Cr.Pic [เจ้าจุก ป่วนบ้าน]
ติดแฮชแท็ก #พี่ควอตซ์น้องเหนือ ในทวิตเตอร์❈ ❈ ❈ 100% ❈ ❈ ❈
ร่างสูงของรองประธานบริษัทเครื่องประดับยักษ์ใหญ่ยืนเกาะกระจกมองเข้าไปภายในห้องปลอดเชื้อที่ทารกคลอดก่อนกำหนดต้องมาอยู่ในห้องนี้ ในตู้อบแต่ละตู้ เขาแวะมาดูลูกสาวคนเล็กก่อนในช่วงที่น้ำเหนือยังไม่ตื่น เขาเลยปฏิเสธที่จะเข้าไปข้างในเพราะตั้งใจว่าจะไปพาน้ำเหนือมาก่อนถึงค่อยเข้าไปหาลูกสาวตัวน้อยด้วยกัน
“ควอตซ์... ว่าแล้วเชียวว่าต้องอยู่นี่”
เสียงเรียกดังขึ้นให้เขาหันไปมองก่อนจะเห็นน้าหมอเดินมาหา “น้าหมอ”
“มาดูเจ้าตัวเล็กเหรอเรา แล้วน้ำเหนือล่ะตื่นขึ้นมาบ้างหรือเปล่า” หมอวิรัชขยับมายืนข้างหลานชาย ยกมือวางบนไหล่หลานชายแล้วตบเบา ๆ
“เมื่อคืนตอนดึก ๆ ตื่นขึ้นมาแล้วครับ ตอนผมออกมาเมื่อเช้ายังไม่ตื่น ตั้งใจจะแวะมาดูเลิฟหน่อยแล้วจะกลับไปพาน้ำเหนือมาด้วย” ควอตซ์หันมาตอบก่อนจะเบนสายตากลับไปมองลูกสาวต่อ
“ไม่ต้องกังวลหรอกนะ เลิฟไม่เป็นอะไรหรอก”
“ครับ ขอบคุณน้าหมอมากนะครับ”
“ไม่เป็นอะไร หลานน้าทั้งคน ไปเถอะ ไปดูน้ำเหนือนก่อนดีกว่า ตื่นขึ้นมาไม่เจอใครเดี๋ยวจะใจเสียเปล่า ๆ น้าแวะมาดูเลิฟหน่อยเพราะเพิ่งเลิกเวร ว่าจะกลับไปพักก่อนแล้วค่อยมาอีกที” น้าหมอว่า
“ครับ เดี๋ยวผมไปดูน้ำเหนือก่อน แล้วเจอกันนะครับ” ควอตซ์พูดกับหมอวิรัชก่อนจะเดินแยกออกมา เขาเดินกลับไปยังห้องพักฟื้นของน้ำเหนือ
โชคดีที่น้ำเหนือยังไม่ตื่น เพราะถ้าอีกฝ่ายตื่นมาแล้วไม่เจอใครในห้องคงจะงอแงอย่างที่น้าหมอว่า ควอตซ์เดินกลับไปนั่งข้างเตียงตามเดิม แต่นั่งอยู่ได้ไม่นานคนที่นอนหลับอยู่ก็รู้สึกตัวตื่น คุณแม่ลูกสามลืมตาขึ้นก่อนจะมองไปรอบ ๆ จนมาหยุดสายตาอยู่ที่ควอตซ์
“อรุณสวัสดิ์ครับคนเก่ง” ควอตซ์ขยับมายืนข้างเตียง ลูบผมคนที่นอนอยู่เบา ๆ
“ครับ พี่ควอตซ์”
“เดี๋ยวพี่เช็ดหน้าเช็ดตัวให้เนอะ จะได้สดชื่นขึ้นหน่อย” ควอตซ์บอกยิ้ม ๆ ก่อนจะเดินหายไปหยิบผ้าขนหนูกับอ่างแก้วที่รองน้ำมาแล้วเรียบร้อย ดึงผ้าม่านปิดรอบเตียงป้องกันเผื่อมีใครเปิดประตูเข้ามา
ผ้าขนหนูผืนนุ่มซับไปตามใบหน้าขาวของคนบนเตียง ก่อนจะไล่ไปตามลำคอแขน ลำตัวและขา น้ำเหนือมองตามคนที่เช็ดตัวให้เขาก่อนจะยิ้มออกมา
“ยิ้มอะไรหือ”
“ยิ้มพี่นั่นแหละครับ”
“พี่ทำไมครับ”
น้ำเหนือส่ายหน้าไปมาไม่ยอมตอบ เขาแค่รู้สึกอยากยิ้มตอนมองอีกคนดูแลเขาก็แค่นั้น ไม่ได้มีเหตุผลอะไรมากไปกว่านี้เลย “พี่ควอตซ์ครับ... ผมอยากไปหาน้องเลิฟ”
“เดี๋ยวกินข้าวกินยาให้เรียบร้อยก่อน แล้วพี่จะพาไปนะ” ควอตซ์บอก เขารูดผ้าม่านกลับคืนหลังจากเช็ดตัวเปลี่ยนชุดให้น้ำเหนือเรียบร้อยแล้ว พอดีกับที่พยาบาลเคาะประตูห้องแล้วเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหาร
“เช็ดตัวเรียบร้อยแล้วเหรอคะ นี่อาหารเช้ากับยานะคะ ขอวัดไข้หน่อยนะคะเมื่อคืนคุณน้ำเหนือมีไข้” พยาบาลหันมาพูดกับน้ำเหนือพร้อมกับส่งยิ้มให้ เดินเข้ามาวัดไข้น้ำเหนือ “ไข้ลดลงแล้วล่ะค่ะ แต่ก็ยังมีอยู่ ยังไงก็อย่าลืมทานยาหลังอาหารด้วยนะคะ”
“ขอบคุณครับ” น้ำเหนือเอ่ยรับ
ควอตซ์เดินไปเข็นโต๊ะคร่อมเตียงที่มีถาดอาหารอยู่บนนั้นมาใกล้ ปรับเตียงนอนของน้ำเหนือให้ตั้งขึ้นเพื่อให้อีกฝ่ายได้ลุกนั่งเพื่อที่จะได้ทานมื้อเช้า
“เดี๋ยวพี่ป้อนนะ” ควอตซ์ตักข้าวต้มขึ้นเป่าให้คลายความร้อนก่อนจะป้อนน้ำเหนือ
“พี่ควอตซ์กินข้าวเช้าหรือยังครับ” น้ำเหนือถาม หันมองเวลา ตอนนี้ก็ยังเช้าอยู่มาก ไม่รู้ว่าควอตซ์ตื่นก่อนเขานานหรือยัง แล้วอีกฝ่ายได้ทานอะไรบ้างแล้วหรือยัง
“ไม่ต้องห่วงครับ พี่จัดการเรียบร้อยแล้ว ช่วงเวลาแบบนี้พี่ไม่ปล่อยให้ตัวเองป่วยแน่นอน” ควอตซ์ว่ายิ้ม ๆ ก่อนจะตักข้าวป้อนให้กับน้ำเหนือต่อ
แต่ดูเหมือนน้ำเหนือจะยังทานไม่ค่อยลงเพราะข้าวต้มพร่องไปหน่อย ยังไม่ถึงครึ่งชามเลยด้วยซ้ำ คนบนเตียงก็ส่ายหน้าไม่ทานแล้ว ควอตซ์เลยจัดการส่งยาหลังอาหารให้อีกฝ่ายแทน ควอตซ์ให้น้ำเหนือนั่งพักก่อน อีกสักพักถึงจะพาน้ำเหนือไปหาน้องเลิฟ ในระหว่างนั้นควอตซ์ก็เดินเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
พอเดินออกจากห้องน้ำมาก็ต้องหลุดขำเพราะคุณแม่ลูกสาวนั่งจ้องมาที่เขาตาแป๋ว เหมือนต้องการจะบอกว่ารีบ ๆ พาไปหาลูกได้แล้ว
“โอเค จะพาไปเดี๋ยวนี้แหละครับ จ้องพี่ไม่ละสายตาเลยเรา” ควอตซ์ยีผมน้ำเหนือเล่นเบา ๆ กดกริ่งเพื่อเรียกบุรุษพยาบาลให้เข้ามาช่วยประคองน้ำเหนือ เขาไม่กล้าทำเองเพราะกลัวจะทำให้น้ำเหนือเจ็บเลยต้องเรียกบุรุษพยาบาลมา
ควอตซ์เดินอยู่ข้าง ๆ รถเข็นที่น้ำเหนือนั่งอยู่โดยมีบุรุษพยาบาลช่วยเข็นให้ไปยังห้องปลอดเชื้อที่น้องเลิฟอยู่
“ผมยังไม่เข้าไปหาลูกนะครับ เป็นไข้อยู่กลัวว่าลูกจะติดไข้ไปด้วย” น้ำเหนือบอกเมื่อพวกเขามาถึงหน้าห้องแล้ว
มือหนาประคองตัวของน้ำเหนือเอาไว้ ให้อีกฝ่ายพิงตัวเพื่อที่จะได้ยืนดูน้องเลิฟชัด ๆ พยาบาลช่วยขยับตู้อบของเลิฟมาใกล้กระจกเพื่อให้พวกเขาเห็นได้ชัดขึ้น
น้องเลิฟตัวเล็กนิดเดียว น่าจะตัวเล็กพอ ๆ กับตอนคลอดฝาแฝดหรืออาจจะตัวเล็กกว่า เนื้อตัวก็แดงไปหมดทั้งตัว อีกทั้งยังมีสายระโยงระยางอยู่ตามตัวเล็ก ๆ นั้น
น้ำเหนือวางมือบนกระจกอยากให้มันสามารถทะลุผ่านเข้าไปด้านใน ดวงตากลมโตสั่นระริกก่อนที่น้ำตาจะไหลออกจากดวงตาคู่นั้น
“ร้องไห้ทำไมหือ” ควอตซ์ก้มมองคนในอ้อมแขน ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้
“ผมสงสารลูก... อึก... ลูกต้องอยู่ในนั้น...”
“ไม่ร้องไห้นะ ลูกไม่เป็นอะไร ดูสิขยับแขนขยับขาใหญ่เลยนั่น เลิฟแค่ตัวเล็กกว่าเกณฑ์เท่านั้น ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอกนะ ลูกจะแข็งแรง ลูกจะปลอดภัย เชื่อพี่สิ” ควอตซ์กระซิบบอก กดจมูกที่ข้างขมับของน้ำเหนือเบา ๆ “เลิฟคลอดตอน สามสิบสี่วีคแล้ว ไม่เป็นอะไรมากหรอก”
ตอนที่รู้ว่าน้ำเหนือท้อง พวกเขาหาข้อมูลกันเยอะมากเนื่องจากน้ำเหนือมีประวัติภาวะคลอดก่อนกำหนดมาแล้ว แม้ว่าครั้งนั้นจะสามารถยื้อเอาไว้ได้ โอกาสที่ท้องครั้งนี้จะเกิดการคลอดก่อนกำหนดอีกก็ยิ่งมีสูงกว่าเดิม พวกเขาจึงศึกษาข้อมูล รู้ว่าน้องเลิฟมีโอกาสรอดชีวิตถึงเก้าสิบกว่าเปอร์เซ็นต์เพราะพัฒนาการต่าง ๆ สมบูรณ์แล้วยกเว้นแค่ระบบหายใจ แต่ถึงแม้จะรู้แต่พอเกิดเหตุการณ์จริงก็อดเป็นห่วงไม่ได้ หัวใจของคนเป็นพ่อเป็นแม่ตอนที่เห็นลูกของตัวเองต้องนอนอยู่ในตู้อบ คงไม่มีหัวใจของใครเต้นได้อย่างสงบ
“เลิฟจะปลอดภัยใช่ไหมครับ”
“แน่นอนครับ เลิฟเก่งอยู่แล้ว เก่งเหมือนมัมมี๊ของเขานี่แหละ เลิกร้องไห้นะเจ้าตัวเล็กล้อเลียนใหญ่แล้วดูสิ” ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาของน้ำเหนือให้ ควอตซ์กระชับอ้อมกอด แต่พยายามไม่รัดมากเกินไปเพราะน้ำเหนือยังเจ็บจากการผ่าตัดเมื่อวานอยู่
น้ำเหนือหันหน้ากลับมาซุกอกของควอตซ์ รู้สึกสงสารลูกจนทำอะไรไม่ถูก สองมือกำเสื้อของคนประคองกอดเขาเอาไว้แน่น ควอตซ์ได้แต่กอดปลอบคนรัก ยกมือขึ้นลูบผมอีกฝ่ายโยกตัวเบา ๆ เหมือนกำลังกล่อมเด็กน้อยให้หยุดร้องไห้
“เลิฟยังอยู่กับเรานะน้ำเหนือ ไม่ต้องร้องไห้แล้ว เลิฟไม่ได้ไปไหนเลย พี่เชื่อว่าอีกไม่นานเลิฟก็จะกลับบ้านได้นะ” ควอตซ์พูดกับคนในอ้อมแขน “ถ้าขืนเรายังร้องไห้แบบนี้เดี๋ยวจะยิ่งป่วยหนักนะ ไม่อยากเข้าไปอุ้มลูกเหรอหือ... เข้าไปกอดเลิฟไง เลิฟกำลังรอเราอยู่นะ”
“ครับ...” น้ำเหนือได้แต่พยักหน้ากับอกของควอตซ์ ดวงตากลมโตหลับลงอย่างต้องการตั้งสติ เขาสูดลมหายใจเข้าออกลึก ๆ หลายรอบก่อนจะผละออกจากอกกว้างที่เป็นที่พักพิงให้เสมอ เงยหน้ายิ้มให้กับควอตซ์
“คนเก่ง” ลูบผมน้ำเหนือเล่นเบา ๆ ก่อนจะชี้ชวนให้อีกฝ่ายหันกลับไปดูลูกสาว “พี่ว่าเลิฟได้ดวงตาจากเรานะ น่าจะตาโต ดูสิ หน้าเล็กนิดเดียวเอง เหมือนเราไม่มีผิด”
“ก็เลิฟลูกผมนี่ครับ”
“นั่นสินะ แล้วแบบนี้จะดื้อเหมือนมัมมี๊ด้วยหรือเปล่านะ” ควอตซ์หยอก
“ผมไม่ดื้อเสียหน่อย” คนถูกหาว่าดื้อหันมามองค้อนทันที
ควอตซ์หัวเราะกับท่าทางของคนรัก แบบนี้เรียกว่าไม่ดื้อ แล้วแบบไหนถึงจะดื้อกัน “ไม่ดื้อก็ไม่ดื้อครับ เหนื่อยไหม เมื่อหรือเปล่า กลับไปพักที่ห้องไหม”
น้ำเหนือส่ายหน้าไปมา “ยังครับ ขอผมดูเลิฟอีกหน่อยนะครับ”
ควอตซ์ไม่ได้เอ่ยขัด เขายืนให้น้ำเหนือพิงอยู่แบบนั้น สายตาของทั้งสองคนจับจ้องไปยังร่างของทารกน้อย ๆ ที่นอนขยับแขนขยับขาอยู่ในตู้อบ มองดูพยาบาลเข้าไปป้อนนมให้ น้ำเหนืออยากจะเข้าไปในนั้นแต่เพราะเขายังมีไข้อยู่จึงไม่อยากเสี่ยงเข้าไป พวกเขาเลยได้แต่ยืนมองเจ้าตัวน้อยผ่านกระจกบานนี้
“ควอตซ์ น้ำเหนือ” เสียงเรียกดังขึ้นให้ทั้งสองคนหันไปมอง ก่อนจะเห็นพ่อสินธร เดินมาพร้อมกับคุณหญิงมรกตแล้วก็คุณโทมัส
“พ่อครับ... คุณพ่อ คุณแม่” น้ำเหนือเอ่ยทัก ก่อนจะขยับไปกอดคุณหญิงมรกตที่เดินเข้ามากอดปลอบเขา
“แม่ตกใจมากเลยตอนรู้เรื่อง แต่ไม่เป็นอะไรแล้วนะลูกนะ”
“ครับคุณแม่”
“แล้วไม่เข้าไปหาลูกเหรอหือ”
“น้ำเหนือมีไข้น่ะครับ เลยไม่อยากเข้าไป พวกคุณแม่จะเข้าไปเยี่ยมเลิฟข้างในก็ได้นะครับ” ควอตซ์เป็นคนตอบคำถามนั้นแทน
“จ๊ะ เดี๋ยวพวกแม่เข้าไปดูหลานหน่อย ดูสิ น่าชังจริง ๆ เด็กอะไร” คุณหญิงมรกตหันไปมองหลานสาวก่อนจะยิ้มออกมา
“แล้วเราเป็นไข้เป็นยังไงบ้างหือ ปวดหัว ปวดตัวอะไรไหมเรา” พ่อสินธรขยับมาหาลูกชายที่เอนตัวมากอดอ้อนทันที “อ้อนอะไรของเราหือ”
“ก็ผมอยากกอดพ่อนี่ครับ” น้ำเหนือว่ากอดคนเป็นพ่อแน่นให้พ่อสินธรหลุดหัวเราะออกมากับท่าทางของลูกชาย
“แล้วเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ มีตึง ๆ เจ็บ ๆ ที่แผลผ่าตัดแค่นั้น ไข้ก็ลดลงแล้วล่ะครับ” น้ำเหนือตอบคำถามของพ่อสินธร “พ่อเข้าไปดูเลิฟก่อนเถอะครับ”
พ่อสินธรพยักหน้ารับคำลูกชายก่อนจะเดินไปเตรียมตัวเข้าไปในห้องที่น้องเลิฟอยู่พร้อม ๆ กับคุณโทมัสแล้วก็คุณหญิงมรกต ควอตซ์ประคองน้ำเหนือให้นั่งลงที่รถเข็นตามเดิมเพราะกลัวว่าจะสะเทือนที่แผล
ทั้งสองคนมองพวกคุณหญิงมรกตเข้าไปหาน้องเลิฟ น้ำเหนือยิ้มออกมาเมื่อคุณหญิงจับมือน้อย ๆ โบกให้เขา นึกอยากจะหายไข้เสียตอนนี้เลยจะได้เข้าไปหาเจ้าตัวน้อยได้
พวกคุณหญิงมรกตเข้าไปไม่นานก็กลับออกมาพวกเขาทั้งหมดเลยย้ายกลับไปที่ห้องพักฟื้นของน้ำเหนือตามเดิม บุรุษพยาบาลเข้ามาช่วยควอตซ์ประคองน้ำเหนือให้ขึ้นไปนั่งบนเตียง ก่อนจะขอตัวไปทำงานต่อ
“เมื่อคืนแฝดไม่ได้งอแงอะไรใช่ไหมครับ” น้ำเหนือถามไปถึงสองแสบที่ตอนนี้อยู่ที่โรงเรียน
“ไม่ได้งอแงอะไร พอบอกว่าวันนี้ตอนเย็นจะพามาหาน้องก็ยิ้มร่าเข้านอนเร็ว บอกว่าอยากมาหาน้องเร็ว ๆ” พ่อสินธรเล่าให้ฟัง “เห็นแอบทำอะไรกันด้วยก็ไม่รู้ บอกว่าจะเอามาให้น้อง พ่อเห็นทำมาหลายวันแล้วล่ะ”
“ฝาแฝดน่ะเหรอครับ”
“ใช่ บอกว่าเป็นของขวัญให้น้อง ไปให้ลาพิสช่วยสอน ช่วยทำ” คุณโทมัสพูดยิ้ม ๆ ตอนที่นึกไปถึงหลานชายทั้งสองคน “ทำเป็นลับ ๆ ล่อ ๆ ไม่ให้ใครดู ไม่รู้คิดจะทำอะไรกันอาหลาน”
น้ำเหนือกับควอตซ์หัวเราะเมื่อนึกไปถึงท่าทางของฝาแฝดเวลาทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ แอบไม่ให้ใครเห็นแต่เชื่อเถอะว่าทุกคนคงเห็นหมดแต่แค่ไม่อยากพูดให้เจ้าตัวแสบเสียความมั่นใจเลยทำเป็นไม่เห็น พอนึกถึงท่าทางนั้นแล้วก็อดขำไม่ได้ คงจะน่ารัก น่าเอ็นดู ปน ๆ ไปกับน่าขบขันแน่นอน
“ชักอยากจะเห็นแล้วสิครับว่าคิดจะทำอะไรให้น้อง”
พวกคุณหญิงมรกตนั่งคุยกับน้ำเหนือต่ออีกสักพักก่อนจะพากันกลับเพราะต้องกลับไปทำงานกันต่อ คุณโทมัสอนุญาตให้ควอตซ์ไม่ต้องเข้าประชุมวันนี้และตัวคุณโทมัสจะเข้าแทนเพื่อให้ควอตซ์อยู่ดูแลน้ำเหนือที่โรงพยาบาล
ตลอดทั้งวันควอตซ์ดูแลน้ำเหนือ พาคนรักแวะไปดูน้องเลิฟบ่อย ๆ เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายคงอยากอยู่ใกล้ ๆ ลูก นั่งดูพยาบาลป้อนนมให้เจ้าตัวเล็ก มองดูน้องเลิฟส่งเสียงร้องแล้วก็ขยับตัวไปมาเหมือนไม่สบายตัว ควอตซ์ไม่ได้ให้น้ำเหนือนั่งดูอยู่นานเพราะพอไปหาเจ้าตัวน้อยทีไร มัมมี๊ก็ตาแดง ๆ จะร้องไห้ทุกที เขาเลยพาไปแต่ละครั้งไม่นานมากนักแล้วก็พากลับมาที่ห้องตามเดิม ไม่อยากให้น้ำเหนือร้องไห้เพราะกลัวว่าจะป่วยหรือไข้ขึ้น แทนที่จะหายก็คงกลายเป็นไม่หายเสียที
“เป็นยังไงบ้างเรา” หมอวิรัชที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับหมอซีเอ่ยถามกับน้ำเหนือก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ “ไข้ลดลงแล้วใช่ไหม”
“ครับน้าหมอ”
“ถ้าไข้หายดีแล้ว ไม่มีอาการแทรกซ้อนอะไรอีก อีกสามสี่วันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะนะ” หมอวิรัชพูด
“แล้วเลิฟล่ะครับ จะกลับบ้านได้ตอนไหน” ควอตซ์ถามไปถึงลูกสาวคนเล็ก
“น่าจะอีกสักระยะ น้าอยากให้แน่ใจก่อนว่าเจ้าตัวเล็กแข็งแรงดีพอ อย่างน้อยก็ต้องให้น้ำหนักตัวได้ตามเกณฑ์กว่านี้ก่อน อาจจะสักหนึ่งเดือน หรืออาจจะเร็วกว่านั้นก็ได้”
“เดือนหนึ่งเลยเหรอครับ”
“เพื่อความปลอดภัยของน้อง ก็ต้องตามนั้นแหละครับ แต่ถึงแม้ว่าน้องจะกลับบ้านได้แล้วก็ต้องดูแลเป็นพิเศษนะครับ” หมอซีพูด
หมอวิรัชเองก็พยักหน้ากับคำพูดของหมอซี “ใช่แล้วล่ะ เรื่องตอนกลับไปอยู่บ้านเดี๋ยวเราค่อยคุยกันอีกทีก็ได้ ที่สำคัญกว่าคือต้องให้เจ้าตัวเล็กแข็งแรงดีก่อน”
“แล้วตัวเล็กกินนมจากไหนเหรอครับ”
“อ่อ... ใช่ ๆ น้าจะเข้ามาพูดเรื่องนี้ด้วย เจ้าตัวเล็กออกจากตู้อบนานไม่ได้ คงต้องให้เราปั๊มนมแช่เอาไว้จะได้ให้ตัวเล็กได้” หมอวิรัชว่า “แล้วท่าเราหายไข้ดีแล้วก็เข้าไปดูเจ้าตัวเล็กได้ พาออกจากตู้อบได้ จะได้อุ้มเขาบ้าง”
“ครับน้าหมอ”
“แล้วก็อีกเรื่องหนึ่ง...” น้าหมอมองหลานสะใภ้กับหลานชายสลับกัน “เพราะท้องรอบนี้มดลูกของน้ำเหนือทำงานค่อนข้างหนัก น้าก็อยากบอกเอาไว้ก่อนเสียตั้งแต่ตอนนี้ว่าความหวังเรื่องการตั้งท้องครั้งต่อไปคงไม่มี...”
ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนที่ควอตซ์จะพูดตอบ “ผมไม่คิดถึงตรงนั้นแล้วล่ะครับ แค่สามคนผมก็พอแล้ว อีกอย่าง... ยังไงสุขภาพของน้ำเหนือก็สำคัญที่สุดอยู่แล้วล่ะครับ”
“ใช่ครับ ผมว่าแค่สามคนก็ปวดหัวกันทั้งบ้านแล้วล่ะครับ ยิ่งถ้าน้องเลิฟได้พี่ชายช่วยเลี้ยงด้วยแล้วล่ะก็... ทุกคนในบ้านคงจะพากันขอร้องผมว่าอย่ามีลูกอีกคนเลย” น้ำเหนือพูดเสริม
คนฟังหัวเราะกับคำพูดของน้ำเหนือ พยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดนั้น “ก็จริงของเรา เห็นพี่หญิงบอกว่าเจ้าแสบเตรียมของขวัญให้น้องด้วย”
“ไม่รู้ว่าจะเตรียมอะไรให้นะครับ”
“นั่นน่ะสิ... เอาล่ะเดี๋ยวน้ากับหมอซีต้องไปทำงานต่อแล้วล่ะ เราก็พักผ่อนเยอะ ๆ จะได้หายไข้ไว ๆ นะ แล้วเดี๋ยวน้าจะแวะมาใหม่”
“ครับ ขอบคุณมากนะครับน้าหมอ หมอซีด้วย” น้ำเหนือยกมือไหว้ขอบคุณทั้งสองคน
“ด้วยความยินดีครับ” หมอซีเองก็ยิ้มรับคำขอบคุณนั้น
พอคุณหมอทั้งสองเดินออกจากห้องไปแล้วควอตซ์ก็หันมาหาน้ำเหนือ ประคองให้อีกฝ่ายนอนลงบนเตียงดี ๆ เพื่อพักผ่อน ตอนนี้ยังมีเวลาให้พักควอตซ์ก็อยากให้น้ำเหนือพักให้เต็มที่ เพราะถ้าตอนเย็นสองแสบมาคงไม่ได้พักแน่นอน
“เรานอนพักก่อนเถอะ เดี๋ยวตอนเย็นพี่จะพาไปหาลูกอีกรอบ” ควอตซ์ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวน้ำเหนือให้
“ครับ พี่ควอตซ์ก็พักบ้างนะครับ ดูแลผมทั้งวันเลย”
“พี่เต็มใจครับ” ลูบผมน้ำเหนือเบา ๆ อย่างกล่อมให้นอนหลับ “เดี๋ยวเรานอนแล้วพี่ก็จะไปพักบ้าง สัญญาเลยครับ”
น้ำเหนือยิ้มกับคำพูดของควอตซ์ก่อนจะหลับตาลง ไม่นานน้ำเหนือก็หลับไป คงเพราะสุขภาพร่างกายที่ยังไม่สมบูรณ์เต็มร้อย แถมวันนี้ก็ออกไปหาน้องเลิฟหลายรอบ ไม่ได้พักเลย พอได้นอนหลับตาก็เลยหลับไปด้วยเวลาอันรวดเร็ว
❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈
มาแล้วจ้า มาแล้ว หายไปหลายวันหน่อยเพราะว่าไปออกบูธงานบ้านและสวนมาจ้า วันนี้ได้หยุดพักเลยแวะมาอัปนิยายให้อ่านกันนะ เจ้าตัวเล็กไม่เป็นอะไรมากน้า ไม่ต้องเป็นห่วง เจ้าตัวเล็กไม่เป็นอะไรหรอก รอวันที่เจ้าตัวเล็กจะได้กลับบ้านกันน้า
แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ ^^
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่ควอตซ์น้องเหนือน้อยใจแย่เลย รักพี่ควอตซ์เมนต์ รักน้องเหนือเมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
ฝากอุ้มรักด้วยนะคะ อย่าลืม กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ❤... อุ้มรัก ' S ...❤ #Mpreg [Yaoi , Boy's Love] ► ตรวจสอบสถานะการโอนเงิน l P.45 (อ่าน 278405 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก