บทนำ “ของเลา ของเลา”
มามองลูกบอลสีฟ้าที่กลิ้งมาชนขาของเขา เด็กชายเก็บลูกบอลขึ้นมาถือ ก่อนสายตาจะเปลี่ยนไปจับจ้องร่างกลมที่วิ่งด้วยขาป้อมๆ เข้ามาหา เด็กชายในวัยสิบเอ็ดขวบกดรอยยิ้มลึกที่มุมปาก
“เป็นคนลาวเหรอ” แขนยาวเก้งก้างไขว้ไปด้านหลัง เพื่อซ่อนลูกบอลจากสายตาของเด็กตัวกลม ที่พยายามชะเง้อคอมอง
“ม่ายช่าย”
“เอ้า! ถ้าไม่ใช่ก็เอาไปไม่ได้” ร่างสูงกว่าเบี่ยงหลบมืออวบอ้วนที่พยายามยื่นออกมาคว้า
“ของเลาจิงๆ นะ” คนพูดน้ำเสียงขึ้นจมูก ใบหน้าแหงนเงยขึ้นเพื่อมองหน้าของเขา
“เมื่อกี้ถามแล้วบอกไม่ใช่เอง”
“ตัวแก้งเลา” หน้ากลมเริ่มมุ่ย ริมฝีปากเบะออก
“ตัวไหน เราไม่ได้ชื่อตัว” น้ำเสียงปนหัวเราะบ่งบอกว่าเด็กชายกำลังสนุก “ระฟ้า” กำลังเบื่อที่ต้องติดสอยห้อยตามบิดามารดามาที่บริษัท เขาออกมาเดินเล่นตรงทางเดินหน้าห้องทำงานของมารดา เป็นจังหวะเดียวกับที่ลูกบอลกลิ้งมาชนพอดี
“มาอย่าแกล้งน้อง” เสียงเปิดประตูตามมาด้วยเสียงพูดคุ้นหู เด็กชายหันไปยิ้มกว้างให้มารดา
“ผมไม่ได้แกล้งสักหน่อย ผมเก็บลูกบอลได้เด็กนี่จะเอาไป”
“ลูกบอลของบลูใช่ไหมครับ” มารดาของเขาย่อตัวลง มองเด็กชายวัยสามขวบกว่าด้วยสายตาเอ็นดู “ช่ายคับ” เด็กน้อยพยักหน้า
“มาคืนให้น้องไปลูก”
“บอกมาก่อนสิว่าบอลสีอะไร ถ้าเป็นเจ้าของต้องรู้”
“สีพ้า”
“มีที่ไหนสีพ้า ตอบไม่ถูกไม่คืน”
“ของเลา” ตาของหนูน้อยเริ่มขึ้นสีแดงเรื่อ
“แค่นี้ต้องขี้แยด้วย อยากได้ก็เอาไป” มาส่งลูกบอลให้เด็กชาย
“ขอบคูน” มือป้อมๆ ยกขึ้นไหว้ ศีรษะทุยก้มลงต่ำ
“มาให้ป้ากอดหน่อยทำไมน่ารักอย่างนี้” มามองมารดาดึงเด็กตัวกลมเข้ามากอด แถมเจ้าเด็กนี้ยังใช้ปากอิ่มๆ แตะแก้มมารดาซ้ายขวา ประจบเอาใจเหลือเกิน
“ลูกใครครับแม่” มาถามเมื่อเด็กชายตัวกลมวิ่งตุ้บตั้บกลับไปทางเดิมที่ลูกบอลกลิ้งมา
“ไม่ใช่ลูก หลานของน้าปิงที่อยู่ฝ่ายศิลป์ไง”
“เอาหลานมาเลี้ยงที่นี่เหรอครับ”
“แม่อนุญาตเอง พี่สาวของน้าปิงย้ายไปอยู่เมืองนอก เห็นว่าปีหน้าถึงจะกลับมารับลูกไปอยู่ด้วย ขอไปดูที่ทางทำมาหากินให้ดีก่อน”
“ครับ”
“มาต้องดีกับน้องให้มากๆ นะลูก น้องน่าสงสาร ไม่ได้อยู่กับแม่ พ่อก็เสียแล้ว”
“ครับ” มามองไปทิศเดียวกับที่เด็กตัวอ้วนกลมวิ่งหายไป เขาพยักหน้าให้มารดา
“ชื่อบลูเหรอครับแม่”
“ใช่จ้ะ น้องชื่อบลู”
“ตัวกลมอย่างกับลูกบอล”
“มา~ ไม่เอาสิลูกไม่ว่าน้องอย่างนั้น”
“ผมไม่ได้ว่าสักหน่อย” มาหรี่ตาลง แค่พูดนิดเดียวแม่ก็ดุเขาเพราะเด็กนั่นแล้ว
“เบื่อๆ ก็แวะไปเล่นกับน้องนะ น้องจะได้มีเพื่อนด้วย”
“ครับ” เด็กชายตัวสูงแอบทำหน้าหน่าย ใครอยากไปเล่นกับเด็กสามสี่ขวบ เขาไม่เอาด้วยคนหนึ่งล่ะ
“ไปกันเถอะ คุณพ่อไปรอที่ร้านแล้ว แม่ให้สั่งของโปรดลูกไว้ด้วย”
“ครับ”
มาเห็นหน้ากลมๆ โผล่ออกมาจากที่กั้นโต๊ะทำงาน มองเขาด้วยความสนใจ ก่อนจะผลุบกลับเข้าไปเมื่อเห็นว่าเขาหันไปมอง “แอบดูเหรอเจ้าตัวอ้วน”
“มาไปได้แล้ว”
“ครับแม่”
บลูงั้นเหรอ เขาว่าชื่อลูกหมูน่าจะเข้าท่ากว่า
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
