หัวข้อ: #Maddog01รักอลวนของหนุ่มฮิคกี้ บทส่งท้าย 21/11/61 หน้า12 จบแล้วย้ายได้เลยค่ะ

[PandP]

รออ่านตอนต่อไปนะค้าาา

[bulldog17]

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
สงสารเจ้าต้นกล้าเหมือนกันนะ
เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครคอยสอน
แถมถูกหล่อหลอมมาด้วยเจตนาที่ไม่ดีเลย
กลัวเหลือเกินว่านางจะหนีเสือปะจระเข้
ดูถูกหลอกลวงจากทุกคนตลอด
เชื่อว่านางจะเป็นคนดีกว่านี้
ถ้าอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีกว่านี้นะ

ยังไงก็ ดูแลสุขภาพด้วยน้า
รอตอนต่อไปจย้าาาาา♡♡♡♡

[river]

ต้นกล้าโชคดีซักที ที่จะได้หลุดพ้นจากเมษา
แล้วมีแบคหนาๆแบบสายหมอก

[สีหราช]

 

[กาแฟมั้ยฮะจ้าว]

ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ

[lucifer miumiu]

บทที่36

แผนการณ์



ต้นกล้าไม่รู้เลยว่ามาอยู่บนรถของสายหมอกได้อย่างไร เขาเหมือนร่างไร้วิญญาณเพียงเพราะแค่ถูกเมษาตัดสัมพันธ์เท่านั้น



“เป็นพี่ไม่ได้หรือต้นกล้า”



สายหมอกถาม ร่างของต้นกล้าสั่นระริก อีกฝ่ายหันหน้าออกไปทางนอกหน้าต่างรถ แต่สายหมอกเห็นสีหน้าทรมานใจของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน



น่ารัก สีหน้าแบบนี้มันเกินจะทน ทั้งอย่างนั้นมันก็ยังไม่ถึงใจเพราะว่าต้นเหตุของมันไม่ได้มาจากเขา ถ้าหากว่าต้นกล้าร้องไห้อย่างน่ารักแบบนี้ด้วยตัวเขาเป็นคนทำมันจะดีซักแค่ไหนนะ



“คบกับพี่เถอะนะลืมเมษามันไปเถอะ” สายหมอกขยับตัวไปหาต้นกล้าแล้วดึงช่วงบนของฝ่ายนั้นมากอดไว้หลวมๆ



“พี่จะไม่ทำให้ต้นกล้าผิดหวังเหมือนเมษาแน่ๆ”



ก็คิดอยู่ว่าคงไม่ได้มาง่ายๆ เพราะต้นกล้าผลักเขาออกแล้ววิ่งลงจากรถก่อนจะเรียกรถแท็กซี่จากไป สายหมอกไม่ตามเขาคิดว่าการตื้อรักประมาณนี้จะไม่ทำให้อีกฝ่ายเกิดความรู้สึกต่อต้าน



แต่เขาเลือกที่จะโทรหาต้นกล้าซ้ำๆ หลายสาย ปรากฏว่าเจ้าตัวปิดมือถือ ดังนั้นจึงจงใจส่งข้อความไปหา



สายหมอก : พี่ไม่เคยดีพอสำหรับต้นกล้าเลยใช่ไหม



สายหมอก : ต้องให้พี่ทำยังไงถึงจะเป็นคนคนนั้นได้







หลังจากกลับถึงบ้าน ต้นกล้าพบว่าไม่มีใครอยู่ แปลกมากปกติเวลานี้แม่ของเขาต้องอยู่ที่บ้านแล้ว ด้วยความสงสัยจึงเปิดมือถือขึ้นมา และพบกับข้อความของสายหมอก ข้อความตัดพ้อนั้นทำเอานิ่งงัน



ต้นกล้าไม่เข้าใจทำไมสายหมอกถึงต้องจริงจังกับเขาถึงขนาดนี้ เขาไม่เคยทำดีกับอีกฝ่ายเลย ไม่เคยพูดดีด้วย ตามจริงคนคนนั้นควรทิ้งเขาไปเหมือนฟอร์ดสิ คนคนนั้นควรทิ้งเขาไปเหมือนเมษา



พอนึกถึงเมษาต้นกล้าก็หลั่งน้ำตาออกมา การอยู่เพียงลำพังทำให้สามารถร้องไห้อย่างจริงจังได้เสียที เขานั่งกอดเข่าน้ำตาไหลออกมาเป็นสายๆ การถูกคนเพียงคนเดียวที่ตนยึดเหนี่ยวรังเกียจมันเจ็บปวด เขาอยากให้ใครซักคนปลอบโยน แต่ก็ไม่กล้าใช้สายหมอกเป็นเครื่องมือเพื่อสลายความปวดร้าวออกไป



ขณะที่รู้สึกอ้างว้างเสียงมือถือก็ดังขึ้นมาเป็นเบอร์ของคุณตาที่เมืองs ต้นกล้ารับสายรู้สึกดีใจที่ได้ยินเสียงคนที่ตนรัก



“คุณตาหรือครับต้นกล้านะครับ”



<” ต้นกล้าใจเย็นไว้นะลูก แม่ของหนูถูกตำรวจจับ แต่ตายังขึ้นไปหาเราไม่ได้เพราะคุณย่าเองก็เพิ่งเข้าห้องฉุกเฉินไป ตาจะส่งทนายไปหาเรานะลูก” >



“คะ คุณยายเป็นยังไงบ้างครับ”



คุณตาเงียบไปชั่วอึดใจหนึ่ง <” เราคงต้องทำใจเอาไว้หน่อยนะต้นกล้า” >



คนที่เขารักและไว้ใจมากที่สุด นอกจากเมษาแล้วก็มีคุณตาคุณยาย เรื่องของคุณยายมีผลกระทบทางจิตใจมากกว่าเรื่องแม่ถูกตำรวจจับเสียอีก



ทำยังไงดี เขาไม่อยากอยู่คนเดียวในเวลานี้เลย กลัว เขากลัวเหลือเกิน



โดยไม่มีเหตุผล ต้นกล้าส่งข้อความไปหาสายหมอก



Sapling : มาหาที่บ้านหน่อยได้ไหม



สายหมอกยิ้มละไมต่อข้อความของต้นกล้าที่ส่งมา เขาหักพวงมาลัยมุ่งหน้าไปหาเจ้าสัตว์เล็กน่าสงสารที่รอคอยเขาอยู่ทันที





ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ว่าไงเมษามึงแพ้แล้ว ต่อให้เอาตัวละครของเศียรมังกรมาใช้มึงก็แพ้อยู่ดี



ตะวันไม่รอช้าตอกย้ำความเป็นจริง เอาให้รู้ชัดกันไปเลย อีกฝ่ายจะได้ไม่กล้าเผยออีก



Silverfox13 : ตามสัญญาพวกนายต้องลบไอดีแล้วเลิกเล่นเกมนี้ไป





“นี่เราต้องลบจริงๆ หรือวะเมษา” อิงภพหน้าเสียเล็กน้อย เขาทุ่มเทกับเกมนี้มาก อยู่ๆ ให้มาลบตัวละครก็รู้สึกไม่อยาก



“ทำตามสัญญา”



คำประกาศิตของหัวหน้าทีมอย่างเมษาใครจะขัดได้ เอาเถอะยังมีเกมใหม่ให้เล่นอยู่ ดังนั้นอิงภพจึงทำเพียงยักไหล่





Doghunter00 : ฉันจะลบไอดีแล้วเลิกเล่นเกมนี้ตามสัญญา



ใครจะไปคิดเล่าว่าคนดื้อด้านอย่างสายหมอกจะยอมง่ายๆ ไม่เพียงนรินทร์แปลกใจ มิวซังเองก็เช่นกัน



ใครจะรู้ว่าเมษาคิดยังไง รูปแบบการคิดของคนคนนี้ไม่ซับซ้อน เมษาเป็นคนไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ เขายังมีหลายวิธีที่จะเอาตัวเข้าไปเกี่ยวข้องกับนรินทร์อีกมาก เขามีหูตาแพรวพราว ดังนั้นจึงได้ยินข่าวลอยลมมาบ้างว่าพวกนรินทร์จะฉลองชัยชนะด้ยการไปเที่ยวทะเลที่xxx



ข่าวนี้ก็ไม่ได้หลุดออกมาจากคนอื่นคนไกล ก็ไอ้เจ้าชานมฯ ที่จ้อไม่หยุด ดูเหมือนว่าหมอนั่นมันก็ไม่ได้คิดปิดบังอะไร อยากจะเยาะเย้ยเขาก็เชิญ แต่นั่นทำให้เมษามีโอกาสได้พบนรินทร์ตัวเป็นๆ อีกครั้ง



เมษารู้ตัวว่าชอบนรินทร์ แต่ไม่เข้าใจความย้อนแย้งของตัวเองนัก เขาอยากทะนุถนอม ทว่าเมื่อนรินทร์ขัดขืนเขาก็อยากบดขยี้สั่งสอนให้อีกฝ่ายอยู่ในโอวาท ความหยิ่งผยองในศักดิ์ศรีที่นรินทร์มี เขาไม่ได้มองว่ามันน่ารัก เมษาเห็นเป็นเพียงความพยายามที่จะต่อต้านเขาเท่านั้นเอง



“ที่นี้จะตัดใจจากmaddog01ได้แล้วสินะ”



หลังจากลบแอคเค้าท์ทิ้ง อิงภพก็บิดขี้เกียจไปมา เขาสังเกตเห็นสีหน้าไม่ยอมแพ้ของเพื่อนสนิทคนนี้



“ฉันดูเป็นคนที่ยอมแพ้ง่ายขนาดนั้นเลยเชียวหรือ”



“ก็ไม่น่าใช่แฮะ”



“ฉันจะไปที่เมืองxxxอาทิตย์หน้าจะไปด้วยกันไหมล่ะ”



“อะไรจะไปเที่ยวทะเลหรา”



“ที่ชวนนายนี่เพราะแค่คิดว่าพ่อของนายมีหุ้นอยู่ในโรงแรมนั้น ฉันแค่จะใช้เส้นสายของนายเท่านั้นแหละ”



“อ้อ...”



เมษาคงหมายถึงโรงแรมxxx มันเป็นโรงแรมของครอบครัวพัชรกานต์กุลซึ่งตกทอดมาจากรุ่นปู่ เจ้าของหุ้นในขณะนี้นอกจากพี่ภาริชก็มีของคุณพ่อด้วยอีกประมาณ 3 เปอร์เซ็น ตามจริงมันมีมากกว่านั้น ทว่าช่วงสองสามปีก่อน พ่อของเขาเทขายหุ้นให้พี่ภาริชเพื่อหาทุนเพิ่มสำหรับลงทุนในธุรกิจหลักของครอบครัว



“ช่วยจองโรงแรมที่นั่น แล้วดูให้หน่อยสิว่า มีชื่อของนรินทร์ไปพักที่นั่นไหม”



อิงภพโคลงศีรษะไปมา ยอมใจในความดื้อด้านช่างตื้อของเมษาเสียจริงๆ “ก็ได้”



จากนั้นอิงภพก็ส่งข้อความไปหาผู้จัดการโรงแรมที่เขาค่อนข้างสนิท ที่เป็นเช่นนั้นเพราะอานิสงส์ของพี่ภาริชนั่นแหละ หลายต่อหลายครั้งที่ครอบครัวของอิงภพกับพี่ภาริชไปรวมญาติกันที่โรงแรมนี้ ดังนั้นอิงภพจึงมีความทรงจำดีๆ เต็มไปหมด



อิงภพ : พี่ไพลิน ช่วยค้นให้หน่อยสิครับ



อิงภพบอกชื่อนามสกุลของนรินทร์ตามที่เมษาสั่ง



ไพลิน : น้องอิงไม่มีในฐานข้อมูลของคนคนนี้นะคะ





“เขาบอกมาว่าไม่มีแหนะ” อิงภพหันมาบอกเมษา อีกฝ่ายครุ่นคิดพักหนึ่ง

“บางทีอาจจะจองในนามของไอ้คนชื่อฟอร์ดหรือไม่อาจจะเป็นพี่ชายของหมอนั่นก็ได้”



“พี่ภาริชน่ะนะ” อิงภพไม่เห็นด้วย แต่มันก็เป็นไปได้ ดังนั้นจึงพิมพ์ถามผู้จัดการไพลินไป





อิงภพ : พี่ภาริชหรือว่าฟอร์ดได้จองห้องเอาไว้หรือเปล่าครับพี่ไพลิน



อิงภพรอพักหนึ่งก็ได้คำตอบ



ไพลิน : ทำไมต้องจองด้วยล่ะค่ะ บ้านพักตากอากาศของคุณภาริชอยู่ใกล้ๆ โรงแรมเรานี่เอง



ไพลิน : เกี่ยวกับเรื่องนี้คุณภาริชได้แจ้งให้พี่พาแม่บ้านไปเตรียมที่นั่นเอาไว้แล้วค่ะ



ไพลิน : คิดว่าน่าจะให้คุณฟอร์ดกับเพื่อนไปพักที่นั่น



อิงภพ : เข้าใจล่ะ งั้นพี่ไพลินจองห้องพิเศษของโรงแรมให้ผมสองห้องแล้วกันนะ ผมจะไปเร็วๆ นี้



เมษาหรี่ตาดูข้อความสนทนาของอิงภพกับคนอีกฝั่งอย่างไม่ประสงค์ดีเท่าไหร่ นั่นเป็นเพราะรู้สึกไม่พอใจกับการที่นรินทร์ออกจากบ้านได้โดยที่ไม่ใช่ฝีมือของตัวเอง ความคิดที่ว่าอีกฝ่ายจะไประรื่นกับยัยผู้หญิงที่ชื่อว่าโกรธเกรี้ยว มันทำให้ไฟริษยาในใจลุกโชติช่วง



การไปของเขาคราวนี้ไม่เพียงแค่ไปเพื่อพบหน้านรินทร์ที่ไม่ได้เห็นมาหลายปี เขายังอยากพบหน้าของยัยโสโครกที่กล้าล่อลวงนรินทร์อีกด้วย ยังไงก็แล้วแต่คราวนี้เขาหวังที่จะปรับความสัมพันธ์อันเลวร้ายเก่าๆ อยากพูดจากับนรินทร์ดีๆ



การที่เขาต้องทำรุนแรงหลายต่อหลายครั้งมันก็เป็นความผิดของนรินทร์ไม่ใช่หรือ ถ้าหมอนั่นไม่ดื้อไม่ทิฐิจนเขาโมโห ใครมันจะไปอยากรังแกคนที่ชอบล่ะ







หลังจากพิมพ์ข้อความคุยกับอิงภพเรียบร้อย เนื่องด้วยไพลินเป็นพนักงานในสังกัดของภาริชที่จงรักภักดีเป็นอันดับหนึ่ง คุณภาริชเจ้านายคนนี้ช่วยเหลือครอบครัวของเธอเอาไว้มาก ดังนั้นแม้เป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่หากไม่ชอบมาพากลเธอก็ส่งข้อความไปรายงานเจ้านาย



ภาริชแสยะยิ้มทันทีเมื่อเห็นข้อความที่ไพลินส่งมา ไม่คิดว่าการไปทะเลครั้งนี้จะมีเรื่องสนุกเกิดขึ้นเสียได้ เจ้าอิงภพกะเมษาจับคู่กันจองโรงแรมในช่วงเวลาเดียวกันกับเขา เรื่องนี้ใช้สมองซักหน่อยก็เดาได้ไม่ยาก คงไปได้ยินข่าวที่กลุ่มของmaddog01จะไปเที่ยวที่นี่กันจากคนพูดมากอย่างตะวัน



ถ้ากล้าก็มา เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเมษาจะดิ้นรนได้ถึงขนาดไหน



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



เดี๋ยวเราจะหายไปออกบู๊ตอีกสองสามวันนะคะ รอกันหน่อยนะคะ 

ใจจริงอยากปั่นรัวๆ ทุกวันเหมือนเดิม แต่มันเหนื่อย555 คราวนี้ต้องไปเซนทรัลเวสเกส

ไปทั่วแคว้านแล้วเนี่ย แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจกันบ้างนะคะ

[PandP]

เรื่องมันเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆแล้ววว ติดเรื่องนี้งอมแงม 55555

[Supparang-k]

หึหึ  เมษาเด็กน้อยเอ้ยจงมาเจอกับตัวจริงอย่างพี่ภาริชเสีย 5555

[Tiffany]

งานนี้เมษาน่าเป็นห่วงที่สุด

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ไรท์ ทำงานหนักเลย 
แต่ยังมาลงนิยายให้คนอ่าน  สู้ ๆ นะ 

ต้นกล้า จะมีคนที่มาชอบอย่างจริงใจซะที 

ภาริช  นรินทร์   
     
 

[แมวดำ]

รอน้า

[bulldog17]

พักผ่อนให้สดชื่นก่อนน้าาค่อยมาต่อ /ปาใจใส่รัวๆ

[lucifer miumiu]

บทที่37

คนกันเองทั้งนั้น

“พี่กลับไปเถอะ ผมอยากอยู่คนเดียว”

หลังจากที่เขาปลอบอีกฝ่ายด้วยการนอนกอดเอาไว้แน่นๆ ตลอดทั้งคืน พอเช้าวันใหม่ก็ถูกผลักไสอย่างคาดไม่ถึง มุมปากของสายหมอกคว่ำลงเล็กน้อย นั่นเป็นสีหน้าแห่งความกระวนกระวายใจอย่างแท้จริง แม้ไม่ได้แสดงออกมาอย่างชัดเจนมากนัก

คนอย่างเขากำลังกลัวว่าต้นกล้าจะหลุดมือ นั่นเป็นเพราะเวลานี้ถูกผลักออกแถมอีกฝ่ายหันหลังให้ไม่หันมามองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ การกระทำที่เหนือความคาดหมายไปไกล ความผิดหวังไปจากที่ต้องการทำให้เปลือกหนากระเทาะออกเล็กน้อย

เพราะความดื้อด้านอย่างร้ายกาจของต้นกล้านี่แหละ มันทำให้เมษารู้ตัวว่าเขาต้องการอีกฝ่ายมากจริงๆ และจะเสียไปไม่ได้เด็ดขาด เขาชอบรักเจ้าหมอนี่ ถึงขนาดที่ใบหน้าบิดเบี้ยวน้ำเสียงที่เปล่งออกมาก็รวดร้าว

“ยังไงพี่ก็แทนที่เมษาไม่ได้สินะ พี่ไม่เคยมีตัวตนในสายตาของต้นกล้าเลยสิ”

คำตัดพ้อมาจากใจของเขาจริงๆ ไม่ได้ปั้นแต่งซักนิด สายหมอกกำลังเป๋ เพราะปฏิกิริยาของต้นกล้าอยู่นอกเหนือการณ์คำนวณ ทว่าเมื่อสังเกตเห็นคนที่หันหลังให้เนื้อตัวสั่นเทา คิดให้ดีๆ แล้วการที่เป็นแบบนี้ย่อมไม่ใช่หมายถึงไร้เยื่อใยต่อเขาแน่

ดังนั้นเขาจึงลองเดิมพันดูอีกครั้ง เขาจะถอยออกไปเงียบๆ แล้วรอให้ต้นกล้าเดินมาหาเขาเอง ทว่าคราวนี้หากต้นกล้ายังดื้อหรือคิดตีตัวออกห่างจากเขาจริง สายหมอกคิดว่าไม้นวมคงไม่เหมาะกับเด็กน้อยอีกต่อไป

กักขัง หน่วงเหนียว ข่มขืน กดดัน เขาเป็นคนที่ทำเรื่องแบบนั้นได้โดยไม่คิดอะไร แถมด้วยอิทธพลและเงินที่ตัวเองมีก็ทำได้ไม่ยาก แค่พาออกนอกประเทศไปหมอนี่ก็จะเป็นของเขาแล้ว ตามแผนที่วางเอาไว้เมื่อเขาเรียนจบปริญญาตรีก็จะบินไปเมืองนอกทันที ดังนั้นจึงมีความต้องการที่จะนำต้นกล้าตามติดไปด้วยในฐานะสมบัติชิ้นสำคัญของเขา

“จะไม่พูดอะไรกับพี่ซักคำเลยหรือ ถึงพี่จะไปต้นกล้าก็ไม่เสียใจสินะ”

ต้นกล้ากอดตัวเองเอาไว้ในเวลาต่อมา แม้แต่ตัวเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร เขาต้องการใครซักคนในเวลานี้มาก ทั้งอย่างนั้นกลับไม่อาจลบภาพของเมษาออกไป

ด้วยใจที่สับสนลังเล เขาเกิดความคิดที่ว่ามันไม่ยุติธรรมต่อพี่สายหมอก ผู้ชายคนนี้ดีเกินไป ดีเกินกว่าที่คนแย่ๆ อย่างเขาจะรั้งเอาไว้ ทั้งยังไม่กล้ายึดเหนี่ยวด้วยแรงทั้งหมดที่มี นั่นเป็นเพราะไม่คิดว่าจะสามารถรักอีกฝ่ายได้หมดใจทั้งที่ยังมีเยื่อใยของเมษาที่เขาไม่สามารถแก้ออกได้

เกลียดตัวเองที่ยังรักเมษาอย่างโง่งม เกลียดตัวเองที่ไม่หน้าด้านใช้พี่สายหมอกเป็นเครื่องมือให้ลืมความเสียใจ เหมือนอย่างที่ทำกับคนอื่น ความรู้สึกที่มีต่อสายหมอกต้นกล้าเลือกที่จะไม่พยายามทำความเข้าใจ นั่นเพราะหากเข้าใจเมื่อไหร่คงกลายเป็นอะไรบางอย่างที่ต่างออกไปจากนี้

เสียงของพี่สายหมอกฟังดูเจ็บปวด เขาไม่กล้าหันไปมองดู พยายามคิดถึงเรื่องของเมษาเพื่อจะได้ใจแข็งไม่ลากคนดีๆ อย่างพี่สายหมอกมาเกลือกกลั้วกับตัวเอง เขาดีเกินไปสำหรับเรา ดีเกินไปมากจริงๆ

ต้นกล้าไม่ได้รู้เลยว่าสายหมอกลอบสังเกตสีหน้าตัวเองจากกระจกหน้าต่าง ใบหน้าที่ทั้งเศร้าและอาดูรถูกสะท้อนออกมาจากสิ่งนั้น ด้วยเหตุนี้สายหมอกจึงสามารถคาดเดาความรู้สึกของคนดื้อด้านได้อย่างชัดเจน

ความตระหนักรู้อันนี้ทำให้จิตใจที่หวั่นไหวหวาดกลัวนิ่งขึ้นและกลับมาเยือกเย็นดั่งเดิม แผนการของเขาคือรออย่างสงบพักหนึ่ง หากว่าต้นกล้าไม่เดินเข้ามาหา เขาจะเริ่มใช้ไม้แข็งกับคนคนนี้ไม่ปรานีเจ้าหมอนี่อีกต่อไป

“แสยะยิ้มแบบนี้ให้พ่อที่ไม่ได้เจอหน้ากันเป็นปีเลยรึอากิระ”

คุราฮาชิ โคเฮย์ สังเกตสีหน้าลูกชายคนเดียวมาได้พักหนึ่งแล้ว นานทีเดียวที่ไม่ได้พบหน้าลูกชาย 4 ปีที่เจ้าตัวแสบย้ายมาอยู่กับแม่ยายที่ป่วยหนักตามคำขอในประเทศt ก็คิดอยู่ว่าเจ้าลูกชายคนนี้คงเบื่อ แต่กลายเป็นว่าการห่างจากพ่ออย่างเขาไม่ทำให้ลูกคนนี้เหงาหงอยอะไร

สำหรับอากิระที่เขาประคบประหงมอย่างเต็มที่ หลังจากสายฝนภรรยาของเขาตายไป เขาก็ดูแลเจ้าลูกคนนี้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ เงินมีเท่าไหร่ก็ทุ่มเทให้จนหมด เวลาอาศัยอยู่ที่ประเทศfก็ราวกับเจ้าชาย

ที่ประเทศtนี่ก็ไม่ต่าง พ่อตาแม่ยายของเขาเป็นผู้มีอิทธิพลในประเทศtดังนั้นไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนสายหมอกก็เป็นลูกหลานของบุคคลที่มีอำนาจและเงินอยู่ในมือ ด้วยเหตุนี้แม้ลูกของเขาจะอยู่ไกลแค่ไหนคนเป็นพ่อก็ไม่ห่วงเลยซักนิด

“เอาล่ะถึงที่แล้วเลิกแสยะยิ้มชวนขนลุกนั้นซักที ทำตัวให้มีราศีเข้าไว้ ต่อหน้าคุณภาริชอย่าให้เสียชื่อพ่อ”

สายหมอกยิ้มละไม กับพี่ภาริชเขาสนิทสนมกับฝ่ายนั้นเป็นอย่างดี ทุกครั้งที่อีกฝ่ายจัดงานเลี้ยงให้ผู้บริหารระดับสูงของเครือข่ายในมือ คุณพ่อก็มักจะพาเขามาด้วยเสมอๆ งานเลี้ยงครั้งนี้จัดขึ้นในคฤหาสน์ส่วนตัวของพี่ภาริชที่ประเทศt เป็นงานเล็กๆ ไม่เอิกเกริกแถมยังเป็นงานภายในที่ชวนมาแต่ระดับสูงเท่านั้น

“ไม่ได้พบกันนานนะสายหมอก” ทันทีที่พบหน้ากันพี่ภาริชก็ทักเขาก่อนพ่อเสียอีก

“ตัดสินใจได้หรือยังเรื่องที่พี่เสนอไป”

พี่ภาริชคงหมายถึงข้อเสนอที่ให้เข้าเข้าทำงานในบริษัทที่ประเทศfของตัวเอง คนคนนี้หมายมั่นจะให้เขากุมบังเหียน Ghiblisoftในประเทศfแทนที่คนที่กำลังเกษียนไป

“ผมตัดสินใจได้แล้วครับ ผมยินดีที่สุด”

“เยี่ยมไปเลย เห็นหน้าพี่คงรู้แล้วใช่ไหมว่าพี่พอใจแค่ไหน”

สายหมอกกับภาริชยิ้มให้กัน โคเฮย์รู้สึกปลื้มปิติกับความก้าวหน้าของลูกชาย

“เดี๋ยวผมขอคุยกับสายหมอกตามลำพังเสียหน่อย ซักพักผมจะให้คนตามคุณไปหาผมที่ห้องหนังสือ คงไม่ว่านะโคเฮย์”

“ตามสบายเถอะครับคุณภาริช”

จากนั้นภาริชก็พาสายหมอกเดินทอดน่องสบายๆ ไปยังห้องหนังสือของเขา สิ่งแรกที่ถามอีกฝ่ายคือเรื่องส่วนตัวเกี่ยวกับความรัก

“เจ้าสัตว์อ่อนแอที่นายล่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง”

“ดื้อเกินไป จนผมคิดว่าอาจจะต้องใช้ไม้แข็งกันบ้างแล้ว”

ภาริชได้ฟังก็หัวเราะเบาๆ ไม้แข็งของสายหมอกไม่ธรรมดาแน่ๆ เขารู้จักเด็กนี่ค่อนข้างดี พฤติกรรมป่าเถื่อนดุดันเคยเห็นกับตามาหลายครั้ง ครั้งนี้ที่สามารถอดทนกับต้นกล้าได้นานขนาดนี้ ถือว่าน่าแปลกใจด้วยซ้ำ แต่ถ้าคิดดีๆ ก็ไม่แปลก คงจะจริงจังกับเจ้าเด็กนั่นน่าดู

“ฉันไม่เคยก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวที่นายหวงแหนเป็นพิเศษมาก่อน ถึงแม้เราจะเป็นเหมือนน้องชายคนหนึ่งของฉัน แต่ขอโทษนะ ฉันใช้นักสืบไปสืบเรื่องของเจ้าสัตว์เล็กที่นายล่าอยู่ตอนนี้มาแล้ว”

ภาริชส่งยิ้มให้สายหมอก “รู้ดีใช่ไหม ว่าพี่ไม่ค่อยอดทนกับคนที่เป็นศัตรูเท่าไหร่ ถ้าเราชอบเจ้าต้นอ่อนนั่นจริงอยากให้ดูแลดีๆ อย่าให้มาป้วนเปี้ยนกับคนของพี่ แล้วก็เรื่องที่นายไปร่วมมือกับเมษาก็ไม่ต้องกังวล พี่ไม่ติดใจเอาความทั้งนั้น ดีเสียอีกที่จะได้ทราบข่าววงในง่ายขึ้น”

“พี่ภาริชอยากให้ผมอยู่กับพวกนั้นนานแค่ไหนครับ”

“นายเบื่อเมื่อไหร่ก็ตีตัวออกห่างได้เลย นายเองก็คงอยากเกาะเมษาเอาไว้ในช่วงนี้เพราะเจ้าต้นอ่อนนั่นเหมือนกัน พี่เข้าใจ”

เหมือนว่าพอมาถึงห้องหนังสือก็พบกับพ่อของเขาและ คาร์ล ซีมัวประธานของบริษัทผลิตสินค้าดิจิตอลหนึ่งในประธานเงาของเครือข่ายธุรกิจอีกอย่างที่ขายของไปทั่วโลกโดยไม่มีใครรู้จักเจ้าของที่แท้จริงเหมือนกันรออยู่แล้ว

“ผมต้องออกไปรอข้างนอกไหม” สายหมอกถาม

“ไม่ต้อง เรื่องนี้นายเองก็เป็นคนในเหมือนกันแม้จะไม่มากก็ตาม รู้เอาไว้ดีกว่า เวลาพี่สั่งงานจะได้เข้าใจได้ดีขึ้น”

จากนั้นสิ่งที่ได้รู้มาก็ทำให้สายหมอกนึกสงสารเมษาเป็นครั้งแรก คำสั่งที่ภาริชมีต่อพ่อของเขาและคาร์ลก็คือให้พ่อของเขาขายหุ้นของบริษัทชัยมงคลที่มีอยู่ถึง 30 เปอร์เซนในนามบริษัทsonyaออกไปทั้งหมด

ก่อนจะสั่งให้คาร์ล ซีมัว ช้อนซื้อหุ้นกลับมาให้ได้ถึง51เปอร์เซนในนามบริษัทไม่ว่ายังไงก็ตาม หากว่าสายหมอกไม่ได้เรียนบริหารและเขาไม่ได้ตามกระแสของตลาดหุ้นในตอนนี้คงไม่เข้าใจ

เวลานี้ข่าวลือเรื่องสปายที่บริษัทชัยมงคลส่งมาในGhiblisoftเริ่มกระจายไปในหมู่ผู้ถือหุ้น อีกทั้งข้อกังขาจากการที่ออกเกมและคอนเทนต์เหมือนๆ กันราวกับฝาแฝดก็เป็นชนวนให้สงสัยอยู่แล้ว การที่พี่ภาริชสั่งให้พ่อของเขาเทขายหุ้นทิ้ง มันจะไปกระตุ้นความหวาดกลัวให้นักลงทุนที่ระแวงในระยะนี้พากันขายหุ้นในมือทิ้งจนหมด

เทคโอเวอร์บริษัท

สายหมอกเดาสิ่งที่พี่ภาริชต้องการได้ไม่ยาก นึกอยู่แล้วว่าต้องมีวันนี้ เพียงแต่มันเร็วขึ้นเพราะเจ้าmaddog01ที่ทรงสเน่ห์คนนั้นนั่นเอง พอคิดถึงหน้าเมษาเขาก็แสยะยิ้มออกมา

ในยามที่แม้แต่ตำแหน่งประธานรุ่นต่อไปก็ไม่สามารถไขว่คว้าเอาไว้ได้ คนที่หลงใหลก็หลุดมือ แถมของตายอย่างต้นกล้าก็ไม่อยู่แล้ว คงน่าสมเพชพิลึก

“คราวนี้อย่าให้พลาดและต้องทำให้แนบเนียน โดยเฉพาะคาร์ลอย่าให้คนอื่นสืบมาถึงฉันได้”

หลังจากแจกแจงแผนการให้เรียบร้อย ภาริชก็ชวนสายหมอกไปแนะนำให้ฟอร์ดรู้จัก สองคนนี้ไม่เคยพบหน้ากันมาก่อน ถ้ารู้ว่าไม่ใช่คนอื่นไกลคงตกใจน่าดู แค่คิดว่าฟอร์ดจะทำสีหน้าเหวอแค่ไหน ภาริชก็เผลอคลี่ยิ้มออกมา



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



มาแว้วววววว อรั๊ยมีใครได้ดูmvเพลงเธอคือเมโลดี้ของbnkหรือยังค้า

อร๊ายยย อิชั้นฟินกับฉากหอมแก้มมาก เฌอสวย ปัญเท่เป็นเรื่องปกติ 

มิวสิคนี่คือดีงาม แต่คุณเนยในฐานนะเซนเตอร์เพลงนี้ทพดาเมจอิชั้นอย่างรุนแรง

อร๊าย สวยค่า เลิศค่า โอชิเพิ่มอีกล้าว ตายๆๆๆๆๆๆๆ

ตอนนี้มาสั้นหน่อยนะคะถ้าไม่ติดงานที่มากเกินไปพรุ่งนี้จะงอกออกมาอีกตอน

บทสรุปของความสัมพันธ์ระหว่างสายหมอกต้นกล้าใกล้เข้ามาแล้ว

                  เมษาเองก็ยังดิ้นรนต่อไปอีกหน่อยเช่นกัน ความด้านไม่ธรรมดาค่ะ

                  ลุ้นกันนะคะ แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจบ้างนะคะ

[Kei]

ร้ายกาจม๊ากกกกกก

[bulldog17]

ตัวร้ายที่แท้ทรูคือภาริช 555555+

ปล.ชุดในเธอคือเมโลดี้น่ารักมาก
ชอบชุดไทยประยุกต์ โทนสีชุด
แล้วท่อนฮุกติดหูมาก เผลอฮัมทั้งวัน

[river]

ใครร้ายสุด รู้กันล่ะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

จริงเล้ย.......... คนกันเองทั้งนั้น   

[Tiffany]

เจ้าแผนการจริงๆพี่ภาริช

[แมวดำ]

 

[lucifer miumiu]

บทที่38

เป้าหมายอันแสน...

คนที่ตื่นเต้นที่สุดกับการไปเที่ยวแบบหมู่คณะเห็นทีคงเป็นตะวัน เจ้าตัวไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็ยกหัวข้อนี้มาพูดไม่หยุด เวลานี้ก็กำลังราวีฟอร์ดผ่านทางโทรศัพท์ น่าปวดหัวมากจริงๆ ทั้งๆ ที่ยังไงก็ต้องเจอกันที่สนามบินในอีกไม่นานแล้ว

“พี่ตะวัน คงไม่ใช่ว่าพี่ขับรถไปคุยกับผมไปนะ” ฟอร์ดถามด้วยความเป็นห่วง

< “พี่ให้ พี่ภูมิขับรถมาส่งสิจ๊ะ โถ่...น่ารักจังเป็นห่วงพี่มากเลยสิ” >

“ก็ใช่น่ะสิ เราเป็นคนรักกันนี่”

ฟอร์ดพูดได้ดูเป็นธรรมชาติมากเสียจนภาริชต้องหัวเราะเบาๆ

เจ้าคู่รักของน้องชายเขาคนนี้ หลงฟอร์ดจนหน้ามืดตามัว แต่ไม่ใช่แค่ฝ่ายนั้นหรอกที่ออกอาการ เจ้าตัวดีของเขาเองถ้าตะวันไม่โทรมาหาก็จะกระวนกระวายเช่นกัน

ขณะเดียวกันใครจะรู้บ้างล่ะว่าตะวันนั่งหน้าแดงแปร๊ดอยู่ตรงเบาะหลังโชคดีที่พี่ภูมิไม่เห็น ไม่อย่างนั้นคงถูกถามไม่เลิกแน่ๆ แถมจากนั้นฟอร์ดยังเหมือนนกรู้ปักธงใส่เขาอีกหนึ่งดอก

< “อยากเห็นหน้าพี่ตะวันจัง อาทิตย์นี้เราสองคนต่างงานยุ่งเลยไม่ได้เจอกันเลย ดีจังเลยนะที่จะได้เจอหน้าพี่ทั้งวันไปตลอดอาทิตย์” >

“น่ารักสัตว์ๆ” คำอุทานทำเอาพี่ภูมิที่ขับรถอยู่เบาะหน้าหันมามอง ตะวันสนใจที่ไหน พี่แกเริ่มวางแผนแก้มืออย่างละเอียดละออ

คราวนี้แหละเขาจะเป็นฝ่ายรุกจนฟอร์ดต้องร้องขอชีวิต ตะวันมั่นใจในเทคนิคของตัวเองมากๆ แต่ก่อนอื่นต้องจัดการให้เขากับฟอร์ดได้นอนห้องเดียวกันก่อน ดังนั้นจึงส่งข้อความไปหาโกรธเกรี้ยว เจรจาอย่างลับๆ โดยไม่ให้ใครรู้

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : โกรธเกรี้ยว ฉันขอนอนห้องเดียวกับฟอร์ดได้ไหม

ภาริชยกโค้งมุมปากเมื่ออ่านข้อความของตะวันที่ส่งมา เขาพิมพ์ตอบกลับไปว่า

โกรธเกรี้ยว : ได้สิ

โกรธเกรี้ยว : แต่ต้องขอเตือนไว้หน่อยในฐานะพี่นะว่าฟอร์ดไม่ใช่ลูกหมาตัวเล็กๆ เชื่องๆ อย่างที่นายคิด

โกรธเกรี้ยว : สมัยที่ยังเด็กฟอร์ดเคยถูกคนร้ายลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่ครั้งสองครั้ง

โกรธเกรี้ยว : หลังจากที่รอดมาได้ ฉันก็จับเขาเข้าโปรแกรมฝึกศิลปะการต่อสู้ ร่วมไปถึงเข้าค่ายแบบทหาร

โกรธเกรี้ยว : พูดตามตรง ฟอร์ดเป็นผู้ชายที่อันตรายมากเลยนะ

คุณพี่สาวจะขู่อะไรก็ขู่ไปเถอะ ถึงคราวที่แล้วเขาจะถูกฟอร์ดลงมือกินไปก่อนหน้า แต่ก็คงเพราะเขาเองก็ดื่มเข้าไปมากจนเมาแล้วนั่นแหล่ะ จึงได้พลาดพลั้งเอาง่ายๆ แต่เอาเข้าจริงๆ ลูกหมาน้อยน่ารักนั่นไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ไม่เห็นความเป็นชายเถื่อนหรือรัศมีของความเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านการต่อสู้หรือทหารซักนิด

มั่นใจว่าคงขู่เพื่อไม่ให้เขาทำมิดีมิร้ายน้องชายตัวเองแน่ แต่คราวนี้ฟอร์ดน้อยต้องไม่รอดมือเขาเด็ดขาด ตะวันเตรียมอุปกรณ์สำหรับการนี้มาแล้ว ฟอร์ดไม่มีทางขัดขืนเขาได้อย่างแน่นอน

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ตกลงเธออนุญาตแล้วนะ ตกลงนะ

โกรธเกรี้ยว : ก็ได้

ช่างเป็นหมูที่ไม่กลัวน้ำร้อนเสียจริงๆ <สำนวนหมายถึงคิดสู้กล้าสู้> ภาริชนึกอยากเห็นสีหน้าตลกๆ ของตะวันเหลือเกิน ดังนั้นจึงคิดสอนกลเม็ดอะไรบางอย่างให้ฟอร์ด

“ฟอร์ด รู้ไหมว่าจุดเสียวที่สุดของผู้ชายเวลามีเซ็กส์นอกจากข้างในก้นมันอยู่ตรงไหน”

ภาริชถามขณะเลื่อนๆ กดๆ หาคลิปgvเป็นภาพประกอบ

ฟอร์ดสะดุ้งโหยงไม่คิดว่าพี่ชายจะด้านพูดเรื่องนี้ต่อหน้าคนขับรถ “พี่พูดบ้าอะไรของพี่เนี่ย”

“เอาไปดูสิ” ภาริชยื่นคลิปในมือถือให้ฟอร์ดดู ซึ่งมันเป็นภาพหนังgvในฉากที่ฝ่ายรุกกำลังใช้ลิ้นกับจุดซ่อนเร้นบริเวณบั้นท้ายของฝ่ายรับ

“เห้ย....” ฟอร์ดเบิกตากว้าง เขาหน้าแดงก่ำ แต่ไม่ยอมละสายตาจากคลิปนั้น

“คราวที่แล้วได้ใช้ลิ้นบริเวณนี้กับเจ้าชานมไหม”

ฟอร์ดส่ายหน้า “ผมไม่ได้คิดว่ามันสกปรกนะ แต่ตอนนั้นเป็นครั้งแรกของกันและกัน เลยไม่กล้าทำถึงขนาดนี้”

ฟอร์ดมักจะตอบคำถามภาริชอย่างตรงไปตรงมาเสมอ พวกเขาพี่น้องไม่เคยมีความลับต่อกัน

“งั้นคราวนี้ต้องใช้เทคนิกทั้งหมดที่มีแล้วนะ ดูเหมือนว่าเพราะนายไม่เก่ง ฝ่ายนั้นเลยไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นรับเสียที”

“ท่านพี่รู้ได้ยังไง” ฟอร์ดถาม ภาริชยิ้มละไมแทนคำตอบ

“จริงๆ กับพี่ตะวัน ให้ผมรับผมก็ไม่รังเกียจ แต่...”

ฟอร์ดนึกถึงสีหน้าเย้ายวนของตะวันในยามที่เป็นฝ่ายถูกกระทำแล้วเผลอเลียริมฝีปากอย่างนักล่า ภาริชเห็นสีหน้าประหนึ่งเสือร้ายของน้องชาย ภายในใจก็ยินดีปรีดา เขาใช้มือคล้องคอเจ้าน้องตัวแสบแล้วกระซิบที่ข้างหูเสียงยั่วเย้า

“ศึกษากลวิธี อย่าให้เจ้าเหยื่อคิดไปเองว่าเป็นผู้ล่า”

จากนั้นสองพี่น้องก็ใช้เวลาคุยเรื่องเพศรสอย่างจริงจัง โดยไม่ได้สนใจหรือสงสารคนขับรถที่ต้องมานั่งฟังเรื่องสัปดนแต่อย่างใด

ในวันนัดรวมตัว คนที่ตื่นเต้นไม่แพ้ตะวันคงเป็นนรินทร์ เขาไม่ได้ไปทะเลนานถึง 4 ปีแล้ว แถมยังไปค้างกับพี่ภาริชและกลุ่มเพื่อนสนิทอีกด้วย ดังนั้นวันนี้จึงตื่นเช้าเสียยิ่งกว่าพี่ณภัทรกับมิวซังเสียอีก

“รินเสื้อผ้าจัดแล้วใช่ไหม ขนมที่พี่ซื้อเตรียมให้เราล่ะเก็บใส่กระเป๋าแล้วหรือยัง”

มิวซังมองดูสองพี่น้องคุยกันกระหนุงกระหนิงแล้วอมยิ้ม พี่ณภัทรคงรอเวลานี้มานานแล้ว คงกำลังปลื้มแน่ๆ ที่น้องชายหัวแก้วหัวแหวนกลับเป็นคนปกติได้เสียที เห็นได้จากไม่มีการคัดค้านเรื่องที่เจ้านายจะพาน้องไปเที่ยวเล่นนานๆ ไกลๆ เลยซักนิด

พี่ณภัทรจะรู้ตัวไหมนะ ว่าเจ้านายตัวเองกำลังหวังเคลมเจ้ารินอยู่ ถ้ารู้เข้าจะตกใจไหมหรือว่าดีใจที่เจ้ารินได้ผู้ชายดีๆ เป็นคู่รัก ทว่าเรื่องอนาคตคิดไปก็ปวดหัว สู้เธอเฝ้ามองอย่างเงียบๆ ดีกว่า เอาจริงๆ คนซื่อๆ อย่างพี่ณภัทร กว่าจะรู้ตัวเจ้ารินคงกลายเป็นของคุณภาริชไปทั้งกายใจแล้ว

เกี่ยวกับเรื่องนี้เธอสงสัยจนติดหมัด ค่ำวันนั้นคุณภาริชพานรินทร์ไปเที่ยวจนดึกดื่นค่อนคืน สองคนนี้ได้เสียกันไปแล้วหรือยังนะ เพราะอย่างนั้นระหว่างที่นั่งรถไปยังสนามบิน มิวซังจึงส่งข้อความถามนรินทร์ตรงๆ

Silverfox13 : คราวก่อนที่ไปกับคุณภาริชจนดึกดื่น รินได้มีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคุณภาริชหรือเปล่า

ข้อความของมิวซังทำเอานรินทร์แทบกรี๊ด ใบหน้าเขาแดงก่ำเป็นกุ้งต้ม โชคดีที่พี่ณภัทรตั้งใจขับรถอยู่

Maddog01 : ทำไมมิวซังถามอย่างนี้ล่ะ

Silverfox13: ก็รินชอบคุณภาริช แถมยังคบกันแล้วนี่

Maddog01 : มิวซังรู้ได้ยังไงว่าเราคบกัน

Silverfox13: ฉันเป็นผู้ปกครองของรินคนหนึ่งนะจะไม่รู้ได้ไง

Silverfox13: ว่าไงล่ะกับคุณภาริชได้นอนด้วยกันไปหรือยัง

Maddog01 : พี่ภาริชไม่ใช่คนฉวยโอกาสแบบนั้นนะมิวซัง

ตอนนี้เองที่มิวซังหันมามองใบหน้าของนรินทร์ ทั้งคู่ประสานสายตากัน

Silverfox13: เรื่องจริงหรือ จิ้งจอกตัวนั้นไม่ได้ทำไม่ดีไม่ร้ายกับรินเลยหรือ

Maddog01 : เราสองคนจูบกันแค่นั้นเองนะ

นรินทร์พิมพ์ตอบด้วยท่าทางลนลาน เขาไม่อยากให้มิวซังเข้าใจพี่ภาริชผิด

Silverfox13: เข้าใจแล้ว

Silverfox13: แต่ฉันคิดว่า คราวนี้คุณภาริชอาจจะอยากเผด็จศึกรินบนเตียงก็ได้นะ

“เอ๊ะ” รินร้องอุทานออกมาเบาๆ โชคดีที่พี่ณภัทรตั้งใจขับรถเอามากๆ เขาแค่ส่งยิ้มให้ผ่านทางกระจกหน้าเท่านั้น

Maddog01 : ไม่หรอกมั้งมิวซัง

Silverfox13: คุณภาริชเองก็เป็นผู้ชายนะ เอาเถอะ ฉันจะทำเป็นมองไม่เห็นก็แล้วกัน

นรินทร์อยากจะพิมพ์ตอบกลับไปว่ามิวซังพูดไร้สาระ แต่เพราะมัวแต่คิดถึงฉากวาบหวิวของพี่ภาริชนั่นแหละ ภาพฉากร่วมรักของการ์ตูนboy love ยังอยู่ในสมองอย่างชัดเจน

เขาศึกษามันเพราะเริ่มสนใจพี่ภาริชมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ทั้งที่อยากรู้มากกว่านี้ เขายังไม่กล้าหาญไปดูหนังgv เอาจริงๆ แค่หนังสือการ์ตูน เขาก็กลายเป็นเด็กที่แก่แดดแก่ลมมากพอแล้ว

ทว่าทั้งที่ปฏิเสธคำอนุญาตอันแสนจะใจกว้างของมิวซัง นรินทร์กลับแอบคาดหวังอย่างเด็กแก่แดดนิดๆ แม้จะกลัวการเชื่อมร่างกายเข้าหากันแบบคู่รัก แต่เขาก็อยากผูกพันกับพี่ภาริชอย่างลึกซึ้งแม้จะเป็นเพียงแค่น้อยนิดก็ตาม

ไม่ว่าจะกอดจูบหรือมากกว่านั้น เขาเองก็อยากจะทำเช่นนั้นกับพี่ภาริช นรินทร์หน้าแดงก่ำ ทำไมเขาเป็นคนใจเร็วด่วนได้แบบนี้ แก่แดด แก่แดดเกินไป คิดว่าผู้ใหญ่อย่างพี่ภาริชต้องไม่ชอบแน่ๆ

<เราควรเลิกคิดเรื่องทะลึ่งพวกนี้ ยังไงเราก็คบกับพี่ภาริชแล้ว เรื่องความสัมพันธ์ทางกาย ไม่เห็นต้องรีบซักนิดเลย>

“นรินทร์เองก็เป็นผู้ชายนี่น้า”

มิวซังพึมพำเหมือนรู้ความคิดของเจ้ารินดี แน่ล่ะหน้าแดงไปจนถึงหู แถมยังกระวนกระวาย ยิ้มบ้างหน้าบูดบ้าง คงคิดตามเรื่องที่เธอจุดประเด็นแน่ๆ

“อายุตั้ง 17 แล้วจะคิดเรื่องพวกนี้ก็ไม่แปลกหรอก”

“มิวซัง” นรินทร์อยากเอาหัวมุดลงไปในดินตอนนี้เลยถ้าทำได้ แถมพี่ณภัทรก็เข้าร่วมวงสนทนาด้วยแล้วเพราะสงสัย สุดท้ายนรินทร์ต้องแก้ตัวมั่วๆ เอาตัวรอดไปจนทุกอย่างกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มาซะดึกแต่ก็มานะ55555

มาลุ้นกันว่าพี่ตะวันจะทำสำเร็จไหมนะ หรือไม่ต้องลุ้นดี5555

ลุ้นพี่ภาริชกะรินด้วยนะ5555 หรือไม่มีให้ลุ้นดีอิอิ

อ้อยังมีเมษากับอิงภพที่มาครบทีมอื้อหือ เขียนยากจังเว้ย

แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจด้วยนะคะ

[river]

เด็กน้อยน่ารัก

[แมวดำ]

รอ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

งุ้ยยยยย...........อ่านไปยิ้มไป อย่างกว้างขวางซะด้วย   
สงสารตะวันดีหรือเปล่านะ แต่ชอบบบบมากกว่านะ         
ถถถถถถ ก็ฟอร์ดน่ะหมาป่า
แต่รูปลักษณ์ให้ตะวันมองเป็นแค่ลูกหมา
ยิ่งได้กลเม็ดเด็ดพรายจากท่านพี่อัลฟ่าภาริชด้วย
ตะวันได้ครางหนักทั้งคืนแน่ 
รออย่างใจจดใจจ่อ 

ภาริช  นรินทร์   
       
 

[lucifer miumiu]

บทที่39

ห้องที่ดีที่สุด

“ฟอร์ด” พอตะวันเห็นฟอร์ดก็รีบเข้ามากอดรัดฟัดเหวี่ยงทันที ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะมาถึงคนแรกและพวกภาริชก็ตามมาติดๆ

ทีแรกเพราะความรักหลงทำให้นัยน์ตามืดบอดมองไม่เห็นหนุ่มรูปงามประหนึ่งเทพบุตรที่ยืนอยู่ข้างๆ ทว่าพอสกินชิฟจนหนำใจ ทักษะการสังเกตรอบตัวก็กลับมาเป็นปกติ

ตะวันปลายตามองอีกฝ่าย ผู้ชายคนนี้สูงใหญ่กว่าฟอร์ด แถมหน้าตาดีไม่แพ้กัน เป็นหนุ่มรูปสวยที่มีกลิ่นอายของสัตว์ป่าชั้นสูง ที่สำคัญดูท่าทางจะเป็นพวกสายรุก อย่าบอกนะว่าไอ้หมอนี่มันเล็งฟอร์ดเอาไว้

สายตาที่ดูเป็นปฏิปักษ์ของตะวันทำให้ภาริชคลี่ยิ้มละมุนละไม เขาสามารถเดาได้ว่าคนรักของน้องชายคนนี้คิดอะไรอยู่ รู้ความคิดแต่ไม่ยอมแก้สถานการณ์ให้เพราะกำลังสนุกสุดๆ

ท่าทางกร่างๆ ของนายแบบหนุ่มที่ก้าวมายืนประจันหน้า ทั้งยังใช้มือกวาดฟอร์ดให้ไปหลบด้านหลัง มันชัดเจนว่าอีกฝ่ายแสดงความเป็นเจ้าของน้องชายของเขา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงชั่วร้าย

ในสายตาของตะวันเจ้าสัตว์ป่ารูปงามนี่กำลังประกาศความเป็นศัตรูกับตนเองอย่างชัดเจน การที่คนในวงการเกมอย่างตะวันไม่รู้จักหน้าภาริชเลยนั้นไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะภาริชเป็นคนที่รักษาความเป็นส่วนตัวเป็นอย่างดี ถึงแม้ภาริชเองก็เป็นนักเล่นเกมในระดับต้นๆ แต่ก็ไม่ได้เอาหน้าไปโผล่ตามสื่อต่างๆ ง่ายๆ ถ้าไม่เป็นแฟนคลับของเขาจริงๆ ก็จะได้เห็นรูปร่างหน้าตาของเขายากซักหน่อย

“พี่จำได้ว่าทริปนี้ของเรามีแต่คนในนี่ฟอร์ด ไหงนายพาเจ้าสัตว์ป่าตัวนี้มาด้วย”

ทีแรกฟอร์ดก็งงๆ ต่ออาการของคนรัก เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายก็บรรลุจนได้ ภาริชยังคงยืนหัวเราะหึหึอย่างเจ้าเล่ห์ ไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวอะไร

“ไม่ใช่แล้วพี่ตะวัน คนคนนี้เขาก็คือพี่โกรธเกรี้ยวไง”

“ห๊ะ” ตะวันหันกลับไปมองหน้าของฟอร์ดสลับกับภาริช เขางงไปหมดแล้ว

“พี่ตะวันรู้นามสกุลของผมใช่ไหม พัชรกานต์กุล อย่าบอกนะว่าพี่ไม่รู้จักบอสของบริษัทGhiblisoft ภาริช พัชรกานต์กุล”

ต้องรู้จักอยู่แล้วสิ แต่ตะวันไม่ได้สนใจรูปร่างหน้าตา อีกอย่างเขาคิดว่าฟอร์ดน่าจะเป็นญาติห่างๆ เหตุผลก็เพราะเข้าใจว่าโกรธเกรี้ยวเป็นผู้หญิง

“อ่า...” ตะวันพูดอะไรไม่ออก เอาง่ายๆ คือจัดการกับสถานการณ์อันคาดไม่ถึงไม่ถูก

“ฉันไม่เคยพูดใช่ไหมว่าเป็นผู้หญิง” ภาริชยิ้มหวาน

“แล้วท่านพี่ก็ไม่เคยปิดบังตัวตนด้วยนะครับ พี่ตะวันน่าจะเดาได้จากนามสกุลของผม” ฟอร์ดเสริม

“มิวซังยังจับได้เรื่องตัวตนของฉันในระยะไม่นานเลยนะ” ภาริชหัวเราะน้อยๆ ยิ่งเห็นท่าทางแข็งค้างของตะวันก็ยิ่งสนุก จังหวะนั้นมิวซังกับนรินทร์ก็เดินทางมาถึงพอดี เสียงของมิวซังดังมาทำให้ตะวันหลุดจากอาการแข็งทื่อทั้งร่าง

“มากันเร็วจังนะ” มิวซังถาม

แต่หาได้อยู่ในสายตาของตะวันไม่ คุณตะวันรีบถลาไปหานรินทร์ไวกว่าแสง

“ลูกพี่...” ตะวันกอดรัดฟัดเหวี่ยงนรินทร์ เจ้าตัวเล็กดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอด

“ลูกพี่ที่น่าสงสาร ลูกพี่จะไม่ขายหน้าคนเดียวนะที่เข้าใจผิดว่าโกรธเกรี้ยวเป็นผู้หญิง”

“อ้อ...เอ่อ...” นรินทร์ทั้งงงทั้งอึ้ง แต่ยังพอเข้าใจได้บ้าง เขากำลังจะบอกความจริงแต่มิวซังตัดหน้าเสียก่อน

“นรินทร์รู้ตั้งนานแล้ว เหมือนฉันนั่นแหละ อีกอย่าง คุณภาริชกับรินเป็นคนรักกัน ไม่ต้องให้นายมาเป็นห่วงหรอก”

“อะไรนะ” ตะวันร้องเสียงหลง บิดคอไปมามองดูภาริชสลับกับนรินทร์

“ลูกพี่ๆ ๆ ๆ ลูกพี่จริงนะหรือ” ตะวันจับไหล่ของนรินทร์ทั้งสองข้างแล้วเขย่าไปมา

“ลูกพี่มีแฟนแล้วหรือนี่ ทำไมไม่บอกกันเลยล่ะ ทั้งที่เราสนิทกันขนาดนี้แท้ๆ”

ภาริชยังครื้นเครงได้นิดหน่อย แต่เห็นได้ชัดว่าฟอร์ดเริ่มอารมณ์เสีย คนเป็นพี่ชายสังเกตเห็นหน้าบูดบึ้งนั้นก่อนใคร คิดอยู่ว่าเจ้าตะวันหาเรื่องใส่ตัวเสียแล้ว

“พี่ตะวัน” ฟอร์ดเรียกคนรักด้วยเสียงนิ่งเรียบ เจ้าตัวไม่ได้ยิน ยังคงมุ้งมิ้งนัวเนียกับนรินทร์ดูแล้วชวนให้หงุดหงิดมากสำหรับฟอร์ด

“พี่ตะวัน คนรักของพี่อยู่ทางนี้นะครับ”

ยังดีที่ตะวันยังสำเหนียกตัวอยู่บ้าง เสียงของฟอร์ดหวานมาก แต่พอหันหน้าไปดูกลับพบใบหน้านิ่งและเย็นชาราวกับก้อนน้ำแข็งทำเอาตะวันต้องรีบเข้าไปเอาใจ

“พี่ไม่ได้นอกใจนะ แค่คุยกับลูกพี่เฉยๆ”

“เรื่องของคนอื่นเขาพี่ไม่ต้องสนใจขนาดนั้นหรอกครับ” ฟอร์ดกล่าวเสียงเข้ม ตะวันแม้กังวลจนคอหดแต่ไม่วายเถียงอยู่ดี

“คนอื่นที่ไหนนี่ลูกพี่เชียวนะฟอร์ด ลูกพี่มีแฟนเชียวนะ”

เขาเป็นถึงมือซ้ายของลูกพี่ อุตส่าห์ถนอมกล่อมเกลี้ยงอย่างดี อยู่ๆ มีคนมาคว้าไปครองง่ายๆ เขาก็ต้องตกใจและซักถามอย่างละเอียดอยู่แล้ว

“เขาสำคัญยิ่งกว่าผมที่เป็นคนรักของพี่อีกหรือครับ” ฟอร์ดทำสีหน้าเศร้าๆ พาให้ตะวันพลอยปวดร้าวไปด้วย แต่ยังไม่วายอยากเผือกเรื่องของนรินทร์

“แต่...ลูก...เฮ้อ...” ตะวันคอตก เขาสำนึกได้ในที่สุด ลูกพี่สำคัญก็จริง ทว่าเขาควรนึกถึงความรู้สึกของฟอร์ดมากกว่า

“มืออยากจับไหมครับ” ฟอร์ดแบมือมาข้างหน้าเขา ตะวันวางมือลงไป พวกเขาสองคนจับมือกันแน่น ราวกับประกาศให้ทุกคนรู้ถึงความสัมพันธ์ที่มี

นรินทร์มองดูความสนิทสนมของฟอร์ดกับตะวันด้วยความอิจฉา เขาเองก็อยากจับมือกับพี่ภาริชเดินบ้าง ไม่คาดคิดว่าคนที่เฝ้าถวิลจะรู้ความคิดของเขา อีกฝ่ายเดินเข้ามาหาแล้วกระซิบข้างหู

“จับมือพี่เดินไปนะครับ”

ภาริชไม่รอคำตอบเขาคว้ามือนรินทร์ไปกุมไว้ กลายเป็นการจับกลุ่มกันเดินไปตามทางของคนรักสองคู่

มิวซังส่ายหน้าอย่างระอา ประเจิดประเจ้อกันน่าดู ถึงอย่างนั้นก็เข้าใจนะ ดังนั้นจึงไม่รู้สึกอะไรที่เป็นสาวโสดท่ามกลางชายหนุ่มที่จับกันเป็นคู่ๆ จริงๆ ไปเที่ยวคราวนี้เธอเองก็คิดหนีไปทำกิจกรรมของเธอคนเดียวเหมือนกัน

พอดีว่าสถานที่ท่องเที่ยวในคราวนี้ มันใกล้กับงานคอนเสิร์ตรวมนักร้องชื่อดังที่เธอต้องไปทุกปี ดังนั้นสามสี่วันเธอก็จะไปรวมกลุ่มกับพวกแฟนด้อมซึ่งล้วนแต่เป็นพวกคอเดียวกันทั้งนั้น เผลอๆ เธออาจจะปล่อยพวกหนุ่มๆ ทิ้งโดยไม่สนใจด้วยซ้ำ

จากนั้นภาริชก็พาทั้งกลุ่มขึ้นเครื่องบินตรงไปยังเมืองxxxแล้วนั่งเรือไปต่อยังเกาะoooการเดินทางช่างแสนสะดวกสบาย เพราะพวกเขานั่งชั้นเฟิร์สคลาสแล้วไปต่อด้วยเรือส่วนตัว เมื่อไปถึงเกาะก็มีรถคันหรูหรามารอรับ จวบจนถึงบ้านพักตากอากาศเรียกได้ว่ามีแต่ความสบายราวกับราชา

“สวยจัง” นรินทร์ตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศภายในบ้านตากอากาศมากทุกอย่างดูดีไปหมดตั้งแต่ข้างนอกยันข้างใน แถมห้องนอนยังมีถึง 4 ห้อง ไม่รวมห้องนั่งเล่นห้องครัวและห้องสันทนาการ

“เอ๊ะแต่ว่ามีห้อง 4 ห้อง งั้นต้องมีคนนอนด้วยกันสิครับ” นรินทร์เอียงคอมองดูภาริช พอจะเดาได้ว่าพี่ภาริชอาจนอนกับฟอร์ดที่เป็นน้องชาย

“ฟอร์ดจะนอนห้องเดียวกับตะวัน”

“เอ๊ะ” นรินทร์ทำหน้าเหรอหรา พอมองไปยังสองคนที่ว่าก็เห็นแค่หลังไวๆ เจ้าตะวันตัวดีจูงมือฟอร์ดไปเลือกห้องก่อนใคร ได้ยินเพียงเสียงหงุงหงิงฉอเลาะของตะวันเท่านั้น

“งั้น...ฉันไปเลือกห้องก่อนนะ” มิวซังยิ้มๆ ปล่อยให้นรินทร์ยืนคุยกับภาริชไป

“รินไปเลือกห้องดีกว่านะ เดี๋ยวห้องน่ารักๆ จะถูกแย่งไปหมด หรือว่าจะให้พี่พาไปดู”

ภาริชไม่รอคำตอบจับมือนรินทร์จูงไปยังห้องที่รออยู่ เมื่อไปถึงก็พบว่าตะวันจับจองห้องที่ชอบไปแล้ว เป็นห้องที่มีสระน้ำยื่นออกไปยังส่วนของทะเลประดับประดาด้วยต้นไม้สวยงามและหินสวยๆ จนเลิศหรูอลังการ เวลาเล่นน้ำกับคนรักสองต่อสองคงโรแมนติคน่าดู ตะวันก็หมายใจเอาไว้อย่างนั้นนั่นแหละ

“ดีจัง...” นรินทร์ดูจะอิจฉา แต่ภาริชก็ลากนรินทร์ไปยังห้องต่อไปที่มิวซังจับจองไว้แล้ว

“ว้าว” ห้องของมิวซังนั้นตอนกลางคืนคงสวยน่าดู ส่วนของหลังคานั้นทำด้วยกระจก สามารถใช้รีโมตปิดหลังคาเพื่อกันแดดหรือเปิดหลังคาเพื่อดูดาวยามค่ำคืนก็ยังได้ นรินทร์มองห้องนั้นด้วยความอิจฉา

“ไปดูห้องของพี่กัน” ภาริชพานรินทร์ไปยังห้องของตัวเอง ห้องนั้นตกแต่งด้วยสีขาว แต่พื้นห้องทำด้วยกระจก เพราะงั้นจะเห็นทะเลและปลาสวยๆ แหวกไหว้อยู้ใต้เท้า นรินทร์ทอดถอนหายใจด้วยความอิจฉาอีกครั้ง

“คงไม่เหลือห้องดีๆ ไว้ให้ผมแล้วแน่เลย”

“ไม่หรอก” ภาริชยิ้มๆ แล้วจูงมือพานรินทร์ไปยังห้องที่ลึงลงไปด้านล่าง

“ห้องของริน สวยที่สุดและน่ารักที่สุด พี่อุตส่าห์เสียสละให้เราเลยนะ”

เมื่อลงไปด้านล่างก็พบว่าห้องทั้งห้องจมอยู่ใต้ทะเล รอบด้านห้องเป็นกระจกทั้งหมด ดังนั้นจึงเห็นทะเลสวยๆ ปะการังและฝูงปลาที่แหวกว่ายหลากสีสัน เป็นภาพที่งดงามตระการตาที่สุด

“จริงๆ ห้องนี้เป็นห้องส่วนตัวของพี่ พี่สละให้เรา เพราะอยากให้เราได้พักห้องที่สวยที่สุด ชอบไหม”

นรินทร์ไม่ตอบในทันที เพราะมัวแต่ดื่มด่ำกับบรรยากาศ ทุกห้องของบ้านพักแห่งนี้สวยไปหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่งห้องนี้ งดงามกว่าห้องไหนๆ

“ขอบคุณมากนะครับพี่ภาริช” นรินทร์ขอบคุณจากใจจริง การได้มาทะเลครั้งแรกใน 4 ปี ของเขา แค่เริ่มต้นจากห้องพักก็วิเศษที่สุด พี่ภาริชเอาใจใส่เขามากจริงๆ

“แทนคำขอบคุณ อยากให้จูบพี่จะดีกว่า เอาเป็นที่แก้มเบาๆ หนึ่งครั้ง”

แค่ที่แก้มนรินทร์ไม่เห็นว่าเสียหายตรงไหน เขายินดีที่จะทำ ดังนั้นจึงเขย่งปลายเท้าประทับริมฝีปากไปบนแก้มของคนตัวสูงกว่า โชคดีที่อีกฝ่ายก้มลงมาช่วยอีกแรงไม่งั้นคงจะจูบไม่ถึงแน่ๆ

“รินเคยดำน้ำหรือเปล่า เอาไว้เราไปดำน้ำตื้นกันดูก่อนหรือว่าไปล่องเรือดี แล้วตอนเย็นๆ เราจัดปาร์ตี้อาหารทะเลที่ริมหาดกันดีไหม รินชอบทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”

“ผมชอบกุ้ง ถ้าได้กินกุ้งตัวโตๆ น้ำจิ้มซีฟู้ดก็ดีครับ”

“เราทานเผ็ดได้สินะ แม่ครัวที่พี่จ้างขึ้นชื่อเรื่องทำอาหารรสชาติจัดจ้านถึงใจเลยล่ะ”

“ทานได้ครับ ผมกับมิวซังค่อนข้างทานเผ็ด”

“งั้นดีเลย รินเก็บกระเป่าไปก่อนอีกเดี๋ยวแล้วออกไปเจอกันที่ห้องนั่งเล่นนะครับ”

“ครับ”

พี่ภาริชไปแล้ว นรินทร์วางกระเป๋าแล้วเดินไปนั่งลงบนเตียงน้ำที่เด้งดึ๋งให้ความรู้สึกดีสุดๆ

จะต้องสนุกมากแน่ๆ การมาเที่ยวครั้งนี้คงได้เก็บเป็นความทรงจำดีๆ ไปอีกนานแสนนาน ได้มาเที่ยวกับคนรักและคนที่ไว้ใจยังไงมันก็ต้องดีอยู่แล้ว

นรินทร์ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงดื่มด่ำกับความรู้สึกดีๆ พักหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นรื้อเอาของที่จำเป็นออกมา



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

                     ลัลลา ได้ร่างปกของเรื่องท้าชะตาเปลี่ยนรักมาแล้วค่ะ คุณจิระกับเพทายงามมาก 

                       อยากอวดอยากโชว์มากเลยค่ะ 55555 แต่ขอเกบไว้ก่อนรอลงสีก่อนน้าแล้วจะเอามาอวดโฉมเต็มๆ

                     ใกล้จะได้เปิดพรีแล้วค่า

                      แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจบ้างนะคะ

[suikajang]

วิวสวยถูกใจเจ้ารินน้อย สร้างความประทับใจแบบสุดๆ 
แต่ยังรอชมพี่ภาริชจัดการพวกแขกไม่ได้รับเชิญอยู่ 
    

[PandP]

รอดูตอนพี่ภาริชจัดการพวกเมษานะคะ

[แมวดำ]

รออออ

[lucifer miumiu]

บทที่40

ความตั้งใจ

ตะวันมีนิสัยกล้าได้กล้าเสียมาแต่ไหนแต่ไร เขารอจังหวะให้คนอื่นๆ ออกจากบ้านพักไปเสียก่อน แล้วทำการกินรวบฟอร์ดอย่างรวดเร็วไม่มีการพูดพล่ามทำเพลงใดๆ ทั้งนั้น

พี่ตะวันอยู่ๆ จับผมมัดแบบนี้มันแปลกๆ นะครับ” ฟอร์ดถูกตะวันใช้เชือกรัดข้อมือเอาไว้

คนรักคร่อมอยู่บนตัวของเขา ดูแล้วช่างล่อแหลมเสียเหลือเกิน จะว่าไปพี่ตะวันก็ทำหน้าหื่นกระหายน่าดู ฟอร์ดรู้ทันทีว่าอะไรต้องเกิดขึ้นต่อไป

“พี่ตะวัน ทำไมวันนี้รุนแรงกับผมจัง”

ฟอร์ดถามด้วยเสียงที่ติดจะออดอ้อนนิดๆ ส่วนตะวันนะหรือกำลังทึ้งเสื้อผ้าที่ติดกายเขาออกไปทีละชิ้น

ฟอร์ดอย่าโทษพี่นะ เพราะนายนั่นแหละทำให้พี่ต้องใช้มาตรการนี้”

“พี่ตะวันผมเจ็บมือจัง”

เพราะถูกจับพลิกไปมาทั้งที่ถูกมัดทำให้บางท่วงท่าก็จะมีการทับมือตัวเองบ้าง ตะวันชะงัก พอเห็นสีหน้าหมาหงอยของฟอร์ดแล้วเกิดสงสารขึ้นมา

“ทนหน่อยนะฟอร์ด อีกเดี๋ยวจะสบายแล้วนะ”

ฟอร์ดถอนหายใจ พี่ตะวันดูมุ่งมั่นมาก อยากเป็นฝ่ายรุกเขาขนาดนั้นเชียว ตอนนี้ถูกจับแก้ผ้าจนเปลือยเปล่า สายตาของคนรักร้อนแรงเสียจนฟอร์ดเขิน

“นายเนี่ยกล้ามเป็นมัดๆ เลย ทั้งที่เป็นแค่เด็กมัธยมปลายแท้ๆ”

คราวที่แล้วเพราะดื่มเข้าไปมาก็เลยไม่ทันได้สังเกต ตะวันลากนิ้วไปตามลอนกล้ามบริเวณหน้าท้อง ผิวกายของฟอร์ดเรียบลื่นเหมือนผ้าไหม ขณะเดียวกันก็แกร่งกร้าวเหมือนเหล็กกล้า ดูอันตรายไปทั่วทุกสัดส่วน

“ฝึกอะไรมาบ้างเนี่ย ร่างกายถึงได้สมบูรณ์แบบอย่างกับหน่วยคอมมานโด”

เขาไม่เชื่อโกรธเกรี้ยวหรือภาริชพี่ของฟอร์ดเลยสักนิดที่บอกว่าส่งฟอร์ดไปฝึกป้องกันตัวมา ตามปกติแล้วครอบครัวที่มีเงินแบบนี้ส่วนมากมักจะส่งลูกส่งหลายเข้าโรงยิม ศึกศิลปะป้องกันตัวอย่างพวกยูโด คาราเต้ หรือมากสุดก็มวยไทยพอให้พูดอวด เพื่อสร้างความมั่นใจในตัวเอง

ซึ่งตะวันเองก็ผ่านการฝึกแบบนี้มาบ้างเหมือนกัน ด้วยประสบการณ์ชีวิตที่มากกว่า แถมเขายังได้สายดำมาแล้วจึงไม่ได้หวั่นเกรงคำขู่ของภาริชเลยสักนิด

และถ้าเขาเอาจริงแล้วละก็ ต่อให้เป็นการ์ดตัวโตๆ เขาก็คว่ำได้สบายมาก อย่าว่าแต่ฟอร์ดที่ดูไร้เดียงสาและอ่อนต่อโลกขนาดนี้ เขาถึงได้เลือกจะมัดอีกฝ่ายเอาไว้ก่อนเพราะกลัวว่าถ้ามีการขัดขืนกันขั้นมาอาจจะพลาดพลั้งทำให้ฟอร์ดต้องเจ็บตัว

เขาน่ะ เป็นคนที่ถนอมคนรัก ดังนั้นถึงเลือกจะใช้เชือกนี่แหละ ไม่ได้มีความคิดอยากกลั้นแกล้งรังแกคนรักสักนิด แม้ว่าฟอร์ดในตอนนี้จะน่ารักจนใจละลายขนาดไหนก็ตาม

“เอ่อ...ก็...” ยังไม่ทันที่ฟอร์ดจะได้ไล่เรียงรายละเอียด

ตะวันก็ลากปลายลิ้นไปบนลอนกล้ามตรงหน้าท้อง ฟอร์ดสูดลมหายใจเข้าด้วยความเสียวกระสัน เขารู้สึกดีมากจริงๆ

“พี่ตะวัน....อย่า....”

ฟอร์ดครางเสียงหวิว เขาพยายามห้ามคนรักอย่างสุดความสามารถ มือไม้ของตะวันลูบโลมไปทั่วเรือนร่างของเขา ก่อนจะฉกริมฝีปากตรงยอดอกสีชมพู ยิ่งรู้สึกดีเข้าไปอีก แถมคนบนร่างยังใช้มือกับความเป็นชายของเขาปรนเปรอทั้งบนและล่างอย่างเชี่ยวชาญ

คนถูกกระทำครางเสียงงุ้งงิ้งเบาๆ ขัดใจตะวันยิ่งนัก “ร้องเสียงดังๆ ก็ได้นะฟอร์ด พี่อยากได้ยิน”

ทั้งอย่างนั้นฟอร์ดก็ยังครางเสียงเบาเหมือนแมวอยู่ดี ตะวันจึงขยับเลื่อนลงไปใช้ปากเล่นงานเจ้าน้องชายอันแสนใหญ่โต มันเป็นเรื่องที่ลำบากมากเพราะมันคับปากไปหมด แต่ไม่คณามือผู้เชี่ยวชาญอย่างเขาหรอก

ตะวันใช้เทคนิคท้งหมดที่มีโลมเลียจนสิ่งนั้นชื้นแฉะ ตั้งใจมอบความสุขสมเพื่อให้ฟอร์ดพร้อมสำหรับการรับเขาเข้าไป

“พี่ตะวันผมไม่ไหวแล้ว”

“ไม่ไหวก็ปล่อยออกมา” ตะวันหัวเราะคิกๆ มั่นใจในกลเม็ดของตัวเองมาก

เขาไม่ได้รู้เลยว่าฝีมือการมัดของตัวเองเข้าขั้นห่วยแตก ยิ่งคนที่ถูกฝึกวิธีการแก้มัดมาแล้วอย่างฟอร์ดด้วย ดังนั้นเหตุการณ์จึงกลับตาลปัตร จากที่เป็นฝ่ายรุกก็ถูกฟอร์ดที่กระชากเชือกออกแล้วจับเขาพลิกลงไปนอนใต้ร่าง ตะวันตกใจจนตาเหลือกลาน

“เป็นความผิดพี่ตะวันเองนะ ผมบอกแล้วว่าอย่า....”

ฟอร์ดประทับจูบลงมาปิดกั้นเสียงร้องด้วยความหวาดผวาของตะวัน เขาตัดสินใจแล้วว่าจะใช้สิ่งที่เรียนรู้มาจากท่านพี่ ทุ่มเทจนหมดหน้าตัก ให้พี่ตะวันมีความสุขที่สุดให้ได้

อันที่จริงเขาตั้งใจว่าจะอดทนอดกลั้นจนถึงตอนกลางคืน แต่พี่ตะวันดันปลุกความปราถนาของเขาขึ้นมา แถมยังเป็นความปราถนาที่เขาจินตนาการมานับครั้งไม่ถ้วนในช่วงที่ไม่เจออีกฝ่าย



เพราะงั้นเขาคงจะอดใจอ่อนโยนให้ไม่ได้จริงๆ .....

.................



หลังกลับจากดำน้ำตื้นมาก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ทั้งคู่คิดจะทำอาหารปิ้งย่างกันที่ริมชายหาด ดังนั้นนรินทร์จึงอาสามาตามฟอร์ดกับตะวันไปทานพร้อมๆ กัน ส่วนมิวซังนับจากออกไปข้างนอกก็ยังไม่กลับมาง่ายๆ คาดว่าคงสนุกสนานกับพวกกลุ่มแฟนด้อมของตัวเอง

นรินทร์เดินตรงไปยังห้องของตะวันและฟอร์ดเขายกมือเตรียมจะเคาะประตู ถ้าไม่ติดว่าได้ยินเสียงครางไม่หยุดจากทั้งคู่ดังลอดออกมา คนยืนฟังหน้าแดงแปร๊ด ตัวแข็งค้างทำอะไรไม่ถูก

นรินทร์กำลังอึ้ง ไม่คิดว่าทั้งสองคนจะพัฒนาไปถึงขั้นนี้แล้ว เอายังไงดี อีแบบนี้ทั้งคู่คงไม่ออกมาทานข้าวเย็นแน่ จะให้กลับไปบอกพี่ภาริชว่ายังไง อายก็อาย ขาก็ก้าวไม่ออก แล้วจู่ๆ ก็มีฝ่ามือตบลงมาบนบ่า

“อ๊ะ” นรินทร์เอามือปิดปาก กลัวจะส่งเสียงดังจนคนข้างในรู้ตัว เขาตกใจจนสะดุ้ง พอหันไปมองก็พบว่าพี่ภาริชยืนอยู่ข้างหลัง

“เราไปทานกันสองคนก็ได้ ปล่อยพวกเขาสนุกกันไป”

เมื่อพี่ภาริชพูดถึงคำว่าสนุก นรินทร์ก็ก้มหน้าหงุด ใบหน้าแดงก่ำมากขึ้นทุกที ตอนนี้ลามไปจนถึงหู

“อย่ามัวแต่ยืนนิ่งสิริน หรือว่าอยากฟังต่อ”

นรินทร์เงยหน้าขึ้นส่ายหัวและโบกมือปฏิเสธรัวๆ เขาไม่ได้อยากฟังขนาดนั้น

“งั้นก็ไปกันเถอะ พี่หิวแล้ว”

ภาริชไม่รอคำตอบเขาจูงมือลากนรินทร์ที่ตัวแข็งทื่อให้เดินตามมาอย่างไม่เป็นธรรมชาติ เขาได้ยินเสียงร้องขอความเมตตาจากตะวัน แสดงว่าไอ้ที่เสี้ยมสอนไปนับว่าได้ผล

ภาริชกับนรินทร์กลับมาที่ชายหาดอีกครั้ง เขารู้สึกได้ว่าเจ้าฮิคกี้น้อยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ท่าทางเสียงเร้าอารมณ์ของเจ้าสองคนนั้นจะทำให้เตลิดไป

“อย่ามัวแต่คิดถึงเสียงเย้ายวนพวกนั้นสิ คิดถึงพี่ที่อยู่ตรงหน้าสิครับ”

เหมือนจะไม่ค่อยเข้าหัวนรินทร์ อีกฝ่ายตกอยู่ในห้วงภวังค์ ดูท่าเสียงของเจ้าพวกนั้นจะเป็นตัวกระตุ้นชั้นดีให้เจ้าตัวเล็ก

“ถ้ายังไม่สนใจพี่อีก พี่จะจูบเราแล้วนะ”

แล้วภาริชก็ทำลงไปจริงๆ มันได้ผลนรินทร์กลับมามีสติเสียที คนตัวเล็กกว่าอ้าปากพะงาบๆ

“เราคงไม่ได้คิดแก่แดดอะไรใช่ไหม หรือว่าสนใจเรื่องพวกนี้อยู่”

“ป..เปล่า” นรินทร์ลนลาน หันไปคว้าเอากระเป๋าเป้เทขนมออกมาจนหมดหวังจะกินแก้เก้อ ดูท่าทางสับสนวุ่นวายสุดๆ

“รินเรากำลังจะทานอาหารเย็นกันแล้ว พี่ว่าไม่ค่อยดีเนอะที่จะทานขนมขบเคี้ยว”

ภาริชหัวเราะ ทว่าดวงตาเจ้ากรรมสังเกตเห็นหนังสือการ์ตูนเล่มหนึ่งที่ปนอยู่ในกองขนม เขาคว้ามาเปิดดูแล้วพบว่าเป็นการ์ตูนyaoi 18+ เล่มหนึ่ง

“รินอ่านอย่างนี้ด้วยหรือครับ”

ทีแรกเจ้าตัวยังงุนงง แต่พอภาริชชูให้ดู นรินทร์ก็ขนลุกชันเหมือนแมว เขาไม่รู้เลยว่าไอ้การ์ตูนyaoi18+มันติดมาตอนไหน

“พี่คิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมเนี่ย ว่าการที่เราศึกษาของแบบนี้ เพราะว่าพี่เป็นต้นเหตุ”

นรินทร์ทำอะไรไม่ถูกแล้ว ยิ่งพี่ภาริชขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ แทนที่จะหนีกลับเริ่มคาดหวังแบบแปลกๆ

“แก่แดดจังเลยน้า เรากำลังทำให้พี่คิดลึกนะนี่”

คิดลึกแบบไหน นรินทร์ไม่กล้าเดา แต่ก็อดคาดหวังไม่ได้ว่าคงไม่ต่างกับที่เขาคิด เขาใช้สายตาอ้อนวอนช้อนมองภาริช

“ดูสิใช้สายตาหวานเยิ้มมองพี่ขนาดนี้” ภาริชใช้มือเชยคางคนตัวเล็กกว่าเพื่อจะดูสีหน้าของนรินทร์ให้ถนัดๆ ใบหน้าหวานที่ซับด้วยสีเลือดช่างน่ามองเหลือเกิน เขาคิดว่ามันทั้งน่ารักและสวย

ภาริชค่อยๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ นรินทร์คิดไปเองว่าอีกฝ่ายจะจูบ ถ้าเป็นกับคนที่ชอบเขาก็ไม่ปฏิเสธ ดังนั้นจึงหลับตายอมรับมันโดยดุษฎี ทว่าใครจะคิดว่าภาริชจะดีดนิ้วลงมาบนปลายจมูก นรินทร์ลืมตาขึ้นมาแล้วพบรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูของคนรัก

“อย่าคิดทะลึ่งสิ พี่จะรอเราจนกว่าจะบรรลุนิติภาวะนะครับ อีกแค่สองปีเอง”

ใบหน้าที่ทั้งตกใจทั้งเสียดายของนรินทร์ดูชัดเจนมาก มันน่ารักจนภาริชแทบอดใจไม่ไหว ทว่าเพราะเขาจริงจังกับนรินทร์ในแบบของเขา

ด้วยความจริงจังจึงคิดที่จะเข้าตามตรอกออกทางประตู เขาไม่อยากด่วนได้จนเกิดปัญหา มันไม่ใช่เรื่องของเขากับนรินทร์เท่านั้น ยังมีณภัทรที่เป็นผู้ปกครอง เขาต้องการการยอมรับจากญาติพี่น้องเพียงคนเดียวของเจ้ารินด้วย

สุดท้ายแล้วการทำรักมันจะไม่ใช่แค่การปลดเปลื้องทางอารมณ์ แต่ครั้งแรกของพวกเขาจะกลายเป็นเครื่องหมาย ของคำมั่นสัญญาที่จะอยู่เคียงข้างกันและกันไปตราบนานเท่านาน

ภาริชจริงจังถึงขั้นนั้น เขาจะไม่ทำให้นรินทร์แปดเปื้อนไปก่อนที่อีกฝ่ายบรรลุนิติภาวะและถ้าเป็นไปได้มันต้องเป็นหลังจากที่เขาแต่งงานกับนรินทร์อย่างเอิกเกริกยกย่องเทิดทูนในฐานะนายหญิงของบ้านพัชรกานต์กุล

“อย่าทำหน้าเสียดายถึงขนาดนั้นสิครับ” ภาริลูบหัวนรินทร์ไปมา

“พี่ตั้งใจจะสู่ขอเราจากณภัทรเลยนะ”

เวลานี้ดวงตาของนรินทร์เป็นประกาย นั่นเพราะได้รับรู้ความจริงใจของคนรัก

<พี่ภาริชเขาถนอมเราเพราะว่าคิดจริงจัง ดีใจเหลือเกิน>

“เราอย่าไปเอาอย่างพวกสัตว์ป่าพวกนั้นเลยเนอะ ค่อยๆ เป็นค่อยไปนะครับ”

ภาริชหมายถึงตะวันกับฟอร์ด นรินทร์ผงกหัวเบาๆ ใบหน้าที่น่ารักเปื้อนยิ้มแห่งความปิติ เห็นได้ชัดว่ามีความสุขมากแค่ไหน ทว่าความสุขกลับไม่ได้อยู่ด้วยนาน

นรินทร์เห็นเงาของคนสองคนเดินตรงมาหา หนึ่งในนั้นต่อให้ตายแล้วเกิดใหม่เขาก็ลืมไม่ลงแน่ๆ


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เมษาจะปรากฏตัวตอนหน้าแล้ว5555

แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจกันบ้างนะคะ

[suikajang]

ท่านพี่ต้องป้องเจ้ารินนะค่ะ
     

[แมวดำ]

อยากได้NC TT