หัวข้อ: Setting Sun ☀ อาณาจักรพระอาทิตย์ : ประกาศร่วมเล่ม หน้า 1 (5 March 19)

[boonpa]

  คนมันรวยเน้อซื้อบ้านมาเป็นลุงข้างบ้านก็เอา

[♥►MAGNOLIA◄♥]

นึกแล้ว.........ว่าลุงซัน ต้องดอดมาหา 
มาหาตองจริงๆ มาซื้อบ้านติดกันด้วย
มีจิกกัดชิวซีเรื่องบ้านด้วย
เป็นชิวซีต้องตาเหลือกแน่ เพราะต้องมองบนบ่อยมาก 
แม้แต่ลูกกระต่าย ก็โดนค่อนแคะ
ว่าเรื่องผมจุกไม่น่ารักเท่าตอง แก้มไม่นุ่มเท่าเมียตัวเอง   หลงเมียสุดๆ 

สุริยะ  กันติชา   
       
 

[gackmanas]

ลุงซัน น่ารักอ่ะ.. 

[punthipha]

จั๋นเก่งมีลุงข้างบ้านที่รวยมาก

[bambooiihallo]

Chapter 35 Neighbor

“จันทร์ใส่หมวกครับลูก”

วันนี้เราจะได้ไปทัศนศึกษากันที่ซาฟารีเวิร์ล เป็นกิจกรรมที่ทางเนอสเซอรี่จัดขึ้น ผมตื่นเต้นกว่าลูกอีก เจ้าตัวเล็กไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองจะได้ไปไหน

ผมมีรถญี่ปุ่นหนึ่งคัน ผมไม่ได้สนใจการขับรถหรอกแต่ช่วงที่พี่ซันตายจากผมไปสองปีผมก็ไปเรียนขับรถมา พอมีลูกการมีรถมันก็สะดวกมาก

กิจกรรมพ่อลูกในรถยามเช้าเป็นความสุขทุกวันของผม เจ้าจันทร์อยู่ที่คาร์ซีทด้านหลังร้องเพลงช้างตบมือเปาะแปะกับผมทุกเช้า ผมพยายามหาเพลงภาษาอังกฤษสำหรับเด็กมาสอนลูกร้องด้วย

เจ้าจันทร์ชอบพูดตาม อย่างการชมตัวเองว่า ‘จั๋นเก่ง’ เพราะว่าผมจะชมลูกเวลาเขาประสบความสำเร็จกับเรื่องเล็กๆ ของเขา อย่างกินข้าวหมดจาน กินนมหมดแก้ว ใส่รองเท้าถูกข้าง ลูกจะได้มีกำลังใจ

หมอบอกว่าให้ผมพยายามให้กำลังใจลูก เข้าใจธรรมชาติของเขา มันมีผลต่อพัฒนาการของเด็ก ผมก็หวังว่ามันจะไปลดระยะห่างของลูกกับเด็กทั่วไปได้บ้าง แต่พูดเก่งแบบนี้ผมก็ดีใจแล้ว

หลังจากจอดรถในโรงเรียน ลงชื่อกับคุณครูเสร็จเราก็มาซาฟารีเวิร์ลกับกลุ่มเพื่อนร่วมชั้นและผู้ปกครอง กลุ่มของโรงเรียนเราจะพาไปดูโชว์ตามเวลาที่ทางซาฟารีจัด อย่างเช่นโชว์แมวน้ำ โชว์นกที่เด็กๆ ชอบ

“พ่ออออ อะไยอ่ะ”

เรามาดูโชว์แมวน้ำกัน เด็กๆ พากันกริ๊ดกร๊าดอารมณ์ดี เจ้าตัวเล็กของผมก็ด้วย

“แมวน้ำครับ มันตบพุง เพราะมันอ้วน”

“จั๋นอ้วน! ”

แล้วลูกก็ตบพุงตามแถมหัวเราะคิกคัก ยังไม่อ้วนสักหน่อยแค่พุงกลมเอง

การมากิจกรรมกับโรงเรียนทำให้ผมค่อนข้างชอบโรงเรียนนี้นะ ทั้งคุณครูและผู้ปกครองคนอื่น การเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวของผมไม่ได้ทำให้ใครมาตั้งคำถาม แต่กลับแนะนำวิธีการเลี้ยงลูกที่ผมอาจจะมองข้ามไป

ผู้ปกครองเริ่มคุยกันเรื่องเข้าอนุบาล หลายคนก็ชวนให้พาลูกไปเข้าอนุบาลที่เดียวกัน ก็อาจจะดีก็ได้เจ้าจันทร์จะได้มีเพื่อนที่คุ้นเคย



ลูกปลาติดต่อไปทางพี่จินว่าอยากเจอลูก ผมลืมเรื่องลูกปลาไปแล้วแต่ผมไม่ได้อยากกีดกันอะไรเธอ พี่จินบอกว่าให้มาเยี่ยมได้แต่ห้ามมาค้าง ห้ามแฟนลูกปลามา แล้วแรกๆ ให้มาแค่เดือนละครั้งก่อน

ความเป็นห่วงของพี่จินผมก็ไม่อยากจะขัด ลูกต้องปรับตัวด้วยเพราะยังไม่เคยเจอกันมาก่อน วันที่ลูกปลามาแม่บ้านจากเยว่ก็มาด้วย พี่จินไม่วางใจให้ลูกปลามาเจอลูกคนเดียว

“แม่นะคะ”

“แม่เหยอ”

เจ้าตัวเล็กทำน่าไม่วางใจ แล้วมาแอบหลังผม ลูกปลาเองก็ไม่กล้าคุยกับลูกเยอะ เราเลยแค่ดูการ์ตูนด้วยกัน ชวนกันทำอาหารที่ผมไม่ค่อยจะทำเป็น แต่ลูกปลาทำได้ มีแม่บ้านเยว่คอยช่วยอีก เจ้าจันทร์เลยได้ทำกิจกรรมใหม่อยากการช่วยกันหั่นเบบี้แคร์รอต ผมใช้มีดจริงหั่น ส่วนเจ้าตัวเล็กนั้นผมให้ใช้ชุดเครื่องครัวคุณหนู หรือเบบี้เชฟสักอย่างที่ผมซื้อให้ มันเป็นมีดพลาสติกเด็กเล่นที่หั่นไม่ได้จริง แถมเชฟรุ่นจิ๋วของผมอยู่ดีๆ ก็เอามีดเข้าปากอีกด้วย

ตั้งแต่ได้เบบี้แคร์รอตจากคนข้างบ้านมันก็กลายเป็นของโปรดของจันทร์เลยต้องหาซื้อมาเก็บไว้ตลอด

“อันนี้จันทร์ทำเองเลยนะ เก่งมากลูก”

ผมชี้ไข่เจียวใส่แคร์รอตที่ไม่ได้มีแคร์รอตที่ลูกเล่นเลยสักชิ้น แต่ผมอยากให้ลูกรู้สึกว่าตัวเองทำได้เหมือนกันนะ

“จั๋นเหยอ? จั๋นเก่งงง”

เจ้าจันทร์เริ่มหัดกินข้าวเองมาสักพัก แต่ก็ยังเลอะเทอะไปหมด ก็ต้องปล่อยให้เลอะเทอะไป เดี๋ยวเขาก็ทำได้ดีขึ้นเอง



กิจกรรมก่อนปิดเรียนของเด็กเนอสเซอรี่คือกีฬาสี แต่ประเภทกีฬาก็เหมาะกับเด็กวัยนี้มาก อย่างเช่นแข่งวิ่งสามสิบเมตร แข่งเก็บลูกบอล แข่งเต้น แข่งเดินต่อแถว แข่งส่งของ

เน้นไปทางกิจกรรมที่จะให้เด็กๆ ให้สามัคคีกัน การอยู่ร่วมกันของเด็กๆ ทำให้รู้จักการแบ่งปัน การขอโทษ การให้อภัย ผมว่ามันดีกับลูก

เจ้าจันทร์ได้เป็นนักกีฬาแข่งขันเดินต่อแถว เด็กห้าคนต้องเกาะไหล่กันเดินไปให้ถึงเส้นชัย เจ้าตัวเล็กของผมยืนเกาะเพื่อนคนสุดท้ายทำหน้าตื่นเต้นมากผมก็ลุ้นกับการแข่งขันแรกในชีวิตลูกไปด้วย แต่พอเริ่มแข่งนักกีฬาตัวน้อยก็ไม่ตั้งใจเดินเลยเอาแต่มองไปแถวข้างๆ ของอีกสีที่ไม่ตั้งใจเดินเหมือนกันเพราะหันมาชวนคุยอะไรไม่รู้ แล้วเจ้าตัวเล็กก็เลยเปลี่ยนจากเกาะไหล่สีตัวเองไปเกาะเพื่อนอีกสี ผู้ปกครองทั้งเชีร์ยทั้งขำ ผมก็พยายามบอกให้ลูกกลับไปแถวเดิมแต่ลูกนึกว่าเล่นด้วย หัวเราะสนุกสนานแทน สุดท้ายทำสีตัวเองแพ้ไม่พอ สีใหม่ที่มาเกาะก็ไม่เดินเข้าเส้นชัยแต่คนหัวแถวพาทั้งสีเดินไปหาแม่ตัวเอง

เด็กๆ ยังไม่รู้เรื่องแพ้ชนะ โรงเรียนก็เตรียมเหรียญไว้ให้ทุกคน พอได้เหรียญห้อยคอก็วิ่งมาอวด

“จั๋นเก่งงงง”

“เก่งมากครับ ไหนขอพ่อดูเหรียญหน่อย โอ้โหเหรียญทองด้วย”

กีฬาเด็กๆ มันตลกมาก พอแข่งเก็บบอลก็มีคนที่ไม่ได้แข่งไปช่วยกันเก็บ พอครูไม่ให้ช่วยก็เอียงคอบอกว่าปกติเล่นแล้วต้องช่วยกันเก็บ เด็กๆ ก็พากันไปช่วยเก็บกันหมด เจ้าตัวเล็กของผมก็ไปสนุกกับเขาด้วย

บ่ายโมงก็จบกิจกรรมผมก็อุ้มนักกีฬาที่ทำสีตัวเองแพ้ไปขึ้นรถ เด็กๆ หลายคนพากันหลับตั้งแต่คุณครูแจกขนม กิจกรรมกลางแจ้งที่ได้เล่นเต็มทีทำให้ลูกเหนื่อย ผมก็เหนื่อยด้วย ขำจนเหนื่อย



คนข้างบนผมหายหน้าหายตาไปหลายเดือน ผมรู้เพราะลูกไม่ได้ขนมมาสักพักใหญ่ๆ จนกระทั่งวันหนึ่งเจ้าจันทร์ก็หิ้วขนมแบรนด์ต่างประเทศที่ผมหาซื้อไม่ได้มาอีก

“ใครให้มาครับ?”

“ลุงให้”

“ลุงคนไหน”

“คนนู้น”

มือเล็กชี้ไปที่รั้ว ผมเดินไปดูก็ไม่เห็นใคร ข้างบ้านปิดสนิทคงจะออกไปแล้ว เลยยังไม่ได้เจอสักที

“คราวหลังเจอลุงบอกพ่อนะครับ พ่อจะให้ขนมลุงคืนบ้าง”

“ไม่ให้จั๋นเหยอ”

แน้ะ มาทำหน้ากังวลกลัวโดนแย่งขนมอีก

“ลุงให้จันทร์หลายครั้งแล้ว จันทร์ต้องให้คืนด้วย คนเก่งต้องรู้จักให้”

“จั๋นให้ จั๋นเก่งมาก”

“เก่งมากครับ”

เจ้าจันทร์ชอบฟังนิทาน เวลาผมอ่านนิทานให้เขาฟัง เราจะนอนอ่านด้วยกัน เขาจะได้หัดออกเสียงตาม มีทั้งนิทานภาษาอังกฤษ ภาษาไทย

ช่วงนี้ได้นิทานเรื่องกระต่ายกับเต่ามาเล่มใหม่เจ้าตัวเล็กก็ชอบเป็นพิเศษเพราะมีภาพกระต่ายเหมือนกับเพื่อนเล่นตัวเอง หิ้วนิทานไปด้วยทุกที่

ช่วงปิดเทอมผมก็ปล่อยให้ลูกได้พัก ได้เล่นของเขาไป ส่วนผมก็มาทำวิจัยจบ ผมเรียนครบหมดแล้วที่จีนเหลือแค่ทำวิจัยจบที่ขอโอนหน่วยกิตกลับมามหาวิทยาลัยเดิม

เพื่อนสมัยเรียนก็ติดต่อกันบ้างแต่น้อยมาก ผมทิ้งทุกอย่างแล้วสนใจลูกอย่างเดียวจนทุกอย่างอยู่ตัวก็ต้องกลับมาเรียนให้จบ ลูกโตกว่านี้ผมจะได้ไปทำงาน

“พ่ออออออ”

เจ้าตัวเล็กมือหนึ่งถือนิทาน อีกมือหิ้วหมวกกระต่ายที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

“เอามาจากไหนครับ”

“ลุงให้ พ่อลุงๆ ๆ ๆ หนม”

ผมรีบเดินกึ่งวิ่งออกไป ลูกจำได้ว่าต้องให้ขนมลุงคืน แต่ก็ไม่เจอใครอีก ผมว่าพฤติกรรมคนข้างมันแปลกไปทุกที หรือจะเป็นผี? แต่ผีก็ไม่น่าซื้อขนม ซื้อแคร์รอตแถมซื้อหมวกให้เจ้าจันทร์ได้

การกระทำลับๆ ล่อๆ ทำให้ผมเริ่มกังวลว่าคนข้างบ้านอาจจะเป็นพวกแก๊งขโมยเด็กที่มาตีสนิทกับเด็ก ทำเหมือนไม่มีพิษมีภัยจนพ่อแม่ตายใจให้เล่นกับคนข้างบ้านได้ จากนั้นก็ขโมยเด็กไป

ผมแจ้งความดีไหม? แต่มันก็ยังไม่มีหลักฐาน ในทางกลับกันถ้ามัวแต่รอหลักฐานแล้วเขาทำไมดีกับเจ้าจันทร์ก่อนล่ะ? ขั้นแรกที่ผมต้องจัดการคงเป็นการไม่ให้ลูกไปเล่นหน้าบ้าน ถึงมันจะในเขตรั้วบ้านแต่หมู่บ้านเรารั้วต่ำแค่เอวผมเอง เพราะเป็นสไตล์บ้านเลียนแบบฝรั่ง

เจ้าจันทร์ยังเด็ก พอหาของเล่นพวกตุ๊กตานิ่มๆ มาให้เขาบีบ กับเปิดการ์ตูนสารคดีสัตว์ให้เขาดู เขาก็ไม่งอแงจะไปเป็นเจ้าจันทร์นักขุดดินหน้าบ้านอีก แล้วยิ่งซื้อชุดคุณหมอสำหรับเด็กให้คราวนี้ติดหนึบเป็นคุณหมอรักษาตุ๊กตาทั้งวัน

“พ่อไม่ฉะบาย”

“หรอ? แล้วพ่อต้องทำไงครับ”

“ตรวจหน่อย”

เจ้าตัวเล็กเลียนแบบท่าทางคุณหมอเวลาตัวเองไปโรงพยาบาล เอาที่ฟังหัวใจมาแปะที่ขาผมแล้วก็ทำหน้าเครียด มันฟังตรงนั้นที่ไหนครับลูก

“พ่อสบายดียัง?”

“หายแย้ว จั๋นเก่ง”

“เก่งจริงๆ ด้วย”

ลูกใครเนี่ยน่ารักจริงๆ



คนข้างบ้านหายไปอีกครั้ง หลังจากผมพยายามสังเกตความเคลื่อนไหวอยู่หลายวัน เจ้าจันทร์เลยได้ออกไปเล่นขุดดินอีก คราวนี้เอาหูฟังขุดหมอไปเล่นด้วย วันแรกๆ ผมก็ไม่วางใจออกไปเล่นกับลูก พอแน่ใจว่าข้างบ้านไม่มีคนอยู่แน่ๆ ก็ปล่อยเขาเล่นของเขาไป

บริเวณที่ให้เจ้าจันทร์เล่นผมกั้นแยกกับต้นไม้ไว้ เพราะกลัวลูกล้มหน้าทิ่มใส่ต้นไม้ เจ้าตัวเล็กก็พากระต่ายของเล่นไปเล่นด้วยกันหมด เลอะเทอะไปตามๆ กัน

ประเทศไทยเหมาะกับเจ้าจันทร์มาก อากาศไม่หนาว ลูกก็ไม่ค่อยป่วยแถมยังได้เล่นซนเต็มที่ เขามีความสุขผมก็มีความสุข



“ไง วันนี้หน้าไม่ขาวนะ ดำเชียว เอาดินทาหน้าทำไม”

“ลุงเหยอ”

“ช่ายยยย ลุง”

“ลุงไม่ฉะบายไหม”

“ทำไมต้องไม่สบาย พูดให้ชัดๆ หน่อย”

“ทำนี่หาย”

ลุงข้างบ้านมองมือเล็กชี้ชุดหูฟังคุณหมอสำหรับเด็กที่โดนฝังดินไปครึ่งหนึ่งแล้ว

“หายสิ โดนฝังหาไม่เจอ”

“จั๋นเก่งงง”

“ไม่เกี่ยวกับเก่งเลย เอาความมั่นใจมาจากไหน”

“พ่อบอกจั๋นเก่ง”

“งั้นเก่งก็ได้”

กันติชาว่าดีเขาก็ว่าดี ไม่มีนโยบายทำให้เมียหงุดหงิดอยู่แล้ว

“เนอะ”

คนเก่งพยักหน้าหงึกๆ แล้วก็ลุกมาเกาะกำแพง ตาแป๋วเงยหน้ามองลุงข้างบ้านที่ยืนไพล่หลังก้มหน้าลงมา

“อะไร?”

“พ่อให้หนมนะ”

“ให้ทำไม?”

“จั๋นแบ่งหนม จั๋นเก่ง”

“เหรอ? ดีแล้ว ต้องรู้จักให้ ใจกว้างๆ เข้าไว้ คนอื่นเขาจนกว่าเรา เขาไม่ได้กินขนมอร่อยๆ เท่าเรา เรารวยกว่าเราก็ซื้อแบ่งเขากินบ้าง”

“อื้อ”

ฟังไม่ทันแต่พยักหน้าหงึกๆ

“แล้วไหนขนม?”

“จั๋นกินหมด”

“กินหมดแล้วเอาที่ไหนมาแบ่ง”

“จั๋นไม่ยู้”

มุมปากยกยิ้มให้กับคนมีน้ำใจจะแบ่งขนมแต่กินขนมหมดแล้ว แถมยังหัวเราะแล้วลูบพุงตัวเอง แล้วสองมือเล็กก็ตบพุงตัวเองไปมา

“ทำอะไร”

“จั๋นอ้วน ตบพุง”

สุริยะ หยางหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ มองเจ้าตัวเล็กยืนบิดไปบิดมา พอเขาหัวเราะก็หัวเราะตาม เป็นเด็กอารมณ์ดีจริงๆ พุงกลมๆ นี่คงทำให้กันติชามีความสุขน่าดู ลูกไม่ตัวเล็กแล้วนะ เป็นกระต่ายอ้วนแล้วนะตอง

“ลุงไปแล้วนะ”

“ไปไหน”

“ไปเที่ยว”

“จั๋นเที่ยววว ไปใหญ่ๆ มีนก มีแมวน้ำ มีนี่ๆ ๆ ๆ”

ท่าทางตลกของเด็กวัยจะสามขวบทำให้สุริยะ หยางหัวเราะอีกครั้ง ตัวอะไรไม่รู้น่ะ ส่ายหัวดุ๊กดิ๊ก แถมเดินไปเดินมากระโดดได้ด้วย หน้าเลอะดินอีกต่างหาก

“แล้วตบพุง นี่ๆ ๆ ๆ”

อันตัวสุดท้ายนี่แมวน้ำล่ะมั้ง? หลังจากฟังเรื่องเล่าสัตว์ประหลาดของเด็กวัยสามขวบ ยิ่งฟังก็ยิ่งไม่เข้าใจแต่ก็ฟังต่อไป คงจะดีใจได้ไปเที่ยวกับพ่อมาล่ะสิ

“พ่อบอกกัด ห้ามจับ มันแฮ่ๆ ๆ ๆ”

ยัง ยังไม่กลับจากสวนสัตว์ ดูจากที่เจ้าตัวเล็กเล่าคงจะชอบสวนสัตว์น่าดู

“มีเพนปิ้น”

“เพนกวิน”

“เพนปิ้นเยอะๆ”

สุริยะ หยางกอดอกส่ายหัวกับเพนปิ้น ฟังไปฟังมาเพนปิ้นก็กลายร่างเป็นสัตว์สี่ขาอ้วนๆ มีอันใหญ่ๆ บนหลัง เปลี่ยนเรื่องก็ไม่บอก ยังไม่รู้เลยเพนปิ้นทำอะไร

“พ่อชอบตัวไหน”

“พ่อชอบจั๋น”

“หมายถึงสัตว์สิ”

“จั๋นเก่ง พ่อชอบ”

“เอาตัวที่อยู่ในกรงสิ”

“จั๋นอยู่! ”

“...”



แผนการของสุริยะ หยางขยับเคลื่อนไปทีละนิด แต่มีทิศทางที่ดีขึ้น ลู่ชิงอวิ๋นเป็นนักเจรจาที่มีความสามารถ ไม่นานกลุ่มธุรกิจที่เป็นพันธมิตรกันก็เริ่มชัดเจนขึ้น

ธุรกิจภายในของอาณาจักรพระอาทิตย์เองก็เติบโต อาเฟยไม่ได้เป็นคนของรัฐบาลแล้วแต่มาดูในส่วนบริษัทรักษาความปลอดภัยในเครืออาณาจักรฯ ผู้บริหารชุดใหม่ที่จ้างมาจากต่างชาติมีการวางแผนที่รัดกุมกว่าทีมเดิม และสุริยะ หยางก็ไม่วางตัวเป็นแค่เจ้าของอีกต่อไป แต่กลับมาเป็นประธานบอร์ดบริหารด้วยตัวเอง

การเปลี่ยนแปลงของอาณาจักรพระอาทิตย์ได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก เพราะมีไลน์ธุรกิจใหม่ที่เริ่มค้าขายกับต่างชาติ แม้แต่รัฐบาลเองก็ยังไม่กล้าพูดอะไรนักเพราะกิจการบางส่วนเช่น ร้านผ้าไหม ร้านชาและพิพิธภัณฑ์ที่รัฐบาลเป็นหุ้นส่วนก็เติบโตอย่างก้าวกระโดด ในที่สุดเซี่ยงไฮ้ก็สามารถจัดงาน Exhibition ทางศิลปะที่ได้รับความสนใจจากต่างชาติได้สำเร็จ

จีนเริ่มถูกสื่อต่างชาติคาดเดาถึงการเติบโตทางเศรษฐกิจในอีกสิบยี่สิบปีข้างหน้า นักลงทุนเริ่มหันเหความสนใจมาที่จีน ด้วยค่าแรกที่ถูกและทรัพยากรที่ครบ...รัฐบาลจะยุ่งไปอีกนานเลยทีเดียว มีการบ้านให้รัฐบาลต้องทำอีกเยอะกับการรับมือกับต่างชาติ ทั้งการฑูตกับประเทศที่อุดมการณ์ทางการเมืองแตกต่างกัน นโยบายต่างประเทศอื่นๆ อีก เยอะแยะไปหมด จีนเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงอย่างแท้จริง

ส่วนพวกนักธุรกิจล้วนๆ ไม่ต้องมีเรื่องประเทศชาติให้ใส่ใจมากแบบสุริยะ หยาง...ก็โกยเงินโกยทองเข้าตัวอย่างเดียว กำไรในส่วนที่รัฐบาลเกี่ยวข้องก็เอาไป แต่อะไรที่ไม่ใช่...เขาเก็บร่องเก็บรอยเงียบสนิท มาค้นก็หาไม่เจอ



“ตกลงตามนี้ เริ่มโครงการได้เลย”

มือหนาหยิบปากกาเซ็นอนุมัติโครงการ ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมเดินออกจากห้องทำงาน แต่ยังไม่ได้ก้าวไปไหนชิวซีก็เข้ามาก่อน ตอนนี้ชิวซีไม่ได้เป็นพ่อบ้านอีกแล้ว ก็ไม่เคยเป็นแต่แรกหรอก ตำแหน่งใหม่ก็เป็นเลขานี่แหละ

“หยางหวาง”

“อืม”

“เสี่ยวเยว่ไม่สบายครับ”

“เป็นอะไร?”

“แพ้ช็อคโกแลต โรงเรียนอนุบาลไม่ได้ดูว่าเด็กแบ่งขนมกัน”

“ไปสนามบิน เลื่อนนัดสัปดาห์นี้ออกไปให้หมด แจ้งคุณจินด้วยว่าให้ย้ายโรงเรียน”

“ครับ”

ขายาวก้าวนำชิวซีออกจากห้องทำงาน อาเฟยลุกจากที่นั่งมาเดินนำไปกดลิฟต์

“ปลอดภัยไหม”

“ปลอดภัยครับ”

ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ ตอนเกิดเรื่องกันติชาคงตกใจน่าดู ลูกเพิ่งจะเข้าอนุบาลดันไปแพ้ช็อคโกแลต เป็นความสะเพร่าของโรงเรียนด้วยส่วนหนึ่งที่ละเลยให้เด็กกินขนมกันเองทั้งๆ ที่เด็กแต่ละบ้านก็แพ้ขนมไม่เหมือนกัน

“เพิ่มเรื่องที่ต้องแจ้งคุณจินด้วย บอกให้ไปหาโรงเรียนดีๆ เอาที่แพงๆ หน่อย จะแพงสุดในประเทศไทยก็ได้ เน้นความปลอดภัยเป็นหลัก มามีปัญหาเรื่องแพ้อาหารได้ไง ไม่ได้เรื่อง”

“ครับ”

“แล้วอวิ๋นเรียนจบยัง”

“เลื่อนพรีเซนต์โปรเจ็กต์ครับเพราะเสี่ยวเยว่ไม่สบาย”

“อืม...ดีนะเรารวย มหาลัยเลยให้อภิสิทธิ์อวิ๋นเยอะได้ ชาตินี้จนไม่ได้แล้วมั้ง ดูครอบครัวฉันจะมีแต่เรื่องให้ใช้เงินแก้ปัญหา เหมือนปัญหามันรู้ว่าเรามีปัญญาจ่าย ซึ่งก็จริง ไม่รู้จะเถียงยังไง”

ชิวซีกับอาเฟยมองหน้ากันแล้วส่ายหัว บ่นเอง จิกกัดตัวเอง แล้วก็จบลงที่ชมตัวเอง

“ผมว่าเรื่องเสี่ยวเยว่อาจจะง่ายขึ้นถ้าคุณยอมพบหยางอวิ๋น เราจะได้เข้าไปช่วยหยางอวิ๋นดูแลลูกอย่างเปิดเผย การเลี้ยงลูกคนเดียวมันไม่ง่ายนะครับ ถึงแม่เขาจะมาแต่ก็มาแค่เดือนละครั้ง แล้วเราก็ไม่ควรคาดหวังว่าผู้หญิงคนนั้นจะดูแลเสี่ยวเยว่ได้ คุณจินก็โดนหยางอวิ๋นกันออกมา...เขาไม่เปิดรับใครเลย แล้วพอมีปัญหาเขาก็จะโดดเดี่ยว...เขาไม่มีใครแล้วครับ”

“ฉันทำได้หรอ...”

หยางหวางก็ยังคงเป็นหยางหวาง กลัวว่าคนรอบข้างจะลำบาก คนแบบนี้ดันไปบอกหยางอวิ๋นว่าอย่าใจร้ายกับตัวเอง แต่ดันทำซะเอง อยากเจอเมียกับลูกเมียก็ไม่กล้า ทำได้แค่ไปเป็นลุงบ้านข้างๆ ลับๆ ล่อๆ จนได้จดหมายไม่ระบุผู้ส่งมาเตือนว่าอย่าทำพฤติกรรมไม่น่าไว้วางใจ คนแถวบ้านด้วยกันระแวง จะมีใครล่ะระแวงถ้าไม่ใช่คนรั้วติดกัน

“ทำได้สิครับ คุณอยากอยู่กับหยางอวิ๋นไปจนแก่ไม่ใช่หรือไง? ระวังนะครับ เว้นระยะห่างมากไปจะมีคนอื่นมาแทนที่”

“ก็ถ้าคนนั้นจะดีกับอวิ๋น...”

“ไหนคุณว่าปัญหาบ้านคุณต้องใช้เงินแก้ปัญหาทั้งนั้น แล้วถ้าคนใหม่ไม่รวยเท่าคุณ เสี่ยวเยว่ไม่มีเงินเรียนต่อ? ป่วยไม่มีเงินไปหาหมอ?”

“พอเลย เรื่องรวยน่ะใครก็สู้ฉันไม่ได้หรอก แต่ฉันดีกับเขาแล้วหรอ ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาชีวิตอวิ๋นมีแต่ปัญหา เรียนก็ยังไม่จบสักที ระดับเขาน่ะควรจบปริญญาเอกได้แล้ว เมียฉันฉลาดมากนะ นึกว่าชาติก่อนทำบุญด้วยหนังสือเรียนกับเครื่องคิดเลข”

“ทุกอย่างพร้อมแล้วครับหยางหวาง ได้เวลาที่คุณต้องเลิกโทษตัวเองสักที คุณกับหยางอวิ๋นควรให้โอกาสตัวเองกันได้แล้ว ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป แล้วคุณก็จะเป็นได้แค่โรคจิตข้างบ้านไปตลอดชีวิต จะสร้างอาณาจักรให้ยิ่งใหญ่ทำไมเมื่อสุดท้ายก็ไม่กล้าไปตามเมียกลับบ้าน”

“ฉันต้องเริ่มยังไง?”

“ก็เริ่มจากอะไรง่ายๆ ที่คุณถนัดก็ได้ครับ”

“นอกจากเรื่องเงินแล้ว ฉันก็ไม่ถนัดอะไรอีกเลย”



“เราควรทำอะไรแบบนี้ด้วยหรอ? ฉันว่าฉันไม่ถนัดเรื่องนี้นะ”

สุริยะ หยางชูแขนซ้าย ยกแขนขวาเท้าเอวเลี้ยวเอียงตัวไปทางขวายืดกล้ามเนื้อสลับด้านไปมา ส่วนอาเฟยที่ยืนข้างกันกำลังกระโดดวอร์มกล้ามเนื้อขาก่อนจะวิ่งอยู่กับที่แต่ยกขาสูงมากจนเจ้านายที่ทำได้แค่โยกไปโยกมาถึงกับเบะปากใส่

“เป็นพระเอกเลยไหมถ้าจะหล่อขนาดนี้?”

“ครับ? หยางหวางว่าไงนะครับ”

“เปล่า”

แล้วไอ้คนเสนอแผน A-Z ก็ไม่มาด้วยเพราะต้องมีประชุมทางโทรศัพท์กับบริษัทที่จะร่วมลงทุนในสหรัฐแทนเขาที่กำลังมาปีนบ้าน (ญาติ) เมีย

มาถึงไทยกันติชากับลูกก็มาพักฟื้นที่บ้านตระกูลเยว่แล้ว ถ้ากันติชากลับบ้านตัวเองก็ไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้เพราะตอนนี้บ้านเยว่มีติดตั้งกล้องวงจรปิดและสัญญาณกันขโมยหลังจากเขามาปีนคราวก่อนถูกกันติชาจับได้

ยังไม่พร้อมจะปรากฏตัวให้เมียเห็น ก็มาแอบสอดส่องลาดเลาไปก่อน ชิวซีบอกว่าพอเห็นหน้าเมียบ่อยๆ ก็ใจกล้าขึ้นมาเองแหละ

สุริยะ หยางเปลี่ยนท่ายืดตัวเป็นก้มลงแตะเข่า หลังมันก็แข็งจนก้มได้แค่นี้ แต่พอหันไปข้างๆ ก็เจอบอดี้การ์ดประจำตัวทำท่า Head Stand เอาหัวทิ่มพื้นขาชี้ฟ้าแล้วค่อยๆ วางมือยกหัวขึ้นจากพื้นอีกที

เสื้อวอร์มร่วงลงจนเห็น six pack ยิ่งมองก็ยิ่งหงุดหงิด แถมยังเหวี่ยงขาลงมายืนด้วยท่าทางหล่อๆ นี่อีก ชิวซีมาเอาคนของมึงคืนไปเลย! เกินหน้าเกินตามาก ใครมาเห็นก็นึกว่ากูเป็นลุงพาหลานมาคัดตัวนักกีฬาทีมชาติกันหมดแล้ว!

“ไปเลยนะครับ”

“เออ นำไปเลย”

ตาคมมองอาเฟยที่กระโดดทีเดียวมือก็แตะขอบรั้วเหวี่ยงตัวข้ามไปยังอีกฝั่งอย่างงายดาย เห็นแล้วก็ถอนหายใจค่อยๆ จับรั้วแล้วดึงตัวเองขึ้น กว่าจะยกขาจะก่ายขึ้นไปได้ กว่าจะลงอาเฟยยังต้องมาช่วยดึงลงอีก ถึงร่างกายเขาจะมีก้งมีกล้ามแต่ทักษะการเคลื่อนไหวก็ไม่ได้ฝึกมาดีเท่าอาเฟยเข้าใจไหม? ไม่ใช่ว่าแก่ แค่ไม่ถนัดอย่าเข้าใจผิด อาเฟยแก่กว่าอีก!

“แฮ่กๆ”

“ไหวนะครับ? พรุ่งนี้ผมว่าตรวจสุขภาพหน่อยดีกว่าครับหยางหวาง ผมว่าช่วงนี้คุณเหนื่อยง่ายไป”

“เออน่า ไหว นำไปเลยแค่ตื่นเต้น! ”

แม่ง...เป็นหยางหวางกับลุงข้างบ้านนี่ไม่ง่ายเลย



---------------------

ลุงไม่ได้แก่นะ ลุงแค่ไม่ถนัดดดดดด จั๋นน่ารักเนอะ ลูกแม่มากๆ



ต่อไปนี้เข้าสู่ช่วงโฆษณาชวนอ่าน อิ้อิ้

เนื่องจากเรื่องนี้จะจบแล้ว แบมขออนุญาตเปิดเรื่องใหม่ ชื่อเรื่อง Not Yours เมื่อผมไม่ใช่ นิยายไม่ยาวมาก ไม่ดราม่ามาก อ่านง่ายไม่ซับซ้อน

ถ้ายังจำพี่เอ็ม เลขาคนดีคนเดิมในเรื่อง ในปกครอง ได้ เรื่องใหม่นี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับชีวิตพี่เอ็มค่ะ! มีแอบเฉลยเรื่องราวพี่เอ็มหลายอย่าง เพราะพระเอก เป็นน้องชาย ของคนที่จะมาคู่กับพี่เอ็ม แต่ยังไม่บอกนะคะว่าพี่เอ็มตำแหน่งไหน 5555+

แต่แบมไม่ได้เอามาลงในไทยบอยแล้วนะคะ จากที่เคยแจ้งไว้ว่าเรื่องนี้คงเป็นเรื่องสุดท้าย สามารถตามเรื่องใหม่ได้ที่ เด็กดี ReadAwrite หรือ ธัญวลัยค่ะ

ขอบคุณค่ะ

[fc_fic]

จั๋๋นน่ารักมากๆ

[Gugii]

ตามไปอ่านเรื่องใหม่มาแล้วค่ะ น่าติดตามมากกก

[iceman555]

 

[Ginny Jinny]

ลุงไม่แก่เลยไม่แก่เล้ย 

[arjinn]

รักลุง ... ลุงรักเมียไม่เสื่อมคลาย
อีกแปร๊บเดียว อีกแปร๊บเดียว ...

[punthipha]

พี่ซัน เมื่อไหร่จะเลิกเป็นคนข้างบ้าน

[O-RA DUNGPRANG]

ทำไมเรานึกภาพลุงแก่ ๆ กำลังปีนรั้วอะ 

[คุณซี]

ก็คือถ้าไม่มีชิวซีกะอาเฟยลุงข้างบ้านก็เป็นได้แค่ลุงข้างบ้านอ่ะ จะตามไปอ่านเรื่องใหม่แน่นอนนนนนน

[Chucream.nabi]

 

[❣☾月亮☽❣]

หล่อฟิตและรวยมาก อิอิ

[ืniyataan]

มีแฟนเด็กต้องหมั่นตรวจเช็ค..ร่างกาย   

[bpyt]

5555 วงวารลุงข้างบ้าน แก่ก็ไม่ยอมรับตัวเอง

[labelle]

55555 ซันรวย และหล่อแบบรั่วๆ ค่ะ
ถึงขั้นต้องมาซื้อบ้านตามน้อง และมาแอบซ่อนเล่นกับเจ้าจันทร์นะ
เด็กน้อยจำลุงไม่ได้ซะแล้ว แต่ดีที่ไม่ทำให้กลัว คุยด้วยกันได้
เอ็นดูเจ้าจันทร์มากเลยลูก น่าจับฟัด จั๋นเก่งอะเนาะ ทำไรก็ได้

สงสารตองนะ แต่ก็นั่นแหละ ตองเลือกแล้วไง
ต้องมีความสุขให้เยอะๆ เหมือนที่ซันบอก

ซันคิดไกลมาก วางแผนใหม่ ทำใหม่ เพื่อให้ได้อยู่ด้วยกัน
ต้องรักมากขนาดไหน ปูทางให้ทั้งหมด แล้วยังตามมาเฝ้า

สงสารอีกคนคือซิวซี ต้องมารับมือกับหยางหวางที่รวยมาก 5555

[miikii]

เอ็นดูเจ้าจั๋นมากๆ TT
พี่ซันก็อิจฉาอาเฟยสุด 55555555555555555

[Ac118]

เก้วกาดเขาไปทั่ว แก่แล้วไม่ยอมรับว่าแก่อ่ะลุงงงงงง 555555555555555

[Hapmar]

เจิ้นก็ปีนบ้านนี้นะ 55555 บ้านนี้น่าปีนจริงๆ ตลกลุงอ้ะ จั๋นน่าฟัดมากๆ ตอนนี้เวลาเห็นเด็กเตรียมอนุบาลนึกถึงแต่จั๋นกับพ่อตอง55555

[bambooiihallo]

Chapter 36 A Bug

“ลุงเหยอ”

ลุงข้างบ้านที่แอบมาปีนบ้านเจ้าของธนาคารถึงกับสะดุ้ง ส่วนอาเฟยฝีเท้าว่องไวทำตัวลีบไปกับกำแพงแล้ว ห่า หนีเอาตัวรอด แล้วกูล่ะ!

“ชู่วว”

ใครจะคิดว่าลอบเข้ามาแล้วลูกของเมียจะตื่นอยู่ ส่วนคนพ่อนอนซุกตัวอยู่ในคอกเด็กข้างกัน

“ชู่วว”

เจ้าจันทร์เลียนแบบท่าปากจู๋เอานิ้วชี้แตะปาก แล้วคว้ากระต่ายเพื่อนซี้เดินเตาะแตะมาเกาะขอบ แล้วเอียงคอใส่ ความรู้สึกแปลกประหลาดวูบไหวอยู่ในอก ไม่ได้ใกล้ชิดเจ้าตัวเล็กแบบนี้นานแล้ว ถึงจะย้ายไปอยู่ข้างบ้านก็มีรั้วกั้น

ขายาวย่อตัวลงก่อนจะส่งมือสองข้างไปด้านหน้า ไม่รู้ว่าจะยอมให้อุ้มไหม...เขาก็เป็นแค่ลุงข้างบ้านที่เจ้าตัวเล็กจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ตอนเจอกันครั้งแรกที่ริมรั้วแล้วพบว่าเจ้าจันทร์ลืมเขาไปมันเป็นความรู้สึกที่...แย่มาก

“คิก...”

สุริยะ หยางเม้มปากแน่นเมื่อเจ้าตัวเล็กยื่นมือที่มีกระต่ายมาหา มือใหญ่อุ้มเจ้าตัวเล็กพุงกลมขึ้นมากอด ปลายจมูกกดลงที่กลุ่มผมกลิ่นแชมพูเด็ก

“เป็นไงบ้าง...ไม่สบาย”

“จั๋นเก่ง ไม่เจ็บ”

“ชู่ววว”

“ชู่ววว”

ลุงข้างบ้านกับเด็กในบ้านทำท่าชู่วววพร้อมกัน ก่อนสุริยะ หยางจะอุ้มเจ้าตัวเล็กออกมาที่ระเบียง กลัวว่าเสียงดังจะปลุกให้กันติชาตื่น

คนพ่อคงตกใจน่าดู พอลูกป่วยเลยใส่ทั้งหมวก ถุงมือ ถุงเท้า แทบชุดนอนแขนยาวขายาวอย่างกับตอนอยู่เซี่ยงไฮ้ เขาก็ตกใจเหมือนกัน...กลัวว่าศศิมณฑลจะเป็นอะไรไปแล้วกันติชาจะอยู่ยังไง

กันติชาขาดเขาได้แต่ขาดเจ้าตัวเล็กไม่ได้...พระจันทร์ดวงน้อยเป็นที่รักยิ่งกว่าพระอาทิตย์ดวงใหญ่



“คราวหลังไม่กินขนมเพื่อนนะ ของไม่แพงก็แบบนี้ ไม่ค่อยมีประโยชน์ ไม่สบายอีก”

“ไม่กิน กินแย้วเจ็บ”

ถึงจะยังหัวเราะคิกคักแต่ก็ไม่ได้สดใสเหมือนตอนปกติ การป่วยทำให้เจ้าตัวเล็กเหนื่อยน่าดู

“แล้วทำไมไม่นอน”

สุริยะ หยางหรี่ตามองเด็กพุงกลมในอ้อมแขน สองมือเล็กเกาะใบหน้าเขา ตากลมมองอย่างสำรวจ แล้วสุดท้ายเจ้าตัวแสบก็ดึงผมเขาหนึ่งที

“เจ็บ”

“เจ็บเหยอ โอ๋”

นี่มันดึงหัวแล้วลูบแก้มชัดๆ ดึงเองโอ๋เองนักเลงมาก

“ใช่ โอ๋ โอ๋เลย โอ๋เยอะๆ”

“พ่อโอ๋ พ่อโอ๋ๆ จั๋น”

“พ่อหลับอยู่ พ่อโอ๋ไม่ได้”

“จั๋นโอ๋ๆ”

“อืม โอ๋ๆ นะ”

ไม่ได้คุยกันรู้เรื่องเลย แต่แปลกที่มุมปากกลับมีรอยยิ้มตลอดเวลา แก้มยุ้ยปะแป้งขาวคงโดนคุณพ่อฟัดมาหลายทีแน่ๆ คนนั้นยิ่งเห่อลูกยิ่งกว่าอะไร

“โอ๋พ่อด้วย เวลาพ่อเสียใจต้องโอ๋นะ”

“จั๋นโอ๋ๆ พ่อ”

เจ้าตัวเล็กพยักหน้ารับภารกิจโอ๋พ่อเรียบร้อยแม้คนให้ภารกิจจะไม่มั่นใจเท่าไหร่ว่าพลทหารแร็บบิทจะทำภารกิจสำเร็จไหม

“บอกรักพ่อด้วย”

“ยั๊ก”

“บอกเยอะๆ พ่อจะได้มีความสุข”

“ยั๊กเยอะๆ”

“แล้วก็ห้ามป่วยอีก พ่อเธอเขาเป็นห่วง พอเธอเจ็บพ่อก็เสียใจ”

“เหยอ? โอ๋ๆ”

ฟังไม่ทัน จับใจความได้แค่เสียใจสองแขนเลยยกกอดคอคุณลุงข้างบ้าน แล้วแนบแก้มยุ้ยกับแก้มลุงโอ๋ให้ลุงหายเสียใจ จั๋นโอ๋แล้วหายเสียใจนะ

“หึ...เจ้าลูกกระต่าย”

สุริยะ หยางตบตูดเจ้าตัวเล็กเบาๆ พอจับมาอุ้มคุยด้วยเดินไปเดินมาเจ้าลูกกระต่ายก็หาววอดหลับไปคาอก อาเฟยช่วยเลื่อนประตูระเบียงเปิดให้เข้าไปในห้องด้านในอีกครั้งเพื่อวางเจ้าตัวเล็กลงข้างๆ คนพ่อที่ยังหลับสนิท

ไฟสีส้มจากโคมมุมห้องทำให้ไม่เห็นสีหน้าของกันติชาชัดนัก สุริยะ หยางยื่นมือแตะลงที่ข้างแก้มนิ่ม ก่อนจะประทับจูบแผ่วเบาที่ข้างแก้ม

“อวิ๋น...พี่คิดถึง”

“ฮื้ออ จันทร์นอนลูก ยังไม่เช้า”

มือกันติชาปัดป่ายไปข้างๆ ทำให้สุริยะ หยางต้องรีบผละตัวออกมา แต่ก็ไม่ทันเมื่อมือเรียวแตะเข้ามาที่แขนเสื้อชุดวอร์ม แล้วดึงให้ลงนอนข้างกัน

“นอนครับลูก”

เสียงงัวเงียนิ่งเงียบไปในที่สุด ทั้งห้องเหลือเพียงเสียงหัวใจในอกที่เต้นแรงเหมือนมันจะหลุดออกมา ลมหายใจเริ่มติดขัดต้องหยิบยาดมในกระเป๋ากางเกงมาดม

ใบหน้าพริ้มหลับสนิทของคนที่แสนคิดถึงอยู่ตรงหน้า แม้จะเป็นเงาเลือนรางแต่เขาจำได้ทุกอย่าง...เขาจดจำกันติชาได้ทุกอย่าง ชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่มีวันลืม

“อวิ๋น...”

เสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบา ทำไมถึงรักขนาดนี้ก็ไม่รู้ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน จะได้อยู่ด้วยกันหรือต้องแยกจากกัน...พระอาทิตย์รักก้อนเมฆก้อนนี้ไม่เคยเปลี่ยน

มีความสุขดีไหม? ดูแลตัวเองดีหรือเปล่า? ผอมไปนิดหน่อยนะ...

“รีบอ้วนได้แล้ว เดี๋ยวอุ้มลูกไม่ไหวนะตอง...ลูกอ้วนแล้วนะ ไม่ใช่ลูกกระต่ายแล้ว น่าจะเป็นลูกอูฐ โตมาต้องวิ่งเก่งเหมือนเจ้าตองลมกรดของพี่แน่เลย...สงสัยต้องให้วิ่งแข่งกันดู”

สุริยะ หยางอ้อยอิ่งอยู่สักพักก็ดันตัวขึ้นจากที่นอนแล้วผละออกมา ตัดสินใจได้ในที่สุดว่าจะไปหากันติชาที่บ้านหลังเล็กนนทบุรี หวังว่าคราวนี้เราจะไม่ต้องแยกจากกันอีก...มันนานเกินพอ



ผมกลับมานอนไม่หลับตั้งแต่ลูกเข้าโรงพยาบาล เจ้าจันทร์แพ้ช็อคโกแลตทั้งๆ ที่ผมย้ำนักย้ำหนากับทางโรงเรียนว่าลูกแพ้ แต่คุณครูก็ละเลย วันนั้นผมกำลังออกไปรับลูกก็ได้รับโทรศัพท์จากคุณครูว่ากำลังพาลูกไปโรงพยาบาล

มันน่ากลัวมากกับการที่ต้องยืนรอลูกอยู่หน้าห้อง ICU ผมตกใจทำอะไรไม่ถูกจนพี่จินกับแม่บ้านมาหา ผมไม่ได้เจอพี่จินมานาน พี่จินช่วงนี้ก็ช่วยงานที่ธนาคารอยู่แต่ก็อุตส่าห์มาจัดการทุกอย่างให้ผม

ผมกลัวจนไม่กล้านอน กลัวว่าถ้าหลับไปแล้วตอนที่ผมหลับลูกจะเป็นอะไรไป เขาตัวเล็กนิดเดียวเอง ถึงหมอจะบอกว่าลูกกลับบ้านได้ผมก็ยังกังวล

แต่ละวันผมจะงีบหลับช่วงสั้นๆ มันหลับไม่สนิท สุดท้ายผมก็จะสะดุ้งตื่นมาอยู่ดีแล้วมองหาลูกก่อน เจ้าจันทร์ยังไม่กลับมาร่าเริงเหมือนเก่า แต่ลูกดีขึ้นแล้ว

พี่จินให้ผมกลับมาอยู่บ้านใหญ่ก่อน ให้เจ้าจันทร์ดีขึ้นกว่านี้อีกนิด ให้ผมหายตกใจแล้วเราค่อยกลับบ้านกัน ช่วงนี้เจิ้นไม่อยู่บ้าน หลานชายของผมไปทริปต่างประเทศกับทางโรงเรียน

“หายไวๆ นะจันทร์”

ลูกหลับไปแล้วแต่ผมก็ยังนอนไม่หลับ ทำได้แค่นอนลงข้างๆ ลูกมองไปนอกระเบียง ผมคิดถึงพี่ซันตอนที่เขาแอบมาหาผมในตอนกลางคืน...

เขาจะมาแอบดูผมบ้างไหม...มาหาผมบ้างไหม...ผมอยากเจอพี่ซัน มีหลายเรื่องเกิดขึ้นที่ผมไม่อยากตัดสินใจคนเดียว ผมกลัวว่าตัวเองจะผิดพลาด ผมกลัวจะเลี้ยงลูกไม่ดี

ผมเคยเป็นคนที่เข้มแข็งกว่านี้...แต่ผมคนปัจจุบันสู้ตัวเองในอดีตไม่ได้เลย วันเวลาทำให้ผมอ่อนแอลง ผมกลัว...กลัวตัวเองจะผ่านไปไม่ได้ กลัวว่าตัวเองจะหมดแรงเหมือนที่เคยเป็นมาแล้ว...ทุกอย่างน่ากลัวไปหมด



ผมนอนหลับไม่สนิท...รู้สึกตัวตั้งแต่ลูกตื่น พร้อมๆ กับได้ยินเสียงจากระเบียง ผมแกล้งหลับต่อเพราะกลัวว่าจะเป็นโจรผู้ร้าย ถ้าเห็นแค่เด็กไม่รู้เรื่องอะไรพวกโจรอาจจะมองข้ามไปก็ได้ แต่ถ้าผมตื่นอยู่ด้วยโจรอาจจะลงมือ

“ลุงเหยอ?”

คำพูดของลูกทำให้ผมแปลกใจ ทำไมลูกรู้จักคนที่บุกรุกเข้ามา? ความอบอุ่นและกลิ่นหอมอ่อนๆ คล้ายกลิ่นชาจักรพรรดิทำให้หัวใจผมเต้นรัว ลูกหัวเราะกับเสียงชู่วของเขา

“เป็นไงบ้าง...ไม่สบาย”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยแผ่วเบา...เสียงที่ชาตินี้ผมไม่มีวันลืม เป็นพี่ซัน พี่ซันจริงๆ ลุงที่เจ้าจันทร์เรียก เขากลับมาแล้วแต่ก็ไม่ยอมมาเจอกันดีๆ ทำตัวเป็นโจรมาปีนระเบียงเหมือนครั้งก่อน

ผมอยากจะหันไปถามเขาแต่อยากรู้มากกว่าว่าเขาสนิทกับเจ้าจันทร์ขนาดไหน เจ้าจันทร์กลัวคนแปลกหน้า ขนาดกับลูกปลาลูกยังเกร็งๆ ไม่ค่อยเล่นด้วย แต่กลับหัวเราะคิกคักกับพี่ซัน แล้วเสียงก็หายไปทางระเบียง

ทั้งคู่เป็นเงาลางเลือนหลังม่านโปร่งบาง เจ้าจันทร์ยอมให้พี่ซันอุ้ม เสียงคุยที่ลอดเข้ามาทำให้ผมเกือบจะร้องไห้ แต่ผมจะร้องไม่ได้...ถ้าพี่ซันรู้ว่าผมตื่นอยู่...เขาอาจจะหนีไป

“โอ๋พ่อด้วย เวลาพ่อเสียใจต้องโอ๋นะ”

“บอกเยอะๆ พ่อจะได้มีความสุข”

“แล้วก็ห้ามป่วยอีก พ่อเธอเขาเป็นห่วง พอเธอเจ็บพ่อก็เสียใจ”

เขาอาจจะยังไม่อยากเปิดเผยตัวเองกับผม ปัญหาที่จีนอาจจะยังไม่จบ พี่ซันไม่อยากให้ผมกับลูกต้องเสี่ยงเขาเลยอาจจะทำแบบนี้ ทุกอย่างมันก็แค่ ‘อาจจะ’ ไปหมด ผมไม่กล้าถาม...ผมกลัวเขาไม่มาหาผมอีก ทำไมผมมีเรื่องต้องกลัวมากมายขนาดนี้

ผมพอจะรู้แล้วคนข้างบ้านที่ผมเขียนจดหมายไปตำหนิคงจะเป็นสุริยะ หยาง ขนมของลูกผมถึงเป็นแบรนด์ต่างประเทศที่เจ้าจันทร์กินได้ทั้งหมด ไหนจะเบบี้แคร์รอตเพราะเขาชอบเรียกเจ้าจันทร์ว่าลูกกระต่าย หมวกกระต่ายที่เขาให้ด้วย แต่ผมไม่ได้เอะใจเลยเพราะคิดว่าพี่ซันยังอยู่ที่จีน

แล้วการทำตัวลับๆ ล่อๆ ไม่ให้ผมเจอง่ายๆ ก็เพราะเราอาจจะยังเจอกันไม่ได้ กลัวว่าถ้าเราเจอกัน...เราจะไม่อยากแยกจากกันอีก...ใช่...ผมไม่อยากแยกจากพี่ซันแล้ว

หัวใจผมเว้าแหว่งตั้งแต่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน หลายคืนที่ผมนอนไม่หลับ...หลายปีมานี้ผมจะหลับสนิทก็แค่ตอนที่เราอยู่เซี่ยงไฮ้ด้วยกัน เป็นพ่อ ลูก ลุงแบบที่พี่ซันชอบพูด

ประเทศไทยไม่ใช่บ้านของผมอีกต่อไปแล้ว พี่ซันต่างหาก...ผมคิดถึงบ้าน คิดถึงพี่ซัน...ผมอยากกลับไป กลับไปอยู่ด้วยกัน

จูบแผ่วเบาของพี่ซันที่ข้างแก้มทำให้ผมหวงแหนเขาจนแกล้งทำเป็นคิดว่าลูกขยับตัว แกล้งพูดให้ลูกนอนต่อตอนพี่ซันจะผละออกไป แต่ผมตั้งใจคว้าเขาไว้ อยากให้เขาอยู่กับผมนานอีกนิด ไม่รู้ว่าไปครั้งนี้แล้วเขาจะหายไปอีกนานไหม ขอแค่อีกนิด...อีกนิดที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน

“รีบอ้วนได้แล้ว เดี๋ยวอุ้มลูกไม่ไหวนะตอง...ลูกอ้วนแล้วนะ ไม่ใช่ลูกกระต่ายแล้ว น่าจะเป็นลูกอูฐ โตมาต้องวิ่งเก่งเหมือนเจ้าตองลมกรดของพี่แน่เลย...สงสัยต้องให้วิ่งแข่งกันดู”

เจ้าตองลมกรดคืออูฐที่พี่ซันเคยเล่าให้ผมฟัง เป็นอูฐประจำตัวพี่ซันตอนเขาอยู่ทะเลทราย...เขาคิดถึงผมจนต้องไปตั้งชื่ออูฐตามผม เหมือนกับที่ผมทำบุญตักบาตรสารพัดไปให้เขา

เมื่อไหร่...เมื่อไหร่เราจะได้อยู่ด้วยกันสักที...



“กดลงไปอีกลูก เก่งมากครับ”

ผมพาเจ้าจันทร์กลับมาบ้านในสองวันต่อมา มาถึงบ้านผมก็ชวนลูกทำกิจกรรมกลางแจ้งที่เขางดไปอาทิตย์กว่าๆ อย่างการปลูกต้นไม้ แต่คราวนี้เราปลูกเบบี้แคร์รอตกัน ผมไม่ได้ปลูกเยอะขนาดเอาไปขาย เราปลูกในกระถางทรงยาวที่มันน่าจะพอปลูกได้ไม่เกินสิบหัว

“เดี๋ยวพอมันโตเราก็กินได้”

“กินเหยอ จั๋นกินหมด”

“เก่งมาก ต้องกินผักจะได้โตไวๆ”

ผมจับลูกใส่หมวกกระต่ายที่พี่ซันซื้อให้ในฐานะคนข้างบ้าน กลัวว่าแดดกับลมจะทำให้เจ้าตัวเล็กป่วยอีก แต่ลูกก็ดูสนุกกับการปลูกแคร์รอตที่เจ้าตัวแค่กดๆ ดิน แล้วเราก็เข้าบ้านไปดูการ์ตูนกัน

ถึงผมจะทำใจไว้ล่วงหน้าว่าพี่ซันอาจจะกลับจีนไปแล้วก็ได้ แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะชะเง้อเมียงๆ มองๆ ไปยังบ้านข้างๆ นอกจากพยายามส่องบ้านข้างๆ แล้ว ผมก็วุ่นวายกับลูกเรื่องย้ายโรงเรียนจนกระทั่งอาจารย์ที่คณะติดต่อมาว่าให้ผมทำเรื่องดรอปไปพรีเซ้นต์เทอมหน้าแทนเพราะมันถึงกำหนดเกรดออกของมหาวิทยาลัย การเรียนจบของผมก็เลยโดนเลื่อนไปอีกหนึ่งเทอม



พี่ซันกลับมาอีกครั้งในเดือนถัดมา เจ้าตัวเล็กได้ขนมอีกครั้งแล้ววิ่งเอามาให้ผม คราวนี้ผมสอนลูกทุกวันว่าใครให้ขนมต้องเอามาให้ดูก่อน ถ้าอยู่โรงเรียนก็ต้องให้คุณครูดู เจ้าจันทร์ไม่ใช่เด็กดื้อ บอกให้ทำเจ้าตัวเล็กก็ทำตาม การไปโรงเรียนใหม่ของเจ้าจันทร์ก็ไม่มีปัญหาอะไร ลูกร้องไห้งอแงเหมือนเก่าในอาทิตย์แรกเพราะเพื่อนแปลกหน้าแปลกตาไปหมด

โรงเรียนใหม่เป็นโรงเรียนเอกชนที่ค่าเทอมแพงกว่าที่เก่าแต่ใกล้บ้านกว่า ผมไม่ได้ส่งลูกเรียนนานาชาติเหมือนที่ผมเคยเรียนหรือที่เจิ้นเรียนอยู่เพราะอยากได้โรงเรียนใกล้บ้านที่ผมจะไปหาลูกได้ทันที

“อันนี้กินได้ครับ แต่วันนี้ให้กินแค่อันเดียวนะ”

ช่วงนี้ให้งดขนม ต้องกินไม่เกินกำหนดเพราะเจ้าจันทร์ฟันผุ! คุณหมอบอกว่าเด็กๆ เป็นกันเยอะ ต้องให้กินขนมน้อยๆ หน่อย คนฟันผุทำหน้าจ๋อยเลยตอนบอกงดกินขนม

“ไม่หนมแย้วเหยอ”

“กินได้ แต่กินน้อยครับ”

“จั๋นหิว”

มีลูบพุงกลมๆ ด้วย หมั่นเขี้ยวจริงๆ หิวแต่ขนมนั่นแหละ

“ไม่หิวหรอก ไม่งั้นแมงกินฟันนะ ทีนี้ฟันหายหมดอดกินขนมเลย”

ผมยิงฟันให้ลูกดู ลูกก็ทำหน้าจ๋อยแล้วก็ยิงฟันกลับ

“นี่มีคุณแมงอยู่ตรงฟันจันทร์ คุณแมงชอบกินขนมกับจันทร์ ต้องให้คุณแมงออกไปอยู่กับคนอื่นก่อนครับค่อยกินเยอะๆ ได้อีก”

“ทำไมอยู่กับจั๋น”

“เพราะจันทร์กินขนมอร่อย คุณแมงเลยอยากกินด้วย”

“แบ่งไม่ได้เหยอ จั๋นเก่ง จั๋นแบ่ง”

เสียงหงอยๆ ทำผมหัวเราะ แบ่งขนมกับแมงกินฟันได้ด้วยนะเรา

“แบ่งไม่ได้ครับ เพราะคุณแมงกินขนมแล้วก็กินฟันลูกไง”

“ให้แมงกินฟันจั๋น”

“แล้วจันทร์เอาฟันที่ไหนกินขนม?”

“จั๋นหงุบหงับ”

โอ้ยหมั่นเขี้ยว หมั่นเขี้ยวจริงๆ อดไม่ได้ต้องจับลูกฟัด ลูกผมน่ารักที่สุดในโลกเลย



“จั๋นมีแมง”

“แมงอะไร?”

“แมงนี่”

คราวนี้ผมไม่ปล่อยลูกเล่นตามใจอีก แต่ผมแอบดูอยู่ที่ริมหน้าต่างชั้นบน จนได้เห็นพี่ซันมายืนไพล่หลังก้มหน้าคุยกับเจ้าจันทร์ เขามาจริงๆ

“แมงแล้วต้องยิงฟันด้วยหรอ?”

“แมงกินฟันครับ หมายถึงเด็กฟันผุ”

เสียงชิวซีด้วยอีกคน มากันทั้งคู่จริงๆ จริงๆ จากตรงนี้มันไม่ได้ยินหรอกแต่ผมเปิดประตูระเบียงไว้ ทุกทีเวลาปล่อยเจ้าจันทร์เล่นผมก็จะนั่งทำวิจัยอยู่ในห้องข้างบนบ้าง ในครัวบ้าง พอใช้สมาธิผมก็เลยไม่ค่อยได้ยินอะไรหน้าบ้าน

พี่ซันไม่ได้คุยเสียงดังด้วย ออกจะเบากว่าปกติด้วยซ้ำ...กลัวผมรู้ล่ะสิ แต่รู้แล้วนะ ไม่เนียนไปเรียนมาใหม่เลยครับ พลาดตั้งแต่มาปีนบ้านคนอื่นแล้ว

“ทำไมฟันผุ”

“แมงกินหนม กินฟันจั๋น จั๋นแบ่งแมง จั๋นเก่ง”

“แบ่งแมงไม่ได้ แบ่งเพื่อนกับพ่อได้อย่างเดียว ต้องไล่แมงไป ชิ่วๆ”

“ชิ่วๆ ลุงชิ่วๆ”

“อันนี้ไล่ฉันหรือไล่แมง แยกไม่ออกแล้วเนี่ย”

“จั๋นแบ่งแมงลุง”

“ไม่เอา ไม่ต้องมาแบ่งเลย”

ผมยืนฟังพี่ซันคุยกับลูกแล้วก็ทั้งขำทั้งตื้นตันจนร้องไห้ออกมา พี่ซันรักผมแล้วไม่ได้รักแค่ผม แม้แต่เจ้าจันทร์ที่ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาเลยเขาก็รัก

“ดูแลพ่อด้วย อย่าให้แมงกินฟันพ่ออีกคนนะ ฉันกินได้คนเดียว”

“ลุงกินพ่อเหยอ”

“ช่ายยยยย อร่อยมาก”

พี่ซัน สอนอะไรลูกเนี่ย! เจ้าจันทร์เพิ่งจะสามขวบนะ! ก่อนที่ลูกจะสงสัยไปมากกว่านี้ผมรีบแกล้งทำเป็นเรียกลูก สุริยะ หยางรีบหายเข้าไปในบ้านตัวเอง เหลือแต่เจ้าตัวเล็กที่มองตามงงๆ แต่พอผมเรียกอีกทีก็เดินเข้าบ้านมา

หน้าผมร้อนผ่าวไปหมดตอนลูกเอียงคอมองแล้วทำหน้าสงสัย

“พ่อหย่อยเหยอ”

“ไม่อร่อยครับ ป่ะ อาบน้ำกัน”

“ลุงกินพ่อ ลุงหงุบหงับ”

คนนิสัยไม่ดี! ผมไม่รู้จะตอบลูกยังไงเลย

“พ่อกินไม่ได้ ลุงไม่หงุบหงับพ่อหรอก”

“ลุงเป็นแมงเหยอ”

“ใช่ คราวหลังบอกลุงแปรงฟันนะครับ ลุงไม่แปรงฟัน จนแมงกินลุงเข้าไป ลุงเลยกลายเป็นแมงด้วย”

ผมเบี่ยงเบนความสนใจของลูกได้สำเร็จ เจ้าจันทร์ทำตาโตตอนบอกลุงเป็นแมง มือเล็กรีบปิดพุงตัวเองทำท่าเหมือนกลัวโดนกินไปด้วย

“จั๋นแปรง ไม่แมงนะ”

“เก่งมาก ป่ะ อาบน้ำแปรงฟันไม่เป็นแมง”

คอยดูนะพี่ซันจะต้องรับผิดชอบที่ทำลูกผมเสียคนตั้งแต่สามขวบ! จะตีให้เป็นแมงแบนๆ เลย



--------------------

อยากหอมหัวจั๋นจุงเบย แบ่งแมงด้วย แต่แมงลุงซันไม่ต้องไปแบ่งนะลูก มันจะกินพ่อหนูค่ะ! แมงแก่ตัวนี้ร้ายมาก ต้องฟาดให้ตาย

[arjinn]

อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึม ...
สงสาร เมื่อไหร่จะได้อยู่ด้วยกัน ...
อีกสักพักใหญ่สินะ ...
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ ...

[iceman555]

 

[Chucream.nabi]

  โอ้ยยยยย จั๋นนนโดนลุงสอนไม่ดีมาละ

[B52]

 

[ืniyataan]

อยากให้อยู่ด้วยกันไวๆ 

[fc_fic]

 

[miikii]

รักพี่ซันกันเยอะๆน้า
อย่าบอกให้จั๋นรักแต่พ่อให้มากๆ ฮืออออออ
 

[❣☾月亮☽❣]

ตลกภารกิจตีแมง 555