเวลาเขากลับมา เรากอดกัน นอนกอดกัน กินข้าวด้วยกัน มีบ้างที่พี่ซันหลุดพูดออกมาเรื่องงาน ตั้งแต่อำนาจในจีนเปลี่ยนมือ เขาเองก็ได้รับผลกระทบหลายอย่าง

“พี่โดนไล่ไปอยู่ทะเลทรายมาสองปี...พี่ไม่กล้าบอกอวิ๋นว่าพี่ยังอยู่ กลัวอวิ๋นตามมา...ทะเลทรายมันลำบากมาก พี่เกือบตายที่นั่น”

คำพูดของพี่ซัน...มืออุ่นที่เลื่อนมากุมมือผมทำให้ผมร้องไห้ เขาดึงผมไปนั่งตักปลอบประโลมผมที่ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร

ผมเสียใจที่ไม่ได้อยู่เคียงข้างในวันที่เขาลำบาก

ผมเสียใจที่ตัวเองใช้ชีวิตไร้ค่าในวันที่เขาพยายามจะมีชีวิตรอดกลับมาหาผม

ผมเสียใจที่ตอนนี้ผมรู้สึกอยากจะอยู่ที่นี่น้อยลงไปทุกที ทั้งๆ ที่พี่ซันพยายามตั้งมากมายเพื่อให้เรากลับมาอยู่ด้วยกัน

ความขัดแย้งในตัวผมทำให้ผมอึดอัดไปหมด ผมยังคงต้องพบจิตแพทย์ ชิวซีจัดกาเรื่องการเปลี่ยนจิตแพทย์ของผมจากที่ไทยมาที่นี้

คุณหมอแนะนำให้คุยกับพี่ซัน ให้ช่วยกันแก้ปัญหา แต่ผมทำไม่ได้ พี่ซันมีปัญหามากพออยู่แล้ว ถ้าผมคิดว่าตัวเองแบกปัญหาอยู่คนเดียวแล้วเอาเรื่องกังวลไปใส่หัวเขาอีกมันก็เป็นการเอาเปรียบ พี่ซันเองก็ยังมีอาการวิตกกังวลที่ยังรักษาไม่หาย เราต่างป่วยกันทั้งคู่

แค่เรื่องงานพี่ซันก็กังวลจนเขาเครียดผมหงอกไปทั้งหัวแล้วจนผมนึกว่าผัวตัวเองอายุห้าสิบ แล้วความเครียดของผมก็ทำให้ลูกได้รับผลกระทบ เขาร้องไห้หนักกว่าทุกครั้งจนผมต้องรีบไปโรงพยาบาล

จิตแพทย์เด็กบอกว่าลูกมีอาการเครียดเพราะสภาพแวดล้อมที่เคร่งเครียด อาจจะมาจากพ่อแม่ ซึ่งมันเป็นเพราะผมเอง ผมอยู่กับลูกมากที่สุด ความกังวลของผมคงแสดงออกมาในรูปแบบต่างๆ แต่ผมไม่รู้ตัว แล้วกลายเป็นว่าลูกเครียด

“เด็กๆ เขารับรู้ได้ครับ แค่เขายังพูดไม่ได้เท่านั้นเอง”



อีกเรื่องที่ผมยังไม่กล้าบอกพี่ซันคือเจ้าจันทร์พัฒนาการช้า ตอนแรกผมไม่รู้เพราะไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน ตอนช่วยพี่จินเลี้ยงเจิ้นผมก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรนัก แต่พอต้องไปหาหมอบ่อยๆ หมอเขาก็บอกมาแบบนี้

เจ้าจันทร์ปกติทุกอย่าง แค่ช้า... แล้วผมก็กลับบ้านมาร้องไห้คนเดียว

พี่ซันเอ่ยปากหลายครั้งว่าจะยกอาณาจักรพระอาทิตย์ให้เจ้าจันทร์ อยากให้ลูกเป็นผู้นำ จะสร้างนั่นสร้างนี่ไว้ให้ เอาให้ดีกว่าเยว่ ผมรู้ว่าพี่ซันไม่ได้จะเปรียบเทียบอะไรกับเยว่หรอก เขาก็แค่เข้าใจว่าผมออกมาจากเยว่แล้ว มันก็ไม่เหลืออะไรที่เป็นของผมกับลูก

เขาใจกว้างจะยกอาณาจักรตัวเองให้...แต่ถ้าเขารู้ว่าเจ้าจันทร์ไม่เหมือนเด็กคนอื่น? ผมไม่รู้ว่าเจ้าจันทร์จะช้ากว่าคนอื่นขนาดไหน แต่ถ้าลูกเข้าโรงเรียนเมื่อไหร่...คนพัฒนาการช้าจะไปเรียนสู้เด็กปกติได้ยังไง ถึงเวลานั้นลูกก็จะโดนตั้งคำถาม พี่ซันอาจจะรับได้ แต่คนของพี่ซันอีกล่ะ?

อาณาจักรพระอาทิตย์ผลประกอบการสูงขึ้นทุกวัน แล้วถ้าการมีอยู่ของเจ้าจันทร์ถูกมองว่าเป็นจักรพรรดิพระอาทิตย์คนต่อไป...ปัญหาที่จะตามมาทำให้ผมหวาดกลัว

ยังไม่ได้คาดหวังอะไรกับอนาคตของลูกขนาดนั้น แต่ในฐานะพ่อผมก็อยากให้ลูกเป็นคนเก่ง คนที่จะอยู่ในสังคมได้แม้ในวันที่ผมไม่อยู่แล้ว

ถ้าเจ้าจันทร์ไม่มีใคร...ถ้าเขาไม่ทันคนอื่น...คนอ่อนแอก็ย่อมถูกเอาเปรียบ ผม...ผมไม่อยากให้ลูกเป็นแบบนั้น สังคมภายนอกมันโหดร้าย คนอื่นเขาไม่ได้รักลูกผมเหมือนที่ผมรัก

“จันทร์...พ่อขอโทษนะลูก”

ผมนั่งมองลูกมาค่อนคืน จับเท้าเล็กที่โผล่พ้นผ้าห่มขึ้นมาจูบ ผมรู้ว่าเจ้าจันทร์ได้รับผลกระทบจากความไม่พร้อมของผมและลูกปลา เรื่องนี้ผมจะจำจนวันตาย...ความไร้สติของผมส่งผลกระทบมหาศาลโดยเฉพาะมันกระทบกับชีวิตน้อยๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย...จะผิดอย่างเดียวก็แค่เกิดมาเป็นลูกผม ถ้าเขาเป็นลูกคนอื่นอาจจะดีกว่านี้ก็ได้

“พ่อรักหนูนะ”

ผมไม่อยากให้ลูกอยู่ที่นี่แล้ว ยิ่งนานวันลูกจะยิ่งรู้เรื่อง เขาก็จะรู้สึกถูกกดดันในที่สุด เขาอาจจะโดนเพื่อนที่โรงเรียนแกล้งก็ได้ แล้วถ้าพี่ซันผิดหวังที่เจ้าจันทร์พัฒนาการช้า ผิดหวังที่ความตั้งใจจะยกทุกอย่างให้กลายเป็นว่าเจ้าจันทร์ไม่ใช่แบบที่เขาคิด ลูกก็จะถูกกดดันจากทั้งในบ้านและนอกบ้าน

ผมรู้ว่าผมกำลังคิดมากไปเอง แต่ผมห่วงลูก เพราะเป็นพ่อคนแล้วมันถึงกังวลเรื่องลูกไปหมด



สถานการณ์ทางการเมืองกลับมาอยู่ในช่วงเฝ้าระวังอีกครั้ง พี่ซันบอกว่าตัวเองไม่ได้เข้ากับใครแล้วแต่เลือกสนับสนุนฝ่ายประธานาธิบดีอย่างชัดเจน เป็นทางเดียวที่เราจะอยู่ได้ในตอนนี้

พี่ซันบอกว่าประธานาธิบดี เจียง เจ๋อหมิน คนนี้อาจจะรั้งตำแหน่งถึงสองสมัยเพราะเป็นคนโปรดของเติ้งเสี่ยวผิงหลังจากการชุมนุมที่เทียนอันเหมินเมื่อหลายปีก่อน

หลายครั้งที่พี่ซันถูกเรียกพบ เขาต้องไปปักกิ่งบ่อยๆ ผมคิดว่ามันต่อเวลาให้ผมไปได้นานพอตัว เขาไม่ได้มีเวลาอยู่กับเจ้าจันทร์นักเลยไม่รู้ว่า...ลูกยังพูดไม่ได้เลย

ลูกกำลังจะอายุสองขวบแต่ยังพูดคำติดๆ กันไม่ได้ พูดได้แค่ทีละคำ หมอบอกว่าพัฒนาการด้านนี้ของเจ้าจันทร์ช้ากว่าเด็กคนอื่นที่พอใกล้จะสองขวบจะเริ่มพูดติดๆ กันได้

ผมพยายามอ่านหนังสือให้เจ้าจันทร์ฟัง ลูกชอบแล้วก็พยายามออกเสียงตาม แต่เขาทำได้ไม่ดีเท่าไหร่ ผมอยากร้องไห้ในบางครั้งแต่ผมรู้ว่าผมจะหงุดหงิดไม่ได้ ลูกไม่เข้าใจ แล้วถ้าหงุดหงิดลูกจะเสียใจดังนั้นผมจะต้องใจเย็นๆ

ภาระของการเป็นพ่อคนมันลำบากอยู่แล้ว แต่มันเลิกไม่ได้ มันเป็นภาระที่ผมจะต้องแบกไปตลอดชีวิต เวลาที่ผมเหนื่อยแทบตายก็มีแต่ลูกที่จะมาทำเสียงที่เขาเข้าใจคนเดียวใส่ผม

“พูดช้าหน่อยไม่เป็นไรเนอะ ไว้พอพูดได้แล้วพูดเยอะๆ เอาให้พวกพูดได้ก่อนพูดไม่ทันไปเลย”

อย่างน้อยเจ้าจันทร์ก็จะได้รับคำชมจากคุณหมอว่าเป็นเด็กอารมณ์ดี

“เขาจะต้องโตมาเป็นเด็กที่มีความสุขแน่ๆ ครับ การเป็นผู้ใหญ่มันเหนื่อย ถ้าเขาได้เติบโตมาเป็นผู้ใหญ่ที่มีความสุข หมอว่าเขาคงเป็นผู้ใหญ่ที่โชคดีที่สุดในโลก”

คุณหมอเอาเรื่องความสุขมาปลอบใจผม...แต่ผมกลับเห็นด้วย ดูสิ ตั้งแต่โตมาผมมีแต่เรื่องเครียดเต็มไปหมด เพราะผมจะต้องพยายามเป็นคนเก่ง ต้องฝ่าฟันสารพัดปัญหา เจิ้นก็อีกคน พี่ซันก็อีกคนทุกคนต้องพยายามกันแทบตายเพื่ออำนาจ เจิ้นสู้เพื่อตำแหน่งเจ้าบ้านเยว่คนต่อไป พี่ซันก็สู้เพราะเป็นหยางหวาง ไหนจะอาณาจักรพระอาทิตย์ที่มีลูกน้องเป็นพันๆ คนของเขา

บางที...ผมอาจจะต้องเริ่มคิดใหม่ ทำไมเจ้าจันทร์จะต้องไปพยายามเพื่อให้ตัวเองเหนื่อยไปตลอดชีวิต แค่ให้เขาโตมาแบบมีความสุข เขาอาจจะทำงานไม่เก่ง เรียนไม่เก่ง อาจจะเป็นพนักงานกินเงินเดือนขั้นต่ำไปหลายๆ ปี ยังไงเงินเดือนมันก็ขึ้นทุกปีทีละนิดละหน่อยอยู่แล้ว ลูกอาจจะไม่ได้ร่ำรวย แต่...ลูกจะไม่ต้องมีภาระหนักใจอะไรเลย

“เจ้าจันทร์แค่เป็นลูกของพ่อ...เป็นเจ้าจันทร์ที่มีความสุขไปตลอดชีวิตดีไหมครับ?”

เสียงหัวเราะเล็กๆ กับรอยยิ้มของเจ้าตัวเล็กทำให้ผมตัดสินใจได้ในที่สุด ไม่ว่าจะเยว่หรือหยางผมไม่อยากให้ลูกต้องโตมาในความกดดันอะไรทั้งนั้น ผมอยากตัดขาดกับทั้งเยว่ทั้งหยางไปเลย

การถูกคาดหวังจะทำให้เจ้าจันทร์ไม่มีความสุขเหมือนที่ผมเคยผ่านมาก่อน เหมือนที่เจิ้นกำลังเป็น เหมือนที่พี่ซันกำลังเผชิญ

“เราไปสร้างครอบครัวเล็กๆ ของเรากันเนอะ? มีพ่อแล้วก็มีหนู”

ผมเลือกแล้ว...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมเลือกเจ้าจันทร์ ต่อให้ต้องหันหลังให้พระอาทิตย์ที่ผมรักไปทั้งชีวิตก็ตาม





-----------------

พาร์ทกันติชาก็จะเครียดๆ หน่อย ต่างจากพาร์ทลุงที่อิหยังวะ 5555 ถ้าพาร์ทนี้เป็นลุงเดินเรื่องอาจจะขำไปแล้ว แต่ต้องให้ซีนพ่อตองหน่อยเนอะ ไม่งั้นเดี๋ยวคนอ่านไม่เชื่อว่าเรื่องมันเครียด 555+

ไม่ดราม่ามากนะคะ แล้วก็ไม่มีเรื่องมือที่สงที่สามใดๆ 5555 หน้าที่การงานกับสุขภาพล้วนๆ ด้วยคาแรคเตอร์ของกันติชาเป็นคนตัดสินใจอะไรแน่นอนมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว จะงอแงก็ไม่ได้เพราะผัวก็มีภาระประเทศชาติต้องแบก ส่วนลุงก็ตามบทบาท ต้องทำตามรัฐบาล เพราะไม่ทำตามก็อาจจะโดนไล่ไปอีก

ตัวละครแบมจะกลางๆ ค่ะ คือไม่ได้เพอเฟ็ค ทุกคนต่างมีปัญหาของตัวเอง ให้คนอ่านช่วยลุ้นให้กำลังใจเนอะ

เดี๋ยวเรามาดูกันในตอนต่อไปว่าทั้งคู่จะจัดการปัญหาชีวิตคู่ยังไงเนอะ <3 คิดว่าคนแบบลุงจะยอมให้เมียหนีไหมล่ะ?

ส่วนเบบี้จั๋นนี่โตมาแบบที่พ่อตองคาดหวังไว้เลย ไม่ต้องทำอะไร มีความสุข 55555555555+ เป็นมูนนี่แฮปปี้เอฟวรี่เดย์ ส่วนเจิ้นนั้นก็...ตามที่หลายๆ คนอ่านในเรื่อง ในปกครอง ค่ะ 555555+ ปัญหาเยอะละเกินกับมูนนี่นักวางแผน



ปล. เหตุการณ์ที่ตัดไปจากตอนนี้คือ ช่วงลุงเลี้ยงจั๋น ที่จะไปอยู่ในเล่มจ้า <3 ใครอยากดูลุงสปอยล์ลูก (คนอื่น) ต้องไปติดตามในเล่มนะคะ 5555 งานหนังสือปีหน้าเจอกัน จะเอายาดมไปแจกด้วย (โฆษณาชวนเชื่อ)

[Gugii]

น้ำตาซึมแล้ว
เราเข้าใจตองนะ ว่าช่วงเวลานั้นมันอึดอัดแค่ไหน
ใน่วงเวลาที่สับสนเราคิดหาทางออกอะไรไม่ได้มากหรอก

[onlyplease]

มูนนี่เอฟวี่เดย์จริงๆ 

[iceman555]

 

[B52]

 

[arjinn]

ตอนนี้ตอบคำถามที่เกิดขึ้นจากตอนพิเศษในปกครอง
ยังไงก็อดเป็นห่วงไม่ได้ค่ะ
ต่อให้กันติชาเครียดไม่สบายใจ แต่กันติชาก็มีความเข้าใจในคนข้างๆ อย่างลุงหยาง ไม่อยากให้ตัวเองเป็นภาระแม้แต่กับเยว่
แต่ต่อให้ไปอยู่กันสองคนกับพระจันทร์ กันติชาก็จะต้องเครียด ความเครียดมาจากการที่กันติชาอยู่คนเดียว คิดคนเดียว
ลุงหยางไม่ยอมแน่ แม้ต้องใช้เวลาตาม เมียหนีไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ที่จะปล่อยเลย เอาใจช่วยลุง

[corn_rain]

คือรู้เลยว่ามูนนี่ได้ความจินตนาการล้ำเลิศมาจากใคร
ลุงมันกรอหูทุกวันนี่เอง

[gackmanas]

พ่อตอง พาเครียดเรยอ่ะ.. จั๋นลูกกกก..

[Tiffany]

เครียดไปกับตองแล้ว

[❣☾月亮☽❣]

น่ารักอบอุ่นท่ามกลางการฝ่าฟันนะ

[bpyt]

คุยกันสุดท้าย เย่วขอจั๋นไปเลี้ยง อิลุงก็เอาเมียไปกก วินๆ

[O-RA DUNGPRANG]

 

[ืniyataan]

#พี่ซันเป็นคนเรียบๆ 

[คุณซี]

มูนนี่คือโชคดีที่สุดในโลกเป็นเด็กที่เกิดมาท่ามกลางความรัก

[miikii]

เครียดแทนพี่ซันแล้ว 
เข้าใจว่าเครียดแต่อย่าคิดไปเองได้มั้ยตอง TT

[Sky]

ที่ลูกกระต่ายชอบมีความคิดแปลกๆแหวกๆมาจากคำพูดของคุณลุงนี่เอง ตอนแรกนึกว่าเป็นเพราะเจิ้น โถ่~~~~

[aha_aha]

แหมมม พ่อตองไม่น่าพรากหลาน พรากลุงเค้าเลย นี่ถ้าให้ลุงซันเลี้ยงเจ้าจันทร์คงแสบน่าดู ดีไม่ดี เสียคนตั้งแต่ยังพูดไม่ชัดอะ 555

[punthipha]

เหนื่อยแทนพ่อตอง

[♥►MAGNOLIA◄♥]

 

[Ginny Jinny]

จั๋นโตมามีความสุขจริงๆ

[Ac118]

พี่ซันนนน เมียจะพาลูกหนีแล้ววว

จั๋นลู๊กก ความคิดหนูแหวก ล้ำจิตนาการ แผนพันล้านโครงการเพราะฟังลุงโม้ให้ฟังแต่เด็กนี่เอง

[labelle]

ตองเอ้ยย กำลังมีความสุข ไหงมาคิดมาก จนเป็นทุกข์ซะงั้น
แต่ก็เนาะ ลูกก็ป่วยง่าย พัฒนาการช้า พ่อก็นอยด์
แถมลุงยังไม่อยู่เป็นคู่ให้คิด พออยากให้คิดก็กังวลว่าจะนอยด์เพิ่ม
ตอง คุยกันก่อนเหอะ ที่ผ่านมา ไม่บอกอะไรตองเลยหรอ
คิดไปเอง แล้วเรื่องไปไกลหลายรอบแล้วนะ

สงสารทั้งตองทั้งซันเลย ภาระค้ำคอ
เอาใจช่วยพ่อกับลุงนะ คุยกันก่อน อย่าพึ่งหนีกันไป

เอ็นดูเจ้าจันทร์ ทำพ่อทั้งนอยด์ทั้งมีความสุข
คิดว่าหนีมาได้ หรือถ้าซันเจอก่อน ก็อาจปล่อยให้ไป
ที่เจ้าจันทร์ต้องไปอยู่กับแม่น่ะ

[ดาวโจร500]

ชอบที่พี่ซันเป็นคนตลกทั้งๆ ที่มีภาระเยอะแยะ

[PKT]

ชอบรอต่อเลย