[จบ]You're my fav person•คนโปรด•[Special Talk : HNY](01/01/2562)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [จบ]You're my fav person•คนโปรด•[Special Talk : HNY](01/01/2562)  (อ่าน 69022 ครั้ง)

ออฟไลน์ กาแฟมั้ยฮะจ้าว

  • Let me hug you tight, and I’ll make you feel how important you are.
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 920
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +570/-0
ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ :a2:

ออฟไลน์ YINGPREM

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 131
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +112/-1
คนโปรด 25.2

"จะไปไหน?ไม่ให้ไป!"หางเสียงผมเหวี่ยงใส่เขาไม่รู้ตัว

"ไม่ไปๆอยู่กับมิทตี้นี่แหละ"ท่อนแขนแกร่งกอดกระชับเอวผมแน่นยิ่งขึ้น ริมฝีปากร้อนกดจูบอยู่ข้างขมับผมซ้ำๆ

"ขอโทษนะครับนาย ผมขอตัวก่อนนะครับ"เสียงโยดังขึ้นเบาๆ

"อืม"ลูคัสรับคำในลำคอ

"โยไปไหน? นั่งดื่มด้วยกันต่อก่อนซี่~"ผมรีบเอ่ยถามเมื่อเห็นโยลุกออกจากเก้าอี้

"ผม...จะไปรับคุณหมอที่สนามบินครับ"

"หืม?เกรย์เหรอ?"

"ครับ"

"อื้มๆไปรับแล้วพามาหาผมด้วยน้า~"

"ไม่ต้องพามันมา"เสียงคนที่กอดผมไว้อยู่พูดแทรกขึ้นนิ่งๆออกไปทางไม่สบอารมณ์

"ลุค!ทำไมเป็นคนแบบเน้อ่า"(ภาษาคนเมา)

"มิทตี้ไม่อยากอยู่กับพี่สองคนหรอ?"น้ำเสียงลูคัสเอ่ยถามอย่างคาดหวังแต่ผมก็เอ่ยทำลายหวังนั้นด้วยคำๆเดียว

"ไม่!"ลูคัสถึงกับชะงักแต่ไม่นานเขาก็เอ่ยกับผมด้วยรอยยิ้มประจำตัวที่เหมือนเอาชนะทุกอย่างได้นั่น

"ถ้ายอมอยู่กับพี่แค่สองคนพี่จะซื้อแลมโบฯให้...เอารุ่นที่เพิ่งเปิดตัวเมื่อสัปดาห์ก่อนที่มิทตี้อยากได้ดีไหม?"เอ๋?มันรู้ได้ไงอ่ะว่าผมเล็งๆรุ่นนั้นไว้อยู่ ผมไม่เคยพูดซะหน่อย...คิดว่าเงินซื้อผมได้หรอวะ!?

"โอเค!อยู่กันสองน่าจะดีกว่าเนอะๆ"ผมพยักหน้าตอบตกลงแบบไม่ต้องคิดอะไรให้เปลืองสมอง!เงินซื้อผมไม่ได้ แต่รถซื้อผมได้ครับ!

"หึๆเด็กดีของพี่"แล้วลูคัสก็ฟัดแก้มผมไปอีกหลายฟอด ส่วนโยก็ย้ายตัวเองออกไปจากสายตาพวกผมเงียบๆ

"ฮื่อ! โตแล้วไม่เด็ก"ผมส่ายหัวปฏิเสธคำพูดลูคัส เอี้ยวตัวไปกอดเอวมันไว้หลวมๆ...เอาใจมันสักหน่อย กลัวมันไม่ซื้อรถให้เฉยๆหรอก

"งั้นพิสูจน์หน่อยว่าโตแล้วจริงไหม"ปากพูดยิ้มๆ แต่มือมันล้วงเข้ามาใต้เสื้อสะกิดหัวนมผมแล้วครับ

"อ๊ะ!ลุค...อย่า อื้อ...จับ"มืออีกข้างของลูคัสล้วงเข้ามาคลึงน้องชายผมเล่น ผมเอ่ยห้ามมันด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่นที่ยากจะทนไหวต่อความเสียวซ่านที่ถูกปลุกขึ้น นอกจากลูคัสจะไม่สนใจเสียงห้ามปรามจากผม มันยังหน้ามึนขอออกมาโต้งๆอีก

"มิทตี้พี่อยากเปลี่ยนบรรยากาศ"มันพูดพึมพำขณะไซร้คอผมไปด้วย...นี่มันจะเล่นผมกลางแจ้งข้างสระน้ำเลยหรอ?

"อึ่ก!ดะเดี๋ยวมีคนมาเห็น"ผมพยายามจะห้ามอย่างสุดกำลัง(?)

"พี่ให้ลูกน้องดูไว้ให้แล้ว ถึงยังไงพี่ก็ไม่ยอมให้ใครหน้าไหนเห็นร่างกายมิทตี้ของพี่ได้หรอก"ลูคัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังทำให้ผมวางใจไปได้เปราะหนึ่งกับความรอบคอบของมันที่เหมือนรู้อนาคตว่าเรากำลังจะทำอะไรกัน

ว่าแต่ว่า...ทำไมผมถึงได้รู้สึกว่าคำพูดลูคัสเหมือนมีอะไรสักอย่างที่ไม่ถูกต้องกันนะ?เพียงแต่ผมคิดยังไงก็คิดไม่ออกนี่สิ และขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเหม่อๆในหัวอยู่นั้น ร่างกายผมกลับถูกจับพลิกให้หันหน้าเข้าหาลูคัส มันยกผมขึ้นไปนั่งคร่อมตักตัวเองแล้วตรึงท้ายทอยผมให้โน้มหน้าไปจูบปากกัน

"อ๊ะอื้อออ"เมื่อริมฝีปากเราสัมผัมกันผมก็รับรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้ผมไม่สามารถห้ามสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ได้อีกแล้ว

ผมเอียงองศาหน้าให้พอเหมาะกับบทจูบแสนเร่าร้อนที่กำลังดำเนินไป โดยไม่ทันได้รู้ตัวว่าเราจูบกับนานมากแค่ไหน ตอนนี้ทั้งตัวผมก็เปลือเปล่าไร้เสื้อผ้าอยู่บนตักลูคัสแล้ว

"อ๊ะ! ลุค...อย่าเพิ่ง อื้อ!"ลูคัสไม่ได้สนใจฟังเสียงทักท้วงจากผมเลยสักนิด มันสอดนิ้วที่ชุ่มไปด้วยน้ำลายของเราสองคนเข้าสู่ช่องทางด้านหลังของผมแล้วคว้านไปมาสร้างความคุ้นชิน

มันขมิบตอดรัดนิ้วของลูคัสแน่นโดยที่ผมไม่สามารถควบคุมร่างกายตัวเองได้เลย ผมซบหน้าลงกับบ่ากว้างด้วยความกระดากอายเมื่อนิ้วที่สามของมันแทงเข้ามาแล้วเริ่มขยับเข้าออกช้าๆ

"ตรงนี้ของมิทตี้น่ารักตลอดเลย"น้ำเสียงทุ้มต่ำแหบพร่าเต็มไปด้วยอารมณ์หยาบโลน ผมกัดปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงครางเมื่อนิ้วยาวๆของมันกระแทกไปโดนจุดกระสันภายในผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับรู้

"อ๊ะ!ห้ามพูด อึ่ก อ๊า นะ!"ผมยกมือขึ้นปิดปากมันไว้ไม่ให้พูดออกมาเพราะรู้สึกหน้าร้อนเกินจะรับไหว

"เอาอ่างอื่นอาอิดอากอี้แอน"มันพูดอะไรของมันวะ ผมไม่เข้าใจ

"พูดอะไร?"ผมเอามือที่ปิดปากลูคัสออกแล้วถามด้วยความสงสัย

"เอาอย่างอื่นมาปิดปากพี่แทน อย่าใช้มือ"มันยิ้มให้แบบเจ้าเล่ห์สุดๆ ในขณะที่ผมก็เสียวซ่านมากจนแทบประคองสติไว้ไม่ไหวอยู่แล้ว

"เอาอะไร"ยอมรับว่าตอนนี้คิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ ลูคัสไม่ตอบแต่โน้มหน้ามาดูดยอดอกผมแรงๆเล่นเอาเสียวแปลกขึ้นมากระทันหัน

"อื้ออ...ลุค...อ่ะเค้าจะไม่...อึ่ก...ไหวแล้ว"

"ปล่อยออกมาเลยครับที่รัก"มันผละใบหน้าออกจากอกผมแล้วตอบก่อนจะก้มไปดูดชิมต่ออีกรอบ นิ้วทั้งสามของเขากระแทกใส่ช่องทางผมถี่รัว ส่วนมืออีกข้างก็ชักรูดแก่นกายให้ผมอย่างหนักหน่วง ไม่กี่นาทีต่อมาผมก็ปลดปล่อยหยาดน้ำสีขุ่นเปรอะเปื้อนทั้งมือลูคัสและหน้าท้องของตัวเอง

"แฮ่กๆ"ผมหายใจอย่างเหนื่อยหอบ ไม่รู้ตัวเลยว่ากอดคออีกคนไว้แน่นแค่ไหน

ชึ้บ!เสียงถอนนิ้วออกจากช่องทางด้านหลังผมดังขึ้นเบาๆ มันใช้นิ้วป้ายเอาน้ำรักที่หน้าท้องผมกับที่มือตัวเองไปชักรูดกับมังกรยักษ์หัวแดงคล้ำที่ผงกหัวหงึกๆรอออกรบ ของเหลวสีขุ่นที่เอ่อล้นออกมาจากส่วนหัวทำให้ผมรู้เลยว่ามันมีความต้องการมากขนาดไหน

ลูคัสชักรูดแก่นกายตัวเองไม่กี่ครั้งเท่านั้น ก่อนจะเอ่ยปากขอบางสิ่งที่ผมไม่เคยให้มันเลยสักครั้ง

"มิทตี้ยกสะโพกให้พี่หน่อยครับ"

"ไม่เอา!"ผมปฏิเสธเสียงแข็ง

"นิดเดียว เดียวพี่ทำเองนะ...นะครับ"

"..."

"ไม่เจ็บ"

"ขยับไม่เป็น ไม่อยากทำ"ผมหน้างอ บอกตามตรงว่าที่ยอมมันขนาดนี้ก็สุดๆแล้วนะ

"แค่ยกสะโพกขึ้นพอ...เชื่อพี่นะ"ฟอด!มันหอมขมับผมแรงๆอย่างปลอบใจ

"..."ผมนิ่งอยู่เป็นนาทีแล้วยื่นมือทั้งสองข้างไปจับบ่ามันไว้แน่น ก่อนจะค่อยๆยกสะโพกขึ้นพร้อมๆกับหลับตาปี๋เพราะไม่กล้าสู้สายตาอีกคน ลูคัสจับผมจูบแลกลิ้นกันอีกครั้ง

พร้อมๆกับที่ผมสัมผัสได้ว่ามันจับไอ้มังกรหัวแดงมาเขี่ยปากทางตรงนั้นผมไปมาก่อนจะกดส่วนหัวเข้ามาช้าๆ

"ไม่ต้องเกร็ง"

ผมพยายามไม่เกร็งอย่างสุดความสามารถแต่มันก็ยังเข้ามาได้ยากอยู่ดีป่ะวะ(เริ่มหงุดหงิด)

เป็นลูคัสเองที่จับสะโพกผมค่อยๆกดลงทับหัวมังกรมันจนสุดความยาวอย่างใจเย็น

"ซี๊ด...ลึกฉิบ!"คนใต้ร่างผมสบถออกมาเบาๆและผมก็รู้สุกอย่างที่มันพูดเหมือนกัน

มันทั้งแน่น ทั้งลึกจนจุกแม้ว่าเราจะเคยผ่านการมีเซ็กส์กันมาหลายครั้งแล้ว แต่ไม่มีครั้งไหนที่มันจะลุกล้ำเข้ามาได้ลึกจนสุดขนาดนี้มาก่อน

"อ๊ะ!เบา"ผมหลุดร้องออกมาเมื่อมันโอบกอดร่างผมไว้แล้วเริ่มขยับสะโพกตัวเอง

"มิทตี้ของพี่น่ารักที่สุด พี่จะพยายามห้ามใจไม่ให้ทำแรงเกินไป"คือมันจะทำเบาหรือแรงวะ?

ผมมองหน้ามันแบบชักเริ่มโมโห มันก็ยิ้มๆแล้วจับผมไปจูบแบบหนีความผิดเห็นๆ

ส่วนล่างของลูคัสเริ่มขยับอีกครั้ง ผมแทบไม่ต้องออกแรงทำอะไรด้วยซ้ำ มันจับสะโพกผมขยับเองและสวนแก่นกายเข้ามาเองอย่างหื่นกระหาย ทำไปทำมากลับเป็นผมที่เป็นฝ่ยขยับสะโพกเองเพราะไม่ทันใจ

คงต้องยอมรับว่าท่นี้มันเสียวและถึงอารมณ์สุดๆ

"ลุค...อ๊ะ พี่ทำเร็วๆ อ๊า"ผมไม่รู้ตัวเลยว่าอารมณ์ ณ ตอนนั้นผมพูดและทำอะไรออกไปบ้าง ผมรู้แค่ว่าทำยังไงก็ได้ให้เสร็จเร็วๆ แม่งทั้งเสียวทั้งทรมาน

ลูคัสหยุดชะงักไปในเสี้ยววินาที ซึ่งมันทำให้อารมณ์ผมค้างเติ่งอยู่บนยอด ผมเผลอจิกคอมันอย่างหงุดหงิดกว่าจะรู้ตัวคือคอมันเลือดซิบเป็นรอยเล็บผมแล้วอ่ะ ผมจะโดนตบรึเปล่านะ(เริ่มกลังเพราะไม่โดนมานาน)

แต่นอกจากลูคัสจะไม่ตบผมแล้ว มันยังคว้ามือผมไปจูบแรงๆอีกหลายที

ผมงงๆนิดหน่อยแต่ก็ดีแล้วที่มันไม่โกรธเพราะมันก็ยังยิ้มให้ทั้งปากและตา

จากนั้นลูคัสก็ขยับสะโพกกระแทกมังกรใส่ถ้ำผมอย่างหนักหน่วง มันสาวเอวรัวเร็วไม่ยั้ง ท่อนเอ็นยักษ์ผลุบเข้าผลุบออกถี่ๆจนผมรู้สึกว่าช่องทางนั้นร้อนขึ้นเหมือนกำลังโดนแผดเผา

ร่างกายผมกระตุกเกร็งช่องทางด้านหลังขมิบรัดไม่หยุดเพราะทนต่อขีดสุดแห่งความเสียวไม่ไหว ผมถูกกระแทกใส่อีกเพียงไม่กี่ครั้งจึงได้ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาอีกครั้ง

"รัดชะมัด...อ่าห์"เสียงทุ้มครางต่ำในลำคอ มันขยับสะโพกรัวเป็นครั้งสุดท้าย รั้งผมเข้าไปจูบนัวเนียอีกไม่ถึงนาทีก็กระตุกร่างกายฉีดพ่นหยาดน้ำออกมาเต็มช่องทางของผม...



มันจูบผมต่ออีกสักพักก่อนจะยอมถอนริมฝีปากออกแล้วหอมแก้มผมอีกฟอดใหญ่ ผมกอดคอมันไว้แล้วหลับตาซบหน้ากับไหล่มันเพราะทั้งรู้สึกง่วงและเพลียเอามากๆ

"ง่วง?"มันถาม ผมไม่ตอบแต่พยักหน้าแทน

"เดี๋ยวพาไปอาบน้ำนอน ค่ำๆจะได้ตื่นมากินข้าว"ผมพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย

"อาบน้ำอุ่นเนอะ"ผมพยักหน้าอีกสองครั้ง

"อยากแช่ตัวไหม?"ผมส่ายหน้าเบาๆ

"ตอนเย็นไปกินกุ้งเผาตัวโตๆอย่างที่มิทตี้ชอบกัน"ผมพยักหน้าอีกรอบ สติก็ใกล้จะเลือนลางไปทุกที

"ชอบทะเลไหม"ผมพยักหน้าหนึ่งครั้งแบบใกล้หมดแรงแล้วจริงๆ

"แล้วรักพี่ไหม?"และก็เป็นอีกครั้งที่ผมพยักหน้าให้มันไปโดยไม่รู้ตัว...

++++++++++++

เอ้า!สรุปเอาทิชชู่มาซับอะไร?รีดใจบางจัง ฮี่ๆ ว่าแต่ฉากเรทเยอะไปไหมอ่ะ?นี่ไม่อยากให้เป็นนิยายที่หมกหมุ่นด้านเพศมากเกินไป แต่ผัวมิทตี้เขาหื่นอ่ะไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ฮ่าๆๆ

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
มิทตี้เมาแล้วเผยไต๋หมดเลย555

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
เสร็จนังลูจนได้นะมิทตี้  :เฮ้อ:

ออฟไลน์ กาแฟมั้ยฮะจ้าว

  • Let me hug you tight, and I’ll make you feel how important you are.
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 920
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +570/-0
ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ :a2:

ออฟไลน์ question09

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1501
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +46/-10

ออฟไลน์ lcortsess

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 173
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-3
ป๋าจ๋าาาาาา เค้าก็อยากได้แลมโบฯ เหมือนก๊านนนนนนน :hao7: :hao7:

ออฟไลน์ mundoo

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 282
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +55/-2
ผลัวสายเปย์  เปย์ได้เปย์ดี อิจฉามิทตี้จริงๆ
นังคาร่าต้องแค้นอิพี่มากแน่ๆ

ออฟไลน์ TachibanaRain

  • มาโกโตะเทนชิ
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +76/-3
มิทตี้เผลอตอบรับไปแบบนี้อิพี่ลุคคงฟินไปสามวันแปดวัน แบบนี้ขอดาวได้ดาวขอเดือนได้เดือนแน่ๆ

ออฟไลน์ YINGPREM

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 131
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +112/-1
เฮลโลเบบ~...วันนี้เปรมไม่ได้มาอัพ​นิยายนะคะ เข้ามาแจ้งข่าวว่าจะหายไปสักพัก(อีกแล้ว) แต่อย่าเพิ่งงอนเปรมนะ~ เค้าจะหายไปแต่งนิยายให้จบนี่แหละน่าจะใช้เวลาประมาณ1-2สัปดาห์ไม่เกินนี้ เพราะมันเป็นช่วงสุดท้ายของเรื่องแย้ว><ปัญหาทุกอย่างต้องได้รับการสะสางสักที อิอิ คือ เปรมกลัวว่าถ้าแต่งสดแล้วมาอัพทีละตอนมันจะค้างมากๆ(ซึ่งมันก็ค้างจริงๆนั่นแหละ)ถ้าเปรมยังแต่งตอนต่อไปไม่เสร็จมันก็จะเป็นการทรมานคนอ่านเปล่าๆ สู้ไปแต่งให้จบแล้วได้อัพลงทุกวันจนจบน่าจะโอเคกว่าเนอะ นิยายเรื่องนี้จะจบที่บท29 ซึ่ง4บทสุดท้ายนี้เปรมจะไม่แบ่งครึ่งแล้วนะคะ ดราม่าอยู่แล้วอย่างที่เปรมเคยบอกแต่ทุกอย่างมันก็มีเหตุผลของมัน และก็ไม่ใช่ว่าจะดราม่าไปซะทุกตอน ไม่ต้องกลัวขนาดนั้น เมื่อผ่านปัญหานี้ไปได้มันจะจบแฮปปี้อย่างแท้จริง 

สุดท้ายแล้วเปรมต้องขอโทษทุกคนที่ทำให้รอนานเสมอ แปบเดียวแต่ก็6เดือนแล้วสำหรับเรื่องนี้...เปรมอยากเขียนมันออกมาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะรักเรื่องนี้มากและคนโปรดอาจเป็นนิยายเรื่องสุดท้ายที่เปรมจะแต่งในปีนี้ ปีหน้าหรือปีต่อๆไปก็ต้องดูอีกทีว่าจะมีเวลาไหม(ขอดูตารางเรียนก่อน) เปรมขอบคุณมากๆที่ยังรอ❤

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
 รอได้จ้ะ

ออฟไลน์ question09

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1501
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +46/-10
รอๆ  :mew1: :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ sailom_orn

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1054
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-1
 :man1: สู้ๆนะคะ

ออฟไลน์ catka12

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 578
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-0
 :ruready จะรอนะค่ะสู้ๆค่ะ  o13

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
จากแถลงการณ์ที่กล่าวมา เห็นสมควรให้ลาได้
จึงอนุมัติการลาได้ตามกำหนดที่กล่าวมา  :katai4:

ออฟไลน์ lcortsess

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 173
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-3
 มาให้กำลังใจจ :mew1: :mew1:ร้าาาา

ออฟไลน์ ppnplg

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 42
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
เฮ้อมมมมมมสุดท้ายก็โดนคนพี่หลอกให้บอกรักจนได้
พี่แกคงฟินหลายวันน้องบอกรักแม้จะโดนล่อก็ตาม
เป็นกำลังใจให้นะคะ ยังรออยู่นะคะ พร้อมสนับสนุนเสมอค่ะ

ออฟไลน์ wanida023

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 49
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
สู้ๆนะค่ะ o13

ออฟไลน์ TachibanaRain

  • มาโกโตะเทนชิ
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +76/-3
จริงๆช่วงไทม์สกิ๊ปปุ๊บแป๊บสี่ปีมันก็เหมือนจะดูข้ามๆไปนิดนะคะ แต่ก็เข้าใจได้ว่าช่วงนั้นคงไม่มีอะไรนอกจากอิลุคเดินหน้าง้อเมียอย่างเดียว อีกไม่กี่ตอนจะจบแล้วก็ไม่แน่ใจว่าปมหมดรึยัง ว่าแต่ที่ผ่านมามิทตี้ไม่อยากพบแม่บ้างเลยเหรอ

ออฟไลน์ lcortsess

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 173
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-3
เข้ามารอด้วยคนนนน :mew3:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ lcortsess

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 173
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-3
เข้ามารอตอนใหม่งับ

ออฟไลน์ YINGPREM

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 131
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +112/-1


คนโปรด 26

"มึงปลุกน้องดิ๊"

"ทำไมกูต้องทำแบบนั้น?"

"กูหิวข้าวแล้ว"

"หิวก็ไปแดก ปากมึงติดกับปากเมียกูหรือไง!?"

"ทำไมมึงต้องขึ้นเสียงด้วยวะ กูแค่ไม่ได้เจอสมิธนานเลยอยากกินข้าวกับน้อง มึงจะหวงอะไรนักหนาเนี่ย!"

"มึงหุบปากไปเลยเดี๋ยวมิทตี้ตื่น ไม่อย่างนั้นกูจะให้โยลากมึงไปฆ่าในทะเล"

"แหม เห็นกูเกรงใจโยนิดหน่อยก็ขู่กูจัง"

"อื้อ~" ผมรู้สึกตัวตื่นเพราะเสียงบางอย่างดังรบกวนอยู่ไม่ไกลหูและขยับตัวเล็กน้อยเพราะความเมื่อยขบของร่างกาย

"มิทตี้ตื่นแล้วปวดหัวหรือเปล่า?" เสียงนุ่มทุ้มดังอยู่ข้างหูพร้อมกับมือที่ลูบศีรษะผมเบาๆ ผมส่ายหน้าแล้วเอียงแก้มถูไถกับฝ่ามือนุ่มๆของเขาโดยไม่รู้ตัว

"เกรย์มาแล้วเหรอ?"ผมเอ่ยถามออกไปทั้งๆที่ยังหลับตา

"พี่มาแล้วน้องรัก" พอได้ยินเสียงเกรย์ผมก็พยายามฝืนเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมองแต่กลับพบเพียงชายคนหนึ่งแสนคุ้นเคยที่ปรากฏอยู่ในสายตา

"ลุค"ผมเผลอเรียกชื่อเขาออกมาเบาๆ

"หืม?"ลูคัสเอ่ยขานรับพร้อมโน้มหน้าลงมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่สองครั้งติด

"สมิธแฮงค์ไหม ตื่นไหวรึเปล่า?"เสียงเกรย์เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงจากอีกฟากหนึ่งของเตียง ผมหันไปมองเขานิดๆก่อนจะส่ายหน้าแล้วตอบ

"ไม่แฮงค์ๆผมไหวน่า"ผมขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงโดยมีลูคัสคอยช่วยพยุงอีกแรง

"งั้นมิทตี้ไปล้างหน้าให้สดชื่นก่อนแล้วเราค่อยออกไปหาอะไรกินกัน"

"อืม"ผมรับคำ จากนั้นก็เข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย พอออกมาก็เห็นเพียงลูคัสที่รออยู่ในห้องนอน

"เกรย์ล่ะ?"ผมถามแต่อีกคนกลับขมวดคิ้วหน้าตึงขึ้นมาอย่งเห็นได้ชัด

"มันออกไปรอข้างนอก"ลูคัสตอบออกมาแบบเสียงแข็งหน่อยๆ ผมจึงเดินเข้าไปใกล้เขาที่นั่งอยู่บนเตียงหลังใหญ่

"เป็นอะไร?"ผมถามด้วยคงามสงสัยเพราะก่อนหน้านี้ยังอารมณ์ดีอยู่แท้ๆ ลูคัสไม่ตอบแต่กลับฉุดมือผมให้นั่งบนตักตัวเองแทน วงแขนแข็งกอดรัดเอวผมไว้แน่นราวกับกลัวจะหนีหายไป

แม้มันจะไม่ใช่ภาพที่น่าดูนักที่ผู้ชายสองคนตัวเกือบจะพอๆกันมานั่งตักกอดก่ายกัน ถ้ามีคนอื่นผมคงไม่ยอมแต่นี่มีแค่ผมกับเขาเพราะฉะนั้นเราก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจสายตาใคร

"อย่าสนิทกับมันมากได้ไหม...พี่ไม่ชอบ"ลูคัสเอ่ยบอกเสียงเข้มก่อนริมฝีปากได้รูปจะกดจูบแล้วดูดเข้าที่กระดูกไหปลาร้าผมจนรู้สึกเจ็บจี๊ดๆคาดว่าคงแดงช้ำแน่ๆ

"เกรย์น่ะเหรอ?เขาเป็นเพื่อนมึงไม่ใช่หรือไง"

"เพื่อนก็เพื่อนสิ ทำไมมันต้องมาวอแวกับมิทตี้ด้วย"วงแขนแกร่งรัดแน่นขึ้นไปอีกจนผมแทบจะหายใจไม่ถนัดใบหน้าหล่อเหลาติดหวานยู่ยี่ทำเอาผมหลุดหัวเราะ ผมลูบผมยาวสลวยสีทองของลูคัสอย่างเพลินมือกาอนจะโน้มตัวไปกอดคอเขาไว้หลวมๆ

"ไม่งี่เง่าดิ"ผมเอ่ยบอกอีกคน

"พี่ไม่ได้งี่เง่า แต่พี่หวง"

"..."ไปไม่ถูกเลยกู

"นอกจากพี่ก็อย่าสนิทกับคนอื่นจนเกินพอดี พี่ใจร้ายได้มากกว่าที่มิทตี้คิด"

"ใจร้ายกับกู?"

"อยากลองให้พี่ใจร้ายดูไหมล่ะ?"ลูคัสถามทำให้ผมนึกถึงเรื่องคาร่าขึ้นมาทันที ผมจึงส่ายหัวรัวๆให้มันไป

"ชอบทำตัวโหดจังวะ"ผมบ่นพึมพำแต่อีกคนคงได้ยินเลยหัวเราะในลำคอเบาๆ

"หึๆ"

"หิวแล้ว"ผมบอกพร้อมผละกอดออกจากลูคัส เขาพยักหน้าแล้วปล่อยตัวผมให้ยืนขึ้น จากนั้นก็จับมือพาผมเดินออกจากห้องโดยมีเกรย์นั่งหน้าหงิกรออยู่ข้างนอก บ่นให้พวกผมได้ไม่กี่คำพอเจอสายตาพิฆาตจากโยก็หุบปากลงได้ทันที

++++++++++++

วันต่อมา

เมื่อคืนหลังจากที่พวกเราออกไปทานข้าวที่ร้านนอกโรงแรม เกรย์ก็ชวนผมดื่มต่อ ผมตกลงแบบไม่ต้องคิด แต่ตัวมารที่อยู่ข้างกายกลับปฏิเสธแทนผมซะงั้น ผมขี้เกียจเถียงเลยยอม แต่เกรย์นี่ทำงอนตุ๊บป่องสาวแตกดูน่าเกลียดมากๆ

ตอนเช้าลูคัสพาผมออกมาเดินเล่นเลียบชายหาดและเรามาทันตอนที่พระอาทิตย์กำลังโผล่ขึ้นจากขอบฟ้า โยจัดแจงถ่ายรูปคู่ให้ผมกับลูคัสโดยไม่ได้ถามความเห็นกันเลยสักนิด

"ขยับชิดๆกันหน่อยสิครับ"โยเอ่ยบอกพร้อมกดชัตเตอร์

"ชิดกว่านี้ก็ต้องขี่คอแล้วล่ะโย-_-"ผมบอกพร้อมทำหน้าเอือมๆแต่ก็ยอมขยับไปชิดลูคัสมากกว่าเดิม มือเรียวแต่แข็งแกร่งก็สอดโอบเอวผมไว้หลวมๆ

"สมิธยิ้มหน่อยครับ" อ่ะกูยิ้มจนปากจะฉีกอยู่ล่ะ

"นายหอมแก้มสมิธหน่อยครับ" ฟอด!ไอ้คนข้างๆฉกจมูกมาหอมแก้มผมทันที บอกง่ายเหลือเกิน

แชะ!!ๆๆๆๆๆ

"เฮ้ย!"ผมร้องเพราะยังไม่ทันได้ตั้งตัว ถึงตั้งตัวได้กูก็ไม่ให้หอมอยู่ดีป่ะวะ คนเยอะแยะ

"เรียบร้อยครับ"โยยกนิ้วโป้งมาให้ แล้วเดินสะพายกล้องลั้นลาไปอีกทาง ลืมบอกว่าเกรย์ยังไม่ตื่น...

โยนี่จริงๆก็เป็นคนที่ร้ายอยู่เหมือนกันนะ พอทำอะไรโยไม่ได้ผมจึงหันไปเอาเรื่องกับไอ้หัวทองแทน

"ใครให้หอม!"

"โยไง"

"แต่กูยังไม่ได้อนุญาตเลยนะ"

"พี่ขออนุญาตจูบ"

"ไม่!...อื้อออ!"เคยฟังกูบ้างไหมเนี่ย! ริมฝีปากร้อนบดจูบกับริมฝีปากผมโดยไม่ฟังเสียงทัดทานใดๆ นานอยู่เกือบนาทีมันถึงยิมถอนริมฝีปากออก

"ลุค!"แล้วผมพูดอะไรได้บ้างวะ!(เริ่มโกรธนะเว้ยไม่ได้งอน)

"โอเคๆพี่พาไปหาอะไรกิน"มันยกมือขึ้นเหมือนยอมแพ้ก่อนจะเกี่ยวคอผมเข้าไปกอดแล้วพาออกเดิน โดยมีลูกน้องมันเดินตามอยู่ข้างหลังเงียบๆ

"คิดว่าของกินจะซื้อกูได้หรือไง"ผมขมวดคิ้วถามลูคัสเสียงเข้ม

"ของหวานด้วยเป็นไง?"มันหันมายิ้มกว้างโชว์ฟันให้ผม รู้สึกเหมือนหัวใจจะเต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะ

"กูยอมแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นนะ!"สุดท้ายเลยยอมๆลงให้ก่อน ขี้เกียจงี่เง่าเว้ย(?)

"ครับๆ"

ลูคัสพาผมมาทานอาหารร้านบรรยากาศดีร้านหนึ่ง โดยส่วนใหญ่ลูกค้าจะเป็นชาวต่างชาติ

เราสั่งอาหารมาจนเต็มโต๊ะเผื่อๆเกรย์ที่กำลังเดินทางมา ระหว่างรอนั้นผมก็ทานไอศกรีมกระทิลอดช่องและน้ำมะพร้าวปั่นนมสดรอไปพลางๆ

กึก! อยู่ๆลูคัสก็วางแก้วน้ำลงกับโต๊ะเสียงดังผิดนิสัย นัยน์ตาคมกริบดุจเหยี่ยวตวัดมองไปที่โต๊ะข้างๆด้านขวามือผม ผมหันหน้ามองตามสายตาลูคัสแล้วก็ไปประสานสายตากับชายชาวต่างชาติคนหนึ่งที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว เขาฉีกยิ้มให้ผมอย่างเปิดเผย ผมก็ยิ้มตอบกลับไปนิดๆเป็นมารยาท แต่...

เพล้ง! ชายแปลกหน้าคนนั้นสะดุ้งแล้วเสหน้าหลบสายตาผมไปอีกทาง

ผมหันกลับมามองต้นเสียงที่ดังขึ้น พบแก้วแตกอยู่ข้างๆเท้าลูคัส ใบหน้าหล่อเหลาเรียบตึง นัยน์ตาสีเขียวเข้มแวววาวไปด้วยความหงุดหงิด

ผมหายใจติดขัดขึ้นมานิดๆ รู้ว่าถ้ามันหงุดหงิดคนที่จะโดนก่อนใครก็กูนี่แหละ

"ลุคพี่ชิมน้ำมะพร้าวปั่นกูไหม อร่อยนะ"ผมยื่นลูกมะพร้าวที่มีน้ำมะพร้าวปั่นอยู่ข้างในให้ลูคัส นอกจากมันจะไม่รับแล้วยังเอ่ยบอกกับผมเสียงเข้ม

"มานั่งด้านนี้กับพี่"

"แต่ว่า..."

"เดี๋ยวนี้"จบคำสั่งมัน ผมก็ลุกขึ้นปึงปังอย่างไม่พอใจเดินไปนั่งด้านเดียวกับมัน แล้วยังทำตัวยุ่งยากให้ผมเข้าไปนั่งด้านในอีกนะ ดีที่มีวิวทะเลสวยๆให้ดู

"น่าจะสั่งปิดทั้งร้านซะก็สิ้นเรื่อง"มันบ่นพึมพำในลำคอทำให้ผมได้ยินไม่ค่อยชัดเท่าไหร่

ผมหงุดหงิดขึ้นมานิดๆแต่ก็พยายามกดไว้ เลยจ้วงตักไอศกรีมกินดับร้อนในอกอย่างเอาเป็นเอาตาย

ไม่ถึง5นาทีต่อมาเกรย์ก็เดินทางมาถึงร้านพร้อมๆกับที่อาหารเสิร์ฟครบพอดี

"เป็นอะไรกันวะ คนหนึ่งก็หน้ายับ อีกคนก็หน้าตึง"เกรย์เอ่ยถามออกมาอย่างงงๆ เขากับโยนั่งลงฝั่งตรงข้ามผม

ผมไม่ตอบแต่ลงมือทานอาหารที่อยู่ตรงหน้าแทน ลูคัสเองก็ไม่ได้ไขข้อข้องใจให้แก่เพื่อนสนิท เขาแกะกุ้งกับปูให้ผมอีกเช่นเคย ผมทานไปได้สักพักก็เริ่มอารมณ์ดีขึ้น(สงสัยเมื่อกี้จะโมโหหิว)ก็เลยชวนบุคคลร่วมโต๊ะคุยเล่นไปตามนิสัย คุยไปคุยมาก็นึกบางเรื่องขึ้นมาได้

"เกรย์ผมอยากเล่นเจ็ทสกี ไปเล่นด้วยกันนะ"

"ได้สิ แต่สมิธต้องขอคุณพ่อของน้องก่อนนะครับ"เกรย์บอกยิ้มๆทำให้ผมหน้าบึ้งขึ้นนิดๆแล้วหันไปขอ 'คุณพ่อ' คนที่โยหมายถึง

"เล่นนะ"

"มันอันตราย"

"ไม่อันตรายหรอก โตแล้วดูแลตัวเองได้"

"พี่เป็นห่วงอยู่ดี"

"เว่อร์ละมึง มันไม่อันตรายขนาดนั้นหรอก"เกรย์ช่วยสนับสนุนผมอีกแรง

"ไม่เสือก"แต่ก็โดนลูคัสตอกหน้าทำเอาเจ็บหนัก

"เออๆแล้วแต่เลยครับ"เกรย์ยักไหล่ให้แล้วกลับไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ

"อยากเล่นอ่ะ เกิดมาไม่เคยเล่นเลย"ผมเอ่ยขอลูคัสเสียงอ่อน มันเงียบคิดไปนิดก่อนจะยอมพยักหน้า

"ก็ได้แต่ต้องให้พี่สอนเล่นก่อน"

"อื้ม!"ผมพยักหน้ารับรัวๆด้วยความดีใจ และ

"เหอะๆ"มีเสียงหัวเราะแห้งๆของเกรย์ประกอบฉาก

++++++++++++++

ลูคัสพาผมกลับวิลล่ามาเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อแขนยาวและกางเกงขายาวรัดรูปก่อนจะสวมชูชีพสำหรับเล่นเจ็ทสกีโดยเฉพาะให้ผม

"แน่นไปไหม?"

"ไม่ พอดีแล้ว"ลูคัสพยักหน้าก่อนจะครีมหลอดสีส้มในกระเป๋ามาทาหน้าให้ผมก่อนแล้วจึงพาผมเดินออกจากวิลล่า ผมรู้สึกตื่นเต้นนิดๆกับประสบการณ์ครั้งแรกที่จะได้เล่นกีฬาชนิดนี้

จุดที่เจ็ทสกีจอดอยู่ห่างจากวิลล่าที่เราพักไม่ไกลนัก ผมเคยบอกแล้วใช่ไหมว่านี่เป็นหาดส่วนตัวของทางโรมแรมที่เราพัก เพราะฉะนั้นนักท่องเที่ยวจึงไม่พลุกพล่านน้อย ตอนนี้มีแค่ไม่กี่คนที่ออกมาเล่นน้ำแล้วอาบแดด บรรยากาศดูเป็นส่วนตัวสุดๆ

ผมเห็นเกรย์ขี่เจ็ทสกีเล่นอยู่กลางทะเลไหวๆแล้วรู้สึกอิจฉา อยากขี่ไปเล่นแบบนั้น

เมื่อเดินมาถึงจุดที่เจ็ทสกีจอดอยู่  ลูคัสก็พาผมลงน้ำแล้วปีนขึ้นเครื่อง มันลำบากนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้มากมายอะไรในที่สุดผมก็สามารถขึ้นมานั่งบนตัวเจ็ทสกีได้สำเร็จ

และไม่ถึงหนึ่งนาทีต่อมาลูคัสก็ขึ้นมานั่งซ้อนได้หลังผมอย่างรวดเร็ว

"เอ๊ะ!?"

"พี่จะสอนมิทตี้เล่นก่อนไง"

"อ้อ"ผมพยักหน้าเข้าใจ ลูคัสขยับตัวเข้ามาชิดผมมากขึ้น แผ่นอกกว้างแนบชิดกับแผ่นหลังผม แขนเรียวแข็งแกร่งสอดเข้าใต้รักแร้ผมไปจับแฮนด์เครื่อง

"บิดกุญแจ แล้วกดสตาร์ทตรงนี้ จากนั้น..."ลูคัสเริ่มสอนแล้วสาธิตให้ดูไปด้วย มันพาผมขี่ไปรอบๆไม่เร็วนัก ก่อนจะปล่อยให้ผมเป็นคนจับแฮนด์บิดบ้างโดนมีคัสนั่งซ้อนหลังกอดเอวผมไว้ไม่คลาย ผมขับมอเตอร์ไซต์เป็นจึงเรียนรู้ได้ไม่ยาก แปบเดียวเท่านั้นผมก็เริ่มขี่คล่อง

"โห แปบเดียวก็เล่นเป็นแล้วนี่หว่า"เกรย์ที่ขี่เจ็ทสกีมาใกล้ๆแล้วตะโกนแซว ผมจึงตะโกนกลับไปบ้างเพราะเสียงเครื่องมันดัง

"คนมันเก่ง"

"เก่งจริงเปล่า? มาแข่งกันไหมน้องๆ"

"มาเดะ"ผมรับคำท้าให้ว่อง คนอย่างสมิธฆ่าได้หยามได้ แต่แพ้ไม่ได้โว้ยยยย

"โอเค ไปเจอกันที่ริมหาดตรงโยยืนอยู่ก่อนละกัน"

"มิทตี้อย่าดีกว่า"ลูคัสเอ่ยห้ามอย่างเป็นห่วง

"คิดว่ากูจะแพ้เกรย์หรือไง?"

"อืม ถึงจะดูโง่ๆอย่างนั้นแต่มันเก่งกว่าที่เห็นนะ"คือกำลังชมหรือด่าเพื่อนตัวเองวะ

"ไม่สนใจอ่ะ รับคำท้ายเกรย์ไปแล้ว"ผมบอกอย่างเอาแต่ใจแต่ครั้งนี้ลูคัสนี่เงียบไปเลย

"..."

"ไม่เป็นไรหรอก เชื่อใจกันหน่อยดิ"ผมใช้มืออีกข้างลูบมือมันที่กอดเอวผมอยู่เบาๆ ลูคัสถอนหายใจหนักๆแล้วกดจูบที่หลังคอผมแรงก่อนจะยอมเอ่ยปากอนุญาต

"ระวังตัวด้วยนะ"

"อืม"

เมื่อผมขี่เจ็ทสกีมาถึงจุดที่เกรย์บอก ลูคัสก็ยอมลงจากเครื่องโดยให้ผมขี่คนเดียวอย่างอิสระ

กติกาการแข่งขันก็ไม่มีอะไรยุ่งยาก แค่ใครขี่กลับมาถึงจุดสตาร์ทก่อนเป็นฝ่ายชนะ โดยจุดที่เราต้องไปอ้อมกลับมา เกรย์ใช้ให้ลูกน้องของลูคัสำปทำจุดมาร์กเอาไว้แล้ว

"แล้วคนชนะจะได้อะไร?"การแข่งขันถ้าไม่มีรางวัลก็ไม่สนุกสิ

"นั่นสิ แต่ตอนนี้พี่ยังคิดรางวัลไม่ออกว่ะ"เกรย์ครุ่นคิดอย่างเห็นด้วย

"งั้นผู้ชนะขออะไรจากผู้แพ้ก็ได้หนึ่งอย่างแล้วกัน"ผมบอกออกไป

"โอเค ดีล!"ผมกับเกรย์จับมือกันทำข้อตกลงก่อนที่เราจะขึ้นเจ็ทสกีประจำตำแหน่ง เมื่อได้ยินสัญญาณจากลูกน้องลูคัส เราก็เริ่มออกตัวทันที

เจ็ทสกีเกรย์ขี่นำผมอยู่ประมาณหนึ่งช่วงตัว ทำให้ผมเร่งเครื่องตามเขาอย่างไม่ลดละ จังหวะหนึ่งที่ผมตามเกรย์ทันเพราะเขาชะลอเพื่อเลี้ยวอ้อมหลัก แต่ผมขี่เลยมาไกลเพราะลืมไง!

ผมจึงหักเลี้ยวเจ็ทสกีกระทันหันด้วยความเร่งรีบเพราะกลัวตามเกรย์ไม่ทัน แต่ด้วยความที่ผมยังไม่ชำนาญเท่าไหร่ เลยกะความเร็วและบังคับไม่แฮนด์ไม่แข็งพอ เจ็ทสกีที่ผมขี่จึงพลิกคว่ำ หน้าผมฟาดเข้ากับส่วนใดส่วนหนึ่งของตัวเครื่องแล้วพลัดตกทะเลทันที

ผมสำลักน้ำหลายครั้ง พยายามจะว่ายขึ้นเหนือผิวน้ำให้ได้แต่ก็ยากเต็มทีเพราะหัวผมเจ็บและมึนเบลอเอามากๆ

ความรู้สึกสุดท้ายก่อนที่สติผมจะล่องลอยออกไปคือผมอยากเห็นหน้ามัน...

++++++++++++++++

Lucas's part

ผมขว้างกล้องส่องทางไกลในมือทิ้งทันทีที่เห็นเจ็ทสกีสมิธกำลังเสียหลักจะคว่ำ ร่างกายผมไปไวยิ่งกว่าความคิด ผมตรงดิ่งไปที่เจ็ทสกีอีกเครื่องแล้วบิดออกไปสุดมือด้วยความร้อนรน กว่าที่ผมจะไปถึงจุดที่เจ็ทสกีคว่ำผมก็เห็นร่างๆหนึ่งนอนคว่ำหน้าลอยคลออยู่ไม่ไกลจากเจ็มสกี

ผมกระโดดลงจากเจ็ทสกีตัวเองไปหาร่างนั้นโดยไม่ต้องคิด พลิกตัวเขาให้โผล่พ้นผิวน้ำ เลือดไหลออกมาทางจมูกสมิธไม่หลุด

"ลุค รีบพาสมิธขึ้นฝั่งไปปฐมพยาบาลเร็ว"เสียงเกรย์ที่เร่งเครื่องมาทางนี้เอ่ยบอก มันช่วยผมเอาตัวสมิธขึ้นเจ็ทสกีอย่างทุลักทุเล ผมรีบขี่พาสมิธขึ้นฝั่งโดยมีเกรย์ขี่ตามมาติดๆ

"เตรียมเอารถออก"ผมสั่งลูกน้องทันทีที่มาช่วยผมอุ้มสมิธลงจากเครื่อง

"อย่าเพิ่งไป กูขอดูอาการสมิธก่อนที่จะไม่ทัน"

"มึงอย่าพูดเหี้ยๆ!"ผมตะคอกใส่เพื่อนด้วยความโกรธจัด กอดร่างของอีกคนไว้แนบอก...สมิธต้องไม่เป็นอะไร

"เชื่อกูหน่อย!วางน้องลงก่อน!"เกรย์ตะคอกผมกลับมาดุดันไม่แพ้กัน

ผมยอมวางสมิธลงบนหาด เกรย์เข้ามาจับชีพจร ถอดชูชีพสมิธออกแล้วแนบหูชิดอกซ้ายสมิธ

"แย่แล้ว"เกรย์พึมพำ แล้วเริ่มใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางวาดตรงหน้าอกสมิธ

"เกิดอะไรขึ้น"ผมถามเสียงแข็ง

"กูจะทำCPR สมิธไม่หายใจ" เกรย์เอ่ยบอกพร้อมกับทำการนวดหัวใจให้สมิธทันทีที่หาจุดได้ ผมตังแข็งทื่อ มองดูเพื่อนทำCPRให้เมียโดยที่ผมนั่งอยู่ข้างๆทำอะไรไม่ถูก

"มึงอย่านิ่ง ถ้ากูนวดครบให้ผายปอดให้น้องเร็ว!"ผมได้สติกลับมา นับจำนวนครั้งที่มันนวดหัวใจให้สมิธ พอมันหยุดผมก็รีบผายปอดตามหลักการให้สมิธทันที ผมผายปอดให้สมิธสลับกับที่เกรย์นวดหัวใจ บรรยากาศเต็มไปด้วยความกดดัน เมื่อผมผายปอดให้สมิธครั้งที่สาม เขาก็เริ่มสำลักน้ำออกมา พวกผมCPR ช่วยสมิธอยู่อีกห้านาที สมิธก็สำลักน้ำออกมาจนหมดและเริ่มหายใจเอง พร้อมกับที่หน่วยพยาบาลจากโรงพยาบาลแห่งหนึ่งมาถึงจึดที่พวกเราอยู่

ผมรีบให้พวกเขาพาสมิธไปที่โรงพยาบาลโดยที่ผมก็ขึ้นรถพยาบาลตามไปด้วย

ผมจับมือขาวซีดของเขาไว้ตลอด รู้สึกเหมือนหายใจติดขัดอยู่ตลอดเวลา

เมื่อกี้ตอนที่เกรย์บอกว่าสมิธไม่หายใจ

หัวใจผมตอนนั้นเหมือนมันหยุดเต้นตามเขาไปอีกคน....

++++++++++++++++

สมิธอาการปลอดภัยแล้ว เลยทำให้จังหวะการเต้นของหัวใจผมกลับสู่สภาวะปกติ ตอนนี้ผมกำลังนั่งปรับอารมณ์อยู่ที่สวนพักผ่อนของโรงพยาบาล

ครั้งนี้ผมไม่โทษใครเลยนอกจากตัวเอง ถ้าผมระวังมากกว่านี้ เขาคงจะไม่เป็นอันตราย

ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เกิดเรื่องขึ้นกับสมิธ ผมจะกลับมานั่งทบทวนตัวเองอยู่เสมอว่าแค่เมียคนเดียวผมยังดูแลให้เขาอยู่ดีมีสุขไม่ได้เลยหรือ

เรื่องที่เขาเคยถูกแทงก็เพราะความประมาทของผม เรื่องคาร่าก็มีต้นเหตุมาจากผม หรือเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นนี้จนผมเกือบจะสูญเสียเขาไปก็เพราะความเลินเล่อของผมเอง

ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ผมถึงจะปกป้องเขาได้จากอันตรายทุกอย่าง...ในความเป็นจริงคงทำไม่ได้อย่างนั้น...นอกซะจากขังเขาเอาไว้ซะ

แต่ผมทำไม่ได้เพราะนั่นจะทำให้เขาไม่มีความสุข และนั่นก็จะทำให้ผมไม่มีความสุขเช่นกัน

ยิ่งรักมากก็ยิ่งห่วงมากเหลือเกิน...ถ้าวันหนึ่งไม่มีเขา ผมก็ยังคิดไม่ออกว่าจะใช้ชีวิตต่อไปได้ยังไง

"มึง...โอเคไหมวะ"เกรย์ทรุดนั่งลงข้างๆพร้อมกับยื่นบุหรี่ให้มวนหนึ่ง

"อืม"ผมตอบรับมาแล้วจุดสูบ ดูดนิโคตินเข้าปอดลึกๆแล้วปล่อยควันออกไปในอากาศ

"กูขอโทษนะเว้ย ถ้ากูไม่ชวนสมิธ..."

"ไม่ใช่ความผิดมึงทั้งหมดหรอก ไม่มีใครรู้ว่ามันจะเกิดขึ้น"ผมตบไหล่เพื่อนปลอบๆ แม้ในใจจะยังหน่วงไม่หายดี

"ถึงยังไงกูก็มีส่วนผิดอยู่ดีว่ะ"

"แต่ถ้าไม่มีมึงสมิธอาจไม่..."ผมไม่พูดต่อเพราะตัวสั่นขึ้นมาด้วยความวิตก

"น้องไม่เป็นไรหรอก มันหัวแข็งจะตาย"เกรย์พูดยิ้มๆแล้วดูดบุหรี่เข้าปอดบ้าง

"กูห่วงสมิธว่ะ ตอนนี้กูไม่อยากให้สมิธคลาดสายตามาแต่นาทีเดียว"

"มึงจะตามห่วงน้องมันตลอดเวลาเหมือนเป็นเด็กไม่ได้หรอกนะเว้ย เด็กมันจะอึดอัดเปล่าๆ"

"ก็กูรักของกู"

"กูรู้ๆ แต่บางทีมึงก็ต้องปล่อยวางบ้าง"

"กูทำไม่ได้"

"มึงต้องทำ เผื่อใจไว้บ้างเถอะว่ะ ถ้าวันหนึ่งน้องไม่ได้อยู่กับมะ-"

"ไม่มีวัน!กูจะไม่ยอมปล่อยให้เขาไปจากกู"

+++++++++++++++++

"มิทตี้เป็นไงบ้าง"ผมเอ่ยถามสมิธยิ้มๆแล้วเดินเข้าไปจับมือเขา หลังจากที่ได้รับโทรศัพท์จากโยว่าสมิธฟื้นแล้วผมก็รีบขึ้นมาที่ห้องพักทันที

"เจ็บจมูก แล้วก็ปวดหัว"สมิธตอบทั้งหน้าตายุ่งๆด้วยหงุดหงิด แต่ถึงกระนั้นก็ดูน่ารักมากในสายตาผม

"เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว"ผมลูบหลังมือพร้อมเอ่ยปลอบเขา

"อื้อ อดเล่นน้ำต่อเลยใช่ไหม?เพราะเดี๋ยวก็ต้องกลับกรุงเทพแล้ว"ปากอวบอิ่มสีชมพูงอนขึ้นหน่อยๆเพราะรู้สึกเสียดาย

"เอาไว้คราวหลังเราค่อยมาเที่ยวกันใหม่"

"ก็ได้"สมิธหันมายิ้มตาหยีให้ผม เล่นเอาผมอดใจไม่ไหวจนต้องก้มลงหอมแก้มและริมฝีปากเขาหนักๆให้หายหมั่นเขี้ยว

"เป็นไงไอ้น้อง ซ่าไม่ออกเลยสิ"เสียงเกรย์เอ่ยแซวสมิธขึ้นบ้าง เขาตีหน้ายุ่งใส่ไอ้หมอแล้วเอ่ยเถียงอย่างไม่ยอมแพ้

"ผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย คราวหน้ามาแข่งกันใหม่"

"ไม่ล่ะ คุณพ่อน้องจะแดกหัวพี่อยู่แล้ว"เกรย์ยกมือส่ายหัวปฏิเสธทันที

"โห่ อ่อนว่ะ"

"จ้าๆ รีบๆหายเร็วๆล่ะ"

ตกดึกคืนนั้นผมให้ลูกน้องกลับไปพัก ส่วนผมจะนอนโซฟาเฝ้าสมิธเอง

ปกติผมเป็นคนหลับยาก ยิ่งได้ยินเสียงกุกกักมาจากทางเตียงสมิธก็ยิ่งทำให้ผมประหลาดใจเมื่อพบว่ามีเงามาหยุดอยู่ข้างโซฟาที่ผมนอน

"ลุคหลับยัง?"

"ยัง"ผมกำลังจะลุกขึ้นหยิบรีโมทเปิดไฟ แต่สมิธกลับทรุเตัวลงนอนโซฟาตัวเเยวกับผมแทน

"ขอนอนด้วยนะ"เพียงแค่ประโยคเดียวของเขาก็ทำเอาใจผมอ่อนยวบ ผมจึงสอดแขนโอบรัดเขาไว้แทน

"มีอะไรรึเปล่า ทำไมอ้อนจังเลยเรา"ผมเกลี่ยแก้มเขาเบาๆพร้อมกดจูบไปที่หน้าผากมนอีกที

"ตอนนั้น...ที่จมน้ำมันเหมือนกำลังจะตายเลย"

"พี่ไม่ยอมให้มิทตี้ตายหรอก"ผมบอกเขาเสียงเข้มพร้อมกอดกระชับร่างเขามากขึ้น

"อืม...ตอนนั้นน่ะรู้ไหมว่าผมนึกถึงอะไร?"

"ไม่รู้"

"ผมนึกถึงมิเชล...แล้วก็พี่"

"..."

"ผมลืมตาขึ้นมา มีโอกาสได้เจอพี่ แต่ในขณะเดียวกันผมกลับไม่รู้ว่าแม่ผมไปอยู่ที่ไหน เป็นอยู่ยังไง"

"มิทตี้..."

"ชีวิตคนเราไม่แน่นอนเนอะลุค เราไม่รู้หรอกว่าจะจากโลกใบนี้ไปตอนไหน"

"พี่บอกแล้วไงว่ามิทตี้ต้องไม่เป็นอะไร!"ผมเผลอขึ้นเสียงกลบความกลัวในจิตใจ สมิธเพียงแค่ลูบหลังผมปลอบๆจนผมสงบสติอารมณ์ได้

"ผมรู้ๆ แต่พี่ไม่ใช่พระเจ้านะลุค พี่ปกป้องผมตลอดไปไม่ได้..."ผมอยากเถียงว่ายิ่งกว่าพระเจ้าผมก็เป็นให้ได้ถ้าเขาต้องการ แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรออกไป

"..."

"วันเกิดผมปีนี้...ผมอยากเจอแม่ ผมขอร้องได้ไหมลุค"สมิธกอดผมแน่นพร้อมซุกหน้าลงกับอกผม ตัวเขาสั่นน้อยๆด้วยน่าสงสาร

"..."

"แค่ครั้งนี้ จะได้ไหมครับ?"น้ำเสียงสมิธฟังแล้วสั่นเครือเหมทอนกำลังจะร้องไห้ สุดท้ายก็เป็นผมเองที่ใจแข็งต่อไปไม่ไหว

"ได้ พี่จะพามิเชลมาเจอนาย"

"ขอบคุณครับ"เขาผงกหัวกดจูบที่ปลายคางผมก่อนจะซุกหน้าลงกลับอกผมแล้วค่อยๆหลับไแในที่สุด

ในขณะเดียวกันผมกลับไม่สามารถหลับตานอนได้ เพราะในใจได้แต่หวั่นวิตกถึงสิ่งที่ได้ตัดสินใจลงไป

มิเชลคือความเสี่ยงที่ร้ายแรงที่สุดที่จะทำให้สมิธจากผมไป

ผมไม่กล้าคาดเดาว่าการที่เขาสองคนจะเจอกันในครั้งนี้ ชีวิตผมจะเป็นอย่างไรต่อไป....

+++++++++++++++++++

อาจจะมาวันเว้นวันถ้าเปรมไม่ลืม...

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
มิเชลจะดีกว่าเดิมไหมนะ  :hao4:

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
รอพบกับการกลับมาของมิเชล

ออฟไลน์ kawisara

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1583
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-7
ลุคก็ใจดีกับมิตตี้บ่อยๆดิ

น้องจะได้ไม่จากไปใหน

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4

ออฟไลน์ TachibanaRain

  • มาโกโตะเทนชิ
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +76/-3
ซนจนเจ็บตัวจนได้นะสมิธ เรื่องมิเชลการที่ลุคกลัวก็แสดงว่ามิเชลต้องมีชีวิตที่ดีแน่ๆเพราะถ้ามิเชลยังเป็นแบบเดิมโอกาสที่จะเอาสมิธกลับไปมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

ออฟไลน์ bun

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2374
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-5
้น้องก็คงอยากจะเจอแม่บ้าง เพราะห่างกันมาหลายปี

ออฟไลน์ YINGPREM

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 131
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +112/-1
คนโปรด 27

หลังจากที่ผมออกจากโรงพยาบาล ลูคัสก็พาผมกลับกรุงเทพฯทันที

ร่างกายผมก็ไม่ได้เป็นอะไรมากเพราะปกติผมเป็นคนแข็งแรงอยู่แล้วทุกอย่างกลับเข้าสู่ภาวะปกติ

แต่ที่ไม่ปกติก็คงเป็นผู้ชายที่ชื่อ ลูคัส ฮาล์น นี่แหละครับ ปกติมันจะไปๆมาๆระหว่างไทยกับต่างประเทศเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อ4ปีที่แล้ว หรือจะพูดก็ได้ว่ามันไม่ได้อยู่ที่ไหนนานเป็นพิเศษ คือเป็นคนที่ต้องเดินทางไปประเทศนั่นนี่อยู่ตลอดเพื่อทำงานนั่นแหละ

นี่เป็นครั้งแรกที่ลูคัสไม่ได้เดินทางไปไหน เขาอาจไม่ได้ตัวติดกับผมตลอดเวลา แต่ก็นับว่าเราได้อยู่ด้วยกันมากที่สุดในช่วงชีวิตที่รู้จักกันแล้ว

ผมไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจอะไร เพียงแค่แปลกใจเท่านั้น

จนถึงวันนี้ก็เกือบ3เดือนแล้วที่ลูคัสไม่ได้เดินทางออกนอกประเทศไทยเลย

ผมถามมันแล้วนะ แต่มันก็บ่ายเบี่ยงพาผมเปลี่ยนเรื่องทุกที หนักๆเข้าแม่งก็ลากผมขึ้นเตียงเฉยเลย!

ตอนนี้ผมเรียนจบได้เกือบเดือนแล้ว ก็เป็นช่วงพักผ่อนที่เที่ยวเล่นไปวันๆ มีออกไปต่างจังหวัดบ้างและลูคัสก็ติดห้อยสอยตามผมไปด้วยทุกที่นั่นแหละ

ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมาผมก็ค่อนข้างเซฟตัวเองขึ้นเยอะ อะไรๆที่ผาดโผนเกินไปก็จะไม่ค่อยทำ(ถ้ายั้งใจได้) ภาพวันนั้นมันยังติดตาก็ส่วนหนึ่งเลยทำให้กลัวๆอยู่บ้าง และอีกส่วนก็คงจะเป็นเพราะดวงตาสีเขียวเข้มที่คอยจับจ้องมองผมอย่างเป็นห่วงอยู่เสมอ

ถึงมันไม่บอกว่าอยู่ไทยทำไมนานขนาดนี้ก็ใช่ว่าผมจะไม่รู้เลยหรอกนะ ผมไม่ได้โง่ขนาดนั้นสักหน่อย!

เอาเถอะ!เรื่องนี้เอาไว้ก่อน...ว่าแต่ตอนนี้ทำไมไอ่เหี้ยเซนท์กับไอ้เหี้ยดีถึงยังไม่มาอีกวะ!

อ้อ!ผมคงลืมบอกไปว่าไอ้สองผัวเมียนั่นมันเพิ่งกลับถึงไทยเมื่อวาน วันนี้ผมจึงนัดพวกมันมาทานข้าวเที่ยงด้วยกันเพื่อถามสารทุกข์สุกดิบ(ว่าง่ายๆก็เสือกนั่นแหละ) ละนี่เลทมาจะครึ่งชั่วโมงแล้วไง กูเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ!

"โทษทีมึง รถติด"พูดถึงผีผีก็มา

"ตอแหล จะโกหกก็คิดข้อแก้ตัวใหม่ๆหน่อยมุกนี้เก่าไปละ"ผมทำหน้าหงิกส่งให้หลังพวกมันนั่งลงแล้ว ไอ้เหี้ยเซนท์เบ้ปากให้ผมนิดๆแล้วยักไหล่

"เออพวกกูตื่นสาย"

"สัส"

"ขอบคุณ"ไอ้เหี้ยดีบอกหน้าตาย

"กูด่า!"

"สั่งไรยังอ่ะ? กูหิวละ"ไอ้ตี๋เอียงคอถาม มันผอมลงนิดหน่อย แม้จะอายุมากขึ้นแต่มันก็ยังดูแบ๊วๆน่ารักเหมือนเด็กมหาลัยอยู่

"ยัง รอพวกมึงมานี่แหละ"

"เออๆงั้นเรียกพนักงานมาสั่ง"หลังจากสั่งเมนูอาหารกับพนักงานเรียบร้อยแล้ว ระหว่างที่รอไอ้ตี๋ก็เริ่มเสือกความเป็นไปของผมก่อนเลย

"ทำไมมึงมาคนเดียววะ?"

"แล้วมึงจะให้กูมากับใคร?"ผมเลิกคิ้วถามมันคืน

"อ้าว!ก็เฮียลูคัสผัวมึงไง"โอ้โหผัวเต็มปากเต็มคำมาก เกือบพูดไม่ออกเลยกู

"เดี๋ยวกูถีบหงายหลัง! ผัวเหี้ยไรล่ะไม่มีเว้ย"

"หรา"กูเหลียดน้ำเสียงจีบปากจีบคอของมึงจริงๆไอ้เหี้ยตี๋

"แล้วพวกมึงกลับมานี่จะแต่งกันเลยไหม?"ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมผมไม่ถามชีวิตความเป็นอยู่พวกมันนะ 3ปีมานี้คอลคุยกันจนเอียนแล้วครับ

"ไม่แต่ง"ไอ้เซนท์

"ทำไม!"ผัวไอ้ตี๋ถามเสียงเข้มก่อนผมอีก

"เราอยู่กันแบบนี้ก็ดีแล้วนี่ ดีก็รู้ว่าเราไม่มีทางแต่งกันได้หรอก"ไอ้เซนท์พูดด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ไอ้ดีนี่หน้าเคร่งเครียดขึ้นมาถนัดตา

"ถ้าป่องอยากแต่งทำไมจะแต่งไม่ได้"

"เราคุยกันแล้วนะดี"น้ำเสียงไอ้เซนท์เริ่มกดต่ำ

"เฮ้ยๆอย่าทะเลาะกันนะเว้ย"ผมรีบห้ามทัพไม่น่าถามเลยกู

"ช่างเถอะ"ไอ้ดีบอกปัดแล้วเสหน้ามองไปทางอื่น แต่ไอ้เซนท์จับหน้าผัวมันให้หันมาแล้วยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มไอ้ดีจนยุบไปข้าง ยังดีที่เราเลือกทานเป็นห้องส่วนตัว

"แต่งก็ได้ ขี้งอนจริงนะเรา"ไอ้เซนท์ง้อผัวโดนการบี้หน้าไปกับแขนล่ำๆของไอ้ดี(ชักอยากมีเหมือนมัน)

"อืม"

"แค่กๆๆๆๆๆ"ผมแกล้งกระแอมทำลายโมเม้นท์หวานๆของพวกมัน

"ส้นตีนกูติดคอมึงเหรอ?"ไอ้ดีด่า แต่ผมเพียงยักไหล่ไม่สำนึกให้มัน ด่าเท่าไหร่กูก็ไม่สำนึกหรอก เรื่องเหี้ยๆงานถนัดกู

"รำคาญไอ้พวกมีความรักจริงๆ"ผมทำบ่น

"อิจฉาก็โทรเรียกผัวมา"

"ก็บอกไม่มี"

"ถ้าเขาอยู่ต่อหน้ามึงจะกล้าปฏิเสธไหมกูถามจริง?"

"กูไม่...."

"คิดดีๆก่อนตอบ"ไอ้ดีพูดขึ้นมาอีกคน

"..."ผมกัดปากนิดๆอย่างไม่รู้จะพูดอะไร

"เห็นมะมึงก็รู้ดีอยู่แก่ใจ"

"แล้วพวกมึงจะมาเซ้าซี้กูทำไมเนี่ย"

"กูอยากให้มึงซื่อสัตย์ต่อตัวเองไง"

"กูไม่มีคำตอบให้พวกมึงหรอก ตัวกูเองยังไม่รู้เลย"

"ถ้าอย่างนั้นมึงยิ่งต้องหาคำตอบ มึงจะเป็นคนไม่มีสถานะไปอย่างนี้เรื่อยๆหรือไง?"

"มึงก็รู้ว่าสถานะกูคืออะไร"

"ถ้ามึงเป็นแค่คนโปรดป่านนี้มึงโดนเฮียเฉดหัวคนเหี้ยๆอย่างมึงทิ้งไปตั้งนานแล้ว ถ้าไม่รักคงไม่มาตามหลงตามเฝ้ามึงเป็นสิบปีขนาดนี้หรอก"แรงไปไหมพ่อ

"กูไม่แน่ใจนี่"

"ไม่ใช่ว่าเขาเคยพูดแต่มึงไม่สนใจเองหรือไง?"ไอ้ดีเริ่มต้อนกูอีกคนละ

"ก็...ก็มันชอบพูดตอนกูไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่"

"ยกตัวอย่างเช่น?"

"ตอนกูเมาและก็ตอน..."ตอนมีอะไรกัน แต่ใครมันจะไปกล้าพูดล่ะวะ!

"และก็ตอน?"ไอ้เซนท์ทำหน้าสงสัย

"หมดแล้วแค่นั้นแหละ"ผมตอบปัดๆไปให้เรื่องมันพ้นจากตัว ถึงจะเป็นคนหน้าด้านแต่เรื่องนี้ด้านไม่ไหวจริงๆว่ะ

"กูไม่เชื่อ"

"วุ้ย!ไม่เชื่อก็เรื่องของมึง"ไอ้เซนท์หรี่ตามองผมนิดๆก่อนจะแสยะยิ้มออกมา

"กูว่ากูรู้ละ"อย่าบอกนะว่าองค์ไอสไตน์ลงร่างมันอีกแล้วน่ะ รู้ไปซะทุกเรื่องเลย!

"รู้ไม่รู้ก็เรื่องมึง กูไปเยี่ยวละ"ว่าจบผมก็รีบลุกออกไปเข้าห้องน้องหนีมันทันที

หลังจากที่แดก เอ้ย ทานข้าวกันจนพุงจะแตกอยู่รอมร่อ ไอ้เซนท์กับไอ้ดีก็เดินมาส่งผมที่รถ

"คืนนี้มึงว่างป่ะ"ไอ้เซนท์ถาม

"ก็น่าจะว่างแหละ ทำไม"

"คืนนี้มึงออกมาเจอกันที่ร้านดี สัก3ทุ่ม แดกเร็วหน่อยจะได้มอมง่าย"ไอ้เซนท์นัด แต่ประโยคหลังมันพูดพึมในลำคอ

"ประโยคหลัง3ทุ่มมึงพูดใหม่ดิ๊ กูไม่ได้ยิน"

"มาเร็วๆหน่อยก็ดีกูคิดถึงกูนัดพวกไอ้เคลวินไว้ด้วย"

"เออๆ"

"พาเฮียมาด้วยก็ดีนะ"

"มันไม่ไปหรอก"

"มึงชวนแล้วหรอไอ้สัส"

"เอ้า!มึงนิกูก็เดาได้ไง"

"ชวนก่อนเหอะน่า"

"มึงเลิกกลัวมันแล้ว?"แต่ก่อนไอ้เซนท์เจอลูคัสตรงๆไม่กี่ครั้งหรอกครับ แต่ที่เจอทุกครั้งมันก็สั่นยิ่งกว่าเจ้าเข้าทุกที ไม่รู้จะกลัวอะไรนักหนา

"จะพยายามไม่กลัว"หน้ามันซีดลงนิดๆด้วยแหละครับ

"กูว่ามันจะกร่อยพวกมึงกันเปล่าๆ อย่าหาเรื่องเลย"

"เออน่า พามาก่อนค่อยว่ากัน"

"เออแต่กูไม่รับปากนะ"

"เค"มันยกมือขึ้นทำนิ้วโอเค

"บาย"

"บาย"

หลังจากล่ำลาพวกมันเสร็จผมก็ขับรถกลับคอนโดฯ อาจจะแปลกใจกันที่ลูคัสยอมปล่อยให้ผมขับรถเอง ไปไหนมาไหนเองโดยไม่มีการ์ดคอยตาม (หรืออาจจะมีตามแต่ผมไม่รู้ก็ได้) ซึ่งผมเป็นคนขอลูคัสเองตอนที่เรียนจบปริญญาตรีใหม่ๆ ผมไม่อยากให้มันทำเหมือนผมเป็นเด็ก ผมโตแล้วและดูแลตัวเองได้ มันก็ดูไม่ค่อยอยากยอมเท่าไหร่ แต่พอผมเอาแต่ใจหนักมากๆเข้าสุดท้ายมันก็ยอมอยู่ดี

ผมคงไม่ต้องเล่าฉากที่ผมต้องนอนซมเตียงกระดูกสะโพกครากไปหลายวันเพราะมันอยากให้ปลอบใจหรอกใช่ไหม?

แกร็ก! ผมปิดประตูหลังเดินเข้าห้อง ก่อนจะเดินตรงเข้าครัวไปหาน้ำดื่ม ได้ยินเสียงลูคัสคุยโทรศัพท์แว่วๆมาจากทางห้องนั่งเล่น

หมับ! อ๊ะ!

ผมดื่มๆน้ำไปได้ไม่กี่อึก อยู่ๆก็มีแรงกอดรัดมาจากทางด้านหลัง ผมเกือบจะหลุดเสียงโวยวายถ้าไม่ติดว่ามันกำลังคุยโทรศัพท์อยู่

"โยกไปลงทุนของเครือเนลสันสัก2พัน"สองพันล้านเหรียญน่ะครับ

"อื้อ!"แม่งคุยอย่างเดียวไม่เป็นหรือไงนะ ทำไมต้องมาดูดคอกูด้วยเนี่ย

"อืม แวะไปลาสเวกัสด้วยนะ"ติ้ด!

"ปล่อยเลยลุค!"ฟอด! คือนอกจากจะไม่ฟังผมแล้วมันยังยื่นหน้ามาหอมแก้มผมอีก ผมหมุนตัวหันไปเผชิญหน้ากับลูคัส ทำหน้าบึ้งๆใส่มัน

"งอนอะไรอีก?"มันถามยิ้มๆ

"ไม่ได้งอนเหอะ"

"หึๆ"

"กินข้าวยัง?"ผมถามพลางลูบผมให้มันไปด้วย

"กินแล้วครับ"

"กับอะไร?"

"ผัดกระเพราหมูสับ"

"กินได้?"ลูคัสเป็นพวกทานเผ็ดไม่ค่อยได้อ่ะครับ มีอยู่ครั้งหนึ่งผมสั่งผัดกระเพรามากินในระดับเผ็ดปกติขิงผม มันลองชิมด้วยคำเดียวเผ็ดจนน้ำตาเกือบไหล ทั้งหน้าทั้งปากนี่แดงไปหมด

"สั่งแบบไม่ใส่พริก"จะน่าสงสารอะไรขนาดนั้นวะ

"แล้วมันอร่อยหรือไงนั่น"

"ไม่ค่อยอร่อยเท่าตอนที่กินกับมิทตี้ แต่อันนั้นมันเผ็ดเกิน"

"สั่งเผ็ดน้อยสิ"

"เขาก็ทำเผ็ดอยู่ดี"ก็จริง มันเคยสั่งต้มยำปลากระพงน้ำข้นแบบเผ็ดน้อย แต่ก็ยังเผ็ดมากสำหรับลูคัส

"อืม"

"มิทตี้ก็ทำให้พี่กินเองสิ"มันยิ้มแล้วยื่นมือมาเกลี่ยแก้มผมบางๆ

"ก็ได้"ฟอด!

"เมียพี่น่ารักที่สุด"

"บ้า กูหล่อเหอะ"

"สำหรับพี่ยังไงมิทตี้ก็น่ารักเสมอ"คิดว่าหน้ากูหนาจนไม่รู้สึกอะไรเลยหรอวะ ตัวเท่าควายขนาดนี้พูดได้ไงว่ากูน่ารัก

แต่ก็อดจะรู้สึกเขินๆไม่ได้อยู่ดีว่ะ

"เออๆแล้วแต่พี่เลยครับ"

"หึๆ"มันเกี่ยวคอผมไปหอมแก้มอีกรอบก่อนจะพาเดินออกไปห้องนั่งเล่น

เรานั่งๆนอนๆดูหนังด้วยกันจบไปหลายเรื่อง จนกระทั่งเย็นๆผมก็เริ่มหิว ลูคัสจึงพาผมออกไปทานข้าวนอกบ้าน เราทานอาหารเสร็จประมาณ3ทุ่มกว่าๆ ระหว่างที่ผมกำลังทานสละลอยแก้วอยู่ เสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น เป็นไอ้เหี้ยเซนท์นีทเอง

Rrr Rrr Rrr ติ๊ด!

"เออว่า?"

(เมื่อไหร่มึงจะมาวะ)

"สักหน่อยนี่แหละ"

(มึงทำเหี้ยไรอยู่วะ กว่าจะถึง)

"แดกของหวานอยู่ไอ้สัส กูอยู่ข้างนอกแปบเดียวก็ถึงโว้ย"

(อยู่กับผัว?)

"เออ!"ขี้เกียจเถียงแม่งละ

(ดี พาเฮียมาด้วยนะ)

"ดูก่อน แค่นี้นะเดี๋ยวไป"

(เค) ติ๊ด!

"จะไปไหน?"ทันทีที่ผมวางสาย เสียงทุ้มจากฝั่งตรงข้ามก็ดังขึ้นทันที

"ไอ้เซนท์นัดไปหาที่ร้านไอ้ดี"

"อ้อ"

"กินเสร็จแล้วไปส่งหน่อยนะ"

"..."

"นะครับ"

"อย่ากลับดึกนะ กินเสร็จแล้วโทรมาพี่จะไปรับ"

"อื้อ"

++++++++++++

เราใช้เวลาประมาณ 30 นาที จากร้านอาหารมาถึงร้านไอ้ดี เมื่อรถจอดสนิทที่ลานจอดรถ ฟินน์ลูกน้องของลูคัสก็ลงมาเปิดประตูรถให้ผม

"กินอย่าให้เมามาก เมาแล้วโทรหาพี่ อย่าไปใกล้คนอื่น อย่าให้คนอื่นมานัวเนีย แล้วก็..."

"สั่งขนาดนี้ลงไปเฝ้าเลยไหม?"ผมเลิกคิ้วถามอีกคนที่สั่งห้ามนู่นนี่นั่นไม่หยุด

"ได้ไหมล่ะ?"

"ก็มาดิ"

"หึ!ไปเถอะเดี๋ยวเพื่อนมิทตี้จะไม่สนุกกัน"มันยิ้มพร้อมขยี้หัวผมเบาๆ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกไม่ค่อยโอเคกับความใจดีแบบนี้ของมันเลยวะ รู้สึกเหมือนมันกันตัวเองออกไปเพื่อความสบายใจของผม

ผมจับมือลูคัสออกจากศีรษะตัวเองพร้อมดึงมันลงจากรถด้วยกัน มันมองหน้าผมงงๆนิดหน่อย

"ไปด้วยกันนะ เพื่อนกูชวนพี่ให้มาด้วยกัน"ลูคัสเลิกคิ้วนิดๆก่อนจะยิ้มแล้วยื่นหน้ามาจูบผมหนักๆหลายวินาที

"อื้อ!พอแล้วเดี๋ยวมีคนมาเห็น"ผมดันหน้าลูคัสออก มันยิ้มอารมณ์ดีแล้วจับมือผมเดินเข้าร้าน

ผมเปิดแชทอ่าน ไอ้เซนท์ส่งมาบอกว่าอยู่ชั้น3ห้องใหญ่พร้อมคาราโอเกะขนาด ผมเป็นคนเดินนำมันขึ้นไปแต่เรายังจับมือกันไว้อยู่ ลูกน้องลูคัสเดินตามหลังมาแค่สองคน อีกคนรออยู่ที่รถ

ผมเปิดประตูเข้าไป ข้างในมีเพื่อนสมัยที่เรียนมหาลัยด้วยกันหลายคน นอกจากไอ้ดีกับไอ้เซนท์แล้ว ก็มีไอ้เคลวิน ไอ้เต๋อ ไอ้ฉัตร ไอ้กาย ไอ้แม็ก ไอ้ทัพ แล้วก็รุ่นน้องที่สนิทกับพวกผมอีกหลายคน รวมแล้วก็สิบกว่าคนได้ รู้สึกว่ากำลังจะได้ที่เลย

"ไอ้เหี้ยสมิธมาแล้วโว้ย มาๆหมดแก้วเลยมึง"ไอ้เหี้ยเต๋อจับเหล้ากรอกปากผมตั้งแต่หน้าประตู ผมดื่มอึกๆตามที่มันยกเกือบสำลังอ่ะคิดดู

"กว่าจะเสด็จมาได้นะมึง"เสียงใครสักคนดังขึ้น

"เสือก!"ผมด่าออกไปบ้าง

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"แล้วพวกมันก็พากันหัวเราะเฮฮากัน แต่อยู่ๆเสียงก็เงียบกริบลงเมื่อลูคัสก้าวเข้ามาในห้องตามหลังผม บรรยากาศที่กำลังครึกครื้นก็หยุดชะงักไปชั่วขณะหนึ่ง

พวกผมเรียนด้านนี้มา บุคคลที่มีผลงานโด่งดังในเศรษฐกิจโลกก็ต้องผ่านตาพวกผมมาบ้าง หนึ่งในนั้นก็มีลูคัส ฮาล์น คนนี้

เพื่อนผมบางคนถลึงตามองลูคัสอย่างไม่เชื่อ บางคนก็ขยี้ตาหนักๆเข้าก็ทรุดตัวนั่งพึมพำออกมาอย่างไม่เชื่อหู

"ใช่ลูคัส ฮาล์น คนนั้นรึเปล่าวะ"สิ้นคำพูดของไอ้กายทั้งท้องก็ดังขึ้นราวกับนกกระจอกแตกรัง

"จะใช่ได้ไงวะ คนนั้นๆจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"

"แต่เหมือนมากเลยนะเว้ยมึง"

"เออ กูก็ว่าเหมือน"

"เจ้าของสโมสรฟุตบอลGGด้วยอ่ะมึง

"แต่เขามากับไอ้สมิธนะเว้ยไม่น่าเป็นไปได้ไหมวะ"

เอิ่ม...นินทาอะไรเกรงใจไอ้คนถูกนินทาที่ยืนอยู่ต่อหน้าพวกมึงนิดนึง

"พอๆไม่ต้องเถียงกัน พวกมึงนี่เสียมารยาทจริงๆ...สวัสดีครับเฮีย"ไอ้เซนท์พูดเป็นภาษาอังกฤษแต่ยกมือไหว้ลูคัสพร้อมส่งยิ้มแห้งๆประจบ

"สวัสดีเซนท์ สบายดีนะ"ยังดีหน่อยที่มันเรียกชื่อเล่นเพื่อนผมแล้ว เมื่อก่อนเรียกมิสเตอร์ก้องเกียรติสิริ ออกเสียงยากขนาดไหนก็พูดอ่ะครับ

"สบายดีครับ เฮียมานั่งก่อนๆ"ลูคัสเดินไปนั่งโซฟาตามที่ไอ้เซนท์บอก ผมกำลังจะเดินตามไปแต่ถูกไอ้พวกเพื่อนเหี้ยดึงตัวไว้ก่อน แม่งอย่างกับเปรตรุมขอส่วนบุญ

"ไอ้เหี้ยสมิธมึงอย่าเพิ่งไป"

"อะไรของพวกมึงเนี่ย"

"คนที่มากับมึงใช่คนที่พวกกูคิดไหมวะ?"

"ใคร?"ผมแกล้งถามคืนทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจ จะตื่นเต้นอะไรนักหนาวะเนี่ย

"เอ๊ะมึงนี่!ก็ลูคัส ฮาล์น ไงวะ"ผมกรอกตานิดหน่อยแล้วเอ่ยบอกพวกมันไป

"เออ!"

"เออนี่คือใช่หรือไม่ใช่ไอ้สัส"

"ก็ใช่สิวะ!"

"เหี้ย!!!"พวกมันร้องเรียกลูกพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

ผมชักสีหน้านิดๆเพราะรำคาญพวกมัน เลยตบหัวไอ้ทัพที่อยู่ใกล้มือที่สุดระบายความหงุดหงิด

"โอ้ย!พี่ตบผมทำไมเนี่ย"ไอ้จอมทัพร้องทำท่ากุมหัวอย่างเว่อร์

"ตบเฉยๆกูหมั่นไส้ พวกมึงถอยไปได้ละ กูจะไปแดกเหล้า"ผมแทรกตัวออกจากวงเสือกไปหาไอ้เซนท์กับไอ้ดีที่นั่งคุยกับลูคัสอยู่

"ไงล่ะมึงหน้าหงิกมาเชียว"ไอ้เซนท์เอ่ยทัก

"เพื่อนมึงนี่เสือกเก่ง"ผมเหน็บดังๆจงใจให้พวกมันได้ยิน




ขณะเดียวกันพวกมันก็แยกย้ายไปนั่งที่ของตัวเอง บางคนก็ไปเลือกเพลงจะร้องคาราโอเกะ

"สวัสดีครับพี่ ผมเคลวินนะครับ"ไอ้เคลไม่สนใจเสียงเหน็บผม แต่ยื่นมือมาทำความรู้จักกับลูคัสแทน คนข้างๆผมก็ยืนมือไปจับตอบ

"สวัสดี เรียกผมลุคเหมือนสมิธก็ได้"มันบอกอย่างใจกว้าง ผมหันไปมองมันเผอิญกับที่มันก็มองมาทางผมแล้วยิ้มมุมปากให้พอดี

แล้วกูจะทนดาเมจนี้ไหวเหรอ หันหน้าหนีสิครับ...

หลังจากนั้นภายในห้องก็กลับเข้าสู่ความเฮฮากันเหมือนเดิม เพียงแต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาทำความรู้จักลูคัสเหมือนไอ้เหี้ยเคลอีก

กินๆเล่นๆกันจนล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่ผมก็เริ่มกรึ่มๆ(ความจริงคือเมา)

"ลุคคคคค"

"หืม?"

"ซาหนุกป่าวววว"

"ก็ดี"

"มาเจอเพื่อนเค้าเป็นงายบ้าง"

"เป็นเพื่อนที่ดีใช้ได้"

"โผมดีจาย ที่เพ้มาเจอเพื่อนผมมม"

"ทำไมล่ะ?"

"เพราะเพื่อนเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตโผม และเพ้ก้อออเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผมเช่นกานนน"

"พี่เป็นมากกว่าส่วนหนึ่งได้ไหม"เสียงอีกคนกระซิบเข้ามาใกล้หูมากขึ้น

"ด้ายซี่ ถ้าพี่เป็นเด็กดี ผมห้ายเป็นท้างชีวิตเลยยย"

"หึๆเด็กดีของพี่"ฟอด!พอหอมแก้มแล้วริมฝีปากมันก็เริ่มลามมาขบปากผม ร่างกายผมเร็วยิ่งกว่าความคิด ขยับริมฝีปากจูบตอบอีกคนอย่างเร่าร้อนไม่แพ้กัน ผมขยับเบียดชิดริมฝีปากเข้าหาลูคัสมากขึ้น บดจุมพิตใส่ปากซึ่งกันและกันโดยลืมว่าตอนนี้กำลังอยู่ที่ไหน เมื่อมือลูคัสสอดเข้าไปใต้เสื้อและบีบเค้นหน้าอกผมอย่างได้อารมณ์ สติผมที่มีอยู่น้อยนิดก็เริ่มกลับคืนสู่ร่าง

"อ๊ะ!ลุค มีเพื่อน อื้อ"เหมือนอารมณ์ปรารถนาลูคัสจะกู่ไม่กลับง่าย ผมจึงกัดปลายลิ้นอีกคนที่สอดแทรกอยู่ในโพรงปากผมเบาๆ แต่เพียงเท่านี้ก็เรียกเลือดได้แล้ว

ลูคัสชะงัก แต่สุดท้ายก็ยอมถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง

"เอ่อ กูว่าจะถามตั้งแต่แรกว่ามึงเป็นอะไรกับคุณลูคัส...แต่ตอนนี้คงไม่ต้องละ"เสียงใครสักคนพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบของห้องที่ผมก็ไม่รู้ว่าเงียบกันตั้งแต่เมื่อไหร่

"ได้ไงกูว่าถามเอาจากปากมันตรงๆเลยดีกว่า...ว่าไงสมิธ มึงกับเฮียลุคเป็นอะไรกัน"ไอ้เหี้ยตี๋เซนท์ ผมเม้มริมฝีปากก่อนจะช้อนตามองอีกคนโดยไม่รู้ตัว มันยิ้มพร้อมไล้แก้มผมเบาๆ

"บอกเพื่อนไปสิ อย่างที่มิทตี้อยากให้เป็น"ไม่รู้ว่าเพราะผมเมาหรืออะไรแต่นี่เป็นครั้งแรกที่ลูคัสมองผมอย่างคาดหวัง

"..."

"..."

.

.

.

.

.

"ลูคัส ฮาล์น เป็นคนพิเศษของกู"

+++++++++++

ขอโทษที่มาช้าน้าาา ใกล้สอบแล้วเปรมยุ่งมากมายไม่มีเวลาเข้าเว็บอัพนิยายเลยยยย อีก2ตอนจบนะคะ เปรมขออัพตอนต่อไปหลังจากลงขายe-bookก่อนนะคะที่รัก(ขออนุญาตขายของ)❤

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
น้องพูดแบบนี้อิพี่ลุคดีใจหางสั่นแน่ๆ555

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด