-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
[/move][/color][/size][/font]
[/center]]https://www.youtube.com/watch?v=-uIEORZzFZw (https://www.youtube.com/watch?v=-uIEORZzFZw -->เปิดฟังไปด้วย ได้อรรถรสดีค่ะ [center)-->เปิดฟังไปด้วย ได้อรรถรสดีค่ะ
[/url]
แนะนำตัวละคร
สปัน สรวิทย์
สูง197เซนติเมตร เป็นเด็กทุนกีฬาบาสเกตบอลของมหาลัย
ปี 1 คณะนิเทศศาสตร์ สาขาโฟโต้
เรนเดีย รณภัทร
สูง167เซนติเมตร
ปี3 คณะนิเทศศาสตร์ สาขา บริหารธุรกิจสื่อยุคดิจิทัล
*EDITED
ฝากนักเขียนนิยายหน้าใหม่และลูกๆของเราไว้ด้วยนะคะ^^
ช่องทางการติดตามนักเขียน Twitter @ ItMeVenus
-
ระวัง! โดนเบียด
ถนนเส้นยาวบริเวณหน้าศาลากลางจังหวัดเนืองแน่นไปด้วยผู้คน เสียงจอแจของทั้งผู้ซื้อ-ผู้ขายของตะโกนกันเซ็งแซ่ หลอดไฟหลากสีถูกประดับตกแต่งอย่างสวยงามสมกับเป็นงานประเพณีประจำจังหวัด
เด็กหนุ่มตัวสูงในชุดกีฬาบาสเก็ตบอลสอดส่ายสายตามองไปยังแผงขายอาหารรอบๆทั้งๆที่ในมือเองก็มีขนมเบื้องญวนเจ้าอร่อยหน้าศาลเจ้าพ่อหลักเมือง และลูกชิ้นทอดราดน้ำจิ้มอีกห้าไม้ใหญ่ๆ
แต่บรรยากาศข้างทางเองก็ไม่ได้ดึงดูดใจ ‘สปัน’ คนนี้มากนัก เพราะเกิดและโตมาในตลาดระแวกนี้ เดินงานประจำปีมานับครั้งไม่ถ้วนเนื่องจากบ้านของปันคือร้านเค้กที่อยู่ในกลางตลาดนั่นหมายถึงไม่ว่าจะกลับบ้านทางไหนก็ต้องผ่านทางที่ว่านี้ไปเสียก่อน
“อ้ะ! ขอโทษครับ”แรงกระแทกจากด้านหลังทำให้สปันหันไปมอง กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนๆของคนที่เพิ่งเดินมาชนหัวไหล่เขาอย่างจัง
คงเจ็บน่าดู เพราะมือขาวๆทั้งสองข้างยกมือกุมหน้าผากตัวเองไว้แน่น
“เอ่อ... โทษนะครับ เป็นอะไรมากหรือเปล่า”ปันเอื้อมมือข้างที่ว่างหมายจะช่วยดูอาการของคนตรงหน้า แต่คนตรงหน้าส่ายหัวไปมาเป็นเชิงว่าไหว ก่อนจะออกเดินไปข้างหน้า ทิ้งให้ปันมองตามคนตัวเล็กไปโดยแอบสงสารนิดๆ
ก็เจ้าตัวเล่นสูงเพียงพ้นไหล่เขาไปไม่กี่เซนเท่านั้น
นั่นไง ยังไม่ทันละสายตาไปไหน คนตรงหน้าก็ชนเอากับน้องนักเรียนมัทยมกลุ่มใหญ่ แล้วนั่นก็ถอยไปชนกับคุณน้าร่างอวบอีกคนหนึ่งอีกต่างหาก ปันเดาจากท่าทางแล้ว เจ้าตัวเล็กคงจะมองไม่เห็นทางท่ามกลางฝูงชนที่แน่นขนัดแบบนี้เป็นแน่
เออ แล้วพอจะหยุดยืนดูของก็โดนคนนู้นคนนี้เบียดจนค่อยๆหลุดออกจากแผงขนมช้าๆ จนปันหลุดขำเบาๆ
แล้วจะได้ซื้ออะไรไหมล่ะนั่น
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
//เอาปลาหมึกบด แล้วก็บาบีคิวกุ้ง5 ไม้//
“อือ แล้วเอาข้าวหมกไก่ด้วยปะ?”
//ไม่เอาแล้ว อยากได้พวกขนมมากกว่า//
“งั้นพีมรอเราหน่อยนะ เดี๋ยวรีบกลับ”มือนุ่มตัดสายจากรูมเมทก่อนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะรายงานที่ต้องส่งพรุ่งนี้เช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เลยอาสาออกมาซื้อเสบียงที่งานประจำปีใกล้ๆมอให้กับเพื่อนกลุ่มใหญ่ที่นั่งรวมหัวกันปั่นงานอยู่ที่หอเขาในฐานะเจ้าของห้องที่ดี แค่ใครจะรู้ล่ะว่าเขาคิดผิด
เพราะเป็นพี่ชายคนโตเลยต้องเป็นผู้เสียสละในหลายๆอย่าง รวมถึงส่วนสูงให้น้องชายคนรองและคนเล็กไปเสียหมด ในขณะที่เขาได้มาเพียงหนึ่งร้อยหกสิบเจ็ดเซนติเมตรเท่านั้น ทำให้นอกจากหัวและท้ายทอยคนรอบข้างแล้วเขาก็มองไม่เห็นอะไรที่ขายอยู่รอบข้างเลย แถมกว่าจะเบียดตัวออกมาหาที่โล่งรับโทรศัพท์เพื่อนที่โทรมาฝากซื้อของได้ ก็เล่นเอาโดนบ่นอยู่พักใหญ่เลย โทษฐานที่ให้ถือสายรอนาน
พีมก็เอาแต่ใจตลอดอะ เราจะงอนแล้วนะ
“เอ่อ ขอทางหน่อยครับ”หลังจากเห็นแผงบาบีคิวเสียบไม้ย่างส่งกลิ่นหอมอยู่ตรงหน้า คนตัวเล็กเองก็จะเดินเข้าไปซื้อ แต่คนพวกนี้ไม่เห็นเราหรือไงนะถึงได้ดันอยู่ได้ จากระยะทางเพียงไม่กี่เมตรจะถึงร้าน กลายเป็นเราถอยห่างจากตรงนั้นเรื่อยๆมาอย่างไม่รู้ตัว
“อะ เอาบาบีคิว คะ ครับ”ในขณะที่พยายามแทรกตัวผ่านคนที่เดินขวักไขว่กันไปมา เราก็พยายามส่งเสียงไปด้วย แต่ก็ไม่มีคนสนใจจะฟัง
หมับ!
“หื้อ!”มือเราที่ใช้แหวกทางตรงหน้า อยู่ดีๆก็โดนมือที่ใหญ่กว่ามากๆคว้าไป ก่อนที่จะโดนลากไปยังร้านบาบีคิวตรงหน้าอย่างง่ายดาย
แน่ล่ะสิ เพราะคนตรงหน้าเราตัวใหญ่เสียขนาดนั้น กล้ามแขนสีแทนที่พ้นออกมาจากเสื้อกีฬาสีแดงแน่นเป็นมัดๆ แถมยังสูงกว่าเราอีกหลายสิบเซน
ถ้าจำไม่ผิดเราน่าจะเพิ่งเดินชนเขาไปช่วงหัวมุมที่ผ่านมานี่เอง
ต้องใช่สิ เราจำกลิ่นโคโรนจ์สะอาดๆแบบนี้ของเขาได้
“เอ้า จะเอาอะไรสั่งดิ”คนตัวสูงก้มมามองเขายิ้มๆ
โหย ไม่แฟร์เลย คนอะไรนอกจากจะตัวสูงหน้าตาก็ดี ยิ้มยังสวยอีก เราอิจฉานะ
“เอ่อ…เอาบาบีคิวกุ้ง10ไม้ครับ”จริงๆพีมสั่งแค่ห้าไม้แหละ แต่กว่าจะเข้ามาที่ร้านได้มันลำบาก สั่งไปเยอะๆเลยโมโห
อาจเป็นเพราะเราสั่งเสียงเบาไปหรือไงนี่แหละ คนตรงหน้าเลยใจดีหันไปทวนกับพี่คนขายให้อีกต่างหาก
“แล้วจะซื้ออะไรอีกไหม”หลังจากที่เราได้บาบีคิวถุงใหญ่มาไว้ในครอบครอง คนตัวใหญ่ก็ดันเราไปยืนข้างหลังทั้งๆที่มือยังจับกันอยู่แบบนั้น
แล้วเราก็เดินตามเค้าไปเลยอะ ใจง่ายเนอะ แต่ทำไงได้เดินอย่างงี้มันสะดวกดี ไม่โดนชนตลอดทางเพราะคนตัวใหญ่แหวกทางให้อีกต่างหาก
“คือ เราอยากได้ปลาหมึกบด”
“ฮะ อะไรนะ ไม่ได้ยิน”เขาก้มหน้ามาชิดจนจมูกเราแทบจะจมไปกับแก้มเขาอยู่แล้ว ใกล้จนเราสังเกตุเห็นจิวสีเงินสวยหลายๆอันเจาะอยู่บริเวณใบหู
ในขณะที่เราทวนรายการอาหารที่ต้องซื้อ คนตัวสูงก็เปลี่ยนจากการเดินนำหน้ามาเป็นเดินข้างๆเมื่อถึงโซนที่เป็นลานกว้างๆ ผู้คนเองก็บางตากว่าในซอยเยอะ แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนเลยคือมือใหญ่ที่น่าจะกุมมือเราจนมิดนั่นแหละ ที่ยังคงกระชับเบาๆและพาเราเดินเข้าร้านนู้นออกร้านนี้ตลอดงาน
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“ถึงแล้วครับ”คนตัวโตยื่นถุงขนมที่เรายืนยันว่าถือได้แต่เจ้าตัวก็ยังดื้อเอาไปช่วยถือคืนมาให้เรา หลังจากที่ใจดีพาเราช้อปปิ้งจนเพลิน เห็นบอกว่าเป็นเจ้าถิ่น เดินงานนี้มาตั้งแต่เด็กรู้จักร้านเด็ดร้านดังในงานทุกร้าน พลอยทำเราสนุกไปด้วย ซื้อของกินติดมือมามากมายจนเกินจากที่พีมสั่งไว้เยอะ แถมยังได้ตุ๊กตาตัวย่อมที่คนตรงหน้าปาลูกโป่งมาให้อีก จนเห็นว่าเวลาล่วงมา4ทุ่มแล้ว จึงอาสามาส่งเราที่วินรถสองแถว
“อื้อ ขอบคุณนะ เราได้ขนมไปเพียบเลยอะ”เรายิ้มให้คนตัวสูง ซึ่งก็ได้รอยยิ้มกว้างตอบกลับมาเหมือนกัน
คนตรงหน้ายืนมองเราจนได้ทิ้งตัวนั่งบนเบาะรถสองแถวที่จอดรอออกรถตามรอบแล้ว ทำท่าอึกอักก่อนจะชะโงกหน้าผ่านลูกกรงรถสองแถวมาพูดเบาๆแค่พอได้ยินกันสองคน
“ผม ชื่อสปัน”
“อื้อ เราชื่อเดีย”[/font]
-
ลูกกวางน่าเอ็นดู... :pig4: :pig4: :pig4:
-
ง่อวววว มีความเนียนๆๆๆนะคะืน้องสปัน~~~ :ruready
ยังไม่จบใช่ไหมอะ..... รอๆๆๆๆๆ o13
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
ระวัง! บังเอิญ
“ไอ้เดียยยยยยย หายไปไหนมา โทรไปก็ไม่รับ”ทันทีที่เราเปิดประตูห้องสโมสรเข้าไป ‘พีม’ก็พุ่งเข้ามาชาร์ตตัวเราไว้เต็มๆ แขนยาวๆของประธานชมรมบาสกอดแน่นจนอากาศยังแทรกไม่ได้ รวมถึงเราด้วยที่อึดอัดจนพูดไม่ออก เดือดร้อนให้ ‘พี่เนตร’ประธานชมรมว่ายน้ำต้องมาแงะเจ้าแขนปลาหมึกนี่ออกไป
“อะไรเล่า เราแค่แวะไปคณะเกษตรมาแป๊บเดียวเอง”
“หืม อย่าบอกนะคะว่าน้องเดียโดนใช้งานอีกแล้ว”เนตรนภาเลิกคิ้วสูงก่อนจะได้รอยยิ้มแหยๆจากรุ่นน้องตัวเล็กของเธอเป็นคำตอบ ซึ่งก็เป็นอย่างนี้ทุกที เจ้าเปี๊ยกนี่ทั้งใจดีทั้งซื่อบื่อ ไม่แปลกที่จะโดนหลอกใช้เป็นประจำ
“นิดหน่อยเอง อย่าหน้างอสิพี่เนตร”ได้ทีคนตัวเล็กรีบเข้าไปบีบๆนวดๆแขนของพี่สาวคนสวยให้คลายกังวล
กลุ่มของเรามีกันอยู่ 3 คนอบอุ่น นอกจากเราแล้วก็มี พีม แล้วก็พี่เนตร น้องสาวของแฟนพีมที่ถูกพี่ชายฝากมาให้จับตาดูแฟนไว้ให้ทุกฝีก้าวจนกลายเป็นเพื่อนกันไปในที่สุด เดียเองก็รู้จักแล้วก็สนิทสนมกับ ‘พี่นาย’เป็นอย่างดี แม้ว่าพี่เค้าจะอายุมากกว่าเดียและพีมเกิน5ปีก็เถอะ
“แล้วนี่พีมโทรตามเรามามีอะไรด่วนเหรอ”เพิ่งสังเกตุเห็นเหมือนกันว่านอกจากพี่เนตรแล้ว ยังมีพี่ๆเพื่อนๆชมรมบาสอีกหลายคนจับจองพื้นที่อยู่
“คืองี้…”แล้วจากนั้นพีมและสมาชิกทีมบาสหลายๆคนก็เริ่มเล่าว่า มีรุ่นน้องปีหนึ่งอยู่คนนึง หล่อออร่ามาก จนเยลลี่ประธานรุ่นปี3หมายมั่นปั้นมือว่าจะดึงตัวน้องคนนี้มาเป็นเดือนคณะให้จงได้ แต่ติดที่น้องเค้าบอกว่าตนเองอยู่ชมรมบาสมหาลัยเลยไม่ว่างไปประกวดเดือนอะไรนั่น พวกรุ่นพี่พยายามโน้มน้าวขนาดไหนก็ยังใจแข็งดั่งหินผาแถมยังหาตัวยาก
ร้อนมาถึงประธานชมรมอย่างพีมที่โดนโยนงานมาให้เกลี้ยกล่อมน้องให้ได้ภายใน1อาทิตย์
“แล้ว..”เราถามแทรกขึ้นตอนที่สมาชิกคนอื่นๆยกน้ำขึ้นดื่มหลังจากช่วยกันฝอยว่าเจ้าเด็กปีหนึ่งที่ว่านั่นพูดยากพูดเย็นขนาดไหน
“เกี่ยวอะไรกับเราล่ะ?”
“เกี่ยวดิ!”แทบทั้งห้องไม่เว้นแม้แต่พี่เนตรประสานเสียงกันขึ้นมา จนเราเอามืออุดหูแทบไม่ทัน
อยู่กันแค่นี้จะตะโกนทำไมเล่า
“เดีย ฟังพี่นะลูก”พี่เนตรที่ดูไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรที่สุดเพราะอยู่กันคนละชมรม คนละคณะจับไหล่เราให้หันไปจ้องหน้าไว้ ทำเหมือนจะสะกดจิตเรายังไงไม่รู้ “พ่อรูปหล่อนั่น ท่าทางจะรู้จักกับเดียน่ะสิคะ”
“เห แต่ว่าเดียไม่มีคนรู้จักอยู่มอเราเลยนะครับ”เราโบกไม้โบกมือทำท่าประกอบว่าไม่มีจริงๆ เราเองก็ไม่ได้สนิทกับใครเยอะแยะสักหน่อย
“แต่ว่าวันแรกที่เข้ามาชมรม น้องเค้าถามกับไอ้ตาลว่ารู้จักผู้ชายชื่อเดียตัวเล็กๆไหม มอเราก็มีมึงคนเดียวป่ะวะ”เราหันควับไปมองน้องตาลเดือนคณะปีสองก่อนจะได้รับการพยักหน้ารัวๆเป็นคำตอบ
“จริงๆนะพี่เดีย ตอนแรกผมยังงงๆเลยว่าถามหาพี่ทำไม นึกว่าเป็นเจ้าหนี้พี่เลยไม่ได้บอกไป เพิ่งมานึกขึ้นได้ตอนเกลี้ยกล่อมมันไปเป็นเดือนนี่แหละ”ดูน้องตาลบอกกับเราสิ เจ้าหนี้เนี่ยนะคิดว่าเราเป็นคนยังไงกัน!
“อ่าว แล้วน้องเค้าชื่ออะไรล่ะ”ไม่แน่อาจเป็นคนรู้จักห่างๆของเราก็ได้
“รู้สึกจะชื่อสะ….”
ก็อก ก็อก แอ๊ดดดดดด
“ขออนุญาตครับ วันนี้ไม่ซ้อมกันเหรอ”ร่างสูงของผู้มาใหม่ต้องก้มเล็กน้อยเพราะสูงเลยขอบประตูเหล็กของชมรม ก่อนจะเงยหน้ามาสบตากับคนผิวขาวตัวเล็กที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวในสุดพอดี ตาคมเบิกขึ้นนิดๆด้วยความแปลกใจ
“….เดีย”
“เอ้า! สปัน เจอกันอีกแล้วนะ^^”
50%
PS.จะมาตอบทุกเม้นหลังจากอัพอีก50%ที่เหลือนะคะ ^^[/font][/color]
-
มาอีก ๆๆๆๆ เดียน่ารักเชียว
-
โลกกลม..พรหมลิขิต รอจ้า ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ o13 o13 o13
-
น่ารัก รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
แอบมาสารภาพบาปจ้าว่ายังแต่งอีก 50% ที่เหลือไม่เสร็จ :hao5:
เราเลยแวะเอาอิมเมจน้องปัน&พี่เดียมาแปะไว้ไถ่โทษก่อนน้าาา
สปัน
(http://i65.tinypic.com/2ik7j11.jpg)
เรนเดีย
(http://i66.tinypic.com/6qzo8z.jpg)
CR.pic: IG Brightnorr & mmmmmmmuse
-
รอ..ออออ รบกวนลงวันที่อัพห้อยท้ายชื่อเรื่องให้นิดนึงจะได้ไหมจ๊ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอตอนต่อไปปปปปปปป
-
100%
“....ก็อย่างที่บอกแหละ พวกพีมเลยให้เรามาช่วยคุยกับสปันอีกแรง”เดียยกยิ้มกว้างให้กับรุ่นน้องตัวสูงที่หลบมาคุยกันหลังยิมเนเซียม
ก็ใครใช้ให้ทั้งห้องชมรมมองมาทางพวกเราโดยมีเควสชันมาร์กลอยวนไปรอบๆอย่างนั้นเล่า
“แต่ผมไม่อยากทำ”เราขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะมุมปากคนตรงหน้าดันกระตุกยิ้มขึ้นมา ดูเจ้าเล่ห์ขัดกับประโยคปฏิเสธนั้นชอบกล
“จริงๆเราว่าสปันน่าจะเข้าประกวดนะ”เราหยัดตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะประคองใบหน้าคมเข้มของรุ่นน้องร่วมคณะที่นั่งอยู่ให้เงยข้นมามองอย่างพิจารณา “หล่อแบบนี้ ยังไงก็ต้องชนะแน่อะ”
เอ้า อยู่ดีๆก็หน้าแดงซะงั้นอะ สปันไม่สบายเหรอ
“อะแฮ่ม”คนตัวโตกระแอมไอเล็กน้อย ก่อนปรับสีหน้าตื่นๆเมื่อครู่ให้กลับมาเป็นรอยยิ้มชั่วร้ายเหมือนเดิม “แต่ผมมีข้อแม้นะ...”
“ฮะ! น้องขอให้ไปเป็นพี่เลี้ยงให้เหรอ”
“ใช่ แล้วพีมจะโวยวายทำไมเนี่ย”เราขยับตัวหยุกหยิกอยู่บนตักของพีมอย่างสบายอารมณ์ ก็วันนี้พี่นายเพิ่งกลับจากต่างประเทศน่ะสิ เลยหอบเอาขนมมายัดไว้ในตู้เย็นให้เสียจนแน่น
ถ้าพี่นายจะน่ารักแบบนี้ เรายินดีให้ยืมพีมไปนอนที่คอนโดด้วยเลยอะ
เราเสียสละนอนเหงาอยู่ที่หอท่ามกลางกองช็อกโกแลตเองก็ได้
เราเห็นแก่ความรักของเพื่อนนะ อยากให้มีเวลาอยู่ด้วยกันนานๆ ไม่ได้เห็นแก่กินสักนิด
“แล้วมันใช่งานมึงไหมฮะเดีย ลำบากเปล่าๆ พวกนี้มันหน้าที่พวกปี2มัน”พีมดึงแท่งคิทแคทออกจากปากเพื่อนตัวเล็กก่อนยัดเข้าปากตัวเองหมดคำ
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ยังไงช่วงนี้เราก็ไม่ต้องเข้าร้านบ่อยๆอยู่แล้ว”พูดถึงร้านกาแฟของพี่สาวที่เป็นญาติห่างๆ เราก็ไม่ได้กลับไปช่วยนานแล้วแฮะ หลังๆที่เข้าไปก็แค่เข้าไปเล่นกับหลานอย่างเดียวด้วย ไม่รู้ว่าพี่รินจะคิดถึงเราบ้างหรือเปล่า ต้องหาเวลากลับบ้านบ้างแล้วแฮะ
*ตึ้งๆ*
SPONGE bober
/เดีย/
/นอนยัง/
ยังๆ
สปันมีไรอะ?
/เปล่า ปันแค่มาเตือน/
/พรุ่งนี้สิบโมง/
/อย่าลืมนัดของเรานะ/
ได้เลยยยย
เจอกันนะ ^^
“คุยกับใครวะ”พีมแย่งโทรศัพท์เราไปอ่านแชทก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น “นี่จะไปไหนกัน ยังไม่ถึงวันนัดซ้อมเดือนไม่ใช่หรือไง”
“น้องจะซ้อมกีตาร์ไว้ใช้ประกวดรอบความสามารถพิเศษ เราเล่นเป็นพอดีน้องเลยขอให้ช่วย”
“ตลกล่ะ ในกองประกวดก็มีสตาฟดนตรีอยู่แล้วไหม ไม่เห็นต้องเป็นมึงเลย”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ดีเสียอีก น้องเขาจะเลี้ยงหนังเราห้าเรื่องเป็นการตอบแทนด้วย”นึกได้แล้วก็แย่งโทรศัพท์คืนมาพิมพ์หาตัวอย่างหนังที่อยากดูไปพลางๆ โอ้ย น่าดูไปหมดเลยอะ
“ห้าเรื่อง!”พีมเสียงดังจนเรารำคาญ เลยลุกจากตักแล้วปีนไปนอนห้อยหัวคุยกันจากบนเตียงแทน แต่เพื่อนคนเก่ง...เราหมายถึงบ่นเก่งก็ตามมานั่งพูดกรอกหูเราอยู่นั่น “กว่าจะดูจบก็ไม่ต้องซ้อมแม่งแล้วกีต้งกีตาร์”
“ก็ไม่ได้จะดูวันเดียวหนิ ดูวันละเรื่องเราก็โอเคแล้ว”
“โอ้ย งั้นต้องไปกับไอ้น้องสปันอะไรนี่อีกหลายวันเลยดิ มันไม่ปลอดภัยนะเว้ย”
“ก็ตามนั้น”เราทำเป็นไม่สนใจพีมด้วยการพลิกตัวนอนคว่ำทับเจ้าตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวใหญ่ที่พี่นายซื้อมาให้พีม หนีคนที่นั่งทึ้งหัวตัวเองอยู่ที่พื้นห้อง
“ตามนั้นอะไรของมึงฮะไอ้เดีย ใครๆก็มองออกว่าน้องเค้าเล็งมึงอยู่รู้ตัวไว้บ้าง”
“ถ้าเราเป็นพี่นายเรารำคาญแย่มีแฟนขี้บ่นแบบนี้”
“ไอ้เดีย! ไอ้ห่านี่ แบบกูนี่ถึงจะมีสเน่ห์”
“.....”
“ไอ้เดีย”เสียงเข้มเชียวรูมเมท ฮ่า
“หืม?”
“รู้ตัวอยู่แล้วใช่ไหมว่าโดนจีบ”เราเงยหน้าขึ้นสบตากับพีมที่มองกลับมาด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนจะยกยิ้มน่ารักๆที่หลายๆคนบอกว่าชอบส่งกลับไปพลางส่ายหน้าช้าๆ
“เราไม่....”
“....เคยปิดบังอะไรพีมได้จริงๆ”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ตัดฉับ! ขอบคุณทุกๆคอมเมนต์นะคะ ขอบคุณที่ยังรอแม้นิยายเราจะเดินช้าเหมือนเต่าคลานก็ตาม ฮ่า
ไหนนน คนอ่านมาเมนต์กันหน่อยว่าอยู่ทีมใครกันบ้าง
1.น้องสปัน
2.พี่เรนเดีย
3.พี่พีม???? ถถถ
-
#ทีมพี่เดีย :ped149:
-
#ทีมเรนเดีย อ่อยแบบเนียนๆ o13 o13
-
อยากรู้ว่าพี่พิญช์คิดยังไง อยากให้มีตอนพิเศษ :o12:
-
น่ารักดี
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักดีค่ะ
รอตอนต่อไปจ้าาาา
-
หลง (รัก) เลย...ติดงอมแงมละเนี่ย :ling1:
#ทีมเดียร์..กวางน้อยทุ่มอ้อยทั้งไร่...เนียนนะจ้ะ :m12:
สนุกมากเลย...บวกเป็ดคนแรกให้พร้อม :m1: :m1: :m1:
-
น่ารักดีค่ะ มาต่ออีกนะค๊ะ
-
ระวัง! โดนจู่โจม
“รอนานไหมจ๊ะ น้องสปันของพี่............”
ผลั๊วะ!
“น้องสปันที่หน้ามึงดิไอ้เหี้ย กูบอกแล้วไงว่าไม่ให้เรียกแบบนี้”
“ไรวะแม่ง แค่นี้ไม่เห็นต้องรุนแรงกับกูเลย”ไอ้แทนบ่นงุ้งงิ้งทั้งยังคลำหัวบริเวณที่โดนขวดโออิชิสีเหลืองของโปรดผมฟาดไป ปากก็บ่นนู้นนี่ไปเรื่อย ไม่ได้เข้ากับสภาพนักว่ายน้ำทีมชาติผิวคล้ำ ตัวใหญ่เหมือนแดกควายเข้าไปทั้งตัวเลยสักนิด
“แล้วตกลงเย็นนี้ต้องเข้าเชียร์เหรอวะ”ผมพูดพลางเช็คผลการแข่งขันฟุตบอลไทยพรีเมียร์ลีคคู่เมื่อคืน เชี่ย งานนี้สุโขทัยมาแรงว่ะ
อ๋อ และใช้ครับ ผมคือนักบาสคนนึงที่โคตรบ้าบอล เสื้อผ้าในตู้นอกจากชุดบาสต่างๆแล้วก็มีแต่เสื้อบอลจากหลากหลายสโมสรนี่แหละที่อัดเต็มไปหมด
“เข้าดิวะ พ่อว่าที่เดือนคณะสุดหล่อยอดขมองอิ่มของออเจ้า”มีใครเคยบอกมึงไหมว่าน่าจะย้ายไปเรียนเอกวรรณกรรมให้จบๆไป “คิดได้แล้วก็ช่วยย้ายตูดไปได้แล้วครับไอ้สัตว์ เลยเวลานัดมาจะครึ่งชั่วโมงแล้ว”
“เอ้า แล้วมึงไม่เตือนวะ ป่านนี้ไอ้พี่เบสแม่งรอแดกหัวเราแล้วเนี่ย”ผมเร่งซอยเท้าให้เร็วขึ้นเมื่อนึกถึงหน้าไอ้พี่ระเบียบปี2ที่โหดฉิบหายเลยครับ คนบ้าอะไรตัวบางอย่างกับเด็กมอปลายแต่โคตรดุ
ถ้าเจอไอ้พี่นี่กับหมาผมยอมโดนหมากัดยังเจ็บน้อยกว่าเลยครับ
“ผิดที่กู??? โถ่ชีวิต”
“....ก็อย่างที่แจ้งให้ทราบ ผมหวังว่าพวกคุณจะแต่งกายให้เหมาะสมมาในวันมอบเข็มพรุ่งนี้นะครับ ส่วนใครมีข้อสงสัยอะไรก็สอบถามผมได้หลังเลิกซ้อมเชียร์เย็นนี้ได้เลยครับ ผมจะรออยู่ที่ห้องสโมสรนักศึกษาจนถึง5โมงเย็น”
“ใครแม่งจะกล้าไปถามวะ ดุอย่างกับหมา”ไอ้แทนเอาข้อศอกจิ้มแขนผมยิกๆพลางกระซิบกระซาบปนเสียงหอบจางๆ
ไม่หอบได้ไง ก็คนหน้าดุหัวเรียบเปล้ที่ยืนอยู่นั่น สั่งพวกผมวิ่งข้อหามาสาย15รอบอาคารเรียนรวม กว่าจะกลับมานั่งที่ได้ก็จบประชุมพอดี โอ้มา’ฟัคเก้อ
“ไม่ทราบว่าคุณสรวิทย์กับคุณแทนคุณมีข้อสงสัยอะไรเหรอครับ ทำไมไม่ตั้งใจฟังในสิ่งที่ผมพูด”
“ไม่มีครับ! / เข้าใจอย่างสุดซึ้งเลยครับ!”ผมรีบประสานเสียงกันตอบแทบไม่ทัน คุณพระคุณเจ้า เมื่อคาบบ่ายเรียนกับรองคณบดียังไม่เกร็งเท่าเจอหน้าพี่ระเบียบคนนี้เลยครับ
“เชด คนนั้นแม่งโคตรน่ารักเลยอะ”
“คนไหนวะ”
“นั่นไง ที่หน้าขาวๆปากแดงๆน่ะ มึงว่าพี่เค้ามีแฟนยังวะ”
“ไม่รู้ดิ เลิกเชียร์แล้วลองไปขอเบอร์กับกูไหมล่ะ”
“งานดีสาดดดดด”สรรพสิ่งรอบข้างผมเริ่มอื้ออึง แต่ผมเองก็ง่วงเกินจะมาสนใจ เพราะหลังจากวิ่งเป็นหมาหอบแดดเสร็จแล้ว ก็ต้องเข้าประชุมดาวเดือนต่อ พอหลุดพ้นเลยหนีมานอนฟุบอยู่ข้างๆห้องเชียร์ยังไม่วายมีพวกส่งเสียงรบกวนกูอีกนะ
“ไอ้ปันๆ กูว่ามีคนมาหามึงอะ”เสียงไอ้แทนที่กลับจากไปสูบบุหรี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้สะกิดแขนผมยิกๆ จนต้องปัดมือมันออกอย่างรำคาญ
“อย่ามายุ่งไอ้สัด กูง่วง”
“ไอ้ปัน เขาเดินมาทางนี้จริงๆนะเว้ย”
“หุบปากหน่า กูจะนอน”
“กูว่ามึงตื่นเถอะ เขามาถึงโต๊ะเราแล้วนะเว้ย”
“ใครจะมาก็ช่างแม่งดิ ถ้าเป็นพ่อกูแล้วค่อยปลุก”
“เอ่อ....”
“สวัสดีครับคุณลูกชาย ฮ่าๆ”
เฮือก!
“เห้ย! มาได้ไง”ผมสะดุ้งพรวดขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงหวานๆที่คุ้นเคย ก่อนจะเห็นร่างขาวของรุ่นพี่ปี3หน้าสวยยืนมองอยู่ยิ้มๆ
“เดินมาดิ ถามแปลก”คนน่ารักยกยิ้มกว้างก่อนจะหันไปรับไหว้ปีหนึ่งรอบๆตัว ลืมบอกไปครับ ว่าตั้งแต่ที่เขารู้ว่าผมเด็กกว่าหลายปี ก็บังคับให้ผมเรียกว่าพี่เดีย แทนเดียเฉยๆ ด้วยเหตุผลที่ว่าเป็นรุ่นน้องต้องเคารพรุ่นพี่นั่นแหละครับ
แต่ไม่มีทางที่ผมจะเรียกหรอกครับ
ผมแม่งไม่ได้อยากเป็นแค่รุ่นน้องสักหน่อย
[/b]
“กวนนักนะ เดี๋ยวจะโยนลงบ่อบัว”ใจจริงอยากจะอุ้มแล้วโยนเข้ารถผมมากกว่า แต่เดี๋ยวจะระแวงผมไปเสียก่อน
“อะไรเล่า เดี๋ยวจีจี้ก็งับเราหรอก ฮ่าๆ”ซึ่งจีจี้ที่เขาว่ามันคือเหี้ยครับ ตัวเหี้ยในบ่อนี่แหละ ไม่รู้ใครไปตั้งชื่อให้มันเสียน่ารัก
แต่ที่น่ารักยิ่งกว่าก็คนตัวขาวนี่แหละ ที่บัดนี้ได้ทิ้งตัวลงนั่งลงตรงม้านั่งตัวที่ว่าง แล้วหยิบกระดาษเอสี่เกือบสิบแผ่นส่งมาให้ผม
“อะนี่ คอร์ดเพลงที่ขอมา เราได้มาจากพี่แมตช์ดุริยางค์ อย่าลืมไปขอบคุณพี่เขาด้วยล่ะ”
ผมพึมพัมขอบคุณคนตัวเล็กไปเบาๆ เพราะสติโดนตรึงด้วยรอยยิ้มกว้างจนตาปิดเป็นสระอิ บวกกับกลิ่นหอมอ่อนๆที่โชยมาจากผิวกายขาวผ่องของคนตรงหน้า
ตอนเด็กๆแม่ให้กินกลูต้าแทนนมเหรอ ทำไมมันขาวโดนใจอย่างนี้
#ปันอยากได้
“ใช้น้ำหอมอะไรอะ หอมดี”ว่าแล้วก็ทำเนียนก้มลงไปสูดดมความหอมใกล้ๆซอกคอขาวสักหน่อยพอเป็นพิธี แอบเห็นหางตาว่าพวกที่จ้องเรนเดียอยู่ในตอนแรกหันหน้าหนีบ้าง ก้มหน้างุดบ้าง เพราะการแสดงความเป็นเจ้าของของเขานี่แหละ แม้กระทั่งไอ้แทนเพื่อนรักยังส่งสายตาหมั่นไส้ปนล้อเลียนนิดๆส่งมา
เอ้า หล่อไม่เท่าก็อย่าอิจฉาครับคุณๆ
“อ๋อ น้ำหอมเหรอ…”คนตัวขาวเปิดกระเป๋าย่ามใบใหญ่ แล้วหยิบขวดน้ำหอมสีน้ำเงินยื่นมาให้ “กลิ่นนี้เลย”
คนปกติที่ไหนพกน้ำหอมขวดขนาดนี้ไว้ในกระเป๋ามาเรียนบ้างครับ!
เอาเถอะ ให้อภัย เห็นว่าน่ารักนะเนี่ยถึงยอมอะ (หลงเกิ๊นนน!)
“หืมมม Versace pour homme เหรอ”ผมพลิกซ้าย พลิกขวาอ่านข้างขวดน้ำหอมที่ราคาแพงหู่ฉี่ ถ้าผมซื้อมาใช้บ้างคุณนายโฉมคุณแม่บังเกิดเกล้าคงได้เอาขวดวิปครีมฟาดหัวผมแตกแน่นอน
“ไหนๆ สปันอยู่นิ่งๆนะ เราลองฉีดให้”เรนเดียขยับตัวมาคุกเข่าบนเก้าอี้หินอ่อนตัวเดียวกับผม ยื่นหน้ามาใกล้เสียจนผมไม่รู้จะเอาสายตาไปวางไว้ตรงไหน นอกจากจ้องริมฝีปากสีสดที่ขยับยิ้มเหมือนเด้กได้ของเล่นถูกใจ
ซึ่งไอ้ของเล่นที่ว่านี่ก็คือตัวผมนี่ไงครับ
“ระวังตก”ผมเอ่ยเตือนด้วยเสียงที่พยายามคุมไม่ให้สั่น เลื่อนสองมือไปประคองเอวบางเกินชายที่โอนไปเอนมาเพราะเอาน้ำหอมนั้นมาฉีดซ้ายที ขวาที รอบๆตัวผมอย่างสนุกสนาน
ก่อนจะ...
“ฟืดดด หอมแล้ว ^^”จรดจมูกนุ่มเข้ามาที่หัวไหล่แกร่งของผม มีเพียงเสื้อนักศึกษาตัวบางกั้นอยู่แล้วสูดดมแรงๆ
เลือดที่เคยไหลเวียนไปทั่วร่างกายกลับพร้อมใจกันวิ่งขึ้นมากระจุกอยู่ที่บริเวณแก้มโดยไม่ได้นัดหมาย ความรู้สึกร้อนที่ใบหน้าจนจะทอดไข่ดาวที่หน้าผากได้อยู่แล้ว
โอ้ย! จะขยันทำให้หัวใจเต้นแรงไปไหนวะคนเรา
[/b]
TBC
แถมนิดหน่อย
PEEMNINE
[/size][/color][/b][/tt]
พีมมมม
ฮือออออออ น้องสปันใช้น้ำหอมเราด้วยอะ
หอมอะ หอมมากเลย
เราจะตายแล้วอะ เขินนน >///<
[/tt]
ขอบล็อกได้ไม๊?
ไม่อยากคุยกับคนอ้อร้อ
รำคาญญญญญญญ!
[/tt]
^^
ช่วงนี้เราเปิดเทอมแล้ว ปี2ยุ่งมากกก อาจไม่ค่อยมีเวลาลงนิยายเท่าไหร่ แต่เราไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอนค่ะสัญญาเลยยย
เม้นต์กันเยอะๆนะค้าบบ ชวนเพื่อนมาอ่านด้วยก็ได้ นิยายเบาสมอง อิอิ
-
น้องเดียรู้กกกกกกกกกกกกกกกกก
อ้อยกว่านี้ไม่มีแล้ว 55555555
-
ระวัง! ตกใจ
“ครับๆ ถึงแล้ว ร้านที่ป้ายสีฟ้าใหญ่ๆนี่ป่ะ”
// ร้านชื่อเอวาป่ะล่ะ ถ้าใช่ก็ถูกร้าน// ผมเงยหน้ามองก่อนจะส่งเสียงในลำคอตอบรับเบาๆ
จริงๆวันนี้เป็นวันหยุดผมครับ ไม่มีเรียน ไม่มีซ้อมบาส ไม่มีนัดของกองประกวด เลยใช้เวลาว่างนั่งๆนอนๆอยู่ในคอนโดทั้งวัน ก่อนจะย้ายตัวเองมาฟิตเนสในช่วงค่ำๆของวัน ซึ่งแทนที่จะออกกำลังกายเสร็จแล้วกลับไปอาบน้ำนอนสบายๆ ก็ถูกพี่เค้ก พี่สาวคนโตจิกมาทำธุระให้จนได้
ร้านที่ผมยืนอยู่เป็นร้านขายเครื่องประดับขนาดใหญ่ที่คนไม่สนใจแฟชั่นอย่างผมยังยอมรับเลยว่าแต่ละคอลเลคชั่นของร้านชวนให้กระเป๋าตังค์สั่นเสียจริง
ขนาดแบบเรียบๆยังสวยเลยครับ
แต่ราคาก็ไม่เบาเช่นเดียวกัน
//แกแค่เอาใบรับของให้พนักงานก็เสร็จแล้ว ขอบคุณมากนะจ๊ะน้องเลิฟ บรัย//
“เอ้า ตัดสายเฉย”ผมส่ายหัวกับตัวเองอย่างปลงตก ก่อนจะดันประตูกระจกเข้าร้านไป ภายในตกแต่งด้วยสีฟ้าอ่อนสลับขาว มีดีเทลสีทองเล็กๆเพิ่มความหรูหราให้กับตัวร้าน ตู้กระจกโชว์เครื่องประดับชนิดต่างๆทั้งแบบของผู้ชายและผู้หญิง รวมถึงคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุดที่เป็นยูนิเซ็กส์ที่โดดเด่นอยู่กลางร้านก็ด้วย
“คุณลูกค้ามีอะไรให้ช่วยไหมคะ”
“ผมมารับเครื่องประดับที่ส่งซ่อมครับ”
“รบกวนคุณลูกค้านั่งรอสักครู่นะคะ เชิญด้านนี้เลยค่ะ”พนักงานสาวสวยพิจารณาใบรับของผมเพียงชั่วครู่ ก่อนจะเดินนำไปยังโซฟารับแขกหน้าเคาท์เตอร์
“พลอย เห็นน้องบ้างหรือเปล่า”
“พลอยก็ไม่เห็นเหมือนกันค่ะ คุณหญิงหาคุณหนูไม่เจอเหรอคะ”
“ใช่ ฉันบอกให้ล่วงหน้ามาที่ร้านก่อน แต่หายไปไหนไม่รู้ เจ้าลูกคนนี้นิ”
บทสนทนาที่ดังขึ้นใกล้ๆกับที่ผมนั่งอยู่จนอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองสาววัยกลางคนแต่งตัวดูไฮไซตรงหน้า ซึ่งฟังจากบริบทแล้ว คงเป็นเจ้าของร้านอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ภาพตรงหน้าก็ทำเอาแอบชะงักไปเหมือนกัน
เมื่อคนตรงหน้าคือคุณหญิงรัตนาวดี นางสาวไทยสมัยที่สปันยังอายุได้ไม่กี่ขวบ แต่ที่จำได้เพราะแม่เคยเล่าให้ฟังว่าพ่อของเขาชอบนางงามคนนี้มากจนถึงขั้นตามไปเฝ้าติดเวทีประกวดเลยทีเดียว
สปันไม่สงสัยเลยว่าทำไมพ่อถึงชอบ ก็ขนาดอายุปาเข้าไปเลขห้าแล้วยังสวยเหมือนสมัยวัยรุ่นอยู่เลย ขนาดเขายังเผลอมองเสียตาแทบไม่กระพริบ
*ตึ้งง*
เสียงแจ้งเตือนจากบัญชีเฟสบุ๊กที่เขาเปิดแจ้งเตือนไว้ทำให้สปันละสายตาออกมา ซึ่งแน่นอนว่าต้องเป็นรุ่นพี่ที่แสนน่ารักของเขานี่เอง
RD deer
อะไรเอ่ยละลายทรัพย์เร็วที่สุด...เฉลยยย ตัวเรา+ร้านขนม เย้555 – Bread told At Brightmall
275 likes 3comments
เดี๋ยวก่อนนะ ไบร์ทมอลล์นี่มันห้างเดียวกับที่ผมอยู่นี่นา คิดได้ดังนั้นจึงกดโทรออกหาใครอีกคนที่จำเบอร์ได้ขึ้นใจ ซึ่งใช้เวลาไม่นานกว่าเจ้าตัวจะกดรับ
//ฮัลโหลลลล//
“อะไร ได้ขนมแล้วเสียงสดใสเชียวนะ”อดจะเอ่ยแซวไม่ได้ ทั้งๆที่เขาก็สดใสมันทุกเวลานั่นแหละ
#สดใสเก่งงงงง
//’ไรเล่า แอบส่องเฟสเราเหรอ//
“เออดิ ไม่งั้นจะรู้เหรอว่าอยู่ห้างเดียวกัน”
//จริงอะ! แล้วนี่ปันอยู่ตรงไหน//
“ไม่บอกหรอก เดียลองเดาดูสิครับ”ผมแอบเห็นหางตาว่าทั้งคุณหญิงรัตนาวดีและพนักงานสาวสวยที่ชื่อว่าพลอยหันมามองผมแปลกๆ สงสัยจะคุยเสียงดังไป เลยลุกขึ้นเดินห่างออกมายืนดูสร้อยข้อมือที่ริมในสุดของร้านแทน
//บอกมาเหอะ เดี๋ยวเราเอาหนมไปแบ่ง ซื้อมาเพียบเลย//
“ไม่ต้องเอาของกินมาล่อเลย ปันไม่ใช่เด็กนะ ฮา”
//ด้ายยย ไม่บอกก็ตามใจ// ผมเผลอหัวเราะออกมาอีกรอบเมื่อเสียงของอีกคนดูขัดใจเต็มทน
“อะๆ บอกก็ได้ เห็นแก่ขนมนะเนี่ย ปันอยู่ร้านเอ...”
“ตัวเล็ก! หายไปไหนมาคะ คุณแม่ตามหาตั้งนาน”
“แวะไปซื้อหนมมาครับ เห็นชีสเค้กน่ากินมากเลยอดใจไม่ไหว”
//แวะไปซื้อหนมมาครับ เห็นชีสเค้กน่ากินมากเลยอดใจไม่ไหว//
ทำไมเสียงที่ข้างหลังเหมือนเสียงที่ได้ยินในมือถือเลยวะ
ก่อนที่สมองจะประมวลผลให้ชายหนุ่มตัวสูงใหญ่หันหลังควับไปมองที่ทางเข้า ไม่ต่างจากคนตัวเล็กที่เพิ่งเข้ามาใหม่ ที่เงยหน้ามาประสานสายตากับอีกคนเหมือนกัน
“อ้าวปัน อยู่นี่เอง^^”
“ดะ เดีย...สวัสดีครับคุณแม่”
**************************************************
“อะไรกัน ยังไม่หายช็อคอีกเหรอ”คนที่เดินนำหน้าไปไม่กี่ก้าวหันมาถามด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ขณะที่ผมกำลังเดินไปส่งเขาที่หน้าห้าง
“ช็อคอะไร ไม่มี๊”แค่ตื่นเต้นนิดหน่อยเอง...
ใครจะรู้ว่าทฤษฎีโลกกลมจะถูกนำมาใช้เร็วขนาดนี้ล่ะครับ
หลังจากที่เจอกันในร้าน ผมก็ได้มีโอกาสทำความรู้จักกับแม่ของเรนเดียจริงๆจังๆ คุณแม่รัตน์(เนียนเรียกแม่ไปเลยครับ ท่านไม่ห้ามอยู่แล้ว) เป็นผู้ใหญ่ที่คุยสนุกมาก แถมยังใจดีสุดๆ ติดเพียงแค่แววตารู้ทัน ที่ใช้มองมาที่ผมอย่างคนอาบน้ำร้อนมาก่อนนี่แหละครับที่ทำเอาเสียวสันหลังไม่น้อย
เอ้า! ก็แอบมาคิดไม่ซื่อกับลูกชายท่านนิเนาะ
“คุณแม่ใจดีออก ยังบอกเราอยู่เลยว่าคราวหน้าให้ชวนน้องปันของคุณแม่ไปกินข้าวที่บ้าน”ใช่ครับ ท่านเรียกผมว่าน้องปันเต็มปากเต็มคำเล่นเอาเขินไม่น้อย ไอ้ผมมันชายหนุ่มอกสามศอกตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ แน่นอนว่าสรรพนามแบบนี้คือไม่เข้ากันสุดๆ จนอยากบอกคุณแม่เหมือนกันว่า
เรียกน้องปันไม่คุ้นเคย เรียกลูกเขยก็ได้ครับ
“ถ้าคุณแม่ชวนสงสัยจะต้องไปฝากเนื้อฝากตัว เอ้ย!ฝากท้องซะแล้วล่ะ”ผมแกล้งแกว่งแขนเพื่อให้ถุงขนมของเดียที่ผมช่วยถืออยู่ ให้ชนขาคนข้างหน้าเบาๆอย่างหยอกล้อ และยิ่งขำไปใหญ่เมื่อเขาหันมาขมวดคิ้วมุ่นใส่ผมทั้งที่แก้มและใบหูขึ้นสีเรื่อแดง
“ทำไมขี้แกล้งอะ ไม่คุยด้วยแล้วเราจะกลับหอ!”
คุณเคยโดนแมวขู่ไหมครับ นั่นแหละ!ความรู้สึกผมตอนนี้เลย เจ้าเหมียวเรนเดีย
**************************************************
Sponge Sorawit กำลังฟัง- เรื่องมหัศจรรย์-Sofa
มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจ เกิดขึ้นจริงๆหรือฝันไป
2.3k likes 581comments
Tan-khun หน่อววววว อินเลิฟเหรอมึง
Cake Saranya เพ้อเก่งงงงง
Yokkoy พี่สปันมีความรักแบบนี้ fcก็อกหักกันสิคะ
Talatale เค้าส่งเพลงให้กูอะมึงงง //งานมโน @paggie
Pie Sasiprapa พี่ปันมีความรักเหรอ ใช่คนที่เคยเล่าให้ฟังหรือเปล่านะ
RD deer นอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ตาดำเป็นคุณแพนด้า
Sponge Sorawit @RD deer รับทราบครับบบ จะปิดไฟนอนทันที GN
TBC
น้องสปันนางเริ่มรุกแล้วนะคะทู้กคนนน
-
อะตามจ้าาาาา น่ารักดี :hao7:
-
ง่อววววววววววววววววว :hao7: รอตอนต่อไปนะคะ
-
สปันเริ่มรุกจัดเต็มแล้วววววว นุ้งเดียก็เนียนๆไปน่ารักๆๆๆ
-
ระวัง จะติดใจ
“กลิ่นอะไรเนี่ยเค้ก หอมไปถึงห้องพี่เลย”ผมชะเง้อคอผ่านหัว เค้ก น้องสาวสุดที่รักไปยังเตาอบขนมที่ส่งกลิ่นหอมฉุยไปทั้งบ้าน
“ตื่นเช้าจังเลยพี่ปัน มาช่วยหนูแต่งหน้าขนมหน่อย”ผมละสายตาจากคุกกี้สีนวลสวยในเตาไปช่วยเจ้าตัวยุ่งบีบครีมและแยมส้มไปบนคัพเค้กที่น้องวางบนถาดเตรียมไว้
ไม่ต้องกลัวผมจะทำเละนะครับ กับอิแค่แต่งหน้าเค้กง่ายๆ ระดับลูกชายคนกลางเจ้าของร้านเบเกอรี่อย่างผมเนี่ย ตีเมอแรงค์ด้วยตะกร้อมือยังตั้งยอดสวยมาแล้วครับไม่อยากจะคุย
“แล้วนี่ทำขนมอะไรเยอะแยะ เลี้ยงทั้งหมู่บ้านเลยไง๊”
“วันนี้วันเกิดเพื่อนเค้ก เลยจะเอาขนมไปช่วยงานปาร์ตี้ ว่าแต่พี่ปันเหอะจะแต่งตัวหล่อไปไหนแต่เช้า” เค้กจับแขนผมหมุนซ้ายหมุนขวาพร้อมหรี่ตาลงอย่างจับผิด
อะไรกัน แค่เสื้อยืดแขนยาวสีดำ กางเกงยีนส์สีซีด รองเท้าผ้าใบกุชชี่แค่นี้ก็ถือว่าแต่งตัวหล่อแล้วเหรอ หน้าตาคนใส่มันดีอะไรก็ดีไปหมดเลยอะ เซ็งจัง
#ปันอยากขี้เหร่
“จะไปดูพี่เดียเล่นดนตรีที่มอ”ผมเอ่ยตอบไปตามตรงว่าวันนี้มีนัดกับรุ่นพี่หน้าขาวที่เคยเอามาหวีด(?!)กับน้องสาวบ่อยๆ
เล่าก่อนนะครับว่าครอบครัวผมมีกันอยู่5คน คือป๊า แม่ พี่ครีมพี่สาวที่อายุมากกว่าผมสามปี ผม แล้วก็เค้กที่เด็กกว่าผมปีเดียว เนื่องจากทุกคนในบ้านต้องช่วยงานที่ร้านเบเกอรี่กันทั้งนั้น ทำให้เราใช้เวลาว่างส่วนใหญ่สุมหัวกันอยู่ในครัว ไม่แปลกที่พวกเราแม้จะต่างเพศต่างวัยแต่ก็คุยกันได้ทุกเรื่อง ไม่เคยมีความลับต่อกัน
“ต๊ายยย ถือว่าพัฒนานะย๊ะ”พี่ครีมที่ไม่รู้ว่าแอบฟังอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่เดินเอาถาดสแตนเลสตีหัวผมอย่างหยอกล้อ
เอ่อเจ๊ จะบอกว่าผมเจ็บนะเห้ย
“เอ้า แล้วไม่บอกหนูล่ะว่ามีนัด รีบไปเลยเดี๋ยวสาย”เค้กทำท่าทางตกใจเกินเบอร์ก่อนจะวิ่งไปเอากระเป๋าตังค์ โทรศัพท์รวมถึงกุญแจรถมาส่งให้ ทั้งยังเอาคัพเค้กใส่กล่อง2ชิ้นมายัดใส่มือให้อีกด้วย “เอาไปฝากว่าที่พี่สะใภ้”
“พูดดีมาก เดี๋ยวพี่ซื้อลิปสติกมาฝาก”ผมก้มลงไปหอมแก้มยัยเค้กที่ยืนยิ้มแผล่อย่างถูกใจ จนโดนพี่ครีมบ่นตามหลังมาว่าพี่น้องคู่นี้จะตามใจกันเกินไปแล้ว ฮ่า
--------------------------------------------------------------------------------------
“ไอ้ปันๆ ทางนี้เว้ยยย”เสียงล้งเล้งจากแถวหน้าสุดติดขอบเวทีทำให้ผมรีบแทรกตัวไปหาไอ้แทนทันที “ทำไมมาช้านักวะ นี่วงพี่เดียของมึงกำลังจะขึ้นพอดี สายกว่านี้อดดูแน่”
“โหย รถแม่งจอดเต็มไปจนถึงอาคารยิมฯนู้น นี่กูวิ่งกลับมาทันก็บุญเท่าไหร่แล้ว”ถึงแอบได้ยินมาแล้วว่างานคอนเสิร์ตการกุศลของชมรมค่ายอาสาคนเยอะทุกปี แต่ใครจะคิดล่ะครับว่าจะเยอะได้ขนาดนี้ คนที่มาร่วมงานนี่มีหมดตั้งแต่มหาลัย เด็กๆมัทยมถึงวัยทำงาน เมื่อกี๊แอบเห็นมีป้ายไฟ เรนเดีย ด้วย แสดงว่าที่เจ้าตัวโม้ไว้ว่าวงตัวเองฮ็อตที่สุดในงานจะไม่ใช่เรื่องอำแหะ
หวงเขากับแฟนคลับได้ไหมอะ? ไม่ได้เหรอ
“สวัสดีคร้าบบบ พวกเรา BM Band ครับ”เสียงแนะนำตัวจากคนที่ผมจำได้ว่าชื่อพี่แมตช์ เอกดุริยางค์ ดังขึ้น ดึงความสนใจของผมไปยังบนเวที สายตาคมกวาดไปรอบ ก่อนจะไปสะดุดเข้ากับคนน่ารักที่ผมหาอยู่
วันนี้เรนเดียไม่ได้เป็นกวางน้อยหน้าสวยอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้คนตรงหน้าผมคือพี่รณภัทรที่เซ็ตผมเปิดหน้าผากแบบที่ไม่คุ้นตามากนัก ร่างเล็กสวมเสื้อยืดสีเทาคลุมทับด้วยแจ็คเกตยีนส์สีอ่อน บนตักมีกีต้าโปร่งสีน้ำตาล นิ้วเรียวยาวน่าอิจฉากำลังซาวด์เช็คไปพร้อมๆกับเพื่อนในวง เป็นภาพที่ทำให้ผมละสายตาไปไหนไม่ได้เลยแม้จะพยายามเท่าไหร่
แม้ใจจริงผมจะชอบเรนเดียแบบเดิมมากกว่า แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาในลุคนี้ก็ดูดีจนทำให้หัวใจดวงน้อยๆของไอ้ปันเต้นแรงเหมือนไปวิ่งรอบมหาลัยสักสิบรอบ อดไม่ได้ที่จะยกมือถือมาลั่นชัตเตอร์ไปหลายรูป
ให้ตายเถอะ
ตกหลุมรักเขาอีกแล้วว่ะ
[/i][/i]
I don’t know what it is but I got that feeling
Waking up in this bed next to you swear the room, yeah, it got no ceiling
If we lay, let the day just pass us by
I might get to too much talking, I might have to tell you something
Damn
I like me better when I’m with you
I like me better when I’m with you
I knew from the first time, I’d stay for a long time, ’cause
I like me better when, I like me better when I’m with you
[/i]
[I like me better – LAUV]
[/color]
เสียงร้องที่ดังขึ้น เคล้ากับกีต้าโปร่งของเรนเดีย ทำให้เพลงโปรดของใครหลายๆคนดูเหมือนกับกำลังร่ายมนต์สะกดสายตาทุกคู่ในงานให้มองตรงไปบนเวที และให้ตายเถอะ เจ้ากวางน้อยที่อยู่ตรงหน้าผมเขาเล่นกีต้าเก่งจริงๆ เรียวนิ้งขาวที่ไล่คอร์ดเพลงสากลฟังสบายเคลื่อนไหวอย่างหน้ามอง รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เขามองลงมา
เราสบตากันท่ามกลางคนนับร้อย
เรนเดียยิ้มน้อยๆพร้อมหลบสายตา ตอนที่เห็นผมยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูปเขา พร้อมกับฮัมเพลงท่อนสุดท้ายไปพร้อมๆกันโดยไม่ได้นัดหมาย
I like me better when I’m with you…
------------------------------------------------------
Reindeer
“ยังไงกูก็ขอขอบใจพวกเอ็งทุกคนมากนะที่เสียสละเวลาส่วนตัวมา”
“พวกผมพร้อมเสมออยู่แล้วพี่”
“เออๆ ยังไงวันนี้พวกกูขอพักร่างก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้เจอกันร้านเดิม ไอ้โซ่เลี้ยงเว้ยยยย”
“เฮ้!”
เรนเดียหัวเราะไปกับภาพรุ่นน้องในชมรมวิ่งไปรุมเกาะแข้งเกาะขา พี่โซ่ ประธานชมรมปี4ทันทีที่พี่แมตช์บอกว่าเขาจะเป็นเจ้ามือในงานเลี้ยงขอบคุณสมาชิกชมรมในคืนพรุ่งนี้
เห็นแก่กินกันจริงๆเจ้าเด็กพวกนี้หนิ
Rrrrrrr
Sponge ^^
“ฮัลโหลลล”
//ไง เหนื่อยหรือเปล่า//
“อื้ม นิดหน่อย ชินละ”ผมอยากจะยิ้มกว้างๆออกมาเพราะเสีบงนุ่มๆของปลายสาย ถ้าไม่เกรงใจพี่สาวประเภทสองที่กำลังช่วยกันล้างเครื่องสำอางค์อ่อนๆให้ผมอยู่
//แล้วนี่อยู่ไหนเนี่ย//
“ถาม’ไมอะ ปันยังอยู่ที่มออีกเหรอ”ผมมองนาฬิกาฝาพนังห้องที่บอกเวลาเกือบจะหกโมงเย็นเข้าไปแล้ว “แล้วนี่อยู่กับใครอะ ทำไมยังไม่กลับบ้านงานเลิกตั้งนานแล้วนะ
//อยู่รอเดีย... อยากเจอ//
“เอ้า! พี่เดีย จะรีบไปไหนพี่”
“โทษทีนะ เราจะกลับบ้านแล้ว”
------------------------------
ขาที่ไม่ยาวมากนักวิ่งตามจุดหมายปลายทางที่อีกฝ่ายบอกไว้มาเรื่อยๆ ก่อนจะพบร่างสูงใหญ่ของสปันนั่งกดโทรศัพท์เล่นอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าตึก
“นี่ถ้าเรากลับไปแล้วทำไง จะอยู่รอทำไมไม่บอกเราก่อนล่ะ”เราทิ้งตัวนั่งหอบน้อยๆตรงหน้าเด็กโข่งหน้าหล่อ ที่วันนี้มานั่งเชียร์เราติดเวที
“จะกลับได้ไง รถเดียก็จอดอยู่เนี่ย”คนตัวสูงพยักเพยิดหน้าไปทางรถยนต์สีขาวของผมที่จอดอยู่ใกล้ๆกันกับบีเอ็มดับบลิวสีแดงด้านลูกรักของสปัน
“แล้วนี่ มารอเราเหรอ” เราหยิบทิชชู่ในกระเป๋าเช็ดๆให้คนขี้ร้อน อากาศเดือนพฤศจิกาของเมืองไทยมันร้อนน้อยกว่าหน้าอื่นๆตรงไหนเราชักงง
“อื้อ”สปันว่าพลางวางโทรศัพท์แล้วหยิบกล่องสีขางส่งมาให้ “รางวัลของพี่รณภัทรคนเก่ง”
“ห้ะ! ให้เราเหรอ”เรารีบวางอุปกรณ์ทุกอย่างในมือลง ก่อนจะเปิดดูของข้างใน ซึ่งก็คือเค้กส้มหน้าตาหน้าทานสองก้อนใหญ่เต็มๆ “โหยยย น่ากินมาก ท้องร้องเลยอะ นี่รู้ป่ะ เราไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เที่ยงอะ มัวแต่ยุ่งอยู่กับชมรม...”
เราสูดดมความหอมของกลิ่นครีมส้มเข้าจมูกก่อนจะกัดเข้าคำโต โอ้ย!อร่อยมากเลยอะ เนื้อเค้กนุ่มเหมือนฟองน้ำเลย ครีมกลิ่นส้มรสชาดหอมหวาน เข้ากันได้ดีกับแยมผิวส้มเปรี้ยวๆที่มีรสขมนิดๆของผิวส้มตัดกันอย่างลงตัว รู้ตัวอีกทีก็หมดชิ้นแรกไปเรียบร้อยโดยมีสปันที่วิ่งดุ๊กๆไปหยิบขวดน้ำเปล่าในรถมาเปิดแล้ววางไว้ให้ข้างๆ
ทำไมต้องเอาใจเก่งอะ จะดีไปหมดทุกอย่างแบบนี้ไม่ได้นะ
ใจเราจะไม่ไหวเอา
“อร่อยไหมครับ”คนเด็กกว่าแซวเราขำๆเมื่อเห็นว่าคัพเค้กถ้วยที่สองพร่องไปเกือบครึ่งแล้ว
“อร่อยยยย อร่อยที่สุดตั้งแต่เคยกินมาเลย”ต้องเชื่อเราแล้วล่ะ เพราะคัพเค้กสองชิ้นโตๆนั่นลงไปนอนเล่นสบายใจอยู่ในพุงน้อยๆไร้กล้ามเนื้อของเราเรียบร้อยแล้ว
“นี่ถ้ายัยเค้กมาได้ยินคงดีใจแย่เลยมั้ง”สปันยักคิ้วข้างเดียวใส่เรา แต่ปากน่ะ ยิ้มจนแก้มขาวๆนั่นจะแตกอยู่แล้ว “น้องสาวปันทำเอง พอดีที่บ้านเปิดร้านขนม”
“หือ บ้านอยู่แถวไหน เราจะได้ไปปล้นขนมทุกวันเลย”เราเหลือบมองสปันที่ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์อย่างไม่น่าไว้ใจ ก่อนที่เจ้าตัวจะก้มลงมากระซิบเบาๆแค่พอให้ได้ยินกันสองคน
“ถ้าอยากกินขนมทุกวัน...”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“สงสัยต้องมาเป็นแฟนลูกเจ้าของร้านแล้วล่ะมั้ง”
“สปัน!”
“อร่อยกว่าคัพเค้กอีกนะบอกก่อน ฮ่า”
น็อค...น็อคเอ้าท์จริงๆแล้วสิเรา ฮือออออออออ
----------------------------------------------
แถมนิดหน่อย ไม่ถึงกับมากเท่าไหร่ ช่วงนี้ไรท์ไฟนอลแล้ว แต่จะพยายามหาเวลามาแต่งให้ถี่ที่สุดเด้อ see ya
(http://i64.tinypic.com/2hxolc3.jpg)
-
ระวัง! คนแมน
“ทันดิวะ เน็ตแม่งมาช้าเหี้ยอะไรวันนี้”นิ้วยาวขยับเคาะไปมาบนแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์ที่เปิดหน้าเว็บจองบัตรค้างไว้อยู่ ก่อนที่เด็กหนุ่มหน้าหล่อจะยกยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นว่าตัวเองสามารถจองบัตรฟุตบอลนัดสำคัญได้เรียบร้อย แถมยังเป็นโซนที่ดีโคตรๆอีกต่างหาก
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
-ไอ้แทน-
“ไงมึง”
//เป็นไงวะ กดบัตรทันไหม?//
“นี่ใครครับ นายสรวิทย์เคยพลาดเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ”ผมกล่าวขำๆพลางเลื่อนสายตาดูรายละเอียดบัตรทั้ง3ใบอย่างสุขสุดๆ
ขนาดลงทะเบียนเรียนยังทัน แล้วทำไมบัตรบอลจะไม่ทันวะครับ ฮา
//เออๆกูเชื่อ แต่ที่โทรมาเนี่ยจะบอกว่าสงสัยจะเหลือเราไปกันสองคนว่ะ ไอ้นิคเพิ่งโทรมาบอกกูว่าต้องไปธุระกับพ่อมัน//
“เอ้า แต่กูกด3ใบมาแล้ว”
//มึงก็ชวนคนอื่นไปเพิ่มดิวะ ไม่งั้นก็ขายต่อไป//
ชวน...คนอื่นเหรอวะ
----------------------------------------------
“มีอะไร นั่งเหม่อตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วนะ”
“เปล่าๆ ปันมีไรให้คิดนิดหน่อย”สปันยิ้มให้รุ่นพี่คนน่ารักที่อุตส่าห์งัดตัวเองมาสอนกีต้าร์เขาถึงใต้ถุนคณะ ก่อนจะทำเป็นสนใจคอร์ดที่วางอยู่บนตัก ทั้งๆที่ใจยังคงนึกถึงคำพูดของเพื่อนสนิทเมื่อเช้านี้
ถ้าชวนไป จะไปป่ะวะ
“เดีย”
“หืม มีอะไร”
“คือ คืนวันพุธว่างป่ะ พอดีปันกดบัตรมาเกินใบนึงเลยจะชวนไปดูบอลที่สนาม”ผมกลั้นใจถามเร็วๆไปแม้จะยังก้มหน้าอยู่และไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
ก็ยังไม่ได้สนิทกันมากแท้ๆ ใครเค้าจะกล้าไปกับมึงวะไอ้ปัน
“อ๋อ...”
นานเกือบนาทีกว่าที่จะได้ยินเสียงในลำคอของเรนเดียจนสปันคิดไปแล้วว่าอีกคนกำลังหาคำปฏิเสธสุภาพๆตามสไตล์ตัวเองอยู่แน่ๆ แต่จริงๆแล้ว
“ไปสิ นัดเวลามานะ^^”
หากสปันมีความกล้าที่จะเงยหน้ามามองคู่สนทนาสักนิด ก็คงจะเห็นคนยิ้มสวยยกยิ้มกว้างๆจนปากแทบจะฉีก แถมด้วยใบหน้าขาวๆที่ขึ้นสีริ้วสีชมพูจางๆไปแล้ว
-----------------------
“ไง เสร็จแล้วเหรอ”ผมยืนกอดอกมองคนอายุมากกว่าในชุดเสื้อบอลสีแดงสกรีนชื่อนักบอลที่เขาชอบพร้อมเบอร์ 3 THEERATHON B. เช่นเดียวกับผมที่ใส่เสื้อบอลทีมเดียวกันแต่สกรีนเบอร์ 10 TEERASIL D.
บังเอิญ... ที่เราทั้งสองคนชอบฟุตบอลเหมือนกัน
บังเอิญ... เชียร์บอลสโมสรเดียวกัน
บังเอิญ... นักฟุตบอลที่เราชอบเป็นคู่หูกัน
บังเอิญ... นักฟุตบอลทั้งสองคนนั้นยังเป็นคู่จิ้นกันอีก
ผมนี่แม่ง โคตรชอบความบังเอิญแบบนี้เลย
“เสร็จแล้ว แล้วนี้น้องแทนไปไหนแล้วล่ะ”คนน่ารักมองซ้ายมองขวาหาเพื่อนรักของผมที่เมื่อครู่ยังยืนอยู่ด้วยกัน
“อ๋อ มันเจอคนรู้จักเลยตามเค้าไปแล้ว เรารีบเข้าสนามเหอะ เดี๋ยวคนเยอะ”ซึ่งจริงๆสิ่งที่ไอ้แทนเจอไม่ใช่คนรู้จักหรอกครับ แต่เป็นเบียร์แก้วใหญ่ๆเย็นฉ่ำที่ผมซื้อเลี้ยงมันเพื่อติดสินบนให้ไปหาที่นั่งดูบอลคนเดียวต่างหาก
โทษทีนะเพื่อน แต่อยากอยู่กันสองคนมากกว่าว่ะ
.
.
.
.
.
.
.
.
“เอ้านี่”ผมยื่นขวดน้ำอัดลมไปให้คนตัวเล็กทันทีที่ได้ยินเสียงเป่านกหวีดหมดเวลาในช่วงครึ่งแรก ผลสกอร์ของทั้งคู่ยังอยู่ที่ 0-0 แต่มีจังหวะหวาดเสียวในเกมส์มากมาย เล่นเอาทั้งผมและเรนเดียลุ้นแทบนั่งไม่ติดเก้าอี้
“งื้อ เสียดายลูกที่แฮเบอตี้ยิงอะ ถ้าไม่ชนคานก็นำไปแล้วเนี่ย แล้วยังตอนที่พี่อุ้มเปิดเตะมุมแล้วมีฟาวด์ในเขตโทษอีก กรรมการไม่เห็นเหรอ เรามองจากตรงนี้ยังเห็นเลย ที่จริงจังหวะแบบนั้นมันควร...” ผมพยักหน้าน้อยๆตอบรับคนตัวขาวที่บ่นไม่หยุด ริมฝีปากสีชมพูอ่อนนั้นเบะออกอย่างขัดใจ ผมหน้าม้าที่เจ้าตัวมักจะเอาลงมาปิดเหม่งน้อยๆไว้ตลอดเปียกเหงื่อจนแนบไปกับหน้า
เรนเดียในลุคนี้ดูเละสุดๆตั้งแต่ผมรู้จักเค้ามา
แต่น่าแปลกที่หัวใจผมกลับเต้นแรงเสียยิ่งกว่าลงไปแข่งเองอีก อาจเป็นเพราะคนตรงหน้าดูเป็น ตัวเองสุดๆ ตลอด45นาทีที่ผ่านมา มีทั้งบ่น โวยวายเวลาทีมที่เชียร์เสียเปรียบ และยังงอแงเป็นเด็กตอนที่ พลาดได้ประตู ทำให้ผมรู้เลยว่าตัดสินใจไม่ผิดที่เลือกเสี่ยงชวนอีกคนมาดูบอลด้วยวันนี้
รู้สึกเหมือนได้รู้จักเขาในอีกมุมมองนึง
“หน้าม้าแตกหมดแล้ว”มือใหญ่ตรงข้ามกับสัมผัสอ่อนโยนที่บรรจงจัดผมหน้าม้าของอีกคนนึงให้เข้าที่ เล่นเอาเรนเดียหน้าเห่อร้อนกับสายตาคนรอบข้างที่มองมาจนต้องจิบน้ำในมือแก้เขิน
.
.
“GOOOAL! และผู้ทำประตูให้กับสโมสรเอสซีจี เมืองทองยูไนเต็ด ได้แก่ผู้เล่นหมายเลข10ธีรศิลป์ แดงดา!”
“เฮ้!!!!”ในขณะที่ผู้เล่นในดวงใจของผมโหม่งลูกเตะมุมส่งลูกบอลไปนอนตุงตาข่าย แขนซ้ายผมที่กำลังจะชูขึ้นเฮถูกคนข้างๆคว้าไปกอดแล้วเขย่าอย่างดีใจ คนน่ารักแทบจะกระโดดจนตัวลอยถ้าผมไม่ดึงแขนเขาไว้เสียก่อน จนผมต้องยิ้มและหัวเราะตามไปด้วย
ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าครั้งแรกที่ทำให้ผมสนใจคนข้างๆนี้เพราะหน้าตาที่น่ารักและนุ่มนิ่ม แต่ในทางกลับกันคนตรงหน้าก็คือเด็กผู้ชายซนๆที่มีมุมเท่ๆอยู่ไม่น้อย ซึ่งมันยิ่งทำให้เขาน่ามองเพิ่มมากขึ้นไปอีก
.
.
.
“วันนี้Man of the matchเรายกให้กรรมการเลย ถ้าเป่าดีๆไม่ได้ก็ไปขายผัดไทดีกว่าไหมอะ ทีมเราเสียโอกาสตั้งหลายรอบแหนะขนาดเป็นเจ้าบ้านนะ”เรนเดียยังคงบ่นไม่หยุดแม้จบเกมส์ทีมที่ผมกับเค้าเชียร์จะชนะไปด้วยสกอร์1ประตูต่อ0 แต่ในเวลาแข่งขัน หลายต่อหลายครั้งที่มีความรู้สึกว่าผู้ตัดสินจะเข้าข้างอีกฝ่ายไม่น้อย ทำให้คนอินฟุตบอลที่นั่งข้างๆผมตอนนี้ยังคงเดือดดาลแม้เกมส์จะจบไปแล้ว
“หิวไหม จะหาไรกินก่อนเปล่า”ผมถามเมื่อรถได้วนมาจอดใต้คอนโดหรูของคนน่ารัก แต่แอบเห็นว่าฝั่งตรงข้ามลานจอดรถมีร้านข้าวต้มโต้รุ่งอยู่
“หิวแต่ขี้เกียจแวะ ที่ห้องมีมาม่าอยู่”
“โอเคครับ งั้นขึ้นห้องดีๆ”
“เอ่อ..”เรนเดียจ้องตาผมด้วยแววตาลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะกลั้นใจเอ่ยออกมาเร็วๆ “ดึกแล้ว จะค้างที่นี่เลยก็ได้นะ”
“งั้นก็รบกวนด้วยนะครับ”
*************************
แถมๆ
สองนักฟุตบอลคู่จิ้นที่สปันและพี่เดียชอบ #มุ้ยอุ้ม
(http://i67.tinypic.com/2lwncdu.jpg)
Talk
กลับมาแล้วววว :hao5: ขอโทษนะคะที่หายไปนาน พอดีเราติดธุระใหญ่มาก จากนี้จะมาทยอยๆแต่งและอัพให้จบนะคะไม่ทิ้งแน่นอน
อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้ว ดำเนินเรื่องเร็วแบบนี้คือเราตั้งใจแต่แรกอยู่แล้วนะคะว่าจะไม่เกิน10ตอน ไม่ได้รีบปั่นรีบตัดเด้อ :o8:
-
ระวัง! เปียก
Special Songkran Day
“เราอยากเล่นน้ำ ฮือออ”ผมเหลือบตามองคนตัวเล็กที่นอนฟุบหน้าลงกับโต๊ะคอมแล้วบ่นด้วยประโยคเดิมที่ได้ยินมาไม่ต่ำกว่าห้าครั้งแล้ว
“แล้วงานเสร็จแล้วหรือไงครับ ถึงจะไปเล่นน้ำ”เมื่อตอบเสร็จ ตากลมๆที่ซ่อนอยู่หลังเลนส์แว่นสายตาก็มองค้อนเข้ามาให้ ก่อนจะเบ้ปากออก
“ยังไม่เสร็จเลยอะ ปันมาช่วยหน่อยดิ เราขี้เกียจ”ผมเผลอขำให้ท่าทางกระเง้ากระงอดของแฟน ก่อนจะลุกไปดูหน้าจอที่มีแต่เนื้อหาการฝึกงานที่ผมไม่เข้าใจ แต่สายตาก็เหลือบไปเจอแท็กซ์บุ๊คขนาดใหญ่วางอยู่ เลยหยิบมาช่วยแปลไปพลางๆ
“เย้ เสร็จแล้ววววว”เรนเดียกระโดดขึ้นมาทับผมที่นอนเอกเขนกรอเจ้าตัวเมลล์งานให้อาจารย์อยู่ที่โซฟา ผมรีบเอามือช้อนเอวคนตัวเล็กที่ทิ้งน้ำหนักมาเต็มแรงเพราะกลัวจะกลิ้งตกจากโซฟาไปเสียก่อน
“คร้าบๆ เก่งมาก”ผมตีก้นงอนไปเบาๆสองทีก่อนจะโยกตัวไปมาเป็นเชิงหยอกล้อ
“เราขอบคุณปันมากเลยนะที่อุตส่าห์มานั่งเป็นเพื่อนตอนทำงานอะ เลยอดเล่นน้ำไปด้วยเลย”เรนเดียมองนาฬิกาแขวนผนังว่าเป็นเวลาเกือบทุ่มนึงเข้าไปแล้ว ก่อนจะทำหน้าจ๋อยจนผมต้องดึงคนแก่กว่ามากอดปลอบ
“เห้ย ไม่เป็นไรเลย แล้วอีกอย่าง ตอนนี้ก็ยังไปเล่นน้ำทันนะ”ทันทีที่ผมพูดจบ คนที่เกาะผมแน่นจนเหมือนลูกลิงก็กระเด้งตัวมามองผมตาเป็นประกาย
จริงๆก็คิดไว้ตั้งแต่ที่เรนเดียเดินมาบอกว่าอาจารย์สั่งแก้งานให้ส่งก่อนเที่ยงคืนวันที่13 แล้วล่ะว่าคนตัวเล็กหงุดหงิดแค่ไหนที่ไม่ได้เล่นน้ำอย่างที่เจ้าตัวคาดหวังไว้ แต่ส่วนตัวผมไม่ได้ชอบออกไปเล่นน้ำอยู่แล้วเลยไม่ค่อยสนใจเทศกาลเท่าไหร่ ก็ได้แต่แอบเลื่อนๆทวิตเตอร์เพื่อหาข่าวดูว่ามีที่ไหนเล่นน้ำสงกรานต์ตอนกลางคืนบ้าง ก่อนจะแจ็คพอตว่าถัดจากคอนโดของเดียไปแค่สองสถานนีBTS ก็มีเล่นอยู่
“ปันจะพาไปจริงๆเหรอ”คนน่ารักยิ้มหวานและยิ่งยิ้มกว้างไปอีกเมื่อผมพยักหน้าตอบรับ “เย้ น่ารักที่สุดอะ แฟนใครเนี่ย”
“แฟนตัวเล็กไงคะ”ผมฟัดแก้มเรนเดียที่หน้าแดงเถือก เรนเดียเคยบอกว่าเวลาที่ผมเรียกเขาว่า ตัวเล็ก หรือแม้กระทั่งให้คะ/ขามันทำให้เค้ารู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ แต่ถึงเวลาจริงๆกลับใจเต้นแรงแล้วยังมีปฏิกิริยาน่ารักๆอีก
โดยเฉพาะเวลาอยู่บนเตียง... แค่ก
นั่นแหละ อย่างงี้ไม่ให้ผมเรียกบ่อยๆได้ไง เมื่อแฟนน่ารักขนาดนี้
“ให้เวลาเปลี่ยนชุด10นาที ชุดที่ใส่เล่นน้ำเตรียมไว้ให้แล้ว ถ้าเลทปันจะไม่พาไปนะครับ”
“รับทราบบบบบบ”
“ไม่สนุกเหรอ หน้าบูดเชียว”คนที่เปียกซกแถม โดนปะแป้งเสียจนเต็มแก้มตั้งแต่สิบเมตรแรกช้อนตาถามผมขำๆ
“เออแม่ง ไม่น่าพามาเลย มีแต่คนจ้องเต็มไปหมด”ผมเหลือบตามองแฟนที่อยู่ในชุดเสื้อบอลทีมชาติไทยสีน้ำเงินเช่นเดียวกันกับผม เพราะเป็นชุดคู่ที่ผมจัดให้เขาเองกับมือ ทั้งๆที่ก็เป็นชุดทั่วไป แต่เมื่ออยู่บนเรือนร่างขาวๆเหมือนมีสปอตไลท์ส่วนตัว กับใบหน้าหล่อใสน่ารักตามสมัยนิยมแบบนี้ กลับกลายเป็นเป้าสายตาให้กับคนทั้งทาง
“ใจเย็นๆ ฮ่าฮ่า”
“เย็นไงไหววะ มีคนมาขอเบอร์5คนละเนี่ย ใส่เสื้อคู่ขนาดนี้พวกแม่งดูไม่ออกจริงๆเหรอว่าเดียมี ผัว แล้วอะ”
“โอ้ยสปัน! เสียงดังไปแล้วนะ”คนหน้าบางทุบแผ่นอกผมแรงๆทั้งที่หน้าแดงจัด เห็นแล้วโคตรน่าฟัด แต่ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่เมื่อไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่คิดแบบนั้น เมื่อไอ้หนุ่มฝรั่งตาน้ำข้าวเองก็มองมาทางคนตัวเล็กของผมเช่นเดียวกัน
“เชี่ยเอ๊ย ต่อยฝรั่งได้ไหมวะ”
“พอแล้วหยู๊ดดด”เดียรีบดึงแขนผมไว้แล้วลากให้ไปยืนอีกฝั่งที่คนโล่งกว่า “เดี๋ยวเราไปซื้ออะไรมาให้ปันดื่มหน่อยดีกว่า เบียร์ไหม จะได้ใจเย็นลง”
“เห้ยไม่เป็นไร เดี๋ยวปันไปซื้อเอง”ผมรีบคว้าแขนคนตัวเล็กไว้
“ร้านแค่นี้เอง”เรนเดียชี้ไปที่ร้านขายเครื่องดื่มที่ไม่ได้ห่างจากตรงที่ผมยืนอยู่เท่าไหร่ “แล้วอีกอย่าง อายุปันถึงจะซื้อเบียร์แล้วหรือไงที่นี่เค้าตรวจบัตรนะ เพราะงั้นน้องปันรอพี่เดียตรงนี้นะครับ”
คนเกิดก่อนยกยิ้มซนๆ แลบลิ้นใส่เราก่อนวิ่งข้ามฝั่งไปยังร้านที่ว่า ทิ้งให้ผมมองตามไปอย่างรู้สึกอุ่นๆในอก เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาดูแลและใส่ใจความรู้สึกผม ตั้งแต่คบกันเขาทำให้ผมรู้สึกเสมอว่าสำหรับเขาแล้วผมสำคัญที่สุดและเขาก็จำเรื่องของผมได้แทบทุกเรื่องแม้เรื่องที่ผมไม่เคยบอกใครอย่างเวลาอารมณ์เสียจะชอบกินเบียร์เพื่อให้คลายความเครียดนี่ก็ด้วย
“อุ้ยสุดหล่อ มาคนเดียวเหรอจ๊ะ”เสียงที่พยายามดัดให้หวานที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ผมหันหลังแล้วเงยหน้าไปมอง ย้ำว่าเงย เพราะพี่ๆสาวสองกลุ่มนี้ตัวสูงเลยผมไปอีก แถมกล้ามแขนยังเป็นมัดๆ ถ้าไม่เห็นว่าพวกเขาแต่งหน้าทาปากสีสด ใส่เสื้อเอวลอยจนเห็นซิกส์แพคและกางเกงขาสั้นสีนีออนโชว์กล้ามขาผมก็ไม่รู้ว่าเป็นกระเทยหรอกครับ
เพราะนึกว่าเป็นนักมวย...
“อะ เอ่อ พวกพี่มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ว้ายอีส้ม น้องเค้าชวนกูไปมีอะไรด้วยว่ะ เด็กสมัยนี้ไฟแรงดีอะชอบ”
“เดี๋ยวพี่! ไม่ใช่แบบนั้น”ผมขืนแขนออกจากการจับกุมแต่ก็ทำได้ยากเหลือเกิน เมื่อคนหุ่นหนาๆห้าคนมารุมล้อมไว้แบบนี้
แล้วอีพี่คือมึงต้องเป็นคนแบบไหนกันวะที่แปลประโยคคำถามทั่วไปของผมให้กลายเป็นประโยคเชิญชวนน่าหวาดเสียวแบบนั้นได้
“แหม ไม่ต้องอายหรอกลูก”พี่คนที่หน้าตาดูเป็นมิตรน้อยที่สุดขยับมาล็อกแขนผมไว้อีกข้าง ก่อนจะเลิกชายเสื้อบอลของผมขึ้นจนถึงหน้าท้องแกร่ง “ว้าย มึงดูกล้ามน้องสิ น่าเลียเป็นที่สุด”
โอ้ย!ซิกส์แพคพวกพี่แน่นกว่าผมอีกคร้าบบบบ
“อีส้ม อีแตงโม จับน้องไว้นะ”พี่อีกคนขยับมายืนประจันหน้ากับผมแล้วส่งยิ้มหวานให้ “ไม่ต้องกลัวนะลูก ขอพี่เช็คของหน่อย”
“เห้ย! เหี้ย”ผมผวาดิ้นสุดแรงเมื่อพี่มันใช้มือล้วงเข้ามาทีเดียวในกางเกงผม คว้าหมับเข้าแท่งเนื้อร้อนเต็มๆ “ปล่อยไอ้สัตว์ กูไม่เล่น!”
“อีดอกกก ใหญ่เต็มมือมากแม่จ๋า”แต่เหมือนเสียงผมส่งไปไม่ถึง เมื่อมันยังคงไถมือคลึงปันน้อยไปถึงไข่ผมอย่างสนุกสนาน
นี่กูใช่ตุ๊กตายางให้พวหมึงจับเล่นไหมไอ้เหี้ยยยย!
“หยุด! หยุดนะ ทำอะไรกัน”เสียงที่คุ้นเคยวิ่งพาร่างเล็กๆมุดเข้ามากลางวงได้สำเร็จก่อนจะเดินเข้ามาผลักพี่กระเทยที่ยืนล้วงไข่ผมออกเต็มแรง
“โอ้ย อินี่มาจากไหนเนี่ย ไปหาที่นั่งไป๊ ผู้ใหญ่เค้าจะเล่นสนุกๆกัน”เรนเดียตวัดตาขวางๆไปมองกระเทยร่างยักษ์ที่ล็อกแขนผมไว้ทั้งสองข้าง ก่อนจะตวาดออกมาลั่น
“บอกให้ปล่อยสปันไง อย่ามากอดแขนผัวเรานะ!!!!”
เสียงของคนตัวเล็กไม่ได้ดังมาก แต่เผอิญเพลงตื้ดๆที่เปิดอยู่ตอนแรกเงียบลงเพราะเพลงจบพอดี ทำเอาคนในรัศมีรอบๆหันมามองทางนี้เป็นตาเดียว
“แล้วนี่จะยืนให้เค้าล้วงทำไมอะ มานี่เลย”เรนเดียใช้จังหวะที่ทุกคนกำลังอึ้ง(รวมถึงผมด้วย) ดึงแขนผมให้เดินออกมาจากวงล้อมนั้นได้ในที่สุด
“ปีหน้านอนอยู่ห้องเลยนะ ไม่ต้องเล่นแล้วสงกรานต์ไรเนี่ย”
“ครับ”
“เราไปซื้อน้ำแป็บเดียวเอง ทำไมไม่ดูแลตัวเองอะ จะ20แล้วนะไม่ใช่เด็กๆ”
“เอ่อ ครับ”
“แล้วนี่โดนลวนลามอะไรไปบ้างเนี่ย”
“ก็โดนจับไข่ ล้วง-วย แล้วก็....”
“โอ้ยพอๆ เราไม่อยากฟัง”เรนเดียยกมือขึ้นปิดหูทั้งสองข้างแล้วส่ายหน้าไปมา ผมที่เห็นท่าทางทั้งโมโหทั้งเป็นห่วงของเขาก็ได้แต่ดึงคนตัวเล็กกว่าเข้ามากอด พลางลูบหัวคนพี่ให้ใจเย็นลง
“ขอโทษครับ”ผมกระซิบที่ข้างหูเขา “ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ”
“อืม ขอโทษนะที่เอาแต่โทษปัน เราโมโหพวกนั้นแล้วเอามาลงที่ปันจนได้”เรนเดียสารภาพเสียงอ่อย ก่อนจะเงยหน้ามามองผม “เห็นแบบนี้เราขี้หวงมากเลยนะ ไม่น่ารักเลยใช่ไหม”
“ไม่หรอก หวงได้เยอะๆเลย ดีซะอีก ปันจะได้รู้ว่าเป็นคนสำคัญของเดียไง”
“พูดเองนะ”คนตรงหน้ายิ้มกว้างก่อนจะ ผลักผมให้นั่งลงที่เก้าอี้ด้านหลัง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นจากซองกันน้ำมาถ่ายรูปผมที่นั่งงงๆอยู่หลายรูป
“ทำอะไรครับ”ผมพยายามจะชะโงกหน้าไปดูแต่ก็โดนคนตัวเล็กตีมือแรงๆแล้วบอกให้นั่งเฉยๆ ใบหน้าผมงอง้ำ และนั่นทำให้เรนเดียแชะภาพสุดท้ายก่อนเปิดดูด้วยความพอใจ
“ตัวเล็กกกกก เล่นอะไร”
“ไม่บอกหรอก ฮ่า”
************************************************
แถม
(http://i63.tinypic.com/2vdk2eg.jpg)
สุขสันต์วันสงกรานต์กันนะคะทุกคนนนน
-
น่าร๊าก...กกกกกกกก :hao5: :hao5: :hao5:
-
ติดตามๆ
-
:L2: :pig4:
-
ระวัง หวั่นไหว
“จะอาบก่อนไหม เดี๋ยวเราต้มมาม่าไว้ให้”เรนเดียที่ก้มๆเงยๆอยู่หน้าตู้เย็นถามขึ้นโดยไม่หันมามองผมที่ยืนเด๋ออย่างทำอะไรไม่ถูกอยู่กลางห้องหรูราคาเหยียบสิบล้านของเขา “ใช้ชุดน้องเราแล้วกัน วางไว้ให้ที่หน้ากระจกแล้ว ส่วนผ้าขนหนู แปรงสีฟันหยิบที่ตู้ได้เลย มีของใหม่อยู่
“โอเค ขอบคุณครับ”
ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่ถึงห้านาที แต่ใช้เวลาทำใจอยู่ร่วมครึ่งชั่วโมง แหม ครั้งแรกที่ได้มาห้องคนที่ชอบหนิครับ แถมยังได้มาค้างอีก ตื่นเต้นจนจะกระโดดลงจากตึกอยู่แล้ว
“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ”ผมเอ่ยทักเรนเดียที่นั่งขัดสมาธิอยู่ที่โต๊ะเตี้ยหน้าทีวี โดยมีชามบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปวางอยู่ คนตัวเล็กสวมเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่แถมยังมัดจุกทรงน้ำพุอีกต่างหาก
น่ารักเป็นบ้า
“อาบห้องน้ำอีกห้องอะ”เดียพยักเผยิดหน้าไปทางห้องน้ำที่อยู่ด้านนอกห้องนอน “มากินอะไรก่อนมา หิวแย่แล้ว”
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แค่เพียงมาม่าใส่ไข่ธรรมดาตอนจะตีสอง เคล้ากับเสียงแชทไลน์ของหนุ่มฮ็อทอย่างเรนเดีย มันถึงทำให้อบอุ่นในหัวใจแปลกๆก็ไม่รู้
Reindeer’s part
เราแอบมองเสี้ยวหน้าของรุ่นน้องตัวโตที่นอนเอกเขนกอยู่บนเตียงกว้างข้างๆเรา ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลา จมูกโด่งจนน่าอิจฉา ใบหูมีห่วงสีเงินเจาะอยู่สองรูกับจิลเล็กๆอีกอันที่ใบหูด้านบน ไหนจะไหล่กว้างๆที่เราเผลอจ้องจนตาจะถลนนี่อีก
“มองขนาดนี้จับเราแดกเลยไหมเดีย”
“สปัน!”เราตีแขนคนตัวโตแก้เขินที่ถูกจับได้
“จะพิงก็พิงมา ไม่ต้องมาทำดุกลบเกลื่อน”คนขี้แกล้งขยับตัวมาพิงหมอนใบเดียวกับเราทั้งๆที่ตายังไม่ละออกจากหน้าจอโทรทัศน์เครื่องใหญ่ในห้องนอนที่ถ่ายทอดสดฟุตบอลลาลีก้าสเปนคู่เดือดพอดี
เราลองเอาไหล่เบียดๆดูแล้วพอเห็นสปันไม่ว่าอะไรก็เลยจัดการทิ้งหัวลงกับช่วงไหล่กว้าง พอดีกับที่อีกคนวาดแขนมาพาดคอเราเอาไว้เหมือนกัน
เพิ่งรู้ว่าตัวของสปันจะใหญ่แล้วก็อุ่นขนาดนี้ ยิ่งแขนแข็งแรงที่พาดอยู่เล่นเอาแอบหนักไหล่ไม่น้อย แต่ก็มองเส้นเลือดจางๆที่ผุดขึ้นมาตามแขนเพลินตาดี
“เชี่ย ปีกซ้ายแม่งลากอย่างเสือแต่จ่ายอย่างหมา ถ้าเปิดเข้าไปตรงๆคงได้ลุ้นสามสี่ลูกแล้ว”สปันบ่นออกมายกใหญ่เมื่อนักฟุตบอลทีมที่เชียร์เปิดบอลเสียเป็นรอบที่ร้อย
“จริงๆเราว่าไม่น่าเปิดบอลโด่งเลยเนอะ กองหน้าเราตัวกระจึ๊งนึงกับกองหลังทีมเค้าทั้งแผงอะ”
“นั่นดิ อย่างน้อยเปิดเลียดๆก็ยังพอมีลุ้นเรียกเตะมุมได้อยู่”
เราสองคนนั่งวิจารณ์บอลกันอย่างสนุกปาก แม้จะเห็นตรงกันบ้างหรือเห็นต่างบ้างแต่ก็สนุกดี ตั้งแต่เด็กเราก็มักจะดูบอลกับน้องชายที่เป็นฝาแฝดบ่อยๆ แต่พอโตขึ้นมาหน่อยด้วยภาระหน้าที่ก็ทำให้ต้องห่างๆกันออกไป
ได้มีอีกคนอยู่ข้างๆอย่างนี้สนุกกว่าการดูบอลคนเดียวมากๆเลย
นาฬิกาจับเวลาที่มุมจอบ่งบอกว่าล่วงเลยเข้าสู่ช่วงนาทีท้ายๆของเกมส์ ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผ้าห่มผืนหนาถูกดันจนหล่นตุ้บไปอยู่ที่พื้นปลายเตียงเรียบร้อย ส่วนตอนนี้ร่างทั้งร่างผมก็แทบจะเกยอยู่บนตักของสปันรอมร่อ ท่อนแขนแข็งแรงโอบรอบไหล่เราไว้แน่น ส่วนมือเราก็ลูบไล้เจ้าเส้นเลือดตามแขนอย่างสนุกสนาน
“อย่าลูบเยอะ”สปันกระซิบบอกแข่งกับเสียงทีวีที่ถูกเพิ่มขึ้นจนเกือบสุดด้วยฝีมือของเราเอง
ดูบอลเงียบๆจะไปสนุกอะไร
“ทำไม หวงเหรอ”เราหันไปยักคิ้วแหย่ก่อนจะโดนคนเด็กกว่าดีดหน้าผากเบาๆแต่ก็ไม่ได้พูดหรือว่าอะไร
กว่าบอลคู่เมื่อคืนจะจบก็ฟ้าเกือบสว่าง แทนที่เราจะได้นอนหลับต่อสบายๆเพราะมีธุระอีกทีก็ค่ำๆ ดันต้องมานอนลืมตาโพล่งตั้งแต่ยังไม่แปดโมงเช้าเพราะ โดนจี้
ใช่ครับ เราโดนปืนจี้
ปืนกระบอกใหญ่ด้วย ฮืออออ
เราเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาเพราะว่ามีอะไรกระแทกที่หน้าท้อง ก่อนจะตื่นมาพบกับ ปืน กระบอกใหญ่ของรุ่นน้องตัวโตที่แข็งตัวในตอนเช้าดันตัวผ่านบ็อกเซอร์บางๆมาทักทายเจ้าพุงกะทิน้อยของเราอยู่
แม่จ๋า สปันแอบพกขีปณาวุธ
ไอ้ความเป็นผู้ชายด้วยกันก็เข้าใจแหละเรื่องตามกลไกลธรรมชาติของมนุษย์ แต่ต้องไม่ใช่กับคนที่กำลังอยู่ในช่วงพัฒนาความสัมพันธ์อย่างเรากับปันไหม แค่นี้ก็เขินจะตายแล้วววว
“ปัน..ตื่นก่อนครับ”เราพยายามดันตัวน้องออกช้าๆ เพราะสองแขนแกร่งนั่นโอบรอบเอวเราไว้แน่นจนเหมือนเอากาวมาทา แล้วก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นไปอีก
“สปัน เราจะไปอาบน้ำแล้ว”ไม่นงไม่นอนต่อมันแล้วครับ งานนี้เรนเดียตาสว่างโดยไม่ต้องพึ่งกาแฟสักหยด
เหมือนสวรรค์จะเมตตาเมื่อแขนที่โอบรอบตัวเราอยู่ค่อยๆขยับออกอย่างเชื่องช้า ลมหายใจเราสะดุดเมื่อเห็นคนตัวโตล้วงมือผ่านกางเกงตัวบางลงไปแล้ว...
...เกาไข่ เวรกรรม!
กว่าจะรู้ตัวอีกทีสปันก็กลับมากอดรัดกันอีกรอบ แน่นกว่าเดิมจนรู้สึกได้เลยว่าเจ้าปืนกระบอกนั้นนาบอยู่ที่ท้องผมทั้งลำ
“ปัน ตื่นเร็วครับ ปัน!”เรารวบรวมแรง(ใจ)เฮือกสุดท้ายเอ่ยออกมาเสียงดังที่ข้างหู ซึ่งดูแล้วได้ผลเมื่อคนตัวโตค่อยๆกระพริบตาสองสามทีก่อนจะลืมตาขึ้นมาจ้องหน้าผมพร้อมรอยยิ้มสลึมสะลือ
“อรุณสวัสดิ์ครับเดีย ทำไมตื่นเช้าจัง”
“ก็ปืนสปันแหละ มันทิ่มเรา...อุ๊ย!”กว่าจะรู้ตัวว่าเผลอพูดในสิ่งที่คิดออกมาก็เมื่อเจ้าเด็กโข่งตรงหน้าขมวดคิ้วใส่ด้วยความงุนงง
“ปืน??”
“ก็...ฮืออออ”ตอบไม่ได้ก็(แกล้ง)ร้องไห้ใส่แม่งเลยครับ
“เห้ยเดี๋ยว ใจเย็นๆ ใครทำอะไรเนี่ย”คนตรงหน้าดูลนลานเมื่อเห็นน้ำตาที่เอ่อคลอ แถมหน้าเรายังร้อนเหมือนจะระเบิด สปันรีบคว้าคอเราเข้าไปกอดปลอบทันที แต่เราไม่ทันตั้งตัวเลยยกมือหวังจะดันหน้าท้องสปันเอาไว้
แต่ผิดคิว
คว้าเข้าด้ามปืนเต็มๆ
ต่างคนต่างชะงักกึก
“ก็ ก็นี่ไง เราตื่นมามันก็มาจี้เราแล้วง่ะ”
“ดะ เดีย”สปันหน้าแดงเถือกไปถึงหูเมื่อรู้ได้ว่าปืนที่เราหมายถึงคืออะไร ก่อนจะระเบิดเสียงขำจนน้ำตาเล็ด
“จะขำอะไรนักอะ”เราละมือจากด้ามปืนมาตีไหล่คนตัวโตซ้ำๆ แต่แทนที่จะสำนึก สปันกลับคว้าเอวเราให้ร่างทั้งร่างขึ้นไปนั่งทับตัวเองไว้อีกต่างหาก “สปันนน เราไม่เล่น”
“ก็ไม่ได้เล่น...”คนตัวโตยกยิ้มหื่นๆ “แต่นี่ไม่ใช่ปืนธรรมดานะ มันเป็นปืนฉีดน้ำ”
“!!!”
“อยากลองเล่นไหม?”
*********************************************************
ตัดฉับ ฮ่าฮ่า โปรดติดตามตอนต่อไปกันด้วยน้า
ว่าแต่...ปืนฉีดน้ำเนี่ยมันคืออะไรเหรอนุ้งปันนนนนน :o8: :-[ :pighaun: :m25:
-
ระวัง! ปืนฉีดน้ำ
“แต่นี่ไม่ใช่ปืนธรรมดานะ มันเป็นปืนฉีดน้ำ”
“!!!”
“อยากลองเล่นไหม?”
เราเบิกตากว้างเมื่อสปันทำในสิ่งที่เราคาดไม่ถึงด้วยการจับมือเราไปวางไว้บนกระบอกปืนช้าๆ แล้วเอนตัวนอนลงเอาสองมือหนุนนอนอย่างสบายอารมณ์
เห้ย ปืนมันยังขยายได้อีกอะ
“ปัน อย่าแกล้ง”เราดึงมือออกมาวางที่หน้าท้องอีกคนก่อนจะสัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อแข็งแรงที่อยู่ถายใต้เสื้อยืดสีขาว
“หือ ชอบเหรอ”สปันถามเมื่อเห็นเรากดมือไปมาที่ท้องของเขา ก่อนที่คนตัวโตจะทำในสิ่งที่เราคาดไม่ถึงด้วยการลุกขึ้นถอดเสื้อออกแล้วเหวี่ยงไปให้พ้นทาง
ผิวสีแทนกับกล้ามแน่นๆของสปันจะทำเราหัวใจวายเอา
สปันเป็นคนหุ่นดีข้อนี้เรารู้ เพียงแต่ไม่คิดเหมือนกันว่าจะเป็นคนที่มีเซ็กส์แอพพีลสูงมากขนาดนี้
เราเริ่มลูบไล้ฝ่ามือไปตามลอนกล้ามสวย รู้สึกอิจฉาขึ้นมานิดๆเพราะเรามีแต่พุงกับพุงล้วนๆ แอบเห็นหางตาว่าสปันหน้าแดงก่ำแถมลมหายใจยังขาดห้วงไม่เป็นจังหวะ ปลุกสัญชาตญาณการเอาชนะของผู้ชายในตัวเราพุ่งพล่าน
“สปัน”เราเรียกชื่ออีกคนนึงเบาๆพร้อมไล้มือไปที่บริเวณไวต่อสัมผัส เจ้าปืนกระบอกใหญ่มีน้ำหนืดๆซึมออกมาจนเห็นได้ชัดผ่านบ็อกเซอร์ เราใช้นิ้วชี้จิ้มๆมันเล่นอย่างหยอกล้อจนเจ้าของถึงกับกัดฟันกรอด
“เดีย ถอดได้ไหม”สปันเอื้อมมือมาตบก้นเราเบาๆหนึ่งที่เพื่อบอกตำแน่งของสิ่งที่ต้องการจะให้เรา ถอดออกไป สารภาพตามตรงว่าแอบชะงักไปเหมือนกันแต่ไม่เห็นสปันจะรอคำอนุญาตจากเราสักนิด มือใหญ่ก็เกี่ยวเอากางเกงขาสั้นที่เราใส่นอนรวมทั้งชั้นในมากองอยู่ใต้สะโพกเป็นที่เรียบร้อย “เอ้า ยกก้นขึ้นหน่อย”
เราส่ายหน้าระรัวแต่สปันก็ยังคงไม่ฟัง ฝืนดันตัวเราขึ้นจนโยนกางเกงเราลงไปกองไว้ที่พื้นได้อยู่ดี
“เชี่ย ขาวจังวะ”คนตัวโตรำพึงรำพันออกมาพลางลูบไล้ขาที่เปลือยเปล่า ก่อนจะออกแรงดึงเราให้ขยับขึ้นไปใกล้กว่าเดิม เรนเดียน้อยที่ถูกเราดึงเสื้อมาปิดไว้รู้สึกถึงท้องอุ่นๆของสปัน รวมถึงก้นของเราที่นั่งทับปืนใหญ่ไว้อย่างพอดิบพอดี “วิวดีชะมัด”
“ปันนน มันทิ่มก้น”
“เอาเสื้อปิดไว้ทำไม”คนเด็กกว่าพยายามเอามือดึงเสื้อให้เปิดขึ้นแต่เราก็พยายามยื้อไว้เต็มที่
ทำไงได้ แค่คิดว่าต้องเอาเรนเดียน้อยมาเทียบกับปืนใหญ่ของสปันแล้วก็อายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด เรื่องขนาดคือเรื่องของความมั่นใจของผู้ชายจริงๆนะครับ ฮือออ
“เราอาย”
“อายทำไม ปันยังไม่อายเลย”สปันว่าพลางชี้มือไปที่บ็อกเซอร์ตัวเอง “ถ้างั้นเดียก็ถอดให้ปันด้วยสิ แค่นี้ก็แฟร์แล้ว”
เออ ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย...
มันใช่เหรอ!
“ตะ แต่ว่า”
“ไม่ต้องแต่แล้ว ปันปวดไปหมดละเนี่ย”สปันทำหน้าเศร้าเสียจนเราใจอ่อนยวบ เรารู้ดีว่าเวลาแข็งตัวแล้วไม่ได้ปลดปล่อยมันทรมาณขนาดไหน
ใจอ่อนจนต้องค่อยๆเปลี่ยนท่านั่งเป็นการหันหลังกลับไปทั้งที่ยังคร่อมตัวน้องไว้อยู่ จ้องบ็อกเซอร์ของอีกคนด้วยความอาย แล้วค่อยๆเอานิ้วสองข้างเกี่ยวลงช้าๆ
“อ๊ะ ปัน อย่ากัด”เราร้องออกมาอย่างตกใจเมื่ออยู่ดีๆสปันก็ก้มลงกัดก้นเราซะงั้น
“โอ้ยหมั่นเขี้ยวไปหมดทั้งตัวเลยว่ะ”คนเด็กกว่าว่าพลางบีบก้นเราไปมาหนักๆจนกลัวจะช้ำ
เราแกล้งทำเป็นไม่สนใจก่อนจะลงมือดึงเจ้าบ็อกเซอร์เจ้าปัญหานั้นออกที่เดียวจนลงไปกองไว้ที่เข่า ขีปนาวุธขนาดมหึมาเด้งชี้หน้าเราอย่างน่ากลัว
“สปัน” เราเรียกอีกคนนึงเสียงอ่อยเมื่อเค้าละมือจากก้นเราเพื่อมากำด้ามปืนไว้หลวมๆ แล้วขยับขึ้นลงช้าๆ
มันใช่เรื่องที่ต้องทำต่อหน้าเราไหมเนี่ยปัน!
“ไม่ไหวแล้วเดีย”ฝ่ามือใหญ่กดแผ่นหลังเราให้โน้มตัวลงไปช้าๆจนใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับปืนใหญ่นั่น “ช่วยปันหน่อยนะครับ”
เราไม่ใช่เด็กที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่อีกคนต้องการคืออะไร แล้วเราก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ที่ต้องมีการปลดปล่อยเป็นเรื่องธรรมดา เราจึงค่อยๆแลบลิ้นออกมาสัมผัสกับส่วนหัวที่แดงก่ำ ได้ยินเสียงซี้ดปากเบาๆจากคนด้านล่าง เราไม่เคยทำให้ใครมาก่อน แต่ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นเรื่องพวกนี้จากหนังผู้ใหญ่สักหน่อย
เราเริ่มใช้ลิ้นเลียวนที่ส่วนหัวและตามความยาวของมันซักพัก ก่อนจะอ้าปากแล้วครอบลงไปแม้จะเข้าได้แค่ครึ่งแต่ก็ทำให้คนที่กำลังนอนเล่นก้นเราอยู่ร้องครางทุ้มในลำคอ และยิ่งได้ใจใหญ่เมื่อสปันลูบหัวเราเบาๆแทนคำชม
“เดียยกก้นขึ้นหน่อย เดี๋ยวปันช่วย”เราทำตามอย่างว่าง่ายก่อนจะรู้ถึงสัมผัสจากฝ่ามือใหญ่ที่เข้ามากอบกุมเรนเดียน้อยไว้แล้วขยับขึ้นลงเป็นจังหวะเดียวกันกับปากเรา
“อื้อ อื้มมมม”เราครางเสียงอู้อี้เมื่อรู้สึกถึงลิ้นที่ชื้นแฉะแตะเข้าที่ช่องทางด้านหลัง แม้คนตัวโตจะเอ่ยคำปลอบประโลมกระซิบเบาๆว่าเขาจะยังไม่สอดใส่อวัยวะอื่นเข้าไปเพราะรู้ว่าเรายังไม่พร้อม แต่แค่เพียงลิ้นร้อนกับนิ้วเพียงนิ้วเดียวก็ทำเอาเราส่ายสะโพกไปมากับความเสียวที่ไม่เคยได้รับมาก่อน
“ดะ เดีย หันมานี่มา”เมื่อกิจกรรมที่ทำดำเนินมาถึงช่วงท้าย สปันก็จับเราพลิกตัวให้หันหน้ามาทางเค้า ยกสะโพกเราขึ้นเล็กน้อยก่อนจะใช้กระบอกปืนถูไถช่องทางด้านหลังเรา แม้เพียงแค่ภายนอกแต่สัมผัสนั่นก็ทำให้สปันทำหน้าเหยเกบูดเบี้ยวอย่างสุดกลั้น ก่อนที่เราจะสัมผัสได้ถึงน้ำร้อนๆที่ถูกฉีดพ่นมาจนเปียกไปทั้งร่องก้น
“แฮก ฮะ เดีย”สปันเรียกชื่อเราปนเสียงหอบกระเส่าที่แสนจะเซ็กซี่ เขาเหลือบตามองเรนเดียน้อยที่ยังค้างเติ่งยิ้มๆก่อนจะเอื้อมมือมารูดรั้งให้รัวเร็วเสียจนเราหายใจแทบไม่ทัน
“อ๊ะ ปัน เรา เรา อื้ออออออ”สิ้นเสียงครางเรนเดียน้อยก็ได้พ้นน้ำสีขาวขุ่นออกมาทุกหยาดหยดเปรอะเปื้อนไปทั่วทั้งอกหนั่นแน่นและใบหน้าหล่อคมของสปัน
เราตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อคนตรงหน้าแลบลิ้นสีสดมาชิมคราบที่เปื้อนอยู่ที่เหนือริมฝีปากโดยที่นัยน์ตาสวยยังคงมองตรงมาที่เรานิ่งๆแฝงไปด้วยความหยอกเย้า แล้วกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ
ตาย...
ณ จุดนี้เรนเดียได้เขินจนระเบิดตัวตายไปแล้วอย่างสงบ อาเมน...
Sponge’s
“อะไรกัน ยังไม่หายงอนอีกเหรอ”ผมใช้ไหล่กระแทกเบาๆ เย้าแหย่คนตัวเล็กที่เดินหน้านิ่ง หลังจากเก็บกวาดเศษซากอารยธรรมที่เราทำร่วมกันเมื่อเช้าไปซักแล้วตากเรียบร้อยแล้ว
น่ารักเป็นบ้า
อันที่จริงผมก็ไม่คิดเหมือนกันว่าเขาจะยอมใช้ปากให้ เพียงแค่ลองขอร้องไปตามอารมณ์ แต่ผลลัพธ์ออกมาดีเกินคาดเลยแฮะ
“สปัน!”เมื่อเห็นเดียทำท่าจะเดินหนี ผมเลยรั้งร่างเล็กๆนั่นมาไว้ในอ้อมกอดซะเลย ถือโอกาสสูดดมกลิ่นแชมพูหอมๆจนเต็มปอด
จะไม่หอมได้ไงครับ ผมแอบเช็คราคาว่าแชมพูสีสวยที่เขาใช้อยู่ราคาเกือบพัน
“งอนอะไรปันคะ หืม?”
“ไม่ต้องมาปากหวานเลยนะ ปันแหละแกล้งเรา”เรนเดียหยิกแขนผมไม่เบาแรง ก่อนจะหมุนตัวมาซุกอก “แล้วเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนอะ ฮือออ”
“ฮ่าๆ ก็เอาไว้ที่เดิมแหละ อายทำไม มันเป็นเรื่องธรรมชาติค่ะ”
“ไม่ดิ มันเป็นเรื่องธรรมชาติของคนเป็นแฟนกันต่างหาก แต่เราไม่ใช่สักหน่อย”
ได้ยินอย่างนี้ผมเลยก้มลงไปมองหน้าคนในอ้อมกอดใกล้ๆ
“พูดแบบนี้คือรอปันขอคบอยู่หรือเปล่า”
“ก็เออ... เห้ย!ไม่ใช่ดิ”คนตรงหน้าส่ายหัวเป็นพัลวัน “หมายถึงเราเพิ่งรู้จักกันอะ การเป็นแฟนกันตอนนี้มันจะไม่เร็วไปเหรอ แล้วอีกอย่างปันเองก็ยังเด็ก...”
“แต่เรา ได้กัน แล้วนะคะ”
เพี๊ยะ
“ฟังเราเงียบๆ ไม่ต้องขัดได้ไหมล่ะ”เขาบ่นงุ้งงิ้งอีกหลายประโยคหลังจากฟาดมือใส่ผมเต็มแผ่นหลัง
ริมฝีปากสีพีชขยับขึ้นลงตามจังหวะการพูดของคนในอ้อมแขน แพขนตาหนาที่ล้อมกรอบนัยน์ตากลมโตดูชุ่มฉ่ำ แก้มขาวสองฝั่งขึ้นสีแดงเรื่อไปจนถึงแบบหู
ไอ้ท่าทางแบบนี้น่ะ แม่งโคตรน่าขย้ำเลยไม่รู้ตัวเหรอ
“นี่สปัน ฟังเราอยู่หรือเปล่า อื้อออ”ผมจัดการปิดปากเล็กๆนั่นด้วยริมฝีปากของตัวเอง ไม่ได้ลุกล้ำมากไปกว่าการประกบเข้าหากันอย่างเชื่องช้า
ดูท่าแล้วคนที่ทนไม่ได้จะเป็นเดียมากกว่าที่เอื้อมมือมาบีบแก้มผมเพื่อให้ปากเผยอออก ก่อนจะสอดลิ้นเข้ามาสำรวจโพรงปากของผมซะเอง เมื่อตั้งตัวได้ผมจึงเริ่มจะโต้ตอบกลับไปบ้างด้วยการยึดลิ้นซนๆนั่นเข้ามาในปากของผมเอง ดูดดึงจนคนตัวเล็กกว่าส่งเสียงครางหวานในลำคอ
//ติ๊ด//
“พี่เดียยยย เซอร์...ไพร์ซ เหี้ย!”คนตัวเล็กดันผมออกอย่างแรง จนแทบจะถีบกันออกมา ก่อนจะหันไปทำตาโตอย่างตกใจใส่ผู้มาใหม่ทั้งสองคน ที่ถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาในห้องโดยไม่ให้สุ้มให้เสียง
“รอน! รัน!”
*******************************
ฮืออออ ใกล้แล้ว ใกล้จบแล้ว ทั้งนิยายทั้งชีวิตปี2ของเรา :hao5:
เป็นกำลังใจให้น้องปันแล้วอย่าลืมเป็นกำลังใจให้เราในการสอบไฟนอลด้วยนะคะ
See ya
แถมอิมเมจน้องสปันในมุมมองของพี่เดีย อิอิ :z1:
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/05/09/wq2QgZ.jpg)