39
(นะโม พาท)
หลังจากหายป่วยดูเหมือนอะไรๆ มันก็จะวุ่นวายมากขึ้น พี่จ๋ามีเวลาให้หนูน้อยลง ตั้งแต่วันที่หนูออกจากบ้านคนน่ากลัวๆ พี่จ๋าก็ยุ่งตลอด จากที่หนูเคยตื่นก่อน ตอนนี้พี่จ๋าออกจากบ้านก่อนหนูจะตื่นเสียอีก กว่าจะกลับก็มืดค่ำ หนูไม่อยากทำตัวเป็นภาระ เลยขอพี่จ๋าขึ้นรถกลับเอง เรื่องแบบนี้หนูต้องหัดไว้ และอีกอย่างใกล้จะสอบปลายภาคแล้วด้วยเตรียมตัวขึ้นมอหก พอคิดถึงเรื่องสองหนูก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันทีเลย เพราะซีตัสเอาแต่พูดว่า ติวๆ ๆ ๆ แล้วก็ติว = =
วันนี้พี่จ๋าบอกว่าจะพาหนูไปกินข้าวนอกบ้าน พี่จ๋าจะมารับหนูเอง ดีใจจังหนูไม่ได้นั่งรถกลับบ้านกับพี่จ๋าหลายวันแล้ว อยากเจอไวๆ จัง หนูคิดถึง
“นะโม หนูจะมานั่งยิ้มกับโทรศัพท์แบบนี้ไม่ได้นะคะ สติต้องมาค่ะ” ส้มส้มดีดนิ้วใส่หนู ส้มส้มเป็นผู้หญิงคนเดียวที่สนิทกับหนูมากที่สุดส้มส้มเป็นคนใจดี ชอบหัวเราะ แต่ปิงปิงชอบว่าส้มว่าแรด หนูดูแล้วส้มไม่เห็นมีนอตรงจมูกเลยจะเป็นแรดได้ไง อันนี้หนูสงสัยมากๆ แต่ก็ไม่กล้าถามกลัวโดนโกรธ
“มึงอย่าไปขัดมัน วันนี้พี่สิงห์จะมารับมันไปดินเนอร์ กูเห็นมันยิ้มหน้าบานมาตั้งแต่เช้าละ” ตัสตัสฉลาดมากๆ รู้เรื่องของหนูหมดทุกอย่าง ตัสตัสใส่ใจเรื่องของหนูมากๆ ตอนนี้เรากำลังเดินลงมากินข้าวกลางวันกัน เดินผ่านรุ่นพี่มอหก อ่า ที่จริงหนูเป็นรุ่นพี่สิ ถ้านับอายุแล้ว คึคึ รุ่นพี่หน้าเครียดมาก คิ้วขมวดยุ่งเหมือนคนอึไม่ออก แต่หนูไม่กล้าถามหรอกนะหนูกลัวโดนเตะ เดินมาถึงโรงอาหารก็แทบจะไม่เหลือที่นั่ง เราต้องแย่งชิงกับน้องๆ มอหนึ่ง แน่นอน ตีนผีอย่างหนู วิ่งแข่งกับเด็กได้สบาย แม้ว่าการช่วงชิงโต๊ะจะทำให้หนูโดนสายตาไม่พอใจจากน้องๆ ก็ตาม
วิ่งช้าเองน้า..
พอได้โต๊ะส้มส้มก็อาสาเป็นคนนั่งเฝ้าให้ก่อน หนูกับตัสตัสแล้วก็ปิงปิงเลยไปซื้อข้าว วันนี้มีเมนูหมูทอด แต่ไม่มีไข่พะโล้ของโปรด แอบผิดหวังอยู่เหมือนกันนะ ความจริงหนูอยากจะกินไข่พะโล้ทุกวันแต่ป้าไม่ยอมทำให้เลย เนี้ยะป้าไม่เข้าใจหนูว่าการกินไข่พะโล้มันจะทำให้ร่างกายหนูแข็งแรง ทำให้หนูมีแรงวิ่งไล่จับปีเตอร์ (กิ้งก่า) เนี้ยะป้าไม่เข้าใจ ตอนหนูพยายามบอกป้าแต่ป้าไม่เข้าใจ หนูอยากจะงอนป้าแต่ก็ทำไมได้เพราะป้าชอบแถมกับข้าวให้หนูเยอะหนูเลยไม่โกรธ วันนี้ป้าก็แถมไข่ต้มมาให้ตั้งสองใบแหนะ เดินกลับมาที่โต๊ะทุกคนก็นั่งกันแล้ว รวมไปถึงส้มส้มด้วยวันนี้ส้มส้มกินเกี๋ยวน้ำ ปิงปิงข้าวมันไก่เหมือนกับตัสตัส แต่ตอนนี่ตัสตัสไม่อยู่
“ตัสตัสไปไหนหรอปิงปิง”
“ไปซื้อน้ำวันนี้เวรมันไง”
“อ่อ” วันนี้เป็นเวรของตัสตัสนี่นา รอไม่นานตัสตัสก็กลับมาที่โต๊ะพร้อมกับน้ำสี่แก้ว ของหนูเป็นน้ำมะพร้าวหอมเย็นชื่นจายยยย พวกเรานั่งกินข้าวได้สองคำเนมเนมก็เดินมานั่งด้วย
“ไงไอ้ตัวเล็ก” เนมเนมเรียกใครอะ
“ทำไมต้องทำหน้างง กุเรียกมึงนั่นแหละนะโม”
“งะ เราตัวเล็กเหรอ”
“ป่าวมึงตัวเตี้ย” อันนี้เนมเนมไม่ได้พูดแต่ปิงปิงพูด พูดแล้วก็หัวเราะ
“อิปิงมึงอย่ามาว่าลูกกู อย่างนะโมนี่เรียกว่าตะเรกน่ารัก ไม่ใช่ควายถึกอย่างมึง” ส้มส้มแทบจะพ่นข้าวใส่หน้าปิงปิง คึคึ เห็นแล้วก็อดที่จะขำออกมาไม่ได้
“คึคึ หน้าปิงปิงตลก”
“ต่อจากนี้ไปกูจะเรียกมึงส่าตัวเล็กนะ”
งือ
“แล้วแต่เนมเนมเถอะ เราหิวเราขอกินข้าวก่อนได้ไหม ( ‘’ ) เนมเนมพูดมากๆ เราทนไม่ไหว”
“มันว่ามึงว่าพูดมากอะเนม”
“ไอ้ตัส มึงไม่ต้องย้ำ ตัวเล็กปากคอเราะร้ายนะเรา”
“ยัง ยังไม่หยุดพูดอีก เนมเนม กินข้าว” หนูบอกเนมเนม เพราะเนมเนมเอาแต่พูดข้าวก็ไม่ตักกินจะหมดเวลาพักแล้ว หนูยังอยากกินน้ำแข็งใสอีกเดี๋ยวไม่ทัน
“ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” แล้วทุกคนก็หัวเราะออกมาหนูงงเลย หัวเราะทำไม
ตอนเย็น หนูนั่งรอพี่จ๋าอยู่ที่หน้าโรงเรียน รอจนสี่โมงพี่จ๋าก็ไม่มาสักที เนมเนมที่ยืนรอเป็นเพื่อนก็คอยพัดให้เพราะแดดกำลังร้อนเลย เนมเนมบอกว่าหน้าหนูแดงไปหมด แล้วก็บ่นพี่จ๋าว่ามาช้านู่นนี่นั่น หนูอยากจะโทรไปหาแต่ช่วงนี้พี่จ๋าดุยุ่งๆ หนูกลัวจะโทรไปกวนพี่จ๋า จนเนมเนมทนไม่ไหวโทรหาเอง
“อ่าว ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมไปส่งมันเอง”
“เราคุยๆ ให้เราคุยเนมเนม” หนูอยากคุยกับพี่จ๋า
“แปปนะพี่ นะโมมันจะคุยด้วย”
“พี่จ๋า^^ เมื่อไหร่จะมารับน้องหรอ”
“ (อะ เอ่ออ นะโมครับ วันนี้หนูกลับบ้านกันเนมเนมก่อนได้ไหมครับ?” ทำไมพี่จ๋าพูดกับหนูแล้วหนูรู้สึกจี๊ดๆ ที่หัวใจ
“มะ หมายความว่ายังไง หรอครับ พี่จ๋า พี่จ่าจะไม่มารับน้องหรอ” ใจหนูสั่นไปหมดจู่ๆ ก็รู้สึกกลัวคำพูดพี่จ๋าขึ้นมา
“คือ พี่มีธุระด่วนที่ต้องไปทำนะครับ หนูกลับไปรอพี่ที่บ้านได้ไหม” เสียงนุ่มๆ ของพี่จ๋าแต่ทำไมหนูฟังแล้วมันเหมือนโดนมีดบาดที่หัวใจเลย
“แต่ว่าพี่จ๋าสัญญาแล้ว สัญญาว่าจะไปกินข้าวด้วยกัน”
“ (อ่อ เอ่ออ คือ พี่ต้องไปพบลูกค้า พี่ขอโทษนะครับ หนูหิวมากไหม ให้เนมพาไปกินอะไรก่อนไหมครับ ถ้าพี่คุยธุระเสร็จแล้วพี่จะตามเราไปนะครับ”)
“ครับ”
“ (พี่ขอคุยกับเนมหน่อยได้ไหม?) ”
“ครับ” หนูยื่นโทรศัพท์คืนให้เนม เนมคุยอะไรไม่รู้กับพี่จ๋าแล้วก็วาง
“ปะ ไปหาอะไรแดกกัน หิวไม่ใช่เหรอ”
“เราไม่หิวแล้ว เนมเนม เราอยากกลับบ้าน” หนูไม่อยากกินอะไรแล้ว ไม่อยากไปไหนด้วยอยากกลับบ้าน
“เห้ยไม่ได้ พี่สิงห์โอนเงินให้กูพามึงไปกินข้าว กินขนมตั้งสองพัน ไปๆ” เนมเนมลากหนูไปที่ลานจอดรถมอเตอร์ไซ วันนี้เนมเนมเอาน้องกุ๊กไก่มา กุ๊กไก่เป็นลูกชายของเนมเนม แต่หนูว่าเนมเนมคงเข้าใจอะไรผิด คนจะออกลูกมาเป็นรถมอเตอร์ไซไม่ได้!!
“ไปขึ้น จะพาแว้น”
“หงึ...เนมเนม กุ๊กไก่จะพาเราตกคลองไหม เรากลัวคันมันใหญ่สูงด้วย” หนูกลัว กลัวกุ๊กไก่ไม่ชอบแล้วพาหนูเจ็บตัว
“เออ ขึ้นมาเถอะไม่ตายหรอก แค่จะพากินข้าวที่ห้อง พาไปซื้อขนมไงไปไหม?”
ถ้าจะเอาขนมมาล่อขนาดนี้หนูยอมขี่หลังกุ๊กไก่ก็ได้ กว่าจะปีนขึ้นกุ๊กไก่จนขึ้นไปนั่งได่เล่นเอาหนูหอบ แอบตีมันไปหนึ่งทีโทษฐานทำหนูเหนื่อย
“อะใส่หมวกด้วย” เนมเนมหันมาใส่หมวกกันน็อกใบใหญ่ให้หนู ก่อนจะสตารท์รถแล้วขี่ออกไป
“เกาะเอวกูด้วย แน่นๆ” เนมเนมดึงมือหนูให้ไปกอดเอว จนหน้าหนูแนบกับหลังของเนมเนม หลังเนมเนมกว้างตาไม่เท่ากับของพี่จ๋า หนูทำตามที่เนมเนมบอกเพราะกลัวจะหล่นจากกุ๊กไก่ แต่ว่าทำไมเนมเนมต้องอมยิ้มด้วยอะ
“อยากกินไร” พอมาถึงเนมเนมก็ถามหนูทันที ก็บอกว่าไม่หิวยังจะบังคับ หนูไม่รุ้จะตอบว่าอะไร
“ทำหน้าบูดเป็นตูดลิงอีก เลือกไม่ได้แดก ฮาจิบังละกัน ไปๆ” โดนลากอีกแล้วลากเหมือนหนูเป็นน้องหมาเลย หนูต้องเดินตามแรงลากของเนมเนมเข้าไปในร้านอาหารร้านหนึ่ง ชื่อบังๆ อะไรสักอย่างแต่พอเข้ามาท้องหนูก็ร้องทันทีเพราะกลิ่นหอมมาก เนมเนมหาที่นั่งติดกับกระจกร้าน
“เอ้าสั่งเลยอยากกินอะไร กูเลี้ยง”
“เงินพี่จ๋าต่างหากเนมเนมขี้ตู่” หนูบอก เนมเนมทำหน้ายู่ใส่ก่อนจะหันไปสั่งอาหารกับพี่พนักงานที่ยืนรออยู่ หนูหยิบเมนูขึ้นมาแล้วไล่สายตาดู มือมันสั่นใจมันเต้นแรง หนูสั่งไม่เป็น อึกอักอยู่นานไม่ยอมสั่ง กลัวพูดไม่ถูกกลัวทำให้เนมเนมต้องอาย มองเมนูอาหาร แล้วตัดสินใจจิ้มมันไปสักเมนู กินได้กินไม่ได้ค่อยมาว่ากันทีหลัง
“เอาอันนี้ครับ”
“เรเมน หนึ่งที่นะคะ รับน้ำอะไรดีคะ มีน้ำฝรั่งเย็น ชาเขียวเย็น น้ำพั้นช์ค่ะ” หูยยยมาเป็นชุดแล้วหนูจะตอบว่ายังไง หันไปหาเนมเนมที่เอาแต่มองเมนู
“เอ่อ คืออ ชะ ชาเขียวครับ” หนูตอบ
“เอ่อ เอาทาโกะ คาราเกะ เกี๊ยวเซท แล้วก็ น้ำฝรั่งครับ”
“กินเสร็จจะพาไปกินติม อ่อ ซื้อเสื้อผ้าด้วย” เนมเนมพูดอะไรเยอะแยะไม่รู้หนูมองออกไปด้านนอก ด้วยสายตาเหม่อๆ อยากให้พี่จ่ามาอยู่ตรงนี้ด้วยจัง หนูทำได้แค่คิดเพราะพี่จ๋ามีงานต้องทำ พออาหารมาเสิร์ฟหนูก็ไม่คิดถึงพี่จ๋าอีก สมองหนูคิดถึงแต่อาหารตรงหน้ามันอร่อยมากๆ เลย เนมๆ คอยคีบนู่นคีบนี่ให้กิน แล้วไอ้ที่หนูสั่งมาก็อร่อยถูกใจมากๆ กินจนปากเลอะ เนมเนมก็เช็ดให้ กินจนพุงแทบแตกเราอิ่มกันแล้วก็พากันเดินไปจ่ายเงิน หนูแทบจะเดินตรงไม่ได้เพราะจุก เลยขอเนมเนมนั่งพัก ตรงม้านั่งหน้าร้านอาหารอิตาเลี่ยน ท้องหนูตึงมาก เลยได้นั่งก้มหน้า พอจะเงยหน้ามองสายตาก็ดันไปเห็นใครคนหนึ่งเข้า ใบหน้าที่หนูแสนจะคิดถึง แต่คนที่นั่งคู่กับพี่จ๋า เขาเป็นใคร
“เห้ย ไอ้เอ๋อมึงจะไปไหน?” เนมเนมเรียกหนู แต่ขาหนูมันไม่ได้หยุดเดินเลย หนูเข้าไปในร้านนั้น เดินไปหาพี่จ๋า พี่จ๋ามองหนูตาไม่กะพริบ เหมือนจะตกใจที่เห็นหนู ผู้หญิงคนนั้นมองเราทั้งคู่ด้วยสีหน้ายิ้มๆ
“ใครหรอคะคุณสิงห์ รู้จักกันหรอ?”
