#เจนไม่นก
รบเจนกับการติดโปร
“วันนี้จะไปไหนลูก” คุณอำไพทัก หลังจากที่กล่อมน้องนอนกลางวันแต่ไม่เป็นผลสำเร็จ เจนรักษ์จึงจำต้องใช้วันหยุดไปกับการอยู่ดูแลน้อง หากเป็นงานชนิดอื่นที่หยุดแต่เหมือนไม่ได้หยุดแบบนี้ คงมีบ่นให้หูชากันไปข้าง แต่เพราะเป็นน้องวินไง น้องวินคืองานของเจน งานที่น่ามันเขี้ยวที่สุด พอน้องงอแงเข้ามากอด มาซบ มันเหมือนมีเสียงที่วิ้งอยู่ในหัวอย่างนี้เลย…
‘ไม่ให้เจนไปนะ ไม่ให้เจนไป’
ครับ….เจนไปไหนไม่รอดจริงๆครับ
แต่เจนก็ต้องไป เพราะพ่อกบกำลังรออยู่ ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จต้องอยู่ที่นั่น ใช้ความพยายามมากมายเจนก็สะกดจิตน้องวินให้ไม่งอแงได้ ถึงแม้นี่จะล่วงเลยเวลามานานพอตัวแล้ว แต่อย่างที่บอกว่างานของเจนนั้นก็เหมือนได้พักผ่อนอยู่ในทุกวัน ดังนั้นไม่มีอะไรเลยที่เจนอยากจะแย้ง และถ้าหากไม่ได้นัดคุณรบไว้ เจนก็คงไม่อยากออกไปไหน อยู่ฟัดลูกกบเล่นก็สนุกดีเหมือนกัน อา….ทำไมเจนปรับตัวกลับมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กได้เร็วนักล่ะ นี่เพิ่งกลับมาไม่ใช่เหรอ
“กลับดึกไหมเจน” คุณอำไพถามพลางลูบใบหน้าของลูกชายคนเดียว เจนยิ้มเกิดอาการอยากเบี้ยวคุณรบขึ้นมาจริงๆ
“ก็ดึกนิดหน่อย วันนี้เจนอยากดูหนัง”
“อย่าลืมเอาเสื้อหนาๆไปด้วยนะลูก” แม่กล่าวตักเตือน ถึงอยากจะอยู่อ้อนต่ออีกสักหน่อยแต่ก็คงไม่ได้หรอก เดี๋ยวคุณรบเอาตายเลยถ้ารู้ว่าเบี้ยว พูดคุยกันอีกเล็กน้อย อ้อนแม่อีกสักนิดหน่อยเจนก็ได้ฤกษ์ออกจากบ้าน ส่วนเสื้อหนาๆอะไรนั่นก็ไม่ได้เอามาหรอก
เพราะเจนแอบเอาไปใส่ไว้ในรถคุณรบตั้งแต่เมื่อคืนวานแล้ว
Jen : ออกมาแล้วนะครับ
เจนส่งข้อความหาเขา และรอไม่นานเลย
Nakrob Rattanasakul : จะรีบไปหาครับ
เจนยิ้ม บ้าจริง!
เจนออกจากบ้านรัตนสกุลและเรียกพี่วินที่ขับผ่าน ทำไมชีวิตแฟนของคนรวยต้องดูลำบากแบบนี้นะเหรอ ก็เพราะเรานัดเจอกันที่ห้างเลยไง ไม่ไกลนี้แหละ พารากอนเอง…. และเจนก็ไม่ได้เอารถไป เพราะคนเราต้องมาคนละครึ่งทาง คุณรบขับรถไปทำงาน ขากลับก็ขับกลับเอง จะใช้คุณเพชรก็ได้ แต่เจนไม่ให้ใช้ เพราะอะไรนะเหรอ
เพราะเพชรรู้โลกรู้ไง….
จริงๆเราเถียงกันมารอบนึงเรื่องการออกไปเดทกันวันนี้ เพราะเจนมีวันหยุดแค่วันเดียว แต่ได้เจอหน้าเขาทุกวัน วันหยุดวันเดียวนั้นคุณนักรบเลยเสนอว่านานทีปีครั้งก็ขอให้ไปเที่ยวกับเขาสองต่อสองบ้าง เพราะเจนยังเป็นแค่แฟนไม่ใช่เมีย ต้องอ่อยเขาก่อนแล้วพอผ่านโปรเขาถึงจะให้อะไรๆก็น้องวินลูกชายของเขาได้ จริงๆเจนคิดว่ามันเป็นเหตุผลที่งี่เง่า แต่ถ้าแฟนหาข้ออ้างอยากจะอยู่ด้วยกันสองต่อสองได้ดีกว่านี้ไม่ได้ เจนก็โอเค เรื่องให้อ่อยเราก็พอจะถนัดอยู่บ้าง ขอแค่คุณรบบอก ก็พร้อมจะจัดให้
แต่ที่เถียงกันหลักๆเลยคือจะกลับยังไง! ก็ถ้าเจนขับรถไป เขาขับรถไป ตอนกลับจะให้เอาเชือกมาพ่วงไว้ แล้วเจนนั่งรถคุณรบกลับเรอะ พอบอกว่าจะขับกลับเองก็ไม่ยอมอีกนั่นแหละ ก็นะเป็นแฟนก็อยากจะอยู่ด้วยก็เข้าใจ แต่คิดบ้างว่าเจนออกไปก็ออกไปคนเดียว แล้วกลับมากับคุณรบได้ไง คนก็จะสงสัย แล้วต่อไปคนก็จะรู้ และพอทุกคนรู้ บ้านก็จะบึ้ม
คุณรบเพียงแค่ส่ายหน้า ไม่รู้ระอาในความคิดของเจนหรือความเล่นใหญ่ที่กางแขนสุดแขนโชว์ความใหญ่ของ ‘บึ้ม’ ที่ว่า ก็เจนกลัวนี่ คุณรบไม่กลัวแต่เจนกลัวอ่ะจะทำไม ขอให้เจนได้ทำใจก่อนไม่ได้เหรอ เอะอะขอเป็นแฟน ลากไปจูบ อยู่ๆก็บอกว่าติดโปรก่อนนะ แต่จะไปแนะนำให้แม่รู้จัก คือคิดว่าใจเจนรับได้เหรอ รับไม่ได้ไง เจนไม่รู้จะมองหน้าคุณหญิงอย่างไร เมื่อกี๊ยังเป็นแค่พี่เลี้ยงน้องวินอยู่เลย อยู่ๆก็ปีนเกลียวจะไปเป็นเมียของพ่อน้องวินนี่นะ เดี๋ยวคุณหญิงท่านช็อค แม่เจนช็อคตาม น้าจินตกใจมาก และน้องพายคงแน่นิ่งไปเลย สุดท้ายแล้ว…เจนคงไม่พ้นต้องถูกไล่ออกจากบ้าน ตัดแม่ตัดลูก
คิดมาก เจนรู้….แต่เจนก็คิดอ่ะ คิดมากไว้ก่อนก็ดีกว่าคิดน้อยไม่ใช่เหรอ รอเตรียมความพร้อมก่อนเล็กน้อย เจนจะเดินเข้าไปสู่ขอคุณรบกับคุณหญิงท่านเอง รอให้เจนรู้สึกมั่นคงกว่านี้ รอให้เจนรู้สึกว่าการคบหากับคุณรบดีต่อเราทั้งคู่จริงๆ เจนจะเข้าไปสารภาพบาปเอง ถ้าคุณหญิงไม่ยอม เจนก็จะฉุดคุณรบแล้วอุ้มน้องวินหนีตามกัน แต่กว่าจะถึงเวลานั้น ขอให้เจนได้มีเวลาในการวางแผนก่อน ตอนนี้ยังไม่ได้ขายอพาร์ทเมนท์ที่อเมริกา ห้องนั้นคงเล็กไปนิด แต่จะหาทางขยับขยายให้ได้
ใช่แล้ว….เจนคนมโนเก่งได้กลับมาสักพักแล้ว
วันๆก็มีแค่นี้ อวด(ว่าที่)หลัว อวดลูกของ(ว่าที่)หลัว และหาทางหลบไม่ให้คนอื่นรู้ว่าแอบคบ(แต่ยังไม่ได้กัน) วินมอเตอร์ไซค์พาร่างของเจนรักษ์ที่บ่นขิงข่าในใจมาเทียบจอดริมฟุตบาต เจนจ่ายเงินให้พี่วินก่อนจะหันหลังและเดินเข้าห้างใหญ่สุดหรูกลางเมือง จัดทรงผมนิดหน่อยเพื่อให้กล้องวงจรปิดตอนเข้าห้างจับภาพเจนที่ดูดีกว่าตอนหัวฟู เดินขึ้นไปร้านหนังสือเพราะไม่รู้จะไปไหน คุณรบบอกจะรีบมา แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะติดงานอะไรไหม
เจนไม่ใช่พวกโทรจิกอยู่แล้วเพราะเข้าใจดีว่างานของเขาเป็นอย่างไร อย่างว่าแหละ เจนก็เป็นเลขามาก่อน จึงเข้าใจบทบาทของการทำงานอย่างดีเยี่ยม และก็ไม่ชอบหากมีใครมาเร่งๆในขณะที่กำลังทำงาน บางทีก็ต้องเข้าใจว่าความรักรอได้ แต่เดดไลน์มันรอไม่ได้ ว่าแล้วก็ภาวนาให้คุณรบกลับไปปั่นงานอะไรให้เสร็จสรรพ แถมวันนี้เขามีนัดลูกค้าข้างนอกด้วย ส่งข้อความไปบอกเขาว่าอยู่ในร้านหนังสือ เดี๋ยวมาถึง
เขาก็มาหากันเองแหละ….
“เจน”
“คุณรบ” คือถ้าเรียกเฉยๆจะไม่อะไรเลย
นี่พี่แกเล่นแบ็คฮักด้วย
“…….” ลวนลามกันในที่สาธารณะ แต่บอกตรงๆว่าชอบ ปลื้ม อยากได้ เอาอีก
“รอนานไหม”
“ไม่เท่าไหร่ครับ” อ่านนิยายจบไปสามบท แต่เจนไม่ได้พูดออกไป ถึงรู้ว่าพูดเขาก็ไม่รู้สึกผิดหรอก เพราะเขารู้ว่าเจนจะเข้าใจ เพราะถึงไม่เข้าใจ เขาก็มาเร็วที่สุดแล้วอยู่ดี เพราะฉะนั้นได้รู้ว่าการทำงานทำให้เขามาหาเร็วกว่านี้ไม่ได้ แต่เขาก็มาให้เร็วที่สุด เท่าที่เขาจะสามารถ ก็ถือเป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอ
“จองตั๋วหนังยัง”
“รอคุณรบมาเลือกเนี่ยแหละ” เจนดูเวลา เขาทำได้ดีที่สุดจริงๆ นี่มันก่อนเวลางานเลิกเสียด้วยซ้ำ และนั่นทำให้เจนยิ้มขึ้นมาคนเดียว
เราสองคนขึ้นมาเลือกหนังที่อยากดูและที่นั่งที่ต้องการ แน่นอนว่าคราวนี้เจนเลือกหนัง คุณรบเลือกโรง อาจจะเพราะคราวที่แล้วเขาหลับ เพราะฉะนั้นจึงเลือกที่โรงที่มีที่นั่งเป็นโซฟานอนพร้อมหมอนผ้าห่ม กะว่าจะนอน ส่วนเจนนั้นคงได้ดู เพราะฉะนั้นเลยได้เลือกหนังแทน ก็แฟร์ดี คนเรานอนที่ไหนไม่นอน ต้องยอมจ่ายเงินหลายพันมานานในโรงหนัง
“เลือกที่มันถูกกว่านี้ก็ได้”
“ก็รู้อยู่ว่ารวย” จ้ะ ไม่มีอะไรจะเถียง
เราสองคนออกมาหาร้านอาหารทาน มันก็ไม่ใช่เดทอะไรที่หวือหวาหรอก ไม่มีช่อดอกไม้ ไม่มีของขวัญเซอร์ไพรส์ เพราะเอาเข้าจริงๆเจนก็ไม่ค่อยอินกับอะไรพวกนี้ พวกแฟนเก่าทำมาให้หมดแล้ว แฟนใหม่ก็ไม่ต้องทำตามก็ได้ แต่ถ้าอยาก เจนก็ไม่เรื่องมาก ขอเป็นบ้านสักหลัง รถที่ใช้อยู่โอนชื่อมาให้สักคันก็โอเค เจนไม่เรื่องมากเท่าไหร่เห็นไหม แค่ขอแบบจัดใหญ่ๆก็พอ
บทสนทนาของคนที่มาเดทในวันนี้กับเจนคือเรื่องงาน นี่โรแมนติคที่สุดพอๆกับรสวาซาบิที่ขึ้นจมูกจนสำลักออกมา แต่เจนชอบนะ บอกไม่ถูก อาจจะเพราะคุณรบไม่ค่อยคุยเรื่องงานให้ฟังเท่าไหร่ พอได้เห็นมุมมองนี้มันก็ทำให้เจนมีความคิดเห็นเกี่ยวกับคนที่มาเดทและคุยเรื่องงานให้ฟังอยู่นิดหน่อย
จะหาว่าอวยก็อวยเถอะ แต่คุณรบโหมดทำงานที่ไม่ใช่เจ้านายสายตรงนี่ดูหล่ออ่ะ ดูเก่ง ฉลาด แต่ถ้าเจนทำงานเป็นวัวเป็นควายแบบคุณเพชรไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็กแบบนี้ก็คงจะอดด่าแฟนว่า ‘ไอ้เวน’ ไม่ได้ จริงๆวิลเลี่ยมก็โดนมาแล้วแต่แค่แปลไม่ออกก็เท่านั้น เฮ้อ…คบคุณรบนี่เวลาอยากด่าอยากบ่นก็ทำไม่ค่อยได้ รู้ทันไปทุกภาษา….เผื่อๆพี่แกอาจจะตบกลับด้วยสำเนียงแบบบริติชให้ขนลุกเล่น เอาที่คุณสบายใจ เจนพร้อมสำหรับโซ่แส้กุญแจมือแล้ว ช่วยเฆี่ยนและด่าเจนด้วยสำเนียงบริติชนั่นที
ในที่สุดก็ถึงเวลาดูหนังแล้ว อย่างที่คุณรบคุยไว้ว่าโรงหรู สมราคาคุย และก็อย่างที่คิด คนรวยจ่ายเงินมาเพื่อนอนแต่นอนธรรมดาโลกไม่จำ….จ่ายเงินแพง มาเพื่อกอดเจนที่แท้ทรู ใบหน้าคมหล่อซุกอยู่ที่อก อึดอัดนิดหน่อยแต่เจนก็ยิ้มไม่หยุดทั้งๆที่ฉากซึ่งกำลังฉายนั้นดราม่าพอตัว ในที่สุดเจนที่สู้คนก็ปรับท่านั่งให้สบายขึ้น ยอมให้เขากอดก่ายหลับตาอยู่อย่างนั้น เพราะอะไรแบบนี้เราไม่ได้ทำกันที่บ้านจริงๆ
เพราะเจนยังเป็นพี่เลี้ยงน้องวิน ทุกคืนก็ต้องนอนกับน้อง ตอนเช้าอาจจะมีแอบจูบแอบหอมกันบ้าง แต่ไอ้ที่จะมานอนชิลกกกันแบบนี้ มันก็ยังไม่มีโอกาส หลังจากกลับจากอเมริกาเราก็หลบซ่อนกันพอดู โชคดีที่โรงหนังในวันนี้คนไม่ได้เยอะมากนัก เด็กชายนักรบของพี่เจนก็ดูเหมือนจะหลับแบบเอาจริงเอาจังมาก ที่มาดูหนังนี่จริงๆไม่ใช่สไตล์ของเขาเลย แต่ถ้าให้เดาว่าที่ชวนมา….คิดเป็นอื่นไปนอกจากอยากทำอย่างนี้ด้วยกันไม่ได้เลยทีเดียว
เรากลับบ้านด้วยกันเพราะมันดึกแล้ว คงไม่มีใครลุกมาดู แต่ถึงลุกมาก็คงจะบอกไปว่าเราเจอกันอยู่ที่หน้าปากซอย ใบหน้าของคนที่เคยอารมณ์ดีในโรงหนังพลันกลับมายุ่งเมื่อเจนยังคงยืนยันที่จะไม่บอกใครเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเรา สำหรับคุณรบนั้นมันง่ายแค่เอ่ยปาก ต่างคนต่างโตกันแล้วเรื่องแค่นี้ไม่จำเป็นต้องให้ใครตัดสินใจแทน และถ้าเขาพาคนแย่ๆเข้าบ้าน แม่ของเขาย่อมไม่พอใจ แต่นี่ใคร….เจนรักษ์นี่คนโปรดไม่ใช่เหรอ
ก็คนโปรดไงเลยไม่อยากกลายเป็นคนที่ถูกเกลียด….
ตอนนี้เราสองต่างเงียบงัน ไม่มีใครอยากขึ้นเสียงหรือทะเลาะกันด้วยเรื่องนี้อีกแล้ว เขายอมตามใจเจนเพราะใบหน้าที่ดูเหมือนจะร้องไห้ตลอดเวลา แต่ก็ไม่เข้าใจในความหวั่นระแวงของอีกฝ่ายเสียเท่าไหร่ แต่สำหรับเจนแล้ว ไม่มีใครที่สำคัญสำหรับคุณพรรณีได้เท่าคุณรบหรอก ซึ่งมันก็ใช่ ต่อให้เจนเป็นคนโปรดแค่ไหน แต่จู่ๆจะไปคบกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอ มันก็อาจจะไม่เป็นที่ยอมรับได้ เจนระลึกตนเสมอว่าเป็นผู้ชาย ต่อให้คุณพรรณีอยากให้คุณรบเป็นฝั่งเป็นฝาอีกสักครั้ง ก็ไม่ได้หมายความว่าผู้ชายจะมาชดเชยส่วนนี้ได้ เจนนั่งกัดปากเงียบๆ การทะเลาะกันคือส่วนหนึ่งของความสัมพันธ์ แต่มันไม่ควรจะเป็นหลังจากตอนที่กอดกกกันในโรงหนังเมื่อครู่เลยจริงๆ
“พี่ยังยืนยันว่าควรเปิดตัวนะ”
“แต่เจนยังไม่พร้อม”
“แล้วเมื่อไหร่เจนจะพร้อม”
“……..”
“เจนคิดว่าแม่จะเกลียดเจนลงเหรอ เผลอๆจะมาตีอกชกหัวพี่ด้วยซ้ำที่ไปยุ่มย่ามกับคนโปรดของเขา”
“เจนสมยอม” ยังจะมาทะเล้น!
“แล้วแม่ไพเขาจะโกรธเจนลงหรือไงที่มาสมยอมให้พี่ปู้ยี้ปู้ยำน่ะ”
“ยังไม่โดนซะหน่อย” คุณรบนี่ความจำเสื่อมเหรอวะ
“เดี๋ยวก็โดน อยากโดนก่อนให้ผู้ใหญ่รู้เรื่องเหรอเรานี่”
“………..”
“พี่ทนไม่ไหวแล้วนะ จะเข้าบ้านตัวเองยังต้องวางแผน พี่เก็บสมองไปคิดเรื่องผลกำไรไตรมาสหน้าไม่ได้เหรอ”
“คุณรบก็ไม่ต้องคิด เดี๋ยวเจนคิดให้!”
“……….”
“เรื่องแผนเข้าบ้านนะ” แล้วก็ลดวอลลุ่มลง เจนไม่ได้หมายถึงเรื่องไตรมาสแต่อย่างใด กลัวทำบริษัทเขาเจ๊ง
“กลัวอะไรอยู่เหรอ” เขาพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ กับเจนที่มีปมเยอะแยะเรื่องครอบครัวก็ต้องใจเย็นๆฟังเขาหน่อย
“ก็กลัวคนอื่นโกรธ
“เราก็รู้ว่าไม่มีใครโกรธ เราดีกับน้องวินดีกับคุณแม่ขนาดนั้นใครจะโกรธลง”
“……….”
“มีเหตุผลอื่นใช่ไหม บอกพี่มานะ” เขากำลังจะเลี้ยวเข้าซอยบ้านแล้ว ถ้าไม่เล่าก็ไม่ได้ต้องเข้ามันล่ะ
เดี๋ยวพาไปปรับทัศนคติที่อื่นแทน!
“คือ…พี่รบไม่โกรธเจนนะ” นั่นไง ของมันต้องมีจริงๆ เรื่องต้องใหญ่ด้วยไม่งั้นคำว่าพี่ไม่ออกจากปากหรอก
“ไม่โกรธ….ถ้าสุดท้ายแล้วคุยกันรู้เรื่อง”
“ง่า….นี่เจนพูดได้ไหมเนี่ย”
“ก็เลือกเอาว่าจะพูดและวางแผนกัน หรือจะให้พี่เดินไปเคาะประตูห้องทั้งบ้านมาชุมนุม” หรรษาเลยทีนี้ นอนอิ่มไปเหรอถึงคึกจัง
“พี่รบคิดว่าเป็นเจนนี่ดีแล้วเหรอ”
“…………..” มาถึงขนาดนี้แล้ว
“แบบเปิดตัวให้แม่รู้ เจนก็เข้าใจนะว่ามันสะดวก แต่แบบเราเพิ่งคบกันป่ะ ปกติเขาไม่ไปแนะนำแฟนกันเร็วขนาดนี้หรอกใช่ไหม” มันก็ใช่สำหรับกรณีของคู่อื่น
และเขาไม่ชอบใจคำว่า ‘สะดวก’ เลย
“เจนคิดว่าพี่เป็นคนมักง่ายหรือเปล่า”
“เปล่าครับ”
“แล้วอะไรคิดว่าพี่อยากพูดเพื่อให้เราสะดวกล่ะ”
“………….” คือเจนก็ไม่ได้จะหมายความอย่างนั้น และไม่เคยคิดจะดูถูกเลย
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันเหมือนฝันแบบที่เจนไม่เคยมีเค้าลางหรือจินตนาการมาก่อน
และเพราะไม่เคยเตรียมพร้อม ก็มักจะระแวงกับสิ่งที่กำลังหรืออาจจะเจอ
“เราไม่เหมือนคู่อื่นเข้าใจไหม เจนรู้จักกับที่บ้านพี่ดี เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ก่อนเป็นแฟนด้วยซ้ำ ถ้าเพราะเหตุผลนี้เจนคิดว่าพี่อยากบอกทุกคนเพราะมันสะดวกสำหรับเรา พี่จะบอกว่ามันไม่ใช่”
“เจนไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่คือเจนแค่แบบเออเราจะจริงจังกันแค่ไหน ตอนนี้มันก็ดีไง แต่ถ้าต่อไปเราไม่ใช่ล่ะ สู้ให้ระยะนี้เป็นขั้นทดลองคบไม่หวือหวากันไปก่อนไหม”
“พี่รู้สึกเหมือนเป็นชู้เจนเลย ต้องหลบซ่อน”
“เจนก็เหมือนกัน” จะบอกว่าชอบเพราะตื่นเต้นเจนก็ประชดไปงั้นแหละ จริงๆก็ไม่มีใครชอบความอึดอัดประมาณนี้เท่าไหร่ จะทำอะไรก็ต้องคอยเหยียบเท้ากันใต้โต๊ะไว้ ชีวิตเต็มไปด้วยความหวาดระแวง แต่เจนอยากจะมั่นใจในตัวเอง และอยากจะมั่นใจในตัวเขา ทั้งนี้เจนก็อยากให้เขาได้ลองคิดให้ถ้วนถี่ว่าเราเป็นแบบนี้ดีแล้วจริงๆไหม เขารักเจนจริงๆใช่ไหม
ไม่ใช่เห็นว่าเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดที่จะมาแทนใครในขณะนี้?
“ถ้าพี่อยากให้เจนให้เกียรติตัวเอง พี่ต้องเริ่มจากการให้เกียรติเจนก่อนหรือเปล่า”
“ครับ?”
“บางทีก็เหมือนเจนจะคิดว่าตัวเองไม่มีค่าพออย่างนั้นอย่างนี้ เจนรักตัวเองพี่รู้ แต่พอเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับคนที่ตัวเองแคร์ บางทีเจนก็ไม่ให้เกียรติตัวเองเท่าไหร่” เขาจะมารู้อะไร สนิทกันเหรอ ก่อนหน้านั้นก็แทบไม่คุยกันเลย ไม่หรอก ที่เขาพูดมาเป็นตัวตนของเจนหรือเปล่าก็ไม่มีใครรู้ นักรบแค่เคยเห็นเจนร้องไห้ระบายเรื่องคับแค้นใจเวลาเมา ผนวกกับได้ยินสิ่งที่แม่ไพเคยพูดถึงบ้าง เขาก็ทำมาพูดเป็นรู้ดี ทว่าสิ่งที่เขาพูด
กลับทำให้น้ำตาเจนไหลออกมา
“ร้องไห้อีกล่ะ”
“รำคาญเจนหรือเปล่า”
“จะพูดว่าเจนให้โอกาสพี่เลิกกับเจนได้นะ อย่างนี้หรือเปล่า?”
“ก็……” อย่างที่เขาเคยบอกว่าไม่มีแผนจะปล่อยมือเจนในเร็วๆนี้ เจนก็เช่นกัน แต่การจะติด Probation ให้หัวใจมันก็เป็นเรื่องที่…..พูดยาก เจนเสนอ แต่เขาไม่สนองอ่ะ
“พี่อยากให้เกียรติเจนนะ…”
“………..”
“เจนล่ะ จะให้เกียรติพี่ได้ไหม”
“พี่รบ”
“เจนพอจะยอมรับกับตัวเอง และยอมรับกับทุกคนว่าเรากำลังดูใจกันได้ไหมครับ” ตายไปแล้วเจน
ตายไปแล้วจริงๆ….
เจนดูเป็นคนร้ายๆไปเลยที่ปล่อยให้เขาต้องแบกรับความเอาแต่ใจบ้าบอของเจนกับปมที่แก้ไม่หายนี่ รู้ตัวอีกทีเราก็เอารถเข้ามาจอดในบ้าน และจะแยกห้องนอนกันพร้อมกับเรื่องที่ค้างไว้เพราะไม่มีสิ่งใดที่ตอบออกไปจากปากเจน นักรบไม่ได้คิดตื้นๆแค่เรื่องความสมควร แต่เขาคิดมาได้ลึกซึ้งกว่านั้น คำว่าให้เกียรติของเขา มันไม่ได้หมายถึงเขาให้เจนฝ่ายเดียว แต่มันรวมถึงการให้อีกฝ่ายแบบเท่าเทียมกัน จริงๆแล้วในส่วนตรงนี้ควรเป็นเจนที่ไปเรียกร้องเขาไม่ใช่หรือ แต่เขากลับเป็นฝ่ายเรียกร้องให้กับตัวเจนเองและกับตัวเขาด้วย ทำอย่างนี้ไม่แฟร์เลย ไม่แฟร์สำหรับตัวเขาและไม่แฟร์ที่ทำให้เจนรู้สึกผิดไปพร้อมๆกัน
เรากำลังจะแยกกันแล้ว เขาหันมาลูบหัวให้ คุณรบไม่โกรธ แต่เขาไม่สามารถหยอกล้อเจนได้ในตอนนี้จริงๆ หรือเจนทำให้เขาผิดหวังกันนะ แต่เจนจะผิดหวังกว่ามากๆถ้าวันนึงเราบอกทุกคนไปแล้วว่าคบหากัน แต่สุดท้ายก็เลิกกันในระยะเวลาอันสั้น คนรอบตัวเราจะผิดหวังแค่ไหน ทำไมเจนต้องคิดถึงคนอื่นมากมายขนาดนั้นด้วย ในเมื่อตอนนี้คนที่เจนควรแคร์
คือคนที่เจนมีใจให้ที่สุดคนนี้ในตอนนี้ไม่ใช่หรือ
“คุณรบ” เจนเรียกเขาที่กำลังจะเดินเข้าห้องไป ปกติเราจะพบกันจากประตูห้องทางเชื่อมระหว่างห้องทั้งสอง แต่วันนี้เจนได้ผลักเขาให้เข้าไปจากประตูหน้า
และพาร่างของตัวเองตามไปแนบชิด
“เจนขอโทษนะครับ” เจนกล่าวชิดที่ริมฝีปากของเขาก่อนจะเขย่งปลายเท้าและกดจูบเบาๆที่ริมฝีปากของนักรบ ไม่มีหรอกที่เจนจะรุกก่อน แม้ไม่ใช่คนขี้อายเพราะโต้ตอบกันได้สมน้ำสมเนื้อ แต่เจนไม่เคยล่วงเกินเขาก่อน เป็นนักรบที่เริ่ม และเจนก็สนอง ทว่าแบบนี้ไม่ใช่ไม่ดีนะ เขาแค่ไม่ชิน แต่ก็เต็มใจ
และเข้าใจความรู้สึกของการเป็นผู้สมยอมเสียแล้ว
หลังจากริมฝีปากของเรานิ่งค้าง ไม่มีการลุกล้ำไปมากกว่านั้น เจนก็ผละออกมาจากริมฝีปากของเขา ปลายเท้าที่เขย่งกลับมายืนพื้น และใบหน้าของเจนก็ซบลงกับอกของเขา เหมือนจะอยากให้เขาปลอบ แต่เจนคือคนที่ต้องปลอบกันไม่ใช่เหรอ คำว่าขอโทษที่บ่นพึมพำนั้นพอดีกับหัวใจ แต่ขอโทษอะไรล่ะ ขอโทษที่ดื้อ ขอโทษที่ไม่เข้าใจ หรือขอโทษที่ทำให้เสียใจ
“เจนยอมแล้วครับ”
“ยอมอะไรครับ”
“ยอมรับกับตัวเอง”
“ครับ”
“และเราไปยอมรับกับคนอื่นก็ได้”
“เจนพร้อมแล้วจริงๆเหรอ ไม่ใช่ว่าไม่พร้อมก็ต้องพร้อม เพราะพี่งอนหรอกนะ”
“เจนพร้อมแล้วจริงๆ” ถ้าจุดประสงค์ของเขาคือการให้เกียรติเจน นั่นเท่ากับเขายืนยันแล้วว่าความรู้สึกที่มีต่อกันมันไม่ใช่เรื่องฉาบฉวยมีช่วงเวลาสั้นๆเพียงแค่เดือนนี้ แต่ถึงมันจะแค่เดือนนี้ เจนก็ไม่ต้องคงต้องแคร์มันแล้ว เอาให้มันรู้ไปสิว่าคุณรบจะเป็นคนแบบนั้น แตกเป็นแตกไปเลย ถ้าเจนเพิ่มหน่วยลงทุนแล้วเขาจะเทกลางทาง ก็ให้มันรู้ไปว่ารัตนสกุลไว้ใจไม่ได้
“น่ารักอีกแล้ว”
“น่ารักตั้งนานแล้ว”
“ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน”
“………….”
“ถ้าไม่น่ารัก ไม่ตกหลุมรักหรอก เชื่อเหอะ” เชื่อๆก็เชื่อ
นี่ก็หลงตัวเองในระดับหนึ่งเหมือนกัน
ทว่าวันนี้เป็นคืนแรกที่เรานอนร่วมเตียงกัน เพราะน้องวินถูกพาไปนอนกับคุณหญิงตั้งแต่หัวค่ำแล้ว ทางสะดวกขนาดนี้จะมีได้อีกที่ไหน แต่ก็นั่นแหละ นอนคุยกันและก็หลับไปทั้งอย่างนั้น เจนยังไม่ได้ผ่านพิธีกรรมทำเมียอะไรนั่นอย่างเป็นทางการ นี่ก็นึกสงสัยว่าเขากะจะบอกแม่ก่อนจริงๆเหรอว่าคบหาดูใจกันอยู่ เพื่อที่จะว่าทางจะเปิดให้ทำเรื่องแบบนั้นได้ จริงๆเจนก็ไม่ได้มายขนาดนั้น แต่ก็เอาที่เขาสบายใจเหอะ รู้ว่าเขาทำเพื่อให้เราคิดว่าให้เกียรติก็พอแล้ว แม้จริงๆอยากจะสะกิดถามเหมือนกันว่าทางสะดวกนะ ไม่ลองหน่อยเหรอ….เจนซื้ออุปกรณ์มาพร้อมจะ ‘รบ’ แล้วด้วย
แต่ก็นั่นแหละ ไม่ได้พูด ทุกวันนี้ภาพลักษณ์ก็ไม่ค่อยจะดีอยู่ ก็เอาเป็นว่านอนๆไปเหอะ ตื่นมาเขาก็ไปอาบน้ำเตรียมจะแต่งตัว เจนเองก็แยกไปเพื่อกลับไปเฝ้าห้องเผื่อว่าใครพาน้องวินมาจะได้ไม่ตกใจว่าเจนไปไหน ถึงแม้ว่าจะยอมเปิดตัวอย่างเป็นทางการแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้วางแผนกันเลยว่าจะไปพูดยังไง ดังนั้นเจนจึงต้องระวังตัวก่อนไม่ให้ข่าวรั่วไหล อย่างไรก็อยากจะพูดด้วยปากตัวเองจริงๆ
ทว่ารอเท่าไหร่น้องวินก็ไม่ได้มา คุณรบถึงกับเดินมาหาพร้อมกับเนคไทที่หยิบมั่วๆมาให้ผูก โชคดีที่มันเป็นอันที่โอเคเจนเลยไม่ต้องไปเลือกให้ใหม่ เราสองคนเดินตามกันลงมาข้างล่าง ทุกคนรอกินข้าวอยู่ ปกติคุณรบไม่ค่อยได้กินข้าวบ้านหรอก แต่เพราะเมื่อวานไม่ได้เจอตาหนูตอนกลางคืนเขาเลยเลือกที่จะเข้าสายหน่อยเพื่อให้เวลากับครอบครัว เจนเองก็ไปนั่งประจำที่ เพื่อรออาหารเช้าจากน้าจิน
“เมื่อวานกลับกันมากี่โมงเหรอเจน” คุณพรรณีถาม
“ดึกหน่อยนะครับ เผอิญเจนเจอคุณรบที่ปากซอยเลยได้ติดรถเข้ามาด้วย”
“โชคดีแล้ว มันอันตราย” คุณหญิงยิ้มให้ เธอดูพอใจกับการที่เจนกลับมาพร้อมคุณรบ แต่เธอคงยังไม่รู้ว่าเราไม่ได้แค่เจอกันที่หน้าปากซอยบ้าน
“ใช่ครับสมัยนี้มันอันตราย” คุณรบเองก็สมทบทับ เจนหันไปยิ้มให้ทั้งๆที่ยังงงๆ
“คนสมัยนี้คิดอะไรกันก็ไม่รู้นะคะ” น้าจินสมทบต่อ แล้วก็พูดเรื่องข่าวในทีวีที่ได้อ่านมา ทว่ารอยยิ้มของคุณรบยิ่งทำให้เจนรู้สึกแปลกๆ
แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง
“สมัยนี้อันตรายจริงๆครับ ยิ่งเจนชอบนั่งรถมอไซไปไหนมาไหนคนเดียว ถ้าไม่มีน้องวินไปด้วยจะไม่ขับรถเลย” เรื่องนั่งพี่วินจากทองหล่อไปพารากอนเมื่อวานนี่จะขุดมาฟ้องชาวบ้านทำไมเนี่ย
“ตายจริง! เจนรักษ์” เจนหันไปยิ้มเฝื่อนๆให้ ในใจคาดโทษแฟนหนุ่มที่ยังติดโปรอยู่ในข้อหาพูดมาก
“เจน แม่บอกแล้วไงว่าให้ขับรถไปน่ะ”
“ก็เจนขี้เกียจอะแม่” เจนหันไปทำเสียงง้องแง้งใส่คนเป็นแม่ที่มีความเป็นห่วงลูก ได้ยินว่าจะไปดูหนังก็คิดว่าคงแถวพร้อมพงษ์ ที่ไหนได้นั่งมอเตอร์ไซค์ยาวไปเลยเหรอ นี่คิดว่าบ้านเราอยู่สุขุมวิทซอยไหนกัน
“เจนไม่ได้ขี้เกียจหรอกครับแม่ไพ” แต่ยังไม่ทันที่เจนจะได้แก้ตัวอย่างเต็มรูปแบบ….คุณรบพูดแทรกออกมา ฟ้องเก่งแต่ทำไมนะ….คุณรบ….แปลกๆนะวันนี้
พูดมากผิดปกติและยิ้มเยอะผิดปกตินะเนี่ย….
“แต่เจนต้องนั่งรถกลับกับผมอยู่แล้วเลยขับรถไปไม่ได้ต่างหากครับ” หืมมมมมมมมมมมมมมคุณรบ
เจนยังไม่พร้อมรบนะเว้ย!!!!!!!!!!
Talk:
บอกว่าจะพักยาวแล้วมาลงทีเดียว แต่ตอนนี้ไม่มากไม่มาย คั่นเวลากันไปก่อนนะคะ เดี๋ยววีคหน้าจะมาต่ออีกคราวนี้ว่าจะมาถี่หน่อย งิงิ เราเหมือนจะเคยบอกว่าน้องเจนมีเจ้าของแล้ว พี่ๆจากสนพ.เฮอร์มิท จะมาดูแลน้องเจนให้กับเรานะคะ
ถ้ายังไงฝากน้องเจน พี่เพชร พี่เคล กับทุกๆคนด้วยนะคะ
#เจนไม่นก
Twitter:
https://twitter.com/reallyuriFacebook Fanpage
https://www.facebook.com/Skylover-x-novels-249101909234202/ 
หัวข้อ: เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ (อ่าน 172877 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก