หัวข้อ: Setting Sun ☀ อาณาจักรพระอาทิตย์ : ประกาศร่วมเล่ม หน้า 1 (5 March 19)

[himoru]

ตอนเจิ้นนี้จินตนาการอวิ้นไว้ไม่ใช่แบบนี้เลย
นึกว่าจะโดนหยางหวางกระทำการข่มเหงเลยมีเมีย มีจันทร์เพื่อหนี้ปัญหาเสียอีก
555555

[arjinn]

ตอนนี้เริ่มพอเห็นเส้นทางการมุ้งของตองบ้างแล้ว
แต่ยังไงก็แค่การเดาล้วนเท่านั้น
อาจรู้ทันตัวละคร เช่น พี่ซันยังไม่ตายจริง
แต่แน่ๆ ไม่รู้เท่าทันคนเขียนแน่ๆ ค่ะ

เจิ้นจวนสิบขวบ ตองจวนยี่สิบ นางว่าที่เมียก็กำลังมา พี่ซันก็กำลังจะกลับมาเช่นกัน ... รอ รอ รอ ลุ้น ลุ้น ... ขั้นกลับไปอ่าน In Control ว่าจะเกี่ยวพันกันช่วงไหนอย่างไร

ขอบคุณที่มาต่อเร็วค่ะ

[Tiffany]

อยูที่จีนพี่ซันคงจามถี่มาก เพราะที่เมืองไทยมีคนกรวดนำ้ให้ทุกเช้า

[miikii]

จิกกัดหลัวแล้วก็หลอกหลานตัวเองเก่งนะตอง 55555555555555555555
จันจะมายังไงนะ เมาเหรอ? 

[Zestful]

สงสารพี่ซันนนน กินดีอยู่ดีมากกกก เพราะมีคนทำบุญให้ตลอด 55555555

[คุณซี]

ก็คือถึงรู้ว่าพี่ซันไม่ตายแต่น้ำตาแตกไปแล้วทพี่ซันมารับน้องตองกลับบ้านเร็วววววว

[Elf_Carat]

ถ้าพี่ซันรู้ว่าเมียจุดธูปไหว้ให้นี่ คงโมโหจนความดันขึ้นอีกรอบแน่

[ืniyataan]

พี่ซันคงคิดถึงน้องตองน่าดู 

[nonlapan]

เราสงสารพี่ซันมากอ่ะ ต้องฆ่าลูกๆ(ปลา)ทิ้งต้องรู้สึกแย่มากแน่ๆ 

[aiyuki]

อวิ๋นน้อยจะเอากระต่ายมาแล้วว อ่านแล้วคิดถึงกระต่าย กลับไปอ่านอีกรอบ 555

[bpyt]

วงวารพี่ซัน ยังไม่ตายเมียก็จุดธูปคุยด้วยซะแล้วว ไงล่ะกลับมาอีกที คงช็อคยิ่งกว่ารู้ว่าตัวเองเป็นผี ก็คือเมียมีลูกนี่แหละ 555

[aomy20]

  ถถถถถ น้องตองใจเย็นๆๆ รอผัวแก่นะ 555555 ชอบคำนี้ของน้องตองมาก

[❣☾月亮☽❣]

เอาฮาซะงั้้นนะตอง
นี่คืออะไรคะ ต้นกำเนิดกระต่ายมูนนี่แอนด์ออมสินสินะ

[O-RA DUNGPRANG]

แกล้งเด็กจนได้เรื่องแน่ตอง 

[labelle]

จ๊ะ เอาที่ตองสบายใจ
ที่ตองคิดว่าซันตาย เพราะไม่อยากเสียใจที่พี่หายไป
ก็เข้าใจได้ แล้วตองก็อดทน พยายามได้ดี

ซันอยู่กับความไม่แน่นอน ไม่มั่นคงเลยนะ
ชีวิตมีแต่ขวากหนาม จะไปทางไหนก็ลำบาก
แต่เพื่ออวิ๋นแล้ว ยังไงซันก็รอด มาชิงน้องกลับไปไวๆ ล่ะ

ตลกเจิ้น เด็กที่พยายามโต กลัวไม่ทันตอง
อยากเห็นจังตอนเจอน้อง จะรีบชวนตองไปซื้อกระต่ายเลยไหม

[Ginny Jinny]

น้องเครียดดดดดดดด เพราะกอดผัวไม่ได้ 

[punthipha]

ตองทั้งฮาทั้งเศร้า

[bambooiihallo]

Chapter 25 Changed

ควันบุหรี่สีจางลอยฟุ้งไปในอากาศ มือเรียวเคาะมวนบุหรี่กับขอบเก้าอี้ก่อนจะยกแก้วขึ้นชนกับเพื่อนร่วมโต๊ะ ผมสีน้ำตาลอ่อนที่เพิ่งย้อมมาโยกเบาๆ ตามจังหวะเพลง

“เห้ย ตองสาวโต๊ะนั้นโคตรเด็ด”

“ไหน?”

“นั่นไง ขาวๆ นมโตๆ”

“เด็ดจริง”

ผมพยักหน้าตามเพื่อนที่ดูจะสนใจสาวผิวขาวโต๊ะข้างๆ เหลือเกิน แต่ยังดูเด็กอยู่เลยอาจจะเหมือนกลุ่มผมที่เข้าผับก่อนวัยอันควร

“ขอเบอร์ดีปะวะ”

“แล้วแต่ดิ ถามไรกูล่ะ”

การมาเที่ยวของผมก็คือแค่เที่ยว สูบบุหรี่ กินเหล้าไม่ได้สนใจจะสานสัมพันธ์กับใคร ผมว่าตัวเองไม่ได้สนใจอะไรเรื่องพวกนั้นเลย ผมมีคนในใจแล้ว ก็เคยคิดเหมือนกันว่าจะลองเริ่มต้นใหม่ไหม? แต่มันก็ยังไม่ได้ ผมรักพี่ซันเกินไป แล้วก็อยากจะรักเขาไปเรื่อยๆ

ช่วงนี้ก็วางแผนว่าจะไปเที่ยวจีนช่วงปิดเทอม ไปเดินเล่นที่เซี่ยงไฮ้ ปล่อยให้บรรยากาศเก่าๆ โอบล้อมรอบตัวบ้าง ผมคิดว่าตัวเองยึดติดกับพี่ซันพอควร แต่ผมมีความสุขที่ตัวเองเป็นแบบนี้

คงเพราะผมรู้แล้วว่าการที่ได้รักกับการถูกรักจริงๆ มันดีแค่ไหน ผมเลยไม่ค่อยอยากจะได้รักชั่วคราว รักปั้ปปี้เลิฟ รักวัยรุ่นแบบที่เพื่อนส่วนใหญ่จีบสาวไปเรื่อยเปื่อย

“จีบสาวบ้างดิตอง มึงออกจะหล่อ”

“จีบไม่เป็น พวกมึงเอาเลย ฮ่าๆ”

แต่ทั้งกลุ่มผมดันเป็นพวกคุณชายรูปหล่อกันหมด ไม่นานมันก็พาสาวโต๊ะนั้นมารวมกลุ่มด้วยอยู่ดี ผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะไม่ได้จะไปต่อกับใครอยู่แล้ว

มากินเหล้าทีไรผมก็ออกแนวรอลากเพื่อนกลับห้องมากกว่า พี่จินยกคอนโดเล็กๆ ให้ผมหนึ่งห้องเพราะผมชอบมาเที่ยวกลางคืน พี่จินกลัวผมกลับดึกๆ แล้วอันตราย

ทุกคนออกไปเต้นกันหมดพอเริ่มเมาได้ที่ เหลือผมกับน้องคนหนึ่งที่ท่าทางเกร็งๆ เหมือนกับไม่ค่อยชินสถานที่แบบนี้เท่าไหร่

“ไม่ไปเต้นหรอ?”

ผมก็ชวนคุยไปเฉยๆ เพราะทั้งโต๊ะเหลือแค่เธอกับผม

“ค่ะ...ไม่ถนัดค่ะ”

“คนจังหวัดไหนน่ะ?”

สำเนียงเธอไม่น่าใช่คนกรุงเทพฯ

“น่านค่ะพี่”

“โห มาไกลจัง มาเรียนหรอครับ”

“ค่ะ...รุ่นพี่ชวนมาเที่ยวเลยตามมาด้วย”

“อย่าเมานะ อันตราย พี่ชื่อตองครับ”

“หนูชื่อ...ลูกปลาค่ะ”

ลูกปลา...ทำให้ผมนึกถึงปลาคาร์ฟพี่ซัน ป่านนี้พวกมันคงตามพ่อไปอยู่บนท้องฟ้าแล้ว บทสนทนาของผมกับลูกปลาดำเนินไปเรื่อยๆ น้องเขาก็คุยสนุกดี เล่าเรื่องสวนที่บ้าน โรงเรียนใหม่...ใช่ เธอเพิ่งจะอายุสิบแปดสิบเก้า ส่วนผมกำลังจะยี่สิบ

ผมเจอลูกปลาอีกหลายครั้งเพราะว่าเพื่อนผมดันจีบรุ่นพี่ของลูกปลาติด เราก็เลยได้เที่ยวด้วยกันบ่อย ลูกปลาไม่ได้ชอบกินเหล้า เหมือนแค่มาด้วย ผมก็เช่นกันเราก็เลยสนิทกัน

ลูกปลาเรียนบัญชีในโรงเรียนพาณิชย์ ผมก็ถนัดเรื่องบัญชี ไปๆ มาๆ ผมเลยได้เป็นคนดีสอนการบ้านเธอ เพื่อนพากันแซวว่าผมจีบลูกปลา แต่ผมแค่รู้สึกเหมือนมีน้องสาวเพิ่ม ลูกปลาก็ไม่ได้มีท่าทีจะชอบผมมากกว่าการเป็นพี่ชาย เพราะลูกปลามีแฟนแล้ว เพิ่งเกณฑ์ทหารไป

อีกสาเหตุที่ผมสนิทกับลูกปลาง่ายเพราะเธอนิสัยคล้ายพี่จิน คนไม่เคยมีน้องก็เลยรู้สึกได้เล่นบทพี่ชายมันก็ดี พี่จินไม่เคยมีเรื่องปรึกษาผม แต่ลูกปลามีเยอะแยะไปหมด

จนนานเข้าผมก็เผลอคิดไปว่า ถ้าในอนาคตผมต้องเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน ก็ขอเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจแบบนี้ ผมเล่าเรื่องสุริยะ หยางให้ลูกปลาฟังบ้าง เธอเป็นผู้ฟังที่ดีและเข้าอกเข้าใจความเสียใจของผม

“พี่ตองรักเธอมากเลยนะคะ”

ผมไม่ได้เล่าว่าพี่ซัน เป็น ‘เขา’ ไม่ใช่ ‘เธอ’ และลูกปลาก็รู้แค่เรารักกันมาก แต่เธอตายจากผมไปสองปีแล้ว

“รักมากจนคิดว่าคงรักใครไม่ได้อีกแล้วล่ะ”

ผมเลือกวันตายของพี่ซันเป็นวันที่ข่าวอาณาจักรพระอาทิตย์ถูกระเบิดจนไฟไหม้ วันนั้นจะเป็นวันเดียวที่ผมจะเมาเพื่อให้ตัวเองลืมทุกอย่าง เป็นวันเดียวในรอบปีที่จะปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ เป็นคนอ่อนแอ ขังตัวเองอยู่ในคอนโด กับบุหรี่หลายซองและเหล้าราคาแพง

บางทีผมก็รู้สึกแย่ที่ตัวเองยังมีความสุขดีในวันที่ไม่มีพี่ซัน มันก็เผลอคิดไปบ้างว่าพี่ซันจะโกรธไหมที่ผมทำใจเรื่องเขาได้แล้ว

เสียงเคาะประตูห้องทำให้ผมต้องลุกจากการนั่งร้องไห้ริมระเบียง วันนี้ไม่ควรมีใครมาหาผมด้วยซ้ำเพราะผมบอกเพื่อนแล้วว่าไม่อยู่

“ลูกปลา?”

“ฮือออ พี่ตอง ช่วยหนูด้วย”

“เข้ามาก่อนสิ”

ผมเริ่มเมาแล้วตอนที่ลูกปลามา พูดตรงๆ คือผมฟังเธอพูดไม่เข้าใจเท่าไหร่ รู้แค่ว่าไปเจอแฟนที่ค่ายทหารมา แฟนระแวงว่านอกใจเพราะเธอติดสอบเลยไม่ได้ไปคราวก่อน อะไรทำนองนั้น

“กินเหล้าเลยปลา เอาให้ลืม มาพี่ชงให้ แต่บุหรี่ไม่ให้นะ ไม่ดี”

“พี่ตองใจดีจัง ทำไมแฟนหนูไม่ใจดีแบบพี่”

“คนเรามันก็ไม่เหมือนกัน จริงๆ พี่ใจร้ายนะ แต่ปลาไม่รู้เฉยๆ”

“พี่ตอง...ขอกอดได้ไหมคะ พี่เหมือนพี่ชายหนูจริงๆ เลย หนูจะเรียนจบแล้วคงไม่ได้มาเจอพี่บ่อยๆ อีก ถ้าไปน่านแวะไปหาหนูนะ”

“ให้กอดทีเดียวนะ”

กลายเป็นว่าเรานั่งกอดคอกันเมาอยู่สองคน ผมหัวเราะในเรื่องที่ไม่รู้ว่าตลกหรือเปล่า ภาพทุกอย่างเริ่มพร่าเบลอ ควันบุหรี่ลอยฟุ้งไปทั้งห้อง

“พี่ตอง...พี่ตอง...”

“พี่ซัน...ฮึก...คิดถึง”

“พี่ตอง อย่า...”

ในความฝันอันเลือนราง ผมฝันว่าตัวเองได้กอดสุริยะ หยางอีกครั้ง



บางทีภาระที่กดลงบนไหล่ก็หนักอึ้งเสียจนอยากจะหนีไปให้ไกล แต่มันทำไม่ได้ในเมื่อปัญหาทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะตัวผมเอง

ปากแห้งผากเพราะขาดบุหรี่...ควันสีเทาที่แผดเผาร่างกายแต่กลับเหมือนสิ่งยึดเหนี่ยวที่ทำให้จิตใจไม่ฟุ้งซ่านเกินไปนัก แต่ตอนนี้ต้องละทิ้งเพื่อนรักที่อยู่กันมานาน มันปวดหัวในระยะแรก หงุดหงิด...และเจ็บหน้าอก

แต่ทุกอย่างก็ยังไม่ยากเท่าการที่ต้องอยู่ร่วมคอนโดกับผู้หญิงคนหนึ่งเพื่อรับผิดชอบการกระทำที่เกิดขึ้นด้วยกัน ความเมาไร้สตินำมาซึ่งผลตอบรับที่มากเกินกว่าจะรับผิดชอบไหว

เท่าที่ทำได้ก็แค่...พยายามจะประคับประคองความสัมพันธ์ที่เปราะบางยิ่งกว่าสายไหมอยุธยา ลูกปลาร้องไห้ทุกวัน ผมเองก็รับมือกับเรื่องนี้ไม่ค่อยดีนัก

จำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ ตื่นเช้ามาก็ในวันนั้นก็ทำได้แค่มองหน้ากันและพากันไปร้านขายยาด้วยความเงียบงัน ยาคุมฉุกเฉินไม่อาจป้องกันได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ นั่นคือคำบอกเล่าของเภสัชกรหลังจากเห็นสภาวะความกดดันระหว่างเราทั้งคู่

ผมในฐานะที่โตกว่า ก็ทำได้แค่พูดว่าถ้าอะไรมันจะเกิด...ก็ยินดีรับผิดชอบ แม้จะแอบหวังให้มันจบลงแค่ตรงนี้ ผมไม่พร้อม ลูกปลาก็ไม่พร้อม

คือผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง ผมไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิง พูดตรงๆ คือผมไม่คิดว่าตัวเองจะทำเป็น หรือเพราะความเมาทำให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามสัญชาตญาน

ลูกปลาเรียนจบและกลับบ้านไป ผมนึกว่าทุกอย่างมันจบลงจนกระทั่งลูกปลาติดต่อมาพร้อมกับผลตรวจจากโรงพยาบาล

ระยะเวลาของอายุครรภ์กับช่วงเวลาที่เรามีอะไรกันมันก็พอดี ผมไม่สงสัยอะไรสักอย่างเลย สิ่งที่ผมทำคือดึงลูกปลามากอด

“พี่ตอง หนูกลัว”

“ไม่เป็นไรนะ พี่รับผิดชอบเอง พี่...พี่ไม่ได้มีแฟนด้วย เรา...อยู่ด้วยกันได้”

“แต่หนู...หนูมีแฟน หนูเพิ่งดีกับเขา”

เรามองหน้ากันด้วยแววตาแห่งความกังวลและหวาดกลัว

“ปลา...ปลาอาจจะต้องเลิกกับเขา”

“พี่จะรับผิดชอบจริงๆ ใช่ไหม....หรือเราควรจะเอาเด็กออก”

“อย่า...เขาเป็นลูกเรา ไว้...พี่จะคุยกับที่บ้านเอง”

“เราจะแต่งงานกันไหม? หนูอาย...”

“พี่....พี่จะแต่ง ตกลงไหม แต่งงานกัน”

สีหน้าเธอดีขึ้นมานิดหน่อย ผมเองก็มืดแปดด้าน เป็นครั้งแรกที่ผมคิดว่าโชคดีแล้วที่พี่ซันจากไป ไม่อย่างนั้นผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะรับมือกับสถานการณ์นี้ยังไง ผมอาจจะเป็นพ่อใจร้ายที่บอกให้ลูกปลาเอาเด็กออก



เรายังคงแยกกันอยู่เพราะคอนโดของผู้ชายสติแตกเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่ ขวดเหล้า...และยุ่งเหยิงเกินกว่าผู้หญิงท้องคนหนึ่งจะมาอยู่ด้วยได้ มันไม่ดีต่อเด็ก อย่างน้อยก็พอจะเข้าใจตรงกันว่าต้องเริ่มปรับตัวเข้าหากัน

ก้นบุหรี่ตามมุมต่างๆ ถูกทิ้งจนหมด แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดซ้ำหลายครั้งจนกลายเป็นห้องที่คนปกติควรจะอยู่ ผมพาลูกปลามาอยู่ด้วยกัน เธอแพ้หนักมาก แล้วผมก็มีส่วนที่ทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้น

ชีวิตคู่ได้เริ่มขึ้น....อย่างเป็นความลับ



“พี่ซัน...ตองทำผู้หญิงท้อง”

“พี่ซัน...ตองขอโทษ ฮึก...ตอง ตองจะแต่งงาน”

ผมกลับมาจุดธูปคุยกับพี่ซัน ร้องไห้เหมือนคนเป็นบ้า ไม่มีอะไรตอบกลับมานอกจากความโกรธตัวเอง ผมไม่ได้รู้สึกแย่แค่ผมทรยศความรักของเรา แต่ผมทำลายอนาคตของลูกปลาด้วย

การอยู่ด้วยกันในสถานะพ่อแม่ของลูกไม่ได้ทำให้เราปรับตัวเข้าหากันได้เลย ลูกปลากลัวและผมก็เกร็งจนเป็นความอึดอัด การไปฝากครรภ์เป็นไปเพราะหน้าที่ บรรยากาศเครียดๆ ทำให้คุณหมอแนะนำว่าคุณพ่อคุณแม่ควรจะอารมณ์ดีเพราะมันมีผลต่อเด็กในท้อง

ผม...ผมไม่กล้าแตะท้องที่มีลูกตัวเองอยู่ในนั้นด้วยซ้ำ



เรื่องมันเลวร้ายลงตรงที่แฟนเธอมาหาที่กรุงเทพฯ ลูกปลากับผมไปคุยกับอีกฝ่ายตรงๆ ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นฝ่ายนั้นโกรธแค้นและต่อยผมจนล้มลงเพราะลูกปลาเลือกผม...เลือกผมทั้งๆ ที่ร้องไห้แทบจะขาดใจตายที่คนรักเดินจากไป เรากลับคอนโดไปด้วยความเงียบงัน ต่างคนต่างอยู่ทำเหมือนไม่มีตัวตนระหว่างกัน

ความเครียดทำให้ลูกปลาปวดท้องจนต้องไปโรงพยาบาล...ลูกเกือบไม่อยู่กับเราแล้ว แวบหนึ่งก็แอบคิดว่าถ้าลูกไม่อยู่ทุกอย่างคงจะดีขึ้น แต่ความรู้สึกผิดมันมากกว่า ลูกไม่ได้ผิดอะไร คนผิดคือผมเอง

“ไปบ้านพี่ไหม? ...”

ผมเลือกจะพาเธอกลับไปที่บ้านใหญ่ บ้านที่ไม่ใช่ของผมอย่างแท้จริงเท่าไหร่เพราะเป็นเพียงเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงเพื่อให้สืบทอดตระกูลแทนพี่สาวที่มีลูกยาก แต่ไม่นานหลานก็เกิดมาพร้อมด้วยชะตาสะเทือนฟ้าสะเทือนแผ่นดิน หลายครั้งที่ถูกคนนอกมองด้วยสายตาตั้งคำถามว่าสถานะผมจะเป็นยังไงต่อไป ถึงพี่จินจะดีกับผมมาก แต่ก็ห้ามสายตาคนที่สงสัยไม่ได้

การเผชิญหน้าความจริงทำให้ผมโดนต่อว่าถึงความไร้สติจากเจ้าบ้านเยว่ พี่จินเกือบจะเป็นลม แต่พี่ก็ยินดีรับเรากลับมาอยู่ด้วยกัน พี่ปลอบผมว่าบ้านเราจะได้ไม่เงียบเหงา เจิ้นจะได้มีน้อง เดี๋ยวสักพักเจ้าบ้านเยว่ก็หายโกรธ

“คุณพ่อชอบเด็กจะตาย เราช่วยกันเลี้ยงน้องนะจ๊ะเจิ้น”

“ครับแม่”

กลายเป็นผมที่ละอายใจที่ถูกทุกคนให้อภัยอย่างง่ายดาย แต่การกลับมาอยู่บ้านใหญ่ไม่ได้เรียบง่ายสำหรับลูกปลาเลยสักนิด ลูกปลามาจากครอบครัวที่แต่งต่าง เยว่เป็นบ้านจีนที่สืบตระกูลมาตั้งแต่สมัยจีนเริ่มมาค้าขายกับไทย ผ่านรัชสมัยต่างๆ ของไทยมาโดยตลอดจนเรียกว่าเป็นตระกูลเก่าแก่ตระกูลหนึ่ง ขนบธรรมเนียมบางอย่างถูกสืบทอดกันมาจนเคยชิน...แต่คนนอกไม่ได้ชินด้วย

ลูกปลาถูกกดดันที่ถูกตีกรอบ ถูกบังคับให้หัดทำอะไรที่ไม่เคยทำ ทั้งต้องไปเรียนเพิ่มและยังต้องกลับมาหัดงานบ้านงานเรือนเพื่อเป็นแม่บ้าน และผมก็ละเลย....เพราะตัวเองก็ต้องเรียนหนักขึ้น กับร้านชาที่ติดขัดเรื่องการขนส่งทำให้ร้านของขาด

ตระกูลจีนนับถือกันตามอายุ ทำให้หลายครั้งพี่จินก็เผลอดุ คนจีนไม่ได้พูดจากันนิ่มนวลเท่าไหร่ ทำให้ลูกปลาเลือกกลับไปติดต่อกับแฟนเก่า

และผมก็รู้....แต่ไม่คิดจะห้าม รอยร้าวของความสัมพันธ์ในฐานพ่อแม่เกิดขึ้นจนเป็นแผลใหญ่เมื่อลูกปลาคิดจะหนีไป แต่คนในบ้านเจอเสียก่อน พี่จินต่อว่า เจ้าบ้านเยว่ก็ต่อว่า....สุดท้ายลูกปลาเลือกกินยาขับเลือด แต่โชคดีที่ไปส่งโรงพยาบาลทันลูกก็เลยไม่เป็นไร แต่หมอไม่รับประกันถึงพัฒนาการและผลกระทบตอนเกิดมา

ผมคิดว่าตัวเองมีส่วนผิดมากในเรื่องนี้เลยพยายามที่จะเป็นพ่อที่ดีขึ้น เป็นสามีที่ดี ฤกษ์แต่งงานเรามาหลังจากเจ้าตัวเล็กเกิด

ผมเสียพระอาทิตย์ไปอย่างไม่มีวันกลับ ตอนนี้ผมมีลูกปลาแล้ว บางทีผมอาจจะได้สร้างครอบครัวของตัวเองกับเธอก็ได้ ผมอาจจะได้โอกาสเริ่มต้นใหม่

แต่บรรยากาศในบ้านก็ยังชวนอึดอัด ทุกคนระแวดระวังว่าลูกปลาจะทำอะไรไม่ดีอีก ผมก็...แย่ลง ทุกอย่างมันฝืนไปหมด เข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงรณรงค์เรื่องระวังการท้องก่อนแต่ง เพราะมันไม่ใช่แค่การมีลูก แต่ความกดดันรอบข้างมันยังตอกย้ำว่าเราไม่พร้อมอะไรเลย

เธอหนีออกจากบ้านเป็นครั้งที่สอง และบอดี้การ์ดก็ตามกลับมาทันก่อนจะขึ้นรถไปกับแฟนเก่า ลูกในท้องของเราอายุเจ็ดเดือนแล้ว เจ้าบ้านเยว่โกรธจัดประกาศว่าจะรับแค่ลูกไม่เอาแม่ และจะไม่ยอมให้แต่งเข้าบ้านเยว่

พี่จินปฏิเสธน้องสะใภ้ทำให้บรรยากาศในบ้านกระอักกระอ่วนยิ่งกว่าเดิม มันแย่ลงทุกวัน

“หนูไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”

ลูกปลาร้องไห้ ผมรู้...ผมก็อยากพาเธอหนีไป แต่ผมไม่มีที่ไป ผมเป็นคนของเยว่

“หนูไม่อยากท้องแล้ว ฮึก...หนูเกลียดลูก”

ผมไม่โทษเธอที่เกลียดเด็ก...เกลียดลูกของเรา การตั้งครรภ์ทำให้เธอเสียโอกาสหลายอย่าง ผมเองก็เช่นกัน ผมปลอบใจเธอให้อดทน พอเด็กคลอดเธอก็จะเป็นอิสระ

“หนูยกให้พี่ หนูไม่เอา”

“ได้...พี่เลี้ยงเอง อดทนอีกหน่อยนะ”

ผมสงสารลูก การไปหาหมอครั้งต่อไปทำให้เกิดความกังวลเพราะน้ำหนักของคนเป็นแม่ค่อนข้างน้อยจนหมอเป็นห่วง ผมกลัว แต่ก็พยายามจะเป็นกำลังใจให้เธอเพราะเราทั้งคู่ต่างหากำลังใจจากที่อื่นได้ยากเต็มที

ผมยังคงได้รับความรักจากเยว่ แต่ลูกปลาไม่ใช่ เธอยังอดทนอยู่เพราะรู้ว่าอีกไม่นานมันจะสิ้นสุดลง ผมก็ไม่คิดจะรั้งลูกปลาไว้ เธอทำดีแล้ว

ความสัมพันธ์ของครอบครัวเราก็เลยแปลกประหลาด...เราอยู่ด้วยกันและเธอก็อยู่กับคนอื่นด้วย ยิ่งใกล้วันคลอดผู้ชายคนนั้นก็เข้ามาเป็นคนที่สาม เขาไม่ได้มาที่บ้านใหญ่เพราะรู้ว่าทำไม่ได้ แต่ผมเป็นคนพาเธอออกไปเอง ให้ทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกัน เดินห้าง หรืออะไรที่พอจะทำได้...ส่วนผมที่ยินยอมก็ใช้เวลาให้หมดไปในร้านกาแฟ

ในเมื่อไม่ได้รักกันก็ไม่อยากจะรั้งเธอไว้ด้วยเงื่อนไขของความเป็นพ่อแม่ เราแค่ต้องทำหน้าที่พ่อแม่ให้ดี...แต่ลูกปลาสละสิทธิ์แล้วผมก็คงต้องเป็นทั้งพ่อและแม่ให้ได้

แม้จะพยายามหลอกตัวเองว่าในหัวคิดแต่เรื่องลูก...แต่จริงๆ แล้วผมกำลังอิจฉา ถึงเธอจะพลาดแต่ผู้ชายคนนั้นก็ยังรัก ต่างจากผม...ที่ไม่มีโอกาสได้เริ่มต้นใหม่กับพี่ซัน

ผมอยากตาย...อยากจะตาย

น่าแปลกที่ความคิดอยากฆ่าตัวตายที่เคยคิดว่าตัวเองคงไม่มีวันทำกลับทำให้เจ้าก้อนความอึดอัดในอกของผมมัน...มันดีขึ้น จะว่าไปทุกอย่างรอบตัวก็ดูหม่นลงมานานมากแล้ว

ถ้าตายไป...อาจจะดีก็ได้ อาจจะได้ไปเจอพี่ซันบนท้องฟ้า

ลูกล่ะ? ....ลูกปลาไม่เลี้ยงลูก เยว่ก็ไม่ใช่สายเลือดแท้ๆ ของลูกผมด้วย บ้านเยว่ก็มีเจิ้นแล้ว หลานชายที่เกิดมาพร้อมดวงชะตาจักรพรรดิ ขนาดเขายังรักหลานคนนี้...

มันจะมีที่ตรงไหนให้ลูกผมไปอยู่ ขนาดผมยังต้องหลบออกมา ผมไม่มีพ่อมีแม่...ลูกของผมก็กำลังจะขาด

วัยเด็กแสนเจ็บปวด...เหมือนที่ผมเคยเป็นมาก่อน

เรา...ไปพร้อมกันไหม? พ่อกับหนู...เราไปเป็นพ่อลูกันอีกทีคราวหน้าดีไหม?





==============

(ซับน้ำตา)

อันนี้ถามแบบไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องนะคะ ให้คะแนนดราม่าเราหน่อย อยู่ในช่วงหัดเขียน 555555555

[Elf_Carat]

เราโอเคนะ รวบรัดไปเลยไม่ค่อยอยาปรับรู้เชิงลึกอะไรขนาดนั้น มาอีกทีตอนคลอดเลยได้มั้ยย

[bpyt]

อวิ๋นน้ำยาดี ครั้งเดียวได้จันทร์เลย อิอิ

[aiyuki]

เศร้าาา ความเมาแท้ๆเลย ฮือออ

แต่ลูกปลาก็ตลกนะ อย่างน้อยก็นับถือตองเป็นพี่ชาย แต่ทำแบบนี้กลับตอง

[miikii]

เป็นห่วงซันแบบจากใจ กลัวความดันขึ้น TT
 
แต่ก็ขอบคุณที่รวบรัดนะคะ แค่ตอนนี้ตอนเดียวยังอึดอัดขนาดนี้ 
ในมุมของตองก็ทำให้รู้ว่าทำไมแม่จันถึงเป็นแบบนั้น แต่ผู้ชายของแม่ทำไมถึงร้ายได้ขนาดนี้

[Gugii]

สงสารรรร  มันยังมีต่อใช่ไหม ดราม่านี้

[Januarysky]

ชอบบบบบบ
ชอบตอนนี้ ชอบเรื่องนี้
ชอบน้องตอง
ชอบพี่ซัน
ชอบชิวซี
+1 ขอบคุณ

[คุณซี]

กอดพ่อตองงงง

[arjinn]

เราชอบนะการเล่าดราม่าแบบนี้
มันรวบรัด ขณะเดียวกันก็รันทด อดสูในความรู้สึก
อาจเป็นเพราะแค่อยากรู้ที่มาที่ไปของแม่เจ้าจันทร์
แค่อยากรู้ว่าไปมีเมียได้ยังไง เกิดอะไรขึ้น
ที่แท้ก็มีเมียโดยประมาท ไปยืมของคนอื่นเขามา
สงสารตอง เหลวไหล เพราะคิดถึงพี่ซันเท่านั้นเอง
แค่นี้ก็สื่อความรู้สึกได้ ยิ่งตอนช่วงสุดท้าย คือเศร้า

เดี๋ยวเจ้าจันทร์ก็มา พี่ซันก็จะกลับมาเช่นกัน
ตองผ่านได้สบายอยู่แล้ว ...

[gackmanas]

แบมจ๋า... ม้ันค้างอ่ะ..
รีบมานะ.. 

[Piima]

ลูกกระต่ายจะมาแล้ววว

[iceman555]

 

[B52]

จะเครียดหรือดราม่าขนาดไหนมันก็ยังขำอะคะ