หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล

[อิง]

มายังน๊า   

[maabbdo]

อิอิ  ไม่มีมือตบ

แต่ก็ไม่เอาทั้งคู  ทั้งหมูทั้งตั๊ก

 

[บุหรง]

ตอนที่ ๒๑

   น้ำหยดก็เหมือนเด็กนักเรียนชั้นมัธยมปีที่๕ ในโรงเรียนชายล้วนโดยทั่วไป ที่ต้องใช้ชีวิตกับการเรียนพิเศษวิชาต่างๆไม่เว้นแต่ละวัน คนที่ไม่รู้จัก อาจจะรู้สึกว่าน้ำหยดเป็นคนเฉยชา ไม่ใส่ใจกับสิ่งรอบข้าง และไว้ตัวมากพอดู จนหลายคนมองว่าเป็นคนหยิ่ง แต่สำหรับเพื่อนๆแล้ว จะรู้ว่าน้ำหยดเป็นคนค่อนข้างอารมณ์ดี มักมีรอยยิ้มกว้างอยู่เสมอยามพูดคุย และมักจะมีคำพูดที่ทำให้เพื่อนยิ้มได้เสมอ แต่บางครั้งก็ออกจะตรงไปตรงมาไม่มีการอ้อมค้อม จนหลายครั้งที่เพื่อนๆต้องตกใจกับคำพูดตรงๆของน้ำหยด

 ด้วยรูปร่างหน้าตาของน้ำหยด จึงมีสาวและหนุ่ม วัยเดียวกันและต่างวัย เข้ามาแสดงความต้องการจะ ‘ใกล้ชิด’ เขามากพอดู เพื่อนของน้ำหยดบางคนก็เปลี่ยนคู่ควงเป็นว่าเล่น ... ทั้งผู้หญิง และกระทั่งผู้ชาย ... แต่น้ำหยดไม่เคยให้ความสนใจกับใครเป็นพิเศษ แม้กระทั่ง ‘พี่ตั๊ก’ พี่ชายของเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่ม ซึ่งเข้ามาตีสนิทกับน้ำหยด ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ในงานวันเกิดของเพื่อนคนนั้น หลังจากนั้น ในเวลาที่น้ำหยดนัดเที่ยวกับเพื่อนๆ ไปเดินเล่นในศูนย์การค้า ดูหนัง หาอะไรกิน หรือไปเที่ยวสวนสนุก ตั๊กมักจะมาร่วมด้วยเสมอ และทุกครั้งก็จะเข้ามาทำทีสนิทสนมกับน้ำหยด อย่างออกหน้าออกตา จนทำให้เพื่อนๆจับคู่น้ำหยดกับตั๊กว่าเป็น ‘แฟน’ กันไปโดยปริยาย

   การจับคู่แบบนี้เกิดขึ้นมาหลายหนแล้ว น้ำหยดไม่เคยพูดอะไรเป็นการยอมรับหรือปฏิเสธ แต่แสดงออกอย่างชัดเจน ว่าไม่เคยสนใจ หรือให้ความสำคัญกับคนที่เพื่อนจับคู่ให้ แต่ครั้งนี้ พอผ่านไปสักระยะ ก็ดูเหมือนจะผิดไปจากทุกครั้ง น้ำหยดไม่มีอาการขัดขืนเวลาที่ตั๊กจับมือ หรือโอบไหล่ ไม่ปฏิเสธขนมหรือเครื่องดื่มที่ตั๊กยื่นให้ ไม่เคยย้ายที่นั่งไปอย่างแนบเนียน เมื่อตั๊กเข้ามานั่งข้างๆจนตัวเกือบจะชิดกัน ท่าทีแบบนี้ทำให้เพื่อนๆรู้ว่า น้ำหยดยอมรับตั๊กแล้วในฐานะแฟน แต่น้ำหยดก็ไม่เคยไปไหนกับตั๊กตามลำพังเลยสักครั้ง อย่างน้อยต้องมีเพื่อนอยู่ด้วย๒-๓คน หรืออย่างน้อยที่สุดก็ต้องมี ‘ติ๊ก’ เพื่อนที่เป็นน้องชายของตั๊กไปด้วยเสมอ ถึงแม้ตั๊กจะพยายามชักชวน และพูดจาหว่านล้อม เพื่อที่จะให้ได้ไปถึงจุดหมายที่เขาหวังไว้ แต่น้ำหยดก็ไม่เคยคล้อยตามเลยสักครั้ง

   แล้ววันหนึ่งเพื่อนของน้ำหยดโทรศัพท์มานัดให้ไปดูหนังด้วยกัน แต่เมื่อน้ำหยดไปตามนัด กลับเจอตั๊กและเพื่อนของตั๊กอีก๒คน ที่น้ำหยดไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ทั้ง๒คนมองน้ำหยดด้วยสายตาประหลาด มันดูแวววาว ซ่อนความต้องการบางอย่างเอาไว้ แต่ก็ดูเหมือนจะเย้ยหยันอย่างไรชอบกล ถึงจะไม่ชอบนัก แต่น้ำหยดก็ต้องไปดูหนังกับพวกของตั๊กด้วยความเกรงใจ ก่อนจะเข้าโรงหนัง น้ำหยดขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เมื่อกลับออกมา ตั๊กยื่นแก้วน้ำอัดลมให้ น้ำหยดก็รับมาและดื่มในระหว่างดูหนัง โดยที่ไม่ได้คิดอะไร แต่เมื่อดูหนังไปได้สักพักใหญ่ๆ น้ำหยดก็รู้สึกมึนหัว แล้วหมดสติไป

   “พอแล้วน้ำ” หมูเอื้อมมือไปกุมมือน้ำหยดไว้ แววตาแสดงความเสียใจ
   หมูกลับไปบ้านเมื่อวันศุกร์ และนัดน้ำหยดออกมาพบกันตอนเที่ยงวันอาทิตย์ พากันไปกินข้าวเที่ยง ดูหนัง แล้วมานั่งกินไอศครีมด้วยกัน หมูเป็นคนเริ่มต้นถามเรื่องของตั๊กขึ้นมาอีก
   “ทำไมล่ะ ไหนๆเราก็เล่าแล้ว ก็อยากจะเล่าให้มันจบ” น้ำหยดตักไอศครีมเข้าปากเป็นคำสุดท้าย “เรารู้สึกตัวขึ้นมาบนเตียงในโรงแรมม่านรูดที่ไหนซักแห่ง พวกนั้นผลัดกันเวียนเทียนเรา เราทั้งขอร้อง ทั้งขัดขืน แต่มันยิ่งทำให้เราเจ็บตัวมากขึ้น มีคนนึงตบเรา ต่อยท้องเราจนเราหมดแรง บีบปากเราให้รองรับอารมณ์ของเค้า แล้วยังมีข้าวของหลายอย่าง ที่เอามาใช้กํบเราเหมือนแกล้ง” น้ำหยดเอาช้อนเคาะกับจานรองถ้วยไอศครีมเบาๆ “ตอนนั้นเราทั้งเจ็บ ทั้งอาย ทั้งกลัวด้วย คนที่ตบเราพาเราไปอาบน้ำ เรานึกว่าเค้าคงจะสงสารเราบ้าง แต่เค้า ... เอาเป็นว่า เค้ายังคงทำเหมือนร่างกายเราเป็นของเล่นเหมือนเดิม เราทั้งเจ็บ ทั้งช้ำไปเกือบทั้งตัว แล้วพวกนั้นก็ขับรถเอาเราไปทิ้งไว้ตรงไหนก็ไม่รู้ เราต้องนั่งแทกซี่กลับบ้าน แล้วก็ไม่สบายอยู่หลายวัน”
   “น้ำ ... เราขอโทษ” หมูยิ่งรู้สึกเสียใจมากขึ้น
   “เรื่องอะไรเหรอ” น้ำหยดวางช้อนลงบนโต๊ะ หยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบ
   “เราไม่น่าให้น้ำเล่าเรื่องนายตั๊กเลย”
   “ช่างมันเหอะ” น้ำหยดยักไหล่ “ไม่เล่าวันนี้ ใครจะรู้ว่าสักวัน เราอาจจะต้องเล่าเรื่องนี้ให้ใครซักคนฟังอยู่ดี”

ถึงสีหน้าและท่าทางของน้ำหยดจะแสดงว่าไม่รู้สึกอะไร แต่น้ำหยดก็รู้ว่าดวงตาของตัวเองคงปิดแววปวดร้าวไว้ไม่มิด จึงทำเป็นหันออกไปมองคนที่เดินไปเดินมาอยู่ภายนอกร้าน
   “แล้วนายนั่นเค้ามาหาน้ำถึงคณะได้ยังไง” หมูเปลี่ยนคำถาม ทั้งๆที่อยากจะรู้ว่า หลังเหตุการณ์นั้น น้ำหยดกับตั๊กคบหากันต่อไปอีกหรือไม่ และเลิกรากันอย่างไร
   “ไม่รู้สิ คงรู้มาจากน้องเค้ามั๊งว่าเราเรียนอยู่ที่นั่น เห็นบอกว่าผ่านไป เลยลองแวะเข้าไปหา เผื่อเจอ”
   “แล้วน้องเค้ายังติดต่อกับน้ำอยู่เหรอ ถึงได้รู้ว่าน้ำเรียนที่ไหน”
   “รู้สิ ก็ติ๊กมันเรียนอยู่คณะเดียวกับเรา ก่อนที่เราจะย้ายวิทยาเขตมาที่นี่”
   “แล้ว …” หมูถามค้างไว้ น้ำหยดมองหน้าหมูยิ้มบางๆ เหมือนจะบอกว่า ถามมาเถอะ
   “แล้วถ้านายตั๊กนั่นมาหาน้ำอีก น้ำจะทำยังไง”
   “คงไม่มาหรอก” น้ำหยดพยายามยิ้มกว้าง “ถ้ามาอีกนายก็ตะเพิดไปแบบวันนั้นสิ ขี้คร้านจะเผ่นไม่ทัน”

.....................................................................
.................................

   หมูมองดูน้ำหยดที่เหมือนจะหลับอยู่ในเก้าอี้บนรถทัวร์ บรรยากาศที่ผ่านมาหลังจากที่น้ำหยดเล่าเรื่องนั้นให้เขาฟัง มันดูเหมือนจะแย่ลงไปถนัด ทำให้หมูรู้สึกเสียใจไม่ได้ แต่ก็รู้สึกดีใจนิดๆ เมื่อคิดว่า หากไม่นับเหตุการณ์ในครั้งนั้น เขาก็เป็น ‘คนแรก’ ของน้ำหยด มิน่าเล่า ยามที่น้ำหยด ‘สัมผัส’ เขาในครั้งแรกๆ มันถึงได้ดูเงอะงะ ไร้เดียงสาเสียเหลือเกิน แม้แต่ครั้งต่อๆมาก็เช่นกัน ถึงแม้เขาจะ ‘พร่ำบอก’ ‘แนะนำ’ หรือ ‘สอน’ สักกี่ครั้งน้ำหยดดูจะมี ‘พัฒนาการ’ ที่ช้าเสียจริง แต่มันก็ทำให้เขาตื่นเต้น และอิ่มเอมในการเป็น ‘ผู้ครอบครอง’ เสียทุกครั้ง คิดแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

แต่แล้วความรู้สึกหนึ่งที่วูบเข้ามา เขาจำได้ดีว่า ‘ครั้งแรก’ ระหว่างเขาและน้ำหยดนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร หมูเอื้อมมือไปจับมือที่ประสานกันอยู่ระดับเอวของน้ำหยดมากุมไว้ ใช้อีกมือหนึ่งลูบหลังมือของน้ำหยดเบาๆ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆจากคนที่เหมือนจะหลับอยู่ นอกจากแรงบีบแผ่วๆที่บีบมือของหมูกลับมา

[อิง]

ไอ้ตั๊ก  :เตะ1:  :เตะ1:   :เตะ1:   :เตะ1:

เลวชั่วมาก ไอ้เลว แง่ม ๆๆๆๆๆ 

อ่านแล้วอยากฆ่าคน 

หนูน้ำน่าสงสารมากเลย เง้อออออ 

[three]

โหยพอน้ำหยดเล่าแล้วอยากจับตาติ๊กกับผองเพื่อนชกให้สลบแล้วเอาปูนโบกแขนขาแล้วไปทิ้งแถวๆป่าชายเลนให้เป็นเหยื่อของพวกปูปลา(แต่ตอนทิ้งนี้น่าจะยังไม่ตายนะครับได้ทรมานนานๆ

[ka[ze]na]

^
^
^
^
จิ้มๆๆ พี่หลง กรี๊ดมากมาย
อ๊ากกกกกกกกกก อยาก :เตะ1: ไอ้ตั๊กอ่ะ เหอะๆๆ
เอาน่า ความรักมันก็ต้องพยายามกันเข้าไป ชีวิตมีอะไรหลายอย่างให้ต้องเรียนรู้และต่อสู้
แง่มๆๆ

[nartch]

สงสารน้ำหยดอ่ะ...รู้งี้แล้วหมูต้องดูแลน้ำหยดดี ๆ น๊ะ....
 

ขออนุญาต  :เตะ1:     ไอ้คุณตั๊ก คุณติ๊ก และเพื่อนพ้อง  

[LiliLiN]

ไอ้พี่ตั๊ก เลวมากค่ะ  :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:

ยังแบกหน้ามาเจอน้ำหยดอีก  จับเจี๋ยนซะเลยนิ :ฮึ่มม:

แต่ทำไมรู้สึกเหมือนตอนนี้หมูทำท่าจะหลายเป็นพระเอกของเรื่องไปซะยังงั้นแหละ 

คุณผู้มาเยือนรีบๆโผล่มาซะที 

[บุหรง]

^
^
^
^
จิ้มๆๆ พี่หลง กรี๊ดมากมาย
อ๊ากกกกกกกกกก อยาก :เตะ1: ไอ้ตั้มอ่ะ เหอะๆๆ
เอาน่า ความรักมันก็ต้องพยายามกันเข้าไป ชีวิตมีอะไรหลายอย่างให้ต้องเรียนรู้และต่อสู้
แง่มๆๆ

... จาทำอารายป๋มมมม...

[DeShiWa]

 

อ่าครับผม ชอบๆมากเลย

สงสารพี่น้ำมากๆเลยอ่าครับ

แล้วพี่ตั๊กยังมีหน้ามาหาอีกนะครับ

เลวมากๆ เจอที่ไหนถีบเข้าให้ อิอิ

 

[patee]

น้ำหยดช่างมีอดีตที่เจ็บปวดเสียเหลือเกิน

ใครจะเป็นคนลบมันทิ้งไปได้บ้างนะ

 

[thaitanoi]

    น่าสงสารน้ำนะครับ  ขอบคุณเจ้าของเรื่องครับ

[→Yakuza★]

ไอ่พี่ตั๊ก แมร่ง %$#%#%#%$#%$*%&^%&^##

 :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:

[sun]

นายตั๊ก อย่างนี้ต้องเจอ   :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:

น่าสงสารน้ำหยด   ใช้ความร่าเริงสดใส ซุกซ่อน ความเจ็บปวด ข่มขื่น เอาไว้ข้างในแทน

...แต่ผู้มาเยือน ยามวิกาล ก้อยัง เป็นปริศนา  

[zandwizz]

 :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:

ไอ้ตั้กเลว

 :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:

[Kirimanjaro]

ดีแล้วน้ำที่เล่าให้หมูฟัง  ความทุกข์มันต้องแบ่งปันถึงจะบางเบาลง   

[maabbdo]

สงสารน้ำหยดอ่ะ 

อะไรกัน ทำไมใจร้ายจริงเลย

 

[Prince-Faluke]

ไอ้พี่ตั๊ก  เกลียดมานนนนนนนนนนนน

ทำอย่างงี้กับน้องน้ำหยดได้ไง  ผู้มาเยือนจัดการเลย 555+ 

[mist]

เลวไม่มีที่ติ 

[บุหรง]

แง่มๆๆ มีคนแอบไปนินทาเรา ว่าบางทีเราไม่ค่อยคุย 
เอาเป็นว่า ... ตั้ม เป็นโรคลักปิด ลักเปิด มักมีอาการซึมเงียบเป็นช่วงๆ (มะช่ายช่วงนั้นของเดือนนะ แต่เปงช่วงนั้นของปี ... ปีนึงมีหลายช่วง  ) หรือบางทีเป็นช่วงงานเข้า เวลางานเข้ามาทีจะุยุ่งหัวระเบิด ๒-๙ วันเป็นอย่างน้อย 
แล้วบางทีไม่ค่อยรีพลายคอมเมนท์ในนิยายคนอื่น 
คือสายตาไม่ค่อยดีอะ ถ้าเป็นนิยายที่ลงไว้นานแล้ว มีหลายสิบหน้า จะใช้วิธีเซฟลงเครื่องไว้ แล้วทำเป็นเวิร์ด พริ้นออกมาอ่าน ก็เลยไม่ค่อยเมนท์อะ ขออภัย(มณี)ด้วยแย้วกานน ... 
อีกสาเหตุหนึ่งคือ บางทีกลัวว่าจะเมนท์อะไรไปแล้วมานแรง ก็เลยม่ายเมนท์ดีก่า 

ขออภัยรีพลายล่างด้วยเน้อ อิ อิ อิ 

[Poes]

  ไอ้เลวตั๊ก

ยังรอลุ้นผู้มาเยือนคือใคร  


คุณบุหรงปาดหน้าเค้า 

[บุหรง]

ตอนที่ ๒๒

   “น้ำ ... เราขอโทษ” หมูเขยิบตัว เอียงศรีษะเข้าไปกระซิบเบาๆ
   “เรื่องอะไร” น้ำหยดตอบกลับมาด้วยเสียงแผ่วเบา ทั้งๆที่หลับตาอยู่
   “ตอนนั้นน้ำเมา ... มันเหมือนเราฉวยโอกาส เรารู้สึกว่า เราทำกับน้ำเหมือนนายตั๊ก”
   น้ำหยดลืมตาขึ้น มองออกไปนอกหน้าต่าง สายตาของน้ำหยดที่สะท้อนอยู่บนกระจก ทำให้หมูรู้สึกเย็นวาบขึ้นมา ... เขาเริ่มทำให้น้ำหยดไม่สบายใจอีกแล้ว
   “แต่ครั้งต่อมา เราไม่ได้เมาไม่ใช่เหรอ” น้ำหยดหันมายิ้มให้ แววตาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน “นายอย่าเอาตัวไปเปรียบเทียบกับคนคนนั้นเลย ถึงการเริ่มต้นของการกระทำจะคล้ายกัน แต่สิ่งจูงใจมันคงไม่เหมือนกัน”
   “ยังไง” หมูสงสัย
   “พี่ตั๊กน่ะ แรกๆเค้าอาจจะสนใจเรา ชอบเรา แต่พอผ่านไป เค้าหาว่าเราหยิ่ง เล่นตัว” น้ำหยดเบ้หน้า เหลือบสายตามองลงไปบนพี้นรถ “สุดท้าย เค้าหยามเรา ดูถูกเรา ทรมานเรา ทำให้เรารู้สึกกลัวในเรื่องบางเรื่องอย่างฝังใจ ... แต่ยังไงมันก็ผ่านไปแล้ว”
   น้ำหยดเงยหน้าขึ้นมามองหน้าหมูอีกครั้ง
   “แต่นายไม่ใช่ เราไม่รู้หรอกนะนายทำแบบนั้นเพราะอะไร แต่หลังจากนั้น นายไม่เคยบังคับเรา นายอ่อนโยนกับเรา ดีกับเรา เป็นห่วงเรา แล้ว ...” น้ำหยดถอนหายใจเบาๆ “นายเป็นเพื่อนที่ดี”
…ดีเกินไปสำหรับเราเสียด้วยซ้ำ ... น้ำหยดอยากจะพูดแบบนี้ แต่มันสะดุดอยู่ในลำคอ
   แค่นั้นหมูก็ดีใจจนยิ้มกว้าง กำมือที่เกาะกุมไว้แน่นขึ้น

.......................................................................
....................................

   “น้ำ ... ไอ้น้ำหยดดดดดดดดด” เสียงเรียกมาจากบริเวณโต๊ะหิน ใต้ต้นหูกวางหน้าหอชาย๕ ระหว่างทางที่ทั้งสองคนกลับมาจากไปกินขนมที่สาธิตฯ ในตอนกลางคืน
   น้ำหยดบอกให้หมูหยุดรถจักรยาน แล้วหันไปมองฝ่าความมืดเข้าไป ถึงแม้จะไม่ชัดนัก แต่ก็พอจะเดาได้ว่า เป็นกลุ่มเพื่อนๆและรุ่นพี่ในคณะนั่นเอง ที่เห็นยืนกวักมือเรียกอยู่หยอยๆ คงจะเป็นโดม
   “หมูกลับหอก่อนแล้วกันนะ” น้ำหยดลงจากเบาะหลัง แล้วหันไปบอกหมูที่นั่งอยู่บนเบาะหน้า
   “อย่ากลับดึกนักล่ะ นี่สี่ทุ่มแล้ว” หมูบอกด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจ
   “อื้อ” น้ำหยดรับคำ แล้วเดินตรงเข้าไปหาเพื่อนๆ

.......................................................................
...................................

   “พี่น้ำ ไปไหนน่ะ เดินเป๋เชียว” เสียงเรียกดังขึ้น เมื่อน้ำหยดเดินผ่านหอชาย๖
   “ต้อยเองเหรอ” น้ำหยดตอบเสียงอ้อแอ้ เมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาหาเป็นใคร “กลับหอน่ะ”
   “ไปไหนมาเนี่ยพี่ กลับซะดึกดื่นเที่ยงคืน” ต้อยหัวเราะ เพราะความจริงมันเป็นเรื่องปรกติในบริเวณหอพักชาย ที่จะมีคนเดินเข้าเดินออกอยู่เสมอ เกือบตลอดทั้งคืน
   “เที่ยงคืนแล้วเหรอ เพื่อนพี่มันยังก๊งกันอยู่เลย” น้ำหยดพูดแล้วหัวเราะเบาๆ
   “อ้อ สังสรรค์มานี่เอง ถึงได้เป๋มาแบบเนี๊ยะ” ต้อยมองหน้าน้ำหยด แล้วยิ้มที่มุมปาก “ผมเดินไปเป็นเพื่อนพี่ดีกว่า”
   พูดจบก็เดินเข้าไปโอบไหล่น้ำหยด แล้วพาเดินไปยังหอชาย๙

   “ขอบใจมากนะต้อย ส่งพี่แค่นี้ก็พอ” น้ำหยดบอกเมื่อมาถึงหน้าหอพัก
   “ผมไปส่งถึงห้องเลยก็ได้พี่” ต้อยมองน้ำหยดที่กำลังนั่งลงถอดรองเท้าแตะแบบมีรัดข้อเท้า ด้วยสายตาแวววาว
   “อ้าว ... น้ำนี่นา เพิ่งกลับเหรอ” ทั้งสองคนหันไปตามเสียง ก็เห็นเอกเดินออกมาจากห้องพักผ่อน เดินเข้ามาหา
   “ครับพี่ เพื่อนมันชวนกินเหล้า เลยนั่งคุยกันเพลินไปหน่อย”
   “นี่กินเหล้ากับเค้าด้วยเหรอ” เอกเลิกคิ้วถาม เมื่อได้ยินเสียงที่อ้อแอ้ของน้ำหยด
   “นิดหน่อยเองพี่ แค่พอนั่งคุยกับเพื่อนๆได้”
   “เพื่อสังคม ว่างั้นเหอะ” เอกหัวเราะ “แล้วนี่จะกลับห้องเลยรึเปล่า”
   “ครับ” พูดแล้วน้ำหยดก็ลุกขึ้นยืน แต่ต้องเซเล็กน้อย เอกรวบแขนน้ำหยดไว้ เพราะกลัวว่าจะล้มลง
   “โห ... เนี่ยนะนิดหน่อย”
   “แหะๆ ผมดื่มไม่เก่งน่ะพี่ เพิ่งหัด” พูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ หันไปที่ต้อย “ขอบใจนะต้อยที่มาส่ง”
   “ไม่เป็นไรครับพี่” ต้อยยิ้มเจื่อนๆ “งั้นผมไปก่อนนะ แล้วเจอกัน” พูดจบก็เดินออกไป
   “นี่ถ้าไม่เจอพี่ นายนั่นคงจะพาขึ้นไปส่งที่ห้องล่ะสิ” เอกมองตามต้อยที่เดินออกไป
   “ก็คงงั้นอ๊ะพี่” น้ำหยดมองหน้าเอกที่หันกลับมาด้วยความสงสัย “นั่นต้อย เค้าเป็นเพื่อนหมูน่ะ พี่น่าจะรู้จัก”
   เอกมองหน้าน้ำหยด ผิวสีน้ำตาลที่มีสีแดงอยู่เรื่อๆ เพราะฤทธิ์เหล้า หน้าตาของน้ำหยดฟ้องว่าไม่ได้คิดอะไรเลย
   “ป่ะ พี่พากลับห้องเอง”

   เอกพยุงน้ำหยดที่เริ่มจะประคองตัวไม่ค่อยได้ เดินขึ้นบันไดไปจนถึงห้อง เมื่อน้ำหยดหยิบพวงกุญแจขึ้นมา เอกก็คว้าไปเปิดประตูห้อง พาน้ำหยดเข้าไปนั่งลงบนเตียงที่ค่อนข้างใหญ่ เพราะนำอีกเตียงมาวางไว้ชิดกัน แล้วเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ตรงปลายเตียง มองไปรอบๆห้องด้วยความรู้สึกคุ้นเคย

   “ห้องนี้ไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนเลยนะ ไม่มีอะไรแต่งห้องเหมือนเดิม”
   “พี่เคยเข้ามาห้องนี้เหรอครับ” น้ำหยดถาม แล้วมองหน้าเอกนิ่ง คิดประหวัดไปถึงอีกคนหนึ่ง
   “อื้อ ... เคยสิ” เอกหันมายิ้มให้ “พี่มาห้องนี้บ่อยๆ”

[อิง]

จิ้ม 


เมื่อกี้เห็นเหมือนปริศนาแวบ ๆ กรี๊ดดดดดดดดดด

++++++++++++++++++++++++


หนอยสิ้นไอ้ตั๊ก ยังมีไอ้ต้อยอีกตัว ไม่ชอบไอ้นี่เลยจริง ๆ  :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:

ดีนะพี่เอกมาพอดี (เอ...หรือตั้งใจมารอ)

การี๊ดดดดดดดดดดดด ผู้มาเยือนใกล้จะปรากฎโฉมแล้วใช่มั้ย ลุ้น ๆ 

แต่จะว่าไปอาจจะไม่ใช่พี่เอกก็ได้ เพราะคุณบุหรงชอบหักมุม ที่เอกบอกว่าเคยมาบ่อย ๆ อาจจะเป็นก่อนหน้าที่น้ำหยดจะมาอยู่ก็ได้

เอิ๊กกกกก รอต่อไป 

[sakiko]

เอา แล้วไง

 

[THIP]

น้ำหยดนี่อันตรายรอบตัวเลยว้ย 

อ้อ ลืมไป ขอสักทีเถอะไอ้ตั๊กและพวกพ้อง  :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: 

[→Yakuza★]

เคยเข้ามาบ่อยๆ !!!! 

[น้ำค้าง]

น้ำหยดทำไมต้องกินเหล้าด้วยล่ะ  คออ่อนกินแล้วก็เมาทุกที เลิกกินเหอะ  เดี๋ยวก็โดนข่มเขาโคขืนให้กลืนหญ้าหรอก

[mist]

ค้าง อีกแล้ววววว 

[Pztor]

 
น้ำหยดนี่มันเหมือนอ่อยๆทำหน้าตาย ร้ายกาจนะเรา

[pongsj]

อะไรเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมมีแต่คนรุมคิดร้ายยยยยยยยยยยย อิจฉา 555