หัวข้อ: {ไอ้เอ๋อ} >>II my stupid boy II<< up ch.48 (END) 19/2/62

[♥►MAGNOLIA◄♥]

นะโม   น่ารัก   
เพื่อนๆสิงห์  ร้ายๆกันทุกคน 
สงสารสิงห์   อดทน อดกลั้นแย่เลย   

แม่เลี้ยงสิงห์ร้ายนะ  จะจับสิงห์ให้แต่งงานกับลูกสาวตัวเอง
ถ้าสำเร็จ  สมบัติจะได้เป็นของตัวเองร้อยเปอร์เซนต์
คิดว่าคนอื่นโง่กว่าตัวเองละสิ 

สิงห์ นะโม 
     
 

[Leenboy]

ไม่รอดแน่ๆงานนี้

[blove]

ไอ้เอ๋อไอ้เด็กบ้าเมาแล้วรั่วและยั่วฉิบหาย 555555555 เอาแล้วๆๆพี่สิงห์จะจัดการคนเมาละเว้ยยยย 5555 //เกลียดดดดดดแก๊งค์นี้มากกกค่ะ อยากเบิร์ดกะโหลกคนละสามสี่ที มอมเอ๋อ 5555 แต่ก็นะได้รู้ว่าเอ๋อเมาแล้วเป็นไง ไม่ควรปล่อยไปเมาที่อื่นและก็ไม่ควรปล่อยไอ้เอ๋อไว้กับแก๊งค์ผีนี้ด้วยค่ะ 55555 กวนตีนชิบหายเลยว้อยยยยไอ้พวกพี่นี่ 555555 ตลก และรู้เวลาหนีด้วยนะ ชิ่งอย่างไว เดี๋ยวๆรอสิงห์จัดการกับไอ้ตัวดีก่อน แล้วค่อยมาเตะพวกเพื่อนนี้ก็ยังทัน 5555 //อี้~~แม่เลี้ยงนังตัวดี อย่ามาเยอะนะ เมื่อไหร่พ่อของสิงห์จะเบิกเนตรว่าไม่ควรเก็บนางไว้ ฮึยยย หัวร้อน ทำไมเก็บคนแบบนี้ไว้ในบ้านคะ!!!! รอเอ๋อโต เดียะๆพาไปเปิดตัวที่บ้านเลย มีเงิบแน่มึง!!! //ว่าแต่ว่า อะๆ ได้กลิ่นตุๆอ่ะ ตัสกับปิงนี้ยังงายยยยยย ทำไมกลายมาเป็นเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดกันได้ ชอบตอนเอ๋อวิ่งแข่ง กล้ามาก เอาคืนปิง 55555 นี้รอเผือกเรื่องของตัสปิงอีกคู่นะเนี้ย คึคึ!! //แหมมมมไม้เมืองต้องมีโอบเอวตลอดเลยเนาะ เหม็นกลิ่นความรักว่ะ ต้าร์เองก็ แหมๆ หน้าแดงๆ 555555 //โอ้ยยชอบค่ะ สนุกดี เม้นสองตอนรวบเลย รอตอนหน้ามาไวๆนะ 555 

[Kirana9165]

ว๊ากกกกกกกกก ตัดจบได้แบบ อืมมมม น่าจริงๆ รีบเลยค่ะ รีบมาต่อไวๆ เลยค่ะ ชอบน้องนะคะ ไม่อยากเห็นน้องโดนแกล้งมากนักอยากเห็นน้องพัฒนาในทางที่ดีขึ้น และเหมือนน้องมีปมหลังอะไรหรือเปล่าค่ะ เกี่ยวกับของที่หลวงตาให้กับสิงห์มาน่ะค่ะ อยากรู้ๆ

[numay]

ค้างงงง

[lcortsess]

นะโม!!!!!!!!!

[สามภพ]

18

nc+18 กินเอ๋อ



กลีบปากอวบอิ่มถูกครอบครองโดยคนที่มีสติอยู่ครบถ้วน ปลายลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพรงนุ่มอย่างหื่นกระหาย ร่างกายเปลือยเปล่าครางอือในลำคอเพราะเริ่มจะขาดอากาศหายใจ

“อะ อื้ออ พะ พี่จ๋า อื้ออ” สองมือหยาบค่อยๆ แหวกขาเรียวให้แยกออกจากกันพร้อมกับเค้นคลึงจุดนั้นให้แข็งสู้มือ ร่างบางเหมือนกำลังละเมอเพ้อฝัน สองมือปัดป่ายสะเปะสะปะเพราะฤทธิ์น้ำเมา กายขาวเนียนดิ้นพล่านเพราะถูกปลุกเร้า ยามมือหนานวดเค้นไปทั่วร่าง เพราะผิวขาวเนียนลื่นมือจึงลุบได้ไม่เบื่อ ฟันซี่คมขบเม้มไปตามซอกขา จนร่างบางกระตุกเสียว

“งืออ ทำอะไร อื้อออ” เปลือกตาขยับเปิดขึ้นดูมาเพียงน้อยนิดก่อนจะหลับลงอีกครั้งพร้อมกับการดิ้นหนีสัมผัสที่กระอักกระอ่วนใจ

“อย่าดิ้น! ” ร่างสูงใช้น้ำเสียงดุเข้ม ดวงตาหวานปรือมองคนที่กำลังหยอกล้อกับแอ่งสะดืออีกครั้ง ทำไมต้องดุด้วย!!

“พี่จ๋าทำอะไร?”

“ทำอะก็ได้ที่พี่อยากทำ พี่จะลงโทษเรา” ร่างสูงเอ่ยเสียงแหบพร่า ก่อนจะก้มลงไปหยอกล้อกับเม็ดทับทิมสีชมพูอ่อน

“อะ อื้ออ มัน อื้อ อย่า พี่จ๋า อย่า”

“ห้ามก็ไม่หยุดแล้ว” สองมือเล็กพยายามปัดป้องตัวเองจากการรุกรานของร่างสูง จนสิงห์นึกรำคาญรวบข้อมือเล็กเอาในอุ้งมือเดียวแล้วกดเอาไว้เหนือหัว เขาเลื่อนตัวขึ้นมาประกบจูบคนเมาอีกครั้ง และพยายามสอนให้อีกฝ่ายรู้จักตอบโต้เขา ผ่อนหนักผ่อนเบาจนอีกคนเอียงอ่อน

“อืมม ดีมาก” เขาเอ่ยชม คนตัวเล็กพอได้ยินคำชมก็ใจชื้น ยิ่งตอบสนองเขามากกว่าเดิม

“พะ พี่จ๋า...หนู รู้สึก..แปลกๆ” นะโมถอนจูบแล้วเอ่ยเสียงสั่นๆ

“รู้สึกยังไง?”

“เสียวที่ท้องน้อย อึก แล้วก็เหมือนมีอะไรไม่รู้ว่ายอยู่ในท้อง หนู อื้ออ ไม่ชอบเลย” ดวงตาหวานของมันฉ่ำไปด้วยหยดน้ำตา นะโมสบตากับสิงห์ ปากอวบอิ่มเจ่อแดง

“หึหึ โตเป็นหนุ่มแล้ว ก็ต้องรู้สึกแบบนี้บ้าง เวลาโดนปลุกเร้า” ร่างสูงคลายความตึงเครียดลงแล้วอธิบายร่างบอบบางใต้ร่างให้เข้าใจ เรื่องแบบนี้เขาไม่ควรฉวยโอกาส

“หนู อยากหาย”

“อยากหายก็ต้องให้พี่ช่วย” สิงห์ยกยิ้มนิดๆ เขาหรี่ตามมองร่างเปลือยด้วยสายตากรุ้มกริ่ม มองจนคนถูกมองหน้าร้อนฉ่าด้วยความรู้สึกประหม่า

“มองหนูทำไม? อะ..อืออ”

“พี่มองเพราะนะโมน่ารัก”

“น่ารักหรออ?”

“ครับน่ารัก”

“พี่จ๋าก็น่ารักนะ คึคึ” ร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครชมตัวร้ายว่าน่ารัก เห็นก็มีแต่คนคนนี้ สิงห์อมยิ้ม เขาก้มลงไปจูบนะโมอีกครั้ง และสอดลิ้นหยอกล้ออย่างเอาใจ

“ทำได้ไหม” ร่างสูงถาม

“ทำอะไร?”

“ทำแบบคนที่เค้ารักกันทำ”

“รัก?”

“นะโมรักพี่สิงห์ไหมครับ?” เขาคลายมือออกให้มือเล็กเป็นอิสระ

“รักสิ นะโมรักพี่จ๋า”

“รักแบบไหน?”

“อืมม รัก รักแบบ ที่ ใจเต้นแรง ไม่อยากห่างไปไหน อยากอยู่ใกล้ๆ แบบนี้” ใบหน้าขาวผ่องเกิดริ้วแดงขึ้นที่สองข้างแก้ม คำตอบของนะโมทำสิงห์มั่นใจว่านะโมก็รู้สึกแบบเดียวกับตนคนเมาไม่โกหก ข้อนี้สิงห์รู้ดี คำตอบที่ได้ทำเอาหัวใจของเขาพองโต “รัก” รักที่เขาไม่ต้องไปเสาะหา ไม่ต้องใช้เงิน หรือรูปร่างหน้าตาซื้อมา

“พี่ก็รักนะโนแบบนั้นครับ”

“อะ อ๊ะ อื้อออ” มือหนึ่งปรนเปรอด้านล่างอีกมือหยอกล้อกับเม็ดทับทิม นะโมกำลังรับรู้ความรู้สึกที่แปลกใหม่กว่าเดิมที่ไม่ใช่แค่ช่วยตัวเอง กายบางบิดพลิ้วดิ้นพล่านอย่างทรมาน เมื่อแก่กายเล็กถูกชักนำให้พุ่งขึ้นสู่สรวงสวรรค์ นะโมปลดปล่อยออกมาเต็มฝ่ามือ สิงห์ป้ายน้ำสีขาวข้นนั่นลงกับช่องแคบที่ปิดสนิท ก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วเรียวเข้าไปอย่างช้าๆ

“อ๊ะ เจ็บ อื้อ หนูเจ็บ” ความเจ็บแล่นปราดขึ้นมาทันทีมี่มีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในร่างกาย สิงห์ต้องอดทนเพื่อเตรียมตัวให้นะโม เขาหันเหความสนใจของเด็กน้อยในอ้อมกอดด้วยการก้มลงไปตรงส่วนน่าอายนั่น แล้วใช้ปากกับส่วนนั้น นะโมกรีดร้องออกมาเหมือนคนเสียสติ

“อ๊า อะ พี่จ่า อะ อื้อออ ตรงนั้นมันทำไมมัน อื้ออ ดี จัง อะ” เขาใช้จังหวะที่นะโมกำลังเขวกดนิ้วเรียวเข้าไปจนสุด

ปั๊ก....

“โอ้ยยย” สิงห์โดนฝ่าเท้าเล็กๆ ของนะโมยันเข้าที่ไหล่อย่างแรง เพราะความเจ็บที่ได้รับมันเจ็บปวดเกินไป ร่างกายเลยเป็นไปตามกลไกที่จะปกป้องตัวเอง ร่างสูงใหญ่ของสิงห์กระเด็นตกที่นอนกลิ้งไปสามตลบ ไอ้เอ๋อมันผุดลุกขึ้นนั่งหอบหายใจแรง น้ำตาคลอเบ้า ปากเบ้

“เจ็บ อะ ฮรืออออ”

“อูยย ตีนหนักชิบหาย” สิงห์พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งอารมณ์หื่นหายไปเป็นครึ่งด้วยฤทธิ์ตีนของไอ้เอ๋อ

“ฮึก ฮรือออ เอาอะไรใส่ก้นหนู” เด็กน้อยร้องไห้จ้าด้วยความเจ็บและตกใจ

“เอา เอ่ออ... เจ็บมากเหรอครับ” สิงห์ถามพร้อมกับขึ้นไปบนที่นอนแล้วกอดปลอบเล่นเอาเขาไปไม่เป็นเลยทีเดียว ร่างบางสะอื้นอยู่ในอ้อมอก สิงห์มีสีหน้าที่วิตกกังวล ทรมานทั้งตัวเองแล้วก็น้องด้วย

“อื้อ เจ็บมากๆ”

“แต่พี่จ๋าเจ็บกว่า” ใบหน้าสวยปรือตาขึ้นมอง

“เจ็บตรงไหน...ฮึก หรออ” คนตัวเล็กถามด้วยความเป็นห่วง พี่จ๋าเจ็บนะโมก็เจ็บด้วย

“ตรงนี้ครับ ตรงนี้มันเจ็บมากๆ เลย” สิงห์ชี้ไปที่แก่นกลางกายที่มันกำลังโปงนูนออกมา มันปวดหนึบ

“ตรงนั้น ฮึก...เจ็บมากๆ หรอออฮึกทำไงให้หายเจ็บ” จากใจที่ห่อเหี่ยวมันก็กลับมาพองโตอีกครั้ง สิงห์ค่อยๆ เคลื่อนตัวไปนอนพิงหัวเตียงใช้หมอนรองแผ่นหลังตัวเองเอาไว้พร้อมกับปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ดอย่างใจเย็น ถ้าเป็นผู้หญิงมาเห็นภาพแบบนี้คงจะกระโจนเข้าหาเขาไปแล้ว แต่นี่เป็นนะโม นะโมที่ไม่รู้เรื่องและไร้เดียงสาได้แต่มองพี่จ๋าด้วยสีหน้าเขินอาย ปากบางเม้มแน่นและพยายามหลบตา

“มานั่งตรงนี้สิครับ” สิงห์ตบมือลงที่พื้นที่ว่าข้างๆ ตัวเอง นะโมคลานช้าๆ เข้าไปหา รู้สึกมึนหัวและโลกเอียง

“อือออ หนู มึนหัว” มันบ่นออกมาเบาๆ สิงห์ดึงมือของนะโมไปจับที่แก่นกลางกายของตัวเอง

“ตรงนี้ของพี่จ๋าเจ็บมากๆ นะโมช่วยพี่จ๋าหน่อยได้ไหม? ครับ” มันมองส่วนที่แข็งขืนในมือของตัวเอง

“ทำยังไง”

“นะโมชอบกินไอติมใช่ไหมครับ”

“อื้อ หนุชอบกินไอติม มากกกกๆ” มันพูดเสียงอ้อแอ้

“นี่ก็เหมือนไอติมที่หนูชอบไงครับ แต่แท่งใหญ่กว่า” สิงห์กดมือเล็กให้แนบชิดมากขึ้น

“...? ....”

“นะโมกินไอติมแท่งนี้ให้พี่หน่อยได้ไหมครับ?” สิงห์ขอเสียงนุ่ม

“ไอติมหรอ...อื้อได้หนูจะกินไอติมให้พี่จ๋านะ” ร่างบางตอบพร้อมกับรอยยิ้มหวาน อะไรที่พอจะช่วยพี่จ๋าของมันได้มันก็พร้อมจะทำด้วยความเต็มใจ

“หึหึหึ ขอบคุณครับคนดีของพี่” รอยยิ้มอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ของชายร่างสูงกำลังผุดขึ้นมาบนใบหน้าหล่อคมของเขา

“งืออ -///- “ร่างสูงถอดกางเกงยีนสีซีดของตนเองออกอย่างใจเย็น เผยให้เห็นไอติมแท่งยักษ์สีสวย สิงห์อุ้มนะโมให้มานั่งตรงกลางระหว่างขา

“นะโม...นี่ไงไอติมของหนู” นะโมลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจ ใช้ลิ้นของตัวเองแตะเบาๆ ลงบนปลายยอดแท่งร้อน

“อะ อื้มม นะโม” ลิ้นเล็กเลียไล้วนทั่วแท่งร้อน ทำเหมือนกินไอติมจริงๆ ปากเล็กครอบลงไปอย่างเงอะงะ ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติของร่างกาย มือหนาขยุ้มหัวทุยเอาไว้ แล้วครางออกมาเสียงแหบพร่า

“มัน ร้อน..อืออ ร้อนจังเลย พี่จ๋า”

“ลองดูดดูสิครับ..อึก อืมม” ทันทีที่โพรงปากอุ่นดูดดุน เขาก็ครางออก ร่างบางกลืนกินของเขาไปเกือบทั้งแท่ง ดวงตาคมกริบมองถาพยั่วยวนตรงหน้าด้วยใจที่สั่งไหวรุนแรง นะโมมีเสน่ห์ที่เหลือร้าย ริมฝีปากอวบอิ่มกำลังดูดกลืนตรงส่วนนั้นของเขา ดวงตาหวานฉ่ำปรือมองเขาด้วย บอกอารมณ์และความรู้สึกทั้งหมดที่มี

“รัก และเทิดทูล”



“อื้มม อื้ออ..นะโม อ่าส์” สิงห์กำลังสุขสมมือหนาคอยกดหัวทุยขยับขึ้นลงตามจังหวะ

“อื้ออออ อื้ออออ” นะโมร้องประท้วงเสียงเบาอยู่ตลอด มือหนาลูบคลำไปทั้งกายขาวเขาใช้จังหวะที่นะโมเผลอค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไปอย่างช้าๆ ดีที่มีน้ำหล่อลื่นหลงเหลืออยู่บ้างจึงทำให้เขาได้ง่ายกว่าเดิม

“อ๊ะ..” ร่างบางสะดุ้งเฮือกทันทีที่นิ้วเรียวสอดเข้าไปจนสุด

“ใจเย็นนะครับ” สิงห์ยังไม่ขยับนิ้วเขาช้อนคางมนขึ้นมาแล้วประกบจูบลงกับริมฝีปากอิ่มพยายามเบนความสนใจของร่างบางเอาไว้ก่อนจะค่อยๆ ขยับนิ้วเข้าออกอย่างช้าๆ เพื่อให้นะโมได้ปรับตัว

“อะ อื้ออ อ๊ะ..ทำไมมัน” นะโมผละออกแล้วซบหน้าลงกับไหลกว้างอย่างไร้เรี่ยวแรง

“หายเจ็บรึยัง?”

“อะ อื้ออ มัน พี่จ๋า หนู อ๊า” นะโมครางเสียงหลงเพราะแรงกดที่ไปโดนจุดนั้นเข้า สิงห์ไม่รอช้าสอดนิ้วที่สองเข้าไปทันที

“โอ้ยย ฮึกก ฮรืออ เจ็บ”

“เดี๋ยวก็หายเจ็บครับ” คำพูดปลอบประโลมแม้จะช่วยอะไรได้ไม่มากแต่ก็ทำให้นะโมอุ่นใจขึ้นและพยายามปรับตัว

“อืออ อ๊ะ..” ความรู้สึกแปลกประหลาดค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ

“พี่จ๋า หนูรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อบินอยู่ในท้องเลย มัน อะอื้ออ” ยิ่งสิงห์ขยับนิ้วมากเท่าไหร่ช่องทางรักสีสวยก็บีบรัดเขาแน่นมากขึ้นเท่านั้น ร่างสูงไม่อยากคิดเลยว่าถ้าสอดใส่ตัวตนเข้าไปจะรู้สึกดีมากแค่ไหน ยิ่งขยับยิ่งรัดแน่นจนต้องดึงนิ้วออกมา

“พี่ขอได้ไหมตรงนี้” นิ้วเรียวไล้วนรอบปากทางสีสวย

“อะ อื้ออ ขอ? อะไรหรอครับ” ตอนนี้มันเริ่มจะส่างเมาขึ้นมาบ้างแล้ว

“ตรงนี้ของนะโมให้พี่ได้ไหมครับ” สิงห์สอดนิ้วเข้าไปอีกครั้งและควานเป็นวงกลม

“อ๊า..อึก.พี่จ๋า หนู อะ อะ อ๊ะ”

“พี่ทรมานที่ไม่ไหวแล้ว ให้พี่นะครับ” สิงห์ไม่รอคำตอบจับนะโมพลิกตัวให้นอนคว่ำกดหัวทุนแนบกับที่นอนก่อนจะร้องเอวบางให้สูงขึ้น แก่นกายร้อนจ่ออยู่ที่ปากทาง เส้นความอดทนเขาขาดผึงเมื่อเห็นก้นงอนงามพยายามส่ายไปมาเพื่อหนีเขา สิงห์จับปลายแท่งร้อนค่อยๆ กดเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่มอย่างช้าๆ

กึด...

“อื้อออ เจ็บ หนูเจ็บ ฮึก” สิงห์เอื้อมมือไปหยอกล้อกับยอดอกเพื่อให้นะโมได้ผ่อนคลาย

“อื้ออ อย่าเกร็งนะครับ อะ แน่นเป็นบ้า” ร่างสูงค่อยๆ ขยับตัวเข้าไป แต่ก็ลำบากเพราะนะโมเกร็งไม่หยุดแถมยังสะอื้นออกมาอีก เล่นเอาใจเขาแป้ว สงสารน้อง

“อึก อื้อออ” สองมือเล็กกำจิกลงบนผ้าปูเพื่อระบายความเจ็บ อดทนเพื่อพี่จ๋า...

“จะสุดแล้วครับ อึก อื้ออ เสียวสัส” สิงห์สูดปากแรงเมื่อเนื้อนุ่มด้านในบีบรัดเขารัวๆ

“อื้ออ” สิงห์ตัดสืนใจดันจนสุดโคนภายในครั้งเดียว ร่างบางสะดุ้งเอือกสั่นสะท้านไปทั้งตัว สองขาแทบหมดแรงกองกับที่นอน

“อ่าส์...”

“อึดอัด...อึดอัด อื้อออ” สิงห์รอให้นะโมได้ปรับตัวไม่นานก็เริ่มขยับ เข้าออกช้าๆ

“อ๊า อะ อื้ออ อื้ออ” เสียงหวานครางอือออกมา ตัวสั่นไปหมด

“นะโม อื้มม เป็นของพี่แล้วนะครับ”

“อะ อ๊า ของพี่จ๋า เป็นของพี่จ๋า อ๊า อ๊ะ”

ร่างกายสอดประสานกันอยู่บนเตียงกว้าง ใบหน้าสวยหวานสะบัดไปมายามที่อีกคนตอกย้ำความเป็นตัวตนเข้ามาไม่หยุดแรงรักแรงอารมณ์ขับเคลื่อนพวกเขาให้หฤหรรษ์กับบทรักอันเร่าร้อน เด็กน้อยใต้ร่างครางเสียงหวาน ยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ดิบเถื่อนของเขาราวกับเอาน้ำมันราดลงบนกองไฟ มือหนาจับอีกคนให้พลิกหงาย อยากจะเห็นใบหน้าของคนตัวเล็กว่าเป็นเช่นไร

ปากอิ่มอ้าออกเพียงนิดเพื่อระบายความร้อนภายใน จมูกแดง แก้มแดง ตัวก็แดง ดวงตากลมเหมือนลูกแมวมองเขาด้วยแววตาหลงใหล มันไม่เจ็บอีกต่อไป รับรู้ถึงความรู้สึกแปลกใหม่ รู้สึกมีความสุขทั้งร่างกายและจิตใจ

“พะ พะ พี่จ๋า..หนู อึก อื้ออ มีความสุข..อ๊ะ” เสียงสั่นๆ เอ่ยออกไปตามความรู้สึก

“พี่ก็เหมือนกัน อื้ออ แน่นจัง อะ อื้ออ พีพี่รักหนูนะ” คำรักที่ไม่ได้มีไว้สำหรับน้องชายแต่มีไว้ให้กับคนรัก

“อะ อะ อื้ออ รัก รัก รัก” นะโมเอ่ยซ้ำๆ อย่างมีความสุข

“พะ พะ พี่จ๋า..หนู อึก อื้ออ มีความสุข..อ๊ะ” เสียงสั่นๆ เอ่ยออกไปตามความรู้สึก

“อ๊า อ๊ะ อื้อ..มันจะออก ฮึกมันจะออก”

“ปล่อยออกมาครับ อย่าอั้นไว้นะ อ่าส์ อื้อ” เอวสอบขยับไม่หยุดราวกับปืนกล เร่งสปีดจนอีกคนปลดปล่อยออกมาเต็มหน้าท้องขาวเนียน

“อื้อออออออออออออออ อ๊า....อึก อื้อ” ร่างบางกระตุกเกร็งซ้ำอย่างเหนื่อยอ่อน ยิ่งกระตุกยิ่งบีบรัดจนสิงห์แทบจะทนไม่ไหว รีบเร่งจนตัวเองเสร็จตาม

“อะ อะ อื้อ อื้ออ นะโม อ๊า” ปลดปล่อยในตัวของนะโมจนครบทุกหยาดหยด มันมากจนล้นออกมา เขาต้องอดแรมเดือนกว่าจะมาถึงวันนี้ วันที่เขากับนะโมเป็นหนึ่งเดียวกัน ต่อจากนี้ไปถ้าใครคิดจะแย่งเมียไปจากเขาคงต้องข้ามศพเขาไปเสียก่อน พอหมดแรงก็เอนตัวล้มทับคนใต้ร่างอย่างเหนื่อยหอบ

“อืมม พี่จ๋า...นะ หนัก..”

“หึหึหึ น่ารัก”

“-///- “

สิงห์พลิกตัวนอนจ้องหน้าใสๆ ที่ที่กำลังขึ้นริ้วสีแดง มือหนาไล้นิ้วไปทั่วใบหน้านั้นอย่างหลงใหล และหวงแหน นะโมเองก็เช่นกันจับใบหน้าของสิงห์จับจมูก เอานิ้วแตะปากแล้วหัวเราะ

“คิกคิก”

“หัวเราะอะไรครับหืม?” สิงห์ถามพร้อมกับดึงร่างบางนั้นเข้ามาสวมกอด

“พี่จ๋าหล่อ” นะโมบอก

“หึหึ พึ่งรู้เหรอว่าพี่หล่อ พี่หล่อมากกกก”

“รู้ รู้ แต่ว่าวันนี้หล่อสุดๆ” เพราะวันนี้เขาได้มองสิงห์ใกล้ๆ ได้มองตาใกล้ๆ แบบนี้

“หึหึ อยากเจ็บตัวอีกรอบเหรอ” สิงห์ไม่พูดเปล่าเขาพลิกให้นะโมนั่งคร่อมตัวเขาไว้ แล้วกดบั้นเอวให้ขยี้ส่วนกลางกาย

“อื้ออ ไม่เอาแล้ว หนูเหนื่อย พี่จ๋า เหนื่อยนะ” มันยู่ปากแล้วยกมือปาดเหงื่อของตัวเอง

“แต่พี่ไม่เหนื่อย^^”

“อ๊า...อย่าน้า..”

คืนนี้ทั้งคืนสิงห์ไม่ปล่อยให้คนตัวเล็กหนีรอดไปไหนแน่นอนและก็เป็นดั่งใจ สิงห์กอบโกยกำไรกับนะโมทั้งคืน กว่าจะรู้ตัวนะโมก็หลับคาอกเขาไปแล้ว

“จุฟ เป็นเมียพี่แล้วนะ” เขาจูบลงบนหน้าผากมน ดวงใจดวงนี่เขาจะรักษามันให้ดีที่สุด

เช้า

แน่นอน ไอ้เอ๋อมันไข้ขึ้น ช่องทางรักบวมแดง สิงห์ได้แต่ขอโทษและโทษตัวเองในใจที่ตักตวงกับน้องมากเกินไป

“นะโมลุกขึ้นมากินข้าวก่อนนะครับ” สิงห์ช้อนร่างของมันขึ้นจากที่นอนโดยที่เขานั่งช้อนหลังเอาไว้

“อือออ เจ็บอะ T^T ทำไมหนูเจ็บก้นแบบนี้อะ” มันร้องบ่นงึมงำตาไม่ลืม

“กินข้าวต้มก่อนนะได้กินยา”

“หนูไม่สบายเหรอ? ทำไมละ หนูป่วย?”

“ครับหนูป่วย คนป่วยต้องพักผ่อนนะครับ”

“ทำไมหนูเจ็บตูด”

“เมื่อคืนหนูตกเตียงไงครับ ^^”

“แล้วทำไมตัวหนูมีแต่รอยแดงๆ?”

“หึหึหึ” อยากจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ไอ้เอ๋อมันจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ มันจำค่ำคืนอันแสนหวานของมันกับเขาไม่ได้

“ยุงกัดหนูเหรอ?”

“ครับยุงตัวเท่าคนเลย”

“*0* ตัวเท่าคนเลยหรอออออ” มันอ้าปากกว้างแล้วตะโกนออกมา มันยังหลอกง่ายเหมือนเดิม

“หึหึหึ ครับ กินข้าวกินยานอนนะ”

“-3-กินแต่ข้าวไม่กินยาได้ไหม” มันต่อรอง ไม่ชอบกินยามาตั้งแต่ไหนแต่ไร กว่าจะยอมอ้าปากกินยาได้ก็ต้องบังคับกัน

หลังจากกินข้าวกินยา สิงห์ก็หาผ้ามาชุบน้ำเช็ดตัวให้มันเพื่อลดไข้ วันนี้เขาไม่เข้าไปที่คลินิก สั่งงานเด็กไว้ว่ามีงานด่วนอะไรให้โทรมา ไอ้เอ๋อไข้ขึ้นสูงจนจมูกแดง ตาก็แดง แต่มันไม่ยอมนอนสักที มันนอนมองเขาตาแป๋ว

“นอนสิครับ หลับตา”

“ไม่อยากหลับเดี๋ยวพี่จ๋าหาย” มันพูดเสียงอ่อน



“ไม่หายไปไหนหรอกครับ หลับตาสิ” สิงห์เอานิ้วจิ้มเบาๆ ที่เปลือกตาร้อนๆ ของมัน

“งืออ มานอนข้างๆ ได้ไหม?” มันร้องอ้อน

“หืม? ได้สิ” สิงห์มุดตัวเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาแล้วกอดมันไว้จากทางด้านหลัง

“อืออ” ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีไอ้เอ๋อมันก็หลับสนิท



++++++++++++++

(นะโม พาท)

“อึก อือออ” หนูรู้สึกตัวตื่นในตอนบ่ายๆ หนูหนาวแล้วก็ปวดหัวมากๆ แต่ว่าพี่จ๋า อึก หายไป หนูพยายามลุกจากที่นอนเพราะรู้สึกปวดฉี่ แต่ว่าทำไมเวลาหนูเดินถึงได้รู้สึกเสียดที่ก้นแถมยังเจ็บมากๆ ด้วย วันก่อนหนูลองกินน้ำสีเหลืองๆ ที่พี่จ๋าชอบเรียกว่าเหล้า มันอร่อยดีซ่าๆ ขมนิดๆ รสชาติแบบผู้ใหญ่ที่หนูอยากจะสัมผัส แต่ว่าหลังจากนั้นหนูก็จำอะไรไม่ได้อีกเลยหรือจะจำได้นะ หนูรู้สึกว่าที่จ๋าทำหน้ามีความสุข จำได้นิดๆ ว่าหัวสมองหนูมันโล่งๆ แล้วก็รู้สึกดีมากๆ แต่หนูไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นหนูถึงได้รู้สึกแบบนั้น แต่ว่า -///-คึคึ พี่จ๋าบอกว่ารักหนูด้วยนะ

   ไม่รู้ว่ามันเป็นความรึเปล่า แต่ถ้าฝันแบบนี้หนูมีความสุข หนูรู้จักความรักนะ หนูรู้ว่ามันคืออะไรหนูรู้สึกได้ หนูรู้สึกรักพี่จ๋า รักที่ไม่อยากจะแยกจากกัน อยากอยู่ใกล้ๆ อยากให้พี่จ๋ามีความสุข มันเป้นความรักที่เกิดขึ้นระหว่างคนสองคนหนูเข้าใจ แต่ตอนนี้หนูต้องคบานเข้าห้องน้ำ เพราะหนูเริ่มจะเดินไม่ไหว มึนหัว อยากอ้วกด้วย กว่าจะพาตัวเองเข้าห้องน้ำได้กางเกงก็เปียกเป็นดวงแล้วT^Tหนูฉี่รดกางเกงอะ หนูคลานกลับมาที่ห้องพี๋จ๋าแล้วเปลี่ยนกางเกงตัวใหม่

พี่จ๋าไม่อยู่ พี่จ๋าจะทิ้งหนูหรอ ทำไมไม่อยู่กับหนูละ ไหนบอกไม่ไปทำงานไง!! ถ้ากลับมานะหนูจะไม่คุยด้วยเลยคอยดู! นึกโมโหพี่จ๋าไปด้วยคลานขึ้นที่นอนไปด้วย ท้องก็หิว แต่ลุกไปกินไม่ไหว ฮึก อยากให้พี่จ๋ามาป้อนจัง งือออ หนูนอนรอพี่จ๋าจนหลับตื่นมาอีกที่ก็ตอนได้ยินเสียงเรียกที่ข้างหูตกใจตื่นก็เห็นหน้าพี่จ๋าอยู่ใกล้ๆ ใกล้จนจมูกของเราชนกัน หน้าผากเราชนกันเบาๆ

“ตัวหายร้อนแล้วแต่ยังอุ่นอยู่^^” หึ ไม่ต้องมายิ้มให้หนูนะ

“-3- “หนูหันหลังให้ไม่อยากมองหน้าหรอกนะ

“เป็นอะไรครับ เจ็บตรงไหนบอกพี่จ๋าหน่อยนะ” ไม่ต้องมาทำเสียงหวาน ชิ หนูไม่สนใจหรอก แต่ ทำไมใจหนูต้องเต้นแรงด้วย หน๊อยยคุณหัวใจ ทำไมไม่ฟังที่หนูพูดเลยบอกว่าอย่าเต้นแรงไงเล่า

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นละครับ หืมม หันมาหาพี่จ๋าหน่อยสิ” อร๊ายย พูดแบบนี้อีกแล้ว ก็รู้ว่าหนูแพ้เสียงแบบนี้ ไม่นะม้ายยย งืออ

   สุดท้ายหนูก็ต้องหันหน้าไปหาพี่จ๋า T^T แพ้ทุกทีเลย อยากจะชนะบ้าง ไม่ได้หรอ หนูหลับตาไม่อยากมองหน้า แต่ก็โดนพี่จ๋าแหกตาทั้งสองข้าง ตกใจนะแต่ตลกหน้าพี่จ่ามากกว่า หน้ามอมมาก หัวก็ยุ่ง อยากจะหัวเราะแต่โกรธอยู่เลยกลั้นไว้ จนเหงือกกระตุก

“คึคึ..คึ..”

“หึหึ จุ๊บ” จู่ๆ พี่จ๋าก็จุ๊บที่หน้าผากผมแล้วก็ลุกออกไป เห็นว่าหลังกว้างๆ ของพี่จ๋าหายเข้าไปในห้องน้ำ พอออกมาเสื้อพี่จ๋าก็หายไป >///< ไม่รู้หนูป็นอะไรเห็นพี่จ๋าแบบนี้ทีไรมันเขินทุกทีเลยใจสั่นไปหมดแล้ว ยิ่งพี่จ๋าเดินมาใกล้ๆ ใจหนูยิ่งเต้นแรง ไม่ไหวแล้ว หนูพลิกตัวเอาผ้าคลุมโปงทันที แต่ลืมไปว่าเจ็บตูดอยู่ เจ้บน้ำตาเล็ดเลย

“ทำอะไรครับ ลุกขึ้นมาคุยกับพี่จ่าหน่อย งอลอะไรหืม” หนูรู้สึกว่าพี่จ่านั่งอยู่ข้างๆ มือก็ลูบหลังหนูไปด้วย

“หึ..”

“ลุกมากินข้าวกินยานะครับเดี๋ยวพี่ไปเอามาให้” พอได้ยินว่ากินข้าว หนูก็ค่อยๆ แอบแง้มผ้าห่มดูเห็นพี่จ๋าเดินออกจากห้องไปแล้วก็กลับเข้ามาอีกครั้งในมือมีถาดอาหารกับน้ำอยู่ด้วย พี่จ๋าเห็นแล้วว่าหนูแอบมองอยู่

“ตื่นแล้วก็ขึ้นมากินข้าวครับ จะได้กินยา” พี่จ่าลากเก้ามานั่งที่ข้างๆ เตียงนี่พี่จ๋าจะป้อนข้าวหนูใช่ไหม หูยยยดีจัง หนูขยับตัวลุกขึ้นพิงหัวเตียงโดยที่มีพี่จ่าช่วยพยุงแล้วก็เอาหมอนมารองหลังให้ หนูชอบเวลาที่พี่จ๋าใจดีกับหนู

“ข้าวต้มไก่อุ่นๆ พี่ป้อนนะครับ” หนูพยักหน้าหงึกๆ แล้วอ้าปากรอ พี่จ๋าป้อนหนูช้าๆ ทีละคำๆ จนหมดแล้วก็ยื่นยาให้หนู ตอนนี้แหละที่หนูอยากจะแกล้งหลับ ไม่อยากกินยาเลยมันขม แล้วมันก็ชอบติดคอด้วย -3-

“กินเข้าไปครับ”

“งือ..” โดนจ้องตาดุ เลยต้องจำให้เอายาสองสามเม็ดเข้าปาก อี้ขมมากๆ หนูรีบรับน้ำจากพี่จ๋ามาดื่มจนหมด พี่จ๋าเอาจานไปเก็บแล้วบอกให้หนูนอน แต่หนูไม่อยากนอนแล้วหนูเบื่อ หนูอยากเล่น แต่พอจะขยับตัวมันก็เจ็บไปหมดเลย แถมยังมีรอยแดงๆ น่ากลัวๆ นี่อีก พอเห็นแล้วก็สงสัยว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เลยถามพี่จ๋า แต่พี่จ๋าไม่ยอมตอบหนูเอาแต่ยิ้มหวานๆ ส่งมาให้ แล้วทำไมหนูก็ต้องส่งยิ้มๆ หวานกลับด้วย!! หนูโกรธพี่จ๋าแล้วววว -) 3 (-



++++++++++++++++++++

สวัสดีคร้าทุกคน เป็นไงกับเอ็นซีป่วงๆ ของไรท์ ไม่ได้เขียนนานมากก นานจนลืมไปแล้วว่ามันเขียนยังไง พยายามมากกวาสามวันในการเค้นอารมณ์แก18+ออกมา อาจจะไม่ถูกใจหรือไม่ชอบก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ ไรท์จะพยายามพัฒนาให้มันน่านมากกว่าเดิม อยู่เป็นกำลังใจให้ไรท์คนนี้ด้วย

ปล.ไรท์อ่านทุกคนเม้นเลยนะต้องขอบคุณทุกคนมากๆ เลยคะ เป็นกำลังใจที่ให้ไรท์มีกำลังที่จะปั่นงานเขียนออกมา อ่านแล้วปลื้มอ่านซ้ำไปซ้ำมาอยู่คนเดียว หวังว่าทุกคนจะแนดูน้องต่อไปเรื่อยๆ นะคะ

ปล2. น้องต้องมีพัฒนาการมากขึ้นแน่นอนค่ะ ในความหวงพี่จ๋าของเขา แล้วเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตคู่ ควบคู่ไปด้วย น้องมีทักษะเฉพาะในเรื่องศิลปะกับกระดานหมากรุกนะคะ อ่อรวมถึงเรื่องสัมผัสที่6ด้วย ส่วนเรื่องอื่นก็เป็นไปตามธรรมชาติของน้องเอ๋อเค้า



สิงห์ :หนูจำเรื่องเมื่อไม่ได้เลยเหรอครับ?

นะโม: ม่ายยรู้ หนูรู้แค่ว่าหนูเจ็บ!!! (ทำปากยู่ใส่)

สิงห์: พยายามจำให้ได้ไวๆ นะครับT^T (เจ็บที่น้องจำไม่ได้)

[Billie]

 

สงสารพี่จ๋านิดๆ

[Chompoo reangkarn]

นี่ถ้าไม่ได้เพื่อนหมอมอมเหล้าสิงห์คงไม่ได้กินน้อง

[maemix]

เนื้อเด็กหวานไหมพี่จ๋า แต่น่าสงสารนิดนึง
 น้องมันจำไม่ได้

[areenart1984]

แอบกินตับนะโมหรอ 

[ommanymontra]

 

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แล้วสิงห์  ก็ได้กินน้องเอ๋อแล้ว   

สิงห์  นะโม 
       
 

[M_Y MILD]

ชอบมากเลยจ้าาา ขอเยอะๆ55555555555

[Leenboy]

สุดท้ายก็ตกเป็นเมียหมอสิงห์555

[poppycake]

หน่องนะโมโดนกินไปแล้ววววววววว
อิพี่หมอ~ ~ ~ ตบะแตกหมดแล้วจร้า 5555555

[GBlk]

ความตามต้องมา

[blove]

เอ๋อเสร็จเรียบร้อยโรงเรียนหมอสิงห์ จนได้สินะ 555555  เอ๋อเป็นเมียหมอรู้ตัวยัง วุ้ยๆๆๆๆ สรุปแล้วดูไปดูมาก็ดูหื่นทั้งสองคนอะนะ 55555555 อร๊ายยยยยยย  นะโมยังน่ารักเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือกลายเป็นเมียหมอเต็มตัว 55555 ตอนนี้เลือดท่วมตัวเลย สำรองแทบไม่ทัน 5555 พี่สิงห์ยิ่งได้เอ๋อยิ่งอ่อนโยน ดูแลดีขึ้นระดับ 10 บุ้ยๆๆ ก็นะ พ่อบ้านใจกล้า 555 สนุกๆ รอตอนต่อไปนะคะ 

[สามภพ]

19



        หลายวันผ่านพ้น ไอ้เอ๋อหายจากการเป็นไข้และร่องรอยต่างๆ ก็ลบเลือนหายไปเกือบหมดเช้านี้มันรีบตื่นเพื่อที่จะได้ไปโรงเรียนแต่เช้า เพราะสิงห์ตั้งใจจะให้มันไปดูคลินิกก่อนไปส่งที่โรงเรียนเผื่อวันไหนเขาติดงานมันจะได้มาหาเขาถูก วันนี้เลยไม่ต้องทำมื้อเช้าเพราะเขาจะพามันไปกินโจ๊กเจ้าอร่อยใกล้ๆ กับคลินิก

“100 บาท *0*” สิงห์ยื่นค่าขนมต่อวันของมัน ไอ้เอ๋อจะดีใจทุกครั้งที่ได้เงินไปโรงเรียน ทั้งๆ ที่มันใช่ไม่ถึงห้าสิบบาทด้วยซ้ำ กลับมามันก็จะเอาเงินที่เหลือไปหยอดกระปุกเอาไว้

“ใช้ไม่หมดให้หยอดกระปุกนะครับ”

“ค๊าบบ” เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็พากันออกจากบ้าน สิงห์ใช้เวลาขับรถไม่นานก็ถึงที่หมาย เขาขับรถเข้าไปจอดที่ลานจอดรถด้านหลัง ไอ้เอ๋อมันตื่นเต้นๆ เพราะยังไม่เคยมาที่คลินิกรักษาสัตว์ของสิงห์เลยสักครั้ง อีกอย่างมันก็ตื่นเต้นที่จะได้เจอน้องหมาน้องแมวด้วย พอลงรถได้มันก็ทำท่าจะวิ่งเข้าไปด้านในแต่โดนสิงห์เบรกไว้เสียก่อน

“กินข้าวก่อนครับ ไปเร็วครับเดี๋ยวคนเยอะไม่มีที่นั่งนะ” เพราะเป็นร้านอร่อยและตั้งอยู่ในย่านทำเลทองจุดรวมของเหล่าคนทำงานและนักเรียนที่ต้องออกบ้านตั้งแต่เช้า สิงห์จูงมือมันเดินข้ามถนนไปยังฝั่งตรงข้าม ดีที่ตอนนี้ลูกค้ายังไม่เยอะเลยได้นั่งกินที่ร้านสะดวกไม่ต้องแบ่งปันโต๊ะกับคนอื่น

“โจ๊กใส่ไข่สองครับป้า” สิงห์สั่งโจ๊กให้สำหรับเขากับไอ้เอ๋อ รอไม่นาน โจ๊กร้อนๆ ก็ถูกนำมาเสิร์ฟ

“อื้ออ หืออ อร่อยจัง” มันบอกทันทีที่กินเข้าไป

“ใช่ไหมล่ะ^^ อร่อยก็กินเยอะๆ นะ” มือหนายื่นไปลูบหัวมันอย่างเอ็นดู กินจนอิ่มก็พากันกลับไปที่คลินิก

“สวัสดีค่ะคุณสิงห์ “พนักงานที่กำลังช่วยกันจัดเอกสารและก็เตรียมห้องผ่าตัดเห็นสิงห์เดินเข้ามาก็พากันยกมือไหว้ ก่อนจะทำหน้าตาสงสัยว่าสิงห์พาใครมาด้วยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไปเพราะมันเป็นเรื่องของเจ้านาย

“อืม..มีผ่าตัดด่วนอะไรไหม?” สิงห์ถามพร้อมกับรับแฟ้มงานมาตรวจและดูตารางงานของตัวเองไปด้วยและปล่อยให้ไอ้เอ๋อมันเดินดูรอบๆ มันที่เป็นคนชอบสัตว์อยู่แล้วเลยเดินดูไม่เบื่อ จนใกล้ได้เวลาไปโรงเรียน

“มีตอนบ่ายค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นดูร้านกันไปก่อนนะ ผมจะพานะโมไปส่งที่โรงเรียนก่อน” สิงห์เดินไปกุมมือไอ้เอ๋อเอาไว้ เรียกสายตาแห่งความสงสัยให้กับทุกคนได้เป็นอย่างดี เพราะที่ผ่านมาไม่มีใครรู้เรื่องนะโมเลยรู้แต่เรื่องของผู้หญิงคนนั้นเท่านั้น

“น้องชายเหรอครับหมอ” รามพ์ผู้ช่วยสัตวแพทย์หนุ่มเอ่ยถาม พร้อมกับส่งยิ้มให้นะโมอย่างเป็นมิตร ไอ้เอ๋อมันก็ส่งยิ้มกลับเช่นกัน

“น่ารักจังเลยนะครับ” รามยื่นมือมาหมายจะจับแก้มไอ้เอ๋อมัน แต่สิงห์ก็ดึงให้ไอ้เอ๋อมาหลบด้านหลังเสียก่อนพร้อมกับจ้องเขม็ง

“ถ้าว่างพอที่จะอยากรู้เรื่องของคนอื่นมากนักละก็ ไปอาบน้ำให้บ้าบอไป (ล็อตไวเลอร์ตัวโตที่อารมณ์คุ้มดีคุ้มร้าย) ” สิงห์พูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบไร้อารมณ์

“อะ เอ่ออ ดุแท้” รามพ์หน้าจ๋อย และทุกคนก็พากันหางานให้ตัวเองทำทันทีเพราะกลัวจะโดนสายตาอาฆาตจากสิงห์ แบบนี้เค้าเรียกว่าหวงสินะ หวงมากด้วย ไอ้เอ๋อมันคงไม่รู้ว่าตัวมันเองมีอิทธิพลทางอารมณ์ต่อสิงห์มากแค่ไหน กะอีแค่ยิ้มให้คนอื่นสิงห์ยังออกอาการมากขนาดนี้

“ไปโรงเรียนได้แล้วครับ”

“อื้อ ว่าแต่ทำไมพี่จ๋าต้องทำหน้าดุใส่ทุกคนด้วยล่ะ ทำหน้าดุแล้วไม่หล่อเลย คึคึ หน้าเหมือนคนอึไม่ออก คึคึคึ” คำพูดพร้อมเสียงล้อๆ ทำเอาคนอื่นพากันแอบหัวเราะ สิงห์เลยทำหน้าดุกว่าเก่าแล้วส่งยิ้มเหี้ยมไปให้ทุกคน ยกเว้นไอ้เอ๋อที่เขาได้แต่ส่งยิ้มหวานๆ ไปให้ ไม่เรียกว่าสองมาตรฐานแล้วจะให้เรียกว่าอะไร

“ไปได้แล้วครับ^^” สิงห์จูงมือไอ้เอ๋อเดินออกไป แล้วทุกคนก็รวมกลุ่มทันทีด้วยเรื่องของสิงห์กับไอ้แอ๋อ

ตั้งแต่ขึ้นรถมา ไอ้เอ๋อมันก็รับรู้ได้ถึงบรรยากาศมาคุแปลกๆ เพราะสิงห์เงียบตลอดทาง พอมาถึงโรงเรียน ไอ้เอ๋อมันก็จะลงรถแต่สิงห์ห้ามไว้ พร้อมกับจ้องหน้าหวานๆ ของมัน

“คราวหน้าห้ามยิ้มให้ใครมั่วซั่วนะครับ” มันไม่ใช้ประโยคขอร้องแต่เป็นประโยคคำสั่ง

“ครับ” ไอ้เอ๋อมันรับคำเสียงอ่อยถึงจะไม่เข้าใจว่าทำไม แต่ก็ไม่กล้าถามออกไปเพราะกลัวสิงห์จะโกรธ มันก้มหน้าลง แต่ก็โดนสิงห์จับให้เงยขึ้นแล้วบดริมฝีปากลงที่กลีบปากอิ่มของมัน จูบที่ดุดันและเอาแต่ใจ เพราะแรงขบเม้มที่ริมฝีปากบอกได้ถึงอารมณ์คุกรุ่น จูบจนพอใจก็ผละออก ไอ้เอ๋อมันหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก มันชอบที่สิงห์จูบมันนั่นแปลว่าสิงห์แสดงความรักกับมัน สิงห์มองตามัน

“พี่จ๋ารักหนูนะครับ” สิงห์ยิ้มอ่อน

“หนูก็รักพี่จ๋า หนู หนูไป ได้รึยัง งือออ -///- “

“หึหึหึ ไปได้แล้วครับ” พูดจบไอ้เอ๋อมันก็ลงจากรถเพื่อเข้าโรงเรียน พอดีเจอกับซีตัสเข้า ไอ้เอ๋อมันก็ร้องเรียกเสียงดังแล้ววิ่งไปหาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง สิงห์ที่นั่งมองอยู่ในรถถึงกับคิ้วกระตุก

“-*- ก็พึ่งพูดอยู่เมื่อกี้ว่าอย่ายิ้มให้ใครมั่วซั่ว” มือหนายกขึ้นลูบใบหน้าตัวเองอย่างเครียดๆ นี่เขาหวงน้องมากเกินไปรึเปล่า สิงห์สลัดความคิดแบบนั้นออกแล้วขับรถกลับไปที่คลินิก



+++++

“มาเช้าเหมือนกันนี่มึง”

“อื้อ วันนี้ไปที่ทำงานพี่จ๋ามา ได้กินโจ๊กด้วยละ”

“เออกินข้าวเช้ามาก็ดีเพราะมึงต้องใช้สมองอีกเยอะวันนี้การบ้านมึงเพียบ! ” ซีตัสพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ เพราะสีหน้าไอ้เอ๋อที่ช็อกตาตั้งไปแล้ว

“ไม่นะ ไม่นะ การบ้านเหรอ”

“เออ เยอะมาก” ซีตัสแกล้งพูดอีก ซีตัสเดินกอดคอไอ้เอ๋อเข้าไปในโรงเรียนอย่างสบายอารมณ์

“งะ งั้นหนูขอลอกตัสตัสได้ไหม? น้า...ขอลอกได้ไหมตัสตัส” T^T

“ไม่ได้เว้ย!! แหมนี่มึงเป็นออทิสติกจริงไหมเนี้ยะ เจ้าเล่ห์ฉิบหาย” ซีตัสว่าอย่างไม่จริงจังนัก

“งะ ใจร้าย-3- “

ตอนเช้ามีเรียนแค่สามวิชาที่เหลือคือกิจกรรมเข้าชุมนุมและวิชาเลือก ไอ้เอ๋อมันลงชุมนุมหมากรุกเอาไว้ ส่วนซีตัสลง ฟุตบอล ชุมนุมนี้ไอ้เอ๋อมันต้องอยู่คนเดียว ซีตัสเลยเดินมาส่งที่ห้องของชุมนุม

“หมดชั่วโมงจะมารับไปกินข้าว รอนี่ละ”

“อื้อ”

“ไอ้ยิม กูฝากมันด้วย” ยิมเป็นเพื่อนต่างห้องของซีตัสที่พอจะรู้เรื่องของไอ้เอ๋อมาบ้าง

“เออๆ ไม่ต้องห่วง น่ารักขนาดนี้ใครก็แกล้งไม่ลงหรอก” ยิมบอกยิ้มๆ

“อย่าไปยุ่งกะมันมาก เจ้าของมันดุ กูไปละ ต้องซ้อมอีก” หลังจากส่งมันเสร็จก็เดินไปที่สนามฟุตบอลต่อ

“นะโมใช่ไหม ปะ ลงชื่อเข้าชุมนุมกัน” ยิมพาไอ้เอ๋อมันไปลงชื่อแล้วก็แนะนำตัวให้กับเพื่อนๆ มันประหม่านิดหน่อยแต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี วันแรกก็ไม่มีอะไรมากแค่จับคู่แข่งหมากรุกกัน ไอ้เอ๋อมันได้จับได้คู่กับยิมพอดีและยิมก็เป็นหัวหน้าชุมนุมด้วย ทั้งคู่เล่นด้วยกันอย่างสูสี ไอ้เอ๋อมันมีท่าทางที่สงบและมีสมาธิมากกว่าปรกติ มันได้หมากดำเพราะฉะนั้น ยิมจะเป็นฝ่ายเดินก่อน

“เคยเล่นมาก่อนไหม” ยิมถาม

“อื้อเคยๆ หนูชอบเล่นๆ” มันตอบด้วยรอยยิ้มสดใส จนคนอื่นๆ ต้องยิ้มตามมัน

“งั้นเรามาแข่งกันนะ”

“อื้อ แข่งๆ ถ้าหนูชนะยิมจะต้องเลี้ยงไอติมนะ” มันบอก

“หึหึหึได้สิ ถ้านะโมชนะเราอะนะ” ยิมมั่นใจว่ายังไงตนเองก็ชนะแน่ๆ เพราะนอกจากจะเป็นหัวหน้าชมรมแล้วเขายังเป็นนักกีฬาหมากรุกที่ได้แชมป์ระดับจังหวัดมาแล้วด้วย

“หนูจะชนะ คึคึคึ”



10 นาที ผ่านไป

“รุกฆาต!! ”

“เห้ย!! ”

“เย้ๆ คิคิคิคิ ไอติม ไอติม” .

“เป็นไปได้ยังไงเนี้ยะ” ยิมคิดว่าตัวเองหลอกล่อให้นะโมเสียหมากในกระดานเรื่อยๆ จนเหลือแค่เรือหนึ่งตัว เบี้ยหนึ่งตัว แล้วก็ขุนที่เป็นหมากตัวสำคัญ แต่ไม่ว่าจะไล่ต้อนไอ้เอ๋อยังไงเขาก็ไล่ต้อนมันไม่จนมุมสักที รู้ตัวอีกทีหมากในกระดานของเขาก็แทบไม่เหลือ แล้วก็โนรุกฆาต

“คึคึ หนูบอกแล้วว่าหนูจะชนะ” ยิมรู้สึกเสียหน้านิดหน่อยแต่เขาทึ่งมากกว่า ก็เข้าใจอยู่ว่าเด็กพิเศษมักจะมีอะไรที่พิเศษๆ เสมอแต่ไม่คิดว่าตัวเองจะมาเจอตอแบบนี้

“อีกรอบ!! มาแข่งอีกรอบ!! ”

“อื้อ”

“อีก รอบ!! ”

“ครับ^^”

“อีกรอบ!!! ”

“อื้ออ”

“อ๊ากกอีกรอบ”

“คร๊าบบบบบ”

จากที่เล่นกันเป็นคู่ๆ ตอนนี้เหลือแค่ไอ้เอ๋อกับยิมเท่านั้นทุกคนมายืนมุงดูคู่เดือดแห่งปีกันหมด

“นะโมเก่งมากๆ เลยอะ” เสียงชื่นชมมันดังไม่ขาด

“อีกรอบ!! ”

“โคร๊กกกก ครากกก”

“อีกรอบนะๆ”

“ไม่ไหวแล้วยิมยิม หนูหิวข้าวT^T”

“เห้ยย ไม่ได้ เล่นก่อน” ยิมยังไม่ยอมแพ้

“ฮรืออ ถ้ายิมยิมแพ้อีกละ”

“ไม่แพ้ๆ รอบบนี้ชนะชัว”

“ฮรืออก็ได้ๆ แต่ว่าต้องเพิ่มไอติมให้หนูเป็นห้าแท่งนะ”

“เออ สิบแท่งก็ก็ซื้อได้”

15 นาที ผ่านไป

“ชนะ กู ชนะแล้ว กูชนะ นะโมแล้ว” ยิมร้องออกมาอย่างดีใจที่ชนะไอ้เอ๋อได้ในที่สุด

“เห้ออ เมื่อไหร่ตัสตัสจะมารับหิวข้าว =v=”

บ่นได้ไม่ถึงห้านาทีซีตัสก็มารับมันไปกินข้าว ยิมก็ไปด้วยเพราะสัญญาไว้จะเลี้ยงไอติมมัน พอกินข้าวเสร็จก็เดินไปซื้อไอติม มันเดินไปที่ตู้ไอติมวอล แล้วกวาดเอาไอติมแม็กนั่มมาห้าแท่ง

“เชี้ยะ เล่นของแพง” ยิมร้องเสียงหลงไม่คิดว่าคนอย่างไอ้เอ๋อจะกินของแพงแบบนั้น ก่อนจะหยิบกระเป๋าตัวตัวเองแล้วหยิบแบงก์ห้าร้อยที่เหลืออยู่ใบเดียวส่งให้

“คึคึ ยิมยิมใจดี” มันยิ้มหวานแล้วแกะไอติมกินอย่างเอร็ดอร่อยแถมยังแบ่งให้ซีตัสด้วย

“ตัสตัสทำไมมารับช้าละ เนี้ยะหนูเล่นหมากรุกคนปวดสมองเลย” มันเอานิ้วจิ้มๆ ที่หัว

“อาจารย์ปล่อยช้ามีประชุมตอนท้ายด้วย แล้วผลเป็นยังไง” พอพูดถึงผลการแข่งไอ้เอ๋อมันก็ยิ้มแบบมีเลศนัยก่อนจะกวักมือให้ซีตัสก้มลงมาแล้วมันก็กระซิบ ยิมไม่เห็นว่าสองคนนั้นกระซิบอะไรกันเพราะเดินนำหน้าไป

“ (หนูแกล้งแพ้ไม่อย่างนั้นยิมยิมไม่ยอมให้หนูไปกินข้าว) ”

++++++

“ฮ่าๆ รู้จักมันน้อยไปแล้วไอ้ยิม” ซีตัสหัวเราะออกมาเมื่อยิมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ซีตัสเองก็ทึ่งเรื่องของไอ้เอ๋อเหมือนกัน พอถึงคาบบ่ายก็แยกย้ายกันไปเรียน วันนี้ปิงก็ไม่มาเรียนอีก หยุดไปเป็นอาทิตย์แล้ว นะโมจากที่เคยโดนแกล้งทุกวัน พอไม่ได้โดนแกล้งก็รุ้สึกแปลกๆ

“ตัสตัส ปิงไปไหนหรอ”

“หึหึ ไม่รู้สิ อย่าไปสนใจเรื่องของมันเลย สนใจเรื่องของตัวเองดีกว่ามั้ง การบ้านนะเสร็จรึยังวันนี้เค้าจะส่งกันแล้ว” ซีตัสเอ่ยเตือน ไอ้เอ๋อมันตาโตขึ้นมาทันที

“อ๊า แย่แน่เลย หนูลืมทำ!!! ”



+++++++++++++++++++



“พี่มึงจะมารับเมื่อไหร่วะ จะห้าโมงแล้วนะเว้ย” ซีตัสที่นั่งรอสิงห์มารับเป็นเพื่อนมันเอ่ยถามด้วยความหงุดหงิดวันนี้เขามีธุระด้วยสิ

“หนูไม่รู้ “ไอ้เอ๋อมันตอบด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล มันกลัวว่าจะถูกทิ้งอีก

“แล้วมึงมีเบอร์โทรศัพท์พี่มึงไหม?”

“ไม่มี”

“ชิบหาย เอาไงละทีนี้ แล้วที่ทำงานละรู้ไหม”

“รู้ๆ พี่จ๋าเป็นคุณหมอรักษาน้องหมา” มันรีบบอก ถ้าคลินิกรักษาสัตว์ในตัวเมืองมีไม่กี่ที่ ซีตัสพอจะเดาได้

“งั้นเอาอย่างนี้เดี๋ยวกูไปส่งมึงที่ ที่ทำงานพี่มึงละกันกูมีธุระแถวนั้นพอดี”

“ระ เหรอ ตัสตัสๆ จะไปส่งเราหรอ”

“เออ รออยู่นี่กูไปเอารถก่อน อย่าเดินไปไหนละใครชวนไปไหนก็ห้ามไปเข้าใจไหม”

“อื้อ ไม่ไป ไม่ไป” พอเห็นว่ามันเข้าใจที่พูดแล้วซีตัสก็เดินไปเอารถของตัวเองที่โรงจอดของโรงเรียน ไม่นานก็มารับมันที่หน้าโรงเรียน มอเตอร์ไซน์คันโตพามันขับเข้าไปในตัวเมืองที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่ ไอ้เอ๋อมันพอจะจำทางได้บ้าง พอเห็นรถก็มั่นใจว่ามาถูกแล้วซีตัสเลยส่งมันที่หน้าคลินิกแล้วบอกให้มันเดินเข้าไป ส่วนตัวเองก็รีบกลับไป เพราะสายมากแล้ว

ด้านใน

“พี่สิงห์เมื่อไหร่จะกลับบ้านสักทีละคะ แป้ง อยากกลับแล้ว” หญิงสาวในชุดสีหวานเข้ากับใบหน้าหวานๆ ของเธอ แขนเล็กๆ คล้องเข้ากับแขนแกร่ง

“แป้งกลับไปเถอะพี่มีงานต่อ” สิงห์พยายามจะบอกปัดน้องสาวต่างสายเลือดของตัวเองอย่างประนีประนอมที่สุด

“แป้งอยากไปบ้านพี่สิงห์บ้างนี่คะ”

“พี่ไม่ชอบให้ใครไปวุ่นวายกับพื้นที่ส่วนตัวของพี่ แป้งกลับไปก่อนนะครับ”

“หึ ก็ได้ค่ะ พี่สิงห์เองก็กลับบ้านไปหาคุณพ่อบ้างนะคะ แป้งไม่อยากได้ยินคุณพ่อเค้าบ่นพี่อีกแล้วนะคะ อีกอย่าง อาทิตย์หน้าพี่สิงห์ต้องพาแป้งไปสวนคุณยายที่เชียงใหม่ตามคำสั่งของคุณแม่ด้วยอย่าลืมซะละ” แป้งพูดออกมาเป็นชุดแม้สีหน้าจะไม่แสดงท่าทีว่าไม่พอใจขนาดไหนแต่ภายในกลับเดือดพล่านไปหมด เพราะสิงห์ขัดใจเธอไปหมดซะทุกอย่าง ร่างงามระหงส์เดินออกจากคลินิก อย่างหงุดหงิดจนไม่ทันได้ดูว่ามีเด็กนักเรียนคนหนึ่งเดินสวนเข้ามา

ปึก!

“อ๊ะ/โอ้ยย อะไรเนี้ยะ” ร่างสองร่างต่างคนต่างหงายท้องเสียงดังโวยวายของแป้งทำให้สิงห์รีบเดินออกมาดูพอเห็นว่าแป้งล้มอยู่ก็พยุงเธอขึ้นมา

“เจ็บไหมแป้ง”

“เจ็บค่ะพี่สิงห์ สงสัยขาแป้งจะพลิกด้วย” สิงห์ไม่ได้มองว่าคนที่เขามานั้นคือไอ้เอ๋อ มันนั่งมองการกระทำของสิงห์อย่างอึ้งๆ มันเจ็บจี๊ดที่หัวใจหน่อยๆ ด้วย มันไม่ได้เอ่ยทักหรือเรียกให้สิงห์ช่วย

“อ่าวนะโม ทำไมมานั่งตรงนี้ละ” รามพ์ที่เดินอุ้มแมวที่พึ่งอาบน้ำเสร็จมาไว้ในตู้ทักขึ้น และเสียงเรียกชื่อของไอ้เอ๋อทำให้สิงห์หันมา ไอ้เอ๋อมันรีบดีดตัวลุกขึ้นก่อนจะส่งยิ้มให้รามพ์แล้วเดินออกจากคลินิกไปในทันที ไม่รู้ทำไมมันถึงได้ไม่อยากมองหน้าสิงห์ในตอนนี้ มันรู้สึกหน่วงๆ ที่ใจ และผู้หญิงคนนั้นที่สิงห์ช่วยพยุงนั้นเหมือนจะสนิทกับสิงห์มาก

“นะโม เดี๋ยว จะไปไหน” สิงห์จะวิ่งตามแต่ก็โดนแป้งฉุดเอาไว้ เพราะขาเธอเจ็บและเดินไม่ได้

“พี่สิงห์แป้งเดินไม่ไหว!! ”

“อะ เอ่ออ จิ๊ รามพ์ตามนะโมไปที” สิงห์ตัดสินใจหันมาหาแป้งก่อนแล้วพาเธอเข้าไปในห้องทำงาน เพื่อปฐมพยาบาลให้ รามพ์พอได้ยินก็รีบวิ่งตามไปทันที

“พี่สิงห์เด็กคนนั้นใครกันน่ะคะ ทำไมพี่ต้องเป็นห่วงด้วย” แป้งถามขณะที่สิงห์ทายาให้ ร่างสูงนิ่งเงียบไม่ตอบ เขานวดข้อเท้าให้แป้งเบาๆ แล้วใช้ผ้ายืดรัดข้อเท้าไว้ให้

“เด็กที่พี่จ้างไว้ทำความสะอาดบ้าน” สิงห์ตอบคำถามด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

“อย่างนั้นหรอกเหรอคะ นึกว่าเด็กที่ไหนมาติดพี่สิงห์ของแป้งซะอีก” เธอยิ้มหวานๆ ให้

“หึ กลับเองได้ใช่ไหม?”

“กลับได้ที่ไหนกันละคะ พี่สิงห์ไปส่งแป้งนะ นะค้า” เธอพูดเสียงอ้อน พร้อมกับกอดแขนสิงห์ไว้แน่น ร่างสูงสูดลมหายใจลึกก่อนจะพ่นมันออกมา อย่างหงุดหงิดใจ

“อืมก็ได้” จำใจต้องตอบรับคำขอทั้งๆ ที่หัวใจกำลังร้อนรุ่มเป็นห่วงคนที่พึ่งวิ่งหนีออกไป

“ดีจัง ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเลยก็ได้ค่ะ ป่านี้แม่รอแย่แล้ว” สิงห์พยุงเธอไปที่รถและขับพาออกไประหว่างทาง สิงห์เห็นไอ้เอ๋อมันนั่งอยู่ที่ริมทางโดยมีรามพ์นั่งอยู่ข้างๆ พอมันเห็นรถของสิงห์ขับเข้ามาใกล้ก็รีบลุกขึ้น มันทำหน้าดีใจก่อนที่มันจะหุบยิ้มลงอย่างช้าๆ เมื่อรถของสิงห์ขับเลยผ่านมันไป

“ฮึก...ไหนว่าจะมารับ.ฮึก”

“อะ เอ่อ สงสัยไปส่งคุณแป้ง น้องสาวพี่หมอเค้านะ” คำว่าน้องสาวทำให้มันไม่คิดมาก ถึงยังไงมันก็คนนอก แค่คนใช้จะไปเทียบอะไรกับคนในครอบครัว พอคิดได้แบบนั้นมันก็ยกแขนขึ้นเช็ดน้ำตาจนแห้ง

“พี่รามพ์จ๋าไปส่งหนูที่วัดได้ไหมจ้ะ” มันเงยหน้าขึ้นแล้วมองรามพ์อย่างขอร้อง

“อะ เอ่ออ ได้สิ ถ้าอย่างนั้นเรานั่งสองแถวไปเนอะ คือพี่ไม่มีรถนะ”

“จ้ะ ฮึก” รามพ์พามันไปขึ้นรถสองแถวเพื่อกลับไปที่วัด ตลอดทางมันนั่งเงียบไม่พูดไม่จา ตาก็เหม่อลอย พอรถมาถึงหน้าวัดมันก็ลง แล้วหันไปขอบคุณรามพ์ก่อนจะเดินหายเข้าไปในวัด แต่มันไม่ได้ไปหาหลวงตา มันเดินไปทางที่ฝังร่างของอีเปรี้ยว มันหยิบดอกไม้ติดมือไปด้วย

“ฮึก..พี่เปรี้ยว” มันนั่งข้างๆ กองดินและร้องไห้ออกมา มันไม่รู้ว่าทำไมมันถึงได้เสียใจขนาดนี้ ทำไมมันถึงไปปวดใจมากมายขนาดนี้ มันนั่งโดยที่ไม่สนว่าเสื้อผ้ามันจะเลอะดินมันกอดเข่าตัวเองแล้วสะอื้นออกมา

+++++++++++++++++++

“เออ พี่ ผมพานะโมไปส่งที่วัดแล้วนะ...ก็น้องบอกให้ไปส่งที่นั่น ครับๆ” รามพ์โทรบอกสิงห์ขณะที่นั่งรถกลับเข้าไปในตัวเมือง



        สิงห์พอส่งแป้งเสร็จก็รีบตีรถกลับมา พอได้รับโทรศัพท์จากรุ่นน้อง ก็หัวเสียอีกรอบ เพราะนะโมไม่ได้รอเขาอยู่ที่คลินิกแถมยังไม่กลับบ้านอีก สิงห์ใจร้อนกลัวน้องเตลิดไปไกลและกลัวมันคิดมาก แต่ที่ทำเป็นไม่สนใจเพราะห่วงมันต่างหาก คนอย่างแป้งถ้ารู้ว่าเขายุ่งเกี่ยวกับใครก็จะตามราวีคนคนนั้น อีกเขาไม่อยากให้แป้งมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตเขา แค่ให้มาเจอที่คลินิกก็มากเกินพอแล้ว ความจริงเขาอยากจะตัดขากับครอบครัวด้วยซ้ำ เขาเกลียดการเสแสร้ง ความร้ายกาจของสองแม่ลูกนั่น แต่พ่อทำให้เขาจำต้องทน เพราะอย่างน้อยๆ เขาก็ขึ้นชื่อว่าลูก

      เพราะไม่ได้ผูกพันทางสายเลือดแป้งถึงได้เข้าหาเขาแบบชนิดที่ว่าพลาดมาคือหายนะถึงขั้นทำลายอนาคตเขาได้เลย แป้งชอบแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขา ชอบกีดกันและกำจัดคู่นอนของเขาหรือใครก็ตามที่เขากำลังจะคบด้วยอย่างเนียนๆ เธอใช้ใบหน้าหวานๆ ไร้เดียงสานั่นหลอกล่อให้ตายใจก่อนจะเชือดทิ้งอย่างเลือดเย็น เขาเคยทะเลาะกับพ่อเพราะสองแม่ลูกนี้มาหลายครั้งหลายหน พ่อไม่เคยเชื่อในสิ่งที่เขาพูด เอาแต่โทษเขาที่อคติกับริสาแม่เลี้ยงของเขาที่ต้องอดทนเพราะเขากลัว กลัวว่าสักวันหนึ่งผู้หญิงคนนี้จะทำอะไรที่มันมากกว่านี้ และผลร้ายจะส่งตรงไปที่พ่อของเขาที่ซึ่งสุขภาพร่างกายไม่ดี จะทรุดลง เขาจะต้องอดทนเมื่อเวลานั้นมาถึง เวลาที่จะกระชากหน้ากากงูพิษออกมา

      พระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว รอบๆ ตัวของไอ้เอ๋อมีแต่ความมืดมิด มันร้องไห้จนหลับไปโดยที่ไม่รู้ว่ามีใครอีกคนที่ห่วงมันจนใจแทบขาด ออกเดินตามหาทั่ววัดแล้วก็ยังไม่เจอ ร่างสูงใหญ่เหงื่อเต็มตัว เดินตามหาไอ้เอ๋อจนเหนื่อยแต่ก็ยังไม่เจอ จนตัดสินใจว่าจะเดินไปดูทางหลังวัด



“นะโม..” เขาครางเรียกชื่อร่างบางออกมาอย่างแผ่วเบา รู้สึกสะเทือนใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า ร่างสูงเดินตรงยังร่างบอบบางที่นอนหลับสนิทอยู่ตรงนั้น เขาค่อยๆ ช้อนร่างของนะโมขึ้นมาไว้แนบอก เขาได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอดังมาจากตัวของนะโม

“พี่ขอโทษนะครับ”

“ฮึก”

พอถึงบ้านเขาก็อุ้มนะโมขึ้นบ้าน ก่อนจะค่อยๆ วางบนที่นอนนุ่มอย่างอ่อนโยน และเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ แต่นะโมก็ตื่นมาขณะที่เขากำลังใส่เสื้อให้

“ฮึก..พี่จ๋า..ทิ้ง..ฮึก” เมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นใบหน้าของร่างสูงนะโมก็เริ่มที่จะร้องไห้อีกครั้ง

“ขอโทษนะครับ ที่พี่ไม่ได้ช่วยนะโมตอนนั้น”

“ทำไม? ถึงไม่ไปรับหนู” นะโมถามด้วยความน้อยใจ

“พี่ทำงานครับ” ความจริงเขาวานให้ไม้เมืองไปรับแล้ว แต่ดุท่าจะมีอะไรที่ผิดพลาดไป

“ฮึก ..หนูเสียใจ”

“พี่ก็เสียใจครับ”

“หนูเจ็บตรงนี้” มันชี้ไปที่หัวใจ

“พี่ก็เจ็บครับ” เจ็บที่ตอนนั้นปกป้องน้องไม่ได้ ต้องปล่อยให้น้องเข้าใจผิดไปแบบนั้น

“เขาเป็นใครหรอครับ ฮึก พี่จ๋า ห่วงเขามากหรอครับ”

“น้องสาว เป็นน้องสาว”

“ไม่จริง?” นะโมเอ่ยออกไปตามความรู้สึกของตัวเอง

“น้องสาวจริงๆ”

“แล้วหนูละ หนูเป็นน้องของพี่จ๋าใช่ไหม?”

“ไม่ใช่! ” คำว่าไม่ใช่ของร่างสูงเหมือนค้อนที่ทำลายกำแพงใจของตนเองจนแหลกสลาย

“ไม่ใช่หรอ ฮึก หนูเข้าใจแล้ว” เข้าใจแล้วว่าเป็นแค่คนรับใช้ ร่างบางเบือนหน้าไปอีกทางเพื่อเก็บซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้

“ไม่ใช่น้อง แต่เป็นเมีย นะโมเป็นเมียพี่” สิงห์จับใบหน้าหวานๆ ของนะโมให้หันมาหาพร้อมกับยืนยันสถานะของร่างบาง

“เมีย? ฮึกหนูเป็นเมียพี่จ๋าไม่ได้หรอกหนูเป็นผู้ชายนะ ฮึก อีก อย่างหนูไม่ได้สำคัญกับพี่จ๋า”

“เป็นได้สิ และเป็นแล้วด้วย อย่าคิดว่าตัวเองไม่สำคัญ หนูสำคัญกับพี่มากที่สุดนะจำไว้” ร่างสูงบรรจงจูบลงบนริมฝีปากนุ่มอย่างอ่อนโยน และถ่ายทอดความรู้สึกที่มีไปให้

“อึก อืมม -///- “

“หายโกรธนะครับ คนดีของพี่"

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

     หวัดดีจ้าทุกคน ตอนนี้เรารีบมากเลยกลัวมาส่งไม่ทัน อาจจะขาดๆเกินๆไปบ้างก็ขออภัยนะคะ จะโกรธพี่สิงห์กันไหม อย่าพึ่งตื๊บพี่สิงห์นะ พี่สิงห์มีเหตผลนะ 

     nc ตอนที่แล้วต้องกราบขออภัยที่มันดุอนุบาลมากๆ ฮ่าๆ ครั้งหน้าจะเขียนให้ดีกว่านี้นะคะ จะไปศึกษาเยอะๆ เพราะห่างจากการเขียนncมานานพอสมควร กร๊ากกกกกกกกกกกก ต้องขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์ทุกคนที่เข้ามาอ่านกันมากๆนะคะ คือมีกำลังใจเขียนมากๆ เลยค่ะ

[Meen2495]

อย่าดราม่า ... หนักนะคะ
โดยเฉพาะอย่าให้แป้งกับแม่เลี้ยงทำร้ายน้อง ไม่ว่าจะทางกายหรือใจ
เราไม่นิยมดราม่ารุนแรงอยู่แล้ว โดยเฉพาะกับเด็กพิเศษแบบน้อง

[Leenboy]

จัดการแม่เลี้ยงสักที หมั่นไส้

[Chompoo reangkarn]

อยากจิกหัวนังแป้งมาตบชิ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ไม่เห็นต้องตามใจแป้ง เด็กสาวที่คิดไม่ดีกับสิงห์
ลูกแม่เลี้ยง ก็ช่างลูกแม่เลี้ยงสิ ไม่ใช่ลูกพ่อแม่ตัวเอง 
น่ารำคาญ มาแสดงความเป็นเจ้าของ
มาตามวอแวเพื่อจับผู้ชาย
หวังจะได้ผู้ชายที่หน้าตาหล่อ อาชัพหมอ ฐานะดี 
     
 

[kun]

น้องนะโมร้องไห้เลย พี่สิงห์เนี่ยน่ะ ต้องให้นะโมลงโทษบ้างแล้ว

[ommanymontra]

 

[Kirana9165]

คิดถึงน้องมากกกก แต่ก้อต้องร้องไปกับน้องด้วยนะ เราไม่อยากให้น้องโดนทำร้ายจิตใจอ่ะ รู้ว่านิยายนะ แต่แบบสงสารเด็กพิเศษทุกๆ คน ขอแค่อย่าให้น้องโดนทำร้ายเยอะนะ แล้วก้อให้หาทางกำจัดแม่เลี้ยงลูกเลี้ยง ทำให้พ่อหูตาสว่าง และรักน้องด้วยนะคะ เป็นกำลังใจนะคะ

[areenart1984]

น้องต้องเจออะไรที่มันโหดและทำร้ายจิตใจมากกว่านี้ใช่ไหม 

[M_Y MILD]

ncอีกสักตอนไหมจ๊ะ ไหนๆก็คืนดีกันแล้ว ฮิ้วววววว

[สามภพ]

20 (ตอนนี้จะเป็นบทบรรยายนะคะ)



เมื่อได้สัมผัสกับคำว่าเสียใจ ครั้งนี้นะโมไม่อาจจะทำใจได้เร็วจากปรกติที่เคยเป็น ภาพจำมันยังฝังแน่นในหัวสมอง ไม่ว่าจะอยากลืมเท่าไหร่ก็ไม่อาจจะลืมความรู้สึกนั้นได้ ภาพที่สิงห์ประคองหญิงสาวหน้าตาสะสวยแสดงถึงความห่วงใย จนมองไม่เห็นเขาที่ล้มอยู่ที่พื้นเช่นกัน

แต่ทว่าสัมผัสที่อ่อนโยนกับคำพูดของสิงห์ทำให้นะโมรู้สึกอบอุ่นหัวใจและลืมความเจ็บปวดเมื่อตอนเย็นไปจนหมดสิ้น ตอนนี้ในหัวของเด็กชายวัยสิบเก้ามีเพียงเรื่องของชายร่างสูงที่จ้องมองมาที่ตัวเอง ใบหน้าหล่อคมกำลังยิ้มและดวงตาเรียวทรงเสน่ห์นั่นก็จ้องเขาตาไม่กะพริบ ก่อนจะประทับจูบลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มนั่นด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี มันเป็นจูบที่บอกว่าเขากำลังขอโทษกับเจ้าตัว เขาสำนึกผิด และ ร้องขอการให้อภัย

แรงบดเบียดของกลีบปากบางที่ไม่ประสีประสา กัดเขาจนได้เลือด มันเป็นการเอาคืนเล็กๆ ของคนตัวเล็กที่กล้าทำให้เสียใจ สิงห์หัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะสอดแทรกลิ้นของตัวเองเข้าไปกวาดเอารสหวาน แต่ดูเหมือนอีกคนจะเรียนรู้เรื่องนี้ได้เร็วพอๆ กับการโขกหมากรุก ลิ้นเล็กตอบสนองเขาในท่าทีเงอะงะแต่ก็สร้างความปั่นป่วนให้กับคนช่ำชองได้ไม่น้อย เสียงจูบหนักๆ ดังออกมาเป็นระยะๆ ดังประสานกับเสียงหายใจหอบถี่ของนะโม ร่างสูงจูบจนอีกคนหมดแรงก่อนจะผละออก ร่างบางมองเขาตาเชื่อมก่อนจะค่อยๆ หลับลงไปอีกครั้ง



++++++++++++++++++



สองวันผ่านพ้น

วันนี้เป็นวันเสาร์ วันหยุดของนะโม วันนี้ไม่ต้องไปเรียนสิงห์เลยอยากให้นอนพักผ่อนเยอะๆ ไม่ต้องตื่นเช้ามาทำงานบ้านแบบทุกๆ วัน

“กินข้าวครับนะโม” วันนี้ร่างสูงตื่นก่อนอีกคนเพื่อทำอาหารเช้าเอาใจ ถึงมันจะเป็นเมนูง่ายๆ อย่างโจ๊กซองที่ฉีกซองใส่น้ำร้อนก็กินได้ แต่อย่างน้อยๆ เขาก็ทำไข่ลวกใส่ลงไปด้วยเพื่อให้มันดูมีอะไรมากขึ้นมากกว่าข้าวโง่ๆ กับผงชูรส แต่ทว่าเขาเรียกนะโมเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ กลับมา เขาจึงละจากโต๊ะอาหารแล้วเดินไปที่ห้องนอนของตัวเอง ที่ตอนนี้กลายเป็นห้องของเขาสองคนไปเรียบร้อย

“มานั่งเหม่ออะไรตรงนี้ครับ” ร่างบางนั่งอยู่ที่ปลายเตียงและกำลังมองออกนอกหน้าต่างใบหน้าหวานดูเศร้าหมอง และกำลังเหม่อ ไม่รู้ด้วยซ้ำเขาเดินมาที่หลัง

“นะโม นะโมครับ”

“เฮือกก!! ” ร่างบางสะดุ้งเฮือกเพราะกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ อะไรบางอย่างที่มันค้างคาอยู่ในใจ

“พี่จ๋า”

“หนูเหม่ออะไรครับ บอกพี่หน่อยได้ไหม” แม้จะไม่ได้ใช้โทนเสียงที่บังคับ แต่กลับใช้สายตากดดัน

“ไม่มีอะไรครับ ไม่มีอะไร หนูแค่ยังง่วงอยู่” ดูก็รู้ว่ากำลังโกหก แต่เขาไม่อยากจะเซ้าซี้อะไรมากนัก นะโมมีอาการแบบนี้ตั้งแต่สองวันที่แล้ว ทั้งเหม่อ ทั้งซึม และดูจะหงุดหงิดใส่เขาเป็นพิเศษ

“ถ้าอย่างนั้น ไปล้างหน้าแปรงฟันนะคะรับ วันนี้เรามีนัดกับพี่หมอกาแฟจำได้ไหม”

“ครับ” พูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการตามที่สิงห์สั่ง ใช้เวลาไม่นานร่างบางก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้าที่สดชื่นกว่าเดิม สิงห์เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้ วันนี้เป็นชุดเอี้ยมยีนกับเสื้อยืดสีแดงลายมิกกี้เมาส์

จบมื้อเช้าก็พากันออกไป หาหมอกาแฟตามนัด คุยกันไม่นานก็กลับพร้อมกับรับยา นะโมสามารถปรับตัวได้ดีและมีปัญหาใดๆ นอกจากแววตาเศร้าๆ ที่ปรากฏให้เห็น

“น้องเป็นอะไร ทำไมวันนี้ดูไม่ร่าเริงเลยวะ” กาแฟเอ่ยถามรุ่นน้องคนสนิทด้วยความสงสัยขณะเดินระหว่างไปรับยา

“มีเรื่องนิดหน่อยพี่ แต่ไม่เป็นไรผมแก้ปัญหาได้”

“ระวังเรื่องกระทบจิตใจน้องนะ เพราะมันอาจจะส่งผลถึงการรักษา” หมอกาแฟเอ่ยเตือน

“ครับ ผมจะระวัง”

“อืม ที่เหลือก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วละ อ่อถ้าจะมีก็คงจะมีแต่มึงนั่นแหละ รอยที่คอนั่นอย่าคิดว่ากูไม่รู้ ตัวร้ายอย่างมึงกูไม่ค่อยไวใจ” กาแฟพูดออกมาตรงๆ เขาลอบสังเกตนะโมมาได้สักพักแล้ว

“เหม่ออีกแล้ว?” กาแฟพยักหน้าไปทางนะโมที่เอาแต่เหม่อ

“นะโมครับ นะโม” สิงห์เรียกอยู่หลายครั้งว่าจะหันมา

“ครับ?”

“คิดอะไรอยู่เอ่ยคนเก่ง^^” กาแฟเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม นะโมเหลือบมองคนข้างกายก่อนจะหันไปตอบพี่หมอ

“หนู หนู เห้ออ ไม่มีอะไรครับ” นะโมไม่ยอมตอบสิ่งมันค้างคาในใจ

“มีอะไรบอกพี่หมอได้นะ ถ้าไม่อยากให้ใครแถวนี้รู้” กาแฟพูดบอกพร้อมกับขยิบตาให้

“ได้หรอครับ” ร่างบางที่มีสีหน้ากลัดกลุ้มทำตาลุกวาวนิดๆ บอกแล้วนะโมเป็นเด็กที่ดูง่ายมากๆ กาแฟส่งยิ้มให้กับคนไข้คนโปรด

“ได้สิ” เขากระซิบเหมือนไม่ไห้สิงห์รู้ว่าคุยอะไรกัน

“คึคึ” นะโมหัวเราะออกมาเบาๆ นั่นทำให้คนที่แอบฟังเบาใจขึ้นมาได้บ้างเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของอีกคนแม้ว่าจะเบาบางก็ตาม

“นี่รางวัลสำหรับคนเก่งนะครับ” ครั้งนี้กาแฟเตรียมอมยิ้มอันโตให้กับนะโมตามสัญญา

“*0* อมยิ้มมมมมม” มือบางยื่นไปรับเอาไว้พร้อมกับไหว้ขอบคุณ

“ถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อนนะพี่ จะพาน้องไปที่คลินิกด้วย” สิงห์ยกมือไหว้ลา

“อืม ไว้จะแวะไปหาที่บ้าน”

“ครับ”



พอออกจากโรงพยาบาลเขาก็ตรงดิ่งไปที่คลินิก เดินจูงร่างบางเข้าไปด้านใน ก็เจอกับราม กับส้มนั่งเช็ดอุปกรณ์อยู่

“พี่ราม ^^ “พอเห็นรามรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอีกครั้ง นะโมยกมือไหว้ทุกคนในคลินิก แต่ยิ้มกว้างให้กับรามคนเดียว

“นะโม ว่าไงครับ” รามยิ้มรับพร้อมกับทักทายโดยการยีหัวทุยเบาๆ โดยลืมสนใจคนที่ยืนตีหน้านิ่งอยู่ข้างๆ

“อยากกินขนมแบบเมื่อวาน”

“ได้ครับเดี๋ยวบ่ายๆ พี่พาไปซื้อนะ”

“อื้อ” นะโมพยักหน้ารัวๆ

“เข้าไปข้างในกับพี่” จู่ๆ สิงห์ก็พูดเสียงแข็งใส่นะโม

“อะ อย่าดึง หนูเจ็บ” เพราะตกใจก็เลยขืนตัวไว้ มันเลยกลายเป็นว่า สิงห์ฉุดน้องจนข้อมือแดง

“พี่สิงห์ เบาสิพี่น้องเจ็บ” รามรีบดึงมือนะโมไว้อีกข้างอย่างลืมตัว

“อย่ายุ่ง! ” แม้จะไม่ได้ตวาดแต่ฟังดูก็รู้ว่าไม่พอใจ ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรที่ทำให้เจ้าของคลินิกไม่พอใจเขาแบบนี้ ทุกอย่างถูกจับจ้องจากคนในคลินิก โดยเฉพาะสาที่จ้องมองพวกเขาอย่างเงียบๆ

“พี่สิงห์” เสียงเรียกแผ่วๆ จากคนข้างตัว น้อยครั้งจะได้ยินนะโมเรียกเขาด้วยชื่อแบบนี้ และทุกครั้งที่เรียกนั่นหมายถึงเจ้าตัวอยู่ในอารมณ์ที่ไม่คงที่

“หืม? ว่า” สิงห์พยายามจะไม่แสดงความไม่พอใจออกมาในน้ำเสียง

“จะไปดูน้องหมา ปล่อย” นะโมใช้น้ำเสียงที่นิ่งๆ พร้อมกับบิดข้อมือตัวเองออกจากมือของสิงห์ เขาหน้าเสียไปนิดเพราะไม่คิดว่านะโมจะต่อต้านเขาแบบนี้

“อืม” สิงห์รู้ว่านะโมกำลังอารมณ์เสียเพราะเขา และกำลังแสดงท่าทีมึนตึงใส่ นะโมจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาโกรธเขา

“พี่ราม พาหนูไปหาบ้าบอหน่อยนะ” นะโมหันมาหารามพร้อมกับร้องขอ

“เดี๋ยวพี่พาไปดูเอง” สิงห์

“ไม่ต้อง หนูจะไปกับพี่ราม” นะโมขัดจนร่างสูงเสียหลัก ชะงัก พร้อมกับมองร่างเล็กด้วยสายตาขุ่นๆ

“งะ บ้าบอมันดุนะครับ พี่ว่าเราอย่าเข้าใกล้มันเลยเนอะ” รามเองก็ยังไม่ไว้ใจเจ้าบ้าบอ กลัวมันจะกัดนะโมเอา

“บ้าบอ” เสียงหวานเรียกมัน หมาสีดำตัวโตยืนขึ้นพร้อมกับหางกุดๆ นั่นส่ายไปมาอย่างกระตือรือร้น เพียงแค่มองแววตาของมันก็บอกได้เลยว่ามันใจดีกับนะโมแน่นอน ร่างบางเดินไปหามันแล้วเกาะกรงเอาไว้ พร้อมกับบ่นอะไรบอกเบาๆ เหมือนจะปรับทุกข์ซะมากกว่า มีแอบใช้หางตาชำเลืองมองมาที่สิงห์ด้วย เหมือนจะเคืองอะไรสักอย่าง ทุกคนต่างมองไปที่นะโมเป็นจุดเดียวแล้วก็ขำออกมา ไม่เว้นแม้แต่สิงห์

เมื่อนะโมไม่ยอมเข้าไปที่ห้องทำงานด้วย เขาเลยเข้าไปคนเดียว และทำงานของตัวเอง โดยที่ไม่ปิดประตูห้อง เพราะจะได้ดูนะโมไปด้วย รามที่ทำงานในส่วนของตัวเองเรียบร้อยก็มานั่งเล่นเป็นเพื่อนกับนะโมในโซนของลูกค้า ที่ตอนนี้มีเอาน้องหมามาอาบน้ำตัดขน ทุกอย่างอยู่ในสายตาอันคมกริบของสิงห์ คิ้วหนาเริ่มจะกระตุกนิดๆ เพราะเห็นว่ารามเริ่มจะแตะเนื้อต้องตัวคนของตัวเองมากเกินไป ทั้งจับมือ จับไหล่ หนักสุดคือจับแก้มและนั่นทำให้เส้นความอดทนของเขาขาดกระเด็น

“นะโม!! ” สิงห์เรียกคนของตัวเองเสียงดังจนร่างบางที่กำลังเล่นเพลินๆ สะดุ้งเฮือก นะโมมองตาค้อนใส่ทันที

“มาหาพี่ เดี๋ยวนี้! ” เขาเน้นเสียงทุกคำ นะโมถอนหายใจออกมานิดๆ

“บังคับ บังคับ ไม่ชอบ ไม่ชอบ” ร่างบางบ่นออกมา แต่ก็ยอมลุกและเดินไปหา ด้วยใบหน้าง้ำงอนิดๆ

“มานั่งนี่” เขาตบลงบนตักของตัวเอง นะโมชะงัก ไม่ยอมนั่ง พร้อมกับมองออกไปตรงประตู นะโมรู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องมาที่ตัวเอง

“เร็ว มานั่งนี่” สิงห์บังคับเสียงเข้มแต่นะโมยังไม่ขยับ เพราะไม่อยากให้ใครมองว่าตัวเองเป็นเด็กแก่แดด

“ยังอีก พี่บอกว่าให้มานั่งตรงนี้ไงครับ” ในเมื่อนะโมไม่ขยับ เขาเลยต้องดึงร่างเล็กนั่นให้นั่งลงบนตัก

“อ๊ะ พี่จ๋า ทำอะไร” ร่างบางขัดขืนแต่ก็โดนรวบเอาไว้ทั้งตัว รามมองมาที่ทั้งคู่ผ่านบานประตูที่เปิดเอาไว้ สิงห์มองหน้ารามแล้วแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะแอบหอมต้นคอนะโมให้รามเห็น นี่เป็นการเตือนสำหรับรามที่กำลังจะล้ำเส้น

“หิวรึยังครับ พี่พาไปซื้อขนมเอาไหม?” สิงห์ถามเสียงนุ่ม

“งือ ขนมหรอ” นะโมชั่งใจเพราะใจยังโกรธสิงห์อยู่ แต่ขนม ก็สำคัญ

“ไปซื้อขนมกันนะ พี่จ๋าหิว” สิงห์ใช้โทนเสียงที่อ้อนๆ เล่นเอาคนนั่งตักใจสั่นตุบๆ

“งะ..อะ อื้อ ก็ได้ -///-”

เมื่อตกลงกันได้ก็เดินจูงมือ กันออกจากคลินิกไป ทั้งคู่เดินไปที่ตลาดนัดใกล้ๆ สิงห์ไม่ปล่อยมือนะโมแม้มีหลายคนมองมาที่เขากับนะโมก็ตาม พอเห็นของกินที่ละลานตา ร่างบางก็ลืมสนิทว่าตัวเองกำลังโกรธคนที่พามาด้วยมากขนาดไหน เสียงหวานที่กำลังร้องอูว อ้า กับตากลมๆ ที่กำลังลุกวาวยามเห็นของกินอร่อยๆ มือเล็กจับมืออีกคนไว้แน่นแล้วลากไปลากมา ไปร้านนั้น แวะร้านนี้ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงสิงห์หมดเงินไปเกือบเจ็ดร้อยได้ ส่วนใหญ่จะเป็นของกินกับเสื้อผ้าของนะโมซะมากกว่า แต่ที่ดุจะพิเศษกว่าอะไรทั้งหมดเห็นจะเป็นปากกาหัวการ์ตูนที่เจ้าตัวกวาดมาเป็นสิบแท่ง

“อันนี้ให้พี่จ๋า” ร่างบางหยิบปากกาหัวหมาป่าสีเทาส่งให้

“ทำไมให้พี่อันนี้ละครับ” เขาสงสัย เพราะตัวอื่นน่ารักกว่าไอ้หัวหมาป่านี่ตั้งเยอะ

“ตาพี่จ๋าเหมือน ตาเหมือน” คงจะหมายถึงดวงตาเรียวรีที่ดูดุร้ายและเจ้าเล่ห์

“แล้วของหนูละ อันไหน” นะโมหยิบหัวกระต่ายออกมา กระต่ายหูยาวสีชมพูดูน่ารัก

“น้องต่าย น่ารัก คุณแมวของตัสตัส คุณหนูของปิงปิง”

“ปิง?”

“ปิงปิง น่าสงสาร โดนตัสตัสกัดคอแดงเลย” มันเป็นประโยคบอกเล่าที่ทำเอาคนฟังหัวเราะหึหึในลำคอ

เดินจนหนำใจก็พากันเดินกลับไปที่คลินิก นะโมซื้อขนมมาแบ่งทุกคนกิน ระหว่างนั้นสิงห์ก็ทำงานแต่ตาก็สอดส่องดูแลนะโมตลอดจนถึงเวลาเลิกงาน เขาพานะโมกลับบ้าน พอถึงบ้านก็พากันแยกย้ายไปอาบน้ำ นะโมเล่นกับหมากับแมวทั้งวัน ส่วนเขาตัวมีแต่กลิ่นยาฆ่าเชื้อ

“มาอาบน้ำครับ” สิงห์จูงมือเด็กน้อยที่กำลังจะดินกลับเข้าห้องตัวเองให้เดินตามไปที่ห้องน้ำ

“อะ..อาบน้ำด้วยกันหรอ?” นะโมพูดเสียงตะกุกตะกัก สิงห์พยักหน้า

“ครับอาบน้ำด้วยกัน”

“งือ -///- “กว่าจะรู้ตัวร่างบอบบางก็เปลือยเปล่า ยืนรออีกคนที่กำลังถอดเสื้ออยู่ใต้ฝักบัวแล้ว ใช้เวลาถอดเสื้อผ้าไม่ถึงนาทีร่างสูงก็มายืนประกบอยู่ด้านหลังแล้ว สองมือหนาจับเอวคอดเอาไว้ให้ใกล้ชิด แล้วพลิกให้หันหน้ามาทางตัวเอง นะโมก้มหน้างุด แต่พอก้มหน้าก็เจอตอเข้าเต็มตา

“อุ้ย!! ” พอเห็นส่วนแข็งขืนของอีกฝ่ายก็ร้องอุ้ยแล้วหลับตาแน่น

“หึหึ อาบน้ำดีกว่าเนอะ ไหนลืมตา แล้วมองหน้าพี่สิครับ” ยิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายเขินก็ยิ่งอยากจะแกล้ง

“งืออ หนูไม่อยากมอง” นะโมหลบตา

“หืม ทำไมครับ”

“ยังโกรธพี่จ๋าอยู่”

“หึหึ จุ๊บ หายโกรธรึยัง จุ๊บ”

“งะ -///- อื้ออ”

สิงห์ก้มลงไปประกบจูบกับปากอิ่มของนะโมอย่างแผ่วเบา จูบย้ำๆ แล้วผละออก เขาไม่อยากให้มันมากไปกว่านี้ กลัวจะหยุดตัวเองไม่ไหว ไม่อยากทำน้องเจ็บอีก

“อึก อื้มม...พี่จ๋า” นะโมครางเสียงแผ่ว ใจเต้นแรง พร้อมกับความรู้สึกบางอย่างที่ก่อเกิดขึ้นมาอย่างช้าๆ นะโมกำลังรู้สึก สองมือเล็กเลื่อนไปปิดส่วนนั้นของร่างกายด้วยความเขินอาย แต่ช้าไปสิงห์เห็นแล้วว่าส่วนนั้นของนะโมกำลังขยายใหญ่ขึ้น

“รู้สึกเหรอครับ” สิงห์กระซิบถาม นะโมพยักหน้า ด้วยความเขินอีกครั้ง

“ให้พี่ช่วยนะ” สิงห์กระซิบเสียงพร่า

“ตะ..ตะ..แต่ว่า หนูทำเองได้ พี่จ๋าออกไปก่อนนะ” เขาอายเกินกว่าที่จะขอให้อีกคนช่วยเลยบ่ายเบี่ยง

“ให้พี่ทำให้นะ พี่ก็เป็นเหมือนหนูเลยจับดูสิ” สิงห์ดึงมือเล็กไปจับส่วนที่แข็งขืนของตัวเอง

“อ๊ะ..-///- มันร้อนจัง”

“หนูช่วยพี่จ๋าได้ไหม แบบคืนนั้น ที่หนู...ทำให้พี่จ๋า”

“คืนนั้น? คืนไหน?” ร่างบางเอียงคอนิดๆ สิงห์พอเห็นท่าทางไร้เดียงสาแบบนั้นก็อดทนแทบไม่ไหว อยากจะบดขยี้ร่างตรงหน้าให้ร้องครางอยู่ใต้ร่างใจจะขาด สิงห์ดึงใบหน้าสวยเข้ามาจูบอีกครั้งโดยใช้มือจับล็อกที่ต้นคอ บังคับให้นะโมรับบทจูบของตนเองอย่างร้อนแรง ลิ้นร้อนสอดเข้าไปเก็บเกี่ยวด้านในอย่างกระหายน้ำบ่อน้อยตรงหน้า

“อึก อืม...อา” เสียงหวานครางอือในลำคอพยายามจะดันอกอีกคนให้ปล่อยเพราะหายใจไม่ออก แต่ก็ไม่เป็นผล ร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน แขนขาเริ่มอ่อนแรงจนสิงห์ต้องรวบตัวเอาไว้ในอ้อมแขน ลิ้นร้อนของสิงห์ไล่ต้อนอีกคนจนหมดหนทางหนี สุดท้ายแล้วก็ต้องยอมให้อีกคนได้ตักตวง ไฟราคะที่พร้อมจะมอดไหม้ทุกสิ่งกำลังลุกโหมใส่คนทั้งคู่ มือหนาเลื่อนต่ำลงและกอบกุมความเป็นชายของตัวเองและอีกคนเอาไว้ ก่อนจะลูดรั้งขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ ปากก็บดจูบอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ ในห้องน้ำตอนนี้กำลังจะลุกเป็นไฟร่างกายกำลังหลอมละลายด้วยเชื้อไฟแห่งกามอารมณ์

“อะ อื้ออ มัน อ๊า” ยิ่งได้ยินเสียงหวานครางใกล้ๆ เขายิ่งเร่งมือ

“ซี๊ดดด นะโม เรียกชื่อพี่หน่อยครับ”

“พี่สิงห์..อะ อื้อ พี่สิงห์” เมื่อทะยานขึ้นมาสู่จุดสูงสุด ร่างสองร่างก็สั่นเกร็งก่อนจะปลดปล่อยออกมาทุกหยาดหยด กายบางทรุดฮวบลงกับพื้นอย่างหมดแรง สิงห์รวบตัวนะโมขึ้นมาจากพื้นก่อน จะก้มลงจูบบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา นะโมปรือตามอง เพราะเหนื่อยเกินกว่าที่จะทรงตัวให้อยู่ แม้ว่าสิงห์อยากจะทำมากกว่านี้แต่ร่างกายน้องยังรับไม่ไหว เขาก็ไม่อยากจะฝืน สิงห์ใช้เวลาอาบน้ำให้นะโมและตัวเองไม่นาน ก็อุ้มร่างบางออกมาแต่งตัว ทาแป้งเย็นให้เรียบร้อยแล้วพาไปนอน ส่วนตัวเองก็เดินไปใส่เสื้อยืดกับบ็อกเซอร์ แล้วไปที่ห้องครัว ดูว่าในตู้เย็นพอมีอะไรที่ทำกินได้ง่ายๆ บ้าง

“มีแต่ไข่กับไส้กรอก” เขาบ่นพึมพำจะออกไปตลาดตอนนี้ก็ขี้เกียจเกินไป จนเหลือบไปเห็นมาม่าในตู้ ทำตอนนี้มีหวังอืด เพราะคนที่จะกินด้วยยังหลับอยู่เลย เขาเลยต้องพับรายการเก็บ ร่างสูงเดินไปที่กองขนมที่ซื้อมาจากตลาดนัด มีขนมเบื้องกับขนมปังอยู่ไม่กี่ชิ้นเขาเลยหยิบมากินรองท้องไปก่อน ระหว่างที่หยิบขนมกินเขาก็สังเกตเห็นว่ามีใครบางคนแอบซุ่มอยู่แถวๆ ป่าข้างรั้ว ร่างสูงรีบแอบเข้าข้างกำแพง พร้อมกับส่องดุว่าใครมาทำลับๆ ล่อๆ อยู่ที่ข้างรั้ว

ชายชุดดำ ใส่แว่นดำ กำลังแอบสำรวจบ้านของเขาพร้อมกับโทรศัพท์ไปด้วย สิงห์สังหรณ์ใจแปลกๆ ว่าแป้งจะส่งคนแอบตามมาดูเขา สิงห์จึงเดินลงไปด้านล่างพร้อมกับไม้เบสบอล เขาย่องไปเงียบๆ ขณะที่ชายคนดังกล่าวหันหลังให้เขาเพราะกำลังคุยโทรศัพท์อยู่

สิงห์ไม่เคยลังเลที่จะลงมือ เขาง้างไม้เบสบอลจุดสุดวงแขนก่อนจะฟาดลงกลางหลังของชายคนดังกล่าวอย่างเต็มแรง จนชายชุดดำล้มลงกับพื้นและร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

“ใครส่งมึงมา” สิงห์ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบ ดวงตาคมจ้องเขม็งอย่างเอาเรื่อง

“อย่าทำผมเลย ครับ คุณสิงห์ “มันยกมือไหว้เขาด้วยความหวาดกลัวสุดหัวใจ

“กูถามมึงก็ตอบมา!! ” สิงห์ตวาดลั่น พร้อมกับง้างไม้เบสบอลจะฟาดลงไปอีก คนที่ล้มลงกับพื้นรีบลนลานจะคลานหนี เขาเลยฟาดลงที่ขาอีกครั้ง

“อ๊ากกก ยอมแล้ว ยอมแล้ว คุณแป้งครับ คุณแป้งให้ผมมาสืบดูเรื่องคุณกับเด็กรับใช้คนนั้น” มันสารภาพออกมา สิงห์กัดฟันกรอด เพราะมันเป็นไปตามที่เขาคิดจริงๆ ว่าแป้งจะต้องส่งคนมาตามสืบเรื่องของนะโม

“รู้ใช่ไหมต้องทำยังไง กลับไปบอกเจ้านายของมึง ว่าถ้าขืนมายุ่งเรื่องของกู หรือคนของกู กูจะไม่อยู่เฉย ถ้าอยากลองดีกับกูก็เอา” เขาโกรธจริงๆ กับเรื่องนี้และดูท่าจะตามสืบเรื่องเขามาสักพักแล้ว พี่มาหาเขาถึงคลินิกวันนั้นก็มาสืบดูด้วยตัวเอง ร้ายจริงๆ ผู้หญิงคนนี้

“คะ ครับ ผมจะบอกตามที่คุณสั่ง อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ” พูดด้วยความหวาดกลัว คนคนนี้รู้ดีว่าสิงห์เป็นคนแบบไหน เพราะเป็นคนของที่บ้านเขา รู้ว่าสิงห์ร้ายและไม่เกรงกลัวอะไรแม้กระทั่งแม่เลี้ยงของตัวเอง แต่ที่เงียบและอยู่อย่างสงบแบบนี้ก็เพราะคุณท่านคนเดียวเท่านั้น

“ไปได้ละ แล้วอย่ากลับมมาที่นี่อีก ถ้าครั้งหน้ากูเห็นว่าเจ้านายมึงส่งคนมาดูพวกกูอีกมันจะไม่ใช่แค่ไม้เบสบอลง่อยๆ นี่อีก แต่มันจะเป็นลูกตะกั่วแทน”

“คะ ครับ อึก” ลูกน้องของแป้งรู้ว่านี่ไม่ใช่แค่คำขู่ มันพยกหน้ารับก่อนจะวิ่งหนีหายไป สิงห์เดินกลับเข้าไปในบ้าน เขารู้สึกเครียด ร่างสูงเดินไปหยิบบุหรี่ที่ซ่อนไว้ใต้แผ่นไม้กระดาน ทั้งๆ ที่สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะเลิกเพราะนะโมไม่ชอบ สิงห์หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบอยู่ที่หน้าระเบียงบ้าน กลุ่มควันสีขาวลอยคลุ้งไปทั่ว เขาต้องจับตาดูสองแม่ลูกนั่นให้ดี ทั้งเรื่องในบ้านและเรื่องนะโม



 

[สามภพ]

นะโมตื่นมาตอนสี่ทุ่มกว่าๆ เพราะรู้สึกหิว ลืมตาขึ้นมาไม่เจอสิงห์ก็ร้องหาลั่นบ้าน ร่างสูงที่เอางานมานั่งทำที่ระเบียงหวังรับลมเย็นๆ ตอนกลางคืน ได้ยินเสียงเรียกก็รีบลุกไปหา เปิดประตูเข้าไปก็เห็นร่างน้อยๆ นั่งน้ำตาไหล ร้องไห้เรียกหาเขาเหมือนเด็ก

“พี่อยู่นี่ ครับ พี่อยู่นี่”

“ไปไหน ฮึกไปไหน ทิ้ง ทิ้ง” นะโมร้องพร้อมกับหาว่าสิงห์ทิ้งตนเอง

“ไม่ได้ทิ้ง ครับไม่ได้ทิ้ง พี่ทำงานอยู่ข้างนอก”

“ฮึก ไม่เห็น ในฝัน ฮึกก็ไม่เห็น” เสียงสะอื้นของนะโมทำเอาเขาปวดใจ

“พี่อยู่นี่แล้ว ไงไม่ร้องนะ”

“หนูฝัน ฝันว่า มีคนพาพี่จ๋าไป พี่จ๋าทิ้งหนู ฮึก..”

“ไม่มีใครพาพี่ไปไหนได้ทั้งนั้นครับ หนูไม่ต้องกลัวนะ พี่จะอยู่กับหนูไม่ไปไหนเด็ดขาด” สิงห์พูดหนักแน่น

“จริงนะ” นะโมช้อนตามอง

“ครับ”

“สัญญา”

“สัญญาครับ” สิงห์พูดจบนะโมก็กอดคอสิงห์อย่างอ้อนๆ ใบหน้าสวยซุกลงที่ต้นคอของอีกฝ่าย

“หนูหิว”

“หึหึหึ” สิงห์อุ้มนะโมออกมานั่งที่ระเบียงบ้าน

“รอเดี๋ยวนะครับ พี่จะไปทำอะไรให้กิน” เขาลูบหัวนะโมไปด้วย

“ครับ หนูนั่งรอ”



          มาม่าร้อนๆ ถูกยกออกมาวางที่โต๊ะตัวเล็ก สิงห์จุดยากันยุงตั้งไว้ห่างๆ เพื่อไล่ยุง สองพี่น้อง (ท้องชนกัน) นั่งกินมาม่าด้วยความหิว วันนี้อากาศเย็นไม่ร้อนอบอ้าวเท่าไหร่ นะโมกินไปมองที่รั้วไป ก่อนจะโบกมือยิ้มทักทาย สิงห์มองตาม แต่กลับไม่เห็นใครสักคน

“นะ ..หนูโบกมือให้ใครครับT^T”

“อ๋อ พี่สาวคนสวย”

“อยู่ไหน พี่ไม่เห็นเลย” ถามด้วยใจที่หวาดกลัว

“ยืนอยู่ตรงรั้วไงครับ วันนี้พี่สาวใส่ชุดไทย สวยด้วย”

“งะ ..พะ พี่ อิ่มแล้ว หนะ หนูกินเสร็จก็รีบเข้าบ้านนะครับ พี่ไปอาบน้ำก่อน” สิงห์หันหลังให้นะโมโดยที่ไม่หันกลับมามองแล้วเดินจ้ำแทบจะกลายเป็นวิ่งเข้าไปในบ้าน

“งะ ทิ้ง ไหนว่าจะไม่ทิ้งกันไง!!! -3- “

“พี่สาวออกจะสวย เนอะ^0^”

(ฮิฮิฮิ ไว้พี่จะมาหาใหม่นะ เด็กดี) เสียงเย็นๆ ดังลอยมาตามลม ร่างบางยิ้มรับก่อนจะก้มหน้าก้มตากินมาม่าในชามให้หมด แล้วเก็บของเข้าบ้าน





          เช้าวันจันทร์ สิงห์ไปส่งนะโมไปเรียนตามปรกติ และเหมือนเคย ซีตัสมารับนะโมที่หน้าโรงเรียน แต่วันนี้กลับมีใครอีกคนพ่วงตามมาด้วย น่านปิง เขาจำได้เด็กที่มีปัญหากับนะโม สีหน้าของเด็กคนนั้นดูไม่พอใจอะไรสักอย่าง พอทุกคนเดินเข้าโรงเรียนเขาถึงได้ขับรถออกไป



“ตัสตัส หนูมีของมาให้ มีให้ปิงปิงด้วยนะ” นะโมหยิบเอาปากกาที่ซื้อมาฝากทั้งสองยื่นให้

“ทำไมกูต้องเป็นแมว?” ซีตัสขมวดคิ้วถาม

“ก็ตัสตัสชอบกัดปิงปิงนี่” นะโมตอบด้วยแววตาที่ใสซื่อ คิดอะไรก็ตอบไปแบบนั้น

“แล้วหนู?”

“ของปิงปิง แมวต้องคู่กับหนู”

“ใครสอนว่าแมวต้องคู่กับหนู”

“ก็ทอมแอนเจอร์รี่ไง คัสตัสกับปิงปิง เหมือน”

“เหมือนตรงไหน?” ปิง

“ก็กัดกันตลอดเลย แต่ก็อยู่ด้วยกันตลอดใช่ไหมล่ะ^^”

            คำพูดของนะโมทำให้คนสองคนมองหน้ากันแล้วก็ต่างคนต่างเบือนหน้าหนี ปิงเม้มปากซีตัสยกยิ้มมุมปาก นะโมมองคนทั้งคู่แล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“วันนี้ห้ามไปไหนคนเดียวนะมึง ครั้งที่แล้วก็แอบหนีไปคุยกับใครก็ไม่รู้” ซีตัสชี้หน้าเป็นการเตือน

“มึงไปหาใครไอ้เอ๋อกูว่าจะถามตั้งแต่วันนั้นละ ดูท่าจะเกลียดขี้หน้ามึงมาก” ปิงถามออกมาบ้าง

“น้องสาวพี่จ๋าอะ...” พูดแล้วก็ทำหน้าเศร้า ซีตัสเลยถอนหายใจก่อนจะมองค้อนปิง

“จะพูดขึ้นมาทำเหี้ยอะไรอีก มึงดูหน้ามัน”

“โทษทีกูลืม”

เป็นครั้งแรกที่คนในห้องเห็นว่าปิงไม่แกล้งและไม่ทะเลาะกับซีตัส หลายคนเลยเบาใจ อยากจะให้สองคนนี้กลับมาสนิทกันเหมือนเดิม อะไรๆ มันจะได้ง่ายขึ้น บรรยากาศในห้องก็จะดีขึ้นด้วย

พอถึงเวลาโรงเรียนเลิกนะโมก็เดินมารอสิงห์ที่หน้าโรงเรียนโดยมีซีตัสกับปิงมายืนเป็นเพื่อน วันนี้เงินเหลือมากกว่าปรกติ นะโมเลยเดินไปซื้อน้ำปั่นมากิน ระหว่างนั้นก็มีนักเรียนคนหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็วและพุ่งชนนะโมอย่างแรงจน นะโมล้มลงกับพื้น เด้กคนนนั้นหยุดมองแล้วแสยะยิ้มใส่ก่อนจะวิ่งหายไป ซีตัสกับปิงเห็นเข้าพอดีก้รีบวิ่งไปพยุงนะโมขึ้นพร้อมกับสบถด่าคนที่วิงชน

“เป็นไรไหมมึง”

“ไม่เป็นไร แต่ น้ำแตงโมของหนูT^T” นะโมก้มมองแก้วน้ำปั่นที่หกกระจายเต็มพื้นด้วยแววตาเศร้าๆ ปากเบะ เสียดายสุดๆ ระหว่างที่จัดการปัดฝุ่นบนตัว สิงห์ก็มารับนะโมพอดี

“พี่จ่ามารับแล้ว ฮึก ไปแล้วนะ”

“เออ รีบไป เดี๋ยวพี่มึงจะหาว่าพวกกูกักตัวมึงไว้” ซีตัสพูดด้วยความหมั่นไส้นิดๆ นะโมเดินตรงไปที่รถพร้อมกับโบกมือให้คนทั้งสอง พอขึ้นรถก็ทำหน้าตาสดใสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“วันนี้เป็นยังไงบ้างครับ เรียนสนุกไหม”

“สนุก สนุก ได้เล่นหมากรุกด้วย”

“สนุกก็ดีแล้วครับ วันนี้เราไปกินข้าวนอกบ้านกันไหม”

“กินนนนนนนนนนนน หนูอยากกินไข่พะโล้”

“อ่า อะไรก็แพ้ไข่พะโลสินะ” เพราะวันนี้เขาตั้งใจจะพามันไปกินอาหารญี่ปุ่นในห้าง อยากพาไปเปิดหูเปิดตา เพราะเห็นว่าคนตัวเล็กเครียดๆ

“ไข่พะโล้ไว้กินพรุ่งนี้นะครับ วันนี้พี่จะพาไปกินของอร่อยๆ”

“ไข่พะโล้ก็อร่อยนะ อร่อยๆ”

“หึหึหึ”

สิงห์ขับรถมาที่ห้างใหญ่ในตัวเมือง เดินเข้าร้านอาหาร และได้ที่นั่งติดกับกระจกหน้าร้าน สิงห์สั่งอาหารมาหลายอย่างที่คิดว่านะโมจะชอบ และก็เป็นอย่างที่สิงห์คิด

“ข้าวอันนี้อร่อย อื้มมม ว้าวว *0*”

“อร่อยก็กินยเอะๆ” สิงห์ป้อนให้

“อ้ามมมม”

ระหว่างที่กินอาหารกันอย่างมีความสุขอยู่นั้น พวกเขาไม่ได้รับรู้ถึงการจับจ้องของผู้หญิงคนหนึ่ง สองมือของเธอกำแน่น จนเล็บสวยๆ จิกเข้าไปในเนื้อ ก่อนเธอจะผ่อนลมหายใจออก ปรับอารมณ์ให้คงที่ สองขาเรียวก้าวเข้าไปในร้านที่คนทั้งคู่นั่นกิน



“พี่สิงห์ บังเอิญจังเลยนะคะ ไหนบอกว่าวันนี้ไม่ว่างไงคะ แล้วทำไมถึงมาทานข้าวกับคนรับใช้ได้ละคะ” เธอถามด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแต่ใช้สายตาจิกกัดไปให้นะโม ก่อนจะแทรกตัวเองให้นั่งลงข้างๆ กับสิงห์ มือสวยยกขึ้นคล้องแขนร่างสูงแล้วทำท่าออดอ้อนใส่ สิงห์ดึงแขนตัวเองออกอย่างมีมารยาท

“ก็นี่ไงครับธุระของพี่ พาน้องมากินข้าว” สิงห์ยิ้มตอบ

“ถ้าอย่างนั้นแป้งขอทานด้วยคนได้ไหมคะ ขนาดคนรับ-ใช้ ยังทานร่วมตะกับพี่ชายแป้งได้ แป้งเป็นน้องแท้ๆ ทำไมจะทานไม่ได้ละจริงไหมคะ” แป้งเน้นคำว่า คนรับใช้ใส่หน้านะโม ร่างบางยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะค่อยๆ วางตะเกียบลงอย่างช้าๆ เขารู้สึกไม่ดี รู้สึกไม่ดีตั้งแต่ผู้หญิงคนนี้มาหาที่โรงเรียน และคำพูดในวันนั้นกำลังทิ่มแทงหัวใจเขาอยู่ นะโมมองคนทั้งคู่พร้อมกับมองคนรอบข้าง ที่มองไปยังสิงห์กับแป้ง ทุกคนมองด้วยแววตาชื่นชม มองด้วยแววตาที่บอกว่าเขาทั้งคู่เหมาะสมกัน

“อืม ตามใจละกัน จะสั่งอะไรเพิ่มก็สั่งพี่เลี้ยง” สิงห์พูดด้วยใบหน้าที่นิ่งๆ แต่ในใจร้อนรุ่มไปหมด

“แต่ขอเตือนนะ อย่าสั่งอะไรที่ตัวเองกินไม่ได้” สิงห์พูดขึ้นอีกด้วยน้ำเสียงที่ต่างจากเดิม

“^^ ค่ะ แป้งรู้ค่ะว่าอะไรที่กินได้และกินไม่ได้”

“รู้ก็ดี จะได้ไม่ต้องพูดอะไรมาก”

“นะ หนูอยากไปห้องน้ำ” เสียงสั่นๆ ของนะโมดังขัดขึ้นมา

“เดี๊ยวพี่พาไปครับ” สิงห์ทำท่าจะลุก

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวแป้งพาไปแป้งอยากเข้าห้องน้ำพอดี” แป้งอาสา สิงห์หลี่ตามองอย่างจับผิด คนอย่างแป้งไว้ใจได้ที่ไหน

“พี่สิงห์ไม่ไว้ใจแป้งหรอคะ นี่น้องสาวนะคะพี่สิงห์” แป้งยิ้มหวานส่งให้แต่สิงห์รู้ดีว่านั้นมันน้ำหวานผสมยาพิษหลงกลกินเข้าไปก็ตาย

“ไม่เป็นไร แป้งพี่เองก็ปวดฉี่เหมือนกัน แป้งไปก่อนเลยเดี๋ยวพี่กับนะโมตามไปทีหลังก็ได้”

“หึ เอาอย่างนั้นเหรอคะ^^ งั้นเดี๋ยวแป้งมานะคะ”

“อืม”

หลังจากที่แป้งลุกออกไป สิงห์ก็เรียกเก็บเงินทันที พร้อมกับพานะโมเดินไปซื้อของใช้อย่างอื่นแทน

“พี่จ๋าไม่รอพี่สาวคนนั้นเหรอ?” นะโมหันมาถามสิงห์เห็นร่องรอยแห่งความเศร้าในดวงตาคู่นั้น เขากระชับมือที่กุมมือเล็กนั่นอยู่แล้วบีบเบาๆ

“ไม่รอครับ”

“ตะ แต่ ว่า”

“เราสนใจแต่พี่ก็พอนะ ไม่ต้องไปสนใจคนอื่น”

“แต่นั้นเป็นน้องสาว ส่วนหนู เป็นคนรับใช้T^T”

“หนูเป็นเมียพี่ เป็นคนรักของพี่ ไม่ใช่คนรับใช้ จำไว้นะ หนูเป็นคนรักของพี่ พี่ต้องสนแต่หนูสิครับ ไมเอาไม่ทำหน้าแบบนั้นสิ” สิงห์ดึงนะโมเข้ามากอดปลอบ เพราะรู้ว่านะโมคิดมากเรื่องนี้ เห็นตั้งแต่แป้งก้าวเข้ามา สีหน้าของนะโมเปลี่ยนไปในทันที เหมือนนะโมกลัวแป้ง พยายามหลบตา และนั่งหดตัวอยู่ตลอด

“หนูเคยเจอแป้งมากี่ครั้งแล้วครับ” สิงห์ถามขณะที่กำลังขับรถกลับบ้าน พอได้ยินนะโมก็สะดุ้งพร้อมกับหลบตาของสิงห์

“มะ ไม่- “

“อย่าโกหกนะครับ เพราะพี่ไม่ชอบคนโกหก” สิงห์พูดเสียงดุ นะโมก้มหน้างุดไม่ตอบ นั่นแสดงว่าเจอกันอย่างน้อยสองครั้ง

“แป้งมาพูดอะไรกับหนู ครับ”

“....”

“ตอบพี่มาครับ”

“....”

“ถ้าไม่ตอบพี่ พี่จะไปถามแป้งเองนะ เอาไหม” นะโมรีบหันมาจับแขนเขาเอาไว้แล้วส่ายหน้าห้าม

“ไม่ ..เอา ฮึก ไม่ เขาจะตีหนู ฮึกเขาบอกว่า ห้ามให้พี่สิงห์รู้” พอได้ยินที่นะโมพูดสิงห์ก็กำพวงมาลัยแน่น หักรถเข้าข้างทางทันที

“ที่ชอบเหม่อทำหน้าเศร้าก็เพราะแป้งใช่ไหม?”

“ฮึก..เค้าบอกว่า หนูเป็นคนใช้ไม่มีสิทธิ์ เป็นแค่ลูกจ้างอย่ามาทำตัวสนิทกับเจ้านาย”

“....”

“เค้าพูดว่า ฮึก....ผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิงเท่านั้น ผู้ชายอย่างหนูไม่มีสิทธิ์ หนูจะทำให้พี่จ๋าลำบาก ฮึก ให้พี่จ๋าเดือดร้อน คนจะว่าพี่จ๋า ว่ามีแฟนเป็นคนปัญญาอ่อนพี่จ๋าจะอาย หนูไม่เหมาะกับพี่จ๋าเลยสักนิด” ความรู้สึกที่คั่งค้างในใจพรั่งพรูออกมาจนหมดพร้อมกับหยาดน้ำตาที่กำลังไหลริน ออกมาจากดวงตาคู่สวย สิงห์กำหมัดแน่น แป้งไม่มีสิทธิมาก้าวก่ายหรือคิดแทนเขา ที่สำคัญไม่สมควรมาพูดเป่าหูนะโมแบบนี้

“ไม่ร้องนะครับ พี่ไม่เคยคิดแบบนั้น ไม่เคยเลย หนูสำคัญกับพี่มาก อย่าไปคิดแบบนั้น” เขาดึงร่างบางเข้ามากอดปลอบ นะโมสะอื้นอยู่ที่อกของเขา

“หนู อึก กลัวพี่จ๋าจะเดือดร้อน กลัวพี่จ๋า อาย เพราะว่าพี่จ๋ารักหนู”

“พี่ไม่เคยอายที่จะรักหนูนะ พี่อยากจะเปิดเผยเรื่องของเรา แต่ยังทำตอนนี้ไม่ได้ มันจะกระทบถึงตัวหนู เพราะว่าหนูยังเด็ก รอพี่หน่อยนะครับ พอถึงวันนั้น เราจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข”

“จริงหรอครับ ฮึก พี่จ๋าจะไม่อายใช่ไหม ที่หนูเป็นแบบนี้”

“ครับพี่ไม่อายเพราะฉะนั้นหนูก็หยุดร้องไห้ได้แล้ว ดูสิตาบวมหมดแล้วเนี้ย” สิงห์ใช้นิ้วเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน นะโมจับมือสิงห์ให้แนบแก้มตัวเองพร้อมกับช้อนตามอง

“หนูรักพี่จ๋านะ”

“ครับพี่ก็รักหนู รักมากๆ” สิงห์จูบลงที่กลับปากอุ่นเป็นการสัญญาก่อนจะผละออก ใบหน้าหวานๆ ของนะโมขึ้นสีอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มเขินออกมาอย่างน่ารัก แค่นี้กำลังใจของคนทั้งสองก็เพิ่มขึ้นมาแล้ว

“กลับบ้านกันดีกว่าเนอะ”

“อื้อ”

+++++++++++++++++++++++

มาม่าใส่ไข่ใส่เต้าหู้ไหมละ....คนที่กลัวดราม่า มีแน่นอนค่ะแต่ก็คงไม่มาก ใครรอเอนซี คึคึคึ รออีกนิดนะ ยังหาจุดที่จะพาทั้งสองเดินเข้าสู่เส้นกามยังไม่ได้เลย

ปล.1คู่ไม้เมืองกับต้าร์ยังหาพลอตอยู่ค่ะ ฮ่าๆ ส่วนเรื่องของซีตัสเดี๋ยวไว้แทรกตอนเอาเนอะแต่คิดว่าคงไม่เขียนคู่นี้

ปล.2 ขอบคุณนักอ่านทุกๆ คนที่เป็นกำลังใจให้ตลอดนะคะ สัญญาว่าจะพยายามให้มากขึ้นเพื่อ เอฟซีน้องทุกๆ คนค่ะ