เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 27-06-2018 15:37:39
อ้างถึง
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
บลูมารัก
- Darin -
- Darin -
♥ ★ ♥ ★ ♥ ★ ♥ ★ ♥ ★ ♥
“บูมาล้าก" เสียงเจ้าตัวอ้วนวัยสี่ขวบพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มกว้างจนตาหยี
มาขมวดคิ้วมุ่น ไม่เข้าใจ “พูดอะไรของเราเจ้าลูกหมู"
"มางาย" นิ้วกลมป้อมชี้มาที่อกของเขา ก่อนชี้เข้าหาตัวเอง "นิบู ล้าก"
"จะพูดยังพูดไม่ถูก" มาผลักหัวกลมๆ ของหมูน้อยเบาๆ
"มาบูล้ากก"
เอาเข้าไป เด็กชายร่างสูงโคลงศีรษะ "ต้องพูดว่า..มารักบลู..ถึงจะถูก"
"จริงเหยอ จริงเหยอ" เจ้าตัวอ้วนตาโต "มาล้ากบูเหยอ"
"อ้าว แล้วเมื่อกี้จะพูดอะไร" มายิ่งงงเข้าไปใหญ่ เขาต้องใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่งถึงเข้าใจ
"อ๋อจะพูดว่าบลูรักมาล่ะสิ กว่าจะรู้เรื่อง"
"ช่ายๆ บูล้ากมา"
"หึๆ พี่ก็รักเราเจ้าตัวยุ่ง"
มาขมวดคิ้วมุ่น ไม่เข้าใจ “พูดอะไรของเราเจ้าลูกหมู"
"มางาย" นิ้วกลมป้อมชี้มาที่อกของเขา ก่อนชี้เข้าหาตัวเอง "นิบู ล้าก"
"จะพูดยังพูดไม่ถูก" มาผลักหัวกลมๆ ของหมูน้อยเบาๆ
"มาบูล้ากก"
เอาเข้าไป เด็กชายร่างสูงโคลงศีรษะ "ต้องพูดว่า..มารักบลู..ถึงจะถูก"
"จริงเหยอ จริงเหยอ" เจ้าตัวอ้วนตาโต "มาล้ากบูเหยอ"
"อ้าว แล้วเมื่อกี้จะพูดอะไร" มายิ่งงงเข้าไปใหญ่ เขาต้องใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่งถึงเข้าใจ
"อ๋อจะพูดว่าบลูรักมาล่ะสิ กว่าจะรู้เรื่อง"
"ช่ายๆ บูล้ากมา"
"หึๆ พี่ก็รักเราเจ้าตัวยุ่ง"
♥ ★ ♥ ★ ♥ ★ ♥ ★ ♥ ★ ♥
•.★* สารบัญ *★.•
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3852513#msg3852513)
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3852986#msg3852986) ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3853434#msg3853434) ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3853949#msg3853949)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3855290#msg3855290) ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3857499#msg3857499) ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3859612#msg3859612)
ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3860610#msg3860610) ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3860989#msg3860989) ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3861514#msg3861514)
ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3861929#msg3861929) ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3862293#msg3862293) ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3863290#msg3863290)
ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3863935#msg3863935) ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3864330#msg3864330) ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3864923#msg3864923)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3865321#msg3865321) ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3865691#msg3865691) ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3866223#msg3866223)
ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3866685#msg3866685) ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3867190#msg3867190) ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3867672#msg3867672)
ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3868187#msg3868187) ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3869085#msg3869085) ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3869506#msg3869506)
ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3869934#msg3869934) ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3870369#msg3870369) ตอนที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3870765#msg3870765)
ตอนที่ 28 [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3871195#msg3871195)
*.:｡ ✿*ﾟ‘ﾟ･✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ’ﾟ･✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡.:* *.:｡✿*.:｡✿*
นิยายของดาริน
เรื่องยาว
The Theory ♥♥ Series
- ทฤษฎีโลกกลม เขาว่าคือพรหมลิขิต [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66249.0)
- ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60093.0)
H ! Stranger ไง!คนแปลกหน้า [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66092.0)
Beside ใกล้.ชิด.รัก [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57387.0)
Ma man and his boy บ้านนี้ต้องมีพี่เลี้ยง [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64289.0)
Apple of my eye สุดที่รักของผม [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60800.0)
He is mine คนนี้ของเหมียว [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.0)
กามเทพคูณสอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58753.0)
Love Mission ภารกิจพิชิตรัก [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55438.0)
มหารัก [ End] [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53450.0)
Someone LOVES You [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54516.0)
STALKER แอบ.หลง.รัก [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53637.0)
คุณรองประธานกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52499.0)
All For You [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51939.msg3306884#msg3306884)
- ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60093.0)
H ! Stranger ไง!คนแปลกหน้า [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66092.0)
Beside ใกล้.ชิด.รัก [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57387.0)
Ma man and his boy บ้านนี้ต้องมีพี่เลี้ยง [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64289.0)
Apple of my eye สุดที่รักของผม [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60800.0)
He is mine คนนี้ของเหมียว [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.0)
กามเทพคูณสอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58753.0)
Love Mission ภารกิจพิชิตรัก [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55438.0)
มหารัก [ End] [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53450.0)
Someone LOVES You [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54516.0)
STALKER แอบ.หลง.รัก [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53637.0)
คุณรองประธานกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52499.0)
All For You [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51939.msg3306884#msg3306884)
เรื่องสั้น
My Friend The Series ♥ [เรื่องสั้นจบในตอน] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52187.msg3319041#msg3319041) ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67621.msg3860989#msg3860989)
*.:｡ ✿*ﾟ‘ﾟ･✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ’ﾟ･✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡.:* *.:｡✿*.:｡✿*
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 27-06-2018 15:47:55
บทนำ
“ของเลา ของเลา”
มามองลูกบอลสีฟ้าที่กลิ้งมาชนขาของเขา เด็กชายเก็บลูกบอลขึ้นมาถือ ก่อนสายตาจะเปลี่ยนไปจับจ้องร่างกลมที่วิ่งด้วยขาป้อมๆ เข้ามาหา เด็กชายในวัยสิบเอ็ดขวบกดรอยยิ้มลึกที่มุมปาก
“เป็นคนลาวเหรอ” แขนยาวเก้งก้างไขว้ไปด้านหลัง เพื่อซ่อนลูกบอลจากสายตาของเด็กตัวกลม ที่พยายามชะเง้อคอมอง
“ม่ายช่าย”
“เอ้า! ถ้าไม่ใช่ก็เอาไปไม่ได้” ร่างสูงกว่าเบี่ยงหลบมืออวบอ้วนที่พยายามยื่นออกมาคว้า
“ของเลาจิงๆ นะ” คนพูดน้ำเสียงขึ้นจมูก ใบหน้าแหงนเงยขึ้นเพื่อมองหน้าของเขา
“เมื่อกี้ถามแล้วบอกไม่ใช่เอง”
“ตัวแก้งเลา” หน้ากลมเริ่มมุ่ย ริมฝีปากเบะออก
“ตัวไหน เราไม่ได้ชื่อตัว” น้ำเสียงปนหัวเราะบ่งบอกว่าเด็กชายกำลังสนุก “ระฟ้า” กำลังเบื่อที่ต้องติดสอยห้อยตามบิดามารดามาที่บริษัท เขาออกมาเดินเล่นตรงทางเดินหน้าห้องทำงานของมารดา เป็นจังหวะเดียวกับที่ลูกบอลกลิ้งมาชนพอดี
“มาอย่าแกล้งน้อง” เสียงเปิดประตูตามมาด้วยเสียงพูดคุ้นหู เด็กชายหันไปยิ้มกว้างให้มารดา
“ผมไม่ได้แกล้งสักหน่อย ผมเก็บลูกบอลได้เด็กนี่จะเอาไป”
“ลูกบอลของบลูใช่ไหมครับ” มารดาของเขาย่อตัวลง มองเด็กชายวัยสามขวบกว่าด้วยสายตาเอ็นดู “ช่ายคับ” เด็กน้อยพยักหน้า
“มาคืนให้น้องไปลูก”
“บอกมาก่อนสิว่าบอลสีอะไร ถ้าเป็นเจ้าของต้องรู้”
“สีพ้า”
“มีที่ไหนสีพ้า ตอบไม่ถูกไม่คืน”
“ของเลา” ตาของหนูน้อยเริ่มขึ้นสีแดงเรื่อ
“แค่นี้ต้องขี้แยด้วย อยากได้ก็เอาไป” มาส่งลูกบอลให้เด็กชาย
“ขอบคูน” มือป้อมๆ ยกขึ้นไหว้ ศีรษะทุยก้มลงต่ำ
“มาให้ป้ากอดหน่อยทำไมน่ารักอย่างนี้” มามองมารดาดึงเด็กตัวกลมเข้ามากอด แถมเจ้าเด็กนี้ยังใช้ปากอิ่มๆ แตะแก้มมารดาซ้ายขวา ประจบเอาใจเหลือเกิน
“ลูกใครครับแม่” มาถามเมื่อเด็กชายตัวกลมวิ่งตุ้บตั้บกลับไปทางเดิมที่ลูกบอลกลิ้งมา
“ไม่ใช่ลูก หลานของน้าปิงที่อยู่ฝ่ายศิลป์ไง”
“เอาหลานมาเลี้ยงที่นี่เหรอครับ”
“แม่อนุญาตเอง พี่สาวของน้าปิงย้ายไปอยู่เมืองนอก เห็นว่าปีหน้าถึงจะกลับมารับลูกไปอยู่ด้วย ขอไปดูที่ทางทำมาหากินให้ดีก่อน”
“ครับ”
“มาต้องดีกับน้องให้มากๆ นะลูก น้องน่าสงสาร ไม่ได้อยู่กับแม่ พ่อก็เสียแล้ว”
“ครับ” มามองไปทิศเดียวกับที่เด็กตัวอ้วนกลมวิ่งหายไป เขาพยักหน้าให้มารดา
“ชื่อบลูเหรอครับแม่”
“ใช่จ้ะ น้องชื่อบลู”
“ตัวกลมอย่างกับลูกบอล”
“มา~ ไม่เอาสิลูกไม่ว่าน้องอย่างนั้น”
“ผมไม่ได้ว่าสักหน่อย” มาหรี่ตาลง แค่พูดนิดเดียวแม่ก็ดุเขาเพราะเด็กนั่นแล้ว
“เบื่อๆ ก็แวะไปเล่นกับน้องนะ น้องจะได้มีเพื่อนด้วย”
“ครับ” เด็กชายตัวสูงแอบทำหน้าหน่าย ใครอยากไปเล่นกับเด็กสามสี่ขวบ เขาไม่เอาด้วยคนหนึ่งล่ะ
“ไปกันเถอะ คุณพ่อไปรอที่ร้านแล้ว แม่ให้สั่งของโปรดลูกไว้ด้วย”
“ครับ”
มาเห็นหน้ากลมๆ โผล่ออกมาจากที่กั้นโต๊ะทำงาน มองเขาด้วยความสนใจ ก่อนจะผลุบกลับเข้าไปเมื่อเห็นว่าเขาหันไปมอง “แอบดูเหรอเจ้าตัวอ้วน”
“มาไปได้แล้ว”
“ครับแม่”
บลูงั้นเหรอ เขาว่าชื่อลูกหมูน่าจะเข้าท่ากว่า
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 27-06-2018 16:25:00
เริ่มหัวข้อโดย: 15magnitude ที่ 27-06-2018 16:31:15
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 27-06-2018 16:47:35
เริ่มหัวข้อโดย: erng ที่ 27-06-2018 16:47:42
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 27-06-2018 17:01:50
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 27-06-2018 17:03:04
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 27-06-2018 17:03:45
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 27-06-2018 17:31:13
เริ่มหัวข้อโดย: cchompoo ที่ 27-06-2018 17:33:01
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 27-06-2018 18:04:06
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 27-06-2018 18:09:12
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 27-06-2018 18:09:47
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 27-06-2018 18:27:59
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 27-06-2018 18:33:11
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 27-06-2018 18:52:57
เริ่มหัวข้อโดย: MonKeez ที่ 27-06-2018 18:53:33
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 27-06-2018 18:53:54
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 27-06-2018 19:23:55
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 27-06-2018 20:15:20
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 27-06-2018 20:38:06
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 27-06-2018 21:01:24
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 27-06-2018 21:13:27
แต่รออ่านนะ
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 27-06-2018 21:18:07
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 27-06-2018 21:20:23
เริ่มหัวข้อโดย: lune ที่ 27-06-2018 21:30:53
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 27-06-2018 21:59:51
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 27-06-2018 22:05:50
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 27-06-2018 22:13:15
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 27-06-2018 22:17:02
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 27-06-2018 22:22:23
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 27-06-2018 22:41:14
เริ่มหัวข้อโดย: Pithchayoot ที่ 27-06-2018 23:01:00
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 27-06-2018 23:19:35
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 28-06-2018 01:45:21
เริ่มหัวข้อโดย: มะเขือม่วง ที่ 28-06-2018 04:55:46
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 28-06-2018 07:10:25
แพ้เด็กน้อยของคุณดารินที่ซู๊ดดดด :m1: :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 28-06-2018 08:22:29
เริ่มหัวข้อโดย: akashita ที่ 28-06-2018 08:54:36
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 28-06-2018 10:14:37
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 28-06-2018 13:46:56
ฉลองเรื่องใหม่ฮะ
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 28-06-2018 19:17:30
ตอนที่ 1 : เจ้าลูกหมู
“ทำลายเหยอ”
“เฮ้ย!” มาตกใจเมื่อหัวกลมๆ โผล่ขึ้นมาจากใต้โต๊ะ ตากลมโตจ้องเขา เด็กชายนั่งเล่มเกมอยู่ในห้องพักผ่อนของพนักงาน บนโต๊ะมีขนมที่มารดาเขาเตรียมไว้ให้จานใหญ่
“ตกจาย” เจ้าตัวดีทำหน้าเหมือนเขาทำให้ตกใจ ใครกันแน่วะต้องตกใจโผลขึ้นมาได้ มาดันเก้าอี้ถอยห่างจากโต๊ะ เด็กชายตัวกลมจึงสามารถยืดตัวขึ้นเต็มความสูง ยิ้มกว้างให้เขา
“โผล่มาได้ไง"
"มากาบน้าปิง"
มาถอนใจเฮือกใหญ่ ที่เขาถามคือเจ้าตัวโผล่มาจากใต้โต๊ะได้ยังไง ไม่ใช่มาที่บริษัทได้ยังไง เจ้าตัวกลมละสายตาจากเขาหันไปมองจานขนมบนโต๊ะ
"ตัวกินหนมเหยอ หล่อยเป่า"
"อร่อย" มาหยิบขนมขึ้นมากินชิ้นหนึ่ง อยากรู้ว่าเจ้าตัวกลมจะทำยังไง เด็กชายบลูมองขนมตาละห้อย มาแกล้งหยิบอีกชิ้นขึ้นมากิน ทำหน้าให้รู้ว่าอร่อยมาก เจ้าตัวกลมกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก ทำตาปรอยๆ ทำเอามาอดสงสารไม่ได้
"เอ้า" เขาหยิบคุ้กกี้ชอคโกแล็ตชิ้นหนึ่งส่งให้ ตากลมละห้อยค่อยๆ เบิกโต
"ตัวห้ายเลาเหยอ"
"จะกินไหม"
"อื้อ" มือป้อมยื่นออกมาหยิบ "ขอบคูนนะ ตัวจายดี"
"แค่ขนมชิ้นเดียว" มาส่ายหัว อดมองเจ้าลูกหมูกินขนมไมได้ สีหน้าเจ้าตัวดูมีความสุขมาก ดวงตาเป็นประกาย
"เอาไปสิ " มาเลื่อนจานขนมไปตรงหน้า ถ้าจะทำหน้าอร่อยขนาดนั้นก็เอาไปเถอะเขายกให้ เจ้าตัวดีเขย่งเท้าพยายามยื่นมือขึ้นมาหยิบ มาถอนใจเบาๆ อุ้มเจ้าลูกหมูลอยขึ้นจากพื้นวางบนเก้าอี้ตัวว่าง ก่อนช่วยเลื่อนเข้าใกล้โต๊ะ เจ้าตัวดีเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาใสซื่อเป็นประกาย
"นั่งกินดีๆ"
"อื้อ"
มาเลิกสนใจเจ้าตัวอ้วน หยิบโทรศัพท์ที่วางไว้เมื่อครู่เปิดเกมขึ้นมาเล่น ผ่านไปห้านาทีสมาธิของเขาก็จดจ่ออยู่ที่เกม
"เล่นลายเหยอ" หัวกลมชะโงกมาดู
"ยุ่ง" มาเบี่ยงโทรศัพท์ในมือหลบ
"เลาดูเฉยๆ"
"แน่นะ"
"อื้อ" เจ้าตัวกลมรับคำแข็งขัน มามองอย่างชั่งใจ สุดท้ายพยักหน้ายอมให้เจ้าตัวยุ่งนั่งดู
"อู้"
"ทางนี้ๆ" มือป้อมๆ กวักเรียกเขา คงหมายถึงให้เขาเดินไปทางซ้าย
"ยิงเยย ตัวยิงเยย"
"ไหนบอกจะไม่ยุ่ง" มาหันไปมองด้วยสายตาดุๆ เจ้าตัวยุ่งยิ้มกว้างสบตาเขา "เลาช่วย"
“ช่วยยุ่งสิไม่ว่า”
"บลู!" เสียงเรียกด้วยความตกใจดังมาจากประตู มาหันไปมองถึงเห็นว่าน้าชายของเจ้าตัวยุ่งเดินเข้ามาด้วยสีหน้ากังวล
"จะไปไหนทำไมไม่บอกน้าครับ น้าหันมาอีกทีหายไปแล้ว"
"บูม่ายด้ายปายข้างนอก บูอยู่นายนิ"
มาเห็นสีหน้าโล่งอกปนขำ ร่างสูงแต่ผอมนั่งลงข้างๆ เด็กชายตัวอ้วน
"ถ้าอย่างนั้นเอาใหม่ครับ ถ้าบลูจะออกจากแผนกของน้า บลูต้องบอกน้า ห้ามเดินไปไหนมาไหนคนเดียว"
"มาห้องนิม่ายด้ายเหยอ"
"มาได้ครับแต่ต้องให้น้าปิงพามา อย่ามาคนเดียว ตกลงไหมครับ"
"คับ"
มามองผู้ชายที่เพิ่งเดินเข้ามา ชายหนุ่มไว้ผมยาว มัดรวบเป็นหางม้าไว้ด้านหลัง เสื้อยืดตัวโคร่งใส่กับกางเกงยีนส์ขาดๆ สีเข้ม รองเท้าผ้าใบสีตุ่น เขาเคยได้ยินพนักงานในบริษัทพูดกันว่าแผนกนี้แต่งตัวไม่เหมาะสม ไม่เกรงใจเจ้านาย แต่เมื่อเขานำไปเล่าให้มารดาฟัง กลับได้คำตอบว่าความเหมาะสมขึ้นอยู่กับว่ากฎเกณฑ์ของบริษัทเป็นอย่างไร ในเมื่อทางบริษัทแจ้งว่าพนักงานสามารถแต่งตัวตามสบายมาทำงานได้ เพราะเป็นบริษัทด้านการออกแบบและสิ่งพิมพ์ แต่หากต้องไปพบลูกค้าให้แต่งตัวสุภาพเรียบร้อย จากเรื่องครั้งนั้นเขาถึงจำน้าปิงได้
"มา" เสียงเรียกชื่อเขาทุ้มหู มาคิดว่าเสียงของน้าปิงน่าฟัง
"ครับ"
"น้องเข้ามากวนหรือเปล่า น้าขอโทษด้วยนะ"
ผมสบตากับเจ้าตัวอ้วน ตากลมใสที่มองมาทำเอาบ่นไม่ลง "เปล่าครับ"
"ค่อยยังชั่ว” สีหน้าของน้าปิงดูโล่งอก ถึงแม้เขาจะยังเด็ก แต่เพราะเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทจึงได้รับการปฏิบัติอย่างดีจากพนักงาน “ไปครับ ไปที่แผนกน้าดีกว่า เดี๋ยวคุณยายมารับค่อยกลับไปเล่นที่่บ้าน"
"น้าปิง ตัวบอกห้ายอยู่ด้าย" นิ้วป้อมๆ ชี้มาที่ผม 326ตาที่มองน้าชายออดอ้อน
มาถลึงตาใส่เจ้าตัวยุ่ง เขาไปบอกตอนไหนวะ หรือว่า..ไอ้ลูกหมูเอ๊ย! เขาบอกให้นั่งดูเขาเล่นเกมได้ ไม่ได้หมายถึงให้อยู่ด้วยได้
"บลูอย่าเรียกพี่มาว่าตัวครับ ฟังไม่สุภาพ" เจ้าตัวดีหน้าจ๋อย ทำไมเวลามันซึมถึงดูน่าสงสารนักวะ เขาพลอยใจเสียไปด้วย
"มาอย่าถือน้องนะ น้องไม่ได้เจตนา จำมาจากละครน่ะ" สายตาของน้าปิงที่มองหลานชายดูเอ็นดู มือเรียวแต่แข็งแรงวางลงบนศีรษทุย
"ละครเหรอครับน้าปิง"
"ใช่ ตั้งแต่ดูก็เอาแต่เรียกผู้ชายที่โตกว่าว่าตัว สงสัยอยากมีพี่ชายเหมือนเด็กในละคร"
เจ้าตัวกลมส่งยิ้มกว้างมาให้ผม ดวงตาสดใสจนมาแอบถอนใจ น้าปิงเล่ามาแบบนี้จะให้ใจร้ายไล่ไปได้ยังไง แล้วดูสายตาที่มองเขาสิ
"ให้อยู่กับผมก็ได้ครับน้าปิง เดี๋ยวผมพาไปส่ง สัญญาว่าจะดูอย่างดี ไม่ให้ไปเล่นซนที่ไหน"
"มาจายดีที่ฉุดเยย" เจ้าลูกหมูยิ้มหวานแต่ผมตีหน้ายักษ์ใส่
"เรียกชื่อเลยเหรอ เดี๋ยวเราจะโดน"
"อู้" ริมฝีปากอิ่มยื่นออกน้อยๆ เสียงหัวเราะดังคิกๆ "น้าปิงช่วยบูด้วย" เด็กชายตัวอ้วนโน้มตัวไปกอดเอวน้าชายที่ยืนอยู่ข้างเก้าอี้
"บลูเรียกห้วนๆ แบบนั้นไม่ได้ครับ ต้องเรียกว่าพี่มา"
" พี่มา"
"ถูกต้องครับ บลูเด็กกว่าพี่มา อายุน้อยกว่าต้องเรียกว่าพี่"
"คับ" เจ้าตัวดีพยักหน้า
"น้าไม่รบกวนมาแน่นะครับถ้าจะฝากน้องไว้"
"ไม่ครับ ให้นั่งกินขนมไป"
"มิน่า" น้าชายบีบแก้มหลานชายเบาๆ ที่ไม่ยอมไปกับน้าเพราะของกินใช่ไหมเรา"
"พี่มาห้ายกินด้าย"
"เฮ้อ รบกวนพี่มาแย่เลย"
"ม่าย ม่าย" เจ้าลูกหมูส่ายหน้า "เพื่อนกาน"
มาสะดุ้ง อยู่ดีไม่ว่าดีเขาก็มีเพื่อนเป็นเด็กอายุสามขวบ พูดก็ยังไม่ชัดแถมยังเป็นตัวยุ่งอีกต่างหาก มีดีอย่างเดียว มามองรอยยิ้มใสซื่อที่เจ้าตัวกลมส่งมาให้
"งั้นน้าฝากด้วยนะครับ ถ้าเลี้ยงไม่ไหวเอาไปส่งน้าที่แผนกนะ"
"ครับ"
"หวาย มาเก่งที่ฉุด"
"บลูครับ!" น้าปิงรีบทำเสียงดุหลานชาย เมื่อเจ้าตัวดีไม่ยอมเรียกเขาว่าพี่
"ช่างเถอะครับน้าปิง อยากเรียกอะไรก็ให้เรียกไป"
"น้าขอบใจมาก ฝากน้องด้วยนะครับ"
"ครับ" มายิ้มรับในหน้า รอจนร่างผอมสูงเดินผ่านประตูไปแล้ว จึงหันมามองเจ้าตัวกลมที่นั่งอยู่ข้างๆ
"นั่งนิ่งๆ ตรงนี้ กินขนมของเราไป"
"อื้อ" เจ้าตัวอ้วนพยักหน้าหงึกหงัก คงกลัวเขาไม่ให้อยู่ด้วย
"ห้ามยุ่งตอนเล่นเกม" มาสำทับให้แน่ใจว่าเข้าใจตรงกัน
"อื้อ"
"ห้ามออกความคิดเห็น"
เจ้าตัวกลมมองเขาตาแป๋ว "หายจายด้ายเป่า"
!!
"ด้ายฉิเนอะเด๋วตาย" เจ้าตัวดีพูดแล้วก็ยิ้มแฉ่งจนยาหยี
เจ้าลูกหมู!! มาจับแก้มกลมยืดออกทั้งสองข้างด้วยความมันเขี้ยว มันน่านัก นี่มันเด็กสามขวบจริงเหรอวะ พูดแต่ละอย่าง
"โอ๊ย โอ๊ย"
"เด็กที่ไหนเหรอมา" มาหันไปมองเจ้าของเสียง เขายิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นใคร มือสองข้างยังอยู่ที่แก้มเจ้าลูกหมู มีมือป้อมๆ ยกขึ้นมาจับมือเขาไว้
"หลานของน้าปิงครับ ที่ผมยาวๆ"
"อ๋อเด็กคนนี้ อาได้ยินแม่เราเล่าให้ฟังแต่ยังไม่เคยเจอ"
"ก็อาเพิ่งกลับมานี่ครับ" มายิ้มให้น้าชาย คีรินทร์เป็นน้องชายแท้ๆ ของบิดา แต่อายุห่างกันมาก เป็นลูกคนโตกับคนสุดท้อง อาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ หลังจากไปศึกษาต่อปริญญาโทและอยู่ทำงานหาประสบการณ์ที่นั่น เพิ่งเข้ามาเริ่มงานที่บริษัทได้สามสี่วัน
"ไหนอาขอนั่งด้วยกัน" อาของเขาอุ้มเจ้าลูกหมูขึ้นนั่งลงแทนที่ ก่อนวางเด็กตัวกลมไว้บนตัก เจ้าลูกหมูเบิกตาโตเพราะตกใจ แต่พอมองหน้าอาของเขาเห็นอีกฝ่ายยิ้มให้ก็ยิ้มอายๆ ออกมา
"ชื่ออะไรครับ"
"บูคับ" เด็กชายบลูตอบเสียงฉะฉาน ไม่หลบตา ถึงสายตาจะดูกล้าๆ กลัวๆ อยู่บ้าง
"บู?"
"บลูครับอาคีรินทร์"
"อ๋อ ชื่อน่ารักดี"
"แต่ผมว่าน่าจะชื่อลูกหมูมากกว่า"
"ยายก๊ะเลียกเลา" เจ้าลูกหมูมีหน้ามาบอกเขา ไม่มีท่าทีสะทกสะท้านกับชื่อที่เขาตั้งให้แต่อย่างใด
"หึๆ" ดูเหมือนอาของเขาจะถูกใจเจ้าลูกหมูเข้าให้แล้ว
“ก็ดีเหมือนกันนะเราจะได้ไม่เหงา ท่าทางฉลาด”
"ผมอยู่คนเดียวได้”
“อย่าทำตัวเป็นผู้ใหญ่นักเลย อาขี้เกียจฟังแม่เราบ่น” คีรินทร์หอมแก้มนุ่ม ไรหนวดที่เขาลืมโกนทำให้เด็กชายบลูหัวเราะคึกคัก
“ว่าแต่น้าของบลูชื่ออะไรนะ ที่มาพูดเมื่อกี้ อาจำหน้ากับผมยาวๆ ได้ แต่ลืมชื่อทุกที”
“ปิงครับ”
“ปิง” คีรินทร์ทวนคำหลานชาย ในหัวมีภาพชายหนุ่มร่างผอม ผมยาว แต่งตัวเซอร์ๆ
“แล้วนี่เรารับเลี้ยงให้เหรอ”
“ครับ” ถึงไม่ใช้ก็ใกล้เคียง
“เจ้าลูกหมูไปเล่นห้องอาไหม” เจ้าตัวกลมรีบส่ายหน้า “ห้องอามีขนมเยอะนะมีทีวีให้ดูด้วย” สายตาของเจ้าตัวอ้วนเริ่มลังเล
“น้าปิงม่ายห้ายปายหนายเอง” มาดูหน้าก็รู้ว่าเจ้าตัวเสียดายแค่ไหน
“เดี๋ยวอาพาไปแวะบอกน้าปิงที่โต๊ะก่อนดีไหม ว่าบลูจะไปกินชอคโกแล็คที่ห้องอา”
“อู้” เจ้าตัวดีเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำว่าชอคโกแล็ต”
“ไปไหมครับ”
“ปาย” มือป้อมๆ โอบหมับเข้าที่รอบคอของอาคีรินทร์
“ฮ่าๆ น่ารักจริงๆ”
“ไปด้วยกันไหมมา”
“ผมนั่งอยู่นี่ดีกว่าครับ จะเล่นเกมจะได้ไม่รบกวนอา นี่หนีแม่มาเพราะโดนบ่น”
“โอเค” อาคีรินทร์อุ้มเจ้าลุกหมูลุกขึ้นยืน ส่งยิ้มให้เขาก่อนก้าวขายาวๆ ออกจากห้องพักผ่อนไป
มามองตามหลังร่างสูงของอา เหอะ! ไหนบอกอยากอยู่กับเขา ได้ยินชื่อของกินเข้าหน่อยกอดคอหมับ ไปไม่ลาเลยนะเจ้าลูกหมู ป่านนี้ขอเป็นเพื่อนกันกับอาคีรินทร์ไปแล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้ มาหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อคิดถึงคำพูดคำจาของเจ้าตัวยุ่ง เขาไม่อยากยอมรับนักหรอกแต่มันก็น่ารักดี
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 28-06-2018 19:49:58
แล้วคีรินทร์กับปิงใช่มั้ยเอ่ยย
อยากฟัดแก้มเจ้าลูกหมู น่ารักจริงๆ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 28-06-2018 19:51:09
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 28-06-2018 20:01:21
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 28-06-2018 20:22:50
เริ่มหัวข้อโดย: BChampa ที่ 28-06-2018 20:57:35
เริ่มหัวข้อโดย: Chucream.nabi ที่ 28-06-2018 21:10:27
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 28-06-2018 21:16:18
เริ่มหัวข้อโดย: Ouizzz ที่ 28-06-2018 21:29:47
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 28-06-2018 21:34:30
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 28-06-2018 21:53:53
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 28-06-2018 22:03:39
เริ่มหัวข้อโดย: ืnamenoi ที่ 28-06-2018 22:15:13
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 28-06-2018 22:23:43
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 28-06-2018 22:28:03
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 28-06-2018 22:28:48
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 28-06-2018 22:30:09
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 28-06-2018 22:59:55
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 28-06-2018 23:16:23
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 28-06-2018 23:17:39
เพื่อนกานนนน :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 28-06-2018 23:34:20
เริ่มหัวข้อโดย: EARTHYSS :) ที่ 28-06-2018 23:52:14
เริ่มหัวข้อโดย: ma-prang ที่ 29-06-2018 00:00:17
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 29-06-2018 00:36:05
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 29-06-2018 01:35:24
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 29-06-2018 01:40:17
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 29-06-2018 03:25:31
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 29-06-2018 06:53:34
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 29-06-2018 08:39:32
เริ่มหัวข้อโดย: teamkoyza ที่ 29-06-2018 10:16:29
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 29-06-2018 11:48:51
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 29-06-2018 14:07:25
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 29-06-2018 18:54:14
ชี้แจง**
เรื่องนี้ใม่ใช่แนวผู้ใหญ่รักเด็กเล็กนะคะ แต่เป็นเรื่องที่เน้นความน่ารักของน้องบลู ความผูกพัน ดูแลกันและกันจนถึงวัยที่เหมาะสมจึงหันมามองกันในความสัมพันธ์แบบอื่น
และเพราะอย่างนั้น จึงตรงกับที่ทุกคนคาดเดากัน ^^ เรื่องนี้มีสองคู่นะคะ มีคู่รองของคุณอาคุณน้ามาให้ฟินกันกรุบกริบครึ่งแรกระหว่างอ่านความน่ารักของเด็กๆ ค่ะ พอเติบโตแล้วก็จะเขียนถึงความรักคู่หลักเต็มๆ หวังว่าจะชอบกันนะคะ ><
ตอนที่ 2 : คุณน้าปิง
เสียงเคาะประตูดังเบาๆ ทำให้คีรินทร์ละสายตาจากเอกสารขึ้นไปมอง เขายังไม่ได้เปิดรับสมัครเลขา จึงไม่มีใครโทรเข้ามาแจ้งก่อน
“เข้ามา”
“ขอโทษครับ เห็นพี่นิ่มบอกว่าบลูอยู่ที่นี่ใช่ไหมครับ” ชายหนุ่มผมยาวก้าวเข้ามาในห้องด้วยชุดทำงานที่เหมือนอยู่คนละโลกกับเขา คีรินทร์ใส่เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มกับกางเกงทำงานสีเดียวกัน เข็ดขัดหนังสีดำหัวสีเงินเงาวาวกับรองเท้าหนังสีดำสนิท ขณะที่อีกฝ่ายมัดผมยาวลวกๆ ไว้ด้านหลังด้วยหนังยางมัดถุง เสื้อยืดตัวโคร่งดูย้วย กางเกงสีเข้มขาดเป็นรูกว้างมากตรงเข่า จนเขาสงสัยว่ามันเป็นแฟชั่นหรือมันขาดจริงแต่ไม่ยอมทิ้งกันแน่ ยังไม่นับรวมรองเท้าผ้าใบสีตุ่นที่เขาดูไม่ออกว่ามันคือสีกากีหรือสีครีมที่เก่าแล้ว
“ใช่ หลับอยู่” คีรินทร์มองไปทางโซฟาริมกระจกที่ลูกหมูปีนขึ้นไปนั่งดูวิวแล้วเผลอหลับไป เขาอุ้มเด็กชายลงนอนหนุนหมอน ห่มด้วยเสื้อสูทของตัวเอง “เมื่อกี้ผมเดินไปหาแต่เห็นคุณนิ่มบอกว่าไม่อยู่เลยฝากบอกแทน”
“ผมไปคุยกับฝ่ายการตลาดเรื่องงานของลูกค้าครับเลยไม่อยู่โต๊ะ”
“คุณนิ่มบอกผมแล้ว”
“ผมขออนุญาตพาหลานออกไป”
“เดี๋ยวสิ มานั่งนี่ก่อน” คีรินทร์ชี้นิ้วไปยังเก้าอี้ตัวใหญ่หน้าโต๊ะทำงานของเขา ร่างผอมสูงมีสีหน้าอึดอัดแต่ก็เดินมานั่งลงโดยดี
“คุณคีรินทร์มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“แค่จะถามว่าบลูหลับแบบนี้จะพาไปนอนตรงไหน” คีรินทร์สงสัยเพราะแผนกที่อีกฝ่ายทำงานอยู่ เฉพาะหัวหน้าเท่านั้นที่มีห้องทำงานส่วนตัว ที่เหลือทำงานร่วมกัน โดยแต่ละโต๊ะถูกกั้นด้วยแผ่นพาร์ติชันเพื่อให้มีสมาธิในการทำงาน
“ผมปูผ้าให้หลานอยู่ใต้โต๊ะครับ”
“ใต้โต๊ะ?” คีรินทร์ยกคิ้วขึ้นสูง เขาพยายามนึกภาพแต่นึกไม่ออกว่ามันจะเป็นไปได้อย่างไร
“โต๊ะแผนกผมจะค่อนข้างกว้างมาก มันเป็นเซ็ตมาพร้อมกับพาร์ติชัน ไม่ใช่โต๊ะเป็นตัวๆ”
“ผมเคยเห็น”
“ขอโทษครับ” คนพูดหน้าเสีย เขาจึงยิ้มให้นิดหนึ่งเพื่อให้รู้ว่าไม่ได้ตำหนิอะไร
“นั่นแหละครับ ผมเลยหาผ้านิ่มๆ มาปูตามความยาวของโต๊ะ มีของเล่น มีหนังสือภาพ มีหมอนเล็กๆ ให้ บลูจะได้มีอะไรทำ มีที่ให้นอนเล่น จะได้ไม่วิ่งไปกวนคนอื่นตอนทำงาน”
“อืม” คีรินทร์พยักหน้าเป็นระยะให้รู้ว่าตั้งใจฟังอยู่
“คือผม..” คนพูดมีสีหน้าอึดอัด “ผมทราบว่าถึงยังไงก็ยังรบกวนเพื่อนร่วมงานอยู่ดี ที่มีเด็กเล็กอยู่ในแผนก แต่ผมขอเวลาไม่นานครับ ผมกำลังหาโรงเรียนให้บลู จะรีบจัดการให้เร็วที่สุดครับ”
“ผมไม่ได้ว่าอะไร ถ้าพี่ดาวอนุญาตแล้วก็ตามนั้น”
“ขอบคุณครับ”
“งั้นก็กลับไปทำงานเถอะ”
“ครับ”
ร่างผอมลุกขึ้นยืน ทำท่าจะก้าวตรงไปที่โซฟา
“เดี๋ยว”
“ครับ?”
“ปล่อยบลูนอนที่นี่เถอะ ถ้าตื่นแล้วจะพาไปส่งให้”
“แต่”
“เด็กหลับอยู่ไม่ได้รบกวนผม ดีกว่าให้ไปนอนใต้โต๊ะ”
“...”
“ไปทำงานเถอะ ผมจะได้ทำงานเหมือนกัน”
“ครับ” ร่างผอมสูงค้อมศีรษะให้เขา หันไปมองหลานนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนเดินออกไป คีรินทร์ละสายตาจากประตู หันกลับไปมองเด็กชายตัวอ้วนที่นอนหลับสนิทอยู่บนโซฟา รอยยิ้มจุดขึ้นที่ริมฝีปาก ดวงตาอ่อนโยน บลูเป็นเด็กน่ารัก ช่างเจรจา ไม่งอแง ง่วงก็หลับไปเอง เขาหลงรักเด็กน้อยเข้าเต็มเปา
• • • • • • • •
เด็กชายบลูตื่นขึ้นมาด้วยอาการงงๆ เขาลุกขึ้นนั่งมองไปรอบห้อง ริมฝีปากเบะออกเมื่อสิ่งที่เห็นไม่คุ้นตา จวบจนสายตาปะทะเข้ากับร่างสูง รอยยิ้มเอ็นดูที่ส่งมาให้ทำให้เด็กชายบลูยิ้มได้ เขาเกือบลืมคุณอาแล้ว
“ตื่นแล้วเหรอครับ ยังง่วงอยู่หรือเปล่า”
“ม่ายง่วง” หนูน้อยส่งยิ้มอายๆ ไปให้คุณอารูปหล่อ
“เมื่อกี้คุณน้าของบลูแวะมาหา แต่อาเห็นว่ายังหลับอยู่เลยให้นอนไปก่อน”
“น้าปิง” หนูน้อยเกิดอาการนั่งไม่ติด “บูปายหาน้าปิง”
“ได้ครับ” คีรินทร์ลุกขึ้นยืน เขาขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อคิดถึงอะไรบางอย่าง “บลูครับ หนูอยู่ในห้องนี้คนเดียวได้ไหม อาจะไปตามน้าปิงมาให้”
“นานเป่าคับ” หนูน้อยตาละห้อย เขาเคยชินกับการต้องรอเพราะยายกับน้าปิงต้องทำงาน แต่ในห้องนี้ไม่มีใครอยู่เลยเขาเลยกังวลนิดหน่อย
“แป๊บเดียวครับ นับหนึ่งยังไม่ทันถึงร้อยอาก็กลับมาแล้ว”
เด็กชายตัวกลมทำตาโตจนคีรินทร์แปลกใจ ไม่แน่ใจว่าเขาพูดอะไรผิดหรือเปล่า โชคดีที่เด็กชายเฉลยให้ฟัง
“บูน้าบม่ายเป็น แต่บูเก่งน้า บูน้าบหนึ่งถึงชิบด้าย” หนูน้อยยิ้มแป้นทำหน้าภูมิใจ
“ฮ่าๆ ถึงชิบเลยเหรอครับ”
“บูน้าบด้ายจิงๆ” หนูน้อยชูนิ้วป้อมๆ ทั้งสิบขึ้นเตรียมนับอวดเต็มที่
“อาเชื่อแล้วครับ แต่เดี๋ยวอามาฟังนะขอไปเรียกน้าปิงก่อน”
“คับ” หนูน้อยเอามือลง
“พี่ดาวขอยืมตัวมาแป๊บหนึ่งครับ” คีรินทร์เคาะประตูก่อนเปิดเข้าไปในห้องทำงานของพี่สะใภ้ซึ่งอยู่ติดกับห้องทำงานของเขา เป็นอย่างที่คาดเดาหลานชายกลับมานั่งดูทีวีในห้องแล้ว
“ได้สิ จะพาไปไหนจ๊ะ”
“จะให้ไปอยู่เป็นเพื่อนบลูในห้องทำงานผมครับ ผมมีอะไรจะคุยกับน้าของบลูหน่อย”
“หมายถึงปิงเหรอ” มารดาของระฟ้าขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ใช่ครับ”
“คีรินทร์มีอะไรหรือเปล่า”
“ผมว่าจะคุยเรื่องที่เอาบลูมาเลี้ยงที่ทำงาน”
“พี่เป็นคนอนุญาตเองปิงไม่ได้มาขอ แต่เจ้าตัวมาลาออกบอกว่าจะออกไปทำงานฟรีแลนซ์แทน พี่ซักถึงรู้ว่าติดเรื่องหลาน พี่เลยเสนอให้พามาที่นี่ได้” พี่สะใภ้ของเขาออกโรงปกป้องชายหนุ่มร่างผอม
“เปล่าครับผมไม่ได้มีปัญหาเรื่องนั้น แต่จะคุยว่าถ้าวันไหนเอามาให้พามาฝากไว้ที่ห้องทำงานผมแทน”
“จะไม่กวนคีรินทร์ทำงานเหรอจ๊ะ”
“ไม่เลยครับ หนูบลูน่ารักไม่ดื้อเลย”
“ดื้อจะตาย” เสียงค้านดังลอยมาจากหนุ่มน้อยบนโซฟา คีรินทร์หันไปมองหลานชาย
“จริงเหรอ ดื้อแล้วทำไมเรารับเลี้ยงให้น้าเขาล่ะ”
“...”
“หือ..มาช่วยเลี้ยงน้องเหรอลูก” น้ำเสียงมารดาตื่นเต้น
“ผมช่วยน้าปิงเฉยๆ ครับไม่ได้อยากเล่นด้วย”
“แม่ภูมิใจในตัวลูกชายจัง”
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อยครับแม่” มาทำหน้ามุ่ย ถึงเขาจะอายุสิบเอ็ดขวบแต่ก็โตแล้ว แม่ชอบทำเหมือนเขาเป็นเด็กตัวเล็กๆ
“งั้นก็ช่วยอาอีกที ไปดูน้องให้อาหน่อย”
“ตัวยุ่งจริงๆ เลย” คนบ่นทำหน้าเบื่อแต่กลับลุกจากโซฟาเดินออกจากห้องไปแต่โดยดี โดยไม่ต้องให้เรียกซ้ำ
“ลูกใครเนี่ยโตแล้วท่ามากจริงๆ” เพียงดาวอดหมั่นไส้ลูกชายตัวเองไม่ได้
“เหมือนพี่ชายผมไหมครับ”
“แหม จะเหลือเหรอคีรินทร์”
“ฮ่าๆ”
“ขอบใจนะ”
“เรื่องอะไรครับ”
“เรื่องปิง พี่เอ็นดูเด็กคนนี้ ไม่รู้สิถูกชะตามั้ง”
“ก็เรียบร้อยดีนะครับ”
“หึๆ คิดอย่างนั้นเหรอจ๊ะ” คีรินทร์มองหน้าพี่สะใภ้ ขมวดคิ้วน้อยๆ เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย
“ไม่ใช่เหรอครับ”
“ก็ไม่เชิงจ้ะ เดี๋ยวอยู่ๆ ไปคีรินทร์ก็รู้เอง จะไปหาปิงไม่ใช่เหรอ ไปเถอะ”
“ครับพี่ดาว”
คีรินทร์เปิดประตูห้องทำงานของพี่สะใภ้ออกไป อดคิดถึงคำพูดของอีกฝ่ายไม่ได้ ชักอยากรู้แล้วสิว่าตัวจริงของเด็กคนนั้นจะเป็นอย่างไร
“ให้พาบลูไปเล่นที่ห้องคุณคีรินทร์เหรอครับ!”
“ใช่ ”
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณจริงๆ แต่ผมไม่กล้ารบกวน”
“ผมเป็นคนเอ่ยปากจะรบกวนอะไร”
“แต่..”
“เอาตามนี้เถอะ ตกลงไหม”
“ก็คุณเป็นเจ้านายผมนี่ครับ ผมจะปฏิเสธได้ยังไง”
“งั้นก็ลองตอบแบบเพื่อนดูสิ อยากตอบยังไงก็ตอบมา”
“ไม่ดีมั้งครับ” ดวงตาคู่นั้นเป็นประกาย มุมปากยกยิ้มขำ
“พูดมาเถอะ ผมไม่ใช่เจ้านายที่แยกแยะไม่เป็น อีกอย่างผมเป็นคนอนุญาตให้นายพูดเอง”
“แน่นะครับ”
“อืม”
ใบหน้าเรียวเอียงนิดๆ ดวงตาที่มองเขาเป็นประกาย “คิดยังไงถึงอยากเอาเหาใส่หัวครับ”
“อะไรนะ!”
“ถ้ามีเพื่อนคนไหนเสนอแบบนี้ ผมคงถามว่าอยู่ดีไม่ว่าดีเหรอถึงอยากหาเหามาใส่หัว ผมไม่ได้พูดกวนประสาทนะครับ แต่ถามแรงๆ เพราะอยากให้คิดดีๆ”
คีรินทร์ยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง มองใบหน้าติดรอยยิ้มขำอึ้งๆ
“เห็นไหมครับ เดี๋ยวคุณก็หาว่าผมพูดไม่รู้จักเจ้านายลูกน้อง”
“ผมยังไม่ได้ว่าอะไร” คีรินทร์ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง พิงหลังกับผนังห้อง “ส่วนคำถามของคุณ ผมไม่เคยเป็นเหาเลยไม่รู้ว่ามันเป็นยังไง ดังนั้นผมยืนยันคำตอบเดิม”
“...”
“คิดให้ดีนะ หรือคุณอยากให้หลานโตใต้โต๊ะ”
ปิงเม้มริมฝีปากเข้าหากัน สีหน้าคิดหนึ่ง เพียงครู่เดียวก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ คล้ายเจ้าตัวยอมจำนนต่อเหตุผลทั้งปวง “ถ้าอย่างนั้นผมรบกวนด้วยนะครับ คงไม่นานผมพยายามเร่งหาที่เรียนอยู่ อยากเตรียมความพร้อมเรื่องภาษาอังกฤษให้บลูก่อนย้ายไปอยู่กับแม่”
“ได้สิ ผมชอบหลานของนาย เดี๋ยว!! ทำไมมองผมแบบนั้น ฮ่าๆ” คีรินทร์หัวเราะเสียงดัง เมื่อเห็นใบหน้าตกใจ บวกสายตาหวาดระแวงของปิง
“ผมไม่ใช่พวกชอบเด็กในทางแบบนั้นแค่นึกเอ็นดู ถูกชะตา ช่วยได้ก็ช่วยกันไป ถ้าคุณมีห้องส่วนตัวผมจะไม่ยุ่งแม้แต่นิดเดียว”
“ไล่พี่นิ่มออกเลยครับ”
“ปิงง” มีเสียงร้องดังขึ้นเบาๆ ตามด้วยเสียงอุ๊บแล้วเงียบกริบ ผมเห็นรอยยิ้มขำจุดขึ้นที่ริมฝีปากของปิง เป็นรอยยิ้มของเด็กขี้เล่น
“พี่นิ่มเขาเป็นห่วงนะครับ” รอยยิ้มขำของปิงกว้างขึ้น จากที่พูดแสดงว่าเจ้าตัวรู้ว่าเจ้านายแอบฟังอยู่ใกล้ๆ
“หึๆ” ผมเริ่มเชื่อพี่ดาวแล้วว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่เด็กเรียบร้อย แต่เป็นเด็กที่น่าสนใจไม่น้อย
ในขณะเดียวกัน...
“มา~” เสียงเรียกดีใจของเจ้าตัวยุ่งดังลั่นห้อง นั่นยังน้อยกว่าแรงจากร่างกลมๆ ที่วิ่งเข้ามาโถมกอดเอวเขา
“หนัก”
เจ้าลูกหมูทำหน้ายู่ “เลาม่ายหนาก”
“ไม่หนักอะไรจะล้มอยู่แล้ว”
“มาม่ายเก่ง”
“เอ้า สองสามชั่วโมงก่อนยังชมว่าเขาเก่ง ตัวเองอ้วนเองมาโทษที่เขาบ่นได้ยังไง
“ไม่เก่งก็ไม่เก่ง งั้นไปล่ะ” มาทำท่าจะกลับออกไปนอกห้อง เจ้าตัวดีดึงเสื้อเขาไว้ เงยหน้าขึ้นมองด้วยดวงตาอ้อนๆ
“เลามีชอคแล็ตน้ามากินเป่า เด๋วแบ่งห้าย”
“หึๆ ใครเขาโดนหลอกง่ายเหมือนเราเจ้าตัวยุ่ง แค่มีชอคโกแล็ตก็ตามอาคีรินทร์มาต้อยๆ”
“อู้” ลูกหมูทำตาโต “อาลินลินหลอกเหยอ ม่ายดีฉิ”
มาหน้าเสีย เอาแล้วไงสงสัยเขาจะหาเรื่องให้คุณอาเสียแล้ว
“เปล่า อาคีรินทร์ไม่ได้หลอก”
ลูกหมูตัวยุ่งเงยหน้าขึ้นมองเขาตาปริบๆ ราวกับต้องการถามว่าเขาจะเอาอย่างไรกันแน่
“เอาเป็นว่าไมได้หลอกก็แล้วกัน อีกอย่างอาชื่อคีรินทร์ไม่ใช่ลินลิน”
“คินลิน” ปากอิ่มๆ พยายามพูดตาม
“ช่างเถอะ อยากเรียกอะไรก็เรียก แล้วนี่เราทำอะไรอยู่”
“ดูๆ” ลูกหมูชี้ออกไปนอกกระจก
“ดูวิวอยู่เหรอ”
“ดูจิ๊บจิ๊บ”
มาพยักหน้ารับรู้ “งั้นก็นั่งดูไป” มาจูงแขนเด็กชายไปที่โซฟา อุ้มขึ้นวางก่อนเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานของอา นั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่
เด็กชายบลูมองพี่ชายตัวโตตาละห้อย อีกฝ่ายจ้องจอคอมพิวเตอร์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ไม่หันมามองเขาเลย
“มาจ๋า~” หนูน้อยเรียกพีชายตัวโตเหมือนที่เคยเรียกน้าปิง
มาชะงัก ขมวดคิ้วเข้าหากันไม่แน่ใจว่าตัวเองหูเพี้ยนหรือเปล่า เขาหันไปมองเด็กชายตัวกลม เจอเข้ากับรอยยิ้มอ้อนๆ กับดวงตาใสซื่อ
มาจ๋า~ มาน้างโด้ยกาน”
เด็กชายระฟ้านั่งนิ่งก่อนถอนใจเฮือกใหญ่ ทำสีหน้าเหมือนรำคาญแต่ดันเผลอยิ้ม
“ไหน จะให้ดูอะไร” มานั่งลงบนโซฟา เด็กชายตัวอ้วนรีบปีนขึ้นมานั่งบนตัก ชี้ชวนให้เขามองออกไปนอกกระจก
“จิ๊บจิ๊บโบนต้นม้าย”
“อยากกินเหรอ”
เจ้าตัวกลมทำสีหน้าตกใจ เงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา คิ้วเล็กๆ ค่อยๆ ขมวดเข้าหากัน ทำตาดุๆ “เลาม่ายจายล้าย”
“งั้นไม่ต้องกินไก่ทอด” มางัดมุกเด็ดขึ้นมาพูด ทำสีหน้านิ่งๆ ไม่ให้หลุดหัวเราะ
“งืม งืม” เจ้าตัวอ้วนทำหน้าคิดหนัก “เลากินเป็นเพื่อนมาก๊ะด้าย”
“ฮ่าๆ” มาว่าจะไม่หัวเราะแล้วเชียว เด็กอ้วนเอ๊ยของกินมาก่อนตลอด หลอกง่ายชะมัด
“คิกคิก” เสียงหัวเราะที่พยายามเลียนแบบเขาดังขึ้น มาก้มลงมองใบหน้ากลม พออีกฝ่ายเห็นว่าเขามองก็รีบยิ้มประจบเอาใจ
เด็กชายระฟ้าเคยสงสัยมาตลอดว่าถ้ามีน้องจะเป็นยังไง ตอนนี้เขาได้คำตอบแล้ว มันก็น่ารักหน่อยๆ แบบนี้นี่เอง
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 29-06-2018 19:15:55
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 29-06-2018 19:28:54
เริ่มหัวข้อโดย: kong6336 ที่ 29-06-2018 19:29:49
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 29-06-2018 19:40:39
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 29-06-2018 19:46:13
แต่ลูกหมูหนูบลูร้องอู้ทีไรพี่ทะเลลอยมาทู๊กกกที :hao3: :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 29-06-2018 19:51:07
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 29-06-2018 19:57:42
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 29-06-2018 20:22:27
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 29-06-2018 20:35:33
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 29-06-2018 20:35:52
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 29-06-2018 20:38:16
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 29-06-2018 20:54:56
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 29-06-2018 20:57:56
เริ่มหัวข้อโดย: cchompoo ที่ 29-06-2018 21:06:36
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 29-06-2018 21:24:53
เริ่มหัวข้อโดย: Chucream.nabi ที่ 29-06-2018 21:26:39
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 29-06-2018 21:30:53
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 29-06-2018 21:31:18
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 29-06-2018 21:40:36
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 29-06-2018 21:42:44
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 29-06-2018 21:57:00
เริ่มหัวข้อโดย: erng ที่ 29-06-2018 22:08:05
อาคีรินทร์เอ็นดูน้าปิงเยอะๆนะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 29-06-2018 22:33:01
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 30-06-2018 00:39:57
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 30-06-2018 04:45:27
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 30-06-2018 07:36:55
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 30-06-2018 10:02:27
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 30-06-2018 10:50:48
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 30-06-2018 11:00:48
เริ่มหัวข้อโดย: Mayana ที่ 30-06-2018 11:16:08
เริ่มหัวข้อโดย: teamkoyza ที่ 30-06-2018 14:20:21
เริ่มหัวข้อโดย: ืnamenoi ที่ 30-06-2018 15:23:41
เริ่มหัวข้อโดย: ┠┨ ¡ Þ Þ ☻ ❣ ╰╰ ที่ 30-06-2018 18:27:48
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 30-06-2018 18:30:44
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 30-06-2018 19:52:56
ตอนที่ 3 : อยากไปด้วย
"มาเอาอะไรไปเยอะแยะลูก" คุณเพียงดาวมองกระเป๋าใส่ของใบใหญ่ที่ลูกชายสะพายบนบ่า
ของเล่นครับ"
"ของเล่น?"
"ก็แม่ให้ผมไปอยู่ด้วยทั้งวัน ผมเบื่อ"
"อ๋อออ" คุณเพียงดาวลอบสบตากับสามี คนเป็นพ่อเป็นแม่ทำไมจะไม่รู้จักลูกชายของตัวเอง
"ไม่รู้ท่ามากเหมือนใครนะคะ" คุณเพียงดาวมองตามหลังลูกชายที่เปิดประตูขึ้นไปนั่งรอบนรถ
"ถามได้ก็เหมือนผมน่ะสิ ไม่งั้นคุณคงไม่ต้องจีบผมก่อน"
"ดูพูดเข้า” คุณเพียงดาวหัวเราะเสียงสดใส ยอมรับว่าเป็นคนจีบสามีก่อน "นี่คงขนไปให้หนูบลูเล่นนะคะ ตั้งแต่ทำตัวเป็นหนุ่มไม่เห็นเคยจับของเล่นอีก อยู่แต่กับคอมกับเกม"
"ผมว่าเราไปบริษัทกันดีกว่า ขืนยืนต่ออีกนิดผมต้องโดนคุณบ่นเรื่องอนุญาตให้ลูกเล่นมือถือได้แน่"
"พ่อลูกพอกัน" คุณเพียงดาวส่ายหน้าเมื่อสามีรีบเดินหนี แต่ดวงตาที่มองเต็มไปด้วยความรักใคร่ เธอโชคดีมากที่มีสามีและลูกที่ดี
• • • • • • • •
"อาคีรินทร์ครับ" มาเคาะประตูก่อนเปิดเข้าไปในห้องทำงานของอาหนุ่ม
"มา~" เสียงเล็กๆ เรียกเขาด้วยความดีใจ มาชะงักเท้าทำหน้าเบื่อๆ มองเด็กชายที่นั่งเล่นอยู่บนพรมผืนใหญ่ ข้างหน้ามีของเล่นเด็กกองอยู่
"มาแล้วเหรอเรา มาหาอามีอะไรหรือเปล่า"
"ผมว่าจะขอมานั่งเล่นห้องอาแต่เปลี่ยนใจดีกว่า"
ม่ายเปลี่ยนฉิ "มาเล่นกาน" เจ้าตัวดีรีบกวักมือเรียก ดวงตามองเขาเป็นประกายใส รอคอย
"นั่นสิ นั่งเล่นห้องอาดีแล้วจะได้มีเพื่อน"
"เพื่อนกาน" เจ้าตัวอ้วนรีบพูดเสียงใส ยิ้มแป้นแล้น
"หึๆ" คีรินทร์มองเด็กชายตัวกลมด้วยสายตาเอ็นดู ยิ่งอยู่ด้วยกันเขาก็ยิ่งหลงเด็กชายมากขึ้น ช่างพูดช่างเจรจา ที่สำคัญเป็นเด็กที่เข้าใจอะไรได้ง่าย ให้ความร่วมมือกับผู้ใหญ่ ไม่งอแง เดิมเขากังวลอยู่นิดๆ ว่าเด็กชายจะยอมอยู่ในห้องกับเขาไหม ถ้าต้องอยู่ด้วยกันตลอดเกือบทุกวัน แต่เมื่อน้าชายพาหลานเข้ามาส่ง ร่างผอมสูงคุกเข่าลง ดึงหลานมายืนตรงหน้า อธิบายว่าเพราะอะไรถึงต้องมาอยู่ห้องนี้ เด็กชายพยักหน้ารับรู้ ถามแค่ว่าน้าจะมาหาตนเองใช่ไหม เมื่อน้าชายรับปาก เด็กชายก็ยอมอยู่แต่โดยดี
"อาเพิ่งให้เขาจัดห้องใหม่ รับรองนั่งเล่นสบายกว่าห้องของพี่ดาว" คีรินทร์บอกหลานชาย หลังเลิกงานเมื่อวานคีรินทร์แวะไปร้านจำหน่ายสินค้าตกแต่งบ้าน สั่งโซฟาเข้ามุมหนึ่งชุด พรมผืนนุ่มขนาดใหญ่หนึ่งผืน เด็กชายบลูจะได้มีที่นั่งเล่นนอนเล่นสบายๆ
เด็กชายระฟ้าเดินมาหยุดยืนหน้าพรมวางกระเป๋าใบใหญ่ลง เด็กชายตัวกลมชะโงกหน้ามามอง
"อู้" เด็กชายบลูตาโต รีบหันไปหาอาคีรินทร์ผู้แสนใจดีของเขา พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น "ลินลิน ของเล่น"
"ชอบสิเรา"
"ชอบ" หนูน้อยยิ้มแป้น เริ่มนั่งไม่ติด สายตามองของเล่นเป็นประกาย คีรินทร์ชอบที่เด็กชายไม่เอื้อมมือไปหยิบโดยพลการ
"มา~น่างน่าง" เด็กชายตบมือลงข้างตัว มองพี่ชายตัวโตด้วยสายตารอคอย มาทำหน้าบึ้งๆแต่ก็ยอมนั่งลง มือล้วงของเล่นออกมาจากกระเป๋า
"มาจ๋า อันนี้อาลาย" นิ้วป้อมๆ ชี้ไปยังรถไฟที่มาพร้อมลาง คีรินทร์หยุดงานในมือหันไปมองด้วยความสนใจ หลานชายของเขาทำหน้าบึ้งแต่ดวงตากลับไม่ใช่ เขาว่าหลานกำลังยิ้ม ใครเจอเสียงอ้อนๆ แบบนี้เข้าไปไม่ยิ้มก็แปลกแล้ว
"ยุ่ง"
"เลาม่ายยุ่ง เลาถาม"
"ฮ่าๆ" คีรินทร์หัวเราะเสียงดัง รู้แล้วว่าน้าหลานเหมือนกันตรงไหน กวนตาใสจริงๆ
"ถามนั่นแหละยุ่ง"
"มาโกดเหยอ " น้ำเสียงเศร้าๆ ทำให้สีหน้าของหลานชายเเปลี่ยนไป คีรินทร์คิดว่าหลานชายกำลังรู้สึกผิด ดวงตาที่มองไปยังเด็กชายตัวกลมจึงอ่อนโยนลง
"เปล่า" คนพูดเบือนหน้าไปมองทางอื่น แต่แค่นั้นก็ทำให้เจ้าตัวกลมยิ้มได้ ดวงตาใสๆ เป็นประกาย
"ง้านเล่นกานนะ" เจ้าตัวยุ่งของมายิ้มแป้น
"หึๆ" คีรินทร์พยายามกลั้นเสียงหัวเราะเพราะรู้นิสัยหลานชายดี เดี๋ยวจะพาลกลบเกลื่อนด้วยการเดินหนีออกไปจากห้อง ร้ายจริงๆ เจ้าลูกหมู สุดท้ายก็เป็นฝ่ายชนะ
• • • • • • • •
"เปิดเทอมเมื่อไหร่มา" คีรินทร์หันไปถามหลานชายที่นั่งต่อรางรถไฟให้เด็กชายบลูเล่น มีใบหน้ากลมใสนั่งลุ้นอยู่ข้างๆ
"เดือนหน้าครับ"
"บลูก็น่าจะหาโรงเรียนได้พอดี" คีรินทร์พยักหน้าพอใจ เขาอยากให้เด็กทั้งสองคนมีเพื่อนเล่น การต้องมาติดอยู่กับผู้ปกครองในบริษัทไม่ใช่เรื่องสนุก
"ตื่นเต้นไหมครับบลู จะได้ไปโรงเรียนแล้ว" คีรินทร์ถามเด็กชายที่หันมามองเขาคุยกับหลานชายอย่างสนใจ
"โลงเลียน" เดีกชายบลูเอียงคอ พยายามนึกว่ามันคืออะไร คุณยายกับน้าปิงก็เคยพูดเหมือนกันแต่เขาจำไม่ได้
"ใช่ครับไปเรียนหนังสือที่โรงเรียน พี่มาก็ไป" เด็กชายค่อยยิ้มออก ถึงไม่รู้ว่าคือที่ไหนก็ไม่เป็นไร ขอแค่..
"ง้านปายกับมา"
"ไปได้ที่ไหน เราอยู่ปอหกนายอยู่อนุบาล" มารีบบอกเจ้าตัวยุ่ง
"ปายด้วย" แต่ลูกหมูก็คือลูกหมู พยักหน้าให้พี่ชายตัวโตอย่างมั่นใจ
"ไม่ได้"
"มาอย่าเถียงกับน้องเลย น้องยังเด็กยังไม่เข้าใจว่ามันต่างกันตรง"
"ครับ ผมก็ว่างั้น พูดไม่เห็นรู้เรื่อง" มาบ่นเบาๆ ตั้งหน้าตั้งตาต่อรางรถไฟให้คนพูดไม่รู้เรื่องต่อไป
• • • • • • • •
"ไปกินไอศกรีมเหรอครับ" ปิงมองหน้าเจ้านายด้วยสายตาแปลกใจ แค่ให้เจ้าลูกหมูอยู่ในห้องด้วยเขาก็ประหลาดใจพอแล้ว
"ใช่ ผมนัดเด็กๆ ไว้"
ปิงคิดจะปฏิเสธแต่เจอตาใสๆ ของหลานชายเข้าไปก็พูดไม่ออก "ก็ได้ครับ"
"คุณเอารถมาทำงานหรือเปล่า"
"เอามาครับ"
"งั้นขับตามกันไป"
"ครับ"
ปิงเหลือบมองเจ้านายคนใหม่ที่เดินเยื้องไปด้านหน้า มีเด็กเล็กเด็กโตเดินอยู่ใกล้ๆ ตั้งแต่มาถึงห้างคีรินทร์ก็ทำตัวเป็นหัวหน้าเด็กๆ เขามีหน้าที่เดินตามอย่างเดียว ปิงเคยคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะหยิ่งกว่านี้ เห็นชอบแต่งตัวดีทำหน้าหล่อ สาวๆ ในออฟฟิศตื่นเต้นกันใหญ่ โดยเฉพาะคนที่ยังเป็นโสด เห็นทีต้องไปกระซิบบอกพี่นิ่มว่าให้เอาหลานมาหลอกล่อ น่าจะมีภาษีดีกว่าคนอื่น
"อยากกินอะไร"
"อะไรนะครับ" เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลินๆ เขาจึงไม่ทันฟัง
"อยากกินอะไร หาอะไรทานกินก่อนแล้วค่อยพาเด็กๆ ไปกินไอศกรีม"
"แล้วแต่เลยครับ ผมยังไงก็ได้"
"มา บลู อยากกินอะไรครับ" คีรินทร์เปลี่ยนไปถามเด็กๆ ปิงคิดว่าเสียงของชายหนุ่มเวลาพูดกับหลานชายน่าฟัง
"ผมอยากกินสเต็ก"
"บลูล่ะอยากกินอะไรครับ"
"ซาเต็ก" เด็กชายบลูลากเสียงยาว มาหันไปมองเด็กชายตัวอ้วน คิดจะพูดคำว่าเลียนแบบ แต่หมูอ้วนชิงพูดต่อเสียก่อน "กินซาเต็ก มาหยักกิน"
"หึๆ รู้จักเอาใจพี่ด้วยเหรอเรา" คีรินทร์ยิ่งเอ็นดูเด็กชายเข้าไปใหญ่ เขาวางมือลงบนศีรษะทุย
"ล้ากก" เด็กชายยิ้มแป้น ตาใส แต่หลานชายของเขากลับทำหน้าพิกล จะบึ้งก็ไม่ใช่จะยิ้มก็ไม่เชิง เหมือนเจ้าตัวอยากเก๊กแต่ดันเก๊กไม่อยู่ สุดท้ายก็ทำอย่างที่เขาคาดเดา คือเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีกนิด เดินนำห่างออกไป แต่สิ่งที่คีรินทร์ไม่คาดคิดคือร่างกลมๆ ของเด็กชายบลูวิ่งตามไปด้วยขาสั้นๆ
หมับ!! มือป้อมๆ ยื่นไปจับมือของมา เด็กชายตัวสูงหยุดเดินหันกลับมามอง เจ้าตัวกลมยิ้มแป้นแล้นสบตา
“น้าปิงบอกเดินต้องจาบมือกาน”
"จับทำไม"
"เด๋วหลง"
"กลัวหลงก็ไปเดินกับน้าปิงกับอาคีรินทร์โน้น จะตามมาทำไม"
"ก้ะเดียวมาหลง"
มายืนอึ้งถึงกับพูดไม่ออก ได้ยินเสียงอาของเขาหัวเราะเบาๆ
"เราโตแล้ว"
"โตก้ะหลงด้าย" เด็กชายยิ้มแป้น มือที่สอดเข้ามาประสานกุมกระชับ มาถอนใจออกมาเบาๆ อายน้าปิงกับอาคีรินทร์นิดๆ ก็เขาโตแล้ว แต่จะให้สะบัดมือเจ้าตัวยุ่งก็ทำไม่ลง จึงได้แต่จับมือกับเจ้าตัวยุ่งออกเดินโดยไม่พูดไม่จา
"ช้าช้า ช้าช้า"
"ขาสั้น" เด็กชายระฟ้าบ่นแต่ก็เดินช้าลงทันที ขายาวก้าวช้าๆ รอขาสั้นเดินตาม
"น่ารักดีนะ" ปิงหันไปมองคนพูด สายตาที่คีรินทร์มองเด็กๆ เป็นสายตาที่แสนอ่อนโยน เห็นทีว่าเขาจะมองผู้ชายคนนี้ผิดไปมากจริงๆ
• • • • • • • •
"น้าปิงคับ"
"ครับบลู" ปิงมองหลานชายผ่านทางกระจกมองหลัง เด็กชายบลูนั่งอยู่บนเก้าอี้สำหรับเด็ก เขากำลังขับรถกลับบ้าน หลังจากทานอาหารกับไอศกรีมเสร็จ
"ปอโหกไกเป่า"
"อะไรนะครับ" ปิงพยายามจับใจความแต่ยังไม่เข้าใจ
"บูหยักปายโลงเลียนปอหก ปายด้ายเป่าคับ น้าปิงมีตังค์เป่า"
"หึๆ" ปิงหัวเราะเอ็นดูหลายชาย เขาและพี่สาวสอนหลานให้รู้จักคุณค่าของสิ่งของและเงิน ทุกครั้งที่อยากได้อะไรหลานชายตัวกลมจะถามเขาเสมอว่าซื้อได้ไหม น้าปิงมีเงินหรือเปล่า
"ทำไมถึงอยากเรียนปอหกครับ "
"มาบอกเลียนปอหก"
"โธ่เจ้าลูกหมู" ปิงอุทานด้วยความเอ็นดู ไม่ทันไรก็ติดพี่ชายตัวโตเสียแล้ว
"บลูชอบพี่มาเหรอครับ นึกว่าพี่มาดุเสียอีก"
"ดุ" หนูน้อยรีบพยักหน้า "แต่ล้ากก"
"ฮ่าๆ" ปิงหัวเราะให้กับความน่ารักของหลานชาย ลอบถอนใจโล่งอกเบาๆ อย่างหนึ่งที่ต้องยอมรับคือคีรินทร์ช่วยเขาเอาไว้ได้มาก ทำให้ไม่พะวง การเลี้ยงหลานใต้โต๊ะไม่ใช่เรื่องดีอย่างที่อีกฝ่ายพูด ยิ่งเจ้าลูกหมูติดลูกชายเจ้านายแบบนี้ ก็ยิ่งอุ่นใจว่ามีความสุขดี ตอนนี้ก็เหลือแค่หาที่เรียนให้เรียบร้อย
ปิงอดคิดถึงชายหนุ่มร่างสูงไม่ได้ เขาเริ่มคิดว่าผู้หญิงที่ได้ผู้ชายคนนี้ไปเป็นแฟนต้องโชคดีมากแน่ อยากรู้จริงๆ ว่าผู้โชคดีคนนั้นจะเป็นใคร
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 30-06-2018 20:16:46
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 30-06-2018 20:28:33
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 30-06-2018 20:30:08
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 30-06-2018 20:33:37
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 30-06-2018 21:05:22
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 30-06-2018 21:15:52
ยายๆก็รักหลานๆ หลานมาหลานบลู รักทุกคนเลย
นิยายครอบครัว ความรักความอบอุ่นดีต่อใจ มีความสุขมากที่ได้อ่านเรื่องนี้
เริ่มหัวข้อโดย: teamkoyza ที่ 30-06-2018 21:34:16
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 30-06-2018 21:42:59
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 30-06-2018 21:46:10
มาขี้เก๊กนะเนี่ยย ท่ามากด้วยยย โตมาจะเย็นชากับน้องป่ะน้าาาา
แฟนในอนาคตก็ตัวเองไงน้าปิงของหนูบลู อิอิ
*ราง รถไฟ น้า
ขอบคุณค่ะ น่าร้ากๆๆ มาอีกนะะ รักหนูบลู
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 30-06-2018 22:01:21
เริ่มหัวข้อโดย: lune ที่ 30-06-2018 22:27:48
:L2: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: aorpp ที่ 30-06-2018 22:41:03
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 30-06-2018 22:45:04
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 30-06-2018 23:03:17
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 30-06-2018 23:14:29
เอ็นดูเจ้าลูกหมูบลู อยากจับมาฟัดแก้มจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 30-06-2018 23:27:10
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 01-07-2018 00:05:05
เริ่มหัวข้อโดย: kong6336 ที่ 01-07-2018 00:26:00
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 01-07-2018 01:53:15
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 01-07-2018 04:29:09
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 01-07-2018 07:22:21
กอดหมูอ้วนแน่นๆ
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 01-07-2018 07:26:18
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 01-07-2018 08:40:28
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 01-07-2018 12:45:55
เริ่มหัวข้อโดย: ืnamenoi ที่ 01-07-2018 13:31:18
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 01-07-2018 14:19:07
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 01-07-2018 14:44:50
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 01-07-2018 19:02:10
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 01-07-2018 19:54:23
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 01-07-2018 21:31:56
เริ่มหัวข้อโดย: Mayana ที่ 02-07-2018 08:39:56
อยากอุ้มหนูบลูกลับบ้านนน :m3: :m3: :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 02-07-2018 08:48:59
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 02-07-2018 12:37:10
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 02-07-2018 13:35:25
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 03-07-2018 08:50:42
เริ่มหัวข้อโดย: NEHz_ ที่ 03-07-2018 12:37:33
เริ่มหัวข้อโดย: NEHz_ ที่ 03-07-2018 12:38:07
เริ่มหัวข้อโดย: Januarysky ที่ 03-07-2018 12:58:51
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 03-07-2018 20:19:55
ว่าแต่บลูต้องไปอยู่กับแม่เมื่อไรอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 03-07-2018 20:39:00
ตอนที่ 4 : ครอบครัว
"เข้ามาสิปิง"
"ขอบคุณครับ" ปิงค้อมศีรษะให้เจ้านาย เขาเดินตรงไปยังเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของคุณเพียงดาว
"ที่เรียกมาไม่เกี่ยวกับเรื่องงานหรอกนะ"
"ครับ" ปิงรับคำอย่างสุภาพ แม้จะเกิดความสงสัยแต่เขาเพียงแค่ส่งยิ้มให้เจ้านาย
"พี่จะถามว่าเสาร์อาทิตย์นี้ปิงติดอะไรหรือเปล่า"
"ไม่ติดครับ คุณดาวจะให้ผมทำอะไรหรือเปล่าครับ"
"เปล่า พี่ไม่ได้จะไหว้วานอะไร พอดีคีรินทร์ชวนที่บ้านไปเที่ยวทะเล พี่เห็นว่าปิดเทอมคราวนี้มายังไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลยตกลงว่าจะไปด้วย ตอนที่คุยกันพี่อยู่ในห้องทำงานของคีรินทร์ หนูบลูก็เลยได้ยินท่าทางตื่นเต้นเชียว พี่เลยจะชวนปิงไปด้วยกัน ติดอะไรหรือเปล่า"
"คือ.." ปิงอึกอัก เจ้านายของเขาเป็นคนใจดีก็จริงแต่ยังไงเขาก็เป็นเพียงลูกน้อง เรียกว่าระดับล่างเลยก็ว่าได้ การต้องไปกับเจ้านายทั้งครอบครัว บอกตามตรงว่าเขาไม่แน่ใจ กลัวว่าจะอึดอัดวางตัวไม่ถูก
"อย่าเกรงใจ ถ้าพี่ไม่อยากให้ไปด้วยคงไม่ชวน ปิงต้องเห็นหน้าหลาน บลูตื่นเต้นมากนะถึงไม่พูดแต่พี่ดูก็รู้ว่าอยากไปมาก"
ปิงไม่อยากบอกเลยว่าเขาไม่ได้เกรงใจ แต่กลัวว่าไปแล้วจะตัวลีบตัวแบนมากกว่า
"ว่าไงจ้ะ"
"ครับ ขอบคุณครับ" ปิงจำใจรับคำเชิญ ไอ้เรื่องเที่ยวทะเลถ้าบลูอยากไปเขาขับรถพาไปเสาร์อาทิตย์นี้เลยก็ได้ พาแม่ไปด้วย กินเที่ยวกันตามประสายายน้าหลานสบายใจกว่าเยอะ แต่ในเมื่อเจ้านายออกปากขนาดนี้เขาคงปฏิเสธไม่ได้ เอาวะสองวันหนึ่งคืนเท่านั้นน่าจะพอไหว
"เรื่องที่พักพี่จัดการเอง ปิงจะไปพร้อมพี่หรือจะขับรถไป"
"ขับรถไปเองครับ" เขาตอบโดยไม่ต้องคิด
"ตามใจจ้ะแต่ถ้าเปลี่ยนใจบอกได้นะ พี่เอารถตู้ไปนั่งได้สบายๆ"
"ขอบคุณครับ"
"งั้นก็ไม่มีอะไรแล้วออกไปทำงานเถอะ"
"ครับ" ปิงยกมือไหว้คุณเพียงดาว ขยับตัวลุกขึ้นยืน
"อ้อ ปิงแวะไปบอกหลานก่อนก็ดีนะจะได้ดีใจ"
"ครับ"
ปิงเปิดประตูออกจากห้องคุณเพียงดาว ลอบถอนใจเบาๆ หลังประตูปิดลง ไปกับเจ้านายคนเดียวก็เกร็งจะแย่ นี่ไปกับเจ้านายถึงสามคนเขาไม่อยากจะคิด
"ตกลงไปใช่ไหม"
ปิงเหลือบตาไปมองเจ้านายคนใหม่ สายตายิ้มๆ ทำให้เขาหมั่นไส้นิดหน่อยเพราะเหมือนอีกฝ่ายเดาทุกอย่างได้หมด
"ครับ" ปิงตอบเสียงเรียบ เดินตรงไปหาหลานชายที่นั่งเล่นอยู่บนพรม
"บลู" ปิงทรุดตัวลงนั่งข้างหลานชาย เห็นสภาพแวดล้อมที่หลานอยู่ทีไรเขาก็ยิ้มได้ทุกที มันดีกว่าใต้โต๊ะมากจริงๆ
"ค้าบ"
"อยากไปทะเลไหมครับ"
"หยักคับ หยัก น้าปิงจะพาบูปายเหยอ" เด็กชายมีอาการตื่นเต้นขึ้นมาทันที หยุดเล่นของเล่นที่อยู่ในมือ
"ก็ต้องดูก่อนว่าบลูน่ารักไหม"
"บูล้ากกน้าปิงที่ฉุด" เด็กชายบลูรีบลุกขึ้นยืน แขนป้อมๆ กอดไปรอบคอน้าชาย ปากอิ่มจูบซ้ายจูบขวาวนไปเรื่อยๆ
"หึๆ เจ้าลูกหมูเอ๊ย ไปก็ไปครับ " ปิงลูบหัวหลานชายด้วยความเอ็นดู
"อาเป็นคนชวนไม่เห็นหอมอาบ้างเลย" เสียงทุ้มดังแทรกขึ้น ตอนนี้เขารู้แล้วว่าใครเป็นต้นเหตุ
"ล้ากกลินลิน" เจ้าหลานชายตัวแสบส่งยิ้มเอาใจ เรานะเราช่างไม่รู้เลยว่าทำน้าชายลำบากใจแค่ไหน
"หึๆ " ร่างสูงหัวเราะขำ ก่อนเบือนสายตาไปมองหลานชายที่ก้มหน้าก้มตาเล่นเกมในมือ "มา"
"ครับ" มาเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมองอาหนุ่ม
"วันเสาร์อาจะขับรถไปเอง อยากลองรถใหม่ที่เพิ่งมาส่งด้วย มาจะไปกับพ่อหรือจะไปกับอา"
"ไปกับอาครับ ผมอยากลองนั่งรถอา" สายตาของมาเป็นประกาย อาของเขาเพิ่งได้รับรถที่สั่งเข้ามา เขาชอบรถยนต์จึงสนใจเป็นพิเศษ
"บลูล่ะอยากไปกับอาไหม"
"หยักคับ" ปิงส่งสัญญาณให้หลานชายไม่ทันจริงๆ เจ้าตัวอ้วนยิ้มแป้นแล้น ตอบรับเต็มปากเต็มคำ
"ไม่เป็นไรดีกว่าครับ ผมเกรงใจ" ปิงค่อยๆ หมุนตัวไปหาเจ้านายคนใหม่ ส่งยิ้มเหมือนถูกใครบังคับให้ยิ้ม
"แล้วนายจะไปยังไง ไปกับพี่ดาวเหรอ"
"เปล่าครับ ผมขับรถไปเอง"
"จะเอาไปทำไมหลายคัน ต้องรู้จักช่วยชาติประหยัดน้ำมันสิ" ปิงอ้าปากค้าง แล้วใครล่ะที่ไม่ยอมไปกับพี่ชายเพราะอยากลองรถ เขาขอถอนคำพูดที่ว่าใครได้เจ้านายของเขาไปโชคดีได้ไหม "บลูตกลงไปกับอาใช่ไหมครับ ไปกับพี่มาด้วย"
"คับ"
"ตกลงตามนั้น เดี๋ยวผมไปรับคุณที่บ้านบอกที่อยู่มา”
ปิงได้แต่มองเจ้านายคนใหม่ด้วยสายตาเกินคำบรรยาย คนอะไรตีมึนเก่งขนาดนี้ ผู้ใหญ่มีไม่คุย ไปคุยกับเด็กสามสี่ขวบแล้วรวบรัดตามใจตัวเองหน้าตาเฉย
“ปิง..ที่อยู่”
“ครับ เดี๋ยววาดแผนที่ให้ครับ” ใช่ว่างานมันจะหาง่ายๆ จะให้เขาตอบอะไรได้อีก
• • • • • • • •
ปิงมองร่างสูงที่ยืนรออยู่ข้างรถ คีรินทร์มารับเขากับเด็กชายบลูที่บ้าน ชายหนุ่มอยู่ในเสื้อผ้าแปลกตา ปิงไม่เคยเห็นคีรินทร์ในลุคนี้มาก่อน
เสื้อฮาวายสีฟ้าอ่อนลายใบไม้สีเทา กางเกงสีเทาเข้มสั้นเหนือเข่า รองเท้าผ้าใบสีขาว ผมที่เคยหวีเรียบปล่อยสบายๆ ดูยุ่งนิดๆ ทำให้ชายหนุ่มดูเด็กลงไปอีกหลายปี
“ลินลิน~” เด็กชายบลูวิ่งด้วยขาสั้นๆ ไปหาอาผู้ใจดีของเขา ชายหนุ่มก้มตัวลงอุ้มเจ้าลูกหมูขึ้น
“พร้อมหรือยังครับ”
“พ้อมคับ”
“งั้นไปกันเลย”
ถ้าไม่เป็นห่วงหลานปิงจะปล่อยให้ไปกันเองเสียให้เข็ด เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยจริงๆ ลืมน้าเลยนะเจ้าลูกหมู
“เดี๋ยวครับ” ปิงต้องเรียกเอาไว้เมื่อคีรินทร์เปิดประตูรถ ร่างสูงหันกลับไปมองคนที่ยืนนิ่งอยู่ “ขึ้นรถสิ ไม่ไปเหรอ”
ปิงถอนใจเบาๆ ยกสิ่งที่วางอยู่ข้างตัวขึ้น “บลูต้องใช้เก้าอี้เด็กครับ ขอผมติดตั้งก่อน”
“อ๋อ” ชายหนุ่มพยักหน้า ถอยออกจากประตูรถปล่อยให้เขาจัดการ
“เรียบร้อยครับ” ปิงถอยตัวออกปล่อยให้คีรินทร์วางเด็กชายบลูลงบนเก้าอี้ หยิบเข็มขัดขึ้นมาคาดให้
“มา~” เด็กชายบลูยิ้มแก้มแทบปริ เมื่อเห็นว่าใครนั่งอยู่ข้างๆ
“เราจะนอนห้ามกวน” มารีบดักคอเจ้าตัวยุ่ง แม่ปลุกเขาตั้งแต่เช้าเพื่อตื่นมาอาบน้ำแต่งตัว เขายังงัวเงียไม่หาย มาขยับหมวกแก๊ปที่ใช้บังหน้าลงมามากขึ้น
“เลาม่ายกวน” เด็กชายรับคำแข็งขัน
“พร้อมกันหรือยังครับ” คีรินทร์ถามเมื่อทุกคนขึ้นนั่งบนรถเรียบร้อย เขาคิดว่าเดี๋ยวเด็กชายตัวกลมต้องรีบตอบ แต่กลับเงียบกริบ
“พร้อมครับ” มีเพียงน้าของเด็กชายที่หันมาตอบเขาด้วยรอยยิ้มที่คีรินทร์แปลความหมายได้ว่า..เอาวะไม่มีใครตอบให้ก็ได้
คีรีนทร์หมุนพวงมาลัยรถออกจากหน้าหน้าบ้านของลูกน้อง เขามองเด็กๆ ผ่านกระจกมองหลัง มาน่าจะหลับส่วนเด็กชายบลูมองตอบเขาด้วยดวงตาใสแจ๋ว
“ตื่นเต้นไหมครับบลู”
“......”
“ไปทะเลบ่อยไหมเรา”
“.....”
คีรินทร์ขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาหันไปสบตากับน้าของเด็กชาย ดูเหมือนปิงกำลังสงสัยพฤติกรรมของหลานชายเช่นกัน
“บลูทำไมไม่ตอบคุณอาครับ” ปิงเอี้ยวตัวไปมอง เจ้าลูกหมูสบตากับเขาแต่ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง
“บลูเป็นอะไรครับ”
“มาหลาบ บูม่ายกวน”
!!
“ฮ่าๆ” คีรินทร์หัวเราะเสียงดังเมื่อเข้าใจพฤติกรรมของเด็กชายตัวกลม เขายิ่งเอ็นดูเด็กชายมากขึ้นเป็นสองเท่า
“ผมไม่ได้ห้ามให้พูดสักหน่อย” เสียงแก้ตัวดังมาจากคนกอดอกนอนพิงเบาะ
“มาตื่นแย้ววว” เด็กชายบลูหันไปมองด้วยความดีใจ ดวงตาสดใสเป็นประกาย “ปายทะเลกาน”
“อืม”
“เล่นน้ำกาน”
“อืม”
“ตื่นเต้น ตื่นเต้น” เจ้าตัวยุ่งขย่มตัวเบาๆ
“น้าปิงครับบลูพูดมากจัง” มาเกาะเบาะของอาหนุ่ม ชะโงกหน้าไปตรงกลางระหว่างเบาะคู่หน้า
“น้องอยู่ในวัยช่างพูดช่างเจรจาครับ เห็นอะไรก็สนใจอยากซักอยากถาม มารำคาญน้องหรือเปล่า ย้ายมานั่งแทนน้าปิงไหมครับ น้าปิงไปนั่งกับน้องเอง” ปิงหาทางรอดให้กับตัวเอง นั่งตรงนี้เขาไม่รู้จะคุยอะไรกับเจ้านาย
มาหันไปสบตากับดวงตาคู่กลม เจ้าตัวเห็นเขามองก็ยิ้มแฉ่งให้ มาถอนใจออกมาเบาๆ เอนตัวกลับมานั่งพิงเบาะด้านหลังเหมือนเดิม “ไม่เป็นครับน้าปิง ผมถามเฉยๆ ไม่ได้รำคาญอะไร”
“บูน่าล้ากกก”
“ใครถาม” มาทั้งขำทั้งหมั่นไส้หน้าแป้นแล้นที่เห็น
“ลู้” เจ้าตัวทำหน้าภูมิใจจนมาต้องกลั้นยิ้ม
“กินบราวนี่ไหมครับน้าปิงเอามาด้วย” ปิงรีบสงบศึกกลัวว่าลูกชายเจ้านายจะเบื่อหลานชายตัวน้อยของตน
“กินครับ” มารีบตอบ เขาเริ่มหิวเพราะมัวแต่ง่วงจึงกินอาหารเช้ามาน้อยมาก
“กินนน” เด็กชายบลูยกมือขึ้นสูงสุดแขน
ปิงเปิดกล่องขนมที่ถือขึ้นมาบนรถด้วย หยิบบราวนี่ชิ้นเล็กสองชิ้นส่งให้เด็กๆ “กินไหมครับ” เขาถามคนขับ
“อืม ขอสักชิ้น”
ปิงเลือกชิ้นที่คนขับจะถือได้สะดวกมือ เขายื่นส่งไปให้ แต่คนขับไม่ยอมจับขนมดันมาจับที่ข้อมือเขาแทน
“ขี้เกียจมือเปื้อน” ปิงมองมือตัวเองที่ถูกจับยกขึ้นเพื่อให้ขนมพอดีปากอีกฝ่าย เล่นง่ายมากนะพี่
“หึๆ”
ปิงเลิกคิ้วขึ้นเมื่ออีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ ดวงตาเป็นประกาย ดูเหมือนคีรินทร์จะรู้ว่าเขาสงสัยจึงเฉลยให้ฟัง
“แค่คิดว่าเราเหมือนครอบครัวดีนะ ไปเที่ยวพักผ่อนด้วยกัน”
“จะเหมือนได้ไงครับ! ผมไม่ใช่ผู้หญิง” ปิงรีบชักมือออก หน้าแดงนิดๆ ขยับตัวเพราะไม่ไว้ใจอีกฝ่าย ไม่เห็นมีใครบอกเลยว่าเจ้านายของเขาเป็นเกย์
“เดี๋ยว ฮ่าๆ” ปิงมองคนหัวเราะตาคว่ำ ตลกอะไรนักหนาวะ หัวเราะอยู่ได้ “นี่คุณคิดไปถึงไหน ผมหมายถึงคนในครอบครัวไปเที่ยวกัน อาหลาน ป้าน้าลุงอะไรแบบนั้น หมายถึง..” คนพูดทำหน้าคิดนิดหนึ่ง “ผมหมายถึงมันอบอุ่น มีความสุข”
คราวนี้ปิงหน้าแดงของจริง ไอ้บ้าบิงเอ๊ยปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่มเลย เขาไม่รู้จะทำยังไงจึงได้ยิ้มแห้งๆ ให้เจ้านายคนใหม่
“ฮ่าๆ” คนเหลือบตามามองยิ่งหัวเราะดังขึ้น ขำเข้าไปใครฟังแล้วจะไม่เข้าใจผิดบ้างวะ
“ก็น่าสนใจนะ”
“อะไรครับ” เขามีประสบการณ์แล้วรอบนี้จึงขอถามให้แน่ใจก่อน
“ไม่มีอะไร ป้อนต่อสิผมเพิ่งกินไปได้คำเดียว” คนพูดพยักพเยิดมาที่ขนมในมือเขา
ปิงหลุบตาลงมองขนมในมือ ลอบถอนใจ เอาวะเพิ่งหน้าแตกไปจะทำอะไรได้ ขืนทำยึกยักอีกฝ่ายคงขำเขาตาย หาว่าตื่นตูมไม่เข้าเรื่อง
“นี่ครับ” ปิงยื่นขนมไปให้ถึงปาก อีกฝ่ายไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับท่าทางฝืนๆ ของเขาเลย ยังยื่นมือมาจับข้อมือเอาไว้ราวกับกลัวว่าเขาจะชักมือหนีไม่ให้กิน
“อร่อย” เสียงชมดังเบาๆ
“ซื้อมาครับ”
“หึๆ”ดูเหมือนอีกฝ่ายจะถูกใจคำตอบเขา ดูจากดวงตาขำๆ ที่มองมา
“อาหย่อยย” เสียงลูกหมูตัวกลมดังขึ้น ราวกับต้องการยืนยันความอร่อยอีกเสียง
“พอก่อนครับเพิ่งทานข้าวเช้าไป” เพราะรู้นิสัยหลานชายดีว่าถ้าพูดแบบนี้ยิ้มแบบนี้คืออ้อนขออีกชิ้นแน่ๆ ปิงจึงรีบเบรกเอาไว้ก่อน เจ้าลูกหมูทำหน้าหงอย เหลือบสายตาไปมองขนมในมือของมา กลืนน้ำลายลงคอเบาๆ ดวงตาละห้อย
มาทำเฉย พยายามไม่มอง แต่เจ้าตัวยุ่งมองขนมในมือของเขาไม่วางตา
“อะ เอาไป” มายื่นขนมให้ทนสายตาเจ้าตัวกลมไม่ไหวจริงๆ
“ม่ายอาว” เจ้าลูกหมูส่ายหน้าแรงๆ
“แน่นะ”
“อืม มากินเยย” คนพูดปฏิเสธ แต่มองขนมตาวาว กลืนน้ำลายลงคออีกรอบ”
“ไม่กินแล้ว อิ่ม” คนกินข้าวเช้ามาน้อยทำหน้าไม่อยากกิน
“เหยอมาอิ่มแย้วเหยอ” เจ้าลูกหมูตาโต ดีใจจนออกนอกหน้า
“อืม”
“อาว อาว น้าปิงบูกินน้า” เด็กชายไม่ลืมหันไปขออนุญาตน้าชาย
“ก็ได้ครับ” ปิงเห็นว่าเหลือชิ้นไม่ใหญ่นักจึงอนุญาต มือป้อมเอื้อมไปรับบราวนี่ชิ้นเล็กมาจากพี่ชายตัวโต ดวงตาวาวๆ ตกลงมองขนม ก่อนเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายดุแต่ใจดีของเขา แก้มกลมพองออกเป็นรอยยิ้มกว้าง
“ล้ากมาที่ฉุดเยย”
“รักเราหรือรักขนมเอาดีๆ”
เด็กชายบลูทำหน้าคิด เขารู้สึกว่ามันเป็นคำถามที่ยากมาก คิ้วน้อยๆ ขมวดเข้ากัน คิดอยู่นานกว่าจะเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายตัวโต “อาวหมดเยย”
“ฮ่าๆ” คีรินทร์หัวเราะเสียงดัง มองเด็กๆ ผ่านกระจกหลัง เด็กชายมาทำหน้าเบื่อๆ แต่ก็แอบอมยิ้ม ขณะนี้น้าชายอย่างเขารู้สึกถึงบรรยากาศที่อบอุ่นและผ่อนคลาย เฮ้อออ นี่เขากำลังรู้สึกเหมือนเจ้านายคนใหม่ใช่ไหม กว่าจะเข้าใจเล่นเอาหน้าแตกหมอไม่รับเย็บ เอาวะ ถ้ามันจะดีแบบนี้ครอบครัวก็ครอบครัว ปิงสรุปในใจก่อนยิ้มออกมา
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 03-07-2018 21:00:38
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 03-07-2018 21:00:56
เราสงสัยว่าทำไม ระฟ้า ถึงมีชื่อเล่นว่า มา
ทั้งที่จะเรียกสั้นๆว่า ฟ้า ก็ได้
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 03-07-2018 21:16:37
มานี่ขี้เก๊กจริงๆเลย :hao7:
เหมือนครอบครัวจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 03-07-2018 21:26:32
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 03-07-2018 21:31:43
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 03-07-2018 21:37:33
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 03-07-2018 21:42:33
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 03-07-2018 21:44:22
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 03-07-2018 21:57:32
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 03-07-2018 22:06:33
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 03-07-2018 22:08:13
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 03-07-2018 22:08:54
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 03-07-2018 22:11:21
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 03-07-2018 22:17:20
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 03-07-2018 22:38:29
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 03-07-2018 22:51:40
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 03-07-2018 23:51:31
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 04-07-2018 00:02:34
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 04-07-2018 01:00:58
เริ่มหัวข้อโดย: ชีพจอน. ที่ 04-07-2018 01:10:44
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 04-07-2018 02:30:46
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 04-07-2018 03:35:00
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 04-07-2018 05:10:42
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 04-07-2018 07:10:45
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 04-07-2018 07:57:36
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 04-07-2018 08:21:55
ลินลิน ปิงปิง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: lemonphug ที่ 04-07-2018 09:46:47
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 04-07-2018 10:23:05
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 04-07-2018 10:34:57
น่ารักเกินไปแล้ว
พี่มาอย่าแอบยิ้ม
เริ่มหัวข้อโดย: cinpetals ที่ 04-07-2018 11:53:25
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 04-07-2018 11:55:50
เริ่มหัวข้อโดย: LifePo-YuGu ที่ 04-07-2018 11:58:52
เริ่มหัวข้อโดย: Januarysky ที่ 04-07-2018 12:33:51
อ้างถึง
“ล้ากมาที่ฉุดเยย”เราก็ล๊ากบลูที่ฉุดเยยย
เริ่มหัวข้อโดย: teamkoyza ที่ 04-07-2018 13:25:25
เริ่มหัวข้อโดย: ┠┨ ¡ Þ Þ ☻ ❣ ╰╰ ที่ 04-07-2018 19:24:46
เริ่มหัวข้อโดย: ืnamenoi ที่ 04-07-2018 20:10:01
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 04-07-2018 21:07:12
เริ่มหัวข้อโดย: Mayana ที่ 04-07-2018 21:28:40
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 04-07-2018 22:50:05
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 04-07-2018 23:26:24
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 04-07-2018 23:37:21
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 05-07-2018 09:07:13
หลงจะแย่แล้วเนี้ยยยย อยากฟัดจะแย่ละ
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 05-07-2018 11:09:43
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 05-07-2018 19:33:10
เริ่มหัวข้อโดย: มาดามพีพี ที่ 05-07-2018 23:36:13
เริ่มหัวข้อโดย: ืnamenoi ที่ 06-07-2018 19:32:10
เริ่มหัวข้อโดย: maekkun ที่ 06-07-2018 20:49:06
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 06-07-2018 22:48:10
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 08-07-2018 16:13:13
ตอนที่ 5 : จีบ
“มีอะไรครับพี่ดาว” คีรินทร์ถามพี่สะใภ้ เมื่อเดินมาถึงล็อบบี้ของรีสอร์ทแล้วเห็นท่าทางหงุดหงิดของคุณเพียงดาวที่ยืนรออยู่ ปิงก็อยากรู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ใครจะกล้าถาม เขาจึงแต่ได้ยืนนิ่งรอฟังคำตอบ
“มีปัญหาเรื่องจองห้องน่ะสิ พี่ให้เลขาจองสามห้องแต่พอมาถึงทางนี้แจ้งว่าได้สองห้อง บอกว่าพนักงานพลาดจองห้องซ้ำซ้อน เช็คดูแล้วทางโน้นคอนเฟิร์มก่อนเราเขาเลยได้ไป พี่กำลังคิดว่าจะเปลี่ยนที่พักดีไหม ห้องที่ว่างพี่ไม่อยากได้” ท่าทางเจ้านายของเขาหัวเสียน่าดูปิงจึงยิ่งทำตัวลีบเข้าไปใหญ่
“พี่ดาวจองห้องใหญ่ไว้ไม่ใช่เหรอครับ ผมว่าสองห้องก็พอ คุณนอนห้องเดียวกับผมได้ใช่ไหม”
ปิงยืนฟังเพลินๆ จู่ๆ เรื่องก็เข้ามาหาตัวเมื่อเจ้านายร่างสูงหันมามองหน้าเขาพร้อมขอคำตอบ
“ครับ?!!”
“ผมถามว่าคุณกับบลูนอนห้องเดียวกับผมได้ใช่ไหม” สายตารอคอยคำตอบของเจ้านายทั้งสามคน ไม่ต้องคิดปิงก็รู้ว่าเขาควรตอบว่าอย่างไร
“ได้ครับ” รอยยิ้มที่คลี่ออกใช้พลังงานอย่างมหาศาลเพื่อให้ทุกคนเห็นว่าเขาเต็มใจและพร้อมให้ความร่วมมือ แต่ในใจของปิงนั้นกำลังบ่นรีสอร์ทเป็นหมีกินผึ้ง จะซ้อนห้องไหนไม่ซ้อนทำไมต้องมาซ้อนห้องนี้
“ทาเล ทาเล” มือป้อมๆ กระตุกเสื้อของเขา เจ้าลูกหมูตื่นเต้นมากจริงๆ ปิงลอบถอนใจเบาๆ เอาวะ ทะเลก็ทะเล
“หึๆ”
ปิงเหลือบตาไปมองเจ้านายคนใหม่ เมื่อจู่ๆ ชายหนุ่มก็หัวเราะออกมาเบาๆ ดวงตาเป็นประกายขำ ระหว่างเดินตามพนักงานเข้าห้องพัก ไอ้อยากรู้ก็อยากรู้หรอกแต่สายตาแบบนั้นเขาว่าไม่ถามจะดีกว่า คำว่าลูกน้องมันค้ำคอถามไปก็ใช่ว่าจะตอบโต้อะไรได้
“คุณ”
“ครับ” คนอุตส่าห์อยู่เฉยๆ ยังถูกเรียกจนได้ ร่างสูงโน้มตัวมาหาเขา พูดเสียงเบาเพื่อไม่ให้พนักงานที่เดินอยู่ข้างหน้าได้ยิน
“คราวนี้ก็ครอบครัวเดียวกันจริงๆ แล้วสิ”
!!
“ฮ่าๆ” คนหัวเราะเสียงดังเดินนำไปหาพนักงานที่เพิ่งขนกระเป๋าจากรถกอล์ฟเข้ามาวางในห้องเรียบร้อย ปิงนึกอยากทึ้งผมยาวๆ ของตัวเอง โว้ยยย ไม่เห็นมีใครบอกเขาเลยว่าเจ้านายคนใหม่ร้ายขนาดนี้
• • • • • • • •
“ลินลิน” เสียงหลานชายตัวกลมของเขาเรียกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แขนอวบอัดสองข้างโอบไปรอบคอของคนตัวสูง ปิงเดินตามหลังไปช้าๆ มีเด็กชายมาเดินนำหน้าสุดของกลุ่ม ปกติเขาจะรีบแย่งอุ้มหลานชายเพราะรู้ดีว่าน้ำหนักของเจ้าลูกหมูไม่ใช่น้อย แต่ยกเว้นวันนี้ คนมันยังเจ็บใจไม่หายอยากอุ้มก็อุ้มไป
นอกจากความอึดอัดใจที่ต้องอยู่ห้องเดียวกับเจ้านายแล้ว แม้แต่เตียงในห้องก็ยังเป็นปัญหาสำหรับเขา ปิงถอนใจครั้งแล้วครั้งเล่าให้กับความซวยซ้ำซวยซากของตัวเอง ไอ้การนอนเตียงคิงไซส์กับผู้ชายด้วยกันไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่เมื่อนึกถึงดวงตาแพรวพราวกับรอยยิ้มที่เขาอธิบายไม่ถูกของคีรินทร์แล้ว ปิงยอมรับว่าเขารู้สึกขนลุกชอบกล ชักไม่แน่ใจว่าไว้ใจเจ้านายตัวเองได้หรือเปล่า ตกลงเป็นหรือไม่เป็นวะ เขาชักจะแยกไม่ออก
“ทาเล ทาเล” ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ทางลงหาดเท่าไหร่ เด็กชายบลูก็ยิ่งตื่นเต้น เจ้าลูกหมูดิ้นขอลง คีรินทร์หันมามองเขา ปิงจึงพยักหน้าอนุญาต เจ้าลูกหมูแตะถึงพื้นได้ก็รีบวิ่งตุ๊บตั๊บตามพี่ชายตัวสูงไป
“มา มา”
เด็กชายมาทำเป็นไม่ได้ยินแต่ฝีเท้าชะลอลง เขาไม่ได้อยากรอหรอกแต่เดี๋ยวสะดุดล้มคีรินทร์กับน้าปิงจะโทษเขาได้
“มาจ๋า”
“อะไร” มาทำเสียงดุๆ แต่คราวนี้เขาหยุดเดินแล้วหันกลับไปมอง
“บูมาแย้ว~” เด็กชายตัวโตหลุดยิ้มขำ ดูเจ้าตัวยุ่งเลือกใช้คำ ทำอย่างกับเขากำลังรอให้มาหา “ปายกาน”
“ใครเขารอเรา” มาบ่นแต่ก็ยอมเดินเคียงข้างกับร่างกลมป้อม ขายาวพยายามเดินช้าลงทุกครั้งที่นึกได้เพื่อให้ขาสั้นเดินตามทัน
“อาคีรินทร์ผมลงไปเดินเล่นนะครับ” มาชี้มือไปที่ชายหาด ไหนๆ ก็มาทะเลแล้วขอเอาเท้าแช่น้ำนิดเถอะ
“เอาสิวันนี้ไม่มีแดดเท่าไหร่ แต่ใส่หมวดกันไว้นิดก็ดี เดี๋ยวเป็นไข้ขึ้นมาแม่เราจะบ่น” คีรินทร์รับอาสาพี่ชายกับพี่สะใภ้พาหลานชายลงมาเดินเล่น ปล่อยให้ทั้งสองคนพักผ่อนอยู่ที่ห้อง
“ครับอา”
“น้าปิง หมวกค้าบ หมวกบู” เด็กชายบลูรีบขอหมวกจากน้าชายบ้าง
“นี่ครับ” ปิงสวมหมวกที่เตรียมมาด้วยให้เด็กชายบลู
“ปายกาน” เด็กชายบลูหันไปยิ้มแป้นให้พี่ชายตัวโต
“บลูไปกับน้าปิงดีกว่าครับ เดี๋ยวน้าลงไปเดินเป็นเพื่อน” ปิงจับบ่าหลานชาย เขาเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย
“ปายกาบมาด้วย” ลูกหมูตัวกลมกลัวถูกพี่ชายทิ้งจึงต้องรีบบอก
“หึๆ ปล่อยไปเถอะคุณ เด็กคงอยากเล่นกับเด็กมากกว่า เราเดินตามอยู่แล้วยังไงก็ดูแลทัน” คีรินทร์เอ็นดูเด็กชายบลูจึงช่วยพูด
“แต่..” ปิงยังลังเล เขาอยากให้เด็กชายอยู่ใกล้ตัวมากกว่า
“มาดูน้องด้วยนะ”
“ครับอา” เด็กชายระฟ้ารับคำอาหนุ่ม เขาจะทำอะไรได้ยังไงเจ้าตัวยุ่งก็เกาะเขาเป็นปลิงอยู่ดี
"ก็ได้ครับ" ปิงพยักหน้า อย่างน้อยลูกชายเจ้านายก็โตพอจะฝากฝังน้องได้
“มาแย้ว น้ำมาแย้ว” เด็กชายบลูร้องด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ยืนนิ่งรอให้คลื่นซัดโดนขา
“เขาเรียกคลื่น”
“จื่น” เด็กน้อยมองพี่ชายตัวโตด้วยสายตาสุกใส มาถอนใจเบาๆ
“คลื่น” เขาออกเสียงช้าๆ เด็กชายบลูยิ้มกว้างพูดตามด้วยสีหน้ามั่นใจ “จื่น”
“ช่างเถอะ จะเรียกอะไรก็ตามใจ”
“โอ๊ะ โอ๊ะ” เด็กชายบลูเซ เขาเดินบนชายหาดใกล้กับน้ำทะเล พื้นทรายข้างใต้ไม่สม่ำเสมอและมีหินบางจุด เด็กชายตัวกลมจึงสะดุด
“ระวัง” มาหยุดเดินรีบหันไปมอง “เดินดีๆ เดี๋ยวน้าปิงไม่ให้เดินเองนะ” มาเอาชื่อน้าชายของเจ้าตัวยุ่งขึ้นมาขู่ เด็กชายตัวอ้วนรีบขยับเข้ามาใกล้เขา
“บูลาวาง จาด้ายเดินกาบมาเนอะ” เด็กชายบลูเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้างสบตากับเขา มันทำให้หัวใจของมาอ่อนยวบ โธ่เอ๊ยเจ้าตัวอ้วนห่วงอยู่แค่นี้เอง
“มา?” เด็กชายบลูเอียงคอมองเขา มามองไปทางอื่นเสีย เขาเริ่มออกเดินช้าๆ
“กัวหลงเหยอ”
“อืม” มาทำเสียงในลำคอ
“บูอยู่นี่” เด็กชายบลูกระชับมือที่พี่ชายจับ พูดประโยคที่แม่กับน้าปิงพูดกับเขาเสมอ พี่ชายตัวโตหันมามอง เด็กชายตัวกลมจึงส่งยิ้มให้เพื่อให้พี่มั่นใจ “จาบมือกาน ม่ายหลง”
“อืม”
“ปายกานเยย” เด็กชายบลูแกว่งที่จับไปมา ยิ้มกว้างเดินคู่ไปกับพี่ชายตัวโตของเขา
“หึๆ เด็กนี่น่ารักดีนะ” คีรินทร์มองเด็กชายตัวโตกับตัวเล็กที่เดินจับมือกันอยู่ข้างหน้า เมื่อไม่มีเสียงตอบเขาจึงหันไปมอง พบว่าคนที่เดินอยู่ข้างๆ กำลังยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูป ผมยาวถึงกลางหลังถูกลมพัดปลิว เจ้าของต้องคอยปัดออก
“มียางรัดผมไหมจะรวบให้” คีรินทร์ก้าวช้าลง ใช้มือรวบผมของปิง
“มีครับ” ปิงหยุดเดินไม่ถามให้เสียเวลาว่าอีกฝ่ายจะเอาไปทำอะไร แต่อยากรู้อย่างอื่นมากกว่า “ทำเป็นเหรอครับ”
“ผมเคยมัดให้แฟน” คีรินทร์ทำเสียงเหมือนลูกน้องถามอะไรไม่เข้าท่า เขาเอื้อมมือไปหยิบหนังยางที่ปิงยื่นให้ “นี่มันเรียกยางรัดผมเหรอ” คีรินทร์มองหนังยางมัดถุงแกงในมือ
“ขึ้นชื่อว่าหนังยางมันมัดได้ทั้งนั้นแหละครับ แบบนี้ดีกว่าด้วยถ้าไม่ใช่มัดผมก็มัดของมัดถุงได้ ยางรัดผมเสียอีกดึงมากๆ ก็ขาดแล้ว” เรื่องนี้คีรินทร์เถียงไม่ได้เสียด้วยเพราะเขาไม่เคยใช้ คีรินทร์จัดการมัดผมให้กับลูกน้อง ผมที่เขาจับมีกลิ่นหอมอ่อนๆ นุ่มมือ
"เรียบร้อย"
"ขอบคุณครับ" ปิงออกเดิน เขาเร่งฝีเท้าเพื่อให้ทันเด็กๆ ที่นำห่างออกไป คีรินทร์เดินตามช้าๆ มีหลายอย่างในตัวของปิงที่ทำให้เขาสนใจ ใต้ท่าทางสุภาพที่มีต่อเจ้านายอย่างเขา มีความแสบความรั้นและความไม่ยอมคนซ่อนอยู่ เขาชอบคนแบบนี้มากกว่าคนที่คอยตามเขาทุกอย่าง
"มา" คีรินทร์เรียกหลานชายเมื่อเห็นว่าเดินห่างจากที่พักมากแล้ว
"ครับอา" เด็กชายหยุดเดิน
"แดดเริ่มแรงแล้ว อาว่ากลับไปเล่นน้ำที่ห้องดีกว่าไหม มาแวะเอากางเกงว่ายน้ำมาเล่นที่ห้องอาพ่อกับแม่จะได้พักผ่อน"
"ก็ได้ครับ" มาเสียดายนิดหน่อย แต่แดดเริ่มแรงขึ้นมากจริงๆ เพราะขนาดใส่หมวกแล้วหน้าเจ้าตัวกลมยังขึ้นสีแดงเรื่อ
"งั้นก็กลับกัน มาครับอาอุ้มเอง" คีรินทร์ข้อนตัวเด็กชายบลูขึ้นอุ้ม รู้ว่าให้เดินกลับด้วยระยะทางเท่าเดิมเด็กชายคงไม่ไหว ปิงที่คิดจะอุ้มหลานชายจึงต้องหยุดเมื่อโดนตัดหน้า ถ้าเป็นเรื่องเด็กผู้ชายคนนี้ทำคะแนนได้ดีจริงๆ อย่างนี้สมควรไปจีบคุณแม่ลูกติดเขาว่ามีสิทธิ์ติดแน่ๆ
ระหว่างเดินกลับห้องพักที่อยู่ด้านหน้าหาด ปิงขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าสายตาของคนที่เดินผ่านมองเขายิ้มๆ แต่เมื่อคิดว่าเขาเป็นผู้ชายผมยาวร่างผอมเดินกับชายหนุ่มร่างสูงอย่างคีรินทร์ เรื่องเข้าใจผิดคงเกิดขึ้นได้เป็นธรรมดา เมื่อคิดได้อย่างนั้นปิงจึงเลิกสนใจ สำหรับเขาแล้วหากคิดได้ว่าตัวเขามีเหตุให้คนอื่นคิดเช่นนั้นได้ เขาจะเลิกใส่ใจไม่คิดมาก ไม่โมโหคนมอง เหตุผลง่ายๆ คือถ้าเป็นเขาเขาก็อาจคิด
คีรินทร์แวะห้องของพี่ชายก่อนเพื่อให้มาหยิบของ ปิงยืนรออยู่หน้าห้องเพราะใช้เวลาไม่นานนัก เหลังจากนั้นพวกเขาจึงตรงกลับห้องพัก
ปิงเดินผ่านประตูเข้าไปด้านใน เขาตรงไปยังกระเป๋าเดินทางหยิบกางเกงว่ายน้ำของเด็กชายบลูออกมา รวมถึงเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นสำหรับลงน้ำของตัวเอง ปิงจัดการเปลี่ยนกางเกงให้หลานชาย ได้ยินเสียงคีรินทร์เดินเข้าออกห้องน้ำ ได้ยินเสียงคุยของอาหลาน ก่อนเสียงประตูฝั่งสระว่ายน้ำจะเปิดออก
“รอน้าปิงตรงนี้ก่อน อย่าเพิ่งตามออกไปเข้าใจไหมครับ” ปิงทำความเข้าใจกับหลานชาย กลัวว่าพอเขาเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเด็กชายจะวิ่งออกประตูไป
“คับ” เด็กชายบลูพยักหน้าแข็งขัน
ปิงหยิบข้าวของเดินผ่านกระจกบานใหญ่โดยไม่ได้คิดอะไร เขาเข้าไปในห้องน้ำ บางอย่างที่เห็นจากหางตาทำให้ต้องรีบหันกลับไปมอง
กระจกบานใหญ่ในห้องน้ำฉายภาพเขาชัดเจน ปิงยืนมองนิ่งอยู่ครู่หนึ่งถอนใจออกมาเบาๆ เขารู้แล้วว่าทำไมคนถึงมอง ผมด้านหลังของเขาถูกขมวดเป็นมวยลวกๆ ปลายผมถูกรัดจนชี้โด่ชี้เด่ กางออกราวกับนกยูงกำลังรำแพนหาง ผมด้านหน้าบางส่วนถูกรวบตึงแต่บางส่วนปูดขึ้นเป็นคลื่น ใครไม่หัวเราะก็บ้าแล้ว!
ปิงจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าจนเสร็จ เขาเดินออกจากห้องน้ำจูงมือเด็กชายบลูตรงไปยังสระว่ายน้ำ มองเห็นคีรินทร์และเด็กชายมาลอยตัวอยู่กลางสระ
“คุณคีรินทร์ครับ” ปิงเรียกเจ้านายคนใหม่
“ว่าไง” คีรินทร์สะบัดน้ำออกจากศีรษะ มองลูกน้องที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ริมสระ
“คุณเลิกกับแฟนแล้วใช่ไหมครับ”
“ใช่”
“ผมก็ว่างั้น” ปิงมองเจ้านายคนใหม่ เขาประชดไปอย่างนั้นเอง โฆษณาเสียน่าเชื่อถือ เคยมัดผมให้แฟน มัดแบบนี้แฟนยังอยู่ก็แปลกแล้ว
“มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าครับ” ปิงเลิกสนใจเจ้านาย หันไปจัดการเตรียมความพร้อมให้หลานชาย
“คุณถามเพราะอยากจีบผมเหรอ”
!! ปิงหันขวับไปมอง
“ฮ่าๆ” ร่างสูงหัวเราะเสียงดัง ทิ้งตัวนอนหงายลอยตัวอยู่กลางสระด้วยท่าทางผ่อนคลาย ปล่อยให้เขายืนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน โว้ย!แล้วคืนนี้ใครจะกล้านอนด้วยวะ!
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 08-07-2018 16:42:00
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 08-07-2018 16:54:24
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 08-07-2018 17:06:32
น้าปิงสู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 08-07-2018 17:22:19
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 08-07-2018 17:24:42
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 08-07-2018 17:32:20
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 08-07-2018 18:16:18
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 08-07-2018 18:25:35
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 08-07-2018 18:27:13
บูน่าร้ากเยียบจื่นด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 08-07-2018 19:05:24
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 08-07-2018 19:28:10
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 08-07-2018 19:38:08
เริ่มหัวข้อโดย: ืnamenoi ที่ 08-07-2018 19:43:25
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 08-07-2018 19:43:42
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 08-07-2018 19:55:46
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 08-07-2018 20:29:01
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 08-07-2018 20:38:43
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 08-07-2018 20:43:45
มาจ๋ากับหมูบลูน่าร๊ากกกก. :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 08-07-2018 20:53:07
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 08-07-2018 21:51:31
หนูบลูน่ารักก มาก็ตีหน้านิ่งไปแต่ยอมน้องตลอดด
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 08-07-2018 22:29:19
เก่งจริงๆตัวแค่เนี๊ยะตัวแค่เนี๊ยะ o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 08-07-2018 23:34:37
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 09-07-2018 00:03:58
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 09-07-2018 00:50:55
เริ่มหัวข้อโดย: EARTHYSS :) ที่ 09-07-2018 01:47:01
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 09-07-2018 03:36:27
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 09-07-2018 10:56:53
เริ่มหัวข้อโดย: LifePo-YuGu ที่ 09-07-2018 13:34:25
เริ่มหัวข้อโดย: lemonphug ที่ 09-07-2018 13:52:21
เริ่มหัวข้อโดย: Januarysky ที่ 09-07-2018 13:53:58
ล้ากบูที่ซู๊ดดดดดดดด
ปายเท่วทาเลกะบูโด้ย
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 09-07-2018 19:52:56
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 10-07-2018 11:48:44
เริ่มหัวข้อโดย: kungverrycool ที่ 10-07-2018 14:43:48
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 13-07-2018 18:44:45
ตอนที่ 6 : สนใจ
“อร่อยไหมครับ” คุณเพียงดาวถามเด็กชายตัวกลมที่นั่งเคี้ยวอาหารตุ้ยๆ เด็กชายบลูพยักหน้าให้คุณป้าคนสวยเพราะกุ้งตัวโตยังเต็มปาก “มาก็กินเยอะๆ สิลูก เดี๋ยวแพ้น้องนะ”
“ผมไม่เห็นอยากอ้วน” เด็กชายมาส่ายหัว สายตาจับจ้องที่เด็กชายตัวกลม
“น่าฟัดน้า” เสียงแจ้วมาพร้อมรอยยิ้มแป้นแล้น คีรินทร์หัวเราะก่อนใครเมื่อได้ยินเจ้าลูกหมูโฆษณาตัวเอง
“แม่ผมชอบชมหลานว่าอ้วนน่าฟัดครับ” ปิงบอกเล่าที่มาที่ไปให้ทุกคนฟัง เขาเองก็อดยิ้มเอ็นดูหลานชายไม่ได้
“นั่นสิ หลานออกจะน่าฟัดแล้วทำไมคุณน้าถึงผอมนัก”
ปิงเหลือบมองคนถาม ตาพราวๆ แบบนี้มันชวนคันไม้คันมือนัก ดีที่คุณเพียงดาวพูดขึ้นมาเสียก่อนเขาจึงไม่ต้องตอบคำถามของคีรินทร์
"นั่นสิ ทำไมถึงผอมนักไม่เห็นปิงเคยอ้วนเลย"
"ผมทานปกติครับพี่ดาว ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายด้วยแต่มันไม่อ้วนเอง"
"อย่าพูด ฟังแล้วพี่อิจฉา" คุณเพียงดาวทำเสียงพ้อแต่เป็นเชิงล้อเล่นมากกว่า
"อย่าไปอิจฉาเลยคุณ แบบนี้ดีแล้ว” คุณรัชพงศ์ไม่เห็นด้วยกับภรรยา
“ปากหวานนะคะ”
“ก็ถ้าผมไม่พูดแบบนี้ผมก็ซวยสิ ใครจะกล้าพูดว่าเมียไม่สวย”
“คุณพงศ์~”
“ฮ่าๆ”
ปิงอดหัวเราะตามคุณรัชพงศ์ไม่ได้ ครอบครัวเจ้านายเป็นครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่นมาก คนในบริษัทชื่นชมปนอิจฉากันทั้งนั้นรวมทั้งตัวเขาเองด้วย ถ้าจะมีครอบครัวปิงก็อยากให้น่ารักแบบนี้
“มาแม่สวยไหมลูก” คุณเพียงดาวหันไปถามลูกชายเพื่อขอคำยืนยัน
“ฉวย~” ไม่ทันที่เด็กชายมาจะตอบ เสียงใสๆ ก็ชิงตัดหน้าเขาพูดขึ้นก่อน “ป้าดาวฉวยที่ฉุดเยย”
“ฮ่าๆ เข้าใจพูดนะเรา อย่างนี้จะไม่ให้ป้าเขาหลงได้ยังไง” คุณรัชพงศ์หัวเราะถูกใจ เขาเอ็นดูเด็กชายบลูมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ใครเห็นรอยยิ้มแป้นแล้นแล้วไม่ตกหลุมรักให้มันรู้ไป
“เห็นไหมคะคุณ เขาบอกเด็กไม่โกหก บลูพูดได้ถูกใจป้าจริงๆ ลูก อยากกินอะไรครับเดี๋ยวป้าดาวจะสั่งให้เยอะๆ เลย”
“มากินลาย” เด็กชายบลูหันไปถามพี่ชายตัวโต กินก็ต้องกินด้วยกัน
“ไม่กิน พอแล้ว”
“บูม่ายกิน พอแย้ว” เด็กชายบลูพูดเลียนแบบพี่ชาย
“ว้า ป้าว่าจะส่งเค้กช็อกโกแลตชิ้นโตๆ มาให้ เสียดายจัง” คุณเพียงดาวแกล้งทำเสียงเสียดาย สายตามองปฏิกิริยาของเด็กชายตัวกลม
“อู้” เด็กชายบลูตาโตรีบหันไปหาพี่ชาย สายตาที่มองขึ้นไปสบตากลมใส แววตาตื่นเต้น “มาช็อกแลดน้า” เด็กชายตัวอ้วนเริ่มโฆษณา
“ไม่เห็นอยากกิน”
“อานโตโตเยย”
“ไม่เอา อิ่มแล้ว”
“อิ่มแย้วก๊ะกินด้าย” เด็กชายบลูยิ้มหวาน พยายามเชิญชวนเต็มที่
“อิ่มแล้วกินจะเป็นหมู”
“เป็นด้วยกาน” เด็กชายบลูยิ้มแป้น กินด้วยกันเป็นด้วยกันสิถูกแล้ว
“ฮ่าๆ มาเอ๊ยตามใจน้องเถอะ ท่าทางจะเอาชนะไม่ได้ง่ายๆ” คุณรัชพงศ์หัวเราะชอบใจ เด็กชายบลูยิ้มแฉ่งเมื่อมีคนสนับสนุน
“นี่ถ้าบลูเป็นผู้หญิงพี่จะจองไว้ให้มา” คุณเพียงดาวหันหน้าไปหาปิง “เสียดายเป็นผู้ชายไม่งั้นพี่จองจริงๆ”
“ผู้ชายก็จองได้ จองเลยคุณ” คุณรัชพงศ์พูดอย่างอารมณ์ดี
“คุณ~” คุณเพียงดาวรีบเขม่นตาห้ามปรามสามี
“ไม่เห็นเป็นไรสมัยนี้แล้ว ผมคนหนึ่งที่ไม่มีปัญหากับเรื่องนี้แน่นอน ลูกจะเป็นอะไรก็ได้ทั้งนั้น” คุณรัชพงศ์พูดถึงความคิดของตัวเอง
“มันก็ใช่ค่ะ แต่ไม่ใช่เรื่องที่ควรพูดตอนนี้ ลูกยังเด็กคุณจะพูดเล่นพูดอะไรก็ควรระวัง”
“ครับๆ ไม่พูดแล้วครับ” คุณรัชพงศ์ขอโทษขอโพยภรรยาก่อนหันไปหาน้องชาย “คีรินทร์นายยังไม่มีแฟนคนใหม่ใช่ไหม เลือกดีๆ นะดูพี่เป็นตัวอย่าง”
“หมายความว่ายังไงคะ” คุณเพียงดาวจ้องสามี แกล้งทำเสียงเขียว
“ก็หมายความว่าหาดีๆ แบบนี้ชีวิตจะได้เจริญไงคุณก็”
“ก็แล้วไป”
ปิงนั่งฟังเพลิน เขามั่นใจว่าการสนทนาช่วงหลังเป็นการแหย่กันเล่นมากกว่า คนที่ถูกเอ่ยชื่อก็คงคิดเหมือนเขาเพราะเห็นเอาแต่นั่งยิ้มไม่โต้ตอบอะไรพี่ชาย
“แม่ครับ”
“ครับลูก” คุณเพียงดาวหันไปมองบุตรชาย
“แม่ไม่สั่งเค้กเหรอครับ”
“อ๋อใช่ แม่ลืมไปเลย” คุณเพียงดาวยกมือขึ้นเรียกพนักงาน จัดการสั่งเค้กช็อกโกแลตมาสามชิ้นเผื่อผู้ใหญ่ทานด้วย
“ไหนว่าเราไม่อยากกิน” คุณรัชพงศ์แซวบุตรชาย ขำท่าทางเก๊กขรึมที่เห็น ได้ใครมาหนอพ่อแม่ก็ไม่เป็น
“ผมกินได้ครับ” ลูกชายตอบเสียงเรียบ คุณรัชพงศ์มองเลยไปยังเด็กชายบลู เห็นตากลมโตมองอย่างมีความหวังถึงเข้าใจ หึๆ แพ้สายตาน้องสินะ เฮ้อดีแล้วภรรยาของเขาที่ไม่จองหนูบลูไว้ให้ลูกชาย ท่าทางต้องยอมกันไปทั้งชีวิตเหมือนพ่อแน่ๆ
“อาหย่อย” เด็กชายบลูยิ้มแก้มปริ มุมปากเลอะสีน้ำตาลเข้มของช็อกโกแลต ปิงต้องหยิบกระดาษชำระขึ้นมาเช็ดให้หลานชาย
“มา~อาหย่อย”
“อืม” พี่ชายตัวโตขานรับแต่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์ ยังคงก้มหน้าก้มตาเล่นเกมต่อไป เด็กชายบลูมองแล้วมองอีก
“มา~ช็อกแลด”
“กินไปเถอะ”
“อื้อ” เด็กชายบลูพยักหน้า กลัวพี่ชายตัวโตจะรำคาญจึงไม่กล้าเซ้าซี้อีก
“อิ่มแล้วเหรอครับบลู ไหนบอกป้าว่าอร่อยไง” คุณเพียงดาวทักเมื่อเค้กช็อกโกแลตของเด็กชายตัวกลมเหลือเกือบครึ่งชิ้น
“อาหย่อยคับ” เด็กชายบลูพยักหน้า
“อร่อยก็กินให้หมดเลยลูก”
“อันนี้ของมา” หนูน้อยพูดเสียงใส สองมือจับรอบจานราวกับกำลังปกป้องดูแลรอให้พี่ชายว่างกิน คุณเพียงดาวยิ้มด้วยความเอ็นดูปนสงสาร หนูน้อยคงเหงาไม่มีเพื่อนเล่น ถึงติดลูกชายของเธอมากขนาดนี้
“ไม่เป็นไรหรอกลูก พี่มาไม่กินหนูก็กินเลย”
“ม่ายอาว อาหย่อยอยากห้ายมากิน”
“โถลูก”
“ขอบใจ”
คุณเพียงดาวเบิกตากว้าง ริมฝีปากคล่อยๆ คลี่ออกเป็นรอยยิ้ม เมื่อลูกค้าสุดเก๊กของเธอวางมือลงบนศีรษะกลมของเด็กชายบลูพร้อมเอ่ยคำขอบคุณออกมา สายตาที่เธอเห็นมีความเอ็นดูและรักใคร่ปนอยู่มากมาย ลูกหนอลูก หลงน้องแล้วก็บอกแม่เถอะ
• • • • • • • •
“ไข่กานกาย ไข่นึงบาย..”
คีรินทร์ยิ้มให้กับภาพที่เห็นตรงหน้า เขาเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ เป็นคนสุดท้ายที่เข้าไปอาบ ปิงกับเด็กชายบลูอยู่ในชุดนอนเรียบร้อย นั่งเล่นด้วยกันบนเตียง เด็กชายตัวกลมนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าน้าชายทำมือเป็นรูปต่างๆ ตามที่พูดไป ร่างผอมสูงใส่เสื้อยืดสีขาวตัวโคร่ง กางเกงเลสีน้ำเงิน ผมถูกรวบไว้ด้านหลัง ใบหน้ายิ้มแย้มดูเหมือนจะสนุกไปกับหลานชาย
“เย่ๆ บูชานะ” เด็กชายบลูลุกขึ้นยืนกระโดดไปมาบนเตียง คีรินทร์เดินไปนั่งที่ขอบเตียงฝากหนึ่งมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้ม
“สนุกไหมครับ”
“ซาหนุกคับ” เด็กชายบลูรีบพยักหน้า “บูชานะน้าปิงหมดเยย”
“เก่งที่สุดครับ” คีรินทร์เอ่ยชมเด็กชาย
“โกงน้าก็บอก บลูออกช้าน้าก็แพ้สิครับ” ดูเหมือนคนโตกว่าจะไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ คีรินทร์ยิ้มขำมองใบหน้ามุ่ยๆ ของคนเป็นน้าชาย อายุเท่าไหร่แล้วเรา
“ตกลงคืนนี้ผมพักกับเด็กสองคนใช่ไหม คนนี้น่าจะสี่ขวบ คนนี้ห้าขวบถึงไหม” คีรินทร์ชิ้นิ้วไปที่ปิง
“คุณคีรินทร์ไม่เคยเล่นกับเด็กเหรอครับ เวลาเล่นก็ต้องทำตัวให้กลมกลืนสิครับเด็กจะได้สนุก” ปิงแก้ตัว
“เผอิญผมมีหลานคนเดียว ช่วงที่มาโตผมอยู่เมืองนอกซะด้วยสิ เลยไม่เคยรู้ว่าเวลาเลี้ยงเด็กต้องทำตัวน่ารักแบบนี้”
ปิงชะงักกึก คำพูดที่คิดจะโต้กลับถูกกลืนหายไปในลำคอ พูดอย่างนี้จะให้เขาตอบกลับยังไง “นอนได้แล้วครับบลู พรุ่งนี้จะได้ตื่นเช้า น้าปิงจะพาไปเดินเล่น”
“ปาย บูปายเล่น” เด็กชายบลูรีบล้มตัวลงนอน จับผ้าห่มที่น้าชายดึงขึ้นมาคลุมให้ที่อก
คีรินทร์แบมือยื่นไปหาปิง เมื่อเห็นอีกฝ่ายเอี้ยวตัวไปหยิบหนังสือนิทานที่หัวเตียง “จะเล่านิทานใช่ไหมผมเล่าเอง” “เล่าเป็นเหรอครับ”
“จะไปยากอะไร ไหนๆ ผมก็ไม่เคยเลี้ยงเด็กแล้วขอลองหน่อย”
ปิงยอมส่งหนังสือนิทานให้ คีรินทร์ขยับตัวขึ้นไปนั่งพิงพนักหัวเตียง ลูบศีรษะเด็กชายบลูก่อนเริ่มอ่าน
แม้ชายหนุ่มจะเอ่ยปากว่าเป็นครั้งแรก แต่ปิงกลับฟังเพลินพอๆ กับหลานชายที่หลับปุ๋ยไปตั้งแต่คีรินทร์เล่าไปครึ่งเรื่อง
"หลับแล้วครับ" ปิงบอกเมื่อดูจนมั่นใจแล้วว่าหลานชายหลับสนิทแล้ว
"สนุกดีเหมือนกัน" คีรินทร์ส่งหนังสือคืนให้ปิง เขาเอนตัวลงอีกนิดพิงศีรษะกับหมอนใบใหญ่
"คุณคีรินทร์ดูแลเด็กเก่งเหมือนกันนะครับ ไม่น่าเชื่อว่าไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน"
"ไม่เคย หลังหลานเกิดไม่นานผมก็เดินทางไปเรียนต่อทั้งตรีและโท แถมอยู่เที่ยวกับทำงานต่แอีกพักหนึ่ง เพิ่งกลับมาอย่างที่รู้กัน"
"อยู่ที่โน่นมีแฟนฝรั่งไหมครับ" ปิงถามไปตามเนื้อผ้า เป็นการชวนคุยเสียมากกว่าอยากรู้คำตอบจริงจัง
"มี ฝรั่ง จีน ไทย เคยมีหมดแล้วเหลืออย่างเดียว”
“โฆษณาเกินจริงไปหรือเปล่าครับ โลกนี้มีตั้งกี่ประเทศจะเหลือเชื้อชาติเดียวได้ยังไง” ปิงอดขัดคอไม่ได้ ก็รู้ว่าเจ้านายของเขาหล่อดูดีแต่ที่พูดมาก็เกินจริงไปนิด
“ได้สิ" ดวงตาคนพูดเป็นประกายวาววับ " เพราะอย่างเดียวที่ว่าคือฉันไม่เคยเป็นแฟนกับผู้ชาย”
“จะเป็นได้ไงครับ คุณไม่ได้ชอบผู้ชาย แฟนที่มีก็ผู้หญิงหมดไม่ใช่เหรอครับ”
“ใช่ แต่มันไม่เกี่ยวกับเพศสักนิด”
“ไม่เกี่ยวเหรอครับ”
“ใช่” คีรินทร์ยกยิ้มมุมปากเมื่อนึกถึงบางเรื่องขึ้นมา “ผมเคยมีรุ่นน้องผู้ชายที่สนิทกันมาชอบ ผมเห็นใจเลยไม่ได้ปฏิเสธเสียทีเดียว แต่พบว่ามันไม่ใช่ ยังไงก็ไม่ได้ ตอนนั้นผมถึงคิดว่าผมไม่ชอบผู้ชายด้วยกัน แต่ตอนนี้ผมว่าผมได้คำตอบแล้ว”
“ยังไงครับ”
“ไม่ใช่ผู้ชายหรอกที่ผมมีความสัมพันธ์ด้วยไม่ได้ แต่เพราะเป็นใครมากกว่า กับบางคนก็เหมือนไม่ต้องใช้ความพยายามเลย”
“....”
“ไม่ถามผมต่อเหรอ”
“ล่อแหลมขนาดนี้เป็นคุณจะถามต่อเหรอครับ”
“ฮ่าๆ” คีรินทร์หัวเราะเสียงดัง
"ว่าแล้วคุณตั้งใจแกล้งผม ไม่เห็นจะขำเลยครับ" ปิงบ่นหน้ามุ่ย เขาย่นจมูกน้อยๆ ใส่เจ้านายคนใหม่
"หึๆ" คีรินทร์มองคนพูด ใช่เขาเพียงแค่ล้อเล่น การแกล้งชายหนุ่มร่างผอมเป็นเรื่องรื่นรมย์สำหรับเขา เพียงแต่นาทีนี้คีรินทร์เริ่มไม่แน่ใจนัก ว่าเขาสนุกที่ได้แกล้งชายหนุ่มหรือสนุกที่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน
"คุณคีรินทร์นอนกรนไหมครับ ดิ้นหรือเปล่า"
"หือ? ถามทำไมเหรอ" คีรินทร์เลิกคิ้วเมื่อจู่ๆ ปิงก็เปลี่ยนเรื่อง
"ก็ถ้าคุณคีรินทร์กรนก็ต้องเสียสละไปนอนโซฟา เพราะผมกับบลูไม่กรน ไม่ดิ้น เรานอนบนเตียงได้"
"เดี๋ยว ผมเป็นเจ้านายคุณนะ ฮ่าๆ” คีรินทร์ไม่โกระสักนิดเขาขำเสียมากกว่า ดูเอาเถอะพูดได้หน้าตายมาก
"แต่ตอนนี้เรากำลังอยู่ในห้องพักในฐานะผู้ร่วมห้องนะครับ ทุกคนถือว่ามีสิทธิ์เท่าเทียมกัน"
“เท่าเทียมก็เท่าเทียม แต่เผอิญผมนอนไม่ดิ้นและไม่กรน ดังนั้นเราจะนอนด้วยกันบนเตียง"
"...."
คีรินทร์ดึงหมอนวางราบก่อนเอนตัวลงนอนเป็นการยึดพื้นที่ "ผมง่วงแล้ว"
"เพิ่งสี่ทุ่มเองนะครับ!"
"ไหนบอกว่าต้องตื่นเช้า จะพาบลูลงไปเดินเล่นไม่ใช่เหรอ อีกอย่างผมดื่มไวน์เข้าไปเยอะชักมึนๆ"
"ครับ นอนก็นอน" ปิงยอมแพ้เขาเองก็มึนไวน์เข่นกัน มาคิดดูแบบนี้ก็ดีจะได้ไม่ต้องหาเรื่องคุยให้อึดอัด เดี๋ยวก็เช้าแล้ว
ปิงลงจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัวก่อนเดินกลับมาที่เตียงอีกครั้ง เขาขึ้นเตียงฝั่งที่วางอยู่ มีเจ้าลูกหมูตัวกลมนอนกั้นกลาง ปิงเอื้ยวตัวไปปิดไฟกลางห้องที่แผงควบคุม เขาชะโงกหน้าไปหาหลานชาย กดจมูกลงบนหน้าผากเบาๆ "ราตรีสวัสดิ์ครับบลู" ปิงเอนตัวลงนอน ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมที่อก เตรียมเข้าสู่การพักผ่อน
"ผมล่ะ"
"อะไรนะครับ" ปิงลืมตาขึ้น เอนศีรษะไปทางที่มาของเสียง
"ไม่เห็นคุณราตรีสวัสดิ์ผมเลย"
"อ๋อ ราตรีสวัสดิ์ครับคุณคีรินทร์"
"เมื่อกี้มันไม่ใช่แบบนี้"
"เป็นเด็กหรือไงครับ" ปิงไม่ตกใจเพราะเขาคิดว่าอีกฝ่ายกำลังก่อกวนเขา
"คุณพูดเองนะว่าเราเป็นเพื่อนร่วมห้อง ทุกคนมีสิทธิ์เท่าเทียมกัน"
“แต่บลูเป็นเด็ก คุณคีรินทร์ไม่ใช่สักหน่อยครับ”
“แต่ก็เป็นผู้ร่วมห้องไม่ใช่เหรอ สิทธิ์ต้องเท่าเทียมกัน”
“....”
“ยกเรื่องสิทธิ์มาพูดทีเราพูดบ้างทำเป็นไม่สนใจ แบบนี้มันลำเอียงชัดๆ”
“.....”
“ผมก็เคยเป็นเด็กนะคุณ เคยอายุสามขวบด้วย”
เสียงถอนใจดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงพูดแบบเหลืออด “ถ้าผมหอมคุณจะยอมเงียบใช่ไหมครับ”
“อยู่แล้ว” คีรินทร์ตาพราวในความมืด อยากรู้ว่าคุณน้าของเด็กชายบลูจะแก้ทางเขาอย่างไร
“ราตรีสวัสดิ์ครับลินลิน” จมูกโด่งจรดลงบนหน้าผากของเขา ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดเบาๆ คีรินทร์ไม่คิดว่าปิงจะทำจริง แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรำคาญเขามากจนยอมทำ แถมเรียกเขาเหมือนหลานชายให้รู้ว่าเขาทำตัวเด็กแค่ไหน หึๆ
"ราตรีสวัสดิ์ปิง"
ไม่มีเสียงตอบรับคำพูดของเขา มีเพียงความเงียบและเสียงหายใจของเด็กชายบลู รอยยิ้มถูกจุดขึ้นที่ริมฝีปากและดวงตาของคีรินทร์ เขาคิดว่าเขาเริ่มสนใจลูกน้องผมยาวร่างผอมเข้าให้แล้ว ไหนๆ ก็เคยถูกผู้ชายจีบมาแล้วลองจีบผู้ชายเองบ้างจะเป็นไร
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 13-07-2018 18:59:00
เริ่มหัวข้อโดย: milin03 ที่ 13-07-2018 19:01:25
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 13-07-2018 19:02:39
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 13-07-2018 19:14:00
เริ่มหัวข้อโดย: teamkoyza ที่ 13-07-2018 19:21:01
เริ่มหัวข้อโดย: ืnamenoi ที่ 13-07-2018 19:21:40
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 13-07-2018 19:33:44
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 13-07-2018 19:51:17
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 13-07-2018 20:12:40
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 13-07-2018 20:16:15
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 13-07-2018 20:37:26
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 13-07-2018 20:43:26
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 13-07-2018 20:53:05
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 13-07-2018 21:00:27
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 13-07-2018 21:02:29
คีรินทร์ติดใจคุณน้าซะแล้ว น้าปิงท่าจะไม่รอด 5555
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 13-07-2018 21:23:37
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 13-07-2018 21:38:12
มาก็อย่าเย็นชากับน้องนักจิ เล่นกับน้องกว่านี้หน่อยน้า น้องตัวเล็กน่ารักน้า
จีบเลย จีบเลยย :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 13-07-2018 22:17:49
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 13-07-2018 22:21:18
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 13-07-2018 22:24:21
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 13-07-2018 22:48:08
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 13-07-2018 23:18:35
น้องบลูน่าร้ากกกกก
:hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 13-07-2018 23:26:53
แล้วคู่นั่นGNแบบนั้นคืออะไรคะ :m26: :m26:
เริ่มหัวข้อโดย: ชีพจอน. ที่ 14-07-2018 00:01:26
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 14-07-2018 01:05:11
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 14-07-2018 01:50:00
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 14-07-2018 01:51:55
เริ่มหัวข้อโดย: sweetie ที่ 14-07-2018 02:06:14
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 14-07-2018 04:08:00
น้องตะเร้กกกกกก
หนูลูกกก น่าฟัดเหลือเกินนน
เริ่มหัวข้อโดย: sajeepotato ที่ 14-07-2018 06:38:38
ส่วนคุณน้าก็น่ารักกกกก โดนลินลินก่อกวน 5555
ครอบครัวสุขสันต์สุดๆ :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 14-07-2018 08:19:12
ลินลิน ได้ที่ก้อรุกใหญ่เลยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 14-07-2018 08:41:00
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 14-07-2018 09:49:08
เริ่มหัวข้อโดย: Meen2495 ที่ 14-07-2018 12:35:55
น้องบลูน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก
อบรมมาดีจริง ๆ น้ำจิตน้ำใจ ... ล้นเหลือ
โอยยยยย ขอใส่ถุงกลับบ้านด้วยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 14-07-2018 12:48:10
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 14-07-2018 14:20:37
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 14-07-2018 14:21:39
เริ่มหัวข้อโดย: lemonphug ที่ 14-07-2018 18:19:02
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 14-07-2018 22:25:25
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 15-07-2018 08:29:18
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 15-07-2018 11:14:13
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 15-07-2018 20:38:54
ตอนที่ 7 : ใจดี
"มาจ๋า มาจ๋าลอบูด้วย" เด็กชายบลูวิ่งตุ๊บตั๊บตามหลังเด็กชายมาไป หนูน้อยผ่อนความเร็วลงเมื่อเดินเทียบข้างพี่ชายตัวสูงได้แล้ว ใบหน้ากลมเงยหน้าขึ้นยิ้มแป้นแล้น "จาบมือกานเด๋วโหลง"
คีรินทร์คิดว่าหลานชายคงไม่ยอมจับมือด้วยแน่ แต่ต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ เมื่อร่างสูงเก้งกางยื่นมือไปจับกับมือกลมป้อมที่ส่งให้แม้สายตาจะมองไปทางอื่น ภาพเด็กชายตัวโตกับตัวเล็กเดินจูงมือกันเป็นภาพที่น่ารักมากในสายตาของเขา
เสียงชัตเตอร์ที่ดังอย่างต่อเนื่องทำให้คีรินทร์รู้ว่าไม่ใช่เขาคนเดียวที่ประทับใจกับภาพที่เห็น ดูเหมือนน้าชายของเด็กชายบลูจะเห็นพ้องต้องกัน
"มาผมมัดผมให้" คีรินทร์ยื่นมือไปหาปิง รู้แล้วว่าอีกฝ่ายมีหนังยางมาด้วยแน่นอน ร่างผอมสูงหยุดถ่ายรูป สายตาตกลงมองมือเขาก่อนเงยขึ้นมองหน้า คีรินทร์เลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามเมื่ออีกฝ่ายส่งกล้องถ่ายรูปในมือให้เขาแทน
"ถ่ายรูปให้ผมดีกว่าครับ"
"ยังไม่ได้รูปที่ถูกใจเหรอ" คีรินทร์ยื่นมือไปรับกล้อง ยกขึ้นเตรียมถ่ายภาพ
"เปล่าครับ ผมกลัวตัวเองขี้เหร่มากกว่า" คีรินทร์ชะงักมือเมื่อเจอคำตอบหน้าตายของอีกฝ่าย
"เฮ้ย! ผมไม่ได้มัดแย่ขนาดนั้น" คนเคยโฆษณาตัวเองอย่างดิบดีรีบแก้ต่างให้ตัวเอง
"แน่ใจนะครับ" ดวงตายาวเรียวจ้องเขาเขม็ง จู่ๆ คีรินทร์ก็รู้สึกเหมือนเด็กทำผิดแล้วโดนผู้ใหญ่จับได้ขึ้นมา
"ก็ไม่เห็นเคยมีใครเคยบ่น" คนพูดเริ่มอ้อมแอ้ม ชักไม่แน่ใจแต่ก็ไม่อยากเสียหน้า
"ถ้าอย่างนั้นผมขอบ่นเป็นคนแรกครับ" คนพูดส่งยิ้มให้เขา คีรินทร์ทั้งขำทั้งอยากเขกศีรษะ ร้ายตาใสจริงๆ เขาถ่ายรูปเพิ่มอีกสองสามใบระหว่างอีกฝ่ายมัดผมจนเสร็จเรียบร้อย
"ปิง"
"ครับ"
"ทำไมถึงไว้ผมยาว"
"จะได้มีคนถามไงครับ"
"...."
"ฮ่าๆ" ใบหน้าเรียวกระจ่างด้วยรอยยิ้ม "ชอบครับ เหตุผลผมมีแค่นั้น ถ้าไม่ชอบจะไว้เหรอครับ"
"หึๆ" นับวันคีรินทร์ก็ยิ่งชอบบุคลิกและนิสัยของปิง เขาชอบความสบายๆ ของอีกฝ่าย มันทำให้คนที่อยู่ใกล้มีความสุขไปด้วย
"ผมหิวแล้ว ชวนเด็กๆ ไปกินข้าวเช้ากันเถอะครับ"
"เอาสิ"
คีรินทร์มองตามหลังร่างผอมสูงที่เร่งฝีเท้าเพื่อให้ทันเด็กทั้งสองคน เขามองการเจรจาของอีกฝ่าย มองใบหน้าสดใส มองเส้นผมที่ปลิวเมื่อถูกลมพัดผ่าน มองรอยยิ้มและดวงตาอ่อนแสง คีรินทร์ได้ข้อสรุปว่าปิงเหมาะกับคำว่าเพลินตาเพลินใจ เพราะเขามองได้ไม่เบื่อเลย
• • • • • • • •
“ไอ้อ้วนหลบหน่อย”
มาเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอโทรศัพท์ เขาหันไปมองที่มาของเสียง เด็กชายสองคนยืนเท้าเอวมองเจ้าตัวยุ่งที่นั่งอยู่ในกระบะทรายขนาดใหญ่ ทางรีสอร์ทำขึ้นเพื่อให้เด็กที่มาเข้าพักนั่งเล่น มีอุปกรณ์ก่อกองทรายวางไว้ให้ มาหันไปมองอาหนุ่มกับน้าปิง อาของเขานอนหลับตาอยู่บนเก้าอี้ชายหาด น้าปิงกำลังคุยโทรศัพท์ ก้มหน้าก้มตาเขียนบางอย่างลงบนกระดาษ
“พูดม่ายเพาะ เลาเล่นอยู่”
“ไปเล่นที่อื่น”
“เล่นด้วยกานฉิ” เจ้าตัวกลมส่งยิ้มเป็นมิตรให้กับผู้มาใหม่
“เราจะเล่นอันนี้” แก้มพลาสติกสีส้มสดถูกแย่งไปจากมือเจ้าตัวกลม มาลุกพรวดขึ้นยืนเขาคิดว่าเจ้าตัวอ้วนจะร้องไห้ แต่เจ้าตัวแค่สะดุ้งน้อยๆ ที่ถูกกระชากของออกจากมือแต่เดี๋ยวเดียวก็ยิ้มได้ “อาวปายฉิ”
มือกลมป้อมเอื้อมไปด้านข้างหมายจะหยิบแก้วใบใหม่แต่ถูกแย่งไปอีก เด็กชายบลูเงยหน้าขึ้นสบตา
“มองไม ไม่อยากเล่นก็ไปเล่นที่อื่น”
“อาวปายฉิ บูเล่นอานนี้ก๊ะด้าย” เด็กชายบลูชี้ไปที่แก้วใบสุดท้าย
“บลู”
เด็กชายตัวกลมหันไปมาที่มาของเสียง ยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าใครมายืนอยู่ด้านหลัง “มา~”
“สนุกไหม” มาย่อตัวลง วางมือลงบนศีรษะกลมของเด็กชายบลู
“ซาหนุก” เด็กชายตัวป้อมพยักหน้ารับ รอยยิ้มสดใส
“พี่เล่นด้วย” มานั่งลงบนพื้นทราย สายตามองตรงไปยังเด็กชายวัยประมาณเจ็ดถึงแปดขวบที่ยืนอยู่ เขาไม่ต้องพูดอะไรสองเด็กแสบก็รีบเดินหนีไป
“มาจาเล่นเหยอ!” เด็กชายตัวกลมไม่ได้สนใจคนที่เดินจากไป เขากำลังตื่นเต้นที่พี่ชายตัวโตจะเล่นด้วย “อ๊ะบูห้าย” เด็กชายบลูเอื้อมมือไปหยิบแก้วพลาสติกที่เด็กตัวโตกว่าเขาสองคนโยนทิ้งไว้มาส่งให้
“รู้จักแบ่งปันก็ดี แต่อย่าใจดีเกินไปเดี๋ยวจะโดนเอาเปรียบ” มารับแก้วมาจากเจ้าตัวกลม
“อาวเปียบ” เด็กชายบลูเอียงคอ ได้แต่มองพี่ชายตาแป๋ว เขาไม่เข้าใจสิ่งที่มาพูด
“เฮ้อ” มาถอนใจดังๆ เขาเอื้อมมือไปหยิบของเล่นมาสี่ห้าชิ้นกองไว้ตรงหน้า “ดูนี่”
“ดู บูดู” เด็กชายตัวกลมรีบบอกพี่ชาย
“ตรงนี้มีของเล่นสี่ห้าชิ้นเห็นไหม สมมุติว่านี่เป็นของเล่นของพี่แล้วบลูมาขอเล่นด้วย”
“บูเล่นด้วยน้า” เด็กชายบลูยิ้มหวานทำตาแป๋วใส่พี่ชายตัวโต
“ฟังให้จบก่อน ไม่ได้จะชวนเล่นจริงๆ” มามองสีหน้าเด็กชายบลูแล้วได้แต่ถอนใจ “ช่างเถอะ จะพูดต่อแล้วนะอย่าเพิ่งขัด”
“บูฟาง”
“ของเล่นนี่เป็นของพี่ ในนี้มีของที่พี่ชอบมากสองชิ้น พี่ก็เก็บไว้เล่นเอง” มาหยิบของสองชิ้นแยกออกมา “ที่เหลือพี่ไม่ค่อยเล่นพี่ก็แบ่งให้บลูเล่นด้วย เอาชิ้นไหนไปเล่นก็ได้ แบบนี้เข้าใจไหม”
“งืม งืม”
“เฮ้อ” มาเริ่มปวดหัว เขาเองยังเป็นเด็กบางอย่างก็อธิบายไม่ได้เหมือนผู้ใหญ่ “เอางี้” มาเอาของเล่นมารวมกันใหม่ “สมมุติของเล่นพวกนี้เป็นของเรา เราชอบชิ้นไหนที่สุด”
“งืม~” เจ้าลูกหมูเอียงคอซ้ายขวาดูแล้วดูอีก ก่อนหยิบแก้วพลาสติกสีฟ้าสดไป “บูชอบอานนี้”
“มีอันอื่นอีกไหม”
“อานนี้” คราวนี้เด็กชายบลูหยิบแก้วพลาสติกสีส้ม
“สองอันนี้บลูชอบบลูก็เล่น ที่เหลือก็แบ่งให้คนอื่นเล่น แบบนี้เรียกว่ามีน้ำใจ เรียกว่าแบ่งปัน”
“ห้าย มาเล่นเยย” เจ้าลูกหมูส่งแก้วพลาสติกสีฟ้ากับสีส้มที่ถืออยู่ให้พี่ชาย ดวงตาที่แหงนเงยขึ้นมองรักใคร่
“เฮ้อ เอาไว้ให้น้าปิงสอนก็แล้วกัน สงสัยไม่เข้าใจง่ายๆ” มายอมถอดใจ
“เข้าจาย บูเข้าจาย”
“เข้าใจที่ไหน ถ้าเข้าใจจะเอาของที่แยกไว้มาให้พี่เหรอ”
“เข้าจายฉิ นี่ของบู” เด็กชายบลูชี้แก้วพลาสติกทั้งสองใบ “นิก็ของบู”
“ไหน อะไร” มาขมวดคิ้วเมื่อเด็กชายบลูชี้มือมาที่เขา
“มางาย ของบู” เด็กชายตัวกลมยิ้มแป้นแล้น “ของบูชอบม่ายห้ายคายเล่น อานนิเล่นด้าย” เด็กชายบลูดันของเล่นที่เหลืออยู่ไปข้างหน้า
“อืม ก็แบบนั้นแหละ” เด็กชายมาเออออ ถึงไม่ถูกต้องเสียทีเดียวแต่ฟังโดยรวมแล้วเขาคิดว่าเจ้าลูกหมูพอเข้าใจ
“อะ ห้ายมาเล่น” เด็กชายตัวกลมส่งแก้วสองใบให้พี่ชายตัวโตอีกครั้ง มาขมวดคิ้วมุ่น กำลังจะบ่นว่าสรุปคือไม่เข้าใจใช่ไหม แต่เด็กชายตัวกลมชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“ล้ากมา บูห้าย”
เด็กชายมานั่งนิ่ง มองดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความรักใคร่ของเด็กชายตัวกลม สายตาของเขาค่อยๆ อ่อนโยนลง เป็นของที่ชอบมากแต่เพราะรักเขาเลยยอมให้เล่นสินะ
“ขอบใจ” มาตัดสินใจรับแก้วพลาสติกมาถือ เด็กชายตัวกลมยิ้มดีใจจนตาหยี หยิบของอย่างอื่นที่ชอบน้อยกว่าขึ้นมาเล่นแทน
“เล่นด้วยกาน”
“อืม” มาไม่นึกอยากเล่นทรายสักนิด แต่เจ้าตัวกลมคงอยากได้เพื่อน เขาจึงเริ่มอัดทรายเข้าแก้วพลาสติกช่วยเจ้าลูกหมูสร้างปราสาท ดีเหมือนกันเขานั่งอยู่จะได้ไม่มีใครกล้ามาแกล้งเจ้าตัวกลมอีก
“จะไม่ร้องไห้ใช่ไหม”
“ครับ?” ปิงหันไปหาที่มาของเสียง คีรินทร์มองเขาด้วยใบหน้าติดรอยยิ้ม
“เห็นทำหน้าเหมือนจะร้องไห้”
“ผมแค่ดีใจที่เห็นเด็กๆ เล่นด้วยกัน นี่เขาเรียกหน้ายิ้มมีความสุขครับ”
“เสียดาย”
“เสียดายที่ไม่เห็นผมร้องไห้เหรอครับ!” ปิงไม่คิดว่าเจ้านายเขาจะขี้แกล้งขนาดนี้ โรคจิตหรือเปล่าวะ
“เปล่า เสียดายนึกว่าจะได้ปลอบ”
ปิงจ้องตากับเจ้านายนิ่ง ดวงตาคู่นั้นเป็นประกาย เขากระพริบตาสองสามทีก่อนส่ายหัว
“อะไร!” คีรินทร์ถามปนหัวเราะ เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย
“คุณคีรินทร์จะลงไปเล่นทรายกับเด็กๆ ก็ได้นะครับ ผมเข้าใจ”
“เข้าใจ? หมายความว่ายังไง” คีรินทร์เลิกคิ้ว จ้องตาปิงเพื่อรอคำตอบ
“เข้าใจว่าคุณคีรินทร์อยากลงไปเล่นก่อกองทรายกับเด็กๆ ด้วยอีกคนไงครับ เชิญเลยครับตามสบายเดี๋ยวผมหลับรอ ผมโตแล้วไม่ค่อยอยากเล่น” ว่าแล้วร่างสูงผอมก็เอนตัวลงนอนบนเก้าอี้ ปล่อยให้เขานั่งอึ้ง นี่เขากำลังถูกหลอกด่าอยู่ใช่ไหมว่าทำนิสัยเหมือนเด็ก ร้ายจริงๆ ตัวแสบเอ๊ย
• • • • • • • •
มือของคีรินทร์ทาบทับอยู่บนมือของปิง เขาเอื้อมมือไปเปิดประตูจากทางด้านหลัง ชายหนุ่มร่างผอมนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนหันมามองหน้าเขา
“ผมเปิดเองครับ” เป็นคำพูดสั้นๆ ที่มาพร้อมใบหน้านิ่ง คีรินทร์ปล่อยมือออก แน่นอนว่าเป็นการกระทำโดยตั้งใจ เขาชักสงสัยว่าหรือเขาจะไม่มีเสน่ห์กับผู้ชายด้วยกัน
“บูง่วง” เด็กชายบลูยกมือขึ้นขยี้ตา ปิงต้องรีบดึงมือหลานออก
“อาบน้ำก่อนครับเลอะไปทั้งตัว เดี๋ยวเราต้องกลับบ้านแล้ว ค่อยไปนอนในรถครับ”
“บูม่ายหยักกาบ”
“ไม่อยากกลับต้องอยู่คนเดียวนะครับ น้าปิง พี่มา คุณลุงคุณป้า..” สายตาของปิงเหลือบมามองเขา “อาคีรินทร์ก็กลับ”
“บูกาบค้าบ บูกาบด้วย” เด็กชายบลูรีบบอกเพราะกลัวต้องอยู่คนเดียว
“งั้นก็ไปอาบน้ำกัน”
“อาบน้ำกาน” เด็กชายบลูยกมือขึ้นให้น้าชายถอดเสื้อยืดออกจากตัว คีรินทร์มองสองน้าหลานเพลิน เขารู้สึกผ่อนคลาย ครึ้มอกครึ้มใจ
“ลินลินอาบน้ำกาน” เด็กชายบลูกวักมือเรียกคุณอาใจดีของเขา
“บลูอย่าไปกวนคุณอาครับ!” ปิงรีบห้ามหลานชาย แต่คนรอโอกาสย่อมไวกว่า “คุณคีรินทร์” ปิงเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ ไม่รู้จะขำดีหรือปวดหัวดี เมื่อชายหนุ่มร่างสูงดึงเสื้อยืดออกจากศีรษะ แผ่นอกกว้างเปลือยเปล่า
“ไปอาบน้ำกันดีกว่าครับ” คีรินทร์ลุกขึ้นยืนจากปลายเตียงที่นั่งอยู่ ตรงเข้าไปอุ้มเด็กชายบลูขึ้น เจ้าลูกหมูให้ความร่วมมือเขาเป็นอย่างดีรีบชูแขนให้ วิธีมัดมือชกแบบนี้เขาชำนาญนัก
“คุณคีรินทร์ครับ”
“หือ” คีรินทร์หมุนตัวกลับ เขากำลังจะก้าวผ่านประตูเข้าไปในห้องน้ำ
“อย่าอาบนานนะครับ แค่ล้างตัวให้บลูก็พอ ขอบคุณมากครับที่อาสาทำแทน”
คีรินทร์ยืนมองรอยยิ้มกว้างกับดวงตาพราวๆ นั้น เขาอึ้งอยู่เสี้ยววินาทีก่อนหัวเราะออกมาเสียงดัง “ได้สิผมจัดการให้”
“ขอบคุณครับ” ร่างผอมสูงยิ้มกว้างขึ้นท่าทางขำเขาน่าดู คีรินทร์กดรอยยิ้มลึกแบบนี้สิถึงจะเรียกว่าทันกัน ยิ่งเวลาผ่านไปคีรีก็ยิ่งถูกใจปิงมากขึ้น
“ลินลิน” เด็กชายบลูเรียกเมื่อคุณอาไม่ยอมขยับเสียที คีรินทร์ยิ้มให้เด็กชายในอ้อมแขน
“ไปครับ ไปอาบน้ำกัน”
“อาบน้ำกาน”
คีรินทร์หันกลับเดินเข้าห้องน้ำ เขาได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ตามมาด้วยเสียงผิวปากเป็นเพลง ริมฝีปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้ม นึกเอ็นดูเจ้าของเสียงเพลง คีรินทร์ไม่ค่อยเข้าวัดเท่าไหร่แต่เขารู้ว่าวันพระไม่ได้มีหนเดียว หัวเราะไปก่อนนะน้าปิง
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 15-07-2018 20:55:19
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 15-07-2018 21:00:18
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 15-07-2018 21:05:16
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 15-07-2018 21:07:25
เริ่มหัวข้อโดย: teamkoyza ที่ 15-07-2018 21:32:10
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 15-07-2018 21:37:46
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 15-07-2018 21:38:36
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 15-07-2018 21:58:30
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 15-07-2018 22:07:10
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 15-07-2018 22:17:29
เริ่มหัวข้อโดย: sajeepotato ที่ 15-07-2018 22:18:22
ส่วนเด็กน้อยยยยย น้องบลูคือน่ารักสุด คือดีไปไหนลูกกกกกก รักพี่มามากใช่ไม๊ลูก อยากจับมาฟัดๆๆๆ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 15-07-2018 22:20:39
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 15-07-2018 22:47:13
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 15-07-2018 23:02:20
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 15-07-2018 23:40:42
เริ่มหัวข้อโดย: kungverrycool ที่ 16-07-2018 00:05:43
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 16-07-2018 00:17:49
ตอนนี้รักมานิดนึงง ไม่นิ่งแล้วว ดูแลน้องด้วย น่ารักดี
มาเล่นกับน้องบ่อยๆน้าาาา น้องจะได้ไม่เหงาาา
คู่ผู้ใหญ่ก็ชอบบบ ปิงดูตามทัน ดูกวนๆด้วยย
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 16-07-2018 00:31:10
ปิงแอบร้ายนะเนี่ย ลินลินหนหน้าพยายามใหม่นะ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 16-07-2018 02:50:48
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 16-07-2018 04:34:48
ดีย์จังเลยยยมน่ารักกก
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 16-07-2018 06:17:31
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 16-07-2018 17:38:00
ตอนที่ 8 : ความสามารถของกระปุกหมู
“เจ้าตัวยุ่ง! ไปนั่งตรงโน้นเลยพี่จะทำการบ้าน” มาชี้มือไปยังปลายโซฟาตัวใหญ่ในห้องทำงานของคีรินทร์
“กานบ้านเหยอ” ดวงตากลมใสมองพี่ชายตัวโต “ซาหนุกเป่า”
“สนุกสิ สนุกมากกก” มาลากเสียงยาว เขานั่งทำการบ้านอยู่บนพรมในห้องทำงานของอาหนุ่ม หนังสือกับสมุดกองเต็มโต๊ะญี่ปุ่นที่คีรินทร์หามาวางให้ “เร็วๆ เอานิทานไปเปิดดูไป” มาหยิบหนังสือนิทานส่งให้เด็กชายบลูสองสามเล่ม
“บูน่างดู ม่ายกวนหลอบ”
“ก็เรามันดุ๊กดิ๊กไปมาอยู่ไม่สุขพี่ไม่มีสมาธิ”
“นิ่งเยย บูนิ่งเยย” เด็กชายบลูนั่งตัวแข็งแม้แต่หน้าก็ไม่ขยับ ขยับเพียงริมฝีปากเท่านั้น เด็กชายมาทนไม่ไหวหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ
“กระปุกหมูเอ๊ย”
“ปุกหมูคืออาลาย”
“ไหนว่าจะไม่กวนพี่ทำการบ้าน”
“อุ๊บ” เด็กชายบลูเม้มปากเข้าหากัน ส่งยิ้มอ้อนๆ ไปเอาใจพี่ชาย
คีรินทร์หยุดมือจากงานที่ทำอยู่ เขามองเด็กชายทั้งสองด้วยรอยยิ้ม เจ้าตัวเล็กก็ติดพี่เหลือเกิน ส่วนหลานชายของเขาจะรู้ตัวไหมว่าเดี๋ยวนี้เริ่มทำตัวเป็นพี่ชายมากขึ้น คีรินทร์ไม่ทันสังเกตว่าเด็กชายทั้งสองคนเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกตัวเองไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ได้ยินอีกทีมาก็เรียกแทนตัวเองด้วยคำว่าพี่ ส่วนบลูก็เรียกชื่อตัวเองแทนคำว่าเราแล้ว
“บลูครับ” คีรินทร์เรียกเด็กชายตัวกลม หนูน้อยทำปากยู่ตาโต หันไปหันมาระหว่างโต๊ะทำงานเขากับพี่ชาย
“มาจ๋า ตอบด้ายเป่า”
คีรินทร์ยิ้มเอ็นดูเมื่อเจ้าตัวเล็กอ้อนพี่ชาย คนพี่ทำหน้าพิกลไม่รู้ว่าเอ็นดูหรืออยากฟาดน้องกันแน่
“ผู้ใหญ่เรียกก็ต้องตอบ”
“ค้าบ” เด็กชายบลูหันมายิ้มแป้นให้เขา ท่าทางจะโล่งอกไม่น้อยที่ไม่ต้องอยู่นิ่งๆ
“อยากไปเที่ยวไหมครับ”
“หยักคับ” เด็กชายตัวกลมรีบพยักหน้า
“อาคีรินทร์จะไปไหนเหรอครับ” มาพลอยสนใจไปด้วยอีกคน เขาใกล้เปิดเทอมแล้วยังไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนเลยนอกจากไปทะเล
“อาจะชวนไปกินข้าวเย็นนี้ ดูนี่สิ” คีรินทร์หยิบแท็บเล็ตขึ้นมาเปิดหาบางอย่างก่อนเดินมานั่งร่วมวงกับหลานบนพรม
“อาจะชวนไปกินข้าวที่นี่เย็นนี้ สวยไหม” คีรินทร์หันแท็บเล็ตให้เด็กทั้งสองคนดู
“อู้ ฉวยย” เด็กชายบลูตาโต มองรูปที่คุณอาใจดีเลื่อนให้ดู เขาไม่รู้หรอกว่ามันคือที่ไหน รู้แต่ว่ามันมองเห็นตึกเยอะๆ เลย สวยมาก
“อยากไปไหมครับ”
“หยักคับ”
“เดี๋ยวอาจะชวนน้าปิงไป”
“คับ” เด็กชายรับคำ
“ถ้าน้าปิงไม่ไปบลูต้องช่วยอาชวนนะ บอกน้าปิงว่าบลูอยากไป ขนมที่นี่อร่อยมากอาอยากให้ไปลองชิม”
“อู้” เด็กชายบลูตาโต “หนมเยอะๆ เหยอ”
“ใช่ครับ มีเยอะเลย”
“ปายบูปาย” เด็กชายบลูตบมือ ตื่นเต้นที่จะได้ไปกินขนมอร่อยๆ แถมมีเยอะด้วย
“มาจับมือกัน เราต้องชวนน้าปิงไปให้ได้นะ”
“จาบมือ ปายกาน” เด็กชายบลูจับมือของลินลินที่ส่งมาให้ หนูน้อยยิ้มแป้นตาเยิ้มคิดถึงขนมอร่อยๆ
“อาคีรินทร์ชอบน้าปิงเหรอครับ”
“หือ?” คีรินทร์เบนสายตาจากเด็กชายบลูไปยังหลานชาย “ทำไมมาถึงคิดว่าเป็นแบบนั้น”
“ผมโตแล้วครับ เพื่อนผมมีแฟนตั้งหลายคน ฟังก็รู้ว่าอาคีรินทร์กำลังจีบน้าปิง ไม่งั้นอาจะชวนไปไหนมาไหนทำไม แถมให้กระปุกหมูช่วยด้วย”
“หึๆ” คีรินทร์ไม่ตอบหลานชาย
“อาชอบ เอ่อ. คือน้าปิงไม่ใช่ผู้หญิง” มากัดริมฝีปากตัวเอง เขาไม่กล้าถามตรงๆ ว่าอาชอบผู้ชายเหรอ
“อาชอบน้าปิง” คีรินทร์ขยับตัวนั่งขัดสมาธิ หันหน้าไปทางหลานชาย “สักวันถ้ามาชอบใครสักคน มาจะเข้าใจว่าความรักไม่มีเหตุผล เราคิดวิเคราะห์แยกแยะเหมือนเรียนวิทยาศาสตร์ไม่ได้ เราสั่งตัวเองไม่ได้ว่าเราต้องชอบคนนี้ ชอบเพศนี้ ทุกอย่างเป็นเรื่องของความรู้สึก มันจะบอกเราเองเมื่อเราเจอคนที่ถูกใจ”
“อาเลยจะจีบน้าปิงเหรอครับ”
“ใช่ มาคิดยังไง”
“ผมยังเด็กไม่ค่อยรู้เรื่องความรักหรอกครับ”
“หึๆ ไหนเมื่อกี้เราบอกอาว่าเราโตแล้ว”
“ผมหมายถึงโตพอจะรู้เรื่องรักๆ แต่ไม่โตพอจะเข้าใจเรื่องที่มันละเอียดอ่อนแบบที่อาคีรินทร์พูดถึงหรอกครับ เอาไว้สักวันผมคงเข้าใจสิ่งที่อาพูด”
“ใช่ สักวันมาจะเข้าใจในสิ่งที่อาพูด”
“งั้นผมเชียร์แล้วกันครับ ผมชอบน้าปิง อาเป็นแฟนกับน้าปิงก็ดี”
“ขอบใจมาก” คีรินทร์ยกมือขึ้นจับศีรษะหลานชายโยกไปมาเบาๆ เด็กชายมาเงยหน้าขึ้นยิ้มให้อาหนุ่ม
“ผมไปด้วยนะครับอา แม่ไม่เคยพาไปเลยผมอยากไป”
“ไปสิ เดี๋ยวอาขอแม่เราให้”
“ขอบคุณครับ”
• • • • • • • •
“ขออนุญาตครับ” ปิงเคาะประตูพอเป็นพิธี ตอนนี้คีรินทร์มีเลขาแล้วแต่เพราะเขาเข้าออกเป็นประจำจึงไม่จำเป็นต้องแจ้ง เว้นแต่กรณีที่คีรินทร์คุยงานหรือมีแขก เลขาที่นั่งหน้าห้องจะแจ้งเขาให้ทราบก่อนเดินผ่าน
“น้าปิง” เด็กชายบลูรีบคายหลอดดูดนมออก เดี๋ยวนี้เขาไม่ดื่มนมขวดแล้ว น้าปิงสอนให้ดื่มจากกล่องแทน
“อ้าวดื่มแล้วเหรอครับ” ปิงมักจะแวะมาดูหลานตอนบ่ายๆ เพื่อจัดการให้กินนมและนอนกลางวัน เด็กชายบลูเลี้ยงง่ายเขาจึงเบาใจเรื่องทำเสียงดังรบกวนคีรินทร์ หากคีรีนทร์มีประชุมหรือมีแขก เลขาก็จะพาไปส่งที่โต๊ะทำงานของเขา
“ผมเอาให้เอง”
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไร หลานคุณก็เหมือนหลานผม” ปิงหันไปมองคนพูด ดวงตาที่มองเขาพราวระยับ
“ก็ขอบคุณอยู่ดีครับที่เอ็นดูบลู” ปิงเลือกใช้คำไม่ให้เรื่องเข้าหาตัวเอง เขารับรู้ได้ถึงความแปลกไปของคีรินทร์แต่เพราะไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายคิดจริงๆ หรือสนุกที่ได้แหย่ได้แกล้งเขา ปิงจึงทำเป็นไม่รับรู้เสียเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง
“คุณมาก็ดี เย็นนี้ทำตัวให้ว่างนะผมจะพาไปกินข้าว”
“พาไปกินข้าว?”
“ใช่” ปิงนึกหมั่นไส้สีหน้าของคนพูด ทำเหมือนเขาถามอะไรประหลาด แล้วมันเป็นเรื่องปกติตรงไหนจู่ๆ ก็มาสั่งกัน ไม่ถามสักคำว่าเขาว่างไหม อยากไปหรือเปล่า
“ไม่เป็นไรครับผมเกรงใจ”
“ผมบอกบลูแล้วหลานอยากไป มาก็อยากไป ถ้าคุณไม่ไปก็อดกันหมด”
“แบบนี้มันมัดมือชกนี่ครับ” ปิงบ่นเบาๆ อยู่ในคอ
“นั่นก็ใช่อีก” คนทำรับหน้าตาเฉย “เอาน่าไปเถอะ สวยนะ ผมจะพาไปนั่งชมวิวกรุงเทพฯกัน”
“ทำอย่างกับหลอกเด็ก”
“เด็กก็หลอกแต่จะหลอกผู้ใหญ่ด้วย”
ปิงไม่สามารถสรรหาคำใดมาบรรยายความรู้สึกของเขาตอนนี้ได้ รู้แต่ว่าหมั่นไส้ดวงตาพราวๆ นั้นเหลือจะกล่าว “กินแถวนี้ก็ได้ครับ ไม่ต้องไปชมวิวหรอกมันแพง” ปิงปลงแล้วว่ายังไงเขาก็คงต้องไป
“ไม่ได้สิ ผมรับปากเด็กๆ แล้ว”
“ไม่ใช่วันเกิดใครไม่ใช่เหรอครับ ไม่ใช่วันพิเศษเสียหน่อย อย่าไปเลยครับผมกลัวเปลือง”
“ลินลินจิบน้าปิงงาย”
!!! ปิงหันขวับไปมองหน้าหลานชาย เจ้าตัวกลมยิ้มแป้นแล้นให้ เขาฟังอยู่เขารู้ ลินลินบอกว่าจะพาไปเที่ยว จะจีบน้าปิง
“เอ่อ..ผมพาเจ้าตัวยุ่งออกไปกินคุ้กกี้ที่ห้องพักผ่อนนะครับ” เป็นครั้งแรกที่มาอุ้มเจ้าลูกหมู เขาคว้าตัวกลมๆ ขึ้นอุ้มด้วยความรวดเร็ว เจ้าลูกหมูยังไม่วายพยายามคุยกับน้าชาย ก็เขารับปากลินลินแล้วนี่นาว่าจะช่วยพูด
“ลินลินชอบน้าปิง บูก๊ะชอบน้าปิง ปายกาน”
เสียงประตูห้องทำงานของคีรินทร์ปิดลง แต่ประโยคสุดท้ายของเด็กชายบลูคนที่ยังอยู่ในห้องได้ยินชัดเจน ปิงจ้องตากับเจ้านายคนใหม่ ก่อนที่อีกฝ่ายจะยกรอยยิ้มขึ้นที่มุมปาก
“ขอโทษแทนหลานด้วยนะครับ แกพูดจาไปตามประสาเด็ก ไม่ได้รู้เรื่องอะไร” ปิงเอ่ยขอโทษคีรินทร์เมื่อได้สติ
“บลูเป็นเด็กฉลาด ปิงน่าจะรู้ดี”
ปิงยืนนิ่ง เขากลืนน้ำลายลงคอช้าๆ “คุณคีรินทร์จะบอกว่าบลูพูดจริงเหรอครับ” ในที่สุดปิงก็ตัดสินใจถามออกไป เขาเอาแต่คิดถึงการกระทำของคีรินทร์ตั้งแต่อยู่หัวหินจนกลับมาถึงกรุงเทพฯ อาทิตย์ที่ผ่านมาทั้งอาทิตย์คีรินทร์พูดจากับเขาแปลกๆ วางตัวแปลกๆ มันทำให้เขาสับสน
“จริง ฉันชอบนาย” คนพูดเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายๆ น้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ดวงตาเป็นประกายวาววับ
“บอกกันง่ายๆ อย่างนี้เลยเหรอครับ”
“หึๆ ก็นายถามฉันเอง”
“นั่นสิครับ” ปิงยกมือขึ้นเกาหัว จู่ๆ เขาก็ไม่รู้ว่าควรพูดหรือทำอะไรต่อไป
“แล้ว?” คีรินทร์เอ่ยนำเมื่ออีกชายหนุ่มร่างผอมสูงไม่พูดอะไรต่อ
“ครับ?” ปิงเลิกคิ้วขึ้น เหมือนเจ้าตัวกำลังคิดอะไรเพลินๆ หรือไม่ก็งงอยู่
“แล้วนายคิดยังไง”
“อ๋อ ก็ดีครับ ขอบคุณครับ” คนพูดค้อมศีรษะให้เขา ทำเหมือนเจ้านายเรียกมาชมเรื่องงาน
“ฮ่าๆ” คีรินทร์หัวเราะเสียงดัง เขาขำท่าทางของปิงอย่างจริงจัง
“อย่าหัวเราะสิครับ จู่ๆ คุณมาบอกปุ๊บปั๊บจะให้ผมทำยังไง คุณเป็นเจ้านายจะให้ผมด่าเหรอ”
“พูดแบบนี้แปลว่าไม่ชอบใจอย่างนั้นเหรอ” คีรินทร์หยุดหัวเราะ ดวงตาของเขาหรี่ลงช้าๆ
“เปล่าครับแต่มันกะทันหันคุณจะให้ผมพูดอะไรครับ คุณเป็นผู้ชายผมเป็นผู้ชาย คุณไม่คิดบ้างเหรอครับว่าสถานการณ์มันอิหลักอิเหลื่อ”
“พูดตรงดี เอาเป็นว่าผมไม่เร่งรัด คุณใช้เวลาคิดตามสบาย”
“ขอบคุณครับ”
“ผมจองโต๊ะไว้หกโมงเย็น เราคงต้องออกจากนี่ตั้งแต่ห้าโมง”
“เดี๋ยวครับ! ไหนบอกให้เวลาผมคิด” ปิงโวยวาย ยังหายใจโล่งท้องไม่ถึงสิบวินาทีก็เอาอีกแล้ว
“คิดไปสิผมไม่ได้ว่าอะไร แต่ถ้าไม่กินสมองคุณจะคิดไม่ออก กองทัพต้องเดินด้วยท้องไม่เคยได้ยินเหรอ”
“เคยสิครับ แต่ผมเดินของผมเองได้”
“ผมหลอกล่อบลูเอาไว้แล้วคุณปฏิเสธผมยากแน่”
“ให้มันได้อย่างนี้” ปิงบ่นแบบตั้งใจให้อีกฝ่ายได้ยิน
“ตกลงว่า?”
“ผมไปทำงานดีกว่า”
“หึๆ”
“เกือบลืมครับ” ปิงหันกลับไปหาคีรินทร์อีกครั้ง “การตัดสินใจของผมไม่มีผลกับงานใช่ไหมครับ”
“ไม่มี ผมไม่ใช่คนแบบนั้น”
“ค่อยยังชั่ว” ปิงยิ้มกว้างออกมาได้
“แต่อย่าใจร้ายกับผมเลย ผมยังไม่อยากอกหัก”
“ก็ผมไม่ได้ชอบผู้ชายนี่ครับ”
“ไม่เป็นไร คุณชอบผมก็พอ”
!!!
“หึๆ”
“คุณเคยถูกสาวหักอกไหมครับ”
“ไม่เคย”
“งั้นอยากลองอกหักไหมครับ” ปิงยักคิ้ว จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองถือไพ่เหนือกว่า” มีประสบการณ์ไว้จะได้คุยกับคนอื่นรู้เรื่อง”
“เดี๋ยวเถอะ”
“ฮ่าๆ “ ปิงรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก แปลกที่พอได้รู้ว่ามันใช่อย่างที่คิดเขากลับโล่งอก เห็นทีต้องกลับไปถามตัวเองอีกครั้งว่าทำไมเขาถึงรู้สึกอย่างนั้น “ถ้าถามผมตอนนี้ผมยังไม่รู้ว่าจะชอบผู้ชายได้ไหม แต่ผมว่าคุณเป็นคนดี”
“ไม่เอาลูบหัวแล้วตบหลังนะ”
“ฮ่าๆ” ปิงหัวเราะชอบใจที่อีกฝ่ายรู้ทัน เขามองผู้ชายตรงหน้า ถามตัวเองว่าใจเต้นแรงไหมก็ไม่ รู้สึกโลกเป็นสีชมพูหรือเปล่าเขาว่ามันขาวปกติเลยล่ะ แต่ถามว่าทำไมถึงไม่ปฏิเสธออกไป ปิงตอบได้คำเดียวว่าเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน
มันเป็นความรู้สึกสบายใจ ชอบใจที่ได้คุยกับคนๆ นี้ หมั่นไส้บ้าง เหม็นขี้หน้าบ้าง แต่รวมๆ แล้วมันสนุกมากกว่า ไม่ได้อึดอัดอย่างที่คิด เขาชอบบรรยากาศอย่างที่เป็น
“ไปทำงานเถอะ”
“ครับ”
“ปิง”
“ครับ”
“ผมชอบคุณ” น้ำเสียงและดวงตาที่มองมาจริงจัง จู่ๆ หัวใจของเขาก็เต้นผิดจังหวะแม้เพียงครู่เดียวก็ตาม
“ขอบคุณครับ”
“ผมอยากให้คุณได้ยินจากปากของผมเอง เสียดายที่เจ้าลูกหมูชิงตัดหน้าไปก่อน” คีรินทร์หัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อคิดถึงเด็กชายบลู “แสบจริงๆ”
“หลานผมนี่ครับ” ปิงพูดด้วยสีหน้าภูมิใจ
“จะบอกว่าแสบพอกันทั้งน้าทั้งหลานใช่ไหม”
“จะบอกว่า...” ปิงแกล้งทิ้งระยะ เขาเดินตรงไปที่ประตู จับลูกบิดแล้วหันไปส่งยิ้มกวนๆ ให้เจ้านายคนใหม่ “คิดใหม่ก็ไม่สายนะครับ”
“อยากรู้ก็กลับมานี่”
“ฮ่า” ปิงเปิดประตูออกไป เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี และได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะดังลอดออกมาเช่นกัน จริงๆ แล้วมันก็ไม่แย่ เขาแปลกใจแต่ไม่ประหลาดใจ เพราะการกระทำอีกฝ่ายที่ผ่านมาจะถือว่าชัดเจนก็ได้ ได้รู้แบบนี้ก็ดีจะได้ไม่คาใจ ส่วนคำตอบนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้เขายังไม่ว่างงานเยอะเป็นบ้า
• • • • • • • •
“เอ้าคุ้กกี้” มาส่งจานคุ้กกี้ให้เด็กชายบลู เขาหยิบมาจากในโหลที่วางอยู่บนตู้
“ช็อกแลด” เด็กชายบลูยิ้มกว้าง มือป้อมๆ เอื้อมหยิบคุ้กกี้ส่งเข้าปากตัวเอง
“เรานี่มันยุ่งจริงๆ เลย ป่านนี้อาคีรินทร์จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้” มานั่งลงข้างเด็กชายตัวกลม อดบ่นไมได้
“บูม่ายยุ่ง”
“ยุ่งสิ ไปบอกน้าปิงได้ยังไงว่าอาคีรินทร์ชอบ”
“ก๊ะลินลินชอบ ลินลินบอกห้ายบูชวนน้าปิง”
“เฮ้อ เข้าใจอะไรกับเขาบ้างเนี่ยเจ้ากระปุกหมู”
“ปุกหมู” เด็กชายบลูพูดตามพี่ชายตัวโต ปากก็เคี้ยวตุ้ยๆ ไปด้วย
“อาคีรินทร์ชอบน้าปิง พอชอบก็ต้องค่อยๆ จีบ ไม่ใช่ไปบอกให้รู้ตัวแบบนั้น” เด็กชายมาบ่น เขารู้ว่าเจ้าตัวเล็กไม่เข้าใจแน่ แต่ก็อดบ่นเพราะความเป็นห่วงอาหนุ่มไม่ได้
“จิบเยย” เจ้าตัวยุ่งส่งยิ้มแป้นแล้นให้เขา
“เราทำยุ่งไว้แบบนั้นจะจีบยังไงล่ะ เฮ้อ” มาถอนใจเป็นครั้งที่สอง
“จิบด้าย บูก๊ะจิบมาเยย”
“หะ! เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะพี่ฟังไม่ชัด”
“บูชอบมา ชอบละก๊ะต้องจิบ” เจ้าตัวยุ่งส่งยิ้มหวานให้เขา
“หึๆ เมื่อไหร่จะโตฮะเรา จะได้เข้าใจเหมือนคนอื่นเสียที” มายกมือขึ้นขยี้ผมนุ่มบนศีรษะของเจ้าตัวยุ่ง จะโกรธก็โกรธไม่ลง ดูทำหน้าเข้า ฟังเขาคุยกับอาคีรินทร์แล้วเอามาพูดเป็นตุเป็นตะ เจ้าตัวยุ่งเอ๊ย
“ไม่รู้ป่านนี้ข้างในจะเป็นยังไงบ้าง” มามองไปยังประตูห้องด้วยความเป็นห่วง เด็กชายบลูเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายตัวโต เขาส่งยิ้มหวาน ท่องจำเอาไว้ในใจ มาบอกว่าโตก่อนถึงจีบได้ ต้องรอก่อนน้าบลู แป๊บเดียวเดี๋ยวก็โต
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 16-07-2018 17:58:46
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 16-07-2018 17:59:54
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 16-07-2018 18:09:05
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 16-07-2018 18:18:18
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 16-07-2018 18:25:54
หนูจะจองพี่เขาตั้งแต่หนูตัวเท่าเอวเลยเหรอลูก
เริ่มหัวข้อโดย: ┠┨ ¡ Þ Þ ☻ ❣ ╰╰ ที่ 16-07-2018 18:42:42
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 16-07-2018 18:55:13
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 16-07-2018 19:29:37
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 16-07-2018 19:30:58
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 16-07-2018 19:37:26
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 16-07-2018 19:40:27
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 16-07-2018 19:48:30
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 16-07-2018 19:56:35
รักหมูบลูที่สุด :กอด1: คู่อาๆ ก็น่ารัก ทันกันดี :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 16-07-2018 20:11:08
หนูบลูน่าร้ากกก น่าเอ็นดูอีกแย้ววว รักน้องงงงงงงง
มาอุ้มน้องด้วยอ่ะะ ชอบบบ
คู่ผู้ใหญ่เริ่มมีพัฒนาการแล้วว
หนูบลูจะจีบพี่มาก่อนเหรอลูกกก อยากรู้เลยยย :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: sajeepotato ที่ 16-07-2018 20:17:09
พี่มาอาจจะจีบหนูก่อนก็ได้นะลูกกกก :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 16-07-2018 20:23:26
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 16-07-2018 20:24:40
แต่กินเก่งขนาดนี้ แปปๆ ก็ (ตัว) โตแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 16-07-2018 20:34:34
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 16-07-2018 20:58:10
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 16-07-2018 21:16:56
ไม่ไหววว นุละลายยยยน น้องบลูน้องมาน่ารักกก ลินลินปิงก็น่ารักกก
ติดตามนะคะ ฮีลลิ่งมากๆเลย :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 16-07-2018 21:24:00
บู ก๊ะจะจีบมาเหมือนกาน :L1:
รุ่นเล็กนี่อีกนานป๊ะเนี่ย :z3:
คีรินทร์ ปิง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 16-07-2018 21:45:40
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 17-07-2018 00:12:12
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 17-07-2018 00:40:32
บูน่ารัก น้องตะเร้กๆๆ
มาต้องตามใจน้องง
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 17-07-2018 00:57:12
เริ่มหัวข้อโดย: Meen2495 ที่ 17-07-2018 05:29:01
ยิ่งอ่านยิ่งรักตัวละครทุกตัวในนี้
ใส ๆ อ่านแล้วมีแต่ความสบายใจ
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 17-07-2018 07:10:59
เตรียมตัวโดนจีบเลย
เดี๋ยวกะโต
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 17-07-2018 07:43:50
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 17-07-2018 08:42:53
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 17-07-2018 09:45:12
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 17-07-2018 10:07:23
:L2: :pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 17-07-2018 10:19:23
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 17-07-2018 13:27:02
คู่หลานก็ชวนลุ้น
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 17-07-2018 19:32:57
ตอนที่ 9 : ความผูกพัน
คีรินทร์มองชายหนุ่มร่างสูงผอม เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน เลิกสนใจงานในมือหมุนเก้าอี้ไปมองอย่างตั้งใจ
"น้าปิงกลับไปทำงานก่อน ห้ามงอแงกวนอาคีรินทร์นะครับ"
"คับ"
"ห้ามกวนพี่มาด้วย"
"ผมนึกว่าน้าปิงจะลืมผมแล้ว กระปุกหมูกวนผมทั้งวัน ไม่ได้อ่านหนังสือเลย" เด็กชายมาบ่น ตั้งแต่เขากลับไปเห็นกระปุกออมสินหมูที่บ้านแล้วคิดถึงเจ้าตัวยุ่ง มาก็เรียกเด็กชายตัวกลมว่ากระปุกหมูเรื่อยมา
"ถ้าอย่างนั้นบลูออกไปนั่งกับน้าปิงดีกว่าครับ พี่มาจะได้มีสมาธิ"
เด็กชายบลูหน้าจ๋อย ช้อนตาขึ้นมองพี่ชายตัวโต เขาแค่อยากเล่นด้วยเอง
"ช่างเถอะครับน้าปิง ผมชินแล้ว"
ปิงมองเด็กชายมาด้วยสายตาอ่อนโยน เขารับรู้ถึงความผูกพันระหว่างเด็กทั้งสองคนที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงคนพี่จะรำคาญคนน้องบ้างแต่ก็ยังตามใจน้องเสมอ
"ถ้าน้องกวนมากมาบอกน้าปิงได้นะครับ" ปิงสำทับให้แน่ใจ ถึงอย่างไรเด็กชายก็เป็นลูกของเจ้านาย
"ครับ" เด็กชายระฟ้าพยักหน้า ปิงโอบหลานเข้ามากอด จรดริมฝีปากลงบนกระหม่อมก่อนลุกขึ้นยืน
"ปิงอย่าเพิ่งไป"
"ครับ" ปิงหยุดเดินหันไปมองเจ้าของห้อง คีรินทร์ลุกจากเก้าอี้เดินตรงมาหาเขา ปิงเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่หยุดยืนตรงหน้า เขาคิดว่าเขาสูงแล้วแต่ก็ยังสู้คีรินทร์ไม่ได้
"ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมหน้าซีด" มือของคีรินทร์แตะลงบนหน้าผากของเขา สายตาที่มองมาห่วงใย
"เปล่าครับ" ปิงส่ายหน้าน้อยๆ คิ้วคมเข้มของคีรินทร์ขมวดเข้าหากัน มือใหญ่เลื่อนจากหน้าผากสอดเข้ามาในเส้นผมยาวแตะเข้าที่ซอกคอของเขา
"ตัวอุ่นๆ มีไข้หรือเปล่า ปวดหัวไหม" เสียงทุ้มอ่อนโยน หัวใจของเขาเต้นแปลกๆ จนปิงเผลอขยับเท้าถอยหลัง
"ผมไม่ได้เป็นอะไร" เขายังยืนยันคำเดิม
"ปิง" เสียงทุ้มที่ลงน้ำหนักมากกว่าปกติทำให้ปิงเม้มปาก เขาถอนใจออกมาเบาๆ
"ช่วงนี้ผมมีอะไรให้คิดนิดหน่อยครับเลยนอนไม่ค่อยหลับ"
"ออกไปคุยกันข้างนอกเถอะ" คีรินทร์จับข้อมือของปิงดึงให้ออกเดินตาม ก่อนหยุดหันไปหาหลานชาย "มาอาฝากดูน้องด้วยนะ"
"ครับ"
"กลัวความสามารถของกระปุกหมูเหรอครับ" ปิงหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเดาได้ถึงสาเหตุที่ชายหนุ่มชวนเขาออกไปคุยข้างนอก
"หึๆ ใช่" คีรินทร์พลอยหัวเราะตาม "ไปกันเถอะ" มือใหญ่ดึงแขนเขาให้ออกเดิน สายตาของปิงตกลงมองมือข้างนั้น แปลกที่เขารู้สึกอุ่นๆ ในหัวใจ
"ดื่มน้ำอุ่นหน่อย" คีรินทร์วางแก้วน้ำลงตรงหน้าปิง อีกฝ่ายค้อมศีรษะให้เขาก่อนยกขึ้นดื่ม
"
เล่ามา" เขานั่งลงตรงข้ามอีกฝ่าย
"อะไรครับ" ปิงทำเฉไฉ
"ที่บอกว่ามีเรื่องให้คิด คิดมากเรื่องอะไร เรื่องผมหรือเปล่า"
"นี่เป็นห่วงหรือมาสืบราชการลับครับ"
"หึๆ แล้วมันใช่ไหม"
"เสี้ยวหนึ่งครับ" ปิงยิ้มกว้าง ชอบใจที่เห็นหน้าบอกบุญไม่รับของเจ้านายคนใหม่
"ชอบใจสิทำผมใจแป้วได้"
ปิงมองผู้ชายตรงหน้า ท่าทางสบายๆ บวกกับรอยยิ้มของอีกฝ่ายทำให้ไม่อึดอัด เขาชอบที่คีรินทร์พูดความรู้สึกออกมา มันทำให้ชายหนุ่มเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่จับต้องได้
"ไม่สบายใจเรื่องอะไร" เสียงทุ้มอ่อนโยนที่ได้ยินแต่ยังไม่เท่ากับดวงตาเป็นห่วงเป็นใยที่มองมา มันชวนหวั่นไหวจนปิงต้องหลบตาลงมองแก้วน้ำ
"เรื่องบลูครับ”
“บลู? มีอะไรหรือเปล่า”
“ผมกังวลหลายอย่างครับ โรงเรียนที่ไปดูมาไม่ตอบโจทย์ ส่วนใหญ่เป็นโรงเรียนเสริมทักษะเด็ก สอนภาษาอังกฤษ ครูพูดภาษาอังกฤษ แต่ไม่ได้เน้นเรื่องภาษาจนถึงกับพูดได้คล่อง เวลาเหลือน้อยแล้วผมไม่อยากให้หลานไปเข้าโรงเรียนที่โน่นโดยยังพูดกับใครไม่ได้ สื่อสารไม่เข้าใจ ผมเป็นห่วงกลัวจะเหงา กลัวไม่มีเพื่อน กลัวโดนแกล้งแล้วบอกใครไม่ได้"
"พี่สาวคุณไปทำอะไรที่โน่นผมถามได้ไหม"
"ได้ครับ พี่ป่านไปเป็นผุ้จัดการร้านอาหาร เป็นของรุ่นพี่คนไทยที่สนิทกันเขาชวนไปทำ"
"ไปคนเดียวเหรอ"
"ครับ พี่เขยผมเสียมาได้หลายปี พี่ป่านเลี้ยงลูกคนเดียว"
"คนเดียวที่ไหน ผมว่ามีคุณอยู่ด้วยพี่ป่านต้องอุ่นใจมากแน่ๆ"
แปลกไหมที่เขารู้สึกหัวใจพองโตแค่เพราะคำพูดของคีรินทร์ ปิงอดอมยิ้มไม่ได้เมื่อชายหนุ่มตรงหน้าเรียกพี่สาวเขาว่าพี่ป่าน
"รู้ได้ยังไงครับว่าพี่สาวผมแก่กว่าหรืออ่อนกว่า"
"อ่อนกว่าก็ไม่เป็นไร มันเป็นการให้เกียรติพี่สาวของคนที่เราชอบ"
ปิงสบตากับคีรินทร์นิ่ง เขาเริ่มสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ทำไมหัวใจของเขาถึงพองโตกับคำพูดของอีกฝ่าย ความรู้สึกดีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ สายตาที่มองร่างสูงค่อยๆ เปลี่ยนไป
"เรื่องที่กังวลอย่าห่วงเลยผมจัดการให้เอง"
"ไม่เป็นไรครับผมไม่อยากรบกวน"
"ปิง" นานๆ ทีอีกฝ่ายถึงทำสีหน้าและท่าทางเป็นเจ้านาย ความเคร่งขรึมของคีรินทร์ทำให้ปิงไม่กล้าโต้เถียง "เชื่อใจผมไหม"
"ครับ" เขาแทบไม่ต้องใช้เวลาคิด เขาเชื่อใจผู้ชายคนนี้
“ผมจะหาทางให้เอง ได้เรื่องยังไงแล้วจะมาบอก อย่าเพิ่งกังวล”
“ครับ”
"เดี๋ยวอย่าลืมกินยา"
"ครับ"
"พักผ่อนมากๆ"
"ครับ"
"หึๆ"
"อะไรครับ" ปิงร้อนตัวเมื่อคีรินทร์มองเขาด้วยสายตาขำแถมยังหัวเราะออกมาเบาๆ
"เปล่า ผมแค่ไม่ชินกับความว่าง่ายของคุณ"
"ก็ใครบอกว่าผมจะทำตามละครับ" ปิงยักคิ้ว ดวงตาฉายแววเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากกดเป็นรอยยิ้ม
"ตัวแสบ" คีรินทร์เอื้อมมือมาวางบนศีรษะของเขา "อย่าเกเรเลย เห็นใจคนเป็นห่วงเถอะ"
เสียงทุ้มพูดด้วยท่าทางสบายๆ แต่กลับทำให้ใจของเขาเต้นผิดจังหวะ ปิงชะงักเมื่อรับรู้ถึงความร้อนบนใบหน้า นี่เขากำลังหน้าแดงเพราะคำพูดของผู้ชายด้วยกันเหรอ!
"เป็นอะไรทำหน้าเหมือนเห็นผี" เสียงหัวเราะของคีรินทร์ทำให้ปึงหน้ามุ่ย เห็นผีที่ไหนยิ่งกว่าผีเสียอีก
"ไม่มีอะไรครับ ผมไปทำงานดีกว่าอู้นานแล้วเดี๋ยวโดนไล่ออก"
"ใครจะไล่ ผมอยู่ทั้งคน"
"พี่นิ่มครับ จ้องจะไล่ผมออกทุกวันเลย ไม่รู้เพราะใคร ปิงกล้าเล่นมุกนี้เพราะพี่นิ่มผู้ประกาศตัวว่าเป็นเอฟซีนัมเบอร์วันของเจ้านายคนใหม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว
“หึๆ คุณควรรีบคว้าผมเอาไว้นะ คนสนใจผมเยอะแยะเห็นไหม”
“ไม่ขี้โม้ไปหน่อยเหรอครับ เห็นอย่างนี้ผมก็มีคนมาสนใจเหมือนกันนะ”
“ใคร!” ดวงตาขี้เล่นของคีรินทร์เปลี่ยนไป
“เป็นผู้ชายเหมือนคุณคีรินทร์เลยครับ หล่อด้วย รวยด้วย”
“ปิง!”
ปิงยิ้มกว้าง เขาลุกขึ้นยืนโน้มตัวไปข้างหน้า ทำใจกล้าแตะนิ้วลงไปที่ปลายจมูกของอีกฝ่าย “คุณไงครับ”
“หึๆ”
เพราะอยากแหย่อีกฝ่ายเล่นจริงๆ ปิงจึงไม่ได้คิดถึงผลที่ตามมา มือของเขาถูกมือใหญ่รวบไว้ ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะกดลงกลางฝ่ามือ “ก็ยังดีที่รู้ว่าผมสนใจ คิดอยู่ว่าจะแกล้งทำเฉยไปได้อีกนานแค่ไหน”
ปิงรีบชักมือกลับ “ผมไม่ได้ทำเฉยครับ ผมแค่ยังไม่รู้ว่าตัวเองคิดยังไง”
“ขอบใจ”
“ขอบคุณผมเรื่องอะไรครับ”
“เรื่องที่คุณยังคิดถึงผม”
“ผมไม่ได้พูดแบบนั้น” ปิงเถียงไม่เต็มปาก เขารู้ว่ามันจริงแต่ไม่อยากให้อีกฝ่ายได้ใจ “ผมไปทำงานดีกว่าครับขืนเอ้อระเหยคงโดนว่าจริงๆ แค่นี้ก็มีคนนินทาผมแล้ว”
“อย่าไปฟังคำใครเลย คุณทำงานได้ดี พี่ดาวชมเสมอ”
“ขอบคุณครับ” ปิงยกมือขึ้นไหว้
“ปิงไม่ต้องหาโรงเรียนให้บลูแล้วนะ ฉันจะจัดการเอง”
ปิงชะงักเล็กน้อย สองจิตสองใสก่อนจะยิ้มออกมา “ครับ ขอบคุณครับ”
ในความลังเลระหว่างควรหรือไม่ควรมีความเชื่อมั่นอยู่เต็มเปี่ยม แค่เพียงชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยปาก ความกังวลในใจก็เหมือนมลายหายไป คล้ายมีคนช่วยเข้ามาแบ่งเบา
ปิงเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน เขาส่งยิ้มให้เพื่อนร่วมงานที่เงยหน้าขึ้นมอง บางอย่างก็ต้องแลกมา การหวังว่าเมื่อได้รับสิทธิพิเศษจากเจ้านายแล้วทุกคนต้องเข้าใจนั่นเป็นการเข้าข้างตัวเองล้วนๆ เมื่อเขาตัดสินใจยอมรับความช่วยเหลือก็แปลว่าเขาพร้อมจะยอมรับการติฉินนินทาด้วยเช่นกัน สิ่งที่ดีที่สุดที่เขาทำได้คือการยิ้มรับหากการบอกเหตุผลไม่ช่วยอะไร
“คุณปิงคะ”
“ครับ” ปิงเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียก ถึงเห็นว่าเลขาของคีรินทร์ยืนอยู่ข้างโต๊ะทำงาน
“คุณคีรินทร์ให้ฟางเอามาให้ค่ะ”
ยาพาราในตลับพลาสติกใสถูกยื่นมาให้ ปิงส่งยิ้มขอบคุณ เขาพลิกตลับพลาสติกในมือไปมาเมื่อเลขาของคีรินทร์เดินจากไปแล้ว
ปิงรู้สึกไม่สบายเนื้อไม่สบายตัวตั้งแต่มาถึงที่ทำงาน เขาอ่อนเพลียจากการนอนน้อยและเครียดสะสม ยาพาราสีขาวยังอยู่ในตลับพลาสติกใสแต่ปิงกลับรู้สึกดีขึ้นมาก สมองของเขาโล่ง ใบหน้ามีรอยยิ้มและหัวใจอบอุ่น ปิงยอมรับว่าความใส่ใจของอีกฝ่ายทำให้หัวใจของเขาสั่นไหว เพิ่งรู้วันนี้ว่าผู้ชายต่อให้เข้มแข็งแค่ไหนก็ต้องการความเอาใจใส่เช่นกัน
• • • • • • • •
“กลับบ้านได้แล้วครับ” ปิงส่งยิ้มนำไปให้หลานชาย เขาแวะมาที่ห้องทำงานของคีรินทร์วันละประมาณสี่ครั้ง ตอนเช้าเพื่อมาส่ง กลางวันรับไปกินข้าว บ่ายๆ จับหลานนอนกลางวัน และเย็นรับกลับหลังเลิกงาน
“ปิงมานั่งนี่ก่อน” คีรินทร์ชี้ไปยังเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน ปิงจึงเดินไปนั่ง “ผมหาครูสอนพิเศษให้บลูได้แล้ว ให้เพื่อนช่วยแนะนำให้ เห็นบอกว่าเก่งมาก”
“สอนพิเศษ? แบบตัวต่อตัวเหรอครับ” ปิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“ใช่ ผมจะให้เรียนที่ห้องประชุมเล็ก มาสอนวันละสองชั่วโมง”
“แต่ถ้าเป็นแบบนั้นบลูก็ต้องมาที่นี่ทุกวันเหมือนเดิม” ปิงลังเล ใช่ว่าเขาจะไม่เคยคิดถึงวิธีนี้ แต่เพราะต้องหาที่ฝากเลี้ยงหลานชายไปในตัวเขาจึงต้องตัดทางเลือกนี้ออกไป
“ก็เพราะแบบนั้นผมถึงให้เรียนส่วนตัว ใครจะอยากให้ลูกหมูไปไหน" เป็นคำพูดที่แทนความหมายได้มากมาย ที่สำคัญมันทำให้ปิงรู้สึกว่าครอบครัวของเขาไม่ได้เป็นภาระสำหรับอีกฝ่าย
“แพงไหมครับ” เมื่อสบายใจเรื่องหนึ่งปิงก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้
“ผมจัดการเอง”
“ไม่ได้ครับ! ผมจ่ายเอง” ปิงใช้เสียงเข้ม เรื่องนี้เขายอมไม่ได้เด็ดขาด
“ปิง ผมไม่ได้จ่ายให้คุณนะผมจ่ายให้บลู อยู่ด้วยกันทุกวันคุณคิดว่าผมไม่รักไม่ผูกพันเหรอ คุณเป็นน้า ผมก็เป็นอา จะมาตัดสิทธิ์กันได้ยังไง” ปิงชักงงว่าอีกฝ่ายเป็นญาติกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พูดมาแบบนี้จะให้ค้านต่อเขาก็ทำไม่ลง ไม่อยากทำร้ายความรู้สึกของอีกฝ่าย
“งั้นคนละครึ่งก็ได้ครับ ผมพอมีเงินที่เตรียมไว้”
“ตกลง”
ปิงยิ้มโล่งอก เกือบคิดว่าอีกฝ่ายจะดื้อดึงถ้าเป็นอย่างนั้นเขาคงไม่ยอมเหมือนกัน
"บลู ต่อไปจะมีการบ้านทำเหมือนพี่มาแล้วนะ ดีใจไหมเรา" คีรินทร์หันไปแซวเด็กชายตัวกลมเมื่อตกลงกับน้าชายของเจ้าลูกหมูได้แล้ว หนูน้อยหันมามองด้วยความตื่นเต้น ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
"กานบ้านเหยอ"
"ใช่ ต่อไปเราจะมีการบ้านทำทุกวัน"
"เย่ๆ" เด็กชายบลูชูมือขึ้นทั้งสองข้าง เรียกสายตาเอ็นดูได้จากทุกคนไม่เว้นแม้แต่เด็กชายมา เจ้ากระปุกหมูช่างไม่รู้อะไรเสียเลย ว่าแต่.. เด็กชายมาหันไปมองน้าชายทันที
"ทำไมบลูถึงมีการบ้านครับอาคีรินทร์"
"บลูต้องเรียนภาษาอังกฤษเพราะอีกไม่นานก็ต้องไปอยู่กับคุณแม่ที่ต่างประเทศ"
"ต่างประเทศ!" ดวงตาของมาเบิกกว้าง เขารู้สึกโหวงแปลกๆ ในใจ
"ต่างปาเทด" เด็กชายบลูพูดเลียนแบบพี่ชาย เด็กชายตัวกลมยังยิ้มแป้น เขาไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร
เด็กชายมาหันมามองเจ้าตัวยุ่งที่นั่งอยู่ข้างๆ จู่ๆ ก็รู้สึกใจหาย "ไปเรียนเหรอครับอา"
"ไปอยู่เลย" คีรินทร์สังเกตอาการของหลานชาย อีกฝ่ายดูเงียบและขรึมกว่าปกติ "เหงาเหรอเรา"
"เปล่าครับ" มาเงยหน้าขึ้นมองอาหนุ่ม "ไปก็ดีครับผมจะได้ไม่ปวดหัว"
"ปายหนาย" เด็กชายตัวกลมมองหน้าพี่ชาย เขายังฟังที่ผู้ใหญ่พูดกันไม่เข้าใจนัก
"เราไงไปอยู่เมืองนอก"
"เมืองนอกหนาย"
"เมืองนอกก็อยู่ไกลๆ ไกลมาก ไปแล้วก็ไม่ต้องเจอกัน"
เด็กชายบลูชะงัก ริมฝีปากเผลอออกน้อยๆ ก่อนที่น้ำตาจะหยดแหมะลงมา
"บลู!" ปิงรีบลุกจากเก้าอี้หมายจะเข้าไปหาหลานชายแต่ถูกคีรินทร์ดึงแขนไว้เสียก่อน เขาหันกลับไปมอง อีกฝ่ายส่ายศีรษะไปมาให้รู้ว่าอย่าเพิ่งเข้าไป
"อย่าร้อง!" เด็กชายมาตกใจ เขาเงอะงะทำอะไรไม่ถูก เจ้าตัวอ้วนมักยิ้มแย้มเสมอ เขาแทบไม่เคยได้ยินเสียงร้องไห้ น้ำตาไม่กี่หยดเล่นเอาใจเขาหล่นไปกองที่พื้น
"มาม่ายชอบบูเหยอ" เสียงสะอื้นน้อยๆ บีบหัวใจเด็กชายสูงเก้งก้าง
"เปล่า"
"บูอยู่ด้วยน้า
"...." มาเม้มริมฝีปาก อยากบอกว่าได้แต่อายที่จะพูดออกไป
"ฮึกฮึก บูเฉียจาย"
"เจ้ากระปุกหมูนี่!" น้ำเสียงของเด็กชายมาคล้ายรำคาญใจ ปิงดึงแขนออกจากมือของคีรินทร์ แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรเด็กชายมาก็ดึงเด็กชายตัวกลมเข้าไปกอด
"ร้องทำไม พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย” เด็กชายมาผละหน้าออกใช้สองมือจับใบหน้ากลม ไล้นิ้วปาดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงมาให้เด็กชายตัวกลม “ที่พูดเพราะเราจะไปเมืองนอก ก็เราไม่อยู่ ไม่อยู่ก็ไม่ได้เจอกันสิ"
เด็กชายบลูมองดวงตาเศร้าๆ ของพี่ชาย เขาเอียงคอน้อยๆ ก่อนยื่นสองมือไปโอบรอบลำคอ ซุกหน้าลงกับไหล่ของพี่ชายตัวโต
"อยู่ฉิ บูอยู่กาบมา ม่ายปายหลอบ โอ๋ๆ" เด็กชายบลูลูบมือไปมาบนหลังของพี่ชาย
"เดี๋ยว! เราจะมาปลอบพี่ทำไม" มาดันเจ้าลูกหมูออกเพื่อมองหน้า อีกฝ่ายยิ้มแป้นทั้งที่ยังมีน้ำตาคลออยู่ในตา "ก๊ะมาเฉียจาย"
"พูดเรื่อยเปื่อย" มามองไปทางอื่น จู่ๆ ก็รู้สึกเขินขึ้นมา
"คิกคิก"
"เจ้ากระปุกหมู!" เด็กชายมาถลึงตาใส่ลุกหมูตัวกลม เด็กชายบลูยิ้มแป้นแล้น “โอ๋ๆ น้า บูโอ๋เยย”
“พอเลย พี่จะทำการบ้าน” มาปล่อยตัวเด็กชายบลูออก หันตัวกลับไปนั่งตามเดิม
“น้าปิง น้าปิง บูหยักทามกานบ้านแย้ว”
“เดี๋ยวได้ทำแน่เจ้าตัวยุ่ง” ปิงมองหลานด้วยรอยยิ้มแต่ดวงตาเศร้า เขาคงอดคิดถึงหลานชายตัวป้อมไม่ได้
“เอาไว้เราไปเที่ยวหาหลานก็ได้ไม่ใช่เหรอ” มือใหญ่วางลงบนไหล่ของเขา ปิงหันไปมอง สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความเข้าใจและให้กำลังใจ
“เป็นญาติเหรอครับ” ดวงตาของปิงเป็นประกายล้อเลียน ความหมั่นไส้ชายหนุ่มร่างสูงทำให้ลืมความเศร้าไปได้ชั่วขณะ
“เป็นแฟนน้าชายถือว่าใช่ได้ไหม” เสียงทุ้มดังชิดใบหู ใบหน้าของปิงร้อนผ่าว เขาโทษว่าเป็นเพราะชายหนุ่มโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เกินไป
“จะเอามือออกได้หรือยังครับ” ปิงเฉไฉโดยการเปลี่ยนเรื่อง เขายักไหล่ขึ้นเพื่อให้คีรินทร์รู้ว่าเขาหมายถึงมือข้างไหน
“ดีแค่ไหนแล้วผมไม่ดึงมากอดปลอบเหมือนที่มาทำ”
“ลองสิครับ” ปิงทำหน้าคาดโทษ ว่าถ้าทำเจอดีแน่ แต่คนโดนขู่กลับหัวเราะชอบใจ
“นั่งรอก่อน ขอผมเคลียร์งานอีกนิดแล้วไปกินข้าวเย็นกัน”
“อีกแล้วเหรอครับ”
“ฮ่าๆ “ คนชวนไม่สะทกสะท้านเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน ปิงหันกลับไปมองเด็กๆ เขายิ้มกว้างกับภาพที่เห็น เด็กชายตัวกลมนั่งติดพี่ชายตัวสูง คนหนึ่งก้มหน้าทำการบ้านอีกคนเข็นรถคันเล็กไปมาบนโต๊ะ โดนสมุดของพี่ชายบ้างก็ไม่มีเสียงบ่นหลุดลอดออกมา ปิงอดหันไปมองร่างสูงที่นั่งทำงานอยู่ไม่ได้ เขาสงสัยว่าความรู้สึกมากมายที่เกิดขึ้นในวันนี้คืออะไร ปิงเอ๊ยหรือว่านายกำลังตกหลุมรักเจ้านายตัวเองเข้าให้แล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: ืnamenoi ที่ 17-07-2018 19:39:16
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 17-07-2018 19:42:06
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 17-07-2018 20:01:56
เริ่มหัวข้อโดย: teamkoyza ที่ 17-07-2018 20:17:26
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 17-07-2018 20:23:57
จีบๆกันเบาๆ
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 17-07-2018 20:25:02
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 17-07-2018 20:26:11
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 17-07-2018 20:32:38
ลินลิน สนิทกับปิงอีกขั้นและ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 17-07-2018 20:33:52
ขนาดเรายังแอบเศร้าเลย :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 17-07-2018 20:36:40
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 17-07-2018 20:44:11
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 17-07-2018 20:46:43
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 17-07-2018 20:48:20
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 17-07-2018 20:55:33
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 17-07-2018 21:00:18
กระปุกหมู น่ารัก มีการปลอบใจ พี่มาด้วย :hao5:
ถ้าตอนหน้า....น้องบลูต้องไปต่างประเทศจริง
คุณ darin ต้องให้ พี่มา ตามไป เจอกัน ที่ ต่างประเทศเลยนะ อย่าจากกันนาน คิดถึง :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 17-07-2018 21:08:51
หมูบลู. :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 17-07-2018 21:39:34
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 17-07-2018 21:46:44
อย่าเอาน้องไปไกลขนาเนั้นเลย
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 17-07-2018 22:23:14
:L2: :pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 17-07-2018 22:25:17
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 17-07-2018 22:25:24
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 17-07-2018 22:27:09
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 17-07-2018 22:43:51
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 17-07-2018 23:01:33
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 17-07-2018 23:18:16
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 17-07-2018 23:19:12
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 17-07-2018 23:43:27
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 18-07-2018 00:02:19
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 18-07-2018 00:30:34
เริ่มหัวข้อโดย: bigbeeboom ที่ 18-07-2018 01:55:34
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 18-07-2018 02:33:13
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 18-07-2018 06:28:25
เด็กชายมาคงจะคิดถึงกระปุกหมูน่าดู
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 18-07-2018 08:47:57
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 18-07-2018 10:39:53
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 18-07-2018 10:59:33
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 18-07-2018 14:29:00
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 18-07-2018 19:40:17
ตอนที่ 10 :เป็นคนดีหรือเปล่า?
"คุณคีรินทร์!" ปิงชะงักเมื่อเปิดประตูบ้านออกไปเจอว่าใครยืนกดกริ่งอยู่นอกประตูรั้ว ร่างสูงใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวลายตารางสีน้ำเงินเข้มกางเกงยีนส์สีซีด มีเด็กชายมายืนอยู่เคียงข้าง
"อรุณสวัสดิ์" ใบหน้าหล่อเหลาส่งยิ้มมาให้
"จะเที่ยงแล้วครับ" ปิงเปิดประตูรั้วเพื่อให้อาหลานเข้ามา "คุณคีรินทร์มีอะไรหรือเปล่าครับมาหาผมถึงบ้าน"
"ผมอยากมาหาก็มา"
"น่าจะโทรมาบอกผมก่อน" ปิงก้มลงมองตัวเอง เสื้อยืดตัวย้วยที่ควรนำไปทำเป็นผ้าขี้ริ้วมากกว่าเอามาใส่ กางเกงยีนส์ตัดขาให้กลายเป็นสามส่วนสีซีด ผมรวบยุ่งๆ เหมือนคนเพิ่งตื่นนอน
"โทรมาก็อดเห็นสิ"
"ไม่เห็นมีอะไรน่าดูเลยครับ" ปิงเปิดประตูบ้าน เดินนำอาหลานเข้าไปด้านใน วันนี้มารดาของเขาออกไปทำธุระ จึงเหลือเขากับเด็กชายบลูอยู่บ้านแค่สองคน
"ผมจะชวนไปดูหนัง"
"ไปไม่ได้ครับ วันนี้แม่ผมไม่อยู่ผมต้องอยู่เป็นเพื่อนบลู"
"ไม่มีปัญหาเพราะผมชวนไปดูการ์ตูน เรื่องนี้มาอยากดูผมเลยแวะมารับคุณกับบลูไปด้วย"
"มาจ๋า ลินลิน" เด็กชายบลูวิ่งตุ๊บตั๊บเข้ามาหาเมื่อเห็นว่าใครมา
"ไงเจ้าลูกหมู” คีรินทร์ลูบศีรษะเด็กชายที่วิ่งเข้ามากอดเขา
"คิดถึง" เจ้าลูกหมูเงยหน้าขึ้นยิ้มหวาน คีรินทร์หัวเราะเสียงดัง "พูดแจ้วๆ เข้าใจความหมายหรือเปล่าเรา"
"ล้ากเยย"
"ฮ่าๆ" คีรินทร์ก้มลงอุ้มเจ้าตัวยุ่ง เด็กชายมาทำเสียงหึในลำคอ
"บลูครับ อาคีรินทร์ชวนไปดูการ์ตูนแบบที่้น้าปิงเคยพาไปดู บลูอยากไปไหมครับ" ปิงถามหลานชาย ปล่อยให้เป็นคนตัดสินใจ
"ปายคับ" ลูกหมูตัวกลมตอบด้วยความรวดเร็ว มาจ๋ากับลินลินไปไหนเขาก็อยากไปด้วย
"ตอบเร็วเลยนะเรา" ปิงอดมันเขี้ยวหลานชายไมได้ "ถ้าอย่างนั้นก็ไปแต่งตัวครับ" ปิงรับหลานชายมาจากคีรินทร์ “คุณคีรินทร์นั่งรอสักครู่นะครับ" ปิงชี้มือไปที่โซฟา "ตายล่ะผมลืมหาน้ำหาท่ามาให้" ปิงเบิกตากว้างเขาดันลืมมารยาทเจ้าของบ้านที่ดี
"ไม่ต้องไปแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวค่อยออกไปหาอะไรกินที่ห้าง"
"โอเคครับ งั้นรอผมแป๊บหนึ่ง" ปิงอุ้มเจ้าลุกหมูขึ้นชั้นบน จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หลานและตัวเอง ดีที่พวกเขาอาบน้ำแล้วทั้งคู่จึงเสียเวลาไม่มากนัก ปิงอดยิ้มไมได้เมื่อคิดถึงคำพูดของคีรินทร์ อยากมาหาก็เลยมาอย่างนั้นเหรอ คนพูดจะรู้ไหมว่าทำให้คนฟังยิ้มได้
• • • • • • • •
ปิงมองเด็กชายทั้งสองเดินจูงมือกันอยู่ด้านหน้า ดูเหมือนกลายเป็นความเคยชินไปแล้วที่เด็กชายตัวโตจะรับหน้าที่เป็นคนดูแลลูกหมูตัวกลม
"ตั้งแต่รู้ว่าบลูจะไม่อยู่ดูมาเอ็นดูน้องขึ้นมาก" ปิงหันไปมองคนพูด ร่างสูงเดินคู่ไปกับเขา แวะมาปลุกผมแต่เช้า ขอผมให้ชวนบลูไปดูหนังด้วยกัน"
"เหรอครับ" จู่ๆ หัวใจที่พองโตของเขาก็เหี่ยวลงเมื่อได้รู้ว่าทำไมคีรินทร์ถึงมาหาถึงบ้าน ไม่ได้มาเพราะเขาแต่มาเพราะหลานชายต่างหาก
"ใช่ แต่ท่ามากน่าดูไม่ยอมให้ผมบอกว่าอยากมาหาน้อง"
"ครับ"
"เป็นอะไร ยังปวดหัวอยู่เหรอ" คีรินทร์หยุดเดินเขาดึงแขนปิงให้หยุดตาม ยกมือขึ้นแตะหน้าผากของอีกฝ่าย
"เปล่าๆ ผมไม่ได้เป็นอะไร"
"สีหน้าคุณไม่ดีเลย" คีรินทร์มองด้วยความเป็นห่วง สีหน้าอีกฝ่ายดูเนือยๆ ไม่สดชื่น แตกต่างจากตอนออกจากบ้านมาก ปิงหลบตาทำหน้าไม่ถูก โธ่เขาจะบอกได้ยังไงว่ารู้สึกผิดหวังที่คีรินทร์ไม่ได้ตั้งใจมาหา
"มาเก๊กตั้งแต่เด็กเลยนะครับ" เมื่อไม่รู้จะตอบอย่างไร ปิงจึงเปลี่ยนเรื่องเสีย เขายิ้มออกมาน้อยๆ เพื่อให้อีกฝ่ายเห็นว่าเขาไม่เป็นอะไร "อยากมาหาน้องก็ไม่ยอมบอกให้อาออกหน้าแทน"
"ก็สมกับเป็นอาหลานกัน"
"ผมว่าไม่เหมือน มาโตขึ้นน่าจะขรึมกว่าเยอะครับ"
"เปล่าผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น"
"แล้วหมายถึงเรื่องไหนครับ"
"ก็.." ดวงตาของคีรินทร์เป็นประกาย "เหมือนตรงที่ผมเองก็ต้องใช้หลานเป็นข้ออ้างน่ะสิ ขืนบอกว่าไปหาเพราะคิดถึง อยากใช้วันหยุดด้วยกัน กลัวบางคนแถวนี้ไม่ยอมออกมาด้วย"
ปิงเผลอปากค้าง ดวงตาเบิกกว้าง หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เลือดลมสูบฉีด หายหงอยทันตา "บ้านนี้พิลึกจริงๆ"
"ฮ่าๆ" คีรินทร์หัวเราะลั่น "ผมอุตส่าห์ทำซึ้งคุณไม่ซึ้งเลยเหรอ"
"ไม่ล่ะครับ" ปิงส่ายหัวตีหน้าตายก่อนรีบออกเดิน
"ไม่เป็นไรครั้งหน้ามันต้องสำเร็จสิน่า" เสียงบ่นลอยเข้าหู ปิงก้มหน้าลงซ่อนยิ้ม จะรอครั้งหน้าทำไหมในเมื่อเขาซึ้งตั้งแต่ครั้งนี้แล้ว
• • • • • • • •
“บูชอบอายติม” เด็กชายบลูยิ้มแฉ่งตักไอศกรีมเข้าปากด้วยความระมัดระวัง ลินลินผู้แสนใจดีพาทุกคนมากินไอศกรีมหลังดูหนังจบ
“เราก็ชอบหมดแหละขอให้เป็นของกิน อย่างอื่นน่ะชอบบ้างไหม” พี่ชายตัวสูงบ่นเบาๆ
“ชอบฉิ ชอบมางาย” เด็กชายบลูส่งยิ้มแก้มยุ้ยให้พี่ชาย
“ฮ่าๆ” คีรินทร์หัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าไม่รู้จะพูดอะไรของหลานชาย “อ้อนเก่งแบบนี้พี่มาก็แพ้สิเรา”
“คิกคิก” ลูกหมูตัวกลมหัวเราะชอบใจ
“หัวเราะพี่เหรอเดี๋ยวเราจะโดน” มาหันไปเล่นงานกระปุกหมู แต่มีหรือเด็กชายตัวกลมจะกลัวพี่ชายที่ดุแต่ใจดี หนูน้อยมองพี่ชายด้วยสายตารักใคร่ สุดท้ายเด็กชายมาก็ต้องยอมแพ้น้องจริงๆ
“กินดีๆ” มาหยิบทิชชู่เช็ดปากสีแดงสดที่เลอะไปด้วยคราบของไอศกรีม
“ดีดี”
“ไม่ต้องพูดตามพี่”
“มาดุ” ลูกหมูทำปากยู่ หน้าหงอย
“มาพูดกับน้องดีๆ ครับ น้องยังเล็ก” คีรินทร์บอกหลานชาย กลัวเด็กชายบลูไม่รู้ว่าพี่ชายปากแข็งไปอย่างนั้นเอง
“กระปุกหมูพี่โดนอาคีรินทร์ดุเลยเห็นไหม”
“ลินลินห้ามดุมาน้า ห้ามเยย” เด็กชายตัวกลมขมวดคิ้วทำหน้าดุคีรินทร์ “มาจ๋าโอ๋ๆ น้า อ๊ะบูห้าย” เด็กชายบลูเลื่อนถ้วยไอศกรีมของตัวเองให้พี่ชายเป็นการเอาใจ
“ให้เหรอ” มาเลิกคิ้วขึ้น “พี่กินจริงๆ นะ”
“กินเยย” ลูกหมุตัวกลมพยักหน้าหนักแน่น
“กินละนะ”
“อื้อ”
มาแกล้งตักไอศกรีมเข้าปาก สายตากระปุกหมูอาลัยอาวรณ์ของโปรดจนเขาขำ
“ไม่เกินแล้วแน่นะ” มาถามซ้ำอีกที เจ้าตัวยุ่งกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก ส่งยิ้มอ้อนๆ มาให้ “กินเป็นเพื่อนมาก๊ะด้าย เด๋วมาเหงา”
“ฮ่าๆ เจ้าลูกหมูเอ๊ย” คีรินทร์จับศีรษะเด็กชายบลูโยกเบาๆ “ใครสอนเราแสบจริงๆ”
“น้าปิงฉอน” เด็กชายบลูตอบฉะฉาน
“เดี๋ยว! น้าไปสอนเราตั้งแต่เมื่อไหร่” ปิงโวยหลานชายเมื่อสายตายิ้มๆ ของคีรินทร์มองมาที่เขา
“คิกคิก” ลูกหมูตัวแสบไม่ตอบ เขาจำได้สิน้าปิงชอบบอกคุณยายว่าเดี๋ยวนั่งกินเป็นเพื่อน ยายจะได้ไมเหงา บลูก็ไม่อยากให้มาเหงาเหมือนกัน กินด้วยกันเนอะ
“อ้าม” เด็กชายบลูอ้าปากเมื่อเห็นพี่ชายตักไอศกรีม มาชะงักมือมองปากอิ่มๆ ของกระปุกหมุ เขาหลุดยิ้มออกมา ยอมยื่นช้อนไปป้อนเจ้าตัวดี เสียดายไอศกรีมก็บอกเถอะเจ้าตัวยุ่ง
• • • • • • • •
“แม่ครับ” ปิงนั่งลงบนโซฟาข้างมารดา เขาคิดเรื่องนี้มาทั้งวัน ตั้งแต่รับรู้ถึงอาการผิดปกติของตัวเอง เขาผิดหวังที่คีรินทร์ไม่ได้ตั้งใจมาหาและมีความสุขเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายคิดถึง ก่อนที่เขาจะตัดสินใจเขาอยากขอความเห็นจากคนที่สำคัญกับเขาที่สุด
“จ้ะ” มารดาหันมายิ้มให้เขา เด็กชายบลูนั่งเล่นอยู่ที่พื้น แม่ของเขากำลังหวีผมให้
“ผมมีเรื่องอยากปรึกษาครับ”
“ได้สิลูก” มารดาของเขาหยุดมือ หันมาฟังเขาอย่างตั้งใจ
“คือ..ถ้าผมบอกแม่ว่ามีผู้ชายมาจีบผม แม่จะว่ายังไงครับ”
“ผู้ชายเหรอ?” มารดามองเขาด้วยสายตาพิจารณา ปิงพยักหน้าเพื่อยืนยันคำพูด มารดาของเขานิ่งไปนานจนปิงรู้สึกไม่สบายใจ
“หล่อหรือเปล่า”
“ครับ!”
“ตกใจอะไรคำถามแม่ไม่เห็นยาก หล่อหรือเปล่า”
“หล่อครับ” ปิงตั้งสติได้จึงรีบตอบคำถาม
“เขานิสัยเป็นยังไงลูก”
“ดีครับ ดีกับผมมาก” ปิงมั่นใจในข้อนี้ เขาสามารถตอบมารดาได้เต็มปากเต็มคำโดยไม่ต้องคิด
“การงานดีไหม”
“ดีครับ”
“เอาล่ะปิงใช้คำว่าจีบแม่เลยอนุมานเอาเองว่าเขาน่าจะเป็นคนเข้ามาดูแลลูก เข้าใจที่แม่พยายามพูดใช่ไหมจ้ะ ไอ้ศัพท์แสงพวกนี้แม่ก็ไม่ถนัดเสียด้วยสิ”
“เข้าใจครับ” ปิงหน้าแดงซ่าน เรื่องแบบนี้แปลกใหม่สำหรับเขาเช่นกัน ยิ่งมารดาพูดชี้ชัดถึงสถานะเขาก็ยิ่งทำหน้าไม่ถูก
“แม่เลยถามแบบที่ถามไป ถ้าจะมีใครเข้ามาดูแลลูกของแม่จริง คำถามก็คงประมาณนี้”
“ครับ”
“แม่มีอีกคำถามเดียว” มารดาสบตาเขาด้วยสายตาอ่อนโยน รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า มันทำให้ปิงรู้สึกใจชื้นขึ้น
“ปิงชอบเขาไหมลูก”
“แม่!”
“ตอบแม่มา คนที่ปิงพูดถึงปิงชอบเขาใช่ไหม”
“ทำไมแม่ถึงคิดว่าผมชอบครับ”
“เพราะแม่เป็นแม่ของปิง แม่ต้องรู้จักลูกชายตัวเองดี ปิงไม่เคยแสดงออกว่าชอบผู้ชายแต่วันนี้ปิงมาถามแม่เรื่องนี้ก็แปลว่าต้องมีใจให้ละนะ ถ้าไม่มีคงไม่มาถาม”
ความสับสนไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองหายไปทันที จู่ๆ คำตอบก็ถูกโยนใส่หน้าโดยมารดาของเขาเอง เขาชอบคีรินทร์เข้าให้แล้วจริงๆ
“ว่าไงจ้ะ”
“ครับ ผมชอบ”
“งั้นแม่ก็ไม่มีปัญหาอะไร จะผู้หญิงผู้ชาย จะเป็นใครก็แล้วแต่ขอแค่ลูกแม่รักและเขาเป็นคนดีก็พอ”
“ผม..”
“หัวใจเรานะลูก ฟังมันก็พออย่าไปฟังอย่างอื่น” มือนุ่มลูบศีรษะของเขา รอยยิ้มที่ส่งมาให้อ่อนโยนยิ่งนัก
“แม่ไม่คิดมากใช่ไหมครับ”
“คิดทำไม ถ้าจะคิดก็คิดว่าลูกจะมีความสุขไหม เขาจะดีกับลูกหรือเปล่า ชีวิตคนเรามันสั้น ดูอย่างพี่ป่านสิ ได้อยู่กันไม่นานก็ต้องจากกันแล้ว อย่าไปทิฐิ อย่ากังวลจนลืมความสุขของตัวเอง เราไม่รู้หรอกว่าวันข้างหน้ามันจะเป็นยังไง มีความสุขกับวันนี้ให้มากที่สุดก็พอ”
“ครับแม่” ปิงสวมกอดมารดา เด็กชายบลูเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสนใจ
“แม่เห็นพี่ป่านเจ็บปวดมาก่อน แม่สัญญากับตัวเองตั้งแต่วันนั้นว่าอะไรที่เป็นความสุขของลูก อะไรที่ทำให้ลูกยิ้มได้แม่ยินดี”
“แม่” ปิงน้ำตารื้น ความรักของแม่ยิ่งใหญ่เสมอ
“เชื่อแม่เถอะถ้าพ่อยังอยู่พ่อก็ต้องอนุญาต คนเป็นพ่อเป็นแม่ไม่มีอะไรสำคัญกว่าความสุขของลูก”
“ขอบคุณครับ” ปิงกราบลงบนตักของมารดา
“ไม่เอาเดี๋ยวแม่ร้อง เรื่องดีแท้ๆ ลูกแม่จะไม่โสดแล้ว”
“ยังครับแม่ ยัง”ปิงพูดกลั้วหัวเราะ ผมยังไม่ได้ตัดสินใจอะไร อยากรู้ก่อนว่าแม่คิดยังไง ถ้าแม่รับไม่ได้ผม..”
“อย่ามาให้ร้ายแม่นะ เนี่ยๆ จะโทษแม่ใช่ไหม”
“แม่ครับ~” ปิงทำเสียงโอดครวญเมื่อมารดาทำเสียงและสีหน้าว่าเขาใส่ร้าย
“เอาเป็นว่าแม่จะไม่ถามอะไร ถ้ามั่นใจแล้วก็พามาให้แม่รู้จักดีไหม”
“ครับ” ปิงพยักหน้า “ขอบคุณครับแม่”
“จะขอบคุณแม่ทำไม แม่สิต้องดีใจที่มีคนดีๆ มาดูแลลูกชายของแม่ ดูแลกันดีๆ นะ”
“เดี๋ยวครับแม่ ฮ่าๆ” ปิงหัวเราะเสียงดัง เขาสบายใจโล่งใจขึ้นมากราวกับยกภูเขาออกจากอก ปิงห่วงความรู้สึกของมารดาที่สุด เมื่อไม่มีอะไรให้ต้องกังวล เขาก็พร้อมจะยอมรับหัวใจของตัวเอง
• • • • • • • •
“มาจ๋า มาจ๋า”
“อะไรเจ้าตัวยุ่ง” มาละสายตาจากหนังสือหันไปมองเจ้าตัวกลม เด็กชายบลูยิ้มแป้น ทำตาหยีๆ ใส่พี่ชาย
“มาดีเป่า”
“หะ!”
“มาจ๋าเป็นโคนดีเป่า”
“ไม่รู้สิ ดีมั้ง” เด็กชายมาตอบแบบขอไปที เพราะไม่เข้าใจที่มาของคำถาม
“จิงเหยอ! จิงน้า” เด็กชายบลูดีใจจนออกนอกหน้า
“อืม ใครจะบอกว่าตัวเองไม่ดี ถามมาได้เจ้ากระปุกหมู”
“บูดีจาย” เด็กชายบลูยิ้มกว้าง ตาเป็นประกายสดใส
“ทำไมจะขอขนมพี่กินเหรอ ถ้าไม่ให้คือไม่ดีใช่ไหมเจ้าตัวยุ่ง”
“ม่าย ม่าย” เด็กชายบลูส่ายหน้า ยิ้มแป้นแล้น เด็กชายมาเลิกสนใจ ปล่อยให้เด็กชายบลูนั่งเล่นระหว่างเขาอ่านหนังสือเรียน
เด็กชายตัวกลมนั่งมองพี่ชายเพลิน มาจ๋าของเขาเก่งที่สุด ดีที่สุดเลย คุณยายต้องให้บลูอยู่กับมาจ๋าแน่ๆ ก็มาจ๋าเป็นคนดี บลูไม่ต้องไปไหนแล้ว เด็กชายบลูยิ้มกว้างเขามีความสุขที่สุดเลย
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 18-07-2018 19:52:12
เล่นเอา ปิง เสียเซลฟ์ไปเลย
แต่สุดท้ายก้อ เริ่มเปิดใจละสิ..... เด๋ยวจะรักกันๆๆๆ ใช่มะ :o8:
ส่วน กระปุกหมู แอบไปได้ยิน คุณยายพูดแน่ๆๆๆ
จะอยู่เมืองไทยให้ พี่มาคนดี ดูแลสินะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 18-07-2018 19:55:09
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 18-07-2018 19:59:47
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 18-07-2018 20:17:26
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 18-07-2018 20:18:16
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 18-07-2018 20:19:54
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 18-07-2018 20:21:50
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 18-07-2018 20:42:05
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 18-07-2018 21:00:37
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 18-07-2018 21:20:18
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 18-07-2018 21:28:17
น้องน่ารักจังงง ไม่อยากให้จากกัน แงงงงงงงงงงง :hao5: :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 18-07-2018 21:37:00
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 18-07-2018 21:41:29
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 18-07-2018 21:42:39
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 18-07-2018 21:46:21
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 18-07-2018 22:16:44
ถ้าถึงวันที่ต้องจากกัน เจ้ากระปุกหมูจะเสียใจร้องไห้น้ำตาท่วมถ้ำเลยหรือเปล่าน้อ
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 18-07-2018 22:20:28
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 18-07-2018 22:36:44
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 18-07-2018 23:04:57
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 18-07-2018 23:08:48
ลินลินสู้คุณแม่ไฟเขียวแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 18-07-2018 23:14:30
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 18-07-2018 23:22:32
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 18-07-2018 23:31:02
เลยเอามาถามมาบ้าง :mew1: :mew1: :mew1:
บลู จะได้อยู่กับมาไง บลูรู้มาก :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 18-07-2018 23:41:06
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 19-07-2018 00:44:17
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 19-07-2018 02:15:21
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 19-07-2018 02:55:08
ต่อไปต้องเสียน้ำตาที่ต้องแยกจากกับพี่มาแน่ๆเลย
เอ๊ะ?แต่ใครจะเสียมากว่ากันนะระหว่างบลูกับมาเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 19-07-2018 03:43:00
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 19-07-2018 06:06:32
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 19-07-2018 06:25:11
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 19-07-2018 07:19:22
เริ่มหัวข้อโดย: sweetie ที่ 19-07-2018 07:21:03
เริ่มหัวข้อโดย: Mayana ที่ 19-07-2018 07:35:25
เริ่มหัวข้อโดย: LifePo-YuGu ที่ 19-07-2018 09:40:35
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 19-07-2018 09:47:17
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 19-07-2018 10:29:18
เริ่มหัวข้อโดย: kobyp_lu ที่ 19-07-2018 10:44:59
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 19-07-2018 11:07:50
ได้ยินผู้ใหญ่เค้าคุยกันก้ปะติดปะต่อได้แล้ว
ถ้าอีกฝ่ายเป็นคนดี ยายจ๋าก้จะให้อยู่ด้วยกัน
ถ้าน้องต้องไปอยู่กับแม่น้องต้องร้องไห้แน่เลยอะ
พี่มาด้วยอีกคน
เริ่มหัวข้อโดย: maekkun ที่ 19-07-2018 13:26:08
เริ่มหัวข้อโดย: teamkoyza ที่ 19-07-2018 13:42:45
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 19-07-2018 15:38:21
ตอนที่ 11 : เล่นของสูง
“ซาหวัดดีคับ” เด็กชายบลูยกมือไหว้ผู้ชายผมสีทองด้วยสีหน้าสนใจปนตื่นกลัวนิดๆ คุณครูผู้รับหน้าที่สอนภาษาอังกฤษให้เด็กชายส่งยิ้มเป็นมิตรให้
“Hello”
“....” เด็กชายบลูตาโต หันไปมองน้าชายที่ยืนพิงผนังห้องอยู่ใกล้กับประตู น้าปิงไม่พูดอะไรเพียงส่งยิ้มให้กำลังใจเขา
“Hello”
“ฮาโหล” เด็กชายบลูพูดช้าๆ ใบหน้ากังวล แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของคุณครูเขาก็ยิ้มออกมาได้ ดวงตาของเด็กชายตัวกลมสดใสพร้อมสำหรับการเรียนรู้
“ไม่ต้องห่วงแล้วออกไปเถอะ” คีรินทร์จับต้นแขนของปิง ชายหนุ่มร่างผอมสูงพยักหน้าเดินตามเขาออกจากห้องประชุม
“ครูเบนพูดไทยได้ฟังเข้าใจ ปล่อยไว้สองคนก็ไม่เป็นไร”
“ครับ”
“โล่งอกหรือยัง” ปิงสบตาคนถาม ดูเหมือนชายหนุ่มจะรู้ทุกความคิดของเขา
"มากๆ ครับ" เขาถอนใจออกมาเบาๆ ใบหน้ายิ้มอ่อน อย่างน้อยตอนนี้ก็โล่งใจไปได้เปราะหนึ่ง
"ผมบอกแล้วว่าอย่ากังวลผมจัดการให้เอง"
"นี่กำลังทวงเครดิตอยู่หรือเปล่าครับ" ปิงกลั้นยิ้มหันไปตีหน้าตายใส่เจ้านายคนใหม่
"ของมันแน่นอนอยู่แล้ว"
"แบบนี้ไงครับเขาถึงบอกว่าของฟรีไม่มีในโลก"
"มีสิ"
"ไหนครับ ช่วยผมยังแอบทวงเครดิต แบบนี้เรียกว่าไม่ฟรีแล้วครับ”
"ผมไง ให้ฟรีๆ เลยคุณอยากได้เมื่อไหร่บอก"
"..."
"จะพากลับบ้านเลยไหม" ใบหน้าของคีรินทร์โน้มเข้ามาใกล้ ดวงตาแพรวพราวของอีกฝ่ายอยู่ตรงหน้า ใกล้จนปลายจมูกเกือบชนกัน
"อุ๊ย! ขอโทษค่ะ" เสียงร้องตกใจดังแทรกขึ้นมา คีรินทร์ยกยิ้มมุมปาก ดวงตาดูขำมากกว่าตกใจ ร่างสูงยืดตัวขึ้นช้าๆ ไม่เร่งร้อน
"เชิญครับ" คีรินทร์เบี่ยงตัวหลบ พวกเขายืนอยู่หน้าห้องประชุมเล็ก ซึ่งเป็นทางผ่านไปยังห้องพักผ่อนของพนักงาน ปิงยิ้มให้เพื่อนร่วมบริษัท หญิงสาวทำฝ่ายการตลาดนั่งอยู่ข้างแผนกเขา
"ผมกลับไปทำงานก่อนครับ" ปิงถือโอกาศนี้ขอตัวเสียเลย
"อืม เดี๋ยวครูเบนพาบลูไปส่งที่ห้องทำงานผมเลยคุณไม่ต้องมารับหลาน"
"ครับ ขอบคุณครับ" ปิงยกมือไหว้ จากหางตาเขาเห็นหญิงสาวที่เพิ่งเดินผ่านเหลียวมามอง ปิงส่งยิ้มให้หญิงสาวสะดุ้งรีบหันกลับไป เขาหัวเราะออกมาเบาๆ
"มีอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าครับ" ปิงเงยหน้าขึ้นมองคีรินทร์ เขายิ้มเพราะยังอดขำไม่ได้ เชื่อเถอะว่าเดี๋ยวชื่อของเขาจะกลายเป็นหัวข้อสนทนาในแผนกการตลาดแน่นอน "ผมไปก่อนครับ" ปิงเอ่ยขอตัวอีกครั้ง เขาค้อมศีรษะให้คีรินทร์ในฐานะเจ้านายก่อนเดินผ่าน ในใจไม่กังวลสิ่งใด บางเรื่องควรเก็บมาคิด แต่บางเรื่องไร้สาระเกินกว่าจะเก็บมาใส่ใจ
• • • • • • • •
"มา~" เด็กชายมามองเจ้าตัวยุ่ง เข้าเพิ่งมาถึงบริษัทในช่วงบ่าย มารดาพาไปจัดการเรื่องเรียนมา เขาใกล้จะเปิดเทอมแล้ว
"เรียบร้อยไหมมา"
"ครับอา ผมต้องซื้อชุดใหม่หมดเลย แม่บอกจะสูงไปไหน"
"ดีแล้ว เอาให้สูงกว่าอานะ"
"โห ผมตามอาไม่ทันหรอกครับ อาสูงมาก ผมได้เท่าพ่อก็พอใจแล้ว" เด็กชายมานั่งลงบนพรม เจ้ากระปุกหมูรีบขยับมานั่งใกล้ๆ ยิ้มแป้นแล้น
"มาจ๋า~ มาเล่นกาน"
"พี่เพิ่งมาถึงขอพักเดี๋ยวสิ" เด็กชายมาบ่นแต่เขาแพ้คำว่ามาจ๋าทุกทีสุดท้ายก็ต้องถาม " อยากเล่นอะไร"
"เล่นทามกานบ้านกาน" หนูน้อยยิ้มแฉ่ง ตาเป็นสระอิ
"การบ้านอะไร” เด็กชายมาขมวดคิ้วก่อนนึกได้ “ของเราใช่ไหม เรียนวันแรกก็มีแล้วเหรอ ไหนขอพี่ดูหน่อย" มาดึงสมุดที่วางอยู่บนโต๊ะมาดู "อ๋อ คัดตัวอักษรง่ายๆ เอง"
"น่านฉิ" เด็กชายบลูพยักหน้า เออออไปกับพี่ชายตัวโต
"ง่ายเราก็ทำสิ เดี๋ยวพี่ทำการบ้านเป็นเพื่อน" มาหันไปหยิบกระเป๋าที่วางทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อวานมาวางบนโต๊ะ ข้างในมีสมุดและหนังสือเรียนของเขา แต่ยังไม่ทันเปิดกระเป๋าเจ้าลูกหมูก็เอื้อมมือมาจับมือเขาไว้เสียก่อน
"ม่ายต้อง ม่ายต้อง"
"อะไรของเรา"
"แบ่งกานเล่นก๊ะด้าย บูจายดี"
เด็กชายมาขมวดคิ้วต้องคิดชั่วครู่ถึงจะเข้าใจ "นี่เราใช้พี่ทำการบ้านให้เหรอ!"
"เล่นกานงาย" เด็กชายบลูยิ้มหวานเอาใจพี่ชาย
"หึๆ เบื่อละสิ" มาสังเกตจากที่สมุดมีการเขียนไปแล้วครึ่งหน้า "อย่ามาเฉไฉเจ้ากระปุกหมู ทำการบ้านตัวเองให้เสร็จเลย รับผิดชอบงานตัวเองด้วย"
"ก๊ะบูง่วง" ในที่สุดเจ้าตัวยุ่งก็สารภาพออกมา
"เออใช่ ได้เวลานอนกลางวันแล้วนี่ ง่วงก็นอนก่อนตื่นมาค่อยทำ"
"นอนเยย" แทนที่เจ้าลูกหมูจะปีนขึ้นไปนอนบนโซฟาอย่างที่ทำทุกครั้ง กลับล้มตัวลงนอน ศีรษะหนุนตักของเขา
"บูง่วง" หนูน้อยพูดเสียงอู้อี้
เด็กชายมาคิดจะดันศีรษะน้องออก แต่เจ้าตัวยุ่งพลิกตัวตะแคงข้างเข้าหาเขา แขนกอดเข้าหากัน ซุกตัวเข้ากับตัก มือที่ยื่นไปจึงเปลี่ยนเป็นลูบศีรษะให้น้องแทน
"ง่วงก็นอน" มาลูบศีรษะกระปุกหมูไปเรื่อยๆ รอให้อีกฝ่ายหลับสนิท เขาเห็นน้าปิงเข้ามากล่อมบลูนอนบ่อยๆ จึงรู้ว่าควรทำยังไง เดี๋ยวพอตื่นมาต้องสอนแล้วว่าการบ้านคืออะไร ก่อนหน้านั้นเขาผิดเองที่เออออไปว่าการบ้านคือการเล่นชนิดหนึ่งทำให้เจ้าตัวยุ่งเข้าใจผิด ต่อไปจะพูดอะไรต้องระวังกว่านี้ ยิ่งช่างจดช่างจำอยู่ด้วย ดูเถอะมาเนียนชวนเขาเล่นทำการบ้าน ร้ายจริงๆ เจ้ากระปุกหมู แสบตั้งแต่ตัวเท่านี้ เจ้าแผนการจริงๆ
• • • • • • • •
"ตื่นแล้วเหรอครับ"
"น้าปิง" เด็กชายบลูงัวเงียลุกขึ้นนั่ง เขาเห็นพี่ชายตัวสูงทุบต้นขาตรงที่เขานอน
"มาเป็นลาย" มาจ๋าไม่ตอบเขาแต่ส่งสายตาคาดโทษมาให้ เด็กชายบลูเอียงคอ เมื่อไม่รู้ว่าพี่โกรธอะไรจึงใช้วิธียิ้มอ้อนไว้ก่อน
"บูตื่นแย้ว"
"ก็ขืนไม่ตื่นสิ" เด็กชายมาบ่น ขาของเขาชาไปหมด เจ้าลูกหมูหัวหนักชะมัด
"บ่ายนี้กินนมหรือยังครับ"
"กินแย้วคับ" เด็กชายบลูพยักหน้า ลินลินให้เขากินก่อนเริ่มทำการบ้าน
"ผมดูแลให้อย่างดี" คนขอคะแนนก็ยังคงขออย่างต่อเนื่อง ปิงต้องซ่อนยิ้มทั้งมันเขี้ยวทั้งเอ็นดูชายหนุ่มร่างสูงที่ทำตัวเหมือนเด็กขี้อ้อนขึ้นทุกวัน
"ขอบคุณครับ"
"ผมอยากได้อย่างอื่นแทนมากกว่า" ปิงทำเป็นไม่สนใจคำพูดของคีรินทร์ ก็น้ำเสียงแบบนั้นสายตาแบบนั้นขืนต่อความยาวสาวความยืดด้วยจะเข้าตัวเขาเปล่าๆ
"ลินลินหยักด้ายอาลาย" แต่เจ้าลูกหมูของเขาไม่ยอมปล่อยให้ผ่านไป
"ขอแล้วบลูจะให้อาเหอรครับ"
"ห้าย ขอเยย" เด็กชายบลูพยักหน้า ทำสีหน้าจริงจังเลียนแบบผู้ใหญ่
"งั้นอาขอ..." คีรินทร์ตั้งใจลากเสียงยาว ดวงตาจับจ้องที่ดวงตาคู่สวยของคนที่เขาสนใจ
"ขอให้น้าปิงเลี้ยงข้าวครับ" ปิงตัดสินใจพูดตัดหน้าเพื่อความปลอดภัย ชายหนุ่มอย่างคีรินทร์ไว้ใจได้ที่ไหน
"หึๆ" ปิงหันไปค้อนขวับให้กับเสียงหัวเราะที่ได้ยิน ดูทำเข้าทำเอาเขาใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ กลัวพูดอะไรไม่ระวังกับเจ้าลูกหมู ยิ่งฉลาดอยู่ด้วย
"ลินลินหิวเหยอ" เด็กชายตัวกลมเอียงคอมอง
"ฮ่าๆ หิวก็หิวครับ"
"น้าปิง~ลินลินหิว" ลูกหมูรีบบอกน้าชาย เรื่องกินสำหรับเด็กชายบลูถือว่าเป็นเรื่องใหญ่มาก
"น้าปิงได้ยินแล้วครับ แต่ต้องทำงานให้เสร็จก่อนแล้วค่อยว่ากัน"
"พามาไปด้วยน้า มาก๊ะหิว"
"รู้ได้ไงเราว่าพี่มาหิว" คีรินทร์เป็นคนถาม เขาไม่ได้ยินหลานชายพูดอะไรสักคำ
"ลู้ ก๊ะมาหน้าบึ้ง ตาเขียวเยย"
"ฮ่าๆ"
เด็กชายบลูยิ้มแป้น ชอบใจที่อาคีรินทร์หัวเราะ แต่พี่ชายตัวโตน่าจะไม่ชอบเพราะตาเขียวกว่าเดิมอีก
"เดี๋ยวตอนเย็นน้าปิงมารับ ทำการบ้านให้เสร็จนะครับ"
"คับ" เด็กชายบลูพยักหน้าแข็งขัน
"ปิง"
"ครับ" ปิงชะงักเท้าเขากำลังจะเปิดประตูออกจากห้องทำงาน
"อย่าลืมนัดของเรา"
"นัดอะไรครับ" ปิงซ่อนยิ้มทำหน้าตาย
"แน่ใจนะว่าคุณจะแกล้งลืม" ดวงตาของคีรินทร์วาววับ รอยยิ้มร้ายๆ บอกเขาว่าวิธีการเตือนความทรงจำของอีกฝ่ายน่าจะอันตรายมาก ปิงจึงกลับลำทันที
"เพิ่งคุยกันใครจะลืมครับ"
"ผมจะตั้งตารอ" ดวงตาสองคู่สบประสานกัน ปิงรับรู้ถึงความหมายที่มากกว่าการรอให้เขาเลี้ยงข้าว ริมฝีปากของเขาคลี่ออกเป็นรอยยิ้ม ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์
"ครับ ผมจะดูว่าคุณรอได้นานแค่ไหน จะหิวก่อนหรือเปล่า"
"หึๆ ผมไม่ชอบกินขนม ไม่กินของจุกจิก ผมรอกินมื้อที่อร่อยที่สุดและดีที่สุดได้เสมอ"
"...."
มาจ๋า มาจ๋า" เสียงของลูกหมูตัวกลมดังแทรกขึ้นมา
"หือ"
"ม่ายมีหนมกินแหละ"
ผู้ใหญ่สองคนในห้องสบตากัน ก่อนเสียงหัวเราะจะระเบิดออก ปิงเปิดประตูเดินออกจากห้องด้วยรอยยิ้ม คำพูดของคีรินทร์ยังวนเวียนอยู่ในหัว ปิงหัวเราะออกมาเบาๆ การเป็นคนสำคัญของใครบางคนมันให้ความรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง
• • • • • • • •
"ปิงไปห้องคุณคีรินทร์มาอีกแล้วเหรอ" รอยยิ้มที่ส่งให้ไม่สามารถลบความหมายในคำพูดได้
"ครับ" ปิงทำเป็นไม่เข้าใจรูปประโยคที่อีกฝ่ายพยายามสื่อ เขาส่งยิ้มให้ ดึงเก้าอี้ทำงานลงนั่ง
"น่าอิจฉาจังรู้งี้อุ้มเอาหลานมาเลี้ยงบ้างก็ดี"
"ลองเลี้ยงจริงๆ สิแล้วจะรู้ว่าน่าอิจฉาไหม" พี่นิ่มหัวหน้าของเขาทนไม่ไหวโต้กลับหญิงสาวจากแผนกข้างๆ ที่แวะมายืนคุย
"แหมพี่นิ่มคะ ถึงยังไงก็คุ้มไม่ใช่เหรอคะ ได้ใกล้ชิดคุณคีรินทร์แถมมีอภิสิทธิ์พิเศษกว่าพนักงานคนอื่น"
ปิงชะงักมือ เขาตัดสินใจไม่เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย เริ่มทำงานที่ค้างคาอยู่
"ตรงไหน พี่ก็ใช้งานปิงงกๆ เหมือนเดิม ส่วนไอ้เรื่องเดินไปเดินมาก็ไม่เป็นไรมั้ง เรายังเดินเล่นมาแผนกพี่เลย"
"พี่นิ่มก็" ใบหน้าสวยๆ เง้างอนเมื่อโดนหัวหน้าเขาตอกกลับ
"อ้าวก็มันเรื่องจริง ถ้าปิงได้อภิสิทธิ์พี่ก็ต้องเกรงใจสิ พี่ไม่เห็นรู้สึกเลย เคยป็นไงก็เป็นงั้น"
"ค่า” หญิงสาวลงเสียงหนัก “อุ้มก็พูดตามที่ได้ยินมา เขาพูดกันทั้งบริษัทว่าปิงคิดจะเล่นของสูง"
"อุ้ม! อย่าพูดไม่เข้าเรื่อง" เสียงตำหนิมาจากหัวหน้าของเขา
"เขาพูดกันจริงๆ นะคะพี่นิ่ม เมื่อกี้พี่เขมยังเอามาเล่าเลยว่าเห็นคู่นี้ทำตัวแปลกๆ ที่หน้าห้องประชุม ที่เขาพูดกันเรื่องจริงหรือเปล่าปิง"
ปิงยกยิ้มมุมปาก ขำที่เรื่องราวไม่ผิดไปจากที่คิดไว้ รวมทั้งคำประโยคเชยๆ ที่อีกฝ่ายนำมาใช้ เล่นของสูงอย่างนั้นเหรอ อืมมม ก็สูงจริงๆ นั่นแหละ สูงกว่าเขาตั้งหลายเซ็นฯ
"ไม่ยอมตอบแบบนี้จริงแน่เลย ระวังจะเจ็บตัวนะอุ้มเป็นห่วง อย่างคุณคีรินทร์เหรอจะสนใจพนักงานตัวเล็กๆ อย่างพวกเรา แถมปิงยังเป็นผู้ชายอีก ไม่เห็นเคยได้ยินว่าคุณคีรินทร์มีรสนิยมแบบนั้น แค่เอ็นดูเด็กมากกว่ามั้ง"
"ไม่รู้สิครับ" ปิงเงยหน้าขึ้นในที่สุด เขาส่งยิ้มให้คนพูดเจื้อยแจ้วเป็นนกแก้วนกขุนทอง "ผมไม่ใช่คุณคีรินทร์เลยบอกไม่ได้ว่าคิดอะไรอยู่ แต่ถ้าถามถึงตัวผม" ปิงค่อยๆ คลี่ยิ้มออก จ้องเข้าไปในดวงตาของหญิงสาว "สูงแค่ไหนก็อยากจะลองดูครับ"
"หะ!"
" ตกใจอะไรครับผมนึกว่ารู้กันแล้วเสียอีก ก็ว่าจะลองจีบดู อยากรู้เหมือนกันว่าจะสูงแค่ไหน"
"ปิงชอบคุณคีรินทร์จริงเหรอ!"
"เรียกว่าสนใจมากดีกว่าครับ อยากได้มาเป็นแฟน" ปิงกลั้นขำจนตาเป็นประกาย อีกฝ่ายดูเงอะงะเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแล้วก็เงียบไป สีหน้าตื่นตกใจ
"เอ่อ..อุ้มกลับไปทำงานดีกว่า"
"หึๆ" ปิงหัวเราะเมื่ออีกฝ่ายจากไปอย่างรวดเร็ว "นึกว่าจะยาวกว่านี้นะครับพี่นิ่ม"
"ปิง..คือ..พี่ว่า.."
"ครับ?" ปิงมองหน้าซีดๆ ของเจ้านายด้วยความสงสัย
"พี่ไปทำงานดีกว่า"
"อ้าว" ปิงมองตามแผ่นหลังเจ้านายงงๆ แต่ครู่เดียวก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้ เขาหันขวับไปอีกทาง เมื่อนึกได้ว่าพี่นิ่มกับหญิงสาวแผนกการตลาดยืนหันไปทางเดียวกัน
!!!
ปิงเผยอปากค้าง สบตากับดวงตาวาววับที่มองมา เขาตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก ในหัวว่างเปล่า คิดได้อย่างเดียวคือ..เอาปี๊บมาคลุมหัวทันไหม!!
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 19-07-2018 15:54:00
ปิงจะยังเหลือฟอร์มไว้ให้เล่นตัวอีกมั้ยเนี่ยย
เขินแทน 5555555
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 19-07-2018 15:56:55
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 19-07-2018 16:01:04
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 19-07-2018 16:12:14
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 19-07-2018 16:17:57
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 19-07-2018 16:26:50
เข้าทางลินลินเลยสิงานนี้
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 19-07-2018 16:28:55
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 19-07-2018 17:06:56
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 19-07-2018 17:20:56
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 19-07-2018 17:22:28
เริ่มหัวข้อโดย: T_TARS ที่ 19-07-2018 17:27:28
ยังไงก็ไม่รอด
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 19-07-2018 17:29:41
ลินลินคงยิ้มแก้มแตกแล้วมั้ง
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 19-07-2018 17:41:33
คิคิคิ
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 19-07-2018 17:51:53
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 19-07-2018 17:55:52
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 19-07-2018 18:11:13
เริ่มหัวข้อโดย: Mitra ที่ 19-07-2018 18:15:44
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 19-07-2018 18:21:44
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 19-07-2018 18:24:01
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 19-07-2018 18:48:54
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 19-07-2018 19:02:26
ก็เข้าทางคิรินทร์น่ะสิ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 19-07-2018 19:13:37
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 19-07-2018 19:27:17
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 19-07-2018 19:29:27
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 19-07-2018 19:40:32
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 19-07-2018 19:46:08
เริ่มหัวข้อโดย: teamkoyza ที่ 19-07-2018 20:12:24
เริ่มหัวข้อโดย: kobyp_lu ที่ 19-07-2018 20:32:24
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 19-07-2018 20:34:09
:z3: :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 19-07-2018 20:44:50
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 19-07-2018 20:46:48
น้องบลูน่าร้ากกก ร้ายไม่เบาชวนเล่นทำการบ้านน รักน้องง :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 19-07-2018 21:27:50
:L2: :pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 19-07-2018 21:39:37
เริ่มหัวข้อโดย: 1andonly ที่ 19-07-2018 21:52:03
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 19-07-2018 22:01:12
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 19-07-2018 22:02:44
เริ่มหัวข้อโดย: sweetie ที่ 19-07-2018 22:24:45
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 19-07-2018 23:54:44
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 20-07-2018 00:12:06
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 20-07-2018 01:37:31
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 20-07-2018 01:54:34
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 20-07-2018 07:47:53
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 20-07-2018 09:12:48
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 20-07-2018 09:40:59
เริ่มหัวข้อโดย: akashita ที่ 20-07-2018 09:49:18
ถ้าตาพราวระยับขนาดนั้น สงสัย โมเมขอเป็นแฟนไปเลยละกันเนอะ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: EARTHYSS :) ที่ 20-07-2018 18:42:35
เริ่มหัวข้อโดย: agava1313 ที่ 20-07-2018 18:58:46
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 20-07-2018 20:31:57
น้องบลูน่ารักมากเลย แต่น้องยังไม่รู้เลยว่าต้องแยกกับพี่มา น่าสงสารจัง
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 20-07-2018 23:59:41
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 21-07-2018 09:55:57
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 21-07-2018 12:33:51
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 21-07-2018 13:17:10
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 21-07-2018 18:21:25
ตอนที่ 12 : ตกลง
ปิงจ้องตากับชายหนุ่มร่างสูงอยู่ครู่ใหญ่ เขาขยับตัวเมื่อเริ่มตั้งสติได้ “คุณคีรินทร์มีอะไรหรือเปล่าครับ” ปิงถามนำไปก่อน ทำเป็นลืมเลือนสิ่งที่ตัวเองพูดไว้ เผื่อว่าธุระของชายหนุ่มจะสำคัญจนมองข้ามเรื่องน่าอายของเขาไปได้
"ตามผมมา"
"ไปไหนครับ!" ปิงก้าวถอยหลังเมื่อคีรินทร์เอื้อมมือมาหา
"หรืออยากให้ผมคุยตรงนี้"
"ก็ได้ครับ" ปิงคว้าโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะยัดใส่กระเป๋ากางเกงด้วยความว่องไว ถึงไม่เห็นใครโผล่หน้าออกมาแต่เขามั่นใจว่ามีคนรอฟังอยู่หลายคนทีเดียว
"มาพาน้องไปเล่นห้องแม่ก่อน อามีเรื่องอยากคุยกับน้าปิง"
"ครับ" เด็กชายมาลุกขึ้นยืน "กระปุกหมูลุกเร็ว"
"ปายหนาย" เด็กชายตัวกลมถามแต่ก็ลุกขึ้นยืนทันที แถมยื่นมือไปใช้พี่ชายตัวโตจับ ปิงอดมันเขี้ยวหลานชายไม่ได้ บลูหนอบลูไม่คิดจะอยู่ช่วยน้าเลย
"อยากไปห้องแม่พี่หรืออยากไปกินคุ้กกี้"
"คุ้กกี้~" เด็กชายบลูตอบเสียงใส เรื่องอย่างนี้เลือกไม่ยาก
"เรานี่น้า ต่อไปจะไม่ใช่กระปุกหมูแล้วอีกหน่อยจะเป็นกระปุกช้าง"
"จ๊าง~"
"หึๆ"
เสียงคุยเจื้อยแจ้วห่างออกไปเรื่อยๆ พร้อมๆ กับประตูที่ปิดลงช้าๆ ปิงชักอยู่ไม่เป็นสุข เขาหมุนตัวไปมา มองโน่นมองนี่ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะมองทำไม เขาเข้ามาห้องนี้วันละสี่เวลาอยู่แล้วเห็นจนจำได้ทุกมุม
เจ้านายคนใหม่ของเขามองมาด้วยแววตาขำ ร่างสูงนั่งพิงขอบโต๊ะด้วยท่าทางสบายๆ ต่างกับเขาที่เกร็งไปทั้งตัว หายใจไม่ทั่วท้อง
"คุณคีรินทร์ไปหาผมมีอะไรหรือเปล่าครับ เรื่องงานหรือเปล่า"
"ไม่ใช่" คนตอบพูดสบายๆ ไม่เร่งร้อน ปิงนึกหมั่นไส้ เขาหัวใจจะวายตายอยู่แล้วอีกคนก็เหมือนแกล้ง ไม่ยอมพูดไม่ยอมเข้าเรื่องเสียที
"งั้นจะถามอะไรก็ถามมาเลยครับ" ปิงเริ่มปลง ในเมื่อมันเครียดมากก็ถามให้มันจบๆ ไป ก่อนที่โรคกระเพาะจะถามหา
"ไม่มี"
"หะ!" ปิงตกใจจนเผลออุทานคำไม่สุภาพออกมา
"ตกใจทำไม ผมไม่มีอะไรจะถาม"
"อ้าว!" คนเตรียมใจอย่างดีปรับอารมณ์ไม่ทัน
"หรือคุณมีอะไรอยากบอกผม" ดวงตาร้ายๆ นั้นบ่งบอกว่าร่างสูงได้ยินที่เขาพูดชัดเจนทุกคำ ร้ายชะมัดเล่นเอาเขาไปไม่เป็น
"ไม่มีครับ แล้วคุณคีรินทร์ให้ผมตามมาทำไมครับ"
"คิดถึง"
!!!
"ฮ่าๆ ผมจะถามว่าเย็นนี้ไปกินพิซซ่าเตาถ่านกันไหม มาบ่นอยากกิน"
"อ๋อ ได้ครับ เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องเดินไปถามเลย" ปิงบ่นพึมพำ เพราะถ้าไม่เดินไปถามคีรินทร์ก็จะไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด
"ต้องถามสิ เพราะคุณเป็นคนเลี้ยงลืมหรือเปล่า"
"ไม่ลืมครับ เตาถ่านก็เตาถ่าน" ปิงยังเซ็งไม่หาย นึกโมโหพิซซ่าขึ้นมาติดหมัด
"โอเคผมจะได้บอกเด็กๆ บลูต้องดีใจมากแน่ แค่พูดถึงก็ตาโตแล้ว" คีรินทร์หัวเราะเบาๆ ปิงเขม่นตามอง นึกหมั่นไส้ท่าทางสบายใจของชายหนุ่ม
"ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมครับ"
"ใช่"
"งั้นผมขอตัวไปทำงานต่อ"
"อืม"
ปิงจ้องตาคีรินทร์ เขาถอนใจเบาๆ เมื่อจนแล้วจนรอดอีกฝ่ายก็ยังไม่พูดอะไร ปิงค้อมศีรษลงเป็นการขอตัว หันหลังเดินตรงไปยังประตูห้อง
"ผมว่าเราคุยกันให้รู้เรื่องดีกว่าครับ" ปิงตัดสินใจปิดประตู เดินกลับมายืนหน้าโต๊ะทำงานของคีรินทร์
""หึๆ"
"ตกลงคุณคีรินทร์ได้ยินใช่ไหมครับ"
"ใช่" ดวงตาแพรวพราวนั้นการันตีได้ดี ไม่ผิดจากที่เขาคิดไว้
"แล้วไม่อยากรู้เหรอครับว่าผมคิดยังไง พูดทำไม พูดเพราะอะไร"
"ถามทำไม เห็นๆ กันอยู่ว่าคุณรำคาญคุณอุ้ม อยากเอาชนะใช่ไหม"
ปิงเม้มริมฝีปาก ถ้าเขารับว่าใช่เขาจะรอดตัวไปได้สบายๆ ความคิดของคีรินทร์ไม่ผิดแต่ไม่ใช่ทั้งหมด
"เปล่าหรอกครับ" ปิงถอนใจ นิสัยเขาเป็นแบบนี้ทำไงได้ เมื่อคิดจะคุยแล้วก็อยากคุยให้รู้เรื่อง "ผมไม่ใช่คนชอบเอาชนะใคร ผมแค่อยากแกล้งพี่อุ้มเท่านั้นเอง"
"หึๆ ขี้แกล้งเหรอเรา"
"ก็มันตลกดีนี่ครับ ไหนๆ ก็คิดกันอยู่แล้วจะรับจะปฏิเสธก็คิดอยู่ดี"
"อืม"
"แต่ผม..." ปิงตัดสินใจแล้ว เขาใช้ความกล้าทั้งหมดที่มีเพื่อพูดออกมา
"ปิง"
"ครับ?" คนกะทุ่มทั้งตัวทำหน้างงเมื่อถูกขัดจังหวะ ดวงตาของคีรินทร์อ่อนโยน ริมฝีกปากติดรอยยิ้ม
"ผมชอบคุณ คบกับผมได้ไหม"
!!!
"ตกลงนะครับ" คำว่าครับไม่ควรทำให้ผู้ชายด้วยกันหวั่นไหว แต่ปิงกลับหน้าแดงเรื่อ เสียงที่ได้ยินละมุนหูจนเขาออกอาการเขิน
"คือผม.."
ร่างสูงลุกจากเก้าอี้เดินตรงมาหยุดยืนตรงหน้า สองมือยกขึ้นประคองใบหน้าของเขา
"ตกลงไหม"
"ครับ" ปิงพยักหน้า เขาสบตากับคีรินทร์โดยไม่หลบ
"หึๆ ตอบรับเร็วไปหรือเปล่า"
"อ้าว อยากให้ผมเล่นตัวก็บอก ผมทำเป็นนะครับ" คีรินทร์มองรอยยิ้มทะเล้นของชายหนุ่มร่างผอมสูง เขายิ้มด้วยความเอ็นดู
"อย่าเลย แบบนี้ดีแล้ว"
"ผมก็ว่างั้น" ปิงยิ้มกว้างให้เขา แววตากวนๆ แต่จริงใจ
"ขอบคุณ" ริมฝีปากอุ่นแตะลงบนหน้าผาก ปิงหลุบตาลง รับรู้ว่าตัวเองกำลังยิ้มไม่หุบ มันเขินๆ แต่เขาก็ชอบ
"ไม่ถามเหรอครับว่าผมรู้สึกยังไงกับคุณคีรินทร์" ปิงเงยหน้าขึ้นถาม ดวงตาเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มกวน
"ไม่ล่ะ" คีรินทร์ส่ายหน้า คนกำลังสนุกเลยทำหน้าเซ็ง "หึๆ ผมไม่อยากรู้เพราะผมรู้แล้ว"
"รู้ว่าอะไรครับ" ปิงเลิกคิ้ว สีหน้ากวนปนท้าทายนิดๆ
"รู้ว่าคุณ..." คีรินทร์โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนดวงตาอยู่ระดับเดียวกัน "สนใจผมมากก" คีรินทร์ลากเสียงยาว
"ฮ่าๆ" ปิงหัวเราะลั่น ชอบความทันกันระหว่างพวกเขา "คุณคิรินทร์โกงแอบฟังผม"
"ต้องถือว่าผมโชคดี" คนแอบฟังยอมรับหน้าตาเฉย
"ป่านนี้คุณอุ้มคงเอาไปเม้าส์เพลินแล้วนะครับ"
"กังวลหรือเปล่า" สายตาของคีรินทร์เปลี่ยนเป็นจริงจัง เขาเป็นห่วงปิงเรื่องนี้ ไม่อยากให้อีกฝ่ายเจอกับเรื่องไม่สบายใจ
"ไม่ครับ ผมแค่อายจนอยากเอาปี๊บคลุมหัวแต่ไม่กังวล"
"อายผมเหรอ"
"แน่สิครับ" ปิงมองค้อน ถามมาได้
"ฮ่าๆ" คีรินทร์หัวเราะท่าทางของอีกฝ่าย "ถ้ามีใครพูดอะไรให้คุณไม่สบายใจต้องบอกผม ตกลงไหม"
"หมายถึงพูดเรื่องที่ผมเป็นแค่พนักงานตัวเล็กๆ ในบริษัท แถมยังเป็นผู้ชายด้วยแต่ดันได้เป็นแฟนกับน้องชายเจ้าของบริษัทใช่ไหมครับ"
"ใช่ กังวลไหม"
"ไม่เลยครับ" ปิงส่ายหน้า
"ไม่สักนิดเลยเหรอ"
"ใช่ครับ" ปิงสบตากับคีรินทร์โดยไม่หลบ "คนอื่นต้องคิดอยู่แล้วว่าผมไม่เหมาะ แต่ในเมื่อคุณคีรินทร์เลือกผมก็แปลว่าคุณคิดแล้วว่าผมเหมาะ จะมีใครรู้ดีไปกว่าเจ้าตัวครับ ผมไม่มานั่งกังวลกับความคิดคนอื่นหรอก คุณคีรินทร์ต่างหากต้องกังวล"
"ผม?" คีรินทร์เลิกคิ้ว ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง "ผมเหรอ ทำไมผมต้องกังวล"
" อ้าวก็คุณคีรินทร์ดูดีกว่าผม รวยกว่าผม ดังนั้นถ้าคุณคีรินทร์เลือกผมก็ต้องลุ้นว่าจะได้คนดีหรือไม่ดี เหมาะสมกันจริงหรือเปล่า สายตาคนอื่นที่มองมาเขาคิดอยู่แล้วว่าผมไม่เหมาะยังไงผมก็เสมอตัว คุณคีรินทร์สิครับจะโดนจ้องซ้ำเติมว่าเลือกพลาดหรือเปล่า"
คีรินทร์มองหน้าคนพูดนิ่ง รอยยิ้มกวนๆ ของอีกฝ่ายทำให้เขาเผลอยิ้มตาม ก่อนหัวเราะเสียงดังออกมา ให้ตายเถอะถ้าใครสักคนถามว่าเขาชอบปิงเพราะอะไร คีรินทร์อยากอัดคำพูดเหล่านี้ไปให้ฟังจริงๆ จะมีสักกี่คนที่คิดเหมือนปิง สบายใจเหลือเกินนะเจ้าตัวแสบ
"งั้นก็ช่วยอะไรผมอย่างสิ"
"อะไรครับ"
"อยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า ผมจะได้ไม่โดนใครซ้ำเติม"
"เหตุผลไม่เข้าท่า" คนพูดเบะปากแต่สักพักก็หัวเราะขำเขา "ตกลงจะถามผมเรื่องพิซซ่าอย่างเดียวใช่ไหมครับ ผมจะได้กลับไปทำงาน ตอนนี้ทั้งแผนกคงใจจดใจจ่อรอผมกลับไปแล้ว"
"ฮ่าๆ" คีรินทร์หัวเราะน้ำเสียงกวนๆ ของปิง
"ผมไปดีกว่า" ปิงขยับตัวออกห่าง เขายิ้มนิดๆ ดวงตาสดใสเต็มไปด้วยความสุข
"อ้อ คุณคีรินทร์!" ปิงหันกลับไปมองเจ้าของห้อง เขาเดินเกือบถึงประตูแล้ว
"ครับผม"
ปิงหน้าแดงซ่าน โว้ยทำไมชอบทำให้เขาเขิน ต้องตั้งสติอย่างเร่งด่วนถึงจะพูดต่อได้ "ตอนนี้คุณมีแฟนแล้วใช่ไหมครับ"
"หึๆ ใช่"
"อืมมม" ปิงทำหน้าคิด "ยินดีด้วยนะครับ ช่าวดีแบบนี้น่าจะฉลองว่าไหม"
"ใช่" คีรินทร์กลั้นขำ ทำสีหน้าตั้งใจฟังอีกฝ่าย เขาชอบความสดใสบวกกวนนิดๆ ของปิงมาก
"ถ้าอย่างนั้น.." ดวงตาคนพูดเป็นประกาย ออกอาการเจ้าเล่ห์ชัดเจน "ไปกินพิซซ่าเตาถ่ายดีไหมครับ ฉลองให้คุณกัน"
"ฮ่าๆ" คีรินทร์อดใจไม่ไหว คว้าร่างผอมสูงเข้ามากอด "ได้สิ ผมเลี้ยงเอง"
"ดีครับผมกำลังจน โชคดีจริงๆ ที่มีเรื่องให้ฉลองพอดี"
"เดี๋ยว!" คีรินทร์ขมวดคิ้ว "อย่าบอกว่ายอมเป็นแฟนผมแลกค่าพิซซ่านะ"
"ฮ่าๆ" ปิงหัวเราะเสียงดัง เขาโขกศีรษะกับปลายคางของคีรินทร์ก่อนผละตัวออกจากอ้อมแขนของอีกฝ่าย "อย่าห่วงเลยครับ คุณคีรินทร์มีค่ากว่าพิซซ่าเตาถ่านเยอะ เชื่อผม" ปิงยักคิ้ว อมยิ้มพราย เขาหันหลังเดินกลับไปยังประตู
คีรินทร์มองตามร่างผอมสูงจนลับสายตา หัวเราะออกมาเบาๆต่อจากนี้ชีวิตของเขาคงไม่น่าเบื่ออีกต่อไป
• • • • • • • •
“อาหย่อย” เด็กชายบลูเคี้ยวแก้มตุ่ย มือเปรอะไปด้วยซอสสีแดงเข้ม
"กินดีๆ"
"กินดีดี" เด็กชายบลูพูดเลียนแบบพี่ชายตัวโต ส่งยิ้มแป้นแล้นไปให้
"เดี๋ยวนี้บลูชอบพูดตามผมจังเลยครับน้าปิง" เด็กชายมาหันไปบ่นกับน้าชายของอีกฝ่าย
"น้องเห็นเราเป็นแบบอย่างเลยอยากทำตาม" คีรินทร์ช่วยพูดแทนลูกหมู เขาคิดว่าเขาเดาไม่ผิด
"ไม่ต้องตามขนาดนี้ก็ได้" พี่ชายบ่นแต่น้องชายยิ้มหวานให้ พี่ชายเลยแยกเขี้ยวใส่ เด็กชายบลูสะดุ้งมองพี่ชายตาละห้อย
"บูมาล้ากน้า" เด็กชายบลูส่งยิ้มอ้อนพี่ชาย มาขมวดคิ้วมุ่น ไม่เข้าใจ
“พูดอะไรของเราเจ้ากระปุกหมู"
"มางาย" นิ้วก้มป้อมชี้มาที่อกของเขาก่อนชี้เข้าหาตัวเอง "นิบู ล้าก"
"จะพูดยังพูดไม่ถูก" มาผลักหัวกลมๆ ของหมูน้อยเบาๆ
"มาบูล้ากก"
เอาเข้าไป เด็กชายร่างสูงโคลงศีรษะ "ต้องพูดว่า..มารักบลู..ถึงจะถูก"
"จิงเหยอ จิงเหยอ" เจ้าตัวอ้วนตาโต "มาล้ากบูเหยอ อุบอิบเยย" เด็กชายบลูไขว้นิ้วเข้าด้วยกัน ปิงหัวเราะขำไม่รู้ว่าหลานชายไปจำมาจากไหน
"อ้าวไม่ใช่เหรอ แล้วเมื่อกี้เราจะพูดอะไร" มายิ่งงงเข้าไปใหญ่ เขาต้องใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่งถึงเข้าใจ"อ๋อจะพูดว่าบลูรักมาล่ะสิ กว่าจะรู้เรื่อง"
"ช่ายๆ บูล้ากมา" เจ้าลูกหมูยิ้มกว้าง ดวงตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความรักอย่างบริสุทธิ์ใจ เด็กชายมายิ้มอ่อนโยน
"หึๆ พี่ก็รักเราเจ้าตัวยุ่ง" มาแกล้งขยี้ผมนุ่มของกระปุกหมูก่อนเงยหน้าขึ้น เขาชะงักเมื่อเห็นสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสองคนที่มองมา รอยยิ้มจึงเปลี่ยนเป็นเก้อเขิน "ไม่พูดเดี๋ยวก็ตื้อถามผมอีก" เด็กชายมาแก้ตัว
"อายังไม่ได้พูดอะไร"
"น้าก็ยังไม่ได้พูดครับ"
"บูก๊ะม่ายพูดด" เจ้ากระปุกหมูของมายิ้มหวานให้พี่ชาย ถามว่าเข้าใจไหมเขาไม่เข้าใจหรอก รู้แต่ว่าคนอื่นไม่พูดเขาก็ไม่พูดเท่านั้นเอง
"เจ้าตัวยุ่งเอ๊ย" มาทำหน้ามุ่ย เพราะยิ้มหวานๆ ของเจ้ากระปุกหมูเลยทำให้เขาเผลอหลุดปาก โดนอาคีรินทร์กับน้าปิงแซวจนได้สิน่า
ปิงมองใบหน้าของเด็กชายมา ยิ้มขำความน่ารักของเด็กชายทั้งสอง เขาชอบช่วงเวลาที่เด็กๆ อยู่ด้วยกัน
“ปิง”
“ครับ?” ปิงหันไปมอง แปลกใจที่คีรินทร์เบาเสียงลงมากราวกับไม่อยากให้เด็กๆ ได้ยิน
“ผมรักคุณ”
!!!
“บูม่ายพูดด” เด็กชายบลูยิ้มหวานเมื่อลินลินกับน้าปิงหันมามองเขาพร้อมกัน
“ฮ่าๆ” คีรินทร์หัวเราะชอบใจ แฟนหมาดๆ ของเขาหน้าแดงไปจนถึงหู ถ้ามีใครสักคนกล้าพอจะถามเขาว่าทำไมเขาถึงชอบปิง ชายหนุ่มก็พร้มจะตอบ
สำหรับเขาแล้วไม่มีเหตุผลอะไรมากมาย ไม่ต้องผ่านกระบวนการคิดที่ยุ่งยาก คิดถึงใคร อยากเห็นหน้าใคร อยากอยู่กับใครก็คนนั้น ไม่อย่างนั้นเขาจะเดินไปหาปิงที่โต๊ะด้วยเหตุผลไม่เข้าท่าทำไม คนมันคิดถึงเรื่องมีอยู่เท่านั้นจริงๆ คีรินทร์ยกยิ้มมุมปาก ดวงตาเป็นประกายวาววับ ดูเหมือนว่าความคิดถึงของเขาจะทำหน้าที่ได้ดีจริงๆ ถูกที่และถูกเวลา
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 21-07-2018 18:36:21
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 21-07-2018 18:42:20
เจ้ากระปุกหมูนี่เป็นงานจริงๆ 5555555555
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 21-07-2018 18:59:49
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 21-07-2018 19:03:40
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 21-07-2018 19:04:59
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 21-07-2018 19:05:36
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 21-07-2018 19:08:37
เริ่มหัวข้อโดย: ืnamenoi ที่ 21-07-2018 19:12:11
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 21-07-2018 19:16:18
:L1: :pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 21-07-2018 19:18:06
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 21-07-2018 19:54:51
กระปุกหมูเนียนเชียว น่าฟัดจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 21-07-2018 20:14:51
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 21-07-2018 20:22:18
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 21-07-2018 20:30:40
กระปุกหมูน่าร้ากกกก ม่ายพูดดด :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 21-07-2018 20:56:49
ไม่แปลกใจที่ใครๆก็รัก เอ็นดู
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 21-07-2018 21:02:35
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 21-07-2018 21:08:56
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 21-07-2018 21:24:28
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 21-07-2018 22:22:56
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 22-07-2018 00:01:00
บลูมีจองพี่หรอ มีอุ๊บอิ๊บ ก็บลูรักมานี่เนาะ
ลินลินไปถูกเวลาจริงๆ ค่ะ ทั้งได้ฟัง ทั้งได้แฟน
ทะเล้นและเจ้าเล่ห์กันพอตัว ทันกันไปอีกค่ะ ลินลินปิง
มาเอ้ยยย หลงเจ้าหมูแย่แล้ว ตามใจน้องสุด
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 22-07-2018 00:08:42
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 22-07-2018 00:33:58
คู่คุณน้าเรียบร้อยแล้ว รอดูเด็ก ๆ โตต่อ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 22-07-2018 01:27:33
ส่วนคู่หลักก้ใกล้จะแยกกันแล้วละสิ
ถึงจอนเด็กจะน่ารักมากกกกกกกกกกกก
แต่ก้อยากเห็นเค้ารักกันกว่านี้อยู่ดีค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Dezzerr ที่ 22-07-2018 01:51:48
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 22-07-2018 02:08:07
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 22-07-2018 02:43:30
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 22-07-2018 06:08:59
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 22-07-2018 06:25:13
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 22-07-2018 07:34:19
มารักใครไม่ได้แล้วโดนกระปุกหมูจองตัว :jul3: :jul3:
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 22-07-2018 08:14:27
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 22-07-2018 09:22:48
หาที่ไหนไม่ได้แล้ว
บลูนี่เป็นงานกว่าใครเพื่อนเลย
ฮึ่ยยยย หมั่นเขี้ยว!!
ขอจุ๊บสักทีสิ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 22-07-2018 09:23:05
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 22-07-2018 12:15:17
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 22-07-2018 14:15:04
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 22-07-2018 14:54:57
มารักบลู........ใช่เลย :impress2:
คีรินทร์ ปิง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 22-07-2018 16:19:14
:really2:
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 22-07-2018 16:41:33
ไม่ไปได้ไหมลูก คู่คุณน้าสำเร็จแล้ว เหลือคุณหลานนี่แหละ รอวันโตเนอะ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 22-07-2018 19:39:29
ตอนที่ 13 : ที่รัก
“พี่ปิงมีคนมาหาค่ะ”
“ใครเหรออร” ปิงขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ เมื่อประชาสัมพันธ์ของบริษัทโทรมาแจ้ง เขาไม่ได้นัดลูกค้าคนไหนไว้ หรือถ้าเป็นเพื่อนก็น่าจะโทรมาบอกก่อน
“อรถามแล้วเขาบอกว่าเป็นเพื่อนค่ะ ให้บอกตามนี้”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่เดินไป” ปิงวางโทรศัพท์ภายในลง เขายังนึกไม่ออกว่าเป็นใคร แต่อรใช้คำว่าเขาก็น่าจะเป็นผู้ชาย ปิงไม่ใช่คนคิดมากเขาจึงเดินออกไปหาทันที ถ้าอยากรู้ก็แค่เดินไปดู
“สวัสดีครับ” ปิงทักทายชายหนุ่มหน้าตาดีที่นั่งรออยู่ ประเมินจากหน้าตาน่าจะแก่กว่าเขาแต่ไม่มาก
“สวัสดีครับ คุณปิงใช่ไหม” คนพูดลุกขึ้นยืนส่งยิ้มให้เขา แต่สายตามองกวาดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“ใช่ครับ”
“ผมชื่อเก้า ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เช่นกันครับ เห็นน้องประชาสัมพันธ์แจ้งว่าคุณมาหาผม”
“เปล่าผมไม่ได้มาหาคุณ” คำตอบที่ได้รับทำให้ปิงขมวดคิ้ว เขารอฟังต่อไม่ผลีผลามพูดอะไรออกไป “แต่ไหนๆ ก็มาแล้วเลยอยากเจอคุณ” ดวงตาที่มองมาเป็นสายตาของคนที่คิดว่าตัวเองเหนือกว่า ปิงยิ้มขำ เขาไม่แปลกใจที่อีกฝ่ายคิดเช่นนั้น ในเมื่อเขาใส่เสื้อยืดตัวโคร่งสีตุ่นกับกางเกงยีนส์ขาดสีซีด รองเท้าผ้าใบเก่า ขณะที่อีกฝ่ายอยู่ในเสื้อผ้าสุดเนี้ยบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ไม่นับรวมหน้าตาที่ถือว่าดีมาก เนียนใสราวกับไม่เคยเป็นสิวมาก่อนในชีวิตนี้
ปิงชั่งใจว่าเขาควรสอบถามให้หายข้องใจหรือควรปล่อยผ่าน แต่เมื่อคิดดูแล้วเขาไม่รู้จักอีกฝ่ายในเมื่อคนมาหาไม่พูดเขาจะอยากรู้ไปทำไม
“ครับ” ปิงส่งยิ้มให้ อีกฝ่ายมองเขานิ่ง รอยยิ้มค่อยๆ หุบลง ปิงยังคงยิ้มอย่างต่อเนื่องแต่ไม่ซักถามอะไรทั้งนั้น
“ผมเป็นรุ่นน้องของพี่คีรินทร์ ได้ข่าวว่ากลับมาอยู่เมืองไทยแล้วเลยแวะมาทักทาย”
“ครับ” ปิงยังตอบรับด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรต่อไป
“พาไปห้องพี่คีรินทร์หน่อย ผมอยากเซอร์ไพรส์ไม่อยากให้ประชาสัมพันธ์แจ้งเข้าไป”
“คงไม่ได้ครับ ยังไงให้น้องประชาสัมพันธ์แจ้งเข้าไปก่อน ถ้าทางโน้นตอบตกลงผมยินดีจะพาเข้าไปพบ”
“แต่ผมอยากเซอร์ไพรส์พี่คีรินทร์ ไม่ต้องห่วงเราสนิทกันมาก มากจนคุณคิดไม่ถึงเลยล่ะ” น้ำเสียงตอนท้ายแฝงเลศนัยเอาไว้ ปิงยิ้มกว้างมากขึ้นนึกขำอีกฝ่ายในใจ ความเชื่ออย่างหนึ่งของเขาคือคนที่ชอบอวดอ้างคือคนที่ไม่มั่นใจในเรื่องที่พูด
“ผมเป็นแค่พนักงานคนหนึ่งในบริษัทครับคงแหกกฎที่มีไม่ได้”
“แต่ผมได้ข่าวว่าคุณเป็นแฟนของพี่คีรินทร์” ในที่สุดสิ่งที่เขาข้องใจก็ถูกเฉลยออกมา สีหน้าของปิงไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อย เขายังมีรอยยิ้มเป็นมิตรอยู่บนใบหน้า
“ยิ่งเป็นแฟนก็ยิ่งต้องทำให้ถูกต้องครับ ดังนั้นถ้าคุณอยากพบคุณคีรินทร์ก็ให้น้องแจ้งเข้าไป หรือไม่คุณก็โทรหาคุณคีรินทร์เอง หรือถ้าคุณอยากเซอร์ไพรส์จริงๆ ผมแนะนำให้นั่งรอตรงนี้ครับพอคุณคีรินทร์เดินผ่านจะได้เซอร์ไพรส์สมใจ”
ดวงตาที่มองเขาวาวโรจน์ก่อนเจ้าตัวจะรีบกลบเกลื่อน รอยยิ้มเหมือนไม่แคร์จุดขึ้นที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย “งั้นก็แจ้งไปบอกว่าเก้ามาหา เดี๋ยวคุณจะรู้เองว่าพี่คีรินทร์อยากเจอผมมากแค่ไหน”
ปิงสบตากับอีกฝ่าย ดวงตาท้าทายที่มองมาทำให้ปิงต้องกลั้นหัวเราะ เออหนอจะมาเอาชนะคะคานอะไรกับเขา เรื่องมันไร้สาระและเปล่าประโยชน์สิ้นดี ดีนะที่เขาไม่มีงานเร่งด่วนถึงมีเวลาคุยเล่นด้วยได้
“อรโทรแจ้งเลขาคุณคีรินทร์ทีว่ารุ่นน้องมาหาชื่อคุณเก้า”
“ได้ค่ะพี่ปิง” สายตาที่มองมาให้กำลังใจ ปิงคิดอยู่แล้วว่าคงได้ยิน ในเมื่อโซฟารับแขกไม่ห่างจากเคาน์เตอร์นัก หลังจากตกลงคบกับคีรินทร์คนทั้งออฟฟิศก็รู้ข่าวทันที ส่วนหนึ่งมาจากแผนกของเขา อีกส่วนเดาได้จากการแสดงออกของคีรินทร์ สองอาทิตย์ที่ผ่านมาจึงเป็นช่วงเวลาปรับตัวของเขาเพื่อให้ชินกับสถานะที่เปลี่ยนไป
“พี่ปิงคะทางโน้นแจ้งว่าให้เข้าไปได้เลยค่ะ”
“ขอบใจมาก เชิญครับ” ปิงผายมือเชิญชายหนุ่ม เขาเดินนำไปตามทาง ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไร
“ถึงแล้วครับ” ปิงหยุดยืนที่หน้าห้องทำงานของคีรินทร์ ผู้มาหาเดินหายเข้าไปในห้อง ไม่มีแม้แต่คำขอบคุณหลุดออกมา
ปิงส่ายหัวพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ เขาหันไปทางเลขาของคีรินทร์เมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาได้ “คุณปลาบลูกับมาอยู่ในห้องคุณคีรินทร์หรือเปล่าครับ”
“อยู่ค่ะ”
“ครับ” ปิงพยักหน้า ตัดสินใจเคาะประตูห้อง “ขออนุญาตครับ”
“เข้ามา”
ภาพที่เห็นคือชายหนุ่มที่เขาพามาส่งยืนเกาะแขนของคีรินทร์มองตรงมายังเขา ใบหน้ามีรอยยิ้มเยาะก่อนจะจางหายไป
“ผมจะพาบลูกับมาไปกินขนมครับ” ปิงบอกถึงสาเหตุที่เขาเข้ามา เขาไม่อยากให้หลานรบกวนคีรินทร์ตอนมีแขก
“ปาย ปาย” เด็กชายบลูรีบลุกขึ้นยืน
“อย่าเลย ใกล้เที่ยงแล้วออกไปกินข้าวเลยดีกว่า ผมจะเลี้ยงข้าวเก้าด้วย”
“ผมนึกว่าเราจะไปกันสองคน นานๆ เจอกันผมมีเรื่องอยากคุยกับพี่คีรินทร์เยอะเลยครับ” เสียงพูดออดอ้อน ปิงคิดว่าเขาพอเดาได้แล้วว่าชายหนุ่มคนนี้คือใคร ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมชายหนุ่มถึงดูเกลียดชังเขาตั้งแต่แรกพบ
“ก็คุยได้ เด็กๆ ไม่งอแง เก้าไม่ต้องเป็นห่วง”
“แต่..ก็ได้ครับ” ปิงคิดว่าเพราะท่าทีของคีรินทร์ทำให้อีกฝ่ายเปลี่ยนใจ
“จริงสิ พี่ยังไม่ได้แนะนำให้รู้จักกันเลย” ร่างสูงขยับออกจากแขนที่เกาะอยู่อย่างสุภาพ เดินมาหยุดยืนข้างเขา
“นี่รุ่นน้องผมชื่อเก้า เคยเรียนอยู่มหาลัยเดียวกัน ส่วนนี่ปิงแฟนพี่เอง” คนแนะนำพูดเต็มปากเต็มคำ ปิงเห็นความไม่พอใจในสายตาอีกฝ่ายก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว
“สวัสดีครับ”
ปิงยกยิ้มกว้างเมื่ออีกฝ่ายทำเหมือนไม่เคยเจอเขามาก่อน “สวัสดีครับ” ปิงทักทายกลับ
“ตอนพี่นพบอกผมว่าพี่คีรินทร์กลับมาไทยแล้วผมยังไม่แปลกใจเท่าข่าวนี้ ดีใจด้วยนะครับ”
“เราล่ะมีหรือยัง”
“ยังครับ ผมจะรักใครได้”
“เก้า” เสียงของคีรินทร์ฟังเป็นห่วงรุ่นน้องมากกว่าตกใจ
“อย่าพูดเรื่องผมเลยครับ ผมอยากฟังเรื่องพี่คีรินทร์มากกว่าว่าช่วงที่ไม่ได้เจอกันเป็นยังไงบ้าง ผมคิดถึงมาก มากจริงๆ”
“พี่ก็คิดถึงพี่ๆ น้องๆ ที่มหาลัย ยังคุยกับนพว่าอยากนัดเจอกันสักหน” ปิงคิดว่าคีรินทร์เลือกวิธีตอบได้ดี
“นัดสิครับ ผมช่วยพี่คีรินทร์ติดต่อเอง”
“เอาสิ ขอบใจมาก ฝากบอกด้วยว่าพี่จะพาแฟนไปเปิดตัว”
ดวงตาคู่นั้นดูเจ็บปวด ปิงมั่นใจว่าคีรินทร์เห็นเช่นกันเพียงแต่ไม่แสดงออกมา
“พี่ว่าออกไปเลยดีกว่า จะได้นั่งคุยกันสบายๆ”
“ครับ”
“มาไปกินข้าวกับอาไหม”
“ไปครับ” เด็กชายมาลุกขึ้น เดิมทีเขาจะไม่ไปแต่คิดดูแล้วเขาควรไปเป็นเพื่อนเด็กชายบลู
• • • • • • • •
“ผมชอบพี่คีรินทร์ตั้งแต่สมัยเรียน” ปิงหลุบตาลงซ่อนยิ้ม เขาคิดอยู่แล้วว่าอีกฝ่ายรอจังหวะจะพูดบางอย่างกับเขา สังเกตจากการทิ้งฝีเท้าให้ช้าลง
“ครับ” ปิงตอบรับเพียงเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาฟังอยู่
“ทีแรกตอนพี่นพบอกว่าพี่คีรินทร์มีแฟนแล้วเป็นผู้ชาย ผมคิดว่าใครกันที่เอาชนะใจพี่คีรินทร์ได้ ดีแค่ไหนเชียว แต่ตอนนี้” สายตาที่มองมาเป็นสายตาของคนที่คิดว่าตัวเองเหนือกว่า “คุณรู้ไหมว่าผมสบายใจและมีความหวังแค่ไหนเมื่อเห็นคุณ”
“คุณเก้าครับ” ปิงหันไปมองเก้า ยิ้มให้เมื่ออีกฝ่ายหันมามอง “เพื่อให้ง่ายขึ้นและไม่เสียเวลากินข้าว ผมจะช่วยสรุปให้แล้วกันนะครับ คุณเก้ากำลังบอกให้ผมระวังตัวเพราะคุณเก้าจะกลับมาทวงคุณคีรินทร์คืนใช่ไหมครับ คุณเก้ารู้สึกมีหวังเพราะตอนนี้คุณคีรินทร์ชอบผู้ชายและเพราะเห็นแล้วว่ารูปลักษณ์ของผมสู้คุณเก้าไม่ได้ คุณเก้าเตือนผมเพราะอยากให้ผมระแวงคุณคีรินทร์ทุกครั้งที่เจอคุณ อยากให้เราทะเลาะกัน แต่ผมว่าเรามาทำความเข้าใจกันดีกว่าครับ ผมไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล ไม่เข้าใกล้กับคำว่าขี้ระแวง ดังนั้นสิ่งที่คุณทำอยู่ตอนนี้มันไม่มีประโยชน์ อย่าเสียงเวลาเลยครับ ผมแนะนำว่าคุณควรไปตามจีบคุณคีรินทร์ดีกว่าถ้าคุณคิดว่าคุณทำได้จริง” ปิงยิ้มใส่ดวงตาวาวโรจน์คู่นั้น
“อย่ามั่นใจนักว่าพี่คีรินทร์จะรักนายขนาดนั้น” สรรพนามที่เรียกเขาเปลี่ยนไปพอๆ กับน้ำเสียงที่เลิกปกปิดความเกลียดชัง
“ถ้าเราไม่มั่นใจในตัวคนรัก เราจะคบทำไมครับ” ปิงยิ้มให้กับดวงตาที่จ้องเขม็งมา ไม่ว่าความเชื่อใจของเขาจะถูกหรือผิดสักวันความจริงจะพิสูจน์มันเอง แต่ถ้าไม่มั่นใจกันตั้งแต่วันนี้ไม่คบเลยจะดีกว่าไหม
“หึ อย่าปากดีไปนายยังไม่รู้จักฉันดีพอ” คนพูดส่งสายตาอาฆาต ก่อนดวงตาคู่นั้นจะเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม “พี่คีรินทร์รอผมด้วยครับ”
ปิงมองตามร่างที่เร่งฝีเท้าเพื่อให้ทันคีรินทร์และเด็กๆ ที่เดินนำไปข้างหน้า คิดดูแล้วมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้รู้จักนิสัยคนมากขึ้น ไม่ใช่แค่เก้าแต่เป็นคีรินทร์ด้วย
• • • • • • • •
“ที่รักสั่งให้ผมหน่อย”
!!!
ปิงหันขวับไปมองคีรินทร์ตาโตเป็นไข่ห่าน อีกฝ่ายทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ยัดเมนูใส่มือเขา “สั่งอะไรก็ได้แล้วแต่คุณเลย เด็กๆ อยากทานอะไรบอกน้าปิงเลยครับ เก้าด้วยนะสั่งตามสบาย”
“ผมไม่เกรงใจแล้วนะครับ”
“ตามสบาย”
“ตั้งแต่พี่คีรินทร์กลับมาได้ไปเที่ยวไหนบ้างหรือยังครับ ผมอาสาเป็นไกด์ให้ไหม”
“พี่ยังไม่มีเวลา ช่วงนี้ต้องรีบเรียนรู้งานแต่ก็ขอบใจเก้ามากนะ”
“แต่ก็น่าจะมีเวลาพักผ่อนบ้างใช่ไหมครับ พี่คีรินทร์จำพี่แพงได้ไหม พี่แพงเปิดรีสอร์ทอยู่หัวหินครับ สวยมาก เอาไว้เราไปเที่ยวกัน”
“จำได้ น่าสนใจนะหัวหินไม่ไกลมากไปค้างคืนเดียวก็ยังไหว ที่รักอยากไปหรือเปล่า” คีรินทร์หันมามองหน้าเขา ดวงตาเชื่อมเกินเบอร์ไปมาก ปิงคันไม้คันมืออยากจัดการคนเจ้าเล่ห์
“ผมยังไงก็ได้ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นเก้าเอาเบอร์ปิงไป นัดวันกันได้เลย พี่ยังไงก็ได้อยู่แล้วตามใจคุณเค้า” ปิงขนลุกซู่ ไม่ใช่เพราะซาบซึ้งใจแต่คีรินทร์หวานไปจนเขาขนลุก
“แต่..” คนพูดหน้าถอดสี
“เก้าไม่ต้องเกรงใจ ปิงเป็นแฟนพี่ถ้าเทียบแล้วเก้าก็คือน้องแฟน มีอะไรโทรหาได้ตลอด”
ปิงนึกสงสารรุ่นน้องของคีรินทร์ขึ้นมานิดๆ ตลอดเวลาที่นั่งกินข้าวด้วยกันคีรินทร์แสดงออกชัดเจนว่าไม่เหลือทางให้อีกฝ่ายก้าวต่อ ขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกดีกับสิ่งที่คีรินทร์ทำ เพราะมันช่วยยืนยันว่าเขารักคนไม่ผิด
• • • • • • • •
“ไม่ต้องหัวเราะเลยครับ ผมไม่เห็นขำ”
หลังจากบอกลาและแยกย้ายกันที่ร้านอาหาร คีรินทร์ขับรถพาพวกเขากลับบริษัท ชายหนุ่มหัวเราะเมื่อหันมาเห็นสีหน้าเอาเรื่องของเขา
“ใครว่าหัวเราะผมกำลังอารมณ์ดี”
“อย่าคิดว่าผมรู้ไม่ทันนะครับ” ปิงมองค้อนคนขับ
“หึๆ รู้ทันอะไร ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลยคุณ”
“งั้นเหรอครับ แล้วไอ้คำว่าที่รัก ที่รักนั่นมาจากไหนครับ คนอะไรร้ายชะมัด”
“ผมผิดตรงไหน คำนี้เขาใช้เรียกคนที่เรารัก ผมเรียกคุณก็ถูกแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรครับ แต่พอแล้วนะครับไม่ต้องเรียกแล้วผมไม่ชิน ขนลุกไปหมด” ปิงยื่นแขนให้คีรินทร์ดู
“ฮ่าๆ”
ปิงมองใบหน้าด้านข้างของคนรัก ริมฝีปากค่อยๆ ขยับเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน น้ำเสียงนุ่มนวลลง “คุณคีรินทร์”
“หือ?”
“ขอบคุณครับ”
“เรื่องอะไร”
“ไม่รู้ก็ไม่เป็นไรครับ”
“หึๆ ผมเป็นแฟนคุณนะ การปกป้องความรู้สึกของคนรักคือสิ่งที่ต้องทำอยู่แล้ว”
“ขอบคุณครับ” ปิงยิ้มกว้าง ดวงตาสดใสเต็มไปด้วยความสุข เขาเชื่อใจคีรินทร์ไม่ใช่เพราะคำพูดหวานหู แต่เป็นการกระทำที่อีกฝ่ายทำให้โดยเขาไม่ต้องร้องขอ การให้เกียรติคือสิ่งยืนยันความรักที่อีกฝ่ายมีให้ได้เป็นอย่างดี ถ้าใครคนหนึ่งรักเรามากพอเขาจะปกป้องและให้เกียรติเรา
“ผมรักคุณ” คีรินทร์ขยับริมฝีปากโดยไม่ออกเสียง ปิงเขินจนหน้าแดง ดีที่อีกฝ่ายขับรถจึงต้องหันกลับไป ไม่งั้นเขาคงอายกว่านี้
“ที่ย้ากก” เสียงใสของเจ้าลูกหมูดังแทรกขึ้น เด็กชายมารีบหันขวับไปมองเด็กชายตัวกลมที่นั่งอยู่บนที่นั่งของเด็ก
“หยุดเลย! ห้ามเอาคำนี้ไปพูด”
“ทำมายมาดุจาง” เด็กชายบลูทำตาละห้อย มองพี่ชายทำหน้าเข้มใส่เขา
“เพราะพี่รู้ทันเราน่ะสิเจ้ากระปุกหมู เดี๋ยวก็เอาไปเรียกคนนั้นคนนี้ ไม่เข้าใจความหมายกับเขาหรอก”
“เข้าจายฉิ บูเข้าจาย” เด็กชายบลูกอดอก พยายามทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่
“ไหนบลูเข้าใจว่ายังไงครับบอกอาหน่อย” คีรินทร์ถามขึ้น เขามองเด็กชายผ่านกระจกมองหลัง
“ล้ากกานก๊ะเลียกที่ย้าก” เด็กชายบลูยิ้มแป้น ภูมิใจในความช่างจำของตัวเอง
“ฮ่าๆ” คีรินทร์หัวเราะเสียงดัง เขาชอบความแสบของเจ้าลูกหมูมาก
“นั่นไง เดี๋ยวก็มาเรียกผม” เด็กชายมาบ่นอุบ ทำไมเขาจะไม่รู้
“คิกคิก”
“ยังๆ ยังจะหัวเราะอีกเจ้าตัวยุ่ง” มาโน้มตัวไปหา ดึงแก้มของเด็กชายตัวกลมยืดออกทั้งสองข้าง
“โอ๊ย โอ๊ย” เด็กชายบลูร้องเสียงดังท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคนในรถ ลูกหมูยิ้มแป้นหลังพี่ชายปล่อยมือ รู้แล้วสงสัยเขาจะไม่ให้เด็กเรียก ต้องใช่แน่ๆ งั้นรอบลูโตก่อนก็ได้ เอ~ เด็กชายบลูเอียงคอ พยายามนึก งึม.งึม..
ดวงตากระปุกหมูของเด็กชายมาเบิกโต รอยยิ้มดีใจ จำได้แล้ว! บลูจำได้แล้ว ต้องโตก่อนถึงจะจีบมาได้ ละต้องโตก่อนถึงจะเรียกมาจ๋าว่าที่รักได้ เด็กชายบลูยิ้มแป้น เขาจำได้แล้ว~
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 22-07-2018 19:52:24
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 22-07-2018 20:06:43
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 22-07-2018 20:12:29
กระปุกหมูความจำเป็นเลิศ จำไว้ใช้กับพี่มาในอนาคต จองพี่เค้าตั้งแต่ยังเป็นลูกหมูเลยเหรอหนูบลู :-[
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 22-07-2018 20:19:31
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 22-07-2018 20:21:19
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 22-07-2018 20:30:30
:L2: :pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 22-07-2018 20:30:58
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 22-07-2018 20:43:20
:-[
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 22-07-2018 20:49:03
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 22-07-2018 21:10:41
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 22-07-2018 21:12:28
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 22-07-2018 21:15:05
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 22-07-2018 21:33:39
ดีใจแทนปิงที่มีแฟนหนักแน่น แต่ก็แอบขนลุกกับความเลี่ยนของคิรินทร์อ่ะ :mew5:
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 22-07-2018 21:34:08
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 22-07-2018 21:49:34
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 22-07-2018 22:05:20
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 22-07-2018 22:12:18
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 22-07-2018 22:25:10
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 22-07-2018 22:29:42
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 22-07-2018 22:30:30
ส่วนกระปุกหมูก็ได้จองพี่มาไว้เรียบร้อย :pigha2:
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 22-07-2018 22:34:51
ลินลินชัดเจนดี น้าปิงโชคดีมากๆ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 22-07-2018 22:48:29
มีเรียกที่รัก รู้ด้วยว่ารักก็เรียกได้
แล้วคืออะไร ไม่ต้องรีบโตนะ เป็นเจ้าหมูน้อยไปก่อน
มารู้ทันน้องจริงเลย แต่น้องน่าฟัดใช่ไหมล่ะ 5555
ปิงน่ารักดีค่ะ ฉลาด ทันคน และมีเหตุผล
ลินลินก็ทำตัวดี ทำให้เห็นชัดเจน
รู้แล้วเนาะ อยากจะพยายามต่อไป ก็อาจจะเจ็บใจกว่าเดิมนะเก้า
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 22-07-2018 23:07:56
เริ่มหัวข้อโดย: sweetie ที่ 22-07-2018 23:27:22
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 22-07-2018 23:57:04
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 23-07-2018 00:03:31
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 23-07-2018 00:05:55
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 23-07-2018 00:36:00
ดีย์เหลือเกินนนนนพ่อคุณ
ส่วนน้องบลูของเรานั้นนนนนนย
จองพี่มาไว้แต่เด็กเลย
มาจ๋าก้ดูท่าจะแพ้ทางน้องไปตลอดนั่นแหละ ไม่หายหรอก 55555
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 23-07-2018 00:48:56
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 23-07-2018 00:57:20
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 23-07-2018 02:45:23
โอ้ย มั่นเบ้านะเก้าเนี่ย แต่คุณลินลินชัดเจนดี เอาไปเต็มสิบ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 23-07-2018 02:47:27
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 23-07-2018 08:38:46
คึคึ ไว้โตก่อนนะลูกค่อยเรียกพี่เขาว่า ที่ย้ากกกก
ฮ่าๆๆๆๆๆ
:m20: :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 23-07-2018 10:15:46
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 23-07-2018 11:05:07
เริ่มหัวข้อโดย: Mayana ที่ 23-07-2018 11:16:32
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 23-07-2018 16:03:53
ตอนที่ 14 : ด้วยกัน
“เป็นอะไร” คีรินทร์นึกขำเมื่อเห็นอาการเกร็งของคนรัก ปิงส่งยิ้มแห้งๆ ให้เขา
“ผมไม่เคยมาบ้านคุณดาวกับคุณพงศ์เลยครับ ไม่เคยเจอพ่อกับแม่ของคุณคีรินทร์ด้วย”
“พ่อแม่ผมอยู่ต่างจังหวัดไม่ได้อยู่ที่นี่ ท่านอยากอยู่ในที่ๆ อากาศบริสุทธิ์ นานๆ ถึงเข้ามาเที่ยวหาหลานสักครั้ง"
"โธ่แล้วก็ไม่บอกผม"
"ก็คุณไม่ถามผมเอง" คีรินทร์พูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ ยอมรับว่าเขาแกล้งคนรัก เวลาปิงตกใจน่ารักดี
"แกล้งผมนี่ครับ เล่นเอาผมตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ แล้วดูผมแต่งตัว" ปิงก้มลงมองตัวเอง วันนี้เขามัดผมเรียบ ไม่มีหลุดออกมาสักเส้น เสื้อยืดแขนยาวผ้านุ่มสีขาวพอดีตัวสะอาดเรียบร้อย กางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มใหม่เหมือนเพิ่งซื้อมา รองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาดตา
"หล่อดี" คนขี้แกล้งมองเขาด้วยสายตาพอใจทำให้ปิงชะงัก
"คุณคีรินทร์ไม่ชอบตอนผมแต่งตัวเซอร์ๆ เหรอครับ"
"เปล่า" คีรินทร์รีบปฏิเสธ "แต่ผมชินตากับลุคนั้นของคุณ พอเห็นแบบนี้มันก็แปลกตาดี"
"นั่นสิครับผมยังไม่ชินตัวเองเลย" ปิงยิ้มกวนๆ เข้าใจในสิ่งที่คีรินทร์พูดแล้ว ก็คงเหมือนกับเขาเวลาเห็นคีรินทร์อยู่ในชุดสบายๆ ไม่เซ็ตผมแบบนี้
"มาแล้วเหรอ" คุณเพียงดาวยิ้มให้น้องสามีและลูกน้องที่เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับเด็กชายบลู "น้อยไปตามมาให้พี่หน่อยบอกว่าน้องบลูกับน้าปิงมาแล้ว" เพียงดาวบอกเด็กในบ้าน
"ค่ะคุณดาว"
"หิวกันหรือเปล่า ปิงทานข้าวเช้ามาหรือยัง พี่เตรียมของกินไว้ให้เพียบเลย"
"ยังไม่หิวครับ ผมกับบลูทานข้าวเช้ามาแล้ว” ปิงรีบปฏิเสธด้วยความเกรงใจ
“ปิงพี่ขออะไรอย่างสิ”
“ครับ” ปิงมองเจ้านายด้วยความสงสัย
“เราไม่ได้อยู่ที่บริษัท ไม่ต้องทำเหมือนพี่เป็นเจ้านายตลอดเวลาก็ได้”
“ผมทำไม่ได้หรอกครับ” ปิงปฏิเสธเสียงซื่อ ทำให้คุณเพียงดาวยิ้มกว้างพอใจกับท่าทางของชายหนุ่ม
“ได้สิ เพราะพี่ไม่ได้เป็นเจ้านายอย่างเดียว พี่กับพี่พงศ์ยังเป็นพี่ของแฟนเราด้วย อีกหน่อยก็เป็นครอบครัวเดียวกันจะมาเกร็งแบบนี้ไม่ได้”
“หึๆ” ปิงนึกหมั่นไส้คนหัวเราะชอบใจ เขาส่งยิ้มแหยๆ ให้คุณเพียงดาวแต่ส่งสายตาคาดโทษไปหาคีรินทร์
“คีรินทร์พาปิงชมบ้านสิ ปิงตามสบายเลยนะจ๊ะ เดี๋ยวเที่ยงมากินข้าวด้วยกัน”
“ขอบคุณครับ” ปิงยกมือไหว้คุณเพียงดาวอัตโนมัติ เมื่อเห็นเจ้านายเขม่นตามองเขาจึงหัวเราะออกมา “ผมจะพยายามครับ”
“ดีมาก”
เสียงเดินลงบันไดทำให้ทุกสายตาหันไปมอง เด็กชายมายกมือไหว้น้าปิง “สวัสดีครับ”
“มาจ๋า” เสียงเล็กๆ ดังขึ้น เด็กชายบลูที่ยังไม่ตื่นเต็มตาขยับตัวออกจากขาของน้าชายที่ยืนซบอยู่ ยิ้มกว้างเมื่อเห็นพี่ชายตัวโต
“มาไปบ้านอาไหม”
“ไปก็ได้ครับ”
ปิงหันไปมองคีรินทร์ เขาเข้าใจว่าอีกฝ่ายอยู่บ้านเดียวกับพี่ชายมาตลอด
“งั้นไปกัน เดี๋ยวเที่ยงผมพากลับมากินข้าวครับพี่ดาว”
“จ้ะ ไปเถอะ”
“คุณคีรินทร์ไม่ได้อยู่บ้านเดียวกับคุณพงศ์เหรอครับ” ปิงถามเมื่อพวกเขาเดินแยกออกมาแล้ว
“เปล่า โน่นบ้านผม”
ปิงมองตามมือของคีรินทร์ บ้านสีขาวหลังใหญ่อยู่ติดกับบ้านของคุณเพียงดาว
“พ่อผมคิดมาอย่างดี อยากให้ลูกๆ อยู่ใกล้กัน ท่านเลยซื้อบ้านไว้ตั้งแต่โครงการเริ่มสร้างทั้งหมดสามหลัง หลังที่ติดรั้วฝั่งโน้นของบ้านพี่พงศ์ก็ใช่” คีรินทร์ชี้มือไปอีกทาง
“สามเหรอครับ อีกหลังของใครครับ”
“ตอนนี้เป็นของพ่อแม่ผมเวลาท่านมาพักที่กรุงเทพฯ แต่จริงๆ พ่อผมเตรียมไว้ให้หลาน ท่านบอกว่าเป็นการซื้อที่ให้อยู่ติดกันไว้ก่อน ถึงตอนนั้นจะทุบสร้างใหม่หรือจะรีโนเวทค่อยว่ากัน”
“ดีจังเลยครับ” ปิงก็อยากทำได้แบบนี้เหมือนกันติดตรงเขาไม่มีเงิน
บ้านทั้งสามหลังมีประตูเปิดถึงกันโดยไม่ต้องอ้อมไปเข้าทางประตูหน้า คีรินทร์เปิดให้พวกเขาเดินผ่าน
“ผมเพิ่งย้ายกลับมาเลยยังไม่ได้เริ่มตกแต่งอะไร โชคดีไป”
“โชคดีเหรอครับ” ปิงเลิกคิ้ว
“ใช่ จะได้ไม่ต้องทำสองรอบให้คุณตัดสินใจไปเลย”
ปิงหน้าแดงก่ำเมื่อเข้าใจความหมายของอีกฝ่าย พวกเขาเพิ่งคบกันได้ไม่ถึงเดือน แต่คุณเพียงดาวและคีรินทร์ทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว
“หึๆ”
“ห้ามหัวเราะครับผมเขิน”
“ฮ่าๆ” คีรินทร์หัวเราะชอบใจความตรงของอีกฝ่าย เขาวาดมือลงบนไหล่ของปิง ดึงให้เดินเข้าไปในตัวบ้าน
หลังจากคีรินทร์พาทัวร์รอบบ้านเสร็จ เขาชวนเด็กชายทั้งสองคนลงเล่นน้ำ วันนี้อากาศดี ไม่มีแดด ปิงเตรียมเสื้อผ้ามาอยู่แล้วตามคำบอกของคีรินทร์
คีรินทร์ปิดระบบของอ่างจากุชชี่เพื่อให้อ่างน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่ติดกับสระว่ายน้ำกลายเป็นสระเด็กสำหรับเด็กชายตัวกลม หนูน้อยเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน
“สนุกไหมครับบลู”
“ซาหนุกคับ” เด็กชายบลูยิ้มแป้นตอบอาคีรินทร์ เขาชอบมาก
“ถ้าชอบมาอยู่บ้านอาไหม” ปิงหยุดมือที่กำลังเช็ดน้ำออกจากหน้า หันไปสบตากับดวงตาเจ้าเล่ห์ของคนพูด
“งืม งืม” เด็กชายบลูทำหน้าคิดก่อนหันไปหาน้าชาย “น้าปิงมาเป่า คุณยายมาเป่า”
“มาสิครับ เดี๋ยวน้าปิงก็มา”
ปิงอ้าปากเก้อเมื่อมีคนชิงตอบแทนเขา “ใครจะมาครับผมไม่มา” คนถูกโมเมรีบปฏิเสธ
“ต้องมาอยู่แล้ว คุณเป็นแฟนผมก็ต้องมาอยู่ด้วยกัน”
“เป็นแฟนกาน” ลูกหมูตัวกลมยิ้มแฉ่ง
“ฮ่าๆ รู้ด้วยเหรอเรา” คีรินทร์หัวเราะชอบใจ
“ลู้ บูก๊ะเป็นแฟนมา ม่ายต้องปายหนาย อยู่ด้วยกาน”
เด็กชายมาสะดุ้งโหยง เมื่ออยู่ๆ ก็มีแฟนขึ้นมา แถมเป็นเจ้ากระปุกหมูตัวกลมเสียด้วย “ใช่ที่ไหนกระปุกหมูพูดจามั่วซั่ว”
"ก๊ะลอโตก่อน โตละจิบมาด้าย" เด็กชายตัวกลมยิ้มสดใส มันต้องใช่สิ
!!! เด็กชายมาหน้าแดงปนเขียว ตีหน้ายักษ์ใส่น้อง
"หึๆ รู้เหรอเราว่าจีบแปลว่าอะไร" คีรินทร์จับศีรษะกลมโยกเบาๆ
"ลู้ บูลู้ บูจำด้ายมาจ๋าบอก"
"ผมไม่เคยพูด" เด็กชายมาเถียงน้องขาดใจ เขาไม่เคยบอกให้กระปุกหมูจีบเสียหน่อย
"เล่าให้อาฟังหน่อยสิครับว่าพี่มาบอกว่ายังไง"
"มาจ๋าบอก ลินลินชอบน้าปิง ชอบละก็จิบ บูก๊ะชอบมาบูก๊ะเลยต้องจิบ"
"ฮ่าๆ" คีรินทร์หัวเราะดังลั่น มองปิงด้วยดวงตาเป็นประกาย อีกฝ่ายหน้าแดง เขินกับปวดหัวไปพร้อมกัน
"น้าปิงผมไม่ได้นินทานะครับ แต่ก็จำไม่ได้แล้วว่าคุยอะไรกับบลู"
"ไม่เป็นไรครับ" ปิงยิ้มให้เด็กชายมา
"แล้วทำไมต้องรอโต ทำไมบลูไม่จีบพี่มาตอนนี้เลย" คีรินทร์กำลังสนุกจึงซักต่อ
"มาบอก บูโตก่อนจะลู้เลื่อง"
"ฮ่าๆ " ในที่สุดคีรินทร์ก็เข้าใจ ที่แท้เด็กชายบลูฟังโน่นนิดฟังนี่หน่อยแล้วจับเอามารวมกัน เด็กหนอเด็ก
"มาลอก่อนน้าแป๊บเดี๋ยวบูก๊ะโตแย้ว เดี๋ยวจิบเยย เป็นแฟนกาน" เด็กชายบลูยิ้มแป้นให้พี่ชายตัวโต พี่ชายทำหน้าครึ่งยิ้มครึ่งบึ้งบอกไม่ถูกว่ากำลังโกรธหรือดีใจ
หมูน้อยตัวกลมเข้าใจในแบบของเขาเอง เขาชอบมาจ๋า มาจ๋าดุแต่ก็ใจดี อยู่กับมาจ๋าแล้วเขามีความสุข เด็กชายบลูอยากอยู่กับมาจ๋าก็เลยต้องจีบ จีบแล้วจะได้อยู่ด้วยกันเมื่อกี้อาคีรินทร์ก็พูด
"ช่างเถอะเดี๋ยวเราก็ลืม" เด็กชายมาถอนใจ เมื่อคิดได้ว่าเจ้าลูกหมูยังเด็กพูดไปอย่างนั้นเองพอโตขึ้นก็ลืม
"ม่ายลืม บูม่ายลืม" เด็กชายบลูส่ายหน้าจนผมกระจาย เขาจำได้
"เอาไงก็เอา" เด็กชายมาเลิกต่อล้อต่อเถียง ถึงไม่ลืมแต่พอโตก็จะเข้าใจ ถึงตอนนั้นเจ้ากระปุกหมูคงขำตัวเองน่าดู น่าอัดคลิปไว้แกล้งให้อายจริงๆ
"หนาวกันหรือยังครับ ขึ้นเลยไหม" ปิงถามเมื่อเห็นว่าผ่านมาชั่วโมงกว่าแล้วและใกล้เที่ยงเต็มที
"ม่ายหนาว" เด็กชายบลูรีบสั่นหน้า ทั้งที่มือไม้เริ่มซีด
"ขึ้นเลยก็ได้ครับน้าปิง" มาเห็นแบบเดียวกับที่ปิงเห็น ริมฝีปากของกระปุกหมูซีดจนขึ้นเป็นเส้น
“บูหยักเล่น” เด็กชายบลูหน้าหงอย ที่บ้านเขาไม่มีสระว่ายน้ำแบบนี้ นานๆ ถึงจะได้เล่นที
“อยากเล่นก็ตามใจ พี่จะขึ้นไปกินไก่ทอด”
“อู้” เจ้าลูกหมูตาโต “ไก่ทอดเหยอ”
“ใช่ อร่อยมาก” เด็กชายมาลากเสียงยาว ทำหน้าเป็นปลื้ม
“มาจ๋า บูหนาวแย้วขึ้นกาน”
เด็กชายมากลั้นยิ้ม เดี๋ยวนี้ขาจับทางเจ้ากระปุกหมูได้แล้ว ไม่ต้องพูดมากให้เหนื่อย
ปิงมองเด็กชายทั้งสองจูงมือกันขึ้นจากน้ำ เขานึกอยากให้บลูมีพี่ชายขึ้นมาจริงๆ เด็กชายคงมีความสุขมาก ทุกวันนี้อะไรก็พี่มา ติดมาก ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเขาทำงานเด็กชายบลูจึงไม่มีเพื่อนเลย
• • • • • • • •
ปิงเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ เขาใช้เวลาได้ตามสบายเพราะเพียงดาวรับอาสาดูแลเด็กชายบลูให้
“มานี่ผมเป่าผมให้”
ปิงเดินตามคีรินทร์ไปยังที่นั่งริมหน้าต่าง ชายหนุ่มนั่งลงบนเก้าอี้ชี้ให้เขานั่งลงตรงหน้า ลมอุ่นๆ เป่ารดเส้นผม ปิงไม่รู้ว่าคีรินทร์เตรียมไว้ตอนไหน เขาหลับตาลงพิงหลังกับขาของคีรินทร์ปล่อยให้อีกฝ่ายจัดการ
“แห้งแล้ว มาผมมัดผมให้” มือของคีรินทร์ยื่นมาด้านข้างเขา ปิงลืมตาขึ้นหัวเราะเบาๆ
“ผมมัดเองดีกว่าครับ ไม่อยากเป็นนกยูง”
“นกยูง?”
“ผมไม่อยากรำแพนหางได้นี่ครับ”
“ฮ่าๆ” คีรินทร์หัวเราะเสียงดังเมื่อเข้าใจสิ่งที่ปิงพูด เขาชอบเวลาที่ได้อยู่กับปิง “เอาน่าเชื่อมือผมเถอะ”
“ไม่เชื่อครับผมโดนมาแล้ว”
“หึๆ แต่ควรให้ผมได้ฝึกนะเพราะผมมีแฟนผมยาว ผมจะได้ช่วยมัดให้แฟน” เจอประโยคนี้เข้าไปใครจะใจแข็งอยู่ได้ ปิงดึงหนังยางออกจากแขนส่งให้คีรินทร์
“มีพัฒนาการนะครับ คราวนี้คุณคีรินทร์ไม่ดึงหนังหัวผมแล้ว” ปิงเอ่ยชมเมื่อคีรินทร์มัดผมให้เขาเสร็จเรียบร้อย
“เมื่อไหร่จะเลิกเรียกผมว่าคุณคีรินทร์เสียที”
“ครับ?” ปิงหมุนตัว หันหน้าไปมองอีกฝ่าย
“เลิกเรียกผมแบบนั้นได้แล้ว ห่างเหินชะมัด”
“แล้วคุณคีรินทร์อยากให้ผมเรียกว่าอะไรครับ” ปิงถามเพราะเขาคิดไม่ออกจริงๆ
“ที่รัก”
!!!
“ฮ่าๆ” คีรินทร์วางมือลงบนศีรษะของปิง จับโยกเบาๆ ขำสีหนาของอีกฝ่าย “เรียกว่าพี่คีรินทร์” เสียงพูดทุ้มหูทำให้คีรินทร์หน้าแดง “ตกลงไหม”
“ผมยังไม่ค่อยชินเลยครับ” ปิงเสียงอ่อย ถึงจะเป็นแฟนกันแล้วเขาก็ยังรู้สึกว่าคีรินทร์เป็นเจ้านายด้วยอยู่ดี
“ถ้าอย่างนั้นผมจะทำให้คุณชินเอง”
ดวงตาของปิงเบิกกว้าง เมื่อมือของคีรินทร์จับคางเขาเชยขึ้น ก่อนริมฝีปากของอีกฝ่ายจะประทับลงมาบนริมฝีปากของเขา ดวงตาของปิงค่อยๆ หรี่ลง มือของเขาสั่นน้อยๆ สมองเริ่มพร่าเบลอ ความหวานซาบซ่านอยู่ที่ปลายลิ้น
“เรียกผมสิ” เสียงพูดชิดริมฝีปาก ปิงเผยอตาขึ้นน้อยๆ พูดด้วยเสียงแหบพร่า “คุณคีรินทร์”
“ผิดแล้ว” ริมฝีปากของเขาถูกรุกรานอีกครั้ง ความร้อนแผ่ไปทั่วร่างกาย
“อีกที”
“พี่คีรินทร์” ปิงแทบไม่มีแรง เสียงที่เรียกราวกับลอยมาจากที่ไกลแสนไกล
“เก่งมาก” ปิงอยากประท้วง ในเมื่อเขาเรียกถูกแล้วทำไมยังถูกจูบอีก แต่เขาไม่มีแรงมากพอจะยับยั้งและอันที่จริงเขาชอบสัมผัสที่คีรินทร์มอบให้
ปิงหายใจถี่เอาอากาศเข้าปอดเมื่อคีรินทร์ยอมปล่อยเขา ร่างผอมสูงตกอยู่ในอ้อมแขนของอีกฝ่าย คีรินทร์ซบหน้าลงบนผมของเขา
“ย้ายมาอยู่ด้วยกันเถอะ”
“อะไรนะครับ” ปิงผละหน้าออกเพื่อมองใบหน้าของคีรินทร์
“ผมอยากอยู่กับคุณ อยากใช้ชีวิตด้วยกัน”
“อยากทำมากกว่าจูบผมเหรอครับ” ปิงยิ้มกวน ซ่อนความอายไว้ภายใน ใครว่าเขาไม่เขินแต่มันอดแซวไม่ได้
“ฮ่าๆ” ร่างของเขาถูกรวบเข้าไปกอด ปิงถูกดึงขึ้นไปนั่งบนตักของคีรินทร์ แขนสองข้างกอดอยู่ที่เอวของเขา คางเกยไว้บนไหล่
“ใช่ พี่อยากทำมากกว่าจูบ”
ดวงตาของปิงเบิกกว้าง พยายามหันไปมองหน้า
“แปลกใจอะไร”
“คุณ..เอ๊ยพี่คีรินทร์เรียกตัวเองว่าอะไรนะครับ”
“พี่..พี่กับปิง”
รอยยิ้มของปิงค่อยๆ คลี่ออก ความสุขฉายชัดออกมาทางดวงตา “ผมชอบครับ ยุติธรรมดี”
“หึๆ ตัวแสบเอ๊ย” ริมฝีปากของเขาถูกปิดอีกครั้ง ปิงเลิกตกใจ เขาหลับตาลงปล่อยให้ความสุขเข้าครอบคลุม ปิงไม่เคยจิตนาการเรื่องความรักมาก่อน แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันเป็นอย่างไร
อยู่ด้วยกันไปนานๆ นะครับพี่คีรินทร์
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ตั้งแต่ตอนหน้าเป็นต้นไป จะเป็นเรื่องของเด็กๆ แล้วนะคะ
Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 23-07-2018 16:18:43
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 23-07-2018 16:19:12
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 23-07-2018 16:21:07
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 23-07-2018 16:27:14
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 23-07-2018 16:34:29
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 23-07-2018 16:41:04
:กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 23-07-2018 16:45:09
รอคู่เด็กทั้งคู่น้าา อยากเห็นตอนโตตตต ถ้าหนูบลูจีบมามาจะทำยังไงง
เริ่มหัวข้อโดย: Mayana ที่ 23-07-2018 16:57:48
เริ่มหัวข้อโดย: sajeepotato ที่ 23-07-2018 17:02:47
เด็กๆก็น่าร๊ากกกกก หมั่นเขี้ยวน้องบูๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 23-07-2018 17:20:33
คู่เล็กกินไปๆจะได้รีบโต ส่วนคู่ใหญ่อีกนิดก็กินกันแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 23-07-2018 17:23:44
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 23-07-2018 18:22:16
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 23-07-2018 18:56:54
น้องบูลจะจีบพี่มาจริงๆใช่ไหมลูก
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 23-07-2018 19:12:24
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 23-07-2018 19:17:57
:laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 23-07-2018 19:30:06
เริ่มหัวข้อโดย: Sarujang ที่ 23-07-2018 19:37:56
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 23-07-2018 19:39:19
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 23-07-2018 19:59:05
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 23-07-2018 20:06:37
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 23-07-2018 20:06:53
เริ่มหัวข้อโดย: ืnamenoi ที่ 23-07-2018 20:10:16
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 23-07-2018 20:12:50
น่ารักจริงเลยเจ้าหมูเอ้ยยย มีจองด้วยนะ
แล้วมาดูกันว่าบลูจะลืมไหม หรือพี่มาจะลืมก่อน
ว้าววว ลินลินได้จุ๊บแล้วนะ ปิงก็เขินไปเหอะ
เราเขินกว่า เวลาไม่ใช่อุปสรรคจริงๆ ค่ะ
คนจะใช่ ถ้าได้รักแล้ว ก็อยากอยู่ใกล้ๆ เนาะ
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 23-07-2018 20:14:04
เริ่มหัวข้อโดย: SuPeRDonGDanG ที่ 23-07-2018 20:18:40
มาก็ติดน้อง น้องก็ติดมา
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 23-07-2018 20:28:45
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 23-07-2018 20:29:12
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 23-07-2018 20:45:47
ลินลินกับน้าปิงก็หวานนำหน้าไปละ เด็กๆ รีบโตน๊าาา :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 23-07-2018 20:50:33
ต่อไปก็รอดูน้องบลูของเรา โตมาจะซนแบบน้าปิงไหมเนี่ย?
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 23-07-2018 20:59:48
:L1: :pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 23-07-2018 21:12:08
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 23-07-2018 21:32:02
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 23-07-2018 21:38:30
หวานหวาน....ฟินฟิน…
รอคู่เล็กต่อ…น่ารักกกกก
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
………
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 23-07-2018 21:50:21
เริ่มหัวข้อโดย: sweetie ที่ 23-07-2018 22:36:25
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 23-07-2018 22:47:25
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 23-07-2018 22:59:06
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 23-07-2018 23:04:40
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 23-07-2018 23:28:23
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 23-07-2018 23:35:29
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 23-07-2018 23:39:27
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 24-07-2018 00:21:34
คู่คุณอาก็หวานมาก แต่งเลยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 24-07-2018 00:21:42
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 24-07-2018 07:31:07
อู้ววววววๆดีดี
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 24-07-2018 07:36:50
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 24-07-2018 10:07:45
เริ่มหัวข้อโดย: LifePo-YuGu ที่ 24-07-2018 10:14:58
คู่น้าปิง อาคีรินทร์นิละมุนเน่อออ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 24-07-2018 12:03:36
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 24-07-2018 16:34:10
รอดูคู่มินิ บลูจะรุก(จีบ)มาใช่ป่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 24-07-2018 19:16:34
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 24-07-2018 20:14:02
ตอนที่ 15 : ใจหาย
“อาคินทร์ครับ”
“เข้ามาสิ” คีรินทร์เอ่ยปากอนุญาตเมื่อหลานชายโผล่หน้าเข้ามาในห้อง “อานึกว่าเปิดเทอมแล้วเราจะเข้าบ้านเลยไม่แวะมาที่บริษัท”
“แม่มีงานต้องทำต่อครับเลยแวะเข้ามาก่อน”
“งั้นนั่งรอแม่ห้องอาก็ได้”
“ครับ” เด็กชายมาเดินไปนั่งบนโซฟา เขาอึกอักเล็กน้อยก่อนตัดสินใจพูด “อาคีรินทร์ครับเห็นแม่บอกว่าแม่ของบลูมาจากเมืองนอกเหรอครับ”
“ใช่ มาจัดการเรื่องพาบลูไปอยู่ด้วย”
“จะไปแล้วเหรอครับ” เสียงคนถามเศร้าจนคนฟังรู้สึกได้
“เร็วๆ นี้ เห็นว่าเที่ยวนี้มาจัดการเรื่องเอกสารกับเก็บข้าวของบลูไปก่อน หลังจากนั้นจะกลับมารับอีกที แต่คงไม่นาน”
“แม่บอกว่าวันนี้บลูไม่มา”
“ใช่ น่าจะไม่มาจนกว่าแม่จะกลับ”
“ครับ”
คีรินทร์ลุกจากโต๊ะทำงานเดินไปนั่งข้างหลานชาย “มาคิดถึงน้องเหรอ”
“เปล่าครับ”
คีรินทร์ซ่อนรอยยิ้ม ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าเด็กชายมารู้สึกอย่างไร “เดี๋ยวเย็นนี้อาจะไปบ้านน้าปิงมาอยากไปด้วยไหม”
“ไม่รู้แม่จะให้ผมไปหรือเปล่า พรุ่งนี้ผมมีเรียน”
“ให้อาไปขอแม่ให้ไหม”
“ก็ได้ครับ ถ้าแม่ให้ไปผมก็ไป”
“ถ้าอย่างนั้นมานั่งทำการบ้านไปก่อน มีหรือเปล่า อาจะได้บอกพี่ดาวได้ว่าก่อนไปมาทำการบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว”
“มีครับ เดี๋ยวผมทำเลย” เด็กชายมารีบเลื่อนตัวลงนั่งบนพรม หยิบกระเป๋านักเรียนออกมาเปิด คีรินทร์มองหลานชายด้วยสายตาเอ็นดู เกือบเดือนที่เด็กทั้งคู่อยู่ด้วยกันทุกวันมีหรือจะไม่ผูกพัน
• • • • • • • •
“มา~” เด็กชายบลูถลาเข้าหาพี่ชายเมื่อเห็นว่าใครมากับน้าปิง
“ระวังลูก” ป่านร้องด้วยความตกใจ เธอมองลูกชายกอดเอวหนุ่มน้อยตัวสูงด้วยสายตาแปลกใจ
“สวัสดีครับ” คีรินทร์ทักทายพี่สาวของคนรัก เขาอายุมากกว่าจึงไม่ยกมือไหว้ มีเพียงรอยยิ้มที่ส่งไปให้
“สวัสดีค่ะคุณคีรินทร์” ป่านเจอคีรินทร์ตั้งแต่วันแรกที่เธอมาถึง ชายหนุ่มเป็นคนขับรถพาปิงกับบลูไปรับเธอที่สนามบิน
“มาสวัสดีคุณป้าครับ นี่คุณป้าป่านเป็นพี่สาวของน้าปิง เป็นคุณแม่ของบลู ส่วนหนุ่มน้อยคนนี้ชื่อเด็กชายมา ลูกของพี่ชายผม” คีรินทร์แนะนำป่านกับเด็กชายมาให้รู้จักกัน
“สวัสดีครับ” เด็กชายมายกมือขึ้นไหว้ด้วยท่าทางนอบน้อม ป่านอดชื่นชมมารยาทของเด็กชายไม่ได้
“สวัสดีจ้ะ ได้เจอกันเสียทีนะ ตั้งแต่กลับมาป้าก็ได้ยินบลูพูดแต่ชื่อของมา เดี๋ยวมาอย่างโน้น มาอย่างนี้ มาเก่งที่สุด ชมไม่ขาดปาก”
เด็กชายมาก้มลงมองหน้าเจ้าตัวกลม ลูกหมูยิ้มแฉ่งให้เขา พูดด้วยน้ำเสียงภูมิใจ “มาเก่งที่ฉุด”
“ใช่ที่ไหน” มาปฏิเสธ
“ช่าย” ลูกหมูตัวกลมพยักหน้า “มาจ๋าของบูเก่งที่ฉุดเยยยย”
“ติดพี่ขนาดนี้ ไปอยู่โน่นคงคิดถึงแย่เลย” ป่านบ่นเบาๆ ไม่รู้เลยว่าคำพูดของเธอทำให้เด็กชายมาใจหาย
“นั่งเล่นกันไปก่อน พี่ทำกับข้าวเกือบเสร็จแล้ว น่าจะพอดีแม่กลับมาเดี๋ยวจะได้กินข้าวกัน”
“ผมช่วยพี่ป่านดีกว่า” ปิงขันอาสา
“ไม่ต้องๆ พี่ทำเอง เกือบเสร็จแล้ว”
ปิงมองตามหลังพี่สาวที่ก้าวไปทางห้องครัว เขาหันมายิ้มให้คีรินทร์ “พี่ป่านทำกับข้าวอร่อยมากครับรุ่นพี่พี่ป่านถึงชวนไปช่วยทำร้านอาหาร”
“งั้นก็เป็นโชคดีของพี่ที่ตามมาฝากท้องด้วย”
“มาทำคะแนนกับแม่กับพี่สาวผมก็บอกเถอะครับ พี่คีรินทร์จะขึ้นแท่นลูกรักอยู่แล้ว เช้าถึงเย็นถึง ดูแลแม่ยิ่งกว่าผมอีก”
“หึๆ ทำยังไงได้รักลูกชายคุณแม่เข้าให้แล้ว” ปิงสบตากับคีรินทร์ เขายิ้มเขินฟังทีไรก็เขินทุกที
“มา~เล่นกาน” เด็กชายตัวกลมดึงชายเสื้อนักเรียนของพี่ มาทรุดตัวลงนั่งกับพื้นตรงที่มีของเล่นวางอยู่ เด็กชายบลูรีบนั่งตาม ปิงเห็นแบบนั้นจึงเดินนำคีรินทร์ไปนั่งที่โซฟา ปล่อยให้เด็กๆ ได้เล่นกัน
“นิอู๊ดอู๊ด เพื่อนบู” เด็กชายตัวกลมหยิบเพื่อนรักขึ้นมาอวดพี่ชาย ตุ๊กตาหมูสีฟ้าตัวกลมนิ่มมือ เด็กชายมาอมยิ้มสมกับเป็นเพื่อนกันจริงๆ
“สวัสดีอู๊ดอู๊ด” มาพูดกับตุ๊กตา เขาเป็นเด็กไม่เล่นตุ๊กตาและไม่มีจินตนาการเรื่องเพื่อนที่เป็นสิ่งของ แต่ถ้าเจ้าลูกหมูคิดว่าใช่เขาก็ยอมเล่นด้วย
“บูห้าย”
“หือ? ให้พี่ทำไม ไม่เอา” มามองหน้าเจ้าตัวยุ่ง เด็กชายบลูมองเขาด้วยดวงตารักใคร่
“ห้าย มากอดอู๊ดอู๊ดน้า บูม่ายอยู่”
“บลู” มาใจหายวาบ เขารู้สึกตื้อขึ้นมาในอก ลำคอตีบตัน
“แม่บอกบูปายอยู่กาบแม่ แม่คิดถึง บูก๊ะคิดถึงแม่ แต่บูม่ายหยักปาย” เด็กชายบลูหน้าเศร้า เขาก้มลงมองตุ๊กตาในมือก่อนยกขึ้นมากอดแนบอก
“บลู บอกแม่ดีไหมว่าบลูไม่อยากไป” เด็กชายมาพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าร้อนรน
เด็กชายบลูสบตาของพี่ชาย เด็กชายตัวน้อยส่ายหน้าแรงๆ ดวงตาเศร้าสร้อย “เดี๋ยวแม่เฉียจาย”
ปิงยกมือขึ้นปิดปาก หน้าของเขาซีดเผือด ได้แต่นั่งฟังหลานชายตัวน้อยของเขาพูดความในใจ คีรินทร์โอบบ่าของคนรักดึงเข้ามาชิดเพื่อให้กำลังใจ
“จะไปจริงๆ เหรอ” เสียงของมาสั่น หัวใจของเขาหนักอึ้งเมื่อคิดว่าจะไม่ได้เจอกระปุกหมูตัวอ้วนอีกแล้ว “บลูไปแล้วพี่จะเล่นกับใคร”
“มาจ๋า” น้ำตาเม็ดกลมๆ หยดแหมะ เด็กชายบลูโผเข้ากอดพี่ชาย สะอื้นออกมาเสียงดัง ปิงต้องหันไปมองทางอื่น ลำคอของเขาปวดร้าว พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา แค่คิดว่าต้องแยกกันเขาก็คิดถึงหลานแทบขาดใจ
“ไม่ร้อง ห้ามขี้แย” คนห้ามตาแดง เด็กชายมากอดกระปุกหมูของเขาเอาไว้แน่น “เดี๋ยวก็ได้เจอกัน พอโตแล้วพี่จะไปหานะ พี่จะไปหาบลู”
“จิงเหยอ มาพูดจิงเหยอ” เด็กชายบลูเงยหน้าขึ้นมองอย่างมีความหวัง ดวงตากลมโตพร่าไปด้วยหยดน้ำตา
“จริงสิ พี่สัญญา” มาบรรจงเช็ดน้ำตาออกให้ เขายิ้มใส่ตาน้องชายแม้ริมฝีปากจะสั่นมากก็ตาม
“บูลอมาน้า ลอเยย” เด็กชายตัวกลมมองพี่ชายอย่างมีความหวัง
“อืม รอได้เลย”
น้ำตาของปิงไหลเป็นทาง คีรินทร์ดึงคนรักเข้ามากอด เขาลูบผมให้ช้าๆ อ่อนโยน
“ปิง”
“ครับ” เสียงตอบรับเบาแสนเบา
“อย่าเพิ่งร้องไห้ ทุกเรื่องมีทางออกเสมอ ปิงเชื่อใจพี่ไหม”
“พี่คีรินทร์?” ปิงเงยหน้าขึ้นมองคนรัก คีรินทร์ยิ้มอ่อนโยน เขาปัดผมที่ตกลงมาบนหน้าผากออกให้แผ่วเบา
“เชื่อไหมครับ”
“เชื่อครับ” ปิงพยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้นก็ยิ้มได้แล้วอย่าให้หลานเห็น เดี๋ยวพี่ป่านออกมาจะไม่สบายใจ”
“ครับ”
คีรินทร์ลูบศีรษะคนรัก เมื่อเห็นว่าปิงปรับอารมณ์ได้แล้ว เขาจึงลุกจากโซฟาที่นั่งอยู่ ลงไปนั่งกับเด็กชายทั้งสองคนที่พื้น
“มา”
“ครับอา”
“มาโหลดเกมใหม่มาไม่ใช่เหรอที่เอาให้อาดู ท่าทางน่าสนุก เล่นให้น้องดูสิ”
“ครับ” เด็กชายมายกแขนเสื้อขึ้นเช็ดจมูก เขาสูดลมหายใจเข้าออกสองสามครั้ง พยายามยิ้ม
“บลู เดี๋ยวพี่ให้เล่นเกมเอาไหม” มาจับแขนทั้งสองข้างของกระปุกหมู ดันออกห่างจากตัวนิดหนึ่งจะได้คุยกันรู้เรื่อง
“เกมเหยอ”
“ใช่ วันนี้พี่ยอมให้เล่นด้วยเอาไหม”
“อาว อาว บูเล่นด้วย” เด็กชายบลูยิ้มได้ ดวงตายังรื้นน้ำตาแต่รอยยิ้มเริ่มสดใส ความเป็นเด็กทำให้ปรับอารมณ์ได้เร็ว
“มานั่งนี่” มานั่งขัดสมาธิ เขาตบมือลงบนตักของตัวเอง เด็กชายบลูปีนขึ้นไปนั่ง พิงหลังกับอกของพี่ชาย
“นี่เกมนี้ เดี๋ยวพี่เล่นให้ดูก่อน” มาโอบมือไปข้างหน้า จับโทรศัพท์ด้วยมือทั้งสองข้าง เด็กชายบลูมองด้วยความสนใจ
“เล่นเยย”
“เดี๋ยวสิ รอให้เกมโหลดเสร็จก่อน”
“ด้ายด้าย” เด็กชายบลูเงยหน้าขึ้นยิ้มให้พี่ชาย เขารอมาได้เสมอ
เสียงคุยบ้าง เอ็ดบ้างดังเป็นระยะ ตามด้วยเสียงหัวเราะคิกคิกของลูกหมู และเสียงถอนใจของเด็กชายมา ปิงนั่งมองเงียบๆ ในอ้อมแขนของคีรินทร์
• • • • • • • •
“มาจ๋า~”
เด็กชายมาเกือบล้ม เมื่อร่างกลมโถมเข้าใส่ทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของอาคีรินทร์
“เบาๆ กระปุกหมู” เด็กชายมากอดเด็กชายตัวกลมเอาไว้ เดี๋ยวนี้เขาไม่ค่อยดุเด็กชายบลูแล้ว อีกไม่นานก็ต้องจากกัน
“มาจ๋าบูม่ายปายแย้ว” เด็กชายตัวกลมยิ้มแป้น ท่าทางมีความสุขมาก
“อะไรนะ หมายถึงยังไง ไม่ต้องไปไหน ไม่ต้องเมืองนอกเหรอ!” ดวงตาของมาเบิกกว้าง เขารีบหันไปมองอาคีรินทร์เพื่อขอคำตอบ “เหรอครับอา”
“ใช่ ไม่ต้องไปแล้ว”
“ทำไมครับอา เกิดอะไรขึ้น” เด็กชายมายังปรับความรู้สึกไม่ทัน เขาถามด้วยสีหน้างงงัน
“อาคุยกับแม่ของเราเรื่องตึกที่เซ้งไว้ ว่าทำเลน่าทำร้านอาหาร เลยชวนแม่ของบลูมาทำด้วยกัน ทางเราเป็นนายทุนแม่ของบลูบริหารงาน คุยกันแล้วแม่ของบลูตกลง แต่จะกลับไปช่วยงานทางโน้นสักสามเดือน ให้ทางร้านได้ผู้จัดการคนใหม่ถึงจะกลับมา”
“อาคีรินทร์!” เด็กชายมาเรียกอาหนุ่มด้วยน้ำเสียงดีใจ เขายิ้มกว้างแบบที่ไม่ชอบยิ้มเท่าไหร่ ดีใจจนหัวใจเต้นแรง “อาคีรินทร์เก่งที่สุดเลยครับ”
“มาดีจายหย่ายเยย คิกคิก” มาหันขวับไปมองเจ้ากระปุกหมู เขาตีหน้ายักษ์เมื่อเห็นรอยยิ้มแป้นแล้นของอีกฝ่าย รู้งี้ปล่อยให้ไปก็ดีหรอก
“น้องพูดเลียนแบบอาน่ะ” คีรินทร์หัวเราะ เขาเพิ่งพูดประโยคนี้กับคนรักไป เจ้าลูกหมูช่างจำจริงๆ
“ใครบอกพี่ดีใจ เสียใจไม่ว่าที่เราไม่ไป” มาแกล้งทำหน้าบูด
“มาเฉียจายทำมาย” เด็กชายบลูหน้าจ๋อย มองพี่ชายด้วยสายตาตัดพ้อ
“ก็พี่ต้องคืนอู๊ดอู๊ดให้เราใช่ไหม ไม่ได้ไปแล้วนี่” มากลั้นหัวเราะจนดวงตาเป็นประกาย เด็กชายบลูเบิกตาโต
“โอ๊ะ อู๊ดอู๊ดของบู”
“นั่นไงว่าแล้วเชียว”
คีรินทร์ยิ้มกับภาพที่เห็น ถอนใจออกมาเบาๆ โชคดีจริงๆ ที่ทุกอย่างลงตัว
• • • • • • • •
“ขอบคุณครับพี่คีรินทร์ ขอบคุณที่ช่วยบ้านผม” ปิงกอดเอวของคีรินทร์ เขาเดินออกมาส่งอีกฝ่ายที่รถ คีรินทร์แวะมากินข้าวเย็นด้วยที่บ้าน
“ขอบคุณทำไมพี่ไม่ได้ทำเพื่อบ้านปิงนะพี่ทำเพื่อตัวเอง”
“ยังไงครับ” ปิงขมวดคิ้ว ดันตัวเองออกเพื่อมองหน้าคนรัก
“ก็ถ้าพี่สาวปิงกลับมาอยู่บ้าน ปิงก็ไม่ต้องห่วงคุณแม่แล้ว ทีนี้ก็ย้ายไปอยู่กับพี่ได้”
“พี่คีรินทร์!” ปิงเขินจนหน้าแดง
“หึๆ เห็นไหมพี่บอกแล้วว่าไม่ต้องขอบคุณ พี่ทำเพื่อตัวเอง เตรียมตัวไว้เลยนะพี่เอาจริง”
“จ้างให้ผมก็ไม่ย้ายหรอกครับ”
“ก็ลองดูว่าใครจะเก่งกว่ากัน เรื่องนี้พี่ยังจัดการได้เลย”
“ขี้โม้” ปิงส่งยิ้มกวนๆ ไปให้คนรัก
“หึๆ” คีรินทร์รวบปิงเข้ามากอดแนบอก กดริมฝีปากลงบนหน้าผากของอีกฝ่าย “สบายใจแล้วนะ ต่อไปก็อยู่กันพร้อมหน้า”
“ครับ ขอบคุณครับ”
“พี่คิดเรื่องดีๆ ออกอีกเรื่องแล้ว”
“อะไรครับ”
“ก็ถ้าปิงย้ายไปอยู่กับพี่ บลูกก็จะได้ไปอยู่ด้วย บ้านพี่อยู่ใจกลางเมือง ใกล้โรงเรียนดีๆ หลายแห่ง ต่อไปบลูเข้าโรงเรียนจะได้ไม่ต้องเดินทางไกล เสาร์อาทิตย์ค่อยกลับมาพักผ่อนที่บ้าน”
“พี่คีรินทร์~” ปิงลากเสียงยาว ยอมใจคนเจ้าแผนการ
“ฮ่าๆ บอกแล้วพี่ต้องหาวิธีจนได้ละน่า”
ปิงย่นจมูก แนบหน้ากับอกของคีรินทร์ เขาอมยิ้มทั้งปากและตา เอาเถอะเห็นแก่ความน่ารักเขาจะยอมใจอ่อน แม่ก็คงไม่ว่าอะไร แต่..ปิงยกยิ้มเจ้าเล่ห์ เรื่องอะไรจะบอก ของอย่างนี้มันต้องเล่นตัวนิดหนึ่ง
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 24-07-2018 20:15:32
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 24-07-2018 20:46:45
ดีใจจังที่มาจ๋าได้อยู่กับหมูบลู :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 24-07-2018 20:50:29
แบบละมุนไปทั้งใจ
พี่มาโดนจองแบบไม่รู้ตัวเลย คิคิ
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 24-07-2018 20:55:27
เริ่มหัวข้อโดย: jumjimjenjira ที่ 24-07-2018 20:56:37
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 24-07-2018 21:04:56
กระปุกหมูก็น่าร้ากกกก
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 24-07-2018 21:08:22
เริ่มหัวข้อโดย: milin03 ที่ 24-07-2018 21:09:45
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 24-07-2018 21:27:02
เริ่มหัวข้อโดย: Sorasora ที่ 24-07-2018 21:29:00
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 24-07-2018 21:32:28
ความรู้สึกครึ่งแรก :o12: ความรู้สึกครึ่งหลัง :hao7:
ดีใจจังที่มาจ๋าได้อยู่กับหมูบลู :กอด1:
ใช่เลยค่ะเราก็แบบนี้เลย โหหลอกให้เราร้องให้อะ :sad4: แต่ก็ดีมากเลยเราอยากเห็นความน่ารักของเจ้ากระปูกหมูเวลาอยู่กับมาอีกเยอะๆ
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 24-07-2018 21:38:42
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 24-07-2018 21:40:12
เรา น้ำตาคลอเลย :mew4:
นึกไม่ออกว่าจะจบ แบบ น้องบลู ไป เรียน เมืองนอก จริงๆเหรอ :o12:
ดีนะ ที่ อาคีรินทร์ คนเก่ง มาช่วยแก้ปัญหาได้
ต่อไป ก้อ รอๆๆ บลู โต โต๊ โต สินะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 24-07-2018 21:52:31
เริ่มหัวข้อโดย: teamkoyza ที่ 24-07-2018 21:57:45
ดีนะ ที่มีทางออก ดีมากๆแบบนี้ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 24-07-2018 21:59:17
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 24-07-2018 22:01:24
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 24-07-2018 22:01:46
โอ้ยยย. โล่งใจ น้องบลูไม่ต้องไปละ
คีรินทร์เป็นฮีโร่เลยงานนี้.
เอาใจน้องปิงไปเลย 555
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
…
…
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 24-07-2018 22:04:32
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 24-07-2018 22:05:11
ลินลินแฟนน้าปิงเก่งที่ฉุดเยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 24-07-2018 22:06:11
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 24-07-2018 22:19:05
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 24-07-2018 22:22:18
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 24-07-2018 22:27:04
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: EARTHYSS :) ที่ 24-07-2018 22:27:40
เริ่มหัวข้อโดย: oiw08 ที่ 24-07-2018 22:33:46
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 24-07-2018 22:40:58
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 24-07-2018 22:54:28
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 24-07-2018 22:55:27
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 24-07-2018 22:57:29
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 24-07-2018 22:58:56
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 24-07-2018 23:00:23
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 24-07-2018 23:00:46
เริ่มหัวข้อโดย: imvodka ที่ 24-07-2018 23:05:37
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 24-07-2018 23:32:09
:L1: :pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 24-07-2018 23:34:45
ลินลินเก่งที่สุดด o13
กระปุกหมูน่ารักกก มาจ๋าก็น่ารักกับน้องมากๆแล้วว :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 25-07-2018 00:28:32
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 25-07-2018 00:31:45
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 25-07-2018 00:32:48
มาดีใจก็บอกมาน่า
ขอบคุณค่า
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 25-07-2018 00:55:15
เริ่มหัวข้อโดย: kungverrycool ที่ 25-07-2018 01:18:08
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 25-07-2018 01:24:47
ครึ่งแรกใจหายน้ำตาซึม
ครึ่งหลังยิ้มได้ทั้งๆที่น้ำตายังไม่แห้ง
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 25-07-2018 02:16:37
ดีใจสุดดดดดดเลย
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 25-07-2018 04:59:16
ความรู้สึกครึ่งแรก :o12: ความรู้สึกครึ่งหลัง :hao7:
ดีใจจังที่มาจ๋าได้อยู่กับหมูบลู :กอด1:
ใช่เลยค่ะเราก็แบบนี้เลย โหหลอกให้เราร้องให้อะ :sad4: แต่ก็ดีมากเลยเราอยากเห็นความน่ารักของเจ้ากระปูกหมูเวลาอยู่กับมาอีกเยอะๆ
ฮึ............หลอกให้เราเสียน้ำตา ฮืออออออ :hao5:
แต่ท้ายสุดก็ ดีใจ :-[
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: tomnub ที่ 25-07-2018 05:56:53
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 25-07-2018 06:04:44
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 25-07-2018 06:24:22
แต่ไม่ไปแล้ว
ต้องฉลองนะ
เริ่มหัวข้อโดย: pktherabbit ที่ 25-07-2018 06:43:37
เราว่า ตามลำดับญาติแล้ว คุณป่านต้องเป็น น้า ไม่ใช่ ป้า นะ เพราะอายุน้อยกว่าแม่ของมา ตรงนี้เราว่าผิด อ่านแล้วสะดุดไปแป๊บนึงเลย รบกวนผู้เขียนลองเช็คดูอีกที
โดยรวมแล้วเราชอบบลูมาก น่ารัก พอดีเราก็มีหลานสี่ขวบเหมือนกัน หลานเราพูดชัดแล้ว แต่ยังพูดเองเป็นประโยคยาวๆ ไม่ได้ นอกจากพูดตามผู้ใหญ่ ตอนอ่านครั้งแรกก็รู้สึกเอะใจและแปลกๆ หน่อย แต่ก็พอผ่านได้ เพราะเด็กอาจมีพัฒนาการไม่เท่ากัน แต่เราจะพูดซ้ำให้หลานพูดกับออกเสียงตามจนถูก แต่ก็นะนิยายไม่ใช่หนังสือพัฒนาการเด็ก แต่ขอหักคะแนนความสมจริงไปนิดนึงไปแล้วกัน
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 25-07-2018 06:59:46
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 25-07-2018 07:39:26
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 25-07-2018 08:15:20
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 25-07-2018 08:47:55
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 25-07-2018 08:52:17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 25-07-2018 09:11:46
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 25-07-2018 10:01:06
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 25-07-2018 12:57:52
ลินลินเก่งที่ฉุดเยยยยยยย o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 25-07-2018 13:37:53
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 25-07-2018 14:52:32
ชี้แจงค่า
-ทำไมคีรินทร์ให้มาเรียกพี่สาวปิงว่าป้า
ถ้านับตามอายุของคีรินทร์หรือพ่อแม่ของมาแล้วต้องเรียกพี่สาวของปิงว่าน้า แต่เนื่องจากคีรินทร์นับตัวเองเป็นน้องเขย ซึ่งตามศักดิ์แล้วถือว่าเป็นน้อง เพื่อเป็นการให้เกียรติพี่สาวของแฟน จึงบอกให้มาเรียกว่าป้าค่ะ
การเรียกจะมีสองแบบคือเรียกตามอายุ หรือเรียกตามศักดิ์ค่ะ คีรินทร์อยากให้พี่สาวปิงรู้สึกสบายใจไม่เกร็ง ให้รู้สึกว่าเขาให้เกียรติและนับถือ จึงตั้งใจแนะนำไปอย่างนั้น แต่เดี๋ยวคนเขียนย้อนกลับไปเปลี่ยนเป็นน้าให้นะคะ จะได้เข้าใจง่ายๆ
- เรื่องพัฒนาการการพูดของบลูนะคะ
1.เรื่องการพูดเป็นประโยคของบลู คนเขียนดูจากเด็กหลายๆ คนค่ะ เอาจริงๆ ก็ติดตามจากลูกของดาราที่ชอบ เด็กส่วนใหญ่จะพูดได้ยาวๆ ตั้งแต่ยังพูดไม่ชัด รวมทั้งมีประโยคที่ผู้ใหญ่คิดไม่ถึงพูดออกมาให้ได้ยินบ่อยๆ บางความคิดของเด็กๆ ก็ทำเอาผู้ใหญ่อึ้งไปเลย แต่ไม่ได้หมายถึงเป็นทุกคนนะคะ เนื่องจากมีตัวอย่างที่พูดได้ คนเขียนจึงยึดตรงนั้นเป็นต้นแบบ
2.ส่วนเรื่องที่บลูพูดไม่ชัดนั้น เหตุผลก็ง่ายๆ เลยค่ะ มันน่ารักดี 555 แต่อันนี้ก็ไปหามานะคะเพื่อความสมจริง ว่ามีหรือเปล่าที่เด็กอายุเท่านี้ยังพูดไม่ชัด ซึ่งมีค่ะ เด็กในวัยนี้จำนวนไม่น้อยยังพูดไม่ชัด คนเขียนจึงนำมาเขียนค่า
ตอนที่ 16 : มูมู่
“โอ๊ย!” เสียงทุ้มดังขึ้น ก่อนเจ้าของเตียงจะตื่นเต็มตา มาลืมตาขึ้นมาเจอกับดวงตากลมโตที่จ้องเขาอยู่
“มันหนักเข้าใจบ้างไหมเจ้าหมูอ้วน พี่บอกแล้วว่าอย่าโดดขึ้นมานั่งทับ” มาออกแรงพลิกตัวทำให้ร่างกลมน่าฟัดของเด็กชายบลูกลิ้งลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ข้างๆ
“มาอ่า~ ใจร้าย” เด็กชายบลูในวัยสิบขวบลุกขึ้นมานั่งทำปากยื่นปากยาวใส่พี่ชายตัวโต ที่ตอนนี้กลายเป็นชายหนุ่มอายุสิบแปดปี
มามองแก้มกลมที่ป่องออก เขาหัวเราะขำ ยื่นมือไปดึงแก้มให้ยืดออกอีก
“อา~ไอ้เอา” (มาไม่เอา) เจ้าลูกหมูที่ไม่เคยโตในสายตาของมาประท้วงอู้อี้
“ก็เราแกล้งพี่ก่อน กระโดดขึ้นมาทับกันได้ หนักเท่าไหร่แล้วเนี่ย” มายอมปล่อยมือออก เขาขยับตัวขึ้นนั่งพิงพนักหัวเตียง ผ้าห่มหล่นไปอยู่ที่เอว
“ไม่ทับมาก็ไม่ตื่นสิ” เด็กชายที่สูงขึ้นแต่ยังจ้ำม่ำเหมือนเดิมบ่น เขาล้มตัวลงนอน หัวกลมทับต้นขาของพี่ชาย
“แล้วนี่เข้าห้องพี่ไม่เคาะอีกแล้วนะ” มาดีดนิ้วใส่หน้าผากเจ้าลูกหมู
“ก็มาไม่ล็อคนี่” เด็กชายบลูเข้าออกห้องพี่ชายตัวโตตั้งแต่เด็ก เขาพักอยู่กับน้าปิงที่บ้านหลังติดกันเพราะใกล้ที่เรียนมากกว่า เสาร์อาทิตย์และปิดเทอมถึงกลับไปค้างกับแม่ที่บ้าน
“แล้วมาปลุกพี่มีอะไร วันนี้ไม่กลับบ้านเหรอ” มาถามเพราะเป็นวันเสาร์
“กลับแต่เย็นๆ โน่น รอให้มาพาไปดูหนังก่อน” เจ้ากระปุกหมูของเขายิ้มแป้น
“เดี๋ยว พี่นัดเราไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ จำได้ว่าไม่ได้นัดนะ”
“ก็มาให้นัดอยู่นี่ไง ไปกันนะบลูอยากดู” มามองรอยยิ้มอ้อนของเจ้าตัวกลม กี่ปีผ่านไปเขาก็ยังแพ้รอยยิ้มนี้อยู่ดี
“เฮ้อไปก็ไป ยุ่งจริงๆ เลยเจ้าตัวยุ่ง พี่เพิ่งนอนตอนเช้านี่เอง”
“เล่นเกมดึกอีกแล้ว” เด็กชายบลูทำหน้ายู่
“บ่นพี่เหรอ” มาขยี้ผมนุ่ม เขาชอบเล่นผมของเด็กชายบลูมาก ผมสีน้ำตาลเข้มเป็นลอนอ่อนๆ ไม่หยิกแต่ทำให้ผมดูยุ่ง นุ่มมือ
เด็กชายบลูยกมือขึ้นจับมือพี่ชาย เขาเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาที่มองลงมา “งั้นบลูไม่ไปก็ได้ให้มานอน”
“หึๆ” มาแกว่งมือที่เด็กชายบลูจับไปมา หกปีที่ผ่านมาแม้จะโตขึ้นมากแค่ไหนแต่เจ้าหมูน้อยก็ยังเป็นเด็กใจดีเหมือนเดิม
“งั้นพี่ขอนอนต่อสักสามสี่ชั่วโมง บ่ายๆ เราค่อยออกไปดูหนัง เสร็จแล้วพี่ไปส่งเราที่บ้าน”
“ตกลง” เด็กชายบลูยิ้มกว้าง ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง มาคิดว่าเดี๋ยวเจ้าลูกหมูคงกระโดดตุ๊บลงจากเตียงเขาไป ที่ไหนได้เจ้าตัวกลมขยับมาตบหมอนใบว่างสองสามที สอดตัวเข้ามาในผ้าห่มก่อนล้มตัวลงนอน
“ราตรีสวัสดิ์ตอนเช้า”
“หึๆ” มาไม่ตอบ เขาดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้จนถึงคอ ก่อนเอนตัวลงนอน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่กระปุกหมูมานอนห้องเขา เรียกว่าเป็นห้องนอนที่สามของเจ้าลูกหมูก็ว่าได้ ความผูกพันของพวกเขาเพิ่มขึ้นตามกาลเวลา มาพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าเขารักเจ้าลูกหมูมากและเจ้าลูกหมูก็รักเขามากเช่นกัน
• • • • • • • •
“มา เดือนหน้าจะไปแล้วจริงเหรอ” เจ้าลูกหมูเสียงหงอย มาพาดแขนลงไปบนบ่าของเจ้าตัวกลม ดึงให้เดินไปพร้อมกัน
“พี่ไม่อยู่เหงาล่ะสิ”
“คิดถึง”
“อย่ามาอ้อน” มาขยี้ผมนุ่ม พวกเขาเพิ่งออกมาจากโรงภาพยนตร์
“ตั้งสี่ปี” เด็กชายตัวกลมถอนใจราวกับเป็นผู้ใหญ่ มาทั้งขำทั้งเอ็นดู
“พี่เรียนเก่งไม่รู้เหรอ ไม่ถึงหรอกน่าเดี๋ยวก็กลับแล้ว”
“หลอกเด็ก” เจ้าตัวกลมเงยหน้าขึ้นทำจมูกย่น
“หึๆ”
“แม่บอกบลูว่ามาน่าจะไปนานกว่านั้น บอกต้องเรียนต่อๆ ไปอีก”
“ไม่หรอก พี่คุยกับพ่อไว้แล้วว่าพี่จะกลับมาเรียนต่อปริญญาโทที่ไทย”
“ดีจัง” เจ้าตัวกลมยิ้มโล่งอกแต่พักเดียวก็หน้าหงอยอีก “แต่ก็ตั้งสี่ปี”
“กลัวทำไมเดี๋ยวนี้ติดต่อกันง่ายจะตาย เราจะคุยกับพี่เมื่อไหร่ก็ได้”
“มาพูดแล้วนะห้ามหายไปเด็ดขาด” สีหน้าของเด็กชายบลูกังวล
“พี่เคยผิดสัญญาเหรอ”
“เอาอู๊ดอู๊ดไปด้วย”
“เฮ้ย!” มาอุทาน “ไม่เอา อู๊ดอู๊ดเน่าแล้วอายเขา”
“ก็บลูไม่ได้ไป” เด็กชายบลูหน้าหงอย มาอยากใจแข็งแต่เห็นท่าซึมๆ ของเจ้ากระปุกหมูก็ยอมแพ้
“ตกลงๆ พี่เอาอู๊ดอู๊ดไปด้วย เลิกหงอยได้แล้ว” มาโยกศีรษะของเจ้าลูกหมู “ว่าแต่ไม่มีตัวใหม่กว่านี้แล้วเหรอ”
“ก็ตัวนี้เหมือนบลูที่สุด”
“หึๆ อู๊ดอู๊ดก็อู๊ดอู๊ด ไปหาอะไรกินเถอะพี่หิวแล้ว”
“ไก่ทอด”
“ไม่เอา”
“มาอยากกินอะไร”
“อาหารญี่ปุ่นแล้วกัน อยากกินไหม”
“กิน” เรื่องตามใจพี่ชายต้องยกให้เด็กชายบลู
“ว่าแต่เมื่อไหร่เราจะเรียกพี่ว่าพี่ เรียกเป็นเพื่อนเลยนะ กับคนอื่นพูดเพราะกับพี่ไม่เห็นเคยพูดครับสักคำ”
“ก็มาไม่เหมือนคนอื่น”
“ไม่เหมือนยังไง”
“บลูก็ไม่รู้” เด็กชายบลูอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน เขาแค่อยากพูดกับมาเหมือนเดิม เหมือนที่พูดมาตั้งแต่เด็ก “มาโกรธเหรอ”
“เปล่า อยากเรียกอะไรก็ตามใจ”
“บลูก็เรียกมาจ๋าไงเพราะออก” เด็กชายบลูยิ้มหวานเอาใจพี่ชาย
“หึๆ” มาดึงเจ้าตัวกลมเข้ามาชิดอีกนิด อดเป็นห่วงเจ้าตัวยุ่งไม่ได้ว่าตอนเขาไม่อยู่จะเป็นยังไง บลูติดเขามาก หวังว่าจะไม่เศร้านานเกินไป
• • • • • • • •
“มา บลูนอนด้วย” หน้ากลมยื่นเข้ามายิ้มแฉ่งให้เขา
“ไม่เคาะประตูอีกแล้ว”
เจ้าตัวยุ่งทำคอย่น “ก็มาไม่ได้ล็อค”
“เข้ามาเลย” มาอนุญาตให้เด็กชายตัวกลมเข้าห้อง เขาบ่นไปอย่างนั้นเอง ที่ไม่ล็อคเพราะรู้ว่าเจ้าตัวยุ่งชอบแวะเวียนมาหา เด็กชายตัวจ้ำม่ำกระโดดขึ้นเตียง ดีที่คราวนี้ไม่ขึ้นมานั่งทับเขา
"มา"
"หือ?" มาขานรับโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง เขากำลังเลื่อนหน้าจอเพื่ออ่านข้อความที่สนใจ
"มาไปแล้วจะมีแฟนเปล่า"
"หึๆ" มาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าตัวกลม "ตัวแค่นี้รู้เรื่องแฟนด้วย"
"รู้ บลูรู้ มาจะมีเปล่า"
"ไม่รู้สิ แต่ถ้ามีพี่จะมาถามเราก่อนดีไหม"
"ดี" เด็กชายบลูยิ้มกว้าง ถูกใจ
"หวงพี่เหรอไง" มาแซวด้วยสายตาล้อเลียน
"ช่าย" เด็กชายตัวกลมพยักหน้า "ของบลู"
"ฮ่าๆ" มาหัวเราะขำ เขาชินกับคำพูดนี้ของกระปุกหมูจนไม่คิดอะไร พูดตั้งแต่เด็กยันตอนนี้ "มาขอนอนกับพี่เหงาละสิ"
"ก็เดี๋ยวมาก็ไปแล้ว" เสียงพูดเศร้าจนมาพลอยใจหายไปด้วย เขาส่งยิ้มอ่อนโยนให้กระปุกหมู ตบมือลงข้างตัว
"มานั่งนี่เร็ว"
"อื้อ" กระปุกหมูขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ มาเอี้ยวตัวไปข้างเตียง หยิบบางอย่างในถุงกระดาษที่วางเตรียมไว้ออกมา
"พี่ให้"
เด็กชายบลูตาโต มองตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวนุ่มในมือพี่ชาย "ซื้อให้บลูเหรอ"
"ใช่ เอาไว้กอดนอนแทนอู๊ดอู๊ด"
เด็กชายบลูยิ้มแป้น ยื่นนิ้วป้อมๆ ไปจับตุ๊กตาหมีด้วยความทนุถนอม "มาเป็นหมีเหรอ"
"เหมือนไหมละ" มายิ้มขำ มองเจ้าลูกหมูด้วยสายตาเอ็นดู
"เหมือน ชื่ออะไร" เด็กชายตัวกลมกอดตุ๊กตาหมีแนบอก
"หะ! ต้องมีชื่อด้วยเหรอ"
"ไม่มีแล้วบลูจะเรียกว่าอะไร" เจ้าตัวยุ่งมองมาเหมือนทำไมแค่นี้เขาไม่รู้ มามันเขี้ยวจนต้องดึงแก้มไปหนึ่งที
"อยากเรียกอะไรก็เรียก"
"อืม อืม" เด็กชายบลูทำท่าคิด "งั้นเรียกมูมู่"
"หมีที่ไหนชื่อเหมือนหมู" มาหัวเราะขำเจ้าตัวกลม เด็กชายบลูมองค้อนพี่ชาย
"ก็หมีกับหมูเลยชื่อมูมู่ไง"
มาอยากแซวต่อแต่เห็นสีหน้าจริงจังของเจ้าลูกหมูแล้วไม่กล้าขัด "ตามใจเรา ชื่ออะไรก็ได้"
"คืนนี้บลูกอดนอนเลย" เด็กชายบลูล้มตัวลงนอน เอาหน้าซุกกับตุ๊กตาหมีที่พี่ชายให้
"ง่วงหรือยัง"
"ง่วงแล้ว"
"ง่วงก็นอน" มาขยับไปดึงผ้าห่มที่ปลายเตียงขึ้นมาคลุมให้ เด็กขายบลูหลับตาใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม สองมือกอดตุ๊กตาหมีไว้แนบอก มาเอนหลังพิงหมอนมองเจ้าตัวยุ่งด้วยสายตาเอ็นดู เขาคงคิดถึงเจ้าลูกหมูน่าดู ไม่มีใครคอยกวนไปอีกพักใหญ่ กลับมาก็โตเป็นหนุ่มแล้ว
น่ารักอย่างนี้ไปนานๆ นะ พี่คงคิดถึงเราน่าดูเจ้ากระปุกหมู
• • • • • • • •
“ไม่ร้องแน่นะ” มายิ้มขำ กระปุกหมูหน้าเหยเกแต่ไม่ยอมร้องไห้ออกมา
“ไม่ร้อง” เด็กชายบลูส่ายหน้า น้าปิงบอกว่ามาจ๋าไปเรียนเป็นเรื่องดี เดี๋ยวมาจ๋าก็กลับมาหาแล้ว
“เป็นเด็กดีของทุกคนรู้ไหม ต้องเชื่อฟัง อย่าดื้อ อย่าซน"
"มาก็อย่าดื้อ อย่าซน"
"หึๆ" มาลูบผมนุ่มของเจ้าตัวยุ่ง "ตั้งใจเรียนนะ"
"มาด้วย ตั้งใจเรียนจะได้กลับมาหาบลูเร็วๆ"
"เดี๋ยวปิดเทอมพี่ก็กลับมาแล้ว แป๊บๆ ก็เจอกัน ลืมหรือเปล่าเรา"
"อ่า บลูลืม" เด็กชายบลูยิ้มเขิน เขามัวแต่คิดว่าพี่ชายไปเรียนไกลๆ ลืมว่าเดี๋ยวปิดเทอมพี่ชายก็กลับมา
"มา ได้เวลาแล้วลูก"
"ครับแม่" มาตอบรับมารดา เขาเข้าไปกอดบิดามารดา กอดอาคีรินทร์ น้าปิง ก่อนคุกเข่าลงดึงเด็กชายบลูเข้ามากอด "ไว้เจอกันนะกระปุกหมู ไม่ต้องเศร้าเดี๋ยวพี่ก็กลับมาแล้ว"
"ครับ" เด็กชายบลูพยักหน้า
"ไปถึงแล้วเดี๋ยวพี่โทรหา"
"อย่าลืมนะ"
"ไม่ลืม"
"ไม่ใช่" เด็กชายบลูส่ายหน้าแรงๆ "อย่าลืมบลูนะ"
"ไม่มีทาง" มาสบตากับเด็กชายบลู เขาส่งยิ้มอ่อนโยนให้ แตะริมฝีปากลงบนหน้าผากเจ้าตัวยุ่ง
"มารีบๆ กลับน้า"
"อืม"
เด็กชายบลูสูดน้ำมูก เขากอดมือไปรอบคอของมา ซบหน้าลงกับบ่าของพี่ชาย "บลูรอ"
"เดี๋ยวเดียว พี่ไปแล้วนะ"
"ครับ"
มากอดเด็กชายบลูแน่นๆ อีกทีก่อนลุกขึ้นยืน เขายกมือไหว้ทุกคนก่อนเดินเข้าไปด้านใน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องแยกจากครอบครัวเป็นระยะเวลานาน แต่เขาจะทำให้ดีที่สุด เพื่อกลับมาเป็นชายหนุ่มที่มีความสามารถมากพอ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: se7enayo ที่ 25-07-2018 15:07:37
เริ่มหัวข้อโดย: se7enayo ที่ 25-07-2018 15:07:58
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 25-07-2018 15:08:52
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 25-07-2018 15:10:30
ลูกหมูโตแล้วววว แต่ยังอ้อนเหมือนเดิม กอดๆน้า :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 25-07-2018 15:11:10
เริ่มหัวข้อโดย: pktherabbit ที่ 25-07-2018 15:12:36
ขอบคุณสำหรับคำชี้แจงค่ะ
รับทราบถึงที่มาที่ไปแล้วว่ามาจากหลักคิดที่พิจารณามาดีแล้ว ขออภัยในความงงของเราด้วยจ้า
(อีกนิด ถ้าประโยคยาวแบบบลูพูด หลานเราพูดได้นะ ความหมายของเราคือนางยังแต่งประโยคพูดแบบซับซ้อนเองไม่ได้ นอกจากจำๆ เขามา ซึ่งตรงจุดนี้เหมือนกันกะบลู แต่หลานเราขี้ฟ้องกว่า555)
และขอออกตัวก่อนว่า เรื่องหักคะแนนนั่นคือ เราไม่ได้ลบเป็ดนะ เราแค่หักคะแนนความสมเหตุสมผล+ความสนุกในใจเราเฉยๆจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 25-07-2018 15:14:38
ขอบคุณ ที่วันนี้ มาลงไวนะครับ ....กำลังคิดถึง กระปุกหมู พอดีเลย
ฮือออออออ น้องมา จบ มอปลายแล้วสิ แต่ต้องจากกันไป 4 ปีเลยเหรอเนี่ย >< :sad4:
ยังดี พี่มา มีอู๊ดอู๊ด ไปเรียนด้วย ส่วน กระปุกหมู มีมูมู่ ไว้กอดแทน พี่มา แล้ว :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 25-07-2018 15:15:36
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 25-07-2018 15:17:44
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 25-07-2018 15:28:09
:L2: :pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 25-07-2018 15:36:37
บลูถึงตอนนั้น แค่ 14 ยังซัมติงไม่ได้
เราพูดตามความจริงนะ ไม่ได้คิดลึก อิอิอิ
:hao6: :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 25-07-2018 15:52:33
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 25-07-2018 15:57:56
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 25-07-2018 16:04:05
ไม่จากเป็นก็จากตาย
แต่ทุกครั้งของการจากกันเพื่อรอวันที่เราจะพบกันอีก
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 25-07-2018 16:14:54
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 25-07-2018 16:16:18
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 25-07-2018 16:55:29
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 25-07-2018 17:08:14
เริ่มหัวข้อโดย: teamkoyza ที่ 25-07-2018 17:56:07
น้องไม่ไป แต่ พี่ไปเอง :mew6:
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 25-07-2018 18:01:52
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 25-07-2018 18:11:05
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 25-07-2018 18:11:29
ตอนหน้ากลับมาเลยได้ไหมสงสารคนรออออ :o12: :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 25-07-2018 18:17:54
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 25-07-2018 18:19:51
ลูกหมูน่ารัก อยากเอามาฟัดช่วงมาไม่อยู่
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 25-07-2018 18:37:44
บลูจะลืมพี่เขาไหม?
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 25-07-2018 18:58:46
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 25-07-2018 19:41:07
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 25-07-2018 19:53:43
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 25-07-2018 20:39:05
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 25-07-2018 20:52:30
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 25-07-2018 20:54:04
ส่วนกระปุกหมู ยังอีกนานเลย แต่วัยขบเผาะก็น่าสนนะ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 25-07-2018 20:55:03
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 25-07-2018 21:18:33
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 25-07-2018 21:20:51
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 25-07-2018 21:24:07
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 25-07-2018 21:42:13
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 25-07-2018 21:42:34
อีก4ปี มาจ๋าก้ 22 เป็นหนุ่มเต็มตัว
ส่วนน้องบลูก้14 บวกๆไปก้23 กับ 15
วัยน้องบลูกำลังกรุบเลยอะ
ฮืออออ ฉดใฉมักๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: sweetie ที่ 25-07-2018 22:46:07
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 25-07-2018 22:47:37
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 25-07-2018 22:48:23
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 25-07-2018 23:01:04
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 25-07-2018 23:30:09
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 26-07-2018 00:21:26
ตีตราจองกันแล้วนี่ อย่านอกใจอู๊ดๆนะ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-07-2018 00:21:47
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 26-07-2018 00:33:50
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 26-07-2018 00:37:04
เริ่มหัวข้อโดย: wildride ที่ 26-07-2018 03:49:37
คีรินทร์ กะ น้าปิง นี่ลงเอยรวดเร็วปาน4-5G แบบความรักของผู้ใหญ่ ไม่พูดเยอะ ...เจ็บคอ!
ส่วนวัยกระเต่าะกระแต่ะคงต้องรอไปก่อนสินะ เฮ้อ นึกว่าน้องจะทิ้งพี่ ที่ไหนได้เปลี่ยนเป็นพี่ทิ้งน้องซะงั้น ..เจอกันอีกที กระปุกหมูถอดรูปแล้วงี้เปล่า
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 26-07-2018 07:41:56
เริ่มหัวข้อโดย: Ouizzz ที่ 26-07-2018 07:43:35
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 26-07-2018 10:38:47
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 26-07-2018 11:17:22
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 26-07-2018 13:34:15
ตอนที่ 17 : การกลับมา
"ไงกระปุกหมู"
"มา! กลับมาแล้วเหรอ" บลูมองชายหนุ่มร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยสายตาประหลาดใจ เขาดีใจจนยิ้มกว้างรีบเดินตรงไปหา
"เพิ่งกลับมาถึงวันนี้"
"ไม่เห็นส่งข่าวบอกผมเลย"
"ก็อยากให้ตกใจ”
“มิน่าป้าดาวถึงโทรหาผมบอกให้มาหยิบของ ที่แท้อยากให้เจอมานี่เอง”
“ไม่เห็นเราตื่นเต้นเลย"
"ตื่นเต้นสิครับดีใจมากด้วย มาไปนานจนผมเกือบลืมแล้ว" บลูตัดพ้อ จากที่คิดไว้ว่าจะไปแค่สี่ปี สุดท้ายระฟ้าอยู่ที่นั่นถึงแปดปีเพื่อเรียนต่อปริญญาโทและทำงานหาประสบการณ์หลังเรียนจบ
"ไหนว่าไม่ลืมพี่"
"มาสิลืมผม บอกว่าจะกลับเร็วหายไปเลยเจ็ดแปดปี" บลูย่นจมูก
"หึๆ เจอเมื่อไหร่ก็บ่นได้เมื่อนั้นสิน่า พี่กลับมาพักก็ได้เจอกันทุกปีจะบ่นอะไร"
"โธ่ก็ได้เจอแป๊บๆ เอง" บลูย่นจมูก ตอนนี้เขาเป็นหนุ่มน้อยวัยสิบแปดปี ไม่อ้วนจ้ำม่ำเหมือนเมื่อก่อน แต่ห่างไกลคำว่าหุ่นดีมากนัก เขามีเนื้อมีหนัง หน้ากลมไม่เปลี่ยน ยังดีที่ไม่อ้วน
"มา น้องมาแล้วเหรอคะ" เสียงหวานดังขึ้น บลูหันไปมองที่มาของเสียง หญิงสาวหน้าตาดีหุ่นราวกับนางแบบเดินเข้ามาหา ก่อนทรุดตัวลงนั่งข้างระฟ้าคนละด้านกับเขา มือเรียวสอดเข้ากอดแขน
"ใช่ นี้บลูน้องผมที่เคยเล่าให้ฟัง"
"สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีครับ" บลูรีบยกมือขึ้นไหว้
"โตกว่าที่คิดนะคะ มาพูดถึงทีไรนึกว่าเป็นเด็กตัวเล็กๆ ทุกที"
"ไม่เด็กแล้วครับ ปีหนึ่งแล้วใช่ไหม" มาถามเจ้าตัวกลมของเขาให้แน่ใจ
"ผมจะขึ้นปีสองแล้ว" คำตอบไม่ต่างกัน แต่บลูก็อยากพูดเพื่อให้เขาดูโตขึ้นอีกนิด
"มาคะไม่แนะนำริสากับน้องหน่อยเหรอคะ"
"ขอโทษทีผมลืมไป บลูนี่พี่ริสา เป็นเพื่อนพี่ที่โน่น เรียนที่เดียวกันทำงานที่เดียวกัน"
"แล้วก็กลับมาพร้อมกันด้วยจ้ะ" บลูมองรอยยิ้มของหญิงสาว เขารู้สึกได้ถึงความนัยที่หญิงสาวพยายามแฝง
"ผมยังเสียดายแทน ริสาไม่น่าลาออกเลยอนาคตต้องไปได้ไกลแน่"
"ก็มาไม่อยู่ด้วยนี่คะ ริสาไม่มีแรงจูงใจให้อยู่ สู้กลับมากับคุณดีกว่า" น้ำเสียงที่พูดกระเง้ากระงอด
"หึๆ ผมต้องกลับบ้านครับ ไม่งั้นแม่เอาตายแน่"
บลูนั่งนิ่ง เขารับรู้สัญญาณบางอย่างได้จากบทสนทนา แต่เลือกเก็บความสงสัยไว้ในใจ
"น้าปิงกับอาคีรินทร์กลับมาหรือยังบลู"
"ยังครับ ผมเพิ่งกลับมาจากมหาลัย ยังไม่เจอเหมือนกัน"
"งั้นคงใกล้มาแล้ว บลูไปอาบน้ำเถอะแม่พี่นัดออกไปกินข้าวนอกบ้าน”
“มาไปไหวเหรอ เพิ่งกลับมาเอง”
“ไหว พี่มาถึงตั้งแต่เช้า นอนพักไปหลายตื่นแล้ว”
บลูอดลอบมองไม่ได้ นอนพัก นอนกันสองคนที่นี่เหรอ มีแต่ความสงสัยเกิดขึ้นในหัวของเขา
“บลูไปอาบน้ำก่อนไหมเดี๋ยวไม่ทัน”
“ไปแบบนี้ก็ได้ครับ ผมอยากคุยกับมามากกว่า ไม่ได้เจอกันตั้งนาน”
“พี่ว่าเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ยังดีนะจะได้ไม่ต้องใส่ชุดนักศึกษาไป เดี๋ยวพี่ไปส่งริสาที่รถแล้วตามไปหาที่บ้าน”
“ครับ งั้นผมไปก่อน” บลูยกมือไหว้หญิงสาวคนเดียวในห้อง เขาเดินแยกออกไปก่อน ได้ยินเสียงคุยกันดังแว่วๆ ตามมา
“แปลกจังทำไมน้องไม่เรียกมาว่าพี่คะ”
“ไม่เป็นไรครับ บลูชอบเรียกแบบนั้น”
“แบบนี้ไม่ถูกนะคะ ที่บ้านริสาไม่ยอมแน่”
เขาได้ยินแค่นั้นจริงๆ ก่อนประตูจะปิดลง
• • • • • • • •
“เสร็จแล้วเหรอ มานั่งนี่เร็ว”
บลูมองร่างสูงที่เขาไม่ได้เจอนานเกือบปี ระฟ้าดูสง่าผ่าเผย ใบหน้าหล่อเหลาเช่นเดิมแต่ดูลุ่มลึกมากขึ้น
“ไหนขอดูหน่อย ต่างจากครั้งสุดท้ายที่เจอไหม” มามองเขาอย่างพิจารณา “อืม เหมือนเดิมไม่มีผิด กระปุกหมูยังไงก็กระปุกหมูอย่างนั้น”
บลูย่นจมูก เขาเถียงไม่ออกเสียด้วย ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าหุ่นเขาแค่น่ากอดไม่ได้อ้วนสักหน่อย
“เป็นยังไงบ้างเรา สบายดีใช่ไหม”
“สบายดีครับ ดูจากหุ่นก็น่าจะรู้”
“หึๆ อย่างอนน่า” มือใหญ่เอื้อมมาจับศีรษะเขาโยกเบา “พี่หมายถึงเราก็ยังน่ารักเหมือนเดิม กระปุกหมูไม่ได้แปลว่าอ้วน”
“มา”
“หือ?” มาเลิกคิ้วเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของหนุ่มน้อยตรงหน้า
“พี่ริสาแฟนมาเหรอ”
“เปล่า”
“ไม่ใช่เหรอ ผมนึกว่าใช่”
“ยังไม่ใช่ตอนนี้”
“แปลว่าอาจจะใช่”
“พี่ก็ยังไม่รู้ ตอนนี้ก็ถือว่าเป็นผู้หญิงที่สนิทที่สุด คงต้องดูไปก่อน”
“แล้วมาจีบพี่รินหรือเปล่า”
“เปล่า ถ้าพี่ยังไม่มั่นใจว่าพี่ชอบ อยากคบหาระยะยาวพี่ยังไม่จีบ”
“เข้าใจแล้ว” บลูพยักหน้า
“ถามพี่ทำไม ซักละเอียดยิบเชียวเจ้าตัวยุ่ง”
“ก็มาบอกเองว่าจะให้ผมช่วยเลือก”
“จำแม่นจริงๆ ว่าแต่เราเถอะมีแฟนหรือยัง คุยกันทีไรก็บอกไม่มีๆ พี่เชื่อได้ไหม”
“ผมไม่มีจริงๆ” บลูส่ายหน้า “มากลับเที่ยวนี้อยู่ยาวเลยหรือเปล่า ต้องกลับไปอีกไหม” บลูเปลี่ยนเรื่องเมื่อได้คำตอบที่ต้องการแล้ว
“อยู่เลย พี่กลับมาทำงานที่บริษัท อยู่เมืองไทยถาวร”
“อืม”
“โกรธหรือเปล่าที่พี่ไปนานกว่าที่บอก” มาจ้องดวงตากลมโตของเจ้าลูกหมู
“โกรธทำไมมาก็บอกผมทุกครั้ง โอกาสดีๆ เข้ามาก็ต้องรับไว้ ผมภูมิใจ มาเก่งจริงๆ บริษัทดังที่โน่นถึงสนใจชวนไปทำงานด้วย”
“กระปุกหมูของเราโตแล้วจริงๆ ด้วย” ศีรษะของเขาถูกจับโยก บลูทำหน้ามุ่ย
“ผมเรียนมหา’ลัยแล้ว”
“ยังไงเราก็เป็นเด็กสำหรับพี่เสมอ” บลูสบตากับดวงตาอ่อนโยนของระฟ้า เขาคลี่ยิ้มกว้างแววตากวนๆ
“ตอนเด็กมาชอบแกล้งผม” บลูเท้าความหลัง เขาจำได้บ้างไม่ได้บ้างอาศัยน้าปิงเล่าให้ฟัง
“ฮ่าๆ ก็ตอนนั้นพี่ไม่เคยมีน้อง มันก็ต้องเก๊กๆ บ้างเป็นธรรมดา”
“ขี้เก๊ก” บลูย่นจมูก “โอ๊ย โอ๊ย” เขาร้องลั่นเมื่อถูกมือใหญ่ดึงแก้มยืดออก ระฟ้าหัวเราะชอบใจ
“ว่าพี่ก็ต้องโดนแบบนี้”
บลูยกมือขึ้นลูบแก้ม ทำตาเอาเรื่องใส่พี่ชาย แต่หัวใจเขากลับอบอุ่น มันดีใจที่มายังเป็นเหมือนเดิม
• • • • • • • •
“มา” ใบหน้ากลมยื่นเข้ามายิ้มแฉ่ง มาทั้งขำทั้งเหนื่อยใจ
“มากวนพี่ตั้งแต่คืนแรกเลยเหรอ”
“คิดถึง” หนุ่มน้อยในชุดนอนลายตารางสีสันสดใสก้าวขึ้นเตียง ดึงหมอนที่ว่างอยู่ไปวางไว้บนตัก
“ยังปวดหัวอยู่ไหม” บลูถามด้วยความเป็นห่วง ระหว่างกินข้าวเย็นเพื่อฉลองที่ระฟ้ากลับบ้าน ชายหนุ่มบ่นปวดหัวจากอาการเจ็ตแล็ก
“ดีขึ้นแล้ว แม่เอายามาให้”
“เตือนแล้ว ผมถามแล้วว่าไปไหวเหรอ”
“เดี๋ยวนี้ริอ่านสอนพี่เหรอ”
บลูรีบเอนหัวหลบเมื่อเห็นมือใหญ่เอื้อมมมาหา เลยเจอสายตาคาดโทษแทน
“เตือนได้ผมเป็นหนุ่มแล้ว”
“แล้วพี่เป็นอะไร”
บลูยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาเป็นประกาย เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้พี่ชาย “คนแก่”
“เดี๋ยวเราจะโดน” มาคว้าต้นคอของเจ้าลูกหมูจับกดลง บลูพยายามดิ้นหนีแต่ไม่สำเร็จ
“ป้าดาวครับ ป้าดาว มาแกล้งผม” เสียงตะโกนของเจ้าลูกหมูดังลั่นห้อง
“โตแล้วขี้ฟ้องเหรอ ไหนแต่ก่อนพี่ทำอะไรก็ไม่ผิด”
“เห็นไหมๆ” บลูดิ้นจนหลุด ยิ้มตาพราวให้พี่ชาย มาเลิกคิ้วขึ้นยังตามไม่ทัน
“เห็นอะไร”
“ก็แก่แล้วไงเลยชอบรำลึกความหลัง”
มามองรอยยิ้มกว้างที่มองยังไงก็ยังแป้นแล้นเหมือนเดิม เขาหัวเราะเสียงดัง ในความน่ารักมีความแสบเสมอ ลูกหมูก็ยังเป็นลูกหมูอยู่วันยังค่ำ
“พรุ่งนี้มาไปไหนหรือเปล่า หรือจะนอนพัก”
“นอน”
“โธ่” คนถามทำสีหน้าผิดหวัง
“ทำไม เราอยากไปไหน”
“เปล่า”
“อ้าว แล้วร้องโธ่ทำไม”
“โธ่ นึกว่าจะแข็งแรงกว่านี้”
“เล่นไม่เลิกใช่ไหม” มาโถมเข้าใส่ลูกหมูตัวกลมของเขา จับมือล็อคแล้วนั่งทับต้นขาเอาไว้ไม่ให้ขยับ
“สู้ได้ก็ลองดู”
“ก็มาตัวโตกว่าผม” บลูทำหน้าบูด
“เขาเรียกว่ายังฟิตแอนด์เฟิร์ม”
“ยี่สิบหกเขาเรียกว่าลุงแล้ว”
“กล้ามาก” มาก้มหน้าลงไปใกล้ เขาเลิกคิ้วเมื่อเห็นเจ้าลูกหมูหน้าแดง
“หึๆ ว่าพี่แก่เราเองก็เถอะ ออกกำลังกายบ้างหรือเปล่าแค่นี้ก็หน้าแดงแล้ว เหนื่อยละสิ”
เจ้าลูกหมูเม้มปากแน่น พยักหน้าสองสามที
“พี่กลับมาแล้ว เดี๋ยวจะช่วยดูแลเราเอง”
“ผมชอบหุ่นแบบนี้ ไม่ลด” บลูสั่นหน้าสุดกำลัง เขากับการออกกำลังกายไม่ถูกกัน
“หึๆ เจ้าลูกหมูเอ๊ย พี่ไม่ได้ให้ลดแต่อยากให้เราสุขภาพดีขึ้น สุขภาพดี หุ่นเฟิร์ม ต่อไปจีบสาวจะได้ติด”
“ไม่เห็นอยากจีบเลย” เสียงเบาพึมพำอยู่ในคอ
“อะไรนะ” มาก้มหน้าลงไปหาอีกครั้งเพื่อฟังให้ชัดๆ
“ไม่มีอะไร” บลูส่ายหน้าจนผมกระจาย มาดีดนิ้วใส่หน้าผากกลมก่อนขยับตัวออก
“มา”
“หือ?”
“เอาไว้ไปดูหนังกันนะ”
“ไปสิ”
บลูยิ้มกว้าง เขาล้มตัวลงนอนตะแคงข้าง สอดมือไว้ใต้ศีรษะ หันหน้าไปทางระฟ้า
“เหมือนเมื่อก่อนเลยเนอะ”
“ไม่เหมือนมั้ง เราตัวโตขึ้นเยอะ นอนกินที่พี่ด้วย”
“เหอะ” บลูทำจมูกย่น แต่กลับยิ้มกว้างออกมาจนมาแปลกใจ
“ไม่เหมือนก็ดีเหมือนกัน” เจ้าตัวอ้วนพูดเป็นปริศนา หน้าตาดูมีความสุข พอเขาจะอ้าปากถามก็หลับตาลงเสียก่อน มาหัวเราะออกมาเบาๆ ความรู้สึกเดิมๆ หวนกลับมา
เขาดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้ นั่งมองเด็กน้อยในวันวานที่เปลี่ยนเป็นหนุ่มน้อยในวันนี้ แปดปีที่ไม่ได้เจอกันกระปุกหมูของเขาโตขึ้นมาก พี่ชักไม่แน่ใจแล้วสิว่าอยากให้นายมีแฟนหรือไม่มี มาหัวเราะออกมาเบาๆ หรือว่าเขาก็หวงน้องเช่นกัน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 26-07-2018 13:48:32
เริ่มหัวข้อโดย: erng ที่ 26-07-2018 13:54:31
มา ระวังจะพลาดนะ สาวสวยหรือจะสู้กระปุกหมู
กระปุกหมูน่ารักน้า
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 26-07-2018 13:56:30
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 26-07-2018 14:05:17
เริ่มหัวข้อโดย: teamkoyza ที่ 26-07-2018 14:11:26
อย่า หวง ก้าง ยูโนว!!! :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 26-07-2018 14:12:30
>_______<
เริ่มหัวข้อโดย: Hanakomaji ที่ 26-07-2018 14:39:27
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 26-07-2018 14:46:06
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 26-07-2018 15:04:34
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 26-07-2018 15:13:57
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 26-07-2018 15:31:20
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 26-07-2018 16:15:51
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 26-07-2018 16:19:12
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: LifePo-YuGu ที่ 26-07-2018 16:26:38
สงสารน้อง :hao5: :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 26-07-2018 16:28:14
เริ่มหัวข้อโดย: Mitra ที่ 26-07-2018 16:40:54
แต่มาพาผู้หญิงมาทำไมอ่ะ
เดี๋ยวกระปุกหมูงอนหรอก
เริ่มหัวข้อโดย: lemonphug ที่ 26-07-2018 17:23:07
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 26-07-2018 17:27:40
มาทำงี้ได้ไง พาผู้หญิงกลับมาได้ไง สงสารกระปุกหมู :mew4:
หาผู้ชายมาจีบกระปุกหมูเลย
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 26-07-2018 17:32:05
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 26-07-2018 18:10:36
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 26-07-2018 18:27:31
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 26-07-2018 18:45:39
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 26-07-2018 18:59:56
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 26-07-2018 19:06:44
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 26-07-2018 19:28:53
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 26-07-2018 19:39:30
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 26-07-2018 19:43:59
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 26-07-2018 20:17:54
อยากให้น้องมีหนุ่มๆมาจีบบ้าง เผื่อบางคนจะได้รู้ใจตัวเอง :hao3:
ช่าย ช่าย เอาแบบนี้ๆ :z1: หมั่นใส้มาแล้ว o18
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 26-07-2018 20:36:23
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 26-07-2018 20:44:10
แต่กระปุกหมูก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย. :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 26-07-2018 21:37:49
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 26-07-2018 21:38:32
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 26-07-2018 21:58:41
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 26-07-2018 22:29:03
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 26-07-2018 22:30:17
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 26-07-2018 22:32:58
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 26-07-2018 23:07:43
แม้จะมีห่างๆกันไปแปดปีก็เถอะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: kungverrycool ที่ 26-07-2018 23:21:46
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 26-07-2018 23:32:40
มาเป็นแฟนบลูซะดีๆ นะ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 26-07-2018 23:59:58
เริ่มหัวข้อโดย: SuPeRDonGDanG ที่ 27-07-2018 00:07:48
โตแล้วจีบได้ ผฮิฮิ
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 27-07-2018 00:27:57
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 27-07-2018 01:17:54
ของแถมท่าทางจะร้ายน่าดู
แต่ไม่เป็นไรนี่ว่าบลูเอาอยู่
น้องน่ารัก ใครๆก้แพ้น้อง แพ้ในทุกความหมายยย
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 27-07-2018 01:33:49
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 27-07-2018 06:13:33
มาไม่แค่หวงก็ได้ จะรักมากกว่าน้องก็ไม่ว่านะ
เผลอๆ บลูอาจต้องกระตุ้นมาหน่อย
บลูน่ารักมาก น่าจับฟัด ทะเล้น ขี้อ้อนแต่เด็กจนโต
ชอบความผูกพันแบบนี้จริงเลยค่ะ
มาไม่รำคาญน้องเลย และรักมากเหมือนเดิม
บลูก็ไม่เคยลืมพี่เลย และห่วงพี่ไม่ต่างกัน
เอิ่มม ริสาคะ ระวังใจไว้บ้างนะ อย่าพึ่งคิดไกล
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 27-07-2018 06:47:12
สัญญากันไว้แล้วนี่เนอะลูกหมูว่าจะให้จีบตอนโต
เริ่มหัวข้อโดย: akashita ที่ 27-07-2018 09:07:00
เดี๋ยวมีคนมาตามจีบน้องบ้างและจะตามหวงน้องไม่ทัน หุหุ
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 27-07-2018 13:25:59
ตอนที่ 18 : เจ้าตัวแสบ
บลูชะงักเมื่อเห็นว่าใครนั่งอยู่ริมสระน้ำ เขายกมือขึ้นไหว้เมื่อได้สติ “สวัสดีครับ”
“สวัสดีจ้ะ” ร่างสวยอยู่ในชุดบิกินี่สีแดงสด ขับผิวขาวผ่อง แขนขาเรียวยาวน่ามอง
“บลูลงมาว่ายน้ำด้วยกันสิ” สายตาของเขาเปลี่ยนไปยังสระว่ายน้ำ ร่างสูงใหญ่กำลังสะบัดศีรษะไปมา
“ไม่เล่น” บลูส่ายหน้า เขาไม่ใส่กางเกงว่ายน้ำให้คุณริสาเห็นพุงกะทิแน่ๆ
“มาหาพี่หรือเปล่า”
“ครับ”
“เดี๋ยวพี่ขึ้นไป” บลูมองร่างที่ว่ายเข้าหาขอบสระ แผ่นหลังของมากว้าง มัดกล้ามแน่น ดูดีจนเขาตาละห้อย ต้องทำบุญด้วยอะไรหุ่นถึงได้แบบนี้
“มีอะไรตัวยุ่ง” มาหยุดยืนข้างเจ้าตัวกลม ยื่นมือไปรับผ้าเช็ดตัวที่หญิงสาวส่งมาให้
“เปล่าครับ ผมเบื่อๆ เลยกะมานั่งเล่นด้วย”
“เดี๋ยวพี่จะออกไปดูหนัง ไปด้วยกันไหม”
บลูเห็นสีหน้าไม่พอใจขอหญิงสาวทางหางตา ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน ก่อนจะคลี่ออกเป็นรอยยิ้ม “ไปด้วยกันไหมคะ”
บลูทำเป็นไม่เห็นสีหน้าเมื่อครู่ เขาหันไปส่งยิ้มกว้าง ดวงตาสดใส “ไปครับ ขอบคุณมากครับพี่ริสา ผมกำลังเบื่อๆ อยู่พอดี” บลูยังคงยิ้ม เขาพยายามกลั้นขำเมื่อเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของอีกฝ่าย
“ถ้าอย่างนั้นรอพี่อาบน้ำเดี๋ยว”
“ไปเลยเหรอคะมา”
“ครับ ริสาติดอะไรหรือเปล่า หรืออยากว่ายน้ำต่อ”
“ไปเลยก็ได้ค่ะ” ร่างสูงระหงลุกขึ้นยืน หยิบเสื้อคลุมขึ้นคลุมกาย สายตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจแม้จะพยายามซ่อนเร้นเอาไว้
“ผมเข้าไปหาป้าดาวนะครับ”
“ได้ เดี๋ยวพี่ลงมา”
บลูแอบมอง เห็นหญิงสาวเดินตรงไปยังห้องอาบน้ำสำหรับแขก คุณเพียงดาวทำไว้แขกที่มาบ้านใช้ มีเพียงระฟ้าที่เดินขึ้นชั้นบน
“บลูมานี่ลูก ป้าอบคุกกี้เพิ่งเสร็จ” คุณเพียงดาวเรียกหลานคนโปรดเข้าไปหา บลูตรงเข้าไปกอดเอวก่อนปล่อยออก “ของโปรดผมเลยครับป้าดาว”
“แน่สิจ๊ะไม่งั้นป้าจะทำเหรอ”
“ขอบคุณครับ” บลูหยิบคุ้กกี้ช็อกโกแลตชิ้นใหญ่ขึ้นมากัดคำโต
“เดี๋ยวบลูออกไปกับพี่หรือเปล่าลูก จะกลับมากินข้าวเย็นไหม”
“เดี๋ยวผมถามมาให้ครับป้าดาว ผมอาศัยติดสอยห้อยตามไปด้วย เป็นติ่งเขา”
“ฟังเราพูด ไม่เป็นไรเดี๋ยวป้าให้อภิสิทธิ์เอง มาต้องตามใจ”
“มาเลยไม่พาผมไปด้วยเลย” บลูหัวเราะขำ คุณเพียงดาวพลอยหัวเราะไปด้วย ช่วงเวลาที่ลูกชายไม่อยู่เธอกับสามีก็ได้หนุ่มน้อยคนนี้แหละมาอยู่เป็นเพื่อน แวะมาคุยเล่น มาอ้อน พอให้หายเหงา หายคิดถึงลูกชายไปได้บ้าง
“นินทาอะไรพี่”
บลูตาโต รีบหันไปส่งยิ้มเอาใจ “มา~กินขนม”
ระฟ้าเดินมาหยุดยืนด้านข้าง หยิบคุกกี้ฝีมือมารดาขึ้นมาชิม “ยังอร่อยเหมือนเดิมเลยครับ”
“เรามาก็ดีแม่จะถามว่าเย็นนี้จะกลับมากินข้าวบ้านไหม”
“คงไม่ครับแม่ เดี๋ยวผมกินเข้ามาเลย มองอะไรเจ้าตัวยุ่ง” บลูสะดุ้งน้อยๆ เมื่อพี่ชายจับได้ว่าแอบมอง
“มาวิ่งผ่านน้ำมาเหรอ ทำไมอาบเร็วจัง”
“พี่แค่ล้างตัว ไม่ได้อาบน้ำ”
“ซกมก”
“เดี๋ยวเราจะโดน”
บลูรีบเดินอ้อมเคาน์เตอร์ไปหลบอยู่หลังคุณเพียงดาว “ป้าดาวมาจะแกล้งผม”
“ห้ามแกล้งน้อง ไปก็ดูแลน้องดีๆ ด้วย ห้ามทิ้ง”
“แม่ครับ เจ้าลูกหมูอยู่มหา’ลัยแล้ว” ระฟ้าหัวเราะขำท่าทางของมารดา
“มหาลัยแล้วยังไง น้องก็ยังเป็นน้องอยู่วันยังค่ำ”
“ครับๆ ผมยอมแล้วครับ รับรองว่าจะดูแลให้แม่อย่างดี ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม”
“เรื่องนั้นไม่ต้องหรอกแค่พาไปกินของอร่อยๆ ก็พอ”
“ป้าดาวคร้าบ~” บลูโผล่หน้าออกมาจากหลังคุณเพียงดาวร้องโอดครวญ
“หึๆ ก็ป้าพูดเรื่องจริง” คุณเพียงดาวลูบศีรษะกลม ถึงไม่ใช่ลูกก็รักเหมือนลูกไปแล้ว
“คุณมาคะคุณริสาให้มาบอกว่าพร้อมแล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับพี่น้อย บลูไปได้แล้ว”
“ครับ ผมไปละนะครับป้าดาว”
“จ้ะ”
มามองเจ้าตัวกลมหอมแก้มแม่เขาซ้ายขวา แววตกกระป๋องมาแต่ไกล ช่วงที่เขาไม่อยู่สงสัยเจ้าลูกหมูทำคะแนนไว้อื้อแน่ ดูจากสีหน้าของมารดาเขาได้เลย มาคิดขำๆ สีหน้าติดรอยยิ้ม เจ้าลูกหมูของเขาไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย
• • • • • • • •
“บลูจ้ะ”
“ครับ” บลูยิ้มตอบคนเรียก เขายืนรอระฟ้าเข้าห้องน้ำอยู่กับริสา พวกเขาเพิ่งมาถึงห้างสรรพสินค้า
“ไปกับพวกพี่จะเบื่อหรือเปล่า ถ้าอยากแยกไปเที่ยวกับเพื่อนมากกว่าบอกพี่ได้นะ เดี๋ยวพี่บอกพี่มาให้”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเที่ยวกับใครก็ได้”
“น่ารักจัง นิสัยดีอย่างที่มาเล่าให้ฟังเลย” ใบหน้าสวยยิ้มแย้ม “ถ้าเป็นพี่คงอยากไปกับคนที่ชอบมากกว่า อยากไปกันแค่สองคน”
“ถ้าพี่ริสาอยากไปกันสองคนบอกผมได้นะครับเดี๋ยวผมบอกมาให้ เรื่องแค่นี้ผมช่วยได้สบาย พี่ริสายังใจดีจะพูดให้ผมเลย” บลูเกือบหลุดเสียงหัวเราะเมื่อเห็นความเหวอบนใบหน้าของหญิงสาว
“ไม่ต้องจ้ะ” เสียงพูดกัดฟัน “ที่พี่พูดพี่กลัวบลูเกรงใจก็เลยออกตัวว่าไปได้พี่เข้าใจเท่านั้นเอง”
“ขอบคุณครับ” ดวงตาของเขาสดใสไม่มีร่องรอยของความกวน รอยยิ้มกว้างเปิดเผย อีกฝ่ายจึงต้องฉีกยิ้มกลับมา บลูได้ข้อสรุปในใจแล้วว่าริสาไม่น่ารักสักนิด ได้แต่หวังว่ามาของเขาจะมองเห็น
• • • • • • • •
“ดูเรื่องอะไรดีคะมา”
“ผมแล้วแต่ริสาเลยครับ”
“ริสาให้มาเป็นคนเลือกค่ะ ริสาดูเรื่องอะไรก็ได้” เสียงหวานเอาใจ
“มีเรื่องอะไรที่อยากดูไหมบลู”
บลูเบือนสายตาจากตารางฉายหนังไปมองระฟ้า เขายิ้มกว้างก่อนชี้มือไปที่เรื่องหนึ่ง
“หนังผี?”
“ครับ”
“ดูหนังผีด้วยเหรอเรา” มามองด้วยสายตาแปลกใจ เด็กชายบลูที่เขารู้จักกลัวผียิ่งกว่าอะไร
“ไม่ค่อยดูครับ แต่เรื่องนี้เขาว่าสร้างจากเรื่องจริง ท่าทางน่าสนุกผมอยากดู”
“ริสาดูได้ไหมครับ” ระฟ้าหันไปถามหญิงสาวที่มาด้วย
“คือ..” เสียงตอบอึกอัก “ได้ค่ะ ริสาตามใจมาเลย”
“งั้นก็ดูเรื่องนี้นะ”
“ค่ะ”
“มาผมขอนั่งตรงกลางได้ไหม ผมกลัว” บลูสะกิดแขนพี่ชาย จอภาพยนตร์กำลังฉายโฆษณา
“หึๆ คิดอยู่แล้วเชียว ตอนเด็กเรากลัวผีพี่จำได้ ยังริอ่านจะดูหนังผี”
“ก็มันน่าสนุกนี่ครับ”
“ได้ ลุกมาสิ”
“ขอบคุณครับ”
บลูเปลี่ยนเก้าอี้กับระฟ้า เขาหันไปยิ้มให้ริสาแต่อีกฝ่ายใบหน้าบึ้งตึง บลูยื่นถังป๊อบคอร์นไปให้ “กินไหมครับ”
“ไม่เป็นไร” เสียงตอบกระแทกกระทั้น กระปุกหมูของมายิ้มตาใส หันกลับมานั่งมองจอกินป๊อบคอร์นสบายใจ
• • • • • • • •
“สนุกกว่าที่คิด ทำออกมาใช้ได้เลย” มาเอ่ยชมภาพยนตร์ที่เพิ่งดูจบ
“แต่น่ากลัวชะมัด คืนนี้ผมหลอนแน่เลย”
“กลัวก็มานอนห้องพี่”
“เย่ รอดแล้วเรา" บลูยิ้มกว้าง มาหัวเราะขำเจ้าตัวยุ่ง
"มาคะกลับกันเลยไหม จะได้ไปส่งน้องก่อน ริสาอยากไปหาอะไรดื่มคืนนี้"
"คืนนี้คงไม่สะดวกครับริสา เดี๋ยวเจ้าตัวยุ่งแถวนี้นอนไม่ได้"
หญิงสาวหน้าตึง ตวัดสายตาไปมองศัตรูหมายเลขหนึ่งของเธอ โกรธมากแต่ต้องฝืนยิ้มให้ระฟ้า เธอจะเสียคะแนนที่เฝ้าอดทนทำมาตลอดตอนนี้ไม่ได้
"ถ้าอย่างนั้นแค่ไปหาอะไรทานก็ได้ค่ะ ไม่ดึกมาก"
"เอาสิครับ ริสาเลือกร้านเลย ผมกับบลูกินอะไรก็ได้"
หญิงสาวเม้มปาก ในใจเดือดเหมือนหม้อต้มน้ำ แปลว่าระฟ้าไม่ยอมไปส่งเด็กนี่ที่บ้านก่อน
"ริสา?"
"อาหารญี่ปุ่นก็ได้ค่ะ ริสาควบคุมน้ำหนักอยู่ ขอทานอะไรเบาๆ"
"ตกลงครับ"
“ไปเจ้าตัวยุ่ง”
ริสาเผยอปากค้าง กระพริบตาปริบๆ ยืนมองระฟ้าพาดแขนลงบนไหล่น้องชาย ดึงให้ออกเดินไปด้วยกัน แล้ว..แล้วเธอล่ะ!
• • • • • • • •
“มา” เจ้าตัวยุ่งโผล่หน้าเข้ามายิ้มเผล่ ระฟ้าหัวเราะเบาๆ กวักมือเรียกให้เข้ามา
“นึกว่าจะเก่งไม่มาง้อพี่แล้ว” เขาเห็นเจ้าตัวกลมหายเข้าบ้านอาคีรินทร์ ไปนาน นึกว่าไม่มานอนด้วยกันแล้ว
“ง้อสิ ไม่ง้อมาจะให้ง้อใคร” เจ้าลูกหมูกระโดดขึ้นเตียง
“เดี๋ยวพอมีแฟนก็ลืมง้อพี่”
“เหอะ พี่จะลืมน้องก่อนก็บอก” บลูย่นจมูก มาหัวเราะหึๆ ในลำคอ มองใบหน้าง้ำด้วยสายตาขำ
“ใครจะลืมกระปุกหมูลง”
“โอ๊ะ!”
“อะไร” ชายหนุ่มเลิกคิ้วเมื่อจู่ๆ บลูก็ร้องเสียงตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง
“อู๊ดอู๊ด”
“หึๆ” ระฟ้ามองตามสายตาของบลู ตุ๊กตาหมูสีฟ้าแม้ไม่สดใสเหมือนเดิมแต่ก็ได้รับการดูแลอย่างดี
“มายังเก็บไว้เหรอ” มายิ้มเอ็นดูน้ำเสียงตื่นเต้นของกระปุกหมู เจ้าตัวกลมพาดตัวข้ามตักเขาไปหยิบตุ๊กตาหมูสีฟ้า ก่อนทิ้งตัวลงนอนเล่นมันทั้งอย่างนั้น
“สะอาดแบบนี้สงสัยไม่เคยเอาออกจากกระเป๋า โอ๊ย!” บลูยกมือขึ้นลูบหัวเมื่อถูกคนตัวโตกว่าเขกมะเหงกลงมา
“พี่รู้จักคำว่าทำความสะอาด เราพูดแบบนี้แปลว่าตุ๊กตาหมีที่พี่ให้ดูไม่ได้แล้วใช่ไหม”
“มูมู่อะเหรอ” บลูพลิกตัวนอนง่าย เขาขยับตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้ศีรษะพอดีกับตักของมา “ก็ต้องมอมๆ หน่อยสิผมกอดนอนทุกคืนนี่”
“เราโตแล้วจริงหรือเปล่า ยังกอดตุ๊กตานอนอีกเหรอ”
บลูย่นจมูก “ก็มาบอกผมให้กอดมูมู่นอน”
มาก้มลงมองใบหน้ากลม ดวงตาสองคู่สบกัน สายตาของเขาค่อยๆ อ่อนแสงลง “เหงามากไหม”
“ไม่หรอกครับ” บลูส่ายหน้าไปมา “ผมมีเพื่อน มีทุกคนในครอบครัวเรา ใช้ชีวิตปกติมีความสุขดี ไม่เหงาแต่คิดถึงมากกว่า” มาลูบผมนุ่ม ยิ้มอ่อนโยน “พี่ก็เหมือนกัน”
ใบหน้าของกระปุกหมูขึ้นสีแดงเรื่อน้อยๆ เจ้าตัวรีบลุกขึ้นนั่ง “ผมชิงนอนก่อนดีกว่าเดี๋ยวมาปิดไฟ” บลูหยิบหมอนใบใหญ่ขึ้นมาตบสองสามที วางลงแล้วล้มตัวลงนอน กอดตุ๊กตาหมูไว้กับอก
“ของพี่”
“อะไรครับ?” บลูลืมตาขึ้นมองคนพูด
“อู๊ดอู๊ดของพี่”
“ก็มาไม่กอดอยู่แล้ว” บลูกอดแน่นขึ้นอีกนิดกลัวคนทวงดึงคืน
“พี่ไม่กอดตุ๊กตานอน แต่อู๊ดอู๊ดนอนข้างพี่ทุกคืน”
บลูสบตากับดวงตาคมเข้มที่มองมา เขาค่อยๆ คลี่ยิ้มออกกว้าง ดวงตาเป็นประกาย “ดีเลย”
“ดียังไง” มาพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ เมื่อเห็นสายตากวนๆ ของเจ้าตัวกลม
“ก็นี่อู๊ดอู๊ด” บลูจิ้มนิ้วลงบนตุ๊กตา “แล้วก็มีอีกหนึ่งอู๊ดตรงนี้” บลูชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง “คืนนี้มาได้กำไร มีสามอู๊ดนอนด้วยเลย”
“หึๆ”
“ดีไหม” มามองดวงตาสดใสของกระปุกหมู เขาพยักหน้า “ดี”
“ผมก็ว่าดี” เจ้าตัวกลมแจกยิ้มสดใส ก่อนหลับตาลงอีกครั้ง มาโน้มตัไปวดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้
“มา” เสียงเรียกแผ่วเบา คนเรียกยังหลับตาพริ้ม
“หือ?”
“อยู่ข้างกันเนอะ”
“มันแน่อยู่แล้ว”
“กู๊ดไนท์ครับมาจ๋า” เสียงงัวเงียดังแผ่วเบา
มามองใบหน้าที่ซุกอยู่กับหมอน เขาก้มหน้าลงจรดริมฝีปากลงบนกระหม่อม แตะแต้มเพียงแผ่วเบา “ราตรีสวัสดิ์กระปุกหมู“ เขาลูบผมนุ่ม จับผ้าห่มคลุมไหล่ให้ ดูจนแน่ใจว่าเจ้าตัวกลมอุ่นดีแล้ว จึงเอนตัวกลับมานั่งพิงหมอน หยิบเอกสารที่อ่านค้างไว้ขึ้นมา มาง่วงแล้วนิดหน่อย แต่กระปุกหมูกลัวผี ดังนั้นเขาจะรอให้ลูกหมูหลับสนิทเสียก่อนค่อยปิดไฟนอน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
สปอย...ไม่ต้องห่วงนะคะ หญิงริสาอยู่ไมนานนะคะ ไม่มีมาม่าให้ต้มกินค่า
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 27-07-2018 13:54:42
เริ่มหัวข้อโดย: DZiik ที่ 27-07-2018 13:54:47
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 27-07-2018 13:55:46
แตาบลูแสบกว่า
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 27-07-2018 13:57:18
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 27-07-2018 13:58:56
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 27-07-2018 14:15:23
:man1:
:L2: :pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 27-07-2018 14:16:10
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 27-07-2018 14:16:28
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 27-07-2018 14:47:03
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 27-07-2018 15:21:49
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 27-07-2018 15:49:21
หาคู่แข่งมากระตุ้นมาหน่อยสิ
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 27-07-2018 15:50:13
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 27-07-2018 16:00:23
บลูน่ารักมาก ทะเล้น และรู้ทันเค้าไปหมด
มาไม่ตกกระป๋องนะ แต่ถ้าทำน้องเสียใจอะ ไม่แน่
ริสาคะ ไปหาคนอื่นเหอะ
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 27-07-2018 16:33:49
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 27-07-2018 16:38:20
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 27-07-2018 16:56:39
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 27-07-2018 17:51:36
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 27-07-2018 18:02:35
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 27-07-2018 18:33:58
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 27-07-2018 18:46:29
เมื่อไหร่บลูจะจิบมาน้าา
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 27-07-2018 19:40:12
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 27-07-2018 19:51:21
เริ่มหัวข้อโดย: Sarujang ที่ 27-07-2018 19:54:34
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 27-07-2018 20:19:27
เริ่มหัวข้อโดย: Mayana ที่ 27-07-2018 20:47:50
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 27-07-2018 20:53:01
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 27-07-2018 20:57:17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 27-07-2018 21:20:48
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 27-07-2018 21:32:16
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 27-07-2018 22:45:12
มาของบลูนะ จองมาตั้งนานแล้วเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 28-07-2018 00:38:30
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 28-07-2018 00:45:42
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 28-07-2018 02:01:22
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 28-07-2018 02:51:34
เริ่มหัวข้อโดย: EARTHYSS :) ที่ 28-07-2018 03:38:14
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 28-07-2018 10:06:39
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 28-07-2018 11:11:52
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 28-07-2018 12:09:06
แต่มา ต้องชัดเจนกับริสา เรื่องตามติด ถูกเนื้อต้องตัว
ไม่ใช่เรื่องเลย ไม่ได้เป็นไรกัน แต่มาตีสนิทชิดเชื้อ ไม่ไหวนะนาง :fire: :fire: :fire:
มา ไม่คิดไร แต่ริสาคิดนี่ เท่ากับเป็นการให้ความหวังกับนางนะ :m16:
มา บลู :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 28-07-2018 13:25:20
ตอนที่ 19 : สองแสบ
ระฟ้าเงยหน้าจากเอกสารเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู ใบหน้ากลมที่คุ้นเคยโผล่เข้ามาพร้อมรอยยิ้มแป้น
“มายุ่งหรือเปล่า”
“เข้ามาได้” มามองเด็กหนุ่มร่างผอมที่เดินตามหลังกระปุกหมูเข้ามา เขาไม่เคยเห็นหน้าเด็กหนุ่มมาก่อน
“ผมพาเพื่อนไปด้วยนะมา”
“ไม่มีปัญหา” ระฟ้าพยักหน้า เขานัดบลูให้มาหาที่บริษัทเพื่อออกไปหาอะไรกินมื้อเย็น
“โอ๊ะ! ผมลืมแนะนำไปเลย กรมนี่พี่มาลูกชายป้าดาว”
“สวัสดีครับ”
“สวัสดี” มารับไหว้
“นี่เพื่อนผมชื่อกรม”
“กลม?”
“กรม รอเรือครับพี่มา” เด็กหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้ม “พ่อผมทำงานกรมการขนส่งทางบกเลยตั้งชื่อลูกว่ากรม ผมเคยถามว่าไม่มีคำอื่นตั้งแล้วเหรออายเพื่อน พ่อบอกหรืออยากชื่อขนส่งกับทางบก ผมเลยคิดว่าชื่อนี้ก็เพราะดีแล้ว”
“หึๆ” มานึกชอบเด็กหนุ่มตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ ท่าทางเป็นเด็กอารมณ์ดีและเข้ากับคนได้ง่าย
“พี่จะถามอยู่พอดีว่าชื่อกลมแต่ทำไมถึงผอมแบบนี้”
“โดนบลูแย่งกินหมดครับ ผมกินไม่ทัน”
ป๊าบ! เสียงตบหลังดังชัด ระฟ้าหัวเราะเมื่อสองเพื่อนซี้ทำท่าแยกเขี้ยวใส่กัน
“นั่งเล่นไปก่อน พี่ขออีกชั่วโมงหนึ่งเกือบเสร็จแล้ว”
“งั้นผมไปหาน้าปิงก็ได้ครับจะได้ไม่กวนมา”
“พี่แค่ตรวจเอกสาร นั่งเถอะ”
“ครับ” บลูเดินนำเพื่อนไปที่โซฟารับแขก สองหนุ่มหยิบโทรศัพท์ของตนเองขึ้นมา ต่างคนต่างนั่งเล่น มาเดาว่าทั้งสองคนคงไม่อยากรบกวนเขา
เสียงโทรศัพท์ภายในดังขึ้น มากดปุ่มสปีกเกอร์เพื่อรับสาย “ครับ”
“คุณมาคะคุณริสามาหาค่ะ”
“ริสา?” ระฟ้าขมวดคิ้ว “ให้เข้ามา”
“ค่ะ”
เพียงครู่เดียวเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เลขาของเขาเปิดประตูให้หญิงสาวร่างระหงเดินเข้ามา
“ริสาคิดถึงเลยแวะมาหา” น้ำเสียงหวานดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่หวานพอกัน ก่อนหน้านี้เธอโทรมาชวนระฟ้าออกไปหาอะไรทานด้วยกัน แต่ชายหนุ่มปฏิเสธเพราะนัดน้องชายเอาไว้ เธอจึงตั้งใจบุกมา
“ริสาไม่โทรเข้ามาก่อนครับเผื่อผมไม่อยู่ ไม่อยากให้คุณเสียเวลา” มาลุกขึ้นยืนตามมารยาท เขานั่งลงเมื่อริสานั่งลงตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน
“รู้อยู่แล้วนี่คะว่ามาอยู่แน่ ริสามาขอไปทานข้าวเย็นด้วยคนค่ะ”
ระฟ้าหันไปมองใบหน้ากลม เจ้าตัวยุ่งยิ้มกว้างรออยู่ก่อนแล้ว “ดีเลยครับ ไปหลายคนสนุกดี”
“ได้ครับ ริสานั่งรอก่อนขอผมทำงานสักครู่”
“ได้ค่ะ”
ระฟ้าส่งยิ้มให้หญิงสาวก่อนก้มลงอ่านเอกสาร
“วันนี้ริสาเจอยุ้ยด้วยค่ะ มาจำยุ้ยได้ไหมคะจบจากที่โน่นปีเดียวกับเรา ที่บ้านอยู่เชียงใหม่”
“จำได้ครับ”
“ริสากับยุ้ยคุยกันว่าเราน่าจะนัดเจอเพื่อนๆ ที่กลับมาไทยแล้วทานข้าวกันสักครั้ง มาว่าดีไหมคะ”
“ครับ”
“ต้นเดือนหน้าดีไหมคะ เดี๋ยวริสาบอกยุ้ยว่าเราสองคนจะเป็นคนจัดเอง”
“มา” ก่อนที่เขาจะตอบคำถามริสา เสียงเรียกของบลูก็ดังขึ้นก่อน มาเบือนหน้าไปมอง “ผมเปิดโทรทัศน์ได้ไหม หาอะไรดูระหว่างรอ”
ระฟ้ากำลังจะเอ่ยปาก แต่เด็กหนุ่มร่างผอมพูดขึ้นเสียก่อน “บลูอย่ารบกวนพี่มาดิวะ พี่เขาทำงานอยู่ไม่เห็นเหรอ ไม่มีสมาธิพอดี”
“อ่าจริงด้วย” เจ้าตัวยุ่งทำหน้าตกใจ “ผมขอโทษ มาบอกว่าขอทำงานก่อนแท้ๆ ผมนี่แย่จริงเลย”
ระฟ้าเห็นสองเพื่อนซี้แอบสบตากัน ดวงตาเป็นประกาย เขาต้องซ่อนยิ้มเพื่อไม่ให้หญิงสาวที่นั่งอึ้งตรงหน้าเห็น หมัดเด็ดของสองแสบช่วยเขาเอาไว้ ห้องกลับมาสู่ความเงียบอีกครั้ง ระฟ้าไม่ถึงกับรำคาญริสาแต่ใช่ว่าจะไม่รู้สึก
ชายหนุ่มปิดแฟ้มใส่เอกสารรอเซ็นอนุมัติ เขากดสายภายในแจ้งให้เลขาเข้ามาเอาแฟ้มไปดำเนินการต่อ
“อยากทานอะไรกัน” ระฟ้าปิดคอมพิวเตอร์บนโต๊ะ หันไปมองสองหนุ่ม
“พวกผมตกลงกันมาแล้วครับ” เจ้าลูกหมูยิ้มกว้าง
“อะไร”
“หมูกระทะ” สองเสียงตอบขึ้นพร้อมกัน
“ก็ดีนะน่าสนุก พี่ไม่ได้กินนานแล้ว”
“น่าอร่อยต่างหากครับ” รอยยิ้มแป้นที่เขาชอบมอง ยังมีให้เห็นเสมอ
“มาคะ”
“ครับ?” ระฟ้าหันกลับมามองหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะ
“ริสาว่าเราไปทานที่โรงแรมดีไหมคะ บรรยากาศดีด้วย ริสาเพิ่งไปทานกับคุณพ่อมาเมื่อวันก่อน อยากชวนมาไปลอง”
“เอาไว้วันหลังดีไหมครับริสา วันนี้ผมนัดบลูเอาไว้ คงต้องให้น้องเลือก”
“แต่..”
“ร้านนี้ผมรับประกันเลยครับพี่ริสาอร่อยมาก น้ำจิ้มเด็ดสุดๆ”
“จริงครับอาหารก็สดด้วย” เสียงลูกคู่กระปุกหมูดังขึ้น “เวลามันหมูมันกุ้งหยุดลงถ่านนะ อื้อหือหอมตลบอบอวล ควันนี่ลอยโขมงเลยครับ”
“ใช่ๆ กินเสร็จรู้กันทั้งบ้านว่าไปไหนมา” ดวงตาของกระปุกหมูเป็นประกาย
“มาคะ..”
“เอาตามนั้นเถอะครับ ผมไม่อยากเป็นผู้ใหญ่ที่ผิดคำพูด”
ริสาเม้มปากเข้าหากัน เผลอก้มมองเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าราคาแพงของตัวเอง
“ริสาเอารถมาใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวขับตามกันไป”
“ริสาว่าเอาไว้วันหลังดีกว่าค่ะ เพิ่งคิดได้ว่าริสามีเรื่องอยากปรึกษาคุณพ่อเรื่องร้านที่จะเปิด ขอกลับไปรอท่านที่บ้านดีกว่า”
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามสบายครับ”
“พรุ่งนี้มาไปทานข้าวเย็นกับริสานะคะ”
“ผมยังไม่แน่ใจครับว่าพรุ่งนี้เย็นว่างไหม”
“งั้นโทรหาริสานะคะ”
“ครับ”
“ริสากลับก่อนค่ะ” ริมฝีปากบางแตะตรงข้างแก้มของชายหนุ่ม ก่อนร่างระหงจะเปิดประตูออกไป ระฟ้าหันกลับไปมองสองหนุ่มที่นั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ไปกันเลยไหม”
“ครับ”
• • • • • • • •
“มา!” เสียงเรียกด้วยความดีใจดังจากร่างที่นอนเอกเขนกอยู่บนเตียงของเขา เจ้าตัวยุ่งรีบลุกขึ้นนั่ง ส่งยิ้มกว้างมาให้ “กลับมาแล้วเหรอ”
“เดี๋ยวนี้ยึดห้องพี่เลยนะเจ้าตัวยุ่ง”
“ก็ผมมารอมา”
ระฟ้าวางสูทพาดพนักเก้าอี้ นั่งลงข้างเตียง สบตากับดวงตากลมโตที่มองมา “พี่ไปกินข้าวกับริสามา”
“เหรอครับ” เสียงเจ้าตัวกลมหงอย
“ใช่”
“อร่อยไหมครับ”
มายกยิ้มมุมปาก ขำท่าทางหงอยๆ ของอีกฝ่าย เขาเอนตัวลงนอน ศีรษะหนุนตักเจ้าตัวกลม
“อร่อย”
“ก็ดีครับ”
“พี่ไปคุยกับริสามา คุยเรื่องระหว่างพี่กับเธอให้ชัดเจน”
“มา..มาขอพี่ริสาเป็นแฟนเหรอ!” ดวงตาที่มองเขาเบิกกว้าง สีหน้าตกใจ
“เปล่า”
“หรือมาขอจีบ”
“ถ้าจะจีบก็จีบเลย จะขอทำไมเจ้าลูกหมู”
“ผมจะรู้ไหมครับ ไม่เคยจีบใครนี่” กระปุกหมูทำหน้ามุ่ย
“พี่ไปคุยกับริสาว่าระหว่างเราเป็นได้แค่เพื่อน มันพัฒนาต่อไม่ได้จริงๆ”
“อะ..อะไรนะครับ!” สีหน้าของคนถามผิดไปจากเมื่อครู่หน้ามือเป็นหลังมือ เจ้าตัวยุ่งดวงตาเป็นประกาย ถามเขาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ได้ยินแล้วจะถามทำไม” มายกมือขึ้นตีหน้าผากกลมเบาๆ บลูยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเอง
“ก็ผมอยากรู้นี่ครับทำไมถึงเป็นแบบนั้น”
“เพราะพี่จำได้ว่ารับปากเด็กบางคนไว้ ว่าถ้ามีแฟนจะให้ช่วยเลือก”
“ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย” บลูโอด
“หึๆ คิดเหรอว่าพี่ดูไม่ออกว่าเราไม่ชอบริสา แกล้งเขาตั้งแต่วันที่ไปดูหนังแล้วเจ้าเด็กแสบ”
บลูเม้มปากเข้าหากัน ตาโต จะปฏิเสธคำว่าใช่ก็ติดไว้กลางหน้าผาก เสียงที่พูดจึงอ่อยลง “ขอโทษ”
“ขอโทษทำไม การตัดสินใจเป็นของพี่” มาจับมือของบลูมาเขย่าเล่น
“พี่ริสาโกรธมามากไหม เธออุตส่าห์ลาออกตามมามา”
“โกรธ แต่โกรธเพราะผิดหวังมากกว่า เรื่องลาออกพี่คุยกับริสาแล้วตั้งแต่ที่โน่น พี่แนะนำให้ริสาอยู่ทำงานต่อเพราะกำลังก้าวหน้า พี่ว่าพี่แสดงจุดยืนตัวเองชัดเจนพอ”
“แต่มาก็ไปไหนมาไหนกับพี่ริสา”
“เด็กน้อยเอ๊ย พี่ยังไม่มีแฟนนะ”
“แล้วมากับพี่ริสา...เอ่อ...”
“อะไร” ระฟ้าขำท่าทางอึกอักหน้าแดงของกระปุกหมู
“คือ..สนิทกันขั้นไหนเหรอ”
“จะถามว่าพี่กับริสามีอะไรกันหรือยังใช่ไหม”
บลูหน้าแดงก่ำ ระฟ้ามองใบหน้าแดงแจ๊ด้วยสายตาเอ็นดู “เปล่า”
“เปล่าเหรอ! แต่วันที่มากลับมา..”
“ริสามาหาพี่ตอนบ่ายก่อนเรากลับมาเดี๋ยวเดียว หึๆ ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น พี่ไม่ใช่คนดี แต่ที่ไม่มีเพราะริสา แสดงออกชัดเจนว่าอยากเดินหน้าความสัมพันธ์แบบจริงจัง ในเมื่อพี่ยังไม่คิดก็ไม่อยากให้เกิดความเข้าใจผิด”
“เข้าใจแล้ว” เจ้าหมูอ้วนยิ้มกว้าง “มาลุกได้แล้วผมหนัก”
“อะไร พี่นอนนิดนอนหน่อยบ่นเหรอ”
“ปวดขาแล้ว”
“แล้วทำไมไม่บอก” มาขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เขาดึงขาของกระปุกหมูให้ยืดออก เจ้าตัวเบิกตากว้าง
“มาไม่ต้อง!”
“นั่งเฉยๆ เถอะน่า” เขานวดขาให้เบามือ เจ้าตัวยุ่งนั่งหน้าแดง
“บลู”
“ครับ?”
“ถ้าเราจะคบกับใครอย่าลืมพามาให้พี่รู้จักก่อน”
“...”
“เข้าใจไหมกระปุกหมู”
“ไม่มีหรอกน่า” ดวงตาคนตอบหลุบต่ำ มาขมวดคิ้ว เขาหรี่ตาลงมอง “บลู”
“ผมง่วงแล้ว มาไปอาบน้ำเร็ว” เจ้ากระปุกหมูล้มตัวลงนอนเอาดื้อๆ รีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงหัว มีพิรุธชัดเจน
“ไหนเราบอกพี่ว่ายังไม่มีแฟน” มาดึงผ้าห่มออก เจ้าตัวกลมรีบซุกหน้าลงกับหมอนตอบเสียงอู้อี้
“ไม่มีจริงๆ”
“ไม่มีแล้วทำไมต้องหลบหน้าพี่”
“ผมง่วง”
“บลู”
“....”
“กระปุกหมูลุกมาคุยกับพี่ก่อน”
“ผมยังไม่มีแฟนจริงๆ แค่พี่เขามาจีบผมเท่านั้นเอง” เจ้าตัวกลมดึงผ้าห่มคืนจากมือเขา มายอมปล่อยให้ เขามองกระปุกหมูนิ่ง
“รุ่นพี่เหรอ”
“อื้อ”
“ชื่ออะไร สวยไหม”
“ไม่สวย”
“แล้วเราชอบหรือเปล่า”
หัวกลมส่ายไปมา มาแปลกใจที่เขาโล่งอก กลายเป็นพี่ชายขี้หวงไปแล้วสิเรา “ก็ลองศึกษากันไป พี่ไปอาบน้ำก่อน” มาลุกจากเตียง เตรียมจะไปอาบน้ำ
“มา”
“หือ?” มาชะงักเท้า หันกลับไปมองก้อนผ้าห่มกลมๆ บนเตียง
“พี่ไคไม่สวย..แต่หล่อ”
!!!
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 28-07-2018 13:42:18
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 28-07-2018 13:49:14
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 28-07-2018 13:56:30
ให้มันได้อย่างนี้สิเจ้ากระปุกหมูของแม่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 28-07-2018 14:03:06
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 28-07-2018 14:14:30
เริ่มหัวข้อโดย: ืnamenoi ที่ 28-07-2018 14:21:48
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 28-07-2018 15:01:31
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 28-07-2018 15:04:18
เริ่มหัวข้อโดย: milin03 ที่ 28-07-2018 15:34:29
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 28-07-2018 15:37:10
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 28-07-2018 15:45:51
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 28-07-2018 16:03:21
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 28-07-2018 16:21:30
ไม่คิดจะเอาพี่ไคอยู่แล้วนี่นาากระปุกหมู
แล้วมาพูดทดสอบอารมณ์มาทำไมมคะ
รู้ทันนะ!
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 28-07-2018 16:36:16
ทีเดียวหยุดเลย
อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 28-07-2018 16:51:28
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 28-07-2018 17:01:16
มาช็อคมั้ยยยยยย 555555 ทำไมสะใจแปลกๆ :laugh: มีคนมาจีบกระปุกหมูแล้ววว หล่อด้วยยย มาจะได้รู้ใจตัวเองบ้างง
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 28-07-2018 17:04:19
แต่ตอนนี้พี่มาจะไม่พอใจเจ้าหมูเพราะมีคนหล่อมาจีบ
มาตามใจน้องมากเลย เอาใจกันน่าดู
แต่เชื่อเหอะ ถึงจะมีใครมาจีบ บลูก็ไม่สน
เจ้าหมูก็รอจีบมาอยู่นะ โตแล้วจีบเลย
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 28-07-2018 17:07:20
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 28-07-2018 17:09:49
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 28-07-2018 17:11:27
มา...มีหนุ่มมาจีบน้องแล้ว จะว่าไง :hao4:
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 28-07-2018 17:13:30
เริ่มหัวข้อโดย: Mayana ที่ 28-07-2018 17:14:09
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 28-07-2018 17:22:10
เริ่มหัวข้อโดย: Mitra ที่ 28-07-2018 17:43:29
555
:hao3: :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 28-07-2018 18:06:45
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 28-07-2018 18:11:40
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 28-07-2018 18:14:23
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 28-07-2018 18:29:45
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 28-07-2018 18:46:10
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 28-07-2018 19:05:16
เริ่มหัวข้อโดย: SuPeRDonGDanG ที่ 28-07-2018 19:14:42
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 28-07-2018 19:27:36
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 28-07-2018 20:02:32
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 28-07-2018 20:07:03
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: tomnub ที่ 28-07-2018 20:55:20
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 28-07-2018 21:12:06
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 28-07-2018 21:24:56
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 28-07-2018 21:33:22
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 28-07-2018 21:51:08
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 28-07-2018 22:00:18
เริ่มหัวข้อโดย: Sarujang ที่ 28-07-2018 22:10:20
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 28-07-2018 22:47:48
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 28-07-2018 22:51:31
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 28-07-2018 23:21:10
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 28-07-2018 23:36:59
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 28-07-2018 23:55:57
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 29-07-2018 05:29:59
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 29-07-2018 07:22:46
เริ่มหัวข้อโดย: kungverrycool ที่ 29-07-2018 09:42:30
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 29-07-2018 11:33:39
เริ่มหัวข้อโดย: teamkoyza ที่ 29-07-2018 12:21:30
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 29-07-2018 13:16:21
เริ่มหัวข้อโดย: Josett ที่ 29-07-2018 14:52:05
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 29-07-2018 14:53:29
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 29-07-2018 15:17:48
ตอนที่ 20 : ไค
“ทางนี้มา” ระฟ้ามองหาต้นเสียง เขายกยิ้มเมื่อเห็นเจ้าลูกหมูโบกมือให้
“รอนานไหมรถติดกว่าที่พี่คิด” มาแวะมารับบลูที่มหา’ลัย เขานัดกระปุกหมูกินข้าวเย็น
“ไม่นานครับ คุยเพลินๆ” มาละสายตาจากใบหน้ากลม ถึงสังเกตเห็นว่ามีเด็กหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลานั่งอยู่ที่โต๊ะกับกรม
จากการซักฟอกกระปุกหมูทำให้รู้ว่าชายหนุ่มชื่อไคคนนี้มีดีกรีเป็นถึงเดือนมหา’ลัย เป็นหนุ่มฮอตของคณะมีสาวล้อมหน้าล้อมหลังแต่ดันเลือกมาจีบกระปุกหมูของเขา มาใช้สายตามองอย่าพิจารณา
“มาผมชวนกรมกับพี่ไคไปด้วยนะ”
“เอาสิ” มาพยักหน้ารับ ดีเหมือนกันเขาจะได้มีโอกาสทำความรู้จักกับชายหนุ่มที่หาญกล้ามาจีบกระปุกหมูของเขา
“กรม พี่ไค ไปกันได้แล้วครับ” บลูหันไปเรียกเพื่อน เมื่อชายหนุ่มร่างสูงยืนขึ้น ระฟ้าถึงเห็นว่าความสูงใกล้เคียงกับเขามาก
“เดี๋ยวผมแนะนำก่อน นี่มาพี่ชายผมครับ”
“สวัสดีครับ”
“ส่วนนี่พี่ไค เป็นรุ่นพี่ผมอยู่ปีสาม”
มารับไหว้ไค เขาไม่ชอบสายตายิ้มๆ ที่มองมาเท่าไหร่
“บลูไม่เห็นบอกพี่เลยว่ามีพี่ชายหล่อขนาดนี้”
“ก็พี่ไคไม่เคยถามผมนี่ครับ”
“พี่ชักเกร็งแล้วสิ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับพี่มา”
“พี่ไคออกนอกหน้าไปแล้วครับ ฮ่าๆ เดี๋ยวไอ้บลูทำหน้าไม่ถูก” คำพูดของกรมสะดุดหูระฟ้า เขาหันไปมองหน้าเจ้าตัวยุ่ง นึกหงุดหงิดรอยยิ้มเขินๆ ของกระปุกหมู
“ไม่ได้หรอกกรม ชั่วโมงนี้พี่เอาทุกทาง” ไคพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางสบายๆ มาสังเกตอีกฝ่ายเงียบๆ
“มาไปเลยดีกว่า” มือนุ่มของกระปุกหมูจับที่ข้อมือเขาดึงให้ออกเดิน สีหน้าของมาขรึม เขารู้จักกระปุกหมูของเขาดี ถ้าไม่รู้สึกอะไรมีหรือเจ้าตัวอ้วนจะออกอาการเขินจนต้องเดินหนีแบบนี้
• • • • • • • •
“บลูพรุ่งนี้ให้พี่ไปรับกี่โมงดี”
มาชะงักมือ เขาเบือนสายตาไปมองเจ้าตัวยุ่ง บลูทำหน้าคิด “พี่ไคไปรับกรมก่อนใช่ไหมครับ”
“ใช่ บ้านกรมอยู่หมู่บ้านเดียวกับพี่”
“ผมลืมไปเลย” บลูยิ้มกว้างดวงตาสดใส มาเคยชอบรอยยิ้มและสายตาแบบนี้มากแต่ตอนนี้เขากลับหงุดหงิดที่ได้เห็น “งั้นสักเก้าโมงเช้าก็ได้ครับ แต่พี่ไคต้องภาวนาให้กรมตื่นให้ทันนะครับ ไม่งั้นสายแน่”
“พูดเกินไป" กรมแยกเขี้ยวใส่เพื่อน ก่อนจิ้มสเต็กชิ้นใหญ่ไปจากจานของบลู "พี่มาพรุ่งนี้ไปเที่ยวด้วยกันไหมครับ" กรมหันไปถามเจ้าภาพของมื้อนี้
"มาไปไหม" กระปุกหมูหันมายิ้มกว้างให้เขา
"จะไปเที่ยวไหนกัน"
"พี่ไคชวนขับรถไปเที่ยวเขาใหญ่ครับ ไปเช้าเย็นกลับ กรมอยากนั่งรถเที่ยวเลยตกลง" บลูเล่าที่มาที่ไปของทริปนี้ให้ระฟ้าฟัง
"เอาไว้พี่เลี้ยงขนมนะกรม"
"โหพี่ไคจะติดสินบนผมต่อหน้าพี่ชายบลูแบบนี้ไม่ได้นะครับ"
"ฮ่าๆ ขอบใจที่เตือน"
"มาไปด้วยกันนะ" มาละสายตาจากคนทั้งคู่มาสบตากับกระปุกหมู ความรู้สึกพลุ่งพล่านในใจทำให้เขาหยุดคิด คนรอคอยคำตอบจึงถามซ้ำ "มาไปนะ" รอยยิ้มสดใสที่คุ้นเคยทำให้มาเผลอยิ้มตาม "อืม ไปสิ"
"ดีเลยครับไปกันหลายคนสนุกดี" กรมออกอาการดีใจแต่ครู่เดียวก็ขมวดคิ้วมุ่น
"แล้วอย่างนี้เอารถใครไปครับ ไปคันเดียวกันหรือเปล่า"
"ผมแล้วแต่พี่มาเลยครับ" ไคเปิดทางให้มาเป็นคนตัดสินใจ
"ถ้าอย่างนั้นเอารถพี่ไป เปลี่ยนเป็นพี่ขับไปรับพวกเราที่บ้านแทน"
"ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ผมไปรอที่บ้านกรม จะได้แวะไปช่วยปลุก"
"โหพี่ไค ไปเชื่ออะไรเจ้าหมูบลู" คนพูดหน้ามุ่ย กระปุกหมูหัวเราะขำเพื่อนจนตัวโยน มามองภาพนั้นเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน เขาแยกกับบลูตั้งแต่ยังเด็ก กลับมาเยี่ยมบ้านครั้งละไม่นาน เขาไม่เคยเจอเพื่อนของบลู ได้แค่ฟังอีกฝ่ายเล่าความรู้สึกแปลกๆ เกิดขึ้นในใจ รอยยิ้มของเจ้าลูกหมูไม่ใช่ของเขาคนเดียว มาลืมข้อนี้ไป
• • • • • • • •
“กินกันเก่งจริงๆ” ไคส่ายหน้าแต่ดวงตายิ้มขำ ทุกครั้งที่จอดแวะระหว่างทางสองหนุ่มเพื่อนซี้ต้องมีของติดไม้ติดมือขึ้นมากินบนรถ
"ผมกลัวพี่ไคคิดว่าผมพูดคำไหนไม่เป็นคำนั้น" กรมให้เหตุผลในการซื้อ
"เราพูดอะไร ตอนไหน"
"ก็ที่ผมบอกว่าเที่ยวคราวนี้ต้องกินให้หน่ำใจไงครับ ใช่ไหมบลู"
"ใช่"
มาเบนสายตาไปมองคนตอบ กระปุกหมูกำลังเคี้ยวตุ้ยท่าทางมีความสุขกับการกินมาก
"แล้วกินยังไงทำไมเราถึงไม่อ้วน"
"อ้าว! พี่ไคพูดแบบนี้ระวังคะแนนร่วงนะครับ"
"ไม่มีทางร่วง พี่แค่ถามไม่ได้บอกว่าชอบผอมๆ พี่ชอบหุ่นน่ากอดมากกว่า" มาเห็นสายตาอ่อนโยนที่ไคมองเจ้าตัวกลมผ่านกระจกมองหลัง ความรู้สึกหน่วงเกิดขึ้นในอก เขาเริ่มไม่แน่ใจความรู้สึกของตัวเองนัก
• • • • • • • •
“พี่มาผมรบกวนถ่ายรูปให้หน่อยครับ" กล้องถ่ายรูปถูกยื่นมาให้ มาพยักหน้ารับมาถือไว้
"บลูถ่ายรูปกับพี่หน่อย"
"ได้ครับ" กระปุกหมูเดินตรงเข้ามาหา มายกกล้องขึ้น เขาชะงัก ใบหน้าบึ้งตึงเมื่อมือของไคพาดไปบนบ่าของบลู ดึงเข้าไปยืนแนบชิด เจ้าตัวกลมสะดุ้งน้อยๆ แต่ก็ยังยิ้มให้ ก่อนเบือนรอยยิ้มนั้นมามองกล้อง
"เรียบร้อย" มาส่งกล้องคืนให้ เขายกยิ้มมุมปาก ในสายตาคนอื่นเขาดูปกติดี เป็นพี่ใหญ่ที่พูดน้อยเพราะโตกว่าทุกคน มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ความรู้สึกในใจของตนเองดี
"พี่มาถ่ายไหมครับ เดี๋ยวผมถ่ายให้"
"ถ่ายครับ" กระปุกหมูชิงตอบ เจ้าตัวกลมเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาสดใส มาพยักหน้าน้อยๆ เขาเข้าไปยืนแทนที่ไค
"แป๊บครับ" กระปุกหมูยกมือขึ้นขอเวลา จับมือของเขาพาดไปพาดบนไหล่ มือนุ่มจับมือของเขาเอาไว้อย่างนั้นไม่ปล่อย ระฟ้ายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกหน่วงในใจค่อยๆ หายไป เขากระชับมือที่จับให้แน่นขึ้น กระปุกหมูเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาที่มองมายังคล้ายวันวาน เต็มไปด้วยความรักใคร่
เสียงกดชัตเตอร์ดังสองสามครั้งในจังหวะที่พวกเขาสบตากัน ก่อนที่มาจะหันไปมองกล้องพร้อมเจ้าตัวกลม
"เรียบร้อยครับ เดี๋ยวผมส่งรูปให้ที่บลู"
"ขอรูปเร็วๆ นะครับพี่ไค"
"มีอะไรแลกเปลี่ยนพี่ไหม"
บลูทำจมูกย่น แก้มกลมพองออก ไคยิ้มขำยื่นมือเข้ามาหา มาคว้าไหล่บลูหมุนตัวให้หันมาเผชิญหน้า เกลี่ยนิ้วไปบนหน้าผากกลม "เหงื่อออกแล้ว" จากหางตาเขาเห็นมือของไคตกลงแต่เจ้าตัวยังยิ้ม
"ผมร้อน" กระปุกหมูทำหน้างอแง มาหัวเราะเบาๆ จับศีรษะกลมโยกไปมา
"งั้นไปต่อกันเลยไหม แดดเริ่มแรงแล้ว"
"ก็ดีครับพี่มา ผมหิวแล้ว" กรมเห็นด้วย
"พี่ถามจริงๆ" ไคทำหน้าจริงจัง
"ครับ?"
"ตกลงเราเป็นปอบหรือไม่ได้ถ่ายพยาธิ เอาดีๆ"
กรมยิ้มกว้างดวงตาเจ้าเล่ห์ "ไม่ใช่ทั้งสองอย่างครับเพราะวันนี้ผมจะเป็นปลิง ดูดเลือดพี่ๆ ให้หมดเลย กลับบ้านอิ่มท้องไม่ต้องเสียงตังค์สักบาท"
"ฮ่าๆ" ไคหัวเราะเสียงดัง แม้แต่มาก็พลอยหัวเราะตามไปด้วย กรมยักคิ้วให้บลู สองเพื่อนซี้กอดคอกันออกเดินนำกลับไปที่รถ
ตลอดทั้งวัน มามองความสนิทสนมที่เพิ่มมากขึ้นของทั้งคู่ด้วยสายตาเคร่งขรึม ความรู้สึกไม่พอใจ หงุดหงิด รุ่มร้อนโถมเข้าใส่เขา ไคเป็นผู้ชายมีเสน่ห์มากแม้แต่ผู้ชายอย่างเขายังปฏิเสธไม่ได้ ความรู้สึกที่มากกว่าความหวงเกิดขึ้นในใจ
• • • • • • • •
“ขอบคุณครับพี่มา เจอกันวันจันทร์บลู"
"เจอกัน" บลูโบกมือให้เพื่อน ไคเพียงแค่ยกมือไหว้เขาและโบกมือให้เจ้าตัวกลม มาแวะมาส่งทั้งสองคนที่บ้านของกรม
"เหนื่อยไหมเรา" มาถามเจ้าตัวกลมเมื่อเหลือกันเพียงสองคนบนรถ
"นิดหน่อยครับ สงสัยผมต้องออกกำลังกายจริงจังแล้ว"
"หึๆ พี่บอกเราแล้ว"
"มาวันนี้มาสนุกไหม"
"สนุกสิ"
"โอ๊ยโล่งอก ผมเห็นมาไม่ค่อยยิ้มเลย" กระปุกหมูยิ้มกว้างสีหน้าโล่งใจ มามองนิ่งก่อนตวัดตากลับไปมองถนน
"บลูพี่มีเรื่องอยากถาม"
"อะไรครับ"
"บลูชอบผู้ชายหรือเปล่า"
กระปุกหมูนิ่งไปครู่ใหญ่คล้ายกำลังใช้ความคิด ก่อนเสียงถอนใจเบาๆ จะหลุดลอดออกมา "หมายถึงพี่ไคใช่ไหมครับ"
"ก็ด้วย”
“ผมยังไม่รู้ครับ แต่พี่ไคนิสัยดี ดูแลผมดีมาก”
มือที่จับพวงมาลัยของระฟ้ากำแน่นขึ้น ใบหน้าเคร่งขรึม “แค่นั้นมันไม่พอให้รักกัน”
“แล้วต้องรู้สึกแค่ไหนครับถึงเรียกกว่ารักกัน”
คำถามเรียบง่ายแต่เขากลับตอบไม่ได้ มากำลังถามตัวเองว่าแค่ไหนคือรักกัน อย่างที่เขารู้สึกกับน้องชายตอนนี้ใช่ไหม”
“มา ทำไมเงียบไปล่ะ”
“หิวไหม” เสียงถามอ่อนโยน
“โอ๊ย ผมยัดอะไรไม่ลงแล้ว”
“หึๆ~ เวลาอยู่ด้วยกันที่มหา’ลัยชวนกันกินเยอะอย่างนี้ตลอดหรือเปล่า”
“แหงอยู่แล้วครับ แต่กรมขี้โกงกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน ผมแก้มพองแล้วพองอีก” บลูยกมือขึ้นจับแก้มตัวเอง
“แบบนี้ก็น่ารักดีแล้ว”
“ใช่ๆ!” กระปุกหมูทำหน้าตื่นเต้น เหมือนคิดอะไรออก
“ใช่อะไรของเรา”
“อันนี้ก็อีกข้อหนึ่ง พี่ไคไม่เคยว่าผมเรื่องกินเลย นับเป็นข้อดีได้ให้หนึ่งคะแนน”
“......”
“มาวันนี้เป็นไรเนี่ยผีเข้าผีออกจัง”
“พี่คงบ้าไปแล้ว”
“หา~” บลูเบิกตากว้าง
“ไม่มีอะไร ง่วงหรือเปล่าถ้าง่วงเราก็นอนไปก่อน ถึงบ้านพี่ปลุกเอง”
“ง่วงแต่ผมไม่นอนหรอกจะอยู่เป็นเพื่อนมา มาก็เหนื่อยเหมือนกัน”
ระฟ้าเบือนสายตาไปมอง กระปุกหมูส่งยิ้มจริงใจให้เขา ความอาทรห่วงใยไม่เคยจางหาย
“บลู”
“ครับ?”
“ถ้าคนที่พี่รักเป็นคนดีและน่ารักมาก บลูจะสนับสนุนพี่ไหม”
“ถ้าดีมากก็ต้องสนับสนุนสิครับ”
“บลูจะช่วยพี่ไหม”
“ก็ถ้าเป็นคนที่ผมถูกใจผมก็ช่วย”
“รับปากพี่แล้วนะ”
“แน่นอน สัญญาเลย”
“แล้ววันหนึ่งพี่จะทวงสัญญา” มาหันไปสบตา กระปุกหมูส่งยิ้มกว้างให้เขา
“ไม่ต้องทวงครับ”
“ทำไม”
“เพราะสัญญาที่ให้มาผมไม่เคยลืม”
“บลู”
“คร้าบผม วันนี้เรียกจัง” เจ้าตัวอ้วนลากเสียงยาวดวงตาเป็นประกายขำ มายิ้มบาง ดวงตาที่มองเจ้าตัวยุ่งเต็มไปด้วยความหมาย
“พี่รักเรานะกระปุกหมู”
“ผมก็รักมาจ๋าที่สุด”
ระฟ้าเบือนสายตากลับ มองตรงไปข้างหน้า ถนนในความมืดเงียบสงบ หัวใจของเขาเต้นในจังหวะที่พอดี บางทีความรักก็อยู่กับเรามานานแล้วโดยไม่รู้ตัว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: Ladysichad ที่ 29-07-2018 15:31:42
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 29-07-2018 15:36:33
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 29-07-2018 15:45:36
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 29-07-2018 16:10:18
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 29-07-2018 16:57:57
เริ่มหัวข้อโดย: ืnamenoi ที่ 29-07-2018 16:59:41
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 29-07-2018 17:07:20
เริ่มหัวข้อโดย: kungverrycool ที่ 29-07-2018 17:15:12
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 29-07-2018 17:25:43
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 29-07-2018 17:29:36
เริ่มหัวข้อโดย: Mayana ที่ 29-07-2018 17:29:59
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 29-07-2018 17:32:16
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 29-07-2018 17:50:05
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 29-07-2018 17:52:11
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 29-07-2018 18:00:09
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 29-07-2018 18:07:58
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 29-07-2018 18:10:17
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 29-07-2018 18:10:29
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 29-07-2018 18:15:14
:L1: :pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 29-07-2018 18:21:55
พี่ไคชอบกรมปล่าวเนี่ยยย เหมือนเอ็นดูบลูแค่น้องนะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 29-07-2018 18:41:49
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 29-07-2018 18:52:39
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 29-07-2018 18:59:13
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 29-07-2018 19:17:10
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 29-07-2018 19:43:43
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 29-07-2018 19:51:09
แล้วกระปุกหมูของเราละ
นี่คือแผนของน้อง หรือว่าน้องลืมจริงๆ
เล่นเนียนจนแยกไม่ออกแล้วค่าาา
แต่น้องบอกเหมือนใบ้ว่าอะไรที่สัญญาไว้ไม่เคยลืมนะ
โอ้ยยยย งงไปหมดดด
เริ่มหัวข้อโดย: milin03 ที่ 29-07-2018 19:54:41
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 29-07-2018 20:04:48
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 29-07-2018 20:24:39
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 29-07-2018 20:27:00
เริ่มหัวข้อโดย: akashita ที่ 29-07-2018 20:30:03
รีบ ๆ เดินหน้าเข้านะ เดี๋ยวพี่ไคทำคะแนนเกินหน้า
เริ่มหัวข้อโดย: SuPeRDonGDanG ที่ 29-07-2018 20:30:55
ฮิฮิ รีบๆ จีบกันนะคะ ตอนนี้คนพี่รู้ตัวแล้ว เมื่อไรคนน้องจะรุกสักที
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 29-07-2018 20:49:15
ที่บลูให้พี่ไคจีบคือเพื่อดูความรู้สึกมารึเปล่าอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 29-07-2018 20:52:46
แล้วดูสิ ลัลล้าเกินเบอร์มาก ทำมาหัวร้อนเลย
มาจะออกตัวแรงก็เกรงจะทำเจ้าหมูตกใจหรอ
แค่นี้น้องก็พอดูออกแล้วว่าอาการไม่ปกติ
แต่จะทำอะไรก็รีบทำนะมา ตอนนี้น้องบอกไม่ลืมสัญญา
แต่ที่ว่าจะจีบพี่น่ะ อาจลืมไปแล้วก็ได้นะ
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 29-07-2018 21:05:21
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 29-07-2018 21:58:36
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 29-07-2018 21:59:21
ถ้าลูคัสมันเคลียร์ตัวเองเรียบร้อยและไม่ทำให้มิทแคลงใจแล้วคือมันจะดีมากเลยนะ จะเหมือนคู่รักสวีทกันให้ชวนเขินแต่นี่มันยังตงิดใจอยู่ไง เหมือนฟ้าสงบก่อนพายุจะเข้า
ใครคือลูคัส?
เริ่มหัวข้อโดย: Meen2495 ที่ 29-07-2018 22:04:15
ส่วนพี่มา … ตาสว่างยัง รู้ตัวว่ารักบลูยัง
รีบ ๆ นะมานะ อยากเจอความหวานกว่านี้เร็ว ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 29-07-2018 22:16:48
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 29-07-2018 22:18:34
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 29-07-2018 22:21:07
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 29-07-2018 22:26:07
ขี้หึงนะเราอ่ะ น่ารักดี ต่อไปรับส่งเลยไหม เอาที่สบายใจ
ถ้าพี่มาเอาจริง บลูเขินตายไปข้างอ่ะ
ขอบคุณค่ะ น่ารักมาก
เริ่มหัวข้อโดย: teamkoyza ที่ 30-07-2018 07:18:49
หล่อตัวท็อป ละมุน น่ารัก ดูแลดี แหมม
ไงละ พี่มาจ๋า เจอกระตุ้นหัวใจแบบนี้ ชัดเจนเลย
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 30-07-2018 07:22:56
เริ่มหัวข้อโดย: lemonphug ที่ 30-07-2018 07:37:02
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 30-07-2018 11:09:06
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 30-07-2018 12:55:05
ตอนที่ 21 : เปิดทาง
“เข้ามาสิ”
ระฟ้าส่งยิ้มให้ผู้เป็นอา เขามาหาคีรินทร์ที่ห้องทำงาน
“อายุ่งอยู่หรือเปล่าครับ” ร่างสูงนั่งลงบนโซฟา หลายอย่างในห้องนี้เปลี่ยนไปมาก ระฟ้าคิดถึงพรมผืนนุ่มที่เขากับเจ้าลูกหมูใช้นั่งๆ นอนๆ อยู่ด้วยกัน
“ไม่ยุ่งเท่าไหร่คุยได้ มามีอะไรหรือเปล่า”
“ตอนอาจีบน้าปิงอาทำยังไงครับ ผมจำได้คลับคล้ายคลับคลาแต่ก็เลือนรางเต็มที”
คีรินทร์ขมวดคิ้ว หยุดมือที่หยิบจับงานไปด้วย หมุนเก้าอี้ไปมองหน้าหลานชาย “อยู่ๆ ทำไมมาถามอาเรื่องนี้”
“เพราะว่าผมกำลังเดินตามรอยอาครับ”
“อย่าบอกนะว่าเราชอบพนักงานในบริษัท”
“ฮ่าๆ ไม่ใช่ครับอา”
“งั้นใคร”
“หลานชายของอาครับ”
“หลานชาย? ก็เราไง !! เดี๋ยว! อย่าบอกนะว่าเราหมายถึงบลู”
“งั้นผมไม่บอกก็ได้ครับ” มายิ้มเจ้าเล่ห์ คีรินทร์หรี่ตาลง
“นี่มาพูดจริงใช่ไหม ไม่ได้ล้ออาเล่นนะ”
“จริงทุกคำครับ”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ เราเพิ่งกลับมาไม่นานไปชอบน้องตอนไหน”
“ผมว่า..” ระฟ้ายิ้มเกว้าง ดวงตาของเขาเป็นประกาย “น่าจะสักสิบสี่สิบห้าปีที่แล้วมั้งครับ น่าจะตกหลุมรักในห้องนี้นี่แหละ”
“มามั่นใจแล้วใช่ไหม แน่ใจนะว่าไม่ใช่ความผูกพัน”
“ความผูกพันทำให้เราหึงได้หรือเปล่าครับอา ถ้าได้ผมคงต้องกลับไปถามตัวเองใหม่ แต่ถ้าไมได้ผมไม่รอดบ่วงเจ้าตัวดีแล้วละครับ”
“หึๆ” คีรินทร์หัวเราะเบาๆ เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ มองหลานชายด้วยสายตาพิจารณา
“แล้วเราจะทำยังไง”
“ผมก็เริ่มจากการเข้าหาผู้ใหญ่เป็นอันดับแรก”
“ฮ่าๆ ตกลงไม่ได้มาปรึกษาอาใช่ไหม แต่มาฝากเนื้อฝากตัวมากกว่า”
“ก็อาเป็นเหมือนผู้ปกครองกระปุกหมูนี่ครับ และอาก็เป็นอาสุดที่รักของผมด้วย”
“หึๆ ได้อารับฝาก”
“ขอบคุณมากครับ” ระฟ้ายกมือขึ้นไหว้ผู้เป็นอา “ผมคิดจะไปคุยกับน้าปิงเอง แต่คิดไปคิดมาฝากอาคีรินทร์หยั่งเชิงให้ผมก่อนดีกว่าครับ ผมกลัวน้าปิงเกรงใจไม่กล้าปฏิเสธผม”
“อืมอาเข้าใจเดี๋ยวอาคุยให้ แล้วนี่น้องรู้หรือยังว่ามารู้สึกยังไง”
“ยังครับ ผมเพิ่งรู้ความรู้สึกตัวเองเมื่อวาน ใช้เวลาทั้งคืนคิดจนมั่นใจ ยังไม่ได้บอกใครนอกจากอา”
“แล้วพ่อกับแม่เราล่ะจะบอกไหม”
“บอกครับแต่ขอจีบให้ติดก่อนดีกว่า ผมกลัว”
“กลัวจะไม่เห็นด้วย?”
“กลัวจะเล่นใหญ่จนเจ้าลูกหมูหนีป่าราบสิครับ”
“ฮ่าๆ ก็น่าจะจริง ตอนเราไม่อยู่บลูไปค้างบ้านเราบ่อยมาก พ่อแม่เราทั้งรักทั้งหลงก็เล่นอ้อนเก่งขนาดนั้น” “เหรอครับอา” ดวงตาของมาสว่างวาบ
“ใช่ ไปนอนห้องเรานั่นแหละ คงคิดถึงมั้ง” มายิ้มกว้าง จู่ๆ ก็คิดถึงกระปุกหมูขึ้นมาจับใจ
“มีอย่างอื่นให้อาช่วยอีกไหม”
“มีครับอา”
“อะไร”
“ขออนุญาตไปค้างที่บ้านด้วยคนนะครับ”
“หึๆ ตามสบายเลย”
• • • • • • • •
“มา~ มาได้ยังไงครับ” บลูรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นว่าใครเปิดประตูห้องนอนของเขาเข้ามา
“เดินมา บ้านพี่อยู่แค่นี้”
“โธ่ผมหมายถึงแบบนั้นซะเมื่อไหร่ ปกติมาไม่ค่อยแวะมาบ้านนี้นี่ครับ ส่วนใหญ่ก็ไปรวมตัวกันบ้านโน้นอยู่แล้ว”
“เปลี่ยนบรรยากาศบ้างจะเป็นไร” มาทิ้งตัวลงนั่งข้างเจ้าลูกหมูบนเตียง
“เปลี่ยนบรรยากาศ?”
“ใช่ คืนนี้พี่จะค้างห้องเราบ้าง”
“เอ๋?”
“ช่วยประหยัดค่าไฟให้แม่”
“แหม~ผมควรจะเชื่อดีไหมครับ” บลูมองค้อนคนตอบ
“ก็เห็นเราไม่แวะไป”
“อ๋อออ คิดถึงผมก็ไม่บอก” บลูยื่นหน้าเข้าไปหาได้จังหวะแซวคนตัวโต นานๆ หรอกเขาจะได้ช่องแกล้งอีกฝ่าย
“ใช่ พี่คิดถึง” แต่สายตาคนตอบกลับจริงจัง ไม่มีร่องรอยการล้อเล่นอย่างที่เคย หัวใจของบลูเต้นไม่เป็นจังหวะ
“งั้น..งั้นมานอนฝั่งนี้นะ” บลูเงอะงะ เขาหันไปด้านข้างตบมือลงบนหมอนจนขึ้นฟู “เดี๋ยวผมไปหยิบผ้าห่มมาให้”
“จะหยิบทำไม เวลาเราไปห้องพี่ก็เห็นเราแย่งพี่ทุกที”
“ก็ของมาผืนมันใหญ่ของผมผืนเล็กนิดเดียว”
“เล็กก็นอนเบียดกันเอา” คนพูดดึงหมอนที่เขาเพิ่งตบจนพองฟูโยนไปชิดกับหมอนของเขา “แค่นี้ก็เรียบร้อย” คนพูดมองหมอนสองใบวางข้างกันด้วยสายตาพึงพอใจ บลูได้แต่มองตามตาปริบๆ
“มา”
“หือ?”
“ไม่สบายหรือเปล่า” บลูยกมือขึ้นแตะหน้าผากอีกฝ่าย ใช้อีกมือแตะหน้าผากตัวเอง เขาว่ามาจ๋าต้องเป็นไข้แน่ๆ “หรือมากินยาลืมเขย่าขวด”
“เดี๋ยวเถอะ”
“ก็มาดูแปลกๆ หรือผีเข้าสิง”
“สิงเราก่อนดีไหม”
“มา~ ฮ่าๆ ผมไม่เล่น” บลูดิ้นไปมาเมื่อร่างใหญ่โถมทับเขาจนล้มลงกับที่นอน ต้นขาแข็งแรงนั่งทับต้นขาเขาเอาไว้ มือถูกรวบไปวางไว้เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียว อีกข้างจั้กจี้เขารอบเอว
“มา~” เสียงกระปุกหมูราวกับจะขาดใจ ระฟ้ายอมปล่อยมือเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มหายใจหอบถี่
“ใจร้าย” คนถูกแกล้งหน้ามุ่ย
“ก็เราอยากมาแหย่พี่ก่อน”
“ลงไปได้แล้วผมหนัก” บลูย่นจมูก แม้อีกฝ่ายจะยอมปล่อยมือแต่ก็ยังนั่งทับเขาเอาไว้
“ขอดีพี่ๆ สิ”
“มาผมหนักคร้าบบ”
“เรียกใคร” ดวงตาของมาแพรวพราวจนเขาใจสั่น ต้องหลบสายตา
“พี่มาคร้าบบ” อะยอมเรียกพี่วันหนึ่งก็ได้แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมขยับ เขาจึงจำเป็นต้องใช้ไม้ตาย บลูเงยหน้าขึ้นสบตา สายตาที่มองออดอ้อน “มาจ๋าปล่อยบลูน้า”
บลูกระพริบตาปริบๆ เมื่ออีกฝ่ายนิ่งสนิท มีเพียงดวงตาที่สบประสานกับเขา “มา”
เสียงถอนใจดังเบาๆ รอยยิ้มของมาอ่อนโยนและดวงตาของมาฉายแววแปลกไป “กระปุกหมู”
“ครับ”
“พี่ชอบให้เราแทนตัวเองว่าบลู”
“ก็ผมโตแล้ว”
“แต่ไม่เคยโตสำหรับพี่”
“เพราะแบบนั้นไงครับผมถึงไม่อยากแทนตัวเองว่าบลู” ดวงตาของบลูหลุบต่ำ มือของมาจับที่คางของเขาดันให้แหงนเงยหน้าขึ้น
“อยากโตเร็วๆ เหรอ”
“ใครๆ ก็อยากโตกันทั้งนั้นครับ”
“งั้นผมก็ผม อยากเรียกตัวเองว่าอะไรก็ตามใจ เพราะไม่ว่ายังไงบลูก็ยังเป็นบลูของพี่เสมอ”
หัวใจขอบเขาเต้นแรง สายตาของมาเปลี่ยนไปจริงๆ มีบางอย่างที่เขาบอกไม่ถูก มันทำให้ใบหน้าของเขาร้อนผ่าวกับแค่คำว่า “บลูก็ยังเป็นบลูของพี่เสมอ”
เสียงเตือนข้อความเข้าดังขึ้น มาปล่อยกระปุกหมูให้เป็นอิสระ เขาเบือนหน้าไปมองโทรศัพท์ที่วางอยู่ ข้อความที่เข้ามาสั้นพอจะอ่านผ่านทางการแจ้งเตือนได้
ฝันดีครับ
กระปุกหมูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่าน พิมพ์บางอย่างที่เขาไม่เห็นลงไป ใบหน้ามีรอยยิ้มอ่อน มาเก็บอาการหึงหวงไว้ข้างใน เขายิ้มให้เมื่อเจ้าตัวกลมวางโทรศัพท์แล้วหันกลับมามอง
“มาง่วงหรือเปล่า จะนอนเลยไหม”
“พี่ยังไม่ง่วง”
“งั้นมาอยากทำอะไร ดูหนังไหม”
“ปกติถ้าไม่ไปนอนห้องพี่เราทำอะไร”
“อ่านหนังสือ ทำงานส่งอาจารย์ เล่นเกม ดูหนังหรือไม่ก็เปิดทีวีไปเรื่อยเปื่อย”
“งั้นก็ดูหนัง”
“มาจะดูอะไรเลือกเลย” บลูส่งรีโมทให้ คนตัวโตเลื่อนช่องไปเรื่อยๆ เพื่อหาหนังที่ถูกใจ ระหว่างที่บลูลงจากเตียงไปแปรงฟันให้เรียบร้อย ดูหนังจบจะได้พร้อมนอน
“มาดูเรื่องอะไร” บลูขึ้นเตียง สอดตัวเข้าไปในผ้าห่ม นั่งพิงหมอน
“หนังผี”
“หนังผี!” คนกลัวผีเป็นชีวิตจิตใจตาโต
“เรากลัวแต่ดูได้ไม่ใช่เหรอ”
บลูกลืนน้ำลายลงคอ นี่หรือเปล่าที่เขาบอกว่าแกล้งคนอื่นไว้มันจะย้อนเข้าตัว เขาได้แต่ยิ้มแห้งๆ
“เรื่องนี้สนุก เราน่าจะชอบ”
“ครับ” บลูตอบรับเสียงจืด จำใจต้องนั่งดู แต่ยิ่งดูเขาก็ยิ่งกลัว หนังผีไทยไม่แพ้ชาติใดในโลกจริงๆ
“พี่ชอบ สนุกดี” มากดปิดโทรทัศน์เมื่อเห็นว่าเวลาล่วงเลยจนดึกมากแล้ว
“สนุก” ถึงจะกลัวแค่ไหนแต่ต้องยอมรับว่าเป็นหนังที่สนุกมาก ทั้งลุ้นทั้งตื่นเต้นทั้งน่ากลัวมาครบทุกรส
“นอนเลยไหมพี่ง่วงแล้ว”
“ก็ได้ครับ” เมื่ออีกฝ่ายชิงบอกว่าง่วง บลูจึงไม่กล้าหาเหตุผลมาเปิดไฟต่อ เขารอให้ร่างสูงล้มตัวลงนอนแล้วจึงปิดไฟกลางห้อง
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปกี่นาที แต่เขากลัวจนไม่กล้าหลับตา กลัวว่าจะมีอะไรคลานขึ้นมาบนเตียงเหมือนในหนัง
“ยังไม่นอนเหรอ” เสียงถามงัวเงียดังขึ้น บลูย่นจมูก รู้อยู่ว่าเขากลัวผีคนพี่ยังมาถาม “กลัวหรือไง”
“อื้อ” บลูพยักหน้าในความมืด
“ถ้าเราไม่นอนพี่ก็นอนไม่หลับ”
“ก็มาเปิดดูทำไม ผมกลัว”
เสียงถอนใจดังเบาๆ ก่อนที่มาจะดึงตัวเขาเข้าไปกอด บลูตกใจจนตาเบิกกว้าง หัวใจเต้นแรง
"มา" เสียงเรียกเบาไม่แน่ใจ
"ดีขึ้นไหม แบบนี้เราจะได้ไม่กลัว" มากระชับแขนให้แน่นขึ้น ซบหน้าลงกับผมนุ่ม
"อื้อ" เสียงตอบรับอู้อี้อยู่ในลำคอ
"นอนเถอะดึกมากแล้ว"
บลูพยักหน้า ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะรับรู้ไหมว่าหัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ สติสตังไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
"ฝันดีกระปุกหมู" ริมฝีปากอุ่นแตะลงบนแก้ม ใบหน้าของบลูร้อนผ่าว เสียงลมหายใจของมาดังสม่ำเสมอ ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารด มือที่กอดเขากระชับ บลูหลับตาลงช้าๆ ความมืดไม่น่ากลัวอีกต่อไปเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของมา
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 30-07-2018 13:05:59
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 30-07-2018 13:20:39
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 30-07-2018 13:27:29
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 30-07-2018 13:36:48
เริ่มหัวข้อโดย: Mayana ที่ 30-07-2018 13:41:01
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 30-07-2018 13:47:22
แค่นี้กระปุกหมูจะไปไหนรอด :hao6: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 30-07-2018 14:04:17
เริ่มหัวข้อโดย: teamkoyza ที่ 30-07-2018 14:12:16
คือ รู้ว่าชอบก็รุก เพื่อมา แทรกเลยอะ
บางทีก็นะ ถ้าไม่ใช่พระเอก มาแทรกแบบนี้คงนกอะ
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 30-07-2018 14:22:43
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 30-07-2018 14:28:18
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 30-07-2018 14:35:53
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 30-07-2018 15:07:58
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 30-07-2018 15:08:36
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 30-07-2018 15:18:14
เริ่มหัวข้อโดย: ma-prang ที่ 30-07-2018 15:41:59
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 30-07-2018 16:20:20
เริ่มหัวข้อโดย: ืnamenoi ที่ 30-07-2018 16:29:56
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 30-07-2018 16:45:03
แต่อย่าเพิ่งวางใจ รุกต่อไปลูกเขย สู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 30-07-2018 16:46:50
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 30-07-2018 17:42:33
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 30-07-2018 18:14:20
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 30-07-2018 18:14:59
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 30-07-2018 18:22:45
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 30-07-2018 18:27:09
:L1: :pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: SuPeRDonGDanG ที่ 30-07-2018 18:43:53
อ่อยมา อ่อยกลับ ไม่โกงค่าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 30-07-2018 19:08:43
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 30-07-2018 19:39:00
เริ่มหัวข้อโดย: toshika ที่ 30-07-2018 19:54:16
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 30-07-2018 20:06:20
ทุกคนน่าจะทางสะดวก คิดมาตลอดว่าบลูต้องเป็นคนจีบ กลายเป็นพี่ คือดียยย์
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 30-07-2018 20:12:31
ผู้ใหญ่ตัวจริงฝั่งบลูยังไม่รู้เลยนะ
มาคนดี ทำไมเนียนแบบนี้ล่ะ ทำใจน้องเต้นรัวแล้วนะ
บลูเอ้ยย ให้พี่รุกแบบนี้ไปนานๆ จะไหวไหม
จะหันมาจีบพี่ก่อนแทนดีกว่าไหม จะได้ตั้งตัวทัน
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 30-07-2018 20:19:11
เริ่มหัวข้อโดย: milin03 ที่ 30-07-2018 20:21:53
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 30-07-2018 20:38:06
เริ่มหัวข้อโดย: sweetie ที่ 30-07-2018 21:07:44
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 30-07-2018 21:08:46
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 30-07-2018 21:30:58
ถึงเนื้อถึงตัวจนลูกหมูตั้งตัวไม่ทันเลย
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 30-07-2018 21:35:20
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 30-07-2018 22:05:11
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 30-07-2018 22:07:52
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 30-07-2018 23:05:29
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 30-07-2018 23:18:10
เดี๋ยวพี่จะเปย์ด้วยเศษเหรียญอันน้อยนิด (ฮา) น่ารักเกิน :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 30-07-2018 23:29:04
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 30-07-2018 23:31:11
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 30-07-2018 23:53:28
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 30-07-2018 23:55:26
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 30-07-2018 23:59:47
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 31-07-2018 00:07:45
เล่นคนเดียวตลอด พอมีเพื่อนมีพี่ละก็ติดหนึบ รักมาก
โอเคๆ พี่เข้าใจหนูลูก :sad11:
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 31-07-2018 00:56:16
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 31-07-2018 01:11:08
เช็ดน้ำตาไม่ทัน 555
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 31-07-2018 01:27:11
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 31-07-2018 01:35:46
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 31-07-2018 02:45:38
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 31-07-2018 06:10:55
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 31-07-2018 09:55:11
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 31-07-2018 12:59:12
ตอนที่ 22 : โตแล้ว
“ผมฝากท้องด้วยคนสิครับ” ร่างสูงโผล่เข้ามาในห้องกินข้าวพร้อมรอยยิ้ม คีรินทร์เรียกหลานชายให้นั่งลง
“มากินอะไรดี เช้านี้มีข้าวต้มปลากับข้าวต้มทะเล” ปิงยกมือส่งสัญญาณให้แม่บ้านเดินเข้ามาหา
“ปลาแล้วกันครับน้าปิง”
“ทำไมเช้านี้ถึงโผล่มากินข้าวบ้านอาได้” คีรินทร์ถามหลานชายอย่างอารมณ์ดี
“มาชวนเจ้าลูกหมูไปเที่ยวครับ”
“มาจะไปไหน” บลูรีบกลืนข้าวต้มลงคอเพื่อจะได้ถาม
“ซื้อของ เดี๋ยวตอนเย็นพี่ไปส่งเราที่บ้านแม่”
“ตอนเย็นผมมีนัด วันนี้เลยจะกลับมานอนที่นี้ก่อนวันอาทิตย์ถึงจะกลับบ้าน”
“มีนัด? ไปไหน”
“งานวันเกิดรุ่นพี่ครับ”
มาชะงัก บางอย่างบอกเขาว่ารุ่นพี่คนนั้นน่าจะชื่อไค “ไม่มีปัญหาเราต้องไปกี่โมงก็บอกพี่ เดี๋ยวพี่ขับไปส่งให้ทันนัด”
“โอเคครับ มาจะไปเลยหรือเปล่าผมจะได้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”
“พี่ไม่รีบ เรากินข้าวให้เสร็จก่อน”
“ผมอิ่มแล้ว”
“งั้นก็ไปเตรียมตัวเถอะแต่ไม่ต้องรีบนะ พี่จะกินข้าวเช้าก่อน”
“ครับ”
ปิงรอจนหลานชายเดินขึ้นบ้านไปแล้ว จึงหันมามองชายหนุ่มที่เขาเห็นมาตั้งแต่เล็ก
“น้าปิงมีอะไรจะถามผมใช่ไหมครับ” มาหัวเราะเบาๆ รู้เพราะสายตาของอีกฝ่าย
“อาคีรินทร์เล่าให้น้าฟังแล้ว มาแน่ใจใช่ไหม”
“แน่ใจครับ ผมว่าน่าจะพอๆ กับอาคีรินทร์ตอนที่จีบน้าปิงเลย” มาแซวทั้งคู่ ปิงหน้าแดงเรื่อ เรื่องราวผ่านมาแล้วสิบกว่าปีแต่เขายังรู้สึกเหมือนเพิ่งผ่านไป
“แต่น้าไม่รู้ว่าบลูคิดยังไงกับปิง แค่พี่ชายหรือพัฒนาไปได้มากกว่านั้น”
“ผมเข้าใจครับน้าปิง ผมรู้ว่าน้าปิงกังวลกลัวว่าถ้าบลูปฏิเสธผมจะมองหน้ากันไม่ติดใช่ไหมครับ อย่าห่วงเรื่องนั้นเลยครับ”
“แปลว่าถ้าน้องปฏิเสธเราทำใจกลับมาเป็นพี่น้องเหมือนเดิมได้” น้ำเสียงของคีรินทร์ทุ้มนุ่ม
“เปล่าครับ แปลว่าผมไม่ถูกปฏิเสธแน่นอน ฮ่าๆ น้าปิงอย่าทำหน้าแบบนั้นครับผมล้อเล่น” มายิ้มแบบคนที่คิดมาดีแล้ว “ไม่ว่ายังไงบลูก็คือคนที่ผมรัก ถ้าบลูจะรักผมได้แค่พี่ชายก็ให้มันเป็นไปตามนั้น”
แม้ใบหน้าของระฟ้าจะเต็มไปด้วยรอยยิ้มแต่ดวงตาจริงจัง ปิงยิ้มออกมาได้ความกังวลที่มีลดลง หลานชายของเขาติดพี่ชายตั้งแต่เด็กจนโต ทำให้น้าชายอย่างเขาแยกแยะความรู้สึกของหลานลำบาก ได้แต่หวังให้ทั้งคู่ใจตรงกัน
• • • • • • • •
“มาจะไปซื้ออะไรเหรอ” กระปุกหมูหันมาถามเมื่อเขาขับรถออกสู่ถนนใหญ่
“ไปถึงก็รู้เอง”
“ความลับจัง” เจ้าลูกหมูย่นจมูก
“เอาแต่ถามพี่ ทีเราไม่เห็นบอกว่าวันนี้จะไปไหน”
“มาความจำสั้น ผมบอกไปแล้วว่าผมจะไปงานวันเกิดพี่ไค” ไม่ผิดจากที่เขาคิดสักนิด
“จัดงานที่ไหน”
“ที่บ้านพี่ไคครับ”
มาเผลอบีบมือที่จับพวงมาลัยแน่นขึ้น เขาหันไปส่งยิ้มให้ลูกหมู “พี่ไปด้วยสิ บ้านไคอยู่ไกลพี่จะได้รอรับเรากลับ”
“ได้อยู่แล้ว มาน่ารักที่สุด” รอยยิ้มแป้นของบลูทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นบ้าง
“ใครเขาชมกันแบบนั้น ชอบพูดจริงๆ คำว่าน่ารัก พูดตั้งแต่เด็กยันโต”
“ก็มาน่ารักจริงๆ ถึงดุแต่ก็ใจดี ตามใจผมทุกอย่าง”
“ก็เรามันแสบตั้งแต่เด็ก พี่หลงกลเราทุกที” มาหัวเราะเบาๆ เขาพูดไม่ผิดหรอก เห็นแบบนี้เจ้ากระปุกหมูแสบมาก ดื้อตาใส แล้วเขาก็แพ้ทางทุกทีสิน่า
“แล้วตอนนี้หลงหรือเปล่า” กระปุกหมูยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทำตาล้อเลียน มาหัวเราะในลำคอ หลงจนไม่รู้จะหลงยังไงแล้วเจ้าลูกหมู
“ก็ต้องดูก่อนว่าโตมาน่ารักไหม”
“โห้ยย น่ารักสุดๆ” คนโฆษณาตัวเองยิ้มแป้น ทำหน้าภูมิใจในตัวเองมาก
“หึๆ”
“มาก็งี้ทุกที ผมพูดจริงๆ นะ” เจ้าลูกหมูหน้ามุ่ยเมื่อโดนเขาหัวเราะขำ
“ทำไมโตมาแล้วขี้งอน” มายื่นมือไปขยี้ผมนุ่ม เจ้าตัวกลมไม่หลบแถมยังส่งยิ้มให้
“ก็กับมาคนเดียว”
มาหันไปมองหน้าคนพูด เจอเข้ากับดวงตากลมใสที่มองเขาด้วยความรักเหมือนที่ผ่านมา
“ถ้าอย่างนั้นพี่ก็จะยอมเราคนเดียวดีไหม”
“มาพูดจริงนะ” คนพูดน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ ทำให้มาต้องละสายตาจากถนนไปมองอีกครั้ง
“จริงสิ”
“เพราะงี้ไงมาถึงน่ารักที่สุดในโลกเลย”
“ฮ่าๆ” เห็นไหมเขาเอาชนะเจ้าตัวดีได้เมื่อไหร่ สุดท้ายก็ต้องปล่อยให้ชมด้วยคำว่าน่ารักต่อไป
• • • • • • • •
“เลือกให้พี่ที”
บลูตาโต เขารีบส่ายหน้าจนผมปลิว “ไม่เอา รสนิยมผมยิ่งไม่เอาไหนอยู่”
“เสื้อเชิ้ตทำงานมันก็เหมือนๆ กัน เลือกมาเถอะ”
“ก็ถ้ามันเหมือนกันจริงมาก็เลือกเองสิครับ” บลูทำเสียงโอดโอย เรื่องนี้เขาไม่มั่นใจสักนิดถ้าซื้อแล้วเชยจะทำยังไง
“เสื้อเหมือนกันแต่คนเลือกไม่เหมือน พี่อยากใส่เสื้อที่เราเลือกให้”
สายตาคมเข้มที่มองมาทำเอาบลูหน้าร้อนผ่าว ออกอาการเงอะงะ เขาหันซ้ายหันขวามือไม้เกะกะไปหมด “งั้นเอาตัวนี้ก็ได้ครับ” บลูหลับหูหลับตาคว้าเสื้อเชิ้ตขึ้นมาหนึ่งตัว
“นี่เราจะแกล้งพี่ใช่ไหม”
“เอ๋” บลูมองไปที่เสื้อ ถึงเห็นว่ามันเป็นสีชมพูสด เขาต้องเม้มปากเพื่อกลั้นขำ แต่ก็ยังหลุดเสียงหัวเราะออกมาจนได้
“ก็มาบอกตัวไหนก็ได้” ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ถือโอกาสแกล้งมาจ๋าเสียเลย
“หึๆ ได้ ถ้าเราเลือกให้พี่ก็จะใส่” เสื้อถูกคว้าไปจากมือของเขา บลูต้องรีบแย่งคืน
“ไม่เอา ผมแกล้งมาไปอย่างนั้นเอง มาไม่ชอบใส่สีหวานๆ ผมรู้”
“ขอบใจนะที่จำเรื่องของพี่ได้ทุกอย่าง” มือใหญ่วางลงบนศีรษะเขามันนุ่มนวลพอๆ กับสายตาที่มองมา วันนี้หัวใจของเขาทำงานหนักมาก มาจ๋าจะรู้บ้างไหม
“ก็ผมมีพี่ชายคนเดียว” บลูแก้เขินด้วยการหันไปเลือกเสื้อเชิ้ตในราวแขวน
“มีพี่คนเดียวแล้วก็ต้องมีแฟนคนเดียวด้วย” น้ำเสียงที่พูดแฝงความนัยบางอย่างที่เขาไม่กล้าคิดต่อ
“มาจะเอากี่ตัวผมจะเลือกแล้ว”
“กี่ตัวก็ได้เลือกมาเถอะ”
“อื้อ” บลูก้มหน้าก้มตาเลือก ก็เขาไม่แน่ใจนี่ว่าหน้ากลมๆ ของเขาหายแดงหรือยัง
• • • • • • • •
“ผมไม่เอามาซื้อเลย” บลูรีบปฏิเสธเมื่อระฟ้าให้เลือกกระเป๋าเงิน “อาคีรินทร์เพิ่งซื้อให้ผมเอง แพงมาก แม่บ่นแล้วบ่นอีกบอกว่าแพงไปไม่สมกับหน้าตาของผม” บลูหัวเราะเมื่อคิดถึงมารดา
“เลือกไปเถอะพี่ซื้อให้”
“ไม่เอาครับ ผมขอใช้ใบนี้ให้คุ้มก่อน อาคีรินทร์จะได้ดีใจ”
“เด็กดี” มาชื่นชมกระปุกหมูของเขา “ใบนี้ครับ” ชายหนุ่มส่งกระเป๋าเงินให้พนักงานพร้อมบัตรเครดิต รออยู่เพียงครู่เดียวก็ได้รับของเรียบร้อย
“บลูหารูปให้พี่ใบสิ”
“รูปอะไรครับ มาจะเอาไปทำอะไร” บลูหันไปมองคนที่เดินเคียงข้าง ใบหน้าที่คุ้นตายกยิ้มแปลกๆ ดวงตาเป็นประกายวาววับ
“ใส่กระเป๋าเงินที่ซื้อใหม่”
“อ๋อ~ได้ครับ รูปตอนไปเที่ยวมาหล่อทุกรูปเลยเดี๋ยวผมไปอัดมาให้”
“พี่ไม่ได้หมายถึงรูปตัวเอง”
“อ้าวแล้วรูปอะไรครับ รูปวิวเหรอ”
“ใช่รูปวิว เวลาเปิดกระเป๋าเห็นแล้วจะได้สบายตาสบายใจ”
“ได้ๆ เดี๋ยวผมหามาให้ครับ”
“เลือกรูปน่ารักๆ นะ”
เอ๋~” บลูเอียงคอมองพี่ชาย รูปวิวน่ารักๆ มันประมาณไหน
“เอารูปพุงออกก็ได้” คนตัวสูงโน้มหน้าเข้ามาใกล้ พูดเบาๆ ข้างหูเขา ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์
“พุงออก?!!” ดวงตาของบลูเบิกกว้าง “มาหมายถึงรูปผมเหรอ!”
“หึๆ” คนหัวเราะชอบใจออกเดินนำไปข้างหน้า ไม่ยอมตอบรับหรือปฏิเสธ เขาต้องเร่งฝีเท้าเพื่อตามให้ทัน
“เดี๋ยวก่อน ไหนมาบอกว่ารูปวิวไง”
“คนเราชอบวิวไม่เหมือนกัน” จู่ๆ ร่างสูงก็หยุดเดินหันมามองเขาทั้งตัว ดวงตาเป็นประกายวาววับ “พี่ชอบวิวแบบนี้ มองแล้วมีความสุข”
เขาได้แต่ยืนเผยอปากค้าง คิดอะไรไม่ออก หัวใจทำงานอย่างหนัก
“หึๆ เอารูปยิ้มกว้างๆ ก็ดี พี่ชอบมองเรายิ้ม”
“อื้อ” หลังจากตะลึงอยู่นาน เจ้าตัวยุ่งก็ยิ้มกว้างพยักหน้ารัวๆ รอยยิ้มของมาอ่อนโยนลง “แบบนี้แหละที่พี่ชอบ”
“ได้เลย” มาหัวเราะขำเสียงที่ขึ้นสูง สีหน้าดีใจของเจ้าตัวกลมทำให้เขาใจชื้น พี่มีหวังบ้างไหมเจ้าตัวยุ่ง
• • • • • • • •
“สุขสันต์วันเกิดครับ” บลูยื่นกล่องของขวัญที่ห่อมาอย่างดีให้กับเจ้าของวันเกิดที่เดินมารอรับหน้าบ้านพร้อมกับกรม
“แค่บลูมาพี่ก็ดีใจแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นผมเอากลับ” บลูชักมือหนี เจ้าของวันเกิดหัวเราะขำเสียงดัง
“พี่มาเชิญข้างในครับ เพื่อนผมสวยๆ ทั้งนั้นเลย พอบอกพี่ชายบลูจะมาตื่นเต้นกันใหญ่”
“พี่ไคไปโฆษณามาไว้เหรอครับ” กรมถามด้วยความอยากรู้
“เปล่า ไม่ต้องโฆษณาแค่รูปหมู่ที่พี่เอาลงไอจี คนก็มองแต่พี่มาแล้ว พี่หัวเน่าไปเลย”
“โห~ถ้าพี่ไคหัวเน่าแล้วพวกผมหัวอะไร” บลูทำปากยื่น ระฟ้ามองความน่ารักนั้นด้วยความรู้สึกขัดใจ
“ก็เน่าไปด้วยกัน บลูมีพี่เป็นเพื่อนทั้งคน”
“ผมว่าเข้าไปข้างในดีกว่าครับ” กรมสะกิดแขนไคเมื่อเห็นสีหน้าเรียบตึงของพี่ชายเพื่อน
“เชิญครับ” ไคยิ้มกว้างให้มา อีกฝ่ายยิ้มรับแต่ดวงตาเคร่งขรึม กรมแอบขนลุกนิดๆ ระหว่างเดินตาม
“โหยยหล่อ” เสียงของสาวๆ ในงานดังขึ้นเมื่อมาเดินผ่าน แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปทำให้บางคนกล้าแสดงความรู้สึกออกมา
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ” มานั่งลงข้างกระปุกหมู ด้านหน้าเขาเป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวย
“บลูพี่ชายหล่อจัง พี่จีบได้ไหม” คนพูดถามกระปุกหมูแต่ใบหน้าหันมาทางเขา
“พี่นุชต้องถามเอาเองเลย” บลูโบ้ยมาให้เขาตอบ
“จีบได้ไหมคะ มีแฟนหรือยัง” หญิงสาวยิ้มทะเล้น ท่าทางก๋ากั๋นแต่ดูไม่น่าเกลียด
มายิ้มให้หญิงสาว เขาตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม “ผมยังไม่มีแฟนแต่อย่าจีบเลยครับ”
“อ้าว! ทำไมละคะ ไม่มีแฟนก็จีบได้สิคะ”
“ไม่ได้ครับ มีคนจองจะจีบผมแล้ว”
“จองได้ด้วยเหรอคะ” หญิงสาวหัวเราะขำ ระฟ้ายิ้มรับ เบนสายตาไปมองเจ้าตัวยุ่งที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ได้ครับ จองไว้ตั้งแต่เด็กบอกว่าโตแล้วจะมาจีบ ผมรออยู่”
ดวงตากลมโตที่มองมาเบิกกว้าง มาจ้องตาคู่นั้น ริมฝีปากค่อยๆ ยกยิ้ม ดวงตาพราว
“โอ๊ยอย่างกับนิยาย ยอมค่ะยอม นุชยอมก็ได้”
“หึๆ ผมก็อยากให้เหมือนนิยายครับ รออยู่ว่าเจ้าตัวจะจำได้ไหม หวังว่าจะไม่ลืมกัน”
บลูหลุบตาลงต่ำ แก้มกลมขึ้นสีแดงเรื่อ มากำลังพูดถึงเขาอยู่ มาจ๋าจำได้
“บลู” กรมที่นั่งอยู่อีกข้างสะกิดเพื่อน
“หือ?” สายตาคนตอบยังลอยๆ กรมจึงกระทุ้งสีข้างเพื่อนอีกที
“พี่ไคเรียก”
“อ๋อ..อืม” บลูชะโงกหน้าไปมองคนเรียกที่นั่งหัวโต๊ะ ไคส่งยิ้มให้เขา “บลูเจ้าพวกนี้แกล้งเอาเค้กมาให้พี่ บลูมาเป่าให้หน่อยสิ”
“ครับ” บลูขยับตัวเตรียมจะลุกขึ้น แต่มือของมาดึงแขนเขาไว้เสียก่อน
“พี่ว่าให้สาวๆ เป่าให้ดีไหม คนซื้อจะได้ไม่น้อยใจ”
“จริงสิครับ พี่ไคให้พี่ๆ เป่าเลยครับ”
“เอาอย่างนั้นเหรอ” ไคถามเขาแต่สายตายิ้มๆ กลับประสานกับสายตาของมา
“ครับ” บลูตอบรับ แต่สายตาสองคู่ยังสบกันนิ่ง เหมือนไม่มีใครได้ยินสิ่งที่เขาพูด
“ตกลง” ในที่สุดไคก็หันมามองเขา ดวงตาคู่นั้นมีร่องรอยขำขันที่เจ้าตัวไม่คิดจะปิดบัง บลูมองอย่างข้องใจ
“มา” เมื่อซักคนนั่งไกลไม่ได้ก็ซักคนอยู่ใกล้แทน “มีอะไรเหรอ”
“อย่ายุ่งน่าเจ้าลูกหมูผู้ชายเขาคุยกัน”
“เดี๋ยวมา~” บลูส่งเสียงประท้วง “ผมก็เป็นผู้ชาย”
“หึๆ” ร่างสูงหัวเราะชอบใจ ไม่สนหน้ามุ่ยๆ ของเขาสักนิด
“แล้วคุยอะไรกันทีไหน ผมไม่เห็นได้ยินสักคำ”
“เรื่องบางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องพูดออกมา” ระฟ้ายิ้มใส่ตาเจ้าลูกหมู เขายกมือขึ้นพาดไปบนบ่าของอีกฝ่าย ปล่อยแขนสบายๆ สายตาของบลูตกลงมองแขนของเขาก่อนเจ้าตัวจะเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้าง
“มา”
“หือ”
“ผมเป็นผู้ใหญ่แล้วเข้าใจที่มาพูดน่า ไม่อยากเล่าก็ตามใจ เรื่องบางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องพูดออกมา” กระปุกหมูพูดเลียนแบบเขา ระฟ้าหัวเราะออกมาเบาๆ
“หึๆ พี่จะจำไว้ว่าเราโตแล้ว”
• • • • • • • •
“อะพี่ไคผมให้” กรมส่งกล่องของขวัญให้ไค บลูและระฟ้ากลับไปแล้ว เขาเองกำลังจะกลับเช่นกัน
“เรามีของขวัญวันเกิดให้พี่ด้วยเหรอ” ไคเลิกคิ้วแปลกใจ
“เปล่า ของขอบคุณน่ะ ขอบคุณมากๆ ที่ตอบรับคำขอหน้ามึนของผม”
“หึๆ ไม่เป็นไร พี่กำลังเบื่อๆ มีอะไรให้ทำก็สนุกดี แต่เรานี่มันร้ายใช่เล่น”
“แน่นอนอยู่แล้ว” กรมยักคิ้ว ทำหน้าทะเล้น ถ้าอยากรู้ว่าพี่มาคิดยังไงกับเพื่อนเขากันแน่ วิธีดึกดำบรรพ์นี่แหละเข้าท่าที่สุด เขาบอกบลูแล้วว่ามันต้องได้ผล!
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 31-07-2018 13:11:19
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 31-07-2018 13:12:28
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 31-07-2018 13:27:20
มาเตรียมใจรับความแสบไว้อีกนะ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: teamkoyza ที่ 31-07-2018 13:45:51
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 31-07-2018 14:09:02
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 31-07-2018 14:25:28
อื้อหือออ สมกับเป็นเพื่อนกันจริงๆ!
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 31-07-2018 14:26:54
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 31-07-2018 14:28:06
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 31-07-2018 14:37:24
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 31-07-2018 14:46:59
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 31-07-2018 14:52:04
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 31-07-2018 15:14:39
เริ่มหัวข้อโดย: มาดามพีพี ที่ 31-07-2018 15:52:03
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 31-07-2018 15:52:46
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 31-07-2018 15:58:03
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 31-07-2018 16:23:33
เริ่มหัวข้อโดย: SuPeRDonGDanG ที่ 31-07-2018 16:48:16
โอเค รู้เรื่อง ต่อไปเดินหน้าจีบกันเองได้
ปล. พี่ไคจีบกรมได้ กรมว่าง 5555555
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 31-07-2018 17:00:52
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 31-07-2018 17:05:42
:L1: :pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 31-07-2018 17:07:24
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 31-07-2018 17:24:05
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 31-07-2018 18:17:04
พี่ไคกับกรมนี่เป็นแฟนกันใช่ม่ะ?
เริ่มหัวข้อโดย: lune ที่ 31-07-2018 18:27:39
:L2: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 31-07-2018 18:42:34
เริ่มหัวข้อโดย: ืnamenoi ที่ 31-07-2018 19:04:39
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 31-07-2018 19:33:34
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 31-07-2018 19:53:40
เริ่มหัวข้อโดย: Sarujang ที่ 31-07-2018 20:03:49
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 31-07-2018 20:14:12
เริ่มหัวข้อโดย: akashita ที่ 31-07-2018 20:50:11
แสบจริง ๆ เจ้ากระปุกหมู ยังไงพี่ไค ก็รับน้องกรมไว้ดูแลเลยละกันเนอะ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 31-07-2018 20:52:29
เริ่มหัวข้อโดย: EARTHYSS :) ที่ 31-07-2018 20:57:46
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 31-07-2018 21:11:13
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 31-07-2018 21:14:20
อยากรู้ก็ได้รู้แล้วเนาะ สมใจแล้วล่ะสิ
แบบนี้ ที่มารอ ก็ไม่รอเก้อแล้วเนาะ
เจ้าลูกหมูโตแล้ว จีบมาได้
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 31-07-2018 21:48:18
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 31-07-2018 22:15:58
:hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 31-07-2018 22:17:49
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 31-07-2018 22:28:33
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 31-07-2018 23:19:59
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 31-07-2018 23:24:35
เริ่มหัวข้อโดย: sweetie ที่ 31-07-2018 23:58:14
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 01-08-2018 00:04:08
ก็ว่า...พี่มาจ้องทำไมพี่ไคขำ
มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 01-08-2018 00:06:50
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 01-08-2018 02:57:15
แสบจริงๆ เล่นเนียนจนเขวไปพักนึงเลยค่ะ
ไม่แปลกใจที่มาจ๋าจะจับไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 01-08-2018 05:28:19
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 01-08-2018 06:50:26
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 01-08-2018 06:52:56
จำได้ด้วยว่าน้องจะจีบ
แล้วไคกรมไปต่อเลยป่ะคะ เคมีก็ดูเข้ากัน
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 01-08-2018 12:32:09
น้องกรมเพื่อนหมูบลูก็ต้องแสบเหมือนกันซิเนอะ :laugh: ไคตกหลุมแน่นอน :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: Mayana ที่ 01-08-2018 16:33:49
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 01-08-2018 17:48:55
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 01-08-2018 22:12:03
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 01-08-2018 23:32:45
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 02-08-2018 00:29:09
โอย ๆ เห็นเรื่องนี้มาระยะนึงแล้ว แต่ไม่ได้เข้ามาอ่าน
วันนี้ลองเข้ามาอ่านที่เดียวรวด โอมายกอด
หลงรักเจ้าปุกหมูตัวน้อยมากมายอ่ะ
แสบตั้งแต่เล็ก จนปัจจุบันก็ยังแสบ แถมยังคบเพื่อนที่ศีลเสมอกัน หรือก็คือแสบพอกันกลายเป็นแสบแพ็คคู่
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 02-08-2018 05:20:07
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 02-08-2018 09:45:58
เริ่มหัวข้อโดย: สุนิสา ที่ 02-08-2018 09:59:49
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 02-08-2018 13:10:14
ตอนที่ 23 : คนเจ้าเล่ห์
บลูวักน้ำขึ้นล้างหน้า คิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เขากำลังสงสัยว่าตัวเองฝันไปหรือเปล่า หวังว่าไม่ใช่การคิดเข้าข้างตัวเอง เออออไปฝ่ายเดียว ไม่อย่างนั้นคงหน้าแตกชนิดที่หมอไม่รับเย็บ
มาเริ่มชอบเขาแล้วใช่ไหม ชอบเหมือนที่เขาชอบมามาแสนนาน จากเด็กตัวกลมที่คอยตามพี่ชายไม่ห่าง เปลี่ยนเป็นหนุ่มน้อยที่เฝ้ารอให้พี่กลับมาหาทุกปี และกลายเป็นเด็กหนุ่มที่โตพอจะรู้จักความรัก และยอมรับว่าเขากำลังรักใครบางคนสุดหัวใจ
โชคดีที่เขามีเพื่อนรักอย่างกรม คนที่เข้าใจและรับฟังความรักที่เขาไม่กล้าบอกเล่าให้ใครฟัง แม้แต่น้าปิง น้าชายที่ดูแลและให้ความรักความเอ็นดูเขามาตั้งแต่เด็ก
“บลู” เสียงเรียกดังจากนอกประตูห้องน้ำทำให้เขาสะดุ้งน้อยๆ บลูรีบล้างหน้าให้เสร็จ
“มา” บลูยิ้มกว้างเมื่อเดินออกมาเห็นร่างสูงนั่งเอกเขนกอยู่บนเตียง
“จะกลับบ้านใช่ไหม พี่ไปส่ง”
“ตื่นไหวด้วย เมื่อคืนมาดื่มไปตั้งเยอะ”
“ไหวสิ เราจะกลับเลยใช่ไหม”
“ครับ จะได้มีเวลาอยู่กับแม่กับยายเยอะๆ พรุ่งนี้ก็ต้องกลับมาแล้ว”
“ทำไมไม่ชวนมาอยู่ด้วยกันที่นี่”
“น้าปิงกับอาคีรินทร์ชวนแล้วครับ แต่แม่กับยายเกรงใจไม่อยากมา แต่ผมเข้าใจนะไม่มีที่ไหนอยู่แล้วสบายใจเหมือนบ้านเรา จะนั่งจะนอนจะทำอะไรก็ได้”
“แล้วบลูล่ะที่นี่คือบ้านไหม” คำถามสั้นๆ แต่แฝงความหมายเอาไว้ บลูเม้มปากเข้าหากัน คิดว่าเขาควรตอบอย่างไรดี
“ผมอยู่มาตั้งแต่ยังเล็กมาก ก็เลยรู้สึกเหมือนเป็นบ้านทั้งสองหลัง ที่ไหนมีคนที่เรารักอยู่ที่นั่นก็คือบ้าน”
“ทำไมวันนี้พี่ถึงรู้สึกเหมือนน้องตัวน้อยของพี่โตขึ้นมากแล้ว”
“ก็โตแล้วสิครับ เมื่อคืนมายังพูดเลยว่าจะจำไว้ว่าผมโตแล้ว ไหนว่าไม่เมาไง”
“ไม่จริงมั้ง” น้ำเสียงไม่เชื่อถือมาพร้อมกับดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์
“เอาบัตรนักศึกษาผมไปดูไหมครับจะได้มั่นใจ”
“จริงเหรอ โตแล้วแน่นะ”
“มา~ผมชักโมโหแล้วนะ” บลูทำหน้ามุ่ย จ้องตาอีกฝ่ายเขม็ง วันนี้ยั่วโมโหเขาจัง เป็นอะไรเนี่ย
“หึๆ ก็ถ้าโตแล้วจริงไม่เห็นจีบพี่เลย”
!!!
"จีบอะไรเล่า" คนโดนทวงตรงๆ ไปไม่ถูก หน้าแดงหูแดงไปหมด มาอาศัยจังหวะลูกหมูเงอะงะ ดึงมืออีกฝ่ายให้เซเข้าหา กระปุกหมูมัวแต่ตะลึงไม่ทันระวังตัว จึงล้มลงไปนอนทับเกยอยู่บนอกของมา
“มา!" บลูตกใจร้องเสียงหลง หน้าแดงก่ำ พยายามขืนตัวออกห่างแต่ติดมือแข็งแรงที่รั้งเอวเขาไว้
"มาปล่อยก่อนครับ ผมไม่เห็นขำเลย" กระปุกหมูหน้ามุ่ย เมื่อเห็นเขายิ้มชอบใจ
"ตอบพี่ก่อนสิ เมื่อไหร่จะจีบพี่"
"ทำไมต้องจีบด้วย" เจ้าลูกหมูทำปากยื่น "มามีสาวมาจีบเยอะแยะแล้ว"
ดวงตาคนฟังวิบวับ ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "เรางอนพี่หรือว่า..หึง"
กระปุกหมูตาโตรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน "ผมเปล่าสักหน่อย"
"หึๆ เปล่าก็เปล่าสิ ทำไมต้องตกใจด้วย"
"ก็..มาแกล้งผม"
"แกล้งทีไหน พี่อยากรู้พี่ก็ถาม"
"ตาวิบวับแบบนี้เหรอครับไม่ได้แกล้ง" บลูใช้นิ้วชี้จิ้มตรงกลางหว่างคิ้วของคนขี้แกล้ง
"หึๆ "
"เลิกเล่นได้แล้วครับ ป่านนี้แม่กับยายรอผมแล้ว"
"ได้"
บลูตาโตเมื่อคนนอนราบไปกับเตียงปล่อยให้เขานอนทับผงกศีรษะขึ้น แตะริมฝีปากที่แก้มก่อนปล่อยมือออกจากเอว เขาได้แต่ทำตาปริบๆ พูดไม่ออก หัวใจเต้นโครมคราม
"ไม่รีบไปแล้วเหรอ"
"มา~" กระปุกหมูหน้าแดงเรื่อ รีบดีดตัวออก มามองตามร่างน่าฟัดไป เขาทิ้งศีรษะลงนอนราบ รอยยิ้มแตะแต้มบนใบหน้า กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสบู่ยังติดอยู่ที่ปลายจมูก
• • • • • • • •
“สวัสดีครับคุณยาย สวัสดีครับน้าป่าน” มายกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคน
"ไหว้พระเถอะลูก กินข้าวกันมาหรือยัง"
"เรียบร้อยแล้วครับคุณยาย" มานั่งลงบนพื้น ใกล้กับเก้าอี้ของผู้สูงอายุ สายตาที่มองมาจึงเต็มไปด้วยความเอ็นดู
"ทีนี้มารู้หรือยังว่าทำไมผมถึงอ้วน กลับมาเมื่อไหร่ยายถามถึงเรื่องกินตลอด"
"หึๆ ไม่ใช่ว่าเราอ้อนขอคุณยายกินเหรอ"
"มาพูดเหมือนตาเห็นเลยลูก รายนี้กลับมาเมื่อไหร่เสียงดังโหวกเหวกตั้งแต่ก่อนเห็นตัว ยายครับวันนี้มีอะไรกินบ้าง"
"แม่ครับ ลูกแม่อยู่ทางนี้" บลูยกมือขึ้นสูง เมื่อมารดาขายเขากับระฟ้า
"บลู"
"ครับ?" บลูหันไปมองคนเรียก
"พี่ลืมตะกร้าผลไม้ที่คุณแม่ฝากมาไว้ในรถ ไปเอาให้พี่หน่อยสิ"
"ได้ครับ" บลูรับกุญแจรถมาจากมา บ้านของเขาเป็นบ้านหลังเล็กพื้นที่ไม่มากนักจึงไม่มีที่จอดรถเป็นของตัวเอง ต้องอาศัยจอดรถริมถนน โชคดีที่แถวนี้ไม่มีปัญหาเรื่องขโมยรถ
"น้าป่านครับผมมีเรื่องอยากขอคุยด้วยครับ"
"เอาสิจ้ะ"
"ผมต้องกราบขอโทษคุณยายกับน้าป่านด้วยนะครับถ้าสิ่งที่พูดทำให้ไม่สบายใจ” มายกมือขึ้นไหว้ “แต่ผมอยากให้ได้ยินจากปากของผมเอง"
"มา มีอะไรหรือเปล่า" น้ำเสียงของคุณป่านเริ่มกังวล
"น้าป่านครับ คุณยายครับ ผมชอบบลูครับ ชอบแบบอยากคบหาดูใจกัน ถ้าคุณยายกับน้าป่านจะกรุณา"
"โธ่น้าก็นึกว่าเรื่องอะไรเล่นเอาตกใจ" เป็นมาเสียเองที่ออกอาการงง เมื่อคุณป่านมีสีหน้าโล่งใจ พอๆ กับคุณยาย "ไม่ต้องแปลกใจหรอกลูก น้าปิงเล่าให้น้าฟังหมดแล้ว ถ้ามากังวลไม่ต้องห่วงเลย บ้านเรารักมาเหมือนลูกเหมือนหลาน ถ้าจะรักกันชอบกันผู้ใหญ่ก็ไม่ขัด"
"ขอบคุณครับคุณยาย ขอบคุณครับน้าป่าน" มายกมือไหว้ด้วยความเคารพ "น้าป่านไม่ต้องห่วงนะครับถ้าสุดท้ายแล้วบลูไม่ได้รักผม ผมจะพยายามเป็นพี่ชายที่ดีของน้องให้ได้"
"เรื่องนั้นน้าก็ไม่ห่วงเหมือนกันจ้ะ" คุณป่านพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนทั้งริมฝีปากและดวงตา
“ครับ?”
“มาแล้วครับ” เสียงตะโกนของกระปุกหมูดังมาก่อนตัว มาจึงหยุดคำถามเสีย “โอ๊ยเล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันแฮะ ปกติมาก็จอดใกล้ๆ วันนี้จอดซะไกลเลย” ลูกหมูนั่งหอบหลังจากวางตะกร้าผลไม้ลง
“ไม่รู้เหรอว่าพี่จงใจจอดรถไกลๆ” มาพูดหน้าตาย ดวงตาเต้นระยิบระยับ
“จงใจ? มาแกล้งผมเหรอ” เจ้าลูกหมูโวยวาย
“หึๆ เราจะได้ออกกำลังกายบ้าง ไม่ดีหรือเหรอ”
“โธ่ ~มาไม่ต้องแกล้งพูดเลย ลืมตะกร้าไว้ในรถจริงๆ ก็บอก เดี๋ยวพรุ่งนี้กลับไปผมจะฟ้องป้าดาว”
“เดี๋ยวนี้เอะอะอะไรก็ฟ้องแม่ผมครับ กลายเป็นลูกรักไปแล้ว” มาฟ้องแม่ของอีกฝ่ายบ้าง คุณป่านหัวเราะ มองทั้งคู่ด้วยสายตาเอ็นดู
“จะเป็นไรไป มาก็มาเป็นลูกบ้านนี้แทนดีไหม แลกกัน”
“แม่คร้าบบ”
“หึๆ” เสียงหัวเราะของคนในบ้านดังประสานกัน มามองใบหน้าของกระปุกหมู ดวงตากลมโตสดใส รอยยิ้มกว้างชวนมอง เขานึกแปลกใจตัวเองที่รู้ตัวช้าถึงเพียงนี้ ทำไมถึงคิดไม่ได้ว่าตลอดมารอยยิ้มของเขาอยู่ที่ใคร
“มา~”
“หือ”
“ผมลืมกุญแจรถไว้ในรถมาเดินไปเอาให้หน่อยสิครับ”
“หึๆ ฝันไปเถอะเจ้าตัวยุ่ง” รอยยิ้มของมาคลี่ออกกว้าง ถึงจะรู้ตัวช้าก็ไม่เป็นไรเพราะตอนนี้เขารู้ตัวแล้ว
• • • • • • • •
“มายังไม่กลับเหรอ ดึกแล้วนะผมเป็นห่วง” บ้านของเขาอยู่ชานเมือง บลูจึงเป็นห่วงกลัวอีกฝ่ายหลับในระหว่างขับรถกลับ
“ไม่ต้องห่วง” ระฟ้าไม่ยอมขยับตัว เขานอนดูโทรทัศน์อยู่บนพรมหน้าโซฟา
“จะไม่ห่วงได้ไงครับ”
“ได้สิ เพราะน้าป่านชวนพี่นอนที่นี่”
“หา?”
“หาอะไรของเรา” มาอดแซวไม่ได้ เมื่อเจ้าตัวยุ่งอ้าปากกว้างดวงตาเบิกโต บลูหุบปากฉับ เหลือบตามองค้อนอีกฝ่าย
“มาจะนอนยังไง ไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน”
“มีสิ”
“อย่าบอกนะครับว่ามาเอาติดรถมาด้วย”
“เปล่า ของอาคีรินทร์ น้าปิงเก็บไว้ที่นี่สองสามชุดเผื่อมาค้าง”
“อ๋อใช่ผมก็ลืมไป งั้นเดี๋ยวผมไปหยิบให้ มาจะอาบน้ำเลยไหม”
“รอเราก่อนก็ได้”
“เดี๋ยวผมเข้าไปอาบในห้องแม่ก็ได้ครับ มาอาบห้องน้ำข้างนอกได้เลย”
“เปล่า พี่หมายถึงรออาบพร้อมเราก็ได้”
!!!
“หึๆ ไปหยิบมาเถอะ เดี๋ยวพี่อาบข้างนอกเอง”
“คนอะไรเจ้าเล่ห์ที่สุด ร้ายเหลือเกิน คอยดูนะ” เสียงบ่นพึมพำดังลอยเข้าหู คนเดินไปไกลแล้วหันกลับมามองด้วยสายตาเอาเรื่อง มาทั้งขำทั้งเอ็นดู ใครว่ากระปุกหมูไม่เปลี่ยน โตมาแล้วเอาเรื่องขึ้นเยอะ เห็นทีว่าในอนาคตเขาน่าจะกลัวเมียเป็นแน่แท้
• • • • • • • •
“บลู”
“ครับ” คนตอบรับงัวเงีย
“ที่นี่มีผีหรือเปล่า”
“อะไรนะครับ!” คนง่วงลืมตาขึ้นมาในความมืด “ผีเหรือครับ!”
“ใช่มีหรือเปล่า”
“ไม่มีครับ มาถามทำไม” ปกติคนตัวโตไม่เคยกลัวผีเกือบจะไม่เชื่อเรื่องผีด้วยซ้ำ จะไม่ให้เขาสงสัยได้ยังไง
“พี่รู้สึกแปลกๆ”
“แปลกยังไงครับ”
“ไม่รู้สิ พี่กลัวๆ ชอบกล”
“มาเนี่ยนะครับกลัว ฮ่าๆ” บลูขำจนตาสว่าง
“คนเรามันต้องมีครั้งแรกสิ พี่นอนไม่หลับ”
“แล้วจะทำยังไงครับ ลงไปดูหนังไหมผมซื้อแผ่นหนังมาไว้ให้แม่กับยายหลายเรื่องเลย”
“ไม่ต้องแค่นอนกอดกันก็พอ”
ร่างของเขาโดนรวบเข้าไปกอด จมูกของมาแตะที่หน้าผาก เสียงถอนใจดังเบาๆ “ค่อยยังชั่ว”
บลูได้แต่ทำตาปริบๆ จะประท้วงก็ไม่ทันแล้ว คนนอนไม่หลับหายใจสม่ำเสมอแต่คนเกือบหลับเมื่อครู่ตาสว่างโร่ หัวใจเต้นโครมคราม บลูย่นจมูกกับอกกว้าง นึกหมั่นไส้คนตัวโต ผีอะไรของมาจ๋าผีเจ้าเล่ห์สิไม่ว่า แล้วทีนี้เขาจะหลับยังไง!!
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 02-08-2018 13:13:59
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 02-08-2018 13:32:52
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 02-08-2018 13:46:20
เหลือรอขอน้อง อะขอให้น้องจีบแล้วนิเน๊าะ :o8: เมื่อยแก้มไปสิเรา :L2: :pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 02-08-2018 13:52:23
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 02-08-2018 13:54:31
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 02-08-2018 14:04:47
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 02-08-2018 14:35:43
เริ่มหัวข้อโดย: fun_la_ong ที่ 02-08-2018 14:48:31
เริ่มหัวข้อโดย: teamkoyza ที่ 02-08-2018 14:51:51
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 02-08-2018 15:05:30
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 02-08-2018 15:24:39
:L1: :pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 02-08-2018 15:41:29
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 02-08-2018 16:13:04
:z2: :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 02-08-2018 16:22:31
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 02-08-2018 16:31:00
งุย ๆ อ้อยกันไปอ้อยกันมา อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 02-08-2018 17:42:33
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 02-08-2018 17:56:49
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 02-08-2018 18:01:09
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 02-08-2018 18:04:10
เริ่มหัวข้อโดย: SuPeRDonGDanG ที่ 02-08-2018 18:11:28
ทำเราตึกตักฝ่ายเดียวได้ไง สู้ๆลูกหมู
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 02-08-2018 18:47:24
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 02-08-2018 18:49:24
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-08-2018 18:54:41
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 02-08-2018 18:57:38
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 02-08-2018 18:58:05
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 02-08-2018 19:19:21
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 02-08-2018 19:24:08
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 02-08-2018 19:35:52
เริ่มหัวข้อโดย: ืnamenoi ที่ 02-08-2018 19:46:31
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 02-08-2018 20:33:58
เริ่มหัวข้อโดย: akashita ที่ 02-08-2018 20:46:35
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 02-08-2018 20:47:49
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 02-08-2018 21:20:04
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 02-08-2018 22:19:02
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 02-08-2018 22:28:59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 02-08-2018 23:41:49
จีบน้องไปเหอะ เขินตัวบิด ใจเต้นรัวแล้ว
เจ้าหมูจะได้นอนไหม หวั่นไหวเหลือเกิน
แล้วดูสิ ไม่รู้ใครร้ายกว่ากัน
รุกหนักมาก หรือซ้อนแผนมาเหนือกว่า
แม่ป่านจะบอกอะไรนะ แม่ดูออกด้วยย
ชัดเจนเกินเบอร์หรอกระปุกหมูของมา
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 02-08-2018 23:48:32
เริ่มหัวข้อโดย: Mayana ที่ 03-08-2018 00:33:36
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 03-08-2018 01:05:42
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 03-08-2018 03:19:54
เป็นคนรวั้ยรวั้ยยยที่สุดแลเวคนนี้อะ
สองแสบก้ไม่สู้
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 03-08-2018 03:29:58
พอรู้ตัวนี่รุกน้องทุกทางที่ทำได้เลยนะ แหม ให้น้องรอตั้งนาน
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 03-08-2018 05:16:45
มาทวงสัญญาลูกหมูด้วย ว้ายๆ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 03-08-2018 08:15:07
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 03-08-2018 09:35:48
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 03-08-2018 10:05:03
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 03-08-2018 12:30:52
อย่าจีบอย่างเดียวนะ อ่อยให้สุดไปด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 03-08-2018 14:19:26
ตอนที่ 24 : จีบ
"บลูแฟนมารับ" กระปุกหมูหน้าแดงก่ำ เมื่อเพื่อนร่วมคณะตะโกนเสียงดังลั่น แถมคนที่เดินฝ่าเสียงและสายตาเข้ามาที่ใต้ตึกกลับยิ้มรับแบบไม่สะทกสะท้านใดๆ สีหน้าเหมือนจะพอใจมากด้วยซ้ำ
"ตกลงยังไม่ได้คุยกันจริงจังอีกเหรอวะ" กรมรีบกระซิบเพื่อให้ทันเวลา บลูส่ายหน้า เขาไม่กล้าตอบเพราะกลัวอีกฝ่ายเดินมาถึงก่อน
"รีบๆ เลย ของดีหายากนะเว้ย เดี๋ยวโดนแย่ง"
"ใครแย่งอะไร"
บลูอยากตบหน้าผากตัวเอง คิดอยู่แล้วว่าการสนทนานี้ต้องไม่ทันเวลาแล้วมันก็ไม่ทันจริงๆ
"ผมบอกให้บลูรีบตัดสินใจเรื่องพี่ไคครับ คนอยากเป็นแฟนพี่แกเยอะแยะ" เพื่อนรักของเขาหาทางออกจนได้ แต่เป็นทางออกที่ทำให้คนถามหยุดยิ้ม
"นั่งอยู่ทำไมวะพี่มามารับแล้วก็ลุกสิ" คนจุดระเบิดไล่เขาหน้าตาเฉย มาเขม่นตาใส่เพื่อน กรมยักคิ้วยิ้มกวน บลูหันไปยิ้มแหยๆ ให้คนมารับ กวาดหนังสือและชีทลงกระเป๋า เดินตามชายหนุ่มไปเงียบๆ
"มา" บลูเรียกด้วยน้ำเสียงงอนง้อ ร่างสูงหันมามองแต่ไม่พูดอะไร ยังดีที่จังหวะการก้าวเดินของอีกฝ่ายช้าลง
"น้าปิงรู้หรือเปล่าว่าพี่มารับ"
บลูลอบถอนใจ ในที่สุดก็ยอมพูดกับเขา
"รู้ครับ พักนี้มามารับเกือบทุกวัน น้าปิงเลิกถามแล้วว่ากลับยังไง"
"อืม ดีแล้ว"
เขาอยากถามมากว่าดีแล้วคืออะไร แต่เห็นหน้าขรึมๆ ของอีกฝ่าย คิดว่าปล่อยไปจะดีกว่า
"มาจะไปไหนเหรอ" เมื่อสองข้างทางที่เห็นไม่ใช่ทางกลับบ้าน เขาจึงอดถามไม่ได้
"หาอะไรกิน"
"มาอยากกินอะไร" น้ำเสียงของบลูงอนง้อคนตัวโตเต็มที่
"หึ ถามจะเลี้ยงพี่เหรอ" บลูยิ้มกว้าง โล่งอกขึ้นมาทันที ในที่สุดมาจ๋าก็อารมณ์ดีขึ้นแล้ว
"เลี้ยงก็ได้นะ" เขาทำใจป้ำ แค่เห็นอีกฝ่ายนิ่งไปก็ใจหายจะแย่ อะไรทำได้เขายอมทำหมด
"จะเลี้ยงพี่มีเงินกี่บาท"
"เยอะ" บลูยิ้มกว้าง ส่งสายตาไปอ้อนคนพี่ "ตั้งพันห้าแหนะ"
"หึ" มาหลุดเสียงหัวเราะเมื่อเจ้าตัวกลมทำเสียงเล็กเสียงน้อย "พันห้าจะไปพออะไร"
"งั้นมาจะกินกี่บาทบอกมาเลย ผมเลี้ยงเอง"
"ไหนว่ามีพันห้าจะเอาที่ไหนมาเลี้ยงพี่"
"ก็ยืมมาก่อนไง เดี๋ยวสิ้นเดือนคืน"
"กระปุกหมูเอ๊ย" มาเอื้อมมือไปขยี้ผมนุ่ม อารมณ์ขุ่นมัวหายวับ ใครจะต้านทานความน่ารักของเจ้าลูกหมูได้
"เย่" บลูยิ้มกว้าง ดีใจจนออกนอกนหน้า
"ดีใจอะไรของเรา" มาอดขำท่าดีใจของอีกฝ่ายไม่ได้ เจ้าลูกหมูแทบจะกระโดดโลดเต้นอยู่ในรถ
"ก็มาหายโกรธผมแล้ว"
"รู้ด้วยเหรอว่าพี่โกรธ"
"โกรธจริงๆ ด้วย" คนพูดตาโต มองเขาด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
"เปล่า พี่ไมได้โกรธ" มาพูดเสียงอ่อน
"งั้นมาเป็นอะไร"
ชานหนุ่มเหลือบสายตาไปมอง เขายิ้มให้เจ้าตัวกลมก่อนหันกลับไปตั้งใจขับรถ "เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน"
"อื้อ" บลูพยักหน้า เขาเองก็มีเรื่องอยากคุยกับมาเช่นกัน
• • • • • • • •
“ทำไมมาที่นี่ล่ะ มาจะไปกินข้าวไม่ใช่เหรอ” บลูประหลาดใจเมื่อรถเลี้ยวเข้ามาจอดที่บริษัท มีพนักงานเหลืออยู่ไม่มากเพราะเลยเวลาเลิกงานแล้ว
“พี่แค่อยากหาที่เงียบๆ คุยกับเรา”
“อืม” บลูเดินตามร่างสูงเข้าไปในห้องทำงานของอีกฝ่าย โซฟาตัวใหญ่ตั้งอยู่มุมห้อง มานั่งลงก่อนฉุดมือเขาให้นั่งตาม
“กี่ปีแล้ว”
“อะไรครับ”
“กี่ปีแล้วที่พี่เจอเราที่นี่”
“โห~” บลูลากเสียงยาว สมองกำลังลบตัวเลข “สักสิบสามสิบสี่ปีได้มั้งครับ”
“นานนะว่าไหม”
“นาน” บลูพยักหน้า “นานมากๆ เลย”
“หึๆ หมายถึงเวลาที่เราเจอกันหรือเปล่า”
“เปล่า หมายถึงเวลาที่ผมรอมากลับบ้าน” น้ำเสียงของอีกฝ่ายทำให้ใจของมาอ่อนยวบ เขามองใบหน้าของคนพูด หัวใจอบอุ่นพอๆ กับที่รู้สึกผิดกับเจ้าลูกหมู
“พี่ขอโทษที่ไม่ได้ทำตามสัญญา”
“อย่าขอโทษ อะไรที่มาตัดสินใจผมคิดว่ามันดีทั้งนั้น”
“ขอบใจมาก”
“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่มามีเรื่องอะไรจะคุยกับผมเหรอ”
สีหน้าติดรอยยิ้มของมาค่อยๆ จางลง อีกฝ่ายจ้องตาเขานิ่ง ก่อนเสียงถอนใจจะดังขึ้นเบาๆ “บลูชอบไคหรือเปล่า”
“เปล่า” บลูรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“แต่พี่ได้ยินที่กรมพูด เพื่อนเราคงไม่พูดแบบนั้นถ้าเราไม่คิดอะไรกับไค”
“โธ่เอ๊ย” บลูกัดริมฝีปาก เขาจะพูดอย่างไรดี จะแก้ตัวก็กลัวจะเข้าตัว
“พี่อยากให้บลูคิดดีๆ ก่อนตอบพี่ อย่าปิดบัง เพราะพี่จะถามแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว หลังจากนี้ต่อให้บลูบอกว่ารักไค พี่ก็จะไม่ปล่อยบลูไป”
“มา” บลูเรียกพี่ชายตัวโตเสียงเบา ใบหน้าของเขาแตะแต้มไปด้วยความหวัง “มาหมายความว่ายังไง”
“เราดูไม่ออกเหรอว่าพี่รู้สึกยังไง”
“ถ้ามาไม่พูดผมจะรู้ได้ยังไง”
“พี่เป็นคนไม่ชอบพูดบลูก็รู้”
“ขี้เก๊กว่างั้น” ดวงตาของเขาล้อเลียนคนตัวโต
“หึๆ อย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่อง ตกลงเรายังยืนยันคำตอบเดิมไหม”
“คำตอบอะไรครับ” บลูกลั้นยิ้ม ดวงตาของเขาพราวระยับ หัวใจพองโตนำไปก่อนแล้ว ทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ได้พูดอะไร
“บลู! ตอบพี่มาเร็ว”
“อืมมม” บลูยกมือกอดอกแกล้งทำท่าคิดหนัก เขาเลยโดนคนใจร้อนรวบตัวเข้าไปกอด
“พี่ให้อีกสามวินาที ถ้าเรายังไม่ตอบจากนี้จะเปลี่ยนใจไปมองใครไม่ได้อีกแล้วนะ”
“จากนี้เหรอครับ?” บลูแกล้งทำตาโต
“ใช่นับจากวันนี้ วินาทีนี้ไป”
“งั้นนับเลย”
มาหรี่ตาลง กระปุกหมูเชิดหน้าขึ้น รอยยิ้มแปลกๆ
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจสิครับ” เจ้าตัวกลมส่งยิ้มกว้างให้เขา “เพราะผมไม่เคยมองใครมานานกว่านั้นเยอะ”
“บลู” ระฟ้าตกตะลึง เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ได้ยินใช่สิ่งเดียวกับที่เขาคิดหรือเปล่า “บลูบอกพี่ทีว่าที่พูดเมื่อกี้หมายความว่ายังไง”
“พี่มาบอกผมก่อนสิครับ ว่าสิ่งที่พี่มาทำสองสามอาทิตย์นี้คืออะไร”
“พี่ก็จีบเรานะสิเจ้ากระปุกหมู แค่นี้มองไม่ออกเหรอ”
บลูย่นจมูก ช่างเป็นการสารภาพที่เหมือนพี่ดุน้องจริงๆ แต่..ริมมีปากของบลูคลี่ออกเป็นรอยยิ้ม แต่มาก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่สมัยเด็กไม่ใช่เหรอ ปากแข็งเป็นที่หนึ่งแต่ก็รักน้องน้อยอย่างเขาที่สุด
“มา~” บลูยกนิ้วชี้ขึ้นยื่นไปตรงหน้า เมื่ออยากรู้ก็ต้องพูดกันตรงๆ “ขอชัดๆ ทีหนึ่ง”
“ขออะไร”
“ขอชัดกว่านี้อีกนิดหนึ่ง”
“หึๆ”
“นะครับบอกผมหน่อย” เมื่ออีกฝ่ายทำท่าว่าจะไม่ยอมพูด บลูจึงต้องใช้น้ำเสียงอ้อนเข้าช่วย
“พี่รักเรา พอใจหรือยัง” แต่ละคำหนักแน่นดังชัดเจน คนที่รอฟังรู้สึกเหมือนตัวเองหูดับ สมองของเอาอื้ออึง จู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา
“บลู!” ระฟ้าตกใจจนต้องดึงกระปุกหมูเข้ามากอด “ร้องไห้ทำไม”
“ก็ผมดีใจ” คนพูดพยายามกลั้นน้ำตาจนหน้าเหยเก มาหัวเราะขำจึงโดนสายตางอนๆ ตวัดมอง
“พี่ขอโทษ” คนเผลอหัวเราะน้องต้องรีบขอโทษขอโพยก่อนที่จะโดนโกรธไปมากกว่านี้
“มารักผมจริงเหรอ” เสียงถามยังปนสะอื้นน้อยๆ
“เราเคยเห็นพี่พูดไม่จริงเหรอ”
“อย่าให้ผมพูดนะครับ” สายตาที่มองมาทำให้รู้ว่าเจ้าตัวจดจำทุกอย่าง มาหัวเราะขำ “ไม่นับเรื่องที่พี่ไปเมืองนอกสิ”
“ก็ได้ ผมยอมยกให้เรื่องหนึ่ง” บลูยิ้มทะเล้นทั้งน้ำตาพลอยให้มายิ้มตามไปด้วย “พูดอีกทีสิครับ”
“พี่รักบลู” มาพูดช้าๆ สายตาสองคู่สบประสาน ไม่ละไปจากกัน “บลูรักพี่ใช่ไหม พี่แปลแบบนี้ได้หรือเปล่า”
“ได้มั้งครับ” กระปุกหมูส่งยิ้มกวนๆ ให้เขา ดวงตาเป็นประกาย
“หึๆ เจ้าเด็กแสบ” ชายหนุ่มอดใจไม่ไหวจริงๆ เขากดริมฝีปากลงบนแก้มนุ่ม ใช้จมูกสูดดมความหอมเข้าปอด
“พูดถึงเรื่องสัญญา เราเองก็ผิดสัญญากับพี่นะ ไหนพูดเสียดิบดีว่าโตมาแล้วจะจีบพี่”
“ใครว่า” มาหรี่ตาลงมองคนในอ้อมแขน กระปุกหมูยิ้มกว้าง ดวงตาวาววับ “ผมจีบมาไปตั้งนานแล้วไม่รู้เหรอ”
“ตอนไหน”
“ก็ตอนพาพี่ไคมารู้จักมาไง”
!!!
มาค่อยๆ ประมวลผลช้าๆ เขามองรอยยิ้มกวนๆ ของกระปุกหมู ตาใสสว่างจ้ามองเขาอย่างรอคอย มาหัวเราะเสียงดังเมื่อเริ่มเข้าใจในสิ่งที่เจ้าตัวแสบพูด
“แสบนักนะเรา”
“กรมเป็นคนคิดแผนให้” บลูรีบยกความดีความชอบให้เจ้าของแผนการ “ผมแค่ทำตามเท่านั้นเอง”
“แสบกันจริงๆ ต้มพี่ซะเปื่อย”
“ผมเก่งใช่ไหมล่า” บลูยืดอก ภูมิใจในความเนียนของตัวเอง
“หึๆ เสียใจเครดิตคราวนี้ต้องยกให้ไคกับกรม เล่นงานพี่อยู่หมัด”
“ก็เพราะมารักผมไง” เจ้าตัวกลมยิ้มแป้น เขาพูดถูกสิถ้ามาไม่รักเขาจะรู้สึกเหรอ
“ใช่เพราะพี่รักเรา”
“ผมก็รักมา” บลูสอดมือเข้ากอดระฟ้าเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย “รักมานานแล้ว”
“ขอโทษนะที่พี่รู้ตัวช้า”
“ขอบคุณที่มารู้ตัวต่างหาก แค่นี้ผมก็มีความสุขจะแย่แล้ว”
สายตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความรัก ความเชื่อใจ มาใช้มือประคองใบหน้าของเจ้าตัวกลมขึ้น ประสานสายตากับดวงตาคู่นั้น
“คบกับพี่นะบลู”
“เป็นแฟนเลย” กระปุกหมูยิ้มทะเล้น พูดจาเลียนแบบสมัยตัวเองยังเด็ก มาหัวเราะขำ สายตาสองคู่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสุข
มาจ้องตาคู่นั้น เขาเหมือนถูกมนต์สะกด ชายหนุ่มเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ แตะแต้มริมฝีปากลงไปช้าๆ บนเปลือกตา เวียนมาที่แก้มก่อนปิดทับที่ริมฝีปากนุ่ม เจ้าตัวกลมสะดุ้งน้อยๆ แต่ไม่หนี ปล่อยให้เขาลิ้มรสหวานจากริมฝีปากอิ่มจนพอใจ
“มา” เสียงเรียกชื่อเขาแหบพร่า มาผละริมฝีปากออกอย่างเสียดาย ปล่อยให้อีกฝ่ายได้หายใจ
“มา”
“หือ”
“ผมถามอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม”
“ถามมาสิ” มาปัดผมที่ตกลงมาบนหน้าผากออกให้ เจ้าลูกหมูยิ้มเขิน ก้มหน้าลงน้อยๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นมาใหม่ ริมฝีปากค่อยๆ คลี่ออกเป็นรอยยิ้ม ดวงตาส่องประกายเจ้าเล่ห์
“มามีแฟนหรือยัง”
“หึๆ เจ้าตัวแสบเอ๊ย” มาอดใจไม่ไหว จับเจ้าตัวกลมเข้ามาฟัดแก้มจนหนำใจแล้วถึงตอบ “พี่มีแฟนแล้ว น่ารักมากด้วย”
กระปุกหมูยิ้มกว้าง มองเขาด้วยสายตาขี้อวด “เห็นไหมๆ ผมผิดสัญญากับมาที่ไหน จีบติดแล้ว เป็นแฟนกัน”
“ฮ่าๆ” มาหัวเราะเสียงดังลั่นห้อง
"มาลอก่อนน้าแป๊บเดี๋ยวบูก๊ะโตแย้ว เดี๋ยวจิบเยย เป็นแฟนกาน" เสียงเล็กๆ คล้ายดังอยู่ในหัว สุดท้ายเขาก็หนีกระปุกหมูไม่พ้นสิน่า
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 03-08-2018 14:38:51
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 03-08-2018 14:40:44
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 03-08-2018 14:45:17
เริ่มหัวข้อโดย: Meen2495 ที่ 03-08-2018 14:46:05
แต่ ... แปลกที่เรื่องนี้ ชอบพาร์ทเด็กมากกว่าตอนโต
555+
"เลี้ยงก็ได้นะ" เขาทำใจปล้ำ
คำว่า ใจป้ำ .. ต้องใช้ ป้ำ ไม่ใช่ ปล้ำ นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 03-08-2018 15:12:56
:z2: :z2: :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 03-08-2018 15:40:26
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 03-08-2018 15:45:23
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 03-08-2018 15:54:20
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 03-08-2018 16:28:17
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 03-08-2018 16:49:05
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 03-08-2018 17:36:58
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 03-08-2018 18:02:52
งานนี้ไม่รู้ว่าใครตกหลุมใคร แต่เราตกหลุมรักกระปุกหมูมานานแล้ววว
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 03-08-2018 18:40:15
เริ่มหัวข้อโดย: SuPeRDonGDanG ที่ 03-08-2018 18:41:17
เย่ๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 03-08-2018 18:55:02
เริ่มหัวข้อโดย: ืnamenoi ที่ 03-08-2018 19:10:35
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 03-08-2018 19:17:15
เริ่มหัวข้อโดย: ┠┨ ¡ Þ Þ ☻ ❣ ╰╰ ที่ 03-08-2018 19:49:29
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 03-08-2018 19:55:14
คนนึงก็เจ้าเล่ห์ตั้งแต่เด็กน้อยยันโต
ส่วนอีกคนก็ขี้เก๊กตั้งแต่เด็กยันโต
อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 03-08-2018 19:58:41
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 03-08-2018 20:21:45
กระปุกหมูตัวแสบ มาจ๋าขี้เก๊กเหมือนเดิมเลย ตอนหึงจะยังเก๊กอยู่มั้ยน้า
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 03-08-2018 20:22:10
เป็นแฟนกันแล้ววววว
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 03-08-2018 20:22:40
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 03-08-2018 20:31:16
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 03-08-2018 20:47:24
เริ่มหัวข้อโดย: Mitra ที่ 03-08-2018 21:00:17
ยิ้มทั้งตอนเลย
น่าร้ากกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 03-08-2018 21:54:21
o13
เริ่มหัวข้อโดย: Mayana ที่ 03-08-2018 22:09:20
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 03-08-2018 23:18:38
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 03-08-2018 23:46:49
น่ารักตรง..จิบเยย
ตอนเด็กบลูน่ารักมาก
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 04-08-2018 00:02:25
น้องน่ารัก หนูบลูลูกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 04-08-2018 00:13:23
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 04-08-2018 00:35:20
เป็นแฟนกันแล้ว เย่
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 04-08-2018 01:59:23
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 04-08-2018 07:25:35
หวานน้ำตาลขึ้น :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 04-08-2018 11:53:51
เริ่มหัวข้อโดย: cookie8009 ที่ 04-08-2018 12:26:16
แอบผิดหวังนิดหน่อย แต่ก็น่ารักดีครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 04-08-2018 12:29:11
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 04-08-2018 13:32:38
น่ารัก น่าฟัดที่สุดเยย
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 04-08-2018 13:34:33
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 04-08-2018 13:35:27
ตอนที่ 25 : แฟนวันแรก
“มา”
ระฟ้าเงยหน้าจากเอกสารขึ้นมองใบหน้าตื่นๆ ของคนรักหมาดๆ เจ้าลูกหมูโผล่หน้าเข้ามาในห้องทำงาน “มีอะไรหรือเปล่า”
“คนในบริษัทรู้กันแล้วเหรอว่าผมเป็นแฟนมา” บลูทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของอีกฝ่าย
“เปล่า มีแค่พ่อกับแม่พี่ อาคีรินทร์กับน้าปิงที่รู้ มีอะไรหรือเปล่า”
“ก็เมื่อกี้ตอนผมเดินเข้ามาในบริษัทรู้สึกเหมือนคนมองแปลกๆ”
“หึๆ” มามองกระปุกหมูด้วยสายตาเอ็นดู “ไม่มีอะไรแปลก ไม่มีใครมองแปลก มีแค่เรานั่นแหละที่ทำตัวแปลกไปเอง”
“ก็ผมยังไม่ชิน” บลูก้มหน้าลงบ่นพึมพำ
“มานี่” มาลุกขึ้นยืน เขาเดินอ้อมโต๊ะไปหา ดึงมืออีกฝ่ายให้เดินตามไปนั่งด้วยกันที่โซฟามุมห้อง
“เรากังวลอะไรหรือเปล่า”
บลูส่ายหน้าแรงๆ “เปล่าครับ ผมไม่ได้กังวล มาไม่ต้องเป็นห่วงผมแค่ยังไม่ชินเท่านั้นเอง”
“ดีแล้ว บอกเพื่อนหรือยัง”
“อื้อ บอกกรมตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“หึๆ” มาอดหัวเราะไม่ได้ คู่นี้สายด่วนฮอตไลน์จริงๆ “ละก็บอกพี่ไคแล้วด้วย”
มาหยุดยิ้ม เจ้าตัวกลมรีบแก้ตัวเป็นพัลวัน “กรมเป็นคนบอกไม่ใช่ผม”
“ไหนๆ ก็พูดถึงเรื่องนี้แล้วพี่ถามหน่อย ตกลงไคสนิทกับคนไหนระหว่างเราสองคน ใครเป็นคนไปขอให้ไคช่วย”
“ไม่มีใครสนิทครับ”
“หะ!” ระฟ้าเลิกคิ้วแปลกใจ
“ไม่มี” เจ้าลูกหมูส่ายหน้า “พี่ไคเป็นเดือนคณะใครๆ ก็รู้จัก ละพี่ไคก็อยู่หมู่บ้านเดี๋ยวกับกรม เคยเจอหน้ากันบ้าง กรมเห็นว่าหน้าตาหล่อดี พอฟัดพอเหวี่ยงกับมา เลยไปขอให้ช่วยดื้อๆ”
เจ้าตัวดีคงเห็นคิ้วที่ขมวดเข้าหากันของเขา รวมถึงสายตาที่ดุขึ้นจึงรีบพูดต่อ “แต่กรมไม่ได้บอกว่าเป็นผม พี่ไคยอมช่วยแล้วถึงบอก”
“ให้ตายเถอะ” มานึกอยากจับสองแสบมาฟาดให้หลาบจำ วันหลังจะได้ไม่ทำอะไรแผลงๆ แบบนี้อีก
“ถ้าไคเกิดชอบเราขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง” มาอดคิดไม่ได้ โชคดีแค่ไหนแล้วที่มันไม่เป็นแบบนั้น
“โอ๊ยไม่หรอกครับ พี่ไคชอบผู้หญิง”
“แล้วพี่ชอบผู้ชายตั้งแต่ต้นเหรอ”
“จริงด้วย” เจ้าตัวแสบยิ้มแห้ง มาหันซ้ายหันขวามองไปรอบห้อง “มาหาอะไรเหรอ” กระปุกหมูมองตามสายตาของเขา
“หาอะไรมาตีเรา”
“ผมอยู่มหาลัยแล้วววว” บลูรีบประท้วง จริงไม่จริงไม่รู้ เขาประท้วงไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัย
“วันหลังอย่าทำอะไรแผลงๆ แบบนี้อีก พี่ไม่ได้ถามก่อนหน้านี้เพราะคิดว่าพวกเราสนิทกับไค”
“ความผิดมา” เจ้ากระปุกหมูโทษเขาหน้าตาเฉย มาขมวดคิ้วเข้าหากัน “ก็มาหน้าตาดีมาก คนที่พวกผมสนิทไม่มีใครสูสีกับมาเลย ก็ต้องไปหาคนอื่นมาช่วย โอ๊ย โอ๊ย” กระปุกหมูร้องเสียงหลง เมื่อโดนเขาดึงแก้มจนยืดออกทั้งสองข้าง “ไม่ทำแล้วคร้าบ ไม่ทำอะไรแผลงๆ แล้วคร้าบ”
“ดีมาก” เมื่อเจ้าลูกหมูยอมเชื่อฟัง มาจึงให้รางวัลโดยการจูบเบาๆ ที่แก้ม กระปุกหมูหน้าแดงเรื่อ
“เดี๋ยวอยู่กินข้าวกลางวันกับพี่ก่อนไหม”
“ไม่ทันแน่เลยครับ ผมติดรถน้าปิงมากำลังจะไปมหา’ลัย แต่แวะเข้ามาหามาก่อน”
“ อืม ถ้ายังไงพี่ฝากชวนกรมกับไคไปกินข้าวเย็นนี้ด้วย บอกสองคนนั้นว่าพี่ขอเลี้ยงข้าว” มาคิดว่าเขาควรเลี้ยงคนทั้งคู่เพื่อขอบคุณที่ทำให้เขารู้ใจตัวเอง
“ได้ครับเดี๋ยวผมชวนให้ ผมไปมหา’ลัยก่อนนะเดี๋ยวไม่ทันเรียนบ่าย”
“อืม เดี๋ยวเย็นนี้พี่แวะไปรับ”
“ครับ” บลูลุกขึ้นยืนก้าวตรงไปยังประตู เขาชะงักมือที่เอื้อมไปเปิดประตู หันกลับไปมองพี่ชายที่ควบตำแหน่งคนรักเพิ่มเติม “มาไม่มีใครรู้แน่นะ”
“หึๆ ออกไปได้แล้ว”
• • • • • • • •
“เป็นไรวะ” กรมอดถามไมได้เมื่อสังเกตเห็นอาการแปลกๆ ของเพื่อน บลูดูเงอะงะไม่เป็นตัวของตัวเอง แถมไม่ยอมไปเดินข้างระฟ้า กลับมาเดินตีคู่กับเขาแทน
“เปล่านี่”
“เปล่าอะไรเห็นอยู่ชัดๆ กลัวคนอื่นมองเหรอ”
“ไม่กลัว” บลูส่ายหน้า เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้กลัว
“ไม่มั่นใจในตัวเองเอ้า”
“เปล่า มั่นใจดี”
“อะไรวะ” กรมทำเสียงจิ๊กจั๊กในลำคอ “แล้วจะรู้ไหมว่าเป็นอะไร”
“ไม่รู้เหมือนกัน”
“ให้มันได้อย่างนี้” กรมส่ายหน้า
“มันไม่มีอะไรจริงๆ กรมคิดมากไปเอง”
“ถ้าเป็นงั้นก็ดี” กรมไม่ซักไซ้เพื่อนต่อ รู้ว่าถ้าอีกฝ่ายมีปัญหาเดี๋ยวก็มาปรึกษาเขาเอง
• • • • • • • •
“พี่มาไม่โกรธกันนะครับ” ไคยิ้มกว้าง เขาต้องแวะไปธุระก่อนจึงนัดเจอทุกคนที่ร้านอาหาร
“ไม่โกรธ แต่อยากถามมากกว่าว่านึกยังไงถึงรับปากช่วยสองแสบนี่”
“ผมตกใจครับ นึกว่าโดนดักปล้นเลยรับปากไปก่อน”
“หึๆ พี่ว่าพี่พอนึกภาพออกนะ”
“ทีอย่างนี้เข้ากันดีเชียว” เสียงกรมบ่นงึมงำ
“ยังไงก็ขอบคุณทั้งสองคนที่ช่วยบลูจีบพี่”
“มา~” บลูหน้าแดงก่ำ เอาเรื่องจริงมาพูดทำไมเนี่ย
“พี่พูดผิดตรงไหน เราบอกเองว่านี่คือแผนจีบพี่”
บลูทำหน้ามุ่ยแต่สุดท้ายก็หัวเราะขำตัวเอง
“งั้นตอนนี้ก็ตกลงเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหมครับ” ไคยังไม่ทราบเรื่องนี้ ล่าสุดในงานวันเกิดเขาแค่มั่นใจว่ามามีใจให้กับบลูจากอาการหึงหวงของอีกฝ่าย แปลว่างานของเขาสำเร็จแล้ว แต่เขายังไม่ทราบความคืบหน้าของคู่นี้
ระฟ้าไม่ตอบ เขาหันไปมองกระปุกหมูยิ้มๆ รอให้อีกฝ่ายเป็นคนตอบคำถามรุ่นพี่
“ก็นั่นแหละครับ” แก้มกลมขึ้นสีแดงเรื่อ
“นั่นแหละอะไรของเรา” ไคหัวเราะขำท่าทางเงอะงะของรุ่นน้อง
“พี่ไครู้อยู่แล้ว”
“ตกลงว่าเป็น”
“อื้อ”
“คบกับแล้ว”
“อื้อ”
“ก็แค่นั้น” ไคยิ้มกว้างหันไปทางมา “ดีใจด้วยนะครับ ผมมั่นใจว่าต้องเป็นคู่ที่น่ารักมากแน่ๆ”
“ขอบใจมาก” มาพูดกับไคแต่สายตาลอบสังเกตคนรัก เขารู้สึกได้ว่ากระปุกหมูมีอะไรอยู่ในใจ จากท่าทางที่แสดงออกมา
• • • • • • • •
มาผ่อนฝีเท้าให้ช้าลง รอให้กรมกับบลูเดินเข้ามาใกล้ พวกเขาเดินเล่นดูของอยู่ในห้างสรรพสินค้าเพื่อย่อยอาหาร
“กรม”
“ครับ”
“ฝากเดินเป็นเพื่อนไคทีพี่ขอคุยกับบลูหน่อย”
“ได้ครับพี่”
“มามีอะไรหรือเปล่า” กระปุกหมูมองหน้าเขาด้วยสายตาสงสัย
“เปล่า” มาส่ายหน้า
“แต่เมื่อกี้มาบอกกรมว่ามีเรื่องอยากคุยกับผมนี่ครับ”
“พี่ก็พูดไปอย่างนั้นเอง แค่หาเรื่องแยกแฟนออกจากเพื่อนรักจะได้เดินด้วยกัน”
“มา~ “ กระปุกหมูหน้าแดง หันไปมองรอบๆ
“อยากเดินกับพี่ไหม”
“อยากสิครับ”
“อยากแต่ก็ไม่เดินใช่ไหม ปกติเราต้องเดินตามติดพี่แจ”
บลูเม้มปากเมื่อมาพูดจี้ใจดำ “มาโกรธเหรอ”
“ไม่โกรธแต่พี่เป็นห่วง กำลังคิดมากอยู่หรือเปล่า”
“เปล่าครับผมไม่ได้คิดมาก” บลูปฏิเสธ “แต่ผม..ผม..”
“ผมอะไรครับลูกหมู” น้ำเสียงของมาปลอบประโลม มันทำให้เขายิ้มออกมาได้
“ผมเขิน” บลูหน้าแดง “มันบอกไม่ถูก ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“หึๆ แต่พี่ว่าพี่รู้นะ บลูเคยแต่อ้อนพี่แบบน้องพอเปลี่ยนสถานะเลยทำอะไรไม่ถูกใช่ไหม ไม่รู้ว่าจะแสดงออกยังไง ไม่รู้ว่าต้องทำแค่ไหน”
บลูรีบพยักหน้า ระฟ้าเหมือนเข้ามานั่งในใจของเขา
“พี่อยู่ในสถานะพี่ชายมาก่อนแถมยังจะเป็นแฟนคนแรกของเราอีก ไม่แปลกที่บลูจะรู้สึกอย่างนั้น”
“แฟนวันแรกด้วย” เจ้าลูกหมูรีบเสริมคำเขา มาขำแต่ต้องพยายามทำหน้าตาย
“ใช่ ดังนั้นจะคิดว่าพี่เป็นพี่ชายตัวโต เป็นมาจ๋าของลูกหมูเหมือนเดิมก็ได้ เราค่อยๆ เรียนรู้ไปพร้อมกัน ไม่ใช่ว่าเป็นแฟนวันนี้พี่ต้องปล้ำเราเลยเมื่อไหร่”
“มา~” บลูหน้าแดงไปจนถึงหู หน้าร้อนผ่าว มามองใบหน้านั้นด้วยสายตาเอ็นดู คิดมากเรื่องนี้จริงๆ สินะ เด็กน้อยเอ๊ย
“อย่าห่วงพี่ไม่คิดจะเร่งรัดเรา”
สีหน้าของกระปุกหมูเต็มไปด้วยความโล่งอก เขายิ้มเขิน อายที่มาจับความกังวลของเขาได้
“ไปเดินเล่นกันเถอะ” มาส่งมือให้บลู เขาไม่เอื้อมไปคว้ามืออีกฝ่ายเพียงแค่รอ บลูยื่นมือมาจับมือเขาช้าๆ สีหน้ามั่นใจขึ้น
“ถ้ายังเขิน จะปล่อยมือพี่เมื่อไหร่ก็ได้นะ เพราะพี่รู้อยู่แล้วว่าบลูไม่ไปไหนหรอก พร้อมเมื่อไหร่ค่อยจับ”
“ไม่เอา” บลูส่ายหน้าแรงๆ ดวงตาสดใสขึ้นมาก “ต้องจับไว้เดี๋ยวมาหลง”
“หึๆ”
สายตาของบลูตกลงมองพี่ที่เกาะกุมมือของเขาไว้ ไม่ว่าจะเป็นพี่ชายหรือคนรัก มือที่จับมือเขาไว้ให้ความอบอุ่นใจเสมอ
“มา”
“หือ” มาเบือนหน้าไปมองกระปุกหมูตัวกลมของเขาที่เดินอยู่เคียงข้างกัน เจ้าลูกหมูหน้าขึ้นสีแดงจัด แต่ยังสู้สายตาเขาโดยไม่หลบ
“แต่ผมชอบให้มาจูบนะ มันรู้สึกดี”
“หึๆ” มากระชับมือให้แน่นขึ้น “งั้นพี่กอดนอนด้วยได้ไหม”
“ได้สิ” กระปุกหมูพยักหน้าก่อนทำสีหน้าจริงจังขึ้นมา “แต่ไม่เอาผีหลอกก่อนแล้วนะ กลัว”
“ฮ่าๆ” มาอดไม่ได้จริงๆ เขาหัวเราะออกมาดังลั่น จนไคกับกับกรมที่เดินอยู่ข้างหน้าหันกลับมามอง เขายิ้มให้คนทั้งคู่ เห็นสายตาของกรมที่ตกลงมองมือที่จับกันไว้ของเขากับบลู เพื่อนตัวผอมของกระปุกหมูยิ้มกว้าง สีหน้าโล่งอก
มาหันกลับมามองคนรัก ดวงตาที่มองเขายังเป็นดวงตาของกระปุกหมูตัวน้อย มันเต็มไปด้วยความรัก ชื่นชมและเชื่อใจ
ความรักทำให้คนเราอยากอยู่ด้วยกัน แต่ความผูกพันจะทำให้ความรักนั้นไม่จางหายไปง่ายๆ ระยะเวลาที่ผ่านมาพิสูจน์ความจริงข้อนี้ได้เป็นอย่างดี กระปุกหมูรอเขามานานแล้ว ถึงเวลาที่เขาจะรอเจ้าตัวกลมบ้าง มากระชับมือที่จับให้แน่นขึ้น ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนขอแค่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ดีพอ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 04-08-2018 13:48:55
เริ่มหัวข้อโดย: SuPeRDonGDanG ที่ 04-08-2018 13:56:18
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 04-08-2018 14:16:51
ยังกลัวพี่ปล้ำอีกด้วยยย
มาจ๋ารอได้อยู่แล้วววว
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 04-08-2018 14:18:10
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 04-08-2018 14:21:10
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 04-08-2018 14:21:45
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 04-08-2018 14:23:33
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 04-08-2018 14:34:36
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 04-08-2018 15:05:20
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 04-08-2018 15:56:33
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 04-08-2018 16:02:51
เจ้าปุกหมูเนี่ย รู้ตัวว่ารักมาจ๋าตอนไหน?
อย่าบอกนะว่า ตอนเป็นเด็กน้อยพูดไม่ชัดนั่นแหละ หุหุ
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 04-08-2018 16:41:15
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 04-08-2018 18:20:24
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 04-08-2018 18:23:09
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 04-08-2018 18:45:55
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 04-08-2018 18:49:26
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 04-08-2018 19:28:02
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 04-08-2018 19:59:08
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 04-08-2018 20:00:07
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 04-08-2018 20:24:30
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 04-08-2018 20:25:51
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 04-08-2018 21:22:42
งื้ออออ บรรยากาศสีชมพูเลยแบบนี้
แล้วน้องกรม พี่ไค ไม่อยากมีบรรยากาศแบบนี้บ้างหรือจ้ะ
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 04-08-2018 22:27:20
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 04-08-2018 22:42:15
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 04-08-2018 23:16:00
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 04-08-2018 23:58:44
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 05-08-2018 00:44:13
มาของบูเท่จริงๆ ทุกอย่างเลย
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 05-08-2018 00:49:16
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 05-08-2018 06:33:07
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 05-08-2018 09:05:33
ต้องเร่งหาทางรวบรัดมากเลยค่ะ
แล้วดูสิ พึ่งเป็นแฟนกันเอง ลูกหมูคิดไปไหนแล้ว
กรมยังดูออก แล้วมาจะดูไม่ออกได้ไงล่ะ
น่ารักจริงเลย อ้อนกันน่ารัก
เป็นแฟนเลย โตแล้ว จีบแล้วด้วย
จะฮามาก ถ้าไคหันมาชอบกรม
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 05-08-2018 11:16:26
:L1: :pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 05-08-2018 13:11:22
**บลูมารักมีทั้งหมด 28 ตอนนะคะ เหลืออีกสองตอนก็จบแล้ว ส่วนเรื่องไค&กรมที่ถามกันเข้ามา คู่นี้มีเขียนเป็นเรื่องสั้นนะคะ (เล่มเล็ก) แต่ไม่มีลงให้อ่านในเว็บเพราะเขียนเป็นเล่มพิเศษให้สนพ.ค่า
ตอนที่ 26: หึงแฟนมาก
“มา~”
“เป็นอะไรกระปุกหมูหน้าตาตื่นมาเลย" มาขำมากกว่าตกใจ เพราะสีหน้าของอีกฝ่ายบอกชัดว่าไม่ใช่เรื่องร้าย
"มี..มี.."
"มีอะไร" หายใจก่อนแล้วค่อยพูด มาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ รอให้ลูกหมูนั่งลง
"มีรุ่นน้องมาจีบผม!"
"อะไรนะ?"
"จริ้งจริง คราวนี้ผมไม่ได้แกล้งให้มาหึงนะ มีรุ่นน้องมาชอบผมจริงๆ"
"รุ่นน้อง?"
"ใช่ เรียนปีหนึ่ง"
"แล้วเรารู้ได้ยังไงว่าน้องชอบ"
"ตอนกินข้าวกลางวันผมกับกรมนั่งอยู่ด้วยกัน แล้วน้องก็เดินเข้ามายืนที่หัวโต๊ะบอกว่าผมชอบพี่ครับ"
มาขยับตัวขึ้นนั่งหลังตรง เขาชักไม่ขำ
"มา"
"หือ?"
"มาไม่ได้ไปทำสาวที่ไหนอกหักแล้วน้องเขามาเอาคืนให้พี่สาวใช่ไหม"
“หึๆ” แม้แต่ตอนที่เขากำลังหัวเสีย เจ้าตัวกลมก็ยังทำให้เขาหัวเราะได้ "ดูละครมากไปหรือเปล่าเรา"
"ผมดูละครที่ไหนมาก็รู้"
"หรือจริงๆ เรากะมาหลอกถามพี่ จะได้รู้ว่าพี่แอบไปจีบใครหรือเปล่า"
"มาผมพูดจริงๆ" กระปุกหมูทำหน้ามุ่ยที่เขาไม่เชื่อ
"พี่เชื่อ แล้วเราปฏิเสธไปหรือเปล่า"
"อืม ผมบอกน้องว่าผมมีแฟนแล้ว แต่น้องบอกว่า..." กระปุกหมูทำท่าอึกอัก
"บอกว่าอะไร"
"ไม่มีอะไรๆ เอาเป็นว่าผมบอกแล้วว่ามีแฟน"
"กระปุกหมู!"
บลูก้มหน้าลง เหลือบสายตามองเขาแบบกล้าๆ กลัวๆ "น้องบอกว่าจะรอ"
ดวงตาของชายหนุ่มลุกวาบ สีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจัง "สรุปคุยกันรู้เรื่องหรือยัง"
"ผมพูดไปหมดแล้วพูดทุกอย่างเลย แต่น้องก็ยืนยันบอกว่าไม่เป็นไร น้องอยากรอ"
"ตั้งแต่พรุ่งนี้พี่จะไปรับไปส่งเราเอง"
"ไม่ต้องๆ ช่วงนี้มางานยุ่งมากเดี๋ยวผมจัดการเอง"
ระฟ้าไม่ได้ไปรับไปส่งบลูมาสักระยะเพราะโปรเจ็คที่ทำอยู่ทำให้ยุ่งมาก กระปุกหมูเข้าใจเรื่องนี้ดีไม่เคยบ่นเลยที่เขามีเวลาให้น้อยลง
"แน่ใจนะว่าเราจัดการได้"
"ได้ครับ"
ระฟ้าไม่ไว้ใจสักนิด ไม่ใช่ไม่ไว้ใจว่าบลูจะเปลี่ยนไป แต่ไม่ไว้ใจว่าเจ้ากระปุกหมูของเขาจะจัดการขั้นเด็ดขาดได้จริงหรือไม่ แม้ความแสบของลูกหมูจะไม่เป็นรองใคร แต่เรื่องใจอ่อนใจดีก็ขึ้นชื่อมากเช่นกัน
• • • • • • • •
“ทางนี้ครับพี่มา” กรมยกมือขึ้นโบกเรียก บลูเงยหน้าขึ้นมอง ลูกชิ้นยังคาอยู่ในปาก
"มา~ ไม่เห็นบอกเลยว่าจะแวะมา"
"พี่บอกแล้ว"
"บอกตอนไหนครับผมไม่ได้ยินนะ" บลูพยายามนึกว่าพลาดไม่ทันฟังตอนไหนหรือเปล่า
"บอกนี่" กรมยกมือขึ้นยิ้มทะเล้นให้เพื่อน
"แล้วทำไมถึงไม่บอกกันบ้าง" บลูนึกอยากฟาดเพื่อนเรื่องอย่างนี้เก็บไว้ทำไม
"สงสัยลืม" กรมยักคิ้วให้เขา ดูจากสีหน้าเพื่อนแล้วบลูไม่เชื่อสักนิด แต่ทำอะไรไม่ได้แล้ว
“พี่บลูครับ ดีจังนึกว่าจะมาไม่ทันแล้ว” เด็กหนุ่มหน้าตี๋ผิวขาวใสเดินเร็วๆ เข้ามาหาที่โต๊ะ มาประเมินอีกฝ่ายจากสายตา เป็นเด็กหน้าตาดีพอใช้ ปีหนึ่งน่าจะอายุสิบแปดหรือสิบเก้าปี ส่วนเขาอายุยี่สิบเจ็ดปี ห่างกันเกือบสิบปี ระฟ้าถึงกับถอนใจ ถ้าเขาทำอะไรลงไปจะกลายเป็นว่าเขารังแกเด็กไหม
“ผมจะชวนพี่บลูกับพี่กรมไปกินข้าวเย็นครับ”
“ขอบคุณมากที่ชวนแต่แฟนพี่มารับแล้ว” บลูหน้าแดง เขาเขินเวลาเรียกระฟ้าว่าแฟน แต่เพราะอยากทำอะไรให้เด็ดขาดจึงยอมพูดออกมา
“แฟน?” เด็กหนุ่มหันมามองระฟ้า “งั้นไม่เป็นไรครับพรุ่งนี้ก็ได้ หรือวันมะรืนก็ได้ ยังไงผมก็ว่างสำหรับพี่บลูเสมอ”
“ถ้าอย่างนั้นก็วันนี้เถอะ”
“มา!” กระปุกหมูตาโตหันมามองหน้าเขา แม้แต่กรมก็หันมามองด้วยความสนใจ
“วันนี้พี่ว่าง” มาตอบสั้นๆ
“เอางั้นเหรอครับ” กระปุกหมูเสียงอ่อย ขณะที่กรมกลับอมยิ้มสีหน้าเหมือนกำลังสนุก
“ใช่”
“ก็ได้ครับ” บลูพยักหน้า เขาหันไปมองรุ่นน้อง “กัสจะไปด้วยกันหรือเปล่าพวกพี่จะไปกินข้าวเย็นกัน”
“ไปครับ” เด็กหนุ่มพยักหน้า
“โอเค งั้นพี่แนะนำให้รู้จักกันก่อน นี่พี่มาแฟนพี่ ส่วนนี่กัสครับเป็นรุ่นน้องอยู่ปีหนึ่ง”
“สวัสดีครับ” มายิ้มรับเมื่ออีกฝ่ายยกมือขึ้นไหว้เขา
“กัสเอารถมาใช่ไหมเดี๋ยวขับตามพวกพี่ไปนะ”
“พี่บลูไปรถคันเดียวกับผมได้ไหมครับ ผมขับคนเดียวเผื่อหลังกัน”
“ไม่หลงแน่ ร้านอยู่ใกล้ๆ นี่เอง” บลูตัดสินใจเลือกร้านใกล้มหาลัย “กัสก็รู้จักร้านนี้ที่วันก่อนพี่ก็อตพาไปเลี้ยงมื้อกลางวันไง”
มาเห็นเด็กหนุ่มเม้มปาก “ก็ได้ครับ”
“เรียบร้อยแล้วใช่ไหมไปกันเถอะ” มาวาดมือลงบนไหล่ของกระปุกมือ กอดเอาไว้หลวมๆ ถึงยังไงก็ยังต้องให้เกียรติสถาบัน
“บลู นายเจอเด็กช่างตื้อเข้าให้แล้ว สลัดหลุดยากแน่” กรมรอจนแน่ใจว่าอีกฝ่ายเดินแยกไปเอารถแล้วจึงพูดขึ้น
“อย่าพูดดิ” บลูทำหน้าเหนื่อยใจเขาเริ่มเห็นแววแล้วเช่นกัน ขนาดประกาศตัวไปแล้วว่ามีแฟน ขนาดว่าแฟนมายืนให้เห็นเต็มสองตา รุ่นน้องก็ทำเหมือนไม่รับรู้
“มาไม่ต้องห่วงนะผมไม่ยุ่งหรอก”
“พี่ไม่ห่วงเรา”
“แต่ห่วงกัสใช่ไหมครับ” กรมต่อให้ เขามั่นใจว่าเดาไม่ผิด
“ใช่ พี่ฝากกรมด้วยนะ”
“สบายมากครับ ไม่ต้องห่วงเลย”
“เดี๋ยว ทำไมมาไม่เชื่อผมล่ะว่าผมจัดการเองได้” บลูหน้ามุ่ย ทำไมทุกคนประเมินความสามารถของเขาต่ำ
“พี่เชื่อ แต่ฉลาดอย่างพี่ยังโดนกรมหลอกมาแล้ว พี่เลยฝากกรมดีกว่า”
“ฮ่าๆ พี่มาไม่ได้แค้นฝั่งหุ่นผมอยู่ใช่ไหมครับ”
“หึๆ” มาหัวเราะแต่ไม่ยอมตอบ อย่างน้อยมีกรมอยู่ด้วยเขาก็อุ่นใจ เพิ่งรู้สึกครั้งแรกว่าอายุที่ห่างกันทำให้เขากังวลได้เหมือนกัน
ชายหนุ่มไม่ได้กังวลเพราะเด็กที่ชื่อกัส แต่กังวลเพราะเพิ่งสำนึกว่าอาจมีคนอีกมากที่เข้ามาชอบกระปุกหมูของเขา คนที่หนุ่มกว่า หล่อกว่า อาจคุยกันรู้เรื่องมากกว่า ที่มหา’ลัยเป็นโลกอีกใบของบลูที่เขาไม่รู้จัก ความกังวลพุ่งเข้าสู่หัวใจ
• • • • • • • •
“พี่บลูชิมอันนี้สิครับอร่อย” กุ้งมะนาวถูกวางลงบนจานของบลู
“ขอบใจแต่เดี๋ยวพี่ตักเอง” บลูไม่กล้าตักคืนเพราะมันดูเสียมารยาทเกินไป
“พี่บลูจะไปออกค่ายที่คณะจัดไหมครับ”
“พี่ไม่ได้ไป”
“ไปเถอะครับ นะครับ”
บลูหันไปมองหน้าระฟ้า เขารู้สึกเกรงใจคนรัก ดวงตาจึงเหมือนเด็กหงอยโดยไม่รู้ตัว
"เป็นอะไร" มายิ้ม สายตาที่มองเขาเอ็นดู มือยกขึ้นพาดลงบนพนักเก้าอี้ที่เขานั่ง
"วันนี้เหนื่อยเหรอครับ"
"เปล่า" มาส่ายหน้า สังเกตเห็นความกังวลในดวงตาของกระปุกหมู "พี่ไม่เป็นไร ไม่ได้เหนื่อย นั่งฟังบลูคุยเพลินๆ"
"พี่มาผู้หญิงโต๊ะโน้นมอง" จู่ๆ กรมก็พูดทะลุกลางป้อง บุ้ยใบ้ไปทางโต๊ะที่อยู่ด้านหลังตนเอง
บลูมองตามสายตาเพื่อน คิ้วขมวดเข้าหากัน ก่อนหันกลับมามองมาจ๋าของเขา "มา~"
"หือ"
"หยุดหล่อได้แล้วผมหวง"
"หึๆ มันทำได้ด้วยเหรอ"
"ได้สิครับ มาทำหน้าบึ้งๆ หน่อย ตาดุๆ เลยก็ได้ พอใครมองมาก็ขมวดคิ้วใส่เลย"
"ฮ่าๆ คิดได้ยังไงเรา" มายกมือขึ้นจับศีรษะกลมโยกเล่น กระปุกหมูทำปากยื่น
“คนมันหึงอะพี่ เชื่อผมเห็นยิ้มๆ ขี้อ้อนๆ งี้นะโคตรขี้หึงเลย"
“จริงเหรอ" มามองคนรักด้วยสายตาล้อเลียน
บลูทำหน้านิ่งไม่ยิ้ม ก่อนหลุดเสียงหัวเราะออกมา ดวงตาที่มองมาเป็นประกาย "จริง"
"ฮ่าๆ เห็นไหมพี่" กรมหัวเราะชอบใจ
มามองตรงไปยังเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างหน้า สายตาคู่นั้นไม่ละไปจากกระปุกหมูของเขา มาไม่ควรรู้สึกอะไรแต่เขากลับกังวล สายตาแบบนี้ไม่ใช่เหรอที่เจ้าตัวกลมใช้มองเขาตลอดมา
• • • • • • • •
"บลู"
"ครับ"
"รักพี่ไหม"
"อะไรนะครับ" กระปุกหมูยิ้มขำเขา มาเอนตัวลงนอนหนุนตัก จับมือมากุมไว้บนอก
"ทำไมวันนี้มาอ้อนจังครับ"
"พี่อยากอ้อนแฟนบ้างไม่ได้เหรอ" มาเงยหน้าขึ้นสบตากลมโต
"ได้สิครับ ผมแปลกใจเพราะไม่ค่อยเห็นเท่านั้นเอง"
"ไม่เห็นตอบพี่เลย รักหรือเปล่า"
"รักสิครับ ผมรักแค่มาคนเดียวมาตั้งแต่เด็ก ไม่รักมาจ๋าของผมแล้วจะให้ไปรักใคร"
"หึๆ"
"อารมณ์ดีแล้วเหรอครับ" บลูก้มหน้าลงแตะริมฝีปากที่หน้าผากอีกฝ่ายอย่างเอาใจ
"พี่ไม่ได้อารมณ์เสีย"
"แล้วเป็นอะไรครับ"
"หึง"
"อะไรนะครับ!"
"พี่หึงเรา ชัดหรือยังครับคุณว่าที่ภรรยา"
"มา~ อย่าล้อผมสิครับ"
"พี่ล้อที่ไหน หรือเราไม่ใช่" ดวงตาของมาเป็นประกาย ยิ่งกระปุกหมูหน้าแดงมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งชอบเท่านั้น
"ไม่ใช่สักหน่อยครับ"
"บลู!" คนกำลังสบายใจกลับมาทำหน้าเครียดอีกครั้ง
"ก็ตอนนี้ผมเรียนอยู่เป็นแค่แฟนก็พอ เอาไว้เรียนจบก่อนผมจะมาทวงตำแหน่งว่าที่ภรรยา" บลูแดงก่ำแต่ก็ยังพูดต่อจนจบ
"ฮ่าๆ เหมือนที่สัญญาว่าโตขึ้นแล้วจะมาจีบพี่ใช่ไหม"
"ใชครับ มาก็รู้ว่าผมรักษาสัญญาแค่ไหน"
"ตกลง" มาจับมือของบลูขึ้นมาแตะริมฝีปาก เจ้าตัวกลมทำให้เขาสบายใจได้เสมอ ความกังวลที่ไม่ควรเกิดขึ้นจางหายไป
“มา”
“หือ”
“พรุ่งนี้ผมจะไปบอกกัสว่าถ้าน้องยังคิดว่าผมเป็นแค่รุ่นพี่ไม่ได้ก็อย่าเพิ่งมาสนิทสนมกัน เพราะผมหึงแฟนมาก”
“กระปุกหมูพูดสลับหรือเปล่า" มาหัวเราะเมื่อได้ยินคำพูดประหลาด
"ถูกแล้วครับ เพราะผมหึงแฟนมากเลยต้องทำตัวดีๆ ไง ทำตัวให้มีคุณค่า ทำตัวให้แฟนภูมิใจ แฟนจะได้ไม่อยากไปไหน"
"ใครจะไปไหน พูดดีๆ นะเจ้าลูกหมู"
"อ๋อ รุ่นนี้ไล่ก็ไม่ไปเนอะ"
"หึๆ ได้ทีเล่นใหญ่”
"ก็นานๆ ทีมาจะหึงผมนี่ครับ" กระปุกหมูยิ้มแป้น ดูภูมิใจในตัวเองมาก
"ตั้งแต่พรุ่งนี้พี่จะไปรับไปส่งเราเอง"
"ดีจัง แต่ไม่เป็นไรครับ ผมอยากให้มาได้พักผ่อน ผมสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี"
"แต่.."
"แล้วก็สัญญาว่าจะทำให้คนรอบข้างเป็นเด็กดี ไม่มีปัญหามากวนใจมาด้วย มาเชื่อใจผมได้"
"ตกลง แต่ขอไปส่งบางวันที่พี่ว่างนะ อย่างน้อยเอาหน้าไปโชว์ให้เห็นบ้างก็ยังดีว่ากระปุกหมูมีแฟนแล้ว"
"นี่มาตัวจริงหรือเปล่า ใครเข้าสิงบอกมานะ ทำไมน่ารักแบบนี้"
"เจ้าตัวยุ่งเดี๋ยวเราจะโดน"
"ฮ่าๆ" กระปุกหมูหัวเราะชอบใจ ชายหนุ่มพลอยหัวเราะตามไปด้วย “ผมรักมาคนเดียวครับ สบายใจได้เลย”
การประคับประคองความรัก นอกจากความรักและความผูกพันที่มีให้กันแล้ว ยังต้องมีความใส่ใจและเชื่อใจเป็นส่วนผสมสำคัญรวมอยู่ด้วย โชคดีของเขาที่กระปุกหมูมีครบทุกอย่าง แล้วอย่างนี้มีหรือเขาจะปล่อยไป
ทำตัวเองให้ดีที่สุดเพราะหึงแฟนมาก ต่อไปเขาก็จะทำเหมือนที่กระปุกหมูทำเช่นกัน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 05-08-2018 13:26:14
เริ่มหัวข้อโดย: himecrazy ที่ 05-08-2018 13:30:57
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 05-08-2018 13:31:20
น่ารักเสมอคู่นี้ :กอด1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 05-08-2018 13:35:09
นะก็ยังนึกอยู่ว่า พูดผิดพูดใหม่ได้นะ เจ้าปุกหมู อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 05-08-2018 14:30:18
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 05-08-2018 14:33:55
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 05-08-2018 14:39:07
ยังแสบเหมือนเดิม
เริ่มหัวข้อโดย: lune ที่ 05-08-2018 15:10:44
:L2: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 05-08-2018 17:04:19
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 05-08-2018 17:08:52
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 05-08-2018 17:10:38
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 05-08-2018 17:44:16
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 05-08-2018 18:39:38
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 05-08-2018 18:55:04
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 05-08-2018 19:04:49
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 05-08-2018 19:07:27
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 05-08-2018 19:08:05
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 05-08-2018 19:10:58
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 05-08-2018 20:08:49
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 05-08-2018 20:17:40
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 05-08-2018 20:56:05
อยากได้บลูมากอดไว้เอง
อิจฉาเบาๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 05-08-2018 21:03:14
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 05-08-2018 21:05:37
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 05-08-2018 22:32:59
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 05-08-2018 23:24:30
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 05-08-2018 23:33:58
เจ้าลูกหมูเป็นคนคิดบวกมาก และคิดดีด้วย
ต้องทำตัวให้ดี พี่จะได้รักมากๆ น่าจับฟัดมากค่ะ
มาจะตบะแตกสักวัน เพราะลูกหมูไม่เคยเปลี่ยนเลย
ต้องถึงขั้นตามคุมกันเลย 55555
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 05-08-2018 23:37:19
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์บิน ที่ 05-08-2018 23:38:09
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 05-08-2018 23:56:19
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 06-08-2018 00:40:23
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 06-08-2018 00:58:02
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 06-08-2018 02:55:03
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 06-08-2018 08:22:59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-08-2018 09:00:12
เริ่มหัวข้อโดย: lemonphug ที่ 06-08-2018 12:41:13
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 06-08-2018 13:32:37
ตอนที่ 27 : ครอบครัวขยาย
“ป้าดาวครับ ปู่กับย่ามาเหรอครับ” บลูเดินเข้าไปหาคุณเพียงดาวในครัวด้วยความตื่นเต้น ปู่กับย่าของระฟ้าอยู่ต่างจังหวัด ปีหนึ่งจะลงมาพักอยู่กับลูกชายสองครั้ง เขาสนิทกับท่านทั้งสองมาก
“ใช่จ้ะ เรายังเรียกแม่ว่าป้าอยู่นะ” คุณเพียงดาวแกล้งทำหน้าดุ บลูรีบตรงเข้าไปกอดเอว ยิ้มเอาใจ
“ก็ผมเขินนี่ครับป้าดาว”
“เขินยังไงก็ต้องฝึกไว้ ต่อไปต้องเรียกพ่อกับแม่เข้าใจไหมจ้ะ”
“ครับผม”
“แม่กำลังทำของว่าง บลูไปหาคุณปู่คุณย่าที่บ้านก่อนก็ได้เดี๋ยวแม่ตามไป”
“อยู่บ้านโน้นเหรอครับ” บลูหมายถึงบ้านหลังที่สามที่อยู่ติดกับบ้านของคุณเพียงดาว
“ใช่จ้ะ”
“ได้ครับ งั้นผมไปก่อน”
“จ้ะเดี๋ยวแม่ตามไป”
บลูเปิดประตูเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ปกติบ้านหลังนี้ไม่มีใครพัก แต่สะอาดสะอ้านและดูใหม่อยู่เสมอเพราะคนงานในบ้านของคุณเพียงดาวเข้ามาทำความสะอาดทุกวัน
บลูเดินด้วยฝีเท้าที่เบาที่สุด เขาตรงไปยังห้องพักผ่อน ค่อยๆ เยี่ยมหน้าเข้าไปภายในห้อง แล้วเรียกด้วยเสียงอันดัง
“คุณปู่~”
“เจ้าลูกหมูทำปู่ตกใจหมด” บลูยิ้มกว้างหัวเราะชอบใจ เขาเดินเข้าไปใกล้ก่อนย่อตัวลงนั่งหน้าเก้าอี้ กอดเอวของผู้อาวุโสไว้
“คิดถึงปู่กับย่าที่สุดเลย” บลูสลับกอดทั้งสองคน
“ปากหวานแบบนี้ไงย่าเขาถึงชวนปูลงมาหาอยู่เรื่อย” บลูยิ้มกว้าง เขารู้สึกสนิทใจราวกับเป็นปู่กับย่าของตนเอง
“คราวนี้อยู่นานไหมครับ อยู่นานๆ นะ ผมใกล้ปิดเทอมแล้วเดี๋ยวมาเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนปู่”
“หึๆ เข้าใจหลอกล่อปู่นะเจ้าลูกหมู ไม่ต้องห่วงปู่อยู่เป็นเดือนคำสั่งย่าเขา”
“ย่าน่ารักที่สุด นานแบบนี้ผมค่อยหายคิดถึงหน่อย” บลูเงยหน้าขึ้นมอง เขาชอบสายตาอบอุ่นของย่ามาก เป็นผู้หญิงที่ดูอ่อนหวานและเข้มแข็งในเวลาเดียวกัน
“ย่ากับปู่ลงมาทำธุระคราวนี้เลยนานหน่อย” เสียงพูดใจดีและอ่อนโยน
“ผมงอนย่าแล้วมาทำธุระนี่เอง” บลูแกล้งทำหน้างอน
“งอนย่าทำไม มีเหรอย่าจะไม่คิดถึงเรา” มือของคุณย่าลูบศีรษะเขาด้วยความเอ็นดู
“กระปุกหมูแอบมาทำคะแนนอีกแล้วนะ” มาเดินเข้ามาในห้อง ถอดเสื้อสูทออก เขาเพิ่งกลับมาจากไปงานเปิดร้านของลูกค้า ชายหนุ่มคุกเข่าลงหน้าเก้าอี้ ยกมือขึ้นไหว้ก่อนกอดท่านทั้งคู่
“มาถึงนานหรือยังครับย่า”
“ไม่นาน เห็นแม่เราบอกว่ามาออกไปงานของลูกค้า ย่าเลยไม่ได้โทรไปบอกว่าถึงแล้ว”
“ครับ ผมแวะเอาดอกไม้ไปให้ อยู่แสดงความยินดีพอเป็นพิธีแล้วรีบกลับมาเลย”
“มารู้เหรอว่าปู่กับย่าจะมาไม่เห็นบอกผมเลย” บลูประท้วงเมื่อรู้ว่าเขารู้เป็นคนสุดท้าย
“บอกเราก็ไม่ตื่นเต้นสิ”มาหัวเราะสีหน้างอนๆ ของกระปุกหมู
“ของว่างมาแล้วค่ะ” คุณเพียงดาวเดินนำเด็กในบ้านถือถาดของว่างเข้ามาภายในห้อง
“อ้าวมากลับมาแล้วเหรอจ้ะ แม่ไม่ทันได้ยินเสียงรถ”
“เพิ่งถึงครับแม่ ผมเดินตรงมาบ้านปู่เลย”
“มาก็ดีแล้วแม่วานออกไปซื้อของให้หน่อยสิ แม่ซื้อมาไม่ครบ แก่แล้วก็แบบนี้ลืมโน่นลืมนี่ พ่อเขาสั่งให้ทำอาหารทะเลบอกอยากกินมาหลายวันแล้ว”
“ได้ครับ แม่จะซื้ออะไร”
“เดี๋ยวแม่จดให้ง่ายกว่า บลูออกไปช่วยพี่หน่อยนะลูก”
“ครับป้า..เอ๊ยครับแม่ดาว”
“ถูกแล้วลูก เรียกแบบนี้ถูกแล้ว”
บลูยิ้มตอบคุณเพียงดาว เขาโชคดีจริงๆ ที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวที่แสนอบอุ่นนี้
• • • • • • • •
“แม่ ยาย! มาได้ยังไงครับ” บลูแปลกใจเมื่อเห็นว่ามีใครบ้างนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นบ้านคุณปู่ แม้แต่อาคีรินทร์กับน้าปิงก็มากันพร้อมหน้า
“คุณดาวชวนแม่มาทานข้าวเย็นลูก”
“ดีจัง วันนี้อยู่ครบทุกคนเลย” บลูชอบบรรยากาศแบบนี้ที่สุด ชอบที่ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า เขาแปลกใจนิดหน่อยที่ไม่มีใครบอกเขาก่อนแต่ความดีใจทำให้มองข้ามความสงสัยไปได้
“แม่ดาวครับผมเอาของที่ซื้อไปไว้ในครัวให้แล้วนะครับ”
“ขอบใจจ้ะ”
“บลู”
“ครับพ่อพงศ์” บลูหันไปมองบิดาของระฟ้า
“พ่อมีเรื่องอยากคุยกับบลู มาด้วยนะ”
“ครับพ่อ”
“มานั่งนี่เถอะ” คุณพงศ์ชี้มือบนพรมด้านหน้าโซฟาที่ผู้ใหญ่นั่งอยู่ บลูคลานเข่าตามมาเข้าไปนั่งตรงกลาง
“รู้กันใช่ไหมว่าบ้านหลังนี้คุณปู่ซื้อไว้ให้มา เพราะอยากให้ครอบครัวอยู่ใกล้ชิดกัน”
“ทราบครับ”
“ปู่กับพ่อปรึกษากันแล้วว่าได้เวลาปรับปรุงบ้านใหม่ มาจะได้ย้ายเข้ามาอยู่เสียที”
“แต่ปู่กับย่า...”
“ไม่ต้องห่วง ปู่กับย่าลงมาก็จะมาพักกับพ่อที่บ้าน หรืออาจจะพักบ้านของเราก็ได้”
“ครับ” มายอมรับการตัดสินใจของผู้ใหญ่ เขาเชื่อว่าพวกท่านปรึกษากันมาดีแล้ว
“เราด้วยนะบลู”
“ผม!..ผมเหรอครับ” บลูตกใจหน้าตื่น เขารีบหันไปมองมารดากับน้าปิง
“ใช่ พ่อคุยกับแม่ของเราแล้ว ทุกคนเห็นตรงกัน ทุกวันนี้เราสองคนก็เหมือนอยู่บ้านเดียวกันอยู่แล้ว พ่อคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร”
บลูหน้าแดงเรื่อ เขินจนไม่กล้าสบตาผู้ใหญ่
“ว่าไงบลูอยากอยู่กับพี่มาไหม”
“พ่อพงศ์คร้าบ” เมื่อตอบไม่ได้เจ้าลูกหมูของคนทั้งบ้านก็ใช้เสียงและสายตาอ้อน ทำให้ผู้ใหญ่พากันหัวเราะด้วยความเอ็นดู
“แต่ที่คุณปู่คุณย่าลงมากรุงเทพฯ คราวนี้ไม่ได้มีธุระแค่นี้ พ่อจะบอกหลานเองไหมครับ” คุณรัชพงศ์หันไปปรึกษาบิดา
“เอาสิ บลู” เสียงเรียกอ่อนโยน
“ครับปู่”
“ปู่เป็นคนให้ดาวเรียกแม่กับยายของบลูมาเอง เพราะเรื่องนี้คงต้องเป็นปู่กับย่าเท่านั้นที่พูดได้” บลูเหลือบสายตาไปมองมารดา รอยยิ้มอ่อนๆ ที่ส่งมาให้ทำให้เขาสบายใจว่าต้องเป็นเรื่องดี
“ปู่เป็นคนหนึ่งที่เชื่อเรื่องครอบครัวขยาย แต่ก็ไม่ได้หัวเก่าถึงขนาดต้องอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน ปู่ถึงซื้อบ้านสามหลังนี้ไว้เพื่อให้ครอบครัวได้อยู่ใกล้ชิด มีอะไรก็ช่วยเหลือกันได้ ปิงกับบลูก็คงห่วงที่บ้านเหมือนกันใช่ไหม ปู่เลยให้พงศ์ลองติดต่อบ้านแถวๆ นี้ แจ้งข่าวไว้ว่าเรายินดีรับซื้อในราคาที่แพงกว่าราคาตลาด ในที่สุดก็ได้มา ถึงไม่ได้รั้วติดกันแต่ก็ห่างกันไม่กี่หลัง เดินไปมาหาสู่กันได้สบาย”
“คุณปู่” บลูตาแดงเรื่อเมื่อได้ฟังสิ่งที่ท่านพูด
“ได้มาแล้วก็มีปัญหาอีก ปู่มั่นใจว่าแม่กับยายของบลูคงไม่ยอมรับถึงต้องเรียกมานั่งปรึกษากัน”
บลูหันไปมองมารดากับคุณยายอย่ามีความหวัง เขาอยากให้ทั้งสองคนมาอยู่ด้วยกันเหลือเกิน
“ตื่นเต้นละสิเจ้าลูกหมู ปูจะเฉลยให้ก็ได้ แม่กับยายของเราตกลงจะย้ายมา”
“แม่! จริงหรือเปล่าครับ” บลูยิ้มกว้าง ดวงตาสดใสเป็นประกาย เขามีความสุขจริงๆ
“จริงจ้ะ”
“กว่าจะหาข้อสรุปกันได้ก็นานโข”
“คุณปู่ทำยังไงเหรอครับ”
“หึๆ ให้น้าเราเล่าเถอะ”
บลูหันไปมองน้าชาย “ทำยังไงเหรอครับน้าปิง”
“คุณพ่อออกเงินซื้อบ้านให้จะได้ไม่ต้องเสียดอกเบี้ยให้ธนาคาร เราจะขายบ้านหลังเก่าแล้วเอาเงินก้อนมาจ่ายให้คุณพ่อเป็นเงินดาวน์ หลังจากนั้นน้ากับแม่ของเราจะผ่อนให้คุณพ่อเป็นเดือนๆ ไป”
“ผมช่วยด้วยครับ” บลูรีบยกมือขึ้นขอมีส่วนรวม
“หึๆ ยังเรียนไม่จบไม่ใช่เหรอเราจะเอาตังค์ที่ไหนมาช่วย ตั้งใจเรียนก่อนอย่าเพิ่งคิดเรื่องนี้ เรียนจบแล้วค่อยว่ากัน”
“ผมก็นวดขาให้คุณปู่ไงครับเก็บครั้งละร้อยบาท เอาตังค์ไปให้แม่ผ่อนบ้าน” บลูยิ้มหวาน ขยับเข้าไปใกล้ นวดมือลงบนขาของผู้อาวุโส
“ดูมัน ดูมัน” น้ำเสียงที่พูดเต็มไปด้วยความเอ็นดู “อัฐยายซื้อขนมยายชัดๆ หัวหมอจริงๆ”
“ตัวแสบเลยครับปู่ เดี๋ยวผมต้องโดนไถด้วยแน่ๆ” มาพลอยผสมโรงไปด้วย
เสียงหัวเราะดังทั่วห้อง บลูมองคนโน้นทีคนนี้ที ใบหน้าทุกคนล้วนแตะแต้มไปด้วยรอยยิ้ม นี่คือครอบครัวของเขา คือทุกคนที่เขารัก ไม่มีอะไรที่เขาอยากขอไปมากกว่านี้อีกแล้ว
• • • • • • • •
“คิดอะไรอยู่” บลูหันไปมองที่มาของเสียง เขายิ้มให้เมื่อเห็นมาเดินเข้ามาหา เขานั่งเล่นอยู่ริมสระว่ายน้ำของบ้านคุณเพียงดาว
“คิดว่าทำไมผมโชคดีจัง”
“เพราะเราได้พี่เป็นแฟน”
บลูหันไปมองค้อน “ผิดแล้วครับ”
“งั้นเพราะอะไร” มานั่งลงข้างกระปุกหมู มองหน้าอีกฝ่าย เจ้าตัวกลมยิ้มเจ้าเล่ห์
“เพราะน้าปิงมาสมัครงานบริษัทพ่อพงศ์ต่างหากครับ”
“หึๆ งั้นพี่ไม่ต้องขอบคุณลูกบอลของเราที่กลิ้งมาโดนขาพี่เหรอ”
บลูหัวเราะขำ เรื่องวันแรกที่เจอกันเป็นเรื่องที่เขาชอบให้มาเล่าให้ฟังที่สุด เป็นเรื่องเล่าก่อนนอนที่ทำให้เขายิ้มได้เสมอ
“มา”
“หือ?”
“มาอยากให้ผมย้ายไปอยู่ด้วยหรือเปล่า”
“ทำไมถามพี่แบบนั้น” มาขมวดคิ้วเข้าหากัน มองด้วยสายตาดุ
“อย่าเพิ่งโมโหสิ ผมถามจริงๆ ผมยังเด็กจะทำอะไรขัดตามาหรือเปล่า อย่างตอนนี้เรามีห้องนอนของตัวเอง อยู่บ้านกันคนละหลัง ถึงจะไปนอนห้องคนนั้นทีคนนี้ที แต่มันก็ไม่เหมือนใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังเดียวกันสองคน“
“ใช่ไม่เหมือนกัน แต่เป็นความไม่เหมือนที่พี่รออยู่อย่างใจจดใจจ่อ โชคดีที่มันเกิดขึ้นเร็วกว่าที่พี่คิด”
“มา~” บลูเรียกด้วยน้ำเสียงตื้นตันใจ มาจ๋าของเขาน่ารักเสมอ
“ถ้าอย่างนั้นพี่ถามเราบ้าง กระปุกหมูอยากย้ายมาอยู่กับพี่ไหม”
“ที่สุด” คนตอบไม่เสียเวลาคิดสักนิด
“ครอบครัวเดียวกันใช่ไหม”
“อื้อ ครอบครัวเดียวกัน” บลูปล่อยให้มาดึงเขาเข้าไปกอด พวกเขานั่งอยู่ด้วยกันเงียบๆ สายตามองตรงไปยังบ้านหลังเดียวกัน ต่อไปพวกเขาจะมีครอบครัวเป็นของตัวเอง
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 06-08-2018 14:00:06
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 06-08-2018 14:39:47
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 06-08-2018 14:52:18
อบอุ่นจัง น่ารักมากครอบครัวนี้
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 06-08-2018 15:13:02
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 06-08-2018 15:27:36
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 06-08-2018 15:36:26
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 06-08-2018 16:01:20
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 06-08-2018 16:09:15
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 06-08-2018 17:41:52
เริ่มหัวข้อโดย: SuPeRDonGDanG ที่ 06-08-2018 17:53:36
กระปุกหมูจะเป็นฝั่งเป็นฝาสักที
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 06-08-2018 18:16:01
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 06-08-2018 18:50:35
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 06-08-2018 19:04:01
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 06-08-2018 19:08:22
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 06-08-2018 19:15:44
ฟีลกู๊ดแบบไม่มีมาม่าผสม อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 06-08-2018 20:02:44
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 06-08-2018 20:10:47
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 06-08-2018 20:11:39
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 06-08-2018 20:17:28
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 06-08-2018 20:22:12
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 06-08-2018 20:48:54
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 06-08-2018 21:06:03
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 06-08-2018 21:09:16
ซึ้งใจกับบ้านนี้จริงเลยค่ะ ดูแลกันมาดี
เหมือนบลูบอก โชคดีที่ปิงทำงานที่นี่
แม่ดาวรักเจ้าหมู คีรินทร์ชอบปิง
ที่สำคัญ มาหลงน้องหนักมาก แต่ไม่แสดงออก
บลูโชคดีมาก เป็นเด็กคิดดี คิดบวก สดใส
สมใจทุกคนที่รัก และอยากรัก
มาคุ้มเลยค่ะ ได้อยู่บ้านด้วยกัน
เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 06-08-2018 21:14:41
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 06-08-2018 23:17:17
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 06-08-2018 23:19:19
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 06-08-2018 23:45:33
ครอบครัวใหญ่ขึ้นอีกแล้วนะ
ลูกหมูเวลาอ้อนน่ารักจัง
เริ่มหัวข้อโดย: kungverrycool ที่ 07-08-2018 00:09:12
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 07-08-2018 00:26:47
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 07-08-2018 00:54:52
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 07-08-2018 02:43:31
เริ่มหัวข้อโดย: netich ที่ 07-08-2018 03:17:26
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 07-08-2018 05:14:21
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 07-08-2018 07:09:28
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 07-08-2018 07:46:56
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 07-08-2018 09:09:01
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 07-08-2018 17:40:30
ตอนที่ 28 : บลูมารัก [End]
“สีเทาครับ” “สีฟ้าครับผมชอบ” เสียงตอบดังขึ้นไล่เลี่ยกัน มาหันไปสบตากับกระปุกหมู ก่อนหันไปหาอินทีเรียร์ดีไซเนอร์
“งั้นเอาสีฟ้าครับ” “สีเทาก็ได้ครับ”
คนฟังอดยิ้มไม่ได้ นี่เป็นเจ้าของบ้านหนึ่งในไม่กี่หลังที่เขาเคยทำงานให้แล้วไม่ทะเลาะกัน ไม่เอาใจตัวเองเป็นใหญ่ แถมคอยเอาใจอีกฝ่ายด้วย
“ถ้าอย่างนั้นสีนี้ดีไหมครับ เป็นเฉดเทาอมฟ้า ไม่สว่างมากน่าจะถูกใจทั้งคู่”
“ชอบไหม” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่หันไปถามหนุ่มน้อยที่นั่งอยู่ด้วยกัน
“ชอบครับ”
“ตกลงครับสีภายในบ้านขอเป็นสีนี้”
“ได้ครับ ต่อไป..” เขาเลื่อนแคตตาล็อกตัวอย่างต่อไปมาวางข้างหน้า ใช้เวลาอีกพักใหญ่กว่าจะครบเรียบร้อย
“ทำบ้านหลังนี้ยากเหมือนกันนะครับ รายละเอียดเยอะมาก” คนพูดทำท่าหมดแรง หลังจากจบการเลือกวัสดุทั้งหมดเรียบร้อย
“นี่เร็วแล้วนะครับ บางหลังใช้เวลานานหลายชั่วโมง” เขาเก็บแคตตาล็อกทั้งหมดเข้ากระเป๋า ยิ้มให้กับเจ้าของบ้านที่ดูเด็กกว่า
“ผมอยากเห็นตอนเสร็จเร็วๆ จัง ต้องสวยมากแน่”
“ผมจะพยายามเต็มที่ครับ คุณมามีส่วนไหนอยากเพิ่มเติมไหมครับ”
“ไม่มีครับ กำหนดส่งงานยังเป็นวันเดิมใช่ไหม”
“ใช่ครับ หรือถ้าหน้างานมีอะไรผมจะแจ้งให้คุณมาทราบเป็นระยะครับ”
“ได้ครับ ขอบคุณมากนะครับที่มา”
“ยินดีครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อน”
“เชิญครับ เดี๋ยวผมเดินไปส่ง”
“ครับ”
“คุณอรรถผมฝากเรื่องนั้นด้วยนะครับ” มาหันไปกำชับเมื่อเดินแยกออกมาจากห้องแล้ว
“ได้ครับคุณมา” อรรถยิ้มกว้าง เขาคิดอยู่แล้วว่าชายหนุ่มเจ้าของบ้านคงอยากคุยกับเขาเรื่องนี้ ถึงเดินออกมาส่ง
“ขอบคุณครับ”
“ครับ แล้วเจอกันอาทิตย์หน้าครับ” อรรถกดรีโมทเปิดประตูรถ เขาทำงานเต็มที่ทุกงานอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้ความน่ารักของเจ้าของบ้านทำให้เขาอยากทำให้เต็มที่ยิ่งขึ้นไปอีก อยากให้บ้านของคนทั้งคู่ได้ดั่งใจ
• • • • • • • •
“มาไปดูช่างทำงานกันไหม ผมตื่นเต้นอยากเห็นว่าทำกันถึงไหนแล้ว”
มาเงยหน้าจากเอกสารเมื่อเจ้าตัวยุ่งโผล่หน้าเข้ามาหา “พี่ทำงานอยู่”
“งั้นผมขอไปดูนะ”
“จะไปทำไมเกะกะช่าง”
“มาไม่อยากรู้เหรอว่าเป็นไงบ้าง เผื่อบางอย่างมันไม่ถูกจะได้แก้ไขทันไง” เจ้าตัวกลมชักแม่น้ำทั้งห้ามาหลอกล่อเขา
“ไม่ ทีมงานคุณอรรถมืออาชีพพี่ไว้ใจ”
บลูหน้าจ๋อย ทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง มาถอนใจ เขาแพ้สีหน้าหงอยๆ ของเจ้าตัวกลมเสมอ “บลู”
“ครับ” เสียงรับหงอยๆ
“นั่งรอก่อนพี่เสร็จงานแล้วเดี๋ยวเดินไปดูด้วยกัน”
“ครับ” กระปุกหมูร่าเริงขึ้นมาทันที ดวงตาวาวๆ คู่นั้นทำให้เขาชักไม่มั่นใจ ตกลงเมื่อกี้เจ้าตัวแสบจ๋อยจริงหรือจ๋อยหลอกเขากันแน่ แต่เอาเถอะคิดไปก็เท่านั้น สุดท้ายเขาก็อดตามใจเจ้าตัวยุ่งไม่ได้อยู่ดี
• • • • • • • •
“มา” หน้ากลมยื่นเข้ามายิ้มแฉ่ง มาหัวเราะเบาๆ พยักหน้าให้เข้ามาได้
“ผมนอนด้วยนะตื่นเต้น” บลูกระโดดขึ้นมาบนเตียง ขยับตัวมานั่งใกล้เขา “พรุ่งนี้แล้วนะเราจะย้ายไปอยู่ด้วยกัน”
“แล้วทุกวันนี้ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ” มาแกล้งขัด เจ้าลูกหมูทำปากยื่นน้อยๆ
“มันไม่เหมือนกันสักหน่อย นั่นมันบ้านของเรา”
“หึๆ พี่ชอบคำนี้ อนุญาตให้ตื่นเต้นได้”
“มาบ๊อง” บลูหัวเราะขำคำพูดของเขา “มันอนุญาตกันได้ที่ไหน ผมตื่นเต้นนอนไม่หลับมาสามวันแล้ว”
“ไม่เห็นมานอนกับพี่”
“ก็ผมต้องเก็บของนี่ครับ แต่อาคีรินทร์บอกว่าไม่ต้องเก็บไปทั้งหมดหรอก”
“ทำไมเหรอ” มาหันไปมองหน้ากลม เจ้าลูกหมูทำตาเจ้าเล่ห์ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้าเขา “อาคีรินทร์บอกเวลาทะเลาะกันจะได้หนีออกจากบ้านได้ไม่ต้องเอาเสื้อผ้ามาด้วย”
“อยู่ห่างกันแค่สองหลังนี่เหรอหนีออกจากกบ้าน ฮ่าๆ” มาหัวเราะร่วน ชอบอารมณ์ขันของอาคีรินทร์
“เหอะ หัวเราะไปเถอะ ผมหนีไปจริงๆ มาจะร้องไห้ สองหลังก็สองหลังเถอะน่า”
“หึๆ ขู่พี่เหรอ” มาดึงบลูเข้าไปหา แกล้งกอดเจ้าตัวแสบแน่นๆ ฝังจมูกลงบนแก้มนุ่ม”
“ถ้าผมงอนมาจริงๆ มาจะตามไปง้อไหม” ลูกหมูเอียงหน้าขึ้นมองเขา
“อืมมม” มาทำท่าคิด “ไม่ล่ะเดี๋ยวก็กลับมาเอง”
“โหยยย” เจ้าตัวยุ่งทำปากยื่นปากยาวใส่เขา แต่จู่ๆ หน้ามุ่ยก็เปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ ดวงตาของลูกหมูดูไม่น่าไว้ใจ
“ถ้าไม่ง้อไม่มีคนจูบนะ” ริมฝีปากนุ่มยื่นขึ้นแตะริมฝีปากของเขาเบาๆ ก่อนผละออก
“จูบเด็กอนุบาลแบบนี้พี่ไม่คิดถึงให้เสียเวลา” มาทำหน้าไม่สนใจ จากหางตาเขาเห็นกระปุกหมูทำตาวาว ก่อนที่คอของเขาจะถูกดึงให้ก้มลงไปหา คราวนี้ริมฝีปากที่แนบชิดลงมาบดเบียดมากยิ่งขึ้น แต่เพราะไม่เคยเป็นคนเริ่มก่อนจึงดูเงอะงะ มาคิดจะแกล้งอีกสักพักแต่ความไร้เดียงสาของจูบนั้นทำให้เขาอดใจไม่ไหว
“มา” กระปุกหมูเรียกเขาเสียงพร่า มาไล้ริมฝีปากปัดผ่านแก้มนุ่มให้เวลาอีกฝ่ายหายใจ ก่อนที่ริมฝีปากจะฉกลงปิดริมฝีปากนุ่มอีกครั้ง ลิ้นอุ่นแทรกเข้าไปภายใน ควานหาความหวานที่เขาคุ้นเคย
“ทีนี้ใครจะง้อใคร” มากระซิบชิดริมฝีปาก เจ้าตัวกลมทำตาโต “มาขี้โกง”
“หึๆ “ มาผละหน้าออก ขืนมากกว่านี้เขาคงอดใจไม่ไหว
“มาไม่ตื่นเต้นเลยเหรอ” บลูซบหน้าบนไหล่ของเขา มากอดไว้ในอ้อมแขนหลวมๆ
“ไม่”
“เซ็งเลย” เจ้าตัวกลมทำหน้าเซ็งตามที่พูด
“พี่ไม่ตื่นเต้นไม่ได้แปลว่าไม่อยากย้ายไปอยู่กับเราเร็วๆ นะ แยกให้ออก”
แค่นั้นเจ้าตัวกลมก็สดชื่นขึ้นมาทันตา “พรุ่งนี้เราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ”
“แปลว่าพอย้ายปุ๊บพี่ปล้ำเราได้เลยใช่ไหม”
“มา~”
“ฮ่าๆ พี่ช่วยเบรกไว้ไงเดี๋ยวเราน้ำตาซึมอีก” มาลูบผมนุ่มให้อีกฝ่าย
“ก็ผมมีความสุขนี่ครับ น้ำตาของความสุขไม่เป็นไรหรอก”
“เป็นสิ ไม่ว่าน้ำตาแบบไหนพี่ก็ไม่อยากเห็น พี่ชอบเห็นกระปุกหมูของพี่ยิ้มมากกว่า”
“ผมรักมาที่สุด”
“พูดผิดหรือเปล่า”
“จะผิดได้ยังไงครับ” คนบอกรักหวานๆ งงเมื่อถูกอีกฝ่ายท้วง
“ผิด ต้องบอกว่าบลูรักมาที่สุด”
“บลูรักมาจ๋าที่สุด” บลูพูดใหม่ด้วยน้ำเสียงนุ่มหู ดวงตาที่สบประสานกันเต็มไปด้วยความรัก มาเชยคางของบลูขึ้น แตะแต้มริมฝีปากลงไปแผ่วเบา “พี่ก็รักเราเจ้าลูกหมู”
• • • • • • • •
“มา!” น้ำเสียงตื่นเต้นบวกกับดวงตาเบิกว้างของบลูเพียงพอแล้วสำหรับสิ่งที่เขาตั้งใจทำให้
“มาทำห้องนี้ด้วยเหรอ”
ใช่”
บลูหน้าตาเหยเกทำท่าจะร้องไห้ ห้องที่เขายืนอยู่คือห้องทำงานธรรมดาๆ ไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรมากมาย ข้าวของเครื่องใช้บางส่วนไม่ใช่ของใหม่ แต่มันทำให้เขามีความสุขที่สุด
“ผมคิดถึงจัง”
“พี่ก็เหมือนกัน”
โต๊ะทำงานตัวใหญ่คล้ายกับโต๊ะทำงานของอาคีรินทร์ โซฟาเข้ามุมที่เขานอนเล่นตั้งแต่เด็กถูกยกมาวาง พรมผืนนุ่มที่ผ่านการใช้งานมาแล้วถูกวางไว้ในตำแหน่งเดิม พร้อมกับโต๊ะญี่ปุ่นที่พวกเขาใช้นั่งทำการบ้านด้วยกัน
“พี่ไปขอมาจากอาคีรินทร์ ดีที่มันยังถูกเก็บเอาไว้อย่างดี คุณอรรถช่วยจัดการให้มันเหมือนใหม่อีกครั้ง”
บลูคิดว่าเขาจะไม่ร้องไห้แต่ก็ร้องออกมาจนได้
“อย่าร้อง” มาไล้นิ้วไปบนแก้มนุ่ม ช่วยเช็ดน้ำตาออกให้
“มา~ ผมมีความสุขที่สุดเลย”
“แค่นี้พี่ก็พอใจแล้ว” มาจรดจมูกลงบนหน้าผาก ก่อนแตะแต้มอีกครั้งที่ข้างแก้ม
“มาร้ายจัง ไปคุยกันตอนไหนครับปิดผมสนิทเลย”
“ไม่งั้นก็ไม่ตื่นเต้นสิ”
“ผมจะขลุกอยู่แต่ในห้องนี้ทั้งวันเ”
“หึๆ”
“ขอบคุณครับ” บลูเขย่งเท้าขึ้นจรดริมฝีปากลงบนแก้มของมาซ้ายขวา สิ่งที่มากกว่าความทรงจำเก่าๆ คือความใส่ใจของอีกฝ่าย มาไม่ใช่ผู้ชายหวาน ไม่เคยมีของขวัญเซอร์ไพรส์ ไม่มีเทศกาลพิเศษ แต่นั่นไม่จำเป็นสักนิด ขอแค่มาเป็นมาของเขา อย่างที่เป็นมาตลอดก็พอแล้ว
“พี่มีอีกอย่างให้เราดู”
“อะไรครับ”
“เดี๋ยวเราก็เห็น” มาจับมือของบลู จูงให้เดินไปด้วยกัน เขาพากระปุกหมูขึ้นชั้นบนตรงไปยังห้องนอน
“มูมู่ อู๊ดอู๊ด” บลูหัวเราะถูกใจ รีบเดินตรงไปที่เตียง ตุ๊กตาหมูสีฟ้ากับตุ๊กตาหมีตัวนุ่มถูกวางไว้ข้างกัน
“ทีนี้ก็อยู่กันครบแล้วนะ ไม่ต้องแยกกันกอดแล้ว”
“โอ๊ยย มาของผมน่ารักที่สุด” บลูโถมเข้ากอดพี่ชาย คนรักและหุ้นส่วนชีวิต ถึงตอนนี้เขากล้าพูดได้ว่าชีวิตของเขาสมบูรณ์แล้ว
“เสียงเปิดประตูหน้าดังแว่วขึ้นมาถึงชั้นบนผ่านทางหน้าต่าง มาเดินไปชะโงกดูเพื่อให้แน่ใจ
“ไปกันเถอะ ทุกคนมากันแล้ว”
“ครับ” บลูพยักหน้า สิ่งหนึ่งที่สำคัญพอๆ กับความรัก คือครอบครัว วันนี้ทุกคนต่างมาแสดงความยินดีกับบ้านใหม่ของพวกเขา กับการเริ่มชีวิตของคนสองคนที่ต่อจากนี้จะดำเนินไปด้วยกัน ไม่มีความสุขใดจะมากไปกว่าการได้อยู่ท่ามกลางคนที่เรารัก
“บลู”
“ครับ”
“ไม่ตั้งชื่อบ้านเหรอ เห็นเราตั้งชื่อทุกอย่างเลย”
“ผมแอบคิดชื่อไว้ด้วยครับ แต่มันเชยๆ ทั้งนั้นเลย เกรงใจมากด้วย ไม่มีก็ได้”
“หึๆ แต่พี่มีตั้งไว้นะ”
“หือ? ชื่ออะไรครับ” บลูแปลกใจเพราะเรื่องแบบนี้มาไม่เคยสนใจ
“ชื่อว่า..บลูมารัก”
ลูกหมูตัวกลมกัดริมฝีปากจนสั่น ไม่ใช่ว่าเขาจะร้องไห้แต่ขำจนทนไม่ไหว”
“หัวเราะอะไร” มาจ๋าของเขาหน้าแดงเรื่อ “เดี๋ยวเถอะเดี๋ยวเราจะโดน”
“ตั้งขื่อครั้งแรกมันก็จะประมาณนี้แหละครับผมเข้าใจ เชยๆ นิดไม่เป็นไร” บลูพยักหน้าหงึกหงัก “โอ๊ย โอ๊ย” เขาร้องลั่นเมื่อมือใหญ่ดึงแก้มทั้งสองอย่างของเขายืดออก
“แซวพี่เหรอ” มาดึงจนสุดถึงปล่อยมือ เจ้าตัวกลมลูบแก้มป้อยๆ
“แต่ผมก็ชอบนะครับ ชื่อน่ารักมาก บลูมารัก มารักกันตลอดไปนะ”
“หึๆ เราพูดเชยยิ่งกว่าพี่อีก”
“มาอ้า” บลูก้าวตามขายาวๆ ที่เดินนำลงไปชั้นล่าง สอดมือเข้าไปจับ คนตัวโตหันมายิ้มให้เขา ดวงตาที่มองมาอ่อนโยนและบลูพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความรัก สำหรับเขาแล้วไม่มีอะไรที่อยากได้ไปมากกว่านี้ ขอแค่มีมาจ๋าอยู่กับกระปุกหมูก็พอแล้ว
อยู่ด้วยกันไปนานๆ นะมาจ๋าของผม
- Happy Ending -
** ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามกันมาจนจบนะคะ หวังว่านิยายเรื่องนี้จะทำให้ยิ้มได้และมีความสุข ^^
** "บลูมารัก" ตีพิมพ์กับ สนพ.SENSE BOOK นะคะ วางจำหน่ายประมาณปลายเดือนนี้หรือไม่เกินต้นเดือนหน้า บลูมารัก Special จะเป็นคู่ของไคกรมค่ะ ได้ข้อมูลจากสนพ.แล้วจะมาแจ้งรายละเอียดให้ทราบอีกครั้งนะคะ
** สุดท้ายฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยค่า "ของหายอยากได้คืน" นิยาย feel good ไม่ดราม่านะคะ เปลี่ยนบรรยากาศมาให้พระเอกเป็นคนตามตื้อ งอนง้อนายเอกบ้างไรบ้าง หวังว่าจะชอบกันนะคะ >< ของหายอยากได้คืน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68003.0)
Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 07-08-2018 18:15:47
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 07-08-2018 18:16:32
เริ่มหัวข้อโดย: Meen2495 ที่ 07-08-2018 18:21:18
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 07-08-2018 18:28:24
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 07-08-2018 18:35:06
ยังไงก็จะอุดหนุนเล่มกระปุกหมูกับมาจ๋าแน่นอนค่า
:pig4: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 07-08-2018 18:38:23
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 07-08-2018 18:40:09
มากับบลูน่ารักที่สุด
แถมพออยู่ด้วยกันน่ารักคูณสองเลย อบอุ่นด้วย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ น่ารักๆแบบนี้นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 07-08-2018 18:53:28
เริ่มหัวข้อโดย: ┠┨ ¡ Þ Þ ☻ ❣ ╰╰ ที่ 07-08-2018 18:54:16
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 07-08-2018 19:16:09
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 07-08-2018 19:31:31
เริ่มหัวข้อโดย: lune ที่ 07-08-2018 19:40:22
:กอด1: :L2: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 07-08-2018 19:41:40
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 07-08-2018 19:52:33
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 07-08-2018 20:14:50
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 07-08-2018 20:35:12
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 07-08-2018 20:44:53
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 07-08-2018 20:50:30
:pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 07-08-2018 21:17:02
เริ่มหัวข้อโดย: uyong ที่ 07-08-2018 21:52:40
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 07-08-2018 22:02:40
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 07-08-2018 22:22:00
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 07-08-2018 23:24:06
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 07-08-2018 23:27:33
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 07-08-2018 23:36:51
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: BlackDaiary ที่ 07-08-2018 23:39:49
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 07-08-2018 23:51:43
ขอบคุณที่พาเด็ก ๆ มาให้เรารู้จักนะคะ
น่ารักมากกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: NOO~KUNG ที่ 08-08-2018 00:05:04
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 08-08-2018 00:54:47
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 08-08-2018 01:01:23
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 08-08-2018 02:09:53
มาจ๋านี่เอาใจว่าที่ภรรยาเก่งจริงๆ น่าร๊าก สามีที่ดี
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 08-08-2018 06:27:49
ไม่ได้หวานชื่น แต่หวานอบอวล
มาบลูสุดท้ายก็มาบรรจบกัน
มาไม่ลืมและไม่ทิ้งความทรงจำ
ทำเซอร์ไพรส์เจ้าลูกหมูซะน่ารักเลยค่ะ
บลูน่ารัก มีเรียกร้อง มีออดอ้อน
แบบนี้พี่จะไปไหนรอด
ชอบความรู้ทันของคู่นี้ค่ะ น่ารักดี
เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ
สมกับที่เจ้าลูกหมูรอคอยมานาน
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ ฟีลกู้ดทุกอณู
เริ่มหัวข้อโดย: palm-metto ที่ 08-08-2018 06:57:41
ครอบครัวอบอุ่น สมบูรณ์แบบที่สุด
น่ารักตั้งแต่ต้นจนจบ
รักเรื่องนี้และอีกหลายเรื่องของคุณคนแต่ง
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 08-08-2018 12:58:00
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 08-08-2018 16:33:03
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 08-08-2018 19:02:49
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 08-08-2018 21:17:35
เริ่มหัวข้อโดย: sweetie ที่ 08-08-2018 21:31:27
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 08-08-2018 21:38:10
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 09-08-2018 01:01:30
:L2: :L1: :pig4: :pig4: :pig4: :L1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 09-08-2018 13:42:45
ขอบคุณนะฮะ สำหรับนิยายดีๆ ฟีลกู้ดแบบนี้
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 09-08-2018 20:44:55
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ืnamenoi ที่ 10-08-2018 19:42:24
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 11-08-2018 00:16:51
เริ่มหัวข้อโดย: sailom_orn ที่ 11-08-2018 15:32:27
เริ่มหัวข้อโดย: +MooN+ ที่ 12-08-2018 10:11:39
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 13-08-2018 02:30:07
เป็นความรักที่ถักทอจากความผูกพัน
อิ่มเอมใจมากค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 19-08-2018 12:53:30
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: mxb ที่ 19-08-2018 22:46:46
คู่คุณอาก็น่ารัก เรื่องนี้มีแต่คำว่าน่ารักๆเต็มไปหมดตั้งแต่ต้นยันจบเรื่อง
อะไรจะฟิลกู๊ดดีต่อใจขนาดนี้ ฮืออ นิยายคุณดารินไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆค่ะ
ขอบคุณที่แต่งทุกตัวละครออกมาได้น่ารักขนาดนี้ตั้งแต่คุณปู่ยันผองเพื่อนเลยนะคะ
ขอเป็นกำลังใจให้นักเขียนและจะติดตามเรื่องต่อไปค่าา :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Maymon ที่ 20-08-2018 02:28:00
บลูน่ารักมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 23-08-2018 14:33:21
ผูกพันกันมาแต่เด็ก จนมารักกันตอนโต
คู่อาก็น่ารักมากค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 23-08-2018 21:58:04
เริ่มหัวข้อโดย: iammz ที่ 24-08-2018 09:52:30
อมยิ้มทั้งเรื่อง
ขอบคุณนะคะ
:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Psycho ที่ 03-09-2018 14:19:15
เริ่มหัวข้อโดย: AdLy ที่ 03-09-2018 20:01:07
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 03-09-2018 21:42:53
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 04-09-2018 07:43:52
ขอบคุณครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 10-09-2018 21:22:13
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: miwmiwzaa ที่ 12-09-2018 13:10:06
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 12-09-2018 14:37:38
เริ่มหัวข้อโดย: aommaboo ที่ 13-09-2018 12:51:31
เริ่มหัวข้อโดย: musiclove ที่ 18-09-2018 21:45:19
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 18-09-2018 23:00:42
รอรับมาจ๋ากับกระปุกหมูที่บ้านอย่างเดียววว :m1: :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 03-10-2018 10:28:07
เริ่มหัวข้อโดย: บีเวอร์ ที่ 04-10-2018 12:44:34
เริ่มหัวข้อโดย: nuch-p ที่ 08-10-2018 08:29:43
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 11-10-2018 08:04:47
กระปุกหมูน่ารักตั้งแต่เด็นจนโตเลย
สองครอบครัวน่ารักมากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 12-10-2018 00:09:48
งื้ออออ บลูน่ารักจัง กินอะไรมาลู๊กก ถึงได้น่ารักขนาดนี้
คนพี่ก็แพ้ทางน้องตลอดเลย แค่เรียก มาจ๋า คือทุกสิ่งจบค่ะ 555+
ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายน่ารักๆ แบบนี้
รอติดตามผลงานต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: NongJesZa ที่ 12-10-2018 16:19:48
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 12-10-2018 17:55:56
ตกหลุมรักกระปุกหมูจนถอนตัวไม่ขึ้น ขอฟัดทีนึงได้มั้ยคะพี่มา ><
เริ่มหัวข้อโดย: reborn ที่ 14-10-2018 19:07:35
เริ่มหัวข้อโดย: AgotoZ ที่ 17-10-2018 01:08:23
เริ่มหัวข้อโดย: imseries ที่ 18-10-2018 20:36:34
เริ่มหัวข้อโดย: unicorncolour ที่ 22-10-2018 09:53:44
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 08-11-2018 23:46:17
เริ่มหัวข้อโดย: q.tr ที่ 27-11-2018 19:18:22
เริ่มหัวข้อโดย: sira_nann ที่ 28-11-2018 17:39:27
น้องบลูกับพี่มาน่ารักมากค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: HunHan9407 ที่ 30-11-2018 16:41:02
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์สาววาย ที่ 05-12-2018 11:16:42
ขอบคุณจริงๆนะคะ มีความสุขมากค่ะ
ปล.ฉากที่ตอนเป็นเด็กแล้วพี่มารู้ว่าน้องจะไปตปท.ทำเราร้องไห้ตาบวมเลย 55555
เริ่มหัวข้อโดย: jaibang ที่ 10-12-2018 10:39:58
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 10-12-2018 21:06:11
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 15-12-2018 21:06:29
เริ่มหัวข้อโดย: mareeyah ที่ 28-12-2018 09:49:59
เริ่มหัวข้อโดย: Ujeen ที่ 29-12-2018 20:48:49
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Bb nale ที่ 27-01-2019 18:34:36
เริ่มหัวข้อโดย: golove2 ที่ 29-01-2019 17:11:05
อ่านไปยิ้มไป
มีความสุขมากๆค่ะ
:-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 19-02-2019 17:03:54
เริ่มหัวข้อโดย: mu_mam555 ที่ 05-03-2019 19:06:35
หลงน้องบลูมากมายเลยค่ะตอรนี้
เริ่มหัวข้อโดย: MaidenQueen ที่ 17-04-2019 22:00:43
เริ่มหัวข้อโดย: Khratiin ที่ 05-05-2020 22:50:41
นิยายสนุกมากค่ะ ตัวละครก็น่ารักมากๆSent from my ASUS_Z012DB using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: OmleteO. ที่ 07-05-2020 02:45:49
เริ่มหัวข้อโดย: SeventeenCarat ที่ 11-12-2020 23:28:40
o13
เริ่มหัวข้อโดย: sugarcane_aoi ที่ 20-12-2020 15:53:23
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 03-01-2021 01:47:57
เริ่มหัวข้อโดย: Freezz ที่ 12-01-2021 15:10:48