หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล

[jannie]

อย่างนี้ก็คล้ายน้ำหยดเป็นตัวแทนของน้ำอีกคนรึเปล่า? หรือว่าเริ่มต้นอาจเหมือน แต่จริงไม่ใช่....

อยากให้เจอกันเป็นๆ เร็วๆ จังเลยยยยยยยยยยยย

[wan]

 ทำไมตอนนี้สั้นจัง ตั้ม หมดสต๊อกแล้วหรือ

อย่าให้สั้นนักนะครับ มันอึดอัด  รอตอนต่อไปดีกว่า 

[toeyz12]

อืมม  เหมือนรีบนเลยยย  นึกว่าน้ำอีกคนตายไปแล้วซะอีกก 




รอตอนต่อไปค่าบบบบ     

[patee]

พี่ชายยามวิกาล  คิดว่าน้ำหยดเป็นน้ำคนนั้นหรือเปล่า

ยังไม่ตายทั้งคู่ 

[maabbdo]

น่าน  มาทำให้งง 

อิทธิ์มีบทบาทแค่ไหนกับเรื่องนี้

 

[maabbdo]

น่าน  มาทำให้งง 

อิทธิ์มีบทบาทแค่ไหนกับเรื่องนี้

 

[cartoons]

  เอ็อออออออ ลุ้นตั้งนานว่าพี่เค้าจะพูดถึงชื่อผู้มาเยือนรึป่าว หุหุ

  แล้วผู้มาเยือนจะคิดว่าน้ำหยดเป็นน้ำอีกคนหรือป่าวอ่ะ หรือว่าคิดว่าเป็นตัวแทนอ่ะ โอ้ย ชีช้ำตายเลยอย่างนั้นอ่ะ

  พี่ตั้ม ไม่มีแถมมั่งหรอคะ แบบว่าหายไปนาน แจกแถมให้น้องๆหายคิดถึงหน่อยสิพี่

รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆพี่มาแถมให้ หุหุ

[christiyaturnm]

 :เฮ้อ:ถ้าวันนั้นมาถึง

หมูจะทำหน้ายังไงนะ

นึกไม่ออกเลยจริงๆ

    

[Jeremy_F]

พี่ตั้มครับ

นายต้นไม้ ... พันธุ์พฤกษ์ ที่เป็นพระเอก เวลาเค้าจะกลับเข้าร่างที่นอนบนเตียงมา ปีกว่าๆ จะไม่มีปัญหาเหรอครับ?

แต่ที่พระเอกไม่กลับเข้าร่างก่อนหน้านี้เป็นเพราะยังหวังที่จะรอคนๆนั้นหรือเปล่านะ?

แล้วก่อนหน้าที่ น้ำหยดจะเข้ามาพักที่ห้อง๓๑๕ หอชาย๙  นายต้นไม้คงจะไม่ได้ปล้ำคนที่มาอยู่ก่อนน้ำหยดใช่ป่ะ อิอิ..จับกดๆ

แต่คิดว่าไปหลอนเค้าซะมากกว่าเพราะหวงห้องที่มีความผูกพันกันและกัน  

 

[abcd]

คนอื่นเค้ารู้กันหมดแระ เหลือแต่น้ำหยด  น่าจะมีคนบอกน้ำหยดมั่ง 

[MoOkRaPoOk]

 

อร๊ายยยย
ตัวละครเพิ่มขึ้น

กรี๊ซซซซซซซซซซ
ผู้ชายยั๊วะ เยี๊ยะ เต็มไปหมด

[Poes]

อ่านไปลุ้นไปอีกแระ  เมื่อไหร่มันจะกระจ่างเนี่ย

[pongsj]

อิทธิก็น่าจะบอกๆไปเลยน่ะ ตอนนี้เหมือนคนเดียวที่ไม่รู้คือน้ำหยด

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

อิ้มเรื่องเริ่มมีประเด็นใหม่เข้ามาแทรกแล้วคราบ ดีใจจัง

[ifwedo]

มาอ่านแล้วจ้า

[nana]

มารอๆ

[menano]

โอ่ยยยยยย

คนแต่งอ่ะ

เค้าอยากรู้แล้วนะ

เฉลยเหอะนะ นะน้า   

[marchmenlo]

ปริศนาเพียบ !
ชวนให้คิดจริง ๆแฮ่ะ นี่ถ้าสามารถเดาล่วงหน้าได้แบบตรงเด๊ะ คงได้บรรลุแน่ 

[BuzZenitH]

จะเป็นไรมั้ย....ถ้าจะบอกว่า....หลงรักอิทธิ์เข้าแล้วอะ....

แล้วเมื่อไหร่...ปริศนาจะเปิดเผยซะทีอะ....

บอกมาเหอะนะ... สัญญาว่าจะไม่บอกใคร...

[อิง]

^
^

ตู่จ๋า คิดถึง 

แอบนอกใจเค้าไปปลื้ม ตาอิทธิ์ได้ไงฮะ    เดี๋ยวปั๊ด 

+++++++++++


เข้ามารอลุ้นตอนต่อไป ใกล้แล้ว ๆ (หรือเปล่า???) 


v

v

v

ถ้ารีเควสแบบตู่จ๋า

ปล.ขอฉาก...อิทธิ์แอบย่องเข้ามาลักหลับน้ำซักฉากก็ดีนะ....
แล้วน้ำก็นึกว่าเป็นผู้มาเยือนเลยยอม

  แอร่ก...โดนเต็มๆ  :เตะ1:

ขอซ้ำเติมตู่จ๋าด้วยความรักเต็มเหนี่ยว  :เตะ1:  :เตะ1:  :เตะ1:

[BuzZenitH]

^
^
คิดถึง เหมือนกันเจ๊อิง.... 
ฮ่า แค่เผลอใจไปแว่บเดียวเอง.....โอ๋ๆๆๆ
เข้าไม่นอกใจตะเองหรอกนะ....

(จะขึ้นรีใหม่ให้เปลืองทำไมเนี่ยตรู =_=")


ปล.ขอฉาก...อิทธิ์แอบย่องเข้ามาลักหลับน้ำซักฉากก็ดีนะ....
แล้วน้ำก็นึกว่าเป็นผู้มาเยือนเลยยอม

 :เตะ1: แอร่ก...โดนเต็มๆ

[zandwizz]

ใกล้ความจริงหรือยังหว่า

เอิ๊กกกกก

[Kipper]

 :m23:พันธุ์พฤกษ์  เค้าไม่ได้คิดว่าน้ำหยดเป็นตัวแทนของน้ำชลมารคหรอก  เพราะเค้าเคยถามชื่อน้ำแล้ว  และรู้ว่าชื่อน้ำหยด หรือธาร
 :m13:แต่น้ำหยดคนนี้  คือแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์อันมืดมิด  ที่จะพาดวงจิตของต้นไม้ให้คืนร่างได้
 ::ขอบคุณคุณบุหรงนะคร๊าบบบบบบบบบบ   ชอบชอบเรื่องนี้อ่ะ

[sukie_moo]

เห็นด้วยกะรีบน

เพราะจำได้ว่า ผู้มาเยือน เคยถามชื่อน้ำหยดแล้ว


รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ

[both^^]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

อยากรู้เรื่องน้องน้ำ

ทำไมถึงย้ายไปเรียนที่อื่นล่ะ

[three]

พี่ต้นไม้เขาเห็นน้ำเป็นตัวแทนของอีกคนหรือเปล่าหวา

[HydrA]

ป่ะน้ำเราไปไขปริศนากันเถอะ คิดว่าน่าจะถึงเวลาแล้วนะ

[THIP]

 

[kongkilmania]

ร๊ากกกกก  น้องน้ำอ่ะ
ยิ่งบรรยายหน้าตาและลักษณะนิสัยของน้ำ ก็ยิ่งร๊ากกกกกอ่ะ
คนไรว้า  น่ากอดชมัดเลย



น้องตั้มจ๋า  ช่วยแต่งเป็นนิยายยาววววๆๆๆๆ แบบสามก๊ก หรือเพชรพระอุมาก็ได้ 
ขอฉากวี๊ดวิ้ว  ของคุณพี่ผู้มาเยือนกะน้องน้ำหยดเยอะๆน้า  requestสุดๆเลยอ่ะ
นะจ๊ะๆ น้องตั้มคนดี

[บุหรง]

ตอนที่ ๔๙

   “มึงว่าอะไรนะ” เอกพูดพลางทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
   “กูบอกว่าน้องเค้าน่ารักดี” อิทธิ์พูดแล้วยิ้มกว้างกว่าเดิม ยิ่งทำให้หน้ากลมๆ ผมเส้นเล็กละเอียดที่ซอยไว้สั้นๆ ปัดด้านหน้าให้ปิดหน้าผากไว้ ดวงตากลมๆยิ่งทำให้ใบหน้าที่เหมือนตัวการ์ตูนดูน่าขบขันมากขึ้น

   เอกฟังแล้วยังคงทำหน้างงๆ เอามือทาบหน้าผากตัวเอง แล้วชะโงกตัวจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ เอามือไปทาบหน้าผากอิทธิ์ ที่นอนคว่ำหนุนหมอนคุยกับเขาอยู่ แล้วเอนตัวกลับไปนั่งตัวตรงเหมือนเดิม แล้วมองหน้าอิทธิ์นิ่ง ใบหน้ายังคงแสดงออกถึงความงุนงงอยู่เหมือนเดิม

   “สาดนี่ ...” อิทธิ์ลุกขึ้นนั่ง เอาหมอนที่หนุนนอนเมื่อสักครู่มากอดไว้ “มึงจะงงอะไรขนาดนั้นวะ”
   “ก็ไหนมึงพูดนักพูดหนาว่าไม่สนใจ ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวด้วย ทำไมวันนี้มารำพันพร่ำเพ้อให้กูฟังวะ”
   “ก็เมื่อวานนี้กูได้นั่งคุยกับน้องเค้าอยู่นาน กูเลยเพิ่งรู้แจ้ง เข้าถึงปัญญา ว่ากูอคติกับน้องเค้า เพราะกูแสลงกับชื่อ”
   “ฮ่าๆๆ” เอกหัวเราะเสียงดัง “มึงฝังใจขนาดนั้นเลยเหรอวะ กะอีแค่เสียหนุ่มครั้งแรกกับคนชื่อนั้น”
   “ที่จริงกูก็ลืมเรื่องพวกนี้ไปแล้วนะ แต่มาคิดถึงอีก ก็ตอนที่มึงแนะน้ำให้รู้จักน้องเค้านี่แหล่ะ แล้วที่กูฝังใจน่ะ ไม่ใช่เรื่องกูเมาแล้วเสียตัวเว๊ย แต่กูฝังใจที่แฟนเพื่อนแท้ๆ ดันสำส่อนกับเพื่อนแฟนตัวเอง”
   “ทำเป็นคิดได้นะมึง ทำยังกับมึงยุ่งกับน้ำมันแค่ครั้งเดียว”
   “อย่ามาว่ากู มึงก็ด้วย แฟนรูมเมทมึงแท้ๆ”
   “อ้าว ... มาเสนอ ไม่สนองก็เสียเชิงชายดิ๊วะ” เอกพูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ “มีแต่กูกับมึงสองคนที่ไหนล่ะ น้ำ มันร่อนไปร่อนมา มั่วกับคนโน้นคนนี้ จนเค้ารู้กันทั่ว”
   “ก็มีแต่รูมเมทมึงนั่นแหละ ที่หลงซะจนไม่ยอมฟังอะไร”
   “อย่างว่าหว่ะ คนมันกำลังรัก กำลังหลง ว่าไปก็สงสารมันเหมือนกัน” เอกถอนหายใจ
   “น้ำมันเล่นละครเก่ง ต่อหน้ารูมเมทมึงก็ทำตัวเรียบร้อย ลับหลังยังกับคนละคน” อิทธิ์พูดแล้วถอนหายใจ
   “กูว่าอย่าไปพูดถึงมันเลย เปลี่ยนเรื่องดีกว่าหว่ะ”

   แล้วทั้งสองคนก็เปลี่ยนเป็นคุยกันเรื่องการเรียน โดยไม่ได้ใส่ใจกับประตูที่เปิดอยู่ มีแต่ประตูมุ้งลวดเท่านั้นที่ปิดเอาไว้ เสียงทีคุยกันแม้จะไม่ดังนัก แต่ก็พอที่จะทำให้คนที่เดินมาถึงได้สักครู่หนึ่งได้ยินอย่างชัดเจน ตั้งแต่ประโยคที่เอกพูดถึงชื่อของบุคคลที่สามเป็นครั้งแรก จนกระทั่งเปลี่ยนเรื่องที่คุยไปเป็นเรื่องอื่น คนที่อยู่หน้าห้องจึงค่อยๆเดินไปยังบันได แล้วเดินลงจากชั้นสองไป โดยที่ไม่ทันได้คิดเลยว่า บุคคลที่เอกและอิทธิ์พูดถึงนั้น เป็นคนละคนกับที่ตนเองรู้จัก

..............................................................
................................

   ต้อยมองตามคนผิวสีน้ำตาลอ่อน ในเสื้อยืดสีเหลือสดกางเกงยีนส์สีน้ำตาลเข้ม ที่กำลังเดินออกไปจากโรงอาหารพร้อมกับเพื่อนชายอีก๓คนที่คุ้นเคย แล้วหันไปมองหน้าคนที่กำลังใช้หลอดคนน้ำแข็งในแก้วน้ำ ด้วยใบหน้าบูดบึ้งตรงหน้า

   “มีเรื่องอะไรกันอีกวะ” ต้อยอดถามไม่ได้
   “ไม่มี” หมูตอบด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ
   “นี่มึงยังงอนเรื่องเมื่อวันก่อนอยู่อีกเหรอไง” ต้อยพูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย “มึงนี่ขี้งอนฉิบหายเลย ขี้หึงก็ปานนั้น”
   “กูงอนอะไรใครที่ไหน” หมูตอบโดยที่ไม่เงยหน้าเหมือนเดิม
   “ก็เมื่อวันพฤหัสฯ ที่พี่น้ำเค้าไม่ยอมไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน แล้วตอนบ่ายมึงดันไปเห็นพี่เค้านั่งคุยอยู่กับพี่อิทธิ์ที่ริมบึงไง” ต้อยพูดพลางคิดถึงท่าทางยิ้มแย้มของคนทั้งสอง ที่ใต้ต้นชมพูพันทิพท์เมื่อสองวันก่อน
   “ถ้าแค่คุยกูจะไปคิดอะไร” ในน้ำเสียงของหมู ปนไปด้วยความโกรธ “ทำท่าไร้เดียง หลอกให้เชื่อซะสนิทใจ”
   “หมายความว่าไงวะ” ต้อยถามด้วยใบหน้างุนงง
   “กูถามมึงหน่อย ไอ้ต้อย” หมูจ้องหน้าต้อยนิ่ง “มึงชอบน้ำใช่มั๊ย”

   ต้อยขมวดคิ้ว สีหน้าเหมือนไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน แล้วค่อยๆระงับสติ ก่อนที่จะตอบไปอย่างระมัดระวัง

   “ทำไมวะ คนนิสัยดีแบบนี้ เป็นใครก็ชอบ จะเว้นก็แต่บางคนที่มีอคติบางอย่างเป็นส่วนตัว” ต้อยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
   “กูไม่ได้หมายถึงแบบนั้น ... กูสังเกตเหมือนกันนะ กูรู้ว่ามึงชอบน้ำ”
   ต้อยนิ่งไป สีหน้าครุ่นคิด ลังเลใจว่าควรจะตอบอย่างไรดี แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจตอบไปตามความเป็นจริง
   “เออ ... ใช่ กูชอบพี่น้ำ” ต้อยพูดช้าๆ “แต่กูก็ไม่คิดจะแย่งกับมึงหรอกนะ แล้วก็ไม่เคยคิดจะให้พี่เค้าเลิกกับมึง เพื่อจะได้เป็นโอกาสของกูบ้าง ตอนนี้กูรู้สึกเหมือนเค้าเป็นเพื่อนรุ่นพี่คนนึง ก็เท่านั้น”
   “แล้วมึงเคยมีอะไรกับน้ำรึเปล่า” น้ำเสียงของหมูราบเรียบ แต่แววตาดุดัน จนต้อยตกใจ
   “เฮ๊ย ... กูจะทำแบบนั้นได้ไง พี่เค้าเป็นแฟนมึงนะ”
   “เออ ... ขอบใจที่มึงยังคิดได้” พูดจบหมูก็มองแก้วน้ำแน่วนิ่ง “แต่บางคนเค้าไม่คิด”
   “มึงหมายถึงพี่อิทธิ์น่ะเหรอ” น้ำเสียงและสีหน้าของต้อย แสดงถึงความตกใจ
   “ไม่แค่นั้นหรอก” หมูกัดฟันแน่น นิ่งเงียบไป
   ต้อยมองท่าทางของหมูด้วยความประหลาดใจ มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างคนทั้งสองกันแน่
   “แล้วตอนนึ้มึงยังอยากได้เค้าอยู่อีกมั๊ย” หมูเหลือบสายตาจากแก้วน้ำขึ้นมามองคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
   “ทำไมมึงถามแบบนี้วะ” คราวนี้ต้อยยิ่งงงมากขึ้น
   “ถ้าอยากได้กูยกให้”

   พูดจบ หมูก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินออกจากโรงอาหาร ทิ้งให้ต้อยนั่งงงอยู่ที่เดิม