หัวข้อ: Setting Sun ☀ อาณาจักรพระอาทิตย์ : ประกาศร่วมเล่ม หน้า 1 (5 March 19)

[bpyt]

เกมส์พลิก หึหึ ไว้ใจใครไม่ได้จริงๆ

[aiyuki]

น้องตองโดนลักพาตัวซะแล้ว ถถถถ

[punthipha]

ตองไม่อยากไปทิเบต เอาตองกลับมา

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พลิกล็อกกันน่าดู ถล่มทลาย   
โอ๊ะโอ.......... พี่ซันจะตามอวิ๋นเจอไหม   

ลิลลี่ ยังเข้าใจว่าตองชอบนาง 
ขำความคิดตองคุยกับพี่ซันบนเตียงแบบผัว-เมีย   

สุริยะ  กันติชา   
       
 

[Chompoo reangkarn]

 

[ืniyataan]

เกมส์พลิก...

[aha_aha]

คดีพลิกซะงั้น -'"-!

[Ginny Jinny]

แต่ละคนต่างก็มีแผนแล้วแต่ว่าใครจะเร็วกว่ากัน 

[labelle]

กำ แผนซ้อนแผน ไม่รู้พี่ลู่จะร้ายกว่าตองไหม
แต่ตอนนี้คนไปแบบไม่รู้ตัวคือตอง
คิดว่าซันน่าจะมีคนติดตามตองอยู่ไหม
ไม่น่าจะปล่อยไว้คนเดียว

ตองเอ้ย เป็นไงล่ะ แผนนี้เข้าตัวมาก
ขอให้ซันรู้ตัวเร็วๆ นะคะ สงสารน้อง
คิดการณ์ใหญ่ ใจต้องนิ่งนะตอง

ซันก็กลัวน้องหนีไป แต่ตอนนี้น้องไม่ได้หนีเองแล้วจ้า
ชิงตัวเจ้าสาวก็ไม่รู้จะจบยังไง แต่ตองถูกชิงไปก่อนแล้ว

ตองจะไปเจอแม่เจ้าจันทร์แล้วหรอคะ โอ๊ยยยย ไปเจอกันยังไงนะ

[miikii]

เลิ่กลั่กไปหมดแล้วคนทางนี้
ไว้ใจใครไม่ได้จริงๆ

[bambooiihallo]

Chapter 21 Milady

ผมใช้เวลาอยู่บนรถไฟนานทีเดียว เราก็ต้องมาเปลี่ยนขบวนที่ปักกิ่งก่อนจะขึ้นรถไฟที่จะไปทิเบต การมากับเอ็ดเวิร์ดผมบอกเลยว่าเหนื่อยใจมาก เอ็ดเวิร์ดไม่รู้เรื่องอะไรเลย! เขางงว่าต้องทำยังไงต่อ กลายเป็นว่าผมที่ถูกลักพาตัวมาต้องพาเอ็ดเวิร์ดไปขึ้นรถไฟสายทิเบต

จริงๆ ผมจะสลัดเอ็ดเวิร์ดทิ้งไปก็ได้ แต่เขาเป็นเพื่อนที่ดีและเขาคงตายอยู่ที่นี่ ทำอะไรไม่ถูก เลยเป็นภาพผู้ชายจีนตัวใหญ่เดินจับชายเสื้อชายชาวไทยตัวเล็กแบบผมนี่แหละ

“เอาล่ะ อีกชั่วโมงหนึ่งรถไฟถึงจะออกนะ”

“โอเค หิวจัง หาอะไรกินไหม?”

“ได้ งั้นร้านนั้นเป็นไง? นายไปก่อน ฉันอยากเข้าห้องน้ำ”

เอ็ดเวิร์ดทำตามนั้น เพื่อนลูกนักธุรกิจของผมสอบตกวิชาลักพาตัวสุดๆ ในเมื่อผมทิ้งเพื่อนไม่ได้ จะพามันกลับก็คงไม่ยอม ก็เลยต้องไปหาโทรศัพท์สาธารณะ ผมจะมีเศษเหรียญติดตัวเสมอแต่มันไม่ได้เยอะพอจะคุยได้นาน

ผมเลือกโทรเข้าบ้านตัวเอง ยังไงคนที่อาณาจักรพระอาทิตย์ของเราก็ต้องรู้แล้วว่าผมหายไป ผมไม่กลับบ้านแถมนั่งรถไฟข้ามคืนมาโผล่ปักกิ่งแบบนี้

รอไม่นานแม่บ้านก็เป็นคนรับสาย น้ำเสียงร้อนใจก่อนจะรีบถามว่าผมอยู่ไหน ตอนนี้หยางหวางกำลังมาจากเจิ้งโจวเพราะว่าผมหายไป

แม่บ้านพูดยาวมาก ทำให้เหรียญของผมใกล้จะหมด ผมต้องตะคอกเสียงดังให้เธอหยุดพูดแล้วรีบบอกเธอเร็วๆ ว่ากำลังไปทิเบต

“ทิเบต?”

“ทิเบต รถไฟ รถไฟนะ รถไฟไปทิเบต ทิเบต! ”

แล้วสายก็ตัดไป อย่างน้อยก็มีคนรู้ว่าผมกำลังจะไปทิเบตแล้ว ความกังวลค่อยลดลงหน่อยแล้วกลับไปหาเจ้าหมาตัวใหญ่ที่นั่งรอผมอยู่ที่ร้านอาหาร

เอ็ดเวิร์ดอย่างกับโกลเด้นตัวโตที่หางสะบัดไปสะบัดมาเพราะดีใจที่เจอผม เรากินบะหมี่ที่ไม่อร่อยเลยด้วยกัน เหมือนกินกันตาย ถ้าพี่ซันเห็นผมกินอะไรแบบนี้เขาต้องโกรธแน่ๆ ไม่สิตอนนี้เขาก็โกรธอยู่แหงๆ

เรานั่งรถไฟต่อกันอีก จะว่าไปวิวข้างทางมันก็สวยดี เอ็ดเวิร์ดก็ไม่ใช่เพื่อนคุยที่แย่ แต่มันแย่ตรงที่ยังพูดว่าจะพาผมขี่ม้าไปเที่ยวทะเลทรายโกบี

ผมไม่ใช่สายลุย แล้วผมก็ใช้ชีวิตขี้เกียจให้พี่ซันเลี้ยง ถึงผมจะเล่นโยคะแต่ผมก็ไม่ได้คิดว่าโยคะจะทำให้ผมใช้ชีวิตสมบุกสมบันในทะเลทรายได้

ระหว่างที่ผมไม่รู้จะทำอะไรก็เลยเดินเล่นจนรู้จักนักท่องเที่ยวโบกี้ข้างๆ เลยยืมแผนที่เขามาดู แล้วความจริงที่ผมเพิ่งรู้ทำให้ผมอยากจะเอาหัวโขกกำแพงรถไฟ

เราจะไม่ได้ไปขี่ม้า ตามรอยเจงกิสข่านแบบที่เอ็ดเวิร์ดอยากทำแน่ๆ เพราะทิเบตมันออกมาทางตะวันตก แต่มองโกเลียที่เอ็ดเวิร์ดอยากจะไปอีกแห่งมันอยู่ไปเกือบรัสเซีย

ไอ้เพื่อนโง่!



ผมโมโหมากเลยโวยวายใส่เอ็ดเวิร์ดไปชุดใหญ่ แล้วเอ็ดเวิร์ดก็ทำตัวเป็นโกลเด้นหงอย ผมก็เลยรู้สึกผิดอีกทั้งๆ ที่ผมไม่ได้ผิด ผมเป็นผู้เสียหาย แล้วผมก็โดนลักพาตัวมา! แต่ความหงุดหงิดหลายวันทำให้ผมไม่สามารถทำตัวเป็นเพื่อนนิสัยดีแบบที่เคยเป็นได้อีกแล้ว

อยากกลับเซี่ยงไฮ้ไปหาผัวเข้าใจไหม!!! ไม่ใช่มาอยู่บนรถไฟกับมึง ไอ้เวร!



แต่ถึงยังไงเราก็ต้องใช้ชีวิตด้วยกันบนรถไฟอีกนานจนมาถึงทิเบต ด้วยระยะทางและเวลาก็ทำให้เราคืนดีกัน ถึงผมจะไม่อยากดีกับเขาเลยก็ตาม ในสมองผมตอนนี้หมดแรงจะคิดแล้วว่าจะเอายังไง ตอนนี้ผมเหนื่อยและอยากอาบน้ำนอนมาก ผมไม่ได้เตรียมกระเป๋าเดินทางมา เท่ากับว่าผมซักแห้งจนรังเกียจตัวเองเป็นบ้า

“เดี๋ยวไกด์ที่ฉันจ้างไว้จะมารับเราที่นี่ รอตรงนี้แหละ ถึงฉันจะเข้าใจผิดว่ามองโกเลียอยู่ติดทิเบต แต่ฉันจ้างไกด์ทิเบตนะ รับรองได้นอนสบาย กินอิ่ม อยากไปซัมบาลาด้วยกันแน่ๆ”

ชาติหน้าเหอะซัมบาลาน่ะ!

“เอ็ดเวิร์ด หวัง กับ หยางอวิ๋นนะครับ?”

“ใช่ครับใช่”

ไกด์ของเอ็ดเวิร์ดคงจะราคาแพงมากเพราะเขาใส่สูทสีดำ ตัวสูง ที่เหมือนไกด์ทั่วไปที่ผมคุ้นเคยคงจะเป็นป้ายชื่อที่มีชื่อผมกับเอ็ดเวิร์ดบนนั้น เราเดินตามเขาออกจากสถานีรถไฟแล้วผมก็เอะใจอะไรบางอย่าง

“เอ็ดเวิร์ด นายบอกชื่อฉันกับไกด์ด้วยหรอ?”

“หือ เปล่านะ พวกเขารู้ได้ยังไงอ่ะ?”

เรามองหน้ากัน ต่อให้คนโง่ที่สุดก็ต้องรู้แล้วว่ามันแปลกๆ เอ็ดเวิร์ดขมวดคิ้วหันขวับไปมองไกด์ตรงหน้าแล้วก็คว้าข้อมือผมแน่น

“หยางอวิ๋นวิ่ง! ”

มึงจะหนีเขาแบบโง่ๆ อย่างนี้ไม่ได้โว้ย!!!

ผมโดนเอ็ดเวิร์ดลากถูลู่ถูกังกลับไปในสถานีรถไฟ ทำไมนะ ทำไมไม่แกล้งอยากเข้าห้องน้ำ ปวดท้องกระทันหัน หรือว่าลืมสัมภาระที่จะได้หาโอกาสหนีแบบเนียนๆ แต่มาลากผมวิ่ง!

มึงดูขาเขาด้วยโว้ย ยาวกว่าอนาคตเราสองคนอีก!

การหนีแบบโง่ๆ ก็จบลงง่ายๆ ที่มีชายชุดดำอีกสองคนเข้ามากดเอ็ดเวิร์ดลงกับพื้น ส่วนผมโดนไกด์ที่วิ่งตามมาแบกขึ้นไหล่ ตัวผมหิ้วง่ายจะตาย พี่ซันหิ้วทุกวี่ทุกวัน ผมไม่คิดจะหนีเลยเพราะมันหนีไม่ได้ นี่ไม่ใช่ละครที่จะมีพลเมืองดีมาช่วย ผมเลยได้แต่ปล่อยให้ตัวเองโดนแบกมองดูเอ็ดเวิร์ดที่ดิ้นเป็นโกลเด้นเล่นกับเจ้าของบนพื้น

ถ้ารอดไปได้ คนแรกที่จะโดนผมต่อยหน้าคือมันนี่แหละ!



ผมโดนจับมาและถูกขังอยู่ในห้องค่อนข้างหรู ผมไม่รู้ว่าที่ไหนเพราะพาขึ้นรถก็โดนถุงผ้าสีดำครอบหัว เสียงเอ็ดเวิร์ดโวยวายตลอดทางจนผมเหนื่อยใจ

แต่อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ได้อาบน้ำในห้องน้ำที่หรูหรา มันไม่ดีเท่าบ้านผมกับพี่ซันหรอกแต่ก็ดีที่มีน้ำอุ่น ผมใช้เวลนานมากกับการอาบน้ำ การอาบน้ำจนตัวหอมเป็นอีกอย่างที่ผมทำประจำเพราะว่าพี่ซันชอบกอด ชอบแกล้งแบบเอาแน่เอานอนไม่ได้ผมก็เลยต้องเตรียมพร้อมอยู่เสมอ เวลาเขาทำจมูกฟุดฟิดไปตามตัวผมเขาจะได้รู้สึกดี

เสื้อผ้าชุดเดียวที่แขวนอยู่ในตู้คือเสื้อแขนยาวคอตั้งกับกางเกงขายาวแบบจีนสีขาวและรองเท้าสวมเข้าชุดกัน หลังจากแต่งตัวเรียบร้อยบอกเลยผมจะไม่มานั่งกังวล ระแวงใดๆ ทั้งสิ้น ตอนนี้ผมต้องการนอน และเตียงก็อยู่ตรงนี้ ผมจะนอน ส่วนเอ็ดเวิร์ดจะอยู่ยังไง ใช้ชีวิตยังไงก็ช่าง!

ผมคิดว่าตัวเองจะหงุดหงิดเกินปกติไปแล้ว แต่ช่างมันเถอะ ไม่อยากจะสนใจอะไรทั้งนั้น พี่ซันรีบตามมาสักทีสิครับ...อยากกลับบ้านแล้วนะ



ขาวยาวก้าวเดินกลับไปกลับมาด้วยความเครียด หยางอวิ๋นไปโผล่ที่ทิเบตได้ยังไง? ไหนว่าคนจะโดนขโมยไปคือลิลลี่ หวงแล้วทำไมกลายเป็นอวิ๋นของเขา?

“หยางหวาง เราส่งคนไปสืบที่โรงเรียนแล้วครับ กล้องบางส่วนไม่บันทึกภาพ แต่กล้องตัวที่ทำงานเห็นลิลลี่ หวงกับหยางอวิ๋นอยู่ด้วยกันครับ”

อาเฟยส่งภาพปริ้นท์ขาวดำของกล้องมาให้ เป็นภาพกันติชาถือหนังสือหลายเล่มเดินข้างลิลลี่ หวง

“แล้วลูกรัฐมตรีหายไปด้วยไหม?”

“ไม่ครับ แต่คนที่หายไปอีกคนคือเอ็ดเวิร์ด หวัง เราถามไปทางโรงเรียน... เอ็ดเวิร์ดลาไปเที่ยวทิเบตครับ”

คิ้วเข้มขมวดมุ่น เอ็ดเวิร์ดเป็นเพื่อนอีกคนที่หยางอวิ๋นเอ่ยถึง

“ตระกูลหวังกับตระกูลหวงสนิทกัน เป็นไปได้ว่าเอ็ดเวิร์ดจะไปทิเบตกับหยางอวิ๋น”

“อวิ๋งคงไม่หนีตามมันไปหรอก ไม่งั้นคงไม่โทรกลับมา หรือว่าลูกรัฐมนตรีจะให้คนพาอวิ๋นหนีไป? เด็กพวกนี้ น่ารำคาญจริงๆ จะพาอวิ๋นหนีทั้งทียังอุตส่าห์ลาโรงเรียนไว้ ถ้าเราเจอทั้งคู่แล้วเอ็ดเวิร์ดพาอวิ๋นไปจริงๆ ส่งจดหมายตำหนิไปหาพ่อเขาด้วยว่าให้สอนลูกใหม่! เป็นถึงลูกหลานตระกูลใหญ่ทำอะไรโง่ๆ ไม่อายหน้าพ่อหน้าแม่มันบ้างหรือไง แล้วพวกนายก็ด้วย อาเฟย ชิวซี! ทั้งคู่เลย คนของพวกนายทำงานกันยังไงถึงเฝ้าเมียฉันคนเดียวไม่ได้ ไป ตาม เมีย ฉัน กลับ มา! ”

สุริยะ หยางสะบัดแขนเสื้อเดินออกไปที่ริมบ่อปลา ฟันขบแน่นด้วยความโมโห จะไปตามหยางอวิ๋นด้วยตัวเองก็ถูกห้ามไม่ให้ไป เพราะว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นสถานการณ์จะสุ่มเสี่ยงทันที

ลิลลี่ หวง เด็กผู้หญิงตัวที่บีบมือทีเดียวคอเล็กๆ นั่นก็หักทันที...เขาไม่เคยอยากจะยุ่งกับเด็กนี่เพราะเธอไม่เกี่ยวกับเกมการเมือง แต่ถ้าเธอพาหยางอวิ๋นไป...ตระกูลหวงจะต้องชดใช้!

“หยางหวางครับ ‘ท่าน’ ติดต่อมา”

มือหนารับโทรศัพท์จากชิวซีมาแนบหู

“มีอะไรครับ ผมไม่ว่างคุย”

“ไม่เอาสิซัน...ไม่อยากรู้หรอว่าฉันมีของขวัญอะไรให้”

“ตอนนี้ไม่อยากครับ ถ้าไม่ด่วนอะไรกรุณาวางสายด้วย”

“หยางอวิ๋นอยู่กับฉัน ทำก้อนเมฆหลงไปซะไกล ดีนะที่ฉันคว้าไว้ให้เธอ”

น้ำเสียงกลั้วหัวเราะของผู้หญิงในสายทำให้สุริยะ หยางกลอกตา ความหนักอึ้งในใจหายไปหลายส่วน มืออีกข้างยกขึ้นนวดขมับตัวเองแรงๆ

“ขอบคุณครับ ผมขอหยางอวิ๋นคืนได้ไหม”

“บ่ายวันเสาร์มากินข้าวด้วยกันสิ เธอผิดนัดฉันหลายรอบแล้วนะซัน ปล่อยคนแก่เหงาแบบนี้ได้ยังไง หืม? เอาล่ะก่อนถึงวันเสาร์ฉันจะกินข้าวกับหยางอวิ๋นไปพลางๆ แล้วกัน...น่ารักดีนะเด็กคนนี้ แต่ก็ฆ่าง่ายเหมือนกัน เธอว่างั้นไหม?”

สายตัดไปโดยไม่ให้โอกาสเขาพูดอะไร การขี้เกียจไปเจออีกฝ่ายในช่วงหลายเดือนนี้ทำให้โดนเอาคืนเล็กๆ น้อยๆ จนได้ ให้ตายเหอะ

“วันเสาร์ฉันจะไปกินข้าวกับท่าน”

“ครับ”

“ส่งปั้นชาไปให้ท่านด้วย เอาให้อวิ๋น เขาจะได้รู้ว่าฉันจะไปรับ”



ผมโดนพากลับมาเซี่ยงไฮ้แล้วหลังจากตื่นนอน เรามาด้วยเครื่องบินเล็กที่มีคนชุดดำคุมตัวมาสามสี่คน ส่วนเอ็ดเวิร์ดไม่ได้มาด้วย เขาถูกส่งไปที่บ้านพักตากอากาศของพ่อเขาในทิเบต

ชายชุดดำไม่ได้พาผมกลับบ้าน ผมโดนคลุมหัวแล้วก็มาปรากฏตัวในห้องทานข้าวหรูหรา การตกแต่งในห้องนี้เป็นแบบเก่าทั้งหมด ต่างจากบ้านเราที่ยังมีความสมัยใหม่ปะปน

ไม่นานเสียงส้นรองเท้ากระทบโถงทางเดินก็ดังขึ้นเป็นจังหวะ ฝ่ามือผมกำชายเสื้อแน่นเมื่อผู้ที่เข้ามาใหม่เป็นผู้หญิงวัยกลางคนที่ยังดูสวยมาก เรียวปากสีแดงสดในชุดสตรีสูงศักดิ์ของจีนสีทับทิม ในมือเรียวมีพัดโบราณอันใหญ่กับเล็บยาวสีแดงเลือดนก ท่าทางมองผมด้วยการปรายตา...รอยยิ้มมุมปากเย่อหยิ่ง...คล้าย ผมเคยเห็นคนที่มีลักษณะแบบนี้มาก่อน

“หยางอวิ๋นค่ะคุณหญิง”

“อืม”

“หยางอวิ๋น ท่านนี้คือคุณหญิงหยาง ภริยาน้องชายประธานาธิบดีค่ะ”

ตาผมเบิกกว้าง ผมจำได้ว่าตอนนี้เราอยู่ในการปกครองของประธานาธิบดีหยาง ซั่งคุน ที่นามสกุลคล้ายกับพี่ซัน แต่คนจีนก็นามสกุลคล้ายกันไปหมด แต่...แต่ผมรู้แล้วว่าคุณหญิงคนนี้เหมือนใคร นี่มันสุริยะ หยางในร่างผู้หญิงชัดๆ ท่าทางไม่ชอบพูดกับคนอื่นเอง ปรายตามองคนอื่น วางตัวหางเหิน และมีพวกของเก่าๆ อยู่รอบตัว

“หึ...”

แม้แต่การหัวเราะในลำคอก็ยังเหมือนกัน ผมอึ้งไปสักพักก็ถูกคนของคุณหญิงเชิญนั่ง ก่อนอาหารเหลาชุดใหญ่จะถูกยกออกมาเสิร์ฟ

“ระแวงหรอ?”

คำแรกที่คุณหญิงเอ่ยทำให้ผมสะดุ้ง

“ปะ เปล่าครับ”

“ชิวซีบอกว่าเธอชอบกินปลา?”

“ครับ..”

ชิวซีเป็นคนของภริยาน้องชายประธานาธิบดี

“ปลาจานนี้อร่อย หายาก รสชาติดี แพง”

ใช่เลย! สำเนาถูกต้องรับกับถ่ายเอกสารทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมา คุณหญิงทำหน้าแปลกใจ สีหน้าเขาเหมือนสุริยะ หยางมากจริงๆ

“ขอโทษครับ...คุณ คุณเหมือนหยางหวางมาก”

“งั้นหรอ? อยู่กับเขาดีไหมล่ะ?”

เข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมชิวซีถึงถูกส่งมา อาจจะเพราะพี่ซันกับคุณหญิงเป็นญาติกันก็ได้ ชิวซีเลยกลายมาเป็นคนสนิทของพี่ซัน

“ดีครับ ผมมีความสุขมาก”

“หึ... กับข้าวที่นั่นไม่อร่อยหรือไงเธอถึงผอม”

“ปะ เปล่าครับ ผมกินน้อยอยู่แล้ว”

“อิงอิง เอากระต่ายเข้ามา”

คนของคุณหญิงที่ยืนประจำที่อยู่ด้านนอกรับคำ ก่อนประตูจะเปิดแล้วตุ๊กตาที่เหมือนปั้นชามากก็ถูกหิ้วมายื่นให้ผม อย่าบอกนะว่าบ้านนี้ก็ชอบกระต่ายอีก?

“กระต่ายของเธอ หยางหวางส่งมาให้ ฉันว่าเธอไม่น่าจะชอบมันเท่าไหร่นะ?”

“หยางหวางเขาชอบครับ...ผมก็เลยต้องชอบ”

ผมรับกระต่ายมากอด กลิ่นของมันมีน้ำหอมที่พี่ซันใช้ประจำติดมาด้วย...ผมจะได้กลับไปพี่ซันแล้วใช่ไหม? เสียงหัวเราะใสๆ ดังขึ้น บรรยากาศอึดอัดที่ผมระแวงหายวับไปจนเกือบหมด แค่เกือบหมด...แต่ยังไม่หมด

“ลูกชายฉันเขาเอาแต่ใจแบบนี้แหละ”

“ลูกชาย? คุณ...ปะ เป็น...”

“ใช่ ฉันดูไม่เหมือนเป็นแม่เขาหรือไง?”

ไม่เลยครับ คุณเหมือนที่สุดแล้ว ก็ต้องคนแบบนี้แหละถึงจะมีลูกนิสัยเสีย เอาแต่ใจแบบสุริยะ หยางได้

“เหมือนครับ แค่ผมนึกว่าหยางหวางไม่ได้มีครอบครัวแล้ว”

“หึ...การเมืองมันซับซ้อน เหมือนที่เธอก็ทำตัวเป็นลูกเสือห่มหนังกระต่ายให้เขาเลี้ยงไงล่ะ...หยางหวางเขาโปรดเธอเป็นพิเศษเขาคงดูไม่ออก แต่ฉันไม่ใช่เขา ฉันมีเวลาในการใส่ใจคนรอบตัวลูกชายฉันทุกคน”

มือขาวตกแต่งด้วยเล็บสีแดงยกขึ้นประสานกันใต้คาง สายตาเอาชนะที่พี่ซันเป็นบ้างในบางที แต่ไม่ได้ใช้สายตาแบบนี้กับผม แม่พี่ซันอาจจะไม่ได้ชอบผม? ปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้นี่มีตัวอย่างเยอะมากในละคร แล้วผมก็ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาเจอแม่พี่ซันที่ควรจะตายไปตั้งนานแล้ว หยางหวางคนเก่าก็ตายไปแล้ว ผมไม่รู้นี่ว่า ‘การเมืองมันซับซ้อน’ จนพ่อแม่เขายังอยู่ครบ แล้วใครที่ตายไป? แล้วใครควรเป็นเจ้าของอาณาจักรพระอาทิตย์กันแน่?

“ผมเป็นลูกเสือไม่ได้หรอกครับ หยางหวางเขาไม่ชอบ ถ้าอยากอยู่กับเขาผมต้องเป็นกระต่าย เป็นแมว เป็นอะไรที่เขารู้สึกปลอดภัยที่จะมีไว้ข้างตัว รอบตัวเขามีเสือเยอะแล้ว กระต่ายธรรมดาๆ คงไม่กล้าพาตัวเองมาอยู่ในป่าที่มีแต่เสือ...ก็ต้องเป็นผม ถ้าขาดผมไป หยางหวางก็ไม่มีใครแล้ว ในเมื่อเสือทั้งป่าล้วนภักดีต่อคุณแต่ไม่มีตัวไหนภักดีกับเขาสักตัว จริงไหมครับ คุณแม่?”

มือผมกำกระต่ายปั้นชาแน่น ผมกลัวตัวเองจะโดนฆ่าตายที่นี่ แต่ก็เพราะปั้นชาอยู่กับผมที่นี่แสดงว่าหยางหวางจะมาหาผม แม่เขาไม่กล้าทำอะไรผมหรอก เธอทำไม่ได้ เพราะถ้าจะทำคงทำไปนานแล้ว พี่ซันมีเรื่องต่อรองกับแม่ตัวเองหลายอย่าง ผมจำได้ว่าเขาเอาแต่ใจกับแม่ผ่านชิวซีเรื่องจะไม่ยอมแต่งงาน สถานะของผมในใจสุริยะ หยางก็สูงพอตัว ในขณะเดียวกันสถานะของสุริยะ หยางในใจแม่เขาก็เรียกว่าสำคัญมาก ไม่งั้นคงไม่ถูกเรียกว่า ‘คนโปรด’

แม่พี่ซัน...ไม่ได้ถือไพ่เหนือกว่าผมในเกมนี้ ถ้าเธอยังอยากมีพี่ซัน ของแถมอย่างผมเธอก็ต้องทำใจรับไว้ด้วย แม่พี่ซันไม่ชอบผมก็ไม่เป็นไร ผมก็ไม่ได้ชอบเธอเท่าไหร่

เราชอบผู้ชายคนเดียวกันก็เป็นเงื่อนไขที่เพียงพอที่ผมกับเธอควรจะเป็นฝ่ายเดียวกัน

“หึ...กล้าต่อรองกับฉันหรอหยางอวิ๋น”

“เปล่าครับ ผมแค่คิดว่า...เราไม่ควรทะเลาะกันในเมื่อคุณใช้ผมได้ ผมต่างกับชิวซีตรงที่ผมไม่ได้อยู่กับพี่ซันด้วยหน้าที่ คนที่จะจริงใจกับลูกชายคุณที่สุดก็คือผม เพราะผมจะไม่ทรยศเขา แล้วถ้าชิวซีหรือใครทรยศหยางหวาง...ผมจะฆ่าเขาเอง”

ผมไม่กล้าพอหรอก ก็แบบว่าโฆษณาชวนเชื่อให้แม่เขายอมรับผมเฉยๆ

การเมืองมันซับซ้อนน่ะครับ

===============================

เป็นไง ลูกกระต่ายของพี่ซัน 5555555555555+ จัดจ้านในย่านนี้มาก

ส่วนเอ็ดเวิร์ดก็ขี่ลามะไปคนเดียวเด้อ

[iceman555]

โอ๊ยยย กระต่ายน้อยเป็นเสือไปซะละ คริคิริ

[Elf_Carat]

#การเมืองมันซับซ้อนน่ะครับ ชอบอ่ะ 555555

[miikii]

ไม่ยอมคนเลยน้ากันติชา 55555555555555555
แซ่บที่สุดแล้วคนนี้

[aiyuki]

น้ตองโคตรซ่อนเขี้ยวเล็บ แบบนี้สิ ถึงจะปราบพี่ซันได้

[arjinn]

เข้มข้นดี ชอบค่ะ
แนวทางเรื่องของพี่ซันแบบการเมืองมันซับซ้อนจริงๆ 555
อยากรู้เบื้องหลังพี่ซันเยอะๆ คนใหญ่คนโตทั้งนั้น
ส่วนตอง นางเก่ง ไม่ธรรมดา ... เจ้าจันทร์คนละแบบเลย
สนุกค่ะ

แต่ยังรอเหตุแห่งการไปมีเมียอยู่ มันน่าสนใจที่สุด

[nonlapan]

ชอบประโยคนี้มาก 5555 "การเมืองมันซับซ้อนน่ะครับ" จัดจ้านในย่านเมืองจีนมาก 

[คุณซี]

พ่อตองคือไปสุดในทุกทางมาก ปลาทับใจจจจ

[❣☾月亮☽❣]

ปล่อยของอีกแล้ว กระต่ายที่ไหนล่ะ55

[ืniyataan]

ซับซ้อน..ซ่อนเงื่อน 

[himoru]

ชอบความฉลาดของอวิ้น
ตั้งแต่ตอนยอมเป็นกระต่ายให้หยางหวางแหละ
โอ้ย ชอบคู่นี้
คิดเล่นๆนะว่า
ถ้าพี่ซันไม่เอาตองกลับมา
ก็จะไม่มีจันทร์
แล้วเจิ้นตกหลุมรักตอง แล้วตองได้กับเจิ้น
ช่อฟ้าคงยิ่งใหญ่ไกลไปทั่วโลก
น่ากลัวพิลึก

[aha_aha]

ยิ่งอ่าน ยิ่งสงสารพี่ซันล่วงหน้า
ช่างเป็นเสือที่แค่จะต่อกรกับกระต่ายยังยากเลย... โดนอวิ๋นต้มซะเปื่อย!!

[labelle]

แซบเวอร์เบอร์ตอง กระต่ายที่ไหนจะแหย่ถ้ำเสือได้ขนาดนี้
ตองไม่ธรรมดา เหย่เลี้ยงตองมาได้ถูกมาก
ไม่ต้องให้ใครบอก ตองเรียนรู้ที่จะเติบโตเอง
เตรียมใจสงสารซันก่อนเลยค่ะ นึกว่าจะสยบกระต่าย
ที่ไหนได้ เสือยอมหมอบให้เพราะรักหรอก

แม่ซันหรือจะสู้ตอง แต้มสูงเบอร์นี้เลยนะคะ

โอ๊ยยย ซันคงเหาะมาทันทีแน่เลย แล้วจะมัดตองติดตัวไว้ด้วย

[O-RA DUNGPRANG]

ว้าวเลยนะเนี่ย 

[Tiffany]

ตอนนี้เป็นตอนของแม่ผัวกับลูกสะใภ้ในตำนานเลย

[lune]

.....ลูกเสือห่มหนังกระต่าย...

[gackmanas]

หู้ยยย.. แซ่บจิมๆ พี่ตองงง

[jimmyjimmy]

คารม...สมตำแหน่งสะใภ้ตระกูล หยาง

[punthipha]

ตองทำ หยางหวางกลายเป็นกระต่ายเลย

[bambooiihallo]

Chapter 22

ผมไม่ได้คำตอบจากแม่พี่ซัน ยกเว้นสายตาที่พอใจประมานหนึ่ง แล้วมื้ออาหารเราก็ดำเนินไปแบบเงียบๆ จากนั้นผมก็โดนพามาทิ้งในห้องที่เฟอร์นิเจอร์อลังการตระการตาเหมือนกับที่อาณาจักรพระอาทิตย์ กลิ่นไอคุ้นเคยบางอย่างบ่งบอกว่ามันเป็นห้องสุริยะ หยางในวัยเยาว์

ชุดนักเรียนในตู้เสื้อผ้า เครื่องเขียน หนังสือเรียน...และหนังสือศิลปะโบราณ หนังสือสารคดีเก่าๆ อัดแน่นอยู่เต็มชั้น พี่ซันอาจจะไม่ได้โดนยกมาไว้บนยอดหอคอยเพราะแค่เรื่องการเมือง เขาน่าจะชอบของพวกนี้จริงๆ

ผมกับกระต่ายปั้นชานอนจมไปกับผ้าห่มผืนนุ่มของพี่ซัน ตอนเด็กๆ พี่ซันจะต้องเป็นสุริยะ หยางตัวแสบแน่ๆ ไม่มีทางที่เขาจะเป็นเด็กดี ดูจากท่าทางแม่เขาแล้ว ตัวเขาเองอีก ร้ายกาจทั้งบ้าน

คิดถึงพี่ซันจัง...



ผมตื่นมากินติ่มซำมื้อเช้า ชาจักรพรรดิหอมละมุนอยู่ในห้องรับประทานอาหารเช้าที่เป็นโต๊ะทรงกลม อยู่บนระเบียงแบบจีนที่ยื่นออกมาเหนือสระน้ำ ปลามังกรตัวใหญ่แหวกว่ายอยู่ในสระ

มื้อนี้ไม่ได้มีแค่ผมกับแม่พี่ซัน แต่มีชายชาวจีนที่ดูค่อนข้างดุอีกคน แม้แต่คุณหญิงหยางยังต้องลดท่าทางราวกับนางพญาลงหลายส่วน

“ท่านนี้รัฐมนตรีหยางค่ะ รัฐมนตรีกระทรวงการคลัง”

อิงอิงคนเดิมโค้งตัวผายมือไปยังท่าน ผมก็ทำตัวไม่ถูกเลยยกมือไหว้แบบไทยๆ รัฐมนตรีหยางมีเคล้าที่คล้ายกับเจ้าบ้านเยว่ เยว่กับหยางเป็นญาติห่างๆ กัน ไม่ได้ใกล้ชิดสนิทสนมอะไรนัก

“อยู่กับซันเป็นไงล่ะ? นิสัยเสียน่าดู”

คำที่เอ่ยถึงพี่ซันทำให้ผมหลุดยิ้ม ท่านก็ไม่ได้ดูดุเท่าไหร่ แต่คนที่ยิ้มและพูดเสียงนุ่มแบบนี้คือเอกลักษณ์ของนักการเมือง วาทะศิลป์เป็นเลิศ

“ครับ...เอาแต่ใจครับ”

“หึ”

แม่พี่ซันส่งเสียงในลำคอก่อนจะเอียงหน้ายกถ้วยชาขึ้นจรดเรียวปาก

“อี้เฟยชอบให้ท้ายลูกชายอยู่เรื่อย ฉันไม่ค่อยว่างเลี้ยงเขาเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้นอาจจะได้มีสิทธิ์เป็นประธานาธิบดีแบบลุงเขา”

“ครับ..”

พี่ซันจะเป็นประธานาธิบดี? ดีแล้วครับที่โดนแม่เลี้ยงมาแบบสปอยล์ แค่นี้ผมก็เครียดจะแย่ ถ้าต้องไปเป็นคนใหญ่คนโตขนาดนั้นผมคงไม่ต้องโดนลักพาตัวไปธิเบตแต่ผมจะไปเอง ไปให้ไกลกว่าซัมบาลาของเอ็ดเวิร์ดอีก

เรื่องที่รัฐมนตรีหยางชวนคุยมักเป็นเรื่องเศรษฐกิจสมกับเป็นรัฐมนตรีคลัง ไม่ว่าจะเรื่องค่าเงิน ดอกเบี้ยธนาคาร การลงทุนระดับประเทศ เรื่องพวกนี้ผมยอมรับว่าตัวเองคุยสนุก ผมโตมาในรั้วบ้านเจ้าของธนาคาร แค่เปลี่ยนบริบทจากเศรษฐกิจไทยเป็นจีน ผมอยู่จีนมาหลายปี ข่าวเศรษฐกิจเป็นสิ่งที่ผมสนใจ

จีนอยู่ในช่วงเปิดประเทศระยะแรก มันเป็นช่วงเวลาที่หน้าจับตามองเพราะสังคมเศรษฐกิจภายในจีนขึ้นอยู่กับรัฐบาลเป็นหลัก การเปิดประเทศก็เหมือนแบ่ง share market ให้ต่างชาติเข้ามา แม้จะเริ่มจากการตั้งเขตเศรษฐกิจพิเศษที่ให้ระบบทุนนิยมเดินไปอย่างอิสระ

“เธอคิดว่าจีนแข่งกับสหรัฐได้ไหม?”

“ได้ครับ แต่ต้องใช้เวลา ฐานการผลิตหลักตอนนี้ไปอยู่ทางไทยเป็นส่วนใหญ่ แต่วันหนึ่งที่ค่าเงินไทยแข็งขึ้นต้นทุนการผลิตก็จะสูงขึ้น นักลงทุนก็ต้องหาแหล่งผลิตใหม่ จีนยังค่าแรงต่ำถ้านำค่าเงินเทียบกับดอลล่าสหรัฐ ผมคิดว่าไม่นานฐานการผลิตจะย้ายมาทางจีน ก็จากการคาดเดาเฉยๆ นะครับ”

“ถ้าเธอไม่ถือสัญชาติไทย ฉันก็อยากได้เธอมาเป็นลูกชายอีกสักคน มีลูกชายคนเดียวก็ดันชอบแจกัน ภาพวาด คุยไม่สนุก ของเก่าเต็มบ้านไปหมด ฝุ่นจับ เปลืองเงิน”

“พวกนี้ขายต่อได้ราคาสูงนะคะคุณ”

“แล้วลูกเรามันยอมขายไหมล่ะ?”

คุณหญิงลอบถอนหายใจ คุณหญิงมีอำนาจแต่ก็เหมือนผู้หญิงจีนในยุคนี้ที่อยู่บ้านเชื่อฟังพ่อแม่ ออกเรือนเชื่อฟังสามี ไม่มีบทบาทสำคัญในเรื่องนอกบ้าน แบบที่ผมพยายามจะเป็น

นอกบ้านพี่ซันจะร้ายแค่ไหนก็ได้ แต่เรื่องในบ้านผมจะต้องกุมอำนาจให้หมด

รัฐมนตรีหยางก็เป็นผู้ชายที่ต้องยอมลงให้ภรรยาพอตัว ไม่งั้นบ้านเขาคงไม่เต็มไปด้วยของเก่าทั้งๆ ที่เขาไม่ได้สนใจเท่าไหร่ คนที่ชอบน่าจะเป็นพี่ซันกับแม่เขามากกว่า

บางที...ผมอาจจะได้เตะเจ้าพวกหูยาวออกจากบ้านเราไปอย่างเนียนๆ ในสักวันหนึ่ง



เรารับมื้อเช้ากันไปสักพักบอดี้การ์ดในชุดดำก็เดินเข้ามาพร้อมกับรายงานว่าหยางหวางขอพบ ท่าทีของรัฐมตรีหยางเปลี่ยนไปในทันที กลายเป็นเงียบขรึมและดุ บุคลิกของการเป็นพ่อล่ะมั้ง? ส่วนคุณหญิงหยางอี้เฟยแม้จะไม่มีท่าทีเปลี่ยนแปลงอะไรมากนักแต่ในแววตากลับฉายความยินดี

พี่ซันเดินเข้ามาในชุดจีนตัวยาว แขนเสื้อปักไหมจักรพรรดิสีทอง เขาโค้งตัวต่ำและนั่งลงข้างผม รอจนแม่บ้านจัดจานวางตรงหน้าเรียบร้อยแล้วพากันออกไปหมดเหลือแค่เราสี่คนเขาก็หันขวับมาทางผม

“ไปโรงเรียนดีๆ ไม่ชอบ ชอบไปทิเบต”

“ผมโดนลักพาตัวต่างหากครับ”

ผมบุ้ยปากทำหน้างอ...ผมเองก็ต้องเปลี่ยนมาเป็นลูกกระต่ายของพี่ซันเหมือนกัน เราทุกคนต่างมีหน้ากากคนละหลายอัน อยู่ที่ว่าแต่ละอันจะใช้ในสถานการณ์ไหน และใช้กับใคร

ตอนนี้ผมก็เลยใช้หน้ากากเพื่อนซี้หูยาวบ้าง

“คราวหลังก็สู้มัน”

พี่ซันทำหน้าเอือม แล้วคีบฮะเก๋ากุ้งใส่ปากผม อยากจะบอกว่าผมกินจนจะอิ่มแล้วก็ไม่ได้ เขาชอบป้อนอ่ะ แล้วผมก็ชอบโดนป้อนด้วย

“สูตรต้นตำรับ อร่อย แพง กินไป นี่กุ้งมังกร คนแบบรัฐมนตรีคลังไปกินกุ้งทั่วไปหรอกนะ เผลอๆ เลี้ยงในบ่อเงินบ่อทอง กินๆ ไปแล้วเคี้ยวเจอเพชรก็ไม่ต้องตกใจ บ้านพี่รวยมาก บางทีเพชรก็เหมือนเศษฝุ่น กวาดทิ้งไปบ้างขนหน้าแข้งก็ไม่ร่วง”

สุริยะ หยางไม่ถูกกับพ่อตัวเองแน่ๆ เขาพูดให้ผมฟังแต่หันไปถลึงตาใส่พ่อตัวเอง แล้วก็หันไปคีบจานอื่นใส่จานแม่ตัวเอง

“ทานเยอะๆ หน่อยครับ ผอมไปแล้ว ตาแก่นี่เลี้ยงไม่ดีก็หนีไปเถอะ”

คุณหญิงหยางกระแอมไอแล้วยกถ้วยชาขึ้นดื่ม ผมเองก็รีบยกถ้วยตัวเองดื่มเหมือนกัน เราไม่ได้คอแห้งแต่เป็นวิธีหลบหนีสงครามพ่อลูก โต๊ะมันก็กลมๆ นั่งได้ไม่กี่คน พ่อลูกเลยสายตาประสานกันพอดี

“อ่ะ พ่อกินๆ ไปผักอ่ะ อ้วนไปแล้วเดี๋ยวไขมัดอุดตันตาย”

พี่ซันคีบผักใส่จานพ่อตัวเองจนล้น รัฐมนตรีหยางถึงกับตบโต๊ะเอาตะเกียบชี้หน้าลูกชาย

“ไอ้ซัน! กลับมาก็ทำตัวไร้มารยาทไม่มีสมบัติผู้ดี เป็นถึงหยางหวาง อายเมียแกบ้างไหม”

“เมียผมรับได้”

สายตารัฐมนตรีหยางเบนมาทางผม แม้ชาจะหมดถ้วยผมก็ยังยกมันขึ้นดื่ม ตากระพริบปริบๆ มองไปนอกระเบียง ต้นไม้ในสวนก็สวยดีนะ

“อาเฟย! ไปเอาภาพวาดที่มันแอบไว้ในบ้านมาให้ฉัน”

“พ่อ! ”

ผมหันขวับมามองพี่ซันที่ทำหน้าเหมือนโลกจะแตก แล้วก็อยากจะขำออกมาแต่ทำไม่ได้ ทำไมการข่มขู่ที่กระทบจิตใจพี่ซันกลายเป็นเรื่องภาพวาดไปได้อ่ะ

“ฉันบอกให้ส่งคืนรัฐบาล แกก็บอกว่าหาไม่เจอ ฉันอุตส่าห์หลับตาข้างหนึ่งไม่รู้ไม่เห็น ความใจดีของฉันไม่ได้สร้างมาเพื่อให้แกมาเถียงคำไม่ตกฟาก”

“นี่พ่อเอาจริง?”

“หึ...เติมชาให้คุณชาย ดื่มชาไปซะ ชาจักรพรรดิช่วยลดความดัน จะได้ไม่เครียดตายไปก่อนคนแก่ไขมันอุดตันแบบฉัน ชามันแพงกินให้หมด แต่ถึงจะแพงก็ไม่เท่าภาพวาดบนบ้านแกหรอก”

ผมนึกว่าพี่ซันจะเหมือนแม่ แต่จริงๆ มันแค่บุคลิกภายนอก คำพูดคำจานี่ได้พ่อมาเต็มๆ ผมหมดความสงสัยแล้วว่าพ่อแม่พี่ซันเป็นคนแบบไหน ไม่ติดใจอะไรด้วยซ้ำที่เขาจะใช้ชีวิตแบบไม่สนใจอะไรทั้งนั้น การเอาแต่ใจมหาศาลของพี่ซัน วาจาถากถาง เย่อหยิ่ง และชอบพาลคนอื่น

สำเนาถูกต้องสมเป็นตระกูลหยางราวกับถ่ายเอกสารมาเลยทีเดียว

“ถ้าคราวหน้ายังทำตัวไม่ดีขึ้นอีก แจกันประหลาดหน้าตาอุบาทว์ในห้องทำงานแก ฉันจะโยนทิ้งเลยคอยดู”

ผมว่าผมเลือกฝ่ายพ่อพี่ซันดีกว่า อย่างน้อยท่านก็คิดเหมือนผมว่าแจกันของพี่ซันมันหน้าตาน่าเกลียดเป็นบ้า ไม่ได้สมราคาเลยสักนิด



หลังจากทะเลาะกันเสร็จเรียบร้อย ความสงบสุขบนโต๊ะอาหารก็เริ่มขึ้น เขาเริ่มคุยกันเรื่องสภาพคล่องในเครือพระอาทิตย์ การเงิน การลงทุนต่างๆ จากนั้นรัฐมนตรีหยางก็เอ่ยปากให้ไปคุยในห้องทำงาน

พี่ซันรวบเอวผมไปกอดแน่นแล้วกดปลายจมูกลงที่แก้ม

“เดี๋ยวกลับบ้านกัน พี่คุยกับพ่อก่อน”

“ครับ”

เขาเดินตามรัฐมนตรีหยางไป ส่วนผมก็นั่งดื่มชากับคุณหญิงหยางต่อ

“เก่งนี้...แกล้งเป็นกระต่าย”

“พี่ซันเขาชอบครับ”

“หึ...”

“ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ”

“ถามสิ”

“ชิวซีเป็นคนของคุณส่วนอาเฟยเป็นคนของรัฐมนตรีหยางใช่ไหมครับ”

“ใช่”

“แต่ทั้งคู่ไม่ได้ทำงานร่วมกัน?”

“ฉลาด...”

“ผมแค่รู้สึกว่าทั้งคู่ไม่ได้ร่วมมือกันในทุกเรื่อง ผมนึกว่ารอบตัวสุริยะ หยางจะมีคนทั้งหมดสามหรือสี่ฝ่าย แต่คุณกับรัฐมนตรีหยางน่าจะอยู่ฝ่ายเดียวกันไม่ใช่หรอครับ”

“อาเฟยถูกส่งไปในนามรัฐบาลที่จะปกป้องหยางหวางในฐานะผู้สืบทอดตำแหน่งผู้ดูแลทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ สังกัดกระทรวงการคลัง ถึงจีนจะไม่มีกษัตริย์แล้ว แต่เราต้องอาศัยผู้เชี่ยวชาญมาตรวจสอบหรือดูแลเวลาเราตามสมบัติของแผ่นดินกลับมาได้”

“ทำไมคนนอกถึงเข้าใจว่าหยางหวางเหลือตัวคนเดียว หยางหวางรุ่นก่อนตายเพราะถูกฆ่า...ทั้งๆ ที่รัฐมนตรีหยางก็ยังอยู่ล่ะครับ”

“เธอจะถามเยอะไปแล้วนะ”

“ผมต้องรู้ ไม่อย่างนั้นผมจะไม่สามารถรับมือกับเหตุไม่คาดฝันได้เลย ผมดูออกว่าตอนนี้สถานการณ์มันสุ่มเสี่ยง และคนที่เสี่ยงก็คือพี่ซัน เขาเชื่อมโยงกับทุกฝ่าย ถ้าวันไหนถูกจับได้....”

“ผู้ดูแลทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ไม่ได้มีแค่คนเดียว หยางหวางคนก่อนเป็นหนึ่งในตระกูลที่รับหน้าที่มานาน สามีฉันเขาไม่ได้อยากสืบทอดตำแหน่ง เราทำหน้าที่คู่กับการคลังมาตลอด...เขาเลือกจะเป็นรัฐมนตรีเพื่อนหนุนหลังพี่ชายให้เป็นประธานาธิบดี และหยางหวางคนเดิมก็ตาย เราไม่มีใครแล้วนอกจากซัน ซันชอบเรื่องพวกนี้ ถ้าซันไม่เป็นหยางหวางเราจะเสียเขาไปให้กับคณะสำรวจต่างประเทศ เขาอาจจะไปขุดของเก่าอยู่ที่ไหนสักแห่ง การใช้อำนาจนอกประเทศจีนมันเป็นไปได้ยากมาก ถ้าซันเป็นอะไรไป เรากลัวว่าจะไม่ได้เขากลับมา”

“แต่...ถ้าพี่ซันอยากไป ใครก็รั้งไว้ไม่ได้”

“ใช่ จนกระทั่งเราสัญญาว่าจะให้เธอกับเขา”

“ผม? ผมหรอครับ”

“หยางอวิ๋น เธอไม่ใช่คนของเยว่แต่แรก แต่เป็นคนของเรา แค่รอเวลาที่เหมาะสมถึงพาเธอกลับมาได้”

“ผมไม่รู้เรื่องเลย ผมนึกว่าเยว่รับผมมาเลี้ยง..”

“ช่วงเปลี่ยนอำนาจมันน่ากลัว ซันยังไม่มั่นคง การพาเธอมาอยู่ด้วยเป็นอันตราย จริงๆ มันยังไม่ถึงเวลาที่เธอควรมาอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ การปกครองกำลังจะเปลี่ยน...เธอรู้ใช่ไหม?”

ช่วงเปลี่ยนประธานาธิบดี...

“แล้วชิวซีล่ะครับ...”

“ฉันมีลูกชายคนเดียว จีนเป็นคอมมิวนิสต์ ทุกอย่างล้วนเพื่อชาติ...ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาสามีฉันไม่มีทางเลือกลูกก่อนหน้าที่ ฉันกลัวอาเฟยจะฆ่าซัน ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ ชิวซีจะต้องฆ่าอาเฟยก่อน ฉันเป็นเมียรัฐมนตรีน่ะใช่ แต่ฉันเองก็เป็นแม่ของหยางหวาง ถ้าชิวซีทรยศเธอเองก็ต้องฆ่าเขาก่อนแบบที่เธอสัญญาไว้ เข้าใจไหมหยางอวิ๋น”

“ครับ เข้าใจครับ”

การเมืองมันซับซ้อนจริงๆ



คุณหญิงหยางออกจากบ้านไปช่วงสายเพราะมีนัดกับคุณหญิงบ้านอื่น ส่วนผมนอนกอดปั้นชาอยู่ในห้องพี่ซัน ลำดับความสัมพันธ์ซับซ้อนรอบตัวพี่ซันทำเอาผมอยากจะวาดแผนภูมิต้นไม้ แม้แต่เรื่องของผมเองก็ยังไม่เข้าใจว่าผมไปเจอพี่ซันมาตอนไหน เขาถึงยอมใช้ชีวิตแบบนี้เพราะผม

แล้วแผนการของผมที่ผมวางไว้มันก็ดูชักจะไม่ได้เรื่อง ผมมองภาพเล็กไปมาก ผมคิดแค่ว่าจะเป็นการแต่งงานเชื่อมความสัมพันธ์ มีแค่การแบ่งอำนาจเฉยๆ แต่ผมตีโจทย์ไม่แตกว่าเขาแย่งกันทำไม...จะเป็นอะไรไปได้นอกจากการเป็นประธานาธิบดี

พี่ซันคุยกับรัฐมนตรีหวงเสร็จก็กลับมาหาผม เราไม่ได้พูดอะไรกันสักคำนอกจากนอนกอดกันบนเตียงของเขา ผมปล่อยตัวเองจมไปกับอ้อมกอดที่หายจากผมไปเป็นอาทิตย์ อาศัยจังหวะพี่ซันกำลังเพลินๆ กับการสอดนิ้วมาตามเส้นผมของผมโยนเจ้าปั้นชาลงเตียงไป ตอนนี้อยากกอดพี่ซันไม่ได้อยากกอดกระต่าย

“ลำบากไหมอวิ๋น”

“ลำบากมากครับ ฮึก...อวิ๋นกลัว”

จริงๆ ก็อยากจะบอกว่าผมหงุดหงิดมาก แต่ถ้าหงุดหงิดมันจะไม่น่าสงสาร ก็ต้องทำเป็นกลัว ร้องไห้ อ้อนผัวก่อน นี่มันช่วงทำคะแนน

“อวิ๋นกลัวว่าจะไม่ได้เจอพี่ซันอีก...บนรถไฟมีแต่คนแปลกๆ ฮืออ...ไม่อยากไปไหนแล้ว”

คนแปลกๆ ที่ว่าคือเอ็ดเวิร์ด ผมอยู่ในโบกี้อย่างดีจะไปเจออะไรแปลกๆ มากมายกันล่ะ ตกใจสุดก็นักท่องเที่ยวห้องข้างๆ ที่ให้ยืมแผนที่แล้วพบว่ามองโกลกับทิเบตอยู่คนละทิศก็เท่านั้นแหละ

“คราวหลังระวังตัวเองเข้าใจไหม?”

“ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลยนะ ไม่รู้จะระวังยังไงนี่ครับ...ใครจะไปรู้ว่าลิลลี่จะลักพาตัวผมอ่ะ”

พี่ซันดันตัวออกเล็กน้อยแล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้ผม นัยน์ตาคมมีความโล่งใจปะปนไปกับความกังวล

“อวิ๋น...ต้องพิจารณาตัวเองแล้วนะ เป็นผู้ชายทำไมยอมให้เด็กผู้หญิงลักพาตัว ตัวก็ใหญ่กว่าเขาไม่ใช่กระต่ายนะที่จะได้หิ้วไปหิ้วมาง่ายๆ”

“ก็ไม่รู้นี่ครับ อวิ๋นตกใจหมดเลย แต่ว่าพอมีโอกาสรีบโทรกลับมาเลยนะ”

“ดีมาก รู้ไหมว่าไอ้คนลักพาตัวเราไปน่ะ ไอ้ลูกตระกูลหวงมันลาโรงเรียนไปเที่ยวทิเบต พี่เลยรู้ว่ามันพาเราหนีไป”

“เอ๋...อวิ๋นก็ว่าทำไมอยู่ๆ เอ็ดเวิร์ดมาอยู่ด้วย นึกว่าเราโดนลักพาตัวมาด้วยกัน...”

ไอ้โง่!!! ไอ้เพื่อนโง่!!!

“เลิกคบมันเลยนะอวิ๋น เคยได้ยินไหม ถ้าต้องเลือกฆ่าคนฉลาดแต่ขี้เกียจ กับคนโง่แต่ขยันให้เลือกฆ่าคนโง่ก่อน เพราะคนโง่มันก็ทำแต่เรื่องโง่ๆ”

หลายวันที่ใช้ชีวิตกับเอ็ดเวิร์ดมาผมก็เข้าใจภาพที่พี่ซันพูดเลย ไม่รู้ป่านนี้ไปถึงซัมบาลาหรือยัง

“งื้ออออ แต่อวิ๋นรู้ว่าพี่ซันจะมาหา รอพี่ซันทุกวันเลย แต่โดนแม่พี่ซันพากลับมาก่อน”

“หึ...”

“โกรธไหม...ขอโทษนะครับ”

“พี่จะโกรธอวิ๋นเปาของพี่ได้ไง? โดนพาไปลำบากตั้งหลายวัน พี่เลี้ยงของพี่อย่างดีเคยให้ลำบากไหม? ตระกูลหวังกับตระกูลหวงจะต้องชดใช้”

เสียงกัดฟันของพี่ซันทำให้ผมไม่กล้าพูดอะไรต่อ หยางหวางมีแผนการของเขา ในตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทุกอย่างมันเกินมือผมไปหมด ผมจะต้องไม่ดึงดัน แต่เปลี่ยนสถานะมาเป็นคนอยู่ข้างหลังแบบคุณหญิงหยาง

บางทีการที่ลิลลี่ลักพาตัวผมอาจจะทำให้แผนการของพี่ซันง่ายขึ้นก็ได้ มันเท่ากับหักหน้าพี่ซันชัดๆ ทั้งลักพาตัว ทั้งเข้าข่ายไม่อยากแต่งงาน

ดีนะที่ผมยังไม่ทันลงมือทำอะไรสักอย่าง ผมลอยตัวจากเรื่องพวกนี้แล้ว...ต่อไปก็ต้องเป็นฝ่ายพี่ซันแล้วล่ะ ว่าจะจัดการยังไง หน้าที่ของผมก็มีแค่อย่างเดียว

อยู่เฉยๆ ให้สุริยะ หยางเลี้ยง พ่อแม่เขาก็ชอบผม เป็นที่รักของบ้านสามี สามีรักสามีหลง สงสัยชาติก่อนผมน่าจะทำบุญด้วยโอ่งทองคำ เลยโชคดีขนาดนี้ ขำตัวเองเหมือนกัน ผมว่าผมติดนิสัยอวดรวยพร่ำเพรื่อมาจากเขาแล้วแหละ

“ยิ้มอะไร หืม?”

“ดีใจ รู้สึกว่าพี่ซันรัก อยากให้พี่ซันรักเยอะๆ”

“หึ...คืนนี้ไม่ได้นอนแน่”

“ขอใช้สิทธิ์พักผ่อนได้ไหมครับ ยังเหนื่อยอยู่เลย”

ผมก็เล่นตัวไปงั้นแหละ พี่ซันเขาชอบ ขัดขืนนิดๆ เร้าใจจะตาย

“จะนอนก็เรื่องของอวิ๋น แต่จะปล้ำเมียก็เรื่องของพี่เหมือนกัน”

ฮึ่ยยยย จริงๆ ผมอยากจะให้พี่ซันปล้ำตอนนี้เลยแต่มันบ้านพ่อแม่เขาอ่ะ จะทำอะไรก็ไม่ค่อยถนัด เลยทำได้แค่ซุกหน้าทำเป็นเขินกับอกเขา

แต่คืนนี้ผมบอกเลยว่าตายเป็นตาย! จะเอาให้ไม่กล้าปล่อยผมออกจากบ้านเลยคอยดู!



---------------------

ก็เฉลยแล้วนะคะ เรื่องชิวซี กับ อาเฟย หลังจากทำชาวบ้านสับสนมาหลายตอน 5555555555555+ เรื่องนี้ไม่ได้ลงดีเทลการเมืองอะไรเยอะค่ะ ใช้วิธีเล่าผ่านอวิ๋นด้วย เจ้าตัวไม่ได้รู้เรื่องไรมากมายอยู่แล้ว ทำคนอ่านระแวงตามเฉยๆ ก๊าก เอาล่ะ ต่อไปก็มาระแวงกันอีกรอบว่าแม่จั๋นจะมายัง คือจริงๆ ก็ควรมาแล้ว แต่แบมแต่งนิยายแบบรถไฟคุณปู่ อ้อมไปอ้อมมา ก็จะมาช้าหน่อยค่ะ 5555+



จะพยายามอัพว่องไว เพราะต้องส่งต้นฉบับ 55555555555555+ ตามให้ทันน้า เม้นให้เราด้วย อิ้อิ้