:: บทที่ 16 ใจกู..ยกให้มึง ::
“ฝุ่น…”
คนที่ผมคิดว่าหลับไปแล้ว ตอนนี้ลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียงมอง
“โทษที ไฟส่องตาเหรอ กูจะรีบปิดให้เดี๋ยวนี้แหละ”
ผมเดินไปที่หน้าห้อง ปิดไฟ แล้วเดินคลำความมืดก้าวขึ้นเตียงไปยังฝั่งตัวเอง
“ราตรีสวัสดิ์”
ผมบอกแค่นั้น พลิกหันหลังให้เสีย อยากให้มันได้พักผ่อนครับ ดึกแล้ว พักสักวัน พรุ่งนี้ว่ากันใหม่
ได้ยินเสียงยวบของที่นอนด้านหลัง ผมหลับตาลง ง่วงมากแล้ว ผมลืมตาอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงแรงดึงที่เสื้อด้านหลัง
แต่ผมยังนิ่ง เพราะไม่แน่ใจว่าฝุ่นดึงหรืออะไร
มันกระตุกดึงอีกครั้ง
“มีอะไรหรือเปล่า”
ผมถามโดยไม่หันไปมอง มันไม่ตอบ แต่กระตุกแรงขึ้นอีก
“มีอะไรจะพูดก็พูดมาได้เลย ดึกมากแล้วมึงต้องพักผ่อนนะ มีเรียนเช้าด้วยนี่”
ผมบอกด้วยความเป็นห่วง มันไม่ตอบอะไร กระตุกดึงอีกที
“มีอะ…”
ผมพลิกหันไปถาม แต่คำถามผมถูกกลืนหายไป เพราะแทนที่หันไปจะเจอหน้าฝุ่นเลย กลับกลายเป็นเจออะไรสักอย่างที่ไม่ใช่หน้าคน
แม้จะมืด แต่มันก็ไม่ได้สนิทจนมองไม่เห็นอะไร เพราะแสงจากระเบียงที่เราเปิดไว้บางส่วน
ผมเป็นคนซื้อมันเอง ทำไมผมจะจำไม่ได้
ผมเป็นคนดึงมันออกมาจากกล่องพัสดุเอง ทำไมผมจะจำไม่ได้
ผมเป็นคนมอบให้มันเองกับมือ ทำไมผมจะจำไม่ได้
ตุ๊กตาควายถึกของผม
ผมจ้องมองสิ่งนั้นนิ่งๆ มันอยู่ตรงหน้าผม ตรงกลางลำตัวมีมือของฝุ่นจับอยู่ แต่ผมไม่เห็นหน้าฝุ่น
มันไม่ได้ทิ้งตุ๊กตาผมไปหรอกเหรอ…
หัวใจผมพองขึ้นนิดๆ ด้วยความดีใจ ฝุ่นยังไม่พูดอะไรตามเดิม หรือว่าจริงๆ แล้วมันตั้งใจจะคืนผมเพราะไม่อยากทิ้งเอง
หัวใจที่พองๆ อยู่ เหี่ยวลงไปอีกรอบ ผมถอนหายใจแรง
“เดี๋ยวพรุ่งนี้กูเอาไปทิ้งให้ก็ได้”
ผมจับควายตัวนั้น ค่อยๆ ดึงออก แต่มันไม่หลุดครับ
ผมออกแรงมากขึ้น แต่มันก็ยังไม่หลุด
“ฝุ่น จะให้กูทิ้งไม่ใช่เหรอ ปล่อยสิ”
มันไม่ตอบ ค่อยๆ ดึงควายตัวนั้นกดต่ำลงไปที่อก แล้วกอดแน่น ผมมองงงๆ มันไม่ได้มองผม แต่ก้มหน้าคางจรดหัวตุ๊กตาควายถึกไว้
“ฝุ่น”
ผมเรียกมันอีกรอบ นี่มันตั้งใจจะเก็บตุ๊กตาของผมไว้เหรอ
“มึงจะเก็บเหรอ”
มันไม่ตอบด้วยคำพูด แต่กอดตุ๊กตาแน่นขึ้น หัวใจที่แฟบมาทั้งวันของผมค่อยๆ เบิกบานขึ้นทีละนิดๆ ตั้งแต่เป็นรูมเมตกันมา มันไม่เคยมีอะไรกุ๊กกิ๊กแบบนี้หรอกครับ หมอนข้างยังไม่มีเลย สมบัติมันนอกจากเสื้อผ้าก็มีหนังสือนี่แหละ ห้องมันที่บ้านก็ไม่มี
“มึง…ชอบไหม”
ผมถามเสียงเบา มันไม่ตอบครับ ก้มหน้าตามเดิม ผมยิ้ม ไม่เซ้าซี้ถามต่อ
“ฝุ่น กูขอนอนกอดมึงได้ไหม สัญญาว่าจะไม่หื่น”
มันไม่ตอบ ผมเม้มปาก กำลังคิดอยู่ว่าจะใช้สูตรหน้าด้านตามเดิม หรือจะให้เกียรติความนิ่งมันดี
แต่ความอยากกอดนั้นมีมากกว่า
“กู…ขอกอดนะ”
ผมขออีกรอบ ค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ วาดวงแขนผ่านควายถึกไปกอดเอวมันไว้หลวมๆ ผมขยับตัวเพื่อลดระยะห่างระหว่างผมกับมันมากขึ้นและมากขึ้น จนผมสามารถโอบเอาหัวมันมาแนบอกได้
“คิดถึง”
ผมพูดความในใจให้ฟัง วันนี้ไม่ได้ไปรับไปส่ง ไม่ได้ไปกินข้าวกับมัน แค่วันเดียวเท่านั้น ผมยังคิดถึงมันขนาดนี้ ผมว่าอาการผมคงโคม่ามากแน่ๆ
ผมหอมหัวมันเบาๆ
ฝุ่นไม่ตอบอะไรเหมือนเดิม ผมยิ้ม หลับตาลง แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
“ขอโทษ…”
ได้ยินเสียงกระซิบแผ่วๆ ผมขยับออกนิดหนึ่งเพื่อก้มมอง
“ขอโทษเรื่องอะไร มึงไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ กูมากกว่าที่เอาแต่ใจ บังคับมึงทุกอย่าง”
มันไม่พูดอะไรอีก ซึ่งผมก็ไม่เซ้าซี้อีกเช่นกัน
“ขอโทษที่เอาแต่ใจ ขอโทษที่ชอบบังคับ ขอโทษที่มักมาก”
ผมบอกมันเสียงเบา มันไม่ตอบผมอีกเช่นเคย
ผมยิ้ม ผมไม่ควรตั้งความหวังอะไรไว้สูงเกินไป แค่มันยอมให้ผมกอด แค่มันรับของขวัญจากผม ผมควรจะดีใจแล้วใช่ไหม
ผมหลับลงไปง่ายๆ ทั้งแบบนั้น
สัญญากับมันก่อนนอนเลยว่าจะเป็นผู้ชายที่ดีขึ้นไปอีก…เพื่อมัน
มันอาจทำยากหน่อย แต่ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป เพราะอากาศที่เริ่มเข้าสู่ต้นฤดูหนาว หรือเป็นเพราะเมื่อคืนได้นอนกอดคนที่เรารักทั้งคืนกันแน่ วันนี้ผมถึงได้ตื่นสายกว่าปกติ
ตื่นมาก็ไม่เห็นฝุ่นอยู่ในห้องแล้ว เห็นแต่ตุ๊กตาควายถึกนอนอยู่ข้างๆ ผมลุกนั่ง
ฝุ่นคงไปเรียนแล้ว
ผมหยิบควายถึกขึ้นมามอง จับหัวมันขยี้เบาๆ
“ดีใจด้วยนะมึงที่ไม่ถูกอัปเปหิไปอยู่บนถังขยะ”
ผมจับมันวางไว้บนหัวนอนของฝุ่น ก่อนจับมันขึ้นมาอีกรอบจุ๊บหน้าผากเบาๆ แทนเจ้าของ
“ฝากบอกเจ้านายมึงด้วยว่ากูรักมันมาก”
ผมพูดกับตุ๊กตาแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ก่อนออกจากห้อง ผมหยิบมือถือมาเปิดกล้อง เซตควายถึกของผมลงกับที่นอนยับๆ ให้ดูน่ารักๆ หน่อย แล้วกดถ่าย หยิบมันวางที่เดิม อัปเฟซขึ้นสเตตัสสั้นๆ
‘ตอนแรกผมคิดว่ามันจะไปนอนอยู่ในถังขยะเพราะแฟนผมไม่ชอบ แต่เปล่า เมื่อคืนแฟนผมกอดมันแนบอกแน่น ผมดีใจมาก หวังว่าแฟนผมจะเก็บรักษามันไว้อย่างดี ดีใจด้วยนะ เจ้าควายถึก แกมีเจ้าของแล้ว และเจ้าของของแกน่ารักที่สุดในโลกด้วย’
ผมกดส่งไปแล้วกดปิด คว้ากระเป๋า เดินออกจากห้อง ผมหยิบมือถือมาเช็กอีกรอบระหว่างกำลังเดิน มีคนมากดไลก์และคอมเมนต์เพียบครับ ผมไม่ได้ตอบอะไรใครไปเพราะหลังๆ ชักจะเยอะจนไม่รู้ว่าจะไลก์หรือตอบใครได้ถูก
ผมเดินหน้าผ่องเข้าไปในคลาส มองหาที่ว่าง
“พล ทางนี้”
โรจน์ตะโกนเรียก ผมเดินไปนั่งข้างๆ มัน
“เมื่อวานหน้าเหี่ยว วันนี้หน้าพองเชียว ยินดีด้วยนะที่เขาชอบ นี่ยังบอกไม่ได้เหรอว่าใคร”
ผมส่ายหัว
“รอทางนั้นพร้อมก่อน”
มันพยักหน้าเข้าใจ ผมนั่งเรียนอย่างมีความสุข
วันพุธผมเลิกเร็วกว่าฝุ่นสองชั่วโมง ผมจะไปรับมันที่คณะตามเดิม ผมกดส่งข้อความไปหา
‘กูจะไปรับ’
ฝุ่นอ่าน แต่ไม่ตอบตามเดิม ผมไม่ว่าอะไร ตั้งใจเรียนทั้งวัน กระทั่งหมดคลาส คณะผมบางวิชาไม่ต้องเขาเรียนก็ได้ แต่ช่วงนี้ใกล้สอบต้องขยันหน่อย ต้องเก็บเกรดเยอะด้วย ผมหอบชีตงานกับเลกเชอร์ตรงดิ่งไปคณะฝุ่น ดักไว้ปากทางออกนั่นแหละ หาที่นั่งอ่านหนังสือไป
กู้มันไลน์มานัดรวมพล แน่นอนว่าเป้าหมายคือหาเพื่อนกิน และเย็นนี้มันนัดกินหมูกระทะตามเดิม ทุกคนทยอยกันส่งสติกเกอร์รับปาก รวมถึงฝุ่นด้วย
แอบน้อยใจนะ มันตอบคนอื่น แต่ไม่เคยตอบผมเลย
แต่ช่างเถอะ ถ้าตอบก็ไม่ใช่ฝุ่นแล้ว
กระทั่งผ่านไปสองชั่วโมง (เลตนิดๆ) ผมละสายตาจากชีตมองคนที่เริ่มทยอยกันออกมาจากตึกเรียน ไวท์นำมาก่อน ตามมาติดๆ ด้วยดิว และคนที่ผมรอคอยปิดท้าย ผมคอยจังหวะกระทั่งสามคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ถึงได้โผล่ออกไปหา ผมไม่สนใจใคร มองแต่ฝุ่นคนเดียว
“กูมารับแล้ว”
“มึงไม่คิดจะทักทายพวกกูบ้างรึไงพล ทักแต่ไอ้ฝุ่นมันคนเดียว”
ผมปรายตามองพวกมันสองคน ก่อนหันกลับมามองฝุ่นอีกที
“โทษทีว่ะ ตอนนี้ในสายตากู มีแต่ฝุ่นคนเดียวเท่านั้น”
“ฮิ้วววววว”
ครับ ถ้าบ้านไหนขาดคนโห่หน้างานบุญงานบวชงานแต่ง เพื่อนผมยังว่าง
แก้มฝุ่นแดงเถือก
คิดถึงชะมัด แก้มแดงๆ แบบนี้
“ไปฝุ่น” ไวท์ผลักฝุ่นมาทางผม “ไปก่อนที่มดมันจะมากัดพวกกูแถวนี้”
ฝุ่นหน้างอ เราเดินกันเป็นกลุ่มไปยังที่นัดหมาย ทุกคนมาถึงกันหมดแล้ว ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ไมค์ ดึงเอาฝุ่นมานั่งข้างกัน
“กูว่าจะถามมึงอยู่พลว่าคิดไงซื้อควายให้ไอ้ฝุ่นมันวะ” ไอ้กู้ถามมาก่อนด้วยสีหน้าคลางแคลง
“อยากรู้เหรอ”
มันพยักหน้า ผมยิ้มในดวงตาใส่ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“ไม่บอก”
“อ้าว เฮ้ย”
“กูว่ากูเดาออกนะ” ไอ้แมทนิติประจำกลุ่มมองมา
“อะไร” กู้รีบหันไปถาม
แมทนิ่งคิด ส่งสายตาจ้องฝุ่นนิ่งๆ ผมถีบมันเบาๆ
“อย่าจ้องนาน เดี๋ยวเมียกูสึก”
“ไอ้เชี่ย กูแค่กำลังวิเคราะห์” มันด่าผมกลับ ผมหัวเราะหึๆ
“แล้วอะไร” กู้ถามอีกรอบ
“ฝุ่นมันเป็นคนมีความอดทนสูง โดนไอ้พลมันเอาจนตัวช้ำไปหมดยังเดินปร๋อมาเรียนได้ แถมยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ว่าเกิดอะไรขึ้นอีก พลมันคงจะเปรียบเทียบฝุ่นอึดเป็นควาย”
โป๊ะเชะ ใช่เลยครับ
“จริงไหมพล”
ผมพยักหน้า
“แล้วมึงอะฝุ่น มึงยอมตกลงปลงใจเป็นแฟนพลมันแล้วเหรอถึงได้ไปรับของขวัญเห่ยๆ ของมันแบบนั้น”
ผมถีบไอ้ไมค์ไปที
“กูยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกับใครทั้งนั้นนะ หิวไม่ใช่เหรอกู้ รีบไปกันเถอะ” ตัดบทได้เทพมากเมียกู
“หิว”
ไอ้กู้รีบดีดตัวลุกทันที ลืมเสือกชั่วคราว
ผมมองตาฝุ่น มันสบตาผมกลับเช่นกัน แต่เดี๋ยวเดียวก็เมินไปทางอื่น
ผมยิ้ม มองหูแดงๆ ของมันแทน
...อายได้น่ารักจริงๆ...
เรามากันร้านเดิมครับ เดินไกล แต่รสชาติอร่อย วันนี้เราได้โต๊ะกลางๆ ร้านหน่อย ทุกคนรีบรัวสั่ง ซึ่งตัวตั้งตัวตีก็กู้นั่นแหละ ฝุ่นขอสละสิทธิ์เพราะส่วนใหญ่ของที่มันกินเพื่อนๆ ก็สั่งมาเผื่ออยู่แล้ว “พี่พล”
ได้ยินเสียงหวานๆ เรียก ผมหันไปมอง เห็นน้องๆ ในมหา’ลัยนั่นแหละมายืนอยู่สามคน พวกเธอยิ้มเหมือนดีใจที่ได้เจอผม
“ขอถ่ายรูปหน่อยค่ะ”
ผมเลิกคิ้วสูง
“ถ่ายไปทำไมครับ” ผมไม่ได้ถาม แต่เสกู้ (‘เส’ ในที่นี้ย่อมาจาก’เสือก’ครับ) ถามให้แทน
“พวกหนูชอบพี่พลค่ะ พี่พลหล่อ อัปรูปบ่อยๆ นะคะ พวกเราติดตามอยู่ ชอบเรื่องราวของพี่กับแฟนพี่ด้วย ถึงพวกเรายังไม่รู้ว่าแฟนพี่เป็นใคร แต่เราจะเป็นกำลังใจให้ค่ะ”
เอ่อ…ผมว่ามันแปลกๆ นะ ผมมองหน้าเพื่อนๆ
“น้า ขอถ่ายรูปหน่อย” น้องๆ อ้อนมาอีกรอบ
คือ..มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรผมจึงพยักหน้า ลุกจากโต๊ะ พวกน้องๆ รีบพากันเวียนมาถ่ายรูปกับผมคนละรูป สามคนพร้อมกันก็มี แล้วพวกน้องก็พากันโบกมือลาจากไป
“อยู่ๆ เพื่อนกูก็เป็นเน็ตไอดอลแฮะ”
ผมส่ายหัว กลับมาทิ้งตัวลงนั่งตามเดิม
เขาเอาอุปกรณ์พื้นฐานการกินมาเสิร์ฟ ฝุ่นกำลังฉีกซองตะเกียบ เห็นข้อมือมันแล้วก็แอบบาดใจ จะบังคับให้มันถอดเดี๋ยวได้ทะเลาะกันอีก
ผมนึกอะไรออก หันไปหาไมค์
“ไมค์ มึงได้คุยเรื่องน้องมึงยัง”
“อือ คุยแล้ว ทางโทรศัพท์”
“แล้วไง”
“กูเพิ่งรู้ว่าน้องกูชอบวาดรูป โดยเฉพาะการออกแบบ กูว่ากูจะช่วยน้องกู ร่วมกับพี่เรย์นั่นแหละ”
ผมจิ๊ปาก ชักไม่อยากทำขึ้นมา แต่ไม่ได้ครับ เมื่อผมห้ามไม่ได้ งั้นผมควรจะทำอะไรเพื่อฝุ่นบ้าง
“งั้นเดี๋ยวกูโทรหา มีไรจะคุยด้วยหน่อย”
“ไม่คุยตรงนี้เลยวะ”
“เรื่องส่วนตัว”
มันพยักหน้า เขาเอากระทะมาวางไว้ตรงหน้าพวกเราพร้อมเนื้อและผัก ห่าจำนวนเจ็ดตัวรุมโยนทั้งเนื้อทั้งผักลงไปก่อน กองๆ ไว้ สุกดีไม่ดีด้วยความหิวก็ตักกินกันก่อน
ผมบรรจงย่างไก่จนสุกกรอบได้ที่ ห้ามละสายตาครับ เผลอเป็นไม่ได้ไก่อาจตีปีกบินหายเข้าไปในปากของใครสักคนบนโต๊ะ
พอเรียบร้อยผมก็เอามาวางไว้บนจานฝุ่น ยิ้มให้มันที
“กูย่างกินเองได้พล มึงย่างของมึงเถอะ”
คำพูดเดียวกันครับ แต่อารมณ์ต่างกันลิบลับ อาทิตย์ที่แล้ว มันพูดเหมือนตัดเยื่อใย แต่มารอบนี้ มันพูดเพราะเป็นห่วงผมจริงๆ
“มึงย่างกินเองไม่อร่อยเท่ากับกูย่างให้หรอก”
“ต่างกันตรงไหนวะ” เสกู้ถามมาทั้งที่ปากกำลังคาบผักอยู่
ผมมองหน้ากู้ แล้วหันกลับมามองตาฝุ่น พูดเบาๆ หวังให้มันได้ยินคนเดียว
“เวลาย่าง กูใส่ใจลงไปด้วย อร่อยกว่าชูรส น้ำปลา หรือซอสหมักเป็นไหนๆ”
เถือกครับ… แดงเถือกเลย… แก้มฝุ่นนะ
แล้วไอ้พวกที่อยู่ในโต๊ะก็พากันส่งเสียงฮิ้วเป็นทิวแถว ผมมั่นใจว่าพูดเบาแล้วนะ แปลว่าไอ้พวกหูผีนี่ตั้งใจแอบฟังชัวร์ๆ
“ฝุ่น ถ้ามึงจะให้อะไรพลกลับนะ กูแนะนำเป็นไอ้นี่” ไวท์มันคีบตับดิบๆ มาวางลงบนกระทะด้านที่ฝุ่นนั่ง “เพราะมันชอบกินตับ”
“ตับ ตับ ตับ ตับ ตับ”
เพลงพี่เท่งมาทันที มีเอ็มวีประกอบเป็นท่าไก่ย่างเมื่อสมัยรับน้องด้วย
“พอเลยพวกมึง!” ฝุ่นโวย ผมหัวเราะ นั่งนี่โอบเอวมันไม่ได้ครับ ได้แต่ย่างๆ ต้มๆ ตักกิน ตักให้มันบ้างเป็นบางที
ไม่กล้าแซวอะไรมันมากด้วย เพราะผมยังไม่อยากให้ความลับว่าผมคบกับมันรั่วไหลออกไป ไม่ได้ห่วงตัวเองหรอก เพราะผมพร้อมเปิดเผยถ้าเกิดใครรู้ความจริงว่าผมคบผู้ชาย แต่ผมรู้ว่าฝุ่นยังไม่พร้อม
และถ้ามันไม่พร้อม ดีไม่ดีอาจเป็นฉนวนให้ความพยายามของผมหมดไปด้วย ยังไงก็ขอให้ได้ใจมันก่อน เรื่องอื่นค่อยไปว่ากันทีหลัง
วันนี้ผมคงเผลอใส่พริกเยอะไปหน่อย กินไปซี้ดปากไป
“เอ้า น้ำ เติมน้ำจิ้มอีกดิจะได้เผ็ดน้อยลง” คนข้างตัวผมแนะพร้อมดันแก้วน้ำของผมเองมาให้ ผมมองอึ้ง ไม่คิดว่าจะได้รับการดูแลจากมันแบบนี้
ถึงฝุ่นจะทำในฐานะเพื่อนก็เถอะ ผมรับน้ำมาดื่ม ยิ้มให้
“ขอบใจ”
น้ำเกือบหมดแก้ว ผมซี้ดปาก ไม่รู้ว่ามันสมเพชหรือสงสารผม ถึงได้เลื่อนถ้วยน้ำจิ้มของผมไปเติมน้ำจิ้มเพิ่มให้ (เขามีใส่ขวดวางไว้ให้กลางวง) คนๆ ด้วยปลายตะเกียบ แล้วเลื่อนกลับมาที่เดิม
ผมฉีกยิ้มกว้างอีกรอบ คีบกินอย่างเอร็ดอร่อย
“พวกมึง กูว่าเรารีบกินกันดีกว่า” ดิวชวนทุกคน
“ทำไม” เสกู้ถามพาซื่อ คงเพราะมันยังเติมไม่เต็มกระเพาะ
“มดเยอะ”
แล้วพวกมันก็พากันโห่ฮิ้วอีกรอบจนโต๊ะอื่นเหลียวมอง
“พวกมึง ถ้าโห่กันอีกรอบ กูจะเอาน้ำร้อนสาด” ฝุ่นขู่ ซึ่งพวกมันก็หาได้กลัวไม่
“แล้วนี่มึงจะไปเชียงใหม่กับพี่เรย์จริงๆ ใช่ไหม อยากไปด้วยว่ะ แต่งานเยอะฉิบ” ดิวบ่น เพราะมันเรียนคนละสาขากับฝุ่น (ฝุ่นอังกฤษ ดิวจิตวิทยา ส่วนไวท์ คณิต)
ฝุ่นเงยหน้ามอง ในปากมีผักกาดขาว พยักหน้ารับ
“อยากไปเที่ยวนานแล้ว”
ผมหน้าบึ้ง
“เลิกพูดถึงพี่เรย์ได้แล้ว หมดอารมณ์กิน” ผมหมดอารมณ์กินจริงๆ ครับ ฝุ่นหันมามอง คีบผักในจานตัวเองมาวางไว้บนจานผม มองหน้า
“จะมีอารมณ์กินได้ยัง”
ผมมองอึ้ง
คือ..นี่มันกำลังง้อหรือเอาใจผมอยู่ใช่ไหม ผมฉีกยิ้มกว้าง ขยับเข้าไปใกล้
“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ป้อนกูหน่อยสิ ถ้ามึงป้อนรับรองกูจะกินจนพุงกาง”
“งั้นก็ไม่ต้องกิน” ฝุ่นมันคีบผักคืน
“เฮ้ย ได้ไง มึงให้กูแล้วนะฝุ่น” ผมรีบใช้ตะเกียบคีบผักกลับมาวางไว้บนจานตัวเองเหมือนเดิม
“ลีลา” มันต่อว่า
ผมหน้ามุ่ย เอาใจกูอีกหน่อยก็ไม่ได้ ผมบรรจงคีบผักชิ้นนั้นมาจุ่มน้ำจิ้ม ยัดเข้าปากเคี้ยวๆ
“สุภาษิตเขาว่าอะไรนะคะผัวกู้ขา” อยู่ๆ ไอ้ดิวก็ถูกผีอีดิวเข้าสิง มันดัดเสียงสูงขึ้นไปอีกสี่เลเวล วางตะเกียบ หันไปคล้องแขนผัวอุปโลกน์ของมัน “ได้คืบจะเอาศอก ไม่งั้นก็..โลภมากจนลาภหายใช่ไหมคะ”
“ช่ายยย”
เสกู้ตอบรับเสียงดัง ไอ้แมทหัวเราะก๊าก ไวท์ตีตะเกียบ ไมค์ตบโต๊ะ
เอาเข้าไปพวกมึง
“เดี๋ยวเถอะ ล้อกูมาก กูขอให้พวกมึงได้กันเอง” ผมแช่ง ดิวที่ผีอีดิวยังไม่ออกจากร่างกำมือชิดคาง หันไปทำตาปริบๆ ใส่ผัวอุปโลกน์ของมัน
“ต๊าย เขาแช่งเราแน่ะค่ะ ผัวขา เรามาเอากันเองดีไหมคะ เดี๋ยวกูจะยอมอยู่บนเอง เพราะมึงคงขึ้นไม่ไหว หนักพุง”
แล้วมันก็หันไปกัดกันเอง ผมหัวเราะเสียงดังพอๆ กับเพื่อนในกลุ่ม
ครับ อย่าให้มีช่องโหว่นะมึง กูรอโห่อยู่
เสกู้ตบหัวไอ้ดิวไปหนึ่งที ผีอีดิวออกจากร่างทันที กลับมาตั้งหน้าตั้งตากินเหมือนเดิม
พอพุงยื่น ผม ฝุ่น แมทและไมค์เดินกลับทางเดียวกันเพราะอยู่หอเดียวกัน ไวท์กลับบ้าน กู้กับดิวไปอีกหอ
แต่เดินไปได้หน่อยเดียวแมทก็ชวนไมค์แวะซื้อของ สองคนนั้นมองตาผม คล้ายกับจะให้โอกาสผมได้ใช้เวลานี้อยู่กับฝุ่นสองคน ผมมองตากลับ ขอบใจไปแบบไม่มีเสียง
พอพวกนั้นแยกไป ผมกับฝุ่นก็พากันก้าวเดินอีกครั้ง
“อร่อยเนอะ”
ผมชวนคุย ระยะเวลาจากร้านถึงหอประมาณยี่สิบนาที ผมไม่ได้รีบเดินเพราะต้องการใช้เวลาอยู่กับฝุ่นไปนานๆ
แม้สองข้างทางจะเป็นบรรยากาศเดิมๆ ที่ผมเคยเดินกับเพื่อนๆ มาก่อน แต่แปลกที่รอบนี้ รู้สึกมันสวยงามมากขึ้น
ไม่รู้เป็นเพราะเรามากับคนพิเศษหรือเปล่า
“กูจะไม่เร่งมึงแล้วนะฝุ่น” ผมเปรยเบาๆ ฝุ่นหันมามอง ผมหันไปยิ้มให้ “กูจะไม่เร่งให้มึงรู้สึกแบบเดียวกับกูแล้ว แต่กูจะค่อยๆ ทำให้มึงรู้สึกแบบเดียวกับกูไปเรื่อยๆ พิสูจน์ใจกูด้วย ว่ากูจะมั่นคงกับมึงไปนานแค่ไหน”
ผมจ้องลึกเข้าไปในดวงตามัน
“เพราะงั้น ไม่ต้องรีบรักกูตอบก็ได้ แต่ให้รู้ว่ากูรักมึงมาก และกูจะทำให้มึงรักกูมากขึ้นด้วย”
ผมหยุดเดิน ฝุ่นหยุดตาม ผมจับข้อมือซ้ายฝุ่นขึ้น ข้างที่พี่เรย์ใส่สร้อยข้อมือให้นั่นแหละ
“ถ้าวันใดวันหนึ่งที่มึงรู้สึกรักกูแล้ว มึงช่วยถอดสิ่งนี้ออกได้ไหม กูรู้ว่ามันสำคัญกับมึงมาก เพราะพี่เรย์คือคนที่มึงรักและเคารพเนื่องด้วยอะไรก็ตาม แต่ถ้าวันไหนมึงรักกูมาก กูมั่นใจว่ามึงจะยอมทิ้งของคนอื่นได้ เพื่อกู แต่ถ้าไม่ได้ แปลว่ากูยังไม่มีค่าพอ”
ผมยกมือตัวเองขึ้นไปทำท่าขยุ้มอกซ้าย คล้ายกับจะควักหัวใจตัวเองออกมา มองไม่เห็นด้วยตาหรอกครับต้องใช้ใจดูถึงจะเห็น ผมนำหัวใจที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าไปวางไว้บนมือฝุ่น บีบมือนั้นให้กำแน่น
“หัวใจกู กูจะวางไว้บนนี้ พร้อมเมื่อไหร่ แนบใจกูไว้ข้างใจมึงด้วย”
มันจ้องสบตาผม ผมไม่รู้ความหมายในดวงตานั้น มันค่อยๆ ชักมือข้างนั้นออก ซึ่งผมก็ยอมปล่อยดีๆ ก้าวเดินเคียงไปด้วยกัน
“กูอยากดูพระอาทิตย์ตกร่วมกับมึง”
ผมชี้มือไปยังท้องฟ้า
“อยากขับรถเล่นสองคน”
ชี้ไปยังรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่
“อยากไปปั่นจักรยาน”
ชี้ไปยังจักรยานที่จอดอยู่ไม่ห่างเช่นกัน
“อยากไปว่ายน้ำ ปีนเขา ดูหอยเม่นใต้ทะเล มันเป็นสิ่งที่กูไม่เคยพิศวาสมาก่อนเลยนะ แต่ไม่รู้ทำไม พอมีมึงเข้ามาในชีวิต อะไรหลายๆ เริ่มผุดขึ้นมาในหัวกู มันเป็นเสียงเล็กๆ ที่บอกว่า อยากไปด้วยกัน อยากทำด้วยกัน กูจะรอวันที่มึงพร้อม แล้วเราไปทำด้วยกัน” ผมยิ้ม
มันไม่ตอบอะไร มองเหม่อไปด้านหน้า
(มีต่อ)
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66432.msg3851615#msg3851615
หัวข้อ: ►Love me #จับเพื่อนทำเมีย : ตอนที่ 24 บทส่งท้าย 100% [23-8-18] (ตอนจบ) (อ่าน 332625 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก