ระวัง จะติดใจ “กลิ่นอะไรเนี่ยเค้ก หอมไปถึงห้องพี่เลย”ผมชะเง้อคอผ่านหัว เค้ก น้องสาวสุดที่รักไปยังเตาอบขนมที่ส่งกลิ่นหอมฉุยไปทั้งบ้าน
“ตื่นเช้าจังเลยพี่ปัน มาช่วยหนูแต่งหน้าขนมหน่อย”ผมละสายตาจากคุกกี้สีนวลสวยในเตาไปช่วยเจ้าตัวยุ่งบีบครีมและแยมส้มไปบนคัพเค้กที่น้องวางบนถาดเตรียมไว้
ไม่ต้องกลัวผมจะทำเละนะครับ กับอิแค่แต่งหน้าเค้กง่ายๆ ระดับลูกชายคนกลางเจ้าของร้านเบเกอรี่อย่างผมเนี่ย ตีเมอแรงค์ด้วยตะกร้อมือยังตั้งยอดสวยมาแล้วครับไม่อยากจะคุย
“แล้วนี่ทำขนมอะไรเยอะแยะ เลี้ยงทั้งหมู่บ้านเลยไง๊”
“วันนี้วันเกิดเพื่อนเค้ก เลยจะเอาขนมไปช่วยงานปาร์ตี้ ว่าแต่พี่ปันเหอะจะแต่งตัวหล่อไปไหนแต่เช้า” เค้กจับแขนผมหมุนซ้ายหมุนขวาพร้อมหรี่ตาลงอย่างจับผิด
อะไรกัน แค่เสื้อยืดแขนยาวสีดำ กางเกงยีนส์สีซีด รองเท้าผ้าใบกุชชี่แค่นี้ก็ถือว่าแต่งตัวหล่อแล้วเหรอ หน้าตาคนใส่มันดีอะไรก็ดีไปหมดเลยอะ เซ็งจัง
#ปันอยากขี้เหร่ “จะไปดูพี่เดียเล่นดนตรีที่มอ”ผมเอ่ยตอบไปตามตรงว่าวันนี้มีนัดกับรุ่นพี่หน้าขาวที่เคยเอามาหวีด(?!)กับน้องสาวบ่อยๆ
เล่าก่อนนะครับว่าครอบครัวผมมีกันอยู่5คน คือป๊า แม่ พี่ครีมพี่สาวที่อายุมากกว่าผมสามปี ผม แล้วก็เค้กที่เด็กกว่าผมปีเดียว เนื่องจากทุกคนในบ้านต้องช่วยงานที่ร้านเบเกอรี่กันทั้งนั้น ทำให้เราใช้เวลาว่างส่วนใหญ่สุมหัวกันอยู่ในครัว ไม่แปลกที่พวกเราแม้จะต่างเพศต่างวัยแต่ก็คุยกันได้ทุกเรื่อง ไม่เคยมีความลับต่อกัน
“ต๊ายยย ถือว่าพัฒนานะย๊ะ”พี่ครีมที่ไม่รู้ว่าแอบฟังอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่เดินเอาถาดสแตนเลสตีหัวผมอย่างหยอกล้อ
เอ่อเจ๊ จะบอกว่าผมเจ็บนะเห้ย
“เอ้า แล้วไม่บอกหนูล่ะว่ามีนัด รีบไปเลยเดี๋ยวสาย”เค้กทำท่าทางตกใจเกินเบอร์ก่อนจะวิ่งไปเอากระเป๋าตังค์ โทรศัพท์รวมถึงกุญแจรถมาส่งให้ ทั้งยังเอาคัพเค้กใส่กล่อง2ชิ้นมายัดใส่มือให้อีกด้วย
“เอาไปฝากว่าที่พี่สะใภ้” “พูดดีมาก เดี๋ยวพี่ซื้อลิปสติกมาฝาก”ผมก้มลงไปหอมแก้มยัยเค้กที่ยืนยิ้มแผล่อย่างถูกใจ จนโดนพี่ครีมบ่นตามหลังมาว่าพี่น้องคู่นี้จะตามใจกันเกินไปแล้ว ฮ่า
--------------------------------------------------------------------------------------
“ไอ้ปันๆ ทางนี้เว้ยยย”เสียงล้งเล้งจากแถวหน้าสุดติดขอบเวทีทำให้ผมรีบแทรกตัวไปหาไอ้แทนทันที “ทำไมมาช้านักวะ นี่วงพี่เดียของมึงกำลังจะขึ้นพอดี สายกว่านี้อดดูแน่”
“โหย รถแม่งจอดเต็มไปจนถึงอาคารยิมฯนู้น นี่กูวิ่งกลับมาทันก็บุญเท่าไหร่แล้ว”ถึงแอบได้ยินมาแล้วว่างานคอนเสิร์ตการกุศลของชมรมค่ายอาสาคนเยอะทุกปี แต่ใครจะคิดล่ะครับว่าจะเยอะได้ขนาดนี้ คนที่มาร่วมงานนี่มีหมดตั้งแต่มหาลัย เด็กๆมัทยมถึงวัยทำงาน เมื่อกี๊แอบเห็นมีป้ายไฟ เรนเดีย ด้วย แสดงว่าที่เจ้าตัวโม้ไว้ว่าวงตัวเองฮ็อตที่สุดในงานจะไม่ใช่เรื่องอำแหะ
หวงเขากับแฟนคลับได้ไหมอะ? ไม่ได้เหรอ
“สวัสดีคร้าบบบ พวกเรา BM Band ครับ”เสียงแนะนำตัวจากคนที่ผมจำได้ว่าชื่อพี่แมตช์ เอกดุริยางค์ ดังขึ้น ดึงความสนใจของผมไปยังบนเวที สายตาคมกวาดไปรอบ ก่อนจะไปสะดุดเข้ากับคนน่ารักที่ผมหาอยู่
วันนี้เรนเดียไม่ได้เป็นกวางน้อยหน้าสวยอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้คนตรงหน้าผมคือพี่รณภัทรที่เซ็ตผมเปิดหน้าผากแบบที่ไม่คุ้นตามากนัก ร่างเล็กสวมเสื้อยืดสีเทาคลุมทับด้วยแจ็คเกตยีนส์สีอ่อน บนตักมีกีต้าโปร่งสีน้ำตาล นิ้วเรียวยาวน่าอิจฉากำลังซาวด์เช็คไปพร้อมๆกับเพื่อนในวง เป็นภาพที่ทำให้ผมละสายตาไปไหนไม่ได้เลยแม้จะพยายามเท่าไหร่
แม้ใจจริงผมจะชอบเรนเดียแบบเดิมมากกว่า แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาในลุคนี้ก็ดูดีจนทำให้หัวใจดวงน้อยๆของไอ้ปันเต้นแรงเหมือนไปวิ่งรอบมหาลัยสักสิบรอบ อดไม่ได้ที่จะยกมือถือมาลั่นชัตเตอร์ไปหลายรูป
ให้ตายเถอะ
ตกหลุมรักเขาอีกแล้วว่ะ
[/i][/i]
I don’t know what it is but I got that feeling
Waking up in this bed next to you swear the room, yeah, it got no ceiling
If we lay, let the day just pass us by
I might get to too much talking, I might have to tell you something
Damn
I like me better when I’m with you
I like me better when I’m with you
I knew from the first time, I’d stay for a long time, ’cause
I like me better when, I like me better when I’m with you
[/i]
[I like me better – LAUV]
[/color]
เสียงร้องที่ดังขึ้น เคล้ากับกีต้าโปร่งของเรนเดีย ทำให้เพลงโปรดของใครหลายๆคนดูเหมือนกับกำลังร่ายมนต์สะกดสายตาทุกคู่ในงานให้มองตรงไปบนเวที และให้ตายเถอะ เจ้ากวางน้อยที่อยู่ตรงหน้าผมเขาเล่นกีต้าเก่งจริงๆ เรียวนิ้งขาวที่ไล่คอร์ดเพลงสากลฟังสบายเคลื่อนไหวอย่างหน้ามอง รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เขามองลงมา
เราสบตากันท่ามกลางคนนับร้อย
เรนเดียยิ้มน้อยๆพร้อมหลบสายตา ตอนที่เห็นผมยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูปเขา พร้อมกับฮัมเพลงท่อนสุดท้ายไปพร้อมๆกันโดยไม่ได้นัดหมาย
I like me better when I’m with you…
------------------------------------------------------
Reindeer
“ยังไงกูก็ขอขอบใจพวกเอ็งทุกคนมากนะที่เสียสละเวลาส่วนตัวมา”
“พวกผมพร้อมเสมออยู่แล้วพี่”
“เออๆ ยังไงวันนี้พวกกูขอพักร่างก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้เจอกันร้านเดิม ไอ้โซ่เลี้ยงเว้ยยยย”
“เฮ้!”
เรนเดียหัวเราะไปกับภาพรุ่นน้องในชมรมวิ่งไปรุมเกาะแข้งเกาะขา พี่โซ่ ประธานชมรมปี4ทันทีที่พี่แมตช์บอกว่าเขาจะเป็นเจ้ามือในงานเลี้ยงขอบคุณสมาชิกชมรมในคืนพรุ่งนี้
เห็นแก่กินกันจริงๆเจ้าเด็กพวกนี้หนิ
RrrrrrrSponge ^^“ฮัลโหลลล”
//ไง เหนื่อยหรือเปล่า//
“อื้ม นิดหน่อย ชินละ”ผมอยากจะยิ้มกว้างๆออกมาเพราะเสีบงนุ่มๆของปลายสาย ถ้าไม่เกรงใจพี่สาวประเภทสองที่กำลังช่วยกันล้างเครื่องสำอางค์อ่อนๆให้ผมอยู่
//แล้วนี่อยู่ไหนเนี่ย//
“ถาม’ไมอะ ปันยังอยู่ที่มออีกเหรอ”ผมมองนาฬิกาฝาพนังห้องที่บอกเวลาเกือบจะหกโมงเย็นเข้าไปแล้ว “แล้วนี่อยู่กับใครอะ ทำไมยังไม่กลับบ้านงานเลิกตั้งนานแล้วนะ
//อยู่รอเดีย...
อยากเจอ//
“เอ้า! พี่เดีย จะรีบไปไหนพี่”
“โทษทีนะ เราจะกลับบ้านแล้ว”
------------------------------ขาที่ไม่ยาวมากนักวิ่งตามจุดหมายปลายทางที่อีกฝ่ายบอกไว้มาเรื่อยๆ ก่อนจะพบร่างสูงใหญ่ของสปันนั่งกดโทรศัพท์เล่นอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าตึก
“นี่ถ้าเรากลับไปแล้วทำไง จะอยู่รอทำไมไม่บอกเราก่อนล่ะ”เราทิ้งตัวนั่งหอบน้อยๆตรงหน้าเด็กโข่งหน้าหล่อ ที่วันนี้มานั่งเชียร์เราติดเวที
“จะกลับได้ไง รถเดียก็จอดอยู่เนี่ย”คนตัวสูงพยักเพยิดหน้าไปทางรถยนต์สีขาวของผมที่จอดอยู่ใกล้ๆกันกับบีเอ็มดับบลิวสีแดงด้านลูกรักของสปัน
“แล้วนี่ มารอเราเหรอ” เราหยิบทิชชู่ในกระเป๋าเช็ดๆให้คนขี้ร้อน อากาศเดือนพฤศจิกาของเมืองไทยมันร้อนน้อยกว่าหน้าอื่นๆตรงไหนเราชักงง
“อื้อ”สปันว่าพลางวางโทรศัพท์แล้วหยิบกล่องสีขางส่งมาให้ “
รางวัลของพี่รณภัทรคนเก่ง”
“ห้ะ! ให้เราเหรอ”เรารีบวางอุปกรณ์ทุกอย่างในมือลง ก่อนจะเปิดดูของข้างใน ซึ่งก็คือเค้กส้มหน้าตาหน้าทานสองก้อนใหญ่เต็มๆ “โหยยย น่ากินมาก ท้องร้องเลยอะ นี่รู้ป่ะ เราไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เที่ยงอะ มัวแต่ยุ่งอยู่กับชมรม...”
เราสูดดมความหอมของกลิ่นครีมส้มเข้าจมูกก่อนจะกัดเข้าคำโต โอ้ย!อร่อยมากเลยอะ เนื้อเค้กนุ่มเหมือนฟองน้ำเลย ครีมกลิ่นส้มรสชาดหอมหวาน เข้ากันได้ดีกับแยมผิวส้มเปรี้ยวๆที่มีรสขมนิดๆของผิวส้มตัดกันอย่างลงตัว รู้ตัวอีกทีก็หมดชิ้นแรกไปเรียบร้อยโดยมีสปันที่วิ่งดุ๊กๆไปหยิบขวดน้ำเปล่าในรถมาเปิดแล้ววางไว้ให้ข้างๆ
ทำไมต้องเอาใจเก่งอะ จะดีไปหมดทุกอย่างแบบนี้ไม่ได้นะ
ใจเราจะไม่ไหวเอา “อร่อยไหมครับ”คนเด็กกว่าแซวเราขำๆเมื่อเห็นว่าคัพเค้กถ้วยที่สองพร่องไปเกือบครึ่งแล้ว
“อร่อยยยย อร่อยที่สุดตั้งแต่เคยกินมาเลย”ต้องเชื่อเราแล้วล่ะ เพราะคัพเค้กสองชิ้นโตๆนั่นลงไปนอนเล่นสบายใจอยู่ในพุงน้อยๆไร้กล้ามเนื้อของเราเรียบร้อยแล้ว
“นี่ถ้ายัยเค้กมาได้ยินคงดีใจแย่เลยมั้ง”สปันยักคิ้วข้างเดียวใส่เรา แต่ปากน่ะ ยิ้มจนแก้มขาวๆนั่นจะแตกอยู่แล้ว “น้องสาวปันทำเอง พอดีที่บ้านเปิดร้านขนม”
“หือ บ้านอยู่แถวไหน เราจะได้ไปปล้นขนมทุกวันเลย”เราเหลือบมองสปันที่ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์อย่างไม่น่าไว้ใจ ก่อนที่เจ้าตัวจะก้มลงมากระซิบเบาๆแค่พอให้ได้ยินกันสองคน
“ถ้าอยากกินขนมทุกวัน...”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“สงสัยต้องมาเป็นแฟนลูกเจ้าของร้านแล้วล่ะมั้ง”“สปัน!”
“อร่อยกว่าคัพเค้กอีกนะบอกก่อน ฮ่า”
น็อค...น็อคเอ้าท์จริงๆแล้วสิเรา ฮือออออออออ
----------------------------------------------
แถมนิดหน่อย ไม่ถึงกับมากเท่าไหร่ ช่วงนี้ไรท์ไฟนอลแล้ว แต่จะพยายามหาเวลามาแต่งให้ถี่ที่สุดเด้อ see ya