:: ตอนที่ 14 แมลงกินตับ ::
ไม่รู้ว่าฝุ่นเก็บดอกไม้ของผมไว้ที่ไหน เพราะหันไปมองอีกทีก็ไม่เห็นแล้ว บางทีมันอาจโยนทิ้งไปแล้วก็ได้ ซึ่งผมไม่ว่าหรอก มันแค่ดอกไม้ที่ผมเก็บได้ข้างทางเฉยๆ
สิ่งที่เหมือนกันระหว่างบ้านฝุ่นกับบ้านยายคือมีตู้หนังสือเยอะเหมือนกัน แต่ตู้หนังสือบ้านยายจะเป็นตู้หนังสือโบราณทำจากไม้เนื้อแข็งแท้ ส่วนใหญ่คือสัก รูปทรงเป็นแบบโบราณจริงๆ มีกระจกประดับ หนังสือก็เก่าตามไปด้วย บรรยากาศดีครับ
เพราะผมเป็นคนนอก เวลาเขาคุยกันจึงไม่ค่อยรู้เรื่องนั่งฟังเขาเฉยๆ ผมขอตัวเข้าห้องน้ำ แล้วอาศัยจังหวะนั้น ออกไปสูดอากาศเย็นๆ ใต้ต้นไม้ใหญ่
เวลาที่นี่อาจเดินช้ากว่าเวลาข้างนอกหลายเท่า ลมพัดมาเย็นสบาย สงสัยว่าผมต้องชวนเพื่อนๆ ไปออกทริปสักทริปแล้วล่ะมั้ง
ได้ยินเสียงเหยียบใบไม้เบาๆ ผมหันไปมอง ยิ้มทันทีที่รู้ว่าเป็นใคร
“มายืนทำมิวสิกอะไรแถวนี้”
“สนใจมาเป็นนางเอกมิวสิกให้กูไหมล่ะ”
“ไม่ละ เห็นหายมานาน แม่ให้มาดู”
“นานขนาดนั้นเลยเหรอ แค่ออกมาฉี่ ตรงนี้เย็นสบายดีเลยดูเพลิน”
มันเดินมายืนข้างๆ ผม ชี้ให้ดูท้องฟ้า ตรงจุดที่ผมยืนนั่นแหละ
“กูก็ชอบ มันเป็นมุมที่เห็นท้องฟ้าได้ชัดสุด รอบๆ โอบล้อมด้วยสีเขียวของต้นไม้”
ผมมองคนพูด …เขยิบเข้าไปชิดอีกนิด
“บ้านยายสวยดี”
มันยิ้ม
“ตอนเด็กๆ กูเคยมาปั่นจักรยานเล่นบ่อยๆ เห็นต้นมะม่วงต้นนู้นไหม” มันชี้นิ้วไปยังต้นมะม่วงที่น่าจะอยู่มาหลายปีมากแล้ว
“กูจำได้ว่าลำต้นมันแค่นี้เอง” มันยกมือขึ้นทำขนาดให้ดู ประมาณต้นขานั่นแหละครับ “แล้วดูตอนนี้ดิ ใหญ่เบ้อเร่อ” ตอนนี้ลำต้นมันใหญ่กว่าตัวมันอีก
“กูซนมากขนาดขับรถไปชนต้นมะม่วงต้นนั้นมาแล้ว โดนยายตีหลังลาย”
ผมเลิกคิ้วสูง
“คิดว่ามึงจะเนิร์ดดื้อไม่เป็นซะอีก”
มันมองผมเหวี่ยงๆ
“ตอนเด็กๆ โตมาก็มีสติขึ้น”
ผมหัวเราะ มันชี้ให้ดูกลุ่มแปลงผัก
“สมัยก่อนตรงนั้นเป็นสระบัว แต่ยายถมเพราะกูกับพวกลูกพี่ลูกน้องชอบลงไปเล่น ยายเลยสั่งถมแล้วปลูกผักแทน”
ผมทำหน้าสงสัย
“แม่น้ำก็ออกใหญ่ ทำไมไม่ไปเล่นแม่น้ำ แล้วทำไมหลานเล่นน้ำแค่นี้ต้องสั่งถมด้วย”
ฝุ่นมันหัวเราะร่วน
“เพราะแม่น้ำมันใส แต่ในนี้มันมีแต่โคลน เล่นทีคือเล่นโคลนไม่ใช่เล่นน้ำ ขึ้นมานี่อย่างกับควายจมปลัก”
ผมหัวเราะ
“งั้นที่มึงเป็นควายถึกของกูนี่จุดกำเนิดมาจากตรงนี้ใช่ไหม”
มันหน้าบึ้งมองผมค้อนๆ
ฝุ่นพาผมก้าวเดิน คล้ายกับจะย้อนอดีต
“ยายสอนให้ปลูกต้นไม้ แต่กูซน ชอบถอนต้นไม้ออกจากถุง โดนยายตีอยู่เรื่อย”
ผมนึกภาพตอนมันดื้อไม่ออกจริงๆ พอมันพาเดินรอบนอกเสร็จ ก็พาเดินเข้าไปภายในตัวบ้าน ตอนนี้ผู้ใหญ่คุยกันอยู่ในศาลารับแขก เสียงดังเฮฮาเชียว
