หัวข้อ: {เรื่องสั้น} ระวังนะครับ เดี๋ยวจะหลง (รัก) 09-04-2019 RW <<75%>>+สเปฯสงกรานต์

[TheVenus]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 

[TheVenus]

#ตัวเล็กของปัน

[/move][/color][/size][/font]

[/center]]https://www.youtube.com/watch?v=-uIEORZzFZw 

-->เปิดฟังไปด้วย ได้อรรถรสดีค่ะ

[/url]

แนะนำตัวละคร

สปัน สรวิทย์

สูง197เซนติเมตร เป็นเด็กทุนกีฬาบาสเกตบอลของมหาลัย

ปี 1 คณะนิเทศศาสตร์ สาขาโฟโต้

เรนเดีย รณภัทร

สูง167เซนติเมตร

ปี3 คณะนิเทศศาสตร์ สาขา บริหารธุรกิจสื่อยุคดิจิทัล

*EDITED

ฝากนักเขียนนิยายหน้าใหม่และลูกๆของเราไว้ด้วยนะคะ^^

ช่องทางการติดตามนักเขียน Twitter @ ItMeVenus

[TheVenus]

           

ระวัง! โดนเบียด

           ถนนเส้นยาวบริเวณหน้าศาลากลางจังหวัดเนืองแน่นไปด้วยผู้คน เสียงจอแจของทั้งผู้ซื้อ-ผู้ขายของตะโกนกันเซ็งแซ่ หลอดไฟหลากสีถูกประดับตกแต่งอย่างสวยงามสมกับเป็นงานประเพณีประจำจังหวัด
 
   เด็กหนุ่มตัวสูงในชุดกีฬาบาสเก็ตบอลสอดส่ายสายตามองไปยังแผงขายอาหารรอบๆทั้งๆที่ในมือเองก็มีขนมเบื้องญวนเจ้าอร่อยหน้าศาลเจ้าพ่อหลักเมือง และลูกชิ้นทอดราดน้ำจิ้มอีกห้าไม้ใหญ่ๆ

   แต่บรรยากาศข้างทางเองก็ไม่ได้ดึงดูดใจ ‘สปัน’ คนนี้มากนัก เพราะเกิดและโตมาในตลาดระแวกนี้ เดินงานประจำปีมานับครั้งไม่ถ้วนเนื่องจากบ้านของปันคือร้านเค้กที่อยู่ในกลางตลาดนั่นหมายถึงไม่ว่าจะกลับบ้านทางไหนก็ต้องผ่านทางที่ว่านี้ไปเสียก่อน

   “อ้ะ! ขอโทษครับ”แรงกระแทกจากด้านหลังทำให้สปันหันไปมอง กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนๆของคนที่เพิ่งเดินมาชนหัวไหล่เขาอย่างจัง

   คงเจ็บน่าดู เพราะมือขาวๆทั้งสองข้างยกมือกุมหน้าผากตัวเองไว้แน่น

   “เอ่อ... โทษนะครับ เป็นอะไรมากหรือเปล่า”ปันเอื้อมมือข้างที่ว่างหมายจะช่วยดูอาการของคนตรงหน้า แต่คนตรงหน้าส่ายหัวไปมาเป็นเชิงว่าไหว ก่อนจะออกเดินไปข้างหน้า ทิ้งให้ปันมองตามคนตัวเล็กไปโดยแอบสงสารนิดๆ
   
               ก็เจ้าตัวเล่นสูงเพียงพ้นไหล่เขาไปไม่กี่เซนเท่านั้น

   นั่นไง ยังไม่ทันละสายตาไปไหน คนตรงหน้าก็ชนเอากับน้องนักเรียนมัทยมกลุ่มใหญ่ แล้วนั่นก็ถอยไปชนกับคุณน้าร่างอวบอีกคนหนึ่งอีกต่างหาก ปันเดาจากท่าทางแล้ว เจ้าตัวเล็กคงจะมองไม่เห็นทางท่ามกลางฝูงชนที่แน่นขนัดแบบนี้เป็นแน่

   เออ แล้วพอจะหยุดยืนดูของก็โดนคนนู้นคนนี้เบียดจนค่อยๆหลุดออกจากแผงขนมช้าๆ จนปันหลุดขำเบาๆ

   แล้วจะได้ซื้ออะไรไหมล่ะนั่น

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

   //เอาปลาหมึกบด แล้วก็บาบีคิวกุ้ง5 ไม้//

   “อือ แล้วเอาข้าวหมกไก่ด้วยปะ?”

   //ไม่เอาแล้ว อยากได้พวกขนมมากกว่า//

   “งั้นพีมรอเราหน่อยนะ เดี๋ยวรีบกลับ”มือนุ่มตัดสายจากรูมเมทก่อนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะรายงานที่ต้องส่งพรุ่งนี้เช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เลยอาสาออกมาซื้อเสบียงที่งานประจำปีใกล้ๆมอให้กับเพื่อนกลุ่มใหญ่ที่นั่งรวมหัวกันปั่นงานอยู่ที่หอเขาในฐานะเจ้าของห้องที่ดี แค่ใครจะรู้ล่ะว่าเขาคิดผิด

   เพราะเป็นพี่ชายคนโตเลยต้องเป็นผู้เสียสละในหลายๆอย่าง รวมถึงส่วนสูงให้น้องชายคนรองและคนเล็กไปเสียหมด ในขณะที่เขาได้มาเพียงหนึ่งร้อยหกสิบเจ็ดเซนติเมตรเท่านั้น ทำให้นอกจากหัวและท้ายทอยคนรอบข้างแล้วเขาก็มองไม่เห็นอะไรที่ขายอยู่รอบข้างเลย แถมกว่าจะเบียดตัวออกมาหาที่โล่งรับโทรศัพท์เพื่อนที่โทรมาฝากซื้อของได้ ก็เล่นเอาโดนบ่นอยู่พักใหญ่เลย โทษฐานที่ให้ถือสายรอนาน

   

พีมก็เอาแต่ใจตลอดอะ เราจะงอนแล้วนะ

   “เอ่อ ขอทางหน่อยครับ”หลังจากเห็นแผงบาบีคิวเสียบไม้ย่างส่งกลิ่นหอมอยู่ตรงหน้า คนตัวเล็กเองก็จะเดินเข้าไปซื้อ แต่คนพวกนี้ไม่เห็นเราหรือไงนะถึงได้ดันอยู่ได้ จากระยะทางเพียงไม่กี่เมตรจะถึงร้าน กลายเป็นเราถอยห่างจากตรงนั้นเรื่อยๆมาอย่างไม่รู้ตัว

   “อะ เอาบาบีคิว คะ ครับ”ในขณะที่พยายามแทรกตัวผ่านคนที่เดินขวักไขว่กันไปมา เราก็พยายามส่งเสียงไปด้วย แต่ก็ไม่มีคนสนใจจะฟัง

หมับ!

   “หื้อ!”มือเราที่ใช้แหวกทางตรงหน้า อยู่ดีๆก็โดนมือที่ใหญ่กว่ามากๆคว้าไป ก่อนที่จะโดนลากไปยังร้านบาบีคิวตรงหน้าอย่างง่ายดาย

   แน่ล่ะสิ เพราะคนตรงหน้าเราตัวใหญ่เสียขนาดนั้น กล้ามแขนสีแทนที่พ้นออกมาจากเสื้อกีฬาสีแดงแน่นเป็นมัดๆ แถมยังสูงกว่าเราอีกหลายสิบเซน

   ถ้าจำไม่ผิดเราน่าจะเพิ่งเดินชนเขาไปช่วงหัวมุมที่ผ่านมานี่เอง

ต้องใช่สิ เราจำกลิ่นโคโรนจ์สะอาดๆแบบนี้ของเขาได้

         “เอ้า จะเอาอะไรสั่งดิ”คนตัวสูงก้มมามองเขายิ้มๆ

   โหย ไม่แฟร์เลย คนอะไรนอกจากจะตัวสูงหน้าตาก็ดี ยิ้มยังสวยอีก เราอิจฉานะ

        “เอ่อ…เอาบาบีคิวกุ้ง10ไม้ครับ”จริงๆพีมสั่งแค่ห้าไม้แหละ แต่กว่าจะเข้ามาที่ร้านได้มันลำบาก สั่งไปเยอะๆเลยโมโห

   อาจเป็นเพราะเราสั่งเสียงเบาไปหรือไงนี่แหละ คนตรงหน้าเลยใจดีหันไปทวนกับพี่คนขายให้อีกต่างหาก
“แล้วจะซื้ออะไรอีกไหม”หลังจากที่เราได้บาบีคิวถุงใหญ่มาไว้ในครอบครอง คนตัวใหญ่ก็ดันเราไปยืนข้างหลังทั้งๆที่มือยังจับกันอยู่แบบนั้น

แล้วเราก็เดินตามเค้าไปเลยอะ ใจง่ายเนอะ แต่ทำไงได้เดินอย่างงี้มันสะดวกดี ไม่โดนชนตลอดทางเพราะคนตัวใหญ่แหวกทางให้อีกต่างหาก

         “คือ เราอยากได้ปลาหมึกบด”

          “ฮะ อะไรนะ ไม่ได้ยิน”เขาก้มหน้ามาชิดจนจมูกเราแทบจะจมไปกับแก้มเขาอยู่แล้ว ใกล้จนเราสังเกตุเห็นจิวสีเงินสวยหลายๆอันเจาะอยู่บริเวณใบหู

            ในขณะที่เราทวนรายการอาหารที่ต้องซื้อ คนตัวสูงก็เปลี่ยนจากการเดินนำหน้ามาเป็นเดินข้างๆเมื่อถึงโซนที่เป็นลานกว้างๆ ผู้คนเองก็บางตากว่าในซอยเยอะ แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนเลยคือมือใหญ่ที่น่าจะกุมมือเราจนมิดนั่นแหละ ที่ยังคงกระชับเบาๆและพาเราเดินเข้าร้านนู้นออกร้านนี้ตลอดงาน

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

   “ถึงแล้วครับ”คนตัวโตยื่นถุงขนมที่เรายืนยันว่าถือได้แต่เจ้าตัวก็ยังดื้อเอาไปช่วยถือคืนมาให้เรา หลังจากที่ใจดีพาเราช้อปปิ้งจนเพลิน เห็นบอกว่าเป็นเจ้าถิ่น เดินงานนี้มาตั้งแต่เด็กรู้จักร้านเด็ดร้านดังในงานทุกร้าน พลอยทำเราสนุกไปด้วย ซื้อของกินติดมือมามากมายจนเกินจากที่พีมสั่งไว้เยอะ แถมยังได้ตุ๊กตาตัวย่อมที่คนตรงหน้าปาลูกโป่งมาให้อีก จนเห็นว่าเวลาล่วงมา4ทุ่มแล้ว จึงอาสามาส่งเราที่วินรถสองแถว

   “อื้อ ขอบคุณนะ เราได้ขนมไปเพียบเลยอะ”เรายิ้มให้คนตัวสูง ซึ่งก็ได้รอยยิ้มกว้างตอบกลับมาเหมือนกัน

   คนตรงหน้ายืนมองเราจนได้ทิ้งตัวนั่งบนเบาะรถสองแถวที่จอดรอออกรถตามรอบแล้ว ทำท่าอึกอักก่อนจะชะโงกหน้าผ่านลูกกรงรถสองแถวมาพูดเบาๆแค่พอได้ยินกันสองคน

   “ผม ชื่อสปัน”






   “อื้อ เราชื่อเดีย”[/font]

[ืniyataan]

ลูกกวางน่าเอ็นดู...

[yunnutjae]

ง่อวววว มีความเนียนๆๆๆนะคะืน้องสปัน~~~
ยังไม่จบใช่ไหมอะ..... รอๆๆๆๆๆ 

[TheVenus]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 

[TheVenus]

ระวัง! บังเอิญ

   “ไอ้เดียยยยยยย หายไปไหนมา โทรไปก็ไม่รับ”ทันทีที่เราเปิดประตูห้องสโมสรเข้าไป ‘พีม’ก็พุ่งเข้ามาชาร์ตตัวเราไว้เต็มๆ แขนยาวๆของประธานชมรมบาสกอดแน่นจนอากาศยังแทรกไม่ได้ รวมถึงเราด้วยที่อึดอัดจนพูดไม่ออก เดือดร้อนให้ ‘พี่เนตร’ประธานชมรมว่ายน้ำต้องมาแงะเจ้าแขนปลาหมึกนี่ออกไป

   “อะไรเล่า เราแค่แวะไปคณะเกษตรมาแป๊บเดียวเอง”

   “หืม อย่าบอกนะคะว่าน้องเดียโดนใช้งานอีกแล้ว”เนตรนภาเลิกคิ้วสูงก่อนจะได้รอยยิ้มแหยๆจากรุ่นน้องตัวเล็กของเธอเป็นคำตอบ ซึ่งก็เป็นอย่างนี้ทุกที เจ้าเปี๊ยกนี่ทั้งใจดีทั้งซื่อบื่อ ไม่แปลกที่จะโดนหลอกใช้เป็นประจำ

   “นิดหน่อยเอง อย่าหน้างอสิพี่เนตร”ได้ทีคนตัวเล็กรีบเข้าไปบีบๆนวดๆแขนของพี่สาวคนสวยให้คลายกังวล

   กลุ่มของเรามีกันอยู่ 3 คนอบอุ่น นอกจากเราแล้วก็มี พีม แล้วก็พี่เนตร น้องสาวของแฟนพีมที่ถูกพี่ชายฝากมาให้จับตาดูแฟนไว้ให้ทุกฝีก้าวจนกลายเป็นเพื่อนกันไปในที่สุด เดียเองก็รู้จักแล้วก็สนิทสนมกับ ‘พี่นาย’เป็นอย่างดี แม้ว่าพี่เค้าจะอายุมากกว่าเดียและพีมเกิน5ปีก็เถอะ

   “แล้วนี่พีมโทรตามเรามามีอะไรด่วนเหรอ”เพิ่งสังเกตุเห็นเหมือนกันว่านอกจากพี่เนตรแล้ว ยังมีพี่ๆเพื่อนๆชมรมบาสอีกหลายคนจับจองพื้นที่อยู่

   “คืองี้…”แล้วจากนั้นพีมและสมาชิกทีมบาสหลายๆคนก็เริ่มเล่าว่า มีรุ่นน้องปีหนึ่งอยู่คนนึง หล่อออร่ามาก จนเยลลี่ประธานรุ่นปี3หมายมั่นปั้นมือว่าจะดึงตัวน้องคนนี้มาเป็นเดือนคณะให้จงได้ แต่ติดที่น้องเค้าบอกว่าตนเองอยู่ชมรมบาสมหาลัยเลยไม่ว่างไปประกวดเดือนอะไรนั่น พวกรุ่นพี่พยายามโน้มน้าวขนาดไหนก็ยังใจแข็งดั่งหินผาแถมยังหาตัวยาก

ร้อนมาถึงประธานชมรมอย่างพีมที่โดนโยนงานมาให้เกลี้ยกล่อมน้องให้ได้ภายใน1อาทิตย์

“แล้ว..”เราถามแทรกขึ้นตอนที่สมาชิกคนอื่นๆยกน้ำขึ้นดื่มหลังจากช่วยกันฝอยว่าเจ้าเด็กปีหนึ่งที่ว่านั่นพูดยากพูดเย็นขนาดไหน

“เกี่ยวอะไรกับเราล่ะ?”

“เกี่ยวดิ!”แทบทั้งห้องไม่เว้นแม้แต่พี่เนตรประสานเสียงกันขึ้นมา จนเราเอามืออุดหูแทบไม่ทัน

อยู่กันแค่นี้จะตะโกนทำไมเล่า

“เดีย ฟังพี่นะลูก”พี่เนตรที่ดูไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรที่สุดเพราะอยู่กันคนละชมรม คนละคณะจับไหล่เราให้หันไปจ้องหน้าไว้ ทำเหมือนจะสะกดจิตเรายังไงไม่รู้ “พ่อรูปหล่อนั่น ท่าทางจะรู้จักกับเดียน่ะสิคะ”

“เห แต่ว่าเดียไม่มีคนรู้จักอยู่มอเราเลยนะครับ”เราโบกไม้โบกมือทำท่าประกอบว่าไม่มีจริงๆ เราเองก็ไม่ได้สนิทกับใครเยอะแยะสักหน่อย

“แต่ว่าวันแรกที่เข้ามาชมรม น้องเค้าถามกับไอ้ตาลว่ารู้จักผู้ชายชื่อเดียตัวเล็กๆไหม มอเราก็มีมึงคนเดียวป่ะวะ”เราหันควับไปมองน้องตาลเดือนคณะปีสองก่อนจะได้รับการพยักหน้ารัวๆเป็นคำตอบ

“จริงๆนะพี่เดีย ตอนแรกผมยังงงๆเลยว่าถามหาพี่ทำไม นึกว่าเป็นเจ้าหนี้พี่เลยไม่ได้บอกไป เพิ่งมานึกขึ้นได้ตอนเกลี้ยกล่อมมันไปเป็นเดือนนี่แหละ”ดูน้องตาลบอกกับเราสิ เจ้าหนี้เนี่ยนะคิดว่าเราเป็นคนยังไงกัน!

“อ่าว แล้วน้องเค้าชื่ออะไรล่ะ”ไม่แน่อาจเป็นคนรู้จักห่างๆของเราก็ได้

“รู้สึกจะชื่อสะ….”

ก็อก ก็อก แอ๊ดดดดดด

“ขออนุญาตครับ วันนี้ไม่ซ้อมกันเหรอ”ร่างสูงของผู้มาใหม่ต้องก้มเล็กน้อยเพราะสูงเลยขอบประตูเหล็กของชมรม ก่อนจะเงยหน้ามาสบตากับคนผิวขาวตัวเล็กที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวในสุดพอดี ตาคมเบิกขึ้นนิดๆด้วยความแปลกใจ

“….เดีย”

“เอ้า! สปัน เจอกันอีกแล้วนะ^^”

50%

PS.จะมาตอบทุกเม้นหลังจากอัพอีก50%ที่เหลือนะคะ ^^[/font][/color]

[lizzii]

มาอีก ๆๆๆๆ เดียน่ารักเชียว

[ืniyataan]

โลกกลม..พรหมลิขิต รอจ้า ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Pittabird]

น่ารัก รอตอนต่อไปค่ะ 

[TheVenus]

แอบมาสารภาพบาปจ้าว่ายังแต่งอีก 50% ที่เหลือไม่เสร็จ

เราเลยแวะเอาอิมเมจน้องปัน&พี่เดียมาแปะไว้ไถ่โทษก่อนน้าาา

สปัน

เรนเดีย

CR.pic: IG Brightnorr & mmmmmmmuse

[ืniyataan]

รอ..ออออ รบกวนลงวันที่อัพห้อยท้ายชื่อเรื่องให้นิดนึงจะได้ไหมจ๊ะ 

[มนุษย์บิน]

รอตอนต่อไปปปปปปปป

[TheVenus]

100%
“....ก็อย่างที่บอกแหละ พวกพีมเลยให้เรามาช่วยคุยกับสปันอีกแรง”เดียยกยิ้มกว้างให้กับรุ่นน้องตัวสูงที่หลบมาคุยกันหลังยิมเนเซียม

ก็ใครใช้ให้ทั้งห้องชมรมมองมาทางพวกเราโดยมีเควสชันมาร์กลอยวนไปรอบๆอย่างนั้นเล่า

“แต่ผมไม่อยากทำ”เราขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะมุมปากคนตรงหน้าดันกระตุกยิ้มขึ้นมา ดูเจ้าเล่ห์ขัดกับประโยคปฏิเสธนั้นชอบกล

“จริงๆเราว่าสปันน่าจะเข้าประกวดนะ”เราหยัดตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะประคองใบหน้าคมเข้มของรุ่นน้องร่วมคณะที่นั่งอยู่ให้เงยข้นมามองอย่างพิจารณา “หล่อแบบนี้ ยังไงก็ต้องชนะแน่อะ”

เอ้า อยู่ดีๆก็หน้าแดงซะงั้นอะ สปันไม่สบายเหรอ

“อะแฮ่ม”คนตัวโตกระแอมไอเล็กน้อย ก่อนปรับสีหน้าตื่นๆเมื่อครู่ให้กลับมาเป็นรอยยิ้มชั่วร้ายเหมือนเดิม “แต่ผมมีข้อแม้นะ...”



“ฮะ! น้องขอให้ไปเป็นพี่เลี้ยงให้เหรอ”

“ใช่ แล้วพีมจะโวยวายทำไมเนี่ย”เราขยับตัวหยุกหยิกอยู่บนตักของพีมอย่างสบายอารมณ์ ก็วันนี้พี่นายเพิ่งกลับจากต่างประเทศน่ะสิ เลยหอบเอาขนมมายัดไว้ในตู้เย็นให้เสียจนแน่น

ถ้าพี่นายจะน่ารักแบบนี้ เรายินดีให้ยืมพีมไปนอนที่คอนโดด้วยเลยอะ
เราเสียสละนอนเหงาอยู่ที่หอท่ามกลางกองช็อกโกแลตเองก็ได้
เราเห็นแก่ความรักของเพื่อนนะ อยากให้มีเวลาอยู่ด้วยกันนานๆ ไม่ได้เห็นแก่กินสักนิด

“แล้วมันใช่งานมึงไหมฮะเดีย ลำบากเปล่าๆ พวกนี้มันหน้าที่พวกปี2มัน”พีมดึงแท่งคิทแคทออกจากปากเพื่อนตัวเล็กก่อนยัดเข้าปากตัวเองหมดคำ

“ไม่เห็นเป็นไรเลย ยังไงช่วงนี้เราก็ไม่ต้องเข้าร้านบ่อยๆอยู่แล้ว”พูดถึงร้านกาแฟของพี่สาวที่เป็นญาติห่างๆ เราก็ไม่ได้กลับไปช่วยนานแล้วแฮะ หลังๆที่เข้าไปก็แค่เข้าไปเล่นกับหลานอย่างเดียวด้วย ไม่รู้ว่าพี่รินจะคิดถึงเราบ้างหรือเปล่า ต้องหาเวลากลับบ้านบ้างแล้วแฮะ

*ตึ้งๆ*

SPONGE bober

/เดีย/
/นอนยัง/

ยังๆ
สปันมีไรอะ?

/เปล่า ปันแค่มาเตือน/
/พรุ่งนี้สิบโมง/
/อย่าลืมนัดของเรานะ/

ได้เลยยยย
เจอกันนะ ^^

   “คุยกับใครวะ”พีมแย่งโทรศัพท์เราไปอ่านแชทก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น “นี่จะไปไหนกัน ยังไม่ถึงวันนัดซ้อมเดือนไม่ใช่หรือไง”

   “น้องจะซ้อมกีตาร์ไว้ใช้ประกวดรอบความสามารถพิเศษ เราเล่นเป็นพอดีน้องเลยขอให้ช่วย”

   “ตลกล่ะ ในกองประกวดก็มีสตาฟดนตรีอยู่แล้วไหม ไม่เห็นต้องเป็นมึงเลย”

   “ไม่เห็นเป็นไรเลย ดีเสียอีก น้องเขาจะเลี้ยงหนังเราห้าเรื่องเป็นการตอบแทนด้วย”นึกได้แล้วก็แย่งโทรศัพท์คืนมาพิมพ์หาตัวอย่างหนังที่อยากดูไปพลางๆ โอ้ย น่าดูไปหมดเลยอะ

   “ห้าเรื่อง!”พีมเสียงดังจนเรารำคาญ เลยลุกจากตักแล้วปีนไปนอนห้อยหัวคุยกันจากบนเตียงแทน แต่เพื่อนคนเก่ง...เราหมายถึงบ่นเก่งก็ตามมานั่งพูดกรอกหูเราอยู่นั่น “กว่าจะดูจบก็ไม่ต้องซ้อมแม่งแล้วกีต้งกีตาร์”

   “ก็ไม่ได้จะดูวันเดียวหนิ ดูวันละเรื่องเราก็โอเคแล้ว”

   “โอ้ย งั้นต้องไปกับไอ้น้องสปันอะไรนี่อีกหลายวันเลยดิ มันไม่ปลอดภัยนะเว้ย”

   “ก็ตามนั้น”เราทำเป็นไม่สนใจพีมด้วยการพลิกตัวนอนคว่ำทับเจ้าตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวใหญ่ที่พี่นายซื้อมาให้พีม หนีคนที่นั่งทึ้งหัวตัวเองอยู่ที่พื้นห้อง

   “ตามนั้นอะไรของมึงฮะไอ้เดีย ใครๆก็มองออกว่าน้องเค้าเล็งมึงอยู่รู้ตัวไว้บ้าง”

   “ถ้าเราเป็นพี่นายเรารำคาญแย่มีแฟนขี้บ่นแบบนี้”

   “ไอ้เดีย! ไอ้ห่านี่ แบบกูนี่ถึงจะมีสเน่ห์”

   “.....”

   “ไอ้เดีย”เสียงเข้มเชียวรูมเมท ฮ่า

   “หืม?”

   “รู้ตัวอยู่แล้วใช่ไหมว่าโดนจีบ”เราเงยหน้าขึ้นสบตากับพีมที่มองกลับมาด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนจะยกยิ้มน่ารักๆที่หลายๆคนบอกว่าชอบส่งกลับไปพลางส่ายหน้าช้าๆ

   “เราไม่....”



















   “....เคยปิดบังอะไรพีมได้จริงๆ”

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ตัดฉับ! ขอบคุณทุกๆคอมเมนต์นะคะ ขอบคุณที่ยังรอแม้นิยายเราจะเดินช้าเหมือนเต่าคลานก็ตาม ฮ่า
ไหนนน คนอ่านมาเมนต์กันหน่อยว่าอยู่ทีมใครกันบ้าง
1.น้องสปัน
2.พี่เรนเดีย
3.พี่พีม???? ถถถ

[ืniyataan]

#ทีมพี่เดีย 

[uyong]

#ทีมเรนเดีย อ่อยแบบเนียนๆ 

[Flower]

อยากรู้ว่าพี่พิญช์คิดยังไง อยากให้มีตอนพิเศษ 

[aoihimeko]

น่ารักดี

[MayA@TK]

 

[nunda]

น่ารักดีค่ะ
รอตอนต่อไปจ้าาาา

[unicorncolour]

หลง (รัก) เลย...ติดงอมแงมละเนี่ย 

#ทีมเดียร์..กวางน้อยทุ่มอ้อยทั้งไร่...เนียนนะจ้ะ 

สนุกมากเลย...บวกเป็ดคนแรกให้พร้อม 

[winndy]

น่ารักดีค่ะ มาต่ออีกนะค๊ะ

[TheVenus]

ระวัง! โดนจู่โจม

   “รอนานไหมจ๊ะ น้องสปันของพี่............”

ผลั๊วะ!

   “น้องสปันที่หน้ามึงดิไอ้เหี้ย กูบอกแล้วไงว่าไม่ให้เรียกแบบนี้”

   “ไรวะแม่ง แค่นี้ไม่เห็นต้องรุนแรงกับกูเลย”ไอ้แทนบ่นงุ้งงิ้งทั้งยังคลำหัวบริเวณที่โดนขวดโออิชิสีเหลืองของโปรดผมฟาดไป ปากก็บ่นนู้นนี่ไปเรื่อย ไม่ได้เข้ากับสภาพนักว่ายน้ำทีมชาติผิวคล้ำ ตัวใหญ่เหมือนแดกควายเข้าไปทั้งตัวเลยสักนิด

   “แล้วตกลงเย็นนี้ต้องเข้าเชียร์เหรอวะ”ผมพูดพลางเช็คผลการแข่งขันฟุตบอลไทยพรีเมียร์ลีคคู่เมื่อคืน เชี่ย งานนี้สุโขทัยมาแรงว่ะ

   อ๋อ และใช้ครับ ผมคือนักบาสคนนึงที่โคตรบ้าบอล เสื้อผ้าในตู้นอกจากชุดบาสต่างๆแล้วก็มีแต่เสื้อบอลจากหลากหลายสโมสรนี่แหละที่อัดเต็มไปหมด

   “เข้าดิวะ พ่อว่าที่เดือนคณะสุดหล่อยอดขมองอิ่มของออเจ้า”มีใครเคยบอกมึงไหมว่าน่าจะย้ายไปเรียนเอกวรรณกรรมให้จบๆไป “คิดได้แล้วก็ช่วยย้ายตูดไปได้แล้วครับไอ้สัตว์ เลยเวลานัดมาจะครึ่งชั่วโมงแล้ว”

   “เอ้า แล้วมึงไม่เตือนวะ ป่านนี้ไอ้พี่เบสแม่งรอแดกหัวเราแล้วเนี่ย”ผมเร่งซอยเท้าให้เร็วขึ้นเมื่อนึกถึงหน้าไอ้พี่ระเบียบปี2ที่โหดฉิบหายเลยครับ คนบ้าอะไรตัวบางอย่างกับเด็กมอปลายแต่โคตรดุ

   ถ้าเจอไอ้พี่นี่กับหมาผมยอมโดนหมากัดยังเจ็บน้อยกว่าเลยครับ

   “ผิดที่กู??? โถ่ชีวิต”








   “....ก็อย่างที่แจ้งให้ทราบ ผมหวังว่าพวกคุณจะแต่งกายให้เหมาะสมมาในวันมอบเข็มพรุ่งนี้นะครับ ส่วนใครมีข้อสงสัยอะไรก็สอบถามผมได้หลังเลิกซ้อมเชียร์เย็นนี้ได้เลยครับ ผมจะรออยู่ที่ห้องสโมสรนักศึกษาจนถึง5โมงเย็น”

   “ใครแม่งจะกล้าไปถามวะ ดุอย่างกับหมา”ไอ้แทนเอาข้อศอกจิ้มแขนผมยิกๆพลางกระซิบกระซาบปนเสียงหอบจางๆ

   ไม่หอบได้ไง ก็คนหน้าดุหัวเรียบเปล้ที่ยืนอยู่นั่น สั่งพวกผมวิ่งข้อหามาสาย15รอบอาคารเรียนรวม กว่าจะกลับมานั่งที่ได้ก็จบประชุมพอดี โอ้มา’ฟัคเก้อ

   “ไม่ทราบว่าคุณสรวิทย์กับคุณแทนคุณมีข้อสงสัยอะไรเหรอครับ ทำไมไม่ตั้งใจฟังในสิ่งที่ผมพูด”

   “ไม่มีครับ! / เข้าใจอย่างสุดซึ้งเลยครับ!”ผมรีบประสานเสียงกันตอบแทบไม่ทัน คุณพระคุณเจ้า เมื่อคาบบ่ายเรียนกับรองคณบดียังไม่เกร็งเท่าเจอหน้าพี่ระเบียบคนนี้เลยครับ



   “เชด คนนั้นแม่งโคตรน่ารักเลยอะ”

   “คนไหนวะ”

   “นั่นไง ที่หน้าขาวๆปากแดงๆน่ะ มึงว่าพี่เค้ามีแฟนยังวะ”

   “ไม่รู้ดิ เลิกเชียร์แล้วลองไปขอเบอร์กับกูไหมล่ะ”

   “งานดีสาดดดดด”สรรพสิ่งรอบข้างผมเริ่มอื้ออึง แต่ผมเองก็ง่วงเกินจะมาสนใจ เพราะหลังจากวิ่งเป็นหมาหอบแดดเสร็จแล้ว ก็ต้องเข้าประชุมดาวเดือนต่อ พอหลุดพ้นเลยหนีมานอนฟุบอยู่ข้างๆห้องเชียร์ยังไม่วายมีพวกส่งเสียงรบกวนกูอีกนะ

   “ไอ้ปันๆ กูว่ามีคนมาหามึงอะ”เสียงไอ้แทนที่กลับจากไปสูบบุหรี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้สะกิดแขนผมยิกๆ จนต้องปัดมือมันออกอย่างรำคาญ

   “อย่ามายุ่งไอ้สัด กูง่วง”

   “ไอ้ปัน เขาเดินมาทางนี้จริงๆนะเว้ย”

   “หุบปากหน่า กูจะนอน”

   “กูว่ามึงตื่นเถอะ เขามาถึงโต๊ะเราแล้วนะเว้ย”

   “ใครจะมาก็ช่างแม่งดิ ถ้าเป็นพ่อกูแล้วค่อยปลุก”

   “เอ่อ....”

   “สวัสดีครับคุณลูกชาย ฮ่าๆ”

เฮือก!

   “เห้ย! มาได้ไง”ผมสะดุ้งพรวดขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงหวานๆที่คุ้นเคย ก่อนจะเห็นร่างขาวของรุ่นพี่ปี3หน้าสวยยืนมองอยู่ยิ้มๆ

   “เดินมาดิ ถามแปลก”คนน่ารักยกยิ้มกว้างก่อนจะหันไปรับไหว้ปีหนึ่งรอบๆตัว ลืมบอกไปครับ ว่าตั้งแต่ที่เขารู้ว่าผมเด็กกว่าหลายปี ก็บังคับให้ผมเรียกว่าพี่เดีย แทนเดียเฉยๆ ด้วยเหตุผลที่ว่าเป็นรุ่นน้องต้องเคารพรุ่นพี่นั่นแหละครับ

   แต่ไม่มีทางที่ผมจะเรียกหรอกครับ

              ผมแม่งไม่ได้อยากเป็นแค่รุ่นน้องสักหน่อย

[/b]

   “กวนนักนะ เดี๋ยวจะโยนลงบ่อบัว”ใจจริงอยากจะอุ้มแล้วโยนเข้ารถผมมากกว่า แต่เดี๋ยวจะระแวงผมไปเสียก่อน

   “อะไรเล่า เดี๋ยวจีจี้ก็งับเราหรอก ฮ่าๆ”ซึ่งจีจี้ที่เขาว่ามันคือเหี้ยครับ ตัวเหี้ยในบ่อนี่แหละ ไม่รู้ใครไปตั้งชื่อให้มันเสียน่ารัก

   แต่ที่น่ารักยิ่งกว่าก็คนตัวขาวนี่แหละ ที่บัดนี้ได้ทิ้งตัวลงนั่งลงตรงม้านั่งตัวที่ว่าง แล้วหยิบกระดาษเอสี่เกือบสิบแผ่นส่งมาให้ผม

   “อะนี่ คอร์ดเพลงที่ขอมา เราได้มาจากพี่แมตช์ดุริยางค์ อย่าลืมไปขอบคุณพี่เขาด้วยล่ะ”

   ผมพึมพัมขอบคุณคนตัวเล็กไปเบาๆ เพราะสติโดนตรึงด้วยรอยยิ้มกว้างจนตาปิดเป็นสระอิ บวกกับกลิ่นหอมอ่อนๆที่โชยมาจากผิวกายขาวผ่องของคนตรงหน้า

   ตอนเด็กๆแม่ให้กินกลูต้าแทนนมเหรอ ทำไมมันขาวโดนใจอย่างนี้
   #ปันอยากได้

   “ใช้น้ำหอมอะไรอะ หอมดี”ว่าแล้วก็ทำเนียนก้มลงไปสูดดมความหอมใกล้ๆซอกคอขาวสักหน่อยพอเป็นพิธี แอบเห็นหางตาว่าพวกที่จ้องเรนเดียอยู่ในตอนแรกหันหน้าหนีบ้าง ก้มหน้างุดบ้าง เพราะการแสดงความเป็นเจ้าของของเขานี่แหละ แม้กระทั่งไอ้แทนเพื่อนรักยังส่งสายตาหมั่นไส้ปนล้อเลียนนิดๆส่งมา

   เอ้า หล่อไม่เท่าก็อย่าอิจฉาครับคุณๆ
   
   “อ๋อ น้ำหอมเหรอ…”คนตัวขาวเปิดกระเป๋าย่ามใบใหญ่ แล้วหยิบขวดน้ำหอมสีน้ำเงินยื่นมาให้ “กลิ่นนี้เลย”

   

คนปกติที่ไหนพกน้ำหอมขวดขนาดนี้ไว้ในกระเป๋ามาเรียนบ้างครับ!
   เอาเถอะ ให้อภัย เห็นว่าน่ารักนะเนี่ยถึงยอมอะ (หลงเกิ๊นนน!)

   “หืมมม Versace pour homme เหรอ”ผมพลิกซ้าย พลิกขวาอ่านข้างขวดน้ำหอมที่ราคาแพงหู่ฉี่ ถ้าผมซื้อมาใช้บ้างคุณนายโฉมคุณแม่บังเกิดเกล้าคงได้เอาขวดวิปครีมฟาดหัวผมแตกแน่นอน

   “ไหนๆ สปันอยู่นิ่งๆนะ เราลองฉีดให้”เรนเดียขยับตัวมาคุกเข่าบนเก้าอี้หินอ่อนตัวเดียวกับผม ยื่นหน้ามาใกล้เสียจนผมไม่รู้จะเอาสายตาไปวางไว้ตรงไหน นอกจากจ้องริมฝีปากสีสดที่ขยับยิ้มเหมือนเด้กได้ของเล่นถูกใจ

ซึ่งไอ้ของเล่นที่ว่านี่ก็คือตัวผมนี่ไงครับ

“ระวังตก”ผมเอ่ยเตือนด้วยเสียงที่พยายามคุมไม่ให้สั่น เลื่อนสองมือไปประคองเอวบางเกินชายที่โอนไปเอนมาเพราะเอาน้ำหอมนั้นมาฉีดซ้ายที ขวาที รอบๆตัวผมอย่างสนุกสนาน

ก่อนจะ...

“ฟืดดด หอมแล้ว ^^”จรดจมูกนุ่มเข้ามาที่หัวไหล่แกร่งของผม มีเพียงเสื้อนักศึกษาตัวบางกั้นอยู่แล้วสูดดมแรงๆ

เลือดที่เคยไหลเวียนไปทั่วร่างกายกลับพร้อมใจกันวิ่งขึ้นมากระจุกอยู่ที่บริเวณแก้มโดยไม่ได้นัดหมาย ความรู้สึกร้อนที่ใบหน้าจนจะทอดไข่ดาวที่หน้าผากได้อยู่แล้ว

โอ้ย! จะขยันทำให้หัวใจเต้นแรงไปไหนวะคนเรา

[/b]

TBC
แถมนิดหน่อย

PEEMNINE

[/size][/color][/b][/tt]

พีมมมม
ฮือออออออ น้องสปันใช้น้ำหอมเราด้วยอะ
หอมอะ หอมมากเลย
เราจะตายแล้วอะ เขินนน >///<

[/tt]

ขอบล็อกได้ไม๊?
ไม่อยากคุยกับคนอ้อร้อ
รำคาญญญญญญญ!

[/tt]

^^

ช่วงนี้เราเปิดเทอมแล้ว ปี2ยุ่งมากกก อาจไม่ค่อยมีเวลาลงนิยายเท่าไหร่ แต่เราไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอนค่ะสัญญาเลยยย

เม้นต์กันเยอะๆนะค้าบบ ชวนเพื่อนมาอ่านด้วยก็ได้ นิยายเบาสมอง อิอิ

[lizzii]

น้องเดียรู้กกกกกกกกกกกกกกกกก
อ้อยกว่านี้ไม่มีแล้ว 55555555

[TheVenus]

ระวัง! ตกใจ


“ครับๆ ถึงแล้ว ร้านที่ป้ายสีฟ้าใหญ่ๆนี่ป่ะ”

// ร้านชื่อเอวาป่ะล่ะ ถ้าใช่ก็ถูกร้าน// ผมเงยหน้ามองก่อนจะส่งเสียงในลำคอตอบรับเบาๆ


จริงๆวันนี้เป็นวันหยุดผมครับ ไม่มีเรียน ไม่มีซ้อมบาส ไม่มีนัดของกองประกวด เลยใช้เวลาว่างนั่งๆนอนๆอยู่ในคอนโดทั้งวัน ก่อนจะย้ายตัวเองมาฟิตเนสในช่วงค่ำๆของวัน ซึ่งแทนที่จะออกกำลังกายเสร็จแล้วกลับไปอาบน้ำนอนสบายๆ ก็ถูกพี่เค้ก พี่สาวคนโตจิกมาทำธุระให้จนได้

ร้านที่ผมยืนอยู่เป็นร้านขายเครื่องประดับขนาดใหญ่ที่คนไม่สนใจแฟชั่นอย่างผมยังยอมรับเลยว่าแต่ละคอลเลคชั่นของร้านชวนให้กระเป๋าตังค์สั่นเสียจริง    
ขนาดแบบเรียบๆยังสวยเลยครับ

แต่ราคาก็ไม่เบาเช่นเดียวกัน

//แกแค่เอาใบรับของให้พนักงานก็เสร็จแล้ว ขอบคุณมากนะจ๊ะน้องเลิฟ บรัย//

“เอ้า ตัดสายเฉย”ผมส่ายหัวกับตัวเองอย่างปลงตก ก่อนจะดันประตูกระจกเข้าร้านไป ภายในตกแต่งด้วยสีฟ้าอ่อนสลับขาว มีดีเทลสีทองเล็กๆเพิ่มความหรูหราให้กับตัวร้าน ตู้กระจกโชว์เครื่องประดับชนิดต่างๆทั้งแบบของผู้ชายและผู้หญิง รวมถึงคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุดที่เป็นยูนิเซ็กส์ที่โดดเด่นอยู่กลางร้านก็ด้วย

“คุณลูกค้ามีอะไรให้ช่วยไหมคะ”

“ผมมารับเครื่องประดับที่ส่งซ่อมครับ”

“รบกวนคุณลูกค้านั่งรอสักครู่นะคะ เชิญด้านนี้เลยค่ะ”พนักงานสาวสวยพิจารณาใบรับของผมเพียงชั่วครู่ ก่อนจะเดินนำไปยังโซฟารับแขกหน้าเคาท์เตอร์

“พลอย เห็นน้องบ้างหรือเปล่า”

“พลอยก็ไม่เห็นเหมือนกันค่ะ คุณหญิงหาคุณหนูไม่เจอเหรอคะ”

“ใช่ ฉันบอกให้ล่วงหน้ามาที่ร้านก่อน แต่หายไปไหนไม่รู้ เจ้าลูกคนนี้นิ”

บทสนทนาที่ดังขึ้นใกล้ๆกับที่ผมนั่งอยู่จนอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองสาววัยกลางคนแต่งตัวดูไฮไซตรงหน้า ซึ่งฟังจากบริบทแล้ว คงเป็นเจ้าของร้านอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ภาพตรงหน้าก็ทำเอาแอบชะงักไปเหมือนกัน

เมื่อคนตรงหน้าคือคุณหญิงรัตนาวดี นางสาวไทยสมัยที่สปันยังอายุได้ไม่กี่ขวบ แต่ที่จำได้เพราะแม่เคยเล่าให้ฟังว่าพ่อของเขาชอบนางงามคนนี้มากจนถึงขั้นตามไปเฝ้าติดเวทีประกวดเลยทีเดียว

สปันไม่สงสัยเลยว่าทำไมพ่อถึงชอบ ก็ขนาดอายุปาเข้าไปเลขห้าแล้วยังสวยเหมือนสมัยวัยรุ่นอยู่เลย ขนาดเขายังเผลอมองเสียตาแทบไม่กระพริบ

*ตึ้งง*
เสียงแจ้งเตือนจากบัญชีเฟสบุ๊กที่เขาเปิดแจ้งเตือนไว้ทำให้สปันละสายตาออกมา ซึ่งแน่นอนว่าต้องเป็นรุ่นพี่ที่แสนน่ารักของเขานี่เอง


RD deer
อะไรเอ่ยละลายทรัพย์เร็วที่สุด...เฉลยยย ตัวเรา+ร้านขนม เย้555 – Bread told At Brightmall

275 likes 3comments

   
   เดี๋ยวก่อนนะ ไบร์ทมอลล์นี่มันห้างเดียวกับที่ผมอยู่นี่นา คิดได้ดังนั้นจึงกดโทรออกหาใครอีกคนที่จำเบอร์ได้ขึ้นใจ ซึ่งใช้เวลาไม่นานกว่าเจ้าตัวจะกดรับ
   
//ฮัลโหลลลล//
   “อะไร ได้ขนมแล้วเสียงสดใสเชียวนะ”อดจะเอ่ยแซวไม่ได้ ทั้งๆที่เขาก็สดใสมันทุกเวลานั่นแหละ

   #สดใสเก่งงงงง

   //’ไรเล่า แอบส่องเฟสเราเหรอ//

   “เออดิ ไม่งั้นจะรู้เหรอว่าอยู่ห้างเดียวกัน”

   //จริงอะ! แล้วนี่ปันอยู่ตรงไหน//

   “ไม่บอกหรอก เดียลองเดาดูสิครับ”ผมแอบเห็นหางตาว่าทั้งคุณหญิงรัตนาวดีและพนักงานสาวสวยที่ชื่อว่าพลอยหันมามองผมแปลกๆ สงสัยจะคุยเสียงดังไป เลยลุกขึ้นเดินห่างออกมายืนดูสร้อยข้อมือที่ริมในสุดของร้านแทน

   //บอกมาเหอะ เดี๋ยวเราเอาหนมไปแบ่ง ซื้อมาเพียบเลย//

   “ไม่ต้องเอาของกินมาล่อเลย ปันไม่ใช่เด็กนะ ฮา”

   //ด้ายยย ไม่บอกก็ตามใจ// ผมเผลอหัวเราะออกมาอีกรอบเมื่อเสียงของอีกคนดูขัดใจเต็มทน

   “อะๆ บอกก็ได้ เห็นแก่ขนมนะเนี่ย ปันอยู่ร้านเอ...”

   “ตัวเล็ก! หายไปไหนมาคะ คุณแม่ตามหาตั้งนาน”

   “แวะไปซื้อหนมมาครับ เห็นชีสเค้กน่ากินมากเลยอดใจไม่ไหว”
   //แวะไปซื้อหนมมาครับ เห็นชีสเค้กน่ากินมากเลยอดใจไม่ไหว//


   ทำไมเสียงที่ข้างหลังเหมือนเสียงที่ได้ยินในมือถือเลยวะ


   ก่อนที่สมองจะประมวลผลให้ชายหนุ่มตัวสูงใหญ่หันหลังควับไปมองที่ทางเข้า ไม่ต่างจากคนตัวเล็กที่เพิ่งเข้ามาใหม่ ที่เงยหน้ามาประสานสายตากับอีกคนเหมือนกัน

   “อ้าวปัน อยู่นี่เอง^^”

   “ดะ เดีย...สวัสดีครับคุณแม่”

**************************************************

   “อะไรกัน ยังไม่หายช็อคอีกเหรอ”คนที่เดินนำหน้าไปไม่กี่ก้าวหันมาถามด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ขณะที่ผมกำลังเดินไปส่งเขาที่หน้าห้าง

   “ช็อคอะไร ไม่มี๊”แค่ตื่นเต้นนิดหน่อยเอง...

   ใครจะรู้ว่าทฤษฎีโลกกลมจะถูกนำมาใช้เร็วขนาดนี้ล่ะครับ

   หลังจากที่เจอกันในร้าน ผมก็ได้มีโอกาสทำความรู้จักกับแม่ของเรนเดียจริงๆจังๆ คุณแม่รัตน์(เนียนเรียกแม่ไปเลยครับ ท่านไม่ห้ามอยู่แล้ว) เป็นผู้ใหญ่ที่คุยสนุกมาก แถมยังใจดีสุดๆ ติดเพียงแค่แววตารู้ทัน ที่ใช้มองมาที่ผมอย่างคนอาบน้ำร้อนมาก่อนนี่แหละครับที่ทำเอาเสียวสันหลังไม่น้อย

   

เอ้า! ก็แอบมาคิดไม่ซื่อกับลูกชายท่านนิเนาะ

   “คุณแม่ใจดีออก ยังบอกเราอยู่เลยว่าคราวหน้าให้ชวนน้องปันของคุณแม่ไปกินข้าวที่บ้าน”ใช่ครับ ท่านเรียกผมว่าน้องปันเต็มปากเต็มคำเล่นเอาเขินไม่น้อย ไอ้ผมมันชายหนุ่มอกสามศอกตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ แน่นอนว่าสรรพนามแบบนี้คือไม่เข้ากันสุดๆ จนอยากบอกคุณแม่เหมือนกันว่า



   

เรียกน้องปันไม่คุ้นเคย เรียกลูกเขยก็ได้ครับ

   “ถ้าคุณแม่ชวนสงสัยจะต้องไปฝากเนื้อฝากตัว เอ้ย!ฝากท้องซะแล้วล่ะ”ผมแกล้งแกว่งแขนเพื่อให้ถุงขนมของเดียที่ผมช่วยถืออยู่ ให้ชนขาคนข้างหน้าเบาๆอย่างหยอกล้อ และยิ่งขำไปใหญ่เมื่อเขาหันมาขมวดคิ้วมุ่นใส่ผมทั้งที่แก้มและใบหูขึ้นสีเรื่อแดง

   “ทำไมขี้แกล้งอะ ไม่คุยด้วยแล้วเราจะกลับหอ!”

   คุณเคยโดนแมวขู่ไหมครับ นั่นแหละ!ความรู้สึกผมตอนนี้เลย เจ้าเหมียวเรนเดีย

**************************************************

Sponge Sorawit      กำลังฟัง- เรื่องมหัศจรรย์-Sofa


   มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจ เกิดขึ้นจริงๆหรือฝันไป

2.3k likes 581comments

      Tan-khun หน่อววววว อินเลิฟเหรอมึง
      Cake Saranya เพ้อเก่งงงงง
      Yokkoy พี่สปันมีความรักแบบนี้ fcก็อกหักกันสิคะ
      Talatale เค้าส่งเพลงให้กูอะมึงงง //งานมโน @paggie   
      Pie Sasiprapa พี่ปันมีความรักเหรอ ใช่คนที่เคยเล่าให้ฟังหรือเปล่านะ
      RD deer นอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ตาดำเป็นคุณแพนด้า
      Sponge Sorawit @RD deer รับทราบครับบบ จะปิดไฟนอนทันที GN


TBC

น้องสปันนางเริ่มรุกแล้วนะคะทู้กคนนน

[Petit.K]

อะตามจ้าาาาา น่ารักดี

[yunnutjae]

ง่อววววววววววววววววว  รอตอนต่อไปนะคะ

[Morgen]

สปันเริ่มรุกจัดเต็มแล้วววววว นุ้งเดียก็เนียนๆไปน่ารักๆๆๆ

[TheVenus]

ระวัง จะติดใจ

   “กลิ่นอะไรเนี่ยเค้ก หอมไปถึงห้องพี่เลย”ผมชะเง้อคอผ่านหัว เค้ก น้องสาวสุดที่รักไปยังเตาอบขนมที่ส่งกลิ่นหอมฉุยไปทั้งบ้าน

   “ตื่นเช้าจังเลยพี่ปัน มาช่วยหนูแต่งหน้าขนมหน่อย”ผมละสายตาจากคุกกี้สีนวลสวยในเตาไปช่วยเจ้าตัวยุ่งบีบครีมและแยมส้มไปบนคัพเค้กที่น้องวางบนถาดเตรียมไว้

   ไม่ต้องกลัวผมจะทำเละนะครับ กับอิแค่แต่งหน้าเค้กง่ายๆ ระดับลูกชายคนกลางเจ้าของร้านเบเกอรี่อย่างผมเนี่ย ตีเมอแรงค์ด้วยตะกร้อมือยังตั้งยอดสวยมาแล้วครับไม่อยากจะคุย

   “แล้วนี่ทำขนมอะไรเยอะแยะ เลี้ยงทั้งหมู่บ้านเลยไง๊”
   
        “วันนี้วันเกิดเพื่อนเค้ก เลยจะเอาขนมไปช่วยงานปาร์ตี้ ว่าแต่พี่ปันเหอะจะแต่งตัวหล่อไปไหนแต่เช้า” เค้กจับแขนผมหมุนซ้ายหมุนขวาพร้อมหรี่ตาลงอย่างจับผิด

   อะไรกัน แค่เสื้อยืดแขนยาวสีดำ กางเกงยีนส์สีซีด รองเท้าผ้าใบกุชชี่แค่นี้ก็ถือว่าแต่งตัวหล่อแล้วเหรอ หน้าตาคนใส่มันดีอะไรก็ดีไปหมดเลยอะ เซ็งจัง



   #ปันอยากขี้เหร่



   “จะไปดูพี่เดียเล่นดนตรีที่มอ”ผมเอ่ยตอบไปตามตรงว่าวันนี้มีนัดกับรุ่นพี่หน้าขาวที่เคยเอามาหวีด(?!)กับน้องสาวบ่อยๆ

   เล่าก่อนนะครับว่าครอบครัวผมมีกันอยู่5คน คือป๊า แม่ พี่ครีมพี่สาวที่อายุมากกว่าผมสามปี ผม แล้วก็เค้กที่เด็กกว่าผมปีเดียว เนื่องจากทุกคนในบ้านต้องช่วยงานที่ร้านเบเกอรี่กันทั้งนั้น ทำให้เราใช้เวลาว่างส่วนใหญ่สุมหัวกันอยู่ในครัว ไม่แปลกที่พวกเราแม้จะต่างเพศต่างวัยแต่ก็คุยกันได้ทุกเรื่อง ไม่เคยมีความลับต่อกัน

   “ต๊ายยย ถือว่าพัฒนานะย๊ะ”พี่ครีมที่ไม่รู้ว่าแอบฟังอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่เดินเอาถาดสแตนเลสตีหัวผมอย่างหยอกล้อ

   เอ่อเจ๊ จะบอกว่าผมเจ็บนะเห้ย

   “เอ้า แล้วไม่บอกหนูล่ะว่ามีนัด รีบไปเลยเดี๋ยวสาย”เค้กทำท่าทางตกใจเกินเบอร์ก่อนจะวิ่งไปเอากระเป๋าตังค์ โทรศัพท์รวมถึงกุญแจรถมาส่งให้ ทั้งยังเอาคัพเค้กใส่กล่อง2ชิ้นมายัดใส่มือให้อีกด้วย “เอาไปฝากว่าที่พี่สะใภ้”

   “พูดดีมาก เดี๋ยวพี่ซื้อลิปสติกมาฝาก”ผมก้มลงไปหอมแก้มยัยเค้กที่ยืนยิ้มแผล่อย่างถูกใจ จนโดนพี่ครีมบ่นตามหลังมาว่าพี่น้องคู่นี้จะตามใจกันเกินไปแล้ว ฮ่า

--------------------------------------------------------------------------------------

   
   “ไอ้ปันๆ ทางนี้เว้ยยย”เสียงล้งเล้งจากแถวหน้าสุดติดขอบเวทีทำให้ผมรีบแทรกตัวไปหาไอ้แทนทันที “ทำไมมาช้านักวะ นี่วงพี่เดียของมึงกำลังจะขึ้นพอดี สายกว่านี้อดดูแน่”

   “โหย รถแม่งจอดเต็มไปจนถึงอาคารยิมฯนู้น นี่กูวิ่งกลับมาทันก็บุญเท่าไหร่แล้ว”ถึงแอบได้ยินมาแล้วว่างานคอนเสิร์ตการกุศลของชมรมค่ายอาสาคนเยอะทุกปี แต่ใครจะคิดล่ะครับว่าจะเยอะได้ขนาดนี้ คนที่มาร่วมงานนี่มีหมดตั้งแต่มหาลัย เด็กๆมัทยมถึงวัยทำงาน เมื่อกี๊แอบเห็นมีป้ายไฟ เรนเดีย ด้วย แสดงว่าที่เจ้าตัวโม้ไว้ว่าวงตัวเองฮ็อตที่สุดในงานจะไม่ใช่เรื่องอำแหะ


   หวงเขากับแฟนคลับได้ไหมอะ? ไม่ได้เหรอ


   “สวัสดีคร้าบบบ พวกเรา BM Band ครับ”เสียงแนะนำตัวจากคนที่ผมจำได้ว่าชื่อพี่แมตช์ เอกดุริยางค์ ดังขึ้น ดึงความสนใจของผมไปยังบนเวที สายตาคมกวาดไปรอบ ก่อนจะไปสะดุดเข้ากับคนน่ารักที่ผมหาอยู่

   วันนี้เรนเดียไม่ได้เป็นกวางน้อยหน้าสวยอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้คนตรงหน้าผมคือพี่รณภัทรที่เซ็ตผมเปิดหน้าผากแบบที่ไม่คุ้นตามากนัก ร่างเล็กสวมเสื้อยืดสีเทาคลุมทับด้วยแจ็คเกตยีนส์สีอ่อน บนตักมีกีต้าโปร่งสีน้ำตาล นิ้วเรียวยาวน่าอิจฉากำลังซาวด์เช็คไปพร้อมๆกับเพื่อนในวง เป็นภาพที่ทำให้ผมละสายตาไปไหนไม่ได้เลยแม้จะพยายามเท่าไหร่

   แม้ใจจริงผมจะชอบเรนเดียแบบเดิมมากกว่า แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาในลุคนี้ก็ดูดีจนทำให้หัวใจดวงน้อยๆของไอ้ปันเต้นแรงเหมือนไปวิ่งรอบมหาลัยสักสิบรอบ อดไม่ได้ที่จะยกมือถือมาลั่นชัตเตอร์ไปหลายรูป
ให้ตายเถอะ

ตกหลุมรักเขาอีกแล้วว่ะ

[/i][/i]

I don’t know what it is but I got that feeling
Waking up in this bed next to you swear the room, yeah, it got no ceiling
If we lay, let the day just pass us by
I might get to too much talking, I might have to tell you something
Damn

I like me better when I’m with you
I like me better when I’m with you
I knew from the first time, I’d stay for a long time, ’cause
I like me better when, I like me better when I’m with you

[/i]

[I like me better – LAUV]

[/color]


   เสียงร้องที่ดังขึ้น เคล้ากับกีต้าโปร่งของเรนเดีย ทำให้เพลงโปรดของใครหลายๆคนดูเหมือนกับกำลังร่ายมนต์สะกดสายตาทุกคู่ในงานให้มองตรงไปบนเวที และให้ตายเถอะ เจ้ากวางน้อยที่อยู่ตรงหน้าผมเขาเล่นกีต้าเก่งจริงๆ เรียวนิ้งขาวที่ไล่คอร์ดเพลงสากลฟังสบายเคลื่อนไหวอย่างหน้ามอง รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เขามองลงมา

   เราสบตากันท่ามกลางคนนับร้อย

เรนเดียยิ้มน้อยๆพร้อมหลบสายตา ตอนที่เห็นผมยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูปเขา พร้อมกับฮัมเพลงท่อนสุดท้ายไปพร้อมๆกันโดยไม่ได้นัดหมาย

I like me better when I’m with you…

------------------------------------------------------

Reindeer

   “ยังไงกูก็ขอขอบใจพวกเอ็งทุกคนมากนะที่เสียสละเวลาส่วนตัวมา”

   “พวกผมพร้อมเสมออยู่แล้วพี่”

   “เออๆ ยังไงวันนี้พวกกูขอพักร่างก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้เจอกันร้านเดิม ไอ้โซ่เลี้ยงเว้ยยยย”

   “เฮ้!”

   เรนเดียหัวเราะไปกับภาพรุ่นน้องในชมรมวิ่งไปรุมเกาะแข้งเกาะขา พี่โซ่ ประธานชมรมปี4ทันทีที่พี่แมตช์บอกว่าเขาจะเป็นเจ้ามือในงานเลี้ยงขอบคุณสมาชิกชมรมในคืนพรุ่งนี้

เห็นแก่กินกันจริงๆเจ้าเด็กพวกนี้หนิ


Rrrrrrr
Sponge ^^


“ฮัลโหลลล”

//ไง เหนื่อยหรือเปล่า//

“อื้ม นิดหน่อย ชินละ”ผมอยากจะยิ้มกว้างๆออกมาเพราะเสีบงนุ่มๆของปลายสาย ถ้าไม่เกรงใจพี่สาวประเภทสองที่กำลังช่วยกันล้างเครื่องสำอางค์อ่อนๆให้ผมอยู่

//แล้วนี่อยู่ไหนเนี่ย//

“ถาม’ไมอะ ปันยังอยู่ที่มออีกเหรอ”ผมมองนาฬิกาฝาพนังห้องที่บอกเวลาเกือบจะหกโมงเย็นเข้าไปแล้ว “แล้วนี่อยู่กับใครอะ ทำไมยังไม่กลับบ้านงานเลิกตั้งนานแล้วนะ

//อยู่รอเดีย... อยากเจอ//

“เอ้า! พี่เดีย จะรีบไปไหนพี่”

“โทษทีนะ เราจะกลับบ้านแล้ว”

   ------------------------------

ขาที่ไม่ยาวมากนักวิ่งตามจุดหมายปลายทางที่อีกฝ่ายบอกไว้มาเรื่อยๆ ก่อนจะพบร่างสูงใหญ่ของสปันนั่งกดโทรศัพท์เล่นอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าตึก

“นี่ถ้าเรากลับไปแล้วทำไง จะอยู่รอทำไมไม่บอกเราก่อนล่ะ”เราทิ้งตัวนั่งหอบน้อยๆตรงหน้าเด็กโข่งหน้าหล่อ ที่วันนี้มานั่งเชียร์เราติดเวที

“จะกลับได้ไง รถเดียก็จอดอยู่เนี่ย”คนตัวสูงพยักเพยิดหน้าไปทางรถยนต์สีขาวของผมที่จอดอยู่ใกล้ๆกันกับบีเอ็มดับบลิวสีแดงด้านลูกรักของสปัน

“แล้วนี่ มารอเราเหรอ” เราหยิบทิชชู่ในกระเป๋าเช็ดๆให้คนขี้ร้อน อากาศเดือนพฤศจิกาของเมืองไทยมันร้อนน้อยกว่าหน้าอื่นๆตรงไหนเราชักงง

“อื้อ”สปันว่าพลางวางโทรศัพท์แล้วหยิบกล่องสีขางส่งมาให้ “รางวัลของพี่รณภัทรคนเก่ง”

“ห้ะ! ให้เราเหรอ”เรารีบวางอุปกรณ์ทุกอย่างในมือลง ก่อนจะเปิดดูของข้างใน ซึ่งก็คือเค้กส้มหน้าตาหน้าทานสองก้อนใหญ่เต็มๆ “โหยยย น่ากินมาก ท้องร้องเลยอะ นี่รู้ป่ะ เราไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เที่ยงอะ มัวแต่ยุ่งอยู่กับชมรม...”

เราสูดดมความหอมของกลิ่นครีมส้มเข้าจมูกก่อนจะกัดเข้าคำโต โอ้ย!อร่อยมากเลยอะ เนื้อเค้กนุ่มเหมือนฟองน้ำเลย ครีมกลิ่นส้มรสชาดหอมหวาน เข้ากันได้ดีกับแยมผิวส้มเปรี้ยวๆที่มีรสขมนิดๆของผิวส้มตัดกันอย่างลงตัว รู้ตัวอีกทีก็หมดชิ้นแรกไปเรียบร้อยโดยมีสปันที่วิ่งดุ๊กๆไปหยิบขวดน้ำเปล่าในรถมาเปิดแล้ววางไว้ให้ข้างๆ


ทำไมต้องเอาใจเก่งอะ จะดีไปหมดทุกอย่างแบบนี้ไม่ได้นะ


ใจเราจะไม่ไหวเอา


   “อร่อยไหมครับ”คนเด็กกว่าแซวเราขำๆเมื่อเห็นว่าคัพเค้กถ้วยที่สองพร่องไปเกือบครึ่งแล้ว

   “อร่อยยยย อร่อยที่สุดตั้งแต่เคยกินมาเลย”ต้องเชื่อเราแล้วล่ะ เพราะคัพเค้กสองชิ้นโตๆนั่นลงไปนอนเล่นสบายใจอยู่ในพุงน้อยๆไร้กล้ามเนื้อของเราเรียบร้อยแล้ว

“นี่ถ้ายัยเค้กมาได้ยินคงดีใจแย่เลยมั้ง”สปันยักคิ้วข้างเดียวใส่เรา แต่ปากน่ะ ยิ้มจนแก้มขาวๆนั่นจะแตกอยู่แล้ว “น้องสาวปันทำเอง พอดีที่บ้านเปิดร้านขนม”

“หือ บ้านอยู่แถวไหน เราจะได้ไปปล้นขนมทุกวันเลย”เราเหลือบมองสปันที่ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์อย่างไม่น่าไว้ใจ ก่อนที่เจ้าตัวจะก้มลงมากระซิบเบาๆแค่พอให้ได้ยินกันสองคน


“ถ้าอยากกินขนมทุกวัน...”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“สงสัยต้องมาเป็นแฟนลูกเจ้าของร้านแล้วล่ะมั้ง”

“สปัน!”

“อร่อยกว่าคัพเค้กอีกนะบอกก่อน ฮ่า”


   

น็อค...น็อคเอ้าท์จริงๆแล้วสิเรา ฮือออออออออ

----------------------------------------------
แถมนิดหน่อย ไม่ถึงกับมากเท่าไหร่ ช่วงนี้ไรท์ไฟนอลแล้ว แต่จะพยายามหาเวลามาแต่งให้ถี่ที่สุดเด้อ see ya

[TheVenus]

ระวัง! คนแมน
   
   “ทันดิวะ เน็ตแม่งมาช้าเหี้ยอะไรวันนี้”นิ้วยาวขยับเคาะไปมาบนแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์ที่เปิดหน้าเว็บจองบัตรค้างไว้อยู่ ก่อนที่เด็กหนุ่มหน้าหล่อจะยกยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นว่าตัวเองสามารถจองบัตรฟุตบอลนัดสำคัญได้เรียบร้อย แถมยังเป็นโซนที่ดีโคตรๆอีกต่างหาก

   Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
   -ไอ้แทน-

   “ไงมึง”

   //เป็นไงวะ กดบัตรทันไหม?//

   “นี่ใครครับ นายสรวิทย์เคยพลาดเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ”ผมกล่าวขำๆพลางเลื่อนสายตาดูรายละเอียดบัตรทั้ง3ใบอย่างสุขสุดๆ

   ขนาดลงทะเบียนเรียนยังทัน แล้วทำไมบัตรบอลจะไม่ทันวะครับ ฮา

   //เออๆกูเชื่อ แต่ที่โทรมาเนี่ยจะบอกว่าสงสัยจะเหลือเราไปกันสองคนว่ะ ไอ้นิคเพิ่งโทรมาบอกกูว่าต้องไปธุระกับพ่อมัน//

   “เอ้า แต่กูกด3ใบมาแล้ว”

   //มึงก็ชวนคนอื่นไปเพิ่มดิวะ ไม่งั้นก็ขายต่อไป//


   ชวน...คนอื่นเหรอวะ

----------------------------------------------

   “มีอะไร นั่งเหม่อตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วนะ”

   “เปล่าๆ ปันมีไรให้คิดนิดหน่อย”สปันยิ้มให้รุ่นพี่คนน่ารักที่อุตส่าห์งัดตัวเองมาสอนกีต้าร์เขาถึงใต้ถุนคณะ ก่อนจะทำเป็นสนใจคอร์ดที่วางอยู่บนตัก ทั้งๆที่ใจยังคงนึกถึงคำพูดของเพื่อนสนิทเมื่อเช้านี้


   ถ้าชวนไป จะไปป่ะวะ



   “เดีย”

   “หืม มีอะไร”

   “คือ คืนวันพุธว่างป่ะ พอดีปันกดบัตรมาเกินใบนึงเลยจะชวนไปดูบอลที่สนาม”ผมกลั้นใจถามเร็วๆไปแม้จะยังก้มหน้าอยู่และไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย

   ก็ยังไม่ได้สนิทกันมากแท้ๆ ใครเค้าจะกล้าไปกับมึงวะไอ้ปัน

   “อ๋อ...”

                    นานเกือบนาทีกว่าที่จะได้ยินเสียงในลำคอของเรนเดียจนสปันคิดไปแล้วว่าอีกคนกำลังหาคำปฏิเสธสุภาพๆตามสไตล์ตัวเองอยู่แน่ๆ แต่จริงๆแล้ว

“ไปสิ นัดเวลามานะ^^”



หากสปันมีความกล้าที่จะเงยหน้ามามองคู่สนทนาสักนิด ก็คงจะเห็นคนยิ้มสวยยกยิ้มกว้างๆจนปากแทบจะฉีก แถมด้วยใบหน้าขาวๆที่ขึ้นสีริ้วสีชมพูจางๆไปแล้ว



-----------------------



 “ไง เสร็จแล้วเหรอ”ผมยืนกอดอกมองคนอายุมากกว่าในชุดเสื้อบอลสีแดงสกรีนชื่อนักบอลที่เขาชอบพร้อมเบอร์ 3 THEERATHON B. เช่นเดียวกับผมที่ใส่เสื้อบอลทีมเดียวกันแต่สกรีนเบอร์ 10 TEERASIL D.




บังเอิญ... ที่เราทั้งสองคนชอบฟุตบอลเหมือนกัน

บังเอิญ... เชียร์บอลสโมสรเดียวกัน

บังเอิญ... นักฟุตบอลที่เราชอบเป็นคู่หูกัน

บังเอิญ... นักฟุตบอลทั้งสองคนนั้นยังเป็นคู่จิ้นกันอีก




ผมนี่แม่ง โคตรชอบความบังเอิญแบบนี้เลย


“เสร็จแล้ว แล้วนี้น้องแทนไปไหนแล้วล่ะ”คนน่ารักมองซ้ายมองขวาหาเพื่อนรักของผมที่เมื่อครู่ยังยืนอยู่ด้วยกัน

“อ๋อ มันเจอคนรู้จักเลยตามเค้าไปแล้ว เรารีบเข้าสนามเหอะ เดี๋ยวคนเยอะ”ซึ่งจริงๆสิ่งที่ไอ้แทนเจอไม่ใช่คนรู้จักหรอกครับ แต่เป็นเบียร์แก้วใหญ่ๆเย็นฉ่ำที่ผมซื้อเลี้ยงมันเพื่อติดสินบนให้ไปหาที่นั่งดูบอลคนเดียวต่างหาก



โทษทีนะเพื่อน แต่อยากอยู่กันสองคนมากกว่าว่ะ

.
.
.
.
.
.
.
.

   “เอ้านี่”ผมยื่นขวดน้ำอัดลมไปให้คนตัวเล็กทันทีที่ได้ยินเสียงเป่านกหวีดหมดเวลาในช่วงครึ่งแรก  ผลสกอร์ของทั้งคู่ยังอยู่ที่ 0-0 แต่มีจังหวะหวาดเสียวในเกมส์มากมาย เล่นเอาทั้งผมและเรนเดียลุ้นแทบนั่งไม่ติดเก้าอี้

   “งื้อ เสียดายลูกที่แฮเบอตี้ยิงอะ ถ้าไม่ชนคานก็นำไปแล้วเนี่ย แล้วยังตอนที่พี่อุ้มเปิดเตะมุมแล้วมีฟาวด์ในเขตโทษอีก กรรมการไม่เห็นเหรอ เรามองจากตรงนี้ยังเห็นเลย ที่จริงจังหวะแบบนั้นมันควร...” ผมพยักหน้าน้อยๆตอบรับคนตัวขาวที่บ่นไม่หยุด ริมฝีปากสีชมพูอ่อนนั้นเบะออกอย่างขัดใจ ผมหน้าม้าที่เจ้าตัวมักจะเอาลงมาปิดเหม่งน้อยๆไว้ตลอดเปียกเหงื่อจนแนบไปกับหน้า 


   เรนเดียในลุคนี้ดูเละสุดๆตั้งแต่ผมรู้จักเค้ามา


   แต่น่าแปลกที่หัวใจผมกลับเต้นแรงเสียยิ่งกว่าลงไปแข่งเองอีก อาจเป็นเพราะคนตรงหน้าดูเป็น ตัวเองสุดๆ ตลอด45นาทีที่ผ่านมา มีทั้งบ่น โวยวายเวลาทีมที่เชียร์เสียเปรียบ และยังงอแงเป็นเด็กตอนที่ พลาดได้ประตู ทำให้ผมรู้เลยว่าตัดสินใจไม่ผิดที่เลือกเสี่ยงชวนอีกคนมาดูบอลด้วยวันนี้


   รู้สึกเหมือนได้รู้จักเขาในอีกมุมมองนึง


   “หน้าม้าแตกหมดแล้ว”มือใหญ่ตรงข้ามกับสัมผัสอ่อนโยนที่บรรจงจัดผมหน้าม้าของอีกคนนึงให้เข้าที่ เล่นเอาเรนเดียหน้าเห่อร้อนกับสายตาคนรอบข้างที่มองมาจนต้องจิบน้ำในมือแก้เขิน

   .
   .

   “GOOOAL! และผู้ทำประตูให้กับสโมสรเอสซีจี เมืองทองยูไนเต็ด ได้แก่ผู้เล่นหมายเลข10ธีรศิลป์ แดงดา!”

   “เฮ้!!!!”ในขณะที่ผู้เล่นในดวงใจของผมโหม่งลูกเตะมุมส่งลูกบอลไปนอนตุงตาข่าย แขนซ้ายผมที่กำลังจะชูขึ้นเฮถูกคนข้างๆคว้าไปกอดแล้วเขย่าอย่างดีใจ คนน่ารักแทบจะกระโดดจนตัวลอยถ้าผมไม่ดึงแขนเขาไว้เสียก่อน จนผมต้องยิ้มและหัวเราะตามไปด้วย

   ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าครั้งแรกที่ทำให้ผมสนใจคนข้างๆนี้เพราะหน้าตาที่น่ารักและนุ่มนิ่ม แต่ในทางกลับกันคนตรงหน้าก็คือเด็กผู้ชายซนๆที่มีมุมเท่ๆอยู่ไม่น้อย ซึ่งมันยิ่งทำให้เขาน่ามองเพิ่มมากขึ้นไปอีก

.
.
.

   “วันนี้Man of the matchเรายกให้กรรมการเลย ถ้าเป่าดีๆไม่ได้ก็ไปขายผัดไทดีกว่าไหมอะ ทีมเราเสียโอกาสตั้งหลายรอบแหนะขนาดเป็นเจ้าบ้านนะ”เรนเดียยังคงบ่นไม่หยุดแม้จบเกมส์ทีมที่ผมกับเค้าเชียร์จะชนะไปด้วยสกอร์1ประตูต่อ0 แต่ในเวลาแข่งขัน หลายต่อหลายครั้งที่มีความรู้สึกว่าผู้ตัดสินจะเข้าข้างอีกฝ่ายไม่น้อย ทำให้คนอินฟุตบอลที่นั่งข้างๆผมตอนนี้ยังคงเดือดดาลแม้เกมส์จะจบไปแล้ว

   “หิวไหม จะหาไรกินก่อนเปล่า”ผมถามเมื่อรถได้วนมาจอดใต้คอนโดหรูของคนน่ารัก แต่แอบเห็นว่าฝั่งตรงข้ามลานจอดรถมีร้านข้าวต้มโต้รุ่งอยู่

   “หิวแต่ขี้เกียจแวะ ที่ห้องมีมาม่าอยู่”

   “โอเคครับ งั้นขึ้นห้องดีๆ”

   “เอ่อ..”เรนเดียจ้องตาผมด้วยแววตาลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะกลั้นใจเอ่ยออกมาเร็วๆ “ดึกแล้ว จะค้างที่นี่เลยก็ได้นะ”






   “งั้นก็รบกวนด้วยนะครับ”

*************************

แถมๆ
สองนักฟุตบอลคู่จิ้นที่สปันและพี่เดียชอบ #มุ้ยอุ้ม



Talk
กลับมาแล้วววว ขอโทษนะคะที่หายไปนาน พอดีเราติดธุระใหญ่มาก จากนี้จะมาทยอยๆแต่งและอัพให้จบนะคะไม่ทิ้งแน่นอน
อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้ว ดำเนินเรื่องเร็วแบบนี้คือเราตั้งใจแต่แรกอยู่แล้วนะคะว่าจะไม่เกิน10ตอน ไม่ได้รีบปั่นรีบตัดเด้อ