27
ณ บ้านหลังใหญ่ท้ายซอย
“มาแล้ว มาแล้ว หูววววววววววว วันนี้ตัสตัส หล่อจัง” มันเอ่ยปากชมเพื่อนเป็นอันดับแรก
“แหม ชมแต่ผู้ชายนะคะ ลูก แม่ยืนหัวโด่วอยู่นี่ชมกูบ้าง”
“งะ ส้มส้ม น่ารัก น่ารักที่สู๊ดดดดดดดด”
“แหม เสียงสูงซะกูเขิน ดูตอแหลมาก”
“หูยย ส้มส้ม พูดหยาบ ไม่ดีไม่ดี”
“งะ มันด่าเบาๆ กูก็เจ็บ เจ็บกว่าอิปิงด่าอีก เห้ออลูกก”
“คึคึ แล้วปิงปิง ของเราละ ปิงปิงไปไหน?”
“เดี๋ยวตามมามันไปรับไอ้บอสที่บ้าน”
“อ๋ออออ บอส”
“เข้าเหอะกูร้อนค่ะ” ส้มควงแขนไอ้เอ๋อแล้วลากเข้าบ้านที่หลังมีเป้ใบใหญ่สะพายอยู่
“อื้อ วันนี้พี่จ๋าอยู่บ้านด้วยละ” มันพาเพื่อนๆ ไปนั่งที่ใต้ถุนบ้าน สิงห์เอาโต๊ะไม้เตี้ยๆ มาตั้งบนเสื่อที่ปูผ้าทับไว้อีกชั้นเวลานั่งจะได้ไม่เจ็บตูด เด็กๆ เอาของที่ตัวเองถือมาวางไว้ ก่อนจะนั่งพักแล้วเริ่มทำรายงาน ไอ้เอ๋อมันยังใช้โน้ตบุคไม่เป็นเลยได้แต่นั่งวาดรูปปกรายงานกับภาพประกอบ ในหัวข้อ ระบบการทำงานของ ปอดและหัวใจมนุษย์
“อิลูก วาดรูปนี้ค่ะ รูปนี้ด้วย” ส้มเอารูป หัวใจ กับปอดให้ไอ้เอ๋อมันดู มันดูแค่แป๊บเดียวก็ลงมือวาดทุกอย่างออกมา ได้สวยงามและสมบูแบบ มันวาดออกมาหลายรูป รวมทั้งรูปกายภาพของมนุษย์ด้วย
“นี่มึงวาดรูปสวยขนาดนี้เลยหรอวะ” ปิงไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
“อื้อ เราวาดสวยใช่ไหมล๊า” มันทำเสียงสูงๆ อวดว่าตัวเองวาดรูปสวย
“เอออ สวย นี่ถ้ามึงไม่ได้เป็นออนะกูว่ามึงนี่อัจฉริยะดีๆ นี่เอง”
“เรากำลังรักษามันอยู่ พี่หมอกาแฟบอกเราหายได้ เราเก่ง” มันยิ้มทุกคนก็ยิ้มไปกับมัน สิงห์นั่งห่างออกไปก็ยังยิ้มให้กับมัน เขาปล่อยให้เด็กได้ทำงานกัน ส่วนตัวเองก็เอาขนมเอาน้ำมาให้ แต่ส่วนใหญ่จะเอาใจแต่ไอ้เอ๋อ ทั้งนม ขนม สารพัด เล่นเอาคนอื่นๆ เบะปากมองบนกันหมดด้วยความหมั่นไส้ปนอิจฉาเล็กๆ โดยเฉพาะส้มที่ไม่มีคู่แบบเขา
“ลูกขา อย่าส่งตาเยิ้มให้ผู้ชายแบบนั้นมันไม่งามค่ะ หันมามองงานตรงหน้าด้วยค่ะ” ส้มแกล้งว่าเสียดุเมื่อเห็นไอ้เอ๋อมันเอาแต่มองพี่จ๋าของมัน
“ง่าส์ ทำไมอะ ทีตัสตัสยังมองปิงปิงได้เลย” มันยอกย้อน พร้อมกับมองไปที่คู่รักหักเหลี่ยมโหด
“นั้นมันพวกกร้านโลกค่ะลูกไม่ใช่หมีน้อยน่ารักแบบหนู” ส้มจิกตาใส่ซีตัส พร้อมกับปาเศษขนมใส่
“หมีน้อย?” มันทวนคำพูด
“เราชอบหมีน้อยยย”
“ไอ้เอ๋ออะหมีน้อยแต่มึงอะชะนีไม่มีผัว! อิจฉาพวกกูละสิ” ปิงว่าให้อย่างไม่จริงจังนักเพราะเขาแค่อยากจะแกล้งสาวเพียงหนึ่งเดียวของกลุ่มเท่านั้น
“อร้าย อิปิงง อิปากร้ายยย”
“คึคึคึคึ ทะเลาะกันอีกแล้ว ส้มส้มเป็นชะนีไม่มีผัว ทำไมต้องเป็นชะนีเป็นลิง เป็นน้องยีราฟไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้อย่างมันชะนีถูกแล้ว เพราะมันร้องหาแต่ผัวๆ ๆ ๆ ๆ” ปิงนี่ก็ปากร้ายใช่เล่น
“กรี๊ดดดดดด อิเลว อิไม่รักดี อินรกกกกกก”
“งะ ส้มส้มทำไมพูดไม่เพราะเลย เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีกับเรา”
“เอ่อ ทำไมกูรู้สึกเจ็บกว่าอิปิงมันด่าว่าแรดอีกวะ”
“ฮ่าๆ เจ็บไหมมึงด่าแบบเอ๋อๆ” ปิงหัวเราะขำ ซีตัสได้แต่ส่ายหัวอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะหันไปหาไอ้เอ๋อที่กำลังตั้งใจฟังสองคนนั้นด่ากันไปมา
“มึง นะโม เอารูปที่วาดเสร็จแล้วมาให้กูหน่อย” ดูเหมือนจะมีแค่ซีตัสกับมันที่สนใจทำรายงานจริงๆ ไอ้เอ๋อมันยื่นรูปวาดที่วาดเสร็จแล้วส่งให้ ร่างสูงรับมาแล้วสอดหน้าเข้ากับรายงานที่ตัวเองพิมพ์ไว้ เหลืออีกไม่กี่หัวข้อก็จะเสร็จ
12.00น.
“พี่สั่งข้าวมาให้แล้ว ลุกมากินกันก่อน” สิงห์สั่งอาหารจากร้านในเมืองมาให้ เพราะอยู่ไม่ไกลจากบ้านเขาเท่าไหร่ ที่สั่งมาก็มีต้มยำทะเล ปลาหมึกผัดไข่เค็ม หมูสามชั้นทอด แล้วก็ผัดผัก ส่วนข้าว ข้าวเขาไปหุงไว้เรียบร้อยตั้งแต่เด็กๆ มา พอเรียกกินข้าวทุกคนก็วางมือไปช่วยสิงห์จัดโต๊ะ
“พี่ว่าทอดไข่เจียวเพิ่มอีกสักจานดีกว่า” สิงห์เสนอเพราะเขาเองก็อยากกินเหมือนกัน
“น้องทอดให้ๆ”
“ทำเป็นด้วยเหรอนะโม” ส้มถามด้วยความไม่เชื่อ
“เป็นสิเก่งด้วย” มันทำหน้าเชิดๆ อวดๆ ใส่ส้ม
“ไหนๆ ลอง” ส้มตามไอ้เอ๋อไปที่ครัว ร่างป้อมหันมายักคิ้วให้หนึ่งทีก่อนจะหยิบไข่ออกมาจากตู้เย็น ห้าฟอง ส้มยืนกอดอกมอง แล้วแอบอมยิ้มขำเพราะท่าทางจริงจังของมัน
“ดูนะ” มันหยิบไข่ขึ้นมาตอก ตอกไปมองหน้าส้มไป
“...”
“หึหึ..อึ้งละสิ” มันว่าพร้อมกับยืดอกนิดๆ
“จ้ะๆ ทำสิ” ส้มแกล้งว่า มันตีไข่เบาๆ ใส่เครื่องปรุงแต่หนักมือไปหน่อย มันทำหน้าเหวอนิดๆ ตอนใส่รสดี เพราะมันเทลงไปเยอะเกิน แต่ก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปรกติ ส้มเห็นแล้วแต่ไม่พูดอะไรเพราะอยากจะเห็นว่ามันจะทำยังไงต่อ
“เทละนะ หึหึแล้วจะรู้ว่ามันน่ากินขนาดไหน” มันหันมาบอกบวกกับรอยยิ้มนั่นทำให้ส้มไม่ทันได้บอกมันว่า เตาแกสยังไม่ได้เปิด พอมันเทไข่ลงไป
“งะทำไมมันไม่ดังฉ่าๆ อะ แล้วทำไมมันไม่ฟูอะ” มันทำหน้าเอ๋อๆ พร้อมกับมองไข่ในกระทะ
“มึงลืมเปิดแก๊สครับ อิลูกมึงไม่ได้เปิดแก๊สสสสสสสสสสสสสส” เสียงร้องโหยหวนของไอ้เอ๋อดังลั่นออกมาจากห้องครัวก่อนจะตามด้วยเสียงหัวเราะ ไม่นานไข่เจียวหอมๆ ก็ถูกตกใส่จานแล้วเอาออกไปที่โต๊ะด้านนอก เมื่อทุกอย่างพร้อมก็ลงมือกินข้าวเที่ยง อิ่มจนจุก ส้มกับปิงอาสาล้างจานให้ ส่วนไอ้เอ๋อกับซีตัส เดินออกไปซื้อไอติมที่ร้านค้าหน้าปากซอย เหลือแต่สิงห์ที่นั่งทำงานของตัวเองในห้องทำงาน ด้วยสีหน้าเครียดๆ เอกสารในซองสีน้ำตาลที่เขาพึ่งเอาออกมาอ่านหลังจากหลวงตาเสีย มันเป็นพินัยกรรมที่หลวงตาให้เขาไว้ก่อนจะมรณภาพ
“แม่พ่อของนะโม..” อีกทั้งสมุดบัญชีที่หลวงตาเก็บหอมรอมริบเงินปัจจัยเอาไว้ให้ไอ้เอ๋อ เงินก็มากอยู่พอจะเลี้ยงมันได้ไปอีกหลายปีและอีกบัญชีที่มีเงินเข้าตลอดทุกเดือน เดือนละหลายแสน ชื่อบัญชีเป็นชื่อของมัน ในมือเขากำสร้อยเส้นสำคัญเอาไว้ มันเป็นเครื่องยืนยันว่าไอ้เอ๋อคือใคร และมาจากไหน ในจดหมายหลวงตาเขียนไว้ว่า ไอ้เอ๋อไม่ได้ถูกทิ้ง แต่เอามาฝากไว้ รอพ่อเขากลับมารับ ส่วนแม่ได้ตายจากไปแล้ว ปริศนาต่างๆ ของไอ้เอ๋อมีมากมาย ให้เขาได้ค้นหา สิงห์ขมวดคิ้วนิดๆ กับชื่อและนามสกุลของนะโม เอกสารการเปลี่ยนชื่อของไอ้เอ๋อ
ย้อนกลับ สองเดือนก่อนหลวงตาจะล้มป่วย
“โยมสิงห์ อาตมามีเรื่องจะขอร้อง”
“ครับหลวงตา”
“อาตมาจะอยู่ได้อีกไม่นาน โรคมันรุมเร้าเหลือเกิน อาตมาห่วงนะโมมัน”
“ผมจะดูแลน้องเป็นอย่างดีครับ ผมสัญญา”
“เห้ออ อาตมาอยากเห็นมันมีอนาคตที่สดใส อยากให้มันมีความสุข ความปรารถนาสุดท้ายของอาตมา โยมจะทำให้อาตมาได้ไหม ช่วยให้มันได้เจอครอบครัว” หลวงตาเว้นจังหวะด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล
“ครอบครัวเหรอครับ พ่อแม่น้องนะเหรอครับ”
“อืม นะโมมันมีพ่อมีแม่ แต่มันอาภัพ ต้องพลัดพรากจากกัน”
“หลวงตารู้เหรอครับว่าพ่อแม่น้องเป็นใคร” ร่างสูงถามด้วยหัวใจที่เต้นแรง หลวงตาชราภาพมากแล้วแถมยังมีโรครุมเร้า ใบหน้าเหี่ยวย่นพยักเบาๆ
“อาตมารู้”
“แล้วทำไม? “
“ทำไมไม่พามันไปหาพ่อกับแม่นะเหรอ เพราะแม่มันขออาตมาไว้ มันกลัวนะโมจะไม่ปลอดภัย”
“ไม่ปลอดภัย”
“ใช่ เพราะ แม่ของมันเป็นเมียน้อยเศรษฐีผู้ดีจากเมืองนอก หนีเขากลับมาเพราะเมียหลวงจับได้และสั่งฆ่า” พอถึงตรงนี้สิงห์เริ่มหายใจกระตุก
“ตอนนั้นอาตมาปักกลดอยู่ในป่าด้านหลังไร่ของโยมนั่นแหละ แล้วแม่ของนะโมก็มาพบอาตมา ฝากเด็กคนนี้ไว้กับเอกสารและสร้อยพวกนี้ ตอนนั้นสภาพของเธอไม่ต่างอะไรกับคนจรจัด เนื้อตัวมีแต่แผล และเหมือนจะหนีอะไรบางอย่างมา เธอบอกว่ามีคนตามล่าเธอกับลูก ถ้าลูกอยู่กับเธอลูกของเธอจะต้องตาย ตอนนั้นอาตมาทำอะไรไม่ถูกเลย ทั้งสีหน้าและแววตาที่อ้อนวอน อาตมาไม่อาจจะปฏิเสธผู้หญิงคนได้ เธอน่าสงสารเกินกว่าที่อาตมาจะละเลยได้ ทันทีที่อาตมารับเด็กคนนั้นเข้าสู่อ้อมกอดอาตมาสัญญากับตัวเองว่าจะปกป้องดูแลเด็กคนนี้จนกว่าอาตมาจะตาย
“ทำไมละครับ” สิงห์เอ่ยถามเสียงเบาหวิวเมื่อได้รับรู้เรื่องราวจากปากของหลวงพ่อ
“เพราะผู้หญิงคนนั้นคือรักแรกและรักเดียวของอาตมา โยมนิชา อดีตคนรักของอาตมา แต่เพราะครอบครัวอาตมาจน พ่อแม่ของโยมนิชาไม่ชอบ...”
“แล้วหลวงตาจะให้ผมช่วยอะไรครับ”
“ตามหาพ่อของนะโม และ บอกให้เขาได้รู้ว่าเขามีเลือดเนื้อเชื้อไขอยู่ที่นี่อีกหนึ่งคน รับปากอาตมาว่าจะไม่ทอดทิ้งมัน จะดูแลมัน ได้ไหมอาตมาขอแค่นี้”
“ผมรับปากครับหลวงตา” สิงห์ให้คำมั่น เขาเป็นคนที่รักษาสัญญาจะไม่มีวันทำผิดคำพูดแน่นอน
“นะโมมัน ขาดสารอาหารตอนที่มันยังเล็กเพราะโยมแม่ต้องหนีการตามล่าเงินทองก็ไม่มี ได้แต่ขอเศษข้าวเศษน้ำประทังชีวิต มันอาจจะทำให้โยมลำบาก หรือลำคานบ้างโยมอย่าถือสามันเลยนะ”
“ผมไม่เคยลำคานน้องครับ น้องน่ารัก อีกอย่างผมมีเรื่องอยากบอกกับหลวงตาครับ”
“....”
“ผมรักนะโม”
“....”
“ไม่ได้รักแบบพี่น้อง แต่รักแบบคนรักครับ” สิงห์บอกสิ่งที่เขาจะต้องบอกกับหลวงตาไปแล้ว สีหน้าของหลวงพ่อบอกไม่ได้เลยว่าคิดเห็นอย่างไร สิงห์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ ด้วยความรู้สึกที่อึดอัด ยากจะบรรยายออกมาเพราะหลวงตาเงียบไม่พูดสิ่งใดๆ ออกมาให้เขาได้สบายใจ เกี่ยวกับเรื่องนี้
ชั่วอึดใจแต่เหมือนนานนับวัน หลวงตาเอ่ยกับคนตรงหน้าด้วยแววตาที่จริงจัง
“โยมแน่ใจแล้วเหรอ โยมมั่นใจไหมว่าวันข้างหน้าโยมจะไม่เปลี่ยนใจ นะโมมันเป็นเด็กผู้ชายแถมยังพิการ ครอบครัวโยมจะรับเรื่องนี้ได้ไหม โยมโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ความผิดชอบชั่วดี โยมย่อมรู้ดีแก่ใจ อาตมาไม่อาตจะไปขวางกั้นความรักของโยมได้ แต่เชื่ออาตมาเถอะขอให้ไตร่ตรองให้ดี ก่อนที่จะพูดอะไรออกมา” หลวงตาเอ่ยเสียงเครียด ไม่เคยคิดว่าสิงห์จะรักนะโมในแบบนั้น คิดว่าเอ็นดูและสงสาร ไม่คิดว่าสิงห์จะเกินเลยขนาดนี้ ความรู้สึกไม่พอใจก่อกำเนิดขึ้น แต่ก็ใช้สติเข้าดับ ใช่ว่าจะไม่เคยได้ยินหรือได้เห็นเรื่องทำนองแบบนี้แต่ไม่คิดว่าจะเกิดกับคนใกล้ตัว ยามเมื่อเงยหน้าสบตากับร่างสูง แววตาที่ส่งมานั้นคนชราภาพสัมผัสได้ถึงความจริงใจและมุ่งมั่น
“ผมจะทำให้น้องมีแต่ความสุข ผมจะดูแลและรักน้องให้มากเท่าที่ผมจะรักใครคนหนึ่งได้ ผมไม่อาจตอบได้ว่าอนาคตจะเป็นแบบไหนแต่ผมจะทำวันนี้และวันต่อไปให้ดีที่สุด ให้ผมได้ดูแลน้องด้วยนะครับ” มันเป็นคำขออนุญาตของเขากับญาติผู้ใหญ่ของฝั่งนะโม
“เอาเถอะ ถึงยังไงอาตมาก็เข้าไปยุ่งเรื่องของทางโลกไม่ได้อยู่แล้ว ขอแค่โยมไม่บังคับ หรือทำร้ายมันก็พอ” นี่ถือเป็นคำอนุญาตของหลวงตา สิงห์ไม่อาจจะหุบยิ้มลงได้ เกาะเปราะแรกของเขากับนะโมปลดออกแล้ว เหลือแต่ความรู้สึกของนะโมที่มีต่อเขาเท่านั้น
“นี่เป็นเอกสาร พินัยกรรม และของสำคัญ อาตมาขอให้โยมเก็บเอาไว้ เมื่ออาตมามรณภาพ โยมค่อยเอาออกมาดู”
คำสั่งเสียสุดท้ายก่อนที่อาการของหลวงตาจะทรุดหนักจนต้องเข้ารักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลนานนับเดือน สิงห์พยายามทุกวิถีทางที่จะยื้อชีวิตหลวงตาเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจจะฝืนกฎแห่งกรรมได้ วันสุดท้ายหลวงตาขอให้พานะโมไปหา อยากจะสั่งเสีย อยากจะเจอเป็นครั้งสุดท้าย อยากจะบอกลา แต่ก็ไม่อาจพูดออกไปได้เพียงเพราะไม่อยากเห็นน้ำตาของมัน...
กลับมาปัจจุบัน
ร้านค้า หน้าปากซอย..
“ตัสตัส เอาอันนี้ด้วย อันนี้ๆ หูยยย อันนี้ก็อยากกิน มันต้องอร่อยมากๆ เลยเน้อออตาสสๆ” มันหันไปทำตาอ้อนใส่ซีตัส (*0*)
“= =”
“เนี้ยะๆ เราชอบมากเลยยย ซื้อนะตัสตัส” มันทำวิ้งๆ ค์ใส่อีกรอบ ของก็เต็มโต๊ะคิดเงินแล้วมันยังจะร้องเอาอย่างอื่นอีก ซีตัสควักเงินที่ถือติดมาแล้วก็ถอนหายใจออกมาแรงๆ พอคิดเงินค่าขนม เขาเหลือเงินกลับบ้านแค่สองบาท ถ้วนๆ
“คราวหลังเอาตังผัวมึงมาด้วยนะ ไอ้สัส เล่นกูซะจนเลย แม่ม กลับไปไอ้ปิงบ่นกูอีกไอ้ห่านั่นยิ่งงกๆ อยู่ด้วย” ซีตัสบ่นออกมาอย่างไม่จริงจังนัก ส่วนไอ้คนโดนบ่นเอาแต่หัวเราะคิกคักกับขนมของเล่นในมือ
“เล่นของแบบนี้ ไอ้ห่า รีบเดินก็ร้อน”
“วิ่งแข่งกันปะละ เราวิ่งเก่งมากเลยนะ เมื่อก่อนวิ่งแข่งกับพี่เปรี้ยวประจำ”
“ใครวะพี่เปรี้ยว”
“พี่สาวเราเอง แต่ตอนนี้ไปอยู่บนสวรรค์กับหลวงตาแล้ว อยู่กับแม่ด่างด้วย” มันเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าแล้วโบกมือให้
“...”
“รอหนูหน่อยนะ เดี๋ยวหนูจะขึ้นไปอยู่เป็นเพื่อน” มันส่งยิ้มให้กับคนบนท้องฟ้า แม้ว่ามันจะไม่ได้แสดงออกว่าเศร้าหรือคิดถึงคนบนฟ้าขนาดไหน แต่สำหรับคนมัน มันเจ็บปวดนิดๆ แล้วก็เศร้ากับคำพูดที่ดูไม่คิดอะไรของมัน
“...”
“ตกลงจะวิ่งไม่วิ่ง”
“วิ่งก็วิ่งดิ แพ้แล้วอย่าไปร้องไห้ฟ้องผัวละ”
“เนี้ยะ เราว่าจะถามตัสตัสหลายครั้งแล้ว ว่าผัวคือไร?”
“อ่า ผัว คือ คนที่อยู่บน เมียคือคนที่อยู่ล่าง ในทางพฤตินัย คือคนรัก ในทางปฏิบัติคือคนที่เสียบมึงจากทางด้านหลัง”
“ยังไงอ่า ( ‘’ ) ?”
“ถามจริงมึงได้กับพี่เขายังวะ คือ แบบ เอาไอ้นั่น -*- ทำหน้างงอีก เอาจู๊ยัดตูดมึงยัง โว้ยย ทำไมกูต้องมานั่งอธิบายอะไรแบบนี้ด้วย”
“อ๋ออออออออออออออออ เอาเข้ามาแล้ว แต่มันเจ็บมากเลย เราไม่ชอบ แต่พี่จ๋าชอบ เราเลยโดนเสียบบ่อยๆ”
ฉ่า....ได้ยินเสียงอะไรไหม้ๆ ไหม หัว กับหน้า ซีตัสเอง ทั้งหัวร้อนทั้งหน้าไหม้ด้วยความอาย
“กูขอยาดม!! ”
+++++++
หลังจากสวาปามไอติมกับขนมเรียบร้อยก็มานั่งรวมตัวทำรายงานกันต่อ ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาทำในส่วนที่ได้รับมอบหมายโดยที่ไม่มีใครเงยหน้าขึ้นมาเลยสักพักร่างสูงของเจ้าของบ้านก็เดินมานั่งซ้อนหลังไอ้เอ๋อเอาไว้พร้อมกับจับให้หลังมันตั้งตรง
“งื้ออ ทำอะไรครับ น้องจะวาดรูป”
“ขอกอดแบบนี้แป๊บหนึ่ง” ใบหน้าหล่อซุกลงกับซอกคอหอมๆ ของอีกฝ่าย เรื่องของมันทำให้สิงห์ รู้สึกอยากกอดมันให้มากกว่าเดิม
“เหนื่อยไหมครับ” เขาถาม มันหันหน้ากลับมามองเขาแล้วยิ้ม
“ไม่เหนื่อยครับ”
“แล้วอีกนานไหมกว่าจะเสร็จ” เขาถามเสียงเบาเพราะกลัวจะรบกวนคนอื่น
“ไม่รู้ครับ”
“อะ แฮ่ม!!! ถามอย่างเดียวจมูกไม่ต้องคลอเคลียแก้มก็ได้มั้งพี่” เสียงกระแอมของส้มดังขัดการกระทำของเขา
“....”
“เห็นใจคนไม่มีคู่แบบหนูมั้ง -3- “
“ขอความจริง” ปิง
“อิจฉา” เล่นกันเป็นจังหวะซิสคอม จนทุกคนขำกันถ้วนหน้า
“คิคิคิคิ ทำไมส้มๆ ไม่มีแบบที่เรามีละ”
“มันไม่มีคนเอาไง” ปิง
“ปากเสีย อย่าไปฟังมันที่อยู่แบบโสดแค่ยังเลือกไม่ได้เท่านั้นแหละ”
“เลือกไม่ได้หรือไม่มีให้เลือกกันแน่ส้ม” ปิง
“อร้ายยย อิปิง จะไฟว์ใช่ไหม มาเลยมาๆ” ส้มแทบจะลุกไปงับหัวปิงที่นั่งฝั่งตรงข้าม
“อย่าตีกันๆ”
กลายเป็นคุยกันมากกว่าจะทำงาน เวลาล่วงเลยมาถึงเย็นกระดาษรายงานแผ่นสุดท้ายถูกนำเข้าเล่ม
“เสร็จสักที” ปิงถอนหายใจออกมา
“มันควรจะเสร็จตั้งแต่บ่ายสามแล้วไหมถ้าไม่มันแต่เล่นไร้สาระ” ซีตัสว่าดุๆ แต่ทุกคนก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ยังคุยยังต่อล้อต่อเถียงกันไม่หยุด
“อยากกินหมูกระทะ ไปกินกันมะ” ส้มเอ่ยขณะที่กำลังเก็บของกลับบ้าน
“เออวะไม่ได้กินนานละ ไปกินไหมตัส” ปิงหันไปถามคนรักที่กำลังเก็บโน๊ตบุ๊คใส่กระเป๋า
“กินๆ ๆ ๆ เราอยากกิน” ไอ้เอ๋อนั่งฟังอยู่ก็พูดขึ้นมา
“ขอผัวยังครับ” ซีตัสถามด้วยสีหน้าเยาะๆ เมื่อเห็นมันทำหน้าจ๋อยๆ รู้อยู่แล้วละว่าสิงห์ต้องให้ไปอยู่แล้วแต่แค่อยากจะแกล้งมันเท่านั้น
“ง่า พี่จ๋า...” มันหันหลังวิ่งขึ้นบ้านเพื่อขอสิงห์ เสียงเท้าวิ่งขึ้นบันไดดังตึ่งๆ บ่งบอกได้ว่ามันอยากไปขนาดไหน สิงห์ได้ยืนเสียงมันวิ่งพร้อมกับเรียกชื่อเขาก็เดินออกมาจากห้องทำงาน
“นะโมอย่าวิ่งสิ!! มีอะไรครับ” เขาดุเสียงเข้มก่อนจะถามมัน ไอ้เอ๋อหน้าจ๋อยอีกแต่ก็บอกสิ่งที่ตัวเองต้องการออกไป
“น้องอยากไปกินหมูกระทะกับเพื่อนครับ” มันบอกเสียงอ้อมแอ้ม
“อยากกินหรอครับ”
“ครับ น้องอยากกิน (n_n) นะๆ”
“หึหึหึ”
“ (`ヘ´) อะไรอ่า จะไม่ให้ไปหรอ”
“ไม่ใช่ครับ อยากไปพี่ก็จะพาไปแต่กลับมาเราต้องให้รางวัลพี่”
“ㅇㅅㅇ รางวัลอะไรหรอพี่จ๋าอยากได้อะไร”
“ไว้กลับมาแล้วพี่จะบอกนะครับ◕‿◕”
“งือเอางั้นก็ได้ครับ แต่ว่าอย่าขอของแพงนะน้องไม่มีตางงง” มันบอกเสียงอ้อนๆ สิงห์ได้แต่หัวเราะออกมา ใครเขาจะเอาเงินกัน เขาอยากจะเอาอย่างอื่นมากกว่า แอบมองคนขี้อ้อนแล้วทำตาเยิ้ม คิดไปไกลถึงช่วงเวลาของคืนนี้
“ลงไปบอกเพื่อนสิครับว่าเดี๋ยวเราไปกินด้วย พี่เลี้ยงเอง” พอได้ยินมันก็วิ่งหน้าตั้งลงไปด้านล่าง แล้วก้บอกว่าสิงห์จะเลี้ยงหมูกระทะ ทุกคนก็ร้องเฮออกมา เพราะอิ่มจังตังอยู่ครบ
18.00น. ร้านหมูกระทะ
วันเสาร์แบบนี้คนเยอะเป็นธรรมดา พอหาตะนั่งได้แล้ว ต่างคนก็ต่างแยกย้านกันไปเลือกของที่จะกินมา ไอ้เอ๋อพึ่งเคยมาครั้งแรกก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ เห็นอะไรก็อยากกินไปหมด จนสิงห์ตักตามไม่ทัน
“ใจเย็นครับ เดี๋ยวเราค่อยมาตักใหม่ก็ได้ ล้นจานแล้วครับ”
“ (ﾟдﾟ) อุ้ย!! น้องขอโทษครับ” มันรีบช่วยสิงห์ถือจานที่ตักอาหารมาทันทีด้วยสีหน้าที่ตกใจนิดๆ
“หึหึ น่ารักเกินไปแล้วนะเรานะ ระวังเถอะจะโดนพี่กินแทนหมูกระทะ” สิงห์แอบกระซิบข้างๆ หู
“งะ น้องไม่อร่อยหรอก อย่ากินน้องงงง” มันรีบเดินหนีสิงห์เพราะคิดว่าสิงห์จะกินมันจริงๆ
“หนีไปก็ไม่รอดครับคนดีของพี่” สิงห์เดินตามไปแบบยิ้มๆ
ทุกคนกินของที่ตักมากันอย่างเพลิดเพลิน สิงห์คอยย่างหมูสามชั้น ย่างกุ้งของชอบมันให้ไม่ขาด บริการราวกับลูกค้าวีไอพี สร้างความอิจฉาตาร้อนให้กับคนโสดคนเดียวของโต๊ะ แต่ก็แค่อิจฉาเล่นๆ เพราะส้มไม่คิดมากเรื่องนี้มาแต่แรกอยู่แล้ว กินจนอิ่มพุงจะแตกกันทุกคน ถือว่าคุ้มกับราคา 159 บาทต่อหัว สิงห์เรียกเก็บเงินก่อนจะขับรถไปส่งทุกคนที่บ้านจนครบ
ข้อความแชท
เจี๊ยบ“ยัยแป้ง ชั้นเห้นคู่หมั้นแกมากินหมูกระทะกับใครไม่รู้
แต่ดูท่าจะสนิทกันน่าดูเลยมีป้อนกันด้วย”
แกนี่มันไม่ได้สนิทธรรมดาแล้วนะ
มีแอบหอมแก้มกันด้วย
จะให้เราเข้าไปถามเลยไหม
แบบนี้มันแอบมีชู้ชัดๆ
แป้ง
[/b]
ขอบใจมากนะเจี๊ยบ
เดี๋ยวแป้งถามพี่สิงห์เอง
แล้วตอนนี้พวกเขากลับกันรึยัง
เจี๊ยบกำลังกลับ
ใจเย็นๆ นะแป้ง
เราหวังดีเลยมาบอกไม่อยากให้เพื่อนโดนสวมเขา
แป้ง[/b]
อื้อ ขอบใจนะ^^
++++
٩ (♡ε♡) ۶สวัสดีจ้า นักอ่านที่รักของไรท์ คิดถึงกันม้ายย มาเปิดปมเรื่อง จดหมายของน้องเนอะ ยังเหลือ จม อีกฉบับที่หลวงตาให้น้องไว้ น้องยังไม่ได้อ่าน อยากรู้ว่าครอบครัวน้องเป็นใครละสิ คึคึคึ ยังไม่บอกหรอก กิ้วๆ ต้องแก้ไปทีละปมไปทีละปัญหาเนอะๆ
ต้องขอขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะเป็นกำลังให้เยอะเลย ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไปไรท์ขอให้นักอ่านช่วยคำเม้นนิยายไรท์ด้วยได้ไหมคะ นะๆ อิอิ อ้อน แล้วก้ขอบคุณล่วงหน้าด้วยนะ บายคร้า เจอกันตอนหน้าเนอะ
หัวข้อ: {ไอ้เอ๋อ} >>II my stupid boy II<< up ch.48 (END) 19/2/62 (อ่าน 69772 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก