46
“พ่อครับผมหาพี่เจอแล้วนะครับ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยกับปลายสาย คนฟังเงียบไปชั่วขณะ จนเขาได้ยินเสียงสะอื้นจากอีกฝั่ง พ่อเขากำลังร้องไห้เหมือนภาระอันหนักอึ้งได้ถูกปลดลงจากบ่า
“พะ พาพี่มาหาพ่อได้ไหม เนม พาเขากลับมาบ้านเรา” เจ้าสัวคณินเอ่ยกับลูกชายคนเล็กด้วยเสียงสั่นๆ เขาไม่อยากรอแล้ว ตราบาปในใจมันกำลังจะถูกลบล้าง
“ตอนนี้ยังไม่ได้ครับ แต่มีสิ่งหนึ่งที่พ่อจะต้องรู้” เนมบอกแล้วเงียบไปพัก
“...” อคิณเงียบรอฟัง
“พี่เป็นออทิสติก”
“...ฮึก..” คนเป็นพ่อได้ฟังถึงกับน้ำตาไหล สงสารลูกชายคนโตจับใจ มันเป็นความผิดเขา ความผิดเขาเพียงคนเดียว
“แล้ว นดาละ แม่ของเขา” แม้มันจะเป็นความหวังเพียงเล็กๆ อคิณก็ยังหวัง หวังว่านดายังมีชีวิตอยู่ ยังรอเขาตามคำสัญญา
“เสียไปนานแล้วครับ พี่อยู่กับหลวงตาที่เป็นลุง และตอนนี้หลวงตาก็เสียแล้วด้วย พ่อน่าจะได้เห็นว่าที่ผ่านมาพี่เป็นอยู่ยังไง พ่อครับพี่ลำบากมาก ลำบากมาตลอด เพราะแม่ของผม แม่ทำให้พี่ต้องกำพร้า” คนฟังหัวใจกระตุกยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น
“พ่ออยากเจอเขา ได้โปรดเนม พาเขามาหาพ่อได้ไหม” อคิณเอ่อยขอร้อง
“ได้นะมันได้อยู่ แต่การจะพาพี่ไปหาพ่อผมคงต้องขอพี่สิงห์ก่อน”
“เขาเป็นใคร?”
“ผมตอบให้ไม่ได้แต่เขาเป็นคนที่ดูแลพี่มาตลอด และที่สำคัญ พี่สิงห์เป็นคนรักของพี่นะโม”
“พ่ออยากคุยกับเขา ให้พ่อคุยกับเขาได้ไหม?”
“ครับแล้วผมจะจัดการให้ อ่อถ้าเป็นไปได้พ่อมาหาพี่ที่นี่น่าจะสะดวกกว่า”
“พ่อจะพยายาม..”
“ผมต้องวางแล้ว วันนี้จะเข้าไปดูร้าน ก่อนสอบพรุ่งนี้”
“อืม ขอบใจมากนะเนม พ่อขอบใจแกจริงๆ” อคิณเอ่ยขอบคุณจากใจ
“ไม่เป็นไรครับเพราะผมก็อยากจะไถ่บาปให้แม่เหมือนกัน”
เวลาล่วงเลยเข้าสู่ช่วงสอบปลายภาค ทุกคนเลยเข้าสู่หมวดจริงจัง นะโม ซีตัส ปิงส้ม ยืนทบทวนบทเรียนอยู่หน้าห้องสอบ ต่างคนต่างอ่านแล้วหันไปทวนกับเพื่อน ถามตอบสลับกันไปมา นะโมมีใบหน้าเคร่งเครียด คิ้วเรียวขมวดยุ่ง ผิดกับน้องชายที่นั่งอยู่ถัดไปอีกสองห้อง ร่างสูงนั่งเอนตัวพิงต้นเสาอย่างสบายใจ เขาฉลาดที่สุดในห้อง ติดท็อปแทบทุกวิชา เกรดเฉลี่ยไม่เคยต่ำกว่าสี่จุดศูนย์ แม้อายุยังน้อยแต่ระดับมันสมองไม่ต่างจากจบปริญญา เนมมีความเป็นผู้ใหญ่เกินอายุ ทั้งนิสัยและการปฏิบัติตัว ทำให้เจ้าสัวไว้ใจให้เขาดูแลกิจการร้านอาหารกึ่งผับซึ่งเนมก็ทำมันได้ดี
หลังจากผ่านการสอบมาอย่างหนักหน่วง เข้าสู่วันสุดท้าย
“เย้..สอบเสร็จแล้วโว้ยยยยยย” ปิงเดินออกมาจากห้องสอบพร้อมกับเพื่อนคนอื่นๆ ก่อนจะตะโกนออกมา เหมือนยกภูเขาออกจากอก มันโล่งสบายไม่ต้องมานั่งเครียดอะไรอีก
“เหอะ ทำเป็นยิ้ม รอดูผลสอบก่อนเถอะมึง” ซีตัสเอานิ้วจิ้มหน้าผากแฟนตัวเองเบาๆ
“กูทำได้หรอกรับรอง ไม่ตกสักวิชา”
“จ้า ทำได้ อิสัส สะกิดกูยิกๆ” ส้มหันมาแขวะใส่อย่างรุ้สึกหมั่นไส้ ก่อนจะหันไปทางนะโมที่ทำหน้า ไม่มั่นใจสักเท่าไหร่
“อิลูก ไมทำหน้าแบบนั้น”
“เราไม่ค่อยมั่นใจเลยส้มส้ม T^T”
“เชื่อมันสมองมึงเถอะ กุเชื่อว่ามึงทำได้”
“เหรอ ส้มส้มคิดแบบนั้นเหรอ”
“เอ้ออออ” ส้มยิ้มแล้วยกมือขึ้นยีหัวคนขี้กังวล
“เออ แล้วน้องมึงไปไหน หายหัวตั้งแต่ออกมา”
“ไม่รู้” นะโมตอบ พร้อมกับกวาดสาตามองไปรอบๆ ก่อนจะเห็นเนมเดินไปที่ร้านน้ำ
“อ๋อ สงสัยไปซื้อน้ำกินมั้ง”
“เออ ปิดเทอมแล้ว พวกเราไปเที่ยวกันมะ” ปิงเอ่ยชวน
“น่าสน แล้วจะไปไหนอะ” ยิมเดินมานั่งรวมกลุ่มกับพวกเขา
“ทะเลมะ” ส้มเสนอ
“*0*ทะเล”
“เบื่อแล้ว ไปภูเขามั่ง” ซีตัส
“ภูเขา*0*”
“เข้าแต่ป่า วุ้ว อย่างเราต้อง กทม ดิวะ” ยิม
“หึหึ ไปเมกาไหม ไปหาพ่อ” ข้อเสนอของเนมทำเอาทุกคนเงียบกริบ หันหน้ามองกันเลิ่กลั่ก เพราะตั้งแต่ผ่านวันเกิดมาก็ไม่มีใครพูดถึงพ่อของนะโมอีก ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่มีใครกล้าที่จะเอ่ยถึง อาจจะเป็นเพราะเกรงใจสิงห์
“เมกาคือที่ไหนหรอ” เสียงหวานเอ่ยถาม
“อยู่ต่างประเทศ มีเมืองสวยๆ มีดอกไม้ มีหิมะด้วยนะ อยากไปไหม?” เนมตอบด้วยรอยยิ้ม ซีตัสสะกิดเพื่อนตัวเอง
“มึงกุขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ”
“อืม”
ร่างสุงของสองหนุ่มเดินมาคุยกันที่หลังห้องน้ำ ซีตัสมีสีหน้าที่เป็นกังวล ก่อนจะเอ่ยอะไรบางอย่างกับเพื่อนรักอย่างเนม
“มึงจะพามันกลับเมกาจริงๆ เหรอวะ แบบกลับไปแล้วอยู่ที่นู่นเลย”
“กูคิดไว้อย่างนั้น กูตั้งใจจะพามันไปรักษา ที่นั่นมีแพทย์เฉพาะทาง เขาจะดูแลพี่กูได้ดีกว่าหมอที่นี่
“แต่ตอนนี้มันก็ดูเป็นคนปรกติแล้วนี่ ไม่มีอะไรน่าห่วง”
“.....”
“เนมก่อนมึงจะพามันไปมึงควรถามมันก่อนว่ามันอยากไปรึเปล่า กูขอแค่นี้เพราะเรื่องนี้มันเป็นเรื่องของครอบครัวมึง แต่ที่กุพูดเพราะกูเป็นห่วงมันเหมือนกันมึงก็รู้ว่ามันรักพี่สิงห์ขนาดไหนแล้วพี่สิงห์ก็รักมันมากมึงคงไม่พรากพวกเขาให้แยกจากกันหรอกใช่ไหม?”
สิ่งที่ตัสพูดออกมาทำให้เนมได้หยุดคิดทบทวนอะไรบางอย่าง สำหรับเขาไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนเขาก็อยู่ได้ทั้งนั้น แต่ถ้าการพี่ไปอยู่ที่เมกาแล้วมันดีเขาก็ควรจะทำใช่ไหม
“ค่อยว่ากันทีหลัง ตอนนี้กูยังตัดสินใจอะไรไม่ได้” เนมบอกปัด ออกไปเพราะใจเขายังลังเลและสับสน ว่าสิ่งไหนมันจะดีที่สุดสำหรับพี่ชายของเขา เนมกับซีตัสเดินกลับมาที่โต๊ะนั่ง ทุกคนรู้ว่าเนมกับซีตัสไปคุยกันเรื่องอะไรยกเว้นนะโมที่นั่งดูดโกโก้ปั่น อย่างสบายอารมณ์ขณะที่วีดีโอคอลกับสิงห์ไปด้วย ใบหน้าหวานยิ้มสดใสให้กับทุกคนที่มองมา
( (“น่ารักเรี่ยราดอีกแล้ว เมียใครวะ”) )เสียงของสิงห์ดังลอดออกมา ทำเอาพวกเพื่อนๆ ของนะโมทำหน้าเหม็นเบื่อ
“มึงๆ มดกัดไหม ทำไมมดกัดกู รึว่าคนแถวนี้มันหวาน” ส้มทำเสียงล้อเลียนใส่
“งื้ออ ส้มส้ม อะ อย่าแซวสิ” นะโมก้มหน้าซ่อนความเขินอายของตัวเอง
“ ((อีกสักพักพี่ไปรับนะ หนูรอหน่อยได้ไหม?) )
“ได้ครับ ตะ แต่ว่า หนู หนูไปหาพี่จ๋าที่ ที่ทำงานได้ไหม?”
“ ((หืม มาแล้วจะไม่เบื่อเหรอครับ) )
“ม่ายเบื่อหรอก” ร่างบางตอบยิ้มๆ
“ ((ถ้าอย่างนั้นให้เนมมาส่งนะครับ อย่านั่งรถมาเอง) )
“ครับ ฮี่ๆ” หลังจากวางสายก็หันไปอ้อนน้องชายตัวสูงของตัวเอง
“เนมเนมจ๋า พาเราไปหาพี่จ๋าหน่อยนะ” แค่ทำหน้าอ้อนเนมก้ยอมทำให้ทุกอย่าง อาการหลงพี่นี่มันเป็นกันไวขนาดนี้เลยเหรอ ปิงกับส้มหันหน้ามาสบตากัน เหมือนรู้อยู่แล้วว่ายังไงซะก้ต้องตามใจ โดนตกไปอีกคน
“บอกแล้วไงคะ ว่านังนี่มันร้ายค่ะ” ส้มกระซิบ
“มันร้ายมานานแล้วค่ะ ไม่อย่างนั้นพวกกูจะหลงมันเหรอออ”
“ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ จริงของมึง” ทั้งคู่หัวเราะออกมาเสียงดังหลังจากที่กระซิบคุยกัน นะโมหันมามองแล้วทำหน้างงใส่ นั่งพักจนหายเหนื่อยก็พากันแยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมัน ไว้นัดรวมตัวกันใหม่ เนมเดินไปกุ๊กไก่ที่ลานจอดรถออกมารับคนพี่ที่หน้ารโรงเรียน
“เนมเนม เมื่อไหร่จะสอนเราขี่ลูกเจี๊ยบสักทีละ” แรงกระตุกเสื้อเบาๆ มาจากคนด้านหลัง ที่ยังคงถามเขาทุกวี่วันว่าเมื่อไหร่จะสอน
“ไปถามผัวตัวเองเหอะ ว่าจะให้สอนรึเปล่า”
“งะ ถามพี่จ๋าก็ไม่ได้ขี่สิ” ร่างเล็กทำหน้าบุ้ย
“แล้วจะให้ทำไง?” คนน้องถามอย่างจนปัญญา
“แอบไง เนมเนมรู้จักไหม แอบขี่อะ”
“อะหาเรื่องมาให้กูอีกละ ไปหัดขี่จักรยานก่อนไหม? ครับพี่ครับ”
“เอ๊ะ! เราหัดขี่มาแล้ว”
“ขี่อะไรกูยังไม่เคยเห็นพี่มึงขี่เลย”
“ขี่พี่จ๋า ไง พี่จ๋าบอก” พูดออกไปอย่างหน้าซื่อตาใส เล่นเอาเนมแทบพากุ๊กไก่ลงข้างทาง
“-///- สัสพี่สิงห์ มึงสอนอะไรพี่กูเนี้ยะ”
“อ่าวไม่เหมือนกันเหรอ พี่จ๋าบอกว่าถ้าขี่คล่องๆ แล้วจสอนขี่ลูกเจี๊ยบ”
“อิพี่ มึงอย่าไปฟังพี่สิงห์มันมาก มันบ้ากาม เหี้ยเอ้ย รึกูควรพามึงกลับเมกาดีวะ!! ” พูดไปก็โมโหไป รู้อยู่หรอกว่าได้กันนานแล้ว แต่แบบ เหมือนพี่สิงห์มันพรากผู้เยาว์เหมือนตาเฒ้าหลอกเด็กอะ
“อ่าว ทำไม มันไม่เหมือนกันเหรอเนมเนม” ร่างเล็กชะดงกหน้าไปถามด้วยความสงสัย
“ไม่เหมือนเว้ย!!! ”
“งะ”
พอถึงบริษัทเนมก็จูงมือพี่ชายเข้าไปในตึก มีหลายคนเดินเข้ามาทักนะโม
อย่างเป็นกันเอง เรียกความสนใจให้กับพนักงานคนอื่นๆ
“มาหาพี่จ๋าครับ พี่จ๋าอยู่ไหน” นะโมเดินไปที่ประชาสัมพันธุ์แล้วเอ่ยถาม
“คุณสิงห์เข้าประชุมอยู่ค่ะ น้องนะโม แต่ว่าตุณสิงห์สั่งไว้ว่าถ้าหนูมาให้ขึ้นไปรอในห้องทำงานได้เลยค่ะ”
“ขอบคุณครับ” นะโมยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะให้เนมพาไปยังห้องของประธานบริษัท
“เคยมาแล้วเหรอ” เนมเป็นฝ่ายถาม
“อื้อ แต่ไม่บ่อยหรอก ไม่อยยากกวนพี่จ๋า”
“แล้ววันนี้ทำไมถึงมา”
“แหะๆ เราคิดถึงพี่จ๋าเฉยๆ” คนพี่ยิ้มเจื่อน ออกมาอายที่พูดแบบนั้นออกไป
“เหอะจะขิงว่าตัวเองมีคนให้คิดถึงว่างั้น” เนมยื่นมือไปบีบจมูกสวยของพี่ชายด้วยความหมันไส้
“อื้ออ เอ๊บ อ๊ะ อ่า อีบ อี๊” (เจ็บนะอย่าบีบซี่)
“หึหึ ทำไมแรด”
“เอ๊ะ ! นี่พี่ไง พี่นะโม ของเนมเนมงายย”
“= = “
“-3- “
นั่งรอไม่ถึงครึ่งชั่วโมงร่างสูงในชุกสูทสีดำเข้ากับไหล่กว้าง ขาวยาวดูเข้ากันกับสแลกสีดำ สิงห์คลายเน็กไทน์ออก สีหน้าดูเหนื่อยล้า แต่พอเห้นรอยยิ้มหวานๆ ของน้อง เขาก็หายเหนื่อย เหมือนได้ฮีลตัวเอง
“มาแล้วเหรอครับคนเก่ง รอนานไหม?”
“ไม่นานครับ พี่จ๋าเหนื่อยไหม ให้หนูนวดให้ไหม” เพราะสังเกตเห็นถึงความเหนื่อยล้า น้องถึงได้ถามเขาอย่างเอาใจ ร่างสูงยิ้มน้อยๆ ก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่เหนื่อยครับ หิวรึยังครับ เดี๋ยวพี่ตรวจงานเสร็จแล้วเราไปกินข้าวกันเนอะ”
“อื้อ หนูยังไม่ค่อยหิว พี่จ๋าทำงานต่อเถอะ”
“ครับ” นะโมถูกร่างสูงดึงตัวเข้าไปกอดไปหอม ไม่แคร์สายตาของใครอีกคนในห้อง
“เหม็นเบื่อพวกมีความรัก” เนมแซะก่อนจะลุกขึ้นบิดกายไล่ความเมื่อยล้า
“-*- ก็รีบหาสิ จะได้ไม่ต้องมาทนเห็นภาพบาดตา” สิงห์เอ่ยเสียงเรียบๆ
“แหม่ พี่นี่ไม่รู้อะไรซะแล้ว ฉายาเนมร้อยเมีย ไม่ได้มาเล่นๆ นะครับ”
“เห้ออ มึงกลับบ้านไปก่อนก็ได้นะ “
“ไล่?”
“เออ กูจะสวีทกับเมีย” สิงห์โบกมือไล่คนน้องให้กลับบ้าน ไม่อยากมี ก้างขวาง คอ
“สวีทให้เต็มที่นะพี่ เพราะพี่จะไม่ได้เจอมันสักพักเลยละ หึหึหึ” เนมบอกก่อนเดินออกไป มันเป็นสิ่งที่เขาคิดมานานแล้ว เรื่องเนมจะพาน้องกลับไปหาพ่อ แต่เขาไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ อย่างน้อยๆ ก็ให้น้องได้เรียนจบก่อน ใบหน้าหล่อเหลาซ่อนความกังวลเอาไว้
“ที่เนมเนม พูดมันหมายความว่ายังไงเหรอครับ?” ใบหน้าน่ารักเงยขึ้นถามเขา
“หนูอยากเจอพ่อไหมครับ” สิงห์ถามพร้อมกับลูบหัวทุยไปด้วย
“อยากเจอครับ”
“แล้วอยากอยู่กับพ่อไหม”
“-*- หมายความว่ายังไงครับ”
“ถ้าหนูต้องไปอยู่กับพ่อหนูจะไปไหม?”
“ไม่ไป หนูจะอยู่กับพี่จ๋า” ร่างเล็กตอบด้วยเสียงที่ดังกว่าปรกติ ดวงตากลมจ้องมองตาคม อย่างนึกโกรธ
“ทำไมหนูต้องไปอยู่กับพ่อด้วย หนูอยู่กับพี่จ๋าไม่ได้เหรอ”
“ได้ครับ พี่เองก็อยากอยู่กับหนู” สิงห์ยิ้มแม้ในใจเขาจะไม่ได้รู้สึกแบบนั้นก็ตาม สิ่งที่เขาเป็นกังวลเริ่มใกล้เขามาทุกที ร่างสูงสวมกอดคนตัวเล็กเอาไว้ อยากกอดแบบนี้ไปนานๆ นานเท่าที่ชีวิตเขาจะมี
“ทำไมกอดแน่นจัง?”
“พี่รักหนูไงเลยอยากกอดแน่นๆ” สิงห์ตอบ
“งั้นหนูก็จะกอดพี่จ๋าแน่นๆ เพราะหนูก็รักพี่จ๋าเหมือนกัน กอดกัน กอดกัน คึคึ”
หลังจากเคลียงานเสร็จ สิงห์ก็พานะโมออกไปกินข้าวแล้วพากลับบ้าน คนตัวเล็กพอท้องอิ่มหนังตาก็หย่อน นั่งรถได้ไม่ถึงห้านาทีก็ผล็อยหลับ เสียงกรนเบาๆ ทำให้ร่างสูงต้องหันมามอง
“หึหึเลี้ยงง่ายจริงๆ” เขาพืมพำก่อนจะหันไปหยิบผ้าห่มด้านหลังมาคลุมร่างบางเอาไว้ พอถึงบ้านเขาก็ต้องอุ้มเด็กขี้เซาเข้าไปในบ้าน ปลุกให้ไปอาบน้ำ
“งืออ ไม่อาบ ไม่อยากอาบ”
“ไม่อาบน้ำ จุ๊ดจู๋เหม็นนะ”
“หงึ...”
“ไปเร็วอาบน้ำ”
“ขี้เกียจอ่า หนูง่วง”
“เดี๋ยวพี่อาบให้ถ้าอย่างนั้น” สิงห์บอกอย่างจนใจ เพราะวันนี้คนตัวเล็กเกิดอาการงอแง อาจจะเพราะเหนื่อยจากการสอบมาด้วย เขาอุ้มน้องไปที่ห้องน้ำ จัดการถอดเสื้อถ้าให้ ทั้งที่เจ้าตัวยังไม่ลืมตา ได้แต่ยกแขนยกขาเหมือนหุ่นเชิดให้ร่างสูงจัดการ สายน้ำอุ่นไหล่ผ่านผิวกายอย่างช้าๆ โดยมีคนตัวสูงยืนช้อนหลังเอาไว้
“งือออ พี่จ๋า” หันหน้าเข้าซุกแผงอกเปลื่อยให้เป็นที่พึ่งยามที่ตัวเองหัวหนักอึ้ง สองมือยกเกาะไหล่เอาไว้
“ลืมตาหน่อยไหม?”
“ม่ายอาวว หนูง่วง พี่จ๋าอาบเร็วๆ สิ” ปากเล็กขมุบขมิบงึมงำ เอ่ยวาจาเร่งให้อีกฝ่ายรีบถูสบู่ให้
“เห้ออ เรานี่น้า ไหนยินดีๆ ก่อน” สิงห์จัดการฟอกสบู่ให้ทั้งน้องและตัวเองอย่างรีบๆ จับแปรงสีฟันบียาใส่แล้วแปรงฟันให้ ราวกับคนในอ้อมแขนเป็นเด็กทารก
“บ้วนออกมาครับ” คนขี้เซาบ้วนฟองยาสีฟันออกมาอย่างว่าง่าย แล้วบ้วยน้ำล้างปากอีกที พอร่างสูงจัดการอาบน้ำจนเสร็จก็เอาผ้าห่มห่อตัวจนกลายเป้นดักแด้ ส่วนเขาก็พันผ้าคาดเอวเอาไว้แล้วอุ้มคนขี้เซาไปแต่งตัว กว่าจะเสร็จก็เกือบหมดแรง
“งืออ กอด กอดหน่อย” ร่างเล็กพลิกตัวเข้าสู่อ้อมกอดอุ่น แล้วหลับลึกเข้าสู่ดินแดนแห่งความฝัน ส่วนอีกคนก็ค่อยๆ ตามไปด้วยความเหนื่อยล้า
1 อาทิตย์ต่อมา
ปิง ได้เปลี่ยนชื่อกลุ่มเป็น ปิดเทอมแล้วโว้ย (6)
(7.30น)
[/b]
ปิงตื่นเถิดชาวไทยอย่ามัวหลับใหลลุ่มหลง
ตื่นอิพวกไพร่!!
ตื่น!!!
เนม ภิภพไปตายซะ!
คนจะนอน!
ปิงทำไมมึงไม่อ่อนโยน
เนม ภิภพกูไม่ใช่แลคตาซิส
ถึงจะได้อ่อนโยนต่อจุดซ่อนเล้นแบบมึง
ปิงปากคอเราะร้าย
ส้มคนสวยแห่งห้องสามถ้ามึงจะมาเว่นเว้อ
อิปิงรบกวนมึงไปแชทอื่น
อิเหี้ยยยย
ซีตัสคนจริง“กูให้มึงไปซื้อน้ำเต้าหู้”
ไม่ใช่ให้มึงมากวนแชท
รีบมา
ปิงจ้าผัว
Yimmyอื้อ หืออ ผัว เต็มปากเต็มคำ
ปิงเอ๊ะ อิยิม อย่าแขวะ
@นะโม
ตืนยัง
นะโม
งือออ เราทำงานบ้านอยู่ รอแปปน้า
ปิงปิงมีอะไรหรอ?
ปิงป่าวกูเหงาออกมาซื้อน้ำเต้าหู้คนเดียว
นะโม
เห้ออ ปิงปิง ทำไมไร้สาระแบบนี้
ปิงเจ็บ!
เนม ภิภพสม!
ซีตัส คนจริงสม
Yimmyสม
ส้มคนสวยแห่งห้องสามสมน้ำหน้า!!
ปิงอิพวกเลว
อิไพร่!!
11.30น.
เนม ภิภพตกลงคิดได้ยังว่าจะไปเที่ยวที่ไหน
ปิงไม่รู้วะ
ส้มคนสวยแห่งห้องสามอยากไปเหนือ
อยากไปสัมผัสอากาศหนาวๆ
แบบฟัน ออกปาก
ซีตัสคนจริงน่าสน
นะโม
ไปไหม พี่จ๋าให้ถาม
พี่จ๋าบอกว่า มีโรงแรมในเครอกำลังจะเปิดอยากให้พวกเราไปทดสอบ
ส้มคนสวยแห่งห้องสามอยากมีผัวแบบพี่สิงห์
ผัวขา!!!
นะโม
ส้มส้ม ไม่ได้! ของเราห้ามแย่ง!!!
เนม ภิภพรับรู้ได้ถึงความเกรี้ยวกราด
ส้มคนสวยแห่งห้องสามร้ายนักนะ@นะโม
นะโม
อย่าว่าเรา!
Yimmyไปดิ กูจะได้ไปหาพ่อด้วย
ส้มคนสวยแห่งห้องสามเออ วะลิมเลยว่ะ พ่อมันทำสวนลำไยอยู่ที่เชียงใหม่
ซีตัสคนจริงสรุปไปกันหมดนะ
นะโม
ครับ
ส้มคนสวยแห่งห้องสามเยป
Yimmyแน่นวลกูคิดถึงพ่อ
ส้มคนสวยแห่งห้องสามคิดถึงพ่อหรือคิดถึงเงินพ่อ เอาให้แน่
yimmyอิลูกชั่งขัด ชาติก่อนมึงเป้นสก็อตไบร์รึไง
ส้มคนสวยแห่งห้องสามอินรก กูขอให้พ่อมึงไล่กลับ ขอให้อิลูกอมไล่ขวิด
นะโม
ลมอม ทำไมต้องไล่ขวิด
ส้มคนสวยแห่งห้องสามลูกอมมันเป็นควายค่ะ
มันไม่ชอบหน้าอิยิมมัน
ปิงมึงนี่รู้เรื่องมันดีจังเลยเนอะ
Yimmyรู้ดีกว่าแม่กูอีก
ส้มคนสวยแห่งห้องสาม
เอ๊ะ!!
ซีตัส คนจริง
กูสรุปเลยนะ ไปเชียงใหม่ บอกพี่สิงห์นัดวันมาเลยนะไอ้เอ๋อ
นะโม
อื้อ
เราไปทำงานต่อนะ
บายๆ
หลังจากนั้นนะโมก็วางมือจากการแชทคุยกับเพื่อนสนิท สิงห์นั่งมองเขาจากโต๊ะทำงาน
“มาหาพี่หน่อยสิครับ” สิงห์ตบมือลงบนตักของตัวเอง นะโมเดินมาหาอย่างว่าง่าย
“ตกลงเพื่อนว่ายังไงบ้าง” เขาถามเสียงนุ่ม สองมือโอบเอวคอดเอาไว้กันหล่น
“ทุกคนตกลงจะไปครับ” นะโมหันไปตอบ
“อืมถ้าอย่างนั้นไว้พี่เคลียงานที่นี่เรียบร้อยเราไปเที่ยวกันเนอะ^^”
“ครับ เราไปเที่ยวกันเนอะ” รอยยิ้มสวยๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าหวาน สิงห์เห็นแล้วก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้เลย นะโมเปรียบเสมือนยาบำรุงของเขาที่ขาดไม่ได้ในการดำรงชีวิต
สองวันต่อมา
สิงห์กำหนดวันที่จะเดินไปเชียงใหม่ ไว้แล้วนั่นก็คืออีกสองวันข้างหน้า และทุกทริบนี้คือฟรีทุกอย่าง เด็กๆ ตื่นเต้นที่จะได้เที่ยวโดยที่ไม่เสียเงินสักบาท เว้นเสียแต่เนมที่ต้องเคลียงานที่ร้านก่อนแล้วจะตามไปทีหลัง
“จัดกระเป๋าเรียบร้อยแล้วนะครับ เอาทุกอย่างไปครบ” สิงห์ถามย้ำกับคนตัวเล็กอีกครั้ง ก่อนจะขนกระเป๋าขึ้นรถตู้จากที่บ้านใหญ่ ที่เขาให้คนรถเอามาส่งพร้อมกับคนขับ เพราะเขาจะไม่ขับเองจะได้มีเวลาดูแลคนรักได้อย่างเต็มที่ ไหนจะเด็กๆ อีก ทุกคนมารวมตัวกันที่บ้านของสิงห์
แปดโมงก็เริ่มออกเดินทาง แวะจอดพักกินข้าว เติมน้ำมันรถแถวๆ นครสวรรค์เป็นที่แรก มีจอดแวะพักตามจุดพักรถบ้างตามความต้องการของคนตัวเล็กที่ดูจะตื่นเต้นไปซะทุกอย่าง แถมยังปวดฉี่บ่อยเพราะเจ้าตัวเอาแต่กินน้ำกับขนม โดยมีผู้ปกครองอย่างสิงห์คอยป้อนคอยเอาใจใส่ไม่ห่าง จนกระทั่งมาถึงที่หมายโยสวัสดิภาพ
โรงแรมใหญ่สวยหรูท่ามกลางขุนเขาและธรรมชาติ ออกแบบให้เอื้อต่อทรัพย์กรโดยที่ไม่ทำลายสิ่งแวดล้อม ตัวอาคารไม่ได้สร้างให้สูงมากนักแต่ก็สามารถเห็นวิวได้รอบๆ มีที่พักแบบเอ็กคูซีพ อย่างบ้านต้นไม้ และคาเฟ่ที่สร้างเชื่อมต่อกับบนยอดไม้ใหญ่ เห็นวิวจากผาสูงลงสู่ด้านล่างที่เป็นหมู่บ้านของชนเผ่าพื้นเมือง สิงห์ช่วยซื้อสินค้าโอท็อบและพืชผลจากชาวบ้านมาใช้ในโรงแรม เป็นการเกื้อหนุนซึ่งกันและกัน
ที่พักวันนี้เขาเลือกให้พักกันที่บ้านต้นไม้ ที่สร้างเชื่อมกับต้นไม้ใหญ่หลายๆ ต้นที่แข็งแรงโดยที่เขาไม่จำเป็นต้องตัดต้นไม้ออก ทางเดินไม้วนถูกสร้างขึ้นเพื่อให้พวหเข้าได้ขึ้นไปยังตัวบ้านได้อย่างสะดวก พอทุกคนได้เห็นต่างก็ร้องว้าวออกมาเสียงดัง โดยเฉพาะนะโม ถึงกับวิ่งไปรอบๆ ด้วยความตื่นเต้น ปากก็เอาแต่พูด ว้าวๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
“ใจเย็นอิลูก” ส้มรีบดึงตัวเด็กซนที่กำลังจะชะโงกลงไปด้านล่างอย่างคนอยากรู้อยากเห็นจนแทบจะล่วงลงไปด้านล่าง
“สวยเนอะส้มส้ม เราชอบเราชอบ”
“เออ สวยจนกูอยากอยู่ที่นี่ไปตลอดเลย” ปิงพูดออกมาอย่างที่ใจคิด มันสวยจนต้องเก็บภาพเอาไว้ ร่างโปร่งยกกล้องถ่ายรูปขึ้นมาถ่ายไว้แล้วหลายรูป
“กูจะทำรีวิวโรงแรมนี้ด้วย” ปิงบอกพร้อมกับกดชัตเตอร์อีกหลายครั้ง
“ไอ้เนมบอกว่ามันกำลังออกจากบ้าน คงถึงพรุ่งนี้เช้าละมั้ง” ยิมพึ่งวางสายจากเนม
“เออ มันเห็นมันต้องอึ้งแน่เลย” ส้มพูด
“ชอบไหมเด็กๆ” สิงห์เดินเอากระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องพักก่อนจะเดินออกมาหาพวกเขาที่ยืนดูวิวยามค่ำคืนอยู่ด้านนอก
“ชอบมากกกกกกกกกกกก” ทุกคนหันมาตอบทพเอาเจ้าของดรงแรมยิ้มแก้มปริ
“ผมจะทำรีวิวให้พี่ด้วย เอาไปลงเพจท่องเที่ยวสไตล์แบกเป้ รับรองยอดจองปังแบบถล่มทลาย” ปิงบอกอย่างมั่นใจ
“ขอบใจมากเด็กๆ พักผ่อนให้เต็มที่ พี่เลี้ยงเอง”
“หูยยยย อยากได้แบบพี่สิงห์ต้องเกิดอีกกี่ชาติวะ” ยิมพูดออกมาอย่างทึ่งๆ
++++++++++++++++++
ด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง สิงห์เลยสั่งให้อาหารให้เด็กทานอย่างง่ายๆ ก่อนจะพากันอาบน้ำและเข้านอน เก็บแรงไว้ในวันพรุ่งนี้ วันที่ทุกคนจะไม่มีวันลืม
++++++++++++++++++
หวัดดีจ้า แหะๆ มันไม่ยอมจบอะ ไม่จบในตอน ไม่อยากยืดเลย ฮรือออ ขอโทษนะ
เจอกันตอนหน้า บั๊ยยยยยย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
