สุนัขรับใช้ - ***ADMIN อย่าเพิ่งลบนะคะ เรากำลังจะต่อค่ะ
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: สุนัขรับใช้ - ***ADMIN อย่าเพิ่งลบนะคะ เรากำลังจะต่อค่ะ  (อ่าน 85592 ครั้ง)

ออฟไลน์ mutyamania

  • สามารถติดตามงานติดเรทที่ลงเล้าไม่ได้ที่ ReadAWrite ในชื่อมัสยากลับมาจากป่าช้า
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1898
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +794/-139
    • https://mutyawhocamebackfromthedead.readawrite.com
Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
«ตอบ #180 เมื่อ08-12-2017 00:27:36 »

บทที่สิบ



ผู้มีบาดแผล....ผู้สร้างรอยแผล....ผู้เยียวยา


หลายชั่วโมงผ่านไป รสจูบของเขาคนนั้นช่างแสนหวาน หวานอ้อยอิ่งติดปลายลิ้น หวานกว่าจูบครั้งไหนๆที่ก้านเคยได้รับ

หากไม่ใช่เพราะสงสาร อย่างที่คนๆนี้ย้ำกับเขามาตลอด คนอย่างไอ้ก้าน จะพอคิดเข้าข้างตัวเองได้หรือไม่เล่า
ชีวิตของไอ้ก้าน ผูกติดกับคำว่าบุญคุณมานานแค่ไหนกัน

เด็กที่แม่ไม่ต้องการ ถูกนำมาทิ้งไว้พร้อมกับพี่น้อง ไม่เคยถูกเลี้ยงด้วยความรัก และไม่นานนัก พี่น้องก็พากันจากไป จากไปยังที่แห่งใด ดีหรือร้ายไม่มีใครรู้
จำไม่ได้แล้ว ว่าการมีพี่น้องมันรู้สึกอย่างไร ไอ้ตัวเล็กที่วัยใกล้เคียงกับเขา ก็ถูกครอบครัวหนึ่งซื้อตัวไปก่อนเขา จำได้เลือนรางเต็มที ว่ามันติดเขาแจ และร้องไห้แทบจะขาดใจ ในวันที่ต้องลา
เขาร้องไห้หรือเปล่านะ หรือแค่ส่งยิ้ม แล้วบอกกับมันไปว่า....สักวันเราคงได้เจอกัน
แต่ไม่มีวันนั้น เพราะเขาซึ่งเหลืออยู่เป็นคนสุดท้าย ถูกครอบครัวของนายซื้อตัวมา มาอยู่ในฐานะสัตว์เลี้ยง ของเล่น น้องชาย และกลับไปเป็นสัตว์อีกครั้ง

โลกของก้านมีแต่นาย เป็นโลกที่บูดเบี้ยวและดำมืดมากนัก แสงสว่างจ้าที่โฉบเข้ามาอย่างกวิน นำพาความสดใสมาสู่หัวใจดวงน้อยของไอ้ก้านได้ไม่ยากเลย

แต่ไอ้ก้านช่างต่ำต้อยเหลือเกิน ไม่คู่ควรกับคุณเขาเลยสักนิด
มีสิทธิ์รักหรือเปล่า คนต่ำๆอย่างก้าน สามารถตกหลุมรักดอกฟ้าอย่างกวินได้ไหม คนด้อยค่าอย่างก้านจะเอาอะไรไปสู้กับนายของมันได้ หมารับใช้ถามย้ำตัวมันเองซ้ำๆ
หากจะปกป้องกวิน ไอ้ก้านมีปัญญาสักแค่ไหนกัน อำนาจ บารมี หรือเศษชีวิตไร้ค่า นั่นสินะ สิ่งเดียวที่ก้านมี ก็คือชีวิต ปกป้องคุณกวินด้วยชีวิต แต่น่าตลกที่ชีวิตของก้านหาใช่ของก้านไม่



แม้แต่ชีวิตก็ยังเป็นของคนอื่นเลย น่าสมเพชกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว



หลังจากทิ้งให้ไอ้ก้านนั่งคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อยเปื่อย เจ้าของห้องตัวดีก็กลับมานั่งข้างกันอีกครั้ง สัมผัสอุ่นๆจากเนื้อหนังแตะโดนกัน แค่นี้หัวใจไอ้ก้านก็เต้นดังเป็นกลองเพลแล้ว
“อีกเดี๋ยวมาร์คจะมานอนด้วย พี่ก้านไม่ต้องกลับหรอก เจ้านายพี่เมามากแล้ว มาร์คมันคงหาที่ให้นอน พรุ่งนี้พี่ก้านก็มีเรียน ไม่ต้องกลัวว่ามันจะรู้หรอก ว่าพี่ก้านไม่กลับห้อง”
“.......พี่.....เอ่อ.....พี่นอนโซฟาก็ได้นะครับคุณวิน”
“เฮ้ย....บ้า.....ทำอย่างกับผมเป็นผู้หญิงนอนรวมกับผู้ชายไม่ได้ เดี๋ยวไอ้ห่ามาร์คมาก็นอนกันสามคนนี่แหละ”
“คุณวิน.....พี่ถามอะไรได้ไหมครับ”
“เรื่องจูบน่ะเหรอ”
“อ่า.....”
ความตรงไปตรงมาของกวิน ทำให้ไอ้ก้านเขินจนหน้าแดง หัวใจดวงน้อยรู้สึกหวิวๆ
“ถ้าบอกว่าชอบ พี่ก้านจะเชื่อไหมนะ พี่ก้านจะมั่นใจไหม ว่าตัวเองก็มีดีให้คนชอบได้น่ะ”
“ไม่มีอะไรดีเลยครับ”
“พี่ก้านใสซื่อไง”
“แบบนั้นเป็นข้อดีเสียที่ไหนล่ะครับ”
“พี่ก้านน่ารัก”
“คุณวินน่ารักกว่าพี่เยอะครับ”
“น่ารัก.....แล้วกล้ารักไหมล่ะ”
“ไม่กล้าครับ”
“นี่ไง.....ชอบพี่ก็ตรงนี้แหละ.....พี่แม่งโคตรน่ารักเลย”
สองมือนุ่มๆกอบกุมแก้มของก้านเอาไว้ คลึงเบาๆไปมา มือของคุณนุ่มเหลือเกิน ไอ้ก้านกำลังจะหลงลืมตัวเองอีกครั้งแล้ว
“หน้าพี่มันแผล่บครับ คุณวินเลิกจับเถอะ”
“งั้นจับหน้าน้องมั่งสิ
ไม่รอให้ปฏิเสธ กวินจับมือของมันไปวางบนสองแก้มนวล ไอ้ก้านสะดุ้งเหมือนถูกไฟช็อต ใจหนึ่งก็อยากชักมือกลับ แต่ก็ดูจะเสียมารยาท เพราะฉะนั้นมันจึงขอเชื่ออีกใจหนึ่ง ที่สั่งให้มันจับแก้มนุ่มๆของกวินต่อไปอีกสักหน่อยก่อน แล้วค่อยขอร้องอีกฝ่ายให้ปล่อยมันไป
“มือพี่สกปรก พอเถอะครับคุณ”
“พี่ก้านฟังน้องนะ”
“ครับ”
“ที่ผ่านมาช่างแม่งเถอะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรกับพี่....หรือกับผม.....ห่าอะไรก็ตาม แต่ต่อจากนี้ไป เรามาสู้ไปด้วยกันนะ ผมกับไอ้มาร์คจะช่วยพี่เอง”
“พี่ขอบคุณคุณวินมากนะครับ แต่คุณวินกับมาร์คคงช่วยพี่ไม่ได้หรอก นายมีบุญคุณกับพี่มากจริงๆ แล้วนายก็ดีกับพี่.....ไม่มีอะไรต้องช่วยเลยครับ”
“ผมบอกแล้วไงว่าพี่ก้านโกหกไม่เก่ง”
“อ่า”
“ตกลงช่วยไม่ได้ หรือไม่มีอะไรให้ต้องช่วย ไปตกลงกับตัวเองก่อนม๊ะ”
“แค่นี้ก็ดีมากแล้วจริงๆครับ แค่นี้พี่ก้านก็มีความสุขมากแล้วครับ”
“เราจูบกันอีกครั้งไหม”
“พี่คิดว่า.....อื้ออออออ”

ถูกคนน่ารักปล้นจูบอีกแล้ว คุณกวินช่างมีเรี่ยวแรงมหาศาลเสียจริง ร่างของไอ้ก้านถูกกดราบไปกับโซฟายาว จูบครั้งนี้วาบหวามเสียจนสติไอ้ก้านกระเจิดกระเจิงไปไกลแสนไกล

แม้ตำแหน่งจะดูแปลกๆไปหน่อย อันที่จริงแล้วคุณกวินน่ารักกว่ามัน คุณเขาสมควรจะอยู่ข้างล่างหรือเปล่า?

“เหนื่อยเหรอ หอบแฮ่กเลย”
“ครับ....หายใจไม่ทัน”
“ชอบไหม”
“.....เอ่อ”
“ตอนนี้มีแค่เรา พี่พูดในสิ่งที่รู้สึกมาเถอะครับ น้องอยากรู้”
“ชอบครับ”
“แล้วชอบผมไหม”
“พี่ชอบคุณไม่ได้หรอกครับ”
“ได้สิ....ทำไม.....หรือพี่อยากให้ผมลงเอยกับนายของพี่....แบบนั้นจะดีกับพี่ แล้วก็ดีกับผมเหรอ”
“ไม่ครับ.....ไม่ดี”
“เอ้า....ยังไงล่ะครับเด็กน้อย”
“นายพี่รักคุณกวินจริงๆนะครับ แต่พี่ว่าคุณ.....อยู่ห่างๆนายพี่ดีกว่านะครับ”
“ห่วงผมเหรอ”
“ครับ พี่ห่วง”
“พี่เชื่อผมนะ.....ผมจะหาทางออกให้พี่เอง.....ถึงตอนนั้น พี่ค่อยตัดสินใจอีกครั้ง โอเคไหม ผมจะรอวันที่พี่ได้เป็นตัวพี่เองจริงๆ”
“คุณวินดื้อ”
“พี่ก็ดื้อไม่แพ้ผมหรอก”
“......”
“ผมจูบพี่อีกนะ”

ปึงๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงเคาะประตูทำเอากวินจิ๊ปากอย่างขัดใจ ก้านถือโอกาสนี้ดิ้นหลุดจากอ้อมแขนของเขา กระโดดออกไปนั่งเสียห่างไกล
ไอ้มาร์ค!!!!
ไอ้เวร......
.
...
...........
...
.
[หลายปีก่อนหน้านี้]

ก๊อกๆๆ
“เข้ามา”
เด็กหนุ่มผู้มีใบหน้าคมเข้มรับกับดวงตาดุร้ายกำลังนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงนอน ในห้องนอนที่มีพื้นที่กว้างขวาง ตกแต่งด้วยเครื่องเรือนหรูหราบ่งบอกถึงฐานะ แต่กลับถูกเจ้าของห้องปิดไฟทุกดวงจนมืดมิด บดบังความงามที่ถูกบรรจงออกแบบสร้างสรรค์อย่างประณีต โดยนักตกแต่งภายในของบริษัทชื่อดังไปจนสิ้น
เด็กหนุ่มเอ่ยกับผู้ที่ยืนอยู่ด้านนอกด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ กึกก้อง กังวาน
ประตูถูกเปิดเข้ามาอย่างช้าๆ เด็กหนุ่มอีกคนในชุดฟอร์มสีขาวสำหรับคนรับใช้เดินเข้ามาพร้อมกับกล่องกระดาษใบหนึ่ง เขาถือมันอย่างทะนุถนอม แววตาเปี่ยมไปด้วยความปิติที่ซ่อนไว้ ภายใต้สีหน้าเรียบเฉย
“มึงมีอะไรก้าน”
“ผม.....เก็บเงิน....ซื้อมาให้นายครับ”
“อะไร เอามาดูสิ”
ก้าน เด็กรับใช้คุกเข่าลงกับพื้น ชันเข่าเข้าไปหาผู้เป็นนาย ก่อนจะวางกล่องกระดาษใบนั้นลงบนเตียงนอน เผยให้เห็นเค้กก้อนใหญ่ราคาแพง อย่างน้อยก็ถือว่าแพงเกินฐานะเด็กรับใช้อย่างมันที่ซื้อหาได้โดยง่าย ไอ้ก้านจำได้ว่าเป็นร้านที่นายเคยชอบ สมัยที่มันยังเป็นน้องชายของนาย
“ให้กูเหรอ? มึงเอาเงินที่ไหนซื้อ”
“ผมเก็บจากค่าขนมครับ ผมไม่ค่อยได้ใช้ เห็นว่าเป็นวันเกิดนาย ผมเลยซื้อมาให้ สุขสันต์วันเกิดนะครับนาย”
“มึงจำวันเกิดของกูได้”
มุมปากของเด็กหนุ่มผู้เป็นนายกระตุกยิ้ม เขาหยิบกล่องเค้กขึ้นมาถือเอาไว้ ใช่ มันคือเค้กร้านโปรดของเขา เมื่อครั้งที่เขายังเป็นเด็กน้อย พ่อมักจะซื้อมาให้เขาเป่าเทียนในวันเกิด หรือทุกครั้งที่เขาอยากจะกิน แต่ทว่าตอนนี้เขาโตเกินไปสำหรับขนมหวานพวกนี้เสียแล้ว และพ่อของเขาก็ไม่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป
“มึงเสือกจำได้ แต่ว่าแม่ของกูกลับลืมมัน ป่านนี้คงจะไปมีความสุข ลอยหน้าลอยตากับไอ้หน้าตัวเมียนั่น จิบไวน์แพงๆ ตอแหลไปทั่วกับอีพวกคุณหญิงคุณนาย.....หึหึหึ....ฮะฮะฮะ”
“นายครับ นายแม่ไม่ได้ลืมหรอกครับ แต่ท่านคงไปคุยงานกับคุณท่าน....”
“มึงไม่ต้องมาสู่รู้ แล้วไอ้เหี้ยนั่นก็ไม่ใช่คุณท่าน อย่าบังอาจเอามันขึ้นมาแทนที่พ่อของกู แล้วไอ้เค้กห่านี่กูก็ไม่ได้ต้องการ”
เผละ
กรุณ.....เด็กหนุ่มผู้เป็นนาย ปาขนมเค้กกล่องนั้นอัดใส่หน้าของไอ้ก้าน หมารับใช้หน้าโง่ในสายตาของเขา ที่ระบายอารมณ์ส่วนตัวของเขา เห็นหน้าของมันเปรอะเปื้อนแล้วมันทำให้เขาอารมณ์ดีจนต้องหัวเราะออกมา

ไอ้หมาหน้าโง่ เลอะเทอะไปหมดแล้ว ดูหน้าโง่ๆของมันสิ ตลกอะไรอย่างนี้นะ

“อย่ามาสงสารกู เก็บเงินของมึงเอาไว้เถอะ เพราะไม่รู้ว่าวันไหนที่มึงจะโดนเฉดหัวออกไปจากบ้านหลังนี้ กูให้พ่อซื้อมึงมา.....มาอยู่ที่นี่ในฐานะสัตว์เลี้ยง ไม่ใช่น้องชาย และมึงไม่มีวันได้เป็น”
ทุกครั้งที่ถูกทำร้าย แผลใหม่เกิดขึ้นทับรอยแผลเดิมเสมอ....
บาดแผลในใจจากครั้งก่อนๆ ตกสะเก็ดและกลายเป็นแผลเป็นแสนน่าเกลียด แผลใหม่ถูกเพิ่มเข้ามา ขณะที่แผลเก่านั้นยังไม่ทันหาย กลายเป็นทับถมกันอยู่อย่างนั้น
หัวใจของผู้ถูกกระทำมันด้านชา
เด็กหนุ่มกระชากตัวมันขึ้นมาบนเตียง จับมันนอนคว่ำ ถอดกางเกงของเขาและของมันออกอย่างรีบร้อน
ทุกอย่างเกิดขึ้น และจบลงด้วยความเจ็บปวด ดังเช่นทุกครั้ง
ก้านไม่ร้อง เพราะนายสั่งห้ามไม่ให้มันร้อง
มันอดทนเก่ง หรือเพราะว่าหัวใจของมันเจ็บปวดจนแทนจะไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว
ความปิติในใจ ความหวังอันเล็กน้อยของมันถูกทำลายลงไปอีกครั้ง ไม่ช้ามันก็จะเรียนรู้ได้เองว่าไม่ควรหวังอะไรอีก
มันก็แค่.....อยากให้นายรู้ ว่านายสำคัญกับมันมากแค่ไหน มันไม่เคยลืมวันเกิดของนาย ขณะที่ทุกคนต่างก็ไม่สนใจ

เพราะครั้งหนึ่ง นายเคยมอบความรัก ให้ชีวิตที่ด้อยค่า ไม่มีใครต้องการ ความรักจากนายทำให้มันรักตอบ แต่น่าเศร้าที่ทุกอย่างเกิดขึ้นและจบสิ้นลงอย่างรวดเร็ว
กรุณปลดปล่อยความเกลียดชังจนเสร็จสิ้น ไม่มีการปลอบประโลมใดๆอีก เด็กหนุ่มรูดซิบกางเกงขึ้น ปรายตามองเด็กรับใช้ส่วนตัวที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงของเขา
“กูจะออกไปหาเพื่อน หวังว่ากลับมามึงคงจะจัดการห้องกูให้สะอาดเหมือนเดิม กูจะกลับมาดึกหน่อย เพราะฉะนั้นถ้าจะพัก....ก็นอนพักไปเถอะ”
“......”
“ก้าน”
“ครับนาย”
“.......”
“.......”
“กูไปล่ะ”
.
....
.........
....
.
ฝันบ้าๆ
กรุณสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาด้วยความเหนื่อยล้า แสงสว่างที่ส่องลอดเข้ามา ไม่อาจทำให้เขารับรู้ได้ว่าเป็นเวลาใด
ทำไมถึงได้ฝันถึงตอนนั้นได้นะ ช่วงวัยเด็กอันแสนสุขปนเศร้า วัยเด็กอันแสนสดใสที่มีคุณหนูฟ้ากับน้องชายคนใหม่ที่แสนน่ารัก
บัดซบสิ้นดี ทุกอย่างเป็นภาพลวงตาทั้งนั้น ท้องฟ้า เหินฟ้า เกลียดชื่อนี้ เพราะชีวิตของเขามันไม่ได้สวยงาม เหมือนเช่นท้องฟ้าที่แจ่มใสในฤดูร้อนเสียเมื่อไหร่กันล่ะ
“ก้าน....... พี่ขอน้ำ.....เอายาแก้แฮงค์มาด้วยก็ดี........เฮ้ยยยยยยย.....ไอ้ก้านนนนนน มึงอยู่ไหน ได้ยินกูหรือเปล่า”
สิ่งแรกที่ทำคือแหกปากร้องเรียกสุนัขของเขา แต่สิ่งที่สะท้อนกลับมาคือความเงียบงัน กรุณหยัดกายขึ้นจากที่นอนด้วยความหัวเสีย ก่อนจะรับรู้ได้ว่าที่นี่ไม่ใช่คอนโดของเขา
เมื่อคืนเขาดื่มหนักมาก แต่ปกติเขาก็ไม่ใช่คนที่คออ่อนที่สุดในกลุ่ม น่าแปลกที่อยู่ๆภาพในหัวก็ถูกตัดไปเสียเฉยๆ
จำอะไรไม่ได้เลย
เสื้อผ้าของเขายังอยู่ดี(และโคตรสกปรก) ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นอกเสียจากอาการปวดหัว กรุณนั่งกุมขมับทำใจอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะเงยขึ้นมองไปรอบๆ ดูจากสภาพแล้วน่าจะเป็นห้องพักรายวันใกล้ผับที่ราคาไม่แพงมากนัก
มีกระดาษโน้ตแผ่นใหญ่แปะเอาไว้ที่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง ช่างเป็นวิธีการส่งสารที่เชยและโง่เง่าสิ้นดี



ผมเอาเงินในกระเป๋าพี่จ่ายค่าห้องไป 1,400 นะ ไม่รู้พี่จะตื่นกี่โมง เลยจ่ายไปสองคืนเลย คืนละ 700 นะ ส่วนอีก 400 ผมหยิบไปเป็นค่าแท็กซี่ที่มาส่งกับค่าแท็กซี่ของผมขากลับ ผมรู้พี่รวย ผมไม่คืนนะ
                  
ลงชื่อ
                  น้องมาร์คเองฮะ


“ฮะพ่อมึงสิไอ้เด็กเหี้ย.....”
ปากก็ด่า แต่ก็อดนึกขอบคุณมันขึ้นมาไม่ได้ ยังดีที่ไม่ถูกปล่อยให้นอนเป็นหมาข้างถนน หรือข้างกองขยะหลังผับ
กรุณล้วงมือถือออกจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะกดโทรหาไอ้ก้าน....คนที่ชายหนุ่มนึกถึงเป็นคนแรกโดยอัตโนมัติ

ตู๊ดดดดดดดดดดด ๆๆๆๆๆ

แต่ไม่ว่าจะโทรอีกกี่ครั้ง ก็ไม่คนรับสาย
เซ้นส์ของเขาบอกว่ามีบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากลเอามากๆ
.
....
...........
.....
.
ชายหนุ่มวัยรุ่นร่างใหญ่จรดมวนบุหรี่ที่จุดแล้วที่ริมฝีปาก มือข้างหนึ่งเท้ากับขอบที่กั้นระเบียง ก่อนจะอัดควันเข้าปอดเฮือกใหญ่ และพ่นมันออกมาเป็นกลุ่มควันล่องลอยในอากาศ กลืนกับความมืดในยามราตรี
“ขอกูบ้างสิมาร์ค”
“ไม่”
มาร์คไม่ต้องหันไปดู ก็พอรู้ว่าคนข้างๆเขาจะต้องมีสีหน้างอง้ำไม่พอใจ เหมือนกับทุกครั้งที่ถูกเขาดุ หรือขัดใจ
“มึงแม่ง.....” กวินทำได้แค่สบถ ตอนนี้เขาเป็นคนที่มีความผิดติดตัว จึงไม่อยากโต้เถียง หรือด่าอีกฝ่ายเหมือนเช่นเคย คงเพราะเพื่อนรักของเขาในเวลานี้มีสีหน้าที่เรียบเฉย อย่างคนที่กำลังครุ่นคิด และบรรยากาศรอบๆตัวที่ดูแล้วไม่เหมาะที่จะกวนประสาทหรือยั่วยุสติอีกฝ่าย ไม่อย่างนั้นมันคงใช้กำปั้นหนักๆเขกลงมากลางกระหม่อมของเขาแบบไม่คิดออกมือ
ดวงตาของมาร์คดูใจดี ไม่ได้ดูดุแบบดวงตาคมของกรุณ ทว่าในยามโกรธ ดวงตาที่ใจดีมากๆก็เปลี่ยนเป็นน่ากลัวมากๆได้เช่นกัน
“เฮ้อ......มาร์ค กูก็ไม่ได้ตั้งใจป่ะวะ กูก็บอกไม่ถูกอ่ะ รู้ตัวอีกทีกูก็จูบพี่เขาไปแล้ว กูเองก็ตกใจมาร์ค ทั้งตกใจแล้วก็ทั้ง.......ชอบ?”
“ก็น่าจะชอบอยู่หรอก ก็เลยจูบกันอีกเป็นครั้งที่สอง สาม สี่ ห้า”
“เยอะไปมึงก็”
“กูไม่ได้อะไรกับการที่มึงจะเปลี่ยนมาชอบผู้ชายหรอกนะ แต่มึงไม่ควรจูบมันป่ะวะ อย่างน้อยก็ตอนที่เรื่องทุกอย่างมันยังไม่เคลียร์ เออแต่ช่างแม่งเหอะ ไม่ว่าเรื่องจะเป็นอย่างที่มึงคิดหรือไม่ก็ตาม แต่เราก็ยังไม่รู้อยู่ดี ว่าก้านมันโดนอะไรมาบ้าง จิตใจของมันปกติพอที่จะรับอะไรจากมึงแล้วเหรอวะ สิ่งที่มึงว่าดี มันจะไม่ยิ่งทำร้ายมันซ้ำไปอีกหรือไง”
“แต่พี่ก้านดีขึ้นทุกครั้งที่เจอกับเรานะ พี่เค้าดูไม่ปิดกั้นกูแล้วนะเว้ย พี่ก้านเองก็รู้สึกดีกับจูบของกู กูมั่นใจ”
“มึงอย่าเพิ่งมั่นใจอะไรนักเลยวิน.....”
“กูไม่สนหรอกว่าพี่ก้านจะใช่หรือไม่ใช่ มันอยู่ที่หัวใจของกู อยู่ที่ความรู้สึกของกู มึงเข้าใจกูใช่ไหม.....มาร์ค มันไม่ใช่ว่ากูจะเปิดรับใครง่ายๆนะเว้ย”
“มันผิดไงวิน และถ้ามึงสนแต่ความรู้สึกของมึง มึงก็จะไม่ต่างอะไรกับไอ้เหี้ยนั่นเลย”
“มึงแม่ง......”
“หึหึ.....เอาเหอะ ถ้ามึงเดินออกนอกทาง กูจะเตะตัดขามึงกลับเข้ารันเวย์เอง”
“เปรียบเทียบได้เหี้ยมาก ทำไมไม่อ่อนโยน นี่น้องวินของมึงไงมาร์ค”
“ไม่อะ มึงไม่ใช่ของกู แต่เดี๋ยวคงไอ้เป็นของไอ้ฟ้า”
“สัส!!!!”
กวินเกลียดที่เพื่อนคนนี้พูดถูกทุกอย่าง เกลียดความปากร้าย พอๆกับที่รักของแข็งแกร่ง ตรงไปตรงมาของเพื่อนคนนี้ มันเป็นเช่นนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว มาร์คคือเพื่อนเพียงคนเดียวของกวิน คือพี่ชาย คือที่ปรึกษา คือที่พักพิงใจ หากไม่นับรวมคนๆนั้น....
เพราะชีวิตของเขามันแสนเจ็บปวด
ครอบครัว
สังคม
ทุกอย่างล้วนแล้วจอมปลอม ยิ่งเขาโตขึ้น ความฉาบฉวยจอมปลอมในชีวิตก็ยิ่งชัดเจนขึ้น
เอาล่ะ.....ก็แค่ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ จะดูเลวก็ช่างมันเถอะ เพราะสุดท้ายแล้ว กวินก็มั่นใจว่ามาร์คจะคอยช่วยเขา ไม่ว่าสิ่งที่เขาทำจะถูกหรือไม่ก็ตาม


“ฮัลโหล.....เอ่อ.....พี่รุณ.......เราออกมาเจอกันหน่อยดีไหมครับ.....ไม่....แค่ผมกับพี่สิ แค่เราสองคน นะครับ”


คนข้างกายส่ายหน้าด้วยความเอือมระอา แต่กวินไม่ได้สนใจหรอก
เขามีสิ่งให้ต้องทำอีกเยอะเลยทีเดียว

To be con

ทุกตัวละครล้วนมีความเทา.....

ออฟไลน์ JustWait

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3348
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-4
Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
«ตอบ #181 เมื่อ08-12-2017 03:50:51 »

 :pig4:

ออฟไลน์ little_munoi

  • ++ singular ++
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-3
Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
«ตอบ #182 เมื่อ08-12-2017 13:35:01 »

อือหือ เดาไม่ถูก
น่าติดตาม
รอนะคะ

ออฟไลน์ t2007

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2400
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-5
Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
«ตอบ #183 เมื่อ08-12-2017 14:14:49 »

น้องก้านอยู่ในดงไฮยีน่า (สัตว์ชนิดนี้น่าเกลียดเนอะ)

ออฟไลน์ cheezett

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 471
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-3
Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
«ตอบ #184 เมื่อ08-12-2017 14:22:09 »

ถ้าเธอหางานเพิ่มให้น้องก้านชั้นล่ะก็ ชั้นจะสาบเธอ นังกวิน!!

ออฟไลน์ tasteurr

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 574
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-0
Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
«ตอบ #185 เมื่อ08-12-2017 17:14:03 »

รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
 หวังว่าด้านมืดของมาร์คจะไม่ทำร้ายก้านกับจิตใจคนอ่านอย่างเราเลยนะคะ
 :ling3: :ling3: :ling3:

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
«ตอบ #186 เมื่อ08-12-2017 19:56:07 »

เดาไม่ออกเลยโลกเทาๆๆๆ
รอๆๆๆๆ

ออฟไลน์ Pam_ban

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1086
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +109/-2
Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
«ตอบ #187 เมื่อ08-12-2017 20:22:05 »

กลัวความแปรผกผันระหว่างกวินกับกรุณ  จะมาตกกระทบกับความรู้สึกของก้านมากที่สุด มันก็จะหน่วง ๆ หน่อย


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

ออฟไลน์ Nextdoor

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 4
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
«ตอบ #188 เมื่อ08-12-2017 20:27:02 »

หรือวินคือเด็กที่ถูกซื้อไปก่อนก้าน
และก็ตามหาก้านนนนนนนนนนนน
จนเจอ....พี่ก้านนนนนนนนของน้อง

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11
Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
«ตอบ #189 เมื่อ08-12-2017 21:04:50 »

 :katai1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
« ตอบ #189 เมื่อ: 08-12-2017 21:04:50 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ ผู้เสพติดความร้าวราน

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 18
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
«ตอบ #190 เมื่อ08-12-2017 22:36:14 »

เอาแล้วไงกรุณ 5555
อ่านมาถึงตอนนี้ไม่ได้คิดแล้วอะค่ะว่าใครคู่ใคร กี่พี กู๊ดเอนด์ แบดเอนด์ ตามกรรมละกันนะคะ หรือจะอยู่กันบาปๆก็โอเค  :hao6:
แต่ก็ยังอยู่ข้างกรุณนะคะ ไม่รู้เพราะอะไร จะว่าเพราะมันเลวก็ไม่ใช่ คงเป็นเพราะน่าสงสารนี่แหละ? ก็ไม่เชิงอีก
ขอบคุณที่มาต่อมากๆนะคะ

ออฟไลน์ ♥lvl♀‘O’Deal2♥

  • หานิยายถูกใจยากจัง!
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2662
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +176/-4
Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
«ตอบ #191 เมื่อ09-12-2017 01:55:29 »

กวินเบื้องหลังเยอะไปนะ

ออฟไลน์ Snowermyhae

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4014
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-7
Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
«ตอบ #192 เมื่อ09-12-2017 02:31:32 »

ผลจะออกมายังไงก็สงสารก้านสุด  :katai1:

ออฟไลน์ Guill

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 678
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-4
Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
«ตอบ #193 เมื่อ09-12-2017 09:49:28 »

แวะมาเชียร์กวิน

ออฟไลน์ broke-back

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5947
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +844/-16
Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
«ตอบ #194 เมื่อ09-12-2017 14:28:51 »

กวิน..ไหนลองวาดลวดลายให้ดูหน่อยดิ๊
ว่าลีลาแพรวพราวแซ่บร้อนได้แค่ไหน

แล้วเราถึงจะยกก้านให้
จะไปนอนกอดรัดฟัดได้ตามสบาย

ลีลาสู้พี่ฟ้าของเค้าได้ป่ะ
อิอิ

ออฟไลน์ ป่ามป๊ามป่ามปาม

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 482
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
«ตอบ #195 เมื่อ09-12-2017 22:34:01 »

กวินมาแรงมากตอนนี้  :impress2:

ออฟไลน์ mutyamania

  • สามารถติดตามงานติดเรทที่ลงเล้าไม่ได้ที่ ReadAWrite ในชื่อมัสยากลับมาจากป่าช้า
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1898
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +794/-139
    • https://mutyawhocamebackfromthedead.readawrite.com
Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
«ตอบ #196 เมื่อ10-12-2017 10:03:50 »

คนแต่งมีทวิตเตอร์ละนะ แต่คนติดตามแค่สองคนเอง 555 พูดคุยและทวงฟิคได้ในแอค @IamShellbie และแฮชแท็ก #สุนัขรับใช้ค่ะ

ออฟไลน์ hellfire

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 59
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
«ตอบ #197 เมื่อ10-12-2017 20:52:04 »

ทำไมไม่อยู่ไหนมาถึงได้เพิ่งอ่านเรื่องนี้เนี่ยฉัน เห้ออออออออ
สนุกนะคะมากๆด้วยขอบคุณที่แต่งนิยายดีดีให้อ่านค่ะ

ออฟไลน์ aommyga40

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 99
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
«ตอบ #198 เมื่อ10-12-2017 23:32:22 »

 :z6:

ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3420
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0
Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
«ตอบ #199 เมื่อ11-12-2017 00:16:30 »

 :hao7:

 :3123: :pig4: :3123:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: สุนัขรับใช้ - บทที่สิบ (08/12/60)
« ตอบ #199 เมื่อ: 11-12-2017 00:16:30 »





ออฟไลน์ mutyamania

  • สามารถติดตามงานติดเรทที่ลงเล้าไม่ได้ที่ ReadAWrite ในชื่อมัสยากลับมาจากป่าช้า
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1898
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +794/-139
    • https://mutyawhocamebackfromthedead.readawrite.com
บทที่สิบเอ็ด


“ไง.......ได้ข่าวว่าใช้คนของอาไปสืบเรื่องนั้นเหรอ”
“อารู้.......”
“เรื่องของเควิน อารู้ทุกเรื่องแหละ”
“อย่าบอกพ่อกับแม่นะครับ....ผมขอร้อง”
“แล้วเราจะรู้เรื่องนั้นไปเพื่ออะไร รู้แล้วมันเกิดประโยชน์อะไร”
“อา......”
“อาคิดว่าเราคุยเรื่องนี้กันเข้าใจแล้วเสียอีก”
“ตอนนั้นผมยังเด็กครับอา....ตอนนี้วินโตแล้ว...ถึงเวลาที่วินจะต้องตามหาชีวิตอีกครึ่งหนึ่งเสียที”
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง หลังจากที่เด็กหนุ่มยืนยันเจตนารมณ์ของตนด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น กวินได้ยินเสียงถอนหายใจหนักๆจากผู้เป็นอา......ไมเคิล น้องชายลูกครึ่งของพ่อ ผู้ที่กวินทั้งรักและกลัว เป็นผู้ชายคนเดียวที่กำราบฤทธิ์เดชของเขาอยู่หมัด และตั้งชื่อเล่นฝรั่งให้เขาว่าเควิน ขณะที่ความรู้สึกที่มีต่อพ่อและแม่คือความว่างเปล่า กวินกลับรู้สึกรักและผูกพันกับอาของเขา และรองลงมาก็คือมาร์ค เพื่อนรุ่นพี่ที่คอยดูแลเขา ผู้ชายในชีวิตที่สำคัญที่สุดของกวิน มีเพียงแค่สองคนเท่านั้น
ทว่าตอนนี้มันกลายเป็นสาม เมื่อกวินได้รู้จักกับก้าน
“เอาล่ะ ถ้าวินตัดสินใจแบบนั้น อาจะช่วยก็แล้วกัน แต่อย่าคาดหวังอะไรมากเลยนะเควิน เพราะคนที่จะให้คำตอบกับหลานได้ เขาอาจจะไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้วก็ได้นะ”
อายังคือเป็นที่พึ่งพาให้กวินได้เสมอ ตลกดีเหมือนกัน คราได้ที่นึกถึงอา กวินจะต้องนึกถึงฝ่ามือหนักๆที่ตบปากยโสของเขาจนเลือดกลบทุกทีไป แม้ประสบการณ์พบหน้ากันครั้งแรกจะไม่ค่อยดีนัก....
แต่อ้อมกอดของผู้ชายคนนี้ที่ปลอบประโลมเด็กน้อยในวันที่แสนเศร้า ความอบอุ่นนั้นยังคงอยู่ในใจของกวินเรื่อยมา



“ไงไอ้แสบ มาถึงนานหรือยัง”


แต่กับผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า กรุณ....หรือไอ้ฟ้า คือผู้ชายที่กวินเกลียดชังน้ำหน้ามันมากที่สุด!!!
.
.....
............
.....
.
ใบหน้าของนายในวันนี้ คือใบหน้าที่มีความสุขที่สุดที่ไอ้ก้านเคยได้เห็น นับตั้งแต่วันที่นายสูญเสียพ่อของนายไป
“น้องมันรู้ความรู้สึกของพี่มาตลอดก้าน แน่ล่ะ ถึงพี่ไม่เคยพูดว่าจะจีบ แต่พี่ก็ชัดเจนกับมันมาตลอด กวินยอมเป็นแฟนกับพี่แล้ว”
“ผมดีใจกับนายด้วยนะครับ”
ไอ้ก้านตั้งใจไว้แล้ว หากวันนั้นมาถึง มันจะกลับไปเป็นสุนัขของนายอย่างเจียมตัวเหมือนเดิม สรรพนามที่เรียกนายก็เช่นเดียวกัน
“ผมเตรียมน้ำอุ่นเอาไว้ให้นายแล้วนะครับ หยดน้ำมันกลิ่นที่นายชอบด้วย ขอโทษที่ทำโดยไม่รอคำสั่งก่อน แต่ก้านตั้งใจเตรียมไว้ให้นายครับ”
“ก้าน.....เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูซึมๆ”
“ผม....เอ่อ......ผมไม่สบายครับนาย แต่ผมกินยาแล้ว ถ้ายังไงคืนนี้ผมขอ.....”
“เอ่อ....งั้นคืนนี้ก้านนอนห้องตัวเองเถอะ ไม่ต้องนอนกับพี่แล้วล่ะ เดี๋ยวติดกัน”
“ครับ”
ไอ้ก้านกลับไปยืนที่เดิมของมันแล้ว ต่อไปก็แค่รอ.....ว่าเมื่อไหร่นายจะกลับไปปฏิบัติต่อมันแบบเดิม เมื่อไรก็เมื่อนั้น....
มันเป็นห่วงอีกคนหนึ่งมากกว่า ไอ้ก้านไม่กล้าที่จะคิด ว่าคุณกวินนางฟ้าของมัน ตัดสินใจทำลงไปด้วยเหตุผลอะไร ไม่กล้าที่จะเชื่อด้วยซ้ำ ว่าคุณกวินมีใจให้มันจริงๆ
มันเหมือนความฝัน แต่ความหวานจากจูบนั้น ยังคงชัดเจน
คุณกวินคงแค่เอ็นดูมัน ในฐานะคนที่อยู่ต่ำกว่า เพราะมันเป็นคนที่น่าแกล้ง คุณกวินก็เลยแกล้งมันเล่นๆ ก็เท่านั้นแหละ
ถ้าคุณกวินชอบมันจริง คงไม่ตัดสินใจคบกับนายหรอก และไอ้ก้านไม่โกรธนางฟ้าของมันเลยสักนิด หากว่าคุณกวินจะแกล้งหลอกมันเล่นๆ แค่นี้ไอ้ก้านก็พอใจแล้ว แค่เศษเสี้ยวของหัวใจ เศษเสี้ยวของความดีที่คุณกวิน นาย และมาร์คโยนทานมาให้ พอให้หัวใจแห้งแล้งของไอ้ก้าน ได้ชุ่มฉ่ำเหมือนอย่างคนอื่นเขาบ้าง แค่ช่วงสั้นๆก็ยังดี
.
....
......
....
.
ผ่านไปแล้วสองอาทิตย์
คุณกวินติดต่อกับมันน้อยลง
ไอ้ก้านไม่เคยทักอีกฝ่ายไปก่อน มันมีทั้งเฟสบุ๊ค อินสตาแกรม และไลน์ของคุณกวินกับมาร์ค มันไม่ถือวิสาสะทำเช่นนั้น หากว่าเมื่อไหร่ที่ใครอยากจะติดต่อหรือคุยกับมัน คนเหล่านั้นก็จะเป็นฝ่ายเรียกหามันเอง ไอ้ก้านคิดเพียงเท่านี้ เหมือนทุกครั้งที่หมอบรอคำสั่งจากผู้เป็นนาย หาได้ถือดีจองหองว่าตัวเองวิเศษมาจากไหน คนอื่นถึงจะต้องเป็นฝ่ายกระเสือกกระสนวิ่งตาม
คนอย่างไอ้ก้าน มีสิทธิ์อะไรในตัวคุณกวินกันเล่า จูบที่คุณเขาให้ ก็คงจะเพื่อทำทานให้หมาอย่างมันก็เท่านั้น เวลาผ่านไป ความสับสนในใจที่เคยต่อสู้ โต้เถียงกัน ก็ค่อยๆลดลงจนหาย สุดท้ายด้านที่ด้อยค่า ด้านที่ดูถูกตัวเองก็เป็นฝ่ายชนะ อีกด้านที่เผลอใจคิดเข้าข้างตัวเอง ก็ต้องพ่ายแพ้ไปอย่างหมดรูป
มันถูกปลูกฝังมาเช่นนี้ เป็นสวะที่ไม่มีใครต้องการ แม้แต่พ่อแม่ ยาย พี่น้อง ทุกคนถ้าไม่ทิ้งมันไป ก็ผลักไสมันให้ออกห่าง
โลกของมันจึงมีแต่กรุณ ชีวิตของมันจะเป็นไปในทางใด กรุณคือคนตัดสิน
กวินเป็นเพียงความหอมหวานที่ถูกลมพายุพัดหอบเข้ามา ในช่วงเวลาสั้นๆ และจากไปพร้อมกับหัวใจของมันที่พังแล้วพังอีก
ไม่หวังมาก....ก็เจ็บน้อยหน่อย ชินเสียแล้ว ครั้งสุดท้ายที่เป็นฝ่ายเริ่มทำอะไรให้ใคร ก็ตอนวันเกิดอายุสิบเจ็ดปีของนาย แล้วทุกอย่างที่ตั้งใจก็พังลงไม่เป็นท่า ถูกกระทำไม่ต่างจากพรมเช็ดเท้า ให้เขาเหยียบย่ำระบายอารมณ์
พอเท้าของเขาสะอาด เขาก็จากไป ทิ้งเจ้าพรมให้กองยู่ยี่อยู่บนพื้น
แย่หน่อยที่พรมอย่างมันต้องซักทำความสะอาดตัวเอง
“นายครับ ผมแวะซื้อกาแฟนะครับ นายขึ้นห้องไปก่อนก็ได้”
“ไม่เป็นไร พี่รอกับเรานั่นแหละ ไม่นานไม่ใช่เหรอ”
นายยังใช่คำเรียกแทนตัวเองว่าพี่เหมือนเดิม แต่ก็ไม่ได้ว่ากล่าวอะไรมัน ที่กลับไปเรียกนายว่านาย เหมือนอย่างแต่ก่อน ไอ้ก้านชินกับคำเรียกแบบนี้มากกว่า เพราะว่ามันชัดเจนดีอยู่ในตัวเองแล้ว ว่ามันเป็นใคร และนายเป็นใคร
นายคงไม่เห็นมันอยู่ในสายตา คงเรียกแทนตัวเองว่าพี่บ่อยครั้งเข้า ก็เลยติด มันก็น่าจะเป็นแบบนั้น จะเป็นแบบอื่นไปได้อย่างไร
“กาแฟโบราณหวานน้อยสองแก้วครับ”
“เฮ้ย....พี่ไม่กินนะก้าน ไม่ต้องสั่งเผื่อ”
“ครับ....คือผม....ไม่ได้สั่งให้นายหรอกครับ”
มันรู้....คนอย่างนาย ปกติกินกาแฟแก้วละเกือบสองร้อย  คงไม่เหลียวแลกาแฟรถเข็นริมฟุตบาทข้างคอนโดแบบนี้หรอก
มันตั้งใจสั่งไปให้พี่เทิดต่างหาก พี่เทิดยามกะดึกคนคุ้นเคย ไอ้ก้านสังเกตสีหน้าของพี่เขาตอนที่ลงมากินข้าวเย็นเป็นเพื่อนนายของมัน ที่เพิ่งกลับมาจากมหาวิทยาลัย พี่เทิดคงต้องการกาแฟเข้มๆสักแก้วหนึ่ง จะได้มีแรงสู้รบกับความง่วงในค่ำคืนนี้ และเมื่อคิดไปคิดมา สองแก้วไปเลยน่าจะดี ตัวมันเองคงไม่ดื่มแล้ว
“นายขึ้นไปก่อนก็ได้นะครับ ผมขอเอากาแฟให้พี่เขาหน่อย สงสารเขาน่ะครับ ช่วงนี้โหมงานหนักจนโทรมเลย”
“ก็ถ้าแค่ยื่นให้ ไม่ได้อยู่คุยกัน พี่ว่าคงไม่นานหรอก พี่รอได้ ให้มันเสร็จก็ขึ้นพร้อมกัน”
“เอ่อ...ผมขออยู่คุยกับเขาได้ไหมครับนาย เป็นห่วงเขาน่ะครับ หน้าตาเขาดูไม่สบาย”
“พี่ไม่อนุญาต สนิทกันมากเหรอ แล้วอย่างก้านจะไปช่วยอะไรใครได้ เตี้ยอุ้มค่อมเปล่าๆ ค่ากาแฟนั่นก็เงินพี่ ถึงจะเป็นเงินที่พี่ให้ก้านใช้รายเดือนก็เถอะ พี่ให้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ต่อไปห้ามซื้ออะไรให้มันอีก”
“โถ่นายครับ”
“ตามนั้น”
ไอ้ก้านจึงทำได้เพียง วางกาแฟเอาไว้สองแก้วให้พี่ยามเทิดศักดิ์ พี่เทิดส่งยิ้มเหนื่อยๆให้ พร้อมกับเอ่ยขอบใจมัน ช่วงนี้ที่บ้านของเทิดจำเป็นต้องใช้เงินมากพอสมควร ชายหนุ่มจึงต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำแลกโอทีอย่างเสียไม่ได้
“ดูแลตัวเองบ้างนะพี่ ป่วยขึ้นมาต้องขาดงานไม่คุ้มกัน”
“เออๆ....ขอบใจ ไปได้แล้วไป นายเอ็งยืนรอหน้าเขียวแล้วนั่น”
“ไว้คุยกันพี่”
.
...
.....
...
.
“ก้าน.....มานั่งตรงนี้หน่อย พี่ว่าเราคงต้องคุยกันสักหน่อยแล้วล่ะ”
กรุณเรียกไอ้ก้านให้มานั่งตรงที่ว่างบนโซฟายาวข้างๆตัวเขา ด้วยน้ำเสียงขึงขังจริงจัง ใบหน้าหล่อคมเข้มและดวงตาดุๆจ้องมองเด็กรับใช้ส่วนตัวอย่างไม่วางตา
“ทำไมเดี๋ยวนี้ก้านเริ่มทำนู่นทำนี่ โดยที่ไม่รอคำสั่งของพี่ครับ”
กรุณโอบไหล่อีกฝ่าย น้ำเสียงถูกปรับให้อ่อนโยนลง ท่าทางของเขาในยามนี้ เหมือนผู้ปกครองกำลังคุยกับเด็กในโอวาท มากกว่าจะดุด่าในฐานะนายและบ่าว
ทว่าคำพูดจากปากนั้นไม่ใช่!!!  ถ้อยคำนั้นแม้ไม่หยาบกระด้าง แต่ก็กระทบใจคนฟังอย่างแรง หากเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ก้าน ถ้าไม่ลุกขึ้นตั๊นหน้าหล่อๆนั่นให้สาสม ก็คงร้องไห้วิ่งหนีเตลิดไปไหนๆแล้ว
“ก้านเปล่าครับ”
“ก้านซื้อของให้มันต่อหน้าต่อตาพี่เลยนะ.....แล้วแถมพักหลังมานี้ยังกลับไปใช้สรรพนามแบบเดิมอีก อยากกลับไปเป็นหมารับใช้อย่างแต่ก่อนมากเลยเหรอครับ....หืม?”
“......................”
“หรือก้านไม่พอใจที่พี่คบกับกวินครับ...ก้านคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ไม่พอใจด้วย? ไอ้ท่าทางเย็นชาที่ก้านแสดงออกมา คิดว่าพี่จะปล่อยให้เราทำตามใจชอบงั้นเหรอครับ”
“นาย.....ผมเจ็บครับ ปล่อยผมก่อนครับนาย”
“นี่ไง...ปกติก้านเคยอดทนกว่านี้ ก้านเป็นผู้ชายนะ ถูกบีบไหล่แค่นี้ มันจะเจ็บอะไรนักหนากัน ถ้าเป็นตรงนี้สิ....ก็ว่าไปอย่าง” มือแก่งตะครุบที่ต้นคอด้านหลัง กดน้ำหนักลงที่ปลายนิ้วด้วยแรงที่มากพอจะทำให้ไอ้ก้านนิ้วหน้า น้ำตาคลอด้วยความเจ็บปวดได้   
“พี่จะพูดกับก้านแบบนี้นี่แหละ พี่รู้ว่ามันเจ็บกว่าตะคอกด่าหยาบๆเยอะเลย ใช่ไหมครับ?”
“นายครับ อย่าทำร้ายก้านอีกเลยนะครับ นะครับนาย ผมแค่สงสารพี่เค้า แค่นั้นจริงๆครับ ที่ผ่านมานายก็รู้ ว่าผมจงรักภักดีกับนายมาตลอด”
“ทวงบุญคุณกับพี่เหรอก้าน สิ่งที่ก้านให้พี่มันเทียบกับสิ่งที่ก้านได้รับจากพี่ได้เหรอ เปล่าเลย เทียบไม่ได้แม้แต่เศษเล็บเลยด้วยซ้ำ”
“นายครับ อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ ปล่อยก่อนครับนาย”
“พี่รู้นะ ว่าก้านแอบไปคุยกับไอ้ยามนั้นลับหลังพี่หลายครั้ง อยากให้มันตกงานใช่ไหม พี่ทำให้มันกระเด็นออกไปวันนี้เลยก็ยังได้นะ ก้านอยากนอนกับคนต่ำๆแบบนั้นมากสินะ อยากถูกกระบองมันกระแทกแรงๆสักครั้งใช่มั้ย?...เรานี่มันร่านสวาทกว่าที่คิดนะเนี่ย หึหึหึ”
“อย่าครับ อย่าทำพี่เค้า ผมขอร้อง”
“อย่ามาสั่งพี่นะก้าน!!!!”
เสียงของนายเปลี่ยนเป็นตะคอก ไอ้ก้านดิ้นสะบัดจนหลุด ก่อนจะคลานหนีอย่างลนลาน เท้าของนายเตะเข้ามาที่กลางลำตัวของมัน ไอ้ก้านจุกร้าวเสียจนต้องทิ้งตัวลงไปนอนกุมท้อง และนายก็เตะซ้ำเข้ามาอีกสองครั้ง
ร่างปวกเปียกของมันถูกดึงกระชากขึ้น ก่อนจะเหวี่ยงลอยละลิ่วไปปะทะกับผนังห้อง มือของนายค้ำอยู่ที่อก กลายเป็นว่าตอนนี้มันกับนายยืนประจันหน้าหากันอยู่ ไอ้ก้านก้มหน้ามองพื้น ไม่กล้าสบตากับนายของมัน หัวใจของมันที่เคยชาไปหมด บัดนี้กลับแปลบขึ้นมาด้วยความรู้สึกบางอย่าง
“มองหน้าพี่สิก้าน!!! คิดว่าทำเป็นไปอี๋อ๋อกับไอ้ยามนั่น แล้วพี่จะ....หึงก้านงั้นเหรอ คิดตื้นไปหรือเปล่าก้าน คิดว่าตัวเองเทียบกับกวินได้เหรอ รูปร่าง หน้าตา สมอง ฐานะ พี่ว่าก้านอยู่เงียบๆอย่างเจียมตัวดีกว่านะ อย่าพยายามคิดทำอะไรแบบโง่ๆเลย”
กรุณก็ยังคงเป็นกรุณ มั่นใจในตัวเองมากเกินไป คิดเข้าข้างตัวเอง ว่าที่ไอ้หมารับใช้นั้นเปลี่ยนไป เป็นเพราะอยากจะดึงเขาเอาไว้ แกล้งทำสนิทกับยามหน้าคอนโด เพราะหวังจะให้เขาหึงหวง
กรุณไม่ชอบให้ใครมาทำกับเขาแบบนี้ ปั่นหัวเขาแบบโง่ๆ แล้วหวังว่าเขาจะกลับไปหา ง่ายไปหรือเปล่า?
ของที่ไม่ต้องการ หากทิ้งไปแล้ว คงไม่เก็บกลับมาอีก อดีตคู่ขาเหล่านั้นรู้ซึ้งดี
และเขาไม่ลังเลที่จะใช้กำลังกับอีกฝ่าย เพราะคิดง่ายๆเพียงว่าไอ้ก้านก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งเหมือนกันกับเขา ถึงกรุณจะเป็นเกย์ แต่เขาให้เกียรติเพศที่อ่อนแอเสมอ แต่กับเพศชายด้วยกัน หากดื้อนักก็ต้องลงโทษ พวกคู่ขาที่พอจะถูกเขี่ยทิ้งแล้วทำมาเป็นด่าทอ ชกแม่งไปสักหมัดสองหมัดคงไม่ถึงตายหรอก
เสื้อผ้าของไอ้ก้านถูกฉีกกระชากจนขาดวิ่น กรุณแสยะยิ้มเหี้ยมอย่างโรคจิต เขาถอยออกมา ปลดเข็มขัดนักศึกษาที่คาดเอวออก “ไม่โดนทำโทษแบบจริงๆจังๆนานแล้วเนอะ”

ฟั่บบบบ

ฟาดลงไปบนผิวเนื้อขาวๆนั่น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฝากร่องรอยเอาไว้ให้รู้สึกเจ็บแสบ แต่แล้วไอ้ก้านก็ทำในสิ่งที่เขาไม่คาดคิด...ไม่คิดว่าคนอย่างมันจะกล้าทำ
ไอ้ก้านคว้าปลายเข็มขัดเอาไว้ได้ แล้วกระชากออกไปจากมือเขา ขว้างลงไปที่พื้นอย่างแรงโดยที่ดวงตาคู่นั้นยังคงจ้องตอบเขาเขม็ง
มันโกรธ....มันกำลังโกรธเขางั้นหรือ
กล้าดีอย่างไร....แววตาแบบนั้น
“ก้าน” กรุณกัดฟันกรอด ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหาไอ้ก้านที่ยืนหลังชิดกำแพง แต่กลับถูกมันผลักออกมาสุดแรง จนตัวเขานั้นเซถลาแทบล้ม เป็นครั้งแรกที่มันสู้เขา มันตั้งใจที่จะแข็งข้อกับเขา สติของกรุณขาดผึงลง ณ วินาทีนั้น
“ไอ้หมาก้าน....มึงชักจะกล้ากำแหงกับกูมากไปแล้วนะ นี่มึงกล้าสู้กูเหรอ”
“ผมเจ็บครับนาย ผมบอกนายแล้วว่าผมเจ็บ มันเจ็บจริงๆครับนาย”
“อยากไปตายข้างถนนมากนักใช่ไหม ไอ้เหี้ยก้าน....หมาอย่างมึงกูจะบอกให้นะ นอกจากกูก็ไม่มีใครต้องการมึงหรอก”
“มี!!!!!”
ไอ้ก้านตะโกนกลับ เป็นครั้งแรกที่สุนัขรับใช้เห่าใส่ผู้เป็นนาย เสียงเห่าของมันดังพอตัวเลยทีเดียว ดังพอจะทำให้นายของมันหยุดชะงักลงได้

อย่างที่ใครเขาพูดกัน ความอดทนของแต่ละคนนั้นมีจำกัด
และขีดจำกัดของแต่ละคนก็ไม่เท่ากัน

ไอ้ก้านไม่อยากหลอกตัวเองอีกแล้ว ไม่อยากกดตัวเองให้ต่ำลงเพื่อนายอีกแล้ว ไม่อยากดูถูกว่าตัวเองไร้ค่า ไม่อยากดูถูกตัวเองว่าหมารับใช้แบบนี้น่ะหรือ ที่นางฟ้าอย่างคุณกวินจะมาชอบ นั่นเท่ากับดูถูกความรู้สึกของคุณกวินด้วยเช่นกัน
และนั่น....เป็นเรื่องที่ไอ้ก้านยอมให้นายไม่ได้

และคำดูถูกจากปากของนายอีกเพียงประโยคเดียว เพียงประโยคเดียวเท่านั้น....

“กูจะบอกให้นะก้าน ไอ้หมาหน้าโง่ คนไร้ค่าที่ทำห่าเหวอะไรก็ไม่ได้เรื่องอย่างมึง ถ้าไม่มีกูสักคน มึงก็คงต้องตายอย่างหมาข้างถนน ถ้าวันนั้นกูไม่ขอให้พ่อซื้อมึงมา ป่านนี้มึงคงถูกไอ้แก่บ้านกามสักที่ซื้อตัวไปบำเรอความใคร่ ไม่ก็ต้องไปเป็นขอทาน หาเงินเลี้ยงยายน่าสมเพชของมึง  กูจะให้โอกาสมึงอีกครั้ง แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ถ้ากล้าสู้กูอีกล่ะก็ กูจะ.....”


“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

ทุกอย่างที่อัดอั้นมานาน ถูกระเบิดออกมาเป็นเสียงกรีดร้องที่ดังก้องกังวานไปทั่วทั้งห้อง เสียงกรีดร้องนั้นดังอย่างที่กรุณเองก็ไม่เคยคาดคิดว่าคนติ๋มๆเซื่องๆอย่างไอ้ก้านจะแหกปากเสียงดังได้ขนาดนี้

ตาของก้านพล่าเลือน แต่มันก็ไม่ยอมละสายตาไปจากนาย มันไม่รู้เลยว่าตัวเองจ้องมองนายด้วยแววตาแบบไหน แต่เป็นครั้งแรกที่มันเห็นแววสั่นระริกอยู่ในแววตาของนาย เห็นสีหน้าหวาดหวั่นที่นายพยายามจะปิดเอาไว้

มันทรุดตัวลงไปกองกับพื้นอย่างเหนื่อยล้าเต็มที ตายเป็นตาย จะฆ่าจะแกงอะไรก็เชิญ มันบอกกับตัวเองอย่างยอมรับชะตากรรม มันทำลงไปแล้ว มันสู้นายของมันแล้ว จากนี้ไปทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ไอ้ก้านหลับตา พร้อมทั้งหอบหายใจ ก่อนที่สติสัมปชัญญะของมันจะดับวูบลงไป

สีหน้าหวาดหวั่นของนาย คือสิ่งสุดท้ายที่มันมองเห็น ผ่านสายตาที่พร่ามัว

To be con
สู้ไม่ได้หนูก็จะสู้เหรอก้าน นี่นายหนูยังไม่คิดว่าหนูแอบมีใจให้เฮียกวินนะ มั่นหน้ามั่นโหนกเก่งสุดต้อง #กรุณคนบาป2017-2018 หึหึหึ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 13-05-2018 13:48:02 โดย mutyamania »

ออฟไลน์ cheezett

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 471
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-3
ไอ้นายโรคจิต!!!  :ling1: :ling1:


เราว่าใช้คำว่า อ้ากกกกก แบบตะโกนแบบเหลืออดอ่ะ ใช้คำนี้น่าจะอินกว่านะ ใช้คำว่าว้ากก เรามามันดูตลกอ่า คำนี้เหมือนตกใจอ่ะ ความคิดเราเน้อ ขออภัยคนเขียนคร้าบบผม :mew2:

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11
 :katai1: :katai1: :katai2-1:

ออฟไลน์ mutyamania

  • สามารถติดตามงานติดเรทที่ลงเล้าไม่ได้ที่ ReadAWrite ในชื่อมัสยากลับมาจากป่าช้า
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1898
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +794/-139
    • https://mutyawhocamebackfromthedead.readawrite.com
ไอ้นายโรคจิต!!!  :ling1: :ling1:


เราว่าใช้คำว่า อ้ากกกกก แบบตะโกนแบบเหลืออดอ่ะ ใช้คำนี้น่าจะอินกว่านะ ใช้คำว่าว้ากก เรามามันดูตลกอ่า คำนี้เหมือนตกใจอ่ะ ความคิดเราเน้อ ขออภัยคนเขียนคร้าบบผม :mew2:

5555 อ้าวเหรอ ตอนแต่งเราก็ใช้ อ้ากกกก แต่พอจะโพสท์ไม่รู้คิดไร เปลี่ยนเป็น ว้ากกกก เฉยเลย เดี๋ยวแก้ให้นะตัวเอง จุ๊บๆ

ปล. ตอนแรกจะใช้อ๊าๆๆ แบบการ์ตูนแปลจุนจิ แต่มันจะกลายเป็นเสียงครางอย่างว่าไป เหอๆ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 16-12-2017 22:03:00 โดย mutyamania »

ออฟไลน์ lalun

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 93
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
สงสารก้าน ต้องมาอยู่กับคนแบบนี้
 :katai1: :katai1:

ออฟไลน์ larynx

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 821
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-1
โอ้ยยย เอาใจช่วยก้านน

ออฟไลน์ Pam_ban

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1086
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +109/-2
น้องก้านของพี่ สู้เขาแค่นี้สลบไปซะแล้ว  ยังไม่ทันได้ตีคืนเลย  :ling2:  ลุกขึ้นมาต่อยนายสักหมัดก่อนเซ่  o12  แม้ก้านจะรู้สึกช้าไปหน่อย  แต่ก็เริ่มสัมผัสได้ถึงความมีคุณค่าในตัวเองที่ทั้งมาร์คและกวินเคยย้ำให้อยู่หลายครั้ง  เป็นเรื่องที่ดีมาก ๆ ถึงแม้ว่าจะนึกได้จากจูบของกวินก็เถอะ  :o8:


รอตอนต่อไปนะคะ


 :katai3:

ออฟไลน์ Nextdoor

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 4
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
ก้านกบฏได้แล้วววววววลูก ยอมมันอยู่นั่นแหละ
แบบ gladiator สู้เพื่อศักดิ์ศรี สู้เพื่ออิสระภาพ
#ก้านgladiator2017

ออฟไลน์ ♥lvl♀‘O’Deal2♥

  • หานิยายถูกใจยากจัง!
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2662
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +176/-4
มาสั้นอะ ค้างง ง ง

ออฟไลน์ hellfire

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 59
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
โอ้ย ขำมั่นหน้ามั่นโหนก

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด