ตอนที่ 3 : อยากไปด้วย"มาเอาอะไรไปเยอะแยะลูก" คุณเพียงดาวมองกระเป๋าใส่ของใบใหญ่ที่ลูกชายสะพายบนบ่า
ของเล่นครับ"
"ของเล่น?"
"ก็แม่ให้ผมไปอยู่ด้วยทั้งวัน ผมเบื่อ"
"อ๋อออ" คุณเพียงดาวลอบสบตากับสามี คนเป็นพ่อเป็นแม่ทำไมจะไม่รู้จักลูกชายของตัวเอง
"ไม่รู้ท่ามากเหมือนใครนะคะ" คุณเพียงดาวมองตามหลังลูกชายที่เปิดประตูขึ้นไปนั่งรอบนรถ
"ถามได้ก็เหมือนผมน่ะสิ ไม่งั้นคุณคงไม่ต้องจีบผมก่อน"
"ดูพูดเข้า” คุณเพียงดาวหัวเราะเสียงสดใส ยอมรับว่าเป็นคนจีบสามีก่อน "นี่คงขนไปให้หนูบลูเล่นนะคะ ตั้งแต่ทำตัวเป็นหนุ่มไม่เห็นเคยจับของเล่นอีก อยู่แต่กับคอมกับเกม"
"ผมว่าเราไปบริษัทกันดีกว่า ขืนยืนต่ออีกนิดผมต้องโดนคุณบ่นเรื่องอนุญาตให้ลูกเล่นมือถือได้แน่"
"พ่อลูกพอกัน" คุณเพียงดาวส่ายหน้าเมื่อสามีรีบเดินหนี แต่ดวงตาที่มองเต็มไปด้วยความรักใคร่ เธอโชคดีมากที่มีสามีและลูกที่ดี
• • • • • • • •
"อาคีรินทร์ครับ" มาเคาะประตูก่อนเปิดเข้าไปในห้องทำงานของอาหนุ่ม
"มา~" เสียงเล็กๆ เรียกเขาด้วยความดีใจ มาชะงักเท้าทำหน้าเบื่อๆ มองเด็กชายที่นั่งเล่นอยู่บนพรมผืนใหญ่ ข้างหน้ามีของเล่นเด็กกองอยู่
"มาแล้วเหรอเรา มาหาอามีอะไรหรือเปล่า"
"ผมว่าจะขอมานั่งเล่นห้องอาแต่เปลี่ยนใจดีกว่า"
ม่ายเปลี่ยนฉิ "มาเล่นกาน" เจ้าตัวดีรีบกวักมือเรียก ดวงตามองเขาเป็นประกายใส รอคอย
"นั่นสิ นั่งเล่นห้องอาดีแล้วจะได้มีเพื่อน"
"เพื่อนกาน" เจ้าตัวอ้วนรีบพูดเสียงใส ยิ้มแป้นแล้น
"หึๆ" คีรินทร์มองเด็กชายตัวกลมด้วยสายตาเอ็นดู ยิ่งอยู่ด้วยกันเขาก็ยิ่งหลงเด็กชายมากขึ้น ช่างพูดช่างเจรจา ที่สำคัญเป็นเด็กที่เข้าใจอะไรได้ง่าย ให้ความร่วมมือกับผู้ใหญ่ ไม่งอแง เดิมเขากังวลอยู่นิดๆ ว่าเด็กชายจะยอมอยู่ในห้องกับเขาไหม ถ้าต้องอยู่ด้วยกันตลอดเกือบทุกวัน แต่เมื่อน้าชายพาหลานเข้ามาส่ง ร่างผอมสูงคุกเข่าลง ดึงหลานมายืนตรงหน้า อธิบายว่าเพราะอะไรถึงต้องมาอยู่ห้องนี้ เด็กชายพยักหน้ารับรู้ ถามแค่ว่าน้าจะมาหาตนเองใช่ไหม เมื่อน้าชายรับปาก เด็กชายก็ยอมอยู่แต่โดยดี
"อาเพิ่งให้เขาจัดห้องใหม่ รับรองนั่งเล่นสบายกว่าห้องของพี่ดาว" คีรินทร์บอกหลานชาย หลังเลิกงานเมื่อวานคีรินทร์แวะไปร้านจำหน่ายสินค้าตกแต่งบ้าน สั่งโซฟาเข้ามุมหนึ่งชุด พรมผืนนุ่มขนาดใหญ่หนึ่งผืน เด็กชายบลูจะได้มีที่นั่งเล่นนอนเล่นสบายๆ
เด็กชายระฟ้าเดินมาหยุดยืนหน้าพรมวางกระเป๋าใบใหญ่ลง เด็กชายตัวกลมชะโงกหน้ามามอง
"อู้" เด็กชายบลูตาโต รีบหันไปหาอาคีรินทร์ผู้แสนใจดีของเขา พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น "ลินลิน ของเล่น"
"ชอบสิเรา"
"ชอบ" หนูน้อยยิ้มแป้น เริ่มนั่งไม่ติด สายตามองของเล่นเป็นประกาย คีรินทร์ชอบที่เด็กชายไม่เอื้อมมือไปหยิบโดยพลการ
"มา~น่างน่าง" เด็กชายตบมือลงข้างตัว มองพี่ชายตัวโตด้วยสายตารอคอย มาทำหน้าบึ้งๆแต่ก็ยอมนั่งลง มือล้วงของเล่นออกมาจากกระเป๋า
"มาจ๋า อันนี้อาลาย" นิ้วป้อมๆ ชี้ไปยังรถไฟที่มาพร้อมลาง คีรินทร์หยุดงานในมือหันไปมองด้วยความสนใจ หลานชายของเขาทำหน้าบึ้งแต่ดวงตากลับไม่ใช่ เขาว่าหลานกำลังยิ้ม ใครเจอเสียงอ้อนๆ แบบนี้เข้าไปไม่ยิ้มก็แปลกแล้ว
"ยุ่ง"
"เลาม่ายยุ่ง เลาถาม"
"ฮ่าๆ" คีรินทร์หัวเราะเสียงดัง รู้แล้วว่าน้าหลานเหมือนกันตรงไหน กวนตาใสจริงๆ
"ถามนั่นแหละยุ่ง"
"มาโกดเหยอ " น้ำเสียงเศร้าๆ ทำให้สีหน้าของหลานชายเเปลี่ยนไป คีรินทร์คิดว่าหลานชายกำลังรู้สึกผิด ดวงตาที่มองไปยังเด็กชายตัวกลมจึงอ่อนโยนลง
"เปล่า" คนพูดเบือนหน้าไปมองทางอื่น แต่แค่นั้นก็ทำให้เจ้าตัวกลมยิ้มได้ ดวงตาใสๆ เป็นประกาย
"ง้านเล่นกานนะ" เจ้าตัวยุ่งของมายิ้มแป้น
"หึๆ" คีรินทร์พยายามกลั้นเสียงหัวเราะเพราะรู้นิสัยหลานชายดี เดี๋ยวจะพาลกลบเกลื่อนด้วยการเดินหนีออกไปจากห้อง ร้ายจริงๆ เจ้าลูกหมู สุดท้ายก็เป็นฝ่ายชนะ
• • • • • • • •
"เปิดเทอมเมื่อไหร่มา" คีรินทร์หันไปถามหลานชายที่นั่งต่อรางรถไฟให้เด็กชายบลูเล่น มีใบหน้ากลมใสนั่งลุ้นอยู่ข้างๆ
"เดือนหน้าครับ"
"บลูก็น่าจะหาโรงเรียนได้พอดี" คีรินทร์พยักหน้าพอใจ เขาอยากให้เด็กทั้งสองคนมีเพื่อนเล่น การต้องมาติดอยู่กับผู้ปกครองในบริษัทไม่ใช่เรื่องสนุก
"ตื่นเต้นไหมครับบลู จะได้ไปโรงเรียนแล้ว" คีรินทร์ถามเด็กชายที่หันมามองเขาคุยกับหลานชายอย่างสนใจ
"โลงเลียน" เดีกชายบลูเอียงคอ พยายามนึกว่ามันคืออะไร คุณยายกับน้าปิงก็เคยพูดเหมือนกันแต่เขาจำไม่ได้
"ใช่ครับไปเรียนหนังสือที่โรงเรียน พี่มาก็ไป" เด็กชายค่อยยิ้มออก ถึงไม่รู้ว่าคือที่ไหนก็ไม่เป็นไร ขอแค่..
"ง้านปายกับมา"
"ไปได้ที่ไหน เราอยู่ปอหกนายอยู่อนุบาล" มารีบบอกเจ้าตัวยุ่ง
"ปายด้วย" แต่ลูกหมูก็คือลูกหมู พยักหน้าให้พี่ชายตัวโตอย่างมั่นใจ
"ไม่ได้"
"มาอย่าเถียงกับน้องเลย น้องยังเด็กยังไม่เข้าใจว่ามันต่างกันตรง"
"ครับ ผมก็ว่างั้น พูดไม่เห็นรู้เรื่อง" มาบ่นเบาๆ ตั้งหน้าตั้งตาต่อรางรถไฟให้คนพูดไม่รู้เรื่องต่อไป
• • • • • • • •
"ไปกินไอศกรีมเหรอครับ" ปิงมองหน้าเจ้านายด้วยสายตาแปลกใจ แค่ให้เจ้าลูกหมูอยู่ในห้องด้วยเขาก็ประหลาดใจพอแล้ว
"ใช่ ผมนัดเด็กๆ ไว้"
ปิงคิดจะปฏิเสธแต่เจอตาใสๆ ของหลานชายเข้าไปก็พูดไม่ออก "ก็ได้ครับ"
"คุณเอารถมาทำงานหรือเปล่า"
"เอามาครับ"
"งั้นขับตามกันไป"
"ครับ"
ปิงเหลือบมองเจ้านายคนใหม่ที่เดินเยื้องไปด้านหน้า มีเด็กเล็กเด็กโตเดินอยู่ใกล้ๆ ตั้งแต่มาถึงห้างคีรินทร์ก็ทำตัวเป็นหัวหน้าเด็กๆ เขามีหน้าที่เดินตามอย่างเดียว ปิงเคยคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะหยิ่งกว่านี้ เห็นชอบแต่งตัวดีทำหน้าหล่อ สาวๆ ในออฟฟิศตื่นเต้นกันใหญ่ โดยเฉพาะคนที่ยังเป็นโสด เห็นทีต้องไปกระซิบบอกพี่นิ่มว่าให้เอาหลานมาหลอกล่อ น่าจะมีภาษีดีกว่าคนอื่น
"อยากกินอะไร"
"อะไรนะครับ" เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลินๆ เขาจึงไม่ทันฟัง
"อยากกินอะไร หาอะไรทานกินก่อนแล้วค่อยพาเด็กๆ ไปกินไอศกรีม"
"แล้วแต่เลยครับ ผมยังไงก็ได้"
"มา บลู อยากกินอะไรครับ" คีรินทร์เปลี่ยนไปถามเด็กๆ ปิงคิดว่าเสียงของชายหนุ่มเวลาพูดกับหลานชายน่าฟัง
"ผมอยากกินสเต็ก"
"บลูล่ะอยากกินอะไรครับ"
"ซาเต็ก" เด็กชายบลูลากเสียงยาว มาหันไปมองเด็กชายตัวอ้วน คิดจะพูดคำว่าเลียนแบบ แต่หมูอ้วนชิงพูดต่อเสียก่อน "กินซาเต็ก มาหยักกิน"
"หึๆ รู้จักเอาใจพี่ด้วยเหรอเรา" คีรินทร์ยิ่งเอ็นดูเด็กชายเข้าไปใหญ่ เขาวางมือลงบนศีรษะทุย
"ล้ากก" เด็กชายยิ้มแป้น ตาใส แต่หลานชายของเขากลับทำหน้าพิกล จะบึ้งก็ไม่ใช่จะยิ้มก็ไม่เชิง เหมือนเจ้าตัวอยากเก๊กแต่ดันเก๊กไม่อยู่ สุดท้ายก็ทำอย่างที่เขาคาดเดา คือเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีกนิด เดินนำห่างออกไป แต่สิ่งที่คีรินทร์ไม่คาดคิดคือร่างกลมๆ ของเด็กชายบลูวิ่งตามไปด้วยขาสั้นๆ
หมับ!! มือป้อมๆ ยื่นไปจับมือของมา เด็กชายตัวสูงหยุดเดินหันกลับมามอง เจ้าตัวกลมยิ้มแป้นแล้นสบตา
“น้าปิงบอกเดินต้องจาบมือกาน”
"จับทำไม"
"เด๋วหลง"
"กลัวหลงก็ไปเดินกับน้าปิงกับอาคีรินทร์โน้น จะตามมาทำไม"
"ก้ะเดียวมาหลง"
มายืนอึ้งถึงกับพูดไม่ออก ได้ยินเสียงอาของเขาหัวเราะเบาๆ
"เราโตแล้ว"
"โตก้ะหลงด้าย" เด็กชายยิ้มแป้น มือที่สอดเข้ามาประสานกุมกระชับ มาถอนใจออกมาเบาๆ อายน้าปิงกับอาคีรินทร์นิดๆ ก็เขาโตแล้ว แต่จะให้สะบัดมือเจ้าตัวยุ่งก็ทำไม่ลง จึงได้แต่จับมือกับเจ้าตัวยุ่งออกเดินโดยไม่พูดไม่จา
"ช้าช้า ช้าช้า"
"ขาสั้น" เด็กชายระฟ้าบ่นแต่ก็เดินช้าลงทันที ขายาวก้าวช้าๆ รอขาสั้นเดินตาม
"น่ารักดีนะ" ปิงหันไปมองคนพูด สายตาที่คีรินทร์มองเด็กๆ เป็นสายตาที่แสนอ่อนโยน เห็นทีว่าเขาจะมองผู้ชายคนนี้ผิดไปมากจริงๆ
• • • • • • • •
"น้าปิงคับ"
"ครับบลู" ปิงมองหลานชายผ่านทางกระจกมองหลัง เด็กชายบลูนั่งอยู่บนเก้าอี้สำหรับเด็ก เขากำลังขับรถกลับบ้าน หลังจากทานอาหารกับไอศกรีมเสร็จ
"ปอโหกไกเป่า"
"อะไรนะครับ" ปิงพยายามจับใจความแต่ยังไม่เข้าใจ
"บูหยักปายโลงเลียนปอหก ปายด้ายเป่าคับ น้าปิงมีตังค์เป่า"
"หึๆ" ปิงหัวเราะเอ็นดูหลายชาย เขาและพี่สาวสอนหลานให้รู้จักคุณค่าของสิ่งของและเงิน ทุกครั้งที่อยากได้อะไรหลานชายตัวกลมจะถามเขาเสมอว่าซื้อได้ไหม น้าปิงมีเงินหรือเปล่า
"ทำไมถึงอยากเรียนปอหกครับ "
"มาบอกเลียนปอหก"
"โธ่เจ้าลูกหมู" ปิงอุทานด้วยความเอ็นดู ไม่ทันไรก็ติดพี่ชายตัวโตเสียแล้ว
"บลูชอบพี่มาเหรอครับ นึกว่าพี่มาดุเสียอีก"
"ดุ" หนูน้อยรีบพยักหน้า "แต่ล้ากก"
"ฮ่าๆ" ปิงหัวเราะให้กับความน่ารักของหลานชาย ลอบถอนใจโล่งอกเบาๆ อย่างหนึ่งที่ต้องยอมรับคือคีรินทร์ช่วยเขาเอาไว้ได้มาก ทำให้ไม่พะวง การเลี้ยงหลานใต้โต๊ะไม่ใช่เรื่องดีอย่างที่อีกฝ่ายพูด ยิ่งเจ้าลูกหมูติดลูกชายเจ้านายแบบนี้ ก็ยิ่งอุ่นใจว่ามีความสุขดี ตอนนี้ก็เหลือแค่หาที่เรียนให้เรียบร้อย
ปิงอดคิดถึงชายหนุ่มร่างสูงไม่ได้ เขาเริ่มคิดว่าผู้หญิงที่ได้ผู้ชายคนนี้ไปเป็นแฟนต้องโชคดีมากแน่ อยากรู้จริงๆ ว่าผู้โชคดีคนนั้นจะเป็นใคร
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
