หัวข้อ: เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ

[skylover☁]

เพชรพระพาย
#ความผิดพลาดของพระพาย

การฝึกงานของพระพายดูชัดเจนขึ้นเมื่อเริ่มทำมาได้2สัปดาห์กว่า ๆ


แม้การทำงานจะเรียกได้ว่าเหนื่อยกว่าตอนเรียน แต่พระพายกลับรู้สึกคุ้นเคยกับมันจนนึกภาพตัวเองที่เป็นนักศึกษาไม่ออกเท่าไหร่ คงบอกได้ว่าเป็นปกติสุขดี จนมานึกได้ว่าเวลามันผ่านไปเร็วเหลือเกิน พระพายยังไม่อยากกลับไปเรียน แต่ก็รู้ว่าไม่มีใครฝืนปรากฏการณ์ธรรมชาติเหล่านั้นได้ ทุกวันนี้ความรู้สึกชอบตัวเองมันเพิ่มพูนขึ้นจึงไม่อยากจะเปลี่ยนแปลงความมั่นคงทางจิตใจนี้ แต่ใครเล่าจะรู้…


ว่าคนเราอยู่ที่ไหน อุปสรรคก็จะตามไปที่นั่น…


“พระพายครับ พี่จำได้ว่าวันนี้คุณรบไม่มีนัดกับใครตอนบ่าย 4 นี่” เขาวิ่งกระหืดกระหอบมาหากันที่แพนทรี่


“อา….ครับ”


“แล้วคุณรบโอเคแล้วเหรอ”

“อะไรเหรอครับ”  พระพายค่อนข้างงงในคำถามนี้


“ผู้จัดการฝ่ายมาร์เก็ตติ้งแวะมา เขาบอกว่าเลขาของคุณรบแจ้งเขาว่าคุณรบว่างช่วงบ่ายๆเย็นๆวันนี้”


“อา…พายบอกเขาเอง เห็นอีกฝ่ายบอกว่ามีเรื่องด่วนเลยโอนสายไปให้แต่คุณรบไม่รับ”


“………..”


“พาย…ทำอะไรผิดหรือเปล่า”  ทำไมพี่เพชร….ถึงเงียบไปแบบนี้ล่ะ เรื่องที่พระพายทำลงไป...มันผิดมากขนาดนั้นเลยหรือ


และแค่คำขอโทษ…มันจะเพียงพอไหม


แต่คำขอโทษเหมือนจะไม่มีความหมายอะไรเพราะพระพายไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ ความจริงที่ว่า ‘งานต้องมาก่อน’ ทำให้คุณรบต้องมานั่งพูดคุยกับผู้จัดการแผนกมาร์เก็ตติ้งจนเลยเวลาเลิกงาน และถ้าวันนี้ไม่ใช่วันสำคัญอะไร คุณเขาก็คงจะกลับรถกับพระพาย แต่เพราะวันนี้มันสำคัญกว่าวันปกติทั่วไป คุณรบจึงรีบออกจากบริษัททันทีที่เพื่อไปทำธุระส่วนตัว และพระพายยิ่งรู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องนั่งวินมอเตอร์ไซค์ไปแทน


“……..”  ถ้าพระพายรู้สักนิดว่าทำไม ก็คงจะบอกคุณผู้จัดการคนนั้นให้มาก่อนหรือหลัง เพราะคนทำงานทุกคน ย่อมทำงานเพื่อความสุขส่วนตัวทั้งนั้น


“วันหลังพระพายต้องระวังนะครับ”  คนสอนงานไม่ได้ดุพระพาย แต่พระพายกำลังโทษตัวเอง ทั้งๆที่ความผิดพลาดคือประสบการณ์แท้ๆ แต่ก็ยังยอมรับมันไม่ได้ พระพายไม่อยากให้คุณรบลำบากเพราะตนเอง และยิ่งมารู้เอาตอนนี้ว่าวันนี้สำคัญกับคุณรบแค่ไหน


ก็ยิ่งเสียใจ….


“พายขอโทษครับ”


“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องขอโทษไงครับ พายไม่ผิดสักหน่อย”


“พายเสียใจ”


“พระพายไม่ต้องขอโทษหรอกครับและพี่ก็ว่าคุณรบคงไม่โกรธนะ”


“พี่เพชร….”


“วันนี้เรารีบกลับบ้านดีกว่าไหมครับ” เพราะวันนี้เป็นวันสำคัญ


“………..”


“วันนี้วันเกิดพี่เจน ถ้าพระพายไม่อยู่ พี่เจนก็คงเสียใจ”  ต่อให้ทุกอย่างออกมาดี พี่เจนดีใจกับการที่พระพายมา แต่พระพายจะดีใจได้อย่างไร….ที่ทำให้ทุกอย่างที่คุณรบวางแผนไว้เกือบจะพังทลาย


เราสองคนมาที่บ้านรัตนสกุลหลังจากที่ทุกอย่างถูกเริ่มไปหมดแล้ว พี่เจนและคุณรบทักทายพวกเราด้วยรอยยิ้มอย่างที่คิดไว้ บางทีพี่เจนก็อาจจะไม่รู้เรื่องอะไร ส่วนคุณรบก็คงไม่มีทางเล่า พระพายนั้นได้แต่ยิ้มให้ทั้งสองด้วยความรู้สึกแย่ในหัวใจ คนข้างๆกายของพระพายก็เงียบไป เขาไม่เหมือนพี่เพชรที่พระพายชอบค่อนแคะและสร้างเสียงหัวเราะให้ทุกคน ดวงตาของเขา…..นั้นไม่เชิงว่างเปล่า และพระพายกลัวว่า…เขาจะผิดหวังในตัวพระพายเอง….


หลังจากที่พี่เจนเป่าเทียน และทุกอย่างเริ่มที่จะดึกเกินไป น้องวินที่ดูจะง่วงนอนแล้วถูกพาขึ้นไปนอนกับคุณหญิง หนึ่งวันที่สำคัญในบ้านนี้กำลังจะจบลง ทว่าพี่เจนก็ยังมีความสุข และคุณรบที่เอาแต่มองเจ้าของวันเกิดก็ดูจะมีความสุขไปด้วย ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี และพระพายก็ไม่รู้สึกว่าตนเองเหมาะสมที่จะไปแชร์สิ่งเหล่านี้กับพวกเขาเลยเดินถอยออกมาคนเดียว


พี่เพชรกลับไปแล้ว แม้ว่าเขาจะพูดว่าไม่ได้ผิดหวังหรือคาดหวังอะไรในตัวกันเลย แต่พระพายก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้น อาจจะเพราะเขาพูดว่าไม่ได้คาดหวังล่ะมั้ง พระพายเลยยิ่งรู้สึกแย่ สิ่งที่เกิดขึ้นหักล้างความภูมิใจที่พระพายพยายามสั่งสมขึ้นมา และการที่ได้รับวันหยุดมันไม่ใช่เรื่องดีเลย เพราะต้องจมกับความรู้สึกแย่เหล่านี้ก่อนจะไปกอบกู้ตัวเองในวันทำงานสัปดาห์ต่อไป


“พระพาย”  พี่เจนเดินเข้ามาหาอย่างสดใส พระพายนั้นรีบหันไปยิ้มให้แม้จะซ่อนทุกอย่างไม่ได้หมดก็ตาม


“พี่เจน”  ทำไมทุกคนต้องดีกับพระพาย ทั้งๆที่พระพายไม่สามารถตอบแทนได้ดีๆ


“เศร้าอะไรนะเรา ไหนเล่าให้พี่ฟังสิ”


“………..”


“นี่ลืมกันหมดแล้วหรือไง ว่าพี่เจนก็เคยทำงานเป็นเลขานะ แถมทำมานานกว่าอีตาเพชรขี้กากนั่นด้วย ไหน มันทำอะไรเราไหนบอกพี่มาสิ จะได้เฉ่งให้ถูกเรื่อง”


“พายทำผิดเอง”  มันไม่เกี่ยวกับพี่เพชรเลย


“……….”


“แต่เล่าให้พี่เจนฟังไม่ได้ เดี๋ยวพี่เจนโกรธพาย”


“เด็กโง่ของพี่เจน  เล่ามาเถอะ ใครโกรธเราลงก็ไม่ใช่คนแล้ว อย่าให้พี่ไปเค้นคอคุณรบนะ!”  ก็เล่นหลุดมาซะขนาดนี้ ต้องให้พระพายรู้สึกผิดกับคุณรบอีกเยอะแค่ไหนที่ทำให้เขาลำบากและยังทำให้พี่เจนโกรธไปอีก


แต่ความรู้สึกผิดในสิ่งที่ทำไปและความหวังว่าจะได้รับการอภัยจากพี่เจนก็ทำให้พระพายหลุดออกมา เมื่อไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ในเรื่องที่ทำพลาดไป คุณรบจึงยอมให้ผู้จัดการฝ่ายมาร์เก็ตติ้งเข้าพบ พระพายจะไม่รู้สึกผิดไปมากเท่านี้เลย ถ้าไม่ใช่เพราะผู้จัดการคนนั้นเข้ามาคุยกับคุณรบเรื่องการขอเพิ่มงบโฆษณานอกรอบ ทั้งๆที่เรากำลังจะมีประชุมกันในอาทิตย์หน้า แต่อีกฝ่ายนั้นต้องการรวบรัดมันให้เสร็จเร็วขึ้นด้วยมีความจำเป็นบางอย่างที่เราไม่ทราบแต่พอจะเดาได้ 


ผู้จัดการคนนั้นเป็นคนสนิทของคุณพ่อจึงไม่สามารถปฏิเสธได้ในทันที และเขาก็รู้ว่าคุณรบพยายามหลบเลี่ยงที่จะเจอตรงๆแบบนี้จึงติดต่อผ่านมาหาพระพายที่ไม่รู้แบคกราวด์ต่างๆ และเพราะคำพูดที่ทำให้ดูเหมือนงานด่วน บริษัทจะลำบาก อีกทั้งการรวบรัดตัดตอนอย่างมีชั้นเชิง พระพายจึงบอกตารางงานของคุณรบให้อีกฝ่ายโดยไม่ได้คิดอะไรเพราะโอนสายไปให้คุณรบเท่าไหร่เขาก็ไม่รับ


และเพราะคุณรบยุ่งมาตลอดทั้งวันจึงไม่เคยมีโอกาสได้ถามหรือบอกมาก่อน พระพายเล่าให้เจนฟังประมาณหนึ่ง ในส่วนเรื่องที่คุณรบต้องตาลีตาเหลือกออกมาหา ก็พยายามจะข้ามๆไป ไม่เช่นนั้นคุณรบได้ไปเคลียร์กับพี่เจนยาวแน่ๆ และเท่าที่ฟังมาเจนก็เข้าใจและนึกภาพตามเป็นฉากๆได้ ว่า….


พระพายตกหลุมพรางคนที่อยู่เป็นและอยู่มานานโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย


“………”


“....…..”


“มิน่า….”


“พายขอโทษ”


“มันก็ไม่ใช่ความผิดของพระพายหรอกนะ พวกลุงแก่ๆนั่นมันตั้งใจเข้าทางพระพายอยู่แล้ว เรื่องนี้ตาเพชรเองก็คงไม่ได้ระวังเอาไว้ด้วย” หรืออาจจะระวังแต่ก็หลุด


“…พายผิดเอง”


“คนสอนงานที่ไม่ได้เรื่องนี่มันน่าด่าชะมัด”


“อย่าว่าพี่เพชรเขานะครับ”  ก็พระพายบอกว่าตัวเองผิดเอง ปกป้องกันเก่งเสียจนเจนกลอกตามองบน นี่ที่เขาเดินมาหาพระพายนั่นก็เพราะอีตานั่นมาขอให้ช่วยปลอบให้หน่อยหรอกนะ ไม่งั้นเจนก็คงมัวแต่มีความสุขจนไม่เห็นอะไรผิดปกติ น้องก็ยิ้มให้แต่ในใจก็คงมีอะไรมากมายที่ไม่กล้าพูดออกไป


พระพายเป็นพวกมีระเบียบและรักความสมบูรณ์แบบในระดับหนึ่งเลย แถมยังมีความรักพวกพ้อง ผูกพันกับบ้านหลังนี้มากกว่าเจนด้วยซ้ำ ไม่แปลกหากน้องจะร้องไห้เป็นเผาเต่า และเพราะความเกรงอกเกรงใจจึงพยายามจะแก้ไขคนเดียวเงียบๆไม่บอกใคร เป็นนิสัยดีๆที่ไม่เป็นผลดีกับตัวเองแม้แต่น้อย และเพราะสังเกตจุดนี้ได้ เพชรที่เอนเตอร์เทนคนเป็นอย่างเดียวจึงมาขอความช่วยเหลือที่เจนซึ่งไม่รู้อะไร แต่น่าจะเข้าใจความรู้สึกพระพายได้ไม่ยาก


เพราะเลขาต่างก็เคยต้องรับมือกับความผีบ้าต่างๆคล้ายๆกัน


“พระพาย เรานะมันอ่อนต่อโลกจริงๆ”


“เห…”


“บางทีพระพายก็เหมือนจะรู้ทันทุกอย่าง แต่บางอย่างก็เหมือนจะไม่รู้อะไรเลย”  ซึ่งทุกคนในบ้านหรือแม้แต่ตัวของเพชรเองก็มองว่าความอ่อนต่อโลกของน้องนั้นมันเป็นเรื่องที่ดี ทุกคนเอ็นดูพระพายเหมือนเด็กน้อยก็ไม่ปาน แม้ว่าพระพายจะออกความเห็นแย้งอะไรได้ แต่ทัศนคติโดยรวมก็ยังถือว่าจรรโลงใจ เหตุการณ์ครั้งนี้ไม่เชิงว่าถูกหลอกนัก…แต่เรียกว่าไม่ทันกันเสียมากกว่า


คาดว่าทั้งหมดคงเป็นแผนของผู้จัดการฝ่ายมาร์เก็ตติ้งที่อยากจะขอเพิ่มงบทั้งๆที่รู้ว่าเอาเข้าที่ประชุมจะไม่ผ่านการเห็นชอบกับอีกหลายฝ่าย เลยตั้งใจใช้ความสัมพันธ์อันดีที่มีมากับพ่อของคุณรบไปพูดคุยกับคุณรบก่อนวันประชุม แต่คุณรบไม่เปิดช่องให้สักเท่าไหร่ หรืออาจจะไม่ได้อยากให้อยู่แล้ว อีกฝ่ายจึงพยายามหาช่องว่าง


หากเป็นเพชรแล้วเขาคงตัดไปเลยเพราะรู้ระเบียบและเรื่องภายในดี แต่พระพายเพิ่งมา ยังไม่ทราบอะไรนัก และเพราะน้องเล่นบทที่ไนซ์ต่อคนทั่วไปอย่างมากๆแล้วจึงไม่ยากที่จะหลอกใช้ อีกฝ่ายอาจจะไม่ได้หวังว่าจะได้ แต่ก็บ้าบิ่นมากที่จะลองคาดหวังกับความใหม่หมดจดของพระพาย และมันก็สำเร็จเสียด้วย ส่วนน้องก็เห็นว่ามันไม่ได้อะไรกับการบอกตารางงานของคุณรบให้ทราบเพราะคงคิดว่าอีกฝ่ายคงอยากจะติดต่อมาช่วงนั้น น้องคงไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมาดักเจอ


“……”


“พระพาย งานของเลขาพูดง่ายๆคือการทำให้นายพอใจในเรื่องต่างๆใช่ไหม และการทำอย่างนั้นได้ พระพายต้องรู้ใจคุณรบเหมือนที่พี่เพชรรู้ แต่พี่เพชรก็ไม่ได้รู้ใจคุณรบในเดือนแรกที่ทำงานเหมือนกัน เพราะงั้นอย่าโทษตัวเองสิ”


“แต่พายรู้จักคุณรบมานานแล้ว”


“พระพายรู้จักคุณรบที่บ้านหลังนี้ แต่คุณรบที่เป็นประธานบริษัทน่ะ พระพายเพิ่งเจอเขาเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนเองนะ”  เจนอธิบายอย่างใจเย็นให้น้องที่พยายามโทษตัวเองได้ฟัง


“……..”


“พระพาย…ถ้าอยากจะเป็นเลขาต้องทำใจนะ งานนี้เราใส่หน้ากากเข้าหาคนเยอะมาก ใจต้องแข็งเพื่อประโยชน์ของเจ้านายและของตัวเรา จะคิดถึงคนอื่นก่อนนั้นไม่ได้แม้จะเป็นประโยชน์ของบริษัทก็ต้องเป็นประโยชน์ต่อนายเราจริงๆด้วย”


“ครับ”


“พระพายเป็นคนเก่งแต่อาจจะต้องฝึกตรงนี้อีก พี่ว่าพี่เพชรเขาคงมองออกแล้วล่ะ ค่อยๆฝึกไปนะ”


“พายนึกว่าที่พี่เพชรดูกะหล่อนนั่นเพราะเขาเป็นพี่เพชรเสียอีก”


“ก็ไม่ใช่ว่าเลขาทุกคนจะดูกะหล่อนแบบพี่เพชรหรอก อีตานั่นแค่เอาความกะหล่อนของตัวเองมาเป็นประโยชน์กับงานเฉยๆต่างหาก”  พี่เจนชมได้เจ็บมาก พี่เพชรที่กำลังโกรธพระพายอยู่อาจจะกระอักเลือดแล้วก็เป็นได้


“พายจะตั้งใจ พี่เพชรจะได้ไม่โกรธ”


“พี่ว่าพี่เพชรไม่ได้โกรธหรอกนะ” 


“แล้วทำไมเขาถึงบอก…ให้พี่เจนมาคุยแทนละครับ”  พระพาย….คิดให้ดีไม่ได้เลย ถ้าเขาไม่เคืองกันแล้วเขาจะไปบอกให้คนอื่นมาพูดกับพระพายทำไม


“เพราะเขา…คงเจ็บใจมั้งที่เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้พลาด”


“…………”


“จริงๆในช่วงฝึกงาน คนสอนงานที่ดีต้องคอยช่วยระวังใช่ไหม แต่นี่มันประมาทชัดๆจะโทษพระพายฝ่ายเดียวมันไม่ถูกเลย เลวมากๆด้วย ถ้ามันทำ พี่จะไปชี้หน้าด่ามันหน้าบริษัทให้ดู”  นี่ก็โอ๋เก่ง โอ๋ถัดมาจากน้องวินก็น้องพายของพี่เจนนี่แหละ อยากให้ไปโอ๋คุณรบให้ได้แบบนี้บ้าง


แต่ถ้ามันเป็นอย่างที่พี่เจนว่า…เพราะฉะนั้นก็หมายความว่า…


“ให้มันจมกับความรู้สึกผิดที่ทำน้องเศร้าไปเลย ดี!”  นี่ก็อะไรจะเกลียดจะชังเขาได้ขนาดนั้น  แต่แค่พี่เจนย้ำชัดๆถึงความเป็นไปได้ทางความรู้สึกที่พี่เพชรอาจจะเผชิญอยู่นะตอนนี้


พระพายก็น้ำตาคลอแล้ว…


“อ้าว…ร้องอะไรอีกเนี่ย”


“ฮึก ก็พาย…พายทำให้พี่เพชรเสียใจ”


“พี่บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ความผิดเราน่ะ”


“แต่ถ้าพายไม่พลาด พี่เพชรก็คงจะไม่พลาดในฐานะคนสอนงาน”  จริงๆแล้วเขาทุ่มเทสอนให้พระพายมากอย่างไม่หวงวิชา แต่ต่อให้พยายามแค่ไหน ความผิดพลาดมันก็เกิดกันได้ เพราะเราคือมนุษย์


เราไม่สามารถควบคุมความผิดพลาดหรือมนุษย์เหมือนกันได้หรอก


“เฮ้อ…”


“………”


“พี่ว่าตาเพชรไม่ได้โกรธพระพายหรอก ถ้าโกรธคงไม่ขอร้องพี่ให้มาคุยกับน้องแบบนี้ แต่รู้สึกผิดไหม ก็อาจจะ”


“ทำไงดี…”  ทำอย่างไรพระพายจะแก้ไขมันได้?


“โตๆกันแล้วคงจัดการความรู้สึกได้ไม่ยาก พระพายก็ไปชวนคุยด้วยหน่อยละกัน”


“แล้วพี่เพชรจะคุยกับพระพายไหม”


“คนมันต้องทำงานด้วยกันนะ แล้วตานั่นก็ไม่ได้เกลียดพระพายด้วย”  ออกจะแคร์ด้วยซ้ำ…แคร์แบบที่ไม่ได้แคร์คุณรบด้วย


“……..”  แต่ถ้าเราจะคุยกันแต่เรื่องงานแบบที่พี่เจนว่า…พระพายก็ไม่ชอบเท่าไหร่นะ


“ลองง้อดูก่อนก็ได้ เราอาจจะไม่ได้ผิดแต่ถ้าไปคุยด้วยดีๆ ปรับทัศนคติตัวเองได้ดีขึ้นเมื่อไหร่ อาจจะเผื่อแพร่ความคิดบวกนี่ไปให้ตานั่นได้ เอาเป็นว่าพี่ว่าคุยไม่ยากหรอก แมวเก้าชีวิตแบบเลขาที่ต้องผ่านประสบการณ์โดนทึ้งมานับครั้งไม่ถ้วนแบบนั้นมันไม่ตายง่ายๆหรอก”


“………..”


“เขาแค่กังวลว่าจะทำยังไงพระพายถึงจะมีเก้าชีวิตได้เหมือนเขาก็เท่านั้นเอง”


“จริงเหรอครับ”


“ไม่รู้สิ แต่เป็นพี่เจน พี่จะคิดนะ”  เพราะพี่เจนเอ็นดูพระพาย และถ้าพี่เพชรเอ็นดูหรือแคร์พระพายแบบที่พี่เจนหรือคนในบ้านนี้เป็น เขาก็จะเป็นห่วงพระพายในแบบเดียวกัน ทุกคนที่นี่ไม่มีใครอยากถอดพระพายออกจากตำแหน่งนี้อยู่แล้ว พระพายเองก็ไม่ควรยอมแพ้ อย่าให้งานที่พลาดเพียงชิ้น ทำลายล้างความสำเร็จนับครั้งไม่ถ้วนที่ทำมา


และถ้าพระพายไม่เห็นค่าของตัวเอง
ต่อให้เพชรตะโกนบอกเท่าไหร่เจ้าตัวก็คงไม่มีวันได้ยินจริงๆ

xxx

เขาไม่อยากสูญเสียพระพายที่ไร้เดียงสาไป
แต่ก็ยอมรับว่างานที่น้องอยากทำ…ความไร้เดียงสาคือสิ่งที่ไม่จำเป็น….


เมื่อวานเป็นวันที่ตลกไม่ออกอย่างที่ไม่เคยเป็น พระพายมีอิทธิพลกับเพชรพิสุทธิ์มากจนเขายังตกใจในตัวเอง  ทั้งๆที่มันไม่ควรเป็นขนาดนี้เพราะเขาควบคุมทุกอย่างได้มาตลอด ทว่าเมื่อได้เห็นแววตาผิดหวังในตัวเองของพระพาย เขาก็ตระหนักได้ในความผิดพลาดที่เขาทำขึ้น จะว่าเพชรนั้นปกป้องพระพายมากเกินไปก็ได้ แต่เขาก็ทำเพื่อความสบายใจของตัวเองเช่นกัน เพราะขนาดทำขนาดนี้แล้ว…มันยังหลุดรอดสายตาไปบ้างเลย


“สายแล้วเหรอเนี่ย”  เพราะมันเป็นวันหยุด เขาเลยอ้อยอิ่งเกินไป และวันนี้เขาต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัดแม้ไม่มีใครรอเป็นพิเศษแต่เขาก็มีงานของทางนั้นที่ต้องกลับไปดูแล และแถมช่วงนี้ทางครอบครัวก็วุ่นวายมาก เมื่อวานทั้งวันเขาแทบจะจดจ่อกับงานไม่ได้เมื่อปู่ขยันโทรมาสายแทบไหม้ จนทำให้เขาหลุดการดูแลพระพายไปอย่างไม่น่าให้อภัย


แต่ถึงจะสายแล้วก็ไม่ได้ใช้เวลานานจนเกินไปที่จะมาถึงที่บ้านของแม่ที่ต่างจังหวัด อาจจะเพราะมันไม่ได้ไกลกันมากขนาดนั้นขับเพลินๆยังไม่ทันเหนื่อยก็มาถึง เพชรเปิดประตูรั้วก่อนจะขับรถเข้าไปเก็บ เข้ามาทักทายแม่เพื่อให้แม่ไม่รู้สึกน้อยใจที่เขาไม่สนใจเพื่อคงไว้ซึ่งความสัมพันธ์ รดน้ำต้นไม้ด้วยตัวเอง แล้วค่อยไปเคลียร์นั่นนี่กับผู้จัดการหอที่จ้างมาดูแลความเป็นไปและความสะดวกสบายของผู้เช่า เขาลำดับทุกอย่างไว้ในหัวแล้ว แต่เหลือเพียงแค่ทำเท่านั้น


ทว่า…


“มาแล้วเหรอครับ”


“……….”


“พายเอง”  ในตอนนี้พระพายไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่ารุกมาถึงนี่จะทำให้เขาตกใจจนช็อคไปไหม แล้วก็ใช่เลย เพชรช็อคไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ขอให้ความช็อคของเขา ไม่ออกมาร้ายจนเกินไปเลยนะ ได้โปรดอย่าไล่พระพายกลับบ้านตอนนี้เลย


“พระพายมาได้ยังไงครับ”  เขาไม่คิดว่าพระพายจะมาที่นี่ เพชรเอย…เอ็งคงไม่ได้หลับอยู่ใช่ไหม  และคงจะไม่ปู้ยี้ปูยำพระพายในฝันจริงๆใช่ไหม?


“พายไปหาที่หอแล้ว แต่พี่คนดูแลบอกว่าพี่เพชรจะแวะเข้าบ้านมารดน้ำต้นไม้ก่อนเสมอ เลยบอกทางมา”  พอฟังมาถึงตรงนี้เพชรก็มั่นใจทีเดียวว่านี่ไม่ใช่ฝัน เพราะฝันของเขาพระพายคงไม่พูดอย่างมีเหตุผลอยู่แน่ ช่วยดูบ้างว่าเจ้าของความฝันคือใคร นี่เพชรเอง เพชรที่ไร้สาระในนิยายคนอื่นมาได้เป็นสิบตอน แต่กลับตลกไม่ออกในนิยายที่ตัวเองเป็นพระเอก


“พระพายมีอะไรหรือเปล่า โทรมาก็ได้นะ เอ่อแต่พี่ไม่ได้ไล่นะ”  ตอนนี้เขากลับมาสับสนตัวเองอีกครั้ง สำหรับเพชรที่ผ่านเหตุการณ์เมื่อวานมา เขาเริ่มมองพระพายเป็นแก้วที่แตกได้จริงๆแล้ว


และการทำตัวแบบไปไม่เป็นของคุณเลขามืออาชีพ ก็ทำให้คุณเลขามือสมัครเล่นใจฝ่อไปบ้าง ใจพองบางหนเช่นกัน ทว่าจริงๆแล้วมันก็แค่เพราะพ่อพระเอกคนนี้รับมือไม่ทันกับการถูกรุกในยามสายที่ยังตื่นไม่ดีนัก


“พายมีเรื่องอยากจะคุยด้วยเลยมาหา แต่เคยจำได้ว่าพี่เพชรบอกว่ากลับบ้านทุกวันหยุด”  น้องจดจำเรื่องของเขาได้ แค่นี้ก็พอรู้แล้วว่าพระพายก็แคร์ แต่พระพายเป็นคนใจดี เพราะฉะนั้นนี่ก็อาจจะเป็นเรื่องปกติของคนใจดีก็เป็นได้


“………”


“พระพายคุยกับพี่เจนแล้วเลยอยากจะมาขอโทษ”


“ขอโทษทำไมครับ พระพายไม่ผิดสักหน่อย”


“ก็ถ้าพายไม่ทำพลาด พี่เพชรก็ไม่ต้องรู้สึกผิดที่สอนพายไม่ดีไงครับ”


“……….”


“พายขอโทษนะ ให้โอกาสพายอีกครั้งนะ”  ให้ตายเหอะ เข้าใจผิดเก่ง….แล้วทำไมต้องทำอะไรแบบนี้ให้มันดูน่ารักด้วยเล่า มาขอโอกาสบ้าบออะไรกัน เพชรพิสุทธิ์นี่แทบจะเอาทุกทรัพย์สินที่มีไปขายและยกให้ไปเสียจบๆด้วยซ้ำ


“น้องพายไม่ต้องขอโทษ พี่ไม่ได้รู้สึกผิดแบบนั้น”


แล้วเขารู้สึกผิดแบบไหน…..


“พี่แค่….อาจจะรู้สึกแย่ที่ทำให้พระพายเสียใจและผิดหวังในตัวเองมากกว่านะครับ แต่ไม่ได้โกรธน้องเลย ที่เมื่อวานไม่ค่อยได้คุยเพราะเห็นพระพายเครียดๆอยู่ด้วย ส่วนพี่ก็ยุ่งๆเรื่องที่บ้าน”  เขาไม่เคยคิดว่าพระพายจะตีความการแสดงออกของเขาไปว่ามันดูเย็นชา จริงๆเขากำลังนิ่งและคิดอยู่ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี และที่ไม่ได้เข้าไปเล่นด้วยเพราะยุ่งอยู่กับการคุยโทรศัพท์นี่แหละ


นี่ไม่ใช่ปีแรกที่ทำงาน เพชรรู้ดีว่าความผิดพลาดมันเกิดขึ้นได้ เขาจึงไม่ได้คาดหวังว่าพระพายจะทำทุกอย่างได้ถูกต้อง จริงๆเรื่องแบบนั้นเขาก็ไม่ได้สอนพระพายแต่แรกเพราะไม่อยากให้น้องมองโลกร้ายๆไปก่อน ก็ยอมรับว่าที่ทำน่ะ คือการสปอยล์กันเกินไป แต่เขาเป็นห่วงความรู้สึกน้องมากกว่า จึงไม่ทันระวังว่าเขาปกป้องตลอดไปไม่ได้หรอก


และเมื่อพระพายได้เผชิญกับมันจริงๆเขาจึงผิดหวังในตัวเองนักที่ทั้งไม่เคยบอกให้ระวัง ยิ่งผิดหวังในตัวเองนักที่ทำให้พระพายรู้สึกแย่กับสิ่งที่ทำผิดพลาดไป และเขาก็ไม่สามารถช่วยกอบกู้ความรู้สึกของพระพายได้เลยในตอนนั้น และเพราะมันติดเสาร์อาทิตย์ จึงต้องไปขอให้เจนทำให้ทั้งๆที่เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับอีกฝ่ายด้วยซ้ำ


บนโลกของการทำงานมันไม่ใช่อะไรที่สอนกันได้ทุกเรื่อง พระพายยังต้องเผชิญอีกหลายส่วน ทุกวันนี้เขาอาจจะสอนน้องไม่ถูกต้องนัก เพราะสุดท้ายมันก็ต้องมีเรื่องที่น้องต้องเผชิญคนเดียว ปีกของเขามันไม่กว้างพอที่จะปกป้องน้องได้ทุกอย่าง บางทีเขาอาจจะต้องให้น้องได้เติบโตแบบที่ควรจะเป็นบ้าง การเอ็นดูพระพายเหมือนคนบ้านนั้นไม่ใช่เรื่องที่ทำไม่ได้ แต่ทำแล้วไม่เป็นผลดีกับพระพายจริงๆ


พระพายนิ่งไป เหมือนตัวเองก้าวไปสู่ในโลกที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แววตาท่าทางและคำสารภาพของรุ่นพี่ตรงหน้าทำให้รู้สึกแปลกจริงๆ เขาก็คือคนที่พระพายรู้จักมากหลายปีแล้ว แต่ทำไมพระพายกับรู้สึกไม่คุ้นเคยกับเขาเสียอย่างนั้น แม้จะรู้ดีว่ามนุษย์มีมุมต่างๆที่ต้องใช้เวลาถึงจะปลดล็อคเข้าไปทีละจุด แต่ภาพข้างหน้าที่ได้เห็นมันเกินกว่าที่พระพายคาดหวังไปบ้าง และไม่คิดเลยว่าอีกด้านมุมนึงที่ตนได้ปลดล็อคเข้าไปจะเป็นเช่นนี้ เขาเองก็กังวลมาก และเห็นได้ชัดว่าแคร์กันมากมาย…..


“พาย…ไม่เป็นไรแล้วจริงๆ”


“งั้นก็ดีแล้วครับ”


“ถ้าพายไม่เป็นไรแล้ว…พี่เพชรก็ต้องดีขึ้นด้วยนะครับ”


“…………”


“พายอุตสาห์มาถึงนี่เลยนะ”  อย่าทำให้ความพยายามของพระพายศูนย์เปล่าสิ


รีบกลับมาเป็นคนเดิมให้พระพายสบายใจหน่อย
เป็นแบบนี้พระพาย….ไม่ชินเลยจริงๆ….


“พายมาง้อพี่ถึงที่นี่เลยนะ”  ทั้งๆที่มันไม่ใช่ความผิดทั้งหมด แต่การเปิดใจก่อนเป็นเรื่องที่ดีกว่า ในเมื่อตอนนี้พี่เพชรระแวงที่จะสัมผัสเพราะกลัวน้องแตกร้าว  ก็คงเป็นตัวคนน้องที่จะสร้างความเชื่อมั่นให้กลับคืนมา เขายิ้ม การถูกแคร์นั้นมันเป็นเช่นนี้เอง


“งื้ออออ เป็นการง้อที่น่ารักมากเลยครับ พี่เพชรช๊อบบบบ” ไม่ต้องทำหน้าเหมือนอยากบีบกันขนาดนั้นก็ได้ แม้คำพูดแบบนี้พระพายจะไม่เคยนึกชอบแต่ก็สบายใจที่ได้ฟัง อย่างน้อยกำแพงที่เคยขวางกั้นก็ค่อยๆบางลงแล้ว


“พี่เพชรไปทานข้าวเถอะครับ คุณแม่รอนานแล้ว วันนี้พระพายมาช่วยคุณแม่พี่เพชรทำอาหารด้วยนะ”  เขายิ้มออกมา ต้องใจกล้าแค่ไหนที่จะบุกมาถิ่นเขาได้และบุกไปช่วยแม่เขาทำครัวทั้งๆที่เคยคุยกันแค่ครั้งเดียวแบบนั้น พระพายเป็นเด็กน่ารัก ใครมองหรือได้รู้จักต่างก็เอ็นดู ไม่แปลกใจที่จะได้เข้าบ้านคนอื่นง่ายแบบนี้ แต่แค่คิดว่าเจ้าตัวทำทั้งหมดเพื่อเขา เพชรก็มีกำลังใจขึ้นมาจากที่คิดว่าที่ทำไปมันไม่มีอะไรดี ไม่หรอกที่ทุ่มเทไปนะมันส่งผลบ้างแล้ว ช้าๆแต่ก็เห็นได้…ว่ามันมีความไว้วางใจเกิดขึ้นจริงๆ


นี่แหละเมล็ดพืชที่เขาหว่านลงดิน
มันกำลังจะแตกรากหยั่งลึกเพื่อรอการออกผลออกดอกให้เก็บกิน….


Talk : เพชรไม่ค่อยรุกจีบค่ะ(เหรอ) พี่เขาทำตามแสตนดาร์ดการปลูกฝังจิตสำนึกรักให้น้อง ค่อยๆหยอด ค่อยๆใส่ แต่สม่ำเสมอเข้าไว้คือหลักการถถถถ ก็จะค่อยๆเห็นปมนั้นนี้ค่อยคลายกันไป แต่ขอให้มั่นใจว่ามันจะจบในไม่นานค่ะ

ฝาก #เจนไม่นก #เพชรพระพาย และต่อไปอาจจะได้มี #ลูกชุบของอัศวิน แอร้ยยยยยยยย 555

Twitter @reallyuri

[❣☾月亮☽❣]

โอ๋ๆ

[lizzii]

ไม่ร้องนะน้องพาย

[B52]

 

[Billie]

 

[Chucream.nabi]

  น้องงงงงง อิตาเพชรทำหวังผลนี่หว่า

[JokerGirl]

อิตาเพชรนี่ก็ปลูกดอกฝังรากรอกินผลน้องพายอย่างเดียวเลย รอเก่งว่างั้น ทีมพี่เจนรอช่วยชี้หน้าด่าตาเพชรหน้าบริษัท

[skylover☁]

เพชรพระพาย
#พระพายกับสายรหัสคนถ่อย

พระพายเป็นเด็กที่เข้ากับทุกบ้านได้ราวกับว่าเกิดมาเพื่อเป็นบุตรหลานของชาวโลกทุกคน…แน่นอนรวมถึงบ้านหลังนี้ที่หล่อหลอมตัวตนความเป็นเพชรพิสุทธิ์ขึ้นมาด้วย เพราะตอนนี้พระพายได้กลายมาเป็นลูกรักของแม่ของเขาแล้ว แต่เรื่องแบบนี้ไม่เกินความคาดหมายเลย เพราะพระพายสามารถคาดเดาได้ทุกอย่าง….ก็ไม่ทุกอย่างหรอก แต่เกือบทุกอย่าง….


เสน่ห์ของพระพายคือการเป็นเด็กซื่อตรง ไร้เดียงสา อ่อนโยนเหมือนกับพกพาเอาทุ่งลาเวนเดอร์ไปกับตัวด้วยทุกที่ หากสามารถปราบพยศเป็นยอดรักของคุณหญิงพรรณีได้ ก็ไม่มีบ้านไหนยากเกินไปสำหรับพระพายหรอก แม้มันจะเป็นไปด้วยความบังเอิญก็ตาม….พระพายคงหนีไปไหนไม่พ้นแล้วจริงๆ….


“คุณแม่ครับ เดี๋ยวพายล้างให้เอง” 


“ไม่เป็นไรหรอกลูก หนูเป็นแขก ไปพักให้หายเหนื่อยเถอะ” 


เอาเป็นว่าเหยื่อได้เข้ามาติดกับก่อนกำหนดเสียอีก จริงๆนี่ว่าจะล่อลวงมาบ้านตอนเปิดเทอมที่พ้นสภาพพี่เลี้ยงกับนักศึกษาฝึกงานเป็นหนุ่มออฟฟิศกับนักศึกษาข้างห้องนะเนี่ย แต่ไม่เป็นไร มาเร็วอย่างนี้ อะไรดีๆก็อาจจะเกิดเร็วขึ้นก็เป็นได้ เพชรคิดได้อย่างนั้นก่อนจะริเริ่มอะไรใหม่ๆที่เขาว่าดีก็ต้องดี และโปรเจ็คนี้จะผ่านไปไม่ได้เลยถ้าไม่ได้พระพายมาเป็นนักแสดงนำเช่นเดิม


“พระพายครับ”เขาเดินไปยืนข้างๆ ช่วยซาวจานที่พระพายล้างน้ำยาไว้แล้ว


“ครับ”


“วันนี้พี่มีเลี้ยงข้าวน้องรหัสที่ยังมีชีวิตอยู่ ไปเป็นเพื่อนไหมครับ”


“เอ่อ…”  น้องรหัสเขา หรือรุ่นพี่ที่คณะของพระพาย….เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้พระพายไม่คิดว่ามันจะดีนักหรอกที่ให้ไปพบเจอ แต่เพชรกลับส่ายหน้าปฏิเสธก่อนโดยไม่รอให้คนที่เขาชวนพูดปัดด้วยซ้ำ


“ไปนะครับ พี่ให้มันเอาชีทปีหนึ่งมาให้พระพายด้วย”


“พวกเขารู้เหรอครับว่าพระพายรู้จักกับพี่เพชร”  แววตาของน้องวูบไหว ความกลัวที่ครอบงำนั้นน่าเอ็นดูจนเขาอยากจะฉุดมาโอบกอด แต่ต้องรั้งมือไว้ มันยังเร็วเกินไปเดี๋ยวพระพายจะเอาสก๊อตไบร์ทฟาดหน้าเขาหน้าซิงค์ล้างจานที่บ้านตัวเองนี่แหละ…


“รู้สิครับ พี่บอกไปน่ะ”


“แล้วพวกเขา โอเคเหรอครับ”


“ลองไม่โอสิครับ นี่พระพายคิดว่าพี่เป็นใคร”


“ลูกแม่ไพลินบ้านเลขที่ 481” 


“ชอบเล่นมุกเหรอครับ เดี๋ยวพี่ให้เล่นเพชร”  พระพายยู่หน้า คนบ้าก็คือคนบ้า สลดได้ไม่นานก็กลับมาเป็นคนบ้าเล่นมุกผีๆใส่กัน ไม่ใช่ผีธรรมดาด้วยนะ ค่อนไปทางผีทะเลเลยทีเดียว


“ล้างจานดีๆเลยครับ ไม่งั้นพายจะเอาฝอยขัดหม้อขัดเพชรให้สะอาดให้ดู!”  สรุปไม่ใช่แค่สก๊อตไบร์ทเสียด้วย นี่มันเป็นคำขู่ที่สุภาพหูที่สุดเท่าที่ชีวิตของเพชรพิสุทธิ์เคยได้ยินมา…


หลังจากออกจากบ้าน เขาก็พาน้องกลับมาที่หอเพื่อเคลียร์งานอย่างที่ตั้งใจด้วยความเร็วสูง นี่มันก็เย็นแล้ว คาดว่าสายรหัสผู้อดยากของเพชรพิสุทธิ์ที่ยังมีชีวิตอยู่คงรอให้เขาไปเลี้ยงข้าวจนใจจะขาด เขามาเคาะประตูเรียกพระพายอยู่ที่หน้าห้อง พอพระพายเปิดประตูห้อง เขาก็พาน้องที่ยังดูกล้าๆกลัวๆออกจากหอไป บอกแล้วว่าไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก เพราะที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่สายรหัสรุ่นน้องเขา เพราะพี่บัณฑิตน่ากลัวสุด บอกเลย…


“พายไปด้วยจะดีเหรอ มันสายพี่เพชรนะ”


“ดีสิ พระพายไม่มีพี่รหัสไม่ใช่เหรอ”  หรือจริงๆคือมี แต่พี่รหัสคนนั้นไม่เคยมาดูดำดูดี แต่ไม่เป็นไรนี่มันยุคสมัยไหนแล้ว ไม่มีใครตายเพราะไม่มีพี่รหัสหรอกน้า


ให้ขวัญและกำลังใจเจ้าลูกกระต่ายขี้กลัวไปพลางขับรถออกไปที่ร้านอาหารที่มักจะเลี้ยงกันเป็นปกติ พาน้องเข้ามาในร้านก็รู้ได้ทันทีว่าต้องไปนั่งโต๊ะไหน เพราะเหล่ารุ่นน้องทั้ง 4 ที่มีชีวิตมาที่นี่โบกมือโหวกเหวกโวยวายต้อนรับเขากันใหญ่ พระพายนั้นเหมือนจะตัวเล็กลงเมื่อเดินเข้าไปใกล้ และเจ้ากระต่ายก็ทำให้เขาหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเอาแต่เกาะอยู่ที่หลัง อะไรจะขี้กลัวได้ปานนั้น เมื่อกี๊ยังจะเอาฝอยขัดหม้อขัดกันอยู่เลย


“พี่เพชรอ่ะ พายไปรอข้างนอกนะ”


“ไม่ต้องเลยครับ มาแล้วก็ต้องนั่ง เฮ้ยพวกมึง เอาเก้าอี้มาให้น้อง!”  ในฐานะคนจ่ายเงิน สั่งอะไรก็ต้องได้ในวินาทีนั้น ในที่สุดคนตัวบางก็ได้มานั่งที่เก้าอี้ซึ่งมีคนเอาเสื้อเช็ดให้อย่างทะนุถนอมและเลื่อนมาที่พระพายซึ่งไม่พร้อมจะนั่งทั้งๆที่ไม่ได้เป็นริดสีดวงอะไร ดวงตากลมโตยังคงมองคนพี่ที่ขู่เข็ญกันว่าจะขอร้อง แต่เสียใจด้วย….เพชรพิสุทธิ์เปลี่ยนไปแล้ว! น้ำตาทุกหยดที่เขารีดออกมาจากพระพายต้องให้ประโยชน์สูงสุดต่อจากนี้!


“น้องพายสั่งเลยนะครับ วันนี้เสี่ยเขาเลี้ยง เอาที่ดีที่สุดมา ปลากะพงจากภูเขาหิมาลัยพี่เขาก็จ่ายให้ได้”  ใครคนนึงบนโต๊ะพูดขึ้นพลางยื่นเมนูให้พระพายด้วยรอยยิ้มและท่าทางใจดี แต่พระพายยังทำตัวไม่ถูกนัก


“น้องเขางงไปหมดแล้วมึง ปลากะพงเชี้ยไรมาจากภูเขาหิมาลัย เรียนจนโง่เหรอ”  อย่าทะเลาะกันนนนน!!!!


“โหยเฮีย เราก็อยากจะโชว์ความป๋าให้น้องดู นี่ก็ทะนุถนอมจั๊นนนนน ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเลย”  คนพูดนี่คงไม่เคยได้มาสัมผัสน้องพระพายคนดังของคณะจริงๆ เพชรยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ นี่ไง….เขาถึงได้เอานางฟ้ามาโปรดพวกไพร่นี่กัน จะได้รู้ฤทธิ์พระพายซะบ้าง แล้วจะได้รู้ว่าที่เขาทำนั้น….มันไม่มีอะไรเกินจริงไปเลย


“เอ่อพี่เพชรก็ไม่ได้ขนาดนั้นหรอกครับ”  พระพายพยายามแก้ตัว แต่ยิ่งแก้ มันยิ่งน่าสงสัย


“อ้าว แล้วพี่เพชรนี่ขนาดไหนเหรอ ใหญ่ไหม”ไอ้พวกสัปดนนี่


“พี่เพชรเป็นพี่เลี้ยงของพายที่ทำงานนะครับ แต่เจ้านายใหญ่คือคุณนักรบ” 


“…………..”


“…………”เป็นไงล่ะ เงิบกันทั้งโต๊ะ พระพายมาได้ไม่ถึงสองนาที โชว์อิทธิฤทธิ์ใส่สายรหัสผู้บาปหนาของนายเพชรพิสุทธิ์จนไปไม่เป็นกลับบ้านไม่ได้แล้ว


“ง่า….อย่าทะเลาะกันนะครับ”  พระพายพูดออกมา พวกเขาเสียงดังและพูดคำหยาบกันไปมาจนทำให้น้องคิดเช่นนั้น พระพายนี่ดูใสซื่อเสียเลยเกิน เกิดมาไม่เคยเห็นคนหยอกกันแรงๆเหรอ น้องถึงได้คิดไปว่าทะเลาะกัน  อยากจับไปเข้าคลาสแดกดันคนให้ได้ดีอย่างเจนรักษ์ชะมัด….


“พี่เพชรเลี้ยงน้องมาไงเนี่ย”สายรหัสปี 3 เหมือนจะชื่อพี่ชิ้น


“กูไม่ใช่พ่อใช่แม่เขา” เอ๊ะ ไอ้นี่ ถามยังไง???


“โคตรรูกอ่ะ” ธีรวุทธิ์หรือธีร์ปีสองสายรหัสคนถ่อยถาม


“รูก?” เพชรพิสุทธิ์นิ่วหน้า


“น้อน” เจตภัทร ปีห้าสายรหัสคนถ่อยย้ำ


“แปลว่าอะไรวะ” ตามไม่ทัน


“อะไรก็ตามที่แปลว่าน่ารักน่าบีบน่าทะนุถนอม” ธารากร ปีสี่อธิบาย


“อะ กูเก็ตล่ะ ทีนี้เข้าใจกูแล้วใช่ไหม”  ทุกคนพยักหน้าหงึกหงัก พระพายก็ได้แต่คิดว่าทำไมพี่เพชรเข้าใจอะไรง่ายจัง ว่าแต่ที่เขาพูดถึงนี่คือพระพายเหรอ


“น้องไม่เหมือนแบบที่กูคิดเลยอ่ะ แบบ…ไม่หยิ่งเลยอ่ะ”


“พายไม่หยิ่งนะ”  พระพายเถียงกลับเสียงเบา ยังคงกังวลเรื่องที่คนอื่นลือกันออกไป ท่าทางเลิกลั่กแต่น่ารักนั้นทำให้สายรหัสคนถ่อยถึงกับหัวเราะออกมา เริ่มเข้าใจว่าทำไมเพชรถึงอยากให้ทุกคนได้สัมผัสพระพายจริงๆ


เพราะพระพายไม่เหมือนกับที่ใครๆเขาเล่ามา…


หยิ่ง ขี้โกหก หัวสูง นิสัยไม่ดี…คนในคณะรู้กันหมดว่าพระพายเป็นเช่นนั้น แต่ไม่เคยมีใครไปถามพระพายจริงๆ พระพายตอนอยู่ที่คณะไม่ใช่คนที่ร่าเริงและไม่คุยกับใครนอกจากเพื่อนสนิทอีกสองคน แต่นั่นก็ไม่แปลกเลยเพราะตนเองถูกพูดแบบนั้น พระพายคงกะจะให้เวลาทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น แต่เรื่องร้ายๆยิ่งนับเวลาก็ยิ่งนานออกไปทางความรู้สึก หากไม่มีตัวช่วยดีๆก็คงไม่มีทางออกมาจากบ่อโคลนพวกนั้นได้ เพราะฉะนั้นคนอื่นจึงต้องมาสัมผัสพระพายในสถานการณ์ที่ต่างออกไป เพื่อที่จะได้รู้ว่าน้องจริงๆแล้วเป็นคนแบบไหน


เพชรรู้และจับจุดถูก วันนี้คนนึงพูดแบบนึง พรุ่งนี้คนอีกคนก็จะต้องได้ฟังและพูดต่อ เขาใช้วิธีเดียวกันกับที่ผู้ไม่ประสงค์ดีทำกับพระพาย ในเมื่อมาถึงจุดนี้ พระพายก็เหมือนไม่มีอะไรจะเสียเพราะชื่อเสียที่ตัวเองไม่ได้สร้างได้ถูกทำให้ป่นปี้ไปแล้ว จะกู้ชื่อให้  ถ้าไม่ลองทำทุกอย่างก็คงไม่รู้ว่าอย่างไหนดี และก็ดูเหมือนว่าเราไม่มีความจำเป็นต้องพยายามอะไรเลย เพราะโทนเสียง ความนอบน้อม ความไร้เดียงสาที่น้องมี มันช่วยผลักดันให้คนอื่นที่รับข้อมูลมาผิดๆได้กระจ่างแก่ใจแล้ว


“ผมว่าน้องแม่งถูกแกล้งแน่เลยว่ะ”  ไอ้ปีห้าที่จริงๆควรจะจบไปได้แล้วแต่ยังมานั่งเนียนเรียนและเนียนแดกได้พูดขึ้น จุดประเด็นได้ดีมาก


“พี่แม่งใจเย็นเว้ย น้องพระพายเขาตัวหดเท่ามดแล้ว พูดไรเกรงใจน้องบ้างสิเฮ้ย”  เป็นธารากรปีสี่ที่ต้องคอยปราม


“พระพายไม่เป็นไรนะครับ”  ปีสองที่นั่งใกล้ๆหันมาพูดให้กำลังใจ สายรหัสเขามีแต่ผู้ชายห่ามๆ เด็กน้อยที่เลี้ยงมาเหมือนถูกปั้นอย่างพระพายก็อาจจะทำตัวไม่ถูก ไม่ต้องเดาเลยว่าเพื่อนๆต่อให้เป็นคนห่ามกันแค่ไหน แต่พออยู่กับน้องทุกคนคงหันมาพูดเพราะด้วย มันเป็นเอฟเฟคจากตัวตนที่ทำให้คนอื่นปฏิบัติตาม นี่ไงทุ่งลาเวนเดอร์ของรัตนสกุล น้องพายผู้พิชิตองคุลีมารที่แท้ทรู


“ไม่ต้องกลัวนะ”  เขาพูดปลอบ ได้ทีพลางลูบหลังน้องที่ทั้งงงและตกใจที่คนพวกนี้มีอะไรให้หึกเหิมกัน ก็บอกแล้วว่าน้ำตาของพระพายจะไม่เสียไปอย่างไร้ความหมายอีก แม้น้องจะถือคติต้องไม่จองเวรกรรมต่อกัน แต่ช้าไปแล้วเพชรอนุญาตให้ตัวเขาเองเป็นเจ้ากรรมนายเวรของพระพายแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น จะไปจดลิขสิทธิ์ตัวเองให้ดูด้วย อย่ามาท้านะ ว่าแต่ใครท้า? กรมทรัพย์สินทางปัญญาเหรอ?


“พายไม่เป็นไรครับ จริงๆก็ไม่ได้สนใจอะไรแล้วด้วย”


“รูกกกกกก”  ไอ้พวกที่หึกเหิมสถาปนาตนเป็นอัศวินของพระพายได้แต่ครวญคราง


“คือ…พระพายอาจจะแบบ…ทำให้เขาเห็นว่าเป็นคนงั้นก็ได้อะครับ”


“น้อนนนนนนน”


“เข้าหัวกันบ้างไหมชาวเรา อย่าเวอร์”  เพชรก็ได้แต่ปรามไปตามหน้าที่ หากแต่เขานั่นแหละคือผู้ผลักดันเบอร์หนึ่ง!


“พี่เพชรน้องอย่างนางฟ้าอ่ะ ถ้านี่มีธูปผมจุดละนะ” ธีร์หันไปพูด อีกนิดจะกราบแทบตักน้องแล้ว


“เชี้ยผมขอหวยได้ปะ”  ปีห้าที่อดอยากพ่อแม่จะไม่ส่งเงินให้หันมาถาม


“น้องพายเกิดวันที่เท่าไหร่ครับ”  นี่ก็กะจะขอหวยลูกเดียว เพชรหันควับ เขาว่ามันชักจะมากไปแล้วล่ะวันนี้


“เอ่อ วันที่ 7 กันยาครับ”


“ง่อว ขอวิ่งไปติดต่อเจ้ามือหวยแป็ป” นายลูกชิ้น ชินภัทร


“กูฝากด้วยไอ้ชิ้น”  ปีห้าพูดกับปีสาม เอาสิทำกันเป็นทีม


“แล้วนี่พี่เพชรบอกให้ผมเอาเลคเชอร์ในตำนานไปให้นี่ พระพายไม่มีพี่รหัสเหรอครับ”  ในที่สุดก็มีคนหนึ่งที่ดูมีสติกว่าใครชวนพระพายคุยในเรื่องมีสาระ พระพายพยักหน้าเบาๆ แต่ทุกคนรู้ว่าพระพายมี


และรู้ด้วยว่าทำไมมันถึงมีแต่เหมือนไม่มี


“งั้นพระพายจะไม่รังเกียจพี่ใช่ไหมถ้าพี่ขอเป็นพี่เทคเราน่ะ”  ปีสองที่สมองโตกว่าปีห้านั้นหันมาสบตาเขา ทำดีมากไอ้ธีร์ กลับไปเดี๋ยวโอนตังค์ให้


“จะดีเหรอครับ คือแบบพระพายเกรงใจ”


“เกรงใจอะไร พี่ไม่มีน้องรหัส ซิ่วไปตั้งแต่ยังไม่ได้รับน้องเลย เนี่ย เลคเชอร์ในตำนานของศาตราจารย์เพชรพิสุทธิ์ไม่ได้ส่งต่อให้รุ่นเราเนี่ย ช่วยเอาไปได้ไหมครับ”


“…………”  พระพายไม่ตอบแต่หันมามองตาเขา เจ้าของเลคเชอร์ในตำนานของสายรหัสคนถ่อยนั้นยิ้มให้เห็นว่าเขายินดี


“พี่ได้เกียรตินิยมด้วยนะ เผื่อพระพายไม่รู้”  เขาหันมาขยิบตาให้ พระพายก็รู้หรอกว่าเขานะเก่งแค่ไหน แต่การที่พระพายไม่ได้รหัสนั้นแล้วไปเอาเลคเชอร์ของเขามา มันจะดีเหรอ


“พระพายจะได้มีไว้ให้รุ่นน้องต่อๆไปด้วยไง”


“แต่เดี๋ยวพายก็จะมีน้องรหัสเหมือนกันนะ”  พระพายแย้ง


“ก็ถ่ายเอกสารให้ไปอีกสิครับ พี่จะบอกให้นะว่าเลคเชอร์พี่เพชรนะกระจายข้ามวิทยาเขต แต่คนส่วนใหญ่มีไม่ครบกันหรอกนะ”  ปีสี่อธิบายเพิ่มเติม ทุกคนดูเป็นงานราวกับซิงค์สมองนักขายตรงกันมาก่อน


“……….” 


“แต่ยังไงพระพายก็เลคเชอร์ของตัวเองด้วยอยู่แล้ว วันนั้นพี่ก็เห็นนะ ดีเลยแหละ พระพายก็เอาของตัวเองและของพี่ให้น้องไปก็ได้”


“รับสายเราไปเถอะครับ อย่าให้พวกเรากำพร้าปีหนึ่งเลย”    ปีห้าที่เรียนไม่จบได้กล่าวเอาไว้ ก็น่าสงสัยว่ามีเลคเชอร์ดีอยู่ในมือแล้วทำไมยังเรียนไม่จบเหมือนกัน ราคาคุยหรือเปล่าเลคเชอร์คุณเพชรนี่ แต่พระพายก็ตัดสินใจแล้ว มีคนรักและเอ็นดูก็ย่อมดีกว่าไม่ใช่หรือไง….และพระพายก็มีคนเกลียดในคณะเยอะแล้ว มีคนชอบบ้าง…ก็ดีเหมือนกัน


“ฝากตัวด้วยนะครับ”  พระพายยิ้มออกมา เป็นยิ้มที่กว้างที่สุดตั้งแต่ที่มีมาในระยะรัศมีไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยที่เรียน พระพายอาจจะได้เริ่มชีวิตนักศึกษาทั่วไปช้ากว่าคนอื่น แต่เขาจะทำให้มั่นใจ


ว่าพระพายจะได้เริ่มมันอย่างจริงจังต่อจากนี้


ยื้อยึงกันอยู่นานในที่สุดงานเลี้ยงก็ต้องเลิกรา พระพายกับเขาเข้ามาอยู่ในรถมุ่งหน้ากลับหอ มันมืดแล้วจึงไม่มีใครมุ่งหน้ากลับกรุงเทพกันวันนี้ เพชรเหลือบมองคนข้างกาย พระพายมีใบหน้าที่แจ่มใสกว่าตอนมาแม้ว่าที่โดนไปจะทำเอาไปไม่ถูกสักเท่าไหร่ น้องถูกคนลอบข้างโอ๋มาดีจริงๆจนมาเจอของแปลกเลยอดไม่ได้จะคัลเจอร์ช็อค แต่ไม่เป็นไร ค่อยๆปรับกันไป พระพายไม่ได้แก่เกินจะดัดหรอก แค่ต้องให้โอกาสน้องได้รับรู้เรื่องเลวๆของสังคมบ้าง


“ขอบคุณพี่เพชรมากนะครับที่ขู่เข็ญพายไปด้วย”  พระพายหันมาขอบคุณเขาอย่างจริงใจ ต้องพูดว่าขู่เข็ญเลยทีเดียว เพราะถ้าเขาไม่มีความอดทนต่อแววตาออดอ้อนของเจ้ากระต่ายน้อยแล้วล่ะก็ บางทีเรื่องดีๆวันนี้ก็ยังไม่เกิด ใช่…พระพายมองว่าการเปิดโลกไปเจอคนถ่อยๆเหล่านั้นคือเรื่องดีๆ


“ดีใจที่พระพายชอบนะครับ”


“พายได้มีพี่เทคกับเขาแล้ว ทำไมจะไม่ดีล่ะครับ”  เขายิ้มให้กับพระพายที่มีความสุข ใช่…พระพายได้สายรหัสปีสองของเขาขอไปดูแล ทุกอย่างเหมือนจะเป็นความประสงค์ของพระเจ้า….ที่ประสงค์ให้เขาเลือกที่จะจัดการปัญหาเหล่านี้ให้


“ต่อไปนี้เราก็เกี่ยวข้องกันแล้วนะ” ใบหน้าหวานของน้องพลันแดงขึ้นมา


“ได้ไงอ่ะ พี่ปีสองขอเทคพายคนเดียวนะ”  ถึงพระพายจะได้รับมรดกตกทอดเลคเชอร์ของเขาก็เถอะ


“แล้วพระพายไม่อยากเกี่ยวข้องกับพี่เหรอ”


“……….”


“พี่ก็เทคแคร์เราอยู่นะ”


“ก็พี่เพชรเป็นพี่เลี้ยงของพาย”


“พี่เลี้ยงที่ให้พระพายซื้อชาไข่มุก ล้างจานให้ แลกกับการพามาเจอสายรหัส แกะปลาทู ล่าสุดวันนี้แกะส้มให้กินด้วย”


“………”


“พี่ชอบเป็นพี่เลี้ยงพระพายจัง” ดูเหมือนจะได้กับได้ ได้อะไรไม่รู้


แต่รู้ว่าพระพายเหมือนจะมีแต่เสียกับเสียเลย….


“แล้วนี่พระพายขับรถมาเหรอครับ พี่ไม่เห็นรถจอดเลย”  เขาเปลี่ยนเรื่อง ไม่งั้นพระพายอาจจะระเบิดตัวตายได้


“อา…รถส่งเข้าศูนย์นะครับ”


“แล้วนี่มาไงครับเนี่ย”  เขาเกือบเบรกหน้าทิ่ม


“ก็…นั่งรถตู้มาครับ”  แล้วแม่บอกว่าน้องมาตั้งแต่เช้า เป็นไปได้ว่าน้องรีบไปนั่งรถตู้ที่ท่ารถและมาถึงที่นี่แต่เช้าโดยไม่มีรถ เพชรนั้นเหลือบมองคนข้างตัวอย่างฉงนใจ ไม่คิดว่าภารกิจง้อกันของเขาจะเป็นเรื่องใหญ่ของพระพายขนาดนี้ เพราะมันไม่ได้ดูลำบากไปเหรอ….ถ้าคุณหญิงพรรณีรู้ว่าพระพายทำอะไรแบบนั้นลงไป มีหวังมาแหกอกเขาแน่นอน


แต่คงไม่สู้รู้ว่าพระพายโดนแจกอ้อยไปเท่าไหร่แล้ว….


“ก็พายอยากมาหาพี่เพชรนี่นา ห้ามโกรธนะ”


“วันหลังโทรมาก็ได้ นัดเคลียร์ใจๆไปเลย ไม่ต่อวิ่งมาหาถึงแบบนี้ รถตู้มันก็อันตรายอยู่นะ เข้าใจไหม”  ถึงแม้เขาจะขึ้นบ้างด้วยหวังจะขออาศัยรถบางคนกลับกรุงเทพด้วย แต่ไม่ชอบใจที่น้องทำนัก อย่างว่า….ลองได้สปอยล์แล้วเลิกยาก


“ก็พายไม่รู้นี่ว่าพี่เพชรจะหายงอนไหมเลยต้องรีบมาง้อ”


“พี่ไม่ได้งอนเด้อ”


“ก็แบบพายไม่อยากให้พี่เพชรรู้สึกไม่ดีแล้ว”  เราเดินกันมาถึงหน้าห้อง หมดไปหนึ่งวันแต่พระพายก็ยังไม่เข้าใจจริงๆเหรอ ว่าเขารู้สึกอย่างไร เพชรแค่รู้สึกผิดและทำอะไรไม่ถูกที่สอนน้องไม่ดีจนทำให้น้องผิดหวังกับตัวเองอย่างนั้น แต่เมื่อน้องมาโชว์ให้เห็นแล้วว่ามีสปิริตจะสู้ต่อ เขาก็กลับมาบ้าบอได้เหมือนเดิม เพราะคนเราไม่มีวันปรบมือข้างเดียวดังได้หรอก การเรียนรู้ถ้าไม่ได้รับความร่วมมือมันก็เท่านั้น


“พี่เพชรง้อไม่ยากนะครับ ถ้าเป็นพระพายน่ะ”  เขาบอกพระพาย จ้องมองไปที่แววตาคู่นั้น อยากให้อีกฝ่ายค้นหาสิ่งที่อยู่ภายในใจจะขาด แต่มันอาจจะเร็วเกินไปสำหรับพระพายในตอนนี้ เพชรเองก็ยอมรับ


ว่าเขาสร้างตัวตนออกมาหลายมุมเกินไปเพื่อให้คนจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน
และคนที่เขาหวังให้มาจับกันก็คือคนที่ไร้เดียงสาที่สุดด้วย


“แค่พระพายมาบอกว่าต่อไปพระพายจะตั้งใจและเปลี่ยนทัศนคติใหม่ จะสู้คนบ้าง ไม่ยอมอ่อนข้อให้ใคร แค่นี้ก็ง้อพี่ได้แล้วครับ”  แต่ในทางปฏิบัติมันไม่แค่นี้นะสิ พระพายปล่อยปะละเลยปัญหานี้และยอมคนง่ายมาจนชิน สุดท้ายแล้วความใจดีของน้องกลับมากัดกร่อนความรู้สึกให้เจ็บปวดเกินกว่าจะนับ


เพชรประคองแก้มใสให้มองเขาตรงๆไม่หลบตาไปไหน พระพายรู้ดีว่านี่คือข้อเสียมากกว่าข้อดี แต่น้องอาจจะเหนื่อยที่จะเปลี่ยนแปลงแล้ว บนโลกนี้หากจะต้องมีคนแบบพระพายเพื่อเป็นแสงสว่างบนโลก โลกนี้ก็ต้องมีคนแบบเพชรที่เหมือนความมืดฉุดน้องออกมาจากพวกคิดไม่ดีขึ้นมาเช่นกัน และนั่นมันก็อยู่ที่น้องจะเลือกและอยู่ที่เพชรอีกเช่นกัน…ว่าเขาจะกะล่อนเอามุกไหนมากระตุ้นความเฉื่อยชาของคนโลกสวย


“พี่เพชร…วันนี้ที่พาไปเจอสายรหัสเพราะอยากให้พายไปจัดการเรื่องนั้นเหรอ”  ดวงตากลมช้อนมองเขาราวกับจะถามหาความจริงที่มีมากกว่าคำถาม นั่นคือเจตนาของเขาเสียมากกว่า ทำไมคนเราที่เป็นแค่พี่เลี้ยงในที่ทำงาน ต้องแคร์กันมากขนาดนี้ด้วย


“อยากให้จัดการทุกเรื่องครับ”


“………”


“เราน่ะ จะยี่สิบแล้วนะ พอเรียนจบก็ต้องมาทำงานกับคุณรบ อันนี้รู้ตัวดีใช่ไหม”


“อืม”


“แล้วคิดว่าเราในตอนนี้เป็นได้ไหม”


“ไม่ได้ครับ”


“ได้ครับ ไหนพูดใหม่สิ”


“หึ พายยังไม่เก่งแบบพี่เพชรเลย”


“พระพายไม่มีวันเก่งเหมือนพี่ เหมือนที่พี่ไม่มีวันเป็นคนดีได้เท่าพระพาย” 


“แต่พายเพิ่งทำพลาดไป”


“ตีเหล็กต้องตีตอนร้อน”


“พี่เพชร….”


“พระพายเป็นเลขาคุณรบแล้วนะ เนี่ยมะรืนนี้ก็เป็นอีกแล้ว ไม่พร้อมตอนนี้จะไปพร้อมตอนไหนครับ”


“อืม”


“แล้วพอเปิดเทอมมาพระพายก็จะกลับไปเป็นนักศึกษาที่โดนคนทั้งมหาลัยนินทา”


“……….”


“พี่ไม่ว่าถ้าพระพายจะนิ่งเฉย แต่ถ้าโอกาสมาแล้วลองคว้าดูไหมครับ”


“โอกาสเหรอครับ”


“ใช่ครับ ถือว่าเป็นโอกาสลองสนามก่อนมาสู้ในสนามจริงของการทำงานดูนะ”  น้องกำลังทำความเข้าใจกับมันอยู่ พระพายไม่เคยคิดอยากจะสู้ใครเพราะหวั่นใจกับความพ่ายแพ้ ด้วยความรักความสมบูรณ์แบบของตัวเองเลยไม่อยากยอมรับหากจะแพ้ในเรื่องงี่เง่าแบบนี้จึงเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับคนมากมายและยอมรับความโดดเดี่ยวที่ไม่เคยทำลายกัน เพชรเข้าใจตรรกะของพระพายดี แต่เขาแค่ไม่ได้แสนดีแบบน้องเท่านั้น


เขามันตัวร้ายหรือไม่ก็เป็นเพื่อนพระเอกมาตลอด ไม่มีทางที่จะเป็นคนดีที่โง่ๆแบบพระเอกในละครที่ทำร้ายนางเอกมาทั้งเรื่องเพื่อมางอนง้อขอคืนดีในตอนท้าย แต่เขาคือใครสักคนที่จะเอื้อมมือไปคว้านางเอกเอาไว้และไม่มีวันยกให้ไอ้พวกแอบอ้างเป็นพระเอกหน้าไหน เขาจะฉุดน้องให้ต่ำลงมาถึงจุดที่ต้องจับถอดออกจากการเป็นนางเอกของละครเรื่องนี้ และมาเกลือกกลั้วอยู่กับเขา ในเมื่อทำตัวเองให้เหมาะสมกับพระพายไม่ได้ ก็มีทางเดียวคือทำให้พระพายเหมาะสมกับเขาเท่านั้น


และเพชรก็ได้ริเริ่มแผนการนั้นมาเกือบปีแล้วตั้งแต่วันนั้น…
วันที่พระพายได้สารภาพความรู้สึกกับเขา….


Talk:  หลังจากที่เพิ่งเอาคอมไปซ่อม เราก็รีบมาลงอย่างด่วนเลยยยยยยยยยยย พ่อพระเอกต่อเรืออย่างขะมักขะเม้น ยิ่งเห็นน้องเปิดให้ยิ่งได้ใจไปฉุดกระชากลากถูชาวบ้านเขา เรือนี้ไม่ต้องการลูกเรือจริงๆ กัปตันขยันมาก5555
เรื่องนี้จะถูกใส่ในเล่มชุดเดียวกับเจนไม่นกด้วยค่ะ ในเล่มจะมีอีกคู่คือเคลจุ้น แต่อีกคู่ที่กำลังจะแต่ง(คือยังไม่ได้แต่ง)คือคู่พี่น้องวินกับพี่ลูกชุบตัวละครใหม่ของเรา ฮืออออออออ
วันก่อนเราได้เห็นดราฟท์ของหน้าปกทั้งสาม(บอกก่อนว่ามีสามเพราะยาวมากจริง) น้องวินน่ารักมากกกก แต่ยังเอามาอวดไม่ค่อยได้เพราะต้องแก้อีก5555 พร้อมเมื่อไหร่จะเอามาอวดค่ะ รอหน่อยน้า
Twitter @reallyuri
Facebook  https://www.facebook.com/pages/category/Writer/Skylover-x-novels-249101909234202/

[B52]

  ไฟสู้ลุกพรึบพรับ

[donutnoi]

พี่เพชรดูแลทุกอย่างเลย         ว่าแต่พระพายไปสารภาพความรู้สึกกับพี่เพชรตอนไหนนี่

รอๆตอนต่อไปนะคะ 

[PrimYJ]

เดี๋ยวก่อนนะพี่เพชร น้องพระพายไปสารภาพความรู้สึกกับพี่ตอนไหนเนี่ย
น้องพายน่ารักมากเลย อยากจับมากอดมาหอมหัวสักที สู้ๆนะรูกกกก

[Chucream.nabi]

 

[seaz]

พี่เพชรดูแลน้องพายดีๆ นะครับ //สงสารน้องจัง ทำไมชีวิตน้องต้องถูกนินทาว่าร้ายตลอดเลย

[lizzii]

อิพี่คะ อ้อยมากกกกกกกก

[กาแฟมั้ยฮะจ้าว]

ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ

[TachibanaRain]

หืม?อะไรนะ!?พระพายสารภาพรัก โอ้ยยยย พระพายลูกกกกกกทำไมหนูไปเห็นดีเห็นงามกับอิตาพี่เพชรเนี่ยหืม แล้วทำไมอิพี่มันไม่รับรักน้องไปเลยล่ะมาเต๊าะไว้ทำไม

[JokerGirl]

ชอบที่พระพายใสซื่อน่ารัก แต่ก็ต้องสู้คนและทันคนเพราะถ้าอยากทำงานเป็นเลขาคุณรบพระพายต้องปรับเปลี่ยนตัวเองบ้าง สู้ๆนะพระพาย

[skylover☁]

เพชรพระพาย
#พระพายให้หวย

“แล้วนี่พระพายจะกลับยังไงครับ”


“…….”


“พี่ไม่ให้กลับรถตู้หรอกนะ”  แล้วพระพายจะกลับยังไงล่ะ


“งั้นพี่เพชร…ไปส่งพายหน่อยได้ไหม”


“……….”


“แลกกันนะ เดี๋ยวคราวหน้าพายเอารถมาจะพาไปส่ง”  เขายิ้มออกมา เริ่มคิดว่าเรื่องนี้มันต้องมีเงื่อนงำ…


“ไม่ใช่พระพายตั้งใจหรอกเหรอที่จะให้พี่ไปส่งอ่ะ”


“………”


“แงะๆๆๆๆๆๆ”


“ก็พายไม่รู้ว่าจะง้อได้ตอนไหน ใครจะไปรู้ล่ะเห็นตัวใหญ่ใจอาจจะน้อยก็เป็นได้”


“เลยกะขอเนียนมาง้อในรถต่อ และรถนี่เอาไปเข้าศูนย์จริงเหรอ? ใช้ได้เลยนะเรา พี่ต้องคิดใหม่ทำใหม่แล้ว”  ว่าพระพายไม่ได้ไร้เดียงสาจริง ไม่…พระพายอะไร้เดียงสา ไม่งั้นไม่จับกันได้ง่ายขนาดนี้หรอก


“วันหลังพี่เพชรห้ามงอนพายแล้ว พายไม่มาง้อแล้วด้วย”


“อ้าวได้ไง ทำอะไรไว้ก็ต้องรับผิดชอบสิ”


“รับอะไร พายไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”


“งุ้ยยยยยยย”


“พี่เพชรอ่ะ พายจะฟ้องพี่เจน”


“ฟ้องให้มาแง๊วๆใส่พี่เหรอครับ”


“หึ ฟ้องพี่เจนให้ไปแง๊วๆใส่คุณรบแล้วให้คุณรบมาจัดการ”


“พี่ก็จะบอกคุณรบว่าโดนพระพายรังแก”


“พายเป็นเด็กดี คุณรบไม่เชื่อหรอก”


“จ้ะ….คุณรบไม่เชื่อหรอกจ้ะ”


“………”


“แต่พี่อาจจะถูกไล่ออกฐานไปรังแกลูกรักของพี่เจนได้นะเนี่ย โปรดเมตตาคนขี้แกล้งที่ไม่ได้ตั้งใจแต่เจตนานะครับพระพาย”


“พี่เพชรขี้แกล้งอ่ะ”


“ครับพี่ขี้แกล้ง”


“เห็นไหม”


“แต่พี่แกล้งเราได้คนเดียวนะ”


“……….”


“ใครแกล้งเราพี่ไม่เอาไว้นะครับ”  และเขาเหมือนจะหมายความตามนั้น


เพราะแววตาของเขา…บอกพระพายเช่นนั้น….จริงๆ


ทุกอย่างดูจะเป็นไปในทางที่ดี ทั้งเรื่องการงานและความสัมพันธ์ หลังจากกลับมาบ้านและเข้าสู่วันทำงาน พระพายก็กลับมาตั้งใจทำงานอีกครั้งอย่างระแวดระวังกว่าเดิม ในตอนนี้ไม่ว่าใครจะไหว้วานให้ทำอะไร ก็ไม่ตกปากรับทำไปเสียทั้งหมดแล้ว แน่นอนว่ามันอาจจะสร้างความไม่พอใจบ้าง แต่พระพายก็เอาตัวรอดมาได้ ความก้าวหน้าที่ได้เห็นนั้นทำให้เพชรพึงพอใจว่าลูกศิษย์ของตนนั้นเปลี่ยนไปในทางที่ดีอย่างที่เขาต้องการจริงๆ


หากไม่แน่ใจ พระพายก็มักจะปรึกษาแต่มันไม่ใช่การถามแบบไม่คิดมาก่อน พระพายมักหาวิธีด้วยตนเอง แต่ก็ยังมาถามเขาว่าวิธีนี้มันโอเคไหม และเพชรก็มักจะให้คำปรึกษาสอดแทรกไปเสมอในเคสที่เจอมาใกล้เคียงกัน การทำงานกับรัตนสกุลนั้นดำเนินต่อเนื่องไปได้ด้วยดีจนตอนนี้ทุกคนต่างคุ้นหน้าชินตาน้องกันหมดแล้ว แต่วันนึงสถานะชั่วคราวก็ต้องจบลง


และพระพายก็ต้องกลับไปเรียน….


“วันนี้พี่เพชรต้องได้เลี้ยงข้าวพระพาย”เขาพูด


“เพราะพี่เพชรกินข้าวพายฟรีมาหลายมื้อแล้วใช่ไหม”  พระพายก็กล้าหยอกเอินเขามากขึ้น มันเป็นธรรมดาของคนที่ได้เปิดใจต่อกัน และเพชรก็เฝ้ารอความคืบหน้าทางความสัมพันธ์ให้มันเกิดขึ้นมาสักพักแล้ว


“ของพระพายที่ไหน แม่จินฝากมาให้พี่ไม่ใช่เหรอ”


“พี่เพชรต้องไปทำเสน่ห์ใส่แม่ของพระพายแน่เลย เอ็นดูหนักกว่าลูกตัวเองแล้วนี่” วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่พระพายต้องมาทำงานที่นี่ แต่เมื่อเปิดเทอมและตารางเรียนออก ถ้าพระพายมีเวลาก็ว่าจะมาช่วยถ้าทำได้ ยังไงพระพายยังหวังว่าจะได้เรียนรู้งานให้มากที่สุด วันหนึ่งเพชรพิสุทธิ์อาจจะโดนเลื่อยขาเก้าอี้จริงๆ เขาเดินนำน้องไปร้านอาหารที่เลือกไว้ จองโต๊ะที่ดีที่สุดไว้แล้ว และแน่นอน….ได้ขอคุณพ่อพระพายทื่ชื่อคุณรบไว้แล้วเช่นกัน


ว่าวันนี้ขอพาลูกชายสุดหวงมาทานข้าวปรับทัศนคติหน่อยนะ


“แล้วพระพายทำเสน่ห์ใส่แม่พี่ไหม ทุกวันนี้เอะอะอะไรก็พระพาย เจอกันแค่วันเดียวนี่แทบจะยกไร่ยกสวนให้แล้ว”  สิ้นคำวิจารณ์ของเขาพระพายก็ยิ้มยิ้มจนตาหยี คนตัวบางกอดเมนูแล้วทำหน้าล้อเลียนเขา ถ้าคิดจะทำให้โกรธล่ะฝันไปเถอะ มันน่ามันเขี้ยวเสียมากกว่าจริงๆ


“พระพายจะไม่ยอมเสียดุลให้พี่เพชรหรอก แม่จินรักพี่เพชรนักใช่ไหม ได้!งั้นพระพายยึดคุณไพลินของพี่เพชรแทน”  พระพายช่างหยอกไม่ดูตาม้าตาเรือ


“งั้นพี่ยอมเสียดุลก็ได้ครับ”เพราะตาเพชรมันรอจังหวะนี้มานานแล้ว“งั้นมาแลกแม่กันเนอะ พระพายเรียกคุณไพลินว่าแม่พิน ส่วนพี่เพชรเรียกน้าจินว่าแม่จิน เท่าเทียมกันไหมครับ”


“…………”


“เงียบทำไมล่ะ ไม่อยากโดนโกงไม่ใช่เหรอเรา” 


“คนบ้า”  ทำไมเขาบอกว่าเราเท่าเทียม แต่แววตาเป็นประกายของเขาทำให้พระพายรู้สึกเหมือนถูกเอาเปรียบเลยล่ะ ไม่แฟร์เลยที่เขามองกันวิบวับแบบนั้น แต่ตัวพระพายกลับไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมามองเขาได้อย่างเต็มตาด้วยซ้ำ พี่เพชรขี้โกง พระพายต่อว่าในใจ ไม่ยอมแพ้แต่จะพาล


“อ้าว พี่ไม่ได้เข้าใจถูกเหรอว่าเราอยากมาเป็นลูกของแม่พี่อีกคน”  นิ้วมือของเขาที่อยู่ๆมาจากไหนไม่ทราบค่อยๆเชยคางของพระพายให้หันมามอง เพชรพิสุทธิ์ไม่อ่อนโยนเลย


“ใครอยากจะได้แม่พี่เพชรมาเป็นแม่ตัวเองกัน”  พระพายบ่นงุ้งงิ้ง แววตาต่อต้านแต่สั่นระริก พระพายเป็นเด็กดื้อที่เขาชอบที่สุด มันทำให้ภายในของเขาระอุไปด้วยความต้องการบางอย่าง ต้องการจะปราบเด็กดื้อ


“แต่พี่อยากได้แม่ของพระพายมาเป็นแม่จะตาย ใจดี ทำอาหารเก่ง” 


“ก็ไปขอแม่สิ” 


“พูดแล้วนะ”


“…………”


“ถ้าแม่ให้แล้วห้ามมาแง้วๆใส่พี่นะ”  มันก็ขึ้นอยู่กับว่าเพชรจะไปขออะไรกับแม่ของพระพายหรือเปล่าแต่ตอนนี้คิดดีไม่ได้เลยอ่ะ แงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!


อาหารมาเสิร์ฟแล้ว คาดว่าถ้าตอนนั้นยังหยอกน้องไม่หยุด ต้องมีคนเขินจนล้มโต๊ะเป็นภาระคนหยอกไปอีก เพชรนั้นตักอาหารใส่จานน้อง ทำเป็นใจดี แต่หน้าตาดูก็รู้ว่าทำดีหวังผล พระพายกล่าวขอบคุณ ไม่แน่ใจว่ารับรู้ถึงเจตนาหรือไม่ แต่คงพอรู้ว่าโดนเพชรเล่นของใส่ เพราะใจมันสั่นไหวทุกทีที่เขาทำอะไรแบบนี้ คาดว่าถ้าเขาทำของใส่กันทั้งวัน พระพายคงไม่เป็นอันได้ทำงานทำการ


“จันทร์หน้าเปิดเทอมแล้วใช่ไหม แล้วกลับหอวันไหนเหรอ”


“ว่าจะกลับวันจันทร์เลยครับ”


“ว้า งี้ก็อดเจอเลยอ่ะดิ”  หรือพระพายจะพยายามเลี่ยงจริงๆ เขินหนักมาก เขินไม่ไหวแล้ว


“ถึงพระพายกลับก็ไม่บอกพี่เพชรหรอก เราจะอยู่เงียบๆไม่ออกไปไหน”


“เดี๋ยวพี่ไขกุญแจเข้าไป” 


“แน่ะ ฟ้องแม่จริงด้วย”


“กลัวแม่จินตีพี่เพชรจังเลย แต่ไม่ต้องห่วงนะ เรากล้าทำกล้ารับผิดชอบ”


“พอเลยพี่เพชร ที่บ้านปลูกอ้อยขายเหรอครับ พายเลี่ยนไปหมดแล้ว”  โดนตอกกลับแบบตรงๆด้วยความทนไม่ไหว เขาดีใจที่พระพายไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดดูไม่ออกว่าที่เขาเพียรขายตรงไปนั้นหมายถึงอะไร แต่ขายเก่งขายบ่อยขนาดนี้ ถ้ายังตีมึนได้อีก พระพายก็ซึนกว่าคุณรบและคุณเจนรวมกันแล้ว


“ไปเรียนแล้วก็อย่าเพิ่งมีแฟนนะครับ ใครมาจีบก็ให้บอกว่าพ่อดุมากเอาไว้รู้ไหม”


“บ้าเหรอ จะมีใครจีบ”


“ก็นี่ไง”


“………..”


“พี่ตั้งวงเป็นด้วยนะ เดี๋ยวรำให้ดู”


“พี่เพชรอ่ะ ไปเซิ้งหน้าร้านเลยนะ อย่ามาเซิ้งตรงนี้ พระพายอายเขา” เขาหัวเราะลั่น ก็บอกแล้วว่าพระพายน่ะ เขาแกล้งได้คนเดียวเท่านั้น เพราะแกล้งแค่นี้พระพายก็ตัวแดงเป็นกุ้งแล้ว ถ้าให้คนอื่นมาแกล้งอีก คงอกแตกตายจริงๆ แล้วเพชรก็ยอมให้คนอื่นมารังแกพระพายของเขาไม่ได้หรอก พระพายเป็นของเขาคนเดียวก็พอแล้ว และแม้เขาจะแสดงชัดเจนกับอีกฝ่ายและรู้ถึงความรู้สึกของพระพายมาตั้งแต่ต้น แต่เรายังเป็นแฟนกันไม่ได้หรอก


พระพายอาจจะชอบแต่ยังยอมรับเขาจนเต็มหัวใจไม่ได้….

xxx

#พระพายให้หวย กำลังเป็นที่ร่ำลืออยู่ในตอนนี้


พระพายแทบไม่อยากจะเชื่อว่าในระยะเวลาแค่ปีเดียวจะมีเรื่องต่างๆมากมายเกิดขึ้นกับตน โดยส่วนตัว พระพายแทบไม่เล่นเฟซบุคและตัวเองก็มีแค่อินสตราแกรมที่แม้จะตั้งพับบลิคไว้แต่ก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเล่นด้วยเท่าไหร่ หลังจากที่มีข่าวเสียหาย พระพายก็แทบไม่สนใจโซเชี่ยลให้ต้องน้อยอกน้อยใจอีกเลย และเพราะเช่นนั้นตนจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นี่พระพายกำลังมีแท้กเป็นของตัวเองเหรอ?


“แล้วพระพายไม่รับโทรศัพท์เราเลยอ่ะ”  พริมพราวยังคงบ่นอยู่ เธอโทรหา ส่งข้อความ ทำทุกอย่างจนต้องมาเคาะประตูห้องเด็กเลี้ยงแกะของพี่เพชรที่บอกว่าจะกลับมาวันจันทร์ ตอนนี้พระพายมาอยู่ที่หอแล้ว และเพิ่งจะจัดห้องเสร็จก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องรัวๆ กะว่าถ้าเป็นพี่เพชรจะงอนให้ ทว่าพอมันไม่ใช่ก็ได้แต่งงๆ ร่างบางมองเจ้าของห้องข้างๆที่มายืนพิงประตูยิ้ม เขาเป็นคนลากน้องกลับมาเอง มารถคนละคันก็จริงแต่ว่าสุดท้ายก็จองผูกขาดการกินข้าวทุกมื้อกับพระพายไว้ และเพชรก็รู้ว่าพระพายไม่รู้อะไร เพราะน้องแทบไม่แตะมือถือเลย จะเอาเวลาที่ไหนไปแตะในเมื่อเขายังก่อกวนไม่หยุดตลอดมื้อ


“ไม่ได้ยินเลยอ่ะ ขอโทษนะ”  พอเขายิ้มร้ายใส่แบบนั้น พระพายก็ได้แต่โทษว่ามันเพราะเขาคนเดียว แล้วพริมพราวเข้ามาได้ไงนี่ ที่นี่เป็นหอรวมก็จริงแต่แยกชั้นชายหญิงชัดเจนนะ ไม่ต้องเดาเลยว่าใครพาเข้ามา ก็พระพายเห็นนี่ว่าพี่เพชรแลกเบอร์กับเพื่อนทุกคนของพระพายเอาไว้! ที่เลี้ยงข้าววันนั้นนะคุ้มทุกเม็ดทุกดอกเลยทีเดียวเชียวแหละ


“เนี่ยพระพายไปให้หวยพี่ปี3 แต่ไม่เคยให้เราเลยนะ แล้วนี่ไปสนิทสนมกันได้ยังไง”


“พายไม่ได้ให้”


“แล้วอยู่ๆเขามาเอาวันเกิดของพระพายไปแทงหวยนี่เหรอ”


“ง่า พี่เขาเป็นพี่รหัสของพี่เทคเรา เผอิญเราไปทานข้าวด้วยกัน”


“แล้วพระพายไปทานข้าวกับคนไม่รู้จักได้ไง”  พริมพราวถามยากไปอีก พระพายได้แต่ถอนหายใจพลางมองค้อนหัวหน้าลูกสมุนผู้ริเริ่มแท้กที่ทำเหมือนน้องเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ถ้าพรุ่งนี้มีคนเอาธูปใส่น้ำแดงมาให้นะ พระพายจะไปฟ้องแม่พี่เพชร!


แต่ก่อนจะไปถึงจุดนั้นก็ต้องมานั่งอธิบายให้เพื่อนของตนเข้าใจลำดับความเป็นมา และได้ไงไม่รู้ พี่เพชรตัวดีก็มานั่งๆนอนๆอยู่ในห้องพระพาย เนียนเข้ามาพร้อมกับทัตที่นั่งไถมือถือคนเดียวเงียบๆ แม้จะเจ็บใจสุดแสนแต่ก็ต้องจดจ่ออยู่กับการเล่าและการตอบทุกคำถามเสียก่อน ไม่งั้นแทนที่จะได้แง้วๆใส่พี่เพชร อาจจะต้องโดยพริมพราวแง้วๆใส่ก่อนจริงๆ และเมื่อพระพายได้เล่าทุกอย่างแล้ว พริมพราวก็เอาแต่มองหน้าเจ้าของห้องและคนเสียมารยาทสับกันไปมา ระยะเวลาแค่เดือนเดียวเอง อะไรมากมายมันเกิดขึ้นเยอะจริงๆเริ่มเชื่อแล้วที่เขาลือว่าตาคนนี้เป็นผู้มีอิทธิพลท้องถิ่นแต่หมายถึงยากุซ่าหรือแมลงสาปกันล่ะ


“งั้นตอนนี้พระพายก็มีพี่เทคแล้วอ่ะดิ”


“อื้ม พี่เขาจะเอาเลคเชอร์มาให้เราด้วย พี่เพชร พายแบ่งให้เพื่อนไปซีรอคได้ไหม”


“ได้สิครับ มีอะไรก็ถามได้นะ เห็นงี้พี่ A วิชาLinguistic นะ”  พริมพราวหันขวับ คนหน้าตาแบบนี้นะเหรอที่ได้เอวิชาที่ใครๆก็บอกว่ายากกัน


“พี่เพชรได้เกียรตินิยมด้วยนะ จบเอกจีนโทอิงค์ด้วย”  พระพายอธิบายเพิ่มเติมเพื่อสร้างความน่าเชื่อถือให้กับรุ่นพี่บัณฑิตที่ดูนิสัยไม่ค่อยดีคนนี้ พริมพราวยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ ถ้ามองแค่หน้าก็คิดว่าอาจจะจบวิศวะเครื่องกล แต่ก็พอจะได้ยินมาก่อนว่าเรียนคณะเดียวกันและเป็นคนดังของรุ่นแค่ไม่คิดว่าจะดังเรื่องวิชาการ….


“ถ้าพี่ไม่โดดเข้าเชียร์ต้องได้เป็นเดือนมหาลัยด้วย พระพายขายให้หมดสิ ว่าพี่หล่อด้วย”  พระพายถลึงตาใส่ ทำไมคนเราหน้าด้านมาชมตัวเองบนเตียงคนอื่นได้ขนาดนี้ และสมมติฐานของเขาจะเว่อร์ไปไหม แค่เดือนคณะไม่พอใจ ต้องมั่นหน้าไปเทียบตัวเองกับเดือนมหาลัยด้วย คิดว่าตัวเองหล่อหรือไงเออหล่อ พระพายก็ชอบแหละ แต่หมั่นไส้มากๆอ่ะ


“เลคเชอร์ของพี่เพชรดังมากครับ”  ธนทัตเอ่ยขึ้น หลังจากที่เขาไม่ได้พูดอะไรเลย ก็อย่างว่า ทัตเป็นคนเงียบๆพูดไม่ค่อยทันใคร แต่ข้อมูลก็แน่นอยู่นะ


“นี่ว่าจะไปขอเก็บเปอร์เซ็นกับร้านซีรอคใต้คณะเหมือนกัน เก็บไว้ซะอย่างกับว่าเป็นแบบเรียนคู่ของวิชา”  แต่ต้นฉบับที่สายรหัสสืบทอดจะมาครบถ้วนกว่า รวมถึงชีทสรุปและเก็งข้อสอบ เขาเป็นคนดังล่องหนของคณะจริงๆ คนส่วนใหญ่จะเรียกกันว่าเพชรพิสุทธ์รหัส 074 แต่น้อยคนในปัจจุบันจะรู้จักหน้าตา นี่เป็นปูชยนียบุคคลหรือไง ดีนะ สร้างตำนานไปคู่กันกับพระพายให้หวย


“ว่าแต่เขาพูดถึงพระพายกันด้วย แต่เราไม่ได้เอามาคุยด้วยเพราะพระพายเคยบอกว่าไม่อยากรู้”  พริมพราวพูดขึ้น ใบหน้าของพระพายเปลี่ยนไปเล็กน้อยก่อนจะกลับมายิ้มอีกเหมือนเดิม นี่ปลอบใจตัวเองอยู่เหรอ….เด็กขี้กลัว


“อืม พูดพร้อมๆกับเรื่องหวยเลย ดังใหญ่แล้ว ระวังมีคนมาขูดขอเลขนะ”  ทัตเสริม


“ถ้าพระพายแม่นจริง ป่านนี้ไม่เรียนแล้ว เราจะซื้อหวยและนอนอยู่บ้าน” เพชรยิ้ม ไฮเปอร์แบบกระต่ายพระพายทำอะไรแบบนั้นไม่ได้หรอก แต่ก็เอาที่น้องสบายใจ อยากนอนไม่ต้องเล่นหวยก็ได้ เดี๋ยวเขายกตำแหน่งคนเก็บค่าเช่าให้แล้วสถาปนาน้องเป็นคุณนายประจำหอพักแทนการเป็นว่าที่เลขาคุณรบ และแน่นอน ต้องโดนบรรดาองค์รักษ์บ้านรัตนสกุลเป่าดับระหว่างทางกลับบ้านอย่างไม่ต้องเดา


เขามองน้องที่ไปบังคับให้กลับมาที่หอด้วยกันในวันเสาร์หลังจากที่ไปกินอาหารด้วยกันในวันศุกร์ หากไม่เข้าทางแม่สงสัยพระพายจะกลับมาวันจันทร์จริงๆ และเพราะเขาบอกว่าจะช่วยดูแลให้ แม่จินตนาที่รักและหวังดีกับลูกกว่าใครก็ส่งลูกเข้าปากหมาป่า ให้เจ้าตัวเล็กขับรถมาหน้ามุ่ยตลอดทาง เพชรนี่โลภมากนะ เจอทุกวันทำงานและยังอยากเจอกันในวันหยุดอีก ถามจริงจะไม่ให้พระพายพักเลยหรือไง ใช่…..ให้พักไม่ได้


เพราะต่อไปน้องจะไม่ได้มีแค่เขาเป็นตัวเลือกอีกต่อ


เพชรมั่นใจในตัวเองและตัวน้องในระดับหนึ่ง แต่ก็ต้องหาทางป้องกันไว้ ทุกวันนี้แทบจะสวดมนต์เป่าหัวพระพายทุกวันให้เป็นของเขาคนเดียวเท่านั้นอยู่แล้ว ถ้าไม่ติดว่าพระพายทำหน้ารับไม่ได้กับความสนิทสนมเข้าขั้นลามปามของคนพี่ที่กระทำต่อกัน ก็บอกแล้วว่าชาตินี้พระพายเกิดมาใช้กรรม ส่วนนายเพชรนั้นก็เกิดมาก่อกรรมไปเรื่อยๆเพื่อได้กลับมาเจอกันใหม่ชาติหน้าอย่างไรเล่า


“แต่พระพายไม่ต้องห่วงนะ ไม่มีอะไรเลวร้ายหรอก พี่เขาเขียนถึงพระพายดีมากเลย”


“ว่าแต่ใครเขียนถึงอ่ะ”


“พี่ชิ้นอ่ะ พระพายรู้จักปะ”


“อ๋อ พี่ปีสามของพี่เทคพายเอง”  พระพายเหลือบไปมองบรรพบุรุษสายของพี่ชิ้นที่ยิ้มให้บางๆ เขาไม่ได้ตกใจเลย อาจจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้วหรือไม่ก็มีส่วนร่วมเต็มๆ พระพายยังจำได้ถึงสิ่งที่เขาพูด


พี่เพชรอยากให้พระพายเปลี่ยน


“ดีแล้วที่ไปให้หวยถูกคน”  ทัตพึมพำเบาๆแต่พวกเราล้วนได้ยิน พระพายไม่เคยอยากจะสนใจเรื่องข่าวลือของตัวเองเท่าไหร่และประกาศตัวชัดเจนไม่ให้เพื่อนพูด แต่ท่าทางเพื่อนและรอยยิ้มของเขามันทำให้เกิดความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา


ความอยากรู้ที่มีแสงของความหวังประดับประดา


หลังจากที่เพื่อนกลับห้องกลับหอตัวเองกันไปหมด พระพายก็จัดการขับไล่คนข้างห้องให้ออกไปอย่างสุภาพหูที่สุด ในที่สุดก็มีเวลาอยู่กับตัวเองเสียที แล้วตอนนี้พระพายก็จะค่อยๆส่องดูว่าอะไรเกิดขึ้นบ้าง ทำใจอยู่ไม่นานก็ล็อคอินแอพพลิเคชั่นที่มีไว้แต่ไม่เคยใช้ หวังว่าตอนนี้ตลาดจะยังไม่วายจนไม่สามารถหาต้นตอของอะไรได้เลย โชคดีที่พี่รหัสของพระพายคนนึงส่งคำขอเป็นเพื่อนมาให้และเขาไม่ได้ล็อคเฟซไว้จึงเข้าไปส่องเงียบๆก่อน และพระพายก็ได้เห็น….


ว่า #พระพายให้หวย คืออะไร


Chinn Chinapat
เมื่อวานนี้ เวลา 18.00 น.

จริงๆก็เจอน้องมาสักพักแล้ว ก็แบบอย่างที่พูดไปแหละเว้ยว่าน้องไม่หยิ่งเลยยยยย ถ้าปูชนียบุคคลของคณะอย่างเฮียเพชรเจ้าของเล็คเชอร์วิชาบังคับชื่อดังของคณะไม่พาไปแดกข้าวกับน้องล่ะก็ พวกเราคงแบบไม่รู้ว่าน้องพระพายผู้ฉาวโฉ่เป็นคนแบบไหน เออจริงๆมันก็ไม่ใช่กงการอะไรของพวกกู(หรือพวกมึง)ด้วยแหละที่จะไปตัดสินว่าเขาเป็นคนยังไง เอี้ยแค่ไหน แต่แบบเออพระพายนี่แม่งควรยกให้คนดีมารยาทเด่นของสังคมอ่ะ  กูไม่เคยเจอใครที่ใสได้ขนาดนั้นมาก่อนจริงๆเว้ย คือเล่นมุกทะลึ่งน้องแม่งก็ไม่รับแบบหน้าเอ๋อๆตามไม่ทันจนพวกกูรู้สึกบาป
 /พนมมือและพนมมือหนักกว่าที่ขอวันเกิดน้องไปแทงหวยแล้วเสือกถูกเลขท้ายสองตัว
นี่กูมาตั้งเตตัสเพื่อสรรเสริญน้องเทวดาที่แท้ทรู เพราะน้องเลย พี่ถึงมีเงินกินไปอีกเดือน
/กราบแบบเบญจางค์ #พระพายให้หวย

เอออีพวกขี้นินทาเจ้าตัวเขาก็ยอมรับนะว่าแม่เขาทำงานเป็นแม่บ้าน ไม่ได้รวยแถมได้ทุนบ้านเจ้านายส่งเสีย น้องไปฝึกงานบริษัทเขาด้วยเว้ย ไม่ได้อยู่เฉยๆเกาะใครกิน หรือมีเสี่ยเลี้ยง เออกูแบบเข้าใจเลยเว้ย เจอเด็กน่ารักแบบนี้เป็นกูนะโยนเป๋าตังค์ให้เลย ไม่แปลกที่บ้านเจ้านายจะค่อดเอ็นดู แต่แม่เขาสอนมาดีมากๆมึง  มีมารยาทใครอยู่ด้วยก็โคตรสบายใจ จังไรอย่างพวกกูอยู่ด้วยแล้วเหมือนได้ฟังธรรมทั้งๆที่น้องแม่งไม่ได้พูดอะไร คือแบบต้องบาปหนาขนาดไหนวะถึงเกลียดและใส่ความเขาลงอ่ะ  พวกมึงไม่กลัวตกนรกกันเหรอวะ กูนี่เห็นพระพายที อยากถามหาทางไปสวรรค์เลย ฝากถามน้องมันหน่อยได้ไหมว่ามีพี่น้องหรือเปล่า อยากจีบ

/พระพายน่าจะติดจองแล้วอีกครั้งน้องให้หวยแม่นมาก ตามไปกราบตีนน้องซะ #พระพายให้หวย
/อันนี้เฟซส่วนตัว ใครด่าพระพายให้กูฟัง เจอกูหลังตึก 17
/อีคนมาด่าพระพายมึงต้องมีหลักฐานว่าเขาเอี้ยยังไงมาให้กูดู ไม่งั้นสายกูจะไปแหกมึงกลับ
/ดูไม่รู้เลยว่ากูเอฟซีใคร
/สายกูที่ยังมีชีวิตวนเวียนเป็นสัมภเวสีรัศมีนี้ รับเทคพระพายทั้งสายเว้ย
/อยากได้พระพายเป็นสะใภ้สาย ต้องทำยังไง อร๊างงงงงงงงงงงงง
ขออนุญาตแท้กพ่อมาถามความได้คืบเอาศอก เอ้ย! ความคืบหน้า @Petchpisut J อร้างงงงงงงงง


“………..”  นี่มันอะไรกัน….


ข้อความของพี่ชิ้นหรือพี่ปี 3 ในสายของพี่เพชรนั้น มีคนแชร์และแสดงความคิดเห็นมากมาย พระพายเพิ่งรู้ว่าเขาแอบถ่ายรูปพระพายที่ยิ้มกว้างจนตาปิดไว้และเอามาโพสต์ลงด้วย จริงๆพระพายต้องโกรธหรือเปล่าที่โดนละเมิดแบบนั้น ทว่าสิ่งที่รู้สึกมีแต่ความตื้นตันใจในคำอธิบายตัวตนของพระพายที่เขารู้สึก ก็ไม่ได้หวังให้ใครมาเข้าใจหรือชื่นชมเยินยอ แต่มีสักคนที่เห็นว่าพระพายไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายอะไร แค่นี้ก็ดีใจแล้ว และพระพายไม่ได้หวังว่าคอมเมนท์เหล่านั้นจะเห็นด้วยหรือไม่ แค่พบว่าสายของพี่เพชรยินดีต้อนรับกัน มันก็น่าพอใจแล้วจริงๆ


ทว่าพระพายก็อดจะอยากรู้ว่าคนที่ถูกแท้กมา…ได้มากับเขาจริงๆหรือเปล่า


PrimprowJindaworanan ทำไม#พระพายให้หวย ไม่เคยบอกเพื่อน!

ธนทัต สิงหเวโรจน์@PrimprowJindaworananเพราะเธอบุญไม่ถึง

PrimprowJindaworanan @ธนทัต สิงหเวโรจน์แรงมากกกกก ใจเพื่อนบางไปหมดแล้ว

เจตน์ เจตภัทร #พระพายให้หวย ลืมซื้อครับไอ้สัด

Chinn Chinapat  @เจตน์ เจตภัทร อะ อันนี้ก็ช่วยไม่ได้ครับ

เจตน์ เจตภัทร @Chinn Chinapatมาเลี้ยงกูเลย

Chinn Chinapat  @เจตน์ เจตภัทรกูเป็นน้องครับ

เจตน์ เจตภัทร @Chinn Chinapat ขึ้นกูมึงกับพี่ปีห้าได้เหรอครับ

Chinn Chinapat  @เจตน์ เจตภัทร พ่อ @Petchpisuth J พารูกมาให้ขูดหวยที

Chinn Chinapat  @เจตน์ เจตภัทร @Petchpisuth J หวัดดีครับพ่อ

Teerawut TEETEE @Chinn Chinapat  @เจตน์ เจตภัทร @Petchpisuth J ใครพ่อน้อง #พระพายให้หวย

เจตน์ เจตภัทร @Chinn Chinapat@PetchpisuthJ@Teerawut TEETEE พ่อทูนหัวไง

Teerawut TEETEE @Chinn Chinapat  @เจตน์ เจตภัทร @Petchpisuth J ใช่เร้ออออออออ

เจตน์ เจตภัทร @Chinn Chinapat@Petchpisuth J@Teerawut TEETEE งุ้ยยยยยยยยยยย ไปลากมาให้ครบสายจะได้โชว์สะใภ้

Chinn Chinapat  @เจตน์ เจตภัทร @Petchpisuth J@Teerawut TEETEEงุ้ยยยยยยย พ่อทูนหัวของน้อน

Teerawut TEETEE @Chinn Chinapat  @เจตน์ เจตภัทร @Petchpisuth J แน่ะพ่อเงียบ

เจตน์ เจตภัทร @Chinn Chinapat@Petchpisuth J@Teerawut TEETEE  เฝ้าเด็กอยู่เห็นในไอจีไหม ไปนอนเตียงใครก็ไม่รู้ผ้าปูที่นอนสีหวานเชียว

Chinn Chinapat  @เจตน์ เจตภัทร @Petchpisuth J@Teerawut TEETEEงุ้ยยยยยย


จริงๆมีคอมเมนท์ของคนนอกด้วยแต่อ่านแค่นี้พระพายก็หน้าร้อนแล้ว ทำไมแซวกันเก่ง สายนี้นี่ติดเชื้อเหรอ ควรจะพาไปเข้าหน่วยกักกันไหม พี่เพชรเลี้ยงด้วยอะไร ทำไมนิสัยเสียคล้ายกันแบบนี้ เอาพระพายไปเทคอย่างนั้น พระพายจะบ้าตามหรือเปล่า นี่คุ้มไหมกับความอยากรู้อยากเห็นบ้าๆบอๆ แต่ก็ดีใจที่หลายคนที่มาคอมเมนท์ต่างแสดงความคิดเห็นไปในทางที่ดี ไม่มีใครกล้าว่าพระพายในนี้สมกับที่โดนขู่ไว้ พระพายส่องไปเรื่อยๆ พยายามไม่สนใจการชงและแซวตั่งต่างของพี่น้องผองเพื่อนร่วมสถาบัน จนกระทั่งได้เห็นภาพไอดีคุ้นตาที่มาตอบปัญหาเชาวน์ของชาวสายสักที


แบบไม่เมนชั่นใครเป็นพิเศษ


Petchpisuth J ครับ

 
ง่ายๆสั้นๆคลุมเครือ…แต่สมเป็นเขาที่ทำให้พระพายใจเต้นได้เสมอ….


Talk:  เกี่ยวกับเรื่องพระพายให้หวยแล้วดันหวยออก 79 จริงเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา บอกก่อนนะคะว่าเราไม่ได้ตั้งใจจจจจจ คือตอนนี้เราแต่งทิ้งไว้ตั้งแต่ก่อนลงเจนไม่นกจบแล้ว พระพายกำลังจะฟ้าเปิดแล้ว สมกับเป็นเรือที่พายด้วยใจและใช้เงินในการซื้อชิปเปอร์จริงๆ ขนาดคุณรบรวยกว่ายังไม่ป๋าขนาดนี้เลย 55555

ฝากแท้ก #เพชรพระพาย

Twitter @reallyuri

[B52]

อิฉันลืมไปได้อย่างไรว่าสายเทคจะเอาไปซื้อหวย!!!!!!!

[river]

น้องน่าเอ็นดู ใครๆก็รัก

[donutnoi]

สายเทคนี่สายแข็ง  จะมีใครจะกล้าหาเรื่องพระพายอีกไหม 

[Billie]

 

[❣☾月亮☽❣]

เยี่ยมมาก

[lizzii]

ขำในความให้หวยของพระพายจริงๆ

[Chucream.nabi]

  งุ้ยยยย ชอบสายเทคนี้ตริงงง
คนอิจฉาน้อน อย่ามาวอร์นะเว้ย เดี๋ยวจะโดน 

[TachibanaRain]

แงงง โอ้ยยย เราก็พลาด #พระพายให้หวย เด้อออ ตอนนี้ต้องขอบคุณอิพี่เพชรมันจริงๆแหละที่พาน้องไปรู้จักกับสายรหัสอะ คือตอนนี้น้องมีพวกแล้วไม่โดดเดี่ยวแล้ว ใครหาเรื่องพระพายนี่คงต้องเตรียมรับศึกเลยนะ

[B52]

 

[PrimYJ]

ต้องขอบคุณพี่เพชรที่พาน้องพระพายมารู้จักกับสายรหัสนี้ หวังว่าชีวิตในมหาลัยของน้องจะดีขึ้นและทำให้น้องมีความสุขนะ

[sompong]

 

[skylover☁]

เพชรพระพาย
#เปิดเทอมใหม่ของพระพาย

‘น้องเขาดีขนาดนั้นเลยเหรอวะ’
‘พระพายเคยให้กลุ่มหนูเอาเลคเชอร์ไปลอกด้วย ตอนนั้นไปขอยืมก็กลัวๆนะ แต่เขายิ้มน่ารักมากเลย’
‘หรือว่าเขาจะแค่หน้านิ่งๆจริงๆแล้วไม่หยิ่ง’
‘ใครมันจะบ้ายิ้มได้ทั้งวัน’
‘เราว่าหน้าตาเขาน่ารักมากเลยนะ ไม่ได้ดูอวดรวยด้วย ก็กินข้าวเหมือนคนทั่วไป’
‘แล้วถ้ามันไม่มีมูลคนเขาจะเอาไปลือกันได้เร้อ’
‘เออสรุปเป็นลูกคนใช้จริงๆ’
‘แล้วใครบอกว่าเขาเป็นลูกคุณหนูหยิ่งๆวะ’
‘เป็นลูกคนใช้แล้วไง คนเราวัดกันที่ตรงไหนกันวะมึง เขาเป็นคนดีให้หวยเก่งก็จบแล้วจ้ะ’
‘พระพายจ๋า งวดหน้าเลขอะไรจ๊ะ’


พระพายไม่คิดว่าจะมีคนมาแสดงความคิดเห็นมากมายขนาดนี้…
มันเกินคาดจริงๆ….


“………”  จริงๆพระพายไม่ใช่ไม่คาดหวังว่าวันหนึ่งทุกคนจะรู้ความจริง เพราะความจริงคืออะไรพระพายก็ไม่ได้รู้แน่ชัดนัก ที่รู้คือรู้แค่ว่าตัวเองเป็นลูกของแม่จินที่ได้รับความช่วยเหลือจากคนรอบข้างมาตลอด ในวันหนึ่งพระพายอยากจะยืนให้ได้ด้วยตนเอง แต่ก็มาได้รับรู้ทีหลังว่าตนไม่สามารถหนีความช่วยเหลือจากคนอื่นได้พ้นจริงๆ แต่มันไม่ใช่ข้อเสียหรอก เหล่านี้มันคือผลจากการเป็นที่รักทั้งนั้น พระพายไม่ควรปฏิเสธความช่วยเหลือจากใคร และความผิดพลาดไม่ใช่สิ่งไม่ดีที่ไหน ทุกอย่างล้วนเป็นประสบการณ์ให้เรียนรู้ และคนเราไม่อาจจะเรียนรู้ได้ หากไร้การช่วยเหลือ
PrapieChawanan ถูกหวยแล้วอย่าลืมมาเลี้ยงข้าวพายด้วยน้า


พระพายตัดสินใจที่จะทิ้งคอมเมนท์เอาไว้ ก่อนจะไปกดตอบรับคำขอเป็นเพื่อนของเหล่าบรรดารุ่นพี่ ทว่าอยู่ๆการแจ้งเตือนเพื่อนใหม่ก็เด้งขึ้นมา เขาเป็นคนที่ต้องคิดหนักหน่อยว่าควรจะรับดีไหม ก็เล่นตอบแค่ ‘ครับ’ พระพายจะไปเข้าใจอะไร แต่ทั้งหมดทั้งปวง มันอาจจะเกิดขึ้นไม่ได้หากไม่มีเขา


‘คุณตอบรับคำขอของ Petchpisuth J’


“……….”  แล้ว….


พระพายทำไปแล้ว….


แล้วทำไมต้องมาเขินหน้าแดงอยู่คนเดียว พระพายทำถูกต้องแล้ว พี่เพชรเป็นพี่ที่ทำงาน เป็นรุ่นพี่ที่คณะ เป็นคนที่ทำให้พระพายได้รับความเข้าใจจากคนมากมายที่นี่ อะไรที่พระพายไม่เคยมีในตลอดปีที่ผ่านมา เขาก็ช่วยทำให้มันเป็นจริงได้ ไม่ว่าเขาจะทำตัวบ้าบอใส่กันไปบ้าง แต่นี่คือของจริง….ความห่วงใยของเขามันไม่ใช่เรื่องโกหกหลอกลวงเลย พระพายไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับเขา แล้วเหตุใดถึงต้องมาเอาใจใส่ พาไปไหนมาไหนขนาดนี้


แค่คิดตาม หัวใจก็พลันเต้นตามแล้ว….

xxx

วิชาเรียนแรกเมื่อเปิดมาคือวิชาเรียนรวม พระพายมักจะไปพร้อมๆกับพริมพราวเสมอเพราะเราอยู่หอเดียวกันแค่คนละชั้น เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเรียกว่าพลิกความรู้สึกในแง่ลบของพระพายให้หงายขึ้นมาบวกๆหน่อยแต่ก็ไม่ได้อะไรขนาดนั้น จนกระทั่งเข้ามาในอาคาร ก็ได้เห็นผู้คนจ้องมองมาและพูดคุยกัน นี่พระพายเข้าใจอะไรผิดไปเหรอ พวกเขาคิดว่าเราสร้างกระแสหรือเปล่า แต่ไม่เป็นไรหรอก พระพายคงไม่รู้สึกแย่ไปได้มากกว่านี้แล้ว เพราะอย่างน้อยก็มีคนจำนวนหนึ่งในสายรหัสของพี่เพชรที่ดูจะเชื่อ พวกเขาพากันเมนชั่นมาขอเลี้ยงชาบูพระพายกันใหญ่ จนกระทั่ง ‘พ่อ’ ไล่ให้ไปนอนทุกคน


‘Petchpisuth Jพวกมึงไปนอนให้หมด ส่วน PrapieChawanan ฝันดีครับ ฝันถึง ‘พ่อ’ ด้วยนะ’


“วันก่อนโมเมนท์เยอะนะพ่อรูก”  เดี๋ยวนี้พริมพราวก็ติดเรียกแบบนี้ไปแล้ว


“เจ้าของรูปผ้าปูที่นอนสีชมพูติดแท้กมาหาด้วยนะน้อน รับแอดเขาแล้วเหรอ” ทัตก็แซว…คนพวกนี้แซวเก่ง ตอนปิดเทอมลงซัมเมอร์ขับร้องเพลงอีแซวกันมาเหรอ?!!


อืม หลังจากนั้นก็แซวกันไม่หยุด บางคนถึงขั้นเชียร์ให้ไปเคาะประตูกล่อมเลยไหนๆก็นอนห้องข้างๆกัน บางคนก็บอกว่ารับน้องปีหน้าจะสอนน้องร้องโห่ไปช่วยยกขันหมาก ส่วนตาคนที่ถูกพาดพิงอีกคนก็ไม่น้อยหน้า ภาพผ้าปูที่นอนห้องพระพายที่เขามานอนเล่นตอนที่เนียนเข้ามากับเพื่อนๆคนอื่นๆก็กลับไปอีดิท ติดแท้กและหวีดเล่นใหญ่ไปเองว่าในที่สุดน้องก็รับแอด ต่อไปไม่หวีดคนเดียวเงียบๆแล้ว จะติดแท้ก และได้โอกาสเมื่อไหร่ จะมาหวีดข้างหู


พี่เพชรก็เก่งทำพระพายเขินแบบเครียดๆอย่างนี้แหละ เขาเป็นแบบนี้มาสักพักแล้ว โดยเฉพาะนอกเวลางาน หยอดได้หยอด หยอดเก่งจนอยากไปถามคุณไพลินว่าที่บ้านขายทองหยิบทองหยอดหรือเปล่า ทำไมหยอดเก่งได้แบบนี้ พระพายชักจะเขินจนอยากจะไปบอกคุณรบให้ย้ายพี่เพชรไปไว้แผนกการขายแล้วนะ  หยอดเก่ง ขายเก่ง เก่งไปหมดคุณรบต้องงงใจว่าทำไมชงกาแฟห่วย!


“แล้วนี่พี่เขาอยู่ไหนอ่ะ นี่ถ้าเดินมาส่งลงจากหอ เราจะยกให้แล้วนะ ไม่ใจเลย ผู้ชายอะไร”  อยู่ห้องข้างๆเสียเปล่า


“เขาขับรถออกจากหอไปตั้งแต่เช้ามืดแล้ว พี่เขาทำงานกรุงเทพน่ะเลยต้องรีบออก”  และมันก็น่าตีนัก ใครใช้ให้มาเคาะห้องพระพายตอนตีห้ามาเพื่อบ้ายบาย แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าเกรงใจ คราวหน้าขอใช้กุญแจสำรองไขเข้ามาเลยได้ไหม พระพายที่ยังงัวเงียก็พยักหน้าเออออไป กว่าจะมารู้ว่าโดนเล่นของไว้ก็มาระลึกได้ตอนที่อาบน้ำแต่งตัวก่อนมาเรียนพระพายไปแอบชอบคนแบบนี้ได้ไงเนี่ยทำไมต้องเป็นคนดีที่มักจะเป็นคนเลว และก็เป็นคนบ้าที่ทำให้หวั่นไหวเพราะบางทีก็ดูเท่ด้วย งื้อออ พระพายจะฟ้องให้พี่เจนไปตีหัว!!!


“โหยขยันจังว่ะ เป็นเรานะขับกลับตั้งแต่เคลียร์ธุระเสร็จล่ะ” ทัตพูด


“ไม่ได้ดิ ขนมจีบยังขายไม่หมด เป็นเรา เราก็จะอยู่จีบพระพายล่ะ”


“จีบได้นะ พริมพราวเป็นผู้หญิงนี่ พายเป็นผู้ชาย”


“พระพายก็เป็นผู้ชายที่น่ารักน่าบีบจนผู้หญิงอย่างพริมพราวอยากจะกระทำชำเรารังแก ยอมให้จีบแมะ”


“พริมพราวไปนั่งไกลๆเราเลยนะ ทะลึ่งอ่ะ!”  พระพายต่อว่าออกมา ใบหน้าฉุนเฉียวแต่ดูน่ารักนั้นยิ่งทำให้เพื่อนยิ้มล้อ เป็นเปิดเทอมวันแรกที่ไม่เลวเลย ดีกว่าที่พระพายคิดไว้เสียอีก ตอนที่ทำงานอยู่พระพายนั้นได้แต่คิดว่าไม่อยากกลับมาเรียนเลยเพราะที่เป็นอยู่นั้นดีอยู่แล้ว ทว่าเมื่อกลับมาเรียนจริงมันก็ไม่มีอะไรที่น่ากลัวอย่างนั้น พระพายจะกลัวทำไมกันเนี่ย ไม่มีใครหมั่นไส้พระพายขนาดเดินเอาน้ำมาสาดหน้าหรอกยิ้มให้ตัวเองได้สักพัก พระพายก็มองเลยไปเห็นกลุ่มคนที่จ้องมองกันกลับมา ดวงตากลมโตของพระพายก็มองกลับโดยไม่แสดงออกถึงความไม่พอใจ ในตอนนั้นก็ลังเลว่าจะทำเช่นไร แต่เพราะวันนี้อารมณ์ดีมากๆ….จึงยิ้มออกไปให้คนที่มองมาอย่างเป็นมิตร พวกเขามองกันดูลังเลไม่น้อย ทว่าไม่นานจนทำให้ใจเสีย


พวกเขาทุกคนก็ยิ้มกลับมาให้พระพาย….


“ขอโทษที่เสียงดังน้า”  ความรู้สึกดีใจนี่มันอะไรกันนะ แต่ก็พยายามควบคุมให้ได้ ก่อนจะหาเรื่องชวนคุยแก้เก้อออกไป พวกเขารีบส่ายหน้าบอกกล่าวว่าไม่เป็นไร หนึ่งในนั้นยื่นลูกอมให้ ก่อนจะบอกขอบคุณเรื่องเลคเชอร์ที่คงเคยขอลอกของพระพายไป เอาจริงๆก็จำไม่ได้หรอกว่าเคยให้ใครยืมไปบ้าง เพราะในคลาสเล็กๆที่วันนั้นฝนตกคนไม่มาเรียนกันเกือบยกห้อง มีพระพายคนเดียวที่ตั้งใจจดเลคเชอร์ สัปดาห์ถัดไปพอทุกคนได้ยินจากอาจารย์ว่าที่สอนว่าจะออกสอบด้วยทุกคนก็ลนลาน พระพายที่ตั้งใจจะให้พริมพราวกับทัตยืมอยู่แล้วจึงอนุญาตให้ทั้งสองเอาไปซีรอคให้สำหรับคนอื่นด้วย ตอนนั้นไม่มีใครมาขอบคุณกับพระพายโดยตรง แต่เห็นได้เลยว่ามีคนไม่ลืมเหตุการณ์นั้น อย่างที่แม่เคยพูดไว้จริงๆ


‘ถ้าทำดี ยังไงก็ต้องมีคนรัก’


พระพายก็ไม่รู้ว่าดึงตัวตนที่แจ่มใสของตนเองออกมาได้อย่างไร อาจจะเพราะอะไรๆในชีวิตช่วงนี้มันดีมากจนไม่สามารถเก็บความสุขไว้ภายในคนเดียวได้ และเมื่อตนได้แสดงออกถึงตัวตนที่แท้จริงออกไปโดยไม่ต้องกลัวว่าจะโดนเอาไปพูดถึงในทางไม่ดีอีก ก็เหมือนว่าข่าวลือว่าพระพายนิสัยไม่ดีจะเริ่มหายไปและมีเสียงชื่นชมมาแทน บางครั้งพระพายก็ได้รับคำทักทายหรือคำขอโทษจากคนที่ไม่รู้จักตามทางเดิน ยอดขอเป็นเพื่อนและติดตามในเฟซก็สูงขึ้นอย่างน่าตกใจว่าไปทำอะไรไว้ แต่พี่เพชรก็มาบอกว่าให้รับไมตรีของคนอื่นไว้เพราะพระพายไม่จำเป็นต้องกังวลเลย


อา…เดี๋ยวนี้อะไรๆก็พี่เพชรเนอะ


สำหรับพระพาย….พี่เขาทั้งอยู่ใกล้และไกลไปพร้อมๆกัน เขาสามารถทำให้พระพายเชื่อว่าทำแบบไหนถึงจะดี อาจจะเพราะเขามีประสบการณ์ชีวิตมากกว่าที่ใกล้เคียงกันจึงให้ความรู้สึกน่าเชื่อถือมากกว่าเพื่อนร่วมรุ่น อีกทั้งรอยยิ้มของเขาที่มองมายามพระพายพูดว่าเป็นกังวล และคำปลอบใจที่บอกว่าพระพายเป็นเด็กดี แค่เป็นตัวของตัวเองก็ทำให้คนเกลียดไม่ลงหรอก ซึ่งตรงนั้นพระพายไม่เคยคิดมาก่อนเลย พระพายเคยทำให้คนเกลียดขนาดกลั่นแกล้งรุนแรงแบบนั้นมาก่อนเลยนะ เป็นแบบนี้จะดีจริงๆเหรอ


“บอกตรงๆพระพายตอนนี้ดูดีกว่าตอนนั้นอีก”  ทัตพูด หลังจากที่พระพายอ้อมแอ้มถาม พริมพราวน่ะยังไงก็อวยกันอยู่แล้ว จึงต้องเลี่ยงมาถามทัตบ้าง


“ตอนนั้นแย่มากเลยเหรอ”


“ไม่แย่หรอก แต่ดูเกร็งๆน่ะ”


“………..”


“อืม พระพายดูเกร็งๆดูคิดเยอะมากๆอ่ะ ตั้งแต่ตอนรับน้องแล้ว แต่ตอนนี้พระพายดูเป็นมิตรขึ้น ก็ยังดูระมัดระวังอยู่นะ แต่ก็ทำตัวสบายๆขึ้น ซึ่งเราว่าดีกว่า”  ทัตพูดออกมาอย่างชัดเจนเลยทีเดียว ถ้าพระพายไปถามบรรดาสายอวยรอบตัว ทุกคนย่อมบอกว่าพระพายแบบไหนก็น่ารัก แต่เมื่อทัตที่เห็นกันมาตั้งแต่ตอนนั้นมาบอกก็เข้าใจได้ง่ายขึ้น พระพายดูเกร็ง ดูเครียด อันนั้นพระพายไม่เคยรู้ตัวจนมาคิดได้เมื่อทัตทักขึ้นมา และมันก็ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นจริงๆ


ในตอนนั้นพระพายอยู่ในกลุ่มเพื่อนที่ติดเที่ยวตามสไตล์เด็กที่ที่บ้านมีฐานะและเพิ่งได้ห่างอกพ่อแม่ แม้พวกเขาจะยังควบคุมผลการเรียนได้ แต่ก็รักสนุกมากเช่นกัน พระพายที่มีพื้นฐานเป็นคนเรียบร้อยและไม่ค่อยชอบใช้เงินสิ้นเปลืองไปกับเรื่องที่ตนไม่ได้สนใจก็เลยรู้สึกเกร็งๆที่จะอยู่ด้วย ตอนนั้นพระพายกังวลมากกว่าว่าจะหาเพื่อนไม่ได้ แต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่าโอกาสที่จะรู้จักคนใหม่ๆมันก็ไม่ได้เป็นศูนย์เสียทีเดียว


และเพราะเข้าไปอยู่ในกลุ่มนั้นแล้ว จะออกมาก็ทำไม่ได้ง่าย ตอนนั้นพระพายจึงไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองนัก และมันอาจจะทำให้พระพายดูไม่น่าคบ หลอกลวง หรืออะไรก็ตามที่ถูกกล่าวหามานั่นจริงๆ  และแล้วพระพายก็ไม่ต้องกังวลว่าจะเฟดตัวเองออกมายังไง เพราะสุดท้ายพวกเขาเตะกันออกมาด้วยการหนีหน้า เมิน และทำเหมือนพระพายไม่มีตัวตน จะว่าไปต้องขอบคุณเหตุการณ์ร้ายๆพวกนั้นที่ทำให้พระพายหลุดออกมาได้ ในวันนี้แม้จะใช้เวลานานไปเสียหน่อยกับการหลงเดินผิดทาง แต่พระพายก็ได้เพื่อนดีๆ พี่ดีๆ และตัวตนที่ตนเป็นคืนมา


ทั้งนี้พระพายก็ไม่ลืมให้เครดิตคนบ้าบอที่ขับรถจากกรุงเทพมาหากันในเย็นวันพฤหัสแบบนี้…..


“พรุ่งนี้พี่เพชรไม่ทำงานเหรอครับ”  พระพายถามในขณะที่นั่งปลอกกระเทียมที่บ้านของแม่ของเขา อืม พระพายแวะมาที่นี่บ้างตามที่เคยพูดไว้ เอาขนมเอานั่นนี่มาฝาก นั่งคุยด้วยแป็ปนึงและกลับไป ทว่าวันนี้เป็นตัวลูกชายเจ้าของบ้านเองที่ไปลากกันมาช่วยเตรียมผักตำน้ำพริก แล้วนี่เขาเหาะจากกรุงเทพมาได้เร็วขนาดนี้ได้ยังไง


“พรุ่งนี้วันหยุดปะครับ”  พระพายก็เกือบลืมไปเลยว่าพรุ่งนี้วันหยุดนักขัตฤกษ์ จริงๆพระพายก็ว่าจะกลับบ้านรัตนสกุลไปช่วยเลี้ยงน้องวินเหมือนกัน ป่านนี้วิ่งได้แล้วมั้ง พี่เจนคงวิ่งเหนื่อยตายแล้ว


“แล้วพี่เพชรทำไมมาถึงเร็วจังครับ นี่เพิ่งเวลาเลิกงานไม่ใช่เหรอ”


“พี่มาทำธุระให้คุณรบนะ เสร็จแล้วเจ้านายก็ใจดีบอกไม่ต้องเข้าออฟฟิศ”  หรือไม่คุณรบก็เปิดแนบกลับบ้านไปเล่นกับลูกกับพี่เจน เขาเหม็นขี้หน้าเลขาจะตายแล้วมั้ง


“หยุดยาวสามวันพี่เพชรคงนั่งทำงานหัวปั่นที่นี่แน่ๆเลย” 


“ไม่ครับ พี่จะกลับกรุงเทพกับพระพาย”


“แล้วพายเกี่ยวไรด้วยอ่ะ”


“เพราะที่มานี่รถบริษัทมาส่ง แต่ไม่รับกลับไง เอาพี่กลับไปด้วยนะ น้า….”  คนตัวบางมองเขาอย่างที่อยากจะเปิดอภิปรายไม่ไว้วางใจ ให้รถของคนขับรถคุณรบมาส่งแล้วไล่เขากลับไปเลย เพื่อจะให้พระพายขับไปส่งนี่นะ ตลกล่ะ….


“พาย จะกลับบ้าน บ้านเราอยู่คนละซอยขี้เกียจไปส่ง”


“ไปส่งที่บ้านรัตนสกุลก็ได้ครับ พระพายไปไหน พี่เพชรไปนั่น”


“ไม่เอางะ กว่าพี่เพชรจะทำงานเสร็จ พายจะกลับบ้านแต่เช้า”


“ไม่เอางะ พระพายรอพี่เพชรหน่อยจิ กลับคนเดียวมันเหงานะ ไม่กลัวคิดถึงกันเหรอ”


“ใครจะมาคิดถึงกัน”


“ไม่เจอกันเป็นอาทิตย์ ไม่คิดถึงพี่เพชรแล้วเหรอครับ”


“………”


“เดี๋ยวนี้เพื่อนเยอะแล้วนี่ คนเอ็นดูกันทั้งวิทยาเขต เดี๋ยวนี้ได้แท้ก #เทวดาอักษร ไปด้วยนี่เนอะ”


“เปล่านะครับ”


“อืมๆไม่คิดถึงก็ไม่คิดถึง พี่จะจำไว้ว่าเราไม่เคยทำงานด้วยกันทุกวัน จะจำไว้ว่าพระพายไม่เคยสนใจพี่ ทุกอย่างมันเป็นพี่คิดไปคนเดียวจริงๆ”  ขอร้องได้ไหม อย่าดึงดราม่า


“พี่เพชร”


“เออ เรามันก็แค่พี่บัณฑิตจบไปแล้วนี่ จะสู้อะไรกับเด็กที่เรียนอยู่ละเนอะ” อะ!ยังไม่หยุดอีก


“ขับรถให้พระพายกลับหน่อยนะครับ” ถ้าน้องขับรถอยู่ก็ให้เรียกว่าเลี้ยวสุดในตอนนี้ แต่เพชรก็ตามทันทุกมุกเช่นกัน


“ครับ รับรองไม่เกิน 4 โมง ล้อรถพระพายหมุนกลับกรุงเทพแน่นอน”  เนี่ยไง เพราะเป็นคนแบบนี้ไง จะดราม่าทีใครจะไปเชื่อใจ อยากกลับด้วยใช่ไหม ตามใจเลย ขับเองเลยนะ….


พระพายจะนอน ไม่สนใจแล้ว!!!!!!!


ทว่าพอเอาเข้าจริงๆพระพายก็ไม่ได้นอนเพราะคนพูดมากเอาแต่ชวนคุยชวนแวะ ก็รู้แหละว่าเป็นเจ้าถิ่น แต่ไม่ต้องขับรถของพระพายวนไปนั่นไปนี่ขนาดนั้นก็ได้นะเฮ้ย!แล้วนี่กี่ทุ่มจะถึงบ้าน ตาเพชรพิสุทธิ์กะจะซื้อเลี้ยงทั้งซอยบ้านเลยเหรอ ซื้อเหมือนเหมาจนต้องปราม นี่เขาคิดจริงๆใช่ไหมว่าเราขับรถกระบะกันอยู่กว่าจะรู้ตัวพระพายก็บ่นไปเยอะ และที่รู้ตัวก็เพราะเขายิ้มนั่นแหละ ยิ้มอะไร มีอะไรสนุกงั้นเหรอ


“พี่เพชรยิ้มทำไม” เป็นบ้าเหรอ ถ้าเป็นพี่เจนต้องถามแบบนี้แน่ๆ


“พระพายน่ารัก”


“พายบ่นๆพี่เพชรนะเหรอน่ารัก?”  หรือเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ งั้นไม่ต้องไปแล้วล่ะบ้าน พระพายอนุญาตให้เขาขับไปโรงพยาบาลได้


“พระพายไม่เคยบ่นใครแต่พระพายบ่นพี่”


“…………”


“ชอบอ่ะ ต้องทำตัวแบบนี้ใช่ไหมพระพายถึงจะบ่น”


“บ้าไปแล้ว”  อย่าไปต่อความยาวสาวความยืดเลย คนๆนี้เกินเยียวยาแล้วจริงๆ


แต่พระพายก็ลอบยิ้มในขณะที่หันไปมองวิวนอกกระจกรถ ไม่ใช่ว่ามีอะไรน่าสนใจหรอก แต่ความคิดของตนกำลังน่าสนใจ พระพายเคยคิดว่าช่วงนี้คือช่วงที่มีความสุขที่สุด เพราะทุกอย่างรอบตัวทำให้รู้สึกดี การมีเขาเข้ามาในชีวิตนี้ด้วยเช่นกัน เพราะเขาทำทุกอย่างให้พระพายได้รับความสุขแบบนี้ เขาจึงเป็นภาพรวมของความสุขทั้งหมดเท่าที่พระพายจะบรรยายได้ และคงบรรยายคำว่าความสุขได้ไม่หมด


เอาเป็นว่าความสุขของพระพายเรียกว่าพี่เพชรล่ะกัน….


แต่พระพายก็ยังไม่รู้สึกเต็มอิ่มมากนัก จะเรียกว่าอย่างไรดีล่ะ ที่เป็นอยู่ก็ดีแล้ว แต่ถ้าได้อีกก็ดีกว่า พระพายเคยเลี่ยงเขามาตลอดเพราะการแอบรักข้างเดียวเป็นเรื่องที่ทรมานจนเกินไป การปิดตาไม่รู้ไม่เห็นจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ทว่าตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว….


ถ้าเขาไม่ ‘อ่อย’ มาก พระพายก็คงไม่มีวันอ่อยเขาก่อนอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นพระพายจะตีรวมไปเลยได้ไหมว่าความห่วงใย การดูแลต่างๆที่เขาทำให้ และการวนเวียนอยู่รอบๆ มันคือส่วนนึงของการ ‘อ่อย’ พระพายของเขา เพราะถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ พระพายก็ยินดีที่จะ ‘อ่อย’ กลับไปเช่นกัน


เดิมทีพระพายไม่เคยหวังเพราะรู้ว่าเราไม่เทียบเท่า แต่ในวันนี้ที่พระพายเริ่มรับรู้ความมีคุณค่าในตัวเองในด้านต่างๆ พระพายอยากจะเปิดใจ และเดินก้าวเข้าไปหา อย่างไรก็ตามตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมนัก พระพายอยากจะสมบูรณ์แบบกว่านี้ ดีกว่านี้ ไม่ต้องดีเท่าใครก็ได้ แค่ให้พระพายรู้สึกพึงใจว่าที่เป็นอยู่นั้นเหมาะสม ควรค่ากับการอยู่เคียงข้างเขา


“พี่เพชรมาแป็ปๆและกลับกับพายเลยจะดีเหรอครับ”  มันก็ไม่ค่อยจะดีใช่ไหมล่ะ ที่โปรโมชั่นจัดหนักแค่ตอนจีบกัน เขาดูมาทำงานแป็ปๆและก็กลับ ไม่มีเวลาส่วนตัวของตัวเองจนพระพายเกรงใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เราดันมาเริ่มต้นกันแบบไม่ถูกที่ถูกเวลาเสียเท่าไหร่นัก แต่ถ้าเขาไม่มาตอนนี้ พระพายคงแก้ไขวิกฤตอะไรของตัวเองไม่ได้


“ดีสิ อยากเจอต้องได้เจอ”  จ้ะ พ่อคนเล่นใหญ่ ถ้าพระพายไม่ให้ใช้รถแล้วจะกลับยังไง นั่งรถตู้ต่อรถแท๊กซี่ไปสินะ


“แล้วแม่ของพี่เพชรอ่า….”


“ไม่เป็นไรหรอก”  จะไม่เป็นไรได้ไง


ที่พระพายได้ยินมามันไม่ใช่นะ……….


“…………”  ทุกครั้งที่พระพายเจอแม่ที่เขายกให้เป็นแม่ของพระพายไปอีกคนและยึดแม่จินของพระพายเป็นแม่ของตัวเองไปแล้วนั้น แม่ของเขาก็มักจะเล่าให้ฟังเสมอว่าพี่เพชรกลับมาบ่อยๆก็ตอนที่พระพายมาอยู่ที่นี่ด้วย ก่อนนี้พี่เพชรจะกลับบ้านไม่บ่อยนัก  สมัยเรียนก็ไม่ค่อยมาบ้านเอาแต่อยู่ที่หอพักทั้งๆที่อยู่ซอยข้างๆกัน มาปลูกผักแต่ก็ทิ้งไว้ให้ดูแล โทรมาหาบ่อยก็จริง แต่ไม่ค่อยมีเวลามาหา ดังนั้นคุณไพลินจึงดีใจกับการมาของพระพายทุกครั้ง เพราะมันเหมือนจะดึงดูดให้พี่เพชรมาหากันด้วย


พระพายก็ไม่รู้หรอกว่าก่อนหน้านี้มันเป็นอย่างไร แถมตนเองก็ไม่ได้อยู่ในจุดที่จะไปจุ้นจ้านเรื่องของครอบครัวคนอื่นแบบนั้น แต่เท่าที่ฟังก็คือเขาไม่ใช่คนแบบที่พระพายเห็นเป็นประจำเท่าไหร่ แต่ทุกคนก็มีด้านมุมที่ไม่แสดงให้คนอื่นเห็นอยู่ตลอดไม่ใช่เหรอ อย่างที่น้องๆสายรหัสของเขาได้เห็น คือพี่ชายสุดทะเล้นที่เรียนเก่ง แต่พระพายก็ได้เห็นด้านจริงจังยามทำงานของเขาอยู่บ่อยครั้ง ถึงได้บอกว่าไม่มีใครรู้จักตัวตนของเขาได้ดีหรอก แต่พระพายก็อยากจะรู้จักให้มากขึ้นกว่านี้


“แม่ของพี่เพชรตำน้ำพริกอร่อยอ่ะ”  อยู่ๆพระพายก็พูดขึ้น ก่อนจะหันหน้าไปหาเขาที่ขับรถอยู่


“ชอบเหรอครับ”


“ไว้วันหลังมาตำน้ำพริกกินแบบเมื่อวานกันอีกนะ พระพายชอบ นั่งที่บ้านพี่เพชรลมเย็นๆ ได้กลิ่นใบไม้”  พระพายกำลังล่อลวงให้เขากลับบ้าน ไม่ใช่ว่าเพราะอยากจะเชื่อมสัมพันธ์แม่ลูกอย่างเดียว แต่พระพายอยากรู้มุมอื่นๆในตัวเขา เพราะพระพายเชื่อว่ามันยังมีอีกหลายอย่างที่ยังไม่มีโอกาสได้รู้เห็น และถ้ามันไม่ลำบากจนเกินไป พระพายก็อยากเห็นพี่เพชรที่เป็นลูกของคนๆนึง เหมือนที่พระพายเป็นลูกของแม่จิน พระพายอยากรู้ว่าด้านมุมอื่นๆของเขา นอกจากการเป็น เลขาของคุณรบที่กวนๆและรุ่นพี่ที่คณะที่ปากไม่ใช่แต่ใจดี เขายังสามารถเป็นอะไรได้อีก


พระพายบอกแล้วว่าตัวเองน่ะ…ตกหลุมรักเขามานาน
แต่เพิ่งจะกล้าเข้าหา…..


“ผักที่บ้านก็อร่อยอ่ะ พายไปขอมาทำสุกี้กินกับเพื่อนด้วย”


“ช่วยเอาไปกินที แม่ชอบบ่นว่าจะเน่าแล้ว”  เขาพูดยิ้มๆ แต่มันก็เพราะเขาเองไม่ใช่เหรอที่ไม่ค่อยกลับไปกิน ปลูกไว้ทำไมไม่รู้ รู้แค่ว่าต้องปลูกไว้


“วันก่อนพายก็ไปปลูกพริกทิ้งไว้ ว่างๆก็รดน้ำต้นไม้ไว้ให้”


“ทำดี ขโมยกินแล้วก็ต้องช่วยปลูกด้วย”


“ไปขอตะหาก ไม่ได้ขโมยเสียหน่อย”


“กินผักเยอะๆจะได้โตไวๆ”


“พายโตแล้วเหอะ”


“ให้พี่พิสูจน์ไหม”


“พี่เพชรคิดไม่ดี”


“งั้นพระพายคิดกับพี่ดีๆอยู่ใช่ไหมครับ”


“พี่เพชรพูดไม่รู้เรื่องแล้วอ่ะ”  เขาหัวเราะออกมา ชอบหยอกจริง ชอบหยอกจัง นี่ชอบพระพายจริงปะเนี่ย ทำไมแกล้งเก่งล่ะ


“ยังไม่รู้เรื่องก็ไม่เป็นไรนะ”


“…………”


“แต่ต้องรู้สักวันนะ” เขาหยุดไปนิดนึง “พี่รอวันที่พระพายจะรู้และเข้าใจพี่ไม่ไหวแล้วจริงๆ” พระพายก็กำลังเรียนรู้วิธี…ที่จะไปยืนเคียงข้างพี่เพชรอยู่ยังไงล่ะ….


อาจจะเดินช้าไปบ้าง แต่ช่วยใจเย็นนิดนึงนะ….

Talk: ใจเย็นๆนิดนึงนะคะ(บอกคนอ่าน) ช่วงนี้มาบ้างไม่มาบ้าง แต่อยากให้รู้ว่าจะมานะคะ555 เรื่องนี้ไม่ยาวมากแต่ไม่ได้หมายความว่าไม่มีดราม่าเนาะ เดี๋ยวก็มีแต่ไม่ยาว (เพราะเดี๋ยวไม่จบ) ส่วนดราม่าเรื่องอะไร มีใครตอบได้ไหมคะ เออคือมันยังไม่ม่าหรอก แต่นี่ก็ครึ่งนึงของเรื่องแล้ว ก็มารอดูกัน55555

#เจนไม่นก #เพชรพระพาย
Twitter @reallyuri