ขายครับ!!!!....ไม่ฟรี [MONEY MAN] ตอนที่ 37 #แยกกัน (26/10/2561)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ขายครับ!!!!....ไม่ฟรี [MONEY MAN] ตอนที่ 37 #แยกกัน (26/10/2561)  (อ่าน 27352 ครั้ง)

ออฟไลน์ TONYZZYUKI

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 85
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-1
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-10-2018 17:28:06 โดย TONYZZYUKI »

ออฟไลน์ TONYZZYUKI

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 85
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-1
ตอนที่ 1


#ขาย



“กูไม่รับงานผู้ชาย”



ก็จะอะไรอีกละครับก็ไอ้ผู้ชายตรงหน้าที่มันกำลังเมาแบบได้ที่มาเสนอเงินให้ผมไปนอนกับมัน ถึงอาชีพเสริมของผมจะเป็นโฮสต์ มีหน้าที่คอยรับงานดูแลแขกทั้งสาวน้อยสาวใหญ่อารมณ์เปลี่ยวตามผับ ถึงผมจะทำงานเป็นโอสต์ แต่ผมก็ไม่รับงานถึงขั้นขึ้นเตียงกับใคร อีกอย่างตอนนี้ผมก็ยังเรียนอยู่ด้วย ถ้าผมทำแบบนั้นคงหมดอนาคตกันพอดี และที่สำคัญผมไม่เคยคิดจะขายศักดิ์ศรีตัวเองหรอกครับ

“อย่างมึงมีสิทธิ์เลือกด้วยหรอวะ” ผู้ชายตรงหน้ามันยกยิ้มมุมปากส่งสายตาเหยียดมา

ก็จริงอย่างที่มันพูดแหละครับว่าผมมีสิทธิ์เลือกด้วยหรอ เพราะที่ผมเลือกทำอาชีพนี้ไม่ใช่ว่าผมจะไม่มีงานอื่นให้ทำ มีงานอีกหลายอย่างที่ผมสามารถทำได้ แต่ดูจากเงินค่าตอบแทนที่ได้มาคงไม่พอใช้จ่ายของผม ทั้งค่าเทอม ค่าหอ ค่ากินค่าอยู่ ไหนจะต้องส่งเงินให้ทางบ้านอีกอีก ถ้าไม่ทำอาชีพแบบนี้ผมก็ไม่รู้ว่าจะไปทำอะไรแล้วครับ

“มึง…” ผมเดินตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของมันทันที ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนของมันที่กำลังลุกขึ้นยื่น พร้อมที่โถมเข้ามาใส่ผมได้ทุกเมื่อ

มันยกมือขึ้นปรามเพื่อนมันไว้ บอกว่าไม่ต้องยุ่งเดี๋ยวมันจัดการเอง

“ไอ้ภาคกูรู้ว่ามึงกำลังเฮิร์ท แต่ทำมึงไม่หาผู้หญิงสวยๆสักคนละ หรือไม่ถ้ามึงอยากลองกับผู้ชายจริงๆ มึงไม่ลองหาคนอื่นที่ไม่ใช่ไอ้เหี้ยนี่” อ่าวไอ้นี่มึงเป็นใครถึงมาด่ากู คนที่มึงควรด่าคือเพื่อนมึงกูอยู่เฉยๆ เสือกมายุ่งกับกูเอง โมโหครับ ผมทำงานของผมอยู่ดีๆ เพื่อนมันที่เป็นคนมาหาเรื่องผมเอง

ผมกำหมัดแน่นพร้อมถลาเข้าไปชกหน้าไอ้คนพูด แต่ดูไปแล้วคงไม่น่าจะไหวเพราะจากจำนวนพวกมันแล้ว ผมคงได้นอนจมกองตีนเป็นแน่

“อ่าวสัสพูดแบบนี้ก็สวยดิ เพื่อนมึงเป็นคนเริ่ม เองกูอยู่ส่วนกู มึงพูดหมาๆแบบนี้เดี๋ยวได้กินตีนกูหรอก” มันพร้อมโถมตัวเข้ามาปล่อยหมัดมาที่หน้าผม ผมหลับตาเตรียมรับหมัดที่กำลังพุ่งมาด้วยความเร็ว

อ่าว ทำไมกูไม่เจ็บวะหรือว่ากูโดนหนักจนชา คงไม่ใช่หรอกมั้ง

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาขึ้นมา กำปั้นของไอ้เหี้ยนั้นหยุดตรงหน้าผมพอดี แต่มันกลับไม่พุ่งเข้ามาโดนหน้าผม จนผมเริ่มสังเกตเห็นว่าไม่ได้มีแค่หมัดของไอ้เหี้ยนั้นคนเดียว แต่มันมีมือของอีกคนจับอยู่ที่หมัด เป็นมือของไอ้คนต้นเรื่องนั่นแหละครับ มันหันไปมองเพื่อนมันแบบคาดโทษก่อนที่ไอ้คนนั้นจะลดมือแล้วถอยกลับไปนั่งที่เดิม แต่ยังไม่วายหันมามองผมด้วยสายตาสมเพชอีก

“มึงไปได้แล้ว” มันพูดแล้วทิ้งตัวลงนั่งโดยไม่มองหน้าผม สายตามันจับจ้องไปที่แก้วเหล้าตรงหน้า ก่อนที่มันจะหยิบขึ้นมายกดื่มรวดเดียวหมดแก้ว

ผมหวังว่าคงหมดเรื่องกับพวกมันแล้วนะครับ

ผมหันหลังเตรียมเดินออกมาจากโต๊ะของมัน

“ขอเสนอกูยังอยู่นะ” ผมหันหลังกลับไปมองที่มัน 

มันพูดทั้งที่ยังก้มน่าสนใจอยู่กับแก้วเหล้าในมือของมัน 

ผมว่ามันคงไม่อยากจบแล้วล่ะครับ

“ไม่มีทาง” ผมยกนิ้วกลางให้มันตอนที่มันเงยหน้าขึ้นมามองผม และก้าวขาเดินออกมาอย่างหงุดหงิด

ผมเดินออกมาหลังร้านหยิบบุหรี่จากกระเป๋ากางเกงมาสูบ หวังลดอารมณ์ร้อนก่อนหน้านี้

“ตี๊ดๆ ๆ ๆ” ผมยกโทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียงสั่นอยู่ในกระเป๋ายกขึ้นดูข้อความที่อยู่บนหน้าจอ ‘มิกซ์’ เบอร์น้องชายผมโทรเข้ามา ไม่แปลกหรอกครับที่จะมีสายจากทางบ้านโทรเข้ามา แต่ที่แปลกคือโทรมาตอนตีหนึ่ง มีอะไรหรือเปล่าครับ ผมเริ่มกังวลขึ้นมาแล้ว

“ม่อน” ผมกดรับสายยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู

เสียงน้องชายดังขึ้นไม่รอแม้กระทั่งให้พูดคำว่าฮัลโหลก่อนเลยด้วยซ้ำ ผมเริ่มกังวลมากกว่าเดิมเสียอีกเพราะน้ำเสียงของมิกซ์ตอนนี้ดูสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้ด้วยซ้ำไป

“ม่อน...มะ แม่เข้าโรงพยาบาล ตอนนี้อยู่ห้องไอซียู”

“เฮ้ย เกิดอะไรขึ้นมิกซ์”

“แม่...ฮึกๆ ๆ ๆ ๆ” ตอนนี้เสียงมันเปลี่ยนไปเป็นเสียงสะอื้นเรียบร้อยแล้วครับ ยิ่งทำให้ผมเป็นห่วงมากขึ้น ตอนนี้ผมยืนไม่ติดแล้วครับเดินวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น

“มึงใจเย็นค่อยๆ พูด” ผมพยายามทำเสียงให้นิ่งมากที่สุด

“วันนี้แม่บ่น...ฮึก...ว่าปวดท้องทั้งวันกู ก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะแม่บอกว่าปวดแบบนี้เป็นประจำ พอดึกๆ แม่ร้องบอกว่าปวดท้องมาก กูกับพ่อเลยรีบพาแม่มาโรงพยาบาล” มันพยายามอธิบายทั้งๆ ที่ยังสะอื้นอยู่

“แล้วแม่เป็นไงบ้าง หมอว่าแม่เป็นอะไร” ผมถามด้วยความเป็นห่วงแม่ ในใจตอนนี้อยากขึ้นรถกลับบ้านไปหาเลยแม่ด้วยซ้ำ

“หมอบอกว่าแม่เป็นเนื้องอกในมดลูกต้องผ่าตัดด่วน แต่....”

“แต่อะไรวะมิกซ์” ผมรบเร้าให้มันตอบเพราะตอนนี้ผมเป็นห่วงแม่มากๆ

“หมอบอกว่ามันมีค่าใช้จ่ายในการผ่าตัด ตอนนี้พ่อก็ไม่มีเงิน กูเลยไม่รู้จะทำยังไง” ก็เป็นเรื่องเดิมเรื่องประจำของครอบครัวผมนั่นแหละครับ เพราะงานที่พ่อกับแม่ทำก็พอแค่ให้ไอ้มิกซ์ไปโรงเรียนกับค่าใช้จ่ายรายวันเท่านั้น และก็เป็นเหตุผลสำคัญให้ผมเลือกที่จะทำงานแบบนี้ โดยที่ไม่ให้ทางบ้านรู้

“เท่าไหร่วะ”

“ห้าหมื่น กูกับพ่อไม่รู้จะหามาจากไหนเลยโทรหามึงเนี่ยแหละ” ห้าหมื่นผมจะไปหามาจากที่ไหนวะเนี่ย

พยายามนึกหาทางว่าจะหาเงินมาจากที่ไหน ถ้าจะให้ไปยืมใครคงจะไม่มีใครให้ยืมเพราะผมจะเอาอะไรไปเป็นหลักประกันล่ะครับ



‘ข้อเสนอกูยังอยู่นะ’ เสียงจากไอ้คนที่ผมไปมีเรื่องก่อนหน้าดังขึ้นมาในหัว ผมพยายามตัดเสียงมันออกไปจากหัว แต่ยิ่งคิดยิ่งเสียงมันยิ่งดังก้องอยู่มากกว่าเดิมเสียอีก เอาไงเอาดีครับ 

ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมาคุยกับไอ้มิกซ์ต่อ

“มึงไม่ต้องห่วงเรื่องเงินบอกหมอว่าให้ผ่าตัดแม่ได้เลย เรื่องเงินเดี๋ยวกูจัดการเอง” ผมพยายามข่มเสียงให้หนักแน่นที่สุดเพื่อให้มิกซ์มันไม่ต้องกังวล

“มึงจะหาเงินมาจากไหนวะ” มันถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“เออเงินจากที่กูทำงานนี้แหละ ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวทำงานได้เงินแล้วกูโอนให้ ไปดูแม่เถอะถ้ามีอะไรรีบโทรหากูเลยนะ” ผมกดปุ่มวางสายบนหน้าจอ ยัดโทรศัพท์ใส่กลับไปในกระเป๋ากางเกงตามเดิม

‘เอาไงต่อดีวะกู’ ผมพูดกับตัวเอง ยกบุหรี่มวนใหม่ขึ้นมาจุดสูบอีกครั้ง เดินวนไปวนมาอย่างกระวนกระวาย ไม่รู้จะทำยังไงดีครับ บอกไอ้มิกซ์ไปแล้วด้วย 



“กูมีเรื่องจะคุยด้วย” ผมเดินเข้าไปท่ามกลางกลุ่มเพื่อนปากหมาของมัน

ผมตัดสินใจแล้วครับ ผมไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ

“มึงมีไร” มันพูดแต่ก็ไม่ได้เงยหน้ามามองผมเหมือนเดิมตอนนี้รู้สึกเสียศักดิ์ศรีมากที่ต้องเดินกลับมาหามันอีก

“ออกไปคุยกับกูข้างนอก”

“อยากคุยก็คุยตรงนี้” มันยังสนใจกับแก้วเหล้าของมันอยู่ ไม่มีทีท่าว่าจะทำตามที่ผมขอ







“กูจะมาขายให้มึง”

ศักดิ์ศรีเป็นสิ่งเดียวที่ผมมีอยู่ตอนนี้ ผมควรวางมันไว้ แล้วหันกลับมาทำเพื่อความอยู่รอดของครอบครัวผมดีกว่า


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 13-08-2018 20:44:35 โดย TONYZZYUKI »

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
Re: ขายครับ!!!!....ไม่ฟรี [MONEY MAN]
«ตอบ #2 เมื่อ05-07-2018 00:02:46 »

เรื่องนี้ดูท่าแล้วความแซ่บต้องระดับสวนพริกแน่ๆ
ปูเสื่อรอจ้า

ออฟไลน์ darinsaya

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-1
Re: ขายครับ!!!!....ไม่ฟรี [MONEY MAN]
«ตอบ #3 เมื่อ05-07-2018 17:18:58 »

น่าสนุก :o8: :o8: รออ่่านค่ะ

ออฟไลน์ TONYZZYUKI

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 85
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-1
ตอนที่ 2




#แค่ยืม




“เข้ามาสิยืนรออะไร”
ผมไม่ได้รออะไรหรอกนะครับ แค่กำลังตะลึงกับห้องมันอยู่ อะไรมันจะใหญ่โตได้ขนาดนี้ครับ อยากรู้จังวะมันอยู่กันกี่คน

ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่ในคอนโดของ ‘ลูกค้า’ ก็คงใช่อย่างนั้นแหละครับ เพราะผมเองเป็นคนเดินเข้าไปเสนอขายให้กับมัน หลังจากที่ก่อนหน้าปฏิเสธไปจนเกือบได้วางมวยกับพวกมันไป ถ้าไม่มีความจำเป็นกูจะไม่มาเหยียบที่นี้เป็นอันขาด ผมบ่นกับตัวเอง

มันเดินนำผมไปที่ห้องนั่งเล่นที่ตกแต่งไปด้วยเฟอร์นิเจอร์อย่างสวยงาม ด้านหน้ามีทีวีจอยักษ์น่าจะใหญ่กว่าที่ห้องผมประมาณสามเท่าได้ตั้งอยู่ มันเดินเข้าไปในห้องซึ่งน่าจะเป็นห้องนอน ก่อนเดินไปในห้องแต่งตัวที่อยู่ข้างๆ มันใช้เวลาสักพักก่อนเดินออกมา

ผมยืนนิ่ง ภาพตรงหน้าคือมันกำลังเดินออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยสภาพเปลือยเปล่า มีเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวพาดตรงบ่าเท่านั้น

“ตกใจอะไรขนาดนั้น ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวคืนนี้ได้เห็นเต็มที่แน่” มันพูดด้วยสีหน้ายียวนหรือจะเรียกว่ากวนตีนก็ได้ครับ แล้วมันก็เดินโทงเทงผ่านหน้าไปอย่างไม่อาย

อันที่จริงที่ผมตกใจไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นใครแก้ผ้านะครับ เพราะปกติเวลาผมอาบน้ำกับเพื่อนก็แก้ผ้าหมดไม่มีใครอายใครกันอยู่แล้ว แต่คงเป็นข้อยกเว้นกับคนที่เพิ่งเจอ อย่างน้อยมันก็ควรมีอายกันบ้างสิครับ

แต่คำว่า 'อาย' ผมควรทิ้งมันไปตั้งแต่ผมเดินเข้าไปเสนอตัวให้มันแล้วครับ

“นี่ผ้าเช็ดตัว อาบน้ำแล้วเข้าไปหากูที่ห้องนอน” มันพูดแล้วโยนผ้าเช็ดตัวมาให้ผม

“ละ...แล้วเสื้อผ้าหละ”

“ยังต้องใส่อีกหรอเพราะเดี๋ยวก็ต้องถอด มึงอย่าเรื่องมากรีบไปอาบน้ำ กูไม่ชอบรอใคร”

“…” เออก็จริงของมันครับ ยังไงก็ต้องถอดอยู่แล้ว

มาถึงขนาดนี้แล้วจะหันกลับได้ยังไง



ผมรู้สึกว่าอากาศในห้องเย็นขึ้นเรื่อยๆ ผมเดินออกจากห้องน้ำมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันอยู่ที่ท่อนล่างเท่านั้น

ผมเดินมาหยุดที่หน้าห้องของมัน ผมควรจะเปิดเข้าไปดีไหมครับ มือผมสั่นอย่างเห็นได้ชัด อาจเป็นเพราะความเย็นจากแอร์ภายในห้องหรือจากความประหม่า ตื่นเต้น กลัว หรืออะไรก็ตาม

ผมเอื้อมจับลูกบิดประด้วยอาการสั่น บิดหมุนดันประตูให้เปิดออก ลูกค้าคนแรกของผมผมตอนนี้กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ในมือถือโทรศัพท์อยู่ มันกำลังใช้นิ้วถูหน้าจอด้วยสภาพเปลือยเหมือนกับก่อนหน้านี้ ผมสงสัยว่ามันไม่รู้สึกหนาวบ้างหรอ ขนาดผมมีผ้าเช็ดตัวพันยังรู้สึกหนาวจนสั่น

ผมเดินไปนั่งที่ปลายเตียงสายตาหันไปสบเข้ากับไอ้คุณลูกค้าที่มองมาที่ผมพอดี

“มึงต้องการเงินเท่าไร” มันดึงเข้าประเด็นด้วยเสียงเรียบ

“ห้าหมื่น”

“หึ...คนอย่างมึงมีค่ามากขนาดนั้นเลยหรอ” มันส่งเสียงหัวเราะในลำคอ ก่อนพูดประโยคที่ผมแทบอยากจะกระโดดเข้าไปชกหน้าสักหมัด แต่คงทำไม่ได้เพราะมันก็เป็นทางเลือกเดียวที่ผมมีในตอนนี้ ทำได้เพียงยืนกำหมัดแน่นเท่านั้น

“มันก็คงเหมือนกับที่มึงว่าแหละ กูคงไม่ได้มีค่ามากขนาดนั้น เพราะฉะนั้นเงินห้าหมื่นกูแค่จะขอยืมมึงเท่านั้น” อย่างที่มันบอกล่ะครับ ผมตอนนี้คงมีค่าไม่ถึงห้าหมื่นหรอก ฉะนั้นผมจึงตัดปัญหาด้วยการขอยืมมันแทน

“งั้นก็ดีเพราะกูว่าห้าหมื่นมันคงมากเกินไปสำหรับค่าตัวมึง”

ตึก....มันพูดจบก็ผลักผมล้มลงบนเตียงทันที มันดึงผ้าเช็ดตัวที่พันอยู่ที่เอวผมออก ตอนนี้ร่างกายผมเปลือยเปล่าอย่างสมบูรณ์ ทำได้เพียงเงยหน้ามองคนข้างหน้าที่ยืนยิ้มมุมปากอย่างกับรู้สึกว่าเป็นผู้ชนะ

มันขยับตัวคลานขึ้นมาบนเตียงก่อนก้มลงประกบปากกับผม มันพยายามแงะปากเพื่อสอดลิ้นเข้ามา ผมเม้มปากไว้แน่นไม่ยอมให้มันสอดลิ้นเข้ามาง่ายๆ มันคงหมดความอดทนแล้วครับ

“มึงจะเล่นแบบนี้ใช่ไหม ได้!!!” มันก้มลงมาจูบผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้รุนแรงกว่าเดิม มันอ้าปากงับรีบฝีปากผมอย่างแรงจนรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือด มันกัfแรงจนผมรู้สึกทนไม่ไหวเผลออ้าปากกว้าง มันอาศัยจังหวะนั้นสอดลิ้นอุ่นเข้ามาในปากผมอย่างรวดเร็ว ผมปล่อยให้มันฉกลิ้นแลกน้ำลายอย่างนั้นอยู่นาน

มันละความสนใจจากปากผมเลื่อนปากไล่เลียอยู่บริเวณต้นคอ

“อื้อ…” มันกัดเข้าที่ต้นคอ ผมถึงกับส่งเสียงร้องออกมา มันเล้าโลมที่ต้นคอผมอยู่สักพัก ก่อนเปลี่ยนคนสนใจมาหัวนมที่กำลังตั้งชันอยู่ของผม มันทั้งดูดทั้งเลียทั้งกัดจนผมเผลอครางออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ผมนอนนิ่งไม่ขยับตัวปล่อยให้มันใช้ปากดูดชิมร่างกายอย่างหื่นกระหาย ก่อนที่จะผละตัวออกเงยหน้าเชิงบอกว่าต่อไปเป็นหน้าที่ของผมแล้ว

ผมกดปากลงบนหัวนมของมันทั้งสองข้างสลับไปมา จนมันส่งเสียงครางอย่างพอใจ ผมเล่นอยู่กับหัวนมของมันอยู่นาน จนมันคงรำคาญแล้วยกตัวขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอนหลังพิงที่หัวเตียง มันยกนิ้วขึ้นชี้ที่แก่นกายกลางตัวของมัน ที่ตอนนี้ผงาดขึ้นเต็มที่พร้อมจะฉกผมได้ทุกเมื่อ ผมรู้ว่ามันหมายความว่ายังไง เพียงแต่ตอนนี้ผมกำลังคิดว่าต้องทำยังไงเพราะที่ผ่านมาก็ไม่เคยทำให้ใครมาก่อน

เป็นไงเป็นกันละครับตอนนี้ ผมก้มลงไปงับน้องมันอย่างเก้ๆ กังๆ

“เหี้ย...ฟันมึง” ผมตกใจสะดุ้งคลายปากออกจากน้องชายมันทันที

“ก็กูไม่เคย” ผมตอบแต่ไม่ได้หันไปสบตามัน อายครับ

“ถ้าโดนอีกรอบมึงเจ็บตัวแน่” มันส่งเสียงแข็งขู่

มึงจะให้กูทำไงวะก็กูบอกว่ากูไม่เคย แค่กูคิดว่าต้องอมของมึงเข้าไปกูก็เครียดแล้ว ยังต้องมาระวังไม่ให้ฟันโดนอีกนี้กูคิดถูกไหมที่ขายให้มึง

ผมก้มลงครอบปากลงไปอีกรอบอย่างระมัดระวัง มันส่งเสียงครางหื่นกระหายออกมาอย่างต่อเนื่อง จนมันคงทนความเสียวไม่ไหวยื่นมือไปควานหาอะไรสักอย่างในลิ้นชักข้างเตียง ‘ถุงยาง’ ใช่ครับ มันหยิบถุงยางขึ้นมา ก่อนผลักผมให้ล้มลงไปนอนในท่าคว่ำหน้า มันถ่มน้ำลายลงบนช่องทางด้านหลังของผม ผมกะจะถามมันว่าไม่มีเจลหรอ แต่อย่างว่ามันก็คงไม่ได้เตรียมตัวมามีอะไรกับผู้ชายอยู่แล้ว คงไม่มีของอย่างว่าอยู่แน่ แต่เอาวะอย่างน้อยมันก็ยังมีน้ำใจใช้น้ำลายอยู่บ้าง ผมพยายามคิดปลอบใจตัวเอง

“อื้อ...” ผมส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บ เพราะตอนนี้ผมรู้สึกกำลังมีบางสิ่งเคลื่อนเข้ามาข้างในตัวผมอย่างช้าๆ นี้ขนาดนิ้วเดียวยังเจ็บขนาดนี้ ถ้าเกิดมันใส่ของมันเข้ามาผมไม่ตายก่อนหรอ ผมรู้สึกกลัวจนเริ่มตัวสั่นขึ้นมาอีกครั้ง

“หึๆ นี้แค่นิ้วเดียวยังสั่นขนาด ถ้าโดนของกูเข้าไปไม่ตายเลยหรอ” มันก้มลงมากระซิบข้างหูพร้อมกับหัวเราะในลำคอ

“ท่องเอาไว้เพื่อเงิน” ใช่อย่างที่มันบอกว่าท่องเอาไว้เพื่อเงิน เพื่อเงินกูต้องทำได้

มันเพิ่มจำนวนนิ้วจากหนึ่งเป็นสองเป็นสาม ผมเจ็บจนในหัวตอนนี้ว่างไปหมด น้ำใส่เริ่มไหลออกมาจากตาผมอย่างไม่ขาดสาย ผมพยายามอดกลั้นไม่ให้มีเสียงร้องเล็ดลอดออกมา เพราะผมพยายามย้ำกับตัวเองตลอดว่าเพื่อเงินยังไงก็ต้องอดทนให้ได้

“อึก…” ความเจ็บที่เพิ่มขึ้นมากกว่าก่อนหน้านี้มาก มันพยายามดันแก่นกายของมันเข้ามาในตัวของผมช้าๆ มือทั้งสองข้างของผมกำผ้าปูที่นอนแน่น ก้มหน้าลงใช้ปากคาบหมอนที่วางอยู่ตรงหน้า ความเจ็บที่แล่นเข้ามาจนเหมือนว่าร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ น้ำตาที่ไหลออกมาไม่มีท่าทีว่าจะหยุดแถมยังมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ

“อ่ะ...อย่าเพิ่ง” ผมเค้นเสียงด้วยแรงทั้งหมดที่พอจะมีในตอนนี้ เอ่ยห้ามเจ้าของสิ่งแปลกปลอมขณะที่มันกำลังขยับสะโพก คำพูดของผมเหมือนไม่มีความหมายผมรับรู้ถึงแรงขยับจากสะโพกของมัน เสียงกระทบระหว่างสะโพกของผมกันมันดังไปทั่วห้อง พร้อมกับเสียงครางกระเส่าของมัน

ไม่มีเสียงครางหรือเสียงใดๆ หลุดออกมาจากปากผมทั้งสิ้น สิ่งที่ทำได้ตอนนี้มีเพียงอดทนรอเวลาสำเร็จความใคร่ของมัน

“เงียบจัง มึงไม่สนุกหรอ” มันใช้มือข้างหนึ่งจิกหัว ดึงให้หน้าของผมเงยขึ้น มันหวังว่าจะให้ผมส่งเสียงร้อง

มันจับผมกระแทกในท่าหันหลังอยู่นานก่อนจับผมพลิกตัว แล้วยกขาพาดบ่าสอดใส่ของมันอีกรอบ

“สัส!!! นี่มึงร้องไห้หรอ มึงรู้ไหมมึงยิ่งร้องกูยิ่งมีอารมณ์” มันเริ่มขยับสะโพกอีกครั้งแต่แรงกว่าเดิมหลายเท่า ไม่รู้ว่าความเจ็บเริ่มลดไปตอนไหน เพียงแต่รับรู้ถึงอาการเสียวแปลกแล่นเข้ามาแทน ถึงแม้จะมีความเจ็บอยู่แต่ก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง จนผมเผลอครางออกมาอย่างน่าอาย

ผมไม่รู้ว่าหน้าตาของมันตอนนี้เป็นยังไงเพราะผมหลับตาตลอด ไม่อยากมองหน้าของมัน

“อะ...อ้า” เสียงครางพร้อมอาการกระตุกในช่องทางหลังของผม เป็นสัญญาณที่บอกว่ามันถึงจุดสุดยอดแล้ว มันถอดตัวออกจากตัวผม มันดึงถุงยางออกโยนทิ้งลงในถังขยะ เดินเข้าห้องน้ำโดยที่ไม่หันมามองหน้าผมเลย สงสัยมันคงรังเกียจคนอย่างผมที่ทำอาชีพแบบนี้มาก



มันเดินออกมาจากห้องน้ำยื่นโทรศัพท์ให้ผมกดรหัสบัญชีธนาคารให้ เสียงข้อความในโทรศัพท์มือถือของผมที่วางอยู่ตรงกองเสื้อผ้าดังขึ้น เป็นสัญญาณว่าเงินถูกโอนเข้าบัญชีผมเรียบร้อยแล้ว

“ได้เงินแล้วก็ออกไปจากห้องกูซะ” เสียงมันไล่ผม ถึงแม้อาการอึดอัดตอนที่น้องชายมันอยู่ข้างในจะหายไปแต่ความเจ็บที่ได้รับก่อนหน้านี้ยังคงอยู่และยังคงเจ็บมากด้วย



ผมเดินลากตัวอย่างทุลักทุเลหยิบเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาใส่แล้วเดินออกไปที่หน้าประตู

“ถ้ากูมีเดี๋ยวกูคืนให้” ผมหันไปบอกมันก่อนจะยื่นมือไปจับลูกบิดประตู

“ไม่ต้อง” เสียงของมันดังมาจากข้างหลังก่อนเดินหันหลังกลับเข้าห้องนอนไป

ถึงแม้ว่ามันจะบอกว่าไม่ต้องคืนก็ตามแต่สำหรับผมยังไงผมก็ต้องหาเงินมาคืนมันให้ได้ เพราะอย่างน้อยผมก็ไม่อยากรู้สึกติดหนี้ใคร



“เฮ้ย...ม่อนมึงไปโดนเชี่ยไรมาสภาพถึงเป็นแบบนี้” ผมเดินลากสังขารที่แทบจะไร้วิญญาณลัดเลาะข้างมอ ก่อนจะเดินเข้ามาในหอ ถึงแม้กฎของหอในจะห้ามเข้าก่อนเที่ยงคืน แต่ด้วยความสนิทสนมกับพี่ยามเป็นพิเศษ จึงทำให้ผมลากตัวเองมาจนถึงห้องที่อยู่ชั้นสามจนได้

ไอ้นัทเมทที่เป็นทั้งเพื่อนคณะแถมพ่วงด้วยคำว่าเพื่อนสนิทยืนเปิดประตูพร้อมกับสีหน้าเป็นห่วง

“เออ ไม่มีไรกูแค่เหนื่อยนิดหน่อย” ผมเดินผ่านหน้ามันตรงไปที่เตียงทิ้งตัวลงนอนทันที

“มึงโอเคใช่ไหม” มันปิดประตูแล้วเดินตรงเข้ามาถามผมทันที ผมไม่ได้ตอบคำถามมันเพราะรู้สึกว่าร่างกายตอนนี้เหมือนไม่ไหว และไอ้นัทเองก็คงรู้เพราะมันไม่ถามผมต่อ หันหลังกลับไปที่เตียงปล่อยให้ผมค่อยจมลงไปกับห้วงนิทรา
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 13-08-2018 20:50:23 โดย TONYZZYUKI »

ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4
Re: ขายครับ!!!!....ไม่ฟรี [MONEY MAN]
«ตอบ #5 เมื่อ05-07-2018 19:13:27 »

 :hao7: :hao7:

ออฟไลน์ พัดลม

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 535
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-2

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
ขอยาวๆกว่านี้ได้ไหมอ่า  พลีสสส

ออฟไลน์ Chompoo reangkarn

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1089
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-0
ติดตามจ้า  สงสารม่อน :mew6:  ตอนหน้าขอยาวกว่านี้ได้มั่ยอ่า

ออฟไลน์ naruxiah

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 913
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2
ม่อนต้องเจอคนซื้อนั่นอีกแน่เลย

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ ป่ามป๊ามป่ามปาม

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 482
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
ตกลงนายเอกเราชื่อม่อนหรือหม่อนคะ
อิตาพระเอกได้เข้าเสร็จก็ไม่แยแสเลย

ออฟไลน์ Januarysky

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 507
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-0
ฮูยยยยยย
เรื่องนี้แซ่บบบบบบ
อยากอ่านเรื่องนี้มาก
กดบวกรัวๆ มาต่อเร็วๆ นะ
รอความหลัวหลงเด็กขาย
 :mew1:

ออฟไลน์ TONYZZYUKI

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 85
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-1
ตกลงนายเอกเราชื่อม่อนหรือหม่อนคะ
อิตาพระเอกได้เข้าเสร็จก็ไม่แยแสเลย


ขอโทษครับพอดีรีบไปหน่อยเลยไม่ได้ตรวจก่อน นายเองชื่อม่อนครับ

ส่วนคนที่บอกว่าสั้นไปหน่อยเอาเป็นว่าผมจะขยันมาอัพให้บ่อยๆแทนละกันนะครับ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะครับ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-07-2018 16:30:38 โดย TONYZZYUKI »

ออฟไลน์ TONYZZYUKI

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 85
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-1
ตอนที่ 3




#ความซวย





"เฮือก....” ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหนึบบริเวณท่อนล่างที่ผ่านศึกอย่างหนักหน่วงเมื่อคืน ผมเลื่อนมือคล้ำหาโทรศัพท์มือถือเพื่อดูนาฬิกา ตอนนี้เวลาเกือบเที่ยงแล้ว ผมเลื่อนหน้าจอกดเข้าแอพธนาคารสีเขียว ใส่ยอดเงินห้าหมื่นบาทโอนเข้าบัญชีพ่อ แล้วยกหูต่อสายหามิกซ์น้องชายผม

มิกซ์มันบอกว่าแม่ผมได้รับการผ่าตัดเรียบร้อย อาการปลอดภัยดีและกำลังอยู่ในห้องพักฟื้น มิกซ์มันพยายามซักไซ้เกี่ยวกับเงินห้าหมื่นที่ผมโอนไปให้ มันก็คงสงสัยแหละครับว่าเวลาแค่ไม่มันถึงวันผมหาเงินเยอะขนาดนั้นมาจากไหน ผมเพียงแต่บอกตัดกับมันว่าเพิ่งได้งานใหม่พอดีเจ้าของใจดีให้เบิกเงินล่วงหน้า เพราะผมไม่มีทางบอกว่าไปขายตัวมาแน่ๆ มิกซ์มันก็ดูไม่ได้สงสัยอะไรทำผมโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง

“โอ้ย...ซี๊ด...” ผมส่งเสียงร้องหลังจากเดินเข้ามาในห้องน้ำ เปิดฝักบัวให้น้ำไหลลงมาชำระร่างกาย

แสบมากครับตอนนี้ เจ็บจนร่างกายสั่นไปหมด ก็ตอนที่น้ำไหลผ่านร่องรอยการโดนกระทำอย่างรุนแรงเมื่อคืน ทำให้ผมตอนนี้แทบยืนไม่ไหว ถึงจะเห็นผมทำงานแบบนี้แต่เรื่องการเรียนผมไม่ทิ้งแน่นอน เพราะคาบเช้าตอนที่ผมยังนอนสลบไสลอยู่บนที่นอนจนไม่ได้ไปเรียน ถึงยังไงอย่างน้อยผมก็ต้องไปเรียนคาบบ่ายให้ได้

ผมเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างทุลักทุเล หยิบชุดนักศึกษาขึ้นมาใส่ หยิบชีทเรียนใส่กระเป๋า สวมรองเท้าเดินออกจากหอ กว่าจะลงมาจากห้องชั้นสามก็เล่นเอาลมแทบจับ



“เฮ้ย ไอ้ม่อนมึงมาเรียนได้ นี่หายดีแล้วหรอ” ตอนนี้ผมยืนอยู่ในโรงอาหารคณะ ที่เต็มไปด้วยนักศึกษาใส่ช็อปเดินเต็มไปหมด ใช่ครับคณะที่ผมเรียนคือวิศวะ ผมอยู่ปีหนึ่งครับ ตอนนี้เรียนมาเกือบกลางเทอมแล้วครับ อย่างที่บอกครับว่าผมอยู่ปีหนึ่ง ผมเริ่มทำอาชีพโฮสต์มาได้สักพักหลังจากลองไปทำพาร์ทไทม์ร้านสะดวกอยู่สักพัก แต่อย่างว่ามันไม่พอกับค่าใช้จ่ายของผมที่มากพอสมควร อีกอย่างผมไม่อยากเป็นภาระให้ทางบ้าน รุ่นพี่ที่รู้จักเลยชักชวนผมมาลองเป็นโฮสต์ดู ตอนแรกผมก็ยังกล้าๆกลัวอยู่ แต่ผ่านไปสักพักกับงานนี้ที่ไม่หนักแถมรายได้ยังเยอะมากพอที่ใช่จ่ายส่วนตัว บางเดือนยังเหลือส่งให้ทางบ้านด้วย ผมเลยเลือกทำอาชีพนี้ต่อไป พวกเพื่อนๆในกลุ่มมันก็รู้นะครับว่าผมทำงานอะไร แต่พวกมันก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเพราะมันเข้าใจว่าผมทำไปเพราะความจำเป็น

เพื่อนในกลุ่มผมมีทั้งหมดห้าคน คนแรกก็ไอ้นัทเป็นเมทและเพื่อนสนิทที่สุดของผม ผู้ชายอีกคนชื่อไอ้อาร์ม และอีกสองสาวสวยประจำกลุ่มมีนกับเฟิร์น กลุ่มเราค่อนข้างสนิทกันมากไปด้วยกันแทบจะทุกที่ ถือเป็นความโชคดีของผมมากครับที่มีเพื่อนอย่างพวกมัน

“เออดีขึ้นแล้วหวะ” ผมตอบไปทั้งๆ ที่ยังรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวอยู่ ไม่อยากให้พวกมันเป็นห่วง

“เออดีแล้ว แล้วนี่มึงกินไรมายัง ถ้ายังก็รีบไปซื้อมาเลย เดี๋ยวก็ต้องไปเรียนแล้ว” ผมเดินไปที่โต๊ะวางกระเป๋าลงแล้วเดินตรงไปยังร้านข้าวร้านประจำผมทันที



ผมเดินถือจานข้าวกะเพราของโปรดกลับมาที่โต๊ะ แต่ก่อนที่จะเดินถึงโต๊ะสายตาผมก็ต้องสะดุดลงทันที เพราะไอ้โต๊ะที่อยู่ถัดไปเป็นโต๊ะไอ้กลุ่มเมื่อคืนที่ผมเจอที่ผับ แถมผมยังไปเสนอขายให้กับเพื่อนมันอีก

ตอนนี้สมองผมตันจนไม่รู้จะทำยังไง เพราะรู้สึกว่าพวกมันสังเกตเห็นผมแล้ว แต่เอาวะคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง ทำแค่เป็นไม่รู้จักพวกมันก็พอ



“นี้อยากได้เงินจนต้องมาเร่ขายในมอเลยหรอวะ” กึก...เสียงพูดดังลอยมาจากกลุ่มพวกมัน ดังขึ้นจนเพื่อนในกลุ่มของผมหันไปมอง

“สงสัยที่ได้ไปเมื่อคืนคงไม่พอมั้ง” เสียงเพื่อนในกลุ่มมันอีกคนร้องขึ้น

ผมนั่งกำช้อนในมือทั้งสองข้างแน่น กดอารมณ์ที่อยากจะลุกขึ้นไปสอยหน้าพวกมันสักหมัดไว้ จนไอ้นัทมันเริ่มจับสังเกตจากสีหน้าตอนนี้ของผมได้

“ม่อนเมื่อคืนมึงไปทำไรมา อย่าบอกนะสภาพของมึงเมื่อคืนก็เพราะว่า....” มันถามผมด้วยสีหน้าจริงจังที่แฝงไปด้วยความเป็นห่วง เพื่อนในกลุ่มที่เหลือมองหน้ากันด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

“...” ผมเพียงพยักหน้าเล็กน้อยเท่านั้น

“เห้ย...ไหนมึงบอกว่าจะไม่ทำแบบนั้นว่ะ แล้วทำไม่มึงถึง...” มันเว้นระยะเพื่อให้ผมตอบ แต่ก็ไม่มีคำไหนที่หลุดออกมาจากปากผม เพราะกลัวว่าถ้าพูดอะไรออกไปพวกมันจะโกรธ รังเกียจ หรืออาจจะเลิกคบผมเลยก็ได้

ผมเคยสัญญากับพวกมันหลังจากที่พวกมันรู้ว่าผมทำงานอะไรว่าจะไม่ทำแบบนั้น แต่ตอนนี้ผมกลับเลือกที่จะทำ

“มึงมีอะไรไม่บอกพวกกูวะ”

“จะอะไรอีกหละก็คนมันหิวเงิน” ไอ้นัทหันขวับ ง้างหมัดขึ้นเตรียมชกไอ้ต้นเสียงที่อยู่โต๊ะใกล้ๆ แต่ยังดีที่ไอ้อาร์มคว้าตัวมันไว้ได้ทัน ไม่งั้นคงเกิดมวยกลางโรงอาหารแน่ๆ

“กูขอโทษ กูขอโทษ พวกมึงอย่าเกลียดกูเลยนะ” ผมพูดเสียงสั่นไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามามองพวกมันด้วยซ้ำ

“กูกินเสร็จแล้วไปกันเถอะ” เสียงที่ผมจำได้แม่นถึงแม้ตอนนี้มันจะหันหลังผมก็ตาม มันลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป จนเพื่อนของมันลุกเดินตามออกไปอย่างงงๆ

“ม่อนมึงเห็นพวกกูเป็นเพื่อนอยู่ไหม” ไอ้นัทที่กำลังจ้องหน้าผมอยู่ คำถามมันทำเอาผมจุกที่หน้าอก

“มึงมีอะไรทำไมไม่บอกพวกกู”

“…” ผมยังเงียบไม่ยอมตอบพวกมัน

ผมคิดว่ามันเรื่องนี้มันเป็นปัญหาของผม ผมไม่อยากให้คนอื่นต้องมารับรู้ถึงปัญหาของตัวเอง

“ถ้ามึงไม่ตอบก็แสดงว่ามึงไม่เห็นว่าพวกกูเป็นเพื่อนมึงเลยใช่ไหม” มันพูดแล้วลูกยืนขึ้นเตรียมที่จะเดินออกจากโต๊ะไป

“กูขอโทษ กูขอโทษ” คำเดียวที่ยังออกจากปากผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“มึงมีไรไม่ปรึกษาเพื่อนวะ” เสียงจากไอ้อาร์มที่คงจะเข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้แล้ว

“กู...ไม่อยากรบกวนพวกมึง แค่ตอนที่พวกมึงรู้ว่ากูทำงานอะไรอยู่ แต่พวกมึงยังคบกับกูไม่รังเกียจกู กูก็รู้สึกขอบคุณพวกมึงมากแล้ว” ผมพูดทั้งหมดในใจที่ผมเก็บไว้ออกมา

“พวกกูคบมึงเพราะมึงเห็นว่ามึงเป็นเพื่อนกู ไม่ใช่เพราะว่าสงสารมึง ที่ผ่านมามึงไม่เข้าใจเลยหรอ”

“กูขอโทษ ขอโทษพวกมึงจริงๆ พวกมึงอย่าเลิกคบกูเลยนะ” ผมพูดด้วยเสียงสั่นเครือ กลัวจริงๆ ครับตอนนี้

“พวกกูจะเลิกคบมึงทำไม แล้วทำไมพวกกูต้องเลิกคบกับมึง” เพื่อนทุกคนพร้อมใจพักยักหน้าเชิงเข้าใจ

“แล้วตอนนี้มึงจะบอกพวกกูได้ยังว่าเกิดอะไรขึ้น” ไอ้นัทหันกลับมาถามหลังจากที่ลุกขึ้นเตรียมเดินออกไป แล้วนั่งลงตรงเก้าอี้ที่เดิม จ้องหน้าผมด้วยสายตาจริงจัง



ผมเล่าเรื่องทุกอย่าง ทั้งเรื่องแม่ เรื่องเมื่อคืนให้พวกมันฟัง

“ที่หลังมีอะไรก็ปรึกษาพวกกูก่อน อย่างน้อยพวกกูยังช่วยให้คำปรึกษามึงได้” ไอ้นัทบอก

“แล้วหนี้ที่มึงยืมมันมามันมึงจะทำยังไง ยืมของพวกกูก่อนไหมเดี๋ยวพวกกูรวมเงินกันให้” มีนให้ความเห็นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“เห้ย...ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูทำงานเก็บตังค์คืนมันเอง กูไม่อยากรบกวนพวกมึง” ผมเกรงใจพวกมันจริงๆ ครับ ไม่อยากรบกวนพวกมัน

“เออเอางั้นก็ได้ แต่ถ้ามีอะไรรีบบอกพวกกู” ไอ้นัทพูดเสียงแข็ง แต่ผมก็รู้แหละว่าพวกมันเป็นห่วงผม

ผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่อยากน้อยในเวลาที่ผมรู้สึกไม่โอเคก็ยังมีพวกเพื่อนอยู่ข้างๆ



วันนี้ผมไม่ได้ออกไปทำงานที่ผับเพราะยังรู้สึกไม่สบายตัวอยู่ และก็อยากเก็บแรงไว้ทำงานพาร์ทไทม์ที่ไปสมัครไว้ เพื่อหวังว่าจะรีบเก็บเงินไปใช้หนี้มันเร็วๆ



เช้านี้ผมตื่นตั้งแต่เช้าเพราะต้องเข้างานกระเช้า ผมหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำทำธุระส่วนตัว ซึ่งตอนนี้อาการเจ็บก็ทุเลาลงไปเยอะแล้ว หยิบชุดยูนิฟอร์มของทางร้านขึ้นมาใส่ เดินลงมาที่จอดรถข้างหอ ขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซต์ประจำตำแหน่งมุ่งหน้าไปยังร้านสะดวกซื้อ 7-11

หน้าที่ของผมคือจัดชั้นวางของ เช็กสินค้า กับคิดเงินให้ลูกค้า สองอย่างแรกก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับแต่อย่างหลังนี้หนักมากเพราะสาขาที่ผมทำเป็นสาขาที่อยู่ใกล้มอที่สุด ฉะนั้นจึงเป็นสาขาที่มีนักศึกษาเข้าออกเยอะที่สุดด้วย

ผมเดินไปจัดของในส่วนของชั้นอาหารเพราะตอนนี้พร่องลงไปมาก ด้วยจำนวนของลูกค้าที่ดินเข้าออกอย่างไม่ขาดสาย

“ม่อนมาช่วยคิดเงินให้ลูกค้าหน่อย” พี่ที่ยื่นอยู่เค้าเตอร์เอ่ยเรียก

“ครับพี่”

ผมเดินมาที่เค้าเตอร์หยิบสินค้าของลูกค้าหันบาร์โคดเข้าหาเครื่องสแกน

“นี่มึงคิดจะขายทุกอย่างเลยหรือไง” เสียงลูกค้าที่ฟังดูคุ้น ดังขึ้นตรงหน้า

ผมเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะพบกับไอ้ลูกค้า เอ่อลูกค้านั่นแหละ มันกำลังยืนยิ้มมุมปากอยู่ตรงหน้า

‘ไอ้สัส’ คำพูดที่ผมอยากจะปล่อยออกจากปากมากที่สุดตอนนี้ แต่คงทำไม่ได้เพราะหากทำแบบนั้นผมได้โดนไล่ออกตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาทำงานแน่

ผมทำได้เพียงยัดสิ่งของลงในถุงพลาสติก ยกมือไหว้พร้อมกับคำกล่าวประจำตามสโลแกนของร้าน

“ขอบคุณครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่”

“ถ้าจะขายอีกกูจะช่วยซื้อให้ก็ได้นะ” มันหยิบถุงพลาสติกแล้วเดินออกไป ทิ้งไว้เพียงคำพูดที่ทำให้อารมณ์ผมตอนนี้เดือดพล่านอย่างมาก แต่เอาเป็นว่าผมจะอดทนจนกว่าจะหาเงินมาคืนมันจนครบก็แล้วกันครับ



“ป้าครับกะเพราหมูพิเศษไข่ดาว ใส่จานหนึ่งกับกล่องหนึ่งครับ” ผมขับรถออกมาจากร้านสะดวกซื้อหลังจากทำงานเสร็จ ตอนนี้ก็เกือบหกโมงเย็นแล้ว เลยแวะร้านอาหารตามสั่งร้านดังขอชาวมอพร้อมสั่งข้าวอีกกล่องไปเผื่อไอ้นัทด้วย ไม่รู้ป่านนี้มันลุกออกจากหน้าจอคอมของมันหรือยัง ไอ้นี่ว่างไม่ได้ต้องนั่งเล่น PUBG แม่งทั้งวัน



“ข้าวมันไก่จานหนึ่งครับป้า” เสียงเลื่อนเก้าอี้ตรงหน้าดังขึ้น ผมเงยหน้าจากจอโทรศัพท์ขึ้นมองคนที่มาใหม่ตรงหน้า

‘เหี้ย!!!’ ผมอยากจะตะโกนคำนี้ออกมาดังๆ จริงๆ แต่ก็เกรงใจลูกค้าคนอื่นในร้าน ไม่ให้อยากตะโกนได้ไงก็ไอ้ลูกค้าของผมมันนั่งกดมือถืออยู่ตรงหน้า แล้วทำไม่มึงต้องมานั่งตรงนี้ที่อื่นก็มีไม่นั่งวะ หรือว่ามันจะมาทวงเงินผมครับ

“กูยังไม่มีเงินคืนมึงหรอกนะ” มันเงยหน้าขึ้นมามองหลังจากที่ผมพูด ก็ผมกลัวว่ามันจะมาทวงหนี้หนิครับ เลยพูดดักมันไว้ก่อน

“กูบอกมึงหรอว่ากูจะเอาคืน” มันพูดหน้านิ่ง

“ก็เงินมันเยอะเกินไปสำหรับกู” ผมตอบมันไปตามตรง

“รู้ตัวด้วยหรอว่ามันเยอะเกินไปสำหรับมึง งั้นก็ดี กูก็ไม่อยากให้เงินใครฟรีๆ เหมือนกัน” ไอ้สัสพอวันนั้นทำเป็นบอกไม่ต้องคืน กูละอยากถีบมึงจัง



ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นทุกที่กับไอ้ท่าทางของคนตรงหน้า กะว่าจะยกเลิกข้าวใส่จานเป็นใส่กล่องแทน แต่ไม่ทันละครับเพราะจานข้าวกะเพราที่ส่งกลิ่นหอมวางอยู่ตรงหน้าเรียบร้อย

“เมนูสิ้นคิด”

“เสือก” ผมสวนกลับมันอย่างทันควัน ก็แล้วเกี่ยวอะไรกับมึงมิทราบกูจะแดกอะไรก็เรื่องของกู

“นี่มึงพูดกับเจ้าหนี้แบบนี้หรอ” ได้ทีเอาใหญ่เลยนะมึง

“…” ผมเลือกที่จะเงียบเป็นคำตอบ ไม่ค่อยอยากจะคุยกับมันรีบกินรีบเสร็จกลับห้องไปนอนดีกว่า



“แล้วมึงเอาเงินนั้นไปทำอะไรวะ” หลังจากที่ผมตั้งอกตั้งใจกับการกินไม่มีการพูดคุยใดๆ จู่ๆมันก็ถามขึ้นมา

“ไม่เกี่ยวกับมึง” ผมหยิบถุงข้าวกล่องเดินไปจ่ายเงิน แล้วขับรถออกจากร้านทันที
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 13-08-2018 20:54:54 โดย TONYZZYUKI »

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
มาตามต้อยๆแบบนี้ติดใจละสิ555

ออฟไลน์ Januarysky

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 507
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-0
ไปที่ไหนก็เจอ สตอลเกอร์เด็กขายชิมิ คุณเจ้าหนี้
สนุกดีชอบ มาต่อบ่อยๆ นะ เค้าจะรอน้องม่อน
 :mew1:

ออฟไลน์ naruxiah

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 913
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2
บอกๆเค้าไปเถอะ​ คราวหน้าอ่ะเดี๋ยวต้องได้เจอกันอีกแน่ๆ​เจอบ่อยขนาดนี้ตั้งใจตามรึบังเอิญ​ก็ไม่รู้​ มาอัพบ่อยๆนะคะ​ จะรออ่านเรื่องนี้ค่ะ

ออฟไลน์ TheDoungJan

  • ขอบคุณนักเขียนที่คนที่สร้างทุกตัวละครขึ้นมานะคะ(♡˙︶˙♡)
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 682
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
บังเอิญเจอกันเกินไป ติดใจม่ิอนใช่มั้ยเนี่ย

ออฟไลน์ masochism2018

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 428
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1
วอแวม่อนจังเลย เป็นร้ะะะะ

ออฟไลน์ k2blove

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1868
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-3
 :mew6:
สงสารม่อนจังเลย

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ alt1991

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 370
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1
 :hao6: :z1: :hao6: ติดใจละเซ่  แบบนี้ต้องมีอีกหลายยก คึ ๆ ๆ  :hao6: :z1: :hao6:

ออฟไลน์ พัดลม

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 535
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-2

ออฟไลน์ TONYZZYUKI

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 85
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-1
ตอนที่ 4




#มันเป็นใคร





“ม่อน มึงไปรู้จักกับภาคตอนไหน” มีนสาวสวยร่างเล็กเงยหน้าจากหน้าจอมือถือขึ้นมาถาม

“ใครวะ กูไม่เห็นรู้จัก” ใครหรอครับภาค จะให้ผมรู้จักใครได้ละครับ เพราะแค่ในมอผมรู้จักแค่กับเพื่อนในกลุ่มกับเพื่อนในคณะบางคนเท่านั้น

ที่ผมไม่ค่อยรู้จักใครเท่าไรก็เพราะไม่เข้ากิจกรรมรับน้อง เอาเป็นว่าไม่เข้ากิจกรรมอะไรเลยดีกว่าครับ เหตุผลเพราะผมไม่ค่อยชอบที่คนเยอะๆ อยู่แล้วรู้สึกอึดอัดและที่สำคัญผมไม่มีเวลาไปร่วมกิจกรรมแบบนั้น เพราะผมเองต้องทำงานพิเศษแทบทุกวัน แต่ที่มีเพื่อนก็ได้เพราะไอ้นัทเมทของผมแนะนำให้รู้จัก เรียกว่ามันเป็นผู้มีพระคุณกับผมที่สุดในมอแล้ว

“มึงจะไม่รู้จักได้ยังไง ก็เนี่ยมีรูปมึงกับเขานั่งกินข้าวด้วยกัน” มันยืนมือถือแบรนด์ผลไม้แหว่งให้ผม ผมรับขึ้นมาดูอย่างงงๆ

“เฮ้ย…” ผมเบิกตากว้างเงยหน้ามองมีนสลับกับโทรศัพท์ ก็ไอ้คนที่ชื่อภาคมันคือคนเดียวกับที่พรากพรหมจรรย์ไปจากผมอย่างโหดร้ายนั่นแหละครับ

“อะไรของมึงม่อนทำหน้าอย่างกะเจอผี ภาคของชั้นออกจะหล่อขนาดนี้” กูยอมเจอผีดีกว่าเจอมันมีน

“คือ…เอ่อ...” ไม่รู้จะบอกมันยังไงดีครับตอนนี้

“อ้ำอึ้งอะไรของมึงม่อน” เฟิร์นบ่น มันคงรำคาญกับท่าทีของผมตอนนี้

“มึงยังจำเรื่องเมื่อวานได้ไหม” ผมเท้าความถึงเรื่องเมื่อวาน

“เหี้ย!!!” อื้อหือเสียงอันไพเราะดังขึ้นรอบทิศทาง แล้วทำไมพวกมันถึงได้สามัคคีกันขนาดนี้ครับ

“มึงอย่าบอกนะว่าคนที่มึง...คือภาค” หน้ามีนมันดูจะเซอร์ไพร์อะไรขนาดนั้น

“กูคิดว่าพวกมึงรู้แล้ว วันนั้นพวกมึงไม่เห็นมันหรอ”

“กูเห็น แต่ใครจะคิดว่าคนหล่อเพอร์เฟคแถมเลือกได้อย่างภาคถึงต้องมา...กับมึงเนี่ยนะ” เดี๋ยวมีนอย่างกูแล้วยังไง ถึงกูจะไม่หล่อเพอร์เฟค แต่กูนี้ตัวท็อปของเหล่าบรรดาโฮสต์เลยนะครับ

มันใช้เวลาที่ผมจะมานั่งภูมใจในความหล่อของตัวเองไหมล่ะครับ

“เออกูก็คิดเหมือนกัน ก็เห็นว่าภาคมีแฟนแล้วไม่ใช่หรอ” เฟิร์นเสริม

“ไม่รู้ ได้ยินเพื่อนมันพูดว่าเฮิร์ทอะไรสักอย่าง กูก็ไม่ได้สนใจ” ตอนนั้นใครมันจะไปมีอารมณ์สนใจละครับ ก็โดนไอ้คนเมาที่ไหนไม่รู้มาขอซื้อ แถมยังเป็นผู้ชายด้วยกันอีก จะให้ผมไปนั่งฟังด้วยความยินดีเหรอครับ ไม่มีทาง

“แล้วมึงทำยังไงถึงได้ไปนั่งกินข้าวกับเขาได้”

“กูไม่รู้ แล้วมึงจะหยุดเซ้าซี้กูได้ยัง รีบทำงาน คืนนี้กูต้องไปทำงานอีก” เรื่องเสือกนี้ไว้ใจมีนมันได้เลยครับ



เฮ้อวันนี้เหนื่อยมากเลยครับ พนักงานทั้งชายและหญิงเดินกันให้วุ่น รวมถึงตัวผมเองด้วย นี้ขนาดเพิ่งห้าทุ่มคนยังเยอะขนาดนี้ แต่ถือว่าดีครับเพราะวันนี้ผมได้ทิปมาเยอะพอสมควร ที่ๆผมทำงานเป็นกึ่งผับกึ่งบาร์โฮสต์ ที่จะมีพนักงานคอยดูแลลูกค้าตามแต่ว่าลูกค้าจะถูกใจใคร ถ้าลูกค้าถูกใจเราก็แค่ไปนั่งที่โต๊ะค่อยบริการพวกเขาเพียงเท่านั้น

“ม่อนแขกเรียก” ผมยังไม่ทันหายเหนื่อย เสียงพี่พนักงานเสิร์ฟก็เรียกผมให้ไปหา ก่อนเดินนำไปยังโต๊ะเป้าหมาย

ลูกค้าสาวสี่คนนั่งหันหน้าล้อมวง ตรงหน้าแต่ละคนมีแก้วเครื่องดื่มสีสวยวางอยู่ สาวสวยในโต๊ะต่างดี๊ด๊ากับการมาถึงของผม จัดแจงหาที่นั่งให้โดยให้ผมตรงกลาง หน้าที่ของผมคือคอยดูเรื่องเครื่องดื่ม เทคแคร์ลูกค้าให้ลูกค้าพอใจ ซึ่งลูกค้าส่วนใหญ่ก็พอใจกับการบริการของผมมาก ดูจากทิปที่ผมได้ในแต่ละวันที่เยอะพอสมควร

“คนหล่อชื่ออะไรหรอจ๊ะ” เสียงลูกค้าที่นั่งข้างๆถามผม แถมด้วยฝ่ามือกับนิ้วเรียวยาวว่างบนต้นขาผมพร้อมกับลูบเบาๆ ผมไม่ว่าอะไรครับเพราะถือว่าเป็นเรื่องปกติ

“ชื่อม่อนครับ” ผมยกแก้วขึ้นมาชนเป็นการแนะนำตัว

“ชนกับยัยมุกคนเดียวเลยนะ” ลูกค้าในกลุ่มอีกคนบ่นอย่างน้อยใจ ผมเลยยกแก้วขึ้นชนทุกคน ทำหน้าอ้อนๆเป็นการขอโทษ



ผมนั่งดูแลลูกค้ากลุ่มนี้อยู่นานจนพี่พนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามากระซิบที่ข้างหู

“ม่อนมีแขกเรียก”

“ผมกำลังดูแลแขกอยู่นี่ไงพี่” พี่มันก็ไม่เห็นหรอว่าผมทำงานอยู่

“กูบอกเขาแล้วแต่เขาบอกว่าเป็นเจ้าหนี้มึง” เจ้าหนี้? อะไรของมันแล้วจะมาเรียกผมไปทำวะเนี่ย

“ฝากบอกเขาว่าผมไม่ว่างนะพี่” ใจจริงอยากบอกว่าไปไกลๆตีน แต่ไม่รู้จะฝากพี่แกไปบอกมันยังไงดี



ผมนั่งดูแลแขกต่ออีกสักพักจนแขกกำลังจะกลับ ผมเดินนำพี่ๆแขกกลุ่มนี้มาส่งที่หน้าร้าน ถือเป็นกฎการบริการของร้านครับ ต้องส่งแขกกลับทุกครั้งเพื่อให้แขกประทับใจ

“ไม่ไปต่อกับพี่จริงๆ หรอ” แขกที่ชื่อมุกเดินมาโน้มคอให้หน้าผมก้มลงมาใกล้กับหน้าพี่แก กับสายตาที่ยั่วยวนนั้น ถ้าเป็นคนอื่นคงยอมไปกับพี่แกแล้วครับ แต่ด้วยกฎที่ว่าผมจะไม่ยอมขายหรือนอนกับแขก เออ...ถึงจะเคยก็เพราะมันเป็นความจำเป็น แต่นั่นก็เป็นครั้งแรกและก็คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะทำ



“ไม่ไปกับเขาละ ท่าทางจะกระเป๋าจะหนัก” ผมหันขวับมองไปยังต้นเสียงอย่างรวดเร็ว ไม่ใช่ใครที่ไหนก็ไอ้เจ้าหนี้ที่ผมไม่อยากเจอมันหน้าที่สุดยืนทำหน้าอ้อนตีนอยู่ แถมคำถามยังน่าฟังขนาดนั้น แต่ผมก็ทำได้เพียงเดินเลี่ยงมันออกมาโดยที่ไม่ตอบคำถามของมัน

“สงสัยเปย์ไม่หนักเท่ากู หรือว่า...” ผมหยุดกึกรอฟังว่ามันจะพูดอะไรต่อ

“ไม่เร้าใจเท่ากู” ผลั๊ก...ผมเหวี่ยงหมัดเข้าที่หน้ามันเต็มๆ ตอนนี้ความอดทนของผมมันหมดลงแล้วครับ ผมเดินไปขึ้นคร่อมบนตัวมันก่อนจะแจกหมัดเข้าที่หน้ามันอีกสองสามที

“ไอ้สัส” ก่อนที่ผมจะลงมือซัดมันต่อเสียงจากด้านพร้อมกับแรงกระชากและแรงรัดที่ต้นคอ

“มึงทำไรเพื่อนกู” ผมจำได้แล้วว่าไอ้คนที่กำลังรัดคอกับไอ้คนข้างหน้าอีกสองคนที่พร้อมจะกระโจนเข้ามาซัดผมอย่างเต็มที่่

“พวกมึงไม่ต้องกูจัดการเอง” เสียงไอ้คนที่เพิ่งโดนผมลงไปซัดที่พื้นเมื่อกี้ มันลุกขึ้นมาจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ ลูบปากบริเวณที่โดนผมชกเช็ดเลือดที่ซึมออกมาเล็กน้อย

มันจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง ก่อนเดินมาลากแขนผมออกจากด้านหน้าผับท่ามกลางความมึนงงของเหล่าเพื่อนมันรวมถึงตัวผมด้วย หรือมันจะเอาผมไปฆ่าวะ ดูจากสีหน้าและแรงบีบที่ข้อมือแล้ว เหมือนมันกำลังโกรธผมแบบสุดๆ มึงคงไม่เอากูไปฆ่าจริงๆ ใช่ไหม



“ผลั๊ก...ปึก” มันผลักผมเข้าไปในรถคันหรูของมัน พร้อมปิดประตูเสียงดัง มึงไม่กลัวรถมึงพังบ้างหรอ แต่คงไม่ใช่เวลาที่ผมจะมาห่วงรถมันครับ เพราะตอนนี้มันเดินเข้าไปนั่งฝั่งด้านคนขับกดสตาร์ทรถก่อนพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ทำเอาผมต้องคว้าหาเบลล์ขึ้นมาคาด ผมไม่อยากเพราะรถคว่ำอย่างน้อยก็ในช่วงเวลาสั้นๆ เพราะหลังจากนั้นผมอาจจะตายจริงก็เป็นได้



รถ BMW เคลื่อนตรงไปข้างหน้า ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนและมันกำลังจะพาผมไปไหน สองข้างทางตอนนี้มีเพียงแสงจากหลอดไฟข้างถนน กับรถที่วิ่งสวนไปสวนมาเท่านั้น ผมอยากหันไปถามไอ้คนข้างๆ ว่ามึงกำลังจะพากูไปไหน แต่เห็นสีหน้าของมันตอนนี้แล้ว ผมควรนิ่ง เงียบและควรเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้



“เอี้ยด” เสียงเบรกรถทำให้รู้ว่าถึงที่หมายแล้ว รถของมันจอดเทียบอยู่ริมฟุตบาทที่ไหนสักแห่ง เหมือนว่าผมจะเคยมาที่นี่ แต่ในสมองตอนนี้ไม่มีที่ให้คิดเรื่องอื่นนอกจากการหาวิธีเอาตัวรอดจากเงื้อมมือของมัจจุราช มัจจุราชจริงๆ ครับเพราะตอนนี้มันเดินอ้อมจากฝั่งคนขับมาที่ประตูฝั่งผมเรียบร้อย ไม่รู้ว่ามีใครเห็นออร่าสีดำรอบตัวมันไหมหรือว่าผมเห็นแค่คนเดียว

“กรึก” เสียงเปิดประตูทำผมกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ มันเปิดมาแล้วครับ ผมจะทำยังไงดี ‘หมับ’ มือข้างหนึ่งมันเอื้อมมากำรอบแขนของผมไว้

“มึงจะทำอะไรกู” ผมดิ้นพยายามขัดขึ้นสะบัดมือหวังว่าจะให้มันหลุด แต่คิดผิดครับเพราะยิ่งดิ้นยิ่งสะบัดมันยิ่งบีบข้อมือของผมแน่นขึ้น

“กูหิวข้าว” อะไร ‘หิวข้าว’ มึงยังมีกะจิตกะใจจะมากินข้าว หรือว่ามันสงสารเลยจะเลี้ยงข้าวผมเป็นมื้อสุดท้าย ม้ายยยยยย

“มึงจะมองกูอีกนานไหมกูหิว” เอาไงดีครับหรือว่าผมจะลงไปกับมัน ถือว่ายังได้กินอะไรก่อนตาย ตอนไปเฝ้าท่านยมจะได้ไม่หิว

ผมเดินตามแรงฉุดของมันลงมาจากรถ เดินตรงเข้าไปยังร้านอาหาร มันปล่อยมือจากแขนผมก่อนเดินไปนั่งอีกฝั่งของโต๊ะ

“เฮียเอาข้าวต้มกุ้งที่หนึ่งครับ มึงจะกินอะไรก็สั่ง” เอาวะไหนๆ ก็มื้อสุดท้ายแล้วไอ้ม่อนคนนี้ขอจัดให้เต็มที่

ข้าวต้มกุ้งของมันพร้อมกับอาหารที่ผมสั่งไปสี่ห้าอย่างถูกนำมาเสิร์ฟที่โต๊ะเรียบร้อย

“มึงสั่งมาทำไมเยอะวะ มึงกินหมดหรอ” มันก้มมองจานอาหารที่วางตรงหน้าก่อนเงยหน้าขึ้นมามองผม

“ก็นี้เป็นอาหารมื้อสุดท้ายของกูไง ยังไงก่อนตายกูขอกินให้อิ่มก่อนละกัน” ผมพูดออกไปตามที่คิดมาตลอดทาง

“ฮาๆ ๆ ๆ นี่มึงคิดว่ากูจะพามึงมาฆ่าหรอ” มึงจะขำทำฆวยไร ผมมองหน้ามันก่อนพยักหน้ารับ

“นี่มึงดูละครมากไปป่าว ถ้ากูจะฆ่ามึงกูสั่งให้คนอื่นฆ่าแทนไม่ดีกว่าหรอ” เออวะถ้ามันจะฆ่าผมมันสั่งคนอื่นก็ได้นี่หว่า ถ้ามันไม่ฆ่าผมแล้วมันพาผมมากินข้าวทำไม

ก็ใครมันจะไปรู้ละครับเพราะก่อนออกมาก็ทำหน้าซะน่ากลัวขนาดนั้นใครมันจะไม่กลัว

“ก็กูต่อยมึงขนาดนั้น....”

“มึงรู้ตัวด้วยหรอว่าต่อยกู แต่ทำไมกูไม่เห็นรู้สึก นึกว่ามีฟองน้ำมาถูหน้า” ผมอยากเอาเท้าไปลูบหน้ากวนๆของมันมากตอนนี้ แต่อย่าเลยดีกว่าครับเพราะคดีเก่ายังติดตัวอยู่เลย

“สัส” นั้นไงยังไม่ทันขาดคำมือเจ้ากรรมนี่มันดันหาเรื่องอีก ก็ผมดันยกมือเตรียกจะชกมันอีก ใครจะยอมให้มันหยาม หมัดผมเองก็ไม่ใช่เบาๆ แต่มันกลับบอกว่าแค่ฟองน้ำถูหน้ามัน

“มึงกล้า?” ผมควรจะยกมือไว้อย่างนั้นหรือควรเก็บมันไว้เป็นที่เป็นทางดีกว่า เอาเป็นว่าผมเลือกอย่างหลังดีกว่าไม่อยากซ้ำคนเจ็บ

ผมเลิกสนใจมันหันมาจัดการกับอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า ถือว่าเป็นการฉลองที่ผมได้มีชีวิตอยู่ต่อ โดยไม่สนใจมันที่นั่งอยู่ตรงข้าม

“มึงชื่ออะไร” ผมเงยหน้ามามองมันอย่างสงสัย

“อะไร มึงถามใคร” รู้ครับว่ามันถามกำลังถามผม ก็นั่งอยู่สองคนจะให้มันไปถามหมาที่ไหนได้ละครับ แค่อยากกวนมันเท่านั้น

“ไม่ถามมึงแล้วจะให้กูถามหมาที่ไหน” นี่มันอ่านความคิดผมออกเหรอครับ ที่หลังผมคงต้องคิดก่อนคิดแล้วล่ะ

“ม่อน” ตอบมันไปครับอย่างน้อยมันก็ถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตรขึ้นมาหน่อยหนึ่ง

มันนั่งเงียบไม่ถามหรือพูดอะไรต่อ หรือชื่อผมไปตรงกับชื่อบุพการีมัน มันเลยโกรธผม อะไรมันจะซวยขนาดนี้วะ ผมควรชวนมันคุยดีไหมครับ เผื่อว่ามันจะได้ลืมที่ผมไปเรียกชื่อพ่อแม่มัน

“มึงไม่คิดจะถามชื่อกูบ้างหรอ” เฮ้ย...ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก นึกว่าชื่อผมจะไปตรงกับชื่อพ่อแม่มัน เอาวะอย่างน้อยก็ไม่ได้ไปกระตุกต่อมมัน ถามมันสักหน่อยคงไม่เป็นไร

“แล้วมึงชื่อไร” ผมถามมันไปอย่างห้วนๆ

“ไม่บอก” อ้าวนี่มึงคิดจะกวนตีนกูหรอ

“ชื่อภาค ใครมันจะไม่รู้ แค่ชื่อเชยๆ ทำเป็นไม่อยากบอก” ผมบ่นงึมงำในลำคอ จนเห็นว่าไอ้คนข้างหน้ามันคนได้ยินเพราะมันกำลังถลึงตามองผมอยู่ แต่อยู่ดีๆมันก็ปรับสีหน้าเข้าสู้โหมดปกติซะงั้น

“หึๆ” มันยิ้มแล้วหัวเราะในลำคอทำหน้าเหมือนเข้าใจอะไรสักอย่าง

“ที่แท้ก็คงแอบไปสืบเรื่องกูมา เห็นที่แรกปฏิเสธกูจะเป็นจะตาย คงรู้ว่ากูรวยเลยกลับมาเสนอตัวแบบง่ายๆ”

“ปึก” ผมหยิบเงินจากกระเป๋าวางลงบนโต๊ะก่อนลุกขึ้นเดินหันหลังออกมาจากร้านอย่างรวดเร็ว



ผมไม่ชอบให้ใครมาดูถูก ถึงแม้ว่าผมจะหาเงินด้วยอาชีพแบบนี้แต่ผมก็ทำเพราะความจำเป็น ตลอดที่ผ่านมาที่ผมหาเงินด้วยอาชีพนี้ ผมไม่คิดจะขายตัวเลยด้วยซ้ำเพราะอย่างน้อยผมก็ถือศักดิ์ศรีว่าไม่ขายตัวเองกินแน่นอน แต่เรื่องที่ผ่านมาของผมกับมัน นั่นก็เพราะว่ามันเป็นความจำเป็นจริงๆ หากว่ารอบด้านของคุณมันตันไปซะทุกหมด ไม่มีแม้แต่รูเล็กๆให้แม้กระทั่งแสงลอดผ่านเข้ามา แต่อยู่ดีๆกลับมีประตู ไม่ใช่แค่ประตูหรอกครับ มันเป็นการวาร์ปออกมาจากทางที่กำลังตันเลยซะมากกว่า ถึงแม้ว่ามันจะแลกมาด้วยศักดิ์ศรีที่ตอนนั้นไม่มีค่าอะไรอีกแล้ว ผมว่ามันก็ควรที่จะลองทำ ถึงแม้จะไม่ได้คาดคิดถึงผลที่ตามมากับการถูกเหยียดหยามแต่มันก็เป็นทางที่ผมเลือกเอง

ผมเดินออกมาจากร้านอาหารสักพัก ตอนนี้เริ่มจำเส้นทางขึ้นมาได้บ้างแล้ว ร้านอาหารนี้ไม่ได้อยู่ไกลจากมหาลัยสักเท่าไร เพราะผมเคยเข้ามากินอาหารที่นี่ถึงจะไม่บ่อยนักแต่ก็พอจำทางกลับหอได้

“ปี๊ดๆ” เสียงแตรดังมาจากข้างหลังพร้อมกับแสงไฟหน้ารถที่สว่างจ้า ผมหันกลับไปมองก็เห็นเป็นรถคันเดียวกับไอ้คนที่เพิ่งดูถูกผม มันกำลังขับตามหลังผมมา ก่อนจะเลี้ยวตัดหน้าขว้างผมไว้ตรงทางโค้ง

มันเปิดประตูลงจากรถคว้าแขนของผมลากขึ้นไปนั่งที่ฝั่งข้างคนขับ ก่อนปิดประตูออกรถโดยไม่สนใดๆ ทั้งสิ้น

มันขับรถเข้ามาในบริเวณมหาวิทยาลัยก่อนจะถามว่าผมพักอยู่หอไหน คำถามมันเล่นเอาผมงง ผมก็ได้แต่ตอบมันกลับแบบงงๆ เช่นกัน

รถวิ่งมาจอดที่หน้าหอพัก ผมหันไปมองคนขับรถที่กำลังนั่งหน้านิ่งไม่หันมามองหน้าผม มันเป็นอะไรของมันอีกดูเหมือนจะผีเข้าผีออก ทำเอาผมกลัวมันขึ้นมาอีกครั้ง

“กูไม่ชอบเวลาที่ใครเดินหันหลังหนีกู” ผมหันหน้าไปมองมันก่อนที่จะได้สำรวจอาการสีหน้าหรือกระทั่งตอบมันไป จู่ๆ มันก็โน้มตัวลงมาแนบริมฝีปากมันกับริมฝีปากผม ผมชะงักอยู่สักพัก รู้สึกว่ามีอะไรอุ่นๆ พยายามลุกล้ำเข้ามาภายในปาก ผมพยายามดึงสติตัวเองก่อนที่มันจะลุกล้ำเข้ามา ผลักตัวของมันออกเปิดประตูรถเดินขึ้นหออย่างรวดเร็ว



‘มึงจูบกูทำไม่’ มันเป็นคำถามที่อยู่ในหัวผมตลอดคืน
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 13-08-2018 21:05:06 โดย TONYZZYUKI »

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
มีอนความรู้สึกช้านะเนี่ย

ออฟไลน์ Chompoo reangkarn

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1089
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-0
ภาคคงสนใจม่อนแล้วซิ

ออฟไลน์ naruxiah

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 913
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2
จีบเค้าแบบอึนๆ​ ม่อนก็เลยไม่รู้ตัว​

ออฟไลน์ พัดลม

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 535
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-2
ได้เป็นเมียแล้ว

ต่อไปก็เลื่อนมาเป็น ..

อะไรดีน่ะ :katai2-1:

ออฟไลน์ masochism2018

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 428
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1
 :เฮ้อ: :เฮ้อ: อะไรภาคคคค

ออฟไลน์ k2blove

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1868
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-3
เออ งง กับภาคนะสิ อะไร ยังไง เกาะไม่ปล่อยซะงั้น
 :hao6: :hao6:

ออฟไลน์ ป่ามป๊ามป่ามปาม

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 482
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
ทำไมตามเค้าไปทุกที่เลยล่ะ  :ruready :hao3:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด