Chapter 5 : ตามหาเดือนหลังจากการรับน้องขึ้นดอยเสร็จสิ้นไป คลิปวิดีโอและภาพถ่ายมากมายก็ถูกนำมาโพสต์ลงยูทูปและเพจของคณะ ซึ่งหลายๆ คนก็เฝ้ารอที่จะได้ดูภาพประสบการณ์ครั้งนั้นกันอย่างใจจดใจจ่อ
ภูพิงค์นั่งปวดขาปวดไหล่อยู่ที่ใต้ตึกเรียน ได้ยินเสียงหัวเราะสลับวี้ดว้ายของเพื่อนผู้หญิงในคณะดังแว่วมาเป็นระยะๆ แต่ก็ขี้เกียจลุกขึ้นไปดูว่ามีอะไรกัน “แม่ง ยังยอกไม่หายเลยกู”
“ของมึงยังดี ไหล่กูยังม่วงอยู่เลย ปวดฉิบหาย” ดิวหันไปบอก พลางบีบเคาน์เตอร์เพนใส่มือแล้วยกขึ้นไปทาไหล่ “เขากรี๊ดกร๊าดอะไรกันนักวะ”
“สงสัยเขาโพสต์รูปลงเพจกันแล้วว่ะ” ขิงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูบ้าง “เออ พี่คนไหนมาช่วยเข็นรถเข็นน้องก็ไม่รู้ รูปเยอะมาก เท่ดีฉิบหาย”
“เข็นรถเข็น? ให้น้องปีหนึ่งอะเหรอวะ”
“เออ น้องโจ้อะ”
“กูได้ยินแค่ว่าเป็นรุ่นพี่ ไม่รู้รุ่นไหนเหมือนกันว่ะ คงต้องไปถามน้องมันนั่นแหละ” ภูพิงค์ชะโงกหน้าเข้าไปดูรูปแบบผ่านๆ “อือ เท่จริงว่ะ ดีนะที่คณะเรามีโมเมนต์แบบนี้ ไอ้พี่ต่ายตากล้องสโมฯ คงฟินสุด โมนเมนต์ประทับใจ ขายได้อีกนานๆ”
ขิงกดไล่ดูรูปต่อไปอีกหลายรูป แต่ไปๆ มาๆ พอเห็นจำนวนโพสต์และจำนวนรูปก็เปลี่ยนใจ วางโทรศัพท์ลง “รูปเยอะฉิบหาย เอาไว้ดูทีหลังละกัน เมื่อยแขน”
“ไอ้ซันไปไหนวะ”
“ประชุมสโมฯ ไง มึงถามกูสามรอบแล้วนะไอ้พิงค์”
“เออ แล้วไอ้ซันไปไหนวะ” เจ้าของชื่อลอยหน้าลอยตาถาม
“สัส มึงจะกวนตีนให้ได้โล่เรอะ” คนตอบยกขาถีบ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากในกางเกงของภูพิงค์ แต่เจ้าตัวเสือกนึกว่าเป็นของคนอื่น ลำบากไปถึงเพื่อนต้องใช้ข้อศอกกระทุ้งบอก
“จะปล่อยให้โทรศัพท์มึง hum ข้าง hum มึงอีกนานมะ”
เด็กหนุ่มทำหน้าเซ็ง แต่ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูสปีกเกอร์แล้ววางไว้บนโต๊ะเพราะขี้เกียจถือ “ว่าไงวะไอ้ซัน”
“มึงมาที่สโมฯ หน่อยดิ พี่ๆ เขาอยากคุยด้วย”
“คุยไรวะ”
“ก็มาคุยที่นี่เด๊”
“กูขี้เกียจอ่ะ ปวดขา ปวดแขน ปวด...”
“มึงจะมาหรือไม่มา ไอ้พิงค์!” เจ้าของเสียงไม่ใช่ซัน แต่เป็นนายกสโมฯ เนื่องจากซันเปิดสปีกเกอร์ให้ทุกคนได้ยินลีลาความขี้เกียจของภูพิงค์ด้วย
แต่นั่นยังไม่พอ เสียงอาจารย์ดังตามมาแว่วๆ “ถ้าไม่มาในห้านาที เตรียมควิซบ่ายนี้ได้เลย”
คราวนี้ภูพิงค์ไม่ต้องลุกเองให้เหนื่อย หากเพื่อนๆ อีกสองชีวิตพร้อมใจกันถีบให้เขาลุกขึ้นจากม้านั่ง “ไปเดี๋ยวนี้เลยไอ้เหี้ย! วิ่ง!”
“ไปแล้วโว้ย~ พวกมึงไม่ต้องส่งกูกันแรงขนาดนี้ก็ได้” เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์แล้ววิ่งแบบไม่คิดชีวิต สองสามสัปดาห์ที่ผ่านมานี่เขาเอาแต่ฝึกซ้อมขึ้นดอยแล้วก็ขี้เกียจหนักมากเสียด้วย ถ้าขืนจู่ๆ ควิซขึ้นมาล่ะก็ ไม่ใช่เขาคนเดียวที่จะตาย แต่พร้อมใจกันตายยกห้อง
เมื่อไปถึงห้องประชุมเขาก็เคาะประตูรัวๆ แล้วเปิดเข้าไปหยุดหอบแฮกๆ
“มีไรให้ผมรับใช้คร้าบ~”
“แหม เกือบห้านาทีเลยนะเนี่ย รอดหวุดหวิด” อาจารย์ยิ้มรับ “เอ้ามา นั่งๆ”
ภูพิงค์เดินโซเซไปนั่งลงข้างๆ อาจารย์ตามที่อาจารย์สั่ง แล้วจึงเห็นว่าบนจอแล็ปท็อปข้างหน้าอาจารย์น่ะ มีรูปเขากับพี่วินเกียร์ตะกั่วคนนั้นเปิดหราคาไว้ เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
รูปนั้นเป็นรูปตอนที่พี่วินเปิดขวดน้ำให้กับเขา อีกฝ่ายหันหน้ามองมาที่เขาแล้วอมยิ้มเล็กน้อย ใส่ฟิลเตอร์ให้ดูละมุนโคตรๆ เสียด้วย
“รูปสวยเว่อร์” เด็กหนุ่มเปรย
“สวยใช่มะ นี่จารย์เลยว่าจะให้ทำคอลัมน์พิเศษเพิ่มในเพจของคณะเรา ให้คนนอกรีวิวการขึ้นดอยของคณะเราไง หน้าตาเรียกแขกแบบนี้ ต้องมีคนเข้ามาดูเยอะแน่ๆ”
ภูพิงค์ยกมือขึ้นลูบท้ายทอย “แหม เขินอะจารย์ ผมก็ไม่ได้หล่อขนาดนั้นป่ะ”
ซันเอื้อมมือมาตบกะโหลกเพื่อนรักแทนอาจารย์ให้ “จารย์เขาหมายถึงคนข้างๆ มึงมะ ไอ้งัว”
อาจารย์ร่วมพยักหน้า “ดีๆ ซันทำดี” ก่อนจะหันไปบอกกับเด็กหนุ่ม “ร่างหัวข้อไว้แล้ว เดี๋ยวเราเอาไปสัมฯ เพื่อนเรามาทีนะ”
“ใครเพื่อนผมครับ” ภูพิงค์งงหนักกว่าเดิม
“เอ๊า ไอ้หอยขมนี่! ทิ้งสมองไว้บนดอยเรอะ ก็เพื่อนที่นั่งกับมึงนี่ไง” คราวนี้นายกสโมฯ ออกแรงด่าเอง
“เฮ้ย ไม่ใช่เพื่อนพ้มมม~ ผมไม่รู้จักอ้ะ”
“ไม่รู้จัก? คนถ่ายรูปมึงกับเขานั่งคุยกันงุ้งงิ้ง เดินคุยกันกระหนุงกระหนิงมาเป็นร้อยๆ รูป แต่พวกมึงไม่รู้จักกันเนี่ยนะ”
“ฮะ!?”
“มึงดูๆ”
เด็กหนุ่มหันไปมองตามที่เพื่อนรักสะกิดบอก ซันกดไล่รูปในเครื่องแบบผ่านๆ มีรูปตั้งแต่ตอนที่เขามีแมลงหวี่เข้าตา ที่พี่วินช่วยปฐมพยาบาลให้ ตอนที่ช่วยหอบถุงข้าวกับน้ำไปแจก ตอนนั่งกินข้าวข้างกันแล้วพี่วินช่วยเปิดขวดน้ำให้ ตอนที่เขานั่งร้องเพลงและพูดคุยกับอีกฝ่าย โอ้โห แม่งเก็บช็อตต่อช็อต ทุกวินาทีเลยจริงๆ เขาถึงกับหลุดปากชม “ไอ้เหี้ย~ เสือกถ่ายกันออกมาซะอย่างกับพรีเว็ดดิ้ง”
“ใช่มะ บรรยากาศโคตรดีเลย มีฝนปรอยๆ บ้าง ละมุนโคตร”
“แต่เดี๋ยว! ใครถ่ายวะเนี่ย! ถ้าตอนนั้นว่างกันอยู่ทำไมไม่ช่วยกูถือของ!”
ทุกคนในห้องหันไปทางตากล้องของสโมฯ ทั้งที่จริงก็มีรูปจากหลายๆ คน แต่ในที่นั้นมีตากล้องอยู่คนเดียว เขาเลยต้องเป็นตัวแทนของตากล้องทั้งหมดตอบไป
“กูก็ไม่ว่างป่ะ ถ่ายรูปพวกมึงอยู่นี่ไง”
“ดีๆ มึงทำดีแล้ว ตาถึงเว้ย” นายกสโมฯ พยักหน้าเห็นด้วย พลางยื่นไม้เสียบลูกชิ้นที่ตี๊ต่างว่าเป็นไมค์ไปทางตากล้อง “ขอสัมฯ คุณต่าย ตากล้องชื่อดังของวิดวะหน่อยครับ ทำไมถึงเสือกกระหน่ำถ่ายรูปคู่สองคนนี้มาเป็นร้อยแบบนี้ครับ”
ตากล้องสโมฯ ทำท่ากระแอม เก๊กท่าอีกนิดก่อนจะตอบ “ยุคนี้ จะเรียกความสนใจจากสาวๆ เอ๊ย คนกลุ่มใหญ่ๆ ก็ต้องแบบนี้ล่ะครับ ต้องแอบมี material ให้ได้จิ้นกัน คนจะได้พูดถึง เข้ามาดูผลงานกู เอ๊ย คณะเราเยอะๆ เป็นการโฆษณาคณะเราแบบอ้อมๆ แต่ได้ผลตอบรับแบบแรงๆ น่ะครับ”
เสียงปรบมือจากสมาชิกสโมฯ และอาจารย์ดังเปาะปะ เป็นเชิงชื่นชมกับความคิดและเหน็บแนมไปพร้อมๆ กันในคราวเดียว
“นั่นแหละ สรุปว่าไอ้พิงค์ มึงไปสัมภาษณ์เขามาให้เรียบร้อยนะ”
“เฮ้ยๆ ผมไม่รู้จักจริงๆ จะไปสัมฯ ได้ยังไงอ่ะ ผมแค่รู้จักชื่อเล่นเขาเท่านั้น...”
“เขาชื่อรวินท์ กิจโสภณค่ะน้องพิงค์” หญิงสาวผู้เรียบร้อย ซึ่งเป็นสมาชิกหญิงของสโมฯ เพียงคนเดียวพูดขึ้น
ภูพิงค์หันขวับ “อ้าว รู้จักเหรอ แล้วไมพี่ไม่ไปสัมฯ เองวะ”
“รู้จักแค่ชื่อน่ะค่ะ ก็ไม่ได้หายากนี่คะ เขาเป็นคนดังของมหาลัยเขานี่”
“ดังด้วยเหรอพี่ ดังแบบไหนอะ”
“ก็เคยถือธงในงานบอล เขาลือกันว่าปีนั้นเกิดยิ่งกว่าลีดมหาลัยอีกนะ แล้วก็เป็นนายแบบประจำคณะประจำมหาลัยแบบเหมารวดหกปีอะค่ะ เข้าเพจคณะเขาไปยังเห็นรูปกับคลิปเขาเด่นหราอยู่เลย”
เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก “เหรอๆ พี่รู้ดีจังเนอะ แล้วดังแบบไหนอีก ดังกว่าประทัดมั้ยวะ”
เส้นเลือดบนหน้าผากหญิงสาวกระตุกดังเปรี๊ยะ “ดังว่า พ่อมึง พ่อมึง มั้ง ไอ้ห้าปึ๊ด กวนตีนฉิบหาย!” เธอลุกขึ้นพรวดแล้วกรีดนิ้วชี้หน้าเด็กหนุ่มด้วยฟิลลิ่งกิ๊กสุวัจนี “ไอ้พิงค์ มึงนี่โชคดีแค่ไหน พวกกูจับคู่ให้กับเขาเนี้ยะ ดูซิ! เป็นมึงเนี่ย! แทนที่จะเป็นกู! ทั้งที่กูเป็นชะนีเดียวในสโมฯ แท้ๆ!”
“พี่จ๋าๆ พี่เป็นผู้หญิงเว้ย อย่าลืมตัว” ซันหันไปสะกิดรุ่นพี่แล้วดึงให้นั่งลง
“เออ โทษที ไอ้พิงค์แม่งกวนตีน สาวแตกเลยกู”
ซันหันไปอธิบายให้เพื่อนรักเข้าใจ “พี่เขาหมายถึง สาวแตกไปหมด เหลือแต่ความแมนน่ะมึง”
ภูพิงค์รีบพยักหน้าหงึกๆ ในใจกลัวพี่จ๋าจับแดกมากกว่า “แล้วผมจะทำไงดีอะ”
หญิงสาวอดทนสงบเสงี่ยมกับรุ่นน้องต่อไปไม่ไหวแล้ว “มึงก็แอ๊ดเฟซบุ๊กเขาไปสิวะ! ทีเรื่องแบบนี้ทำไมจ๊าดง่าวนัก บ่าฮ่านี่!”
“โห! พี่รู้แล้วทำไมไม่แอ๊ดไปถามเองเลยวะ” เด็กหนุ่มโวยวาย
“กูแอ๊ดไปหลายทีแล้วโว้ย แอ๊ดตั้งกะกูอยู่ปีหนึ่ง จนปีสี่แล้วเนี่ย เปลี่ยนชื่อก็แล้ว เลือกรูปที่สวยสุดก็แล้ว เขาก็ยังไม่รับแอ๊ด! มึงเข้าใจมั้ย! เขาไม่รับกู!”
“โอ๋ๆ ขอโทษครับที่ถาม” ภูพิงค์หันไปทางนายกสโมฯ กับไอ้ซันเพื่อนรัก “งั้น...”
“เออ พวกกูก็แอ๊ดแล้ว แต่เขาไม่รับ!”
เด็กหนุ่มหันไปทางอาจารย์บ้าง
"เขาก็ไม่รับจารย์เหมือนกัน!"
“แล้วเขาจะรับผมเหรอ ไม่เอาอะ”
เพราะมัวแต่ลีลา ไอ้ซันเพื่อนรักจึงคว้าโทรศัพท์มือถือเขาไปปลดล็อกเองเสร็จสรรพ แล้วเปิดเฟซบุ๊กขึ้นมาจัดการแอ๊ดให้อย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย! ไอ้เหี้ยซัน!”
“ไม่ลองก็ไม่รู้ป่ะวะ”
“มึงจะไม่ถามกูหน่อยเหรอว่ากูอยากแอ๊ดเขามั้ยอ่ะ!”
“อ้าว! คุยมาตั้งนานนี่ ตกลงว่ามึงจะไม่ช่วยคณะทำงานเหรอ! นี่เหรอความรักคณะ รักพี่น้องผองเพื่อนของประธานรุ่น!” ซันสวนกลับไปแบบหมัดอัปเปอร์คัต ให้อีกฝ่ายเถียงไม่ออก ชนะน็อกไปแบบใสๆ
ภูพิงค์หยุดกึก ได้แต่อ้าปากพะงาบๆ ค้างไว้ มองไปก็คล้ายปลาเกยหาด
“เดี๋ยวเขากดรับแล้วรีบบอกด้วย” เพื่อนรักคืนโทรศัพท์ให้พลางยิ้มเยาะแบบผู้ถือไพ่เหนือกว่า
“พวกมึงเขายังไม่รับเล้ย แล้วเขาจะรับกูเรอะ เขาไม่รู้จักกูสักหน่อย” เด็กหนุ่มโวยต่อ แต่โวยไปก็เท่านั้น ทุกคนในห้องประชุมต่างพากันเมินเขาไปหมด
ภายในแผนกทันตกรรม โรงพยาบาลลำพูนวันนี้เตชิตเสร็จงานแล้ว แต่เพราะรวินท์อยู่เวรจนถึงสองทุ่ม เขาจึงนั่งเอ้อระเหย คุยกับคนนู้นคนนี้ฆ่าเวลารอเพื่อนรักไปพลางๆ
ขณะที่นั่งคุยแชตกับเพื่อนทันตแพทย์คนอื่นๆ และที่บ้านอยู่ กลุ่มพยาบาลสาวเจ้าเดิมก็เดินเข้ามานั่งชวนคุยด้วย
“หมอเต้ เห็นรูปหมอวินในเพจวิศวะเชิงดอยรึยัง”
“เห? ไหนๆ ครับ” ทันตแพทย์หนุ่มชะเง้อไปดูภาพบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของสาวๆ พยาบาลทันที
“คนหล่อก็งี้ ขนาดคณะเขาลงไว้แค่สองรูป คนยังแห่มากดไลค์กันเป็นหมื่นเลยค่ะ”
“นี่ยังน้อยนะ สมัยมันอยู่มหาลัยยิ่งกว่านี้เยอะ เมื่อก่อนมีคนมาติดต่อมันไปถ่ายแบบถ่ายละครด้วยนะ แต่มันขี้เกียจ มันว่าแค่เรียนก็เหนื่อยจะตายแล้ว”
“โห แต่หมอเต้ก็เป็นลีดมหาลัยเนอะ โรงบาลเราโชคดีจริงๆ เลย~ มีคุณหมอคนดังมาอยู่ตั้งสองคน”
“ผมสู้ไอ้หมอวินไม่ได้เลยครับ มันน่ะ คนดังตัวจริงเสียงจริง” เตชิตพูดกลั้วหัวเราะ
หลังจากพวกพยาบาลกลับกันไป เตชิตก็เปิดดูรูปในเพจวิศวะเชิงดอยอีกรอบ เพื่อนรักของเขานั่งอยู่ท่ามกลางนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์กลุ่มใหญ่ ไม่รู้มันไปเจ๋ออีท่าไหนถึงได้เสื้อคณะเขามาใส่ด้วย แถมยังทำเนียนกลมกลืนเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกับเขาอีก กระแดะเป็นที่สุด ชายหนุ่มนินทาอยู่ในใจ
เมื่อตอนเย็นวันเสาร์ ตอนที่ไอ้วินกลับมาจากดอย ดูท่ามันจะประทับใจเอามากๆ กลับมาเหนื่อยๆ แต่ก็พูดถึงไม่หยุดปาก เขาไม่ได้เห็นท่าทางกระตือรือร้นแบบนี้ของเพื่อนรักมานานแล้ว ตั้งแต่ขวัญข้าว...ทิ้งมันไป
เตชิดกดไล่ดูรูปไปจนถึงรูปของเด็กหนุ่มบนรถเข็นซึ่งเพื่อนๆ กอดคอพากันวิ่งโดยมีอีกคนช่วยเข็นให้ คนที่เข็นรถเข็นนั้นใส่หมวกและมีผ้าปิดจมูกไว้จึงมองไม่เห็นใบหน้า แวบแรกเขากดผ่านไป หากไม่รู้เพราะเหตุใดเหมือนกัน ที่ทำให้เขากดกลับมาที่หน้าเดิมอีกครั้ง
จะว่าไป... คนที่เข็นรถเข็นอยู่นี่ ถึงจะมองไม่เห็นหน้า แต่มันคุ้นชอบกลว่ะ
“เป็นบ้าเหรอวะ นั่งยิ้มปากห้อย”
เตชิตหันขวับไปทางต้นเสียง “อ้าว เสร็จแล้วเหรอมึง”
“เออ ใกล้สองทุ่มละ คงไม่มีใครมาแล้วมั้ง”
สิ้นคำพูดเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทันที รวินท์หันมองซ้ายขวา ผู้ช่วยทันตแพทย์กำลังเก็บอุปกรณ์ในห้องทำฟันเพื่อนำไปทำความสะอาดและฆ่าเชื้อ เขาจึงเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์แทน
คนที่ปลายสายพูดรัวเป็นภาษาเหนือ แน่นอนว่ารวินท์ฟังไม่ออก “ใจเย็นๆ ก่อนครับ พูดภาษากลางได้มั้ย ผมฟังไม่ออกหรอก”
“อ้าว คุณหมอ คุณหมอยังอยู่ใช่มั้ยคะ มีเคสฉุกเฉินนิดหน่อย คุณหมอพอจะช่วยดูให้หน่อยได้มั้ย”
“อ๋า...” รวินท์หันไปมองนาฬิกา อีกห้านาทีจะสองทุ่มแล้ว เขาเหนื่อยแล้วก็หิวด้วย แต่...ถ้าคนไข้อาการหนักล่ะ ถึงกับมาเวลานี้... “ส่งมาเลยครับ”
“ไอ้วิน” เตชิตเลิกคิ้วขึ้น “มึงจะยังรับเคสอีกเหรอ”
“ดูก่อน ถ้าไม่ฉุกเฉินก็ค่อยให้มาทำวันหลังได้นี่”
ไม่นานพยาบาลก็เข็นรถเข็นที่มีเด็กผู้หญิงอายุไม่น่าจะเกินห้าขวบเข้ามาในแผนก มีบิดามารดาวิ่งตามหลังมาด้วยสีหน้าวิตกกังวล ใบหน้าของเด็กหญิงเปื้อนน้ำตา สะอื้นไห้ฮักๆ เธอเม้มริมฝีปากซึ่งมีเลือดแห้งเกรอะกรังไว้พร้อมกับกำมือไว้แน่น
รวินท์เบิกตากว้าง ในใจอุทานว่าฉิบหายแน่ๆ เขาเป็นแค่ทันตแพทย์จบใหม่ป้ายแดง ไม่ค่อยจะมีประสบการณ์กับคนไข้ที่เป็นเด็กเล็กเสียด้วย เกิดเป็นเคสฉุกเฉินมากๆ เขาจะทำอย่างไรดีวะเนี่ย
พอบิดามารดาเข้ามาถึง ด้วยความตื่นตระหนกเป็นผลให้พวกเขาต่างคนต่างเล่าอาการของเด็กหญิงเป็นภาษาเหนือสลับภาษากลาง ทำให้ทันตแพทย์หนุ่มงงหนักเข้าไปอีก เมื่อเขาขอให้ใจเย็นและเล่าอาการใหม่ก็ได้ผลเหมือนเดิม จะขอความช่วยเหลือจากผู้ช่วยทันตแพทย์ อีกฝ่ายก็เอาอุปกรณ์ไปทำความสะอาดยังไม่กลับมาเลย
“หมอเต้”
“ผมก็ฟังไม่ออกครับหมอวิน” เตชิตหันไปทางพยาบาลแทน “พี่พยาบาลครับ ช่วยหน่อยเถอะ”
พยาบาลสาวช่วยสรุปได้ความมาว่า เด็กหญิงอยู่บ้านกับตายาย หากมาเล่นอยู่ที่หน้าบ้านตามลำพัง ส่วนบิดามารดาไปทำงาน พอกลับมาก็พบว่าเธอมีเลือดไหลออกจากปากแล้วก็ร้องไห้ ตายายบอกว่าเธอหกล้ม ทว่าเด็กหญิงไม่ยอมเปิดปากพูดจา ข้าวก็ไม่ยอมกิน น้ำก็ไม่ยอมดื่ม พวกเขาจึงรีบพามาที่โรงพยาบาล
รวินท์เหงื่อตก เขาสบสายตากับบิดามารดาของเด็กน้อยและพยาบาลซึ่งดูจะฝากความหวังไว้ที่เขาเต็มๆ ก่อนจะหันไปทางเพื่อนรัก “เอ่อ...”
เตชิตโน้มเข้าไปกระซิบบอก “เอาเลยมึง เดี๋ยวกูช่วย”
“เอาเลยนะ”
รวินท์ย่อตัวลงนั่งให้สายตาอยู่ระดับเดียวกันกับเด็กหญิง เขายิ้มกว้าง โยกศีรษะไปมาแล้วใช้เสียงสองพูดกับเธอ “หมอชื่อวินนะครับ แล้วนี่หมอเต้” จากนั้นก็โยนต่อให้อีกฝ่าย
เตชิตรับมุกต่อด้วยเสียงสองเช่นกัน “พวกเรา หมอวินและหมอเต้ จะดูแลน้อง...” เขาชะงัก หันไปกระซิบถามพยาบาล “น้องอะไรครับ”
“น้องเอื้องค่ะ”
เตชิตพยักหน้าหงึกหงัก “พวกเรา หมอวินและหมอเต้ จะดูแลน้องเอื้องเอง~”
สิ้นคำพูดของทันตแพทย์ทั้งสอง ภายในห้องก็เงียบกริบลง ได้ยินเสียงจิ้งหรีดจากทางด้านนอกโรงพยาบาลร้องมาแว่วๆ เด็กหญิงที่ร้องไห้อยู่จำใจต้องหยุดร้องไปด้วย อาจจะเพราะไม่แน่ใจว่าบิดามารดาพาเธอมาหาทันตแพทย์แน่หรือเปล่า
“อะแฮ่ม...” ชายหนุ่มทั้งสองหันมองหน้ากัน พวกเขาอุตส่าห์ทำเสียงให้น่ารัก ในเมื่อไม่มีใครเห็นว่าน่ารักก็ช่างแม่ง
รวินท์ลุกขึ้นเดินไปเข็นรถเข็นด้วยตัวเอง “เข้าไปข้างในกันดีกว่าครับ ให้หมอเช็กในปากก่อนนะ”
ทันตแพทย์ผู้น่าสงสารทั้งสองหลอกล่อเด็กน้อยอยู่นานสองนาน ให้เธอเปิดปากให้พวกเขาตรวจ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่สำเร็จสักที เด็กหญิงยังคงนั่งอยู่ในท่าเดิม
เตชิตชักจะหงุดหงิด “อ้าปากให้หมอดูสักทีเถอะ หมอหิวแล้วนะ หนูไม่หิวเรอะ อ้าปากแล้วหมอจะให้รางวัล” เขาหันไปทางเพื่อนรัก “มีรางวัลมั้ยมึง อะไรก็ได้”
รวินท์ขมวดคิ้วครุ่นคิด ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ เขามีตุ๊กตาตัวเล็กๆ เยอะมาก มีทั้งเซตปิกาจู้และเซตหมีริลัคคุมะอยู่ในลิ้นชักที่โต๊ะทำงาน พยาบาลสาวๆ ชอบเอามาให้ เขาจึงรีบเดินไปหยิบตุ๊กตาออกมาสองตัว
“อยากได้มั้ย ถ้าอ้าปากให้หมอดูดีๆ หมอให้ตุ๊กตาสองตัวนี่เลย”
เด็กหญิงเบิกตาโพลง อ้าปากกว้างทันควัน
“โอ้โห! สำเร็จแล้วเว้ย!”
สองหนุ่มรีบใช้โอกาสนั้นช่วยกันตรวจดูภายในช่องปากของเด็กหญิงทันที ไม่นานก็ได้ผลสรุปว่า เธอคงเล่นซน หกล้มจนฟันน้ำนมหลุดออกมา แต่เบื้องต้นไม่มีแผลอันตรายอะไร ที่เลือดออกก็น่าจะเพราะปากแตกด้วย ทันตแพทย์ป้ายแดงทั้งสองจึงรอดตัวไปอย่างหวุดหวิด
เมื่อตรวจเสร็จ เด็กหญิงเอื้อมมือออกไปทวงถามตุ๊กตาของเธอ และเมื่อเธอแบมือออก ก็เห็นฟันน้ำนมซี่ที่หักอยู่ในมือ
“ฮื้อคุณหมอเป็นที่ระลึกเจ้า”
ทันตแพทย์หนุ่มหัวเราะ “ขอบใจ”
บิดามารดาและพยาบาลกล่าวขอบคุณทันตแพทย์ทั้งสองที่มีเมตตากับเด็กหญิง ก่อนจะพากันกลับไป
รวินท์เก็บฟันของเด็กหญิงใส่ขวดเล็กๆ แล้วเอาใส่ลิ้นชักโต๊ะทำงานไว้เป็นที่ระลึก สำหรับเคสที่ต้องดูแลฟันเด็กแบบฉุกเฉินเคสแรกในชีวิต
“เหนื่อยกว่าทำฟันมาทั้งวันอีกมึ้ง” เตชิตบิดขี้เกียจสุดแรง “ไปหาไรแดกกันเหอะ”
“เออ วันนี้แดกแถวๆ นี้แหละ กูจะรีบกลับไปอาบน้ำนอน หมดแรงแล้วว่ะ”
ทันตแพทย์หนุ่มทั้งสองตั้งใจจะไปฝากท้องกันที่ร้านก๋วยเตี๋ยวแถวๆ โรงพยาบาล ทว่าร้านก๋วยเตี๋ยวแถวๆ นี้น่ะ เป็นที่เลื่องลือว่าเปิดปิดตามใจฉัน เวลาหิวๆ ต้องการอาหาร ดันปิดหมดซะงั้น พวกเขาเลยต้องถ่อไปถึงตลาดโต้รุ่ง และเมื่อสองหนุ่มผู้หิวโหยมาถึงถิ่นของกินแล้ว พวกเขาก็กินมันทุกอย่างที่ขวางหน้า ซื้อกลับไปกินต่อที่ห้องและเอาไว้กินต่อมื้อเช้าด้วย เอาให้คุ้ม
หากเอาเข้าจริงๆ พอกลับถึงห้องรวินท์ก็ไม่ได้กินอะไรต่ออีก พออาบน้ำเสร็จก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง หลับเป็นตาย
หลายวันผ่านพ้นไป สมาชิกสโมสรนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ก็ยังคงวนเวียนอยู่ในไร่แห้วกันเหมือนเคย เนื่องจากทันตแพทย์หนุ่มเป้าหมายไม่กดรับใครเป็นเพื่อนในเฟซบุ๊กเลยสักคน รวมทั้งภูพิงค์ด้วย
“แย่ว่ะ ไอ้พิงค์แม่งห่วย ช่วยอะไรไม่ได้เลย”
“ไอ้เหี้ยนี่ มันความผิดของกูมะ ก็บอกแล้วว่าไม่รู้จักอะ บอกสโมฯ ให้ตัดใจเหอะว่ะ”
ซันมองรูปบนจอแล็ปท็อปแล้วทอดถอนใจ จากนั้นจึงส่ายหน้ารัว “มึงแหกตาดูยอดไลค์รูปมึงกับพี่เขาบ้างมะ ขนาดลงไว้แค่สองรูป ตั้งแต่เปิดเพจมาจนถึงวันนี้ยังไม่เคยมียอดไลค์เยอะขนาดนี้มาก่อนเลยนะเว้ย นี่กูกั๊กรูปเด็ดๆ ไว้เป็นเซต กะว่าจะลงพร้อมสัมภาษณ์ เพจแตกแน่ๆ”
“แต่ก็ไม่รู้จะติดต่อพี่เขายังไงอยู่ดีมะ”
“มึงลองส่งข้อความไปดิวะ”
“ไม่เอาแล้วเว้ย แค่ไปขอแอ๊ดนี่กูก็หน้าด้านจะตายแล้วป่ะวะ”
“มึงไม่ได้ขอแอ๊ดสักหน่อย กูขอป่ะ”
“แต่มันแอ็คเคาทน์กู!” ภูพิงค์ตบกบาลเพื่อนรักไปหนึ่งที รีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงก่อนที่จะโดนเอาไปทำมิดีมิร้ายอีก แค่นี้เขาก็เสียเซลฟ์จะแย่
ไอ้พี่วินนั่น ทำไมไม่รับแอ๊ดวะ หรือจำชื่อเขาไม่ได้ ควรเข้าไปเปลี่ยนชื่อในเฟซเป็นพิงค์เฉยๆ แทนภูพิงค์ดีไหม เปลี่ยนรูปโพรไฟล์ให้ชัดๆ ด้วย เผื่อว่าอีกฝ่ายจะจำได้ เด็กหนุ่มคิดไปพลางถอนหายใจ
*TBC*
น้องพิงค์ต้องสู้นะ ตามหาพี่วินให้เจอ 555555 งานนี้เขาจะเจอกันอีกได้ยังไง ติดตามตอนหน้านะค้าาา
ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่ะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
