หัวข้อ: Setting Sun ☀ อาณาจักรพระอาทิตย์ : ประกาศร่วมเล่ม หน้า 1 (5 March 19)

[arjinn]

ตอนนี้อ่านไปยิ้มไป
ลุงหยางนี่ใช้ได้เลยจริงๆ นะคะ
เป็นทั้งพระเอกทั้งตัวเอก สุดๆ สุดโต่งมากๆ
เป็นคนพึ่งได้ วางใจได้ รักเดียวใจเดียวอีก สารพัด
ทั้งหมดคือความสุริยะหยาง ... ห้ามลอกเลียนแบบ

ขอบคุณที่เอามาลงอย่างต่อเนื่องนะคะ

[คุณซี]

อยากมีลุงซันเป็นของตัวเอง

[Gugii]

มันจะยังมีดราม่าตามมาอีกไหมเนี่ยย มีแน่เลย

[ืniyataan]

 

[miikii]

พี่ซันเก่งมากเลยนะ ทั้งๆที่ตัวเองก็ยังไม่เต็มร้อยอ่ะ TT

[mkianit]

พี่ซันคือพลังบวกจริงๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

หยางหวาง ดูแลทั้งตอง  ทั้งลูกกระต่ายดีมากจริงๆ   
       
 

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

ขอพี่ซันกับหนูจั๋นเยอะเลยค่ะ5555 ครอบครัวอบอุ่นๆ พ่อลุงลูก โอ้ยยยยยยยย ฉันรักพี่ซัน

[bpyt]

555 คนเห่อหลาน 2018 เอารางวัลนี้ไปเลยพี่ซัน

[catka12]

  ชอบมากกกกค่ะ.... พี่ซันเปลี่ยนจากสายหื่นเป็นสายฮา   

[Ginny Jinny]

เจิ้นนี่คือ..มินิพี่ซัน 

ใช่เลยย 

[punthipha]

รอดูลุงเลี้ยงหลาน ลงนิยายที่ไหนแจ้งนะคะตามจะไป สู้ๆ

[valenna yy]

พี่ซันนนนนนนนนนนน

[gackmanas]

 

[fahdekkom]

สงสารลุงข้างบ้านเขานะคะ เอะอะหายาดม 555

[cheezett]

ลุงน่ารักกกก

[ดาวโจร500]

ใจหายอะที่บอกว่าไม่อัพในนี้แล้ว TT จะติดตามมต่อไปนะคะ

[bambooiihallo]

Chapter 30 Decision

“เจ้าจันทร์....พ่อตองนะครับ ฮึก...”

สุริยะ หยางยกยิ้มพลางโอบเอวคนร้องไห้เพราะได้อุ้มลูกครั้งแรก หลังจากอยู่ในตู้อบมาถึงสองเดือนเต็ม เด็กชายศศิมณฑลก็ได้รับอนุญาตให้ออกมาในที่สุด

“พี่ซัน...ลูกตัวเล็กแบบที่พี่ซันบอกเลย”

มือหนาหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ชิวซีส่งให้ซับน้ำตาคุณพ่อมือใหม่เบาๆ

“ตองต้องให้ลูกกินเยอะๆ จะได้อ้วนไวๆ”

“กินเยอะๆ จะได้อ้วนกว่าปลาลุงซันเนอะลูก”



แล้วสุริยะ หยางก็ค้นพบว่าตัวเองกลายเป็นหมาหัวเน่า เมื่อศศิมณฑลทำเสียงอ้อแอ้ใส่คนนั้นทีคนนี้ที จนคนรุมล้อมกันติชาไม่เหลือพื้นที่ให้แทรกเข้าไป

โดยเฉพาะไอ้เจิ้น! ไอ้หนอนพระจันทร์! ได้รับสิทธิ์อุ้มเจ้าลูกกระต่ายกับเขาด้วย บรรยากาศครอบครับของเมียสุดชื่นมื่นแต่สุริยะ หยางโคตรจะหมั่นไส้ทำให้ต้องเดินแยกออกมาที่ห้องรับรองด้านข้าง

กลิ่นชาหอมทำให้หายหงุดหงิดขึ้นเล็กน้อย หลังจากวางถ้วยชาลงก็ต้องหยิบยาดมขึ้นมาสูดทีสองที ตั้งแต่กลับจากทะเลทรายเขามักจะมีอาการมึนหัวเวลาหงุดหงิด แต่มันก็มีแต่เรื่องหงุดหงิด!

“ทำไมฉันหงุดหงิดบ่อยจริงช่วงนี้”

“ผลกระทบจากทะเลทรายน่ะครับ กินยาไปเรื่อยๆ ก็ดีขึ้น เรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลา”

“ฉันไม่อยากหงุดหงิดใส่คนรอบตัวอวิ๋น ถึงจะน่ารำคาญแต่พวกเขาก็เป็นครอบครัวอวิ๋น”

ชิวซียิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินไปปิดประตูกั้นเสียงหัวเราะจากห้องด้านข้างให้ภายในห้องรับรองเหลือแต่ความเงียบงัน

กันติชาออกจากโรงพยาบาลได้สักพักแล้ว แต่ศศิมณฑลยังออกไม่ได้ ตอนนี้เลยต้องมาพักในห้องรับรองพิเศษที่มีเตียงกั้นสำหรับเด็ก

“หยางหวาง ทางจีนเรียกตัวกลับแล้วครับ”

มือที่ถือยาดมชะงัก ก่อนจะข่มตาหลับลง เสียงขบฟันดังชัดในความเงียบสงบ เขาเพิ่งพ้นโทษมา การมาอยู่ต่างประเทศนานเกินไปจะทำให้รัฐบาลระแวง ถ้าไม่ไปรายงานตัวตามกำหนดก็ไม่รู้ว่าต่อไปจะต้องเจออะไรบ้าง และหากเขาโดนลงโทษอีกคราวนี้คงไม่ได้มีโอกาสมาเจอกันติชากับลูกแล้ว

“อืม...นายอยู่ที่นี่แล้วกัน ดูแลอวิ๋นให้ฉัน อวิ๋นยังไม่พร้อมอยู่คนเดียว”

“ไม่ได้ครับ ผมต้องดูแลคุณ”

“ชิวซี ตอนนี้นายเป็นคนของฉัน ไม่ใช่ของแม่”

“เพราะผมเป็นคนของคุณ หยางหวางคุณน่าจะเข้าใจสถานะตัวเองกับหยางอวิ๋นสลับกัน อยู่ที่นี่เยว่คือครอบครัวของหยางอวิ๋น เขาไม่ได้อยู่คนเดียว แต่คุณต่างหากที่ตัวคนเดียว ผมกับอาเฟยถึงต้องปกป้องคุณ แล้วคุณควรดูแลตัวเองให้ดี เพราะตอนนี้คุณมีหยางอวิ๋น กับ เสี่ยวเยว่ต้องดูแล ตายห่าขึ้นมาใครจะดูแลเขาสองคนครับ?”

เสี่ยวเยว่...เจ้าพระจันทร์น้อยที่ยังต้องอยู่โรงพยาบาล ถึงจะไม่ต้องอยู่ในตู้อบแต่ปรากฏว่าศศิมณฑลเป็นทั้งภูมิแพ้ แพ้อาหารหลายอย่าง และไม่สบายตั้งแต่สองวันแรกที่ออกมาจนใจหายใจคว่ำกันไปหมด

“ถ้าฉันไปรอบนี้แล้วไม่ได้กลับมาล่ะ นายต้องอยู่ที่นี่...ต้องบอกอวิ๋นให้ฉัน เรายังไม่ได้คุยกันเลยว่าที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้น”

พอกันติชาดีขึ้น เรื่องที่จัดการก็มีแค่เจรจากับแม่เด็ก กันติชายืนยันทำตามสัญญาและเซ็นชื่อเรียบร้อย ทุกคนต่างเห็นด้วยเพื่อเห็นแก่เด็กเป็นสำคัญ ทางแม่เด็กเลยพูดอะไรไม่ได้มากยินยอมกลับไป

“หยางหวาง คุณแค่ไปรายงานตัว ไม่ได้ไปตาย”

มือหนาที่ถือยาดมสั่นเล็กน้อย...อาการวิตกกังวลที่ยังไม่หายไป

“ฉันเกือบตายมาแล้ว ทำไมจะตายไม่ได้”

“เพราะตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้วครับ”

ชิวซีคุกเข่าลงตรงหน้าเจ้านายเหนือหัว ตาคมฉายความวิตกกังวลชัด เป็นทุกครั้งที่คนรอบตัวต้องเสี่ยง หรืออยู่ในสถานการณ์ที่คาดเดาไม่ได้แบบนี้...ทะเลทราย ได้พรากอะไรหลายอย่างไปจักรพรรดิพระอาทิตย์

“ผมเชื่อว่าคุณจะผ่านมันไปได้ หยางหวางคุณอยู่โดดเดี่ยวมาหลายปี ตอนนี้คุณมีครอบครัวแล้ว คุณไม่ได้ตัวคนเดียว คุณมีเหตุผลให้ใช้ชีวิตอยู่ต่อไป สองคนที่อยู่หลังบานประตูนั่น พวกเขารอคุณอยู่ที่นี่คุณถึงต้องกลับมา และผมกับอาเฟยจะพาคุณกลับมา เหมือนที่เรากลับมาจากโกบีด้วยกัน”

“เฮ้อ...อย่าให้อวิ๋นเห็นด้านอ่อนแอของฉันนะ”

“ไม่หรอกครับ คุณเท่ห์สำหรับเขาตลอดเวลานั่นแหละ หยางอวิ๋นรักคุณ บอกหยางอวิ๋นเถอะครับเรื่องกลับจีน บอกว่าเราวีซ่าหมด หรืออะไรก็ได้ แล้วเราจะกลับมา”



ร่างสูงย่อตัวลงนั่งข้างคนที่นั่งกอดเข่าจ้องเจ้าตัวเล็กที่ตื่นมากลางดึกทำเสียงอ้อแอ้ตาแป๋วมองทางนั้นทีทางนี้ที เสี่ยวเยว่ยังใส่ชุดที่เราเตรียมให้ไม่ได้ ยังใส่ข้อมือข้อเท้าไม่ได้ต้องรอวันออกจากโรงพยาบาลก่อน

“ตอง ไปนอนได้แล้ว”

“ตองอยากนั่งมองลูกง...พี่ซัน...ตองมีความสุขมากเลย”

สุริยะ หยางดึงคนมีความสุขเข้ามากอด เสียงร้องไห้แผ่วเบาดังขึ้นพร้อมควาดชื้นบนลาดไหล่ กันติชาขี้แยขึ้นตั้งแต่ได้อุ้มเจ้าตัวเล็ก อะไรนิดอะไรหน่อยก็ตื้นตันไปหมด

“พี่เชื่อว่าลูกรับรู้ได้นะ กล่อมลูกนอนเถอะ กล่อมเขาแบบที่พยาบาลแนะนำก็ได้ อุ้มไปมาแล้วก็ร้องเพลง”

“ตองร้องเพลงไม่เป็นเลยครับ พี่ซันกล่อมให้หน่อยนะ...”

“พี่ก็ร้องเพลงเป็นอยู่เพลงเดียว จะลองดูแล้วกันนะ”

มือหนาอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นแนบอกด้วยท่าไกวเปล ตาแป๋วจ้องมาทำท่าเหมือนสงสัยแล้วส่งเสียงอ้อแอ้พูดไม่รู้เรื่องออกมา

“คุยเก่งนะเนี่ย ลูกตองต้องโตมาขี้โม้แน่ๆ เลย ขนาดยังพูดไม่ได้ยังอ้อแอ้ๆ ไม่เลิก เจ้าลูกกระต่ายพูดมาก แต่น่ารักเหมือนพ่อ ให้อภัยได้”

“ห้ามพูดว่าน่ารักครับ เด็กแรกเกิดถ้าเราชมว่าน่ารักเขาถือว่าผีจะเอาไปนะ ต้องบอกน่าเกลียด”

ตาคมรีบก้มมองเจ้าตัวเล็ก ถึงจะไม่เชื่อเรื่องผีแต่ว่าก็ไม่อยากเสี่ยงเหมือนกัน กว่าจะได้ออกมาจากตู้อบก็ไม่ใช่ง่าย ผีจะเอาไปอีกไม่รู้จะได้คืนไหม

“ศศิมณฑลหน้าตาน่าเกลียดมาก ทุเรศ โตมาส่องกระจกคงตกใจตัวเอง รู้ไหมหน้าตาแบบนี้มีแต่พ่อเธอนั่นแหละที่รัก อันนี้น่าเกลียดพอยังตอง?”

ไม่เข้าใจว่าทำไมกันติชาถึงหัวเราะ แต่พอเจ้าตัวพยักหน้าก็เลยเข้าใจว่าทำถูกแล้ว น่าเกลียดต่อไปนะเจ้าลูกกระต่าย ชาตินี้หมดสิทธิ์เป็นคนน่ารัก

“เอาล่ะพี่จะกล่อมลูกแล้วนะ ตองก็มานอนด้วย จะได้หลับไปพร้อมกัน”

บนฟูกขนาดใหญ่ที่มีคอกกั้น มีหมอนกั้นตรงกลางป้องกันผู้ปกครองกลิ้งไปทับลูก กันติชาก็จะนอนตรงนี้เฝ้าลูกตัวเอง ส่วนสุริยะ หยางก็จะไปนอนเตียงข้างๆ ด้วยค่าห้องราคาแพงทำให้ห้องนี้เหมือนโรงแรมที่มีห้องเด็กอ่อนดีๆ นี่เอง



ผมไม่เคยได้ยินพี่ซันร้องเพลงมาก่อน ปกติเราฟังแต่ผีผา แต่เขาน่าจะร้องดีกว่าผม เขาชอบศิลปะ ส่วนผมนี่ไม่ได้เรื่อง ผีผาที่อุตส่าห์เรียนก็ไม่เป็นโล้เป็นพาย

ผมทิ้งตัวลงนอนข้างๆ พี่ซัน ตะแคงมองท่าทางอุ้มลูกแสนคล่องแคล่ว เจ้าตัวเล็กทำตาแป๋วมองพี่ซันใหญ่ สงสัยจะรู้ว่าลุงซันร้องเพลงเพราะ

“ตื่นเต้นล่ะสิ...จะได้ฟังลุงซันร้องเพลงใช่ไหมครับ”

ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเวลาคุยกับลูกทำไมผมต้องทำเสียงเล็กเสียงน้อย แต่มันก็อดไม่ได้ทุกที พี่จินก็ทำเหมือนกัน ผมคิดว่าเพราะลูกน่ารัก เอ้ย...น่าเกลียดมากล่ะมั้ง มันก็เลยอยากทำตัวน่ารักตามไปเอง

พี่ซันโยกเจ้าจันทร์เบาๆ มุมปากเขายกยิ้ม...ยิ้มไปถึงดวงตา ผมโชคดีมากที่มีพี่ซันในชีวิต ทุกอย่างที่เขาทำให้ผม ความรักของพี่ซัน...ผมว่าชีวิตนี้ผมคงไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว

ผมหลับตาลงรอฟังเสียงทุ้มต่ำของพี่ซันร้องเพลงกล่อมเด็ก...พี่ซันอาจจะแอบหัดร้องมาเหมือนที่เขาแอบหัดอุ้มเด็กมานั่นแหละ

“ลุกขึ้นเถิด! มวลชนผู้ไม่ยอมเป็นทาสทั้งหลาย! ให้เลือดเนื้อของพวกเราสร้างเป็นกำแพงเมืองจีนขึ้นใหม่! ถึงเวลาอันเป็นวิกฤตยิ่งของชนชาวจีนแล้ว ทุกผู้คนล้วนต้องแสดงพลังเป็นครั้งสุดท้าย”

(เพลงชาติจีน – ใช้เนื้อเพลงฉบับแปลไทยเพื่ออรรถรสในการอ่านนิยาย)

ตาผมเบิกกว้างเมื่อพี่ซันทำหน้าฮึกเหิมใส่เจ้าตัวเล็ก เพลงนี้นี่คนทั้งชาติร้องได้กันหมดนั่นแหละ! ผมที่อยู่จีนมาหลายปียังอยู่จนร้องได้! พี่ซันนนนน ใครเขาใช้เพลงชาติกล่อมเด็ก!

“แอ้ แอ้..”

“ลุงร้องเพราะใช่ไหม? ฮะๆ”

ผมขำจริงๆ นะ แล้วเขาก็ร้องต่อจนจบ แต่ปรากกฎว่าเจ้าจันทร์ไม่ง่วงกับเขาเลยแถมยังส่งเสียงเหมือนกำลังหัวเราะท่าทางของพี่ซันอีก

“สงสัยพี่ปลุกสำนึกรักชาติให้ลูกอวิ๋นอ่ะ อยากไปรบแล้วมั้งไม่น่าอยากนอน”

ยังไม่สำนึกผิดอีก น่าฟาดจริงๆ

“ส่งมานี่เลยครับ อวิ๋นกล่อมเองดีกว่า ฟังเพลงช้างดีกว่าเนอะลูก แต่พ่อร้องเพี้ยนหน่อยนะ”

แล้วเพลงช้างเพี้ยนๆ ของผมก็กล่อมลูกหลับได้สำเร็จ หรือไม่ก็เพราะเสียงเพลงจากโมบายกระต่ายที่แขวนอยู่บนขอบกั้นที่นอน พี่ซันเป็นคนหามาติดให้

ผมไม่ได้ชอบอะไรกระต่ายเลยสักนิด แต่พอมันอยู่กับลูกผมว่าผมเข้าใจแล้วล่ะที่พี่ซันยัดเยียดหูยาวแฟมิลี่ให้ผม คนน่ารักพออยู่กับของน่ารักมันก็น่ารักไปหมด...ลูกของผมน่ารักเหมือนกระต่ายเลย อ๊ะ ต้องน่าเกลียดสิ

การอยู่กับพี่ซันทำให้ผมรู้สึกว่าสองปีที่ผมเหลวแหลกเป็นแค่ฝันตื่นเดียว ผมเหมือนกับได้ตัวเองคนเก่ากลับมา คนที่ใช้ชีวิตอยู่ในอาณาจักรพระอาทิตย์อย่างมีความสุข

เราทิ้งตัวลงนอนกอดกันข้างลูก แผ่นหลังของผมแนบชิดไปกับแผ่นอกของเขา มือใหญ่สอดประสานกับมือผมไว้ เสียงผีผาที่พี่ซันเปิดไว้เบาๆ ทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในห้องกระจก นอนจมไปกับกองหมอนและอ้อมกอดของพี่ซัน

ความสุขของผมมันไม่มีอะไรเงื่อนไขอะไรมากมายเลยขอแค่ได้อยู่กับเขาแบบนี้ เราสามคน...แบบนี้ตลอดไป



แต่ตลอดไปมันคงไม่ได้ง่ายเท่าไหร่ พี่ซันต้องกลับไปจีน...เขามีหน้าที่ในฐานะหยางหวาง ผมหลงลืมเรื่องนี้ไปสนิทใจ ผมอยากตามไปกับพี่ซันแต่เราทั้งคู่ต่างรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เจ้าจันทร์ยังต้องอยู่ใกล้ชิดหมอ ผมเองก็ไม่อยากทิ้งลูก มันห่วงไปหมด แต่ผมก็ห่วงพี่ซันไม่ต่างกัน

“ไปแป๊ปเดียว เดี๋ยวก็กลับ ไปต่อวีซ่าด้วยนะ ถ้าอยู่นานกว่านี้พี่เป็นคนเถื่อนโดนตำรวจจับแล้วนะตอง คราวนี้ตองได้อุ้มลูกไปเยี่ยมพี่กับชิวซีแล้วก็อาเฟยในคุกเลยนะ พี่ยังไม่อยากนอนกับมันสองคนนะ อาเฟยนอนกรนด้วย”

เขาพยายามพูดให้ผมตลก แต่ผมกังวลมากกว่า งานของพี่ซันที่ต้องไปยุ่งกับพวกตลาดมืดไม่เคยทำให้ผมสบายใจเลย

“พี่ซันต้องกลับมาหาตองนะ ตองกับลูกรออยู่ที่นี่”

“ไม่ทันกระพริบตาพี่ก็กลับมาแล้ว ไม่งอแงสิครับ เป็นพ่อคนแล้วนะ”

“ก็เป็นพ่อแล้วไง เป็นเมียด้วยไหมล่ะ หรือไม่อยากได้ตองเป็นเมียแล้ว ฮึก...”

ผมพาลจนพี่ซันต้องโอ๋ ผมยังไม่อยากให้พี่ซันไป ผมเพิ่งได้เขากลับมาเองนะแล้วเขาจะต้องไปอีกแล้ว ผมรู้สึกไม่มั่นคงเอาเสียเลย

“ตองต้องเข้มแข็ง...ต้องเป็นแบบอย่างให้ลูก เดี๋ยวเจ้าจันทร์เห็นพ่อร้องไห้แล้วขี้แยตามทำไง? พี่จะโทรหาทุกวันพี่สัญญา”

“ครับ...ตองรอนะ...”

“ไว้เจ้าจันทร์ออกจากโรงพยาบาล เราย้ายไปอยู่เซี่ยงไฮ้ด้วยกัน”

“แต่ว่าบ้านเรา...ระเบิดไปแล้ว”

“พี่สร้างใหม่แล้ว เอาให้เหมือนเดิมทุกอย่าง ยกเว้นแจกันในห้องทำงานพี่ มันไปดีแล้วล่ะตอง ไปพร้อมเงินที่พี่อุตส่าห์ซื้อให้มันมากลายเป็นขี้เถ้า ดีนะพี่รวยเลยไม่เสียดายเท่าไหร่”

พี่ซันทำหน้าเจ็บปวดแต่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นจริงๆ แจกันหน้าตาน่าเกลียดแต่ราคาแพงเกินเหตุ มารความรักของผมได้จากไปแล้ว เขาไม่เสียดายเงินหรอก แต่เสียดายที่แจกันเก่าแก่ถูกทำลายไปจากโลกใบนี้ต่างหาก

“ตองรอพี่ซันมารับนะครับ”

“ห้ามนอกใจพี่ ห้ามอ่อยพยาบาล หมอก็ไม่ได้ เข้าใจนะ?”

“ไม่มีใครมาจีบสักหน่อยครับ พี่ซันอ่ะคิดมากไปเอง ผมมีลูกแล้วนะ”

“ลูกกำลังน่าเกลียด เผื่อคนอยากมีลูกทางลัด มาแย่งตองไปได้ลูกแถมไปด้วย โชคสองชั้นเลยนะ ไม่ได้ล่ะ หวงตัวเองไว้ให้พี่ด้วย ห้ามใครจับมือ ห้ามใครกอด ห้ามใครจูบ ดูแลตัวเองเก็บไว้ให้พี่เข้าใจไหมครับ?”

ผมหน้าร้อนผ่าวเพราะโดนเขาดึงไปจุ้บปากย้ำๆ หลายที เรายังไม่ได้กลับมาสนิทสนมกันเลยนอกจากกอดและจับมือ รู้สึกเหมือนโดนพี่ซันจีบอีกครั้งเลยอ่ะ...

“มาจุ๊บได้ไงครับ ลูกอยู่ อายลูกนะครับ”

“ไปแล้วนะอวิ๋น กลับมาคราวหน้าเราค่อยคุยกันนะ...เรื่องที่ผ่านมา ที่เราไม่เจอกัน พี่มีเรื่องคุยกับอวิ๋นเยอะแยะไปหมด พี่อยากชดเชยเวลาของเราที่หายไป...มันอาจจะไม่ได้ดีเท่าไหร่”

“ดีที่สุดแล้วครับ แค่พี่ซันกลับมามันก็ดีที่สุดแล้ว รีบกลัมานะครับ อวิ๋นก็มีเรื่องเล่าให้พี่ซันฟังเยอะไปหมดเลย ทั้งชาติก็อาจจะฟังไม่หมด”

“ไม่เป็นไร...ชาติหน้าค่อยเล่าต่อก็ได้ จะอีกชาติก็ได้ถ้าเรื่องมันยาว...ให้จองคิวไว้สิบชาติเลย ถ้าใครมาจีบพี่พี่จะบอกว่ามีแฟนแล้ว เอาให้ร้องไห้น้ำตานองต่อคิวยาวไปสิบชาติก็ยังไม่ได้จีบพี่เลยอ่ะ”

“ทำไมดูหล่อจังครับ”

“ไม่หล่อหรอก แต่รวยมาก ไม่ได้กลิ่นเงินจากตัวพี่หรอ? เผลอๆ หายใจยังออกมาเป็นทอง เบื่อตัวเองเหมือนกัน”

ผู้ชายคนนี้หมดทางเยียวยาแล้วจริงๆ ผมหัวเราะกับความเวอร์ของเขา แต่เพราะพี่ซันเป็นแบบนี้ไงความกังวลของผมเลยลดลง เราอ้อยอิ่งกันสักพักผมก็อุ้มลูกมาบอกลาพี่ซัน

“เดี๋ยวกลับมาแล้วเอากระต่ายมาฝาก มีเป็นกองทัพเลย รีบหายไวๆ อย่าดื้อกับพ่อนะ บอกพ่อให้กินข้าวเยอะๆ ด้วย นอนเยอะๆ กินน้ำเยอะๆ บอกพ่อว่าอย่าร้องไห้ ดูแลตัวเองให้ดี กินยาให้ตรงเวลา...ดูแลพ่อแทนลุงด้วยนะเจ้าจันทร์ ถ้าพ่อดื้อพ่นน้ำลายใส่หน้าไปเลย เหมือนที่ทำกับลุงนั่นแหละ แบบนั้นเลยนะ”

พระอาทิตย์นิสัยไม่ดี...ทำไมต้องทำให้ผมรักขนาดนี้ด้วย



พี่ซันน่าจะเป็นพลังชีวิตหลักของผมจริงๆ ผมอาการดีขึ้นมาก ผมมีความสุขทุกวันเพราะช่วงค่ำพี่ซันจะโทรมาหา การใช้ชีวิตแบบไม่ต้องคิดมาก คิดแค่เรื่องลูกทำให้ผมเริ่มมีสติ

ผมจะไม่สูบบุหรี่อีก ไม่เสเพล แล้วก็ต้องวางแผนสำหรับอนาคตให้ตัวเองกับลูก อย่างแรกที่ผมต้องทำคือกลับไปเรียน ผมดรอปมาหนึ่งเทอมอยู่เป็นเพื่อนลูกปลา ตอนนี้ต้องกลับไปเรียนแล้วเพราะผมจะต้องมีความรู้มาทำงานเลี้ยงลูก และอย่างที่สองผมตั้งใจไว้คือผมจะเปลี่ยนนามสกุล

การกลับมาอยู่กับเยว่ตั้งแต่สองปีก่อนของผมทำให้ผู้ถือหุ้นอาจจะเสียงแตกเป็นสองฝ่าย ถึงยังไงผมก็เคยยืนอยู่ในจุดที่เจิ้นยืนมาก่อน แล้วเจ้าบ้านเยว่ยังให้ผมดูกิจการร้านชา ถึงเจ้าบ้านเยว่จะไม่สนใจ พี่จินกับพี่เขยจะไม่ติดใจ แต่ทุกความเห็นมักจะส่งผลกับบอร์ดบริหาร และตอนนี้เยว่ยังหยิบเจิ้นมาเป็นสัญลักษณ์ของการเติบโตอย่างก้าวกระโดดของช่อฟ้า ถ้าผมยังอยู่จะกลายเป็นการทำให้บารมีหลานลดลง เกิดการเปรียบเทียบ แล้วยังมีเจ้าจันทร์อีก

ทายาทหนึ่งเดียวของเยว่จะกลายเป็นสอง ถ้านับเจ้าจันทร์ไปด้วยก็อาจจะเป็นสาม เจิ้นกำลังจะเริ่มฝึกงานที่ช่อฟ้าแล้ว การต้องไปอยู่ร่วมกับผู้ใหญ่วัยทำงาน อาจจะโดนเกมการเมืองภายในบริษัทกลืนกินไปแล้วมาระแวงผมกับเจ้าจันทร์ก็ได้

ช่อฟ้าไม่อาจเติบโตได้ถ้าไม่ใช่มหาชน เราต้องยอมรับว่าผู้ถือหุ้นบางคนไม่ได้ถูกใจเรานัก และไม่ใช่ทุกคนที่หวังดี ช่อฟ้าคือเค้กก้อนใหญ่ที่มีอัตราการเติบโตขององค์กรหอมหวานจนนักลงทุนอยากจะมาแย่งเค้กก้อนนี้กันทั้งนั้น

เจ้าจันทร์เพิ่งเกิด ผมไม่อยากให้สังคมรอบข้างมากดดันลูก มันอาจจะยังไม่ใช่ตอนนี้แต่ถ้ายังอยู่กับเยว่เราก็หลีกเลี่ยงเรื่องพวกนี้ไม่ได้ ผมต้องออกจากบ้าน ไม่ใช่การย้ายออกไป...แต่ผมต้องไม่ใช้นามสกุลเยว่อีก เจ้าจันทร์ก็ด้วย การเปลี่ยนนามสกุลคือการสละสิทธิ์ในช่อฟ้าอย่างเป็นทางการ

ผมไม่ได้อยากได้อะไรจากเยว่เลย ที่ผ่านมาทุกอย่างที่เยว่ให้ผมก็ไม่รู้จะตอบแทนยังไง ก็คงมีแต่ต้องเป็นฟันเฟืองตัวหนึ่งที่ทำให้ช่อฟ้าเติบโตจนเป็นธนาคารแนวหน้าของประเทศไทยให้ได้

เพื่อเจิ้นจะได้เติบโตไปอย่างมั่นคงในเส้นทางเจ้าบ้านเยว่คนต่อไป เพื่อเจ้าจันทร์ที่จะได้โตมาอย่างมีความสุข เพื่อตัวผมเองที่จะได้ใช้ชีวิตปกติสักที ผมกำลังจะมีครอบครัวที่เป็นของตัวเองจริงๆ ไม่ใช่เด็กเก็บมาเลี้ยง

เยว่เคยเป็นบ้านผม จนกระทั่งผมถูกส่งไปอยู่กับหยาง...ถึงที่นี่จะยังต้อนรับผมอยู่แต่ความรู้สึกของผมก็ไม่อาจเห็นที่นี่เป็นครอบครัวได้เท่าเดิม

สถานะที่จะทำให้ผมอยู่กับเยว่ได้ต้องไม่ใช่ในฐานะน้องของพี่จิน แต่เป็นพนักงานคนหนึ่ง เป็นคนงาน เป็นแรงงานที่จะช่วยให้เจิ้นก้าวเดินได้อย่างสบายที่สุด ทำงานอย่างสุดความสามารถเพื่อให้บริษัทเติบโต

ผมเป็นคนของสุริยะ หยาง...และเซี่ยงไฮ้เป็นบ้านของผม บ้านของเรา... จะมีที่อื่นที่ผมเรียกว่าบ้านไม่ได้อีกแล้ว





===============

ตอนนี้เป็นการตัดสินใจของกันติชานะคะ ก็กำลังจะอธิบายสาเหตุที่ น้าตอง กลายเป็น อาตอง ในเรื่อง ในปกครอง นั่นเอง

ส่วนพี่ซันก็ได้ร้องเพลงชาติกล่องลูกชาวบ้านไปแล้ว 555555555555+ จั๋นเอ้ยยยย



หลังจากเฮฮาอลเวงกันไปหลายตอน ก็ต้องดำเนินต่อไปตามเส้นเรื่องนะคะ เรื่องนี้ถ้าดูที่พลอตก็คงเข้าใจได้ว่าไม่ใช่นิยายตลกเลย แต่บุคลิกพี่ซันแกตลกของแกมาตลอด แต่เรื่องดำเนินด้วยมุมมองกันติชาเป็นหลัก เลยไม่ค่อยมีพาร์ทตลกของลุง 5555+

ใกล้จบแล้วค่ะ <3 อยู่กันให้ถึงตอนสุดท้ายน้า >/////< อ่านทุกคอมเม้นจริงๆ ค่ะ มีกำลังใจมากๆ เลย หลายคนๆ รู้ว่าแบมกำลังปั่นเรื่องนี้อย่าง ตะบี้ตะบันปั่นก็ส่งแมสเสจทางช่องทางต่างๆ มาให้กำลังใจ ดีใจมากๆ ค่ะ เวลาอยากได้กำลังใจก็จะไปย้อนคอมเม้นเก่าๆ ตั้งแต่ตอนแรกอ่าน



ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ <3 มีความสุขเหมือนพ่อตองจริงๆ นะ

[miikii]

อ่อนไหวกับประเด็นหยางหวางมากจริงๆ TT
แบกอะไรเยอะไปหมดเลย ยังดีที่มีชิวซีกับอาเฟย
แต่ก็อ่อนไหวได้แปบเดียวเพราะหยางหวางเป็นคนตลก ฮือออออ 55555555555555555

[Januarysky]

เป็นการตัดสินใจที่เยี่ยมยุทธจิมๆ
พี่ซันยิ้มแก้มปริกันเลยทีเดียว
มีคนให้กลับมาเจอนี่มันโฮมสวีทโฮมเหลือเกิน
รีบกลับมานะพ่อคนรวย 10 ชาติ

ชอบพี่ซัน

+1 ขอบคุณให้ดอก ตบหัวลูบหลังของชิวซี
"ตายห่าขึ้นมา" นี่ขำก๊ากเลย 555
แล้วคนหล่อก็คุกเข่าลงตรงหน้า
โมเม้นต์นั้นชิวซีขโมยซีนฝุดๆ

 

[iceman555]

 

[bpyt]

ทำไมหยางหวางเป็นคนตลกแบบนี้

[B52]

 

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

อยากเห็นพี่ซันมีความสุขเยอะๆ

[คุณซี]

ก็คือหลงรักลุงซันจริงจัง

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ขำ ...... ชิวซีพูดเรื่องสุริยะ ตายห่า  กร๊ากกกกกกก เลย   

เจ้าจันทร์ ขี้โม้ อ้อแอ้เก่งตั้งแต่เล็กๆเลย  น่าฟัด   
เจ้าจันทร์เป็นที่รักของทุกคนเลย เจิ้นก็ได้อุ้ม 

หยางหวาง  ตอง   
รอหยางหวางโรแมนซ์กับตอง 
       
 

[nonlapan]

เดี๋ยวเอาไอเดียเพลงชาติไปร้องกล่อมหลานบ้างดีกว่า 5555555

[BAKA]

ลุ๊งงงงงง กล่อมหลานแบบนี้ก็ได้หรอ? 5555

นี่เกลียดการหายใจออกมาเป็นทางมาก เว่อไม่มีใครเกินจริงๆ

[ืniyataan]

แอบคิดว่าพี่ซันต้องเสียงหล่อ ร้องเพลงเพราะ...ผ่าง....งงงงง เพลงชาติก้อได้หรา   

[arjinn]

ตั้งแต่แยกกันกับพี่ซันเมื่อสองปีก่อน กันติชากลายเป็นคนคิดมากขึ้นเยอะเลย แต่อย่างน้อย ต้องขอบคุณพี่ซันที่ไม่เคยหมดรัก แม้จะมีปัญหาสารพัด ทั้งสองคนยังต้องเจออะไรอีกมากมาย เอาใจช่วยทั้งพี่ซันทั้งกันติชาเพื่อความสุขของทั้งสองคน ...