ตอนที่ 1 : เจ้าลูกหมู“ทำลายเหยอ”
“เฮ้ย!” มาตกใจเมื่อหัวกลมๆ โผล่ขึ้นมาจากใต้โต๊ะ ตากลมโตจ้องเขา เด็กชายนั่งเล่มเกมอยู่ในห้องพักผ่อนของพนักงาน บนโต๊ะมีขนมที่มารดาเขาเตรียมไว้ให้จานใหญ่
“ตกจาย” เจ้าตัวดีทำหน้าเหมือนเขาทำให้ตกใจ ใครกันแน่วะต้องตกใจโผลขึ้นมาได้ มาดันเก้าอี้ถอยห่างจากโต๊ะ เด็กชายตัวกลมจึงสามารถยืดตัวขึ้นเต็มความสูง ยิ้มกว้างให้เขา
“โผล่มาได้ไง"
"มากาบน้าปิง"
มาถอนใจเฮือกใหญ่ ที่เขาถามคือเจ้าตัวโผล่มาจากใต้โต๊ะได้ยังไง ไม่ใช่มาที่บริษัทได้ยังไง เจ้าตัวกลมละสายตาจากเขาหันไปมองจานขนมบนโต๊ะ
"ตัวกินหนมเหยอ หล่อยเป่า"
"อร่อย" มาหยิบขนมขึ้นมากินชิ้นหนึ่ง อยากรู้ว่าเจ้าตัวกลมจะทำยังไง เด็กชายบลูมองขนมตาละห้อย มาแกล้งหยิบอีกชิ้นขึ้นมากิน ทำหน้าให้รู้ว่าอร่อยมาก เจ้าตัวกลมกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก ทำตาปรอยๆ ทำเอามาอดสงสารไม่ได้
"เอ้า" เขาหยิบคุ้กกี้ชอคโกแล็ตชิ้นหนึ่งส่งให้ ตากลมละห้อยค่อยๆ เบิกโต
"ตัวห้ายเลาเหยอ"
"จะกินไหม"
"อื้อ" มือป้อมยื่นออกมาหยิบ "ขอบคูนนะ ตัวจายดี"
"แค่ขนมชิ้นเดียว" มาส่ายหัว อดมองเจ้าลูกหมูกินขนมไมได้ สีหน้าเจ้าตัวดูมีความสุขมาก ดวงตาเป็นประกาย
"เอาไปสิ " มาเลื่อนจานขนมไปตรงหน้า ถ้าจะทำหน้าอร่อยขนาดนั้นก็เอาไปเถอะเขายกให้ เจ้าตัวดีเขย่งเท้าพยายามยื่นมือขึ้นมาหยิบ มาถอนใจเบาๆ อุ้มเจ้าลูกหมูลอยขึ้นจากพื้นวางบนเก้าอี้ตัวว่าง ก่อนช่วยเลื่อนเข้าใกล้โต๊ะ เจ้าตัวดีเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาใสซื่อเป็นประกาย
"นั่งกินดีๆ"
"อื้อ"
มาเลิกสนใจเจ้าตัวอ้วน หยิบโทรศัพท์ที่วางไว้เมื่อครู่เปิดเกมขึ้นมาเล่น ผ่านไปห้านาทีสมาธิของเขาก็จดจ่ออยู่ที่เกม
"เล่นลายเหยอ" หัวกลมชะโงกมาดู
"ยุ่ง" มาเบี่ยงโทรศัพท์ในมือหลบ
"เลาดูเฉยๆ"
"แน่นะ"
"อื้อ" เจ้าตัวกลมรับคำแข็งขัน มามองอย่างชั่งใจ สุดท้ายพยักหน้ายอมให้เจ้าตัวยุ่งนั่งดู
"อู้"
"ทางนี้ๆ" มือป้อมๆ กวักเรียกเขา คงหมายถึงให้เขาเดินไปทางซ้าย
"ยิงเยย ตัวยิงเยย"
"ไหนบอกจะไม่ยุ่ง" มาหันไปมองด้วยสายตาดุๆ เจ้าตัวยุ่งยิ้มกว้างสบตาเขา "เลาช่วย"
“ช่วยยุ่งสิไม่ว่า”
"บลู!" เสียงเรียกด้วยความตกใจดังมาจากประตู มาหันไปมองถึงเห็นว่าน้าชายของเจ้าตัวยุ่งเดินเข้ามาด้วยสีหน้ากังวล
"จะไปไหนทำไมไม่บอกน้าครับ น้าหันมาอีกทีหายไปแล้ว"
"บูม่ายด้ายปายข้างนอก บูอยู่นายนิ"
มาเห็นสีหน้าโล่งอกปนขำ ร่างสูงแต่ผอมนั่งลงข้างๆ เด็กชายตัวอ้วน
"ถ้าอย่างนั้นเอาใหม่ครับ ถ้าบลูจะออกจากแผนกของน้า บลูต้องบอกน้า ห้ามเดินไปไหนมาไหนคนเดียว"
"มาห้องนิม่ายด้ายเหยอ"
"มาได้ครับแต่ต้องให้น้าปิงพามา อย่ามาคนเดียว ตกลงไหมครับ"
"คับ"
มามองผู้ชายที่เพิ่งเดินเข้ามา ชายหนุ่มไว้ผมยาว มัดรวบเป็นหางม้าไว้ด้านหลัง เสื้อยืดตัวโคร่งใส่กับกางเกงยีนส์ขาดๆ สีเข้ม รองเท้าผ้าใบสีตุ่น เขาเคยได้ยินพนักงานในบริษัทพูดกันว่าแผนกนี้แต่งตัวไม่เหมาะสม ไม่เกรงใจเจ้านาย แต่เมื่อเขานำไปเล่าให้มารดาฟัง กลับได้คำตอบว่าความเหมาะสมขึ้นอยู่กับว่ากฎเกณฑ์ของบริษัทเป็นอย่างไร ในเมื่อทางบริษัทแจ้งว่าพนักงานสามารถแต่งตัวตามสบายมาทำงานได้ เพราะเป็นบริษัทด้านการออกแบบและสิ่งพิมพ์ แต่หากต้องไปพบลูกค้าให้แต่งตัวสุภาพเรียบร้อย จากเรื่องครั้งนั้นเขาถึงจำน้าปิงได้
"มา" เสียงเรียกชื่อเขาทุ้มหู มาคิดว่าเสียงของน้าปิงน่าฟัง
"ครับ"
"น้องเข้ามากวนหรือเปล่า น้าขอโทษด้วยนะ"
ผมสบตากับเจ้าตัวอ้วน ตากลมใสที่มองมาทำเอาบ่นไม่ลง "เปล่าครับ"
"ค่อยยังชั่ว” สีหน้าของน้าปิงดูโล่งอก ถึงแม้เขาจะยังเด็ก แต่เพราะเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทจึงได้รับการปฏิบัติอย่างดีจากพนักงาน “ไปครับ ไปที่แผนกน้าดีกว่า เดี๋ยวคุณยายมารับค่อยกลับไปเล่นที่่บ้าน"
"น้าปิง ตัวบอกห้ายอยู่ด้าย" นิ้วป้อมๆ ชี้มาที่ผม 326ตาที่มองน้าชายออดอ้อน
มาถลึงตาใส่เจ้าตัวยุ่ง เขาไปบอกตอนไหนวะ หรือว่า..ไอ้ลูกหมูเอ๊ย! เขาบอกให้นั่งดูเขาเล่นเกมได้ ไม่ได้หมายถึงให้อยู่ด้วยได้
"บลูอย่าเรียกพี่มาว่าตัวครับ ฟังไม่สุภาพ" เจ้าตัวดีหน้าจ๋อย ทำไมเวลามันซึมถึงดูน่าสงสารนักวะ เขาพลอยใจเสียไปด้วย
"มาอย่าถือน้องนะ น้องไม่ได้เจตนา จำมาจากละครน่ะ" สายตาของน้าปิงที่มองหลานชายดูเอ็นดู มือเรียวแต่แข็งแรงวางลงบนศีรษทุย
"ละครเหรอครับน้าปิง"
"ใช่ ตั้งแต่ดูก็เอาแต่เรียกผู้ชายที่โตกว่าว่าตัว สงสัยอยากมีพี่ชายเหมือนเด็กในละคร"
เจ้าตัวกลมส่งยิ้มกว้างมาให้ผม ดวงตาสดใสจนมาแอบถอนใจ น้าปิงเล่ามาแบบนี้จะให้ใจร้ายไล่ไปได้ยังไง แล้วดูสายตาที่มองเขาสิ
"ให้อยู่กับผมก็ได้ครับน้าปิง เดี๋ยวผมพาไปส่ง สัญญาว่าจะดูอย่างดี ไม่ให้ไปเล่นซนที่ไหน"
"มาจายดีที่ฉุดเยย" เจ้าลูกหมูยิ้มหวานแต่ผมตีหน้ายักษ์ใส่
"เรียกชื่อเลยเหรอ เดี๋ยวเราจะโดน"
"อู้" ริมฝีปากอิ่มยื่นออกน้อยๆ เสียงหัวเราะดังคิกๆ "น้าปิงช่วยบูด้วย" เด็กชายตัวอ้วนโน้มตัวไปกอดเอวน้าชายที่ยืนอยู่ข้างเก้าอี้
"บลูเรียกห้วนๆ แบบนั้นไม่ได้ครับ ต้องเรียกว่าพี่มา"
" พี่มา"
"ถูกต้องครับ บลูเด็กกว่าพี่มา อายุน้อยกว่าต้องเรียกว่าพี่"
"คับ" เจ้าตัวดีพยักหน้า
"น้าไม่รบกวนมาแน่นะครับถ้าจะฝากน้องไว้"
"ไม่ครับ ให้นั่งกินขนมไป"
"มิน่า" น้าชายบีบแก้มหลานชายเบาๆ ที่ไม่ยอมไปกับน้าเพราะของกินใช่ไหมเรา"
"พี่มาห้ายกินด้าย"
"เฮ้อ รบกวนพี่มาแย่เลย"
"ม่าย ม่าย" เจ้าลูกหมูส่ายหน้า "เพื่อนกาน"
มาสะดุ้ง อยู่ดีไม่ว่าดีเขาก็มีเพื่อนเป็นเด็กอายุสามขวบ พูดก็ยังไม่ชัดแถมยังเป็นตัวยุ่งอีกต่างหาก มีดีอย่างเดียว มามองรอยยิ้มใสซื่อที่เจ้าตัวกลมส่งมาให้
"งั้นน้าฝากด้วยนะครับ ถ้าเลี้ยงไม่ไหวเอาไปส่งน้าที่แผนกนะ"
"ครับ"
"หวาย มาเก่งที่ฉุด"
"บลูครับ!" น้าปิงรีบทำเสียงดุหลานชาย เมื่อเจ้าตัวดีไม่ยอมเรียกเขาว่าพี่
"ช่างเถอะครับน้าปิง อยากเรียกอะไรก็ให้เรียกไป"
"น้าขอบใจมาก ฝากน้องด้วยนะครับ"
"ครับ" มายิ้มรับในหน้า รอจนร่างผอมสูงเดินผ่านประตูไปแล้ว จึงหันมามองเจ้าตัวกลมที่นั่งอยู่ข้างๆ
"นั่งนิ่งๆ ตรงนี้ กินขนมของเราไป"
"อื้อ" เจ้าตัวอ้วนพยักหน้าหงึกหงัก คงกลัวเขาไม่ให้อยู่ด้วย
"ห้ามยุ่งตอนเล่นเกม" มาสำทับให้แน่ใจว่าเข้าใจตรงกัน
"อื้อ"
"ห้ามออกความคิดเห็น"
เจ้าตัวกลมมองเขาตาแป๋ว "หายจายด้ายเป่า"
!!
"ด้ายฉิเนอะเด๋วตาย" เจ้าตัวดีพูดแล้วก็ยิ้มแฉ่งจนยาหยี
เจ้าลูกหมู!! มาจับแก้มกลมยืดออกทั้งสองข้างด้วยความมันเขี้ยว มันน่านัก นี่มันเด็กสามขวบจริงเหรอวะ พูดแต่ละอย่าง
"โอ๊ย โอ๊ย"
"เด็กที่ไหนเหรอมา" มาหันไปมองเจ้าของเสียง เขายิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นใคร มือสองข้างยังอยู่ที่แก้มเจ้าลูกหมู มีมือป้อมๆ ยกขึ้นมาจับมือเขาไว้
"หลานของน้าปิงครับ ที่ผมยาวๆ"
"อ๋อเด็กคนนี้ อาได้ยินแม่เราเล่าให้ฟังแต่ยังไม่เคยเจอ"
"ก็อาเพิ่งกลับมานี่ครับ" มายิ้มให้น้าชาย คีรินทร์เป็นน้องชายแท้ๆ ของบิดา แต่อายุห่างกันมาก เป็นลูกคนโตกับคนสุดท้อง อาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ หลังจากไปศึกษาต่อปริญญาโทและอยู่ทำงานหาประสบการณ์ที่นั่น เพิ่งเข้ามาเริ่มงานที่บริษัทได้สามสี่วัน
"ไหนอาขอนั่งด้วยกัน" อาของเขาอุ้มเจ้าลูกหมูขึ้นนั่งลงแทนที่ ก่อนวางเด็กตัวกลมไว้บนตัก เจ้าลูกหมูเบิกตาโตเพราะตกใจ แต่พอมองหน้าอาของเขาเห็นอีกฝ่ายยิ้มให้ก็ยิ้มอายๆ ออกมา
"ชื่ออะไรครับ"
"บูคับ" เด็กชายบลูตอบเสียงฉะฉาน ไม่หลบตา ถึงสายตาจะดูกล้าๆ กลัวๆ อยู่บ้าง
"บู?"
"บลูครับอาคีรินทร์"
"อ๋อ ชื่อน่ารักดี"
"แต่ผมว่าน่าจะชื่อลูกหมูมากกว่า"
"ยายก๊ะเลียกเลา" เจ้าลูกหมูมีหน้ามาบอกเขา ไม่มีท่าทีสะทกสะท้านกับชื่อที่เขาตั้งให้แต่อย่างใด
"หึๆ" ดูเหมือนอาของเขาจะถูกใจเจ้าลูกหมูเข้าให้แล้ว
“ก็ดีเหมือนกันนะเราจะได้ไม่เหงา ท่าทางฉลาด”
"ผมอยู่คนเดียวได้”
“อย่าทำตัวเป็นผู้ใหญ่นักเลย อาขี้เกียจฟังแม่เราบ่น” คีรินทร์หอมแก้มนุ่ม ไรหนวดที่เขาลืมโกนทำให้เด็กชายบลูหัวเราะคึกคัก
“ว่าแต่น้าของบลูชื่ออะไรนะ ที่มาพูดเมื่อกี้ อาจำหน้ากับผมยาวๆ ได้ แต่ลืมชื่อทุกที”
“ปิงครับ”
“ปิง” คีรินทร์ทวนคำหลานชาย ในหัวมีภาพชายหนุ่มร่างผอม ผมยาว แต่งตัวเซอร์ๆ
“แล้วนี่เรารับเลี้ยงให้เหรอ”
“ครับ” ถึงไม่ใช้ก็ใกล้เคียง
“เจ้าลูกหมูไปเล่นห้องอาไหม” เจ้าตัวกลมรีบส่ายหน้า “ห้องอามีขนมเยอะนะมีทีวีให้ดูด้วย” สายตาของเจ้าตัวอ้วนเริ่มลังเล
“น้าปิงม่ายห้ายปายหนายเอง” มาดูหน้าก็รู้ว่าเจ้าตัวเสียดายแค่ไหน
“เดี๋ยวอาพาไปแวะบอกน้าปิงที่โต๊ะก่อนดีไหม ว่าบลูจะไปกินชอคโกแล็คที่ห้องอา”
“อู้” เจ้าตัวดีเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำว่าชอคโกแล็ต”
“ไปไหมครับ”
“ปาย” มือป้อมๆ โอบหมับเข้าที่รอบคอของอาคีรินทร์
“ฮ่าๆ น่ารักจริงๆ”
“ไปด้วยกันไหมมา”
“ผมนั่งอยู่นี่ดีกว่าครับ จะเล่นเกมจะได้ไม่รบกวนอา นี่หนีแม่มาเพราะโดนบ่น”
“โอเค” อาคีรินทร์อุ้มเจ้าลุกหมูลุกขึ้นยืน ส่งยิ้มให้เขาก่อนก้าวขายาวๆ ออกจากห้องพักผ่อนไป
มามองตามหลังร่างสูงของอา เหอะ! ไหนบอกอยากอยู่กับเขา ได้ยินชื่อของกินเข้าหน่อยกอดคอหมับ ไปไม่ลาเลยนะเจ้าลูกหมู ป่านนี้ขอเป็นเพื่อนกันกับอาคีรินทร์ไปแล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้ มาหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อคิดถึงคำพูดคำจาของเจ้าตัวยุ่ง เขาไม่อยากยอมรับนักหรอกแต่มันก็น่ารักดี
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
