หัวข้อ: #Maddog01รักอลวนของหนุ่มฮิคกี้ บทส่งท้าย 21/11/61 หน้า12 จบแล้วย้ายได้เลยค่ะ

[PandP]

สายหมอกเพิ่งออกมาสองตอน แต่ความร้ายมาเต็มมาก
รอตอนต่อไปนะคะ

[Tiffany]

น้องรินสู้ๆ เนื้อเรื่องเข้าใจง่าย อ่านแล้วสนุกค่ะ ขนาดเราไม่ได้เล่นเกมส์ยังอ่านแล้วเข้าใจเลย แอบเชียร์พี่ภาริชทุกตอนว่าเมื่อไหร่จะหลอกล่อน้องรินออกจากบ้านได้ซักที

[Kei]

เอาใจช่วยเพ่หมอกนะ

[suikajang]

ต่างคนต่างความเห็นจ้า สนุกดีค่ะ  อย่าไปคิดมาก เราก็รอลุ้นท่านพี่ว่าจะจัดการยังไง ท่าจะเอาคืนหนักน่าดู
และรอลุ้นว่าเจ้ารินน้อยจะทำยังไงเกิดรู้ว่าโกธรเกรี้ยวกะพี่ภาริชคือคนเดียวกัน
    

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ไรท์ เขียนตามใจไรท์เลย  ชอบบบบบบบบบบบบบบ   

ต้นกล้า ก็มีคนชอบอย่างจริงใจ   
แม้ดูเหมือนจะมีเล่ห์เหลี่ยม
แต่ก็เหมาะกับต้นอ่อนต้นนี้แหละ

ริน น่ารัก พอได้ยินคำว่าภาริช กับชอคโกแลต วิ่งฉิว ลืมแมวเลย   
ภาริช  ริน   
       
 
     

[lucifer miumiu]

บทที่24



ไปทานช็อกโกแลตกันดีกว่า

         

      เป็นวันที่เอกสารมากองสุมอยู่ตรงหน้าภาริชมากที่สุดในรอบสัปดาห์ มากเสียจนบางอย่างต้องโยนให้ณภัทรช่วยจัดการให้ เวลานี้พ่อเลขาฯ ส่วนตัวดูเอกสารอย่างคร่ำเคร่งจนปิดการสื่อสารทุกทางไปเรียบร้อยแล้ว



แถมอีกเดี๋ยวจะต้องแวะไปนอกเมืองเพื่อไปดูโรงงานผลิตแทนเขาที่ยังต้องเซ็นเอกสารต่ออีกด้วย

       

        “คุณภาริชครับ” ณภัทรเคาะประตูก่อนเข้ามา

         

     “ผมจะออกไปที่โรงงานผลิตของเราที่นอกเมืองก่อนนะครับ นี่คือเอกสารที่ผมจัดการไปคร่าวๆ แล้วเหลือแต่ลงนามเท่านั้น”

       

       “อืม....ไปดีมาดีนะ ว่าแต่เจ้ารินชอบช็อกโกแลตที่ฉันฝากไปให้ไหม”

       

        ณภัทรฉีกยิ้มกว้าง คนคนนี้พอเป็นเรื่องของน้องชายจะมีชีวิตชีวามากเป็นพิเศษ



 “ชอบมากครับ ถึงแม้ผมจะคิดว่ามันจำนวนมหาศาลเกินไปก็ตาม เดี๋ยวนี้นะเอะอะๆ ก็พี่ภาริช จนผมอิจฉาคุณไปหมดแล้ว”

       

       ภาริชหัวเราะน้อยๆ ต่อความอิจฉาของณภัทร “ก็ฉันอยากให้เขาชอบฉันนี่ เลยขนของบรรณาการไปให้จนหมดหน้าตัก”

         

     ภาริชจ้องมองดูว่าณภัทรจะทำสีหน้าแบบไหนเมื่อมีผู้ชายด้วยกันมาบอกชอบน้องชายตัวเอง คนเป็นพี่ยิ้มจนแก้มปริ ไม่ได้คิดเลยว่าเจ้านายหวังเคลมน้องตัวเองซักนิด

         

      “โชคดีนะครับที่เจ้ารินได้รับความเอ็นดูจากเจ้านาย”

         

      “อยากจะเอ็นดูให้เยอะๆ มากๆ เลยล่ะ” ภาริชยิ้มหวานประดุจนางฟ้า ส่วนณภัทรกระพริบตาปริบๆ

         

     รู้ตัวได้ซักทีนะ แต่ยังอุตส่าห์เข้าใจผิดเป็นอย่างอื่น ทำไมน้าถึงไม่เข้าใจพฤติกรรมที่บอกชัดของเขาซึ่งมีต่อเจ้านรินทร์

           

    “เจ้านายเลิกแกล้งผมเถอะครับ ต่อให้แสดงความหื่นกระหายกว่านี้ ผมก็ไม่คิดว่าเจ้านายจะเป็นพวก Pedophilia(โรคใคร่เด็ก)หรอกนะครับ”

         

      “นรินทร์ไม่เด็กแล้ว” ภาริชทำสีหน้าจริงจังมากๆ “ปีหน้าจะ 18 แล้วนี่ อีกอย่างดีออกจะตาย เจ้ารินน่ะต่อให้อายุ 20 แต่ตัวก็ยังคงเล็กผอมบางน่ารักนุ่มนิ่มแบบนี้เขาเรียกว่าโชตะแบบถูกกฎหมายสินะ”

           

    ภาริชแสยะยิ้มร้าย จะว่าจงใจแหย่ก็ใช่ แต่จริงๆ ลึกๆ มีรสนิยมชอบอะไรก็แล้วแต่ที่มีอยู่ในตัวนรินทร์หมดเลย เหมือนฟ้าส่งมาให้เขาเลยใช่ไหมล่ะแบบนี้ ไม่แค่นั้นนะเจ้ารินยังเป็นเด็กดี ซื่อบริสุทธิ์อย่างหาได้ยาก เขาชอบและคิดว่าคงจะหลงมากขึ้นอีกเรื่อยๆ แน่

           

    “พอเถอะครับ” ณภัทรกุมขมับ เขาปวดหัวกับเจ้านายขี้แกล้งนี่เต็มทน “ผมว่าผมไปเยี่ยมดูโรงงานเลยดีกว่า”

         

     “ดูเสร็จแล้วกลับบ้านไปเลยก็ได้นะ” ภาริชหมุนตัวกลับไปนั่งเก้าอี้ พยักหน้ารับคำขอบคุณจากเลขาฯ ส่วนตัวแล้วหมกมุ่นกับงานเอกสารต่อไป

         

      หลังจากนั่งทำเอกสารต่อไปได้อีก 20 นาที เสียงเรียกเข้ามือถือก็ดังขึ้น เป็นเบอร์แปลกๆ ที่ไม่ระบุชื่อ จริงๆ จะไม่รับ แต่ก็ตัดสินใจรับมันเสียหน่อย

         

     “ภาริชครับ”

         

     < “พี่ภาริช....ผมรินเองนะ” >

         

     “อ้าว....รินเองหรือมีอะไร”

         

      < “อลิซาเบทอาเจียนไม่หยุดเลย”>

         





     วันนี้ก็เหมือนทุกวันที่ไม่มีใครอยู่บ้าน มิวซังไปเรียน ส่วนพี่ณภัทรก็ไปทำงาน หลังจากออกกำลังกายด้วยเครื่องปั่นจักรยานราวสองชั่วโมงได้และอาบน้ำจนหอมกรุ่น นรินทร์ก็นั่งละเลียดทานช็อกโกแลตอย่างมีความสุข รอบตัวมีเจ้าแมวสองตัวคลอเคลียพัวพันไปมา

           

   “มีความสุขจัง”



นรินทร์วางกล่องที่ยังเหลือช็อกโกแลตไว้ที่พื้น แล้วลุกไปยังpc เพื่อดูว่าขายของได้หรือเปล่า ปรากฏว่ามีคนมาซื้อของที่วางขายจนเกลี้ยง เขามัวแต่ดีใจหมกมุ่นกับการเอาของมาขายเพิ่มจนไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวเลย

           

   กระทั่งได้ยินเสียงอลิซาเบธพยายามอาเจียน “อลิซาเบธเป็นอะไรไป”

         

     นรินทร์รีบเข้าไปดูอาการและพบว่าเจ้าแมวน้อยอาเจียนไม่เลิก อาการน่าเป็นห่วงจนเกิดกลัวขึ้นมา

       

       “ต..ต้องโทรหาพวกพี่ๆ” นรินทร์กดโทรหามิวซังกับณภัทรมือไม้สั่น ทว่าไม่มีใครรับสายเลย

         

     กลัวๆๆ เขากลัวไปหมด ตอนนี้เจ้าอลิซเบทโกงคออย่างทรมาน พลันนึกได้ว่าในจดหมายที่ตอบโต้กับพี่ภาริชมีเบอร์โทรของพี่เขาอยู่ นรินทร์ถลาไปเปิดกล่องที่เก็บรักษาไว้เป็นอย่างดีก่อนจะโทรหาที่พึ่งสุดท้าย

       

       <”เราดูให้ทั่วสิว่า อลิซาเบทกินอะไรเข้าไปบ้าง”>

       

       นรินทร์มองหาไปรอบๆ แล้วพบว่ามีแค่ช็อกโกแลตที่เขาเผลอวางทิ้งไว้บนพื้นเท่านั้น

       

       “มะ....มีแต่ช็อกโกแลต”

         

      <”ริน พวกหมาแมวกินช็อกโกแลตไม่ได้ มันเป็นพิษ รินต้องพามันไปหาหมอ”>

       

       “ต...แต่ว่า ให้ออกจากบ้าน”

     

      เจ้ารินไม่กล้าออกจากบ้าน เรื่องนี้ภาริชรู้ดี <”พี่เข้าใจ เอาอย่างนี้พี่จะไปหารินที่บ้าน รอพี่ไม่นานหรอก”>

           

    นรินทร์โล่งใจได้ครู่เดียว ทว่าอลิซาเบททั้งอาเจียนทั้งโก่งคอดูทรมานมากขึ้นไปทุกที



<ถ้าอลิซาเบทตายล่ะ>

       

     “ต...ต้องพาไปหาหมอ”

         

     เป็นครั้งแรกเลยที่นรินทร์มีความตั้งใจอย่างแรงกล้า เขาคว้ากระเป๋าเงินและกระเป๋าเป้ใส่แมว

       

        “อลิซาเบทขอโทษนะที่ต้องให้อยู่ในที่แคบๆ ทั้งที่กำลังอาเจียน”

         



     ภาริชเหยียบคันเร่งแทบจะมิด พอมาถึงบ้านของนรินทร์ก็พบว่าไม่มีใครอยู่ ดังนั้นจึงกดโทรหานรินทร์ด้วยใจที่กระวนกระวาย

           

    “ริน เราไปไหน พี่มาถึงหน้าบ้านเราแล้วนะ”

           

    < “ผมอยู่คลีนิคxxxที่xxxครับ”>

           

    “เราไปคนเดียวหรือ”

         

      “อื้อ...ก็ใช่....”

       

        “งั้นรอพี่ก่อนนะเดี๋ยวพี่จะไปหา”

         

    ภาริชขับรถตรงไปยังคลินิก เขาบอกไม่ถูกว่าควรดีใจหรือเสียใจดี เจ้ารินถึงกลับกล้าออกจากบ้านเพื่อพาลูกแมวไปรักษา นี่เท่ากับว่าการให้เลี้ยงสัตว์เป็นความสำเร็จที่ดีอย่างไม่น่าเชื่อ

           

    หลังจากมาถึงคลินิกภาริชเห็นนรินทร์นั่งจ๋องตรงเก้าอี้บนตักมีตะกร้าซึ่งอลิซาเบทอยู่ในนั้น

           

    “รอพี่นานไหม แล้วอลิซาเบทได้ตรวจแล้วหรือไง”

           

    “ตรวจแล้ว” นรินทร์หน้าแดงก่ำ เขารู้สึกอับอายจนแทบไม่กล้าเล่าเรื่องอาการของอลิซาเบทให้พี่ภาริชฟัง

           

   “อลิซาเบทเป็นอะไร”

         

     “...” นรินทร์พึมพำเสียงเล็กและเบาทั้งยังก้มหน้าหลบตา

         

      “อะไรนะพี่ไม่ได้ยิน”

         

     “สำรอกก้อนขน” นรินทร์ลอบมองดูสีหน้าของภาริช แล้วก้มกลับลงไปใหม่อีกครั้ง

         

      “อย่างนี้ พี่ก็ดีใจเต็มที่ได้แล้วสิ”

         



      “ดีใจอะไรครับ” นรินทร์เงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าภาริชยิ้มกว้างมากจนเห็นเขี้ยว ท่าทางดีใจสุดๆ เลย

         

      “ก็รินยอมออกจากบ้านแล้วนี่ครับ”

           

    การถูกเตือนสติอีกครั้ง ทำเอานรินทร์อยากจะเคลื่อนย้ายพริบตากลับไปที่บ้านในทันที ตอนแรกกังวลว่าถ้าหมอเห็นหน้าเขาอาจจะไม่ยอมรักษาอลิซาเบทให้ อาจไล่ตะเพิดหรือพูดจาดุด่า

         

     แต่ไม่เป็นอย่างนั้นเลย ทั้งหมอทั้งพยาบาลใจดีกับเขามาก แถมยังแนะนำนั่นนี่ให้มากมาย แล้วก็คนอื่นๆ ที่พาสัตว์เลี้ยงมาหาหมอทุกคนเป็นกันเองทั้งนั้น

           

   “ในเมื่อออกจากบ้านมาแล้ว งั้นวันนี้เราไปเที่ยวกันดีไหมครับ ฉลองก้าวแรกสู่โลกภายนอกของริน”

           

    “อ...เอ๋...ม...ไม่ดีกว่ามั้งครับ”

               “อย่าปฏิเสธพี่สิครับ พี่ว่าจะพาเราไปร้านที่มีช็อกโกลาติเย่ประจำ เอ...เรารู้จักร้านbitter sweetไหมครับ ร้านที่ขายช็อกโกแลตโดยเฉพาะตรงในกลางเมืองb ไม่อยากไปหรือ”

             

  “อ..เอ่อ..” อยากไปสิ ร้านนั้นน่ะ มันเป็นร้านชื่อดังที่แนะนำในอินเตอร์เน็ต เขาเคยฝันว่าซักวันต้องไปให้ได้ซักครั้ง  แต่ไม่กล้าไปยังที่คนพลุกพล่าน เวลานี้ความกลัวกับความอยากเริ่มจะขัดแย้งกันแล้ว นรินทร์กอดตะกร้าใส่แมวเอาไว้แน่น

             

  “ฟูลคอร์สช็อกโกแลต ที่เริ่มด้วยซุปช็อกโกแลตเย็น ตามด้วยบงบงช็อกโกล่า ต่อด้วยช็อกโกแลตเชอร์เบท แล้วจานหลักจะเอาเป็นฟอนดันช็อกโกล่า เครป หรือ เค้กช็อกโกแลตสดก็ได้นะ”

           

   ภาริชหัวเราะหึหึด้วยความเจ้าเล่ห์ จริงๆ แสวงหาสิ่งนี้เพื่อหลอกล่อให้เจ้ารินให้ออกจากบ้านมาได้ระยะหนึ่งแล้ว ยิ่งมาเห็นสีหน้าที่พร้อมจะน้ำลายหกได้ตลอดเวลาของเป้าหมายยิ่งรู้ว่ามันได้ผลระดับระเบิดปรมาณู             

           

   

           

    ภาริชยิ้มหวานราวนางฟ้า ““ก็ถ้าไม่อยากกินก็น่าเสียดายนะ พี่มีตั๋วคอร์สทานฟรี ฟรีแถมทานได้ไม่อั้น สงสัยว่าคงต้องไปชวนคนอื่นแล้วมั้งนะ”



 เล่นตัวเสียหน่อยเอาให้คิดว่าไม่มีโอกาสอีกแล้ว “ยังไงก็ต้องรีบหาคนเสียบแทนแหละมันใกล้หมดอายุแล้วด้วย”


ภาริชไม่ลังเลจะตอกย้ำหัวตะปูลงไปอีกครั้ง  “รินไม่อยากไปเนอะ…แล้วนี่พี่จะหาใครไปด้วยได้ คงต้องทิ้งไปเปล่าๆ สินะ?”
 


<เอาล่ะ พี่ตั้งใจกดดันเราขนาดนี้แล้ว ถ้ายังไม่ติดกับ พี่คงรู้สึกเหมือนรบแพ้เลยนะนรินทร์>

             

  “เอ่อ...ไปก็ได้ครับ”

             

  แววตาดูมีความลังเล แต่คนอย่างภาริชหรือจะเปิดโอกาสให้กลับคำ เขารีบฉุดให้เจ้ารินไปที่รถแล้วขับห้อไปยังร้านbitter sweet รวดเร็วราวกับมีเวทมนต์



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่ติดตามเราและแสดงความคิดเห็นนะคะ เราดีใจมั่กๆค่า



อยู่อ่านนิยายเราจนจบด้วยนะคะ 555 เราขอร้อง



แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจด้วยนะคะ

[Tiffany]

ดีใจมาก ภาริชทำสำเร็จแล้ว น้องรินติดกับคนพี่ซะแล้ว เข้าใจเอาของกินมาล่อนะ

[Kei]

 

[kaokorn]

.....เราเข้าใจเรื่องที่เราเขียนแล้วอาจจะขัดใจนักอ่านหลายท่านเลย
ขอบคุณนะคะที่เข้ามาแนะนำชี้แนะ
แต่ถึงเราจะเขียนไม่ตรงตามที่นักอ่านชอบ
แต่อยากให้ช่วยกรุณาติดตามเราต่อไปนะคะTT.....

ไม่ได้อ่านคอมเม้นท์อื่นๆนะฮะเลยไม่รู้ว่าทำไมคุณลูซิเฟอร์ฯเขียนแบบนี้ เอาเป็นว่ามาให้กำลังใจล่ะกัน
อยากบอกว่าแต่งเรื่องได้สนุกมากๆ จากตอนแรกๆที่หลงเข้ามาอ่าน ตอนนี้เลยติดงอมแงม รอว่าเมื่อไหร่จะมาอัพอีก
ชอบฮะ สนุกดี อ่านได้เพลิน มีเรื่องของคนรอบข้างเข้ามามีบทบาทแถมยังสนุกด้วย รออ่านต่อไปจนจบกันเลยทีเดียว 555+
ยังไงก็ติดตามแน่นอนฮะ
 

[suikajang]

  ก้าวแรกจ้าเจ้ารินน้อย สู้ๆ ท่านพี่มีความเจ้าเล่ห์ไปอีก 
    

[PandP]

ออกจากบ้านล้าววว ดีใจๆ 55555

[j123]

พึ่งเข้ามาอ่านจ้า อ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุดเลย รอติดตามตอนหน้าน๊า 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เย้ๆๆๆ................ 
รินน้อย กล้าออกจากบ้านแล้ว   
 
ภาริช ใช้สัตว์เลี้ยงเพื่อให้รินพัฒนาได้ผลจริงๆ
ความรักสัตว์ ห่วงสัตว์ ทำให้รินพาแมวไปหาหมอได้ เยี่ยม 
ออกมาแล้วไหนๆ ก็ไปกินช็อคโกแลตในเมืองได้อีก
อันนี้อุบายภาริชล้วนๆ  ชอบบบบบ 

ภาริช  ริน   
       
 

[แมวดำ]

พาริช...ริน...ฟินค่ะ

[Duangjai]

……


แล้วพี่ภาริชก้อพาน้องรินออกเดตละจ้าาาา


          



…

[lucifer miumiu]

บทที่25

ช็อกโกแลตแสนอร่อย

ภาริชมองปฏิกิริยาของนรินทร์ด้วยความรู้สึกปลื้มปิติ เหมือนว่าฮิคกี้น้อยจะมีความสุขเอามากๆ เพราะตั้งแต่มาถึงที่ร้าน bitter sweet ดวงตาของตัวแสบก็เปล่งประกายวิบวับ ท่าทางตื่นเต้นเปี่ยมสุขมันทำให้คิดถูกแล้วที่พามาที่นี่

“ว้าว”

นรินทร์ยิ้มจนแก้มปริเมื่อบริกรนำชามซุปสีขาวมาวางตรงหน้าพวกเขาทั้งคู่ ซุปตัวนี้ไม่ใช่อาหารคาวแน่นอน เพราะถึงจะเรียกว่าซุป แต่เจ้าสิ่งนี้เป็นช็อกโกแลตเข้มข้น ด้านบนมีลวดลายทำจากครีมและคุ้กกี้ป่นลอยอยู่ดูแล้วสวยงามชวนรับประทาน

“ค่อยๆ กินนะ”

เจ้ารินผงกหัวหงึกๆ ตลกดีนะ นรินทร์ตื่นเต้นเหมือนเด็กเล็กๆ การที่มีความสุขเวลาได้กินของอร่อยนี่เขาก็เข้าใจ แต่ไม่คิดว่าจะออกอาการเยิ้มขนาดนี้

“เป็นไง” ภาริชรอให้นรินทร์ตักทานคำที่สองแล้วถาม ทว่าทีแรกเห็นกรี๊ดกร๊าดวี้ดว้ายน่าดู พอได้ทานจริงกลับมีมารยาทจนน่าตกใจ

“อร่อย”

ด้วยเหตุนี้ภาริชจึงกินซุปไปมองดูนรินทร์ละเลียดอาหารอย่างมีมารยาท แววตาคู่สวยบ่งบอกชัดว่ากำลังซาบซึ้งที่ได้ทาน

“มีความสุขขนาดที่ว่าถึงถูกออกบังคับให้ออกจากบ้านก็ไม่เสียดายเลย”

ภาริชหัวเราะหึหึ อดไม่ได้ที่จะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายคลิปไปให้ณภัทรดู อีกอย่างอยากเก็บภาพความน่ารักนี้เอาไว้ดูเอง

“ถ้าไม่มีคนมองก็อยากจะเลียจานให้สะอาดไปเลย” นรินทร์มองคราบบนจานด้วยท่าทางเสียดาย เจ้าซุปนี่มันอร่อยมาก จนรู้สึกว่าดีแล้วที่ยอมตามพี่ภาริชมา แต่ว่าก็ยังไม่ถึงกับดึงดูดจนอยากออกมาทานบ่อยๆ

“จะเลียไม่ได้นะ ถึงเราจะน่ารักเหมือรีทริฟเวอร์ก็เถอะ” ภาริชหัวเราะยังคงเก็บภาพความทรงจำด้วยมือถือต่อไป ตอนนี้เองสังเกตเห็นดวงตาแป๋วๆ มองมายังซุปซึ่งยังทานไม่หมดของเขา

ภาริชแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ “ทานไหม พี่ว่าพี่พอแล้วกับซุปนี่”

“ม...ไม่เอาสิครับ พี่ภาริชทานเถอะ” เจ้ารินสะบัดหน้าเมินไปอีกทาน แต่ไม่วายเหล่มองดูซุปของภาริช แบบนี้ยิ่งทำให้รู้สึกว่าน่าเอ็นดู

หลังจากจานทั้งหมดบนโต๊ะว่างเปล่าพนักงานก็เก็บจานตามด้วยนำบงบงช็อกโกล่าสองที่มาวางตรงหน้า

“บงบงช็อกโกแลตค่ะ ที่หนึ่งเป็นรสส้มยูสุพลาลีน (ช็อกโกแลตสอดไส้คาราเมลกับเฮเซลนัท) ส่วนอีกที่เป็นบิทเทอร์ที่ออกรสขมนิดๆ นะคะ ไม่ทราบว่าท่านไหนยูสุท่านไหนบิทเทอร์คะ”

“ของผมยูสุของตัวเล็กเป็นบิตเทอร์ครับ” ภาริชบอก

พนักงานมองสลับระหว่างพวกเขาสองคนแล้วยิ้ม ก็เข้าใจนะว่านรินทร์ดูน่ารักเหมือนเด็กสาว คงคิดไปเองว่าของที่พวกเขาทานน่าจะสลับกันมากกว่า ช่วยไม่ได้เขาไม่ชอบทานรสขมเท่าไหร่นัก ของหวานมันก็ต้องทานหวานๆ สิถึงจะถูก

“ทานให้อร่อยนะคะ” พนักงานสาวจากไปแล้ว พอหันกลับมามองนรินทร์ก็พบว่าฮิคกี้น้อยกำลังมองบงบงช็อกโกแลตรสยูสุของเขาอยู่ ภาริชยิ้มหวานประดุจนางฟ้า

“แลกกันหนึ่งชิ้นไหมครับ”

“ได้หรือครับ”

“ได้สิ แต่ว่าพี่จะขออัดคลิปเราต่อนะ”

นรินทร์ไม่ได้สนใจเรื่องอัดคลิปเลย พออนุญาตให้แลก ก็จัดแจงเอาของตัวเองมาวางสลับกับของเขาหนึ่งชิ้นก่อนลงมือกัดกินบงบงช็อกโกล่าอย่างรวดเร็ว

“อร่อย บงบงช็อกโกล่ารสยูซุนี่อร่อยมาก ไม่แพ้รสบิทเทอร์เลย”

เจ้านรินทร์เคี้ยวไปยิ้มไป อร่อยจนถึงกับหุบยิ้มไม่ได้ แม้แต่ภาริชเองยังเผลอยิ้มตามไปด้วย คลิปที่อัดอยู่ในตอนนี้ต้องเป็นผลงานชิ้นเอกของเขาแน่ๆ ไม่เพียงแต่เขาพอใจณภัทรเองก็ต้องตกหลุมความน่ารักน่าชังของน้องชายตัวเอง

“รู้สึกคาดหวังกับเชอร์เบทแล้วสิ”

หลังจากทานบงบงช็อกโกล่าหมดเจ้ารินก็พึมพำคนเดียว เขาอยากทานช็อกโกแลตอร่อยๆ แบบนี้ทุกวันเลย แต่ถ้าจะอย่างนั้นก็ต้องออกกำลังกายอย่างหนัก แล้วก็ต้องออกจากบ้านซึ่งเป็นปราการอันแข็งแกร่งของตัวเอง รู้สึกลังเลจัง

และแล้วเจ้าเชอร์เบททำจากไวท์ช็อกโกแลตก็ถูกส่งมาตรงหน้า เนื่องจากปริมาณไม่มากนักจึงทำให้นรินทร์ไม่เต็มอิ่ม ยังอยากทานอีก อยากทานอีกเรื่อยๆ โชคดียังเหลือจานหลักอยู่ จากนั้นฟอนดันช็อกโกแลต กับเครปที่ชุ่มด้วยซอสช็อกโกแลตก็ถูกส่งออกมาปิดท้ายรายการ

“....”

นี่มันสวรรค์ชัดๆ เป็นสวรรค์ที่เต็มไปด้วยช็อกโกแลต นรินทร์ยิ้มจนแก้มปริอีกแล้ว คราวนี้ก็เหมือนเดิมเจ้ารินขอชิมเครปของภาริชด้วยเพราะดูท่าทางน่าอร่อย ระหว่างที่ทานภาริชเองก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างมีความสุขเหมือนกัน เพราะว่าได้รับของสะสมมาจากเจ้ารินแล้วเป็นคลิปจำนวนมาก

ภาริชไม่รีรอที่จะส่งคลิปทั้งหมดไปหาณภัทรผ่านทางแอพlเป็นเวลาเดียวกับที่ณภัทรกลับถึงบ้านและกำลังตกใจที่น้องชายคนเดียวหายไปพอดี

ส่งคลิปไปได้ได้ซักพักณภัทรก็โทรกลับมาหา ภาริชรับสายด้วยเสียงร่าเริง

“น่ารักใช่ไหม เจ้ารินดีใจเหมือนรีทริฟเวอร์ได้ทานเนื้อติดกระดูกเลยนะ”

< “คุณภาริช น้องผมยอมออกจากบ้านแล้วหรือครับ” > เสียงทางฝั่งนั้นดูตื่นเต้น ภาริชหัวเราะหึหึ

“ผลงานชิ้นโบแดงของฉันเลยนะ”

<” ออกจากบ้านแล้วจริงๆ ด้วย” > น้ำเสียงที่บอกชัดว่าดีใจลอดออกมาทางมือถือ <” ต้องฉลองแล้ว” >

ณภัทรวางสายไปอย่างกะทันหัน ภาริชยิ้มๆ สงสัยว่าคงเตรียมอาหารมื้อค่ำชุดใหญ่ไว้รอฉลองแน่ๆ แล้ว จังหวะที่คิดอย่างนั้นคนคุ้นเคยก็มายืนค้ำหัว ภาริชพอเห็นหน้าอีกฝ่ายก็ยกยิ้มให้

“อร่อยไหมภาริช”

“ต้องขอบใจนายนะโรรองที่ให้ตั๋วทานฟรีมา”

โรรอง เปอตี เป็นเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยที่เจอกันเมื่อครั้งไปเรียนต่อที่ประเทษa โรรองเป็นลูกครึ่งประเทศtกับfเหมือนเขา ดังนั้นจึงสนิทสนมอย่างรวดเร็ว

“นี่นะหรือเจ้าชายน้อยที่นายเล่าให้ฟังอย่างเปี่ยมสุข น่ารักแบบที่ฉันจินตนาการเลยนะ”

“อย่ามาจีบตัดหน้าแล้วกัน” ภาริชไม่ได้กลัวว่าคำพูดของตัวเองจะทำให้นรินทร์ตกใจเลย เขาอยากให้รู้ตัวเสียด้วยซ้ำ แต่ฮิคกี้น้อยดันมีความสุขกับการกินมากเกินไปจนไม่สนใจฟังคนอื่นพูดเลย

“ท่าทางมีความสุขจังนะ ทานให้อร่อยนะครับ”

“ครับ” นรินทร์ตอบรับ จริงๆ รู้ว่าโรรองมายืนคุยกับพี่ภาริชตั้งนานแล้ว แต่เพราะกลัวคนแปลกหน้าจึงไม่กล้าทักและทำเป็นเมินอย่างผิดมารยาทโดยไม่ตั้งใจ แถมตอนนี้พึ่งมารู้สึกผิดหลังจากคนคนนั้นไป

“ผมเสียมารยาทหรือเปล่า”

“พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ เจ้าโรรองชอบของน่ารัก ได้เห็นท่าทางกินสุดน่ารักของเรา หมอนั่นก็พร้อมให้อภัยแล้ว”

“อ..พี่ภาริชบางทีก็ชอบพูดจาแปลกๆ” นรินทร์ก้มหน้าหลบตา พี่ภาริชไม่รู้หรอกว่า คนถูกชมว่าน่ารักนอกจากจะดีใจแล้วยังรู้สึกเขินแปลกๆ อีกด้วย แต่ว่าคำว่าน่ารักมันใช้กับผู้ชายไม่ได้เลยนะ

“อยากให้พี่ชมผมว่าเท่จังมากกว่า” นรินทร์บ่นอุบอิบ

“เอางั้นรึ” ภาริชฉีกยิ้มประดุจนางฟ้า

“นรินทร์เท่จังเลย ตอนละเลียดกินขนมก็เท่ เท่มากแม้กระทั่งทานขนมจนเลอะปาก แถมท่าทางเลียขนมที่ติดขอบปากยังเท่มากอีกด้วยนะ เท้...เท่ เท่จนพี่ใจละลายไปเลยล่ะ”

“งะ...” นรินทร์เหงื่อตกกับคำชมของภาริช “ไม่ใช่อย่างนั้นสิครับ นี่มันเหมือนแกล้งกันเลยนะ”

“หน้าเหยเกตอนถูกแกล้งก็เท่นะ เท่จนพี่เคลิ้มไปเลยแหละ ดูสิ อัดคลิปไว้ดูเลยเนี่ย”

นรินทร์คอตก บางทีก็รู้สึกว่าพี่ภาริชนี่จัดการยากแบบแปลกๆ แถมเขาเองก็เป็นคนยอมให้พี่อัดคลิปเอาไว้ด้วย

“พี่ส่งคลิปไปให้พี่ชายเราดูด้วยนะ เขาชอบน่าดูเลย”

ตอนนี้เองนรินทร์ก็นึกขึ้นได้ว่ามือถือเขาสั่นต่อเนื่องมาได้พักหนึ่งแล้ว ดังนั้นจึงหยิบขึ้นมาดูก็ปรากฏว่า พี่ชายส่งข้อความดีใจมาจำนวนมาก

พี่ณภัทรดีใจที่เราออกจากบ้านได้ขนาดนี้เลยหรือ

“ดีใช่ไหมล่ะที่ออกจากบ้านมา ได้ทานของอร่อยได้เห็นผู้คนมีความสุข อีกเดี๋ยวกลับไปจะได้เห็นรอยยิ้มของณภัทรด้วยนะ”

“อืม...ขอบคุณครับพี่ภาริช”

นรินทร์ขอบคุณจากใจจริง ทว่าพอเห็นรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นบนใบหน้าของคนอายุมากกว่า หัวใจก็เต้นตึกตักขึ้นมาฉับพลัน มันหยุดไม่ได้แถมยังเต้นแรงขึ้นทุกทีๆ

นรินทร์ก้มหน้าลงต่ำ ใบหน้าของเขาแดงซ่าน มือทั้งสองข้างกำไว้แน่นบนหน้าตัก เขารู้ตัวมาตั้งนานแล้วว่าชอบพี่ภาริช ชอบมาตั้งแต่ทำเพียงแค่โต้ตอบกันทางจดหมาย และนับจากได้พบหน้ากันความชอบก็ยิ่งทวีคูณมากขึ้นเรื่อยๆ จนถึงขั้นรู้สึกว่ามันเป็นความรัก

เขาไม่เคยรักใครมาก่อนเลยไม่รู้ว่าต้องทำแบบไหนและทำอย่างไรกับความรู้สึกนี้

“นรินทร์พี่ว่าเรากลับบ้านกันเถอะนะ”

“อื้อ...”

อยากปรึกษาใครซักคนจัง

ดังนั้นหลังจากถึงบ้านนรินทร์ใช้เวลาในห้องน้ำราว 15 นาที ส่งข้อความไปปรึกษากับคนที่คิดว่าน่าจะไว้ใจได้ที่สุด นั่นคือโกรธเกรี้ยว เขาคิดว่าถ้าเป็นเด็กสาวที่แสนใจดีคนนั้นเธอจะต้องไม่หัวเราะเยาะความรู้สึกที่เขามีแน่นอน



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

บางทีก็รู้สึกว่าเขียนยากจัง5555

อยากไปงานจับมือbnk48จังเลยน้า เบี้ยน้อยหอยน้อย

ความโอตะเรายังมีไม่มากพอสินะ นี่ทุ่มเทไปกับหนังสือกับเกมอย่างเหลือเชื่อ5555

สุดท้ายเอาวะไปดูหนังbnkก่อนเป็นการนำร่องเปย์ครั้งแรก

เพื่อbnk48 คามิโอชิเฌอปราง กับโอชิปันจ้า 

แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจด้วยนะคะ

[PandP]

ถ้ารินรู้ว่าพี่ภาริชกับโกรธเกรี้ยวเป็นคนเดียวกันจะเป็นยังไงน้ออออ

[suikajang]

ความน่ารัก เอ้ยเท่ห์กระแทกตาจ้า โอ๊ยลูกจ๋าจะน่าฟัดไปไหน เอ๊ะๆ เจ้ารินน้อยก็คิดปรึกษาถูกซะด้วย 
    

[Kei]

ปรึกษาถูกคนด้วยนะ

[lucifer miumiu]

บทที่26

ความจริง

Maddog01 : เธอเคยมีคนที่ชอบแล้วไม่กล้าบอกไหม

ภาริชขมวดคิ้วเข้าหากัน เจ้าหมาน้อยส่งข้อความส่วนตัวมาให้ขณะที่เขานั่งรอณภัทรกับมิวซังเตรียมอาหารในห้องครัว

โกรธเกรี้ยว : ใครคือคนที่นายชอบ

ไม่รีรอที่จะถามออกไป เขาสงสัยว่าใครกันที่ทำให้เจ้ารินชอบได้ เกริ่นมาอย่างนี้ อย่าบอกนะว่าชอบตัวตนของเขาในเกม

<นี่นายชอบโกรธเกรี้ยวอย่างนั้นหรือ แบบนี้ไม่ดีเลย ถ้าจะชอบอยากให้เป็นตัวเราที่อยู่นอกเกมมากกว่า>

Maddog01 : ....

Maddog01 : คนคนนั้นเป็นพี่ชายที่ใจดีมาก เขาเป็นเจ้านายของพี่ชายฉันเอง

มุมปากของภาริชยกโค้งขึ้นมาเอง ห้ามมันไม่ได้ พอเงยหน้าขึ้นเห็นเงาตัวเองในตู้กระจก ก็พบว่าตัวเองแสยะยิ้มได้โหดร้ายชะมัด <บ้าเอ๊ย ดีใจทีไรยิ้มออกมาได้สยดสยองเกินคาดทุกที>

โกรธเกรี้ยว : ชอบตั้งแต่เมื่อไหร่

นรินทร์ไม่โต้ตอบกลับเป็นเวลาเกือบห้านาที สงสัยเขาจะรุกถามมากเกินไปหน่อย

<ช่วยไม่ได้ นี่เราตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนที่ได้เหยียบย่ำศัตรูให้จมเสียอีกนะ>

โกรธเกรี้ยว : รินอยากรู้ตัวจริงของฉันไหม

ภาริชยิ้มละไมขณะพิมพ์ตอบโต้กับนรินทร์ เขารู้สึกว่าไม่อยากให้นรินทร์เปิดเผยความในใจกับเขาในลักษณะนี้ แถมมันจะน่าสงสารมากถ้าเกิดรู้ความจริงว่าเขาคือคนเดียวกับโกรธเกรี้ยว

โกรธเกรี้ยว : ฉันอยากนัดพบกับริน

โกรธเกรี้ยว : เธออยากพบกับฉันไหม

Maddog01 : ทำไมจู่ๆ ถึงอยากพบกันล่ะ ตอนที่ฟอร์ดมาหา เธอยังไม่มาหาผมเลยหนิ

โกรธเกรี้ยว : นั่นเพราะฉันไม่ว่าง แต่ตอนนี้ฉันอยากพบเธอ

Maddog01 : อย่าเลย...ถ้าเธอเห็นตัวจริงของผมเธอจะผิดหวังนะ

โกรธเกรี้ยว : ทำไมคิดอย่างนั้น

จากนั้นเจ้ารินก็เงียบไม่โต้ตอบกลับมาอีกเลย รู้สึกตัวอีกทีมิวซังก็นำกาแฟร้อนๆ มาให้ตรงหน้า ภาริชส่งยิ้มให้เธอ มิวซังทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็นิ่งไปเพราะนรินทร์เดินคอตกเข้ามาในห้อง

“เป็นอะไรไปล่ะริน คอตกมาเชียว” มิวซังถาม ท่าทางของนรินทร์เหมือนกับไม่สบายใจเอามากๆ

“โกรธเกรี้ยวบอกว่าอยากเจอหน้าน่ะสิ”

มิวซังลอบมองภาริชจากทางหางตา ภาริชรู้ตัวทันทีว่าถูกมองเขาส่งยิ้มเป็นกันเองไปให้

“เจอกันก็ดีแล้วนี่ นัดกลุ่มเลยเป็นไง”

“แต่...เด็กผู้หญิงน่ารักๆ คงไม่อยากมีเพื่อนน่าอายอย่างฉันหรอกมิวซัง พอเธอเจอฉันอาจจะไม่มาเล่นเกมด้วยอีกเลยก็ได้”

“ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะนรินทร์” มิวซังปวดหัวตึบๆ โรคคิดเล็กคิดน้อยนี่แก้ไม่หายจริงๆ ขณะเดียวกันภาริชเองก็รู้สึกไม่ต่างกับคนเป็นพี่สาวซักนิด

ภาริชยกกาแฟขึ้นจิบ <ถ้าเกิดว่าเจ้ารินไม่ยอมพบโกรธเกรี้ยว อีกหน่อยความสัมพันธ์จะอีรุงตุงนังจนแก้ไม่ได้>

“ป่านนี้คนคนนั้นคงเสียใจจนร้องไห้แล้วมั้ง” ภาริชกดดันเจ้าริน

“ไม่ถึงขนาดนั้นมั้งครับ”

ภาริชยิ้มหวานให้เจ้ารินที่เริ่มจะกังวล นรินทร์ไม่สบายขึ้นมาแล้วถ้าเกิดว่าโกรธเกรี้ยวจะเสียใจเพราะเรื่องนี้

“พี่จะต้องเสียใจมากแน่ๆ ถ้าหากว่ารินไม่ยอมให้พี่พบหน้า”

มิวซังหันไปมองภาริชอย่างไม่อยากจะเชื่อหู เดี๋ยวนะ นี่คนคนนี้กล้าพูดจาประหนึ่งบอกรักตรงๆ แถมต่อหน้าเธออีกด้วยหรือ มิวซังหันกลับไปดูเจ้ารินและพบว่า ใบหน้าที่น่ารักนั้นมีสีแดงระเรื่อนิดๆ

“พี่คิดว่าตอนนี้เขากำลังเสียใจมากๆ แน่”

นรินทร์ก้มหน้าลงหลบสายตาที่เต็มไปด้วยพลังทำลายของภาริช เขาไม่ตอบอีกฝ่ายว่าตัดสินใจเรื่องโกรธเกรี้ยวยังไง จังหวะนั้นพี่ชายก็มาเรียกให้ทุกคนไปห้องทานข้าว

ระหว่างทานอาหารนรินทร์ลอบมองพี่ภาริชหลายครั้ง แต่เจ้าตัวก็รู้และส่งยิ้มมาให้ตลอด เขาสับสนหลายอย่างทั้งเรื่องที่ชอบพี่ภาริชทั้งเรื่องที่โกรธเกรี้ยวอยากเจอ หมู่นี้ทำไมหลายๆ อย่างมันรุมเร้าเข้ามาจังเลย

พี่ภาริชบอกว่าโกรธเกรี้ยวจะเสียใจ เขาไม่อยากให้เธอคนนั้นมีความรู้สึกแบบนั้น หรือว่าควรนัดพบกับเธอดี พอได้ข้อสรุปเป็นรูปเป็นร่างนรินทร์ก็ส่ายหัวไปมา ยังไม่อยากให้เห็นตัวเขาตอนนี้นี่ เอาเป็นว่าหาเวลาเหมาะๆ เอาเป็นเวลาเหมาะๆ

นรินทร์นั่งครุ่นคิดจนเหม่อทำให้ลืมทานไปเลย สุดท้ายณภัทรต้องหันมาจิ้มๆ อาหารมาวางในจานของน้องชายตัวเอง

“รินทานให้เยอะๆ นะ พี่ตั้งใจทำเพื่อเราเลยนะ”

“ครับ” หลุดจากความคิดอันสับสนชั่วระยะเวลาหนึ่ง พอเงยหน้าไปก็ปะเข้ากับภาริชที่ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้

เขาไม่ควรเอาแต่กังวลจนทำให้คนอื่นเป็นห่วง นี่มันเวลากิน ดังนั้นนรินทร์จึงกลับมาตั้งใจทานอาหารแสนอร่อยตรงหน้า ท่าทางที่กระตือรือร้นขึ้นทำให้ณภัทรมีความสุข

ไม่รู้นะว่าเจ้าตัวเล็กกังวลอะไร แต่ถ้าทานได้แบบนี้ คงหายไม่สบายใจแล้วมั้ง ณภัทรอมยิ้มมองดูนรินทร์ที่ตั้งใจทานในสิ่งที่เขาทำมาให้ น้องชายของเขาออกจากบ้านแล้ว เรื่องน่าดีใจแบบนี้มันยอดเยี่ยมไปเลย



หลังจากทานอาหารเรียบร้อยแล้วภาริชก็ขอตัวกลับบ้าน นรินทร์เดินมาส่งที่หน้าประตู พวกเขาล่ำลากันอย่างอ้อยอิ่ง

“คราวหน้าพี่จะพาเราไปเที่ยวที่บริษัทของพี่ ไปดูการทำงานของนักสร้างเกมของบริษัทพี่ ดีไหม”

“จริงๆ ผมอยากเป็นนักสร้างเกม คิดมานานแล้ว” นรินทร์พึมพำเบาๆ ภาริชเป็นคนไม่กี่คนที่เขากล้าบอกความฝันให้ฟัง

“งั้นก็ทำมันซะสิ ทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริง จะได้ไม่เสียใจภายหลัง”

“ครับ”

ท่าทางว่าง่ายนั้นช่างน่ารักน่าชัง สายตาที่มองมาบอกชัดว่าหลงใหลเทิดทูนเขามากเหลือเกิน มันทำให้อดใจไม่ไหว ภาริชขยับตัวเข้าไปประชิดนรินทร์จนเกินงาม เขาใช้สายตาอย่างผู้ล่าจ้องมองอีกฝ่าย

“รู้ไหมว่าทำไมพี่ถึงเอ็นดูเราเหลือเกิน”

นรินทร์ผู้ไม่รู้สึกถึงอันตรายตอบคำถามด้วยท่าทางฉะฉาน “เพราะพี่ภาริชเป็นคนใจดีมากไงครับ”

ภาริชหัวเราะน้อยๆ ต่อประโยคคำพูดใสซื่อของนรินทร์ <น่ารักเกินไปแล้ว มองพี่เป็นคนดีขนาดนั้นเลยหรือ ทั้งๆ ที่พี่มองเราด้วยสายตาหื่นกระหายขนาดนี้น่ะนะ>

“ก็มีรินนี่แหละที่พูดว่าพี่ใจดีแบบนี้”

ภาริชเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ เขาตั้งใจจะหอมแก้มนรินทร์ ถ้าไม่ติดว่ามิวซังเรียกนรินทร์ไปเสียก่อน

“ริน ไปช่วยพี่ณภัทรล้างจานที”

“อื้อ...ผมไปก่อนนะครับ”

นรินทร์วิ่งหายไป แต่ก็มีมิวซังเดินออกมาส่งตรงบริเวณที่เขาจอดรถแทนที่ ขณะที่กำลังจะไปถึงรถ สาวน้อยก็เปิดบทสนทนากับภาริช

“คุณตั้งใจจะเผยตัวจริงให้นรินทร์รู้จริงๆ นะหรือ”

ภาริชหมุนตัวกลับไปมองสาวน้อย ในหัวประมวลคำถามของเธออย่างฉับไว “ใช่”

เป็นเด็กสาวที่แสนฉลาดเหลือเกิน แต่ไม่มีความจำเป็นที่เขาต้องถามอีกฝ่ายว่ารู้เมื่อไหร่ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยปิดบังตัวตนที่แท้จริงเลยซักครั้ง ถ้าคิดดูให้ดีจะรู้ว่าจุดเชื่อมโยงระหว่างเขากับโกรธเกรี้ยวมีมากมาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องลูกแมวที่เด็กๆ คุยกับโกรธเกรี้ยวแต่เขาดันซื้อมาให้อย่างกับนกรู้

นอกจากนั้นเรื่องของฟอร์ด ถ้าพบปะพูดคุยสนิทสนมถึงขั้นพบกันก็น่าจะรู้นามสกุลจนถึงสืบหาญาติพี่น้องได้ง่ายๆ เห็นไหมล่ะเขาไม่เคยปิดบังตัวตนเลยซักนิด

“คุณทำอะไรๆ เพื่อเจ้ารินมากมาย แต่ขอเตือนถ้าทำให้รินร้องไห้เมื่อไหร่ ฉันนี่แหละที่จะสั่งสอนคุณเอง”

“เป็นคำเตือนของคุณแม่สินะ” ภาริชยิ้มหวานประดุจเทพธิดา “ไม่ต้องห่วงนะ กับคนที่ฉันชอบหรือรัก ฉันจะดีกับเขามากเป็นพิเศษ”

มิวซังนิ่งงันไม่นึกว่าคนเป็นผู้ใหญ่อย่างภาริชจะกล้าบอกรักคนอายุน้อยกว่าให้คนอื่นฟังง่ายๆ โดยไม่มีชั้นเชิงใดๆ เธอทำเพียงแค่มองอีกฝ่ายขึ้นรถและขับออกไป เธอควรจะเชื่อในสิ่งที่ผู้ใหญ่เจ้าเล่ห์คนคนนั้นพูดดีไหม

แต่เมื่อนึกถึงปฏิกิริยาของทั้งคู่ที่มีต่อกัน ก็คิดว่าบางอย่างก็ควรปล่อยมันไปตามที่ควรเป็น เธอไม่สามารถปกป้องนรินทร์ตลอดเวลาได้ เธอทำได้แค่อยู่เคียงข้างเวลาที่รินเจ็บหรือล้มลง การปกป้องมากไปมันจะทำให้นรินทร์อ่อนแอและไม่ได้เรียนรู้สิ่งสำคัญจากความเจ็บปวดที่จะเข้ามาตลอดชีวิต เธอไม่อยากเป็นครอบครัวที่ทำร้ายนรินทร์ทางอ้อมแบบนั้น



หลังล้างจานเสร็จนรินทร์กลับเข้าไปในห้อง เสียงเตือนข้อความเข้าดังขึ้น เขาหยิบมือถือขึ้นมาดูแล้วพบว่าโกรธเกรี้ยวส่งข้อมูลบางอย่างมา

“นี่มัน ข้อมูลของคณะของมหาลัยนี่หน่า”

ล้วนแล้วแต่เป็นข้อมูลคณะที่เกี่ยวกับการสร้างเกมโดยตรงทั้งนั้น ที่แรกก็ไม่คิดอะไร แต่มันสะกิดใจนิดๆ เขาพึ่งพูดเรื่องอาชีพที่อยากทำกับพี่ภาริช บังเอิญจังที่โกรธเกรี้ยวส่งข้อมูลวิชาคณะที่เกี่ยวข้องกันมาให้

โกรธเกรี้ยว : ถ้าอยากเป็นนักสร้างเกมต้องเลือกเรียนคณะพวกนี้นะ

โกรธเกรี้ยว : ถ้าจะให้ดีเลือกเรียนมหาลัยเดียวกันกับฟอร์ดสิ

โกรธเกรี้ยว : จะได้มีเพื่อนไง แล้วก็ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันจะได้สบายใจด้วย

โกรธเกรี้ยวนี่ช่างเหมือนพี่ภาริชจริงๆ คิดถึงตรงนี้จู่ๆ นรินทร์ก็หน้าแดงขึ้นมา ไม่ใช่โกรธแต่อับอาย



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เรื่องนี้เองก็อยากรวมเล่มด้วยน้า มีคนสนใจบ้างไหมคะ

อ้อสำหรับที่ตามอ่านท้าชะตาเปลี่ยนรัก เราใกล้เขียนตอนพิเศษเสร็จแล้วค่า

จะเปิดพรีแน่นอนนะ รอหน่อยนะคะ

แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจด้วยนะคะ

[Tiffany]

น้องรินคนซื่อ จะฉุกใจคิดหรือเปล่าน้า

[suikajang]

  เจ้ารินน้อยรู้แล้ว 
    

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ภาริช แสดงตัวตนให้รินรู้แบบชัดเจน   
ริน ก็ต้องเขินอายสิ   

ภาริช  ริน   
       
 

[Kei]

รู้ล้าวใช่ป่ะ

[lucifer miumiu]

บทที่27

คำสัญญากับอิงภพ

Maddog01 : ทำไมถึงเป็นโกรธเกรี้ยวแต่ไม่ใช่ Ghiblicatล่ะครับ

ภาริชอ่านข้อความที่เด้งขึ้นมา นรินทร์ส่งคำถามนี้มาหาโกรธเกรี้ยว ทว่าจากเนื้อหามันบ่งชัดว่าฮิคกี้น้อยรู้ความจริงเรื่องตัวตนของโกรธเกรี้ยวแล้ว ภาริชจำต้องหาที่จอดรถเพื่อพิมพ์ตอบกลับอย่างจริงจัง

โกรธเกรี้ยว : เพราะว่าพี่ไม่สามารถใช้ชื่อGhiblicatลงทะเบียนได้น่ะสิ

โกรธเกรี้ยว : มีคนลงทะเบียนชื่อนั้นไปแล้ว

นรินทร์อ่านข้อความแล้วก็พอนึกออก จะว่าไปเขาเห็นแอคเค้าท์เลียนแบบเต็มไปหมดGhiblicatเองก็เป็นแอคเค้าท์ชื่อดัง พี่ภาริชเองก็เหมือนกัน เพราะเป็นผู้บริหารในวงการเกม ดังนั้นจึงเสมือนเป็นหน้าเป็นตาของวงการคนหนึ่ง

ถ้าเกิดว่าพี่ภาริชเข้าหาเขาด้วยชื่อแอคเค้าท์Ghiblicat เขาจะรู้ได้ทันทีว่าพี่เป็นใคร แต่ถึงอย่างนั้นถ้าคิดให้ดีในนามโกรธเกรี้ยว พี่ภาริชก็ไม่ได้โกหกเขาด้วยคำพูดเลยซักครั้ง

โกรธเกรี้ยวไม่เคยบอกว่าตนเองเป็นผู้หญิง ไม่เคยติ๊ต่างคะขาในเกม แถมจากคำบอกเล่า ฟอร์ดก็ไม่เคยพูดซักครั้งว่าโกรธเกรี้ยวเป็นพี่สาว มีแต่เขากับชานมฯ ที่เข้าใจกันไปเอง แล้วมิวซังล่ะ มิวซังรู้หรือเปล่า

พอเงยหน้าขึ้นไปก็พบว่ามิวซังมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เธอกำลังดูหน้าจอมือถือของเขาเช่นกัน

“มิวซังเรื่องของโกรธเกรี้ยว รู้แล้วหรือเปล่า”

“รู้ตั้งแต่คุณภาริชซื้อแมวมาให้แล้ว”

นรินทร์หน้าแดงไปถึงใบหู รู้สึกอับอาย ไม่ใช่แค่ความซื่อบื้อของตัวเองเท่านั้น ที่สำคัญเขาดันเอาความในใจไปปรึกษากับเจ้าตัวอีกต่างหาก

“เรื่องที่เราคุยกันเกี่ยวกับแมว รู้กันแค่ในกลุ่มเท่านั้น แต่คุณภาริชก็ยังบังเอิญซื้อเจ้าแร็กดอลล์มาให้ แถมฟอร์ด นามสกุลอะไรเราก็รู้กันดีแล้ว พัชรกานต์กุลใช่ไหม ถ้าค้นหาทางอินเตอร์เน็ตมันก็จะเด้งขึ้นมาให้ดูทันที ฟอร์ดเป็นน้องชายของคุณภาริช พวกเขาไม่มีพี่สาวน้องสาว ที่สำคัญคนนามสกุลเดียวกันที่เป็นผู้หญิงก็มีแค่อิงฟ้า พัชรกานต์กุล เจ้าของแอคเค้าท์MelonPunchหนึ่งในมือเท้าของdoghunter00นะ ฉันจำเป็นต้องสืบอย่างเข้มงวด เพราะกลัวว่าเมษาคนนั้นจะใช้พวกมาหลอกแกล้งนายอีก แต่พอรู้ว่าเป็นคุณภาริชก็โล่งใจทันที”

เมื่อได้ยืนคำอธิบายนรินทร์ก็กระจ่างชัดมากขึ้น ป้ายบอกทางมันโจ่งแจ้งขนาดนั้น เห็นได้ชัดว่าพี่ภาริชไม่เคยคิดปิดบังตัวเองเลย น่าอับอาย น่าอับอายเกินไปแล้ว

“ตกลงจะเอายังไง คืนนี้จะเล่นเกมกับคุณภาริชตามปกติไหม หรือว่าจะงอนเล่นตัวซักหน่อยดี”

นรินทร์ส่ายหน้าไปมา เขาไม่อยากทำแบบนั้น ถึงแม้มันจะน่าอาย แต่ไม่ว่ายังไงก็อยากเล่นเกมกับคนที่ชอบ ถ้ารู้ว่าเป็นพี่ภาริชเขาคงรักษามาดให้ดูดีกว่านี้

“โธ่เอ๊ย” นรินทร์ยีหัวตัวเองไปมา เขาระเบิดความเป็นตัวตนด้านจูนิเบียวไปจนหมดเปลือกแล้วด้วย

แต่พี่ภาริชก็ไม่เห็นรังเกียจหรือล้อเลียนเลยนี่ <แสดงว่าเขาชอบที่เราเป็นแบบนี้หรือเปล่า>

นรินทร์กลับมาขยี้หัวไปมาอีกแล้ว

<เราต่างหากที่ชอบพี่เขาแถมยังเสร่อไปปรึกษาเรื่องชอบกับเจ้าตัวอีกต่างหาก พี่ภาริชไม่เคยพูดซักคำว่าชอบเรา>

ขณะที่ขยี้หัวจนดูวุ่นวายไปหมด มิวซังที่ยืนดูนานแล้วก็กล่าวเตือนสติด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ

“คุณภาริชเคยถามใช่ไหม ว่าทำไมเขาถึงเอ็นดูรินเหลือเกิน”

“แต่อาจจะแค่เป็นแบบน้องหรือพวกหมาแมวก็ได้นี่” นรินทร์ครวญครางพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมา สีหน้าดูไม่ดีเท่าไหร่ เดี๋ยวเขียวเดี๋ยวแดงก่ำ ชัดเจนว่าสับสนมาก

“ตอนนั้นน่ะ ถ้าฉันไม่เรียกริน รินก็จะถูกจูบแล้วนะ” มิวซังกระซิบที่ข้างหู

พอคิดว่าอาจจะเป็นอย่างนั้นจริงก็ได้ นรินทร์ก็เหมือนเกิดไฟฟ้าลัดวงจรขึ้นมา เขาหน้าแดงก่ำ คำพูดคำจาก็ตะกุกตะกัก การขยับร่างกายแข็งทื่อราวหุ่นยนต์

“จริง...จริง...หรือ”

“จริง รินอาจจะไม่รู้ตัว แต่ในสายตาของฉันคุณภาริชเขามองรินด้วยแววตาที่เหมือนจะกลืนกินตลอดเวลา”

“ไม่อยากเชื่อเลย” นรินทร์ชันเข่าขึ้นแล้วซบใบหน้าลงไป

ปากบอกไม่อยากเชื่อ แต่ในใจกลับพองโตจนคับอก

<เราอยากให้ข้อสันนิษฐานของมิวซังเป็นความจริง ไม่ใช่แค่เรามโนไปเอง>



ทันทีที่ภาริชขับรถถึงบ้านเสียงเตือนข้อความก็เด้งเข้ามาในมือถือ เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าอิงภพส่งข้อความมาหา

Paris : ว่าไงตัวแสบ

อิงภพ : คิดถึงพี่ภาริชจังเลยครับ ผมพึ่งกลับถึงบ้านเมื่อเช้านี่เอง

อิงภพส่งภาพถ่ายและคลิปมาให้ดูเยอะแยะ ภาริชดูผ่านๆ เพราะข้อความสนทนาเด้งขึ้นมาเร็วมาก

อิงภพ : เราไม่ได้เจอกันนานแล้ว ผมตั้งตารอฝึกงานช่วงปิดเทอมที่บริษัทของพี่ไม่ไหวแล้วครับ

Paris : มาฝึกกับพี่ พี่จะเข้มงวดนะ ไม่ใจดีด้วยหรอก

อิงภพ : พี่ภาริชจะใจร้ายกับผมได้ลงหรือครับ

Paris : หึหึ

ภาริชหมายความตามนั้นจริงๆ ฝึกงานก็คือฝึกงาน ต่อให้เป็นฟอร์ดเขาก็ไม่คิดจะผ่อนปรนให้แน่ๆ

อิงภพ : จริงสิวันนี้ผมจะมีpvpกลุ่มที่อารีน่าในเกม Guardiano del Paradiso ถึงจะไม่เป็นทางการก็เถอะ แต่ถ้าpvpกันที่นี้ก็จะเป็นการจัดลำดับในเกมด้วย pvpครั้งนี้ค่อนข้างสำคัญ พี่ช่วยให้กำลังใจผมหน่อยสิครับ

Paris : pvpกับใคร

ภาริชถามไปอย่างนั้น แต่รู้เรื่องนี้ตั้งนานแล้ว เพราะแอคเค้าท์ชื่อดัง Spiritstormที่ดันเป็นมือขวาของdoghunter00ก็คือลูกพี่ลูกน้องคนนี้

ตามปกติก็ควรจะอวยพรให้ เพราะต่อหน้าเขาอิงภพเป็นเด็กที่เชื่อฟังน่ารัก จนทำให้เมินความพยายามที่จะแข่งขันกับฟอร์ดทุกเรื่องไปเสีย สำหรับเขาการที่ฟอร์ดมีคู่แข่งถือเป็นสิ่งที่ดี มันทำให้น้องของเขาแกร่งและไม่ปล่อยตัวเฉื่อยแฉะ แล้วมันก็ได้ผลดีทีเดียว

ฟอร์ดไม่เคยบ่นเรื่องอิงภพให้ฟัง แต่ยิ่งมีคู่แข่งก็ยิ่งพยายาม ผลที่ได้มันเยี่ยมยอด ทั้งผลการเรียนทั้งด้านกีฬาไม่ได้ทำให้เขาอับอายเลย ดังนั้นจึงไม่โกรธอิงภพแม้จะรู้สึกว่ารังแกฟอร์ดก็ตาม ออกจะเอ็นดูนิดๆ ที่อุตส่าห์มาเป็นคู่มือเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้น้องชาย

แต่ว่าเรื่องจะให้กำลังใจหรืออวยพรให้ชนะการแข่งpvpกับเจ้านรินทร์ของเขานี่เห็นทีคงไม่ได้

อิงภพ : กับพวกmaddog01ครับ พวกนี้ค่อนข้างตึงมือ ผมรู้สึกกังวลนิดหน่อย

ภาริชหัวเราะขึ้นจมูก อิงภพกำลังออดอ้อนเขาเหมือนทุกครั้งนั่นแหละ เด็กคนนี้ชอบเขาไปในทางชู้สาว รู้ตั้งนานแล้ว

Paris : ถ้าแพ้ขึ้นมาพี่จะปลอบใจก็แล้วกัน

อิงภพ : ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะครับ ผมต้องชนะสิ

Paris : เอาเป็นว่าถ้าแพ้พี่จะซื้อขนมให้

อิงภพ : แล้วถ้าผมชนะล่ะ

อิงภพ : พี่ภาริชต้องพาผมไปเที่ยวเมืองนอกสองต่อสองนะ

ภาริชแสยะยิ้มดั่งมารร้าย ตัวแค่นี้คิดอ่านจับผู้ชายด้วยร่างกายหรือไง แล้วคิดว่าจะชนะmaddogน้อยของเขาได้ง่ายๆ งั้นรึ อย่าหาว่าหลงเข้าข้างคนที่ตัวเองชอบเลย แต่ดูจากฝีมือในด้านpvpแล้ว อันดับหนึ่งของการpvpในเกมประเภท mmorpgนั้น

maddog01มักติดอันดับหนึ่งเสมอ อาจจะสลับกับแอคเค้าท์เศียรมังกรบ้างในบางเกม ลดหลั่นลงมาก็ชานมฯ และsilverfox13 แล้วก็ตามด้วยGhiblicatแอคเค้าท์ของเขา

ซึ่งdoghunter00จัดอยู่ในทำเนียบเป็นอันดับที่6ส่วนอิงภพกับอิงฟ้าก็ถือว่าใช้ได้อยู่ในอันดับไม่เกิน 20 ขึ้นๆ ลงๆ ตามกาลเวลา ถามว่าtop5อันดับส่วนใหญ่อยู่ฝั่งไหน แค่นี้ก็เดาได้แล้วใครจะชนะ ถึงแม้ว่าเขาจะดันเล่นอาชีพสายซัพพอร์ตที่มีทักษะต่อสู้ไม่มากนักก็ตาม

Paris : เอาสิ ถ้าเราpvpชนะ พี่จะยอมไปกับเราก็ได้ ไปด้วยกันซักสัปดาห์ดีไหมล่ะ

อิงภพ : รักพี่ภาริชที่สุดเลย



อิงภพหัวเราะคิกๆ ดูแล้วน่าหมั่นไส้เหลือเกินในสายตาต้นกล้า ถึงแม้ว่าตอนนี้จะตั้งใจฝึกใช้ตัวละครโดยมีสายหมอกกำกับอย่างใกล้ชิด ก็ยังอุตส่าห์หันไปเหน็บอีกฝ่ายได้

“น่าขยะแขยง”

“เรื่องของกู” อิงภพตวัดสายตากร้าวใส่ต้นกล้า ก่อนจะเดินมาดูหน้าจอเพราะพี่ภาริชไม่ว่างคุยด้วยแล้ว

“โอ้ยตาย ขยับนิ้วได้เหมือนก้อนหินมาก” อิงภพมองด้วยสายตาเหยียดหยาม

“แบบนี้จะแข่งpvpไหวหรือห๊ะ การแข่งคราวนี้สำคัญกับกูนะมึง”

คนถูกค่อนคอดกัดฟันกรอด ทำไมจะไม่รู้ขีดจำกัดของตัวเอง ต้นกล้าเข้าใจเรื่องนั้นดีเลย หลายชั่วโมงที่ฝึกมือกับรุ่นพี่สายหมอก เขาก็เริ่มตระหนักในความอ่อนด้อยของตนเองไปพร้อมๆ กับสำนึกได้ถึงความเก่งกาจของรุ่นพี่ที่เขาไม่ค่อยอยากสุงสิงด้วยคนนี้

“เอาน่า...พี่ว่าพอไหวอยู่นะ สำหรับคนที่เพิ่งเล่นไม่กี่ชั่วโมง ทำคอมโบติดกันได้หลายท่าอยู่ เล่นให้ชำนาญอีกหน่อยก็ใช้ได้แล้ว”

ต้นกล้าลอบมองดูสายหมอก รู้สึกดีนิดๆ ที่อีกฝ่ายช่วยพูดให้ ทว่าพอรุ่นพี่คนนี้หันมาสบตาแล้วยิ้มสดใสต้นกล้าก็รีบหลบตาทันที หมอนี่ทำไมถึงชอบยิ้มอยู่เรื่อยเลยนะ ยิ้มสวยยิ่งกว่าเจ้าฟอร์ดเสียอีก กับเมษายังไม่เคยยิ้มจริงใจกับเขาขนาดนี้เลย

สีหน้าแสนสับสนของต้นกล้าตกอยู่ในสายตาของสายหมอกโดยตลอด ไม่มีใครเห็นรอยยิ้มร้ายกาจมุมปากของเขา ท่าทางพยศถือตัวของอีกฝ่ายกระตุ้นเร้าจนนึกอยากจับมาขย้ำขยี้ให้หนำใจ น่ารักน่าชังจนเกือบอดใจไม่ไหวเลย

“รุ่นพี่หมอก พี่ว่าต้นกล้ามันพร้อมหรือยัง” เมษาถาม จากการประเมินด้วยตาของเขาก็พอไปวัดไปวาอยู่ แต่จะให้เป็นตัวหลักเห็นทีคงไม่ได้

“เอาเป็นว่าให้ต้นกล้าจับคู่กับเด็กที่ชื่อโกรธเกรี้ยวเอาไว้ ยังไงฝ่ายนั้นก็เป็นหน้าใหม่แถมเล่นอาชีพ High priest ต้นกล้าน่าจะเอาอยู่ คงทำประโยชน์ให้ทีมได้มากที่สุดในรูปแบบนี้ละนะ”

สายหมอกแนะแนวทางที่ตรงกับความคิดของเมษามากทีเดียว ตามที่เขาคิดไว้จะให้ต้นกล้าประกบไล่ฆ่ายัยโกรธเกรี้ยวซึ่งรับหน้าที่ซัพพอร์ต จากนั้นเพราะมั่นใจว่าsilverfox13ต้องลงpvpกลุ่มในอาชีพ Necromancerด้วยแน่ๆ อาชีพนี้เป็นสายซัมมอน ร่างกายอ่อนแอ ส่วนเจ้าชานมเองก็เป็นgunner จริงๆ ไม่น่าห่วงทั้งคู่เพราะอิงภพที่มีตัวละครอาชีพ Master of Element ซึ่งสามารถโจมตีหมู่ได้

แถมตัวละครของอิงฟ้าซึ่งมีอาชีพเป็นpoet<นักกวี> ซึ่งสามารถทั้งร้องทั้งเต้น หมายถึงบัพและดีบัพได้หลากหลาย ตั้งใจว่าจะให้จับคู่กับอิงภพช่วยกันจัดการเล่นงานชานมฯ กับsilverfox13ให้อยู่หมัด

สำหรับ Master of Element ที่ใช้เวทย์มนตร์โจมตีกลุ่มได้แถมรุนแรง ต่อให้เจอกับgunnerที่เป็นสายดวลตัวต่อตัวก็ไม่น่าห่วง ยิ่งมีตัวแจกบัพและดีบัพครบเครื่องอย่างpoetด้วยแล้วอาชีพ Necromancer ที่เป็นสายซัมมอนนี่ไม่ใช่ปัญหาซักนิด

ส่วนกับนรินทร์เขาตั้งใจว่าจะดวลตัวต่อตัวด้วยซักหน่อย อาชีพNinja Masterของเขาถ้าอาศัยจังหวะเหมาะคลิติคอลใส่ต่อให้เป็น Force Blader อย่างนรินทร์ก็คงรับมือไม่ง่ายนักหรอก

“อิงฟ้าพร้อมหรือยัง ส่งข้อความไปถามสิ” เมษาบอกอิงภพ

“ยัยนั่นเตรียมพร้อมอยู่ที่บ้านแล้ว” อิงภพชูมือถือให้ดูข้อความตอบโต้ระหว่างตัวเองกับน้องสาวฝาแฝด

เมษายิ้มมุมปาก pvpครั้งนี้เขาหมายมั่นว่าจะต้องเขี่ยยัยผู้หญิงคนนั้นออกไปจากชีวิตนรินทร์ให้ได้ แค่ระแวงว่าผู้หญิงคนนั้นคืบหน้าเข้าหานรินทร์ไปถึงไหนในใจก็เหมือนมีไฟสุ่มจนแทบเก็บความโมโหเอาไว้ไม่อยู่

เขาไม่ยอมให้ยัยผู้หญิงโสโครกคนนั้นแย่งชิงสิ่งที่เขาพยายามแต่ไม่ได้มาซักทีไปเด็ดขาด



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



อยากได้ไอแพดหรือแทปเล็ตมาไว้เขียนนิยายนอกสถานที่จุงเบย

โน้ตบุ๊คหนักมาก จริงๆ เขียนในมือถือก็ได้แหละ แต่มันแก้ไขเนื้อหาลำบาก5555

แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจกันบ้างนะคะ

[suikajang]

  มั่นใจกันเหลือเกิน ตบให้ตายจ้า ตบใส่คริรัวๆเลย 

น้องน่ารัก โอ๊ยอยากฟัดแก้ม แต่กลัวโดนฆ่า เจ้าที่เขาแรงแตะไม่ได้หรอกคนนี้
    

[Tiffany]

แข่งคราวนี้ทีมไหนจะแพ้ ทีมไหนจะชนะเนี่ยอยากรู้ๆ เชียร์น้องรินเหมือนเดิม

[แมวดำ]

ตื่นเต้น

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ริน น่ารัก   

ต้นกล้า รู้ตัวซะที ใครดีกับตัวเอง 

ภาริช  นรินทร์   
       
   

[river]

ไม่ได้เล่นเกม เลยไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็สนุกดี