“ทำไมพี่จ๋าถึงอยู่ที่นี่ครับ ไหนว่าทำงาน”
“เอ่อ นะโมมาทำอะไรที่นี่ครับ แล้วมากลับใคร” พี่จ๋าลุกขึ้นแล้วจับมือหนูเอาไว้ ก่อนจะลากหนูออกมาข้างนอก เนมเนมเดินตามหลัง
“พี่จ๋ามากับพี่สาวคนนั้นหรอครับ? มากับเขาแล้วทิ้งน้องไว้” จู่ๆ น้ำตาหนูมันก็ไหล ไหลทำไมไม่เข้าใจเลย ยกมือขึ้นปาด แต่ยิ่งปาดมันก็ยิ่งไหล หนูเจ็บที่หัวใจ พี่จ๋ามากับผู้หญิง
“.....”
“มากับใครทำไมไม่บอกกันตั้งแต่แรก หลอกน้องให้คอยทำไม ผู้หญิงคนนี้สำคัญมากกว่าน้องใช่ไหมครับ”
“นะโมทำไมพูดแบบนั้น พี่มาทำงานครับ คุณแก้วเป็นลูกค้าของพี่ เรามาคุยเรื่องงานกัน ทำไมหนูเสียมารยาทแบบนี้” พี่จ๋าพูดกับหนูเสียงดุ ตาก็ดุ หนูกัดปากตัวเองแล้วก้าวถอยหลัง
“หรอครับ ฮึก ถ้างั้นพี่จ๋าก็ไปทำงานเถอะครับ น้องไม่รู้ว่าพี่จ๋าทำงานแบบนี้ น้องขอโทษ น้องแค่ ฮึก เจ็บตรงนี้” หนูจับที่หัวใจตัวเอง
“ชูววว ไม่ร้องนะครับ” พี่จ๋าจะเช็ดน้ำตาให้แต่หนูเบี่ยงหลบจะเช็ดเอง พี่จ่าชะงักแล้วมองหน้าหนูนิ่งๆ
“นะโมเป็นอะไรครับ ทำไมไม่ให้พี่เช็ดให้” เสียงพี่จ่าดุมากขึ้น
“ป่าวครับ น้องกลับบ้าน อึก จะกลับแล้วครับ พี่จ๋าทำงานเสร็จแล้วกลับบ้านนะครับ”
“....”
“เนมเนม พาเรากลับบ้านที เราง่วงมากเลย” หนูยิ้มให้พี่จ๋าแล้วเดินไปเกาะแขนของเนมเนม
“ยิ้มแห้งมากมึง...ไปจะกลับก็กลับ”
“เดี๋ยว...นะโมกลับไปเรามีเรื่องต้องคุยกันนะครับ เรื่องวันนี้แล้วก็สิ่งที่หนูทำด้วย”
“ครับ..”
............จบพาทน้อง......
หลังจากที่นะโมเดินจากไปสิงห์ก็ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองทันที เขาไม่คิดว่าน้องจะมาเจอเขากินข้าวกับแก้วที่นี่ วันนี้เขามาคุยเรื่องการซื้อขายที่ดินที่ภูเกต เพื่อขยายโรงแรมในเครือ แก้วเป็นเจ้าของที่ดิน
“มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ คุณสิงห์น้องชายคุณดูจะโกรธๆ คุณนะคะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ น้องเขาแค่มาทักทาย ผมว่าเรามาคุยเรื่องที่ดินกันต่อดีกว่าครับ” สิงห์อยากจะกลับบ้านไวๆ เขาจึงเร่งหญิงสาว สิงห์รู้ว่านะโมกำลังเข้าใจผิดและกำลังคิดมากเรื่องของเขาเพราะนะโมจะไม่มีทางแสดงสีหน้าแบบนั้นออกมาแน่นอน
20.30น.
“นะโม” สิงห์กลับมาแล้วแต่เขากลับไม่เจอใคร ในบ้านมืดสนิท
“นะโม” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ กลับมา เขาเดินไปดูที่ห้องนอน ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศลอดออกมาจากช่องว่างระหว่างประตู ทำให้เขาใจชื้นขึ้นมาทันที พอเปิดประตูห้องเข้าไปก็เจอน้องนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มมีเพียงแสงไฟจากหัวเตียงที่ส่องแสงสลัวๆ สิงห์เดินเข้าไปหาแล้วนั่งลงข้างๆ แรงยวบบนที่นอนทำให้นะโมขยับตัวแต่ไม่ตื่นขึ้นมา
“ตาบวมแบบนี้ พี่จะทำโทษหนูลงได้ยังไง” สิงห์กดจูบลงบนแก้มเนียน ก่อนที่ตัวเองจะไปอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน แต่พอกลับมาคนที่เคยนอนอยู่บนที่นอนตอนนี้กลับไม่อยู่แล้ว สิงห์เดินไปที่ห้องข้างๆ เขามั่นใจว่าน้องต้องงอนกลับมานอนห้องตัวเองแน่ๆ
แกรกๆ ประตูล็อค? พอจะไปหยิบกุญแจสำรอง มันก็ไม่มี แสดงว่าน้องหยิบเอาไปด้วย ร่างสูงกุมขมับ
“นะโมครับ เปิดประตูให้พี่หน่อย”
“....”
“นะโม เปิดประตูให้พี่ก่อนนะครับ”
ตุบ!! มีบางอย่างกระแทกใส่ประตู ให้เดาน่าจะเป็นหมอนที่ถูกปาใส่
“ไปให้พ้น!! ” เสียงหวานตะโกนกลับมา สิงห์รู้ว่าคุยตอนนี้คงไม่มีประโยชน์ในเมื่อน้องไม่ยอมคุยด้วยแบบนี้ เขาเดินกลับห้องของตัวเองแล้วล้มตัวลงนอนตั้งใจว่าพรุ่งนี้เช้าจะคุยกับน้องให้รู้เรื่อง
...
6.00น.
สิ่งแรกที่สิงห์ทำคือเดินมาที่ห้องนอนของอีกคน หวังเพียงว่าจะเจอคนหน้าหวานๆ นอนหลับตาพริ้มอยู่บนที่นอน แต่เปล่าเลยที่นอนถูกพับเก็บเรียบร้อยและไร้วี่แววของเจ้าของห้องสิงห์รีบเดินไปที่ห้องครัว บนโต๊ะกินข้าวมีข้าวต้มวางไว้ สิงห์เดินไปดูมันยังอุ่นๆ อยู่ แต่ดุท่าจะทำไว้ได้สักพักแล้ว สิงห์เดินไปหยิบโทรศัพท์และกดโทรหาคนที่หายไปทันที
Rrrrrr
“ครับ”
“อยู่ไหน! ” สิงห์พยายามระงับอารมณ์กรุ่นๆ ของตัวเองเอาไว้
“อยู่บนรถสองแถวครับ” นะโมตอบกลับมาด้วยเสียงที่นิ่งๆ
“ทำไมรีบไป ไม่รอให้พี่ไปส่ง” สิงห์พูดเสียงดุ
“น้องรีบมาทำรายงานครับ ต้องใช้หนังสือในห้องสมุด” นะโมไม่ได้โกหกแต่เหตุผลจริงๆ คือต้องการหลบหน้าสิงห์ เพราะนะโมยังไม่พร้อมที่จะคุยอะไรในตอนนี้
“แล้วทำไมไม่บอกพี่ พี่จะได้ไปส่งนั่งรถไปเองทำไม”
“น้องไม่อยากรบกวนครับ อีกอย่างพี่จ๋าต้องทำงานด้วย”
“มันไม่เกี่ยวกันเลยนะโม เราต้องการจะหลบหน้าพี่”
“น้องเปล่าครับ เอ่อ แค่นี้ก่อนนะครับจะลงรถแล้ว” นะโมรีบตัดบทเพราะสิงห์เริ่มจะขึ้นเสียงใส่ตนเองแล้ว เพราะไม่ได้อยากจะทะเลาะด้วย จึงเลือกที่จะวางสายร่างสูงแทนที่จะทะเลาะด้วย พอถึงโรงเรียนขาเรียวก็ก้าวไปยังห้องสมุดทันที
องค์รักษ์พิทักษ์เอ๋อ (5)
ซีตัสคนจริงไปเชิญ เนม ภิภพ เข้ากลุ่ม
เนม ภิภพ เข้ากลุ่ม
ซีตัสคนจริง
ตื่นไอ้สัส
ตื่นมารับกรรมร่วมกับกู
ปิง
เป็นเหี้ยอะไรกันเนี้ยะ
ส้มส้มคนสวยแห่งห้องสาม
อิค๊วายยย มึงดูเวลาด้วย
เช้าขนาดนี้
ซีตัสคนจริง
มึงไปถามลูกมึงนู่นว่าเสือกตื่นมาทำเหี้ยอะไรแต่เช้า
ส้มคนสวยแห่งห้องสาม
อิลูกมึงตื่นมารอแม่ไก่ฝักไข่เหรอ
@นะโม
นะโม
ว่าไงส้มส้ม
อ๋อ เราตื่นมาโรงเรียนไง
ส้มคนสวยแห่งห้องสาม
มันเช้าไป มึงจะรีบไปช่วยภารโรงเค้ากวาดพื้นรึไง
นะโม
ป่าวส้มส้ม
เรามาทำรายงานกลุ่มไง
ซีตัสคนจริง
ของอาจารย์สมพร?
มันส่งอาทิตย์หน้าไม่ใช่รึไง
เนม ภิภพ
คุยอะไรกันแต่เช้าวะ!
กูกำลังจะออกใครอยู่โรงเรียนแล้วบ้าง
นะโม
เราเนมเนม เราอยู่
เนม ภิภพ
เออ กูอาบน้ำเสร็จละเดี๋ยวเจอกันที่โรงเรียน
นะโม
ซื้อหมูปิ้งหน้าโรงเรียนมาฝากเราด้วยได้ไหม
เอาหมูห้าไม้ข้าวเหนียวหนึ่งห่อ
Yimmy
กูด้วย เอาเหมือนนะโมเลย
ส้มคนสวยแห่งห้องสาม
+1
ซีตัสคนจริง
+2
เนม ภิภพ
เอาให้ใครวะ?
ซีตัสคนจริง
ซื้อให้เมีย
มีไรไหม?
เนม ภิภพ
ไม่มีค๊าบบ
โหดแต่กะเพื่อนนะไอ้เหี้ย
6.50น.
“ทำไมถึงออกมาเรียนไว” เนมมาถึงก็เอ่ยปากถาม
“มาทำรายงานไง”
“อย่ามาอ้าง กูรู้นะว่ามึงกำลังทะเลาะกับพี่สิงห์”
“เราเปล่า....เราแค่” นะโมไม่ยอมพูด เนมก็ไม่ได้อยากเซ้าซี้เท่าไหร่ทั้งคู่เลยแอบกินข้าวเหนียวหมูปิ้งกันเงียบๆ พอเจ็ดโมงกว่าๆ เพื่อนๆ ที่เหลือก็ตามมา นะดมไม่ได้แสดงอาการผิดปรกติหรือทำหน้าเศร้า แค่คุยน้อยลง ซีตัสที่โดนสิงห์ปลุกแต่เข้าก็เอาแต่นั่งจ้องหน้าเหมือนกำลังจับผิด นะโมทำเป็นไม่สบตา พอถูกถามก็เลี่ยงที่จะไม่ตอบ
“มึงว่ามันผิดปรกติป่าววะ” ปิงกระซิบถามคนอื่นๆ
“ผิด มันเงียบผิดปรกติ” ส้มกระซิบตอบ
“กูก็ว่างั้น มึงดูสายตามันดิ ปรกติไม่ได้เศ้ราขนาดนั้น เมื่อวานเกิดอะไรขึ้น” ทุกคนหันไปหาเนมที่น่าจะรู้เรื่องมากที่สุด เพราะเนมเป็นคนอยู่กับนะโมเป็นคนสุดท้าย ส้มส่งสายตาคาดคั้น
ติ้ง
ไม่มีไอ้เอ๋อ (5)
เนม ภิภพ เชิญ ซีตัสคนจริง,ส้มคนสวยแห่งห้องสาม,ปิง,yimmyเข้ากลุ่ม
ซีตัสคนจริง,ส้มคนสวยแห่งห้องสาม,ปิง,yimmyได้เข้าร่วมกลุ่มแล้ว
เนม ภิภพ
กลุ่มเอาไว้เสือก
ซีตัสคนจริง
กลุ่มเหี้ยไรอีก
ปิง
มึงจะนินทาลูกกูเหรออิเนม
ส้มคนสวยแห่งห้องสาม
แสดงว่าเมื่อวานมีเรื่อง?
เนม ภิภพ
ก็ไม่เชิง
Yimmy
เล่ามาดิ
ปิง
ทำไม เกิดอะไรขึ้น
เนม ภิภพ
เมื่อวานไอ้เอ๋อมันไปเจอพี่สิงห์ที่ห้าง
ซีตัสคนจริง
ไหนบอกพี่มันจะมารับไปกินข้าว?
เนม ภิภพก็เออ นั่นอีกเรื่องเมื่อวานเขาไม่ได้มารับ
ไปเขาให้กูพามันไปกินข้าวแล้วก็ไปส่งบ้านแทน
ไอ้สัส กูก็ไม่นึกว่าโลกมันจะกลม
ส้มคนสวยแห่งห้องสาม
อย่าบอกนะว่ามึงเจอพี่เขามากับผู้หญิง
เนม ภิภพ
เออ แต่เป็นลูกค้า
ซีตัสคนจริง
กูพอจะเดาออกละ
พวกมึงไม่ต้องไปบีบให้มันพูดเรื่องแบบนี้ให้มันได้คิดเองบ้าง
ปิง
มันกำลังเข้าใจผิดถูกมะ
ส้มคนสวยแห่งห้องสาม
อิลูกกูคิดไปถึงไหนแล้วนั่น
แล้วพี่สิงห์ไม่อธิบายอะไรเลยเหรอวะ
เนม ภิภพลูกมึงบุกไปหาเขาที่โต๊ะตอนเขากำลังคุยงานไง
พี่สิงห์ดูไม่พอใจเขาดุมันไปหลายคำอยู่ มันคงน้อยใจที่ผิดสัญญามัน
แล้วก็ดันมาโดนดุอีก
ซีตัสคนจริง
อืม
มันนอยส์แหละมั้ง
มันเคยโดนดุซะที่ไหน
ส้มคนสวยแห่งห้องสาม
มึงมันลุกไปไหนแล้ววะ มัวแต่ก้มหน้าคุยแชท
ปิง
มันไปเข้าห้องน้ำ
ส้มคนสวยแห่งห้องสาม
อ่อแล้วไป
แล้วเราจะเอาไงช่วยมันไหม
เนม ภิภพกูว่าให้พี่สิงห์จัดการเองดีกว่าเราอย่าพึ่งไปยุ่งเลย
เรื่องแบบนี้พูดยาก
ซีตัสคนจริง
อืมกูเห็นด้วย
จบแยก
.............................................
“พี่จ๋า?”
“พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”
หมับ!!
“พี่จ๋า ปล่อยน้องก่อน น้องเจ็บ”
“อย่าดิ้นนะ นะโม” สิงห์บีบข้อมืออีกคนแน่น เพราะนะโมเอาแต่ดิ้นหนี
“เจ็บ”
“ก็หยุดดิ้น!! ” เขาเผลอตวาดใส่ นะโมสะดุ้งเฮือก ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ
“ฮึก T^T”
............................................................................จบตอน......................................................
ฝากด้วยนะคะ ไม่มีมาม่าเน้อ
หัวข้อ: {ไอ้เอ๋อ} >>II my stupid boy II<< up ch.48 (END) 19/2/62 (อ่าน 69846 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก