#เจนไม่นก
ขาอ่อนของเจน
ภาพตัดไปที่โคมไฟเมื่อคืนนี้
ก่อนจะตัดมาที่ขาอ่อนของเจนที่อยู่ในครัว
เขายิ้มออกมา แม้จะตื่นพร้อมกับความว่างเปล่าที่ข้างๆ แต่รับรู้ได้ถึงการมีอยู่ของเจนรักษ์ที่อยู่ในพื้นที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากนี้ และกลิ่นอาหารที่ลอยมาก็ทำให้เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายอยู่ที่ไหน เขามองอีกคนที่กำลังทำอาหารอย่างตั้งใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหาและสวมกอดอย่างแผ่วเบา เจนไม่ได้ตกใจเพราะเหมือนจะรู้ตัวอยู่แล้วว่าเขาต้องทำเช่นนี้ นักรบไม่ได้ทำมันอย่างเงียบเฉียบ
“ตื่นแล้วเหรอครับ” เจนถามทั้งๆที่ยังทาเนยถั่วลงบนขนมปัง เจนซื้อของสดมาเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ยังคิดอยู่เลยว่าคงเอาไปให้คนที่บ้านคูเปอร์กินต่อก่อนกลับ แต่มีคนมาช่วยแชร์ก็ดี ถึงยังไงก็คงไม่หมดอะนะ
“ทำไมตื่นเร็วล่ะ” ก็เจนนอนต่อไม่ได้ไง จริงๆถ้าตัดภาพไปที่โคมไฟแบบนั้น คนที่ควรจะตื่นมาทำอาหารและเอาไปเสิร์ฟให้กันบนเตียงควรจะเป็นเขาหรือเปล่า แต่คุณรบที่ไม่ได้นอนมาตั้ง2-3 คืนมีหรือจะไม่หลับเป็นตาย ทำได้แค่นี้ก็เก่งแล้วถ้าเขายังทำเรื่องทะลึ่งๆกับเจนได้ก็ไม่ใช่คนแล้ว! เขานอนไปเป็นสิบชั่วโมงแล้วเนี่ย! รู้ตัวบ้างไหม คนอะไรเป็นซุปเปอร์แมนหรือไง ห้ามตายเด็ดขาดนะ เจนจะไม่ยอมนกแล้ว จัมวรั้ย!
เหมือนช่วงเวลาแห่งการฮันนีมูนของคู่รักเพิ่งแต่งงานเลย ไม่มีเสียงเด็กมากวนใจ แม้ว่านี่จะบ่ายแล้ว แต่เจนกับเขาก็ยังอ้อยอิ่งคลอเคลียกันอยู่ในครัวของห้องๆหนึ่งในมหานครอันแสนวุ่นวาย เจนไม่เคยคิดมาก่อนว่านิวยอร์คจะโรแมนติคได้ขนาดนี้เมื่อได้แฟนที่มีภูมิลำเนาอยู่ที่กรุงเทพมหานคร….
เราสองคนไปนั่งกินอาหารเช้าด้วยกันที่โต๊ะอาหาร ซึ่งเก้าอี้ก็มีสองตัว แต่คุณรบทำเหมือนไม่เห็นมันและบังคับให้เจนมานั่งกินบนตักเขา เจนก็สายอ่อยไง ยอมก็ได้ นี่คุณรบแฟนเจนเองนะ จะกลัวฟ้าดินทำไม ช่างเป็นมื้อเช้าที่เนยถั่วแสนหวานตัดกันได้ดีกับน้ำส้มสำเร็จรสออกเปรี้ยวจริงๆ เจนยิ้มทั้งปากและตา เราพูดคุยกันเรื่องที่มาที่ไปของความเข้าใจผิดครั้งใหญ่นี้ เพราะเมื่อวานไม่มีอารมณ์คุย ง่วงและเหนื่อยมาก ฟังแล้วเดี๋ยวของขึ้น…
และได้ข้อสรุปว่า…
- ไลน์เจนเสียใช้ไม่ได้เป็นวีคแล้วเลยไม่ได้ไลน์มาทิ้งไว้
- โทรหาคุณรบไม่ติด มีแต่เบอร์แม่เลยโทรบอกแค่แม่ แต่แม่ดันไม่บอกคุณรบต่อ
- คุณรบติดต่อไปตอนที่เจนอยู่บนเครื่องหรืออยู่เมืองนอกแล้ว สัญญาณเบอร์ของเจนเป็นของที่ไทยเลยใช้ไม่ได้
- เจนได้ชาร์ตแบตมือถือตอนกลับมาที่พัก พยายามติดต่อไปหาคุณรบ พี่แกก็อยู่บนเครื่องละมั้ง
- คิดได้ว่างั้นโทรไปหาแม่ล่ะกัน ก็ดันมีคนมาเรียกหน้าห้อง…
และนั่นคือคุณรบคนดีของเจนเอง….
ยังเหลือโทรไปฝากข้อความไว้ที่เลขาของเขากับส่ง SMS อีกอย่างที่เจนไม่เคยมีความคิดจะทำ นักรบได้แต่เก็บข้อโต้แย้งนี้ไว้ พยายามทำตัวเองให้ใจเย็น ความคิดน้อยของเจนครั้งนี้มันเกิดคาดไปจริงๆ ทั้งๆที่เจนละเอียดรอบคอบกับเรื่องงานมาโดยตลอดแต่กลับพลาดอย่างใหญ่หลวงในเรื่องนี้ อาจจะเพราะเป็นคนจัดการในเรื่องส่วนตัวได้ไม่ค่อยดีด้วยหรือเปล่า ถึงเป็นเหตุให้เลิกกับแฟนมาหลายต่อหลายครั้ง
หรือเพราะเรื่องการหายตัวไปของตัวจุ้นมันสำคัญกับอีกฝ่ายจนทำให้ลืมคิดเรื่องอื่นไป ทั้งนี้อาจจะเพราะมันเคยเกิดเหตุร้ายแรงกับน้องชายที่เคยหายตัวไปมาก่อน เจนจึงเอาแต่คิดเรื่องของครอบครัวจนไม่มีที่เหลือให้คิดเรื่องอื่น….ยิ่งเคลวิน คูเปอร์ที่โทรมาหานั้นไซโคเสียจนไม่เป็นอันทำอะไร….อืม ก็ไม่แปลกใจแล้วแหละว่าทำไมถึงได้รับการช่วยเหลือจากผู้ชายคนนั้นดีแบบนี้….แต่ท่องไว้นักรบ นั่นพี่ชายของคนรัก และใครจะไปคิดว่าเจนจะลืมนึกหน้าหลังได้ขนาดนี้ด้วย
อย่างไรก็อยากให้แคร์ความรู้สึกของเขาอีกนิด จะมัวแต่คิดว่าคุณรบคงไม่คิดอะไรเพราะเจนดูแลตัวเองได้หรือตัวเองไม่สำคัญเท่างานของเขา ซึ่งมันไม่ใช่ อยากจะให้มั่นใจในความรู้สึกของเขามากกว่านี้เพราะมันไม่ได้เหมือนวันแรกที่เราเจอกันอีกต่อไปแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยพูดชัดๆว่าเป็นคนขี้หวงและแคร์มากกว่าปกติแค่ไหน ถ้าเป็นเรื่องของความรัก….เรายังต้องปรับปรุง และเรียนรู้กันให้มากขึ้นจริงๆ
“ปกติแต่งตัวแบบนี้เหรอ” เขาถาม ดวงตาจดจ้องไปที่เจน จะว่าไปแล้วเขาก็สงสัยมาตั้งแต่เห็นเมื่อวานแล้วแต่ยังไม่สามารถามแทรกได้
เจนนั้นก้มลงมองร่างของตนตามสายตาของเจ้าของตักไป และก็พบกับต้นตอของคำถาม มันเป็นภาพที่ชวนหวิวใจจริงๆด้วยเมื่อนึกเปรียบการแต่งกายของเราในวันนี้ ว่าแล้วก็ทำให้หลุดกลืนน้ำลายเอือกเมื่อภาพที่เห็นมันคิดดีๆไม่ได้เลยจริงๆ ทั้งนี้มันเป็นความบังเอิญล้วนๆ เจนไม่ได้ตั้งใจอ่อย และถ้าอ่อยก็ไม่เคยอายหรอก เว้นเสียว่าไม่ตั้งใจนี่แหละ…ก็เลยเขินจนหูดำ เอ้ยหูแดงออกมา
คุณนักรบไม่ได้ใส่เสื้อ มีแค่กางเกงนอนผ้ายืดสีเทานุ่มๆ เขาเคลมว่าเอาเสื้อผ้ามาน้อย อันนี้เจนก็พอเข้าใจ ส่วนเจนที่ไม่ได้เอาเสื้อผ้าอะไรมาเลย ก็จำต้องใส่เสื้อผ้าที่มีอยู่ในตู้ ซึ่งเจนก็พอจะจำได้ว่าก่อนหน้านี้ตนเคยแรดมากขนาดไหน ไม่อยากให้คุณรบเปิดตู้เสื้อผ้าที่นี่ของตนดูสักเท่าไหร่ เพราะถ้าไม่จับใส่เลยเดี๋ยวนั้น ก็มีแนวโน้มจะเอาไปเผาเลยอยู่เหมือนกัน
“ก็….เจนมีแต่แบบนี้ในตู้” และมันก็ชุดอยู่บ้านปะวะ คุณรบอ่ะ คิดมาก
“อืม เสื้อบางๆแบบนี้เอาไปใส่ข้างนอกไม่ได้นะ นิวยอร์คก็ใช่จะไม่หนาว” แล้วพูดเรื่องหนาวแต่นิ้วทำไมถึงได้มาบี้หัวนมเจนล่ะ! ก็รู้ว่าคอมันกว้างและบางจนจะเห็นหัวนมแต่ไม่ต้องย้ำได้ไหม! จะด่าก็ด่ามาเหอะแต่ใครใช้ให้มาเล่นกับจุดอ่อนไหว!
“คุณรบ ไม่เอา…” เจนร้อง มือนั้นก็รวบมือของเขาที่วุ่นวายอยู่กับยอดอกข้างนึงของตน ทว่ามันไม่สามารถหยุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และมืออีกข้างนั่นได้
“แล้วกางเกงนี่ก็บางนะ เป็นหวัดแย่เลย”
“อื้ออออ!!!!!” รู้งี้ให้ประตูหนีบเสียตั้งแต่เมื่อวานดีกว่าจะได้ไม่ซนจับอะไรก็ไม่รู้
ก็รู้อยู่หรอกว่าเจนใส่กางเกงผ้าสีขาวที่สั้นมากกกกกกกกก แต่เจนไม่ได้ใส่ออกไปไหนนี่หว่า จะมาหวงเหิงอะไรมันก็ไม่สมควร ก็เจนสะดวกแบบนี้แล้วมันผิดตรงไหนกันวะ แล้วมือนั่นอ่ะ ไม่ได้อนุญาตให้มาลูบคลำต้นขาเลยนะ เอาออกไป! แล้วใครใช้ให้ล้วงเขาไปข้างในเล่า! มันจะมากไปแล้วนะ นักรบ รัตนสกุล!!!!
“ทำไมไม่แต่งแบบนี้ที่บ้านเราบ้างล่ะ” เขาถามชิดผิวเนื้อของเจน เสียงกระซิบอันนุ่มนวลขัดกับสัมผัสที่เอาแต่ใจนั้นทำให้เจนเริ่มหายใจไม่เป็น
“แต่งได้ไงละ คนเขาได้หาว่าไปจับผู้ชายแทนมาเลี้ยงเด็กเอาสิ” นี่ขนาดแต่งตัวเรียบร้อยไปเลี้ยงลูกกบแล้วนะ ยังตกพ่อกบกลับมาได้ทั้งตัว….
“พี่ไม่ว่าเจนเรื่องรสนิยมแบบนี้หรอกนะ” ยั่วๆบดๆบ้างก็ดี แม้ว่าเขาจะยอมรับว่าชอบเจนที่นิสัยใจคอและการวางตัวเสมอมา แต่ถ้าเป็นแฟนกันแล้ว จะแก้ผ้าและใส่หางแมวเดินรอบห้องเลยก็ยิ่งชอบ
“คุณรบ อื้อออออ” จะบ่นงุ้งงิ้งอะไรนักหนา เขาเลื่อนมือไปจับใบหน้าของคนน่ารักมาจูบปิดเสียงบ่นมากมายนั่น ทว่ามือก็กลับมาเล่นกับผิวเนื้อเนียนที่ต้นขา เขาชอบขาขาวๆนี่จัง ไม่ค่อยได้เห็น แต่พอได้เห็นแล้วหัวใจมันกระชุ่มกระชวยเป็นบ้า
อยากขย้ำให้ขึ้นสี
และอยากจะจูบ…ปลอบประโลมด้วยตัวเอง
ไม่รู้จูบที่ยาวนานนั้นดูจะเละเทะไปถึงไหนต่อไหน เพราะตอนนี้เจนที่นั่งดีๆก็เปลี่ยนมาคร่อมตักเขาเสียแล้ว นอกจากขาของเจนเขาก็ค้นพบว่าก้นเองก็สมควรถูกรังแกมากเช่นกัน เขาไล่ชิมรสชาติของเจนที่มีรสเนยถั่วทั้งปากและลำคอ และเหมือนคนเก่งจะรู้งานดี เปล่งเสียงครางพร้อมกับแหงนคอให้เขาได้ชิมอย่างสะดวกสบาย ยังไงก็ขอลืมลูกเต้าไปสักวันก่อนละกัน…
“อ๊ะ!คุณรบ!” เจนร้องเรียกเมื่อจู่ๆเขาก็ลุกขึ้นมาแบบไม่ได้บอกกล่าว สองขาของเจนเกี่ยวเอวของเขาไว้แน่นอย่างกับลูกโคอาล่า แต่ว่ายังไม่ทันที่ความคิดจะได้เลยเถิด ตัวของเจนก็ได้ไปนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับร่างของเขาที่ตามมาทาบทับ
เราสองคนประกบจูบกันด้วยรู้ว่ากำลังจะมีอะไรเกิดขึ้น เจนเองก็โตพอจะเป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็ไม่ได้หวงตัวกับเรื่องแบบนี้ ส่วนคุณรบเองก็เป็นพ่อหม้าย แม้ว่าลูกที่กระโดดเป็นกบนั้นจะได้มาด้วยวิธีทางการแพทย์ แต่เขาก็เคลมเองว่าตนไม่ได้เวอร์จิ้น ทว่าสิ่งที่เจนกลัวมันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องพวกนั้น ถึงเราจะบอกว่ารักกัน แต่เจนก็เป็นผู้ชายนะ….แล้วคุณรบจะรับได้จริงๆเหรอ ในเมื่อมันไม่เคยมีกรณีอ้างอิงหลุดถึงหูมาก่อนว่าเขาจะเคยพิศวาสเพศชายไหนอื่นนอกจากเจน….
“คุณรบ”
“เรียกพี่ก่อน” เขาขบกัดใบหูของคนที่สอนไม่จำ แต่มือของเจนกลับดึงดันที่จะดันเขาให้ออกห่างไป ในที่สุดนักรบก็ต้องยอมเจนรักษ์ เขาลุกขึ้นมามองเจนที่อยู่ในสภาพหมิ่นเหม่ เสื้อที่เขาเคลมว่าบางนั้นเลิ่กขึ้นไปเผยให้เห็นหน้าท้องแบนราบ คอเสื้อที่ทำให้เห็นไปถึงไหนต่อไหนก็ถูกเขาดึงให้กว้างออกจนโชว์ไหล่มนด้านนึง ทีนี้มาที่กางเกงขาสั้นที่ใส่นอนแต่ไม่น่าได้นอนนั่นก็เหมือนกัน มือของเขาได้ดึงมันจนแทบจะหลุดออกจากเอว เผยให้เห็นท้องน้อยที่ต่ำลงมาจากสะดือที่สุดแสนจะยั่วยวน เจนนั้นน่าขย้ำไปเสียทุกส่วน แล้วเขาต้องรออะไรอีกเล่า
รอความสมัครใจของเจนไง….
“คุณรบแน่ใจแล้วเหรอครับ” เขาขมวดคิ้ว จนป่านนี้ยังจะไม่แน่ใจอะไรได้อีก
“พี่…” เขาย้ำลงไป
“พี่รบ…”
“………”
“เจนเป็นผู้ชายนะ มันไม่….อ๋า!!! “ ไม่เหมือนผู้หญิง…เขารู้ ใช่ว่านักรบจะโง่จนแยกไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร และเขาก็ไม่คิดว่าสมองน้อยๆที่คิดมากมายของเจนนั้นคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว แต่เขาไม่ยอม ในเมื่อไม่ยอมเรียกกันว่าพี่ดีๆ งั้นวันนี้ก็ไม่ต้องพูดอะไรเลยล่ะกัน
ครางอย่างเดียวเท่านั้นถึงจะสาสม….
“พี่รู้ครับ” เขากระซิบที่หูหลังจากที่ฉีกทึ้งเสื้อที่เขานึกหมั่นไส้จนขาด พี่รบคนขรึมนั้นเหมือนไม่เคยมีตัวตนอยู่บนโลก เจนนั้นก็เหมือนลูกนกที่สั่นน้อยๆในอ้อมแขนของเขา แต่ใช่ว่าเจนจะกลัว….
บอกตรงว่าตื่นเต้น อยากได้ อยากโดน….
โดยไม่ปล่อยให้รอ คุณรบก็จัดให้เจนโดนในทันที มือของเขาล้วงเข้าไปในชายกางเกงขาสั้น มือก็ยังคงซุกซนอยู่อย่างนั้น ไปพร้อมๆกับปากที่ยังคงดูดกินผิวเนื้อหวานของคนที่ยั่วยวนกันอย่างหนัก ใบหน้าของเจนขึ้นสีแดงก่ำ เรากำลังทำเรื่องทะลึ่งๆที่แค่จินตนาการก็ชวนให้หายใจสะดุดแล้ว ตอนนี้เจนต้องเก่งแค่ไหนกันเชียวเพราะจินตนาการกำลังจะเป็นจริง และคุณรบก็เรียกเจนกลับมาจากความคิดบ้าบอด้วยมือของเขาที่เขี่ยยอดอกสีอ่อนของตนเล่น
คุณรบไม่อ่อนโยนและเจนไม่คิดจะเรียกขอความอ่อนโยนในตอนนี้
“อืมมมมม” ร่างบางของเจนที่มีเพียงเสื้อผ้าที่ขาดลุ่ยนั้นแอ่นอกขึ้นรับสัมผัสของปลายลิ้นสาก เขาทั้งดูดดึงและปรนเปรอให้มันเหมือนกับที่เคยทำกับริมฝีปากของเจน ส่วนมืออีกข้างก็สัมผัสอีกข้างไม่ให้มันรู้สึกหงอยเหงา ความรู้สึกปวดหน่วงที่เวียนวนที่ท้องน้อยทำให้เกิดเสียน่าอายมากมาย คุณนักรบที่อยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างของเจนนั้นทำมันได้ดีจนเกินไป และเขาก็รู้ดีเพราะขาทั้งสองข้างนี้ทั้งเกร็งและจิกปลายเท้าลงกับเตียงทุกครั้งที่เขาเพิ่มจังหวะรุนแรง มือของเจนที่เคยขยำผ้าปูที่นอนค่อยๆถูกยกขึ้นเหนือหัว มือเล็กจับเอาลูกกรงของเตียงไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยว ยิ่งเขาทำให้ร่างกายของตนร้อนเป็นไฟขึ้นมากเท่าไหร่ เจนก็โหยหาเรียกร้องความเป็นตัวเองที่หลุดลอยไปทุกครั้ง
เขาปรนเปรอเจนอยู่สักพักจากส่วนบนและค่อยๆเลื่อนลงมาข้างล่าง ก่อนจะหยัดตัวขึ้นมานั่งมองภาพของเจนที่สุดแสนจะน่าอาย กางเกงนอนที่สุดแสนจะน่าขัดใจนี่ยังไม่ได้ถูกถอดออกไปเสียที และเขาก็เอาแต่จดจ้องมันจนเจนต้องยกขาหนีขึ้นมากอดเอาไว้ เพราะกางเกงมันเป็นสีอ่อนและตัวเล็ก มันทำให้เขาเห็นส่วนสัดของกันชัดยิ่งขึ้น และเจนก็ไม่แน่ใจว่าอยากให้เขาเห็นมันหรือไม่
เรา….ต่างก็มีเหมือนกัน
และเจนไม่อยากให้เขาเปลี่ยนใจเพราะความเหมือนนี่
“เจนมีเหมือนที่พี่มี” คุณรบพูดออกมา เขาจ้องมองเจนที่ดึงขาทั้งสองข้างขึ้นไปกอดเพื่อปกปิดเรื่องน่าอายอันเป็นธรรมชาติของตนไว้ มือของเขาแตะเบาๆลงบนมือของเจนที่กอดขาตนเองชิดอกอยู่ ดวงตาฉ่ำเยิ้มของเจนนั้นดูน่ามอง แต่คนไม่ให้มองก็หันใบหน้าไปซุกหมอนหนีดวงตาของเขาเสียอย่างนั้น
ใช่…เพราะเรามีเหมือนกัน
“แต่พี่ไม่คิดว่าร่างกายของพี่…น่ากินเท่าของเจนเลยนะ” และเขาจะพิสูจน์ให้ดูว่าร่างกายของเจนที่มีเหมือนๆกันกับเขานั้น
ทำให้เขากินได้อร่อยขนาดไหน…
ยิ่งเจนยกขาขึ้นชิดอกเท่าไหร่ ยิ่งเปิดโอกาสให้เขาได้เข้าถึงเนื้ออ่อนของต้นขาใกล้ๆกับก้นงอนๆนั่น นักรบนั้นยกขาของเจนที่ขวางการเข้าถึง ก่อนจะประทับจูบเบาๆลงบนต้นขาขาวๆที่เจ้าตัวไม่เปิดโอกาสให้ได้เห็นมาก่อน คุณรบจะพิสดารเกินไปแล้ว เจนทั้งอายและหวั่นใจในท่าทีของเขาไม่ใช่น้อย ยิ่งเขาจูบหนักหน่วงขบเม้มมากขึ้นเท่าไหร่ เจนยิ่งหนีบขาด้วยรู้สึกอึดอัดมากขึ้น ดวงตาใสที่คลอหยาดน้ำได้ปลดปล่อยหนึ่งสายให้รินรด เพราะความทรมาน
สองมือของเขาแกะขาเรียวเนียนนั้นให้แยกออกจากกันเพื่อแทรกใบหน้าของตนเข้าไป แม้เจนจะขืนไว้ แต่ริมฝีปากของเขาก็ช่วยสลายแรงต้านจนหมดสิ้น เขาสามารถได้ไปทั้งตัวจริงๆ นักรบที่จับขาของเจนเอาไว้ทั้งสองข้างไล่ชิมตั้งแต่หัวเข่าเรื่อยมาที่บริเวณขาหนีบอันเป็นจุดอ่อนไหว ดวงตาคมปราบมองกันอย่างแวบวับ ให้คนที่ผงกหัวขึ้นมาดูความเร่าร้อนของเขา ว่านักรบหมายความอย่างนั้นตามจริง
เจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของตนเอง และเสียงริมฝีปากของเขาที่ดูดึงผิวเนื้ออ่อนของตน ไล่มาเรื่อยๆโดยไม่หยุดมองหน้ากัน เรียวลิ้นและริมฝีปากของเขาดูดดึงเข้ามาเรื่อยจนถึงขาอ่อนของเจน ไรหนวดของคนเนี้ยบที่ครูดกับผิวเนื้อไม่ได้ทำให้รู้สึกเจ็บ แต่ก่อให้เกิดความรู้สึกประหลาดรุนแรงเกินบรรยาย ขาอ่อนของเจนมันคงขึ้นรอยน่าอายเอาไว้ให้อวดตัวเองเมื่อจบกิจนี้ แต่มันจะยังไม่จบง่ายๆ เจนรู้ได้เพราะเขาทำทุกอย่างได้เชื่องช้า ปลุกปั่นอารมณ์ให้ทรมานจนถึงขีดสุด
“พะ…พี่รบ” ริมฝีปากของเขาประทับลงบนส่วนอ่อนไหวที่มีผ้าเนื้อบางกั้นผ่าน มันโป่งนูนอึดอัดจนสุดจะทนและเขากำลังหยอกล้อกันโดยไร้ความปราณี
“อยากให้พี่อ่อนโยนไหม”
“ยะ…อยาก”
“แต่คำว่าอ่อนโยนของคนเราไม่เท่ากันหรอกนะ” ลิ้นของเขาเลียแอ่งสะดือของเจนอย่างยั่วยวน ทำให้เจนต้องเผลอกลืนน้ำลายเมื่อมอง
“อะ…อ่อนโยนกับเจนด้วย” คำร้องขอนั้นได้หลุดออกไป นักรบยิ้มออกมา เขาลากลิ้นของตนลงต่ำลงเรื่อยๆ จนมันมาถึงขอบยางยืดของกางเกงผ้านี่ เขายิ้มออกมา ช้อนตามองความสั่นไหวในดวงตาของเจน แต่ถึงจะห้ามกันก็ไม่ทันแล้ว เพราะฟันของเขาได้กัดลงที่เชือกซึ่งผูกเป็นโบว์ ก่อนจะค่อยๆดึงมันขึ้นจนปมคลาย เจนชักไม่แน่ใจแล้วสิ…
ว่าจะผ่านศึกนี้ไปได้ง่ายๆโดยที่หัวใจไม่บางได้อย่างไร
เขากระชากกางเกงตัวเล็กนี่ออกไป และไปหาถุงยากับเจลหล่อลื่นมาจากไหนเจนก็ไม่ทราบ เท่าที่จำได้คือตนไม่มีของแบบนี้อยู่ที่ห้องตั้งแต่ไปเมืองไทย แล้วเขาเอามาจากไหนกัน ในขณะที่ชื่อของเคลวิน คูเปอร์หลุดเข้ามาในหัวและเมื่อเขาปรนเปรอเตรียมกันจนพร้อม เขาก็ค่อยๆเข้ามาทีละนิด ช้าๆให้ได้ปรับตัว แม้ไม่ใช่ครั้งแรก แต่เจนก็ไม่โอเคกับการที่ตัวเขาจะเข้ามาในทันทีทันใด อย่างไรซะก็ไม่ได้มีอะไรกับใครมานานเหมือนกันเพราะมัวแต่ไปเลี้ยงลูกให้เขานี่แหละ!
แต่เจนก่นด่าเขาได้ไม่นาน เมื่อเริ่มขยับ…นักรบก็ได้เข้ามาครอบครองความคิดของเจนทั้งหมด มันไม่พอจริงๆสำหรับคนเห็นแก่ได้คนนี้ ได้ไปทั้งตัวทั้งใจก็ยังจะเอาให้ได้แม้แต่ความคิดกันหรือนี่ เจนนั้นไหวโยกไปกับจังหวะที่เขาขยับกาย เสียงครางต่ำข้างหูบอกให้เจนรู้ว่าเขาเองก็รู้สึกไม่ต่าง เมื่อร่างกายของเจนได้ยึดเอาตัวตนของเขาไปแล้ว เราก็เหมือนตกเป็นของกันและกันโดยสมบูรณ์
“อ๊ะ พะ พี่รบ…ชะ ช้า” เขาเจอจุดอ่อนไหวของเจนแล้ว และดูเหมือนยิ่งห้ามก็ยิ่งยุ สะโพกของเขายังคงทำงานได้ดีจนเจนนึกอยากทุบสักที คำสั่งห้ามของเจนรักษ์ไม่ศักดิ์สิทธิ์อีกต่อไปเมื่อนักรบได้รุกไล่ร่างกายกันเข้ามา เจนได้ครอบครองเขาแล้ว ชายผู้เป็นดั่งข้อต้องห้ามทุกอย่างในชีวิต แต่ก็เป็นชายที่เข้ามาปลดล็อกประตูรักของเจนรักษ์โดยไม่รู้ตัว
ร่างกายของเจนดูเหมือนไม่เป็นของเจนอีกต่อไปเมื่อได้ครอบครองเขา นักรบยังคงเข้าออกสำรวจไปมาอย่างไม่นึกเบื่อในเกมอารมณ์ครั้งนี้ เขาทอดถอนร่างกายมาครั้งนึงก่อนจะจับเจนให้พลิกคว่ำ และกลับเข้าไปหาช่องทางอุ่นร้อนที่สุดยั่วยวนนั่นอีกครา เสียงครางและเสียงผิวเนื้อกระทบกันของเรานั้นก่อให้ความรู้สึกระดากได้ แต่หาได้มีใครสนใจไม่แล้ว เขาที่ทาบทับอยู่บนตัวของเจนนั้นจับใบหน้าน่ารักที่เต็มไปด้วยราคะที่เขาสร้างให้หันมาจูบกัน เรียวลิ้นที่หยอกล้อดูดดึงเสียงน่าอายให้หายเข้าไป จังหวะที่เขายังคุมนั้นทำให้เจนทนไม่ไหวต้องปลดปล่อยออกมา
ทว่ามันไม่สิ้นสุดแค่นี้
จะเรียกว่าตายอดตายยากกันจริงๆ เมื่อกำจัดกำแพงน้ำแข็งที่ว่าด้วยเรื่องทางเพศลงได้เราก็ไม่มีใครยอมใครแล้ว เจนนั้นขึ้นมานั่งคร่อมบนตักของเขาและนำพาให้ความแข็งตึงนั่นกลับเข้ามาอยู่ในร่างของตนเองอีกครั้ง เริ่มอย่างช้าๆให้ร่างกายได้ปรับตัว คุณนักรบนั้นเข้ามาอยู่ในร่างกายกันลึกขึ้นเรื่อยๆจนต้องเบ้หน้า แต่มันคือความทรมานที่เต็มไปด้วยความสุขสม เจนเริ่มเป็นผู้คุมเกมช้าๆ น่าอึดอัดจนทำให้เขาต้องคำรามออกมาด้วยไม่พอใจ และนึกหมั่นไส้กับรอยยิ้มน้อยๆของคนที่ขึ้นมาคร่อมบนตักเขาเอง ขัดใจเสียจนต้องกระแทกตัวเองเข้าไปแรงๆเพื่อเร่งเร้า และเมื่อคุณรบทำเช่นนั้นมันก็ทำให้เจ้าของรอยยิ้มกวนต้องเบ้หน้า เรียกรอยยิ้มคืนจากใบหน้าหล่อที่เต็มไปด้วยความสะใจได้ไม่ยาก
“อ๊ะ..อา…” เหมือนเจนจะเสียจุดยืนให้เขาเสียแล้ว เจนนั้นตามเขาไม่ทันจริงๆและตอนนี้นักรบก็กลับมาเป็นผู้คุมเกมอีกครั้ง เขาส่งความเอาแต่ใจขึ้นไปจนคนข้างบนต้องสะท้านไปหมด มันทั้งเจ็บ ทรมาน แต่ก็สาสมในความรู้สึก เขาค่อยๆพาร่างของเจนให้กลับไปนอน เราเกี่ยวรัด ครอบครองกันไปทั้งร่าง จับจองไปเสียทุกสิ่ง ศูนย์เสียแบบหยาดเหงื่อต่อหยาดเหงื่อ จนในที่สุดเราก็เห็นปลายทางของหมากกระดานนี้ หลังจากมันผ่านไปหลายต่อหลายครั้ง เขาทบต้นและดอกจากเหตุการณ์ความวุ่นวายนี้โดยใช้ร่างกายของเจนจ่ายหนี้ให้ทั้งหมด
เจนปลดปล่อยเสียงครางออกมาในปากของเขา สองขายังคงเกาะเกี่ยวเอวสอบที่เคลื่อนไหวเร็วขึ้นเรื่อยๆ เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่เจนรู้สึกเบาตัวเพราะได้เอาความน่าอึดอัดออกไป แต่เจนคิดว่าร่างกายคงไม่ไหวแล้ว คงต้องปล่อยให้คุณรบไปต่ออย่างน่าเสียดาย ทว่าผ่านไปได้ไหมนานร่างสูงของเขาก็กระตุกเกร็ง…ก่อนที่เขาจะทรุดตัวลงทาบทับลงมา พร้อมกับจบเกมที่ทำให้เตียงนอนของเจนดูเละเทะไม่มีชิ้นดีนี้ด้วยตนเอง
“อืม” เขาหลับตาลง ฟังเสียงของเจนที่คลอเคลียอยู่ข้างหู เขารวบรวมแรงใจดึงร่างกายให้ลุกขึ้นก่อนจะจัดการกับซากถุงยางให้เรียบร้อย และกลับมานอนอิงแอบกับเจนทั้งร่างเปลือยเปล่านี้ เขาสุขสมอย่างไม่น่าเชื่อ การทำรักไปพร้อมๆกับมีความรักให้คู่ของตนเองนั้นมันดีขนาดนี้ เขารู้สึกเหมือนไม่ได้สัมผัสมันมานานแล้ว และดีใจที่ยังมีชีวิตอยู่จริงๆ มันดีมากๆ ขอบคุณตัวเองที่มีความรัก และขอบคุณตัวเองที่ดั้นด้นมาเพื่อความรักถึงวันนี้
เจนรักพี่รบนะ….แววตาของเจนสื่ออกมาเช่นนั้นพร้อมกับปากที่พูดออกมาแบบไร้เสียง เขายิ้ม ดูเหมือนมันจะไม่จบสิ้นง่ายๆอย่างที่คิดหรือระแวง เขาดึงคนขี้อ้อนมากอดไว้ก่อนจะหลับตาลง กลิ่นผิวเนื้อของเจนนั้นให้ความรู้สึกที่ดีมากๆ
พี่ก็รักเจน…และในที่สุดเราสองคนก็รักกัน…
โดยไม่มีกำแพงฐานะ ความเป็นมาขวางกั้น หรือเงื่อนไขของหัวใจอะไรต่อไปอีกแล้ว
เราสองได้ปลดแอกตัวเองจากอิสระเข้าสู่การกักขังอันแสนหวานในอ้อมอกแห่งความรักแล้วจริงๆ
.
.
.
.
เจนลืมตาตื่นขึ้นเพราะกลิ่นอาหาร
อืม…มันควรจะเป็นอย่างนี้จริงๆ
“ตื่นแล้วเหรอ” เขายิ้มให้เจนที่เพิ่งตื่น ร่างกายของเจนยังคงเปลือยเปล่า ทว่าแม้ห่อตัวเองอยู่ในผ้าห่ม ก็ยังรู้สึกอึดอัดกับดวงตาของเขาที่มองมาอย่างกรุ้มกริ่ม นักรบถือจานของกินด้วยมือหนึ่งและเดินมาพิงขอบประตูห้องนอน ว่าแต่ทำไมเขาถึงไม่อายบ้างนะ ใส่แค่กางเกงนอน โชว์อกเปลือยเปล่าและร่องรอยความรุนแรงของเจนที่ผ่านมานั่นอย่างไม่อายฟ้าดินหรือใครหน้าไหนเลยทั้งนั้น
เจนหันไปมองนาฬิกา นี่มันก็เย็นแล้ว และเราก็เหมือนจะปรับเวลาอะไรไม่ค่อยได้เท่าไหร่ แต่ปรับได้ก็เก่งล่ะ ตื่นมากินและบริหารร่างกายอย่างหนักขนาดนั้น ไม่ให้สลบก็ไม่สมกับที่เสียน้ำไปสินะ เจนถอนหายใจออกมาก่อนจะยิ้ม เขาเดินเข้ามาหาพร้อมกับจานเฟรนซ์โทส จริงๆเจนอยากกินข้าว แต่พอเห็นคุณนักรบก็คิดว่าอยากกินเขามากกว่า เดี๋ยวๆ! ยังไม่อิ่มหรือไง เมื่อกี๊ใครสลบก่อนใครนะ….
“กินหน่อยนะ รองท้องไปก่อน” เขาค่อยๆนั่งลงข้างๆและยื่นจานไปให้
“อืม” เจนรับจานมาถือเอง ก่อนจะเอนกายพิงร่างของเขา ใช้ส้อมจิ้มขนมปังที่ถูกหั่นมาหนึ่งชิ้นเข้าปาก วัตถุดิบไม่ครบแต่พอกินกันตายได้ แค่คิดว่าคุณนักรบที่ไม่ถนัดเรื่องครัวๆทำให้ เจนก็เผลอยิ้มออกมาแล้ว
“ถ้ายังไง อาบน้ำกันก่อนแล้วค่อยออกไปกินอาหารกันข้างนอกก็ได้”
“อื้อ”
“แต่ถ้าเดินไม่ไหวเดี๋ยวพี่ซื้อมาให้”
“อืม ว่าแต่พี่รบต้องกลับวันไหนอ่ะ” เจนถาม
“อืม อีกสามวันน่ะ พี่ซื้อตั๋วเผื่อเวลาตามง้อเจนด้วย” เจนยิ้มออกมา ตั๋วของเจนจริงๆต้องกลับพรุ่งนี้ แต่เดี๋ยวยกเลิกแล้วกลับสายการบินเดียวกันดีกว่า
“ถ้าง้อไม่ได้ทำไงละเนี่ย” ว่าแต่นี่ให้เวลาตัวเองง้อเจน 3 วันจริงๆเหรอเนี่ย….
“ก็อยู่ต่อ เลื่อนตั๋ว แค่นั้นเอง”
“งานการไม่ทำแล้วเหรอไง”
“งานอ่ะ เดี๋ยวค่อยทำก็ได้”
“…….”
“แต่ง้อเจน….ต้องรีบทำเนอะ” น่ารัก…คือคำที่เจนคิดได้ในตอนนี้ เจนจิ้มขนมปังอีกชิ้นก่อนจะยื่นให้เขากิน หอมแก้มสากของเขาก่อนจะชักชวนสิ่งที่ตั้งใจ
“ไปเจอครอบครัวเจนที่นี่กันไหม”
“ได้สิ” เขายินดีที่จะได้พบทุกคนที่เจนรัก เพื่อที่จะว่าจะได้บอกคนเหล่านั้นว่ารักเจนแค่ไหน ต่อไปนี้เส้นทางแห่งอนาคตของเรามันได้เปิดอย่างเป็นทางการแล้ว
และไม่มีวันที่เราจะต้องเกรงกลัวการจับมือกันให้มั่น
เพื่อฟันฝ่าอุปสรรคใดๆอีกต่อไป….
Talk:
คุณงามความดีของขาอ่อนถึงขนาดถูกนำมาตั้งเป็นชื่อตอน555
ในส่วนของฉากนั้นโปรดอย่าว่าในความกากของเรา ต่อให้พยายามจะเขียนแค่ไหนมันก็ได้แค่นี้จริงๆ ฮือออออออออ น่าจะถนัดเรื่องบ่นขิงข่ามากกว่า5555 ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์เรื่องเจนหายไปจากทุกคนนะคะ และก็ขอโทษที่ทำให้จมดิ่งไปกับเรื่องของเจนก่อนจะกรอกตาบนกันถ้วนหน้า จริงๆมีตอนพิเศษว่าด้วยการพบกันของเคลวินและคุณรบด้วย ซึ่งในตอนนี้คุณรบคงลืมบอกเจนว่าตราบใดที่ลูกกบไม่อยู่ หนี้ของเจนจะไม่มีวันหมดไปง่าย5555 ค่าตัวพี่เขาแพงต้องชดใช้กันให้คุ้ม555
ตอนหน้าเป็นตอนจบแล้ว เราก็จะกลับไปหาลูกกบกันอีกนิด และจะกลับมาหาเพชรพระพายกันจริงๆ ในส่วนเรื่องของพระพายก็จะว่าด้วยเรื่องปัญหาชีวิตของทั้งคู่และความรักของเขาสองคนในประมาณ 10 กว่าตอนนิดๆ ดราม่าเล่นไม่ใหญ่เท่าคู่นี้ และจะพยายามมาอย่างสม่ำเสมอนะคะ แต่ไม่อาจจะบอกว่าจะมาติดๆกันได้แบบนี้จริงๆ55
หัวข้อ: เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ (อ่าน 172927 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก