บทที่เจ็ด
กรุณเผลอขบฟันแน่นโดยที่ไม่รู้ตัว ขณะที่กำลังนั่งมองรูปถ่ายเซลฟี่ของใครคนหนึ่ง ซึ่งเจ้าตัวเพิ่งจะอัพโหลดลงในแอพพลิเคชั่นอินสตาแกรมพร้อมแคปชั่น
‘เพื่อนน่ารัก...ไม่เจอกันห้าปี ชื่อไอ้ก้านกล้วย #ทีมก้านกล้วย #รัก#missmaoldfriend#ตลาดกลางคืน#งานขายของก็มา #ผู้ชายสายหมี’ก็เขาเป็นคนสั่งมันเองนี่นะ ไอ้ขี้ข้าหมาหน้าโง่!!! เขาเป็นคนบอกให้ไอ้ก้านไปตีสนิทกับไอ้เด็กโข่งนั่นเอง เพื่อกันมันออกจากกวินน้อยของเขา ซึ่งมันก็ทำหน้าที่ของมันได้ดีเกินคาด ผิดจากที่แล้วๆมา ที่มันมักจะทำอะไรไม่เคยถูกใจเขาสักอย่าง แม้แต่เรื่องง่ายๆก็ยังทำให้หงุดหงิด ชวนโมโห จะทำได้ดีก็เห็นจะเป็นเพียงแค่ที่ระบายอารมณ์ด้านลบของเขาเป็นครั้งคราวก็เท่านั้น
เขาควรชอบใจใช่ไหม ที่หนนี้มันทำในสิ่งที่เขาสั่งได้สำเร็จลุล่วง แต่ทำไมเล่า เขากลับรู้สึกตงิดใจแปลกๆ เมื่อเห็นรูปที่ไอ้มาร์คถ่ายคู่กับไอ้ก้านแบบแนบชิด
ไม่ชอบ
ไม่พอใจ
หงุดหงิด
รำคาญลูกตา
อยากจะลงไม้ลงมือกับไอ้เด็กเขาชาวดอยที่พ่อของเขาซื้อตัวมาเป็นสัตว์เลี้ยงเสียเหลือเกิน เขาชอบนักเวลาชกแขนล่ำๆเนื้อแน่นของไอ้ก้าน กัดไหล่ ขยำเนื้อหน้าอก หรือแม้แต่ขบหัวนมของไอ้ก้านแรงๆ
ยิ่งเห็นไอ้ก้านแต่งตัววันนี้ กับท่าทีบางอย่างที่เขาอาจจะคิดมากไปเอง
ว่ามันต่อต้าน มันเปลี่ยนไป
แววตาที่มันมองเขา ดูแข็งกร้าวขึ้น ความเย็นชาว่างเปล่าที่มันเคยมีในดวงตาคู่นั้น มันกำลังมีความรู้สึกแบบอื่นปนอยู่
มันกลับมาถึงคอนโดทีหลังเขา ทั้งที่เขาสั่งให้มันกลับมาก่อนสี่ทุ่ม ไม่ตอบแชทเขา กล้าขัดคำสั่งเขานิดหน่อย ซึ่งมันไม่เคยทำ แม้จะอ้างว่ากลัวผิดสังเกตก็เถอะ
เป็นเพราะเขาดีกับมันมากเกินไป หรือเป็นเพราะไอ้เด็กมาร์คกันแน่นะ
ไอ้เหี้ยมาร์ค แค่มันตัวติดหนึบกับกวิน เขาก็จะบ้าอยู่แล้ว ท่าทียียวนกวนประสาทของมันอีก นี่เขายังจะต้องมานั่งกังวลเรื่องที่มันมาข้องเกี่ยวกับคนของเขา
หมาของเขา
“พี่ฟ้า”
มันมาแล้ว สุนัขของกรุณอาบน้ำแต่งตัวเสียสะอาด สวมชุดแบบที่เคยสวม เสื้อยืดไม่มีลายโทนสีสุภาพสีน้ำตาลเข้ม กับกางเกงขายาวผูกเอวสีขาว
“ที่พี่สั่ง....เรียบร้อยแล้วนะก้าน”
“ครับ”
“รองเท้าของกวิน ก้านก็ทำความสะอาดแล้วเนอะ”
“ครับ”
“มานี่สิ ไหนลองเล่าให้พี่ฟังสิ วันนี้ไปไหนมาบ้าง ไปกินอะไรมา แล้วทำไมถึงแต่งตัวแบบนั้น”
ก้านเดินเข้าไปนั่งตรงที่ว่างข้างๆนาย ตามที่นายสั่ง เจ้าสุนัขรับใช้ลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเอื้อนเอ่ยในสิ่งที่มันคิดว่าคงจะเหมาะสมที่สุดออกไป
“ผมขอโทษที่กลับมาช้า ขอโทษที่ไม่ตอบแชท ขอโทษที่ทำตามที่สั่งไม่ได้ มาร์คขี้สงสัย ผมไม่อยากให้เขาถามมากครับ”
“เข้าใจแล้วล่ะ พี่ก็คิดเอาไว้แล้ว ว่ามันต้องมีเหตุผล ที่ก้านดื้อกับพี่ เพราะไม่มีทางเลือก ใช่ไหม”
แม้คำพูดจะหวานหูเพียงใด แต่การกระทำกลับตรงกันข้าม ผู้เป็นนายบีบไหล่ของไอ้ก้านจนมันต้องกัดฟันข่มความเจ็บ
อย่างไรเสีย ไอ้ก้านก็เป็นเพียงบ่าวของคุณฟ้า ไม่ใช่น้องชาย ไม่ใช่คนรัก
“ครับ แต่ต่อไปผมจะระวัง จะไม่ให้เขาจับสังเกตอะไรได้ แล้วก็จะไม่ขัดคำสั่งของพี่ฟ้าครับ”
“ก้าน....ก้านจะกลัวไปทำไม สิ่งที่พี่ให้ทำ คือไปตีสนิทกับมันนิดๆหน่อยๆ สืบดูว่ามันคิดอะไรกับกวิน แค่นี้เองก้าน ไม่ได้ให้ก้านไปทำการโจรกรรมล้วงข้อมูลธุรกิจหมื่นล้านเสียหน่อย ทำใจให้สบายหน่อยสิ”
“......”
“หรือก้านกลัวว่าตัวเองจะเผลอใจ....หึ มันคงดีกับก้านมากกว่าพี่สินะ ได้ยินว่าแต่ก่อน...มันคอยช่วยเวลาที่ก้านถูกแกล้งด้วยนี่ แต่เรื่องแบบนี้มันจะไปเทียบกับสิ่งที่ครอบครัวพี่ทำให้ก้านได้ยังไง....”
กรุณต้องกันเอาไว้ เขาต้องทำให้แน่ใจ ว่าไอ้ก้านจะเป็นของของเขาตลอดไป
ต่อให้เป็นของที่ไม่มีค่า หากว่าเขายังไม่คิดจะทิ้ง ใครหน้าไหนก็อย่าหวังจะมาหยิบฉวยไปง่ายๆ ถึงไอ้ก้านจะเป็นแค่ของเล่นห่วยๆ แต่เขาก็ไม่อยากเล่นมันร่วมกับใคร
กรุณกำลังจะย้ำให้หมาอย่างมัน ไม่หลงลืมสถานะ ต่อให้มันไม่มีวันคิดทรยศ แต่เพื่อความมั่นใจ เขาต้องทำให้มันรู้
ไม่สนว่าใจของมันจะเป็นอย่างไร
“.........”
“มันจะเทียบกับสิ่งที่พ่อพี่ทำให้ก้าน ไม่สิ ถ้าไม่ใช่เพราะพี่เองก็อยากได้ พ่อคงไม่ซื้อก้านมาเป็นของๆพี่ ให้ข้าว ให้น้ำ ให้ที่เรียน ก้านเป็นของพี่ พี่มีบุญคุณกับก้านมากแค่ไหน แม้แต่วันที่แม่คิดจะไล่ก้านออกไป พี่ก็ดึงดันที่จะให้ก้านอยู่กับพี่ พี่จะบอกก้านไว้ตรงนี้ ต่อให้ก้านคิดที่จะตายก็อย่าทำ เพราะชีวิตของก้านไม่ใช่ของก้าน ตราบใดที่พี่ยังต้องการ ก้านก็ต้องอยู่ต่อไป เข้าใจไหม”
แม้แต่คิดสั้น เจ้าหมาหน้าโง่ก็อย่าหวัง
ไม่มีทางออกสำหรับไอ้ก้านเลย ไม่มี
“ครับ....ก้านเข้าใจ ก้านไม่เคยคิดทรยศหักหลังนายของก้านครับ”
“ดีครับ ได้ยินแบบนี้พี่ก็พอใจ แต่พี่รู้อยู่แล้วล่ะ ว่าก้านไม่มีวันทำร้ายพี่หรอก ก้านเป็นคนเดียวที่พี่เชื่อใจ พี่เชื่อก้าน....ยิ่งกว่าที่เชื่อแม่ของพี่เสียอีก ก้านสำคัญกับพี่มากนะครับ”
“ครับ”
“ก้านอย่าแต่งตัวแบบวันนี้อีกนะ มันโชว์เนื้อหนังมากเกินไปหน่อย พี่รู้ว่าก้านเป็นผู้ชาย แต่พี่ก็ไม่อยากให้ใครมองก้านด้วยสายตาแทะโลม ก้านอาจจะไม่น่ามองเหมือนกวิน แต่พวกที่มันชอบอะไรแบบก้าน ก็ใช่ว่าจะไม่มี”
กรุณซุกไซร้ซอกคอของมันอย่างอ้อยอิ่ง แผ่วเบา มือของเขาล้วงเข้าไปในเสื้อของมัน บีบขยำเคล้นคลึงอกหนาล่ำของไอ้ก้าน ลูบไล้หน้าท้อง ก่อนจะล้วงต่ำลงไป
เขาพลิกร่างของมันลงไปนอนราบ ข้อมือทั้งสองข้างของมันถูกมือที่แกร่งกว่าของเขาตรึงเอาไว้ แม้ไอ้ก้านจะไม่ใช่คนที่มีรูปร่างโปร่งบางแบบกวิน แต่มันก็ยังตัวเล็กและอ่อนแอกว่าผู้เป็นนายอยู่ดี
“กวินหลับเป็นตายเลยใช่ไหม”
“ครับ...ผมแวะดูความเรียบร้อยทุกอย่างแล้ว คุณกวินนอนหลับสบายเลยครับ”
“หึหึ....คนเมานี่เนอะ ก็ดี จะได้ไม่ต้องได้ยินเสียงของเรา พี่จะได้เต็มที่กับก้านหน่อย ก้านทำให้พี่มีอารมณ์มากเลยนะวันนี้.....”
เซ็กส์แบบดิบเถื่อนเร้าใจสไตล์เจ้านายของไอ้ก้าน กลับมาอีกครั้งในคืนนี้ กรุณตักตวงความสุขสมจากเรือนร่างของหมารับใช้อย่างไม่รู้จักเหน็ด รู้จักเหนื่อย
ตลอดทั้งคืน
.
.
.
.
กรุณสะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนเช้า
ข้างกายของเขาว่างเปล่า ไม่รู้ว่าไอ้ก้านนั้นไปตอนไหน ก็เหมือนกับทุกวันนั่นแหละ เขาจะไม่ชอบใจเสียด้วยซ้ำ ถ้าตื่นมาแล้วยังเห็นมันนอนอยู่ เอาผิวเนื้อร้อนๆมาบดเบียดชวนรำคาญ ไม่บ่อยนักที่ไอ้ก้านจะนอนตื่นทีหลัง หากเป็นเพราะไม่สบาย มันก็คงจะเหนื่อยเกินไปหน่อย
เสียงหัวเราะดังออกมาจากข้างนอก กรุณรีบคว้าเสื้อมาสวม สำรวจดูความเรียบร้อยในกระจก ก่อนจะออกจากห้องไป
ที่โต๊ะสำหรับกินข้าว เขาเห็นกวินนั่งอยู่กับไอ้ก้าน ขณะที่กวินเอาแต่พูดอยู่คนเดียว ไอ้ก้านก็เอาแต่ยิ้ม ถามคำตอบคำอย่างเจียมตัว เขายืนดูอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ไอ้ก้านหน้าเจื่อนเมื่อเห็นเขา ส่วนกวินนั้นกลับไม่รู้ร้อน เจ้าเด็กตัวขาวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย หันหน้ามาทักทายเขาด้วยท่าทีสบายๆ
“เฮียขา...นั่งค่ะนั่ง”
“คุยอะไรกัน...ไอ้ตัวแสบ”
ไอ้ก้านรีบก้มหน้า เมื่อได้ยินคำว่าไอ้ตัวแสบ เขาคงดุมันมากเกินไปหน่อย แต่เมื่อครู่นั้นเขาไม่ได้ตั้งใจจะว่ากล่าวอะไรมันเลยจริงๆ และเขารู้สึกโมโหกับท่าทางเซื่องๆหงอยๆน่าสงสารของไอ้ก้าน กวินคงคิดว่าเขาเป็นยักษ์เป็นมาร กดขี่ข่มเหงเด็กรับใช้จนไม่เหลือความเป็นคน
“ก็ซักประวัติ....น้องพี่นิดหน่อย” กวินพูดยิ้มๆ ไม่ได้ยิ้มให้เขา แต่เด็กหนุ่มหันไปยิ้มให้ก้าน
“น้อง?”
“อือ...พี่ก้านไง”
“ก้านบอกว่าก้านเป็นน้องพี่เหรอกวิน”
“โนว.....พี่ก้านเล่าทุกอย่างให้ผมฟังหมดแล้ว ผมก็แค่รู้สึกว่าพี่ก็ไม่ต่างอะไรกับพี่ชายคนนึงของพี่ก้านเลยนี่ ทั้งคอยปกป้อง สอนการบ้าน พาไปกินข้าว ส่งให้เรียนแถมให้เงินใช้ด้วย ถึงพี่ก้านจะบอกว่าตัวเองเป็นคนใช้ แต่พี่ก็ทำกับเขาเหมือนเป็นน้องคนนึงเลยนะ”
“ก็ใช่....พี่ก็เห็นว่ามันเป็นน้องพี่อ่ะแหละ แต่มันเป็นเด็กเจียมตัวมากนะ ก็เลยงงนิดหน่อย ว่ามันเนี่ยนะ จะกล้าบอกว่าตัวเองเป็นน้องชายพี่”
ก้านไม่อยากจะนั่งอยู่ตรงนี้เลย นี่ไม่ใช่ที่ของคนระดับเขาเลยสักนิด ครั้นจะลุกหนีก็ไม่กล้า เขาตื่นมาตอนเช้า เพื่อจะคอยตะเตรียมอาหารเช้า และทำความสะอาดเหมือนอย่างเคย แต่คุณกวินกลับตื่นก่อนเขา เขาก็เลยต้องลงไปซื้อกาแฟกับยาแก้แฮงค์ให้คนที่นายรักก็เท่านั้น
แต่คุณกวินก็น่ารักกับเขามาก และไม่ถือตัวเลยสักนิด ลงไปซื้อของกับเขา แถมยังเลี้ยงกาแฟเย็นกับขนมอีกต่างหาก
ยิ่งคุณกวินดีเท่าไหร่ ก้านก็ยิ่งกลัว
ทั้งกลัวและรู้สึกผิด
กลัวนายจะโกรธ กลัวนายจะหาว่าตีเสมอ
และกลัวว่านายจะลงเอยด้วยการทำร้ายคนดีๆอย่างคุณกวิน
ก้านไม่ได้ซื่อขนาดดูใครไม่ออก แค่ช่วงเวลาสั้นๆไม่กี่ชั่วโมง เขากลับรับรู้ได้ถึงความจริงใจ และความสบายใจที่ถูกส่งออกมาจากคุณกวิน
รอยยิ้มอ่อนโยนที่ปลอบประโลมใจของก้าน ยิ้มของนางฟ้า เสียงหัวเราะ และเรื่องราวมากมายที่หลั่งไหลออกมาจากปาก ไม่ได้ทำให้ก้านรู้สึกเบื่อหรือรำคาญเลย ก้านกลับหลงใหลน้ำหนักเสียงสูงต่ำอันไพเราะนั้น ใบหน้าที่งดงามขณะเล่าเรื่อง ทุกอย่างดูดีไปหมด
จนก้านเผลอคิด
แวบเดียวที่สุนัขรับใช้คิดไม่ดีกับนายของมัน
ไอ้ก้านยังคงจงรักภักดีกับนายเสมอ ไม่มีวันเป็นอื่น
แต่มันก็อดคิดไม่ได้
ว่าคุณกวินนั้นดีเกินไปสำหรับนายของมันจริงๆ
“เอ่อ....” ไอ้ก้านไม่รู้จะใช้สรรพนามไหนกับกรุณ ในยามที่มีบุคคลที่สามอยู่ด้วยแบบนี้ มันจึงเลื่ยงที่จะไม่เอ่ยแทน “เดี๋ยวผมขอตัวเอาน้ำให้....นะครับ” มันมองหน้านาย และนายก็พยักรับ
“พี่เอาแค่กาแฟพอนะก้าน”
“เอ่อ..ครับๆ”
.
.
.
.
.
กวินกลับไปแล้ว และเหลือเพียงแค่นายกับมันเท่านั้น
กรุณเรียกมันมานั่งข้างกายเช่นเคย โซฟาแสนกว้าง แต่เขากลับดึงตัวมันมาเบียดชิด คนสองคนนั่งเบียดกันอยู่ตรงกึ่งกลางของโซฟา
“ก้านดูสนิทกับคนเร็วเหมือนกันนะ”
“พี่ฟ้าครับ”
“หืม”
“ถ้าอะไรที่ผมไม่ควรทำ พี่ฟ้าบอกผมนะครับ คุณกวินใจดีมากจริงๆ ผมรู้ว่าไม่ควรไปตีสนิท ทำตัวเสมอกับเขาแบบนั้น ยอมให้เขาเรียกพี่ด้วย ผมขอโทษจริงๆนะครับ”
“พี่ไม่โกรธหรอกน่ะ ดีซะอีกที่ก้านทำแบบนั้น แถมยังพูดถึงพี่แต่เรื่องดีดีอีก คิดดูนะ ถ้ากวินรู้ว่าที่ผ่านมาพี่ใจร้ายกับก้านแค่ไหน กวินคงเกลียดพี่ คงกลัว คงไม่กล้ามายุ่งกับพี่อีก พี่ไม่ชอบใจหรอกนะ ที่เห็นเราไปนั่งร่วมโต๊ะกับกวินแบบนั้น แต่พอรู้ว่าเรายังคิดได้อยู่บ้าง พี่ก็ดีใจที่ก้านยังรู้จักคิดเผื่อไว้หลายๆทาง ไม่รู้มากเกินไป แล้วก็ไม่โง่จนน่ารำคาญ”
“มันเป็นเหตุสุดวิสัย แต่ถ้าต่อจากนี้ไป อยากให้ผมทำตัวแบบไหน บอกได้นะครับ เวลาอยู่ต่อหน้าคุณกวินผมต้องเรียกพี่ว่าพี่ฟ้า...หรือนาย....หรือแค่คุณกรุณก็พอ”
“สั่งพี่เหรอ”
“เปล่าครับ.....ขอโทษนะครับ ผมขอโทษ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เอาน่ะ พี่แหย่เราเล่น วันนี้ไปหาข้าวกินกัน....ดีไหม ตอบแทนที่พักหลังมานี่ ก้านทำผลงานดีตลอดเลยนะ”
“ครับ”
.
.
.
.
.
.
“ฮัลโหล.....” น้ำเสียงเรียบเย็น กับใบหน้านิ่งเฉยแบบนี้ น้อยคนนักที่จะได้เห็น
เรื่องราวของคนๆหนึ่งที่เขารับรู้มาในวันนี้มันรบกวนจิตใจ จนเกือบจะเก็บอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่
พี่ก้าน เด็กผู้ชายที่ถูกครอบครัวของรุ่นพี่ซื้อตัวมาจากดอย คนอย่างพี่ก้านเข้ามาอยู่ในบ้านของพี่กรุณในฐานะใดกันแน่
พี่น้องงั้นเหรอ หึ....ใครมันจะไปเชื่อกันเล่า
กูคน....ไม่ใช่ควาย หน้าตาอาจดูซื่อ แต่ไม่ได้ใสไร้เดียงสา
และคนอย่างกวิน เมื่อต้องการอะไร หรือสิ่งใดก็ตามแต่ ก็จะสู้จนได้สิ่งนั้นมาเสมอ
“อือ....ผมอยากให้พี่ช่วยสืบเรื่องของคนๆนึงหน่อย ข้อมูลจะทยอยส่งให้ สืบมาให้ละเอียดเลยนะ นี่เป็นคำสั่ง อย่าให้พ่อกับแม่รู้ด้วย เข้าใจไหม”
ริมฝีปากกระตุกยิ้มร้ายกาจหลังวางสาย
ไม่ค่อยมีใครได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้ของเขาบ่อยนักเช่นเดียวกัน......
To be con
มาแล้ว มาทิ้งระเบิดและจากไป
คำผิดจะมาดูพรุ่งนี้นะคะ มีคนรอใช้คอมพ์ต่อ นางเร่งแล้ว 5555+
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
