หัวข้อ: ►Love me #จับเพื่อนทำเมีย : ตอนที่ 24 บทส่งท้าย 100% [23-8-18] (ตอนจบ)

[Kelvin Degree]

เสพย์ติดฝุ่นไปแล้วหรอพล,,,

[Leenboy]

ฟินจิกหมอนกระจุยแล้วจ้า

[Hananijinji]

พลขี้ตื๊อเมีย555555

[fullfinale]

หื่นขนาดดดดดดดดดด

[gackmanas]

หืมมมม.. 
ของเขาดีชะริงๆ 

[mooping-7]

พลเอ้ยยยย มีเมียดีจริงๆสุดยอดทุกเรื่องถ้าดูแลไม่ทีมีคนรอตื๊บแกอยู่นะ  55555

[memew]

(ต่อค่ะ)


ผมไม่ใช่นักอ่าน เพราะงั้นผมจึงฆ่าเวลาด้วยการหยิบมือถือมากดเล่น ดูภาพมันด้วย ผมกดดูว่าใครโพสต์อะไรมาบ้าง กระทั่งเห็นโฆษณาขายอะไรบางอย่าง ผมยิ้ม เหลือบมองฝุ่นที่สิงหนังสือไปแล้ว ผมชินแล้วล่ะครับ

ผมกดสั่งซื้อทันที

“ฝุ่น ไปซื้อของให้แม่หน่อยสิลูก” แม่เรียก ฝุ่นละสายตาจากหนังสือ รับปาก ปิดหนังสือลง ลุกขึ้นเดินไปหา

แม่ยื่นรายการสิ่งที่ต้องการจะซื้อมาให้

“ตาพลจะไปกับฝุ่นด้วยก็ได้นะ” แม่บอกอย่างรู้ดี ผมฉีกยิ้มกว้าง ไม่ถามผมก็จะไป ฝุ่นลุกเดินไปยังมุมหนึ่งของบ้าน ซึ่งมีกุญแจ

แขวนไว้เรียงกันเป็นแผง มันหยิบมาพวงหนึ่ง เดินไปทางหน้าบ้าน ผมก้าวตามไปติดๆ มันไม่ได้ไปทางถนน แต่เดินไปยังโรงรถ

“เอารถไปเหรอ”

มันพยักหน้า ผมยิ้ม แย่งกุญแจมาถือเอง

“งั้นเดี๋ยวกูขับให้”

มันมองตาผม ไม่พูดอะไร ผมกดอันล็อก เปิดประตูให้มันขึ้นไปนั่งก่อน หลังจากนั้นก็เดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับ

“บอกทางละกัน”

มันบอกให้เลี้ยวซ้ายและขับตรงไปเรื่อยๆ ไม่ไกลหรอกครับ เสาร์รถกึ่งติดกึ่งลื่นไหล ผมเปิดเพลงเบาๆ อย่างอารมณ์ดี หันไปมองคนข้างตัวบ้าง รถติดไฟแดง ผมจับมือฝุ่นมากุมเบาๆ มันจะยื้อออก แต่ผมยึดจับแน่น ผมไม่พูดอะไร แต่ดึงมือนั้นมาแนบไว้กับอกซ้ายเบาๆ

“กูเคยขับรถบ่อยนะฝุ่น แต่ส่วนใหญ่จะขับพาคนในครอบครัวเที่ยว นี่เป็นครั้งแรก ที่ตุ๊กตาหน้ารถกูเป็นคนอื่นนอกจากพ่อแม่หรือน้องๆ”

เถือกครับ…

แก้มมันแดงเถือกเลย

ผมหัวเราะ หยิกแก้มมันเบาๆ

“เพิ่งรู้ว่ามึงก็ขี้อายเหมือนกัน”

มันผลักหัวผมออก

“กูไม่ได้อาย”

เออ กูเชื่อ หน้าแดงอย่างกับคนเป็นไข้

ผมหัวเราะไม่พูดอะไร ไฟเขียวพอดี ผมฮัมเพลงขับรถไปตามเส้นทางที่ฝุ่นบอก จนมาถึงที่หมาย เราวนหาที่จอดรถกระทั่งได้ที่ว่าง พอรถจอดสนิทเราก็พากันเดินเข้าไปภายใน

“ซื้อเยอะไหม” ผมหันไปถาม มันยื่นรายการให้ดู เพียบครับ น่าจะซื้อแบบรายเดือนหรือรายอาทิตย์ ผมเดินไปดึงรถเข็น ทำหน้าที่เข็น มันหยิบอย่างเคยมือ ขนาดผ้าอนามัยของน้องยังมีเลย

“เสียดายที่มึงมีลูกไม่ได้ ไม่งั้นลูกเราคงน่ารักน่าเอ็นดู”

มันเบรกกึก หันมามอง

“กูยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนมึงเลยนะพล”

“เดี๋ยวก็ใจอ่อน” ผมบอกอย่างมั่นใจ มันไม่เถียงต่อ เดินไปหยิบของมาใส่รถเข็นตามเดิม

ผมเดินไปยังแผนกแปรงสีฟัน ซื้อแปรงสีฟันใหม่ กางเกงใน เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นใส่สบายตัวใหม่ด้วย

หันไปยักคิ้วใส่คนที่มองมาด้วยสายตาไม่พอใจ แต่เถียงไม่ได้ พอได้ของครบเราก็พากันเดินไปคิดเงิน ของผมคิดแยกครับ
ระหว่างรอเพื่อจ่ายเงินมัน ผมหยิบคอนดอมกลิ่นมิ้นต์มาดู

“เอาไหม” ผมยื่นไปให้ ฝุ่นตบมือผมลงทันที ดันผมออกมาก่อน ผมหัวเราะ พอมันจ่ายเงินเสร็จเราก็ใส่รถเข็น เพื่อไปยังลานจอดรถ

“ไม่ให้กูซื้อนี่แปลว่ามึงชอบแบบสดๆ มากกว่าใช่ไหม”

“กูอายต่างหาก”

“อายอะไร เขาคงไม่รู้หรอกว่ากูจะซื้อมาใช้กับมึง คงคิดว่ากูถามมึงธรรมดา  มึงร้อนตัวไปเอง”

มันนิ่งไป คงเพิ่งคิดได้ มันหันหลังเดินลิ่วนำไปก่อน ผมหัวเราะ ก้าวตามไปที่รถ ขนของทุกอย่างใส่ลงไป



พอกลับถึงบ้าน แม่เป็นคนจัดของเข้าที่พร้อมน้องฝัน

“แม่ พลมันจะค้างกับฝุ่นนะคืนนี้”

“เอาสิ พรุ่งนี้แม่ว่าจะพาฝุ่นไปเที่ยวสวนหายายหน่อย ไปด้วยกันสิพล สวนผลไม้เล็กๆ ที่อัมพวา”

ผมฉีกยิ้มกว้างทันที

“ไปครับ ผมอยากไป” ผมหันไปยิ้มใส่ฝุ่น ดีใจที่จะได้ใช้เวลาดีๆ ร่วมกับมันอีก

ผมเนียนเป็นลูกเขยที่ดี เอาใจพ่อตา ออเซาะแม่ยาย ดูแลน้องสาวฝุ่นบ้างตามสมควร

ตอนนี้ฝุ่นมันนั่งสอนการบ้านน้องฝันอยู่ ผมจึงระเห็จมาช่วยพ่อรดน้ำต้นไม้พรวนดิน แหม อยู่บ้านอย่าหวังว่าผมจะทำครับ ผมรู้สึกว่ากิจกรรมพวกนี้มันไร้สาระ แต่เอาตามจริงมันก็สนุกดีนะ มิน่าวันหยุดพ่อผมถึงได้ชอบขลุกอยู่แต่ในสวน

อนาคตถ้าได้เป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ ผมว่าพ่อผมกับพ่อฝุ่นมีเรื่องต้องคุยกันแน่ๆ

สวนพ่อเล็กนิดเดียว ช่วยงานนิดๆ หน่อยๆ ก็หมดแล้ว ผมจึงมานั่งมองฝุ่นสอนการบ้านน้องฝันแทน มิน่าพวกไอ้แพทกับพีทมันชอบฝุ่น เพราะเวลาอยู่กับน้องๆ มันเป็นที่ปรึกษาที่ดีมาก ผมเก่งแต่เรื่องผู้หญิงกับเรื่องบนเตียงเท่านั้น เรื่องอื่นไม่ได้เรื่องจริงๆ

“พี่พลบอกไม่ได้เหรอคะว่าใครเป็นแฟนพี่พล” อยู่ๆ น้องฝันก็ถามขึ้นมาระหว่างที่ผมกำลังนั่งมองฝุ่น

“ถามฝุ่นดูสิ ฝุ่นรู้จักดี”

“ใครอะพี่ฝุ่น” น้องฝันรีบหันไปถามพี่ชายทันที

“ตั้งใจเรียนฝัน อย่าไปยุ่งเรื่องไร้สาระของคนอื่นเลย”

“ไร้สาระที่ไหน พี่พลฮ็อตในโรงเรียนหนูมาก มีแต่สาวๆ จ้องจะจับ ถ้าฝันรู้ฝันจะได้เอาไปคุยได้” น้องฝันปากยื่น

ผมฮ็อตขนาดนั้นเลยเหรอวะ

“มีอะไรดี” ฝุ่นชี้นิ้วโป้งมาทางผม

“โหย พี่ฝุ่นตาถั่ว พี่พลหล่อจะตาย นิสัยก็ดี เอาใจก็เก่ง แต่รักอิสระกับเจ้าชู้ไปหน่อยแค่นั้นแหละ”

ฝุ่นหัวเราะร่วน ผมจ้องมองรอยยิ้มของมันอย่างเผลอไผล

คนอะไร ยิ้มโคตรน่ารัก

“ผู้หญิงเขาอยากคบคนเจ้าชู้แบบมันด้วยเหรอ”

น้องฝันยู่หน้า

“บางคนบอกว่าท้าทายดีค่ะ เหมือนปราบเสือให้กลายเป็นแมว เขาว่าถ้าใครปราบให้ศิโรราบได้ คนนั้นต้องไม่ธรรมดา คนที่ทำให้พี่พลถึงกับพูดว่าจะเลิกเจ้าชู้และรักเดียวใจได้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ”

แก้มฝุ่นแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“พี่ว่าคนนั้นโชคร้ายมากกว่า สันดานเสือ เลี้ยงให้เชื่องยังไงก็ยังเป็นเสือ”

“ยังไม่เคยเลี้ยงเลย รู้ได้ไงว่าไม่เชื่อง” ผมแทรกขึ้นเบาๆ มันหันมามอง

“เสือยังไงก็เป็นเสือ ทำการบ้านได้แล้วฝัน” มันตอบผมแล้วหันไปสั่งน้องเสียงเข้ม ฝันยู่หน้า ตั้งใจเรียน ผมนั่งมองสองพี่น้อง
ทำการบ้าน น้องฝันเป็นเด็กขี้เล่น เล่นมากกว่าเรียน เลยโดนพี่ชายดุเอาบ่อยๆ

“มื้อเย็นพร้อมแล้วเด็กๆ” แม่เดินเข้ามาเรียก พวกเราหันไปมอง น้องฝันรีบปิดหนังสือ ลุกวิ่งนำไปทันที ฝุ่นลุกตาม ผมประกบหลัง แอบจับก้นมันไปเบาๆ ที มันสะดุ้งเฮือกหันขวับมามอง

“ลามกน่าพล”

“ก้นมึงน่าจับ อยากกินมึงจะแย่แล้ว อยากให้ค่ำเร็วๆ จัง”

“ไอ้หื่น” มันผลักผมแรง เดินลิ่วนำไปก่อน

ผมหัวเราะหึๆ มองใบหูเรื่อแดงด้านหลังของมัน




ข้าวเย็นอร่อยมาก ฝีมือแม่เหนือน้องฝันหรือฝุ่นไปไกลโข

“ผมขอโอนทะเบียนบ้านมาเป็นลูกบ้านนี้อีกคนได้ไหมครับ เดี๋ยวจะอาสาเป็นหัวหน้าครอบครัวรุ่นถัดไปเอง” ผมพูดกึ่งเย้า “แม่ทำอาหารอร่อย”

ทุกคนหัวเราะร่วน

ด้วยความเคยชิน ผมเผลอตักกับข้าวที่ดูจะเป็นของโปรดฝุ่นไปให้ฝุ่น ฝุ่นชะงัก ทุกคนมอง แต่ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เสีย

“พลนี่ดูแลฝุ่นดีจังนะ แม่ดีใจที่ฝุ่นได้พลเป็นรูมเมต”

ฝุ่นเบ้หน้า

ผมหัวเราะหึๆ สัญญาว่าจะดูแลให้ดีกว่านี้ครับ บังเอิญเพิ่งเริ่ม

ของหวานค่ำนี้คือผลไม้รสไม่หวานมากจนเกินไปและย่อยง่ายหลากชนิด ผมกินเพลินเลย หลังจากนั้นพวกเขาก็พากันไปดูทีวีกันต่อ

สองทุ่มน้องฝันก็หาวหวอด

“ฝันไปอาบน้ำนอนล่ะค่ะ ราตรีสวัสดิ์”

“พ่อกับแม่ก็เหมือนกัน”

ผมมองอึ้ง

“นอนหลับฝันดีนะพล อย่านอนดึกกันมาก พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า ออกกันไม่เกินเจ็ดโมง ไปกินข้าวกับยายเลย ยายเขาจะทำมื้อเช้าไว้รอ”

ฝุ่นมันพยักหน้า พอลับตาพวกท่านผมก็หันมามองหน้าฝุ่น

“นอนเร็วกันแบบนี้ตลอดเลยเหรอ” ฝุ่นพยักหน้า “อนามัยจัง”

“เรื่องปกติ กูจะไปนอนแล้วเหมือนกัน พรุ่งนี้ตื่นเช้าๆ หน่อยละกัน พ่อออกเช้า มึงนอนห้องนอนรับแขกนะ” มันลุกขึ้น เดินไปที่ปลั๊กไฟเพื่อปิด ผมเดินตามมันไปติดๆ

“คิดว่ากูจะยอม”

“พล!”

“กูขึ้นไปรอมึงในห้อง ไล่กูอีกคำเดียว จะเดินไปเคาะห้องแม่แล้วบอกว่ากราบสวัสดีครับแม่ยายซะเลย”

“พล!”

ผมยิ้ม หันหลังวิ่งลิ่วๆ ขึ้นห้องมันไป



to be con..
คืนนี้ฝุ่นจะรอดอีกหรือไม่ >///< / ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะขอรับ

[วายซ่า]

ถ้ายอมให้กระทิงนอนค้างด้วย รับรองทั้งบ้านรู้กันหมดแน่   

[areenart1984]

ครอบครัวอนามัย พลทำได้ปะ 

[Nus@nT@R@]

ร้ายจริงๆอิพล ตีเนียนเข้าไป

[mild-dy]

 

[tiger2006]

แพ้ทางตลอดๆ

[mooping-7]

อิพลมันร้ายยยยยย ฝุ่นจะไปไหนพ้นขนาดไม่ได้เป็นแฟนนะเนี่ย

[mooping-7]

อิพลมันร้ายยยยยย ฝุ่นจะไปไหนพ้นขนาดไม่ได้เป็นแฟนนะเนี่ย

[Kelvin Degree]

ไม่น่ารอดนะฝุ่น คืนนี้,,,

[Gugii]

ฝุ่นจะรอดไหมนะ คืนนี้
รอติดตามตอนต่อไป 

[Leenboy]

พลมันดื้อเงียบแฮะ 555

[เนเน่]

โอ้ยหนักใจแทนฝุ่นเลยค่ะ

[Jibbubu]

เกลียดนิสัยพลจริงๆ เลย เอาแต่ใจที่สุด ไม่ให้เกียรติพ่อแม่ฝุ่นเลยนะ อยากเราไม่ว่าหรอกแต่ฝุ่นก็บอกอยู่ว่าห้องมันไม่เก็บเสียง
แล้วถ้าทำจริงๆ นิสัยอย่างมันนะเหรอจะมีออมแรงจัดหนัก จัดเต็มตลอด ไม่คิดว่าจะทำให้ฝุ่นต้องเดือดร้อนบ้างเลย

[didididia]

พลเอาแต่ใจจริงๆเลย  ใครเตื่อนอะไรก็แค่ฟังแต่ไม่ทำตามไอเด็กดื้อออออ ฝุ่นคงหนักใจน่าดู  เรื่องนั้นให้มันน้อยๆหน่อยฝุ่นช้ำไปหมดแล้วว้อยยย

[day9day]

ไม่รอดแน่นอน

[yowyow]

 

[minenat]

หนูฝุ่นได้พักกี่ตอนกันเชียว

[gackmanas]

  จะรอนะคะ..
มาคืนนี้เรยนะ.. 

[memew]

:: บทที่ 13 รักกูบ้างรึยัง ::

ผมถือวิสาสะอาบน้ำก่อนมันเลย ขัดสีฉวีวรรณ ออกไปก็เห็นฝุ่นมันนั่งคอย ผมดึงเอาเสื้อในถุงมาสวม มันเดินเข้าห้องน้ำไป ผมเล่นมือถือคอย แบตจะหมดแล้ว ดีว่าผมกับฝุ่นใช้มือถือรุ่นเดียวกันจึงชาร์จร่วมกันได้ ผมปิดมือถือเมื่อฝุ่นเดินออกมา มันใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย แนวเดิมเลย อยู่หอว่ายุ่ยแล้ว อยู่บ้านยิ่งกว่าอีก

“พล มาสัญญากันก่อน”

“อะไร”

“พรุ่งนี้กูต้องตื่นแต่เช้า กูไม่อยากนอนดึก เราเข้านอนกันเลย นอนเฉยๆ ห้ามทำอะไรกันเด็ดขาด มึงทำไปแล้วเมื่อกลางวัน น่าจะพอแล้ว เห็นใจกูบ้างสิ”

ผมถอนหายใจแรง พยักหน้า

“ก็ได้ กูรับปาก รีบมานอนเถอะ”

“สัญญานะ”

“อืม สัญญา”

“รักษาสัญญาด้วย”

“จะรักษาสัญญา”

มันทำหน้าไม่เชื่อ กล้าๆ กลัวๆ เข้ามาใกล้ ผมก้าวไปนอนฝั่งเดิมตัวเอง ฝุ่นด้วย มันทิ้งตัวลงนอน ดึงผ้าห่มมาคลุมถึงอก ปิดไฟ

“ห้ามผิดสัญญา”

“รับปากเลย”

“ฝุ่น”

“พล!”

“คือ ขอกอดหน่อยได้ไหม”

“ไม่ได้ เดี๋ยวตื่น”

“ฝุ่นง่ะ แค่กอด อย่าใจร้ายดิ”

“เดี๋ยวตื่น”

“ถ้าตื่นจะไปห้องน้ำ”

“กูเห็นมึงพูดงี้ประจำ พอตื่นมาก็ระงับตัวเองไว้ไม่เคยอยู่”

ผมสะอึก

“โทษที” แล้วขยับไปนอนห่างๆ หันหลังให้

เอาวะ อย่างน้อยไม่ได้นอนกอดมัน กอดหมอนก็ยังดี ผมดึงเอาหมอนที่หนุนอยู่ไปกอด หัวต่ำหน่อย แต่รู้สึกดีกว่า

“ทำไมไม่หนุนหมอน” ได้ยินเสียงถามมาเบาๆ ผมกอดหมอนแน่น ตอบกลับทั้งที่ยังนอนหันหลังให้

“กอดมึงไม่ได้กอดหมอนแทนก็ยังดี ขนาดไม่ได้ แต่กลิ่นได้”

เสียงมันเงียบไปพัก ผมพยายามข่มใจให้หลับ สองทุ่มกว่าๆ เร็วไปสำหรับผมมาก

รู้สึกถึงแรงดึงที่เสื้อด้านหลัง ตอนแรกไม่แน่ใจครับ คิดว่าคิดไปเอง

“…พล”

ไม่ได้คิดไปเองแล้ว เพราะแรงกระตุกมาพร้อมเสียงเรียก

“หือ?” ผมครางรับ แต่ไม่ได้หันไปมอง

“โกรธกูเหรอ”

“เปล่านี่” ผมหันแค่หน้าไปตอบ

“หนุนหมอนได้แล้ว นอนแบบนี้ ตื่นมาคอเคล็ดกันพอดี”

“มึงมีหมอนสำรองไหมล่ะ”

ผมหันไปเผชิญหน้ากับมันตรงๆ แสงสลัวลอดผ่านหน้าต่างเข้ามานิดๆ ไม่ให้มืดเกินไป เมืองกรุงก็งี้แหละ

“ไม่มี”

“งั้นกูนอนแบบนี้แหละ กู…รู้สึกดี” ผมกระชับกอดหมอนมันแน่นขึ้น

ฝุ่นมันจ้องหน้าผม จับหมอนตัวเองในอ้อมแขนผมค่อยๆ ดึงออก ผมยื้อดึงไว้

“กูนอนได้ ไม่เป็นไร กอดเจ้าตัวไม่ได้ ขอกอดหมอนหน่อยไม่ได้เหรอ” หมอนใบเดียวถูกยื้อไว้ด้วยมือสองมือ เจ้าของมือหนึ่ง แขกผู้โรคจิตมือหนึ่ง

“โรคจิต”

…ขอบใจที่ย้ำเตือน…

มันปล่อยมือออกเหมือนจะยอมแพ้ พลิกหันหลังให้

“แล้วแต่ จะนอนกอดหมอนก็กอดไป ถ้าเปลี่ยนใจก็หนุนหมอนแล้วมากอดเจ้าของหมอนแทนละกัน”

ผมนิ่งคิด พยายามประมวลคำพูดมันเมื่อกี้

อะไรนะ ให้ทิ้งหมอนแล้วกอดเจ้าของหมอน

เจ้าของหมอนคือใคร?

มันไม่ใช่เหรอ

มันยอมให้ผมกอดแล้วเหรอ!

“พูดจริงหรือเปล่าฝุ่น”

มันเงียบครับ

“เมื่อกี้กูได้ยินไม่ผิดใช่ไหม ที่มึงบอกให้กูหนุนหมอนแล้วกอดมึงแทน”

มันยังเงียบอยู่ครับ

“ไม่ปฏิเสธ กูจะถือว่ามึงตกลงนะ” ผมดึงหมอนขึ้นมาหนุน เขยิบเข้าไปใกล้ วาดวงแขนกอดเอวมันทันที

“เฮ้อ~ ตัวจริงดีกว่าหมอนเป็นไหนๆ” ผมกอดมันแน่นขึ้น มันไม่หือไม่อือ แต่เกร็งตัวอย่างเห็นได้ชัดเลย ผมก้มดมหัวมันเบาๆ ที
กระซิบพูดข้างหู

“ราตรีสวัสดิ์” ผมปิดเปลือกตาลงช้าๆ ถึงไม่ต้องทำอะไร แค่ได้กอดมันแค่นี้ก็เป็นสุขแล้วล่ะครับ


“พล”

ท่ามกลางสติที่กำลังจะดับ ได้ยินเสียงเรียกเบาๆ

“หือ” ผมลืมตาขึ้นมาตอบรับ มันเงียบเสียงลง

“มีอะไร น้องกูยังไม่ตื่นนะ” ผมรีบออกตัวก่อนเพราะคิดว่ามันจะปรามเรื่องน้องผม มันหัวเราะเบาๆ

“กูรู้”

ผมนิ่งฟัง พอมันไม่พูด ผมก็ถามขึ้นอีก “มีอะไรหรือเปล่า”

“มึง…”

“อะไร”

“ไม่มีอะไร”

ผมจับฝุ่นพลิกหันมาเผชิญหน้า มันขืนตัวไว้

“คำว่าไม่มีอะไร แปลว่ามีอะไรนะ มึงเกริ่นมาซะขนาดนี้ พูดสิ่งที่อยากจะพูดอยากจะถามมาเลยสิ”

มันนิ่งไป เงยหน้าขึ้นมองผมผ่านความมืด

“กูเปลี่ยนใจไม่อยากถามแล้ว”

“ถามมา ไม่ถามกูจูบนะ”

มันรีบเอนหัวไปด้านหลังสองมือกั้นอกผมแรง

“อย่านะ”

“งั้นพูดมา”

“มึงเอ่อ…”

“อะไร เร็ว กูอยากรู้คำถาม” ผมเร่งเร้า ลุกขึ้นคร่อมมันไว้กลายๆ ตั้งใจฟัง

“มึงรู้สึกรักกูจริงๆ แน่เหรอ”

ผมชะงักกับคำถามมัน

“อะไรทำให้มึงสงสัย”

“หลายอย่าง”

“เช่น…”

“มึงชอบผู้หญิงมาตลอดนะพล”

“ใช่ แต่ตอนนี้กูชอบมึงไง”

“มึงเจ้าชู้ ไม่เคยคบใครจริงๆ จังๆ”

“แต่ตอนนี้กูอยากคบมึงจริงๆ จังๆ แล้วไง เลิกเจ้าชู้แล้วด้วย”

“มันอาจเป็นแค่ความต้องการทางร่างกายธรรมดาก็ได้ไม่ใช่จิตใจ”

ผมพ่นลมหายใจใส่หน้าผากมันแรง

“เขาว่าคำพูดของคนเจ้าชู้มักเชื่อไม่ได้ คำพูดกูมันก็คงพอๆ กัน กูถึงบอกมึงไงว่ามึงไม่จำเป็นต้องเชื่อคำพูดกูก็ได้ แต่ให้พิสูจน์
ด้วยตัวเองว่ากูรู้สึกจริงๆ หรือแค่อารมณ์ทางเพศพาไป ถ้าแค่ความต้องการทางร่างกายจริงๆ แผล็บเดียวกูก็คงเบื่อ แต่ถ้าไม่ใช่ มึงต้องยอมมอบหัวใจให้กูนะ”

มันจ้องตาผม

“และถ้ากูให้จริงๆ มึงจะเก็บรักษาไว้ หรือทำลายทีหลังเวลามึงเบื่อแล้วล่ะพล”

…ผมนิ่งไป…

ผมไม่เคยคิดเรื่องนี้เลยจริงๆ รู้แค่ความต้องการตัวเอง คิดแค่ว่าอยากได้ก็จะเอาให้ได้ ไม่เคยคิดถึงการเก็บรักษาเลยจริงๆ

“แค่ร่างกาย กูอาจไม่ใส่ใจ แต่หัวใจ กูไม่แน่ใจนะพล ถ้าแค่จะเอาชนะเพราะกูยากกว่าผู้หญิงที่ผ่านมาของมึง เลิกดีกว่า”

แสงสว่างเรืองๆ ฉาบไล้ผิวหน้าฝุ่น แม้เห็นไม่ชัด แต่ก็รู้ว่ามันคิดมากเรื่องผมอยู่เหมือนกัน

ผมไม่เคยจริงจังกับใคร คบกับใครก็หวังแค่เรื่องบนเตียงเท่านั้น จะมีใครอยากฝากชีวิตไว้บ้าง

ผมถอนหายใจแรง เอื้อมเปิดไฟเพื่อให้เห็นหน้ากันชัดๆ ผมยิ้ม จับมือมันมาวางไว้ตรงตำแหน่งหัวใจตัวเองแบบเดิม

“กูไม่รู้ว่ากูจะเบื่อมึงเมื่อไหร่นะฝุ่น อันนั้นเป็นเรื่องของอนาคต ซึ่งกูอาจเปลี่ยน หรือมึงอาจเปลี่ยนไปจนทำให้กูหมดรักหรือมึงไม่ได้รักกูแล้วก็ได้ แต่ให้รู้ไว้แค่ว่าปัจจุบันนี้ กูไม่ได้จีบมึงเล่นๆ กูจริงจัง กูยอมตัดผู้หญิงทุกคนทิ้งเพื่อมึง กูยอมเข้าหาพ่อแม่เพื่อสักวันจะได้เป็นหนึ่งเดียวกับคนในครอบครัวมึง นี่คือความจริงใจที่กูกำลังทำ มีอะไรที่จะพิสูจน์ได้อีก กูจะทำไปเรื่อยๆ จนกว่าจะได้หัวใจมึงมาครอบครอง”

มันนิ่งไปอีกระลอก

“ถ้าได้ไปแล้วมึงจะทำยังไง”

ผมยิ้มกับคำถามนั้น

“เก็บไว้ข้างๆ หัวใจกูไง”

มันมองตาผม ผมว่าดวงตาฝุ่นเหมือนมีชีวิตนะ มันเป็นคนเงียบๆ ดูสงบนิ่ง แต่ดวงตากลับมีคลื่นอยู่ตลอดเวลา ทำให้เวลามันมอง
ผม ผมรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ

“ฝุ่น มึงรักกูบ้างรึยัง”

มันหลุบตาหลบหนี

“นอนเถอะ”
“กูเห็นมึงเขินกูออกบ่อยๆ มึงเริ่มรักกูบ้างแล้วใช่ไหม”

มันพลิกหันหลัง เอื้อมปิดไฟ

“รักกูบ้างยัง”

“นอน”

“กูจะโมเมเอาเองว่ามึงรักกูนะ”

“นอนได้แล้วพล” มันปรามมาอีกรอบ แล้วเงียบไป ผมยิ้ม ไม่เซ้าซี้ถามอีก กระชับกอดมันแน่นขึ้น

“กูจะรอจนกว่ามึงจะรักกู แต่ให้รู้ไว้ว่ากูรักมึงแล้วก็แล้วกัน ราตรีสวัสดิ์อีกครั้ง” แล้วผมก็ดับสติตัวเองไปเพียงเท่านั้น




ผมถูกปลุกให้ตื่นตั้งแต่หกโมงเช้าจากฝุ่น มันอาบน้ำแล้วเรียบร้อย แต่งตัวอย่างหล่อ ผมหยิบกางเกงตัวเดิมมาใส่กับเสื้อยืดบางๆ ที่ใส่นอนตัวเมื่อคืน เข้ากันได้ดีพิลึก 

พอลงไปทุกคนก็พร้อมแล้วเช่นกัน น้องฝันแต่งตัวอย่างน่ารักเลย เธอใส่เสื้อคอกระเช้าแบบสาวโบราณ เกล้าผมขึ้นไปไว้เหนือหัว เสียบดอกจำปีไว้สองดอก กลิ่นหอมโชยมาตลอดเวลา แต่ท่อนล่างเป็นกางเกงยีนส์เข่าขาด สวมถุงเท้ากับรองเท้าผ้าใบลายมินเนี่ยน

“เข้ากันดีพิลึก”

น้องฝันยักคิ้วสองที

“พี่พลก็หล่อ ขนาดห่านคู่ยังหล่อ”

ผมหัวเราะ ฝุ่นมะเหงกหัวน้องไปที พ่อเป็นพลขับ มีแม่นั่งหน้า ฝุ่นนั่งกลางขนาบข้างด้วยผมและน้องฝัน
แม่คุยไม่หยุดถึงบ้านยายว่าอยู่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ แม่เกิดและเติบโตที่นั่น เล่าย้อนไปถึงวันและเวลาที่ถูกพ่อไปเกี้ยวจีบตั้งแต่ยังใส่คอซอง

พ่อฝุ่นต่างกับพ่อผมตรงที่พ่อผมก็เหมือนผมนั่นแหละ เจ้าชู้ประตูดิน จนมาจบที่แม่ผมและมีผมสามคน

“พ่อเป็นคนรักเดียวใจเดียวดีจังเลยนะครับ เฝ้าจีบแม่มาตั้งหกเจ็ดปีโดยไม่เบื่อ”
พ่อหัวเราะ

“ถ้าเรารักใครสักคน เราจะไม่คิดถึงใครอื่นอีก ตอนเห็นแม่ครั้งแรก พ่อคิดว่ายังไงก็ต้องเป็นผู้หญิงคนนี้แหละ เขาต้องเป็นแม่ที่ดีของลูกเราได้แน่ๆ แล้วก็จริง” พ่อหันไปมองแม่ น้องฝันร้องกิ๊วๆ ล้อพ่อแม่ตัวเอง

“เสียดายที่แม่เขามีปัญหาเรื่องมดลูกหลังคลอดน้องฝัน ทำให้เรามีลูกกันแค่สองคน ไม่งั้นพ่อจะขอสักหกเจ็ดคน”

“แม่ก็เสียดาย เพราะแม่ชอบมีลูก ลูกแม่เป็นคนดีทุกคน อยากมีอีก แต่มีแค่ได้นี้ก็ดีแล้ว” แม่หันมายิ้มให้กับลูกๆ ของเธอ

ผมยิ้มไปกับสิ่งที่ได้ยิน

“ของเราล่ะ เป็นไงบ้าง พ่อแม่เคยเล่าให้ฟังบ้างไหม”

“ครับ พ่อผมต่างกับพ่อเลย เป็นนิสัยต้นแบบของผมสุดๆ” ผมพูดกลั้วหัวเราะ

“ยังไง” พ่อถาม

“เจ้าชู้มากกกกก มากกว่าผมสิบเท่าได้”

“โห…” พ่อครางรับ

“แต่พ่อก็หยุดความเจ้าชู้ลงหลังได้คบกับแม่ ไม่รู้ว่าแม่ดุหรือว่าพ่อรักแม่มากกันแน่ แต่ตั้งแต่ผมจำความได้ พ่อก็ไม่ออกนอกลู่นอกทางอีกเลย ผมเป็นคนโต มีน้องอีกสอง ชายล้วน แม่บอกพอแล้ว เหนื่อย เพราะลูกดื้อมาก เลี้ยงยาก เอาแต่ใจ เจ้าชู้ตามพ่ออีกต่างหาก โดยเฉพาะผมที่ได้ดีเอ็นเอเจ้าชู้พ่อค่อนข้างแรง” ผมตอบตรงๆ ท่านหัวเราะ

“แต่ตอนนี้ผมหยุดแล้วล่ะครับ ผมเจอคนที่ผมคิดว่าใช่สำหรับผมแล้ว”

“อะไรที่ทำให้เรามั่นใจว่าเขาใช่สำหรับเรา เรายังเรียนไม่จบเลย”

“แล้วอะไรที่ทำให้พ่อมั่นใจว่าแม่ใช่สำหรับพ่อ ทั้งที่อยู่แค่มอปลาย แถมแม่ยังอยู่แค่มอต้น” ผมถามกลับ พ่อนิ่งไป ไม่รู้อึ้งกับคำถามผม หรือกำลังทบทวนความคิดตัวเองอยู่กันแน่

“ใจมันบอกว่าคนนี้แหละ ใช่เลย”

“ครับ นั่นคือคำตอบของผมเหมือนกัน”

…ทั้งรถเงียบไป…

“อะไรทำให้แม่ยอมใจอ่อน ทั้งที่ใจแข็งมาได้ตั้งหกเจ็ดปี” ผมแทรกความเงียบขึ้นด้วยการหันไปถามแม่บ้าง

“เพราะความเสมอต้นเสมอปลายของเขานั่นแหละ เอาตามจริงคือตื๊อไม่เลิก จนคู่แข่งพากันยอมแพ้กันหมด มองไปรอบๆ ไม่เหลือใครแล้วก็เลยต้องเลือกเขา” คำตอบแม่ทำเอาทุกคนในรถหัวเราะ พ่อหัวเราะหนักสุด

“ตอนใส่คอซองแม่ไม่สวยเลยนะพล พ่อคิดว่าไม่มีคู่แข่ง แต่พอขึ้นมอปลาย ลูกเป็ดขี้เหร่กลายร่างเป็นหงส์เฉย สวยจนมีแต่คนรุมจีบ พ่อต้องกำจัดคู่แข่งไปทีละคนสองคน”

“อ้าว ที่หายไปนี่คุณเป็นคนทำหรอกเหรอ คิดว่ายอมแพ้กันไปเองซะอีก”

“ทำสิคุณ ไม่ทำพวกเขาจะไปกันเหรอ”

แม่หัวเราะขบขัน

“ร้ายกว่าที่คิดนะคุณนี่”

“อยู่กันมาจนแก่ปูนนี้ยังไม่รู้อีก”

แม่หัวเราะร่วน

“แต่ถ้าไม่ทำก็ไม่ได้ เพราะคู่แข่งมีดีกว่าพ่อเยอะ”

“ครับ ผมเข้าใจความรู้สึกพ่อดี เพราะตอนนี้ผมกำลังเจอปัญหาเดียวกัน มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาอ้อร้อ ยังไม่รู้ว่าเขาชอบคนของผมไหม แต่ผมต้องป้องกันไว้ก่อน กันได้กัน ขวางได้ขวาง เพราะเขาเหนือกว่าผมหลายขุม”

พ่อหัวเราะ คล้ายกับจะเข้าใจหัวอกพวกเดียวกัน

“ถ้าพลหยุดเจ้าชู้ได้จะดีมากๆ” แม่พูดเบาๆ

ผมหันไปมองคนข้างตัว มันไม่ได้สนใจผม มองวิวตรงหน้าไป

“ครับ” ผมตอบรับสั้นๆ




เดินทางกันชั่วโมงหน่อยๆ ก็ถึงแล้ว สมุทรสงครามเป็นจังหวัดเล็กๆ ที่มีอำเภอเพียงสามอำเภอคืออำเภอเมือง อำเภออัมพวา และบางคนที มีชื่อสุดก็อัมพวา ผมเคยมารอบหนึ่งกับเพื่อนสมัยเรียนมอปลาย พอเข้ามหา’ลัย เปลี่ยนกลุ่มเพื่อน ไม่ใช่ขาเที่ยวเลยไม่ได้เที่ยวอีก ส่วนใหญ่จะเน้นไปทางกินดื่มสังสรรค์เต๊าะสาวกันมากกว่า 

พ่อขับรถจากถนนใหญ่เข้าถนนเล็ก แล้วเลี้ยวซ้ายเข้าซอยที่เล็กกว่าอีกไปประมาณสองกิโลฯถึงได้ชะลอจอดหน้ารั้วโทรมๆ แห่งหนึ่ง ฝุ่นข้ามผมลงจากรถไปเปิดประตูรั้วนั้นอย่างคล่องแคล่ว พอรถพ่อเคลื่อนเข้าไปภายในถึงได้ทำหน้าที่ปิดประตูแล้ววิ่งลิ่วๆ ตามมา ผมหันไปมองคนด้านหลัง พอรถจอดสนิทถึงได้หันกลับมามองทางหน้ารถอีกที

ตรงหน้าผมตอนนี้คือบ้านทรงเรียบง่ายทำจากไม้ทั้งหลัง เนื้อไม้ดูเก่า แต่สภาพบ้านยังดูดี ซ่อนตัวอยู่ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ออกผลอย่างส้มโอและมะม่วง

“ป่ะ ถึงแล้วพล” พ่อหันมาชวนยิ้มๆ ทุกคนทยอยลงจากรถ ไม่ต่างกับผม ฝุ่นเดินมาถึงพอดีเหมือนกัน มันเดินเลยไปหาชายหญิงสูงวัยที่เดินออกมาจากบ้านต้อนรับ

คงเป็นตากับยายเพราะหน้าคล้ายแม่มาก ยายฝุ่นกับน้องฝันใส่เสื้อแบบเดียวกัน เพียงแต่ยายจะใส่ผ้าถุงไม่ใช่กางเกงยีนส์เข่าขาดแบบน้องฝัน สวมหูหนีบใส่สบาย

ผมยกมือไหว้ผู้ใหญ่ตามทุกคน ท่านยิ้มดีใจ ตบไหล่ตบหลังลูกสาวลูกเขย และหลานๆ ก่อนมาจบที่ผม

“ใครเนี่ย แฟนหนูฝันเรอะ”

“ไม่ใช่ค่ะตา เพื่อนพี่ฝุ่นต่างหาก” น้องฝันรีบแก้ตัวกลั้วหัวเราะ

ผมตอบท่านในใจ ไม่ใช่แฟนฝันครับ แต่เป็นแฟนฝุ่นต่างหาก

“ป่ะ ไปกินข้าวกินน้ำกันก่อน ตั้งสำรับไว้แล้ว” พวกท่านรีบต้อนเราทั้งห้าเข้าไปภายใน ตายายไม่ได้อยู่กันแค่สองคน แต่มีลูกชายคนโตอยู่ด้วยพร้อมลูกสะใภ้ ส่วนเด็กๆ ไปอยู่หอกันหมด นานๆ กลับทีแบบฝุ่นนี่แหละ

โต๊ะอาหารทำจากไม้สักทั้งต้น ใหญ่และกว้างมาก อาหารวางเรียงเต็มโต๊ะ เน้นผักเป็นส่วนใหญ่ ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างฝุ่น แม่ว่าทำอาหารอร่อย เจอยายเข้าไป ทุกคนชิดขอบกำแพงไปเลย แต่ยายจะเน้นทำอาหารโบราณ ไม่เอาอาหารสมัยใหม่เลย ไม่กินด้วย ถ้าซื้อขนมปังหรือเค้กมาฝาก ไม่กินเลย แกบอกไม่อร่อย เลี่ยน แต่ถ้าเป็นขนมไทยๆ หรือผลไม้ เอาหมด

ยายยังดูท่าทางแข็งแรง ผมกินอาหารด้วยความเอร็ดอร่อย กระทั่งอิ่ม

“เอ้า อยากกินผลไม้อะไร ไปเดินหากันได้เลย ที่นี่มีเยอะ” แม่เดินมายื่นตะกร้าหวายพร้อมกรรไกรให้สองอัน “กินสดๆ ได้คุณค่า
ทางอาหารดี เพียงแต่บางอย่าง ถ้ากินเลยจะเปรี้ยวกว่าเอามาบ่มให้มันลืมต้น”

ผมรับมาถือ หันไปพยักหน้าชวนฝุ่น

“ป่ะ ไปกัน”

ฝุ่นไม่ค้าน น้องฝันวิ่งลิ่วตามมา แต่ฝันได้ตะกร้าของตัวเองพร้อมกรรไกร

“ยายชอบทำสวน มือเย็นด้วย ปลูกอะไรก็ดก” ฝุ่นมันเล่า พาผมเดินไปยังต้นฝรั่งที่มีลูกดก แต่เขาห่อไว้ครับ กันแมลงลง ฝุ่นส่องดู ใช้กรรไกรตัดมาหนึ่งลูก ลอกถุงออก ทิ้งลงในถังขยะที่มีวางไว้ ยื่นให้ผมดู ลูกสวยเกลี้ยงเกลาน่ากินดี ผมวางลงในตะกร้าที่ถือไว้ น้องฝันหายไปไหนแล้วไม่รู้ แต่ผมไม่ใส่ใจ

ไม่ห่างกันเป็นแก้วมังกร ออกผลสีชมพูเข้ม ฝุ่นเลือกตัดมาสองลูก

“ทางนี้เนื้อขาว ทางนั้นเนื้อแดง” ฝุ่นเดินไปตัดอีกทาง

“จริงๆ ผลไม้มันมีฤดูกาล แต่เราก็มีวิธีเร่งให้มันออกดอกออกผลได้ตลอดทั้งปี”

ผมพยักหน้าเข้าใจ ตามมันไปยังต้นไม้ที่ใบแทบไม่มี แต่ผลดกมาก

“นั่นอะไร” ผมถามเมื่อฝุ่นเหมือนจะไม่สนใจ เป็นพวงเลย ลูกมันเขียวด่างๆ

“มะกอกน้ำ อยากกินไหมล่ะ เอาไปจิ้มพริกเกลือ อร่อยนะ รสมันเปรี้ยวๆ หน่อย กรอบดีเชียว”

ผมเปรี้ยวปากขึ้นมาทันทีพยักหน้า มันใช้กรรไกรตัดมาแค่พวงเดียว แต่พวงใหญ่มาก

เดินขึ้นไปอีก เห็นกล้วยอยู่เครือหนึ่ง เขียวอยู่ครับ คิดว่าคงจะเอาลงบ่มได้แล้วเพราะเหลี่ยมมันลบหมดแล้ว

“กล้วยไม่ต้องก็ได้” ผมรีบเสนอเมื่อฝุ่นเงยหน้ามองสิ่งเดียวกับผมอยู่

มันหัวเราะ

“ไม่คิดจะเอาเหมือนกัน”

เราพากันเดินต่อไปเรื่อยๆ จนไปเจอต้นส้ม ลูกดกเต็มต้นแต่ยังเขียวอยู่ ฝุ่นส่องหา จนเจอลูกสีส้มๆ ฝุ่นเด็ดมาหนึ่งลูก

“ส้มมันต้องบ่ม ตัดเลยกินเลยมันจะเปรี้ยวหน่อย” มันฉีกส้มออกเป็นสองส่วน ลอกเปลือก ดึงออกมาซี่หนึ่ง ยื่นมาจ่อใกล้ปาก ผม
ชะงัก มันเองก็ชะงัก คงทำไปแบบไม่รู้ตัว

“รับไปดิ”

“ป้อนสิ”

“เรื่องมากก็ไม่ต้องกิน”

“ฝุ่นง่ะ มือกูไม่ว่างเห็นไหม”

มันก้มมอง มือหนึ่งผมถือตะกร้าอีกมือไม่ได้ถืออะไรอย่างที่พูด

“ข้างนั้นไงว่าง รับไป”

“ไม่ว่าง”

“ถืออะไร” มันถามงงๆ พยายามเพ่งมอง ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ ขยับหน้าเข้าไปใกล้ พูดให้ได้ยินกันสองคน

“ถือใจมึงอยู่”

…แดงอีกแล้วครับ…

แก้มมันแดงเถือกเลย มันผลักหัวผมแรง ผมหัวเราะ ดึงส้มจากมือมันมายัดใส่ปากเอง กัดกรวบ
หน้าผมเบี้ยวทันทีที่รับรส

ฝุ่นหัวเราะเสียงดัง ผมรีบคายสิ่งที่อยู่ในปากทิ้ง ชี้หน้ามัน

“มึง! มึงแกล้งกู!!” ตอนแรกคิดว่าเปรี้ยวนิดเดียว แต่นี่มันเปรี้ยวเป็นมะนาวเลย ฝุ่นยักไหล่ ทำหน้าพอใจที่แกล้งผมได้ โยนส้มที่เหลือทิ้ง

“เดี๋ยวโดนดี”

มันไม่โต้ตอบ เดินต่อไปอีก เจอต้นมะม่วงครับ แต่ต้นสูงมาก มันต้องใช้ตะกร้อในการสอยลงมา เป็นน้ำดอกไม้ ฝุ่นมันสอยลูกที่กำลังสุกลงมาสามลูก เดินเลยไปอีกเป็นมะม่วงโชคอนันต์ อันนี้มีทุกขนาด ผมรู้ว่าโชคอนันต์เป็นมะม่วงที่ออกลูกแทบจะตลอดทั้งปี เพราะงั้นจึงมีลูกหลายไซซ์ฝุ่นสอยลูกไม่แก่ไม่อ่อนจนเกินไปมาห้าลูก

“เอาไปทำน้ำพริกน้ำปลาหวาน”

ผมพยักหน้า

“อยากกินขนุน แต่ดูยาก ส่วนใหญ่ต้องบ่ม” มันอธิบาย ผมเคยแต่ซื้อแบบแพ็กขายมากินเท่านั้น

แค่นั้นก็ได้ผลไม้มาเต็มตะกร้าแล้ว ฝุ่นไม่ได้เอาเยอะ เพราะรู้ว่าน้องฝันก็กำลังเก็บเช่นกัน ในบ้านก็มี

ฝุ่นพาผมเดินไปที่แพริมน้ำ มันไม่ได้กว้างมาก สักประมาณสี่เมตรได้ ริมฝั่งเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ 

“แถวนี้เขาดูแลดี เลยสวยตลอด” ฝุ่นชี้ให้ดู ตรงหน้าเรามีเรือพายจอดไว้สองลำ ริมน้ำมีศาลาริมน้ำเอาไว้พักผ่อน ฝุ่นพาผมเดินไปยืนด้านในศาลา ลมโกรกกำลังสบาย น้ำไหวเบาๆ

“อยากนั่งเรือ” ผมเปรย ฝุ่นหันมามอง

“เดี๋ยวพานั่ง แต่ไปกินพวกนี้กันก่อนดีกว่า เปรี้ยวปาก”

ผมหันไปมอง เลิกคิ้วสูง ขยับเข้าไปใกล้

“แพ้ท้องเหรอ” มันต่อยผมเบาๆ ผมหัวเราะ “ไปสิ กูอยากกินมะม่วงน้ำปลาหวานเหมือนกัน”


เราพากันเดินเข้าบ้าน ยายร้องทักว่าได้เยอะไหม ฝุ่นโชว์ให้ดู บางส่วนยายมีเก็บมาบ้างแล้ว ขนุนที่ฝุ่นอยากกินก็มี ฝุ่นดีใจใหญ่

ผมลองหยิบชิมชิ้นหนึ่ง ขนุนเนื้อหนา กัดทีกรอบได้ใจ ยายทำน้ำพริกน้ำปลาหวานมาให้อย่างรู้ใจหลาน หนำซ้ำยังมีพริกเกลือด้วย มีให้เลือกสองแบบ แบบเค็มกับแบบหวาน

ฝุ่นเอาผลไม้ทั้งหมดไปล้าง ผ่าแก้วมังกรเป็นสี่ชิ้นตามเดิม มะกอกน้ำก็ปอกเปลือก สับเป็นชิ้นๆ วางไว้เคียงข้างกับมะม่วงโชคอนันต์ ส่วนมะม่วงสุกก็ปอกเปลือก หั่นชิ้นตามขวางวางไว้ ยายก็แสนจะรู้ใจมีข้าวเหนียวมูนมาเคียงมะม่วงสุกของหลาน กินกันได้ดีกับทั้งมะม่วงและขนุนกรอบๆ

แค่นี้เมนูก็เต็มโต๊ะครับ น้องฝันก็ได้มาเยอะเหมือนกัน ทุกคนรุมกินพร้อมกัน ยิ่งกินหลายคนยิ่งอร่อย

มะม่วงห้าลูกที่ฝุ่นเก็บมาไม่พอ ต้องไปเอาของน้องฝันมาเพิ่ม มะกอกน้ำก็ขายดีไม่แพ้กัน

พออิ่ม พ่อแม่ก็ปล่อยให้ทุกคนฟรีสไตล์ พ่อกับแม่ใช้เวลาพูดคุยอยู่กับตายาย น้องฝันขอไปนอนอ่านหนังสือบนเปลชิงช้า เห็นบอกว่าเป็นที่โปรด อยากนั่งเหมือนกันครับ แต่ไม่แย่งน้องดีกว่า

“ป่ะ”

“ไปไหน” ผมถาม

“อยากนั่งเรือไม่ใช่รึไง เดี๋ยวพาไป”

“พายเป็นเหรอ”

“กูเป็นลูกหลานคนอัมพวา พายไม่เป็นก็อายตะกวดแล้ว”

ผมหัวเราะ ลุกขึ้นตามมันไปติดๆ เราเลือกได้เรือลำซ้ายที่ดูใหม่และแข็งแรงหน่อย ฝุ่นมันก้าวลงเรือนำไปก่อน นั่งอยู่ตรงกลางไปทางหัวเรือ ผมก้าวตามลงไปอย่างระมัดระวัง เรือโคลงนิดๆ เพราะผมไม่เคยลงเรือแบบนี้มาก่อน มันจับเสาไว้ช่วยกันไม่ให้เรือโคลงเคลงมากจนเกินไป ผมนั่งต่อจากมัน

“อยากลองพายไหม” มันหันมาถาม ผมพยักหน้า มันหยิบไม้พายมายื่นให้ผมอีกอัน

“ทำตามกูละกัน”

ผมพยักหน้าอีกรอบ มันค่อยๆ คลายเชือกออก วางเชือกไว้บนพื้นเรือ ผลักเรือกับเสา แล้วใช้ไม้พายดันอีกรอบแรงๆ จนเรือค่อยๆ ลอยออกห่างฝั่ง ผมนั่งเสียว ไม่ได้กลัวจมน้ำหรอกครับ ว่ายน้ำเป็น

แต่ไม่เคยไง เสียวดี

ผมจับด้านข้างของเรือแน่น ฝุ่นค่อยๆ จุ่มไม้พายลงไปในน้ำ วักน้ำไปด้านหลังเป็นจังหวะ เรือลำน้อยจึงค่อยๆ เคลื่อนตัวไปด้านหน้า ผมมองอย่างตื่นเต้น

สายน้ำแล่นริ้วอยู่ข้างๆ ผนังเรือด้านนอก ผมขยับไม้พาย ทำตามฝุ่นเก้ๆ กังๆ มันไม่ยากหรอกครับ แผล็บเดียวผมก็ทำแบบมันได้ มันหยุดพายเพื่อให้ผมได้ลองทำด้วยตัวเอง

สนุกดี

ผมพายซ้ายบ้าง ขวาบ้าง ลมตีแสกหน้าเบาๆ ความเร็วน่าจะอยู่ที่ 10 กิโลเมตรต่อชั่วโมง สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ริมน้ำ ลูกจาก และต้นอะไรอีกสารพัด มีบ้านแซมอยู่บ้าง สลับกันทั้งบ้านริมน้ำและบ้านพักของคนมีตังค์รวมถึงที่พักแบบโฮมสเตย์
มีเรือสวนเรามาเป็นบางลำ นักท่องเที่ยวบ้าง แม่ค้าบ้าง

“เปลี่ยนไปทุกปีเลย” ได้ยินเสียงมันเปรยเบาๆ “แต่ก่อนธรรมชาติมากกว่านี้” มันชี้ให้ดูที่พักริมน้ำ

“ทุกอย่างมันก็ต้องพัฒนาไปข้างหน้าเสมอนั่นแหละ”

มันเงียบเสียงลง ผมละสายตาจากข้างทางมามองคนตรงหน้า แผ่นหลังมันตั้งตรง ฝุ่นเป็นคนนั่งตรง บุคลิกดีกว่าเพื่อนผมบางคนที่ชอบนั่งหลังงอ

ผมมันพลิ้วสะบัดนิดๆ บั้นท้ายแนบไปกับพื้นเรือ อยากให้บั้นท้ายนั้นมานั่งบนตักผมจัง

“นั่งตักกูไหม”

ฝุ่นหันมามอง

“อะไรนะ”

คือตอนพูด พูดแบบไม่ได้คิดครับ รู้สึกยังไงก็พูดไปเลย ผมเกาแก้ม

“กูอยากให้มึงมานั่งตักกู”

“บ้า” มันว่าแค่นั้น หันกลับไปตามเดิม มันยอมทำตามก็มหัศจรรย์แล้วครับ ผมจะยอมให้มันนั่งตักจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ คนออกเยอะแยะ มีชาวต่างชาติผ่านมาด้วย แต่คนพายเป็นคนไทย พวกนั้นถ่ายรูปกันใหญ่ ผมยกมือให้ทีเป็นการทักทาย

“ไม่พาไปไกลนะ เพราะอยากใช้เวลาอยู่กับยายซะหน่อย ไว้ว่างๆ มึงค่อยมาเที่ยวละกัน”

“ได้ แต่มึงต้องเป็นคนพามานะ”

“มาเอง หรือมากับคนอื่นสิ”

“กูจะมากับมึง” ผมเถียง มันไม่ตอบ หันหัวเรือเพื่อพาเรือกลับ ผมช่วยมันพายบ้าง มองวิวมองแผ่นหลังของคนด้านหน้า เพิ่งนึกได้ ผมหยิบมือถือมากดถ่ายอีกรอบ

มีดอกไม้ดอกหนึ่งร่วงจากต้นลงมายังผืนน้ำ เรือเรากำลังแล่นผ่านพอดี ผมจึงหยุดพาย จุ่มมือลงไปในน้ำ รองมือรอคอยให้ดอกไม้ดอกนั้นมาสู่มือ เรือพุ่งตรงไปด้านหน้า เพียงไม่นานผมก็ได้ดอกไม้มาไว้ในมือสมใจ

ดอกอะไรไม่รู้ครับ สีสวยดี

เรือมาถึงฝั่งพอดี ฝุ่นจับหัวเสาไว้ ดึงเรือให้นิ่งเพื่อให้ผมก้าวขึ้นก่อน ผมก้าวขึ้นอย่างทะมัดทะแมง ฝุ่นมัดเชือกกับเรือ ก้าวขึ้นมาตาม

“ไม่ได้พายนาน คิดถึงเหมือนกัน” มันพูดยิ้มๆ ผมยิ้มตอบ “ป่ะ เข้าบ้านเถอะ”

“เดี๋ยว” ผมหยุดฝุ่นไว้ มันชะงักเท้าไว้กับที่ ผมยิ้ม จับมือมันขึ้นมาถือ มือฝุ่นสวยดีครับ ตัดเล็บทำความสะอาดอย่างดีเชียว ผมค่อยๆ วางดอกไม้ที่ผมเก็บได้ลงบนบนฝ่ามือมัน

ฝุ่นก้มมอง…แล้วเงยหน้ามองผม

“กูเก็บได้เมื่อกี้ กูให้”

แก้มมันค่อยๆ แดงขึ้นเรื่อยๆ

“ไร้สาระ” มันด่า แต่ไม่โยนดอกไม้ผมทิ้งครับ กำไว้หลวมๆ ผมหัวเราะ

“ขอถ่ายรูปมันหน่อยได้ไหม อยากเก็บภาพไว้เป็นที่ระลึก” ผมขอ ฝุ่นพยักหน้า แบมืออีกรอบ

ผมถ่ายเฉพาะมือมันครับ ไม่เห็นส่วนใดในร่างกายมันนอกจากมือและดอกไม้บนมือ

“ที่ระลึกดอกไม้ดอกแรกที่ให้แฟน”

ผมก้มหน้ากดโทรศัพท์ยิกๆ

“ทำอะไร” ฝุ่นมันถาม ผมยิ้ม พอเรียบร้อยก็ยื่นให้มันดู

ผมอัปเฟซครับ ด้วยรูปดอกไม้บนมือฝุ่นนั่นแหละ ปรับแสงเงาหน่อยให้มันดูนวลๆ สวยงามยิ่งกว่าเดิม แล้วเขียนว่า...

‘ดอกไม้ดอกแรกที่ผมให้แฟนครับ ไม่มีราคา ไม่ได้ช่อใหญ่ แต่ผมเก็บมันได้ระหว่างสร้างความทรงจำดีๆ กับเขา มันลอยมาตามน้ำ ผมเลยฉกฉวยเอาไว้ มอบให้เขา ประหนึ่งแทนดวงใจของผมเอาไว้ในมือเขา’

มันมองอึ้ง เงยหน้าสบตา เสหลบไปอีกด้าน หันหลังเดินลิ่วๆ หนี ผมฉีกยิ้ม มองเพียงใบหูที่แดงเถือกของฝุ่น

มีคนเข้ามากดไลก์สเตตัสผมเพียบครับ ผมไม่ได้อ่าน จะเก็บเอาไว้อ่านทีหลัง ก้าวตามฝุ่นไปติดๆ


To be Con...

ละลายติดพื้น >///< / ขอบคุณทุกเมนต์จ้าา ชื่นจายยย

[Nung66669]

พลยับยั้งสั้งใจมั่ง แบบนี้เมื่อไหร่ฝุ่นจะยอมใจให้ลด ละ เลิกบ้าง

[Nus@nT@R@]

พยายามต่อไป...พล

[mypink801]

ฝุ่นยังไม่รู้ใจตัวเองแน่ๆ เห็นเขินตน่ารักตลอดนาาาา
พลสู้ๆ จริงใจเข้าเดะได้แน่

[บูมเบส]

ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกนะพลจำไว้

[Kelvin Degree]

แบบนี้ฝุ่นไปไหนไม่รอดแน่ๆ