#เจนไม่นก
รบเจนแบบออฟฟิเชี่ยล
“……….”
“……….”
มุกไม่ฮา พาครอบครัวเครียดใช่ไหม
ไม่ใช่…ไม่ใช่มุก
“คุณรบหมายความว่าคุณรบไปกับเจนแล้วกลับมาด้วยกันเหรอคะ” อำไพออกปากถาม เจนได้แต่ท่องนะโมตัสสะที่ช่วยอะไรไม่ได้ในสถานการณ์นี้รัวๆ 5 รอบ ทั้งๆที่ปกติเขาก็ท่องกันแค่ 3
“ครับ”
“เอ่อ…ไปทำอะไรกันมาเหรอคะ หรือว่าไปซื้อของให้น้อง?”
“ก็ด้วยครับ”
“………..”
ถือซะว่าเจนไม่ได้อยู่ตรงนี้ แม้กายหยาบจะยังอยู่ครบ
“ผมกับเจนเราเริ่มดูใจกันแล้วครับ”
“………..”
“………..”
“ช่วยสนับสนุนเราสองคนด้วยนะครับ” จะเรียกว่าเป็นเหตุการณ์โซโล่โดยคุณรบแค่คนเดียวก็ว่าได้ เพราะตอนนี้ทุกคนเงียบราวกับทิ้งกายหยาบไว้แล้วพาสภาพจิตไปกรี๊ดที่ยอดเขาเอเวอร์เรสกันเรียบร้อยแล้ว คุณรบกับเจนน่ะเหรอ
กำลังดูใจกัน???????
“เจนขอโทษ” เจนพาตัวกลับมาเป็นคนแรกเพราะไปก่อนเป็นคนแรกเช่นกัน ตอนนี้เจนพร้อมแล้วที่จะสู้ศึกไปกับคุณรบ
“แล้ว….เอ่อ คุณรบกับเจนไป…” น้าจินตนาที่เคยปรามาสกันเรื่องจับคุณรบเอ่ยปาก แม้เราจะญาติดีกันแล้ว แต่เจนก็กลัวว่าเธอจะยังมีความคิดนั้นอยู่ เจนพยายามแล้วนะที่จะไม่อะไรกับคุณรบแบบนั้น แต่ถ้าห้ามใจกันได้ เรื่องแบบนี้จะไม่มีวันเกิดขึ้นหรอก เจนอ้าปากออกมากำลังจะพูด ทว่าก็เป็นคุณรบที่ชิงตอบเสียก่อน
“มันก็เรื่อยๆนะแหละครับ แต่ไปตกลงกันได้ที่อเมริกา” ทว่าเจนก็ไม่มีโอกาสที่จะเอ่ยพูดคำนั้นได้เลย อาหารมื้อนี้ดูไม่อร่อยเข้าเสียแล้ว คนตัวเล็กมองคนรักที่เป็นผู้นำการตอบคำถามด้วยความรู้สึกผิดก่อนจะก้มหน้า ถ้าเจนทำให้มันได้ดีกว่านี้ก็ดี คุณรบก็จะได้ไม่ต้องแบกรับคนเดียว
“นักรบ…ลูกจริงจับกับเจนเหรอ” คำพูดของคุณหญิงพรรณีทำให้เจนคิดดีไม่ได้เลย กับคนที่เจนแคร์ เจนไม่สามารถเชิ่ดหน้าและตะโกนตอกกลับไปได้จริงๆ
“เจน….” แม่นั้นหันมาเรียกกัน เจนเงยหน้ามอง ก่อนจะเอ่ยปากเรียกแม่อย่างไม่มีเสียง อย่างไรก็ตามความรักทำให้เจนรู้สึกผิดต่อคนอื่นอย่างที่ไม่เคยคิดมาก่อน คุณพรรณีลูบหัวลูกชายเบาๆ มันทำให้รู้สึกดีขึ้นเพราะคนที่ตนเคร์คนนึงส่งสัญญาณแห่งความไว้ใจกลับมาให้แล้ว
“ถ้าไม่จริงจังในระดับนึง ผมก็ไม่คบครับ แม่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบเสียเวลา”
“ตารบพูดอย่างนี้ไม่ถูกนะลูก” หากเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่คุณนักรบพูด เจนจะคิดว่ามันเป็นการหยามเกียรติกันในระดับนึง แต่เพราะเป็นเขาพูด เจนจึงตีความหมายที่แท้จริงได้ ใช่….ถ้าไม่จริงจังในระดับนึง คนที่เวลาเป็นเงินเป็นทองอย่างเขา ไม่ทุ่มเทให้เจนขนาดนี้หรอก เจนเสนอทางเลือกให้เขาไปแล้วว่าถ้าเราแอบคบกัน ตอนเลิกก็จะได้ไม่ส่งผลกระทบในวงกว้าง ทว่าเขายินดีที่จะเปิดเพราะต้องการให้เกียรติซึ่งกันและกัน ถ้าเขาไม่จริงจังกับเจนในระดับหนึ่ง คนพูดน้อยอย่างเขาจะไม่มีวันพูดออกมา
และวันนี้เขาก็พูดออกมาเองทั้งหมดคนเดียว
“เห็นแก่น้องมั้ง น้องเสียความรู้สึกหมดแล้ว” คำพูดของคุณหญิงพรรณีเหมือนเริ่มจะเปิดฟ้าให้กับเจน
“ก็เพราะเห็นแก่น้องไงครับผมเลยพูดเอง คนโปรดของคุณแม่ไม่ให้ผมพูดด้วยซ้ำ กลัวแม่ไม่รัก กลัวผมจะเบื่อ กลัวไปหมด” คุณนักรบได้พูดความกังวลของเจนออกมาให้คนอื่นฟังทั้งหมด แต่เจนคิดอย่างนั้นจริงๆ และเจนก็อ่อนไหวมาก ทุกคนบนโต๊ะยกเว้นเจ้าลูกกบหันมามองเจนเพียงคนเดียว ตอนนี้เจนมีเพียงแต่สีหน้าแห่งความกังวล ดวงตานั้นเอ่อไปด้วยหยาดน้ำ ทุกคนมีสีหน้าลำบากใจ จนทำให้หัวใจของคนที่คิดไม่ดีอยู่แล้วยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่
“แล้วนั่นเป็นอะไรล่ะ” น้าจินถาม น้ำเสียงห้วนๆที่ดูปกตินั้นดูรุนแรงในความรู้สึกเจนเข้าไปอีก หยาดน้ำตาแรกไหลผ่านแก้มอย่างช่วยไม่ได้
“เจน” ก็ไม่คิดว่าจะเป็นมากขนาดนี้ หากเป็นคนอื่นเจนจะไม่สนเลย เรื่องปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้อะไรนั่นเจนไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นปัญหา ตลอดมาคิดว่าถ้าต้องเผชิญเรื่องแบบนั้นจริงๆก็จะตอกกลับเอาให้หงายไปทั้งบ้าน แต่มันใช้กับบ้านรัตนสกุลไม่ได้ เพราะเจนก็รักทุกคนเหมือนกัน
“ตายแล้ว เสียใจอะไรล่ะนั้น เจนอย่าร้องสิลูก” คุณหญิงที่เห็นก็ตกใจ เธอรีบดึงทิชชู่และส่งให้เจนอย่างอารี เท่านั้นแหละคนเจ้าน้ำตาก็ได้กลับมาทวงแชมป์ร้องไห้มาราธอน นักรบส่ายหัวแล้วยิ้มออกมา แฟนของเขาทำไมถึงเข้าใจยากเย็นนักหนอ
บนโต๊ะนี้ไม่มีใครที่ต่อต้านเราทั้งคู่เสียหน่อย
“แอะ” แต่อาจจะมีคนนึงที่ต่อต้านอยู่
“ฮึก…..”
“แอ้!!!!!!!!!!!!” เจ้าตัวเล็กร้องออกมา ไม่รู้เพราะเห็นพี่เจนเสียใจเลยออกมาร้องเรียกความเป็นธรรมให้ หรือออกมาต่อต้านพ่อที่แย่งพี่เจนไป
ขอให้ไม่ใช่อย่างหลังล่ะกัน….
“ดูสิตาหนูหงุดหงิดแล้วเห็นไหม” คุณพรรณียิ้มออกมา เจนที่แม้จะเสียใจร้องไห้อยู่ก็รีบจัดการหยุดน้ำตาของตนไว้เพียงเท่านั้น คนตัวเล็กรีบอุ้มน้องออกมาจากที่นั่งและกอดโอ๋ไว้กับอก เจนโยกตัวน้อยๆกล่อมน้องให้สงบลง แต่ศึกครั้งนี้ผู้ชนะจะไม่หยุดง่ายๆจนกว่าทุกคนในบ้านจะจัดการดีๆ รู้เลยว่าใครคือบิ๊กบอส
“โอ๋ ไม่ร้องนะครับ ไม่ร้องน้า”
“ฮึก เจ เจ้ ฮือออออออออออ”
“ครับ เรียกเหรอ เรียกพี่เจนเหรอ” ตอนนี้เจนมีสีหน้าเปื้อนยิ้มขึ้นมาด้วยเพราะเสียงร้องของจอมแสบ และมือเล็กๆที่เกาะกันไว้
ทุกคนในที่นั่นนิ่งเงียบ พวกเรามองหน้ากันและกัน ไม่มีใครพูดอะไรออกมาชั่วครู่ ก่อนที่คุณพรรณีจะยิ้มออกมา น้าจินและแม่ก็ยิ้มตาม คุณรบนั้นก็ยิ้มและส่ายหัวอย่างระอา วันนี้เขาไปสายอีกแล้ว แต่มันดูจะคุ้มค่าสุดๆ ถ้าวันนี้ไม่ได้เปิดใจ สักวันเขาก็ต้องหาเรื่องพูดเรื่องนี้อยู่ดี มันอาจจะเร็วเกินไปในความคิดเจนรักษ์ที่เราจะเปิดตัว กับคนอื่นเขาก็คงจะปล่อยทิ้งไว้ก่อนเหมือนกัน แต่นี่เจนก็อาศัยอยู่ที่เดียวกัน ไม่พูดวันนี้ เก็บไว้ก็พาลจะอึดอัดเปล่าๆ และนักรบก็ค่อนข้างมั่นใจแล้วเจนนั่นแหละที่ดีที่สุดสำหรับเขาตอนนี้ หรืออาจจะตลอดไป
เพราะนี่ก็มีชีวิตอยู่กับตัวเองมาหลายสิบปี เจอะเจอคนมาหลายแสนล้านคน
ก็ยังไม่เคยเจอใครที่เหมาะมือเหมาะใจขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ
“ยินดีกับลูกทั้งสองคนด้วยนะจ้ะ” คุณพรรณีพูดออกมา
“………..”
“อย่าเครียดอย่างนั้นสิเจน แม่…เรียกแทนตัวเองว่าแม่ได้ไหมเนี่ย ตายแล้วฉันเขินจัง” คุณหญิงเจ้าของบ้านยิ้มออกมา ใบหน้าและรอยยิ้มของเธอดูจริงใจ แม้แต่เจนเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อหู
“คุณหญิง….เจนขอโทษครับ”
“ตายแล้ว! ขอโทษอะไรกัน” ตอนนี้เธอดูเหมือนจะโกรธ เจนรักษ์จึงกลับมาเบะปากเตรียมพร้อมอีกครั้ง
“นี่เจนพูดเล่นพูดจริงเนี่ย” น้าจินเองก็ยังงงๆ งงว่าที่คิดว่าเจนเป็นคนฉลาดเสมอมานั่นมันเรื่องจริงหรือโกหกกันแน่ พายเรือกันแรงขนาดนั้นนี่ไม่เคยดูออกเลยเหรอ
“ฮึก….”
“ตายแล้วๆ” คุณพรรณีนั้นเมื่อเห็นว่าที่ลูกสะใภ้จะปล่อยโฮอีกรอบก็รีบลากเก้าอี้ไปนั่งข้างๆและกอดเอาไว้ ใครจะกล้าดุคนขวัญอ่อนอย่างเจนได้ลงคอ นี่ไม่รู้หรือไม่เคยคิดจะรู้เลยเหรอ
ว่ากองเชียร์เตรียมเปิดแชมเปญฉลองแล้ว!!!
มื้อเช้าที่กินเวลายาวนานเกือบเที่ยงเพราะว่าที่ลูกสะใภ้เข้าใจยากเอาแต่งอแง คุณอำไพส่ายหัวออกมาได้แต่ยิ้ม ในส่วนเจนก็ยังกอดน้องวินนั่งสะอื้น กว่าจะเข้าใจและเชื่อว่าอะไรเป็นอะไรก็ต้องอธิบายกันยกใหญ่ ไม่มีใครต่อต้านการรักกันของเจนกับคุณรบเลยสักนิด ทุกข้อกล่าวหาที่เจนเตรียมไว้ให้ตัวเองนั้นถูกลบล้างไปหมด และเจนก็ยังเป็นคนโปรดในบ้าน
กว่าจะรู้ว่าตัวเองสำคัญแค่ไหนก็เสียน้ำตาไปเยอะอยู่พอกัน
“เห็นไหม แม่จะดีใจสักหน่อย น้องเจนก็เอาแต่ร้องไห้ น่าตีจริงๆเด็กคนนี้พูดละไม่ยอมฟัง” หูดับเพราะเสียงร้องไห้ในใจมันดังเกินไป เจนอยากจะบอกไปอย่างนั้นแต่ก็ทำได้แค่นั่งเฉยๆกับสูดน้ำมูก
“แม่เห็นหรือยังครับ เด๋อขนาดนี้ถ้าผมไม่รักจริงไม่ขอมาเป็นแฟนหรอก” แซวนะ เออเอาสิ ให้เจนมันจมดินไปเล้ย!
“ก็ผมกลัวว่าทุกคนจะ….ไม่ชอบนี่ครับ อีกอย่างนึง เจนก็เป็นผู้ชาย”
“อืม แต่เจนก็รักทุกคนที่นี่ใช่ไหมจ้ะ”
“ครับ”
“แค่นี้ก็พอจะมาเป็นคนในครอบครัวเราแล้วล่ะ ตารบก็ออกจะรวย หน้าที่การงานก็มั่งคง ลูกชายก็มีตั้งหนึ่งคน ที่ไม่มีคือความรักดีๆ ถ้าเจนจะใจดีกับพวกเรา ช่วยรักตารบ เติมเต็มให้ลูกของแม่และทุกๆคนในบ้านเรา แค่นี้ก็พอแล้ว เจนไม่จำเป็นต้องเป็นอะไรเลย เป็นแค่เจนก็ดีที่สุดแล้วจ้ะ” ด้านความรู้สึกที่ถูกพูดออกมาโดยผู้ปกครองสูงสุดในบ้านทำให้เจนยอมรับความจริงดีๆนี่เต็มอก สองมือพนมและไหว้ขอบคุณในความกรุณาที่มีต่อกัน เจนหันไปมองแม่ที่ไม่ค่อยได้พูดอะไรออกมา และสิ่งที่ได้รับก็มีรอยยิ้มใจดีแบบที่เคยได้เสมอ
“ยินดีด้วยนะลูก”
“แม่จ๋า เจนคบกับคุณรบได้ใช่ไหม”
“ไปขอคุณแม่ของคุณรบเขาสิลูก มาขออะไรที่แม่ล่ะ แค่คุณหญิงยอมรับเจน อำไพก็ไม่มีอะไรจะแย้งแล้วล่ะค่ะ” สิ้นคำแม่ เจนก็หันไปหาคนที่ตนเพิ่งไหว้เมื่อครู่ ดวงตาที่ยังคงมีหยดน้ำประดับนั้นช้อนมองอีกฝ่าย คนมองต้องอดไม่ได้ยกมือขึ้นมาหยิกแก้มเบาๆ
“ผม…ขอคุณรบได้ไหม” นักรบยิ้มกว้าง เขาไม่เคยคิดว่าครั้งหนึ่งในชีวิตจะมีโมเมนท์ถูกขอกับแม่แบบนี้ มันช่างตื่นตัน อบอุ่น และตลกขบขันในคราวเดียว อยากจะถามออกไปนัก
มีสินสอดอะไรมาสู่ขอกันบ้างล่ะ….
“แม่ให้ไปเลย เอาตารบแถมน้องวินไปด้วย ไม่พอเหรอ ได้! รอแม่แป็ปนึงนะ จะขึ้นไปหยิบกล่องเครื่องเพชรให้”
“คุณหญิงคะ!” แม่ของเจนร้องออกมา ส่วนเจนนั้นตาค้างไปแล้ว
“ไม่พอเหรอ งั้นฉันจะพาไปดูที่แถวศาลายา ไปกันเจน ไปดูว่าหนูชอบไหม” เนี่ย มันเป็นแบบนี้ไงคนบ้านนี้
เอะอะอะไรเล่นใหญ่ เอะอะอะไรก็เอาเงินเปย์ไว้ก่อน
แต่เจนชอบ หอมกลิ่นเงินชะมัด
“คุณหญิงคะ อย่านะคะ” เป็นแม่ที่ปฏิเสธออกมาก่อน
“ไม่ต้องหรอกครับ เจนไม่ได้อยากได้อะไร” เพราะอะไรน่ะเหรอ…
ตัวคุณรบแพงกว่าของที่คุณหญิงจะให้อีก
“นี่ฉันดีใจมากเลย ตื่นเต้นมาก เจนลูก ขอบคุณมากนะจ้ะ” จากคนทรยศตอนนี้เจนเหมือนเป็นฮีโร่มากอบกู้โลก ง่อวววววถ้าการที่เจนกับคุณรบรักกันแล้วมันสร้างสันติภาพให้เกิดขึ้นได้ งั้นเจนจะรักคุณรบให้แรงๆไปเล้ย
“ตายล่ะ อย่างนี้ฉันต้องไปเพิ่มโบนัสให้อีตาเลขาเจ้าเล่ห์นั่นหรือเปล่าเนี่ย”
“………” เลขา…เจ้าเล่ห์?
“ตาเพชรทำดีมาก ป่านนี้รู้เรื่องหรือยังก็ไม่รู้ ชงกาแฟห่วยแต่ชงให้คนรักกันเก่งเหลือเกิน”
“…….” อ๋อ ที่ผ่านมา….
ฝีมือมันทั้งนั้นเลยสินะ อีตาคนขี้เสี้ยมนี่!
“คุณรบ” เจนหันไปเรียก ใบหน้าจริงจังว่าไม่ยอม
“ห้ามมาพูดว่าเราจะไม่เปิดตัว”
“เจนไม่ยอมอ่ะ พอคิดว่าจะมีคนมาพูดว่าเรารักกันได้นี่เพราะอีตาเพชร เจนแม่งยิ่งแค้นอ่ะ ไม่น่ารักคุณรบเลย”
“พี่ผิดปะเนี่ย”
“ผิดที่ทำให้เจนรัก” งุ้ยยยยย งั้นก็ยอมให้เกลียดเลย เกลียดแลงๆ
“ไม่ต้องห่วงนะเจน คุณเลขาทำดีขนาดนี้ไม่ต้องรอรับโบนัสสิ้นปีหรอก เดี๋ยวให้ชดเชยไป3เดือน แล้วเชิญออกเลย” เจนยิ้ม ชอบความแสบที่เท่าเทียมกันของคนรัก บทสนทนาของคุณรบเวอร์ชั่นอารมณ์ดีกำลังจะมีเมียแล้วทำให้คนทั้งบ้านฮาครืน การเข้ามาของเจนผู้เกรี้ยวกราดนั้นสร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคนทั้งบ้าน และในที่สุดสมาชิกที่ยิ้มยากที่สุด
ก็มีความสุขกับเขาจริงๆเสียที
ทว่าจนแล้วจนรอดอีตาเพชรก็ไม่ถูกไล่ออก ทั้งนี้ด้วยเพราะคุณเพชรนั้นเป็นฝีพายที่เก่งกาจในตอนแรก แต่ช่วงหลังยุ่งไม่ค่อยได้ทำคะแนน เป็นผลให้ชิปเปอร์หน้าใหม่อย่างตัวจุ้นที่พายได้ฮาร์ดคอร์ด้วยการเสี้ยมแรงๆ ทำเอาอึมครึมกันไปนานจนทนไม่ไหวต้องยอมรับความรักของกันและกันจริงๆ คุณเพชรนั้นออกมายอมรับว่าพยายามพายแล้วแต่เรือไม่ค่อยเดิน วันนั้นที่คุณรบป่วยก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่อย่าให้คุณรบตายก่อนวันออกโบนัสก็พอ นอกจากโบนัสจะไม่ได้ มันยุ่งยาก ตนไม่อยากเป็นเลขาที่จะต้องทำเรื่องส่งศพเจ้านายกลับประเทศไปเผา วันนั้นจึงพาเจนรักษ์มาช่วยดูแลให้ หวังผลแค่คุณรบไม่ตาย แต่ไม่คิดว่าจะได้กันจริงๆจังๆเพราะเหตุการณ์นี้
เรียกว่าพายเรือกันแผ่วๆ แต่อยู่ๆลมก็แรงพัดเรือเข้าเส้นชัยไปซะอย่างงั้น
ด้วยคุณงามความดีและความบริสุทธิ์ใจของเลขาซื่อบื้อนั่นเลยทำให้ยังมีบุญได้อยู่ต่อไป ส่วนโบนัสก็ได้มากกว่าเดิมนิดหน่อย แต่จะเพิ่มเปอร์เซ็นการขึ้นเงินเดือนให้ในการปรับคราวหน้า ถ้าไม่ทำตัวผีๆอีกปีหน้าคงมีหลั่งน้ำตาด้วยความปิติอย่างแน่นอน เจนยื่นแอปเปิ้ลให้ตาหนู ก่อนจะทำหน้าทำตาเคี้ยวยุบยับหยอกล้อกันบนโต๊ะอาหาร เป็นภาพคุ้นตาที่พาให้ปลื้มปิติใจ บ้านรัตนสกุลกลับมาสมบูรณ์พร้อมแล้ว
“ดีใจกับน้องวินจริงๆเลย ในที่สุดก็มีคุณแม่ที่น่ารักกับเขาเสียที” คุณพรรณีที่ยืนชื่นชมอยู่สักพักได้เดินเข้ามา
“เอ่อ แต่เจนก็….ยังคิดว่าตัวเองไม่ใช่แม่ของน้องหรอกนะครับ”
“หืม มีอะไรหรือเปล่าลูก”
“เอ่อ ก็เปล่าหรอกครับ ไม่ได้ไม่สบายใจอะไรด้วย แต่เจนเป็นผู้ชาย ถึงเป็นผู้หญิงก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะเป็นแม่ของน้องได้”
“น้อยใจ….เหรอจ้ะ”
“เปล่าเลยครับ คือผมแค่คิดว่าเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว”
“…………..”
“แค่น้องวินรักผมอีกคนก็โอเคแล้วล่ะครับ เป็นแม่หรืออะไรอย่างนั้นแบบคุณรดา เจนไม่ได้หวังอะไรขนาดนั้นหรอกครับ” และอีกอย่างคุณรบก็เคยรักคุณรดามาก เขาชอบเจนมากก็จริงแต่เรื่องที่ให้มาแทนที่คนรักเก่าซึ่งเป็นแม่ของลูก เจนไม่คิดจะไปเรียกร้องอะไรแบบนั้นเลย
“ตารบได้บอกไหมว่ารดาน่ะ เขาไม่ได้มีคุณสมบัติการเป็นแม่อะไรขนาดนั้นหรอกนะจ้ะ”
“ผมพอจะทราบอยู่บ้างครับ แต่เจนก็หวังจะเป็นเจนที่ได้มาเท่านี้เลยพยายามไม่สนใจ” จริงๆคือไม่กล้าถาม ขนาดคุณรบยังให้เกียรติด้วยการไม่ถามถึงอดีตอันเหวอะหวะของเจนเลย แล้วเจนจะไปสะกิดแผลเก่าของเขาขึ้นมาทำไม เจนไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เขายังรักคุณรดาไหม แต่ก็คิดว่าเราก้าวผ่านความรักที่สดใสแบบเด็กๆนั่นไปแล้ว และเจนก็ชอบที่ความสัมพันธ์ของเราเต็มไปด้วยความเข้าใจและให้เกียรติกันแบบนี้ที่ตกลงกันไว้ แต่ลึกๆเจนก็รู้ว่าเรามีบางอย่างที่ไม่ได้เข้าใจกันแม้แต่น้อย และพยายามเลี่ยงที่จะทำความเข้าใจอยู่เพราะไม่มีใคร….อยากหวนกลับไปเจ็บปวดกับเรื่องเดิมๆอีกแล้ว
“เฮ้อ มันอาจจะเป็นความผิดของฉันเองก็ได้”
“ครับ?”
“เจน….ฉันก็หวังว่าเราจะได้เจอกันเร็วกว่านี้” เพราะเราเจอกันช้าไป
นักรบจึงเสียเวลามากเกินไปให้กับคนที่ไม่รักกัน…..
ทั้งนี้คุณพรรณีรู้สึกว่าส่วนหนึ่งมันเพราะตัวเธอเองไม่มากก็น้อย กับคุณรัชนีนุชที่หวนคืนกันไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ครั้งหนึ่งเราเคยเป็นเพื่อนสนิทมากเสียจนถ้าวันหนึ่งเกลียดกันก็น่ากลัวว่าจะเกลียดกันมาก มันเป็นกรรมอะไรหนอที่ทำให้เราต้องเผชิญกับสิ่งเหล่านี้ แต่จะโทษอีกฝ่ายก็ทำได้ไม่เต็มปาก เพราะสาเหตุ….มันก็เป็นเพราะเธอส่วนหนึ่ง
“พ่อของคุณนักรบน่ะ”
“ครับ?”
“เราไม่เคยรักกันมาก่อนจะแต่งงานหรอกจ้ะ”
“………..”
“คนที่เขารักมากๆน่ะ คืออาของรดา….รัชนีนุชนั่นแหละ” ใบหน้าของคู่สนทนานั้นเปลี่ยนไป คงไม่มีใครคาดคิดว่าเรื่องเช่นนี้จะเป็นจริง แต่มันคือเรื่องจริง เรื่องจริงที่เธอเองก็พยายามไม่พูดถึง เพราะว่ามันสมควร….จบลงไปเสียที….
ครั้งหนึ่งกับรัชนีนุช เราเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่สมัยเรียนโรงเรียนหญิงล้วน รัชนีนุชเป็นคนสวยจัด ไม่แปลกเลยที่ใครๆก็จะตกหลุมรัก ส่วนพรรณีนั้นเป็นเพียงแค่ผู้หญิงธรรมดา เธอไม่ได้มีเสน่ห์ล้นเหลือแม้หน้าตาจะไม่ได้ดูแย่หรือเข้าขั้นอัปลักษณ์ทว่าก็จัดอยู่ในชั้นธรรมดา เมื่อต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเรียนคนละคณะ เราสองคนก็ยังคงติดต่อกันอย่างสม่ำเสมอ และวันหนึ่งรัชนีนุชก็พาแฟนของเธอที่เพิ่งคบกันให้รู้จัก
เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกผิดกับการได้เจอแฟนของเพื่อน
พี่ธานิญนั้นเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย ที่บ้านเขามีกิจการที่กำลังเติบโตไปได้สวย เมื่อยืนเคียงข้างกับรัชนีนุชที่เป็นถึงดาวคณะ พวกเขาดูเหมาะสมกันดีช่างน่าชื่นชมนัก เธอเองก็ยินดีกับเพื่อนที่ได้เจอกับคนที่เพียบพร้อมไปเสียทุกด้าน ทว่าเมื่อเวลาผ่านไป ถึงแม้จะเป็นเพื่อนที่เคยสนิทกันมากแค่ไหน แต่เพราะปัจจัยรอบด้านก็ทำให้เราห่างกันมากขึ้น ทว่าก็ยังมีความรู้สึกดีๆให้กัน และเมื่อมีโอกาสก็มาเจอทุกครั้ง
เราสองคนเรียนจบ รัชนีนุชนั้นเข้าทำงานในบริษัทของพ่อทันทีทั้งๆที่เราเคยคุยกันไว้ว่าอยากไปเรียนต่างประเทศเหมือนกัน ตอนนั้นพรรณีไม่ค่อยทราบเท่าไหร่ว่าทำไม แต่เราสองคนก็แทบไม่ได้ติดต่อกันอีกเพราะระยะทางและความห่างไกล ทว่าเมื่อกลับมาเธอก็ได้รู้ว่าเพื่อนนั้นได้แต่งงานออกเรือนไปแล้ว…..กับนักธุรกิจหนุ่มใหญ่ที่อายุห่างกันเกือบยี่สิบปี
รัชนีนุชดูไม่มีความสุข ทว่าด้วยนิสัยที่ไม่ชอบให้ใครมาสงสารติดจะหยิ่งยโสทำให้ไม่เคยพูดถึงความทุกข์ใจที่มี ธุรกิจของครอบครัวเธอนั้นมีปัญหา ประจวบเหมาะกับที่สามีของเธอเข้ามาช่วยอุ้มชูได้พอดี ทว่าการช่วยเหลือไม่ได้มาฟรีๆ หากครอบครัวของเธอต้องจ่ายด้วยอนาคตของลูกสาวคนโต และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้เธอต้องเลิกรากับแฟนหนุ่มที่คบกันมาเกือบ 4 ปีอย่างธานิญ
เวลาเปลี่ยน นิสัยคนยังเปลี่ยน นับประสาอะไรกับความสนิทสนม รัชนีนุชที่แต่งงานเข้าบ้านนักธุรกิจใหญ่ไปดูเย็นชากับเพื่อนฝูงมากขึ้น เธอก้าวเข้าสู่รูปแบบความสำเร็จของตัวเอง ธุรกิจของครอบครัวของเธอนั้นได้รับการกอบกู้คืนชีพกลับมา และวันหนึ่งเธอก็สามารถเอาชนะการฟ้องหย่ากับสามีที่สุดแสนจะเจ้าชู้และได้เงินกลับมามากมาย ทว่ามีได้ก็ต้องมีสูญเสีย และสิ่งที่เสียไป มันอาจจะรุนแรงเกินกว่าที่จะอภัยให้ไหว
เพราะแฟนเก่าของเธอที่จำใจทิ้งไปกำลังจะมีลูกกับเพื่อนสนิท…..
ในตอนที่พรรณีกลับมาประเทศไทยและเริ่มทำงาน ผู้ใหญ่ที่เธอนับถือได้แนะนำให้รู้จักกับครอบครัวของธานิญ ในครั้งแรกที่เจอ เธอจำเขาได้ทันทีแม้ไม่แน่ใจว่าเขาจำเธอได้หรือเปล่า เขาดูเป็นคนเย็นชา ยิ้มน้อยกว่าเดิม เธอคิดว่ามันเป็นเพราะการแยกทางระหว่างเขาและรัชนีนุชที่ทำให้เป็นเช่นนั้น เราที่แทบไม่รู้จักได้รับการแนะนำจากผู้ใหญ่ และก็เข้าสู่พิธีสมรสตามความต้องการของคนในครอบครัว…..หรือเรียกง่ายๆว่าถูกคลุมถุงชน
พรรณีได้เรียนรู้ว่าเพื่อนสนิทของเธอแสดงสีหน้าได้เก่งก็ตอนนี้แหละที่เราเริ่มจะเสแสร้งพูดคุยกัน ตอนที่เธอแต่งงานกับเขา รัชนีนุชกำลังดำเนินการขอหย่ากับสามีอยู่ พรรณีคงจะตัดใจจากธานิญได้บ้างหากเขาแสดงออกว่ายังมีเยื่อใยกับรัชนีนุชแต่ไม่….เป็นเธอที่ยังมีเยื่อใยต่อเพื่อนเพียงฝ่ายเดียว สามีของเธอนั้นเขาไม่ได้แสดงออกว่ายังรักหรือเป็นห่วงออกไป แฟนเก่าของเขาก็คือคนๆหนึ่งที่ผ่านเข้ามาและก็จากไป สร้างบาดแผลไว้ แต่วันหนึ่งมันก็ดีขึ้น
ในขณะที่พรรณีกับธานิญกำลังปลูกต้นรักกันอยู่นั้น พรรณีทั้งสุขใจแต่ก็ทุกข์ไปพร้อมๆกันเพราะเธอรู้ว่ารัชนีนุชไม่เคยอยากจะปล่อยมือเขามาให้เธอเลย และเพราะเหตุนี้มันจึงอาจจะปลูกฝังเมล็ดความเกลียดชังเอาไว้ในความสัมพันธ์ของเราสองคน แต่ผู้หญิงบางทีก็เก่งเกินไป เกลียดหรือกลัวกันอยู่แต่เราสามารถเก็บมันได้อย่างมิดชิดและยิ้มออกมาให้กันราวกับไม่มีความรู้สึกในแง่ร้ายใดๆในใจ
ในขณะที่พรรณีมีแต่ความรู้สึกผิดเลยยอมเปิดที่ให้ธุรกิจของเราสองตระกูลเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกันได้ รัชนีนุชที่โกรธแค้นก็เริ่มที่จะหาผลประโยชน์จากความเปราะบางตรงนี้ มันไม่ใช่ว่าพรรณีไม่รู้ แต่ตอนนั้นเธออ่อนแอจนทำอะไรไม่ได้ และเธอก็ไม่สามารถเลิกคบกับเพื่อนคนนี้ได้ เพราะอะไรนะเหรอ เพราะทุกครั้งที่เห็นว่ารัชนีนุชที่เคยงดงามถูกรุมล้อมไปด้วยคนมากมายในอดีต ตอนนี้ไม่มีใครเหลืออยู่เลยนอกจากความริษยา ด้วยเหตุนี้มันจึงทำให้พรรณียอมที่จะเป็นฝ่ายสูญเสียบ้างหากมันจะทำให้เพื่อนกลับมา แต่อย่างไรเธอก็ไม่มีวันยอมเสียธานิญให้อีกฝ่ายแน่นอนและนั่นคือความผิดพลาดของเธอ
ทั้งๆที่เธอไม่จำเป็นต้องเสียอะไรเลย แต่เธอก็ยอมสูญเสียอย่างงี่เง่าไปกับความสัมพันธ์ที่ไม่ได้กลับ
Talk: มาทำไมวันนี้555 คือไม่มาวันนี้ก็ไม่รู้จะมาวันไหนแล้ว แต่คิดว่าเสาร์นี้น่าจะมาได้นะ ช่วยรอหน่อยนะคะ
วันนี้เรามีเรื่องมาบอก จริงๆเราเพิ่งรู้เมื่อวาน5555 เดิมที่เรื่องนี้มีกำหนดทำประมาณ 2 เล่ม แต่เพราะเราใส่ไม่ยั้งทำให้จำนวนหน้างอกเงย โอ้ววววววววว งอกมาอีกเล่มแล้ว ตอนนี้กำลังปรูฟแบบกันเพิ่มเพราะความไม่ยั้งมือของเรา ถ้าถามว่ามันสามเล่มเลยเหรอ คงต้องงั้นค่ะเพราะที่มีอยู่แบบยังแต่งไม่จบก็ตกหนาเล่มละ 2 เซนกว่าเขาไปแล้ว มันอ่านยาก อันตรายต่อคนที่นอนอ่านด้วย555 เลยต้องทำเล่มสามออกมา และถ้าถามว่าไอ้ที่ไม่ยั้งมือคืออะไร
คือ เจนไม่นก Intro – 47 (แค่นี้ก็ฟาดไปสองเล่มแล้ว) เพชรพระพาย intro-14 เคลจุ้นความยามประมาณ 3 แต่จะรวบเป็นตอนเดียว และสเปเชี่ยลของพวกเขาเหล่านั้นอีกตั่งต่าง และจะขาดไม่ได้กับน้องวิน เราอยากเขียนมาก ลิสต์ลำดับเหตุการณ์มา 12 อย่างเพื่อความเป็นพระเอกของน้องแต่ยังไม่ได้เขียน5555 เห็นไหมว่าสองเล่มมันไม่พอแล้วววววว ฮืออออ ขอโต๊ดดดดดดด
แต่….หนังสือน่าจะออกปีหน้านะคะ ถ้ายังไงเผื่อพื้นที่ให้เจนไม่นกทั้งสามเล่มสามคู่และน้องหนูอีกหนึ่งคนนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ ถ้าไงขออนุญาตฝากตัว #เจนไม่นก #เพชรพระพาย ด้วยนะคะ
หัวข้อ: เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ (อ่าน 215974 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก