คนโปรด 21.2
"ทำกูต้องพูดแบบนั้นด้วย?"ใจผมกระตุกไปเล็กน้อยกับคำพูดของมัน แต่ก็ยังถามมันกลับไปด้วยน้ำเสียงยียวน
"ก็มันเป็นความจริง...แล้วมิทตี้อยากบอกเพื่อนว่าไงล่ะ"
"ไม่อยากบอก เพราะกูไม่อยากให้ใครรู้ว่ากูเป็นแค่คนโปรด...หรือเมียน้อยของคนอื่น"มุมปากผมกระตุกยิ้มหยัน แต่สีหน้าของลูคัสมืดครึ้มลงเรื่อยๆ
"อย่าพูดแบบนี้ มิทตี้ไม่ใช่เมียน้อย"มันเอ่ยเสียงเข้มลึก
"หึ! กูไม่ได้โง่นะ"ผมกรอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย นี่มันยังคิดว่าผมใสซื่อเหมือนตอนอายุสิบสองหรือไง
"กับคนอื่นพี่ไม่เคยสนใจ"
"แล้วคู่หมั้นมึงล่ะ มึงเอาเขาไปไว้ไหน? เลิกเห็นแก่ตัวสักทีเถอะลุค"ผมพูดออกไปอย่างสุดจะทน
"กับคาร่าพี่มีเหตุผลในการหมั้น พี่ขอเวลาอีกหน่อยแล้วพี่จะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย"
"มึงจะทำอะไรก็เรื่องของมึง ไม่ต้องมาบอกกู"ว่าจบผมก็ก้มหน้าก้มตาทานข้าวต่อ แต่มันกลับยื่นมือเรียวมาขยี้เส้นผมของผมเบาๆ
"ไม่ใช่ว่ากำลังหึงพี่อยู่หรือไง?"
"อย่าฝัน!"ผมเงยหน้าตอบโต้ทั้งๆที่มีข้าวอยู่ในปาก เลยถูกมันมองดุๆเรื่องมารยาทบนโต๊ะอาหาร
ลืมไปว่ามันคุณชาย เรื่องเยอะที่หนึ่ง
หลังจากนั้นต่างคนก็ต่างทานอาหารไปเงียบๆ มันชวนคุยบ้างเป็นบางครั้ง ผมก็ตอบมันบ้างไม่ตอบบ้างแล้วแต่อารมณ์
จนกระทั่งทานอาหารเสร็จ ในที่สุดมันก็จะพาผมไปเอาเสื้อพร้อมลายเซ็นต์ของโรเวลสักที
ผมอารมณ์ดีมาก รู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าสาวน้อยจะออกเดทครั้งแรกซะอีก
ไอ้เหี้ยลุคก็เหลือบสายตามองท่าทางผมนิดๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
เมื่อถึงห้องมัน ผมก็เดินนำลิ่วเจ้าของห้องเข้าไปก่อน สายตาสอดส่องหาของไปทั่ว
"อยู่ไหนอ่ะ"ผมถามหาเสื้อ มันไม่ตอบแต่เดินนำเข้าไปในห้องนอนตัวเองแทน
ผมเดินตามลูคัสเข้าไปติดๆเห็นมันหยิบถุงที่วางโดดใบเดียวขึ้นมาแล้ฝยื่นให้ผม
ผมรับมาถืออย่างรวดเร็ว เปิดถุงดูด้านในมีเสื้อกีฬาสีฟ้าครามประจำสโมสร ผมหยิบมันออกมาอย่างตื่นเต้นแล้วคลี่เสื้อออก
มันเป็นเสื้อเบอร์ของโรเวลด้วยมีลายเซ็นต์ที่โคตรหายากของเขาตวัดอยู่ตรงอกด้านขวาของเสื้อ อย่างเท่เลยโว้ย!
"เจ้าของลายเซ็นต์เขาบอกว่าถ้าไม่รังเกียจว่าเป็นเสื้อที่เขาเคยใส่แล้ว..."
"ไม่รังเกียจ!กูชอบมากๆ จะหาได้จากไหนอีก นี่เป็นเสื้อที่เขาเคยใส่เชียวนะ!"
"อืม"
"กูใส่แล้วถ่ายรูปอัพลงไอจีดีกว่า"เอาจริงๆคือโคตรอยากอวดเพื่อนเลยตอนนี้
ผมทำท่าจะถอดเสื้อที่ใส่อยู่ออกเพื่อเปลี่ยนมาใส่เสื้อของนักบอลที่ชอบ แต่ไอ้คนที่ไปขอมาให้กลับเอ่ยขัดเสียงเข้ม
"อย่าเพิ่งใส่เลย เดี๋ยวพี่ให้คนเอาไปซักให้ก่อน"
"มันไม่สกปรกหรอก นี่ยังหอมๆอยู่เลย"ผมยกเสื้อขึ้นมาดมพิสูจน์ให้มันดู แต่หน้ามันกลับตึงยิ่งกว่าเดิมซะอีก สายตาที่มองเสื้อเหมือนพร้อมจะจุดไฟเผาได้ทุกเมื่อถ้าผมเผลอ ทำให้ผมเผลอกอดเสื้อแน่นด้วยความหวงเข้าไปอีก
"อย่าให้มันเยอะไปนัก ทีเสื้อพี่ไม่เห็นเคยหอม"ประโยคหลังมันพูดเสียงพึมพำในลำคอทำให้ผมได้ยินไม่ชัด
"เมื่อกี้มึงพูดว่าไงนะ?"
"ไม่มีอะไร แต่อย่าเพิ่งใส่เลยเอาไปซักลบกลิ่-...ทำความสะอาดก่อนดีกว่า"เหมือนว่ามันจะเปลี่ยนคำพูดกระทันหันนะ
"ใส่ถ่ายรูปแปบเดียวเอง"มันไม่พูดแต่มองผมนิ่งๆแบบกดดันแทน ผมถอนหายใจเบาๆแล้วก้าวขยับตัวเข้าไปใกล้มัน ก่อนยื่นหน้าไปทำจมูกฟุดฟิดดมแถวคอเสื้อเชิ๊ตมัน
"จริงๆเสื้อมึงหอมกว่าของโรเวลอีก"ดมเสร็จผมจึงเงยหน้าขึ้นพูดกับมัน ลูคัสยังคงทำหน้านิ่งๆต่อไปไม่กี่วินาที มันก็หลุดยิ้มออกมาก่อนจะเหนี่ยวต้นคอผมเข้าไปกอดแล้วจูบปากกันอีกเป็นนาที
"อ่ะ ถ่ายรูปให้หน่อย"ผมยื่นโทรศัพท์ให้มันหลังจากที่ริมฝีปากได้รูปถอนจูบออกไปแล้ว มันรับไปถือไว้แบบไม่อิดออด
ผมถอดเสื้อตัวเองออกแล้วใส่เสื้อบอลของโรเวลแทน แอ็คท่าทางที่คิดว่าเท่ห์ ที่สุดให้มันถ่ายให้ พามันเดินไปทั่วห้องเพื่อหาฉากสวยๆถ่ายรูปให้ตัวเองด้วย
เวลาผ่านไปสิบห้านาทีผมก็ได้รูปไปประมาณ7หมื่น4พันรูป(เว่อร์)
ก่อนที่ไอ้ลุคจะคืนโทรศัพท์คืนให้ ผมก็เห็นมันกดโทรศัพท์ยุกยิกอยู่นาน
"ทำไร?"
"ส่งรูปมิทตี้เข้าเครื่องพี่"มันตอบแบบหน้าตาเฉยมาก ผมชะโงกหน้าเข้าไปดูคือมันเอาทุกรูปอ่ะ ขนาดรูปมัวๆไม่ชัดมันยังเอา
"รูปละ5000"ผมแกล้งว่า
"อืม เดี๋ยวพี่โอนให้"มันพยักหน้ารับโดยไม่ต่อรองสักบาท
"เหอะ"ผมแค่นเสียงในลำคอเบาๆ แล้วทิ้งตัวนอนลงโซฟารอมัน ไอ้หัวทองก็หย่อนก้นจะนั่งลงโซฟาตัวเดียวกับผมแต่โซฟามันไม่ได้ยาวพออยู่แล้วไง มันเลยยกขาผมขึ้นก่อนจะนั่งลงแล้วเอาขาผมพาดตักตัวเองไว้แทน
"มานั่งเบียดกูทำไมเนี่ย"ผมบ่น มันไม่ตอบแต่หันมายักคิ้วซ้ายให้
คิดว่าหล่อมากมั้ง...นิดนึงเท่านั้นแหละ
โยที่เดินมาจากไหนไม่รู้ก้มกระซิบพูดกับมันและยื่นโทรศัพท์ให้ ไอ้ลุคก็รับไปคุยแล้วยื่นโทรศัพท์ผมคืนให้
ผมรับโทรศัพท์ตัวเองมากดเลือกรูปจะอัพลงไอ้จี ไอ้หัวทองก็นั่งคุยงานอยู่ที่เดิมไม่ได้ลุกออกไปไหน
ผมกดเลือกรูปที่ถ่ายอยู่ริมสระน้ำ ในรูปผมฉีกยิ้มกว้างแล้วทำมือชี้ไปที่ลายเซ็นต์บนอกเสื้อแบบไม่ค่อยจะอวดเลยครับ
ผมเขียนแคปชั่นใต้รูปพอให้คนหมั่นไส้เล็กน้อย
Smith_jaja เสื้อของคุณผมจะเก็บไว้อย่างดีเลยคร้าบโรเวล <3
ไม่กี่วินาทีหลังอัพก็มีคนมากดหัวใจให้ผมหลักร้อยแล้ว ไอ้เซนท์ก็เข้ามาเสือกอย่างไว
Zent_LJD จริง?
Napamont44 พี่สมิธหล่อมากค่า
KOY.panna พี่ยิ้มทีไร ใจหนูละลายทุกที
Jomtup_Ch ของโรเวลนักเตะสโมสรGG คนนั้นหรอพี่
Smith_jaja @ Zent_LJD คนอย่างกูตอแหลเป็น?
Smith_jaja @ Jomtup_Ch จะโรเวลคนไหนอีกวะไอ้เหี้ยทัพ
Jomtup_Ch @ Smith_jaja โห่!!!โคตรอิจฉาเลยเว้ย คืนนี้เลี้ยงเหล้าปลอบใจผมเลย
Zent_LJD @ Smith_jaja ถ้ามึงตอแหลไม่เป็นคนทั้งโลกคงใบ้แดกอ่ะ
Kevin_Midnight ไอ้เหี้ยสมิธมึงไปหามาได้ไงไอ้สาสสส
Smith_jaja @ Kevin_Midnight กูเก่งไงไอ้เหี้ยขาดวิ่น
ตอนนี้ทั้งหัวใจและคอมเม้นท์ก็หลั่งไหลมาอย่างไม่ขาดสาย โดยเฉพาะไอ้พวกผู้ชายที่คอมเมนท์ด่าผมบ้าง อิจฉาผมบ้างกันอย่างถ้วนหน้า(บรรลุจุดประสงค์) แต่ผมก็เลือกตอบบางคนที่สนิทๆกัน
"ดูอะไรยิ้มน้อยยิ้มใหญ่?"ไอ้ลุคที่วางโทรศัพท์ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้เอ่ยถาม
"ไอจี เพื่อนกูอิจฉาเรื่องเสื้อกันใหญ่ ฮ่าๆๆ"ผมหัวเราะตอบมันไปอย่างอารมณ์ดี
"ขนาดนั้นเลย"
"ใช่! มึงไม่รู้หรอกว่ามันหายากแค่ไหน"
"ก็ไม่เห็นยากเท่าไหร่นี่"มันยักไหล่ประกอบคำพูดตัว
"หึ!"ผมแค่นเสียงใส่มันแต่ไม่เถียง มันก็ก้มอ่านเอกสารที่โยเอามาให้ต่อ มืออีกข้างก็นวดขาให้ผมไปด้วย
เออดี...ถึงยังไงเมื่อเช้ามันก็ทำผมเมื่อยไม่น้อย
เราต่างจมอยู่ในโลกของใครของมัน ผมเล่นโซเชียลมีเดีย ส่วนมันก็ทำงานอ่านเอกสาร มีบ้างที่ผมจะชี้บอกว่าเมื่อยตรงไหน มันก็จะย้ายมือเรียวสวยไปนวดให้
ผมทักไอ้ดีกับไอ้เซนต์ไปเข้าเกม เล่นกันอยู่นานจนกระทั่งไอ้คนที่นั่งให้ผมพาดขาอยู่เริ่มขยับตัวและยกขาผมออกจากตัก ผมเลิกคิ้วมองมันนิดหน่อยแล้วเบนสายตากลับมาที่หน้าจอต่อ
"พี่ไปเข้าห้องน้ำก่อน"ผมพยักหน้าไม่ได้พูดอะไร ไม่นานมันก็เดินกลับมานั่งที่เดิม ผมได้ยินมันคุยโทรศัพท์สั่งงานสลับกับอ่านเอกสารไม่หยุด ดูมันงานยุ่งมากแต่ชอบทำตัวเหมือนว่างไง
"หิว"ผมบอก มันยกโทรศัพท์ออกจากหูก่อนจะเรียกลูกน้องให้เอาน้ำกับขนมมาให้ผมทานแล้วกลับไปคุยงานต่อ
ผมนอนเล่นเกมไปกินขนมไปอย่างกับพระราชา โดยมีทาสผมสีทองคอยรับใช้อยู่ข้างตัว ฮ่าๆๆ(หัวเราะแบบสะใจ)
จนกระทั่งประมาณ6โมงเย็น มันก็ถามผมว่าอยากกินอะไร ผมก็นั่งนึกอยู่นานก็คิดไม่ออก มันเลยลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำรอผมคิด จังหวะนั้นไอ้เซนท์ก็ทักแชทผมมาพอดี
Z_zent : ไปแดกบุฟเฟ่ต์ไหม?
สะมุดสะมิด : บุฟเฟ่ต์ไร
Z_zent : อาหารญี่ปุ่น
สะมุดสะมิด : ไม่อยากแดก
Z_zent : แล้วจะกินอะไร?
สะมุดสะมิด : ไม่รู้ คิดม่ายออก
Z_zent : งั้นไม่ต้องแดก!!!
สะมุดสะมิด : เกรี้ยวกราดนะมึง
สะมุดสะมิด : ผัวไม่ตามใจอ๋อ?
Z_zent : มันกวนตีนกู
Z_zent : กูเลยไม่อยากไปแดกข้าวด้วยแล้ว
สะมุดสะมิด : อ้ออออ
สะมุดสะมิด : งอนผัวละเห็นหัวเพื่อน
Z_zent : ไอ้สัส!!!จะไปไม่ไป
Z_zent : กูเลี้ยง!
พอเห็นข้อความสุดท้ายจากมันผม ผมก็รีบกดข้อความตอบไปแบบไม่ต้องคิด
สะมุดสะมิด : ไป!
คนงกอย่างไอ้เหี้ยเซนท์เนี่ยนะจะยอมเลี้ยงใครง่ายๆ แสดงว่ามันงอนผัวจริงจัง
Z_zent : ทุ่มครึ่งเจอกันแถว nn
สะมุดสะมิด : K
"สรุปคิดออกรึยังว่าจะทานอะไรมิทตี้?"เสียงทุ้มที่ดังขึ้นเหนือศีรษะทำผมสะดุ้งนิดๆ แต่ยังไม่เท่าประโยคที่มันถามผมเมื่อกี้
ฉิบหาย!แล้วไอ้ตัวบงการชีวิตผมคนนี้จะเอาไงดีวะครับ
"กูจะไปกินกับเพื่อน...ได้ไหมอ่ะ"ผมลุกขึ้นนั่งคุยกับมันดีๆแล้วขอออกไปตรงๆ มันก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆผม
"แล้วพี่ล่ะ?"ผมจับอารมณ์ในน้ำเสียงมันไม่ได้ แต่มันก็จ้องผมอย่างไม่วางตา
"ก็ค่อยกินด้วยกันวันหลัง"
"กับเพื่อนก็ค่อยทานด้วยกันวันหลังก็ได้"มันย้อนเสียงเรียบ
"ก็วันนี้มันทะเลาะกับผัว"
"มิทตี้ก็เลยทิ้งผัวไปหาเพื่อน?"มันยกมือขึ้นลูบผมของผมเบาๆผมไม่ได้ปัดมือมันออกแต่ทำหน้าหงิก
"มึงก็อยู่อีกตั้งหลายวันป่ะ ค่อยไปพรุ่งนี้ก็ได้ กูหนีมึงไม่ได้อยู่แล้ว"
"แล้วรู้ได้ไงว่าพี่อยู่อีกหลายวัน"
เออนั่นสิ มันก็ไม่ได้บอก
"ไม่รู้แหละ เย็นนี้กูจะไปกินกับเพื่อน"ผมบอกอย่างเอาแต่ใจ
"ถ้าอย่างนั้นพี่จะไปด้วย"
"ไม่ได้!!!"
"ทำไม"มันเลิกคิ้วถาม
"ก็ไม่ได้อ่ะ"ผมตอบแบบกำปั้นทุบดิน
"งั้นพี่ยิ่งต้องไป"
"ลุค!"
"ครับ?"
"Shit! มึงไม่เคยตามใจกูเลย"
"แน่ใจนะที่บอกว่าพี่ไม่ตามใจ?"มันหรี่ตาลงนิดๆแล้วย้อนถาม
"..."ผมไม่ตอบเพราะเถียงไม่ออกเลยหันหน้าหนีมันแล้วก้มหน้าลงพิมพ์ข้อความส่งไปหาไอ้เซนท์แทน
สะมุดสะมิด : กูไปไม่ได้ละ
Z_zent : ได้ไงวะสมิธ
Z_zent : กูออกจากบ้านแล้วเนี่ย
Z_zent : *สติกเกอร์โกรธ
สะมุดสะมิด : กูขอโทษว่ะ ไปไม่ได้แล้วจริงๆ
Z_zent : มึงแม่ง!
Z_zent : เออ ตามใจ
ผมเห็นข้อความไอ้เซนท์ก็รู้ว่ามันคงนอยด์ไปแล้ว โคตรรู้สึกผิดเลยตอนนี้และผมก็เริ่มพาลโกรธไอ้เหี้ยลุคแล้วด้วย
"ช่างเถอะ ถ้าอยากไปเดี๋ยวพี่ให้คนไปส่งก็แล้วกัน"มันขยี้ผมสีเข้มผมเบาๆแล้วลุกขึ้นก่อนจะเรียกโยให้หาคนไปส่งผมแล้วมันก็เดินเข้าห้องไปโดยไม่พูดอะไรกับผมสักคำ
ผมมองตามลูคัสเดินเข้าห้องตาปริบๆ นี่มันคงไม่ได้กำลังงอนผมอยู่หรอกใช่ไหมครับ?
แต่ถึงจะงอนหรือโกรธหรืออะไรก็เรื่องของมันอ่ะ ไม่เกี่ยวกับผมอยู่แล้ว
"จะไปเลยไหมครับสมิธ?"โยเอ่ยถาม ผมจึงลุกขึ้นบิดขี้เกียจเล็กน้อยแล้วพยักหน้า
"อืม"
ผมกดส่งข้อความไปบอกไอ้เซนท์ว่าไปได้แล้ว มันก็ส่งสติกเกอร์ดีใจกลับมา
+++++++++++
"ค่อยๆแดกก็ได้มั้ง"ผมเตือนไอ้คนที่นั่งจ้วงซาชิมิเอาๆ แถมยังมาแย่งฟัวกราส์ของผมไปอีกตั้งหลายคำ
"ก็กูหิว"มันพูดทั้งๆที่แซลมอนยังเต็มปาก
"หิวมึงก็แดก อารมณ์ดีก็แดก งอนผัวมึงก็แดกไอ้อ้วนนน"ผมแกล้งยื่นมือไปดึงแก้มมันแกล้งๆ เลยโดนมันตวัดสายตาใส่ทันที
"หึ!ใช่สิกูมันอ้วน ใครจะมารักกู"พูดจบก็คีบโอโทโร่เข้าปากไปอีกคำ
"พวกมึงทะเลาะอะไรกัน?"
"ไม่ได้ทะเลาะ"
"ไม่ได้ทะเลาะมึงจะเสนอหน้าออกมาหากูคนเดียวไหม?"
"เฮ้อ จริงๆกูก็คงงี่เง่าไปหน่อย"มันยอมวางตะเกียบแล้วยกน้ำขึ้นดื่ม
"ยังไง?"
"มันไปดูตัว"มันของไอ้เซนท์ก็หมายถึงไอ้ดีนะครับ
"แล้วไง?นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนี่"
"ก็ใช่ แต่ครั้งนี้มันไม่ยอมบอกกู"
"อือฮึ แค่เนี้ย? แล้วมึงรู้ได้ไงว่ามันไปดูตัวมา"
"อืม เจ้กูเห็นแล้วถ่ายรูปส่งมาให้ดู"
"มันไม่อยากให้มึงคิดมากรึเปล่า ไอ้ดีคงไม่ได้คิดอะไรหรอกมั้ง"ผมบอกไปตามคิด
"มั้ง แต่กูว่าผู้หญิงคนนี้มันอาจจะต้องแต่งงานด้วยก็ได้"
"เฮ้ย!ไม่มั้ง"ผมร้องอย่างตกใจ
"กูไปสืบดูแล้ว คนนี้แม่มันหมายมั่นจะเอามาเป็นสะใภ้ให้ได้เลยว่ะ"ไอ้เซนท์พูดเสียงซึมๆแล้วคีบซูชิใส่ปาก(เศร้าแค่ไหนก็แดกได้จริงๆ)
"มึงอย่าเพิ่งคิดไปเองดิวะ มันไม่ทิ้งมึงหรอก แล้วมึงคุยกับไอ้ดีรึยัง?" เซนท์ส่ายหน้า
"คุยกันก่อนเถอะ เฮ้ยๆอย่าร้องนะมึง"ผมทำตัวไม่ถูกเมื่อไอ้เซนท์ตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้(ผมทำตัวไม่ถูก)
"ไม่ร้องๆ"มันยกมือขยี้ตาแดงๆของตัวเองแล้วฉีกยิ้มเหมือนพยายามทำตัวเข้มแข็ง แล้วก้มหน้าก้มตากินอาหารบนโต๊ะต่อ
ผมก็มองเพื่อนและเริ่มลงมือกินอาหารตัวเองไปเงียบๆ คือผมเข้าใจนะว่าตอนนี้มันรู้สึกยังไง โคตรสงสารเพื่อนเลยว่ะ
แต่ผมไม่รู้จะพูดยังไงผมปลอบใจคนไม่เก่ง สิ่งที่ผมทำได้คงมีเพียงอยู่ข้างๆคอยให้กำลังใจมัน
หลังจากที่กินไปได้สักพัก ไอ้เซนท์ก็เอ่ยถามทำลายความเงียบขึ้น แต่มันเป็นคำถามที่ผมไม่อยากจะตอบเลยจริงๆ
"ว่าแต่มึงเถอะ ก่อนหน้านี้บอกว่าออกมาไม่ได้ แต่อยู่ๆก็บอกว่ามาได้ แสดงว่าต้องมีคนไม่ยอมให้มึงออกมาแต่สุดท้ายก็ยอมให้ถูกมะ?" ไอ้เซนท์เดาเกือบจะถูกหมด แร่ที่ไม่ยอมออกมาเป็นผมไม่อยากออกมาพร้อมกับลูคัส
"..."
"ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร"ไอ้เซนท์ยักไหล่นิดๆแล้วก้มหน้าลงกินต่อ เพียงแต่ผมจะไม่รู้สึกผิดเลยถ้าไม่ได้ยินน้ำเสียงและเห็นใบหน้าเศร้าๆของมัน
"เออก็มีปัญหานิดหน่อย"ผมตอบแบบไม่เจาะจง
"ใช่คนเดียวกับที่มาคอยรับคอยส่งมึงไหม?"ผมพยักบอกว่าใช่
"คนเดียวกับที่ให้แบล็กการ์ดมึงใช้?"ผมพยักหน้าให้มันอีกรอบ
"เป็นคนที่ทำรอยบนคอมึง"นิ้วเรียวชี้มาที่ต้นคอผมแถวๆที่ไอ้เหี้ยนั่นทำรอยไว้จริงๆ ผมจึงพยักหน้าให้เพื่อนไปอย่างเถียงไม่ได้
"และคนๆนั้นก็คือลูคัส คนที่กูเจอเมื่อตอนกลางวัน"ประโยคนี้ของมันน็อคเอาท์ผมแล้ว
"..."
"..."
"ใช่"ผมยอมรับออกไปในที่สุด
"มึงเป็นอะไรกับเขา"ดวงตาตี่ๆของมันเบิกกว้างขึ้นแล้วเอ่ยคาดคั้นผมเสียงเข้ม
"กูไม่รู้"
"ห๊ะ!?"
"เออ"
"ไอ้เหี้ย!กูนึกว่ามึงเกลียดเกย์ มึงดูไม่ชอบใจทุกครั้งที่ผู้ชายเข้าใกล้ตัวมึง"มันสบถเสียงดังลั่น
"กูไม่ได้เกลียด แต่ที่กูไม่ชอบอ่ะมันมีสาเหตุเรื่องมันยาว"
"ยาวแค่ไหนกูก็จะฟัง กูมีเวลาให้มึงทั้งคืนเลยเพื่อน"ความเสือกนี่ทำให้ลืมเศร้าได้เหรอครับ?
"มึงนี่มัน...เออๆเล่าก็เล่า..."ตอาแรกว่าจะด่า แต่พอเห็นหน้ามันแล้วด่าไม่ลง ก็เลยตัดสินใจเล่าเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผมกับลูคัสให้มันฟังตั้งแต่ต้นแบบคร่าวๆ(แต่กินเวลาไปเป็นชั่วโมง)
" Oh my gosh!"ไอ้เหี้ยเซนท์อุทานออกมารอบที่ล้าน
"ก็ประมาณนั้นแหละ"ผมยักไหล่นิดๆ
"กูโคตรไม่อยากเชื่อว่าหุ่นอย่างมึงจะถูกกดลงได้"
"แล้วมึงจะให้กูทำไง มันเป็นไปแล้ว อีกอย่างแต่ก่อนก็ก็ตัวเล็กๆน่ารักจะตาย"ผมแสยะยิ้ม ไอ้เซนท์นี่ทำหน้าเหมือนเห็นผี
"กูขนลึกพรึ่บเลยอ่ะมึงดู นึกภาพมึงตอนนั้นแล้วสยอง"มันยื่นแขนที่ขนมันตั้งจริงๆ
"ไอ้สัส"ผมถีบขามันใต้โต๊ะอย่างหมั่นไส้
"งั้นที่มึงเคยบอกกูว่าผัวเก่านี่ก็เรื่องจริงดิ"
"กูเคยพูดเหรอ?"ผมเลิกคิ้วถามมันเหมือนจำไม่ได้
"เหอะ!ตอนนั้นผัวเก่าแต่ตอนนี้ผัวเก่ามาเป็นผัวปัจจุบันเลยสิมึง"ไอ้เซนท์เบ้ปากใส่ผมแบบเยาะๆที่เห็นหน้าหงุดหงิดจากผม
"อย่าเรียกผัว ให้เรียกคนแก้เงี่ย_ชั่วคราว"ผมส่ายหน้าตอบมันไป
"เหอๆอยู่ต่อหน้าเฮียก็พูดให้มันได้อย่างนี้ละกัน"
"มึงจะไปเรียกมันเฮียทำไม"ผมถามเพื่อนอย่างไม่ชอบใจ
"ก็เขาแก่กว่าแล้วยังเป็นผัวมึงด้วย"
"กูบอกว่าไม่ใช่ไง!"
"หรา กูจะรอดู"
"ไม่มีอะไรให้มึงดูทั้งนั้นแหละ"
"ขากที่มึงเล่าอนนี้มึงก็ไม่ได้ตัวเล็กเหมือนเมื่อก่อนอย่างที่เฮียชอบแล้วนี่ ทำไมเขายังเอามึงอยู่วะ"
"กูจะไปรู้กับมันหรอ"ผมทำหน้าเซ็งๆ ไอ้เซนท์ก็เงียบไปก่อนจะพูดขึ้น
"บอกตรงๆว่าพอได้ฟังเรื่องของมึงแล้ว เรื่องกูดูเล็กน้อยไปเลย"
"แต่ละคนก็มีเรื่องราวในชีวิตไม่เหมือนกัน เรื่องความรู้สึกมันเอามาเปรียบเทียบกันไม่ได้หรอกว่ะ ว่าเรื่องของใครเล็กหรือว่าใหญ่กว่ากัน"
"อือ ก็จริงอย่างที่มึงว่า"
"ถ้าเสือกสบายใจแล้วก็รีบแดกให้อิ่มซะ"ผมยื่มือข้ามโต๊ะไปยีผมไอ้ต๋ปลอบๆ
"ขอบใจนะมึง"
"เออ กูเพื่อนมึงนิ"
เวลาผ่านไปอีกเกือบๆหนึ่งชั่วโมง ไอ้เซนท์ก็แดกอิ่มสักที ผมรู้สึกสงสารเจ้าของร้านเหมือนกันนะ ไอ้เซนท์เขมือบเจ้าท้องไปเยอะมากและผมก็กินไปไม่ใช่น้อยเหมือนกัน
"แล้วนี่มึงกลับไง"ผมเอ่ยถามขณะที่เรากำลังเดินออกจากร้าน
"ให้มึงไปส่ง"
"ละตอนมามึงมาไง?"
"คนขับรถที่บ้านมาส่ง"
"อ้อ งั้นมึงก็ยืนรออยู่ตรงนี้ก่อน"
"ทำไมวะ?"ไอ้เซนท์ทำหน้างงๆอย่างไม่เข้าใจ
ยังไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยปากตอบมัน รถสปอร์ตสัญชาติอิตาลีสีดำก็ขับมาเทียบที่พวกผมยืนอยู่พอดี ไอ้เซนท์มองรถคันนั้นอึ้งๆเพราะจำได้ว่าเป็นรถใคร
ไม่กี่วินาทีต่อมาไอ้ดีก็เปิดประตูลงจากรถเดินตรงเข้ามาทางเราด้วยสีหน้าเย็นชาดูน่ากลัวกว่าปกติ
"โทรหาทำไมไม่รับ?"มันถามไอ้เซนท์เสียงกดต่ำ ฟังดูก็รู้ว่าพยายามระงับอารมณ์คุกรุ่นมากแค่ไหน
"ไม่อยากรับ"ไอ้เซนท์ก็ตอบนิ่งๆหน้าตึงไม่แพ้กัน
"เซนท์!"
"ป่ะมึงกลับ"ไอ้เซนท์หันมาหาผมแล้วพยายามดึงมือผมให้เดินไปอีกทาง แต่ไอ้ดีก็จับแขนไอ้ตี๋ไว้ก่อนไม่ให้ขยับไปไหนได้
"ปล่อย!"ไอ้เซนท์พยายามสะบัดแขนให้หลุดจากไอ้ดี แต่อีกคนก็จับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
"อย่าให้ดีโมโหนะป่อง"พอได้ยินชื่อที่ไอ้ดีเรียกไอ้เซนท์กันสองคนแล้วกูออกล้วงคออ้วกมากถ้าไม่ติดว่าเสียดายข้าวที่เพิ่งกินเข้าไปนะมึง
"มึงโมโหได้คนเดียวหรือไงล่ะ!"ไอ้เซนท์เริ่มเดือดขึ้นบ้างแล้ว
"เอ่อ กูว่ามึงกลับไปเคลียร์กับมันตรงๆเหอะว่ะ"ผมเอ่ยห้ามทัพออกมาเมื่อรู้สึดว่ามันชักไปกันใหซ่ บางคนที่เดินออกจากร้านมาก็พากันมองเราด้วย
"ไม่ใช่ตอนนี้!"
"จริงๆกูเป็นคนเรียกไอ้ดีมาเองแหละ"ผมสารภาพออกไป
"ไอ้เหี้ยสมิธ มึงไม่ใช่เพื่อนกู"ไอ้เซนท์ตาแดงก่ำเหมือนใกล้จะร้องไห้เต็มที และคงกำลังโกรธผมไปแล้ว
แต่ผมทนเห็นเพื่อนทุกข์ใจไม่ได้จริงๆว่ะ
"กูก็เพื่อนมึงทั้งคู่นั่นแหละ ไปๆไปคุยกัน"ผมช่วยไอ้ดีพาไอ้เซนท์ขึ้นเพราะมันดิ้นมาก ยังดีที่มันตัวเล็กกว่าพวกผมอยู่
"ใช้เหตุผลคุยกันล่ะ อย่างี่เง่าให้มันมากนะมึง"ผมชี้หน้าบอกไอ้เซนท์ มันไม่ตอบแต่เช็ดน้ำตาแล้วทำหน้างอนใส่
"กูก็อย่าทำอะไรมันรุนแรงล่ะ ไม่อย่างนั้นกูไม่ยอมแน่"ผมหันไปบอกไอ้ดีก่อนมันจะขึ้นรถ
"กูจะไปทำอะไรทันได้ล่ะ ไปละขอบใจมากมึง"มันโบกมือให้แล้วเข้าไปในรถจากนั้นก็ขับรถออกไป
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมๆกับที่รถคันหรูมาหยุดจอดอยู่ตรงหน้า
ผมก้าวขึ้นรถอย่างรู้หน้าที่ น่าแปลกที่ครั้งนี้มันไม่ได้นั่งมารับผมด้วยตัวเอง
ทั้งๆที่คิดว่าดีแล้วล่ะ แต่ในใจมันกลับวูบโหวงแปลกๆ
+++++++++++++
เอ๊ะ!มีคนกล้างอนเมียด้วย จะเป็นยังไงต้องติดตามกันต่อไปน้า
หัวข้อ: [จบ]You're my fav person•คนโปรด•[Special Talk : HNY](01/01/2562) (อ่าน 69076 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก