ตอนที่ 5 : จีบ“มีอะไรครับพี่ดาว” คีรินทร์ถามพี่สะใภ้ เมื่อเดินมาถึงล็อบบี้ของรีสอร์ทแล้วเห็นท่าทางหงุดหงิดของคุณเพียงดาวที่ยืนรออยู่ ปิงก็อยากรู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ใครจะกล้าถาม เขาจึงแต่ได้ยืนนิ่งรอฟังคำตอบ
“มีปัญหาเรื่องจองห้องน่ะสิ พี่ให้เลขาจองสามห้องแต่พอมาถึงทางนี้แจ้งว่าได้สองห้อง บอกว่าพนักงานพลาดจองห้องซ้ำซ้อน เช็คดูแล้วทางโน้นคอนเฟิร์มก่อนเราเขาเลยได้ไป พี่กำลังคิดว่าจะเปลี่ยนที่พักดีไหม ห้องที่ว่างพี่ไม่อยากได้” ท่าทางเจ้านายของเขาหัวเสียน่าดูปิงจึงยิ่งทำตัวลีบเข้าไปใหญ่
“พี่ดาวจองห้องใหญ่ไว้ไม่ใช่เหรอครับ ผมว่าสองห้องก็พอ คุณนอนห้องเดียวกับผมได้ใช่ไหม”
ปิงยืนฟังเพลินๆ จู่ๆ เรื่องก็เข้ามาหาตัวเมื่อเจ้านายร่างสูงหันมามองหน้าเขาพร้อมขอคำตอบ
“ครับ?!!”
“ผมถามว่าคุณกับบลูนอนห้องเดียวกับผมได้ใช่ไหม” สายตารอคอยคำตอบของเจ้านายทั้งสามคน ไม่ต้องคิดปิงก็รู้ว่าเขาควรตอบว่าอย่างไร
“ได้ครับ” รอยยิ้มที่คลี่ออกใช้พลังงานอย่างมหาศาลเพื่อให้ทุกคนเห็นว่าเขาเต็มใจและพร้อมให้ความร่วมมือ แต่ในใจของปิงนั้นกำลังบ่นรีสอร์ทเป็นหมีกินผึ้ง จะซ้อนห้องไหนไม่ซ้อนทำไมต้องมาซ้อนห้องนี้
“ทาเล ทาเล” มือป้อมๆ กระตุกเสื้อของเขา เจ้าลูกหมูตื่นเต้นมากจริงๆ ปิงลอบถอนใจเบาๆ เอาวะ ทะเลก็ทะเล
“หึๆ”
ปิงเหลือบตาไปมองเจ้านายคนใหม่ เมื่อจู่ๆ ชายหนุ่มก็หัวเราะออกมาเบาๆ ดวงตาเป็นประกายขำ ระหว่างเดินตามพนักงานเข้าห้องพัก ไอ้อยากรู้ก็อยากรู้หรอกแต่สายตาแบบนั้นเขาว่าไม่ถามจะดีกว่า คำว่าลูกน้องมันค้ำคอถามไปก็ใช่ว่าจะตอบโต้อะไรได้
“คุณ”
“ครับ” คนอุตส่าห์อยู่เฉยๆ ยังถูกเรียกจนได้ ร่างสูงโน้มตัวมาหาเขา พูดเสียงเบาเพื่อไม่ให้พนักงานที่เดินอยู่ข้างหน้าได้ยิน
“คราวนี้ก็ครอบครัวเดียวกันจริงๆ แล้วสิ”
!!
“ฮ่าๆ” คนหัวเราะเสียงดังเดินนำไปหาพนักงานที่เพิ่งขนกระเป๋าจากรถกอล์ฟเข้ามาวางในห้องเรียบร้อย ปิงนึกอยากทึ้งผมยาวๆ ของตัวเอง โว้ยยย ไม่เห็นมีใครบอกเขาเลยว่าเจ้านายคนใหม่ร้ายขนาดนี้
• • • • • • • •
“ลินลิน” เสียงหลานชายตัวกลมของเขาเรียกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แขนอวบอัดสองข้างโอบไปรอบคอของคนตัวสูง ปิงเดินตามหลังไปช้าๆ มีเด็กชายมาเดินนำหน้าสุดของกลุ่ม ปกติเขาจะรีบแย่งอุ้มหลานชายเพราะรู้ดีว่าน้ำหนักของเจ้าลูกหมูไม่ใช่น้อย แต่ยกเว้นวันนี้ คนมันยังเจ็บใจไม่หายอยากอุ้มก็อุ้มไป
นอกจากความอึดอัดใจที่ต้องอยู่ห้องเดียวกับเจ้านายแล้ว แม้แต่เตียงในห้องก็ยังเป็นปัญหาสำหรับเขา ปิงถอนใจครั้งแล้วครั้งเล่าให้กับความซวยซ้ำซวยซากของตัวเอง ไอ้การนอนเตียงคิงไซส์กับผู้ชายด้วยกันไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่เมื่อนึกถึงดวงตาแพรวพราวกับรอยยิ้มที่เขาอธิบายไม่ถูกของคีรินทร์แล้ว ปิงยอมรับว่าเขารู้สึกขนลุกชอบกล ชักไม่แน่ใจว่าไว้ใจเจ้านายตัวเองได้หรือเปล่า ตกลงเป็นหรือไม่เป็นวะ เขาชักจะแยกไม่ออก
“ทาเล ทาเล” ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ทางลงหาดเท่าไหร่ เด็กชายบลูก็ยิ่งตื่นเต้น เจ้าลูกหมูดิ้นขอลง คีรินทร์หันมามองเขา ปิงจึงพยักหน้าอนุญาต เจ้าลูกหมูแตะถึงพื้นได้ก็รีบวิ่งตุ๊บตั๊บตามพี่ชายตัวสูงไป
“มา มา”
เด็กชายมาทำเป็นไม่ได้ยินแต่ฝีเท้าชะลอลง เขาไม่ได้อยากรอหรอกแต่เดี๋ยวสะดุดล้มคีรินทร์กับน้าปิงจะโทษเขาได้
“มาจ๋า”
“อะไร” มาทำเสียงดุๆ แต่คราวนี้เขาหยุดเดินแล้วหันกลับไปมอง
“บูมาแย้ว~” เด็กชายตัวโตหลุดยิ้มขำ ดูเจ้าตัวยุ่งเลือกใช้คำ ทำอย่างกับเขากำลังรอให้มาหา “ปายกาน”
“ใครเขารอเรา” มาบ่นแต่ก็ยอมเดินเคียงข้างกับร่างกลมป้อม ขายาวพยายามเดินช้าลงทุกครั้งที่นึกได้เพื่อให้ขาสั้นเดินตามทัน
“อาคีรินทร์ผมลงไปเดินเล่นนะครับ” มาชี้มือไปที่ชายหาด ไหนๆ ก็มาทะเลแล้วขอเอาเท้าแช่น้ำนิดเถอะ
“เอาสิวันนี้ไม่มีแดดเท่าไหร่ แต่ใส่หมวดกันไว้นิดก็ดี เดี๋ยวเป็นไข้ขึ้นมาแม่เราจะบ่น” คีรินทร์รับอาสาพี่ชายกับพี่สะใภ้พาหลานชายลงมาเดินเล่น ปล่อยให้ทั้งสองคนพักผ่อนอยู่ที่ห้อง
“ครับอา”
“น้าปิง หมวกค้าบ หมวกบู” เด็กชายบลูรีบขอหมวกจากน้าชายบ้าง
“นี่ครับ” ปิงสวมหมวกที่เตรียมมาด้วยให้เด็กชายบลู
“ปายกาน” เด็กชายบลูหันไปยิ้มแป้นให้พี่ชายตัวโต
“บลูไปกับน้าปิงดีกว่าครับ เดี๋ยวน้าลงไปเดินเป็นเพื่อน” ปิงจับบ่าหลานชาย เขาเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย
“ปายกาบมาด้วย” ลูกหมูตัวกลมกลัวถูกพี่ชายทิ้งจึงต้องรีบบอก
“หึๆ ปล่อยไปเถอะคุณ เด็กคงอยากเล่นกับเด็กมากกว่า เราเดินตามอยู่แล้วยังไงก็ดูแลทัน” คีรินทร์เอ็นดูเด็กชายบลูจึงช่วยพูด
“แต่..” ปิงยังลังเล เขาอยากให้เด็กชายอยู่ใกล้ตัวมากกว่า
“มาดูน้องด้วยนะ”
“ครับอา” เด็กชายระฟ้ารับคำอาหนุ่ม เขาจะทำอะไรได้ยังไงเจ้าตัวยุ่งก็เกาะเขาเป็นปลิงอยู่ดี
"ก็ได้ครับ" ปิงพยักหน้า อย่างน้อยลูกชายเจ้านายก็โตพอจะฝากฝังน้องได้
“มาแย้ว น้ำมาแย้ว” เด็กชายบลูร้องด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ยืนนิ่งรอให้คลื่นซัดโดนขา
“เขาเรียกคลื่น”
“จื่น” เด็กน้อยมองพี่ชายตัวโตด้วยสายตาสุกใส มาถอนใจเบาๆ
“คลื่น” เขาออกเสียงช้าๆ เด็กชายบลูยิ้มกว้างพูดตามด้วยสีหน้ามั่นใจ “จื่น”
“ช่างเถอะ จะเรียกอะไรก็ตามใจ”
“โอ๊ะ โอ๊ะ” เด็กชายบลูเซ เขาเดินบนชายหาดใกล้กับน้ำทะเล พื้นทรายข้างใต้ไม่สม่ำเสมอและมีหินบางจุด เด็กชายตัวกลมจึงสะดุด
“ระวัง” มาหยุดเดินรีบหันไปมอง “เดินดีๆ เดี๋ยวน้าปิงไม่ให้เดินเองนะ” มาเอาชื่อน้าชายของเจ้าตัวยุ่งขึ้นมาขู่ เด็กชายตัวอ้วนรีบขยับเข้ามาใกล้เขา
“บูลาวาง จาด้ายเดินกาบมาเนอะ” เด็กชายบลูเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้างสบตากับเขา มันทำให้หัวใจของมาอ่อนยวบ โธ่เอ๊ยเจ้าตัวอ้วนห่วงอยู่แค่นี้เอง
“มา?” เด็กชายบลูเอียงคอมองเขา มามองไปทางอื่นเสีย เขาเริ่มออกเดินช้าๆ
“กัวหลงเหยอ”
“อืม” มาทำเสียงในลำคอ
“บูอยู่นี่” เด็กชายบลูกระชับมือที่พี่ชายจับ พูดประโยคที่แม่กับน้าปิงพูดกับเขาเสมอ พี่ชายตัวโตหันมามอง เด็กชายตัวกลมจึงส่งยิ้มให้เพื่อให้พี่มั่นใจ “จาบมือกาน ม่ายหลง”
“อืม”
“ปายกานเยย” เด็กชายบลูแกว่งที่จับไปมา ยิ้มกว้างเดินคู่ไปกับพี่ชายตัวโตของเขา
“หึๆ เด็กนี่น่ารักดีนะ” คีรินทร์มองเด็กชายตัวโตกับตัวเล็กที่เดินจับมือกันอยู่ข้างหน้า เมื่อไม่มีเสียงตอบเขาจึงหันไปมอง พบว่าคนที่เดินอยู่ข้างๆ กำลังยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูป ผมยาวถึงกลางหลังถูกลมพัดปลิว เจ้าของต้องคอยปัดออก
“มียางรัดผมไหมจะรวบให้” คีรินทร์ก้าวช้าลง ใช้มือรวบผมของปิง
“มีครับ” ปิงหยุดเดินไม่ถามให้เสียเวลาว่าอีกฝ่ายจะเอาไปทำอะไร แต่อยากรู้อย่างอื่นมากกว่า “ทำเป็นเหรอครับ”
“ผมเคยมัดให้แฟน” คีรินทร์ทำเสียงเหมือนลูกน้องถามอะไรไม่เข้าท่า เขาเอื้อมมือไปหยิบหนังยางที่ปิงยื่นให้ “นี่มันเรียกยางรัดผมเหรอ” คีรินทร์มองหนังยางมัดถุงแกงในมือ
“ขึ้นชื่อว่าหนังยางมันมัดได้ทั้งนั้นแหละครับ แบบนี้ดีกว่าด้วยถ้าไม่ใช่มัดผมก็มัดของมัดถุงได้ ยางรัดผมเสียอีกดึงมากๆ ก็ขาดแล้ว” เรื่องนี้คีรินทร์เถียงไม่ได้เสียด้วยเพราะเขาไม่เคยใช้ คีรินทร์จัดการมัดผมให้กับลูกน้อง ผมที่เขาจับมีกลิ่นหอมอ่อนๆ นุ่มมือ
"เรียบร้อย"
"ขอบคุณครับ" ปิงออกเดิน เขาเร่งฝีเท้าเพื่อให้ทันเด็กๆ ที่นำห่างออกไป คีรินทร์เดินตามช้าๆ มีหลายอย่างในตัวของปิงที่ทำให้เขาสนใจ ใต้ท่าทางสุภาพที่มีต่อเจ้านายอย่างเขา มีความแสบความรั้นและความไม่ยอมคนซ่อนอยู่ เขาชอบคนแบบนี้มากกว่าคนที่คอยตามเขาทุกอย่าง
"มา" คีรินทร์เรียกหลานชายเมื่อเห็นว่าเดินห่างจากที่พักมากแล้ว
"ครับอา" เด็กชายหยุดเดิน
"แดดเริ่มแรงแล้ว อาว่ากลับไปเล่นน้ำที่ห้องดีกว่าไหม มาแวะเอากางเกงว่ายน้ำมาเล่นที่ห้องอาพ่อกับแม่จะได้พักผ่อน"
"ก็ได้ครับ" มาเสียดายนิดหน่อย แต่แดดเริ่มแรงขึ้นมากจริงๆ เพราะขนาดใส่หมวกแล้วหน้าเจ้าตัวกลมยังขึ้นสีแดงเรื่อ
"งั้นก็กลับกัน มาครับอาอุ้มเอง" คีรินทร์ข้อนตัวเด็กชายบลูขึ้นอุ้ม รู้ว่าให้เดินกลับด้วยระยะทางเท่าเดิมเด็กชายคงไม่ไหว ปิงที่คิดจะอุ้มหลานชายจึงต้องหยุดเมื่อโดนตัดหน้า ถ้าเป็นเรื่องเด็กผู้ชายคนนี้ทำคะแนนได้ดีจริงๆ อย่างนี้สมควรไปจีบคุณแม่ลูกติดเขาว่ามีสิทธิ์ติดแน่ๆ
ระหว่างเดินกลับห้องพักที่อยู่ด้านหน้าหาด ปิงขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าสายตาของคนที่เดินผ่านมองเขายิ้มๆ แต่เมื่อคิดว่าเขาเป็นผู้ชายผมยาวร่างผอมเดินกับชายหนุ่มร่างสูงอย่างคีรินทร์ เรื่องเข้าใจผิดคงเกิดขึ้นได้เป็นธรรมดา เมื่อคิดได้อย่างนั้นปิงจึงเลิกสนใจ สำหรับเขาแล้วหากคิดได้ว่าตัวเขามีเหตุให้คนอื่นคิดเช่นนั้นได้ เขาจะเลิกใส่ใจไม่คิดมาก ไม่โมโหคนมอง เหตุผลง่ายๆ คือถ้าเป็นเขาเขาก็อาจคิด
คีรินทร์แวะห้องของพี่ชายก่อนเพื่อให้มาหยิบของ ปิงยืนรออยู่หน้าห้องเพราะใช้เวลาไม่นานนัก เหลังจากนั้นพวกเขาจึงตรงกลับห้องพัก
ปิงเดินผ่านประตูเข้าไปด้านใน เขาตรงไปยังกระเป๋าเดินทางหยิบกางเกงว่ายน้ำของเด็กชายบลูออกมา รวมถึงเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นสำหรับลงน้ำของตัวเอง ปิงจัดการเปลี่ยนกางเกงให้หลานชาย ได้ยินเสียงคีรินทร์เดินเข้าออกห้องน้ำ ได้ยินเสียงคุยของอาหลาน ก่อนเสียงประตูฝั่งสระว่ายน้ำจะเปิดออก
“รอน้าปิงตรงนี้ก่อน อย่าเพิ่งตามออกไปเข้าใจไหมครับ” ปิงทำความเข้าใจกับหลานชาย กลัวว่าพอเขาเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเด็กชายจะวิ่งออกประตูไป
“คับ” เด็กชายบลูพยักหน้าแข็งขัน
ปิงหยิบข้าวของเดินผ่านกระจกบานใหญ่โดยไม่ได้คิดอะไร เขาเข้าไปในห้องน้ำ บางอย่างที่เห็นจากหางตาทำให้ต้องรีบหันกลับไปมอง
กระจกบานใหญ่ในห้องน้ำฉายภาพเขาชัดเจน ปิงยืนมองนิ่งอยู่ครู่หนึ่งถอนใจออกมาเบาๆ เขารู้แล้วว่าทำไมคนถึงมอง ผมด้านหลังของเขาถูกขมวดเป็นมวยลวกๆ ปลายผมถูกรัดจนชี้โด่ชี้เด่ กางออกราวกับนกยูงกำลังรำแพนหาง ผมด้านหน้าบางส่วนถูกรวบตึงแต่บางส่วนปูดขึ้นเป็นคลื่น ใครไม่หัวเราะก็บ้าแล้ว!
ปิงจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าจนเสร็จ เขาเดินออกจากห้องน้ำจูงมือเด็กชายบลูตรงไปยังสระว่ายน้ำ มองเห็นคีรินทร์และเด็กชายมาลอยตัวอยู่กลางสระ
“คุณคีรินทร์ครับ” ปิงเรียกเจ้านายคนใหม่
“ว่าไง” คีรินทร์สะบัดน้ำออกจากศีรษะ มองลูกน้องที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ริมสระ
“คุณเลิกกับแฟนแล้วใช่ไหมครับ”
“ใช่”
“ผมก็ว่างั้น” ปิงมองเจ้านายคนใหม่ เขาประชดไปอย่างนั้นเอง โฆษณาเสียน่าเชื่อถือ เคยมัดผมให้แฟน มัดแบบนี้แฟนยังอยู่ก็แปลกแล้ว
“มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าครับ” ปิงเลิกสนใจเจ้านาย หันไปจัดการเตรียมความพร้อมให้หลานชาย
“คุณถามเพราะอยากจีบผมเหรอ”
!! ปิงหันขวับไปมอง
“ฮ่าๆ” ร่างสูงหัวเราะเสียงดัง ทิ้งตัวนอนหงายลอยตัวอยู่กลางสระด้วยท่าทางผ่อนคลาย ปล่อยให้เขายืนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน โว้ย!แล้วคืนนี้ใครจะกล้านอนด้วยวะ!
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
