หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END]

[huskyhund]

Chapter 6 : ภูพบเดือน


โทรศัพท์มือถือสั่นสะเทือนทันทีที่หมดเวลาทำงานประจำวัน ราวกับว่าคนที่ต้นสายรอเวลาเลิกงานอยู่อย่างใจจดใจจ่อ

เตชิตขมวดคิ้ว พลางเดินไปหยิบโทรศัพท์มาดู เมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาคือมารดา ซึ่งปกติแล้วจะโทรมาวันเสาร์อาทิตย์เสียมากกว่า เขาก็รีบกดรับสาย

“หา ไอ้เตยขับรถชน! มันเป็นไรมากเปล่าแม่”

“มันเป็นคนเดียวไม่พอน่ะสิ มันพาพ่อมันเจ็บไปด้วย เขาไปซื้อซีฟู้ดกันที่ตลาดทะเลไทยนู้น แล้วไอ้เตยมันซิ่ง จะรีบกลับบ้านมาเล่นเกม ตอนนี้ก็เลยนอนคู่กันอยู่ในโรงบาลนั่นล่ะ แต่พ่อแกงอแง อยากให้ลูกชายคนโตมาเฝ้า”

เตชิตหน้าเสีย เขารีบหยิบตารางงานขึ้นมาดู “เดี๋ยวผมโทรกลับนะแม่ ขอคุยกับไอ้วินก่อน”

“จ้ะๆ ฝากบอกวินด้วยว่าแม่คิดถึงนะ”

รวินท์เก็บของเสร็จพอดี เขาหันไปเห็นเพื่อนรักซึ่งยืนหน้าซีดอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานจึงรีบเดินเข้าไปหา “เกิดอะไรขึ้นวะ”

“ไอ้เตยพาป๊าไปซิ่ง รถชน นอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่โรงบาล”

“เฮ้ย! เป็นไรมากเปล่าวะ”

“เสียงแม่ไม่ค่อยซีเรียส แต่แม่กูอ่ะ เก็บความรู้สึกเก่ง กูเลยไม่มั่นใจ”

“ใจเย็นนะเว้ย อย่าเพิ่งคิดมาก” รวินท์ก้าวเข้าไปสวมกอดเพื่อนรัก “อย่างน้อยพ่อกับน้องมึงก็ปลอดภัย”

เตชิตซบใบหน้าลงบนหัวไหล่อีกฝ่าย “ขอบใจ แต่กูคงต้องลางานพรุ่งนี้ แล้วก็วันเสาร์อาทิตย์นี้ด้วย กะว่าจะบินพรุ่งนี้เช้า กลับอาทิตย์เย็นๆ”

“เออ มึงรีบไปหาพ่อกับน้องมึงเถอะ เวรกับคลินิกของมึง เดี๋ยวกูทำแทนให้เอง แล้วนี่มึงจะไปสนามบินยังไงวะ ให้กูไปส่งมั้ย”

“เดี๋ยวไปกับพี่ก็ได้”

สองหนุ่มหันขวับไปทางต้นเสียง “พี่สิงหา”

“พรุ่งนี้เช้าพี่ต้องไปส่งพ่อที่สนามบินเหมือนกัน มึงรีบไปลางานเลยไอ้เต้ หัวหน้ายังอยู่พอดี”

“เออ ไปเลยมึง เดี๋ยววันอาทิตย์กูไปรับมึงกลับมาพร้อมกูเอง มึงรีบไปยื่นใบลาก่อน เดี๋ยวกูช่วยหาตั๋วให้”

“ขอบใจเว้ย” เตชิตรีบรุดเดินออกไป เขาอดภูมิใจในตัวเพื่อนรักไม่ได้ ที่เวลาแบบนี้มันก็เป็นที่พึ่งให้กับเขาได้เหมือนกัน ทั้งที่ปกติมันเป็นคนไม่สนใจอะไรแท้ๆ



เมื่อถึงวันศุกร์ หลังเลิกเวรรวินท์จึงต้องขับรถไปคลินิกที่เชียงใหม่ตามลำพัง ทำให้เขาสำนึกได้ว่าระยะทางใกล้ๆ กลับกลายเป็นไกลได้เมื่ออยู่คนเดียว พอไปถึงก็หิวโซ เขาจึงเดินไปร้านบะหมี่ที่อยู่ใกล้ๆ กับคลินิก

ขณะที่นั่งกินบะหมี่อยู่ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาจึงหยิบมากดรับสาย “ว่าไงไอ้เต้ พ่อกับน้องมึงเป็นไงบ้าง”

“ก็สาหัสอยู่ ต้องนอนรพ.อีกสักพักใหญ่ๆ เลยว่ะ คงต้องทำกายภาพด้วย”

“เฮ้ย หนักเลยอะดิ”

“เฮ้อ กูคงต้องบินไปบินมาอีกระยะ แม่อยู่คนเดียว พ่อกับไอ้เตยก็งอแงฉิบหาย แล้วนี่มึงเป็นไงบ้าง ถึงคลินิกยังวะ”

“ถึงแล้ว เพิ่งถึง กำลังแดกบะหมี่อยู่”

“คิดถึงกูอะดิ อยู่คนเดียวแบบนี้”

“เออ คิดถึง” รวินท์พูดกลั้วหัวเราะ “นี่มึงอยู่โรงบาลป่ะวะ”

“อือ มานอนเฝ้าพ่อกับไอ้เตย” เตชิตหยุดถอนหายใจยาว “ขอโทษที่ทำให้มึงลำบากไปด้วย”

“ลำบากเหี้ยไร ทำงานแทนมึงก็ได้เงินมะ กูยิ่งหิวเงินอยู่ตอนนี้”

“งั้นก็ดีเว้ย จะได้ไม่ต้องห่วงมาก กูไม่อยู่ไม่รู้ว่ามึงจะไปแรดที่ไหนนัก”

“สัส ไปนอนพักไป กูจะแดกต่อละ” รวินท์ยิ้มพลางส่ายหน้าช้าๆ เขาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ เลื่อนหน้าจอไปมา แล้วเพิ่งสังเกตเห็นว่าแอพพลิเคชั่นเฟซบุ๊กของตนมี Notifications ขึ้นพรืด ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมามัวแต่ยุ่งๆ เขาจึงลืมสนใจไปเลย

พอนิ้วแตะเปิดแอพพลิเคชั่นขึ้นมา ทันตแพทย์หนุ่มก็ต้องชะงัก เขาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาส่องดูรูปภาพที่ปรากฏขึ้น มันเป็นรูปของขวัญข้าวกับผู้ชายคนหนึ่ง เธอเป็นคนลงรูปและ tag ชื่อผู้ชายคนนั้นเอง ทั้งที่ไม่ได้อัปเดตข่าวคราวในเฟซบุ๊กมานาน ครั้งสุดท้ายก็ก่อนที่จะเดินทางแยกย้ายกันไปใช้ทุนนู่น

“ใครวะ”

หัวใจเจ็บหน่วง เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ

ใบหน้าของขวัญข้าวดูมีความสุข ยิ้มแย้มแจ่มใส เธอกับผู้ชายคนที่ยืนข้างๆ ประสานมือกัน พวกเขายืนอยู่ข้างหน้าบ้านหลังหนึ่ง

“ไอ้เหี้ย ไม่จริง...”

นิ้วมือที่สั่นเล็กน้อยกดเลื่อนอ่านข้อความจากเพื่อนๆ ของเธอที่ใต้ภาพ ซึ่งหลายคนแซวเรื่องการเปลี่ยน status ของเธอเป็น in a relationship บางคนก็แสดงความดีใจด้วย แต่ไม่มีใครเอ่ยถึงเขาเลยสักคน

นี่เพื่อนๆ ของขวัญข้าวรู้กันหมดเลยหรือว่าเขากับเธอเลิกกัน ทั้งที่ตัวเขาเองไม่เคยบอกใคร นอกจากไอ้เต้ แปลว่าขวัญข้าวเป็นคนบอกอย่างงั้นหรือ

มาถึงตอนนี้ รวินท์เพิ่งจะนึกสงสัย ตอนที่เขากับขวัญข้าวคบกัน เธอเคยได้เปลี่ยน status หรือ tag ชื่อเขาบ้างหรือเปล่า เขาไม่เคยสังเกตเลย แต่ที่แน่ๆ เขาไม่เคยเปลี่ยน status เพราะไม่ได้ใส่ใจเรื่องอะไรแบบนี้ เฟซบุ๊กสำหรับเขามีไว้ลงรูปนานๆ ครั้งเท่านั้น

หรือบางทีขวัญข้าวก็อาจจะไม่ได้ต้องการยอมรับความสัมพันธ์ของเขากับเธอก็ได้

รวินท์รู้สึกเหมือนโลกถล่มลงมาทับตัวเขาทั้งใบ สิ่งที่เขาพยายามจะพิสูจน์ให้เธอเห็น มันไม่มีค่าอะไรอีกแล้ว ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรไปหาเธอทันที

ปกติแล้วเมื่อเขาโทรศัพท์ไปหาเธอจะเจอแต่เสียงสัญญาณสายไม่ว่าง หากคราวนี้เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่คนที่ปลายสายไม่สนใจจะกดรับสาย

รวินท์ลุกขึ้นจ่ายเงินค่าอาหาร จากนั้นจึงเดินกลับไปยังคลินิกอย่างเลื่อนลอย เขาหยุดยืนอยู่ที่หน้าคลินิก แล้วกดโทรศัพท์ออกไปอีก

ในที่สุดคนที่ปลายสายก็ยอมรับสาย

“ขวัญ ไอ้รูปในเฟซมันคืออะไรกันน่ะ”

“วินดูไม่ออกเหรอ” ขวัญข้าวตอบเสียงเรียบ “วิน ขวัญขอร้อง อย่าโทรมาอีก อย่าติดต่อมาอีก ขวัญไม่อยากให้คนของขวัญไม่สบายใจ... นะ ขวัญขอร้อง”

“แต่...”

“นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ขวัญจะขอร้องวิน...นะคะ ให้ขวัญได้เจอคนที่รักขวัญจริงๆ เถอะนะ”

ชายหนุ่มขึ้นเสียง “ขวัญรู้ได้ยังไงว่าเขารัก...” หากไม่ทันเสียแล้ว ขวัญข้าวชิงกดวางสายไปก่อน

รวินท์ยังไม่ยอมแพ้ เขาพิมพ์ส่งข้อความเข้าไปในแชตแทน “แต่ผมรักขวัญ” ทว่าเมื่อกดส่ง เขาจึงได้รู้ว่า... เธอบล็อกเขาไปแล้ว

พอเปิดเฟซบุ๊กขึ้นมาอีกรอบ เธอก็ไม่ได้อยู่ในรายชื่อเพื่อนของเขาอีกแล้ว ที่เธอปลดบล็อกโทรศัพท์ของเขาชั่วคราวก็เพื่อที่จะบอกลาเท่านั้น เขาไม่สามารถติดต่อเธอได้อีก เธอตัดช่องทางการติดต่อไปทั้งหมด

ทันตแพทย์หนุ่มได้แต่ยืนช็อกค้างอยู่กับที่ เขาไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าหยดน้ำตาหลั่งรินเปื้อนแก้ม

“ทำไมอะขวัญ ผมทำอะไรผิดอีก ผมพยายามพิสูจน์ตัวเองทุกอย่าง ทำไมคุณไม่ให้โอกาสผม”

รวินท์ยกโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง เขาตั้งใจจะโทรไปหาเพื่อนรัก แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าอีกฝ่ายก็กำลังมีเรื่องกลุ้มใจอยู่เช่นกัน แล้วอยู่ในโรงพยาบาลกับบิดาและน้องชายแบบนั้น เขาโทรศัพท์ไปดึกๆ แบบนี้คงไม่ดี

ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนขั้นบันไดข้างหน้าคลินิกนั่นล่ะ เขายกสองมือกุมใบหน้า พยายามกลั้นไม่ให้สะอึกสะอื้นเสียงดังมากนัก

เสียงประตูเปิดปิดของร้านสะดวกซื้อที่อยู่ไม่ไกลออกไปดังแว่วมาเป็นระยะๆ รวินท์เงยหน้าขึ้นแล้วหันไปมอง ก่อนจะยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ำตา เขาลุกขึ้นเดินโซเซไปหยิบเบียร์มาเต็มตะกร้า พอจ่ายเงินเสร็จก็เดินกลับเข้าไปในคลินิก



ภายในบ้านเช่าที่อยู่ไม่ไกลออกไปนัก แก๊งวิศวะสี่คนนั่งจกข้าวเหนียวไก่ทอดอยู่กับหลานเจ้าของบ้าน วันนี้เป็นวันศุกร์ต้นเดือน แซนดี้ก็เพิ่งจับเด็กแว้นคนใหม่มาเป็นแฟนได้ เจ้าหล่อนจึงฉลองใหญ่ ซื้อไก่ทอดข้าวเหนียวและเบียร์มาเลี้ยงผองเพื่อนมากมาย

“แต่ แด แด แด แต่ แด๊ แด่ แด ขอให้คุณแซนดี้มีความสุขมากๆ” ดิวร้องเพลงเว็ดดิ้งมาร์ชพร้อมกล่าวอวยพรให้

ซันเอาบ้าง “ผลบุญครั้งนี้ ขอให้เด็กใหม่กรุบกรอบ สดซิง แดกได้อร่อยสะใจ”

“ขอให้รักกันยืดยาว ถือไม้เท้าดอกทอง ตะบองยาวเย...”

“หยุด ไอ้พิงค์! เดี๋ยวไม่ให้แดกเลยนี่” แซนดี้หันไปด่าก่อนที่ภูพิงค์จะพูดจบ “พวกมึง มึง มึงและมึง คอยดูนะ คนนี้แหละตัวจริงของกู”

“พวกกูก็เห็นมึงบอกแบบนี้ทุกคนป่ะวะ” ขิงส่ายหน้าไปมา ก่อนจะมองเพื่อนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “แต่งตัวซะแรดเชียว แต่งหน้าหนาแข่งกับพื้นซีเมนต์หน้าบ้านเหรอวะ แล้วนี่จะไปไหนดึกๆ ดื่นๆ”

“พูดมากฉิบหาย เป็นผัวกูเหรอพวกมึงน่ะ ก้มหน้าแดกไก่หรือไม่ก็ลากไปแดกในน้ำเลยไป” แซนดี้ตวาด แต่แล้วก็อมยิ้มปริ่มสุข เจ้าหล่อนหันไปหยิบถุงที่มีตราเซนทรัลมาวางตรงหน้า แล้วหยิบบราที่เพิ่งซื้อมาใหม่ขึ้นมาโชว์ “เดี๋ยวคืนนี้กูจะไปเดต ห้าทุ่มเด็กกูจะแว้นมารับ มึงดู นี่กูเพิ่งสอยมาใหม่ เอาไว้ใส่ครั้งหน้า บราน้ำหนาสองนิ้ว เจ๋งมะ โดนแล้วไม่ยุบ ขยับไปขยับมาได้เหมือนนมจริง” ไม่ถามเฉยๆ แต่ใส่ทับชุดแซกรัดเปรี้ยะที่สวมอยู่ก่อนอวดทุกคนด้วย

ภูพิงค์แทบจะพ่นไก่ในปากทิ้ง “อีแซนดี้ มึงจะให้พวกกูแดกดีๆ ไม่ได้เหรอวะ”

ส่วนอีกสามคนน่ะหรือ พากันยื่นมือไปจิ้มดูอย่างสนใจ “โหๆ เจ๋งๆ เหมือนจับนมจริงๆ เลยว่ะ”

“พวกมึงเคยจับนมจริงๆ เหรอวะ”

“ไม่เคยว่ะ แต่กูจินตนาการไว้ว่ามันคงเป็นแบบนี้”

แซนดี้ดีดดิ้นพอเป็นพิธี แต่ใส่จริตลงไปเต็มที่ “อร๊าง... อร๊างง... ผัวๆ ขา จิ้มเบาๆ เดี๋ยวนมหนูแตก”

ภูพิงค์รีบกินไก่ที่คาอยู่ในมือเพื่อที่จะได้ด่าได้โดยไม่สะดุด “อีสลิ... กึก!”


กร๊อบ!



แต่เสือกกัดลงไปบนกระดูกไก่เต็มแรง เสียงดังฟังชัดจนทั้งห้องนิ่งอึ้ง หันมามองที่เขาเป็นตาเดียว

“ไอ้สัสพิงค์! ฟันมึงยังอยู่ดีมั้ย!”

“หรือเสียงเมื่อกี้คืออะไรหัก”

เด็กหนุ่มอ้าปากค้างไว้ในท่าเดิม พลางก้มหน้าลงเททุกสิ่งในปากออกมากองบนฝ่ามือ “ไอ้เหี้ย ในนี้มีซากฟันกูมั้ยเนี่ย”

“เดี๋ยวดูในปากก่อนเว้ย” สี่หนุ่มที่เหลือในห้องพุ่งเข้าไปจับภูพิงค์แหกปากไปคนละทิศ แล้วก็ผงะ ถอยไปคนละมุมห้อง “แย่แล้วมึง”

“ไอ้พวกเหี้ย พวกมึงเห็นอะไร”

“หมา เอ๊ย เลือดเต็มกระพุ้งแก้มมึงเลย!”

ภูพิงค์หน้าเสีย เขารีบดึงกระดาษทิชชูมาถุยน้ำลายออกดู ยิ่งเห็นเลือดก็ยิ่งวิตกจริต เขาปวดแก้มซ้าย แต่เสือกยกมือขึ้นกุมแก้มขวา จากนั้นจึงยัดกระดาษทิชชูเข้าไปเช็ดๆ ในปาก บ้วนน้ำลายอีกทีสองทีก็ไม่ได้มีเลือดออกมาอีก ทว่า... “โอย ปวดๆ ในปากอะ”

“ปวดแบบไหนวะ ตุ้บๆ หนึบๆ หรือจี๊ดๆ”

“ปวดอะ กูพูดจริงนะเว้ย แย่แล้วพวกมึง~” ภูพิงค์หน้าซีดเป็นไก่ต้ม “ทำไงดีวะ”

“กูว่าท่าจะไม่ค่อยดี ไปหาหมอก่อนเหอะ” แซนดี้วิ่งไปคว้ากุญแจรถ “ฉิบหาย จะห้าทุ่มแล้ว เด็กกูใกล้จะมาแล้วด้วย!”

“แต่กูไม่อยากไปหาหมอฟันอะ กูกลัว~”

“ไอ้สัส บ่าฮ่านี่ โตเป็นควายแล้วยังเสือกกลัวหมอฟันอีก ไปเว้ย ลุก!”

“ไม่เอาโรงบาลของมหาลัยนะมึง เดี๋ยวเจอคนรู้จัก”

“โว้ย มึงนี่ ฉุกเฉินขนาดนี้ยังจะเรื่องมากอีก ไปขึ้นรถก่อนเว้ย!” สี่หนุ่มกึ่งลากกึ่งจูงภูพิงค์ไปโยนใส่รถ ขิงตามขึ้นไปนั่งขวางและจับตัวเพื่อนรักไว้ แต่พออีกสองหนุ่มจะก้าวขึ้นรถตาม เจ้าของรถก็ลากพวกเขากลับออกมาแล้วสั่ง “พวกมึงรอเด็กกูอยู่ที่นี่แหละ บอกเด็กกูรอก่อนเข้าใจมั้ย!”

“เด็กไหนวะ!” ซันมัวแต่ตกใจจนลืม เขาเลยโดนไอ้ดิวถีบไปอีกที

“เด็กแว้นของมันไงโว้ย”

หลังจากสั่งเสียเสร็จเรียบร้อย แซนดี้ก็สตาร์ตรถแล้วบึ่งออกจากบ้านไปทันที

ส่วนซันกับดิวก็ได้แต่ยืนงง “แล้วทำไมมันไม่อยู่รอเองวะ! ให้พวกกูขับรถพาไอ้พิงค์ไปก็ได้!”

ขิงนั่งอยู่บนเบาะหลังในรถที่กำลังแล่น เขาล็อกคอเพื่อนรักไว้ด้วยเพื่อกันไม่ให้มันดิ้นหนีไปได้ “ถ้าไม่ใช่ที่โรงบาลของมหาลัย จะไปหาหมอฟันที่ไหนเวลานี้วะ” ระหว่างนั้นก็หันไปเห็นคลินิกที่อยู่ในซอยใหญ่เดียวกันเข้าพอดี “เฮ้ยๆ อีแซนดี้ หยุด!” เขาเอื้อมมืออีกข้างไปตบคนที่ขับรถอยู่รัวๆ “คลินิกข้างหน้ายังเปิดไฟอยู่เว้ย น่าจะยังมีคนอยู่ข้างใน ลองไปดูก่อนมะ”

“เออ ดี ใกล้ดี” แซนดี้จอดรถมันที่ข้างถนนหน้าคลินิกนั่นล่ะ แต่ภูพิงค์ไม่ยอมลง เขาเกาะเบาะรถไว้แน่น

“ไอ้เหี้ย! กูกลัว! กูไม่ลงเว้ย!”

“โว้ย ไอ้ปัญญาอ่อน!” แซนดี้กระชากอีกฝ่ายลงมาจากรถ ล็อกคอแล้วลากตรงไปยังประตูทางเข้าคลินิก “ไอ้ขิง มึงไปกดออดเรียกหมอเร้ว!”

ขิงถลาลงจากรถไปก่อนที่จะโดนลากลงไปอีกคน “อีห่า มึงจะพามันไปหาหมอหรือโรงฆ่าสัตว์วะ! มึงเอาเรี่ยวแรงโคถึกแบบนี้มาจากไหนเนี่ย!” เขาปราดเข้าไปยืนหน้าคลินิก ทั้งกดออดและเคาะเรียก แล้วเกาะกระจกชะเง้อมองเข้าไปข้างใน

สักพักก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินโซเซออกมาจากห้องด้านในสุด จากนั้นก็มาหยุดยืนมองอยู่ที่ประตูกระจกด้านใน

แซนดี้แหกปากเสียงดังสนั่นลั่นไปทั้งซอย เวลาโมโหจัดๆ เจ้าหล่อนมักจะหลุดกำเมืองออกมาร่วมด้วยเสมอ “บะห้าปักขะใจ๋เปิดประตู ผัวเฮาจะต๊ายอยู่แล้ว!”

“อีแซนดี้ มึงหลุดกำเมืองของมึงอีกแล้ว เกิดหมอฟังไม่ออกละวะ เอาใหม่มึง”

เจ้าของชื่อพยักหน้า เมื่อกี้อารมณ์ขึ้น เขาเลยลืมตัวไปนิด “เปิดประตูสิเว้ย ผัวกูจะตายแล้ว!”

เมื่อบานประตูเปิดออก แซนดี้ก็พุ่งเข้าไปข้างในทันที

“ห้องตรวจอยู่ไหน!”

รวินท์ซึ่งซัดเบียร์เข้าไปหลายกระป๋องยืนงง แต่มือก็ชี้ไปที่ห้องตรวจฟัน

“เฮ้ย ไอ้น้อง นี่หมออยู่มั้ยเนี่ย” ขิงจับแขนทันตแพทย์หนุ่มเขย่า เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายดูหน้าเด็กๆ ไม่น่าจะเป็นทันตแพทย์ได้

“อยู่ ผมนี่แหละ หมอ”

“ใช่เหรอวะ เฮ้ย! อีแซนดี้! ทำไมหมอท่าทางแปลกๆ วะ!”

เสียงแซนดี้และภูพิงค์ดังอื้ออึงออกมาจากข้างในห้องตรวจ คนหนึ่งเอาแต่โวยวายว่าจะกลับ ส่วนอีกคนก็จะรีบกลับไปหาผัว

“หมอโว้ย เข้ามาดูปากมันหน่อย!”

รวินท์เดินโซเซตรงไปยังห้องตรวจ พอขิงเห็นก็ชักไม่มั่นใจ เขาวิ่งไปคว้าแขนทันตแพทย์หนุ่มไว้ “เดี๋ยว! คุณจะทำอะไรเพื่อนผม! มันยังเรียนไม่จบ อนาคตยังมืดมัว เมียก็ยังไม่ทันได้มีกับเขาเลยนะเว้ย!”

“ไอ้ขิงช่วยกูด้วย!” เมื่อภูพิงค์ดิ้นหลุดได้ เขาก็ถลาไปที่ประตูห้องตรวจ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่รวินท์เดินมาถึงพอดี ทำให้ทั้งสองที่ประจันหน้ากันหยุดกึก

เด็กหนุ่มเบิกตาโพลง “พี่วินนี่หว่า”

รวินท์ขมวดคิ้ว “คุณ...พิงค์?”

“อ้าว รู้จักกันเหรอ” แซนดี้และขิงถามขึ้นพร้อมกัน “นี่หมอฟันจริงๆ ใช่ป่ะเนี่ย”

ภูพิงค์หันไปถามชายหนุ่มต่อ “เออ พี่วินเป็นหมอฟันเหรอ”

“นี่มึงรู้จักกันยังไงเนี่ย” ขิงถามอย่างงงๆ

“ฉิบหาย ห้าทุ่มแล้ว รู้จักกันก็ดี งั้นฝากไอ้พิงค์หน่อยนะหมอ ไอ้ขิง เดี๋ยวมึงขี่มอไซค์มารับไอ้พิงค์ละกัน กูต้องรีบไปแล้ว”

“อ้าว อีแซนดี้~” ขิงยังไม่ทันแม้แต่จะขัดขืน เขาโดนแซนดี้ล็อกคอลากออกไปจากคลินิกอย่างรวดเร็ว

ในที่สุดเสียงดังโวยวายยิ่งกว่าอยู่กลางตลาดสดยามเช้าตอนที่แม่ค้าใช้เปลือกทุเรียนตบตีกันก็เงียบกริบลง เหลือแค่สองหนุ่ม ทันตแพทย์กับคนไข้เท่านั้น

“เดี๋ยวผมล็อกประตูก่อน ข้างหน้าไม่มีใครอยู่ คุณไปนั่งรอบนเก้าอี้ตรวจนะ” รวินท์เดินเซออกจากห้องตรวจไป ไม่นานก็เดินกลับมา หากอีกฝ่ายยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม “เป็นอะไร กลัวเหรอ แค่ตรวจเฉยๆ ก็ไม่กล้าอ้าปากรึไง” น้ำเสียงคนเมาฟังดูกวนกว่าปกติสามสิบเปอร์เซ็นต์ ส่งผลให้คนอ่อนวัยกว่าชักสีหน้า แล้วเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ทำฟันอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

รวินท์หยิบผ้าปิดปากกับถุงมือมาสวม “ไปทำอะไรมา แล้วมีอาการยังไงบ้าง”

“คือผมกินไก่ กัดกระดูกไก่แรงไปหน่อย เสียงหักดังกึก ไม่รู้อะไรหักบ้าง เมื่อกี้มีเลือดออกในปากเต็มไปหมด แล้วตอนนี้ก็ปวดๆ ฟันด้วย”

“อืม เดี๋ยวขอดูในปากก่อนนะ” ชายหนุ่มเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ทันตแพทย์ เปิดไฟแล้วกดสวิตช์เก้าอี้คนไข้ให้เอนหลังลง “เอ้า อ้าปาก”

ภูพิงค์อ้าปาก กลั้นหายใจแล้วปิดตานิ่ง สองมือกำไว้แน่น กะว่าถ้ารู้สึกเจ็บเมื่อไหร่ จะทุบไอ้พี่วินแม่งให้สลบไปเลย

หลังจากตรวจอยู่สักพักเขาก็ดึงผ้าปิดปากลง พูดเสียงงึมงำ “ที่เลือดออกเพราะเหงือกเป็นแผล น่าจะถูกกระดูกบาดเอา ส่วนฟันคุณปกติดีนะ ไม่มีตรงไหนหักหรือแตก หินปูนเยอะ มีผุด้วยเล็กน้อย แต่ที่ปวดผมว่าน่าจะมาจากฟันคุดมากกว่า เหงือกคุณบวมนิดหน่อยน่ะ ฟันโผล่ขึ้นมานิดนึงแล้ว” จากนั้นก็กดสวิตช์ยกพนักเก้าอี้ขึ้น “เดี๋ยวผมจะให้ยาไปกินก่อน พออาการดีขึ้นแล้ว คุณรีบไปให้ที่คณะทันตะในมหาลัยผ่าออกนะ นักศึกษาน่าจะทำฟรี จะได้ช่วยเป็นเคส...”

รอดแล้วเว้ย... เด็กหนุ่มถอนหายใจพลางลุกขึ้นตั้งหลัก สองขาเตรียมก้าวสับหนีออกจากห้องตรวจ

“เฮ้ย! พี่วิน!”

จู่ๆ ทันตแพทย์หนุ่มก็ทรุดฮวบ เกือบจะล้มลงจากเก้าอี้ โชคดีที่ภูพิงค์ยื่นมือออกไปประคองไว้ได้ทัน “แบตหมดเหรอวะพี่ เฮ้ย!” แล้วอีกฝ่ายก็เอนตัวทิ้งน้ำหนักทั้งหมดมาที่เขาเสียอย่างนั้น

“พี่วิน... พี่วิน...ไอ้พี่วิน เฮ้ย! พี่แม่งหลับกลางอากาศเหรอวะ!” เด็กหนุ่มเขย่าตัวคนในอ้อมแขนรัวๆ เขาย่อตัวลงมอง เมื่อใบหน้าของพวกเขาห่างกันแค่ปลายนิ้วกั้นจึงได้กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ “ไอ้พี่วินแม่งเมานี่! เมาแล้วยังเสือกมาทำฟันอี้กกก~ ดีนะยังไม่ทันทำอะไรกู ไม่งั้นถอนฟันกูผิดซี่แน่!” เขาก็ว่าแล้ว ทำไมอีกฝ่ายทำตาขวางๆ พูดจาแปลกๆ ชอบกล

เวรกรรมของกูแท้!

“เอาไงดีวะเนี่ย” ภูพิงค์หันรีหันขวาง ก่อนจะลากอีกฝ่ายไปนอนลงบนโซฟาสำหรับให้คนไข้นั่งรอ เขายืนเกาหัวอย่างงงๆ ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตต่อดี

สักพักขิงก็นำมอเตอร์ไซค์มาจอดที่ข้างหน้าคลินิก เด็กหนุ่มจึงเดินไปเปิดประตูให้เพื่อน

“เป็นไงวะมึง แล้วไมหมอมานอนสลบอยู่นั่นวะเนี่ย เฮ้ย! เดี๋ยวก่อน! มึงทำไรหมอ! ไม่ได้ต่อยหมอหน้าแหกใช่มั้ยเนี่ย!”

“ไม่ใช่เว้ย! พี่วินแม่งเมา”

“อ้าว ฉิบหาย!”

“แต่พี่เขาดูฟันกูแล้วเว้ย ไม่เป็นไร เห็นบอกว่ามีฟันคุดอ่ะ”

“เชื่อได้เปล่าวะเนี่ย!” ขิงหันไปมองทันตแพทย์หนุ่มที่นอนนิ่งเป็นท่อนไม้อยู่บนโซฟา “แล้วจะเอาไงต่อดีวะ”

“มึงไปซื้อน้ำมาที กูจะเข้าไปหาเอาข้างในก็ไม่กล้าว่ะ”

“เออ ได้ๆ” ขิงวิ่งไปร้านสะดวกซื้อข้างๆ ไม่นานก็วิ่งกลับมา

สองหนุ่มช่วยกันประคองรวินท์ให้ลุกขึ้น ขิงเทน้ำลงบนกระดาษทิชชูแล้วส่งให้ภูพิงค์ใช้เช็ดรอบๆ กรอบหน้าของทันตแพทย์หนุ่ม

“พอได้เห็นหน้าใกล้ๆ ตอนอยู่นิ่งๆ แบบนี้แล้ว โห หน้าตาดีจนขนลุกเลยว่ะ ดูผิวหน้าดิ พี่สาวกูโบกรองพื้นสามชั้นยังไม่ได้เนียนเท่านี้เลยเว้ย”

“เห็นเขาว่ากันว่าเป็นคนดังที่มหาลัยเก่าอะ” เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำจากในมือเพื่อน

“อืมม... แต่ว่าหน้าคุ้นๆ ว่ะ ใช่คนที่อยู่ในรูปกับมึงป่ะวะ”

“ใช่ คนนั้นแหละ เฮ้ย ไอ้ขิง กูว่าทิชชูไม่เวิร์ค มึงหาผ้า...” พูดยังไม่ทันขาดคำ คนที่นอนอยู่จู่ๆ ก็ดันยกมือขึ้นปัดขวดน้ำเสียอย่างนั้น

น้ำเย็นเฉียบในขวดเทรดลงบนใบหน้าของรวินท์ ไหลลงไปตามลำคอจนเปียกเสื้อ ความเย็นของน้ำปลุกให้เขาตื่นขึ้น

นัยน์ตาเรียวลืมขึ้นช้าๆ “....”

“เฮ้ย! ฟื้นแล้วว่ะ!” ภูพิงค์เขย่าตัวอีกฝ่ายเบาๆ “พี่วิน พี่เมามากเลยอะ เดี๋ยวผมพาไปนอนนะ พี่พักที่ไหนวะ”

“ข้างบน ชั้นสาม”

“งั้นพวกผมพาขึ้นไปนอนนะ โอเคใช่มะ”

พอรวินท์พยักหน้าหงึกหงัก สองหนุ่มก็ค่อยๆ ประคองชายหนุ่มให้ลุกขึ้น แล้วพาเดินออกไปอย่างทุลักทุเล


บันไดไม่ได้กว้างพอที่จะให้ผู้ชายวัยกำดัดสามคนเบียดกันขึ้นไปได้ ภูพิงค์จึงหันไปบอกเพื่อน “เดี๋ยวกูหิ้วปีกพี่เขาเอง มึงคอยดันตูดพี่เขาไว้นะ เผื่อหงายหลัง”

“มึงจะไหวเหรอวะ”

“หรือมึงจะหิ้วพี่เขาล่ะ”

“มึงตัวใหญ่กว่ากูอะ กูเกรงใจ”

“สัส” เด็กหนุ่มสบถใส่ ก่อนจะหันไปทางทันตแพทย์หนุ่ม “พอเดินไหวนะพี่”

“อือ”

“ก้าวระวังๆ นะ เอ้า ยกขาซ้าย...”

สองหนุ่มค่อยๆ ก้าวขึ้นไปทีละชั้น โดยมีอีกคนคอยระวังหลัง หลังจากขึ้นไปได้สองชั้นภูพิงค์ก็หอบแฮก ส่วนไอ้พี่วินน่ะเหรอ ทิ้งน้ำหนักมาที่ตัวเขาซะเต็มที่เลยแม่ง

“ไหวมั้ยวะไอ้พิงค์”

“ไหวๆ อีกแค่ชั้นเดียว ดีนะเนี่ยกูฝึกแบกเสลี่ยงมา” ภูพิงค์พึมพำ แล้วหันไปบอกทันตแพทย์หนุ่ม “กอดคอผมไว้แน่นๆ นะพี่ อย่าหงายหลังร่วงไปทับไอ้ขิงมันล่ะ”

กว่าจะขึ้นไปถึงชั้นสามได้ เด็กหนุ่มก็แทบหมดแรง เขายืนนิ่งสักพัก หายใจเข้าปอดลึกๆ ให้หายเหนื่อยไวๆ แต่คนที่เขาพยุงขึ้นมานี่สิ ยืนพิงเขาสบายเลย เขาจึงรวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายเขย่าอีกฝ่ายรัวๆ ด้วยความหมั่นไส้ “อย่าเพิ่งหลับสิวะพี่ นี่ๆ เขย่าบน เขย่าล่าง เขย่าซ้าย เขย่าขวา”

“สัสพิงค์ มึงอย่าเขย่ามาก เดี๋ยวไส้พี่เขาก็ลงไปกองรวมกันเป็นโคอาล่ามาร์ชหรอกมึง” ขิงยกขาถีบเตือนสติเพื่อนรัก

“ห้องไหนวะพี่”

รวินท์ปรือตาขึ้น “ห้องซ้าย”

พอเข้าไปถึงห้อง ภูพิงค์ก็ค่อยๆ ปล่อยทันตแพทย์หนุ่มลงบนเตียง ทว่าอีกฝ่ายกอดคอเขาไว้แน่นพร้อมกับดึงให้ล้มลงนอนไปพร้อมกันด้วย

“เฮ้ย! ไอ้พี่วิน!”

เจ้าของชื่อเรียกขยับขึ้นมานอนทับตัวคนอ่อนวัยกว่าไว้ เอาแขนกั้นข้างซ้ายขวาไม่ให้ขยับไปไหนได้ เขาหันหน้าเข้าหาเด็กหนุ่มพลางซบใบหน้าลงบนหมอน

ภูพิงค์นอนตัวแข็งเกร็ง ตาเหลือกและอ้าปากค้าง

“เย้ย ไอ้พิงค์โดนผิดผีแล้ว!” ขิงเบิกตาโพลง

“ผิดผีพ่องส์ ช่วยกู...” ภูพิงค์โวยวาย แต่ก็ต้องชะงักกึกเมื่อเห็นหยดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงมาจากดวงตาของคนบนร่าง ตามมาด้วยเสียงสะอื้นเบาๆ ฟังดูน่าสงสาร พอเห็นเพื่อนรักทำท่าจะเข้ามาแงะตัวชายหนุ่มออก เขาจึงยกมือขึ้นห้าม “เดี๋ยวมึง”

“ทำไมวะ”

ภูพิงค์ลังเล ขณะมองทางน้ำตาบนผิวแก้มที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ เขาถอนหายใจเบาๆ “ช่างเหอะว่ะ”

“ฮะ! ช่างอะไรวะ”

เด็กหนุ่มหันไปคว้าผ้าห่มมาคลุมศีรษะคนบนร่างไว้ ไม่ให้เพื่อนรักเห็นสภาพของอีกฝ่าย เขาคิดเองเออเองว่าไอ้พี่วินก็คงไม่อยากให้ใครเห็นตัวเองในสภาพที่เมาแล้วครางหงิงๆ แบบนี้หรอก “มึงกลับไปเหอะ กูจะอยู่ดูแลพี่วินที่นี่ก่อน”

“เฮ้ย เอาจริงเหรอวะ”

“เออ พี่เขาเมา จะปล่อยให้อยู่คนเดียวได้ไงวะ”

“งั้นกูอยู่เป็นเพื่อน”

“ไม่เป็นไรเว้ย มึงไปเหอะ ยังไงเตียงนี่ก็แคบ มึงจะนอนไหน ปลายตีนกูเหรอ”

ขิงขมวดคิ้วอย่างลังเล “จะดีเหรอวะมึง”

“เออ กูรู้จักกับพี่เขาไง ไม่เป็นไรหรอก ขอบใจที่มารับเว้ย เดี๋ยวลงไปแล้วฝากล็อกประตูข้างหน้าให้ด้วย”

“ตามใจมึงละกัน งั้น... กูไปนะ มีอะไรก็โทรเรียก” ขิงชะเง้อมองไปมา สักพักก็ถอยกลับไป
 

*TBC*


น้องพิงค์ที่แสนดี ดูแลพี่วินดีๆ นะลู๊กกกกก~

ตอนนี้วุ่นวายกันหน่อยนะคะ 55555 แต่สองหนุ่มก็ได้เจอกันอีกแล้วน้าาาา~

มีคนทายถูกด้วยล่ะว่าสองหนุ่มจะเจอกันอีกโดยบังเอิญ ฮี่ๆ

ครั้งนี้ก็ขอแอ๊ดเฟซให้ได้ล่ะน้องพิงค์

แล้วมาวุ่นวายกันต่อในตอนหน้านะคะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า จุ๊ฟๆ

[rockiidixon666]

ดีนะพี่วินไม่ถอนฟันให้น้อง สภาพเมาๆแบบนี้ไม่อยากจะคิดเลย 

[aiyuki]

พี่วินโคตรน่าสงสาร อกหักสมบูรณ์แบบ น้องพิ้งดูแลพี่เค้าดีๆน้าา

[พัดลม]

ก้าวแรกของความสัมพันธ์หรือเปล่า

เห็นใจพี่วินจังอกหักซะแล้ว

เดี๋ยวเอาน้องพิงไปช่วยดามใจนะจ๊ะคนดี 

[why yyy]

ขอบคุณ

[พัดลม]

เราว่าเรารู้แล้วนะค่ะใครรุกใครรับ

ภูพิ้ง รุกแน่นอนเลย

ดูจากชื่อเรื่องนะค่ะ5555

[utamon]

น้องพิงค์เอามือถือพี่วินกดรับเฟสเองเลยค่ะ เมาขนาดนี้แล้วพี่มันคงไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ 5555

[Bradly]

เอ็นดูน้องพิงค์จังเลยเกือบฟันหักแล้วมั้ยละนั่น 5555  อยากรู้ว่าพี่วินเวลาตื่นแล้วจะเป็นยังไงต่อ

[colorofthewind21]

ฮือออ สงสารหมอวิน พิงค์ดูแลพี้เขาด้วย

[ommanymontra]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

วิน ทำใจเถอะ 
ถึงวินจะรักขวัญจริงๆ แต่ขวัญไม่รับรู้ความรู้สีกของวินไง
ขวัญ เลยเลิกกับวิน และมีแฟนใหม่ไปเรียบร้อยแล้ว

เดี๋ยววิน ก็เจอคนที่รักวินอย่างจริงใจ
และวิน ก็รักเขาเช่นกัน
       
 


 

[ซีเนียร์]

 

[Jibbubu]

พี่วินน่าสงสารอ่ะ

[เป็ดอนุบาล]

      น่ารักน่ารเอ็นดูน้องพิงค์จังค่ะกินไก่ก็ดันไปกัดโดนกระดูกเข้าพอมาหาหมอฟันหมาดันมาเมาใส่555
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะถ้าพี่วินตื่นมาแล้วจะทำไงนะดันมาเมาและหลับใส่คนอื่นแบบนี้

[songte]

พี่หมอน่าสงสารนะคะ แต่ได้น้องมานอนกอดปลอบใจคงหายไวละเนอะ
แต่น้องพิงค์คะหนูแบ้วไปมั้ย จะได้กดหมอรึจะถูกหมอกดละนี่

[MayA@TK]

พี่วินจะจำได้ไหมว่าเมาจนหลับทับน้องน่ะ

 

[mild-dy]

 

[ma-prang]

ชอบตรงพี่วินนอนอยู่บนตัวนี่แหบะ ดูน่าเอ็นดูจังงงง

[namchok]

ดีใจมากๆๆ.......มาต่อแล้ว อิจฉาภูมากๆครับ

[ป้าแก่]

สงสารหมอวินจัง  เขามีใหม่ได้เราก็มีได้. น้องพิงค์ของป้าก็ยังโสด


 

[iceman555]

พิงค์มาได้จังหวะพอดีเลย หมอกำลังอกหัก อิอิ

[Al2iskiren]

น้องพิงค์มาดามใจให้ถึงที่เลย

[malula]

พอขวัญไปพิงค์ก็มาได้เวลาพอดี

[Snowermyhae]

ผิดผีกันแล้วเป็นแฟนกันเลยยยๆๆๆ 

[TIKA_n]

เจอกันเสียทีเน้อ เจอกันแต่ละที ไม่เคยจะโรแมนติดอ่ะคู่นี้  555
ผิดผีน้องพิงค์แล้วต้องรับผิดชอบนะคะ นี่พี่วินอกหัก เราก็ยังฮาได้อีก แหะ ๆ
แต่น้องพิงค์ก็แสนดีอ่ะ เพิ่งรู้จักกัน ยังเป็นห่วงแล้วยังช่วยดูแลพี่วินอีก น่ารักมาก
ขวัญข้าวมีแฟนใหม่แล้ว แถมมีความสุขด้วย พี่วินก็ตัดใจซะเถอะนะ
พี่วินก็ดูเหมือนจะรักขวัญข้าวดี แต่ก็คงมีสิ่งที่ทำให้ขวัญข้าว รู้สึกได้ว่าพี่วินไม่ได้รักเธอจริง ๆ
ความไม่ค่อยใส่ใจ แล้วยังนอกใจอีก ถ้ารักจริง ก็ควรซื่อสัตย์และใส่ใจกับคนที่รักนะพี่วิน
เก็บไว้เป็นบทเรียนเลย รักกับน้องพิงค์เมื่อไหร่ ห้ามนอกใจเด็ดขาดนะบอกเลย
อยากรู้แล้วว่า กับคนที่รักจริง ๆ พี่วินจะเปลี่ยนตัวเองยังไงบ้างนะ
อยากอ่านต่อแล้ววว  พี่วินตื่นมาเจอสภาพนี้ จะตกใจขนาดไหนเนี่ย ฮาาา
ขอบคุณคนเขียนค่า 

[janamanza]

เกลียดนีเรื่องนี้ แบบ  อ้าวเห้ยยยย แต่ก็ดีแล้วหล่อนไปซะก็ดี พี่วินจะได้เป็นของชั้น (มั่นหน้า ฮ่าๆ)

[JokerGirl]

สงสารพี่วินอ่ะ พิงดามใจให้พี่หน่อย

[พัดลม]

  มาตามค่ะ

[maxtorpis]

สนุกมาก

[patsakon]

หายไปนานและมาสักที