บทที่สิบห้า
---จับตา---
ในที่สุด วันที่กรุณได้ออกจากโรงพยาบาลก็มาถึง
และรอยยิ้มที่เขามีให้กวิน ยังคงเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่น เหมือนเช่นที่เป็นมา
“เราไม่ต้องตามไปส่งพี่ที่คอนโดหรอก กลับไปพี่ก็ว่าจะนอนพักยาวเลย เอาไว้เดี๋ยวเราอยากไปเที่ยวไหน พี่หายดีแล้วค่อยพาเราไป พาไอ้ก้านไปด้วย....ดีไหม” กรุณเอ่ยเสียงนุ่มแก่คนที่กำลังแสร้งทำเป็นห่วงใยเขาเสียเต็มประดา เขาไม่รู้หรอกว่ากวินเป็นห่วงเขาจริงหรือไม่ ไม่รู้ว่ากวินเป็นคนเช่นไร พอๆกับที่กวินก็ยังไม่รู้ ว่ากรุณนั้นเลือดเย็นและเล่นละครตบตาเก่งไม่แพ้ใคร
“เอ่อ......เอางั้นก็ได้พี่ พี่ก็หายไวไวนะ ผม.....เอ่อ....วินกับพี่ยังไม่เคยไปเที่ยวแบบจริงๆจังๆเลย เดี๋ยวชวนไอ้มาร์คไปด้วยนะพี่นะ”
“ครับ.....ไปกันสี่คน พี่ เรา มาร์ค ไอ้ก้าน.....หึหึ....ครบคู่พอดี จะได้จองที่พักสองห้อง”
“อาทิตย์หน้าเลยเป็นไง”
“พี่โดนกระทืบมานะน้อง ไม่ได้เป็นไข้หวัด พวกเหี้ยนั่นเล่นซะพี่หมดสภาพเลย ปลายเดือนได้ป่ะล่ะ”
“โห่.....วินก็อยากให้พี่.....หายเร็วๆไงเล่า ตลกแบบนี้ แสดงว่าใกล้หายเต็มร้อยแล้วล่ะม้างงงง”
“แล้วเจอกันนะไอ้แสบ ไปก้านไป ช่วยกูหน่อย”
จะบทห่วงใย หรือบทหยอกล้อเล่นหัว ทั้งกรุณและกวินต่างก็แสดงออกมาได้สมจริงทั้งคู่ และคนที่รู้สึกอึดอัดมากที่สุด คือคนที่รู้เช่นเห็นชาติธาตุแท้ของกรุณ และรับรู้อีกด้านมุมหนึ่งของกวิน
ไอ้หมาก้าน.....
กวินมองตามกรุณที่เดินจากไปด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด มันเป็นความรู้สึกไม่ปลอดภัย ไม่ชอบมาพากลที่อยู่ๆก็วาบขึ้นมาในห้วงความรู้สึกนึกคิดการที่มันคนนั้นโอบกอดพี่ก้าน กระชับอ้อมแขนดึงพี่ก้านเข้าหาตัวมันเสียจนแนบชิด ในตอนที่พี่ก้านเข้าไปช่วยประคอง มันดูจงใจเหมือนกับว่าภาษากายของไอ้กรุณนั้น กำลังบอกใบ้บางอย่างแก่เขา ดูคล้ายกับสัตว์ที่หวงเหยื่อ และกำลังแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ
หึ.....ตลกน่ะ คนอย่างกรุณ จะหวงของตายอย่างพี่ก้านไปทำไม ในเมื่อตอนนี้มันกำลังลุ่มหลงในตัวเขา ตราบใดที่เขายังไม่ตกเป็นของมัน คนอย่างมันก็คงสนุกกับการไล่ตามเขาต้อยๆ เพื่อเอาชนะใจ แต่แล้วกวินก็รีบปัดความคิดนั้นทิ้งไป เขาจะมั่นใจในตัวเองมากไปไม่ได้ อะไรที่ระวังได้ก็ควรระวังเอาไว้ อะไรที่มันแว่บขึ้นมา นั่นหมายถึงสัญญาณเตือนภัย
จะพ่ายแพ้ไม่ได้เชียวนะ.....กวิน
.
.
.
.
.
.
ในใจของกรุณมันแทบระเบิด
คนที่เขาคิดว่าจะซื่อสัตย์ภักดี กลับกลายเป็นคนที่เกลียดชังเขามากที่สุด และคนๆเดียวกันนี้กำลังทรยศหักหลังเขา
และเขารู้อยู่แก่ใจ ว่าหากไม่มีมันแล้ว ตัวเขาเองก็คงไม่เหลือใครอีก
เขาจึงเลือกที่จะเก็บมันเอาไว้ก่อน เพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่างให้แน่ใจ เพราะถึงเวลาที่ต้องตัด เขาจะได้ตัดมันทิ้งได้อย่างไม่ต้องคิดอะไร
“นายครับ.....”
“อะไร”
“เช็ดตัวครับนาย”
“อืม”
ร่างกายของผู้เป็นนาย ไอ้ก้านก็เคยเห็นจนหมดแล้วทุกซอกมุม แต่มันก็อดที่จะมือสั่นไม่ได้ ยามที่ผ้าชุบน้ำบิดหมาดในมือของมัน ลูบไล้ เคลื่อนไปตามจุดอันตรายต่างๆบนตัวของนาย
มันกลัว.....ไอ้ก้านรู้สึกกลัว ร่างกายนี้ที่ทำร้ายมัน ร่างกายนี้ที่ทำให้มันแปดเปื้อน ร่างกายนี้ที่ลบภาพจำดีดีที่ยังหลงเหลืออยู่ระหว่างพี่ฟ้ากับไอ้เด็กดอยไปจนหมดสิ้น
“ก้าน”
“ครับ”
“มึง.......เกลียดกูมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“........”
“ตอบกูมาเถอะ”
“นายยังเป็นผู้มีพระคุณของไอ้ก้านครับ”
“แต่ก็เกลียด.....ใช่ไหม”
“ผม......เอ่อ....จริงๆแล้วมันมีทิชชู่เปียกแผ่นใหญ่ที่ใช้เช็ดตัวได้น่ะครับ เอาไว้ผมจะลองไปซื้อมาใช้ดูจนกว่าแผลนายจะหายสนิท.....”
“ไปกับใคร....ไอ้มาร์คเหรอ”
“ครับนาย”
“มันดี.....กับมึงมากกว่ากูใช่ไหม”
“.........”
“ก้าน.....มึงบอกว่าเกลียดกู มึงพูดออกมาแล้ว อย่าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ไหม”
“ผมไม่ได้ตั้งใจครับนาย แล้วอีกอย่างนายบอกว่าจะทำร้ายที่เทิดกับมาร์ค.....เอ่อ....ผมไม่เกลียดนายหรอกครับ”
“กูไม่ทำอะไรสองคนนั่นหรอก กูมันบ้าเองที่ไประแวงไอ้สองคนนั่นน่ะ ที่กูเคยพูด.....มึงลืมมันไปได้ไหม”
“ครับนาย”
มันเกลียดเขา ไม่ว่าอย่างไร ความจริงก็คือไอ้ก้านเกลียดเขา
เพราะฉะนั้นแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรที่มันจะต้องฝืนใจตัวเองไม่ให้รู้สึกเกินเลยกับกวิน ไม่มีเหตุผลอะไรที่หมาตัวนี้จะไม่แว้งกัดเขา
แล้วมันจะได้รู้.....ว่ามันจะไม่มีทางชนะ
และเขาคือพระเจ้าเพียงองค์เดียวที่กุมชีวิตของมัน
“กูเงี่ยน.....มึงทำกับกูหน่อยนะ”
“แต่นายยังไม่หายดีนะครับ”
“อย่าขัดใจกูสิก้าน.....ถอดเสื้อมึงออก แล้วขึ้นมาบนตัวกู แค่แปบเดียว ไม่เล่นอะไรโลดโผนหรอก กูไม่ได้ทำกับมึง....จะครึ่งเดือนแล้วนะ ต่อให้มึงเกลียดกู แต่หน้าที่ของมึงก็ยังเหมือนเดิมนะ เร็วๆ”
“ครับนาย”
.
.
.
.
.
.
เนื้อแน่นๆของมันยังเป็นสิ่งที่ทำให้เขาพึงพอใจ
หากเป็นปกติ เขาก็อยากจะขบกัด หรือตีเนื้อตัวของมันแรงๆหลายๆครั้ง แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาพอทำได้ ก็คือบีบขยำก้นของมัน บังคับให้มันเคลื่อนไหวบนตัวเขา ในองศาที่เขาพึงพอใจ ฟังเสียงครางลึกในลำคอของมัน สัมผัสอุ่นๆและตอดรัดทำให้เขายิ่งคลั่งจนต้องกัดฟันกรอด แต่เขาก็ไม่ต้องการที่จะเสร็จสมถึงจุดหมายเร็วเกินไปนัก กรุณอยากจะยืดเวลาขณะเสพสมนี้ออกไปอีกนานแสนนาน
เขากดจูบมันมากกว่าทุกครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างที่ไม่เคยทำ จูบอย่างดูดดื่มลึกซึ้ง ราวกับคนกระหายกลางทะเลทรายที่ได้ดื่มกินน้ำราวกับจะตักตวงรสชาติของมันให้ได้มากที่สุด
ก่อนจะต้องแปรเปลี่ยนไปเป็นศัตรูกัน
“ก้าน”
เขาเอ่ยกับมันที่นอนหงายหอบหายใจอยู่ด้านล่าง.....บนพื้นห้อง หาใช่ที่ว่าง บนเตียงนอนนุ่ม ข้างกายของเขาไม่
“ครับนาย”
“มึงเปลี่ยนไปเยอะนะ ใครกันทำให้มึงเปลี่ยนไปขนาดนี้”
“.........”
“มึงจะหลับแล้วเหรอ”
“ยังครับนาย”
“มึงเช็ดตัวให้กูอีกรอบ....แล้วมึงก็ไปพักเถอะ”
“ครับ”
หลายครั้งที่เขาพยายามจะถามความรู้สึกของมันอย่างเปิดอก ไอ้ก้านเป็นต้องบ่ายเบี่ยงเสียทุกครั้งไป
ใครว่าไอ้หมามันเชื่อง กรุณเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าไอ้ก้านนั้นบทจะดื้อเงียบขึ้นมา ก็ดื้อเสียยิ่งกว่าอะไร
.
.
.
.
.
.
“ไม่น่าเชื่อว่ามันจะยอมปล่อยพี่ก้านออกมาคนเดียว”
“ครับ....พี่ก็ไม่อยากเชื่อ”
ไอ้ก้านกับนางฟ้าของมันนัดเจอกันที่ร้านขนมหวาน หลังจากที่มันเสร็จธุระซื้อของใช้ส่วนตัวให้ผู้เป็นนาย ที่ห้างสรรพสินค้าใกล้คอนโดของกรุณ
“คอพี่ก้านเป็นรอยนะ...”
“เฮ้ย.....จริงเหรอครับ”.
”ทำไมต้องมาเห็นด้วยวะ ก็รู้อ่ะนะ...ว่าพี่โดนอะไรมา แต่มันก็.....โว้ยยยยย”
“ต่อไปพี่จะระวังนะครับ ไม่ทันได้ดูจริงๆ”
“พี่ก้านนนนน”
“ครับ”
“ผม....หึงนะ”
“........คุณวิน......อื่อออ.....ใจพี่”
“หืม”
“ใจพี่มันไม่ไหว คุณวินหยอกเก่ง”
ทั้งคู่หัวเราะให้กันอย่างเคอะเขิน ก่อนที่กวินจะเปลี่ยนท่าทีเป็นนิ่งขรึม สีหน้าตึงเครียด
“แล้วมัน....ยังตีพี่ก้านไหม”
“ไม่ครับ....นายดีกับพี่.....ดีขึ้นจริงๆ พี่รู้สึกอย่างนั้น ตอนแรกนายแกล้งทำดี เพราะจะให้พี่ไปตีสนิทกับมาร์ค พี่ก็รู้แหละว่านายแกล้งทำ แต่ตอนนี้นายอ่อนลงจริงๆ”
“คงโดนกระทืบจนสมองฟั่นเฟือนไปแล้วมั้งนั่น แต่....พูดตรงๆเลยนะ ไม่ไว้ใจมันเลย”
กวินตั้งใจจะเอื้อมมือไปสัมผัสตัวอีกฝ่าย แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ เพราะเกรงว่าหากมีคนมาถ่ายรูปพวกเขาขึ้นมา ภาพที่ได้คงสื่อไปในเชิงชู้สาว
เขาบอกกับตัวเองเสมอว่าต้องระวังตัว แม้จะอยากฟัดพี่ก้านมากแค่ไหนก็เถอะ เด็กหนุ่มยกโทรศัพท์ขึ้นมา กดเข้าไลน์ส่งข้อความหาเพื่อนสนิท
.....มึง.......
เออ.....จะถึงละ
....เร็วหน่อย.....
.....ก็ควรบอกกูก่อนป่ะวะ....
....รีบมา....
“พี่ก้าน”
“ครับ”
“เดี๋ยวไอ้มาร์คมานั่งกินด้วยนะ น้องชวนมันเองอ่ะ ไม่ค่อยได้ไปไหนกับมันเลยช่วงนี้ เดี๋ยวมันงอนน้อง”
“ดีครับ.....ไม่เจอมาเลยช่วงนี้”
“คิดถึงมันเหรอ”
“ก็...นิดนึงครับ”
“หวง....”
“โธ่คุณวิน”
“ก็อยากให้พี่ก้านคิดถึงแค่น้องไง”
“.......พี่คิดถึงคุณวิน.....อ่า......ตลอดแหละครับ”
“น่ารักจัง”
ต่อให้คนตรงหน้า เป็นคนที่ไม่สมควรจะรัก แต่เขาก็รักไปแล้ว.....
ใช่.....กวินรักไอ้ก้านไปแล้ว รักมากเกินกว่าจะเป็นพี่น้องกัน รักที่เขามีให้ไอ้ก้าน มันก้าวเลยจุดปลอดภัยมาไกลเกินไปเสียแล้ว
อยากกอด อยากสัมผัส อยากบดเบียดเสียดสีผิวกายที่เปล่าเปลือย อยากแม้แต่ร่วมรัก แม้ใจหนึ่งจะรู้สึกกลัวและลังเลที่จะทำ แต่ผิวแน่นๆ น่าเคี้ยวให้จมเขี้ยวของไอ้ก้าน ก็ดึงดูดใจเขาเหลือเกิน เลือดหนุ่มในกายของกวินสูบฉีดอย่างบ้าคลั่ง และรู้สึกมากขึ้น....มากขึ้นทุกครั้งที่ได้เจอกัน
“สิ้นเดือนนี้มันชวนผมไปเที่ยวรีสอร์ทของพ่อมันที่เชียงใหม่ด้วยนะ.....มันบอกว่าอยากไปกับผมสองคน แต่ผมก็อ้อนมัน ขอให้เอาไอ้มาร์คไปด้วย มันก็ไม่ค่อยพอใจแหละ แต่ก็ยอม”
“ดีแล้วล่ะครับ เกิดอะไรขึ้น มาร์คจะได้ช่วยคุณวินได้ คนอย่างพี่ปกป้องคุณไม่ได้หรอกครับ”
“แต่ที่ผมชวนมาร์ค เพราะมั่นใจว่า....ถ้ามาร์คไป มันต้องให้พี่ไปด้วยแน่ๆ”
“พี่ก็ยังไม่รู้เลยครับคุณวิน ว่านาย....จะให้พี่ตามไปด้วยไหม”
“ก็ถ้ามันไม่ให้ไป เดี๋ยวน้องค่อยรบเร้าขอมัน มันกำลังหลงน้อง พูดอะไรก็เชื่อเหมือนโดนป้ายยา”
“........”
“พี่ก้านหัวเราะออกมาก็ได้ จะฝืนกลั้นเอาไว้ทำไม”
“คุณวินตลก อยู่ด้วยแล้วไม่เครียดครับ”
“จริงเปล่า....วันนั้นใครนะกลัวเรา จนอยากจะหนีกลับอ่ะ”
“แต่พอคุณวินโกรธขึ้นมา พูดตรงๆเลยพี่ก็กลัวครับ แถมดื้อมากด้วย สายตาคุณวินเวลาโกรธ.....น่ากลัวกว่านายพี่อีกนะครับ”
“ขนาดนั้นเลย....แต่พี่ก้านอย่ากลัวผมเลยนะ ผมไม่ทำร้ายพี่ก้านจริงๆ มีแต่จะรักพี่ก้าน....รักขึ้นทุกครั้งเลย”
“เนี่ย.....คุณวินก็ชอบทำกับพี่แบบนี้ เขินจะตายแล้วครับ”
พอคุณเขารุกคืบ ไอ้ก้านก็เอาแต่ก้มหน้าเขิน เอาจริงๆเวลาอยู่กับกวิน อารมณ์ของไอ้ก้านสวิงไปหมด หากเทียบกันแล้ว ตอนอยู่กับนาย ไอ้ก้านจะมีเพียงอารมณ์หม่นเศร้า ด้านชา และน้อยเนื้อต่ำใจ แต่กับกวินนั้น มันได้รู้สึกอะไรหลายๆอย่าง ทั้งตลก สบายใจ มีความสุข หัวใจสูบฉีด ตื่นเต้น เคอะเขิน แต่ก็มีความตกใจ ความหวาดกลัว ความเกรี้ยวกราดรุนแรง และความระทึกขวัญปะปนอยู่ เหมือนกับหนังเรื่องสักเรื่องหนึ่งของ เควนติน แทแรนติโน ฉูดฉาด เร้าใจ
“กูมาละไอ้เหี้ย....ไหนใครคิดถึงพี่มาร์คครับ”
และไอ้ก้านยังรู้สึกอีกว่า....หากเมื่อใดมีมาร์คอยู่ด้วยนั้น ความวุ่นวายในใจของมันจะลดลง
และมันก็จะรู้สึกสบายใจอย่างแท้จริง
.
.
.
.
.
“พี่ขอโทษครับวิน พี่จะตามไปทีหลังนะ พี่ก็เพิ่งรู้ว่าแม่พี่มีงานด่วน แล้วพี่ก็ต้องไปกับท่านด้วย แต่เอาเถอะ....พี่ขออย่างเดียวได้ไหม ห้ามนอนห้องเดียวกับไอ้มาร์คนะ ให้มันนอนคนเดียวไป เราอ่ะนอนกับไอ้ก้าน มีอะไรก็เรียกใช้มันได้เลย”
น้ำเสียงละห้อยด้วยความเสียดายจากปลายสาย ฟังดูก็รู้เลยว่าเสแสร้ง....ตอแหล
กรุณเหลือบมองไปทางห้องนอนของเขา ไอ้ก้านคงกำลังหลับเป็นตายด้วยความเหนื่อยล้า ทั้งจากการจัดกระเป๋า และจากบทรักอันรุนแรงของเขา หลังจากที่ร่างกายของเขานั้นฟื้นฟูจากอาการบาดเจ็บจนหายสนิท
เขาเบนสายตากลับมายังภาพถ่ายของกวินและไอ้ก้านที่นัดเจอกันในร้านขนม ที่คนของเขานั้นส่งมาให้ดูเมื่อหลายวันก่อน แม้ว่าสุดท้ายแล้วจะมีไอ้เด็กมาร์คตามมาสมทบ แต่ภาพของคนที่คู่ที่เขาได้เห็น มันมีบางอย่างที่เขารู้สึกว่า คนสองคนนี้มีความรู้สึกที่ลึกซึ้งต่อกัน เกินกว่าคนรักของเจ้านายและคนรับใช้ของคนรักที่ควรจะมีต่อกัน
คราวนี้คงได้รู้กันเสียที ว่าคนทั้งสอง คนรักและคนรับใช้ของเขา ทรยศหักหลังเขาจริง อย่างที่เขารู้สึกมาโดยตลอดหรือไม่
“มึงซ่อนกล้องให้ดีๆนะ เอาเนียนๆ แล้วก็คอยสังเกตการณ์อยู่แถวนั้น พรุ่งนี้เย็นๆพวกมันคงเดินทางไปถึงที่พัก มีอะไรก็คอยรายงานกูนะ”
“ครับนายน้อย”
แล้วหลังจากนี้ไป เขาจะได้ตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาดกับคนทั้งคู่เสียที
.
.
.
.
.
.
To be con
ตอนหน้ารู้กัน จะพยายามไม่ดองเค็มนะคะ ฮี่ฮี่
ภาษาดูขัดๆ คงต้องเคาะสนิมกันมากๆเลยเชียวค่ะ ฮือออออออ