:: บทที่ 11 กลับบ้านฝุ่น ::
ความเงียบปกคลุม พอเห็นว่าพ้นสายตาพี่เรย์จะมองเห็นผมก็จับมือฝุ่นไว้ทันที
“ปล่อย พล เดี๋ยวคนเห็น” มันจะดึงมือกลับ ผมไม่ฝืน
“งั้นก้าวช้าลงหน่อยได้ไหม”
“ทำไม” มันหันมาถามด้วยสีหน้างงๆ ผมยิ้ม
“กูอยากก้าวเดินเคียงข้างมึงให้นานขึ้นอีกนิด”
มันจ้องผมนิ่ง เสหลบสายตา ก้าวช้าลงตามคำร้องขอ เราพากันก้าวเข้าตัวตึก ผ่านมินิมาร์ต ก้าวขึ้นบันได ถึงไม่ได้จับมือ แต่ผมก็ยังรู้สึกดีที่ได้เดินเคียงข้างกันแบบนี้ กระทั่งมาถึงชั้น 4 หน้าห้องของเรา
ผมเป็นคนเปิดประตูเดินเข้าห้องก่อน เปิดไฟตรงหน้าประตูจนสว่างจ้า ตามด้วยแอร์ มันก้าวตามเข้ามา แต่ผมไม่ได้ให้มันก้าวเดินไปไหน มือหนึ่งกักมันไว้ ปิดประตู แล้วดันมันมาติดบานประตูห้อง กักมันไว้ในอ้อมแขน มองมันตาเชื่อม
“มึงเมาแล้วพล”
“ก่อนหน้านี้กูเมาเหล้า แต่ตอนนี้ไม่ใช่”
มันขมวดคิ้ว รอคอยสิ่งที่ผมกำลังจะพูด
“ตอนนี้กูกำลังเมามึง อยากกลืนกินมึงทั้งตัวเลยรู้ไหม”
“ไร้สาระ”
ผมหัวเราะหึๆ กับคำมัน เลื่อนปากงับใบหูเบาๆ กระซิบพูด
“เมียรัก” ผมไม่รู้สึกจั๊กจี้เวลาพูดแล้ว ก้มปิดปากมันทันที
เบาๆ ครับสำหรับคืนวันศุกร์ (ที่ไม่ใช่ 13)
...2 รอบเท่านั้น...
เช้าวันเสาร์ถ้าไม่ติดธุระอะไร มันจะเป็นวันขี้เกียจแห่งชาติ ผมจึงไม่รีบตื่น พอๆ กับฝุ่นนั่นแหละ เช้านี้ผมจึงนอนกอดร่างเปลือย
นิ่มๆ ของฝุ่นไป กอดได้เต็มไม้เต็มมือยิ่งกว่าหมอนหนุนเป็นไหนๆ
“พล ปล่อย กูอึดอัด” มันตื่นขึ้นมาดิ้นดุ๊กดิ๊ก ผมใช้ขาเกี่ยวขามันไว้ พอๆ กับวงแขนที่โอบกอดมันไว้เช่นกัน
“ปล่อยพล กูจะไปอาบน้ำเหนียวตัว”
เมื่อคืนเราเข้านอนกันทันทีหลังเสร็จกิจ (แต่ผมจับมันนั่งเพื่อให้ลูกผมในตัวมันออกมาแล้ว) ผมไม่ขัด ปล่อยให้มันลุก ระหว่างรอก็หยิบมือถือมากดเล่น เปิดเฟซนั่นแหละ สเตตัสผมยังมีคนเข้ามาคอมเมนต์อยู่เรื่อยๆ คนในบ้าง คนนอกบ้าง คนนอกจะออกแนวชื่นชมในความหล่อของผม ส่วนคนในจะออกแนวเสียดาย รวมถึงบางคนก็แสดงความเสียใจให้แฟนผมอย่างชัดเจน
ไอ้เชี่ย!
ไอ้พวกแสดงความเสียใจก็พวกเพื่อนๆ ที่สนิทกับผมทั้งนั้น ไม่ใช่ใครที่ไหน
ผมหัวเราะ ไล่เฟซลงมาเรื่อยๆ จนเห็นน้องรหัสผมเข้ามาทัก ผมเข้าไปตอบมัน แล้วเข้าไปในเฟซมันเพื่อเช็กชีวิตมันบ้าง
น้องรหัสผมเพิ่งมีแฟนเหมือนกัน แฟนมันน่ารักมากด้วย ผมยิ้มเมื่อเห็นน้องรหัสผมเซอร์ไพรส์แฟนด้วยการให้ตุ๊กตาหมีตัวเบ้อเร่อ
…ตุ๊กตาหมีเหรอ…
ผมนิ่งคิด ฝุ่นมันผู้ชาย จะปลื้มกับของขวัญของผู้หญิงแบบนี้เหรอ
ฝุ่นเดินออกมาจากห้องน้ำ มันใส่แค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมา ไม่ได้สนใจผมเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หันหลังให้ ผมคว่ำหน้ากับที่นอน มองแผ่นหลังเปลือยเปล่า น้องผมตื่นขึ้นมาชนพื้นเตียงทันที
ผมยังนอนคว่ำอยู่ ปล่อยให้น้องกระตุกตื่นไป มันเปิดตู้หยิบเสื้อผ้ามาใส่ทีละชิ้น ตั้งแต่ชั้นใน ตามด้วยกางเกง มันดึงผ้าเช็ดตัวออก ยกเช็ดหัวนิดๆ (มันไม่ได้เปียก เพียงแต่เหมือนเช็ดเพราะมันชื้นมากกว่า) เลือกเสื้อออกมาจากราวแขวน สะบัดนิดๆ เตรียมใส่
ผมย่องเบาลุกจากเตียง เดินชี้โด่ไปหยุดอยู่ด้านหลังฝุ่น จี้มันด้วยน้องรัก ฝุ่นชะงัก หันขวับมามอง เขยิบถอยห่างทันที มันก้มมองน้องผมก่อนเงยหน้ามอง
“ทุเรศน่าพล มึงมันจะมักมากไปแล้วนะ ตื่นเช้าตื่นเย็น” มันฟาดอกผมด้วยเสื้อมันเอง เขยิบถอยห่างออกไปอีก
“มึงยั่วกูก่อน” ผมก้าวตามไปติดๆ
“กูไม่ได้ยั่ว”
“มาแก้ผ้าต่อหน้ากู ไม่ยั่วแล้วจะให้กูคิดว่าไง”
“กูแค่ใช้ชีวิตปกติของกูนะพล ขืนมึงเป็นงี้ กูจะย้ายหอ”
ผมชะงัก ทำหน้าไม่พอใจ ก่อนคลี่ยิ้ม ทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่
“ถ้ามึงย้าย กูจะประกาศให้โลกรู้ว่าคนที่เป็นแฟนกูคือมึงนะ”
“พล!!”
“เอาสิ ย้ายสิ”
มันทำหน้าถมึงทึง ผมขยับใกล้เข้าไปอีก ค่อยๆ ดึงเสื้อมันออก มันถอยหนีจนติดกำแพง ผมหัวเราะหึๆ สวมใส่เสื้อลงหัวมันดีๆ มันมองผมอึ้งๆ
ผมยิ้มอีกรอบ จับมันจูบอย่างอ่อนหวาน เขยิบห่างออกไปนิดๆ มันมองผมงงๆ
“เดี๋ยวกูจะเข้าไปช่วยตัวเองในห้องน้ำ คือ…แต่กูขออะไรสักอย่างได้ไหม”
“อะไร” มันมองผมอย่างไม่ไว้ใจ
“ขอถ่ายรูปสักรูปหนึ่งสิ เอาไปว่าว”
“พล!!”
“เอ้า หรือจะให้กูว่าวตรงนี้เลย แต่เสี่ยงหน่อยนะเพราะกระทิงเปลี่ยวอาจทนไม่ไหวจับมึงฟัดเข้าอีก”
“ใช้รูปสาวๆ สิ”
“ให้คนอื่นไปหมดแล้ว มึงก็เห็น นะ กูไม่อยากดูผู้หญิงคนอื่น อยากดูมึงคนเดียว”
มันเม้มปากแน่น
“อย่าช้าฝุ่น กระทิงจะพังกรงแล้ว”
“ก็ได้”
ผมฉีกยิ้มทันที วิ่งไปหยิบมือถือมากดถ่ายหน้ามันดังแชะ กดดู
“ไม่ได้อารมณ์เลย มึงไปนั่งบนเตียงดิ๊”
ฝุ่นทำตามอย่างว่าง่าย เดินไปนั่ง ผมถ่ายอีกกดดู ส่ายหัว
“อยากได้หน้าที่ดูเร้าอารมณ์กว่านี้หน่อย”
“พอแค่นี้ล่ะ”
“เดี๋ยว” ผมเบรกมันไว้ นิ่งคิด “มึงอยู่เฉยๆ นะ กูไม่ทำอะไรหรอก แต่อยากได้ภาพอีโรติกกว่านี้หน่อย” ผมพูดพร้อมกดมันลงนอนหงาย
“จะทำอะไรพล!”
“ถ่ายรูป อยู่เฉยๆ น่า”
ผมสั่ง เลิกเสื้อมันสูงจนหัวนมโผล่ กดถ่ายไปอีกแชะ เช็กดู
“ว้าว สวยๆ” ผมลูบหน้าอกมันเบาๆ จนหัวนมตั้งชัน มันจับมือผมไว้ ตัวสั่นนิดๆ ผมเกลี่ยปลายนิ้วต่ำลงไปที่หน้าท้อง แล้วไล่สูงไปที่หัวนม เกลี่ยมันเบาๆ บีบบี้
ผมพ่นลมหายใจแรง ปล่อยมือจากมันมาจับน้องตัวเองชัก อาศัยตัวมันนั่นแหละเป็นภาพอีโรติก ผมเลื่อนถ่ายวีดีโอแทน มันเบนหน้าไปทางอื่น
“ฝุ่น” ผมเรียก มันหันกลับมามอง สีหน้าตอนนี้ได้อารมณ์สุดๆ ลูกผมพุ่งหลาวออกจากท่อตกใส่ที่นอน ผมหอบแฮก กดเซฟวีดีโอ ยิ้มแหย
“โทษที” แล้วเดินไปหยิบกระดาษมาเช็ด “รอกูอาบน้ำแป๊บนะ กูจะพาไปเที่ยว”
“กูจะกลับบ้าน”
ผมชะงัก นิ่งมอง
“งั้นกูกลับด้วย”
“กูไม่อยากให้คนอื่นรู้นะพล”
“แค่ไปไหว้พ่อแม่มึงน่า ไม่ได้เจอท่านนานแล้ว มึงยังไปหาพ่อแม่กูมาแล้วเลย”
“แต่เจตนามึงไม่บริสุทธิ์”
“รอนี่แหละ อาบไม่นานหรอก” ผมไม่รอช้าโยนโทรศัพท์ไว้บนเตียงคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำไป
“หนีไปก่อนกูจะขึ้นสเตตัสเฟซบุ๊กว่ามึงคือเมียกูทันที”
มันหยิบหมอนหนุนใกล้มือเหวี่ยงใส่ผมทันที ผมหัวเราะ ผลุบหายเข้าไปอาบน้ำ ผมเปิดน้ำอาบอย่างรวดเร็ว ต้องรีบครับ กลัวมันหนี
ผมปิดน้ำลง โผล่หน้าออกไปมองทั้งที่ฟองยังเต็มตัว
“ฝุ่น”
มันนั่งอยู่ข้างเตียง ก้มหน้าอ่านหนังสือ มันเงยหน้ามองตอนผมเรียก ผมยิ้ม
“คิดว่าหนีไปแล้ว แค่ให้แน่ใจว่ามึงยังอยู่”
“ถ้ามึงช้า กูไม่รอ”
“อีกแป๊บเดียว” ผมผลุบหายเข้าไปอีกรอบ รีบเปิดฝักบัวล้างสบู่ที่ฟอกทิ้งไว้เมื่อกี้ ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอว ก้าวออกจากห้องไป
เมียผมเงยหน้าจากหนังสือมอง มันจ้องแผงอกผมนิดหนึ่ง แล้วหลุบสายตาเสีย
ผมก้มมองตาม ยิ้มนิดกับประติมากรรมที่ฝุ่นมันสร้างไว้เช่นกัน รอยข่วนเอย รอยกัดเอย สวยออก (เวลาอาบน้ำแสบนิดแค่นั้น แต่ไม่คณนาผิวหรอกครับ) หมอนที่มันเขวี้ยงผมกลับไปวางอยู่ที่เดิมแล้ว
“ฝุ่น” ผมเรียก มันเงยหน้ามอง
“สวยเนอะ” ผมชี้ให้มันดูรอยล่าสุดที่เกิดขึ้นเมื่อวาน
“รีบไปแต่งตัวเลย!” แก้มมันแดงเถือกเลยครับ
โหยน่ารักวุ้ย
“กูชอบนะ ทั้งรอยข่วน รอยกัด ถึงจะแสบเวลาอาบน้ำหน่อย แต่กูชอบเพราะมันเป็นรอยที่มึงสร้าง”
หน้ามันแดงยิ่งกว่าเดิมอีก
“รีบไปแต่งตัวเลยพล!” มันจับหมอนเขวี้ยงผมอีก ผมหัวเราะ รับหมอนจากมือมัน เดินไปส่งคืน
“รับทราบครับเมียรัก” ผมจุ๊บแก้มมันเบาๆ เดินอารมณ์ดีไปหาตู้เสื้อผ้า หาชุดที่หล่อที่สุดเท่าที่จะหาได้
ไม่ได้ครับ ผมต้องหล่อกว่าพี่เรย์ให้ได้ ผมยัดกระเป๋าเงินกับกุญแจใส่กระเป๋ากางเกง
“เรียบร้อย” ผมหันกลับไปหาฝุ่น “หล่อพอไหม”
มันไม่ตอบด้วยคำพูด แต่แสดงออกทางผิวแก้มที่เรื่อสีนิดๆ ผมยิ้ม เดินเข้าไปใกล้
“ไปเถอะ ขืนอยู่ต่อ กูคงงอแงไม่ยอมปล่อยมึงลุกจากเตียงแน่ๆ” ผมดันมันให้เดินนำ
เราเดินเคียงกันไปนอกหอ ยืนรอแท็กซี่ วันเสาร์ ถนนที่ไม่ใช่เมนหลักหารถค่อนข้างยาก ยืนคอยกันตั้งนานรถก็ยังไม่มาสักที “กูซื้อรถสักคันดีไหม”
“ทำไม”
“มึงจะได้สบายขึ้น เวลาไปไหนมาไหนไม่ต้องรอเรียกนาน”
มันส่ายหัว
“เปลืองเปล่าๆ พล รอทำงานเก็บเงินซื้อเองดีกว่า ยกเว้นมึงหาเงินซื้อเองได้แล้ว”
“กูอยากให้มึงสบายกว่านี้”
“กูพอใจกับสิ่งที่มีนะ”
ผมมองตามัน ยิ้ม จับหัวมันเบาๆ ถ้าผมถามคำถามนี้กับสาวๆ ทุกคนคงจะยินดี ทุกวันนี้บางคนยังถามเลยว่าทำไมผมไม่ซื้อรถ ฐานะทางบ้านก็พอซื้อได้ (จริงๆ พ่อจะซื้อให้นั่นแหละ แต่ผมไม่เอาเองเพราะไม่อยากดูแล)
รถมาพอดี ผมยื่นมือโบกไปสองที รถจอดกึก ผมเปิดประตูออกกว้าง มองตาให้มันก้าวเข้าไปก่อน มันเม้มปากแน่น ไม่พูดอะไร ก้าวขึ้นไปนั่ง ผมก้าวตาม ปิดประตู
ผมเคยไปบ้านฝุ่นแค่หนเดียวเท่านั้น บ้านเป็นบ้านสองชั้นในหมู่บ้านที่พวกข้าราชการชอบมาอยู่กัน รถแท็กซี่มาจอดหน้าบ้าน
มันจะจ่ายเงิน แต่ผมแย่งจ่ายเองหมด มันทำหน้าไม่พอใจ เปิดประตูลงจากรถ ผมก้าวตามลงไป
พ่อมันยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ ผมยกมือไหว้ท่านทันที
“สวัสดีครับพ่อ” พวกเราเรียกพ่อเรียกแม่เพื่อนว่าพ่อแม่กันหมดตั้งแต่ต้นแล้ว เพราะงั้นจึงไม่กระดากปากเท่าไหร่
“อ้าว หวัดดี พลใช่ไหม”
“ครับ” ผมยิ้มดีใจที่ท่านจำได้
“แม่ล่ะ” ฝุ่นถาม
“อยู่ในบ้านลูก กับน้อง”
ฝุ่นพยักหน้า เดินเข้าบ้าน ผมยังไม่ได้ตามเข้าไป ชี้มือไปยังต้นไม้ที่พ่อกำลังรดอยู่
“นั่นต้นอะไรครับ” จริงๆ ผมรู้อยู่แล้ว เพราะเห็นพ่อปลูกอยู่ แต่อยากตีสนิทพ่อตาไว้ครับ
“เขาเรียกจิกน้ำ เพื่อนพ่อเขาเอามาฝาก”
“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”
ท่านยิ้มด้วยสีหน้าท่าทางเอ็นดู
“ไม่เป็นไร พ่อทำได้ เข้าไปข้างในเถอะ แม่เขาทำขนมไว้ตั้งแต่เช้า ไม่รู้หมดรึยัง”
“ครับ” ผมยกมือไหว้ท่านอีกรอบ อยากได้ลูกเขา ต้องนอบน้อมเข้าไว้
พอเข้าไปก็เห็นแม่นั่งกอดฝุ่นอยู่บนโซฟา ผมยกมือไหว้ท่านหล่อๆ หนึ่งที น้องสาวฝุ่นอายุน้อยกว่าฝุ่นหลายปี ตอนนี้อยู่แค่มอหนึ่งเท่านั้น หน้าตาถอดแบบพี่ชายมาเลย แต่ขาวและจิ้มลิ้มกว่าเยอะ
ภาพจำของผมล่าสุดคือแม่มันที่ตีกระบังไว้จนแทบจะคิดว่ามีไว้แทนหมวก แต่วันนี้ไม่ใช่ครับ ถ้าจำไม่ผิด เหมือนวันนั้นแม่กับพ่อเพิ่งกลับจากงานเลี้ยงคณะครูวันนี้แม่มาแบบธรรมดา ท่าทางดูใจดีขึ้นเยอะ ครั้งที่แล้วหน้าดูดุสุดๆ
“หวัดดีค่ะพี่พล” น้องฝันยกมือไหว้อย่างงดงามถูกหลักมารยาทเด๊ะๆ ผมทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม
“คุณแม่สวยจังเลยนะครับวันนี้” ผมหยอด แม่หน้าแดงก่ำ ผู้หญิงต่อให้สูงวัยขนาดไหนก็ชอบให้คนชมอยู่ดี “ทานอะไรมาหรือ
เปล่าครับ หน้าอ่อนลงกว่าที่ผมเจอครั้งที่แล้วอีก”
แม่หัวเราะร่วน
“ปากหวานนะตาพล ครั้งที่แล้วเจอแม่หลังกลับจากไปงานเลี้ยงล่ะสิ แต่งหน้าหนาไปหน่อย วันนี้ไม่ได้แต่ง” แม่จับแก้มตัวเอง ดูก็รู้ว่าดูแลตัวเองดี
“น้องฝันก็น่ารักขึ้นเยอะเลย” น้องฝันมองมาด้วยดวงตาวิบวับ โตขึ้นมาคงเคี้ยวอร่อย
“พล!”
ผมสะดุ้งกับเสียงเรียกดุๆ นั้น ตอนแรกคิดว่าแม่เรียกเพราะผมเผลอมองน้องด้วยความชื่นชมเกินไป
แต่ไม่ใช่ครับ เป็นฝุ่น
มันทำหน้าดุอยู่จริงๆ นี่มันหวงน้องหรือหึงผมกันนะ
“หวงน้องรึไงเรา ทานข้าวเช้ากันมารึยังล่ะเราสองคน”
“ยังเลย”
“ไปฝัน ไปทำอะไรให้พี่เขาทานหน่อย เอาขนมที่แม่ทำไว้มาให้พี่เขาด้วยนะ”
“ค่ะ” น้องฝันตอบรับ ลุกขึ้นยืน
“เอาข้าวผัดก็ได้ฝัน ทำพร้อมกันเลยจะได้ไม่เสียเวลา” ฝุ่นมันสั่งน้องมันเอง น้องฝันฉีกยิ้มตอบรับ ลุกขึ้นวิ่งปรู๊ดเข้าห้องครัวไป
“น้องฝันทำกับข้าวเป็นแล้วเหรอ ตัวแค่นี้เอง”
“เป็นลูกผู้หญิงเสน่ห์ปลายจวักเป็นสิ่งสำคัญ แม่ฝึกน้องตั้งแต่เจ็ดแปดขวบแล้ว ทำได้ทุกอย่างแหละ ฝุ่นก็ทำได้นะ แต่ไม่ได้ทำบ่อยเท่าน้อง แม่สอนไว้เผื่อต้องออกไปอยู่คนเดียว”
ผมเหลือบมองฝุ่น
“ไม่เห็นมึงเคยทำ”
“ทำทำไมให้เสียเวลา ซื้อกินเอาง่ายกว่า” เห็นด้วย แค่เรียนเวลาก็หนักแล้ว
พ่อเดินตัวเปียกนิดๆ เข้ามา ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ผม
“เรียนเป็นไงกันบ้าง”
“ผมได้ที่ฝึกงานช่วงปิดเทอมใหญ่นี้แล้ว พี่เรย์ฝากเข้าบริษัทลุงแกให้ บริษัทยักษ์ใหญ่เลย” ฝุ่นรายงาน ผมนั่งเคือง ดูเป็นแฟนที่ไม่ได้เรื่องเลย
“แล้วพลล่ะ ฝึกงานที่ไหน”
“ยังไม่ได้หาเลยครับ” ผมตอบตามตรง พ่อพยักหน้า
“ตั้งใจเรียนดีๆ ล่ะ” พ่อมันฝากความหวัง มิน่ามันตั้งใจเรียน “พลด้วยนะ” พ่อหันมาพูดกับผม
“ครับ” ผมรับปาก ส่วนจะทำตามไหมเป็นอีกเรื่อง แล้วพ่อมันก็เล่าให้ฝุ่นฟังว่าเพิ่งได้ต้นจิกน้ำมาใหม่ เพิ่งขุดหลุมหย่อนลงดินไป ฝุ่นแซวว่าพื้นที่แคบเท่าแมวดิ้นตาย แต่โหมปลูกต้นไม้ราวกับมีพื้นที่เป็นไร่ๆ
ซึ่งผมเห็นด้วยกับฝุ่น ท่านคงชอบต้นไม้จริงๆ
“พี่ฝุ่นพี่พล ข้าวเสร็จแล้วค่ะ” นั่งคุยกันไม่นานน้องฝันก็โผล่หน้าเข้ามาเรียก
“ไปกินข้าวกันก่อนป่ะ พ่อไปอาบน้ำก่อน” พ่อลุกยืน ผมกับฝุ่นพากันพยักหน้า ลุกเดินเข้าไปในห้องกินข้าว มีข้าวผัดสองจานวางไว้ ข้างกันเป็นขนมกล้วยบวชชี แม่เดินตามเข้ามาด้วย น้องฝันรินน้ำใส่แก้วสองใบ ผมทิ้งตัวลงนั่ง ฝุ่นนั่งตรงข้ามกัน
“กล้วยบวชชีแม่ทำเอง”
“ผมขอชิมนี่ก่อนได้ไหม” ผมขออนุญาต ชี้ไปยังกล้วยบวชชี แม่พยักหน้า ผมตักเข้าปากทันที ตาโต
“อร่อยครับ ไม่หวานมากจนเกินไปเหมือนในมหา’ลัย”
แม่ฉีกยิ้มกว้าง
“ขนมสูตรโบราณจริงๆ เขาไม่หนักน้ำตาลหรอก คนสมัยนี้ใส่เยอะกันเอง แม่ชอบทำ อาทิตย์หน้ามาสิ แม่จะทำซ่าหริ่มให้ทาน แม่ชอบทำขนมไทยๆ แม่เป็นหัวหน้าภาควิชาอาหารไทยที่โรงเรียนด้วย”
“สมกับเป็นคุณแม่เลยครับ ท่าทางดูกุลสตรีสุดๆ”
แม่ยิ้มเขิน
“ปากหวานนะเรา มิน่าล่ะ สาวๆ ถึงได้เยอะ”
ผมสำลักกล้วยบวชชีทันที
“รู้ได้ไงครับว่าผมมีสาวเยอะ”
แม่พยักหน้ามาทางน้องฝัน
“ถามน้องฝันดูสิ”
น้องฝันยู่หน้าน่ารัก
“พี่พลน่ะดังจะตาย หนุ่มฮ็อตประจำมหา’ลัย ทำไมฝันจะไม่รู้จัก พี่ยังเคยควงพี่สาวของเพื่อนฝันเลย”
ผมกลืนน้ำลายลงคอดังอึก มองหน้าฝุ่น มันยังหน้านิ่งอยู่
“นั่นมันสมัยก่อนครับน้องฝัน ตอนนี้พี่เลิกเจ้าชู้แล้ว สัญญาว่าจะรักเดียวใจเดียวด้วย”
“พี่พลมีแฟนแล้วเหรอ!!”
“ฝัน” ฝุ่นปรามน้อง
ผมยิ้ม
“ครับ มีแล้ว แฟนพี่น่ารักสุดๆ”
น้องฝันตาวาวอีกรอบ นี่สายตาน้องวิบวับแบบนี้เป็นเรื่องปกติใช่ไหม
“ใครที่ไหนล่ะลูก” แม่ถามตามสไตล์ผู้หญิง (อยากรู้เรื่องของคนอื่นไปเรื่อย) ผมมองตาฝุ่น ยิ้มให้ มันมองผมกลับตาขวาง
“ความลับครับ รอให้เขาพร้อมก่อน”
“ฝันอยากรู้” น้องฝันรบเร้าด้วยสีหน้าท่าทางตื่นเต้น ผมหัวเราะ
“น้องฝัน ยุ่งนะเรา พี่เขาไม่พร้อมก็ปล่อยเขาไป” แม่ตีแขนน้องฝันดังเพี๊ยะเบาๆ ไม่ได้ตีแรงหรอกครับ ออกแนวหยอกเอินกันมากกว่า
น้องฝันยู่หน้าอีกรอบ แก่นกะโหลกยิ่งกว่าคนพี่เยอะเลย
“เอาล่ะ ตามสบายนะ ขาดเหลืออะไรก็บอกฝุ่นได้เลย แม่กับน้องไม่กวนละ ถ้าไม่อิ่มก็ตักเติมได้ กล้วยบวชชีอยู่ในหม้อ หรือไม่ก็นี่เลย” แม่เลื่อนตะกร้าที่มีผลไม้อยู่สองสามอย่างมาตรงหน้า มีทั้งกล้วย ส้ม และแอปเปิ้ล
“ขอบคุณครับ”
แม่ยิ้ม พยักหน้าชวนน้องฝันเดินกลับเข้าไปในห้องรับแขกตามเดิม ตอนนี้ในห้องกินข้าวจึงเหลือผมกับฝุ่นเพียงสองคน
ผมยิ้มให้มันทันที ตักข้าวผัดเข้าปาก
“อร่อย” ผมไม่ได้เยินยอ แต่อร่อยจริงๆ ฝุ่นตักกินเงียบๆ
“วันหน้าทำให้กูกินบ้างสิ”
มันไม่ตอบ แต่ไม่เป็นไร ต้องมีสักวันที่มันจะมาทำให้ผมกินแน่ๆ
ผมนั่งกินข้าวกับฝุ่นก็ออกบ่อย แต่ครั้งนี้ดูพิเศษหน่อย เพราะมานั่งกินข้าวบ้านมัน หมดจากข้าวผัดก็ต่อด้วยกล้วยบวชชี อร่อยจริงๆ
ผมกินหมดก่อนฝุ่นมานั่งมองมันกิน
“อิ่มไหม” มันถาม
“ถ้าข้าวน่ะอิ่ม แต่อย่างอื่นยังไม่ได้กิน”
มันเตะผมใต้โต๊ะทีเบาๆ ผมหัวเราะร่วน ดึงตะกร้าผลไม้มาวางไว้ตรงหน้า จิ้มลงบนกล้วยให้ฝุ่นดู
“ฝุ่นดูดิ กล้วยลูกเบ้อเร่อ” มันมองตามพยักหน้า ผมขยับเข้าไปใกล้มัน พูดเบาๆ หวังให้ได้ยินกันสองคน “แต่ของกูตอนแข็งใหญ่กว่านี้อีก”
ฝุ่นสำลักกล้วยบวชชีทันที ผมหัวเราะเสียงดังยิ่งกว่าเดิม หยิบทิชชูมายื่นให้ มันเตะขาผมใต้โต๊ะอีกรอบ
ผมหยิบช้อนมาเขี่ยน้ำกะทิในถ้วย ยกขึ้น น้ำกะทิหยดกลับลงไปในถ้วยตามเดิม
“น้ำกะทิก็เหมือนน้ำกูเลย” มันสำลักอีกรอบ “ตอนนี้กูรู้สึกเหมือนมึงกำลังกินน้ำกูอยู่เลยฝุ่น”
“พล!!” ฝุ่นมันตวาดผมเสียงดัง หยิบกระดาษทิชชูมาซับ คราวนี้มันไม่เตะขาผมแล้วครับ มันตีหัวผมเลย
“ฮ่าๆ กูล้อเล่น มือหนักจัง”
มันมองผมตาขวาง นั่งกินอีกสองคำก็หมด ลุกขึ้นยืนรวบเก็บจานชามเข้าไปในครัวเพื่อล้าง ผมยกหน้าที่ให้มันทั้งหมด ไม่ได้เกี่ยงหรอก แต่ผมไม่รู้ว่าต้องทำอะไรยังไงต่างหาก
ฝุ่นหยิบผ้ากันเปื้อนมาคล้องคอ มัดปมหลวมๆ ด้านหลัง เดินไปยืนหน้าอ่างล้างจาน ผมมองมันตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ฝุ่น”
มันหันมามอง
“ผ้ากันเปื้อนทำให้มึงดูเซ็กซี่ขึ้นเป็นกอง ดูดิน้องกูตื่นเลย”
แก้มมันแดงเถือก เดินมาผลักผมแรง
“มึงออกไปรอข้างนอกเลยพล”
“ไปทั้งอย่างเนี้ยน่ะเหรอ”
“เรื่องของมึง แต่ออกไปก่อน อย่ามาทำตัวทุเรศบ้านกู”
“มึงเสือกน่ารักเอง” ผมพูดเบาๆ
“ออกไป!” มันไล่อีกรอบ ผมหันไปมองด้านนอก พอมั่นใจว่าไม่มีใครโผล่เข้ามาเวลานี้ก็ดึงมันเข้ามาใกล้ ก้มหอมแก้มเบาๆ ที
“ชื่นใจ กูไม่กวนละ” มันจะเตะผมอีกรอบ แต่ผมวิ่งหนีออกมาก่อน หัวเราะร่วนจนทุกคนหันมามอง
“อิ่มแล้วเหรอลูก” แม่ถาม
“ครับ ฝุ่นกำลังล้างจาน ไม่ให้ผมช่วย” ตอแหลจริงๆ เลยกู
“ให้ฝุ่นทำน่ะดีแล้ว มา มานั่งดูนี่ด้วยกัน กำลังสนุก” พ่อตบโซฟาข้างตัว เพราะอีกด้าน แม่กับน้องฝันนั่งอยู่
ท่านคงหวงลูกสาวพอควร
ก็นะ ถ้าผมเป็นพ่อก็หวงครับ
รายการที่ดูเป็นรายการตลก ทุกคนหัวเราะร่วน พักหนึ่งฝุ่นก็เดินออกมา ทิ้งตัวลงนั่งระหว่างน้องฝันกับแม่ที่พร้อมใจกันแยกที่ว่างให้โดยไม่ได้นัดหมาย
พอเข้าช่วงโฆษณาทุกคนก็หันมาคุยกันเอง ครั้งที่แล้วผมมาเยี่ยมแม่มันกับพวกเพื่อนๆ (บังเอิญมาน่ะ ไม่ได้ตั้งใจมาเยี่ยมแบบจริงๆ จังๆ หรอก) ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเวลาฝุ่นอยู่กับพ่อแม่ มันก็ไม่ได้เคร่งมากเท่ากับที่ผมคิด พ่อแม่มันด้วย
น้องฝันเป็นเด็กขี้อ้อน ฝุ่นมันติดจะเฉยๆ ไม่ได้อะไร กับเพื่อนยังไง กับครอบครัวก็เหมือนกันนั่นแหละ นิ่งๆ เฉยๆ เนิร์ดไม่เป็นทางการ สิ่งที่บ้านมันมีมากกว่าบ้านผมคือหนังสือครับ ตู้หนังสือเป็นแผง
พอรายการมา เราก็ดูกันต่ออย่างสนุกสนาน กระทั่งรายการจบ
“เดี๋ยวฝุ่นขึ้นห้องก่อน พลมึงนั่งเล่นอยู่นี่ก็ได้”
“ไปด้วย” ผมรีบพูดทันที อยากไปสำรวจห้องมันครับ
“ตามสบายเลยนะ” แม่มันบอก แล้วสามพ่อลูกก็พากันดูทีวีต่อ
ฝุ่นผละจากครอบครัวเดินขึ้นบันได ผมก้าวตามไปติดๆ ตอนแรกสารภาพว่าแอบเกร็งๆ อยู่เหมือนกันครับ คิดว่าจะเคร่งจนเข้าด้วยยาก
แต่ง่ายกว่าที่คิด
“ห้ามทำอะไรรุ่มร่ามที่นี่อีกนะพล” ฝุ่นมันกระซิบพูดตอนกำลังจะเปิดประตู
“รุ่มร่ามแบบไหน”
“แบบที่มึงทำเมื่อกี้กับทำในหอ”
ผมเลิกคิ้ว เข้าใจความหมายที่มันพูดดี
“ไม่สัญญาว่ะ เพราะมึงน่ารักฉิบหาย แดกได้ กูจับแดกแล้ว”
มันผลักหัวผมแรง แก้มแดงก่ำ ผมดึงมันเข้ามาชิดหลังมันปิดประตูลง มันขืนตัวทันที ผมไม่ได้ทำรุนแรงมันจึงไม่ได้ขัดขืนมาก
ผมจ้องตามัน เกลี่ยแก้มเนียนเบาๆ
“มึงรู้ไหม เวลามึงอาย มึงโคตรน่ารักเลย”
“ใครอาย ปล่อย” มันดันตัวออกแรง ผมยอมปล่อยไปง่ายๆ หัวเราะ เดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงมัน กลิ้งไปกลิ้งมา
“เตียงโคตรกว้าง เคยมีใครมานอนด้วยบ้างไหม”
“ฝันหรือไม่ก็แม่เป็นบางที”
“น้องมึงน่ารักฉิบหาย”
“อย่ายุ่งกับน้องกูพล” มันทำเสียงเหี้ยม ผมยิ้ม นอนหงาย หยิบหมอนมันมากอดแน่น
“ไม่ต้องห่วงหรอก น่ารักขนาดไหน กูแค่มองว่าน่ารัก แต่มึงน่ารักกว่า”
“กะล่อน” มันต่อว่ามา ผมยิ้ม ก้มหอมหมอนมันดังฟอด
“หอมเหมือนกลิ่นมึงเลย”
“หมอนกู”
“นั่นน่ะสิ” แล้วผมก็รัวจูบหมอนมันรัวๆ
“โรคจิตน่าพล เอาหมอนกูคืนมา” มันเดินมาจะแย่งหมอนคืน ผมอาศัยจังหวะนั้น ดึงมันลงมานอนด้วยกันซะเลย ใช้ขารัดขามันไว้
“หมอนไม่หอมเท่าเจ้าตัวหรอก ไม่เชื่อกูพิสูจน์ให้ดู” แล้วผมก็หอมแก้มมันไปฟอดใหญ่
“พล ปล่อยกู”
ผมหัวเราะร่วน มันดิ้นจนหลุดจากอ้อมแขนผมได้ ถูแก้มตัวเองแรง ผมหัวเราะขบขัน จ้องตามันหวานๆ
ฝุ่นเบนสายตาหลบเสีย เดินไปเปิดลิ้นชัก ทำอะไรก๊อกแก๊ก ห้องมันสะอาดสะอ้านดี แม่คงขึ้นมาทำความสะอาดประจำ ได้กลิ่นห้องมันแล้วรู้สึกง่วงยังไงบอกไม่ถูก ผมกอดหมอนฝุ่นแน่น ตาปรือ
แล้วสติผมก็ดับไปง่ายๆ เพียงเท่านั้น เขาว่ากล้วยมีสารที่ทำให้ผ่อนคลายและหลับง่าย บางทีกล้วยในน้ำกะทิอาจมีฤทธิ์มากกว่าก็ได้
ผมลืมตาพรึ่บ
สิ่งแรกที่เห็นคือเพดานขาวๆ ที่ไม่ใช่เพดานในหอ
ตายห่า ผมมาเยี่ยมบ้านเขาแล้วมาทำตัวขี้เกียจหลับอุตุเนี่ยนะ ผมรีบยกนาฬิกามอง หลับไปชั่วโมงได้ ผมพลิกหันมองไปรอบๆ เพื่อหาเจ้าของห้อง แล้วชะงัก เพราะคนที่ผมมองหา มานอนอยู่บนเตียงเดียวกัน แต่คนละด้าน ฝุ่นมันชอบนอนตะแคงทับด้านขวาของตัวเอง วันนี้ผมนอนด้านขวาที่ปกติต้องเป็นของมัน จึงทำให้มันตะแคงข้างหันหน้าเข้าหาผม
ผมขยับตัวให้เบาที่สุด พลิกไปมองคนที่ยังคงหลับสนิท หลับเหมือนเด็กน้อยแรกเกิด
ไม่คิดไม่ฝันว่าผมจะมาหลงเสน่ห์รูมเมตตัวเองแบบนี้ หน้าตาฝุ่นไปทางแม่มากกว่าทางพ่อ แต่ไม่จิ้มลิ้มเท่าคนน้อง
ผมชอบมองฝุ่นแบบนี้ เหมือนได้ดูภาพวิวหรือภาพศิลปะที่มีคุณค่า แผงอกมันไหวขึ้นนิดๆ เพื่อเอาอากาศเข้าปอด วันนี้มันใส่เสื้อขาวมา รอยคิสมาร์กโชว์หรา
เวร แล้วพ่อแม่กับน้องฝันจะเห็นไหมเนี่ย
ดวงตาที่ปิดสนิทของคนที่หลับอยู่ค่อยๆ ปรือเปิดขึ้น ผมไม่ได้เคลื่อนสายตาไปไหน มันกะพริบตาปริบๆ มอง ผมยิ้มให้มันที เกลี่ยเส้นผมที่ตกลงมาปรกแก้มให้
“กลางวันสวัสดิ์”
มันรีบเด้งตัวลุกนั่ง แก้มแดงเถือกเลย
“ตื่นนานแล้วเหรอ”
“เมื่อกี้”
“หิวไหม” เกือบเที่ยงแล้วครับ แต่เพิ่งกินไปตอนสิบโมง ยังไม่หิวหรอก
ผมดึงฝุ่นขึ้นมานอนบนตัว
“พล!”
“กูไม่ทำอะไรหรอก แต่อยากกอด”
“ปล่อย เดี๋ยวใครขึ้นมาเห็น”
“ล็อกห้องแล้ว”
“อย่าทำพล เดี๋ยวก็ตื่นหรอก”
ผมใช้ขาเกี่ยวขามันไว้ พอๆ กับสองมือ ปากยิ้ม แต่ตาเยิ้ม
To be Con..
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ค่ะ : ) มีความเป็นไปได้สูงว่าฝุ่นไม่น่าจะรอด = = ;
หัวข้อ: ►Love me #จับเพื่อนทำเมีย : ตอนที่ 24 บทส่งท้าย 100% [23-8-18] (ตอนจบ) (อ่าน 332620 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก