:: บทที่ 15 หึงตาปิด & ของขวัญอีกชิ้น ::
ตื่นเช้าผมไปส่งฝุ่นตามเดิม เช้านี้งดกิจกรรมเข้าจังหวะหรือว่าวทุกชนิดครับ เต็มอิ่มไปแล้วเมื่อคืน ในขณะที่ฝุ่นยังคงความควายถึกไว้ได้อย่างคงเส้นคงวา ผมหนักมากเมื่อคืน ลุกมาเช้านี้มันแค่เป๋ตอนลงจากเตียง แล้วก็เดินได้อย่างปกติหลังออกมาจากห้องน้ำ
ผมแต่งตัวอย่างหล่อ ต่อให้มันเห็นเวอร์ชั่นขี้เหร่น้ำลายยืดของผมมาแล้วผมก็ยังอยากหล่อ
ฝุ่นมันเตรียมตัวเสร็จแล้ว กำลังจะก้าวออกจากห้อง ผมรีบวิ่งตัวปลิวไปดักไว้ ฝุ่นเบรกกึก
“อย่าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้สิ กูกำลังจะไปส่งมึงนะ”
มันกำลังจะอ้าปากเถียงแต่ก็เงียบเสีย ผมอมยิ้ม คล้องแขนบนเอว วางฝ่ามือทั้งห้าลงบนขนมปังนุ่ม บีบเบาๆ ฝุ่นหน้าแดงเถือก ต่อยอกผมแรง ผมหัวเราะ จับคางมันดันให้เงยหน้าแล้วมอบจูบหวานๆ ให้อีกรอบ
“จูบให้หายคิดถึงก่อน ไปเรียนไม่ได้เจอหน้ามึงทั้งวัน” ผมมองมันตาหวาน “ตั้งใจเรียนนะ คิดถึงกูระหว่างเรียนด้วย อย่านอกใจกูด้วย เจอหนุ่มหล่อคนไหนมาเอาใจก็ห้ามใจอ่อน โดยเฉพาะไอ้พี่เรย์คนนั้น”
“พอได้แล้วพล กูจะไปเรียน”
“สัญญาสิ”
“เรื่องของกู”
“ถ้ากูเห็นมึงออเซาะไอ้พี่เรย์คนนั้น กูจะปล้ำให้มึงลุกไม่ขึ้นเลย”
“กูไม่เคยออเซาะใครนะพล พอแล้ว ปล่อย บีบไปบีบมาเดี๋ยวก็ตื่นอีก”
แหม รู้ใจกูจัง
ผมยอมคลายมือเพราะพลน้อยกำลังจะงัวเงียตื่น ถอนหายใจอย่างเสียดาย ยอมเปิดประตูให้มันก้าวนำออกไปก่อน ทำหน้าที่ปิดด้วยตัวเอง พากันเดินลงจากบันได
“เฮ้ย! พวกมึง!”
ก้าวออกจากหอกันได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องชะงักเพราะเสียงเรียก ผมกับฝุ่นหันไปมอง แมทกับไมค์วิ่งเหยาะๆ เข้ามาหา
“เมื่อวานพวกมึงไปสวีตที่ไหนกันมา มีให้ดอกมงดอกไม้ มึงทำเอาเฟซร้อนเป็นไฟเพราะภาพดอกไม้ดอกแรกที่มึงให้แฟนนั่น ไอ้ประเด็นอิจฉาตาร้อนฉ่าไม่เท่าไหร่ แต่คนจ้องไปที่เจ้าของมือปริศนานั้นมากกว่าว่าเป็นใคร”
ผมเลิกคิ้ว รีบล้วงหยิบมือถือมาเปิดเฟซดู
ครับ…
ยอดไลก์สเตตัสนั้นสูงปรี๊ด ส่วนใหญ่คือชอบข้อความที่ผมโพสต์ลงมากกว่า รวมถึงยอดแชร์ออกไปอีกหลายร้อยเลย คำถามสุดฮิตคือเจ้าของมือเป็นใคร
“มือมึงสวยขนาดนั้นเลยเหรอฝุ่น” แมทมันจับมือฝุ่นขึ้นดู ผมรีบดึงมือฝุ่นกลับทันที
“ยุ่ง”
“แค่นี้ทำเป็นหวงนะ แล้วมึงอ่ะฝุ่น ใจอ่อนแล้วเหรอ ยอมไปเที่ยวกับมันด้วยนี่”
“นั่นที่อัมพวา บ้านยายกูเอง เสาร์อาทิตย์นี้กูกลับบ้าน มันขอตามไปด้วย”
“แล้วมึงก็ยอม”
“มึงคิดว่าถ้ากูตอบว่าไม่ให้ไป มันจะตอบว่าไง”
“หน้าด้านอย่างมัน กูว่าขอตื๊อไปด้วยแน่ๆ จริงไหมพล”
“จริง” ผมฉีกยิ้มกว้าง ตอบรับตรงๆ แมทส่ายหัว
“แต่มือมึงสวยจริงๆ ขอดูหน่อย” มันยังไม่ยอมแพ้ขอจับมือฝุ่นอีก ผมรีบดึงฝุ่นออกมาห่างๆ โอบไหล่ไว้หลวมๆ
“ยุ่งกะเมียกู” พอผมพูดจบฝุ่นมันก็ฟาดอกผมแรง
“ระวังปากหน่อยพล”
“โทษที”
“พัฒนานี่หว่า” แมทชมทึ่งๆ ผมยักคิ้วเห็นด้วย
เรานัดไปกินอาหารกันที่คณะฝุ่น (เพราะผมต้องการไปส่งมันที่นั่น) ผมสั่งให้แมทไปจองโต๊ะ ส่วนผมจะไปซื้อข้าวให้มันเอง ผมกับฝุ่นเดินไปทางเดียวกัน ไมค์แยกไปอีกด้าน
“อยากกินกับข้าวฝีมือมึงมากกว่า เราซื้อครัวสำเร็จชุดเล็กมาไว้ที่หอไหม แล้วมึงทำ” ผมหันไปถาม
มันส่ายหัว “สิ้นเปลืองเปล่าๆ ค่าครัวสำเร็จก็ใช่จะถูกๆ อยู่กันแค่ปีกว่าๆ ก็ต้องออก”
“ย้ายก็ขนไปด้วยสิ หรือไม่ก็ขายต่อ”
“ขี้เกียจทำ”
“อยากกินอาหารฝีมือมึง นะ ซื้อครัวกันเถอะ”
“ไม่เอา”
ผมเลิกเซ้าซี้เพราะถึงร้านข้าวพอดี รัวปากสั่งทั้งของตัวเองแล้วก็ของแมท ฝุ่นสั่งของมันเองบ้าง
ยืนรอกันไม่นานอาหารก็แล้วเสร็จ ผมปาดหน้าฝุ่นจ่ายเงินตามเดิม วางอาหารทั้งหมดเรียงใส่ถาด ก้าวเดินไปยังร้านขายน้ำด้วยกัน มันวางน้ำสองแก้วไว้บนถาดที่ผมถือ ตามช่องว่างๆ บนถาดนั่นแหละ ยกเว้นน้ำเปล่าของมันเอง หมดสิทธิ์ปาดหน้าจ่ายเงินครับเพราะมือไม่ว่าง ผมปล่อยให้ฝุ่นจ่ายไป เดินกลับไปที่โต๊ะ
เพื่อนๆ ในกลุ่มรู้กันดีว่าในสถานที่ไม่เป็นส่วนตัวแบบนี้ พวกมันจะไม่พากันแซวเรื่องผมกับฝุ่น แต่คุยเรื่องอื่นแทน ไร้สาระไปเรื่อย
“ขอพี่นั่งด้วยคนสิ”
ผมหันไปมองเจ้าของเสียงร้องขอ พอๆ กับฝุ่น เจ้าของออร่าเทพบุตรฉีกยิ้มกว้างให้ฝุ่น แล้วแจกเผื่อแผ่มาที่ผมรวมถึงเพื่อนผมอีกสองคนด้วย
อยากได้ไม้เทนนิสสักอัน เอาไว้หวดออร่าพี่มันทิ้ง!
“พี่เรย์”
ครับ เขานั่นแหละ
ฝุ่นเรียกชื่อพี่เรย์อย่างตื่นเต้น ไม่รู้ดีใจอะไรนักหนา ทีเจอหน้ากูไม่เห็นทำหน้าดีใจแบบนี้บ้าง ไอ้นี่ก็ตามมาเป็นมารจริงๆ
ฝุ่นรีบกระเถิบที่ให้ พี่เรย์ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ
“นั่นแมท นิติกับไมค์ วิศวะ นี่พี่เรย์ ลูกพี่ลูกน้องพี่ริวอดีตพี่รหัสกู”
ฝุ่นแนะนำเสร็จสรรพ ฝุ่นน่าจะเป็นคนเดียวในกลุ่มที่เพื่อนๆ ไม่ค่อยจะรู้อะไรมาก เพราะมันตั้งใจเรียนเป็นส่วนใหญ่ หอก็เพิ่งย้ายมาอยู่กับผมได้แค่ปีเดียว พวกมันได้ยินกิตติศัพท์ของพี่เรย์มาจากพวกดิวบ้างแล้ว พี่เรย์ยิ้มหล่อหว่านเสน่ห์
“เพื่อนฝุ่นหน้าตาดีกันทุกคนจริงๆ”
“ผมว่าพี่หล่อกว่าอีก” ไมค์มันชม พี่เรย์จ้องหน้าไมค์ นิ่งคิด
“ไมค์นามสกุลอะไร”
ทุกคนทำหน้างง โดยเฉพาะคนถูกถาม
“วงศ์เปรมคกุล”
“เป็นอะไรกับมิค”
ผมทำหน้างง เพราะมิคมันน้องชายไมค์
“มิคเป็นน้องผม”
พี่เรย์ฉีกยิ้มกว้าง
“พี่รู้จักเหรอ”
“ตอนนี้พี่เป็นครูสอนพิเศษเขาอยู่ เห็นหน้าคุ้นๆ ว่าเคยเจอที่ไหน น่าจะรูปถ่ายที่ติดไว้บ้านมิค”
ไมค์ขมวดคิ้วงง คงเพราะไมค์อยู่หอ ส่วนมิคอยู่บ้าน มันเลยไม่รู้ความเคลื่อนไหวอะไรมาก
“ได้ข่าวอยู่ว่าที่บ้านเปลี่ยนครูสอนพิเศษให้มิค แต่ไม่คิดว่าเป็นพี่ เด็กนั่นหัวช้า ลำบากหน่อยนะพี่”
พี่เรย์ส่ายหัว
“มิคไม่ได้หัวช้าหรอก เพียงแต่เขาไม่ถนัดพวกวิชาการ มิคเขาเป็นอัจฉริยะด้านศิลปะนะ โดยเฉพาะการวาดรูป พี่ว่าจะลองคุยกับพ่อแม่เรื่องการเรียนเขาใหม่ ให้เขาได้เรียนในสิ่งที่เขาชอบดู พี่เป็นเพียงแค่ครูสอน ไปพูดคงมีน้ำหนักไม่พอ ไงพี่ขอแรงไมค์ไปช่วยอีกแรงได้ไหม ยังไม่เคยเห็นผลงานของมิคใช่ไหมล่ะ”
ไมค์ทำหน้างง
“ผมไม่เคยรู้ว่าน้องวาดรูปได้”
“เพราะเขาไม่เคยวาดให้ใครเห็นน่ะสิ คงกลัวคนที่บ้านว่าเอา พี่แอบเห็นตอนเขาวาดเล่นในกระดาษ เลยลองพาเขาไปวาดนอกสถานที่ เห็นแล้วจะตะลึงเชียว”
ไมค์นิ่งคิด
“ได้ครับ”
แล้วสองคนนั้นก็จัดการแลกเปลี่ยนเบอร์โทรแลกไลน์กันเรียบร้อย
ผมนั่งหงุดหงิด มันจะเป็นคนดีเกินไปไหม ขนาดเป็นแค่เรื่องของเด็กที่ตัวเองไปสอนพิเศษยังช่วยเหลือเต็มที่
พี่เรย์หันมาทางฝุ่น
“พี่มีของมาฝากฝุ่นด้วยนะ”
ฝุ่นทำหน้าฉงน
“ไปไหนมา”
“เชียงใหม่ ไปเยี่ยมยายมา”
ฝุ่นหัวเราะ
“วันอาทิตย์ที่ผ่านมาผมก็เพิ่งไปอัมพวาเยี่ยมยายมาเหมือนกัน”
พี่เรย์ตาวาว
“พี่อยากไปอัมพวาบ้าง ไม่ได้ไปนาน คิดถึง”
“หาวันว่างสิ ผมพาไป มะม่วงกำลังดก ไปกินมะม่วงน้ำปลาหวานกัน”
ผมตักข้าวเข้าปากคำเบ้อเร่อ บดขยี้ เคี้ยวแรงๆ
หึ ทีกูขอให้พาไปเที่ยวอีก อิดออดบอกให้ไปกับคนอื่น ทีพี่เรย์ขอคำเดียว อาสาพาไปเชียว
“หิวมากเลยเหรอพล กินเอาๆ” พี่เรย์ทัก
“ครับ” ผมตอบรับสั้นๆ
ฝุ่นหันมามองดุๆ แล้วหันกลับไปคุยกับพี่เรย์ต่อ
“ไหนล่ะของฝากผมที่ว่า”
มันแบมือขอ พี่เรย์ยิ้มกริ่ม ล้วงหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกง กำไว้ในมือ แล้วคลี่โชว์ให้ดู มันเป็นสร้อยข้อมือครับ น่าจะเป็นเงิน
แท้ ดีไซน์สวยมาก ตอนนี้มันอยู่ในถุงพลาสติกพับปากถุงแปะปิดด้วยเทปใส
“จริงๆ พี่สั่งให้อาทำไว้ใส่เอง แต่คุณอาทำไซซ์มาผิด ตอนแรกท่านจะเอาไปขาย พี่จำได้ว่าไซซ์เราพอดี เลยขอมาฝาก”
ฝุ่นหัวเราะ
ผมบดข้าวจนฟันลั่นเอี๊ยด
ฝุ่นแบมือ คิดว่าพี่เรย์จะให้เลย แต่ไม่ครับ พี่เรย์ชักของกลับ ทำหน้าเจ้าเล่ห์
“พี่ใส่ให้ดีว่า”
ผมขูดช้อนเปล่ากับจานดังเอี๊ยดจนทุกคนหันมามอง ฝุ่นหันมาขมวดคิ้วดุ พี่เรย์มองงงๆ พวกสองตัวข้างหน้าผมพากันหัวเราะคิกคัก
“หัวเราะไรกัน” พี่เรย์ถามงงๆ สองคนนั้นไม่ตอบ ฝุ่นเม้มปาก ใช้เท้าบดเท้าผมเบาๆ
พี่เรย์แกะเทปใสออก เทสร้อยข้อมือลงบนมือตัวเอง วางพลาสติกไว้ แกะง้างตะขอออก
“ยื่นข้อมือมา”
ฝุ่นทำตาม ยื่นข้อมือซ้ายไปให้ตามคำขอ ฝุ่นมันเป็นคนไม่ใส่นาฬิกา ข้อมือมันจึงว่างๆ ผมบดกรามเมื่อพี่เรย์บรรจงก้มลงมาใส่สร้อยข้อมือให้
หน้าจะชิดกันอยู่แล้ว ออกห่างกันหน่อยเด้!!!
“โห พอดีจริงๆ ด้วย” พี่เรย์เงยหน้าขึ้นมายิ้มหล่อ “หือ? ทำไมพล อยากได้บ้างเหรอ โทษทีนะ พี่มีแค่สองอัน อีกอันพี่ใส่อยู่” แล้วเขาก็ยกข้อมือตัวเองให้ดู
ครับ มีเพียงสองชิ้นในโลกด้วย ชิ้นหนึ่งใส่เอง อีกชิ้นให้ฝุ่น ไม่ให้ผมคิดว่าเขาต้องการมาจีบฝุ่นแล้วจะให้ผมคิดยังไง
ฝุ่นลองเขย่าข้อมือดู
“สวยดีนะฝุ่น ลิมิเต็ดใช่ไหมพี่เรย์” แมทถามตาวาว
“ใช่ ลายนี้คนออกแบบให้คือมิคน้องชายของไมค์นั่นแหละ”
ไมค์ตาโต รีบจับข้อมือฝุ่นไปดู
“จริงเหรอ”
“จริงสิ พี่ถึงบอกไงว่าน้องเราน่ะอัจฉริยะ เพียงแต่เขาไม่เคยบอกใคร คงกลัวที่บ้านไม่สนับสนุน”
ไมค์มันพยักหน้า
“ถ้าส่งเสริมดีๆ รุ่งแน่ๆ ตอนนี้พี่ก็แอบให้มิคเขาวาดไลน์งานส่งให้อาที่เชียงใหม่ทำ ฝีมืออาจจะยังไม่ดีเพราะไม่มีพื้นฐาน แต่ถ้าได้รับการสนับสนุน พี่ว่าเขาต้องเป็นนักออกแบบที่เก่งที่สุดแน่ๆ ไม่ต้องห่วงเลยว่าอาชีพนี้จะหาเลี้ยงตัวเองไม่ได้ บางงานถ้าลูกค้าพอใจ…” พี่เรย์ยื่นหน้าเข้าไปหาไมค์ คล้ายกับต้องการสะกดจิต “…รายได้แตะห้าหกหลักได้สบายๆ ไม่ใช่ต่อปีหรือต่อเดือน พี่หมายถึง ต่อหนึ่งโปรเจกต์หรือหนึ่งชิ้นงานนะ”
ไมค์ทำหน้าอึ้ง ผมก็อึ้งครับ กูขอกลับไปเรียนออกแบบแทนไอ้ที่เรียนอยู่นี่ได้ไหม
“อยากได้บ้าง ขอซื้อแบบนี้ได้ไหมพี่เรย์ สั่งทำอีกอัน เท่าไหร่ก็ยอมจ่าย”
แมทมันคงไม่ตาโตกับรายได้ที่ได้ยิน (ผมเคยบอกรึยังว่าบ้านแมทมันรวยมาก = =;) ร้องขอกับพี่เรย์ต่อ
พี่เรย์ส่ายหน้า
“จริงๆ พี่ตั้งใจออกแบบไว้ใส่เองเพราะไม่อยากเหมือนใคร แต่บังเอิญอาทำผิดไซซ์ พี่ยังยืนยันว่าไม่ทำเพิ่ม เพราะงั้น เดี๋ยวให้มิคดีไซน์ให้ใหม่ เอาไหม เอาคล้ายๆ กันหรือไม่ก็หาดีไซน์เป็นลายเซ็นตัวเองไปเลยก็ได้”
“ได้ๆ”
แมทตอบอย่างตื่นเต้น แล้วมันก็ทำการแลกเบอร์แลกไลน์กับพี่เรย์ไปอีกคน
เอาเล้ย!! ใครจะเอาก็เอาไป แต่ผมคนหนึ่งล่ะที่จะไม่เอาเด็ดขาด ผมนั่งขูดจานเล่นจนดังเอี๊ยดๆ เรียกความสนใจ ฝุ่นบี้เท้าผมแรงขึ้น
“เสาร์อาทิตย์หน้าว่างไหม ติดทำรายงานอะไรหรือเปล่า ถ้าว่างพี่จะพาไปเที่ยว นั่งเครื่องแป๊บเดียวก็ถึง หรือถ้างบไม่เยอะก็รถทัวร์ เดินทางกลางคืนตื่นเช้าที่นู่นเลย จะพาไปดูงานที่ร้านอาพี่ อยู่แถวๆ ถนนคนเดิน ต้นหนาวแบบนี้อากาศกำลังดี”
“ไม่ว่าง!”
อันนี้ผมตอบให้แทน ฝุ่นหันมามอง
“เรานัดกันแล้ว จำไม่ได้รึไง” ผมทวง
“แต่กู…”
ฝุ่นมันหยุดพูดมันเอง เพราะขืนปฏิเสธคงรู้ว่าผมไม่ยอมจบ
“อาทิตย์หน้าไม่ว่าง เป็นอาทิตย์อื่นได้ไหม แต่ภายในเดือนนี้นะ เพราะเดือนหน้าต้องลุยอ่านหนังสือเตรียมสอบกลางภาค”
“อาทิตย์ถัดไปก็ได้”
พี่เรย์จับหัวฝุ่นขยี้เบาๆ ผมนั่งขูดจานเปล่าจนคนหันมามองอีกรอบ ฝุ่นเตะขาผมแรงปราม
พออิ่ม เราก็ปล่อยให้ฝุ่นเดินไปกับพี่เรย์ ในขณะที่ผมเดินออกมาจากคณะมันพร้อมแมทกับไมค์
“มาแรงจริงๆ ว่ะพล”
ผมเดินหน้าบูด ไม่ตอบอะไร ไมค์มันเงียบผิดปกติจนพวกผมหันไปมอง
“เป็นไรไมค์” แมทมันถาม “คิดเรื่องมิคเหรอ”
ไมค์มันพยักหน้า แมทตบหลังไมค์เบาๆ
“มึงก็ลองคุยกับน้องมึงดูสิ”
ไมค์พยักหน้ารับอีกที
ผมแยกกับเพื่อนๆ ระหว่างทาง คณะใครคณะมัน ผมเรียนแทบจะไม่รู้เรื่อง กระทั่งบ่าย ผมถึงได้มานั่งถอนหายใจแรง
นึกย้อนถึงคำพูดแมทมัน ขืนผมมัวแต่มานั่งคิดมาก คงไม่มีอะไรดีขึ้น สู้เอาเวลานั้นมาทำให้ฝุ่นมีความสุขดีกว่า
แต่ผมจะทำได้เหรอ ดูอย่างวันนี้ดิ มันยิ้มให้พี่เรย์ แต่หันกลับมาแยกเขี้ยวใส่ผม
เฮ้อ…
วันนี้ผมไม่ได้ไปรับฝุ่นเพราะติดทำงานกลุ่ม ผมไลน์ไปบอกฝุ่นแล้ว มันไม่ได้ตอบรับอะไร กว่าผมจะกลับถึงหอก็ปาเข้าไปสามทุ่ม ผมเปิดประตู ฝุ่นหันมามอง มันคงกำลังนั่งอ่านหนังสือและทำรายงานตามตารางเดิมของมัน ผมเดินเหนื่อยๆ เข้าไปภายใน โอบกอดมันหมับ หอมแก้มไปฟอดใหญ่
“เหนื่อยจังเลยเมียจ๋า”
“พูดจาทุเรศน่าพล รีบไปอาบน้ำสิ ตัวเหม็น”
“ไม่ได้นอกใจกูใช่ไหมวันนี้ ไอ้พี่เรย์นัดไปไหนต่อรึเปล่า”
“ไม่มีใครนัดใครทั้งนั้น พลไปอาบน้ำ กูเหม็น”
ผมบดเบียดหนวดที่เริ่มยาวของตัวเองกับซอกคอมัน ฝุ่นดันหน้าผมออก
“หนวดยาวแล้วพล เจ็บ”
ผมยกหน้าขึ้น ลูบผ่านๆ ยาวจริงนั่นแหละ
“วันนี้ขี้เกียจ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปตัดผม ให้เขาโกนให้ทีเดียว”
“ซกมก”
มันว่า และผมก็ไม่เถียง คว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปอาบน้ำ เดินออกมาใส่ชุดนอน ฝุ่นมันไม่สนใจผม นั่งอ่านนั่งทำรายงานของมันไป ผมไม่กวนเหมือนกัน หยิบชีตกับเลกเชอร์มาอ่านบ้าง ผมไม่ชอบอ่านหนังสือทั่วไป แต่เกี่ยวกับการเรียนมันเป็นไฟลต์บังคับ ดีแต่ว่าคณะที่ผมเรียนมันง่าย
ฝุ่นปิดหนังสือลงเมื่อครบกำหนด มันลุกยืน ผมมองตาม แอบขัดใจที่ยังเห็นมันใส่สร้อยข้อมืออยู่
มันเดินมาทิ้งตัวลงนั่งฝั่งมันเอง
“จะใส่ไว้เหรอ”
“อะไร” ฝุ่นหันมาถามงงๆ
“นั่นน่ะ” ผมยื่นปากไปทางข้อมือมัน
“ใส่สิ พี่เรย์ให้ทั้งที”
ผมหน้าบูด
“เขาต้องชอบมึงแน่ๆ ฝุ่น ไม่งั้นไม่ให้หรอก”
“มึงมันคิดมาก นอนได้แล้ว เอ้อลืม” มันพูดเหมือนนึกขึ้นได้ ชี้ไปยังมุมหนึ่งของห้อง “มีพัสดุส่งมาถึงแน่ะ”
ผมฉีกยิ้ม โดดผึงลงจากเตียงวิ่งไปดูทันที ตอนเข้ามาก็ไม่ได้สังเกต ผมรีบเดินไปที่โต๊ะ หยิบคัตเตอร์มากรีดเปิดออกดู ผมหันไปมองฝุ่น ไม่พูดอะไร เดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมกล่องนั่นแหละ ผมเข้ามาเพื่อแกะสิ่งที่ผมสั่งมาออกดู ไม่อยากให้ฝุ่นเห็น ผมปิดฝาไว้เหมือนเดิม ออกไปก็เห็นมันหลับแล้ว ไม่รู้หลับจริงหรือแกล้งหลับ ผมวางกล่องไว้แถวๆ ปลายเตียงด้านตัวเอง ก้าวขึ้นเตียงไป
ได้ของมาแล้ว ผมยังไม่ได้วางแผนเลยว่าจะให้มันแบบไหนดีที่จะทำให้ฝุ่นประทับใจ ผมพลิกหันไปมองฝุ่น ปกติมันเป็นคนหลับง่าย ตอนนี้มันหายใจเข้าออกสม่ำเสมอไปแล้วครับ ผมคอยเวลากระทั่งมันหลับลึกจริงๆ ถึงได้ย่องเบาลงจากเตียง ใช้มือถือแทนไฟฉาย เดินไปดึงลิ้นชักออก หยิบเอาโพสต์อิทมาก้มเขียนยิกๆ ถือไว้ในมือ เดินกลับไปดึงเอาสิ่งที่ผมซื้อมาออกจากกล่อง ย่องเข้าห้องน้ำ
…เพื่อไปถ่ายรูป…
ฮ่าๆ ขอถ่ายเก็บไว้เป็นที่ระลึกหน่อย
ผมอัปเฟซขึ้นสเตตัสว่า…
‘ของขวัญชิ้นที่สองที่ผมซื้อให้แฟนครับ ผมจะให้เขาตอนเช้า หวังว่าเขาจะชอบ’
ผมยิ้ม แล้วแปะโพสต์อิทไว้บนของขวัญ
‘ของขวัญจากแฟน’
ผมซ่อนของขวัญชิ้นนั้นไว้ใต้ผ้าห่มฝั่งผม หันกลับมามองคนที่ยังคงหลับสนิท
“หวังว่ามึงจะชอบนะฝุ่น”
ผมค่อยๆ ทิ้งตัวลงนอน ขยับเข้าไปกอดมันเบาๆ แล้วหลับใหลไป
ผมตื่นเพราะคนในอ้อมแขนผมขยับ การนอนกอดกัน มันทำให้ถ้าคนหนึ่งตื่น อีกคนก็จะตื่นอัตโนมัติ แต่ก่อนใครอยากตื่นตอนไหนก็ตื่น ทางใครทางมัน
“พล ปล่อยกูก่อน กูจะไปอาบน้ำ”
ผมไม่ได้ทำตาม กระชับกอดมันแน่นขึ้น ซุกหน้ากับหัวมัน น้องผมตื่นขึ้นมาชนแก้มก้นมันแล้วครับ
คึกคักทุกเช้าจริงๆ ลูกพ่อ
“พล!” มันเรียกเสียงตื่น เพราะผมบดน้องกับร่องก้นของมันเบาๆ ผมซี้ดปาก
“ไอ้หื่น ตื่นแล้วไปว่าวเอาเลย!”
มันตะโกน พยายามจะลุก ผมไม่ปล่อย มองหน้ามัน กะจะตื่นขึ้นมาทำบรรยากาศให้โรแมนติกแล้วมอบของขวัญให้ซะหน่อย แต่น้องผมดันมาทำเสียเรื่อง
“เดี๋ยวก่อน กูมีของขวัญจะให้มึง”
“ไม่เอา ไม่อยากได้”
“แต่กูอยากให้นะ ทีพี่เรย์มึงยังรับด้วยความยินดีเลย”
“มึงกับเขามันคนละคนกันนะพล”
“อยากได้ของเขา แต่ไม่อยากได้ของกูใช่ไหม”
“ใช่”
มันตอบตรงๆ จ้องผมตาขวาง ผมมองอึ้ง ก็รู้อยู่แล้ว แต่คราวนี้ทำไมผมถึงได้รู้สึกเจ็บที่อกซ้ายวะ น้องผมที่สู้ๆ อยู่ฟุบตามผมไปด้วย
“กูซื้อมาแล้ว รับหน่อยละกัน ส่วนว่าจะเก็บไว้หรือโยนทิ้งก็เรื่องของมึง” ผมสอดมือควานหาสิ่งที่ผมซื้อมาจากใต้ผ้าห่ม แปะเข้ากับอกมันเบาๆ
“ค่ามันน้อยกว่าสร้อยข้อมือพี่เรย์ ไม่ใช่ลิมิเต็ดอิดิชันด้วย แต่กูรู้สึกว่าเหมาะกับมึงดี” ผมพูดแค่นั้น คลายปล่อย ก้าวลงจากเตียง
“ขอกูอาบก่อนละกัน” ผมเดินหัวใจเหี่ยวๆ ไปคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมยืนอยู่ใต้สายน้ำ ปล่อยให้น้ำเย็นๆ ชำระล้างทุกอย่าง ทำไมแค่นี้ผมต้องรู้สึกเจ็บด้วยวะ หน้าด้านแบบเดิมก็ได้
…แต่มันทำไม่ได้จริงๆ…
ผมรู้สึกว่ายิ่งนาน ผมยิ่งแคร์ฝุ่นมากขึ้นเรื่อยๆ
ผมกวาดน้ำออกจากหน้า ดีไม่ดี มันอาจยัดของขวัญของผมลงถังขยะไปแล้วก็ได้
ผมเดินพันผ้าเช็ดตัวออกจากห้องน้ำ ฝุ่นมองหน้าผม มันทำหน้าลำบากใจ ผมไม่ได้มองไปที่ถังขยะ ไม่อยากเห็นภาพแย่ๆ นั้น ผมตรงดิ่งไปยังตู้เสื้อผ้า หยิบชุดนักศึกษามาสวมใส่ ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำปิดลงดังกรึบ พอแต่งตัวเสร็จผมก็คว้ากระเป๋าออกจากห้องไปเลย ใจอยากไปส่งฝุ่นนะ แต่มันคงไม่อยากเห็นหน้าผมหรอก วันนี้ปล่อยให้มันรู้สึกสบายใจที่ไม่เห็นขี้หน้าผมสักวันละกัน
ผมเดินตัวเหี่ยวๆ ใจเหี่ยวๆ จากหอมุ่งตรงสู่คณะ ใครทักก็ทำหน้านิ่งๆ เสีย มีคนแซวเรื่องที่ผมอัปเฟซแต่พอเห็นหน้าผมก็พากันถอยห่าง ผมยกมือถือดู ยิ้มเยาะ ของขวัญชิ้นที่สอง เป็นไงวะพล ค่าน้อยกว่าสร้อยข้อมือลิมิเต็ดที่ทำจากเงินแท้เป็นไหนๆ
ตอนแรกก็ว่าจะลบ แต่เฟซคือที่เก็บความทรงจำ ต่อให้มันไม่ปลื้ม ผมก็ไม่อยากจะลบ เก็บไว้นั่นแหละ เตือนใจว่ามันไม่ได้ผล
ข้าวเช้านี้รสชาติห่วยแตก น้ำก็จืดสนิท วิวก็ไม่สวย เฮ้อ เรียนก็ไม่เข้าสมอง
“เป็นไร” โรจน์เดินเข้ามาถาม
“ไม่มีอะไร”
“ทำไม เห็นอัปเฟซว่าให้ของขวัญแฟน ห่า ให้อะไรไม่ให้ ดันให้ตุ๊กตาควาย”
ผิดใช่ไหม ก็ผมรู้สึกว่ามันเหมาะกับฝุ่นมันนี่หว่า
“เป็นกูกูก็ไม่ปลื้ม โดนเขาวีนมาล่ะสิ ผู้หญิงเขาชอบตุ๊กตาหมีกันมึง ไม่ใช่ตุ๊กตาควาย”
ผมถอนหายใจแรง ใช่ ถ้าฝุ่นเป็นผู้หญิงผมจะให้ตุ๊กตาหมีเหมือนกัน แต่ฝุ่นไม่ใช่ไง ผมจึงคิดว่าน่าจะให้อะไรที่ดูเป็นมันหน่อย
“ไม่เป็นไรน่า ให้กูพาไปซื้อไหม”
ผมส่ายหัว
“ขอบใจ ไม่เป็นไร ตอนเย็นว่างป่ะ ไปหาไรกินกันมึง”
“อยากเมา?”
ผมส่ายหัว
“เปล่า แค่ไม่อยากกลับหอเร็ว หาที่สิงสักสี่ห้าทุ่มค่อยกลับ”
มันพยักหน้า
“กูมีซ้อม ไปดูกูซ้อมไหมล่ะ”
ผมพยักหน้า มันชอบเล่นดนตรีครับ เป็นมือกีตาร์ บางวันก็ไปรับจ็อบเล่นตามผับตามบาร์บ้าง แต่มันไม่คิดจะหากินทางนี้หรอก
กลัวจะไปไม่รอดในระยะยาว ซึ่งผมก็เห็นด้วย
พอเลิกคลาสผมก็ติดสอยห้อยตามโรจน์ไปห้องซ้อม เพื่อนในวงมันหันมามอง มันแนะนำคร่าวๆ
“สนใจมาเป็นนักร้องนำให้วงเราไหมพล หน้าตาผ่านเลย”
ผมโบกมือ
“ถนัดครางมากกว่าร้องเพลง”
พวกนั้นพากันหัวเราะร่วน น่าจะรู้กิตติศัพท์ผมดี ผมนั่งดูพวกมันซ้อมกัน มีทั้งเพลงเร็วเพลงช้า เน้นไปทางเพลงหากินนั่นแหละ พวกนี้เล่นเอามัน ไม่มีใครคิดจะเป็นนักดนตรีกันจริงๆ หรอก
พวกนั้นไม่ได้ไปกินข้าวกันที่ไหนหรอกครับ สั่งข้าวกล่องมากิน คนละกล่อง ผมได้มาหนึ่งกล่องนั่งกินกับพวกมัน
กระทั่งสองทุ่ม พวกมันก็ยกโขยงกันไปที่บาร์โดยมีผมติดสอยห้อยตามมาด้วย เวลาขึ้นเวทีจริงพวกเขาจะเล่นกันได้ดีกว่าตอนซ้อมเยอะ อาจจะเพราะระบบเครื่องเสียงหรือบรรยากาศ ผมนั่งมองเพลินๆ กระทั่งมีสาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาหา
หุ่นผมให้ 10 เต็ม นมตูมตามสเปก เอวคอด กลิ่นตัวหอม
เธอยื่นเครื่องดื่มให้ ยั่วตามสูตรเดิม แต่แปลกไหมที่น้องผมกลับนอนนิ่งไม่กระตุกเลย
นี่ผมเบื่อผู้หญิงแล้ว หรือว่าเพราะสภาพจิตใจผมไม่ดีกันแน่ ผมจับมือเธอออก ยิ้มให้นิดๆ
“ขอโทษด้วยนะครับ พอดีผมติดนัดเพื่อนแล้ว”
“คงไม่ตลอดทั้งคืนใช่ไหม” เธอยั่ว หน้าฝุ่นลอยมา ผมดันเธอออก
“ขอโทษครับ ผมมีแฟนแล้ว และผมสัญญาว่าจะไม่นอนกับใครอีกนอกจากแฟนผมคนเดียว”
“ไม่บอกไม่มีใครรู้นี่”
“ไม่มีใครรู้หรอก นอกจากตัวผมเอง ขอโทษนะครับ” ผมบอกอย่างรักษามารยาท เธอทำหน้าผิดหวัง แต่ก็ยอมล่าถอย โรจน์พักเบรก ก้าวลงมาจากเวที
“ทำไมไม่เอากลับบ้านไปกิน”
“กูสัญญากับแฟนไว้ว่าจะรักเดียวใจเดียวไม่นอนกับใครอีก”
“ไม่บอกแฟนมึงก็ไม่รู้นี่”
“ใช่ แต่ใจกูรู้ไงโรจน์ ไม่อยากทำ แค่ที่แล้วๆ มาเครดิตกูก็แย่พอแล้ว ขืนยังผิดสัญญาอีก ก็ไม่มีอะไรไปคว้าหัวใจเขาได้อีกแล้ว”
“จริงจังมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“มากขนาดที่กูเองยังแปลกใจเลย”
มันตบบ่าผมเบาๆ
“แล้วนี่มึงจะมานั่งเหี่ยวอยู่อย่างนี้ หรือจะกลับไปคว้าหัวใจมึงต่อ”
ผมนิ่งคิด มองเวลา จะห้าทุ่มแล้ว
“มึงเลิกกี่โมง”
“ตีหนึ่ง”
“งั้นตามสบาย เดี๋ยวกูกลับก่อนละกัน”
มันพยักหน้า ผมดันตัวลุก ผมดื่มเข้าไปนิดๆ แต่ไม่เมาหรอกครับ ไม่ได้กินเยอะ แค่กินฆ่าเวลาเฉยๆ ออกไปเรียกแท็กซี่
เขียวเหลืองมาจอดลงตรงหน้า ผมก้าวเข้าไปนั่ง เหม่อมองออกไปยังดวงไฟหลากสี
ผมยิ้ม ถ้าได้มานั่งมองกับฝุ่นคงดี
ผมพิงหัวกับกระจก ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยวาดเป็นรูปใบหน้าฝุ่น ตอนหน้ามันบวมๆ เพราะความโกรธ เติมเขาควายให้ด้วย
ห้าทุ่มจะครึ่งแล้ว ฝุ่นคงหลับสนิทไปนานแล้ว
ผมลงจากรถ เงยหน้ามองไปยังชั้นตัวเอง ห้องผมกับฝุ่นอยู่อีกด้าน มองจากตรงนี้ไม่เห็นหรอกครับ ระเบียงห้องเราอยู่ทิศตะวันตก
ผมถอนหายใจแรง เดินช้าๆ ขึ้นตัวตึก มองไปยังถังขยะหอพัก มันว่างเพราะเขาขนไปหมดแล้ว
ผมหวังจะเห็นอะไร…
เห็นตุ๊กตาควายตัวเองนอนอยู่ในนั้นเหรอ ผมหัวเราะหึๆ เดินขึ้นชั้นสี่ ไขกุญแจ เปิดเข้าไปเบาๆ เปิดไฟกลางห้อง ฝุ่นหลับไปแล้ว ผ้าห่มคลุมมาถึงต้นคอ ผมกวาดมองไปรอบๆ ไม่มีตุ๊กตาควายของผม มองไปยังถังขยะ ไม่มีเหมือนกัน
มันคงเอาไปทิ้ง และรถขนขยะก็คงจะเก็บเอาไปแล้ว อย่างน้อยก็ขอให้คนเก็บขยะเก็บตุ๊กตาผมไปให้ใครสักคนบ้างดีกว่าไปกองอยู่กับพวกเศษซากก้างปลาเป็นไหนๆ
ผมเดินให้เบาที่สุด วางกระเป๋า หยิบผ้าเช็ดตัวมาถือ เดินเข้าห้องน้ำไป ผมถอนหายใจแรง ก้มมองน้องชาย มันเหี่ยวเหมือนใจผมตอนนี้เลย
ผมปิดฝักบัว หยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ด พันเอวเดินออกไป ตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า เปิดออก หยิบกางเกงขาสั้นสีดำใส่นอนมาสวม พาดผ้าเช็ดตัวไว้ดีๆ เป็นครั้งแรกที่ผมทำให้มันเรียบร้อยแบบที่ฝุ่นทำ เพราะปกติผมจะโยนหมกกองเสื้อผ้าไว้เฉยๆ ฝุ่นมันจะรังเกียจผมก็ไม่แปลก
ผมไม่มีอะไรดีอย่างที่มันว่า ทั้งเจ้าชู้ ทั้งซกมก มักมาก แถมยังเอาแต่ใจ ผมหันกลับไปหยิบเสื้อยืดสีขาวมาสวมลงหัว มองเวลาข้างฝา
เที่ยงคืนแล้ว
ผมหันหลัง แล้วชะงักค้างอยู่แค่นั้น…
Tbc.
ซีนอารมณ์เบาๆ //ขอบคุณทุกคอมเมนต์จ้าาา
หัวข้อ: ►Love me #จับเพื่อนทำเมีย : ตอนที่ 24 บทส่งท้าย 100% [23-8-18] (ตอนจบ) (อ่าน 332606 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก