30
นะโมพาท
เวลาของความสุขมันมักจะผ่านไปเร็วเสมอเลยหนูไม่รู้ว่า หนูจะมีความสุขแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน พี่จ๋าจะเบื่อหนูไหม พี่จ๋าจะอายไหมที่หนูไม่ปรกติ บางครั้งหนูก็ไม่กล้าที่จับมือพี่จ๋าเดิน เพราะอายสายตาที่คนอื่นมองมาที่หนูกับพี่จ๋า หนูกลัวพี่จ๋าไม่ชอบ เพราะถูกมองไม่ดีบ่อยๆ แต่ว่า แต่ว่าพี่จ๋าไม่เคยเลย ไม่เคยที่จะปล่อยมือหนูเลยสักครั้ง พี่จ๋าชอบเอามือหนูไปจับบ่อยๆ ชอบหอมแก้มหนูบ่อยๆ บอกตรงๆ ว่าหนูเขินมากๆ เวลาพี่จ๋าชอบมองหนูแบบหื่นๆ ตัวหนูสั่นไปหมดขนลุกด้วย แต่หนูก็ชอบที่พี่จ๋ามองหนูแบบนั้น เพราะพี่จ๋ามองแบบนั้นกับหนูคนเดียว
วันนี้เรามาซื้อของเข้าบ้าน ซื้อเสร็จก็มากินไอติมกัน หนูชอบไอติมมากๆ โดยเฉพาะลูกแดงๆ ที่อยู่ข้างบน พี่จ๋าสั่งเพิ่มให้หนูด้วย ดีใจจนยิ้มแก้มปริ พี่จ๋ามองหน้าหนูแล้วยิ้มหล่อส่งมาให้ ใจหนูยิ่งเต้นแรง หนูชอบเวลาที่พี่จ๋ายิ้มหวาน พี่จ๋าดูใจดีแล้วก็อบอุ่นมากๆ ระหว่างที่เรากำลังกินไอติมจู่ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็เดินเข้ามาพวกเรา ใบหน้าสวยๆ ของพี่แป้งกำลังดูไม่พอใจหนูกับพี่จ๋ามากๆ แต่เขายังยิ้ม ยิ้มน่าเกลียด
“พี่สิงห์ มาเที่ยวทำไมไม่ชวนแป้งด้วยละคะ” หญิงสาวถามเสียงกระเง้ากระงอด
“พี่แค่แวะมาซื้อของเข้าบ้าน” พี่จ๋าตอบผู้หญิงคนนั้นกลับไป สีหน้าพี่จ๋าดูไม่ดีเลย เหมือนหงุดหงิด แต่พี่จ๋าก็ยังคุยดีกับพี่แป้งอยู่ พี่จ๋าชวนพี่แป้งนั่งกับเราด้วย
“แล้วเด็กนี่” พี่แป้งชี้หน้าหนูพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจใส่
“พี่พาเขามาด้วย พามากินข้าว”
“ทำไมพี่สิงห์ต้องดูแลคนรับใช้ดีขนาดนี้คะ” คนรับใช้หรอหนูไม่ใช่..อึก แต่ที่จริงมันก็ใช่ นี่นา พี่สิงห์หันมามองหน้าหนูแล้วบีบมือหนูเบาๆ อยู่ใต้โต๊ะ
“แป้งก็รู้ว่าน้องไม่ปรกติ พี่จะดูแลนะโมดีกว่าคนอื่นก็ไม่แปลก เพราะพี่รับเลี้ยงเค้า” คำพูดของพี่จ๋าทำไมทำให้หนูเจ็บที่หัวใจจัง หนูมองหน้าพี่จ๋า น้ำตามันจะไหลออกมา หนูอยากออกจากที่ตรงนั้นแต่พี่จ๋าจับมือหนูเอาไว้แน่น
“ถ้านั่นเป็นเหตุผลจริงๆ แป้งก็จะเชื่อแบบนั้นค่ะ” พี่แป้งมองหนูด้วยสายตาที่ไม่ชอบหนูเอามากๆ หนูกลัว
“อืม แป้งอยากกินอะไรก็สั่งเพิ่มละกัน พี่เลี้ยงเอง”
“ค่ะ นี่แกนะย้ายไปนั่งฝั่งนู้นไป ชั้นจะนั่งกับพี่ชายของชั้น” พี่แป้งจิกเสื้อนักเรียนของหนูแล้วดึงหนูออกจากเก้าอี้ พี่จ๋ามองหน้าพี่แป้งนิดๆ แล้วสูดลมหายใจลึก หนูมองหน้าพี่จ๋าสื่อว่าหนูไม่อยากลุกไปไหน แต่พี่จ๋ากลับบอกในสิ่งที่ตรงกันข้ามกัน
“นะโมหนูย้ายไปนั่งฝั่งนั้นก่อนนะครับ” หนูไม่เข้าใจทำไมหนูต้องไปนั่งฝั่งนั้นด้วย
“ทำไมครับ ทำไมน้องไปนั่งฝั่งนู้น ทำไมน้องนั่งข้างพี่จ่าไม่ได้”
“อย่างอแงนะครับ” หนูไม่ได้งอแง หนูแค่ไม่เข้าใจก็หนูนั่งก่อน
“แต่น้องนั่งก่อน น้องนั่งก่อนนี่ครับ” หนูบอกกับพี่จ๋าไปแบบนั้น พี่จ๋ามองหน้าหนูดุๆ ทำไมละ? ทำไมต้องทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นด้วย เพราะพี่แป้งหรอ
“นะโม พี่บอกว่าให้ไปนั่งฝั่งนู้น” เสียงพี่จ๋าเข้มขึ้น ..ฮึก พี่จ๋าดุหนู จู่ๆ น้ำตาหนูมันก็ไหลออกมา หนูไม่อยากให้พี่จ๋าโกรธหนู หนูเลยลุกจากเก้าอี้ย้ายไปอีกฝั่ง แต่พี่จ๋าจับมือหนูไว้ก่อน
“อย่าทำหน้าแบบนั้น พี่แค่ให้เราไปนั่งฝั่งตรงข้าม” น้ำเสียงพี่จ๋าอ่อนลง มือใหญ่ของพี่จ๋าบีบมือหนูเบาๆ หนูไม่อยากคิดเองว่าพี่จ๋ากำลังง้อ เพราะท่าทีของพี่จ๋าจะเปลี่ยนไปเสมอเมื่อเจอกับพี่แป้ง หนูมองหน้าเขา น้ำตามันไหลไม่หยุด หนูไม่อยากอยู่ตรงนี้เลย เจอทั้งสายตารังเกียจจากพี่แป้งแล้วก็สายตาจากคนอื่นๆ ด้วย หนูโตแล้วหนูไม่ควรร้องไห้
“น้องอยากเข้าห้องน้ำ”
“ก็ไปสิ หรือต้องให้ไปส่ง” เสียงพี่แป้งแทรกขึ้นมาเหมือนกำลังหงุดหงิด
“น้องไปเองได้ครับ” หนูบอก เพราะห้องน้ำอยู่ฝั่งตรงข้ามกับร้านไอติมนี่เอง พี่จ๋าค่อยๆ ปล่อยมือหนู
“เอาโทรศัพท์ไปด้วย เข้าเสร็จก็รีบกลับมานะครับ พี่เป็นห่วง”
“ครับ” หนูหยิบเอาโทรศัพท์ติดตัวไปด้วย เดินหน้าเศร้าๆ ออกจากร้าน แอบเหลือบตามองเห็นพี่แป้งยิ้มเยาะเย้ย น้ำตามันยิ่งไหล รู้สึกเหมือนโดแย่งอะไรไปสักอย่าง หนูเดินมาที่ห้องน้ำเข้าไปนั่งอยู่ในห้องน้ำห้องว่างๆ ปิดแล้วล็อกมันไว้ ก่อนจะปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา
ก๊อกๆ
ใครมาเคาะ ฮึก ห้องอื่นก็ว่าง หนูไม่อยากสนใจอะไรทั้งนั้นแต่ว่า เขาเคาะไม่หยุดเลย
“ฮึก มีคนเข้า ฮึก มีคนเข้า ครับ”
“ออกมาได้แล้ว” เสียงใคร?
“ฮึก ใครครับ”
“กูเอง เนม ออกมากูรู้ว่ามึงแอบร้องไห้อยู่ในนั้น”
“เนม ฮึกเนมเนมหรอ”
“เออ กูเองเป็นอะไรของมึงเดินร้องไห้ออกมา”
“ฮึกเรา เราไม่รู้”
“ออกมาได้ละ กูจะพาไปส่งบ้าน” เนมเนมบอกพร้อมกับเคาะประตูอีก
“แต่พี่จ๋ายังอยู่ที่ร้านกับผู้หญิง เอ่อ พี่แป้ง”
“พี่ชายมึงเหรอ”
“อา อื้ออ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ออกมาได้ละ”
“แต่เรายังไม่อยากออกไป”
“เราไม่อยากเจอ”
“เห้ออ อะไรของมึงวะ ออกมา! ”
“งืออ ทำไมต้องเสียงดังกับเรา”
“-*- เออ กูขอโทษ ออกมาได้แล้ว” เนมเนมเร่ง หนูรีบเช็ดน้ำตาแล้วเปิดประตูห้องน้ำทันทีที่เนมเห็นหนู คิ้วเค้าก็ขมวดยุ่ง
“มึงร้องไห้”
“หนูป่าว หนูเผลอเอานิ้มจิ้มตา”
“ = = ถ้าจะโกหกมึงช่วยเอาให้เนียนกว่านี้หน่อย ไปล้างหน้าไปกูจะพาไปหาพี่มึง”
“ไม่ไป ไม่ไปได้ไหม” หนูยังไม่อยากไปหาพี่จ๋าตอนนี้
“ไม่ไปแล้วจะไปไหน?”
“ปะ ไป ไปเดินเล่นได้ไหม” หนูลองขอเนมเนม
“- -* แล้วพี่มึงละ”
“ก็เดี๋ยวขอไง” ไม่ขอหรอกถ้าก็ไม่ได้ไป หนูแกล้งทำเป็นกดโทรศัพท์ส่งข้อไปหาพี่จ๋า
“เราบอกพี่แล้วว่าจะเดินเล่น ไปเถอะเนมเนม” เพราะเราอยู่กันหน้าทางเข้าห้องน้ำ
พอดี อีกอย่างหนูกลัวพี่จ๋าจะเห็นด้วย หนูเลยลากเนมเนมออกมาจากที่ตรงนั้น แอบกลัวพี่จ๋าเห็นอยู่เหมือน
“จะลากกูไปไหน ช้าๆ ก็ได้”
“พาเราไปจับตุ๊กตาหน่อย” หนูขอเนมเนมอีกครั้ง เขาก็ชอบทำหน้ายุ่งๆ ใส่หนูแต่ก็ยอมพาไป เราเดินไปที่โซนของเล่น เนมเนมไปแลกเหรียญให้ ได้มาสิบเหรียญเขาให้หนูถือไว้
“จะเอาตัวไหน”
“ตัวสีชมพู”
“อืม” เราสองคนใจจดใจจ่อกับตู้คีบตุ๊กตาตรงหน้า สายตามุ่งมั่นที่จะเอาตุ๊กตาตัวนั้นมาให้ได้เนมเนมตั้งใจและใช้สมาธิอย่างหนักหนูก็ด้วยเกาะตู้ลุ้นจนมือเท้าเกร็งไปหมด
“อ๊ากกกก มันหลุด” เนมเนมตะโกนออกมาเพราะที่คีบมันไม่เหนี่ยวรั้งน้องหมูสีชมพูเลย หนูกับเนมเนมทำหน้าเซ็ง แต่เหรียญเราเหลือเยอะ แค่นี้หนูไม่ยอมแพ้หรอก เนมเนมหยอดเหรียญลงไปอีกครั้ง อีกครั้ง อีกครั้ง อีกครั้ง จนเราเหลือเหรียญในมือแค่เหรียญเดียว
“งืออ น้องหมู น้องหมู เนมเนม เราจะได้น้องหมูไหม” หนูหันไปถาม เนมเนมทำสีหน้าเครียดๆ แต่ก็ยิ้มให้หนู
“ได้ดิ รอบนี้ได้แน่นอน” เสียงของเนมเนมจริงจังมาก
“อื้อ” หนูกำมือชูขึ้นให้กำลังใจ เราสบตากัน ก่อนจะเพ่งสมาธิไปที่ตู้คีบ โทรศัพท์หนูสั่นนานแล้ว แอบดูก็เป็นเบอร์พี่จ๋าโทรมา แต่หนูยังไม่อยากรับตอนนี้เลย เก็บโทรศัพท์กลับใส่กระเป๋ากางเกงไว้แล้วหันไปสนใจเนมเนมต่อ
ที่คีบหย่อนลงตรงตุ๊กตาน้องหมูแล้วคีบขึ้นมา ทั้งหนูทั้งเนมลุ้นมากมือสั่นใจสั่น
“เย้ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ได้แล้วๆ” ในที่สุดหนูก็ได้มันมาเราสองคนร้องเฮลั่นแล้วกระโดดกอดกันอย่างดีใจสุดๆ เนมเนมล้วงหยิบน้องหมูสีชมพูขึ้นมาให้หนู
“อะของมึง หายเศร้าแล้วดิ” ใช่หนูลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังเศร้า หนูส่งยิ้มให้เนมเหมือนเป็นคำขอบคุณ เพราะเนมทำให้หนูไม่คิดเรื่องของพี่จ๋า
“อื้อ เรามีน้องหมูแล้วเราไม่เศร้าก็ได้”
“อือ ก็ดี ป่านนี้พี่มึงหามึงให้วุ่นแล้วมั้ง มานานขนาดนี้” ยังไม่ทันที่จะเดินกลับไปหาเสียงของใครก็ตวาดดังจนทุกคนสะดุ้ง
“นะโม!! ”
“เฮือกกก!! T^T”
“ใครวะไอ้เอ๋อ”
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่!! ” หน้าพี่จ๋าดูน่ากลัวมาก น่ากลัวจนหนูก้าวขาไม่ออกหน้าพี่จ๋าเต็มไปด้วยเหงื่อ เสื้อก็เปียก
“กูถามว่ามันเป็นใคร ทำไมมันต้องโมโหมึงขนาดนั้นด้วย” เนมเนมถาม พร้อมกับดันหนูให้ไปอยู่ด้านหลัง
“พะ พะ พะ พะพี่ เป็น พี่” เวลาหนูกลัวหนูจะพูดติดอ่าง กว่าจะพูดออกมาได้แต่ละคำยากเหลือเกิน ยิงหนูหลบอยู่หลังเนมเนม พี่จ๋ายิ่งดุน่ากลัว
“เดินมาหาพี่เดี๋ยวนี้นะโม!! ” พี่จ๋าเสียงดังมาก หนูกลัว
“มะ มะ มะไม่ ไม่เอา พะ พี่ จะ จ๋าน่ากลัว ฮรืออ” หนูเกาะหลังเนมเนมแน่น
“มึงปล่อยคนของกูกลับมาได้แล้ว” พี่จ๋ามองจิก
“ใจเย็นดิพี่ ไอ้เอ๋อมันกลัวแล้วเห็นไหมเนี๊ยะ”
“มาหาพี่เดี๋ยวนี้! ”
“พี่จ๋าก็อยู่กับพี่แป้ง” หนูบอกกับคนตรงหน้า ไม่กล้าสบตาเลย พี่สิงห์มองตาจิก
“แป้งกลับไปแล้ว” พี่จ๋าพูดเสียงนิ่งๆ พร้อมกับเดินมางพวกเรา มีหลายคนหยุดมองพวกเรา เนมเนมก้มมามองหนูนิดๆ
“พี่ชายมึงแน่เหรอวะ ทำไมหน้าไม่เห็นเหมือนกันเลย”
“หึ” พี่จ๋าเดินมาจนถึงตัวเนมเนม เอื้อมมืออ้อมมาจับแขนหนูเอาไว้ ก่อนจะกระซิบอะไรบางอย่างกับเนมเนม
“ไม่ใช่พี่แต่เป็นผัว ทีนี้มึงจะปล่อยเมียกูมาได้รึยัง”
“อะ อะไรนะ” จู่ๆ เนมเนมก็ทำตาโตแล้วหันมามองหนู อะไรพี่จ๋าพูดอะไร เนมเนมปล่อยมือที่จับหนูไว้ แล้วพี่จ๋าก็ลากหนูออกไปจากที่ตรงนั้น พี่จ๋าบีบมือหนูแรงมาก
“เจ็บ..น้องเจ็บครับ” อยากจะแกะมือพี่จ๋าออกแต่ติดตรงที่อีกมือกอดน้องหมูเอาไว้แน่นกลัวมันหล่นหาย ฮึก ทำไมวันนี้พี่จ๋าใจร้ายกับหนูเยอะจัง
“....” โดนลากมาจนถึงรถพี่จ๋าจับหนูยัดเข้าไปแล้วปิดประตูใส่เสียงดัง ตอนนี้น้ำตาหนูไหลออกมาแล้ว ฮึกหนูกลัว
“ไปไหนทำไมไม่บอกพี่” ตอนนี้พี่จ๋าโกรธหนูมากๆ โกรธจนไม่หันมามองหน้าหนู
“ก็...” หนูไม่รู้จะแก้ตัวยังไง แล้วหนูก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย หนูแค่ไม่อยากเห็นพี่จ๋าอยู่กับพี่แป้ง
“ตอบพี่มานะโม ทำไมไปไหนไม่บอกพี่ แล้วไอ้เด็กนั่นอีก รู้จักกันเหรอถึงได้กอดกันขนาดนั้น”
“เนมเนมเป็นเพื่อน”
“เพื่อนแล้วทำไมต้องกอดกันแบบนั้น”
“คืออ น้อง”
“พี่ไม่อยากฟังคำแก้ตัวอะไรทั้งนั้น เราทำให้พี่โกรธ และพี่โกรธมาก”
“ฮึก..”
“พี่เป็นห่วงเราขนาดไหนรู้ตัวบ้างไหม! ” พี่จ๋าจับไหล่หนูแน่นแล้วก็เขย่าแรงๆ หนูกลัว พี่จ๋าน่ากลัว ฮรืออ
“หนูกลัว ฮีก อย่าทำแบบนี้ ฮรืออ อย่าทำ ฮรืออ”
“กลัวแต่กับพี่แล้วไอ้เด็กนั่นละไม่กลัวเลยเหรอ ถ้ามันพาเราไปทำอะไรมิดีมิร้ายละ ทำไมไม่คิดบ้าง”
“ฮึก เนมเนม เป็นคนดี”
“เหอะ” พี่จ๋าจ้องหน้าหนู เหมือนโกรธและน้อยใจไปด้วย แล้วหนูละหนูไม่มีสิทธิโกรธพี่จ๋าเลยเหรอ
“ก็พี่จ๋า อยู่กับพี่แป้งแล้วนี่ น้องก็อยากอยู่กับเพื่อนบ้าง”
“....”
“พี่จ๋าเอาแต่ไล่น้อง ทั้งๆ ที่น้องอยากจะนั่งกับพี่จ๋า เพราะพี่แป้งจะนั่ง”
“......”
“สู้น้องไม่อยู่ตรงนั้นซะยังดีกว่า ฮึก “
“แล้วไม่คิดบ้างเหรอว่าพี่จะเป็นห่วงเราแค่ไหน พี่จะบ้าตายอยู่แล้วนะ นะโม”
“ฮึก”
“แค่เห็นเราเดินตามใครก็ไม่รู้ไปพี่ก็แทบคลั่ง โทรหาก็ไม่รับ พี่ตามหาเราทั่วห้าง รู้ไหมว่าพี่กลัวมากขนาดไหน กลัวว่าเราโดนทำร้าย ทำไมไม่คิดถึงใจพี่บ้าง” พี่จ๋าพูดด้วยเสียงที่นิ่งเรียบจนหนูไม่กล้าพูดอะไรออกไป พี่จ๋าน่าเครียดลงมากกว่าเดิม เขาปล่อยมือจากตัวหนูแล้วเอาไปกุมหน้าตัวเอง
“พี่แค่เป็นห่วงเรา”
“ฮึก..”
“เรื่องของแป้ง ครั้งหน้าพี่จะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก”
“ฮึก”
“พี่ขอโทษนะครับ”
“ฮรืออออออ” จู่ๆ น้ำตามันก็ไหลท่วมใจหนูมันหวิวๆ บอกไม่ถูกแค่เห็นว่าพี่จ๋ามองที่ตาของหนู หนูรับรู้ได้ว่าพี่จ๋าเป็นห่วงหนูขนาดไหน
“ทีหลังอย่าไปไหนกับคนแปลกหน้าแบบนั้นอีกนะรู้ไหม” พี่จ๋าดึงหนูเข้าไปกอดแน่น ความน้อยใจเสียใจวันนี้มันพังทลายหายไปหมดแล้ว เหลือแต่ความดีใจที่มันค่อยๆ ก่อตัวขึ้นมา หนูกอดตอบพี่จ๋า
“น้องขอโทษ ฮึกน้องขอโทษ”
“.....”
“พี่จ๋าหายโกรธน้องนะ” หนูช้อนตาขึ้นมองอย่างอ้อนๆ ไม่อยากให้พี่จ๋าโกรธแล้ว
“อย่าทำหน้าอ้อนใส่พี่ เราทำผิดก็ต้องโดนลงโทษ”
“งืออ พี่จ๋าก็ผิด”
“ผิดยังครับ” พี่จ๋าดันตัวหนูออกแล้วดันคางให้หนูเงยหน้าสบตา ใบหน้าหล่อๆ ของพี่จ๋ายื่นเข้ามาใกล้ หนูใจเต้นแรงมาก ไม่กล้าสบตาเลย
“พะ พี่จ๋า ไม่สนใจน้อง พี่จ๋าสนใจแต่พี่แป้ง”
” พี่จำเป็น”
“จำเป็นอะไรหรอครับ ฮึก”
“พี่บอกไม่ได้ครับ”
ทำไม? ทำไมถึงบอกหนูไม่ได้ อยากถามแต่หนูคิดว่าพี่จ๋าคงไม่บอก เลยได้แต่เก็บคำถามไว้ในใจ
“ฮึก”
“กลับบ้านเราจะต้องคุยกันถึงเรื่องบทลงโทษนะครับ”
“งืออออออออออ”
(จบพาทนะโม)
............................................
ติ้ง ติ้ง ติ้ง เสียงแชทของร่างเล็กที่นั่งก้มหน้าก้มตารัวแชทกับเพื่อนในกลุ่ม จนคนข้างกายนึกรำคาญ เพราะหลังจากที่คุยกันเรียบร้อยคนตัวเล็กก็ไม่สนใจตนอีกเลย
แชทองครักษ์พิทักษ์นะโม (5)
[/b]
นะโมทุกคนช่วยเราด้วย
พี่จ๋าจะลงโทษเรา
เรื่องเราหนีเที่ยวกับเนมเนม
ซีตัสคนจริง
[/b]
?
ไอ้เนม
มึงไปกับมันได้ยังไงไอ่เอ๋อ
ปิง
ยังไงไหนเล่าดิ๊
ส้มคนสวยแห่งห้องสาม
อะไรอิลูกเดี๋ยวนี้มึงแอบซุกผู้ชายเหรอ
นะโมเราเปล่านะส้ม
คือว่าพี่พาเราไปซื้อของแล้วก็กินขนมแต่ว่าพี่แป้งมา
เราเลยเดินออกไปเข้าห้องน้ำแล้วเจอเนมๆ เข้า
เนมเนมรู้ว่าเราร้องไห้เลยพาเราไปเดินเล่น
พี่จ๋ามาเจอเลยโกรธเรามาก
ซีตัสคนจริง
แล้วมึงไปกับมันทำไม ก็รู้ว่ามันนิสัยไม่ค่อยจะดี
ปิง
มึงก็อย่าพึ่งใส่อารมณ์
ฟังมันก่อน
ส้มคนสวยแห่งห้องสาม
มาถึงก็เกรี้ยวกราด มันต้องมีอะไรที่ลึกกว่านั้นดิ
ไม่งั้นลูกกูไม่ร้องไห้หรอก
เล่าละเอียดๆ
นะโมคือว่า พี่แป้งเค้า งืออ
พี่จ๋าไล่เราให้ไปนั่งอีกฝั่งเพราะพี่แป้งจะนั่งข้างๆ พี่จ๋า
เราไม่ชอบเราเสียใจ
พี่จ๋าดุเราด้วย เราเลยร้องไห้
ปิง
อะ
กูว่าละ
ใจเย็นมึง พี่สิงห์เค้าไม่ทำอะไรมึงหรอก
ดุไปงั้นแหละ
ส้มคนสวยแห่งห้องสาม
พิษรักแรงหึง
พัดกระจาย
อิดอก
นะโมพี่จ๋าทำหน้าดุใส่เรา
มองจิกเรากะเนมเนม น่ากลัวมาก
แถมบีบไหล่เราแรงมากๆ
เราเจ็บปิงปิง แล้วพี่จ๋าก็พูดอะไรกับเนมเนมไม่รู้
ปิง
เห้ออออ
ส้มคนสวยแห่งห้องสาม
พี่สิงห์เกรี้ยวกราดเว้อ
อารมณ์รุนแรง
อยากจะกรี๊ดดกับความ
หึงของพี่มัน
ซีตัสคนจริง
ไม่ต้องกลัว พี่มันไม่ตีมึงหรอก
แต่อย่างอื่นอะไม่แน่
ระวังตูดมึงไว้เถอะ
@ส้มคนสวยแห่งห้องสาม
มึงชื่อนะโมรึเปล่าละ
ถ้าไม่ใช่อย่าฝันครับ
ปิง
มึงพูดอะไรของมึงเนี้ยะตัส
นี่ไอ้เอ๋อไม่ใช่อิส้ม
ที่จะแรดแบบนั้น
ส้มคนสวยแห่งห้องสาม
ขอบคุณที่ชมกู
นะโมปิง แรดนี่เป็นคำชมเหรอ
ส้มส้ม แรดจังเลย^^
ส้มคนสวยแห่งห้องสาม
อิลูกมึงไม่ต้องหัดชมกูค่ะ
อิเหี้ยชมกูแรดได้น่ารักมาก
อิปิงอิคว๊ายยย
ไปตายซะ
ปิง
55555
ซีตัสคนจริง
5555 ตลกวะแมร่งง
Yimmy
คุยไรกันวะ
นะโมจ๋า
เราคิดถึง
นะโมเราก็คิดถึงเนมเนม
พี่จ๋าดุเราอีกแล้ว
ดุเป็นหมาเลย
Yimmy
นะโมบอกคิดถึงกูด้วย*0*
ซีตัสคนจริง
ขี้มโน วะ
ปิง
มันก็คิดถึงทุกคนมะ
ส้มคนสวยแห่งห้องสาม
วร้ายยย
นะโมทุกคนเดี๋ยวเรามาคุยด้วยใหม่นะพี่จ๋า
บอกจะยึดโทรศัพท์เราแล้ว
ส้มคนสวยแห่งห้องสาม
อะ คุยกับเพื่อนก็ยังหึง
โอ้ยยย
กุอยากจะเกิดมาเป็นนะโม
.............................................................
“จะเลิกพิมพ์ได้รึยังครับ”
“คุยกับเพื่อนอยู่ครับ”
“จะไม่คุยกับพี่แล้ว?” ร่างสูงทำหน้าดุอีก เขาไม่ชอบที่คนตัวเล็กไม่สนใจตนเองแบบนี้
“ป่าวครับ ก็น้องไม่รู้จะคุยอะไรกับพี่จ๋านี่ พี่จ๋าจะทำโทษน้อง”
“หึ พี่มันไม่สำคัญเท่าเพื่อนๆ เราใช่ไหม”
“ป่าวครับ”
“งั้นคุยกับพี่”
“งืออ พี่จ๋า”
“ไม้คุยพี่จะยึดโทรศัพท์นะ”
“ก็ได้ครับ หื้ออ คนแก่นี่ขี้เหงาเนอะ” ร่างเล็กกระซิบบ่นกับตัวเองเบาๆ
“พี่ได้ยินนะ!! ”
“งะ หูดีอีกแล้ว -3- “
พอถึงบ้านต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเอง สิงห์แปลงใจที่นะโมไม่ยอมตามเข้ามาในห้องแต่กลับเดินไปที่ห้องนอนของตัวเอง พร้อมกับถุงขนม ด้วยความสงสัยเลยแอบตาไปดู เห็นร่างเล็กลากกล่องไม้ใบใหญ่ออกมาจากที่ซ่อน ก่อนจะค่อยๆ เรียงขนมใส่ลงไปใบหน้าหวานอมยิ้มอยู่ตลอดเวลา ในอ้อมแขนมีตุ๊กตาหมูตัวอ้วนสีชมพู ที่เจ้าตัวกอดไม่ยอมปล่อย
“แอบเอาขนมมาซ่อนไว้ที่นี่เอง ตัวแสบเอ๊ยยย” สิงห์แอบมองคนของตัวเองด้วยรอยยิ้มแล้วหันหลังกลับไปรอร่างเล็กที่ห้องของตัวเอง
.....................................................................
“เจออะไรบ้างไหมเนม” เสียงปลายสายถามออกมาอย่างมีความหวัง
“ยังเลยครับพ่อ พ่อไม่ต้องห่วงนะครับผมจะหาพี่ให้เจอ”
“ขอบใจมากนะลูก พ่อทำผิดกับพี่ของลูกกับแม่ของเขาด้วย พ่ออยากจะไถ่บาป ก่อนพ่อจะตาย”
“ไม่พูดแบบนั้นนะครับ เราจะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ผมสัญญา”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาแล้วปริศนา ว่านะโมเป็นใคร เนมเป็นใคร พื้นฐานครอบครัวไว้ตอนหน้าเนอะ
ฝากน้องด้วยนะคะ
ปล.ขอบคุณล่วงหน้านะคะ
หัวข้อ: {ไอ้เอ๋อ} >>II my stupid boy II<< up ch.48 (END) 19/2/62 (อ่าน 82382 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก