หัวข้อ: เกียร์คู่ในตำนาน ( yaoi 3P ) side story : Where R U? อยู่ไหนครับ...ที่รักของผม5[24\3\63]

[areenart1984]

นี่ความคิดอ่านพัฒนามากขึ้นแล้วแน่นะ ดู ๆ เหมือนยังไม่พัฒนาเลยนะ 

[shoi_toei]

กลับมาครังนี้แฝดมันร้ายแบบมีสติค่คุณผู้โชมมมม

[twinmonkey0311]

 

[candleguard]

                                                                 ตอนที่ 37.5  แก้บน


(บทภูผา)

หลังการตามสอบย้อนหลังผ่านพ้นไปอย่างทรหด ในที่สุดเราสองคนก็สอบเสร็จกันเสียที หลังจากโดนแม่งอนมาหลายวัน ในที่สุดแม่ก็ยอมคุยด้วยจนได้ วันนี้เป็นวันเสาร์ พวกเราครอบครัววรกิจเดชสกุลพร้อมด้วยพี่เค้กแฟนพี่เฟิร์สและครอบครัวพี่ทีจึงถือโอกาสไปทำบุญกันที่วัดหลวงพ่อโสธร จังหวัดฉะเชิงเทรา

ตอนแรกก็สงสัยว่าทำไมต้องเป็นวัดนี้ ในที่สุดแม่ก็ยอมบอกว่าแอบมาบนเอาไว้ว่าถ้าผมกับฟ้าครามสอบติดวิศวะที่ไหนก็ได้ จะเอาไข่ต้มมาถวายพันฟอง แต่ดันลืมไปซะสนิทว่าบนเอาไว้ จนกระทั่งผมกับฟ้าครามป่วยเข้าโรงพยาบาลน่ะแหละแม่ถึงนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ไปแก้บน พอสอบเสร็จปุ้บแม่ก็เลยรีบจัดทริปแก้บนนี้ขึ้นมาปั๊บ นี่ตกลงผมกับไอ้ครามสอบติดมาได้เพราะตัวเองหรืออิทธิฤทธิ์ไข่ต้มพันฟองกันแน่? ชักไม่มั่นใจในความสามารถของตัวเอง=_=;

วันนี้พี่ทีไม่ได้มาด้วย เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ว่าพี่ทีจะต้องหาข้ออ้างเพื่อหลบหน้าพวกผม เหอะๆ

ตอนนี้พวกเราไม่ได้นอนที่คอนโดด้วยกันอีกแล้ว เรียนก็เวลาไม่ตรงกัน หนำซ้ำยังคนละตึก เวลารวมญาติไปเที่ยวก็อ้างงานที่มหา’ ลัย คิดว่าทำแบบนี้จะหลบพวกผมไปได้ตลอดหรอ? ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกมั้ง พี่ทีคงจะลืมไปแล้วว่าถึงผมกับฟ้าครามจะไม่มีอำนาจอะไรไปบังคับให้พี่แกยอมมาเจอหน้ากันได้ก็จริง แต่พวกเราสามารถชักใยคนที่มีอิทธิพลต่อพี่ทีได้ วันนี้ถือว่าพี่ทีทำพลาดแล้วที่ไม่ยอมมา!

“ป้าสาครับ ภูขอโทษนะครับที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อนกันไปหมด” ผมยกมือไหว้แม่พี่ทีพลางทำหน้าสำนึกผิดจับใจ ไอ้ครามมองหน้าผมก่อนจะแอบหัวเราะในลำคอ

“เราสองคนกลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว คราวหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะลูก บ้านป้าเป็นห่วงภูกับครามมากนะ โดยเฉพาะเจ้าทีนะเป็นห่วงจนกินข้าวไม่ลง น้ำหนักลดไปตั้งหลายโลแน่ะ”

“ใช่ๆ ๆ ตอนนี้นะหน้าแหลมเป็นเพชรเลย ฮ่าๆ ๆ ” ทามหัวเราะ

“เออจริงสิ แล้วตกลงทะเลาะเรื่องอะไรกัน? ลุงถามเจ้าทีมันก็ไม่ยอมบอก ไหนบอกลุงซิเจ้าแฝด”

ฟ้าครามเหลือบมองผมแวบหนึ่งก่อนจะแต่งเรื่องอย่างรวดเร็ว

“มันเป็นความผิดพวกครามเองล่ะฮะลุงเดช …คือช่วงนั้นอีกประมาณสามอาทิตย์ก็ใกล้สอบกลางภาคพี่ทีก็เลยบอกให้ภูกับครามอ่านหนังสือสอบ แต่ทีนี้พวกเราเห็นว่ามันยังมีเวลาอ่านสักสองอาทิตย์ก่อนสอบก็ยังทันเลยไม่ยอมอ่าน เอาแต่เล่นเกมกันทุกวัน พี่ทีเห็นก็จะบ่นให้ไปอ่านหนังสือ บ่นทุกวันเลยอ่ะครับ ครามฟังบ่อยๆ เข้าก็เลยเลยเผลอพูดว่า ‘น่ารำคาญ!’ พี่ทีก็เลยน้อยใจขนของย้ายหนีกลับบ้านไปเลยอย่างที่เห็นอ่ะครับ ครามไม่ตั้งใจจริงๆ นะครับ แต่พอจะโทรไปขอโทษพี่ทีก็ไม่ยอมรับสายเลยTT” โอ้โห! เล่าได้เป็นช่องเป็นฉาก เอารางวัลบทละครทองคำไปเลยไอ้น้องชาย หึๆ ๆ ๆ

“แล้วทีนี้พอพี่ทีกลับไปแล้ว ภูกับครามก็อ่านหนังสือสอบกันเองที่ห้อง แต่พอมาถึงหนึ่งอาทิตย์ก่อนสอบ ภูเครียดจนทนไม่ไหว ก็เลยชวนครามหนีลงใต้ไปเที่ยวกันอ่ะครับ เรื่องก็มีแค่นี้แหละ”

แล้วพวกผมก็ต้องนั่งฟังพวกผู้ใหญ่เทศนาอีกกว่าหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ ไม่น่าเริ่มเรื่องขึ้นมาเล้ยยย แต่เอาวะ! เพื่อให้แผนสำเร็จก็ต้องยอมแลกกันบ้าง

หลังจากร่วมด้วยช่วยกันเทศน์พวกผมจนขี้หูเต้นระบำเสร็จแล้ว ป้าสา (แม่พี่ที) ก็บ่นลูกตัวเองบ้าง

“เจ้าทีนี่ก็ขี้ใจน้อยจริงๆ เลย หนักนิดเบาหน่อยก็ไม่หยวน ก็น่าจะรู้ว่าน้องไม่ได้ตั้งใจยังจะไปถือสาน้องอีก” ป้าสาบ่น

“โอ๊ย! พี่สา ลูกแอ๋มมันปากจัดจะตาย แอ๋มไม่แปลกใจหรอกที่เจ้าทีมันจะทนไม่ไหวแล้วย้ายกลับบ้าน ภูครามมันคงไปกวนจนทำให้ทีไม่มีสมาธิอ่านหนังสือล่ะสิเค้าเลยย้ายกลับ แอ๋มรู้นิสัยลูกแอ๋มดี ทั้งเรื่องมาก! ทั้งกวนประสาท! ผู้หญิงที่ไหนเขาจะเอา ฉันล่ะสงสารเมียพวกมันในอนาคตจริงจริ๊งงง” หน็อยๆ นินทากันระยะเผาขนเลยนะแม่-*- น้องภูยอมบ่ได้!

“อะไรแม่! ภูออกจะรูปหล่อ พ่อรวย เนี่ยได้ยินรุ่นพี่คุยกันว่าภูเป็นตัวเต็งเดือนคณะเลยนะไม่อยากจะบอก! โด่! ขี้คร้านหัวกระไดจะไม่แห้งเลยสักวันนะครับคุณแม่”

“ใช่ๆ ๆ นอกจากจะหล่อแล้วยังเรียนเก่งถึงขนาดสอบติดวิศวะมอดังอีกต่างหาก โปรไฟล์ดีขนาดนี้ขี้คร้านจะมีลูกสะใภ้แห่มาให้แม่เลือกไม่หวาดไม่ไหว” ไอ้ครามรีบเสริม

ได้ยินดังนั้นทุกคนในรถถึงกับพร้อมใจกันอ้วกอย่างไม่ได้นัดหมาย

“แหวะะ!!!”

ในรถตู้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะพูดคุยอย่างเป็นกันเอง ก่อนที่รถจะเคลื่อนเข้าสู่เขตวัดในที่สุด

หลังจากถวายไข่แก้บนเสร็จ พวกเราก็เดินเล่นซื้อของฝากกันอีกเล็กน้อยก่อนจะกลับบ้านกัน รถตู้แวะส่งพี่เค้กก่อน จากนั้นจึงขับตรงไปยังบ้านพี่ทีเป็นลำดับถัดไป

“เออแม่ ไหนๆ แม่ก็ให้รถตู้ไปส่งพวกภูที่มหา’ ลัยทุกเช้าอยู่แล้ว แวะรับพี่ทีไปด้วยกันเลยดีมั้ย ไหนๆ ก็ทางผ่านอยู่แล้ว พี่ทีจะได้ไม่ต้องโหนรถเมล์ไปเรียนไง ประหยัดค่ารถด้วย” ผมเสนอเมื่อสบโอกาสเหมาะ

“อืม ก็ดีนะ อันนี้แม่เห็นด้วย ไหนๆ ก็ต้องผ่านหน้าบ้านป้าสาทุกวันอยู่แล้ว …พี่สาว่าไงคะ ให้รถบ้านแอ๋มแวะรับไหม ไหนๆ ก็ทางผ่านอยู่แล้ว แล้วตอนเย็นก็รับกลับพร้อมกันเลย”

“โอ๊ย! เกรงใจแอ๋มเปล่าๆ เดี๋ยวเจ้าทีตื่นสายจะพาน้องสายไปด้วยนะสิ” ป้าสาโบกมือไปมา ชิ! ตามน้ำหน่อยสิครับป้า

“ตารางเรียนไม่เหมือนกันจะไม่ลำบากหรอคะ แบบว่าบางวันพี่ทีเรียนแปดโมง แต่พี่แฝดเรียนเก้าโมงอย่างนี้จะทำยังไง แล้วบางครั้งพี่ทีก็กลับดึกมากด้วย พี่แฝดก็ต้องมานั่งรอนะ ทามว่าต่างคนต่างกลับเหมือนเดิมไม่ดีกว่าหรอ?” นั่งเงียบๆ มาได้ตั้งนาน ทำไมไม่นั่งเงียบๆ ต่อไปจนถึงบ้านล่ะครับน้องทาม เปิดปากพูดขัดเพื่อ!?

“งั้นก็ไปกลับด้วยกันเฉพาะวันที่เวลาใกล้เคียงกันมั้ยล่ะ วันไหนไม่ตรงกันก็ต่างคนต่างกลับ” แม่เสนอความเห็น

“เออจริงสิ เห็นว่าช่วงนี้ทีไม่ค่อยแข็งแรงไม่ใช่หรอครับป้าสา วันก่อนทีบอกเฟิร์สว่าเพิ่งไปหาหมอโรคภูมิแพ้มาเอง” จู่ๆ พี่เฟิร์สก็โผล่งขึ้นมาอย่างนึกขึ้นได้

“อ้าว! ป้าไม่เห็นรู้เรื่องเลย ..เจ้าทีได้บอกพี่เดชไว้ไหม?” ลุงเดชส่ายหัว ทามก็ส่ายหัวด้วย เป็นอันว่าไม่มีใครรู้เรื่องที่ทีไปหาหมอเลยสักคน

“สงสัยคงไม่อยากให้พวกเราเป็นห่วง เฮ้อ! เจ้าลูกคนนี้นี่ เป็นอะไรก็ชอบเก็บเงียบ ไม่ค่อยจะยอมบอกอะไรใครหรอก” อันนี้ผมเห็นด้วยสุดๆ ไปเลยครับป้า

“เช้าๆ รถติดมาก นั่งดมควันรถมันไม่ดีกับคนเป็นภูมิแพ้หรอกเชื่อพี่เถอะ เอาตามนี้ละกันนะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก ยังไงก็ทางผ่านอยู่แล้วด้วย …เจ้าแฝด ถ้าพี่เค้ามาด้วยก็อย่าไปพูดจาไม่ดีหรือไปกวนพี่เค้าอีกนะเข้าใจไหม” พ่อหันมาพูดกับป้าสา ก่อนจะหันมาสั่งพวกเรา

“ได้ครับพ่อ ภูสัญญาว่าเราสองคนจะนั่งนิ่งๆ เป็นเด็กดี ..เย้! ดีจังเลย เผื่อภูมีการบ้านสงสัยจะได้ถามพี่ทีในรถได้ด้วย” ผมฉีกยิ้มกว้างอย่างเก็บความดีใจไม่อยู่เมื่อเห็นว่าป้าสาชักจะโน้มเอียงมาทางเราทุกทีๆ

“หรอลูก ถ้ามีอะไรสงสัยก็ถามพี่เค้าได้เลยนะจ๊ะ …งั้นพี่คงต้องขอรบกวนด้วยนะแอ๋ม”

“โอ๊ย! รบกงรบกวนอะไรกัน ทางแอ๋มต่างหากที่ชอบไปรบกวนบ่อยๆ”

บทสนทนาระหว่างแม่และป้าสายังคงดำเนินต่อไป ผมกับฟ้าครามแอบสบตากัน ก่อนจะยิ้มอย่างผู้ได้รับชัยชนะ

พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์พี่ทีน่าจะอยู่บ้านทั้งวันแน่ๆ จะทำยังไงให้ได้มาที่นี่พรุ่งนี้ดีนะ…

“ป้าสาครับ เดี๋ยวภูขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะ ปวดมากเลยเนี่ยจะอั้นไม่ไหวแล้ว” ว่าแล้วพอรถจอดที่หน้าบ้าน ผมก็รีบพุ่งเข้าไปทันที ผมรีบเดินขึ้นไปชั้นสอง ไฟทางเดินปิดมืดสนิทแสดงว่าไม่มีใครอยู่บ้าน สงสัยพี่ทีจะยังไม่กลับ ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ หยิบกระเป๋าตังค์ออกจากกระเป๋ากางเกงแล้ววางแอบๆ ไว้บนชั้นวางแชมพู ก่อนจะรีบวิ่งลงไปข้างล่าง

(จบบทภูผา)





มากรีดร้องกับความเจ้าเล่ห์ของเด็กแฝดกันได้ที่ #เกียร์คู่ (@candleguard) แอบรอเธออยู่นะจ๊ะ><

[areenart1984]

ไอแฝดนรก 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แล้วแฝด ก็วางแผนพิชิตใจทีต่อไป   
       
 

[B52]

เอาแล้วๆ

[twinmonkey0311]

แสบจริงๆ

[Tiffany]

มาเหนือเมฆจริงๆสองแฝด

[Leenboy]

แฝดมันร้ายยย

[meteexp]

  :ling1:ร้าย

[candleguard]

                                                            ตอนที่ 38  ไข่พะโล้


(บทภูผา)

“แม่! ภูลืมกระเป๋าตังค์ไว้บ้านพี่ทีเมื่อกี้ตอนเข้าห้องน้ำอ่ะ” เมื่อกลับมาถึงบ้านผมก็ทำเป็นล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างอย่างตกใจ

“แน่ใจเหรอว่าลืมไว้บ้านนู้น ไม่ใช่ไปทำหล่นหายตอนอยู่ที่วัดนะลูก เฮ้อ! ทำไมไม่รู้จักระวังเลยฮะเจ้าภู” แม่บ่นพลางเอาไข่ต้มเข้าไปแช่ในตู้เย็นทีละถาดๆ

“ลองโทรไปถามป้าสาซิว่าเห็นกระเป๋าตังค์มั้ย” แม่ส่ายหัวพลางทำสีหน้าอ่อนอกอ่อนใจ

“ครามโทรให้ๆ ” ไอ้ครามหยิบมือถือมากดโทรหาป้าสา ก่อนจะสอบถามเรื่องกระเป๋าตังค์ให้ผม ในที่สุดก็ยืนยันได้ว่าผม (จงใจ) ลืมกระเป๋าตังค์ไว้ที่นั่นจริงๆ

“งั้นพรุ่งนี้ภูไปเอาคืนนะแม่” ผมพูดสิ่งที่ต้องการขึ้นมาทันที

“จะไปทำไมพรุ่งนี้? เดี๋ยววันจันทร์ก็ต้องแวะไปรับทีอยู่แล้วไม่ใช่หรอ ก็ค่อยไปเอาวันนั้นเลยสิ” พ่อท้วงขณะที่มือถือรีโมตไล่เปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆ

เออว่ะ ลืมนึกไปเลยว่าวันจันทร์ก็ไปเอาได้= [] = โถ่! รู้งี้น่าจะแกล้งท้องเสียหนักๆ แล้วอยู่ในส้วมนานๆ พ่อกับแม่จะได้ให้นอนค้างบ้านพี่ที ถ้าเป็นไปตามแผนจะได้ขลุกอยู่กับพี่ทีตลอดวันอาทิตย์เลยนะ แถมยังจะได้นอนค้างอีกคืนโดยอ้างว่ายังไงก็ต้องไปมหา’ ลัยพร้อมกันวันจันทร์อยู่แล้ว งั้นขอค้างที่นี่เลยละกันได้อีก ทำไมตอนนั้นไม่ทันคิดฟระ

“ก็ดีนะ แม่ว่าจะทำไข่พะโล้ไปฝากบ้านนู้นอยู่พอดี งั้นฝากภูเอาไปให้ด้วยเลยแล้วกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเช้าหน่อยนะลูก บ้านป้าสาจะได้ทันกินเป็นมื้อเช้า” โอ๊ยยย! ทำไมแม่น่ารักอย่างงี้ >3< อยากจะกระโดดจุ๊บสักสิบทีจริงๆ เลย!

ผมเก็บความดีใจที่สมปรารถนาไว้ กอดเอวแม่แล้วหอมแก้มฟอดใหญ่ ส่วนไอ้ครามยืนมองยิ้มๆ อย่างสมใจ

“จู่ๆ มาหอมแก้ม จะอ้อนเอาอะไรฮะเรา” แม่ยิ้มพลางเอี้ยวตัวมามองอย่างงงๆ

“แค่อยากหอมแก้มคนสวยฮะ” ผมขยิบตาก่อนจะผละออกแล้วเดินขึ้นบันไดไปพร้อมกับฟ้าคราม

“เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกครามจะลงมาช่วยทำ ปลุกด้วยนะแม่” ฟ้าครามพูดทิ้งท้าย ก่อนที่ร่างของสองแฝดจะหายขึ้นไปข้างบน ทิ้งคนเป็นพ่อเป็นแม่ให้มองหน้ากันตาปริบๆ เพราะร้อยวันพันปีสองคนนี้ไม่เคยคิดจะเข้าครัวทำอาหารมาก่อน ขนาดเรียกมาช่วยเป็นลูกมือยังเกี่ยงกันแทบตาย

(จบบทภู)



“คุณรู้สึกมั้ยว่าเดี๋ยวนี้ลูกเราเปลี่ยนไป” คุณจารุวรรณ หรือ คุณแอ๋มเดินไปนั่งข้างๆ สามี

“นั่นสิ ตั้งแต่กลับมาจากใต้ก็รู้สึกว่าเปลี่ยนไปนิดหน่อย การพูดการจา ท่าทาง แววตา ดูโตขึ้นนะ ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า จริงๆ ผมรู้สึกว่าลูกเราค่อยๆ เปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนไปติวกับทีแล้ว” คุณสินธุ์ตอบด้วยสีหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิด ดวงตาคมปลาบเปล่งประกายอะไรบางอย่าง

“ฉันก็รู้สึกแบบคุณค่ะ รู้สึกเหมือนมันมีอะไรแปลกๆ บอกไม่ถูก …”

คุณสินธุ์มองหน้าภรรยา ประกายในดวงตาอ่อนแสงลง

“ไม่ต้องไปคิดมากหรอก ลูกเราเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีก็ดีแล้ว ..ป่ะ คุณ ขึ้นข้างบนกันเถอะ ดึกมากแล้ว ไหนพรุ่งนี้ว่าจะตื่นมาทำพะโล้แต่เช้าไง เดี๋ยวตื่นไม่ไหวนะ”

คุณจารุวรรณพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินขึ้นห้องนอนไปด้วยกัน เรื่องที่คุยกันเมื่อครู่ดูเหมือนจะกลายเป็นเพียงสายลมที่ปลิวหายไปจากความคิดของคุณจารุวรรณ แต่ไม่ใช่กับคุณสินธุ์อย่างแน่นอน



(บทที)

“อ้าวที! แต่งตัวซะหล่อจะออกไปไหนลูก” แม่เอ่ยทักเมื่อผมเดินลงมาด้านล่างในชุดไปรเวท

“อ๋อ นัดกับรุ่นน้องไว้น่ะครับ” ผมตอบโดยไม่ลงรายละเอียด ก่อนจะหยิบรองเท้าผ้าใบมาเปลี่ยนแทนรองเท้าอยู่บ้าน

“ไม่รอกินข้าวเช้าก่อนค่อยไปล่ะลูก เมื่อกี้อาแอ๋มโทรมาว่าจะเอาไข่พะโล้มาให้ น่าจะใกล้ถึงแล้วล่ะ”

ผมชะงักมือที่กำลังผูกเชือกรองเท้าไปเล็กน้อย

“อาแอ๋มจะมาอีกแล้วหรอครับ?”

“เปล่าหรอกจ้ะ เห็นว่าจะฝากน้องมา พอดีเมื่อวานน้องลืมกระเป๋าตังค์ไว้ด้วย คงมาเอาคืนไปเลยทีเดียว เออจริงสิ! เมื่อวานแม่คุยกับอาแอ๋มแล้ว แม่ว่าจะบอกทีว่า…”

“เดี๋ยวเย็นๆ ค่อยกลับมาคุยแล้วกันนะแม่ ทีรีบอ่ะ ไปก่อนนะครับ” ผมรีบยกมือไหว้แล้วคว้ากระเป๋าเดินออกจากบ้าน

“เย็นนี้กลับมากินข้าวมั้ยลูก!” เสียงแม่ตะโกนถามไล่หลังมา

“ไม่กินครับแม่” ผมหันไปตอบ พอหันกลับมาก็เห็นรถตู้คันคุ้นตาค่อยๆ แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน ยังไม่ทันที่รถจะจอดดีประตูบานเลื่อนก็เปิดออก

ผมรีบโบกมือเรียกรถสองแถว ขณะที่รถสองแถวค่อยๆ แล่นเข้ามาจอดริมฟุตบาท ภูผากับฟ้าครามก็ก้าวออกมาจากรถตู้ ผมหันไปสบตากับสองคนนั้นเข้าพอดี

เหมือนเวลาหยุดนิ่งไปชั่วขณะ อยู่ๆ ความรู้สึกคิดถึงก็เต็มตื้นขึ้นมาในหัวใจ ลำคอรู้สึกตีบตัน หน้าอกเหมือนถูกอะไรสักอย่างกดทับจนอึดอัดไปหมด

ทั้งๆ ที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาเกือบจะสามสัปดาห์แล้วนับจากวันที่ผมย้ายออกจากคอนโด ทั้งที่โกรธสองคนนั้นจนแทบจะบ้าตาย ทั้งที่ตั้งใจว่าจะตัดใจ แต่ทำไมแค่ชั่ววินาทีที่สบตากันผมถึงรู้สึกว่าความพยายามทั้งหมดของผมนั้นกำลังพังทลายนะ

ปี๊นนนน ปี๊นนนนนนน

ผม ภูผา และฟ้าครามสะดุ้งพร้อมกันเมื่อได้ยินเสียงแตรจากรถสองแถว ผมจึงได้สติรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นรถไป

ผมพยายามห้ามตัวเองไม่ให้หันไปมอง แต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะหันไปอยู่ดี

ทั้งที่คาดว่าจะได้เห็นสีหน้าไม่พอใจของสองคนนั้น แต่ภูผาฟ้าครามกลับมองมาที่ผมนิ่งๆ แล้วหันกลับไปสนใจกับการกดกริ่งประตูบ้านแทน ทั้งที่คิดว่าสองคนนั้นจะมองตามผมมาจนลับสายตาแต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด ทำไมผมต้องรู้สึกหงุดหงิดด้วยนะ ไม่เข้าใจตัวเองเลย

วันนี้ที่จริงผมตั้งใจจะอยู่ทานข้าวเช้าที่บ้านก่อน จากนั้นค่อยไปนั่งอ่านหนังสือที่ห้องสมุดคณะ แล้วบ่ายๆ เย็นๆ ก็ค่อยพาซินเซียร์ไปเลี้ยงตามสัญญา แต่กลับต้องออกมาก่อนที่จะได้กินข้าว ผมจึงต้องไปหาอะไรกินที่โรงอาหารก่อนจะขึ้นห้องสมุด

ผมใช้เวลาตลอดช่วงเช้าทบทวนและทำสรุปเนื้อหาทั้งหมดที่เรียนไปในสัปดาห์ที่แล้วรวมถึงอ่านเนื้อหาล่วงหน้าจนเสร็จ ช่วงบ่ายก่อนจะถึงเวลานัดผมจึงเดินหาหนังสืออ่านเล่นไปพลางๆ เจอเล่มไหนน่าสนใจก็ยืนอ่านตรงนั้น จนกระทั่งมาถึงด้านในสุดของห้องสมุดคณะที่เป็นที่เก็บวิทยานิพนธ์และหนังสือรุ่น จู่ๆ ภาพเกียร์โลหะเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนที่เคยเจอในห้องภูผาฟ้าครามก็แวบเข้ามาในหัว ด้านในมันเขียนว่าอะไรนะ…ผมพยายามเค้นภาพในความทรงจำ…



CE 38 VA …Civil Engineer รุ่นที่ 38 ส่วน VA น่าจะเป็นชื่อเจ้าของ



ปกติบนเกียร์จะสลักแค่ตัวย่อสาขากับลำดับรุ่นเพราะการสลักชื่อจะทำให้เสียค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นนอกจากนี้ยังเสี่ยงต่อการสลักชื่อรุ่นน้องผิด เพิ่งจะเริ่มปีที่แล้วเองที่มีการสั่งสลักชื่อด้วยฟอนต์ของคณะลงไปบนเกียร์ คาดว่าเจ้าของเกียร์อันนั้นคงขี้เกียจไปหาร้านสลักชื่อจึงใช้ของมีคมกรีดหลายๆ รอบเพื่อให้เป็นตัวอักษรแทน

ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมหยิบหนังสือของรุ่น38ขึ้นมา ไล่สายตาไปตามสารบัญ เปิดไปที่ส่วนของสาขาโยธา เปิดผ่านภาพถ่ายรวมรุ่นไปยังหน้าที่แสดงภาพถ่ายรวมถึงข้อมูลสำหรับติดต่อนักศึกษาแต่ละคน ผมไล่อ่านชื่อเล่นที่อยู่ในวงเล็บของทุกคนไปเรื่อยๆ แต่แทนที่จะเจอคนชื่อ’ วา’ กลับไปสะดุดตากับคนชื่อ ‘ปอ’ แทน



นาย ปกรณ์ ศิลป์ฉาย (ปอ) เกียรตินิยมอันดับหนึ่งเหรียญทอง

ที่อยู่: xxxxxxxxxxxxxxxx

e-mail: xxxxxxxxxxx

โทร: xx-xxxxxxx



ในรูปคือภาพอาจารย์ปกรณ์สมัยยังเรียนอยู่ไม่ผิดแน่ ดูเหมือนอาจารย์ในตอนนี้ไม่ได้เปลี่ยนไปจากแต่ก่อนเท่าไหร่เลย

เพิ่งจะรู้ว่าอาจารย์จบรุ่น 38 นะเนี่ย…

ครืดดดดด ครืดดดด

ผมหยิบมือถือขึ้นมาสไลด์กดรับ เป็นเจ้าซินเซียร์ที่โทรมาบอกว่าตอนนี้รออยู่หน้าตึกแล้ว

ผมไล่อ่านไปจนถึงคนสุดท้าย ก็ไม่เจอคนชื่อวา …หรือบางที VA จะเป็นอักษรย่อกันนะ ผมไล่อ่านชื่อนามสกุลของทุกคนอีกรอบ ไม่มีใครชื่อขึ้นต้นด้วยV นามสกุลขึ้นต้นด้วยAเลย มีแค่อย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้น ผมวางหนังสือกลับเข้าที่เดิม แม้ความอยากรู้จะยังติดอยู่ในหัว แต่ก็ไม่อยากให้น้องรอนานจึงตัดสินใจเดินกลับไปเก็บกระเป๋าลงไปหน้าตึกตามนัด







เช้าวันจันทร์—



“เป็นยังไง ไข่พะโล้อร่อยมั้ยที อาแอ๋มฝากถาม” แม่ถามขณะวางแก้วน้ำส้มลงใกล้มือผม

“บอกอาแอ๋มว่า อร่อยมว๊ากกกกเลยครับ” ผมพูดยิ้มๆ ขณะตักไข่ฟองที่สามใส่ปาก

“หม้อนี้อาแอ๋มบอกว่าน้องแฝดทำเองหมดเลยนะลูก” แม่นั่งลงฝั่งตรงข้ามพร้อมกับเอื้อมมาตักไข่พะโล้ไปกินบ้าง

“แค่กๆ ๆ ๆ เมื่อกี๊แม่ว่าไงนะครับ”

“แม่บอกว่าไข่พะโล้หม้อนี้ฝีมือน้องแฝด” มันจะแอบใส่อะไรแปลกๆ มาให้กูกินมั้ยเนี่ย=_=;

“เมื่อวานกินแล้วท้องไม่เสียใช่มั้ยทาม” ผมหันไปถามน้องสาวที่นั่งดูข่าวไปกินข้าวไปอยู่ข้างๆ

“ก็ไม่นะ… ทามว่าอร่อยดี พี่แฝดบอกว่าสูตรนี้คิดค้นเองใส่ผงแกงกะหรี่ญี่ปุ่น ช็อกโกแลต แล้วก็แอ๊ปเปิ้ลด้วยแหละ หอมดีเนอะ”

= [] =!! ไข่พะโล้ใส่ผงกะหรี่ ช็อกโกแลต แล้วก็แอ๊ปเปิ้ลเนี่ยนะะะ!??

คะ…คายทิ้งทันมั้ยวะ…แต่ก็กินไปสามฟองแล้วอ่ะ+_+…หรือผมควรไปล้วงคอดี

“พี่ทีทำหน้าตลกจัง5555 แม่ดูดิ”

“กำลังคิดว่าจะไปคายทิ้งดีมั้ยอยู่น่ะ-_-;”

“โหยยย ใจร้ายจังพี่ที พี่แฝดอุตส่าห์ตั้งใจทำ ไม่สังเกตเลยหรอ”

“สังเกตอะไร?” ก็กินไปดูทีวีไปจะให้สังเกตอะไรล่ะ

“ก็นี่ไง” ทามตักไข่พะโล้มาจ่อตรงหน้าผม ผมขมวดคิ้วก้มลงมอง บนไข่ขาวสลักเป็นคำว่า ‘i love u’





เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย!! =////= ทำอะไรของพวกมันวะเนี่ยยยยย





ผมมองหน้าแม่กับทามอย่างร้อนตัว กลัวว่าสองคนนั้นจะเอะใจอะไรหรือเปล่า แต่แม่กับทามก็ทำสีหน้าปกติเหมือนทุกๆ วัน ผมจึงค่อยคลายความกังวล

ผมลองเอาช้อนลงไปควานๆ ไข่ใบอื่นๆ ขึ้นมาดู ไข่แทบทุกใบมีคำว่า ‘i love u’ สลักไว้หมด บางใบก็สลักเป็นรูปหัวใจ บางใบก็สลักว่า ‘LOVE ‘ อย่างเดียว

โอ้ยยย! ทำไมทำอะไรโจ่งแจ้งแบบนี้ จะประกาศให้คนทั้งบ้านกูรู้เลยหรือไงไอ้แฝดนรกกกก!!

ติ๊งต่อง ติ๊งต่องงงง

“อ๊ะ! สงสัยน้องแฝดมาแล้วแน่เลย ทามไปเปิดประตูให้พี่เค้ามารอข้างในก่อนสิลูก ทีกินเร็วๆ น้องมารอแล้วนะ”

“ห๊ะ!? อะไร ใครรอใครนะแม่?”

“ก็น้องต้องผ่านหน้าบ้านเราทุกวัน แม่ก็เลยจะให้เราไปกลับพร้อมน้องตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปน่ะสิ เมื่อวานแม่จะบอกแล้วแต่ทีก็ออกไปซะก่อน”

“แม่! ทีไปเองดะ…”

“สวัสดีคร้าบป้าสา! สวัสดีครับพี่ที เป็นไง…ไข่พะโล้อร่อยมั้ย?”

ผมอ้าปากค้าง หันไปสบตากับสองคนนั้น ก่อนที่ภูผากับฟ้าครามจะเบนสายตามองไปยังสิ่งที่อยู่ในช้อนของผม

ผมมองตาม สิ่งที่อยู่ในช้อนผมคือไอ้ไข่ไอเลิฟยูที่ดันพลิกด้านที่มีคำขึ้นมาพอดี

“ยำวุ้นเสร็จเผ็ดไปหรอที หน้าแดงเชียวลูก”

“นะ…นิดหน่อยครับแม่ ” ผมตอบ ก่อนจะรีบคว้าจานเดินหนีเข้าครัว

[B52]

สาธุ ให้คุณพ่อสะกิดใจแล้วคิดถูกทีเถอด

[twinmonkey0311]

 

[Leenboy]

ไข่พะโล้ทำพิษ555

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แฝดเข้าใจคิดนะ ทำไข่พะโล้ สลักคำสารภาพรักบนไข่ทุกฟองซะด้วย
คิดถึงเรื่องสังข์ทองเลย ที่แม่พระสังข์แกงฟักแล้วสลักเรื่องราวลงบนชิ้นฟัก

แล้วไข่พะโล้ของที่บ้านสลักหรือเปล่านะ แต่ยังไงจะสลักหรือไม่สลัก
ปะป๊า รู้ทันแฝดแล้ว แต่ทำเฉยๆ เพราะลูกดีขึ้นเมื่อพบที

อยากเผือกเรื่องอ.ปกรณ์แล้วอ่ะ   
ใครนะวา  แต่ที ก็รู้คนนึงแล้วคืออ.ปกรณ
วา ใช่คนที่แฝดเจอตอนไปใต้หรือเปล่านะ
ภูผา ------> ที <------ ฟ้าคราม   
       
 

[่jum]

 

[areenart1984]

อยากรู้เรื่องเกียร์อ่ะ ถามอาจารย์ปกรณ์เลย ถามเลย ๆ 

[songte]

กลับมาคราวนี้แสบกส่าเดิมใช่มั่ยนี่ รุกหนักมาก พี่ทีจะรับมือไหวมั้ย

[imac]

แฝดตอนนี้ดูน่ากลัว พี่ทีจะรอดมั๊ย

[pigarea]

เนื้อเรื่องชวนตื่นเต้นมาก

[candleguard]

                                                           ตอนที่ 38.5 คำสารภาพ


“…..” ผมนั่งเงียบ หันหน้ามองวิวนอกหน้าต่าง ในขณะที่สองคนนั้นพยายามจะชวนผมคุยตลอดเวลา

“นอกจากไข่พะโล้ พี่ทีอยากกินอะไรอีกรึเปล่า ภูจะทำมาให้กินทุกอย่างเลยนะ”

“……”

“เออ ใช่ วันก่อนพี่เอิ้บพาไปเลี้ยงชาบูร้านที่เพิ่งเปิดใหม่ด้วยแหละ โคตรอร่อยเลย พี่ทีเคยไปยัง ถ้าไม่เคยจะพาไปลอง โอ้โห อย่างงี้เลย” ฟ้าครามทำหน้าฟิน

“……”

พอเห็นว่าผมไม่มีทีท่าจะสนใจ สองคนนั้นก็หยุดพูดไปพักหนึ่ง

“ถามจริงนั่งเก๊กหน้านิ่งแบบนี้ไม่เหนื่อยหรอพี่ที ยิ้มหน่อยน่าาา”

ผมถอนหายใจ ก่อนจะหันไปทางหน้าต่างแล้วหลับตาตัดตัวเองออกจากโลกภายนอกซะ ตัดสินใจแล้วว่าไม่ว่าสองคนนั้นจะพูดอะไรก็จะไม่โต้ตอบหรือสนใจอีกเด็ดขาด

“…พวกเรารู้ตัวนะว่าที่ผ่านมาทำตัวไม่ดีกับพี่ซักเท่าไหร่ ชอบก่อเรื่อง สร้างปัญหาให้พี่ไม่ได้หยุดได้หย่อน เรื่องมาก เอาแต่ใจ แล้วอะไรอีกวะคราม..”

“ปากเสีย ไม่รู้จักกาลเทศะ แถมยังขี้โกหก ปลิ้นปล้อนกะล่อนตอแหลด้วย”

ตกลงพวกมึงมีอะไรดีมั่งวะ?

“พวกเราขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะ”

ไม่มีทางยกโทษให้หรอกโว้ยย!

“นอกจากนี้พวกเราก็มีเรื่องมาสารภาพด้วย”

พอ! พอแล้ว! ไม่อยากได้ยิน จะมาขอความเห็นใจหรือไงกัน!?

“พี่ทีจำตอนไปค่ายอาสาได้มั้ย ที่ภูกับครามหายตัวไป แล้วสุดท้ายพวกพี่ก็ขึ้นมาเจอพวกเรานอนสลบอยู่ที่น้ำตกชั้นหกที่มีต้นไทรกับศาลเพียงตาเก่าๆ น่ะ อันที่จริงตอนนั้นภูกับครามไม่ได้สลบนะ แค่แกล้งทำเฉยๆ ”

ทันทีที่ได้ยินอย่างนั้นความรู้สึกโกรธก็พลุ่งพล่านขึ้นมาในตัวผมราวกับภูเขาไฟที่กำลังจะระเบิด ผมเกือบจะเผลอลืมตาแล้ว แต่ก็บังคับตัวเองเอาไว้ไม่ให้แสดงอาการอะไรที่บ่งบอกว่ารับรู้หรือตอบสนองกับสิ่งที่สองคนนั้นเล่ามา

“ตอนนั้นหลังจากพี่ทีว่าพวกเรากับพี่ปีสองแล้วเดินออกไป ภูกับครามก็น้อยใจพี่นิดหน่อยนะ แต่สักพักก็ลืม ไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะมาคิดๆ ดูแล้วพี่ทีก็น่าจะเตือนเพราะความเป็นห่วง ทีนี้พอเล่นๆ ไปจู่ๆ พวกเราก็เกิดความคิดที่ว่าอยากจะขึ้นไปดูว่าต้นกำเนิดของน้ำตกมันมาจากไหน ภูกับครามก็เลยอาศัยจังหวะที่พวกรุ่นพี่เผลอแอบปีนขึ้นไปทีละชั้นๆ …”

“แต่พอปีนถึงชั้น6 พวกเราก็เริ่มเหนื่อย ก็เลยนั่งพักกันแถวๆ ต้นไทร คิดว่าพักเดี๋ยวเดียวก็จะรีบกลับลงไป แต่ที่ไหนได้ดันเผลอหลับยาว รู้ตัวอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงพี่ๆ ตะโกนเรียก ในใจตอนนั้นนี่แบบ ชิบหายแล้ววว ภูกับครามกลัวจะโดนว่าแต่ไม่รู้จะทำยังไงดีก็เลยแกล้งทำเป็นสลบไปก่อน แล้วระหว่างที่พวกพี่ๆ แบกลงมาก็ได้ยินเสียงคนพูดว่าเจ้าที่ที่นี่อาจจะแรง ภูก็เลยปิ๊งไอเดีย แกล้งทำเป็นอาละวาดเหมือนโดนของตอนที่พวกพี่ๆ แบกเข้าวัด อย่างน้อยก็จะได้ช่วยเบี่ยงเบนความสนใจรุ่นพี่จากเรื่องที่ภูกับครามแอบขึ้นไปปีนน้ำตก แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ เพราะหลังจากนั้นถึงภูกับครามจะโดนตำหนิ แต่ก็โดนไม่มากเพราะพี่เค้าคิดว่าพวกเราน่าจะขวัญเสียมาพอแล้ว ทั้งที่จริงๆ แล้วมันก็แค่เรื่องโกหกทั้งเพ”

“นี่คือสิ่งยืนยันว่าที่ภูเล่ามาทั้งหมดเป็นเรื่องจริง” สัมผัสของโลหะเย็นๆ วางลงบนมือผม ในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว ต้องลืมตาขึ้นมาในที่สุด สิ่งที่อยู่ในมือของผมก็คือเกียร์ที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วน ด้านในมีคำว่า CE 38 VA

“เกียร์อันนี้ครามเก็บมาจากศาลเพียงตาตรงน้ำตกชั้น6 ไม่รู้ของใคร …แล้วก็เกียร์อันนี้นี่แหละที่ตอนแรกครามจะเอามาหลอกพี่ทีตอนที่พี่ทีสั่งให้ไปขอเกียร์มาให้ได้แล้วจะยอมตอบคำถามของพวกเรา แต่สุดท้ายพวกเราก็ไม่ได้ทำ เพราะไม่อยากโกหกพี่ที”

ผมทอดสายตามองสองคนนั้นนิ่ง รู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่เด็กสองคนนี้เลือกทำ ไม่เข้าใจเลยว่าเรื่องที่ผ่านมาแล้วจะขุดมาสารภาพทำไมให้ผมรู้แล้วโกรธพวกมันเพิ่ม โง่หรือเปล่า ผมไม่เข้าใจสิ่งที่สองคนนี้คิดเลยจริงๆ

“ที่จะพูดมีแค่นี้ใช่มั้ย” ผมถามเสียงเรียบ

“ยังไม่หมดครับ ครามจะบอกว่า ครามกับภูเล่าเรื่องทุกอย่างที่ปิดพี่ทีเอาไว้หมดแล้ว ตอนนี้ไม่มีความลับอะไรอีกต่อไป ครามไม่ขอให้พวกเราหายกัน แล้วก็ไม่กล้าขอให้พี่ทียกโทษให้ด้วย…”

“แล้วตอนนี้พวกเราก็เข้าใจแล้วว่า พวกเราอาจจะยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจความรักอย่างที่พี่เคยพูดไว้จริงๆ …ทำให้พวกเราเผลอเรียกร้องแล้วก็ทำหลายๆ สิ่งผิดพลาดกับพี่ไป อันนี้ก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ”

สงสัยโรคไข้เลือดออกอาจจะทำมันสองคนสมองเพี้ยนไปแล้ว!

ผมมองฝาแฝดตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจยิ่งกว่าเดิม เมื่อก่อนพูดจากวนตีนแต่เข้าใจง่าย แต่มาวันนี้กลับพูดจาดีแต่เข้าใจยาก ผมรู้สึกว่าภูผาฟ้าครามในเวลานี้รับมือยากกว่าแต่ก่อนอย่างไรไม่รู้ ผมอ่านจุดประสงค์สองคนนี้ไม่ออก มองไม่เห็นแม้แต่ระลอกไหวระริกในแววตาของภูผากับฟ้าครามที่มักจะแสดงออกเวลามีแผนการอะไร ที่เห็นตรงหน้ามีเพียงสายตาแน่วแน่ที่ความร่าเริงหม่นแสงลงไปเล็กน้อย แต่กลับมีเสน่ห์บางอย่างเพิ่มเข้ามาทดแทนชวนให้จิตใจสั่นไหวอย่างประหลาด

“ภูกับครามต้องการจะบอกอะไรกันแน่” ผมจำต้องถามออกไปในที่สุดอย่างทนต่อความสับสนคลุมเครือไม่ไหว

“ภูจะบอกว่า ภูรักพี่ที…ในฐานะพี่ชายที่แสนดีของพวกเรา จากนี้ไปไม่ต้องห่วงว่าพวกเราจะล้ำเส้นอีก พี่ทีสบายใจได้ ขออย่างเดียวคือให้พี่กลับมาเอ็นดูน้องชายอย่างพวกเราเหมือนเดิมจะได้มั้ยครับ”

คำพูดที่ไม่คาดฝัน ทำเอาลำคอผมตีบตันไปชั่วขณะ ทั้งที่ผมควรจะดีใจที่สองคนนี้เข้าใจในสิ่งที่เมื่อก่อนผมคอยย้ำเตือนเสียที แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ได้ยินจากปากของภูผา เมื่อก่อนไหนบอกรักจะเป็นจะตายไม่อยากเป็นน้องชายอีกต่อไปแล้ว แต่มาวันนี้กลับบอกว่าความรู้สึกที่ผ่านมาเป็นแค่ความรู้เท่าไม่ถึงการณ์แล้วมากลับคำเอาง่ายๆ ว่าอยากเป็นแค่น้องชายเหมือนเดิม ความรู้สึกมันเปลี่ยนกันได้ง่ายๆ แบบนี้เลยหรอ

“…”

“…”

“ถ้าเราต้องการอย่างนั้น พี่ก็โอเค”





แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน...ภูผาฟ้าคราม









-----------------------------------------------------

ตอนที่ลงท้าย .5 คือตอนที่เขียนสั้นๆ นะคะ^^

#เกียร์คู่ (@candleguard)

[B52]

ไฟลุกเลย

[Nus@nT@R@]

แฝดมันร้าย ที่พูดเนี่ยคิดจะลองใจพี่ทีรึป่าว

[Leenboy]

ไอ้แฝดแผนการแกนี่ล้ำลึกมาก ทำตัวนิ่งไปให้พี่ทีอยู่ไม่ได้จนต้องระเบิดความในใจออกมาสินะ หึๆๆ
แฝดคู่นี้มันร้าย

[Tiffany]

มีแผนกันอีกหรือเปล่าเนี่ยสองแฝด

[pigarea]

ไม่อยากจะเชื่อคำของแฝดเลย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พูดดี แต่เข้าใจยาก อ่านไมออก
แถมแววตายังนิ่ง 
แฝดโตแล้วจริงๆ พูดตรงข้ามกับความรู้สึกอีกด้วย

ที่แน่ๆ ได่ชิ้นส่วนปริศนา CE 38 VA ของวา มาแล้ว 
ที ย้อนแย้งในตัวนะ รัก ไม่รัก   
       
 

[areenart1984]

ตกลงเกียร์ที่เก็บได้มีกี่อันกันนะ เริ่มงงแล้ว 

[twinmonkey0311]