มันพาไปหยุดอยู่หน้าตู้หนังสือแบบโบราณ ผมลองเปิดดู ฝุ่นแทบไม่มี
“ยายเป็นคนชอบอ่านหนังสือ แต่ตาไม่ชอบ ยายสอนให้ลูกทุกคนชอบอ่าน รวมถึงหลานๆ ด้วย”
ผมปิดตู้ลง เดินไปแถบหนึ่ง เห็นภาพบรรดาลูกๆ หลานๆ แปะติดไว้เต็มไปหมด ไม่ได้ใส่กรอบหรอกครับ คล้ายใครมีภาพมาอัปเดตก็เอามาแปะๆ เลย มีทั้งเก่าสีขาวดำยันภาพใหม่เมื่อสามวันที่แล้ว (มีวันที่บอก) ผมไล่สายตาดู มีน้องฝัน มีฝุ่น มีพ่อมีแม่ครบ ย้อนกลับไปดูวัยเด็กๆ
“อันไหนมึง” ผมถาม เพราะหาเค้าฝุ่นไม่เจอ
“เดาสิ”
ผมพยายามเพ่งมอง ไม่มีคุ้นเลยครับ มีแต่เด็กแก่นกะโหลกทั้งนั้น โดยเฉพาะไอ้เด็กหัวโล้นมีปาสเตอร์ปิดแผลไว้เหนือคิ้ว ตัวมอม เสื้อผ้าขาดวิ่น คนนี้ไม่ใช่ฝุ่นแน่ๆ
“คนนี้มั้ง” ผมชี้ไปยังคนที่ยืนเคียงอยู่กับไอ้คิ้วถาก เดาเอาครับ เพราะท่าทางดูเรียบร้อยที่สุดแล้ว
ฝุ่นหัวเราะร่วน ชี้ให้ดูไอ้คิ้วถาก
“นี่กู”
“หา!! ล้อเล่นน่าฝุ่น”
“นั่นกู บอกแล้วไงว่าตอนเด็กแก่น”
ผมนึกภาพไม่ออก แต่พอนึกถึงความซนของน้องฝันก็พอนึกตามได้บ้าง
“เปลี่ยนไปได้ไงขนาดนี้”
“คนเรามันต้องโตขึ้นไหม เพราะเล่นอยู่แต่ในกลุ่มเด็กแก่นๆ กูเลยแก่น มาเรียบร้อยก็ตอนเรียนมอปลายนี่แหละ มอต้นยังชวน
เพื่อนๆ มาตีลังกาโดดน้ำอยู่เลย”
ผมหัวเราะ คนเราเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ
“แต่ตอนนี้น่ารักมาก” ผมพูดใกล้ๆ หูมัน ฝุ่นดันผมออกแรงจนผมเซ หัวเราะตาม
“ยายชอบสะสมของเก่า นี่ถ้าบ้านกว้างกว่านี้คงสร้างเป็นพิพิธภัณฑ์ได้”
ผมเดินดูของเก่าๆ ที่ว่า
“แต่ยายไม่เคยซื้อหรอก มีแต่ลูกหลานหามาฝาก ได้มาบ้าง ซื้อมาบ้าง แล้วแต่ว่าจะเจออะไร ถ้าจะหาของขวัญให้ยาย หาของเก่าๆ มา แกชอบหมด”
“มีแต่จักรยานสามล้อเก่าๆ เอาไหม”
ฝุ่นหัวเราะ คงรู้ว่าผมพูดเล่น ฝุ่นมันเดินไปหยุดอยู่ยังกรอบหน้าต่างไม้ มองวิวออกไปด้านนอก มันดูงดงามมากจนผมอดใจไม่ไหวขอถ่ายรูปเก็บไว้ มันหันมามองเมื่อได้ยินเสียงกล้อง
“ถ่ายอะไร”
“ถ่ายความทรงจำ” ผมเก็บมือถือ เดินไปหยุดอยู่ข้างๆ มองวิวเดียวกับมัน
“ฝุ่น” ผมเรียกเสียงเบา แล้วหันไปมอง ฝุ่นหันมาสบตา “มาร่วมสร้างความทรงจำด้วยกันไหม มึงกับกูนับจากนี้ไป”
มันมองตาผม คลื่นน้ำในดวงตามันไหวริก น่ามองยิ่งกว่าวิวด้านนอกเป็นไหนๆ
“ไม่ต้องตอบกูก็ได้ แต่กูอยากอยู่กับมึง สร้างความทรงจำกับมึง พายเรือร่วมกับมึง เดินเคียงข้างมึง ปั่นจักรยานด้วยกัน ทำอาหารด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน”
มันหลุบสายตา เสมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่ได้ตอบ
ผมยิ้ม ถึงมันไม่ตอบ แต่มันไม่ปฏิเสธหรือไม่ด่ากลับก็ถือว่าเป็นพัฒนาการที่ดีแล้วละครับ
ตอนนี้ผมยืนห่างจากมันเกือบศอก ผมเขยิบไปทางขวาประมาณหนึ่งคืบ แล้วหยุดนิ่ง…
ฝุ่นยังยืนนิ่งอยู่ ผมขยับเพิ่มอีกหนึ่งคืบ…
จนช่องว่างระหว่างเราเกือบหายไป ฝุ่นยังคงนิ่ง ผมจึงขยับอีกก้าว คราวนี้ระยะห่างระหว่างเรา หายไปหมดสิ้น ไหล่ชิดไหล่ ผมวางมือไว้บนมือมัน สักพักก็ทิ้งน้ำหนักกุมมือมันไว้ บีบเบาๆ
“นะ มาสร้างความทรงจำด้วยกัน ถ้าตอบว่าไม่แปลว่าตกลง ตอบว่าตกลงแปลว่าตกลง ไม่ตอบก็แปลว่าตกลงเหมือนกัน”
มันชักมือออก ผลักผมออกห่าง ผมหัวเราะ มองแก้มแดงๆ ของมัน
“เอาแต่ใจนะมึง”
ผมยักไหล่ ขยับกลับไปยืนเบียดมันต่อ
“มึงไม่ตอบ แปลว่ามึงตกลง”
มันมะเหงกผมเบาๆ ที
“คิดเองเออเอง กูยังไม่ตกลง”
“ยัง แปลว่าสักวันก็ต้องตกลง เลื่อนเวลามาให้เร็วขึ้นอีกก็ได้”
มันหัวเราะ “มึงมันบ้า โรคจิต เห็นแก่ตัว”
“นั่นแหละกูเลย”
“หื่นอีกต่างหาก”
“ใช่เลย”
“มีอะไรดีให้กูอยากสร้างความทรงจำร่วมกับมึง”
“ขนาดแก่นๆ อย่างมึงยังเปลี่ยนได้ แล้วมึงไม่คิดเหรอ ว่าคนที่หาดีแทบไม่ได้แบบกูจะเปลี่ยนบ้างไม่ได้” ผมหันไปมองตามัน มัน
นิ่งไป
“ถ้ากูไม่ดีตรงไหน บอกกูสิ ปรับกูสิ ถ้าอยากให้กูเป็นอะไร ลองมาปรับปรุงกูดูสิ มึงบอกว่าคนเราพัฒนาได้ กูก็น่าจะทำได้เหมือนกัน”
“สันดานบางอย่างก็เปลี่ยนยาก”
“แต่ถ้าพยายามมันก็ทำได้ไม่ใช่เหรอ”
มันไม่ตอบ ผมยิ้ม เบียดมันชิดขอบหน้าต่างมากขึ้น
“พี่ฝุ่นพี่พล ทำอะไรกันอยู่”
ผมกับฝุ่นเด้งออกจากกันราวกับต้องไฟร้อน รีบหันไปมองคนทัก น้องฝันยืนมองมาตาปริบๆ
ฝุ่นทำหน้ากระอักกระอ่วน คงกลัวน้องจับได้เมื่อกี้ ผมกวักมือเรียกน้องฝัน น้องฝันเดินเข้ามาหา ผมชี้ให้ดูตรงเสาใกล้ขอบหน้าต่างด้านที่ผมยืนอยู่เมื่อกี้
น้องฝันกรี๊ดทันที เพราะมีตุ๊กแกมาเกาะอยู่ มองมาตาแข็ง ผมเห็นแล้วล่ะครับ ไม่ได้กลัวมันเลยเฉยเสีย ฝุ่นเองก็เพิ่งเห็น
“ยายน้องฝันเลี้ยงไว้เหรอ”
“เลี้ยงไว้ที่ไหนกันล่ะคะ ไม่เอาฝันกลัว” แล้วน้องฝันก็วิ่งลิ่วกลับไปที่เดิม
ผมชี้ให้ฝุ่นดู
“ไม่กลัวเหรอ”
มันถอนหายใจแรง
“สมัยเด็กกูเคยจับเล่นด้วยซ้ำ”
ผมเลิกคิ้วสูง ผมไม่กลัวก็จริง แต่ให้จับนี่ไม่เอาหรอก
“กูดีใจที่มึงไม่แก่นแบบสมัยก่อน ไม่งั้นกูไม่รับประทานเหมือนกัน”
มันหัวเราะ น้องฝันโผล่หน้าเข้ามาอีกรอบ
“พ่อกับแม่ให้มาตามไปกินมื้อเที่ยงค่ะ”
ผมกับฝุ่นพยักหน้าพร้อมกันพากันเดินออกไป มื้อนี้เน้นน้ำพริกผักจิ้มถาดใหญ่
“พ่อหนุ่มนี่หล่อดีนะ มีแฟนรึยังล่ะเรา”
ผมมองตาฝุ่น แล้วหันกลับไปตอบ
“มีแล้วครับ”
“เสียดายจริง จะจีบไว้ให้ยัยฝันมันซะหน่อย แก่นแบบนี้ไม่รู้จะมีแฟนเมื่อไหร่”
“รีบทำไมครับ น้องยังเด็กอยู่” ฝุ่นออกตัว
“ยายกลัวมันเป็นทอม”
ทุกคนหัวเราะครึกครื้น
“ฝันไม่ได้เป็นทอมซะหน่อยยาย รีบมีไปทำไหม ผู้ชายดีๆ หายากจะตาย”
เรื่องที่เอามาคุยวนกันไปตั้งแต่เรื่องในอดีต ปัจจุบันยันอนาคตที่ยังมาไม่ถึง คนที่จะรับช่วงดูแลบ้านต่อคือพี่ชายแม่ บ่ายๆ ทุกคนก็เอนหลังเพราะบรรยากาศค่อนข้างดี น้องฝันเข้าไปนอนกอดยายในห้อง ผมกับฝุ่นจึงได้เปลที่น้องฝันเพิ่งนอนไป
เปลมันกว้างครับ ใหญ่ด้วย นอนกันสองสามคนได้สบาย ฝุ่นมันให้ผมนอน ผมจึงก้าวลงไปนอน
“มานอนด้วยคนสิ คนละด้าน”
มันคงอยากนั่งด้วย ถึงได้ตอบตกลง มันลงมานั่งอีกฟาก เอาเท้าก่ายกันไว้นิดๆ ปรับอีกนิดหน่อยก็สบายแล้ว มันใช้แขนหนุนหัว
รู้สึกสบายจริงๆ
ผมหย่อนขาลงไปไกวนิดหน่อย หยิบมือถือมากดถ่ายรูปฝุ่นอีกแชะ
เราใช้เวลาเงียบๆ ด้วยกัน ไม่ได้พูดอะไรกัน เพียงแต่นอนอยู่บนเปลเดียวกัน ฟังเสียงความเงียบ ผมให้เครดิตมื้อเที่ยงแสนอร่อย เพราะพักเดียวหนังตาผมก็หย่อนคล้อย มองฝั่งตรงข้าม ฝุ่นหลับไปแล้วครับ ผมเอียงหน้ามอง หน้าตอนหลับมันบริสุทธิ์จริงๆ ผมจ้องนิ่งก่อนค่อยๆ หลับตาลง ปิดสติตัวเองให้หายไป
ใบไม้ใบหนึ่งร่วงตกลงมาแปะหน้าทำให้ผมสะดุ้งตื่น ฝุ่นยังหลับอยู่ ผมยกนาฬิกามอง เกือบสองชั่วโมงแน่ะ ผมขยับ คนที่นอนอยู่อีกด้านจึงตื่นตาม มันปรือตามอง ได้ยินเสียงคนในบ้านคุยกันแล้ว มันขยับลุก กำลังจะออก แต่ผมดึงมันไว้ มันทิ้งตัวลงมานั่งข้างๆ ขาห้อยพื้น ผมขยับไปนั่งเคียงมัน เราหันหน้าเข้าหาสวน หันหลังให้ตัวบ้าน
“ปล่อยน่าพล เดี๋ยวใครมาเห็น”
“นั่งเล่นเฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
มันหยุดดิ้นเมื่อผมไม่ยอมปล่อย ผมยันขากับพื้น ให้เปลไกว นั่งฟังความเงียบกันอีกรอบ
ไหล่ผมชิดไหล่ฝุ่น ผมเนียนขึ้นไปอีกด้วยการกุมมือมันไว้
“รุ่มร่ามน่าพล เดี๋ยวใครมาเห็น” มันพูดเสียงเบา ผมทำเป็นไม่ได้ยินเสีย หัวใจผมพองโตกับมือนิ่มๆ นั้น
“มือมึงนิ่มจัง”
“มือผู้ชาย”
“ก็มันนิ่มอ่ะ”
“คิดไปเอง”
“นิ่ม เชื่อกูสิ” ผมขยับเข้าไปพูดเสียงเบา มันไม่ตอบ นั่งหูแดงไป ผมหัวเราะหึๆ โยกเปลให้แกว่งเบาๆ
“เสียงแมลงเยอะจัง มีตัวอะไรบ้าง”
“ไม่รู้ ไม่ใช่แมลง”
ผมหัวเราะกับคำตอบมัน
“ตุ๊กแกยังเคยจับ ไม่เคยจับแมลงเหรอ”
มันส่ายหน้า
“มีแมลงตัวหนึ่งอยากให้มึงจับ”
“อะไร” มันหันมาถามอย่างใคร่รู้
“แมลงกินตับ คว้าหมับจับกินได้เลย” ผมจับมือมันมาวางหมับไว้บนเป้ากางเกง มันอ้าปากค้าง ผมฉีกยิ้มกว้าง
“พล!!!” มันผลักผมแรงจนผมเซไปด้านข้าง ผมหัวเราะ
“ลามกนะมึง!”
ผมหัวเราะเสียงดังมากขึ้น ขยับไปนั่งข้างมันดีๆ
“งั้น เอาแมลงอีกตัวก็ได้”
“ไม่อยากจับตัวอะไรทั้งนั้น โรคจิตจริงๆ”
“ตัวนี้ไม่ลามก อยากรู้ไหม”
“ไม่อยากรู้”
“รู้หน่อยน้า” ผมอ้อน
“ไม่” มันยืนยัน ผมจับมือมันไว้หมับ มันจะยื้อคืน
“ปล่อยพล” มันเลิ่กลั่ก มองซ้ายมองขวา ผมทำหน้าเจ้าเล่ห์ ใส่ความหื่นลงไปหน่อยแกล้งมัน
“พล!” มันว่าเสียงดุ เหลียวมองไปด้านหลังว่ามีใครมาไหม พยายามดึงมือออก ผมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ วางมือมันลงบนหัวใจหมับ ใช้
มือมันขยุบจับก้อนเนื้อข้างซ้ายไว้
“แมลงตัวนี้ชื่อว่า...” มันนิ่งมือลงกึก เงยหน้าสบตา
“หัวใจ”
ผมมองมันตาวาว ฝุ่นนิ่งไป สบตาผมกลับ
“กูอยากให้มึงจับมันไว้นะ”
มันก้มหน้าหลุบสายตาต่ำ ผมพูดเสียงแหบต่ำ
“กูอยากมีเจ้าของนะฝุ่น และคนคนนั้นกูอยากให้เป็นมึง”
มันไม่ตอบ ดึงมือออกช้าๆ ผมไม่ยื้อจับไว้
“แมลงตัวนี้หล่อนา”
มันยังเงียบอยู่
“เก่งเรื่องบนเตียงด้วย”
มันถองผมด้วยศอกแหลมๆ จนผมร้องโอ๊ย ผมหัวเราะหึๆ กุมมือมันไว้อีกรอบ แล้วนั่งเงียบฟังเสียงนกและเหล่าแมลงกลางวันไป
เรารีบปล่อยมือจากกันทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียกมาแต่ไกล ผมกับฝุ่นโดดลงจากเปลพร้อมกัน หันไปก็เห็นพ่อโผล่หน้ามาพอดี
“อยู่นี่กันนี่เอง กลับกันรึยังลูก”
“ครับ” เราพากันเดินเข้าไปกราบลาตากับยายรวมถึงลุงและป้าสะใภ้แล้วพากันกลับ
“เป็นไงบ้างตาพล ชอบไหม”
“ชอบครับ ร่มรื่นดี”
“วันหน้าให้ฝุ่นเขาพามาเที่ยวเล่น”
“ครับ” ผมรับปาก
“จะให้พ่อส่งไปหอเลยหรือว่าจะกลับบ้านกันก่อนฝุ่น” พ่อถาม
“กลับบ้านก่อน อยู่กินข้าวเย็นแล้วค่อยกลับ พลมันทิ้งเสื้อไว้ที่บ้านด้วย”
ผมไม่ค้าน ไม่ใช่ห่วงเสื้อ แต่นั่นหมายถึงได้ใช้เวลากับครอบครัวฝุ่นมากขึ้น
มื้อเย็นแม่เป็นคนทำครัวโดยมีน้องฝันช่วย ผมอยู่คุยกับพ่อร่วมกับฝุ่น ระหว่างรอผมร้องขอดูรูปสมัยเด็กๆ ของฝุ่น พ่อรีบไปหามาให้ดูทันที ในขณะที่ฝุ่นร้องห้าม
“สมัยก่อนดื้อมากพล ไม่น่าเชื่อว่าโตมาจะเรียบร้อย”
ผมเองก็แทบจะไม่เชื่อ พ่อเดินเอาอัลบั้มรูปเก่าๆ มาให้ดู มันแก่นจริงๆ ตัวเล็ก แต่แทบจะเป็นหัวโจก
ผมนั่งดูแล้วยิ้ม บางรูปฝุ่นมันก็เล่าของมันเอง บางรูปพ่อก็เล่า เพราะฝุ่นไม่รู้
“นี่รูปตอนแบเบาะ”
ผมรับมาดู ยิ้มทันที
“น่ารักสุดๆ”
“ใช่ พ่อเห่อมาก อุ้มแทบไม่วาง ตอนเด็กๆ เลี้ยงง่าย มาลายออกตอนห้าขวบ อาจจะเพราะมีเพื่อนเกเรด้วยแหละ ดีว่าโตขึ้นพ่อพาย้ายบ้านเพราะเปลี่ยนโรงเรียนที่สอน เพื่อนฝุ่นเลยเปลี่ยนไปด้วย กลุ่มเพื่อนนี่มีผลกับนิสัยจริงๆ”
ผมหัวเราะ แม่เรียกทานข้าวเมื่อเสร็จ พ่อปิดอัลบั้มภาพลง พากันเดินไปที่ห้องอาหาร
ผมกลายเป็นส่วนหนึ่งอย่างกลมกลืน พออิ่มก็พากันขึ้นห้องเพื่อไปเอาเสื้อผ้า ฝุ่นได้หนังสือไปอ่านสองสามเล่ม เป็นหนังสือที่มันซื้อไว้แต่ยังไม่ได้อ่าน
ผมกราบลาพ่อกับแม่ พวกท่านบอกให้ฝุ่นชวนผมมาอีก ซึ่งผมรีบตกปากรับคำทันที
ตอนแรกพ่อจะขับรถไปส่งแต่ฝุ่นห้ามไว้ เพราะไม่อยากให้พ่อลำบาก ผมจึงกลับด้วยแท็กซี่กับมันตามเดิม
ผมนั่งยิ้มมาตลอดทั้งเส้นทาง
“ยิ้มไร” มันถาม ผมหันไปมอง
“กูมีความสุข ได้ใช้เวลาอยู่กับแฟน ได้เจอหน้าพ่อตาแม่ยาย”
มันหยิกผมเบาๆ ผมหัวเราะ กระทั่งรถมาจอดใกล้หอ ผมเป็นคนออกเงินเองตามเดิม พากันเดินลิ่วๆ กลับหอ
“ฝุ่น” ผมดึงมันให้หยุด มันหันมามอง
“อาทิตย์หน้า ถ้าไม่ติดอะไร เราไปเที่ยวกันไหม ที่ไหนสักแห่ง แค่สองคน”
“ไม่ไป”
“แล้วกูจะหาโปรแกรมให้”
“กูไม่ไป”
“ทะเลไหม หรือเชียงใหม่ดี นั่งเครื่องไป หรือรถทัวร์ เดินทางกลางคืนก็ได้ กลับวันอาทิตย์กลางคืนก็ทัน”
“มึงไม่ฟังกูเลยพล!” มันโวย ผมหัวเราะ
“ไปด้วยกันนะ” ผมอ้อน มันไม่ตอบ เดินหน้าบึ้งขึ้นหอไป
ผมตะโกนตามหลัง
“ก็กูบอกแล้วไงว่าถ้ามึงตกลงแปลว่าตกลง ไม่ตกลงแปลว่าตกลง ไม่ตอบก็แปลว่าตกลง!”
“ค..ย!!” มันตะโกนกลับมา ผมตอบกลับไป
“อยากได้เหรอ”
มันไม่ตอบ ผมหัวเราะ ไม่ได้เดินขึ้นห้องพร้อมมันเพราะต้องการซื้อของบางอย่างที่มาร์ตด้านล่าง จะเช็กพัสดุด้วย น่าจะยังไม่มาหรอกครับ
กลับขึ้นห้องอีกทีฝุ่นก็ไม่อยู่แล้ว ได้ยินเสียงน้ำดัง ผมวางของที่ซื้อลง เตรียมเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำเช่นกัน
ผมเห็นกล่องอะไรวางอยู่บนโต๊ะ เห็นฝุ่นมันหยิบมาจากห้องที่บ้าน ด้วยความสงสัย ผมจึงหยิบมันขึ้นมาเปิดดู ฉีกยิ้มกว้างทันทีที่เห็น เพราะภายในกล่องเหล็กของผู้ชาย ตอนนี้มันมีดอกไม้สีขาวปนชมพูช้ำๆ วางอยู่
...ดอกไม้ดอกแรกที่ผมให้ฝุ่น...
นี่มันยังเก็บไว้เหรอ แถมยังพกติดตัวมาด้วย ผมยิ้มกว้างปากแทบจะฉีกถึงรูหู กดปิดวางไว้ที่เดิมไม่ให้ฝุ่นรู้ว่าผมรู้
ถ้าไม่คิดอะไร มันคงไม่เก็บเอาไว้แบบนี้ ผมขอเข้าข้างตัวเองว่าฝุ่นเองก็คงจะรู้สึกพิเศษกับผมเกินกว่าคนเป็นเพื่อนหรือเซ็กซ์เฟรนด์ธรรมดาแน่ ๆ
ผมทิ้งตัวนอนหงาย ยิ้มราวกับคนบ้า ได้ยินเสียงเปิดประตูเบาๆ ฝุ่นเดินออกมา ผมลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเตียง ค้ำคางนั่งมองมันตาเยิ้ม มันไม่ได้ใส่ผ้าเช็ดตัวออกมาหรอกครับ ใส่ชุดนอนออกมาเรียบร้อย
“เลิกมองกูด้วยสายตาแบบนั้นสักที”
“มองแบบไหน”
“แบบที่มึงมองอยู่”
“โอเค” ผมเปลี่ยนจากสายตาชื่นชอบเป็นสายตาหื่นกระหาย มันม้วนผ้าเช็ดตัวเป็นก้อนกลมๆ แล้วเขวี้ยงใส่หน้าผม ผมรับไว้ ยกขึ้นมาดมเข้าปอดฟอดใหญ่ ทำหน้าเคลิ้มๆ เหมือนพวกโรคจิตชอบดมกางเกงใน
“หอมชื่นใจ”
“ทุเรศน่าพล” มันจะเข้ามาแย่งคืน แต่ผมดึงหนี ยกดมอีกรอบ
จริงๆ กะจะแกล้งมันนั่นแหละครับ
“โรคจิตว่ะพล เอาของกูคืนมา!”
ผมไม่คืน แบผ้าเช็ดตัวออก แล้วเอามาพันไว้รอบหน้า ทิ้งตัวนอนหงาย เอามือกดไว้ ฝุ่นรีบเข้ามาดึงออก ผมหัวเราะร่วน มันดึงจนผ้าเช็ดตัวคลายออก แต่ผมยังยื้ออุดจมูกไว้
“หอม…”
“โรคจิต”
“โรคจิตจริงต้องทำแบบนี้โว้ย”
ผมทิ้งผ้าเช็ดตัว จับมันกดกับที่นอน มุดหน้าเข้าไปในชายเสื้อมัน ก้มซุกพุง แค่หยอกเล่นครับ ไม่ได้คิดหื่นหรอก ผมบดจมูกกับหน้าท้องมันแบบหวังจั๊กจี้ ฝุ่นหัวเราะปนห้ามปราม พยายามดันหัวผมออก งอตัวหลบหนี ผมก้มซุกไม่หยุดบดหน้าไปมา แม่เคยทำแบบนี้กับผม จั๊กจี้ให้ตาย
มันขยุ้มจับหัวผมจนหัวผมยุ่งไปหมด หัวเราะจนน้ำตาไหล
“พอแล้วพล!”
ผมหยุด เพราะกลัวมันจะหายใจไม่ทันตายเอาเสียก่อน ฝุ่นจับหัวผมไว้เพื่อหยุด ผมจ้องตามัน กระชับกอดรอบเอวมันแน่น เขยิบหน้าขึ้นไปใกล้หน้ามัน ยิ้ม แล้วก้มจูบมันแบบหวานๆ
…ดูจะหวานยิ่งกว่าทุกครั้งที่ผมเคยจูบมันด้วย…
ผมถอนปากออก เลื่อนลงมาหาแก้ม หอมมันไปฟอดใหญ่
“กูไปอาบน้ำก่อนนะ แก้ผ้ารอได้เลย หรือจะให้กูมาแก้ให้ก็ได้”
“ไอ้หื่น”
ผมยิ้ม “ห้ามหนีด้วย ตามไปเจอที่ไหน จะเมกเลิฟตรงนั้นให้อายประชาชีเลยคอยดู”
มันมองผมเหวี่ยงๆ ผมลุก เดินฮัมเพลงเข้าห้องน้ำไป
ออกไปก็เห็นฝุ่นนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโต๊ะ กล่องเหล็กหายไปแล้ว มันคงเก็บไปแล้ว ผมหยิบเสื้อยืดกางเกงขาสั้นใส่นอนมาสวม ก้มดูหนังสือที่มันอ่าน
“อ่านเรื่องอะไรอยู่”
“แฮปปี้ 119% หนังสืออะไร”
“จิตวิทยาสร้างความสุขให้ตัวเองและคนรอบข้าง”
“กูไม่ชอบอ่าน มึงอ่านให้กูฟังหน่อยได้ไหม”
มันมองผมงงๆ
“ใช้เวลาร่วมกันไง ให้กูอ่านเองคงหลับภายในหนึ่งหน้ากระดาษ ฟังเสียงมึง กูอาจหลับช้าหน่อย หรืออาจฟังเพลินก็ได้”
มันนิ่งคิด พยักหน้ารับ กำลังจะออกเสียง ผมเบรกไว้ก่อน ยื่นปากนูนๆ ไปที่เตียง
“ไปนั่งอ่านกันบนนู้น”
มันมองตามแล้วมองหน้าผม
“มึงคิดว่ากูจะได้อ่านรึไง”
“มาเถอะน่า” ผมลากมันลุก หยิบหนังสือมันติดมือมาด้วย ผมทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง พิงหลังกับพนัก กางขาออก ดึงฝุ่นมานั่งใน
ซอกขา เอนหลังมันพิงอกผม
“กูจะเป็นเก้าอี้ให้มึงเอง”
“กูไม่อยากได้”
“แต่กูอยากเป็น อ่านเถอะ ให้ความรู้กูหน่อย”
มันนิ่งคิด ยอมอ่านให้ฟัง ผมกอดเอวมันไว้หลวมๆ มันอ่านได้จังหวะจะโคนดีครับ ฟังเข้าใจง่ายดี
“เสียงมึงเพราะดีนะฝุ่น”
“ฟังรู้เรื่องดีใช่ไหม” มันถาม ผมพยักหน้า มันนิ่งคิด “เคยมีคนในชมรมห้องสมุดชวนให้กูไปอัดหนังสือเสียง แต่กูไม่แน่ใจว่าเสียงกูโอเคไหมเลยไม่ได้ตอบรับ ถ้าโอเคกูก็อยากจะทำ อ่านให้คนพิการกับคนขี้เกียจอ่านหนังสือฟัง”
ผมหัวเราะกับคำมัน
“ถ้ามึงอ่าน กูจะฟัง จะอัดใส่มือถือไว้ฟังด้วย กูจะได้ฉลาดเรื่องอื่นกับเขาบ้าง ไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียงเท่านั้น เอาล่ะ อ่านต่อเถอะ อยากฟัง”
มันตั้งใจอ่านให้ผมฟังอีกรอบ ยิ่งอ่านมันยิ่งทำจังหวะได้ดียิ่งขึ้น
“เก่งนี่ เคยอ่านให้ใครฟังมาก่อนหรือเปล่า”
“ยัยแสบ”
ผมเลิกคิ้วสูง “ใคร”
“ฝัน”
“อ๋อ…”
“แต่ก่อนฝันไม่ชอบอ่านหนังสือ กูต้องอ่านให้ฟังประจำ แต่โตมาก็เลิกเพราะฝันชอบอ่านมากขึ้น ตอนนี้ชอบอ่านยิ่งกว่ากูอีกซะอีก”
“อย่างมึงนี่กูเรียกหนอนหนังสือแล้ว ฝันจะเรียกว่าอะไรดี พยาธิหนังสือ”
“น้องกู” มันมะเหงกหัวผมเบาๆ
“มะเหงกผัวบาปนะมึง”
“มึงไม่ใช่…”
ผมก้มปิดปากมันทันที
“ตอบสิ ใช่หรือไม่ใช่” ผมถอนปากออกมาถาม
“ไม่ใช่”
ผมก้มปิดปากมันอีกรอบ คราวนี้แถมลิ้นเข้าไปด้วย
“เอาใหม่ ใช่ไหม”
“ไม่ใช่!” มันตอบเสียงเข้ม ผมก้มปิดอีกที จูบให้นานขึ้น รุกเร้ามากขึ้น
“ใช่หรือไม่ใช่” จูบมากชักเกิดอารมณ์แฮะ มันมองผมกลับตาเชื่อม
อ้าปากจะพูด ผมก้มหน้าเตรียมจูบถ้ามันปฏิเสธอีก มันหุบปากลง เม้มปากแน่น ผมหัวเราะหึๆ
“อ่านต่อเถอะ เอาให้ครบ 2 ชั่วโมงตามตารางมึง”
มันกลืนน้ำลายลงคอ แก้มแดง ก้มมองด้านล่างนิดๆ
ไม่ต้องมองครับคุณเมีย
…กูตื่นแล้ว...
มันเงยหน้ามองผมงงๆ คงงงที่ผมไม่ทำอะไรต่อนี่แหละ
“กูพยายามอดทนอยู่นะฝุ่น อ่านไปเถอะ” ผมกัดกราม ดึงมันมานั่งพิงหลังอีกรอบ ปล่อยให้น้องมันตั้งไป
มันก้มหน้าตั้งใจอ่านอีกรอบ
…ผมทำได้แฮะ…
น้องผมค่อยๆ สงบลงเพราะเอาสมาธิไปจดจ่อไว้ที่เสียงเพราะๆ ของฝุ่น กระทั่งครบ 2 ชั่วโมงตามเวลา มันหาวหวอด ลุกจากตักผม ซึ่งผมก็ยอมดีๆ เมื่อยเหมือนกันครับ
ฝุ่นเดินเข้าห้องน้ำไป พอออกมาผมก็เข้าต่อ ออกไปก็เห็นฝุ่นปิดไฟกลางห้องแล้ว เปิดไฟหัวเตียงไว้แทน มันเข้าประจำตำแหน่ง ห่มผ้าห่ม กำลังปรับท่าเพื่อนอน ผมยิ้ม โดดขึ้นเตียงไปยังฝั่งของตัวเอง ขยับเข้าไปชิดมัน
“นอนนะพล”
“แล้วใครว่ากูนั่ง”
“กูหมายถึงนอนหลับ ห้ามคิดลามกอะไรเด็ดขาด”
“โทษทีวะ หมดเวลาอดทนแล้ว” ผมบอกมันตามตรง คล้องมือไว้บนเอวมัน มันหยิกผมครับ ผมร้องโอ๊ยทันที ดีดตัวลุก จับมันมาขึงพรืดกลางเตียง
“เดี๋ยวนี้สู้ผัวด้วยวิธีใหม่เหรอ แสบนี่หว่า”
“กูไม่เคยมีผัว ปล่อยพล พูดไรทุเรศว่ะ กูจะนอน”
ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ คร่อมร่างมันไว้ จับสองมือมันไปรวบไว้เหนือหัว ผมจ้องหน้ามันด้วยสายตาหื่นๆ โอมมะลึกกึ๊กกึ๋ย เพียงสามวิน้องผมก็ตื่นขึ้นมาโดยไม่ต้องเสกข้าวสารใส่ ชี้เด่ชนกางเกงใส่หน้ามัน
“ไม่ทำนะพล กูง่วง”
“เดี๋ยวก็หายง่วง” ผมปล่อยมือแล้วก้มลงจั๊กจี้เอวมันอีกรอบ มันงอตัวขยุ้มหัวผมไว้ แล้วหัวเราะจั๊กจี้ลั่น
“อย่าพล ฮ่าๆ โอ๊ย พอแล้ว ฮ่าๆ”
ผมก้มจี้พุง สองมือจี้เอว มันงอตัวไปมาดิ้นพล่าน
จนมันเหนื่อยได้ที่นั่นแหละ ผมถึงได้หยุด ผมหัวเราะขำกับความเหลวอ่อนแรงบนตัวมัน ไม่ได้เหลวเพราะเกิดอารมณ์ แต่เหลวเพราะหัวเราะมากไปนี่แหละ ผมยิ้ม ก้มปิดปากฝุ่น มอบรสจูบหวานๆ ให้
จูบปลอบใจ
ผมถอนปากออก มองดวงหน้าหวานเชื่อมตรงหน้า ผมเกลี่ยแก้มมันเบาๆ เลื่อนปากลงไปที่แก้ม ไหลลงไปที่ซอกคอ มันไม่ขัดขืนแล้วครับ สองมือจับสองไหล่ผมไว้ บีบเบาๆ แหงนหน้ารองรับ ผมเลิกถอดเสื้อออกจากหัวมัน
“รีบเบื่อกูเร็วๆ นะพล” มันกระซิบพูด
ห่า ไม่ได้ทำให้ความต้องการของผมพร่องลงไปเลย ยิ่งพูด ยิ่งทำให้ผมอยากกอดมันแรงๆ มากกว่า
“ได้ แต่ไม่รับปากว่าเมื่อไหร่นะ” ผมเลื่อนปากขึ้นไปปิดปากฝุ่น คราวนี้มอบรสจูบเร่าร้อน นิ้วคีบหัวนมมันเบาๆ กระตุ้นอารมณ์
ผมพรากกางเกงฝุ่นทิ้งไม่ไยดี แล้วหันมาจัดการกับตัวเองต่อ น้องผมแทบจะวิ่งเข้าหาเส้นชัยเองโดยไม่ต้องจับ
ผมไม่ปล่อยให้น้องโหยหาถ้ำสวรรค์นาน นำพาเข้าถ้ำทันที ฝุ่นครางรับ บีบรัดน้องผมแน่น
แรกๆ ก็เบาๆ ครับ พอเครื่องร้อน องค์กระทิงก็ลงตามเคย
To be Con.
เจอพาร์ทนี้เข้าไป ละลายตามฝุ่นไปเลยจ้าา (ขอบคุณทุกเมนต์ค่ะ)
หัวข้อ: ►Love me #จับเพื่อนทำเมีย : ตอนที่ 24 บทส่งท้าย 100% [23-8-18] (ตอนจบ) (อ่าน 332593 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก